Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Mijn zoon Leon is anders DEEL II

Leon is anders deel 2.

De vorige keer was het begin februari . Nu is het begin mei. Wat is er allemaal veranderd? Het begon allemaal bij de kno arts..

Pfff oke meid adem in adem uit.. je kunt dit! Of toch niet.. jawel je moet! Kom op we gaan ervoor.

Ohh ik ben doodsbang.. vandaag ( 18 feb ) moet mijn lieve kleine bange mannetje onder het mes. Zijn neus en keel amandelen moeten eruit!

Het is zover! Na 100 rondjes gelopen te hebben gaan we dan eindelijk. Hij begrijpt er niks van en zit vrolijk in de auto met z’n speentje in zijn mond naar buiten te kijken. Ach mannetje toch.. maar goed dat je het niet weet!

 Hij is om 10 uur toch echt aan de beurt. Hij voelt de spanning en grijpt mij hard vast, we gaan naar de OK mama moet een pak aan en Leon zo’n schattig beren schortje. Ik hoor de zusters tegen elkaar zeggen ‘ hij is de volgende’ brr er loopt een koude rilling over mijn rug.. mijn hart begint harder te bonzen en Leon begint te huilen.. ja hij is niet gek hij voelt het gewoon.

Wij zijn.. ik moet op een kruk gaan zitten naast een mini operatietafeltje er komen 4 man om ons heen staan 1 met het kapje 1 om z’n handjes vast te houden 1 om zijn beentjes vast te houden en 1 om zijn hoofd vast te houden.. 40 seconde lang schreeuwt hij het uit wat is het toch een sterk kereltje he! En dan voel ik hem plots wegzakken en word hij slap.. ik schrik ervan maar voor ik kan knipperen zeggen ze me dat ik hem op tafel moet leggen en natuurlijk doe je dit ook. En dan ligt hij daar. Het lijkt of hij dood is helemaal slap en met zo’n gek schortje aan. Ik raak in paniek en begin keihard te huilen.. de anesthesist kijkt me begrijpend aan.. een zuster pakt mijn hand vast en neemt me mee terug naar de wachtkamer. Hartverscheurend ondanks je weet dat het goed voor hem is natuurlijk! Na 20 min is hij weer klaar en ik stap weer in mijn pak om hem te halen. Als ik binnenkom hoor ik hem gelijk huilen. Mijn moederinstinct komt gelijk in actie en loop zo snel mogelijk naar hem toe hij is heel onrustig en wilt niet zitten niet liggen niks geen speen geeneens youtube! En nee hij lust geen ijsjes.. dus ijskoude siroop maar hij wil niet drinken.

We gaan terug naar de zaal daar is papa weer daar wilt hij wel bij zijn. Ik heb hem dit aangedaan.. nog bijna een hele week wil hij niks van mij weten want ik was erbij toen hij zoveel pijn kreeg hoe leg je uit dat het voor hemzelf beter is..

Na een week gaat het weer goed met Leon en wat een grappig stemmetje heeft hij gekregen en wat horen we nou? Zegt hij je  nou echt na? Jahoor ! Na 2 weken kent hij zeker 10 woordjes meer dan voorheen wat zijn we trots en wat heeft dit hem goed gedaan. Hij is rustiger, minder boos en dus pijnvrij! Het schijnt dat hij dit 1.5 jaar keelpijn heeft gehad hiervan.. zo zielig maar niet zo gek na 9 antibioticakuren en prednison..

Het volgende staat alweer op de planning een speciaal overleg met de kinderopvang en andere hulpverleners om Leon te gaan helpen. De druk is te hoog op het dagverblijf en er moet hulp komen. Er worden verschillende specialisten ingeschakeld. Er worden afspraken gemaakt om hem te gaan observeren bij ons thuis en op de opvang om een logopedist in te schakelen  en er word gepraat over een ander plekje voor Leon.. je zei wat?! Ik hoor nog ‘ medisch dagverblijf ‘ en denk neeee dit is een grapje toch?! Hij vind het zo leuk op de opvang.. ik barst in huilen uit ik weet niet wat ik hier mee aanmoet.. het is zoveel informatie het is iets wat niemand voor ogen heeft als ze een kindje krijgen..

Ik word getroost en begrepen. Wat een fijn en een liefdevol gevoel voor het eerst lijken ze me te begrijpen dat het ontzettend pittig is om een kindje op te voeden en zeker met zulke problemen en vooral dat we niet weten wat er is dat maakt het het nog het moeilijkst.. hij ziet er normaal uit . Lacht, speelt, is luidruchtig ,houd van youtube en huilt als hij boos is. Standaard peuter toch? Behalve het kletsen dan.. en het niet sociaal zijn.

In de daarop volgende weken word dit in actie gezet. Telkens weer opnieuw gesprekken weer formulieren invullen weer het hele verhaal vertellen maar als het helpt graag! Allemaal hebben ze dezelfde conclusie en ideeën bij de beperking van Leon. Ze hebben allemaal een vermoeden van een stoornis in het  ASS ( autistisch spectrum stoornis ). De 1 spreekt het wat meer uit dan de ander en weer een ander denk aan nog meer oorzaken als een ontwikkelingsachterstand, adhd , add, taalontwikkelingsachterstand ik hoor het allemaal aan en denk inderdaad dat hij van allemaal wel wat heeft. 

Zo komen we uit bij de laatste 2 weken. 2 best heftige weken.. toch het gevalletje met de neus op de feiten zegmaar.

We zijn gestart met logopedie  een speciale, met verstand van deze kindjes. Hele lieve warme vrouw. Wil ons ontzettend graag helpen maar ook zij is gelijk heel eerlijk en zegt dat alleen logopedie niet voldoende is het is niet alleen een TOS ( taal ontwikkelings achterstand ) Oke duidelijkheid fijn daar hou ik van! Ze wil ons helpen door Leon te gaan leren ja en nee te zeggen op vragen. En pakken we een stukje eten aan. Want tja sinds de operatie eet Leon niks meer.. hij at zoizo nooit geen fruit of met de pot mee hoor.. alleen potjes olvarit at hij en natuurlijk patat en pannenkoeken wel. Nu dus alleen nog patat en brood en verder niks. Ja koekjes,snoep chips wel natuurlijk haha.

Deze vrouw gaat Leon helemaal opnieuw leren eten en dat gaat gepaard met verschillende stappen zo moet hij eerst gaan accepteren dat er gegeten gaat worden en dat het eten op zijn tafeltje ligt. Dan er mee spelen mee smeren, prakken noem maar op! En de laatste stap is pas proeven en eten. Ja klinkt gek he.. maar voor autistische kindjes kan een aanraking al te veel zijn. Daarnaast is er een groot vermoeden van hypersensiviteit dus overgevoeligheid voor prikkels dus dan komt alles harder binnen. Dit kan een reden zijn dat hij niet wilt eten en in paniek raakt in drukke omgevingen.

Ook zijn we gisteren op het KDC wezen kijken het medisch dagverblijf. Goh wat was dit lastig voor me zeg.. Zoveel mooie kindjes maar allemaal zo anders. De meerderheid verstandelijk beperkt en een deel meervoudig beperkt.. pfoe hoort mijn kleine perfecte mannetje hier wel tussen? Ja toch wel.. een klein groepje van max 5 kindjes en minimaal 2 leidsters is iets wat Leon goed gaat doen. Op een andere manier toch in deze wereld mee te kunnen komen. Veel meer aandacht voor hem en individuele begeleiding maar ook echte expertise op gebied van stoornissen,beperkingen, achterstanden noem maar op. Een groot team met een hop specialisten waardoor Leon straks alles onder 1 dak kan krijgen. Zowel logopedie als prikkelverwerkingstherapie en hem voorruit helpen met hoop op een plekje in speciaal onderwijs. Maar eerst moeten daarvoor de nodige indicaties worden afgegeven waarop we natuurlijk weer moeten wachten. Verrassend he!

Maar het laatste en beste nieuws voor ons was dat we vanaf 7 mei mogen starten met de onderzoeken naar de diagnose in Rotterdam! Yes hier hadden we zo op gehoopt. We gaan 8 weken lang 1 dag in de week met Leon naar een soort speciaal dagcentrum waar ze hem observeren en spelenderwijs testjes laten uitvoeren en dan weten we gewoon na 8 weken de diagnose!! Dus voor zijn 3de verjaardag nog weten we wat er met Leon is en dan horen we hoe verder..

Dat lezen jullie in het laatste deel van Leon is anders. ( half juli )

Shoppen is niet meer zoals vroeger… Mama Letje moet accepteren dat haar dochter een eigen (lelijke!) smaak heeft, die ze niet kan tegenhouden

Ik ben een beetje shopverslaafd. En ik weet dat van mezelf en ik wil daar ook niks aan doen. Bevalt me prima. Mijn lieve vriend kan er mee leven, mijn dochter is er ook blij mee en ook mijn bankrekening kan het aan. Al vanaf jongs af aan gaat mijn dochter Samm regelmatig mee winkelen en dat vindt ze nog leuk ook. We gaan samen lunchen en shoppen. Braaf gaat ze mee en is ze erg lief. Maar nu is er een klein probleempje bijgekomen. HAAR MENING EN SMAAK. Nu ze 4 jaar is (“Nee mama, ik ben al bijna 5 jaar”) gaat mevrouw haar eigen kleding uitzoeken. Voorheen maakte ik de schattigste combinaties en zag mijn meisje er uit als een klein poppetje. Nu loopt madam het liefste in een Frozen shirt met pailletten broek. Ik haat het. En dat leuke dagje shoppen ziet er nu soms heel anders uit. Een zeikend jankend kind aan mijn been dat een Shimmer and Shine shirt wil. En zelfs kies ik de meest geweldige winkel uit weet mevrouw feilloos het meest lelijke item eruit te vissen dat ze perse wil hebben. Ik kan geen etalage voorbij lopen als er schoenen met lichtjes staan. Who the fuck heeft die dingen uit gevonden? Ik zit niet te wachten op een lopende discobal naast me met flashlights. Paw partol, Disney, Unicorns met glitters. ROT OP!! Ik haat het.

Nog een probleem : Als ik wat wil passen wil ze zelf ook perse wat passen. Kun je je voorstellen dat ik in een hok van 1 bij 1 mezelf in een badpak sta te wurmen met een TL balk boven mijn kop waardoor mijn benen er uit zien als een braille boek. Mijn rollen weerkaatsen in de spiegel en mijn wallen worden nog donkerder in deze spiegel. Ook mijn Tena Lady hangt half langs mijn onderbroek en Samm staat naast me te gillen dat ze ook een badpak wil passen. Als ik zeg dat dat niet kan gaat ze zich demonstratief vast uitkleden. Ik durf niet te boos te worden want soms verandert ze dan in een kleine duivel en ik heb geen zin in een poppenkast midden in een kledingzaak. Ik koop haar om met een donut of verzin een smoes waardoor ze van gedachten verandert ( ja, deze loedermoeder kiest de weg van de laagste weerstand). Als ik maar weg kan uit dat hokje en uit dat lelijke badpak wat er op het plaatje prachtig uit zag maar in maat 40 eruit ziet als een wegwerp tent. “Lukt het bij u?”, hoor ik een verkoopster roepen achter het gordijn. “Ja hoor, ik denk er nog even over na”, zeg ik terwijl Samm haar speeksel aan de spiegel staat te smeren.

Dan heb ik het nog niet over het passeren van de Jamin, Intertoys en dat Samm standaard moet poepen bij de Hema omdat ze daar van de toiletjuf een koetjesreep krijgt.  Dus het winkelen met mijn dochter is toch wat veranderd en stiekem ga ik eigenlijk liever alleen. Maar mijn dochter is met het virus besmet en vraagt elke vrijdag: “Kunnen we naar een winkeltje gaan?”.  Inmiddels hangen er in haar kast ook Micky Mouse shirts en zelfs één van Frozen (de minst lelijke versie). En trots dat ze is als ze deze naar school aan mag. Eindelijk kan ze aan haar klasgenootjes laten zien dat ze van haar ouders ook monsterkleren aan mag. De discoschoenen maken ze niet in haar maat en dat heeft ze geaccepteerd. En mama moet accepteren dat haar dochter een eigen smaak heeft en dat deze niet altijd kan tegenhouden.

Let it gooooo…. 

LETJE (klik hier voor haar Instagram)

De drie onvoldragen zwangerschappen waren zwaar en hebben mij in alle opzichten enorm veranderd

Mijn vijfde zwangerschap. Nooit meer zal het zo zijn als die eerste keer. Die vreugde (tranen) na het zien van een test, de opwinding, niks kon fout gaan, ik zou eindelijk moeder worden. Inmiddels zijn we bijna vier jaar verder en draag ik voor de vijfde keer een kindje in mijn buik. Ik ben dolgelukkig dat het gelukt is zwanger te worden, want dat was in eerste instantie nog maar de vraag. Maar dat bleek uiteindelijk niet eens het zwaarste gedeelte. Het verliezen van meerdere kindjes is zo zwaar en verdrietig geweest. 

Na een intens ziekenhuistraject van bijna twee jaar had ik begin 2016 eindelijk een positieve test in handen. Ik kon het niet geloven. Voor de zekerheid deed ik er nog twee direct erachteraan, van andere merken. Alle tranen, alle hormonen, alle ziekenhuis bezoekjes, alle weinig romantische ‘nu moet het’ keren. Het was het allemaal waard geweest toen ik die test zag. Compleet trots op mijn nieuwe ‘rol’ keek ik in de spiegel, zou je er nu al iets van zien?

De dagen en weken tot de eerste echo voelde als een eeuwigheid. Maar ik voelde me op en top zwanger. Toen we met ruim 8 weken het hartje zagen kloppen had ik nog nooit zoiets moois gezien. Een boontje met een knipperlicht. Ons kindje. Gek genoeg had ik totaal niet in mijn hoofd dat dit mis kon gaan. Toen we weggingen vroeg ik, toen nog naïef en onwetend, aan de echoscopiste: als het hartje klopt, dan kun je er wel vanuit gaan dat het goed komt toch? Kan ik het de familie vertellen? Ja zei ze, het is een hele mooie start, maar geen zekerheid. Maar ik zou het zeker de familie vertellen want het ziet er gunstig uit. We hebben gewacht tot 10 weken. Dat wachten was moeilijk, maar de trots tijdens het vertellen des te groter. Wij werden eindelijk ouders. De familie wist van ons intensieve traject en iedereen was ontzettend blij. Toen we voor de termijnecho gingen met ruim 11 weken kregen we de klap die we niet zagen aankomen. Hartje gestopt, einde verhaal. 

Ik kon het niet geloven. Ik was compleet uit het veld geslagen en intens verdrietig. Na alle moeite en verdriet die eraan voorafging, moesten we dit ook nog doorstaan. Alles ging in een roes en een waas. De miskraam kwam niet vanzelf op gang, de dubbele dosis pillen werkte niet en uiteindelijk werd het een curettage. 

Weken lang was ik gebroken. Alles wat ik al bedacht had en wat weken gevoed was in mijn hoofd bleek niet door te gaan. Van een gezin van drie, werden we gewoon weer wij tweetjes zonder kind. Het deed me veel verdriet dat veel mensen een miskraam afdeden als ‘tja, het is beter zo, dat is de natuur…’ en nog veel meer van dat soort dooddoeners. Het is een kindje, het hartje klopte in mij, alles vanaf het moment van de test, daar kwam dit kindje in voor. Het is een toekomstbeeld. En daarna werd ik keihard terug gezet in de realiteit. En hoe goed bedoeld, het enige wat je wilt horen op zo’n moment is: Wat verdrietig, we leven met je mee. Maar niet dat het ‘beter is’ of ‘je wordt vast weer zwanger’. Het ging om DIT kindje. Dit kindje dat in mijn buik groeide.

Toen het meest heftige verdriet voorbij was en de zwangerschapshormonen mijn lichaam weer uit waren na enkele maanden nam ik weer de moed om verder te gaan met de ziekenhuistrajecten. Na een aantal pogingen was ik vrij snel weer zwanger, de tweede keer dat jaar. Van de euforie die er de eerste keer was geweest was niks over. Natuurlijk was ik blij, maar de klap was zo groot geweest dat ik niet direct durfde te hopen dat het goed zou zitten. 

Al met zeven weken mochten we komen voor een echo. Twee vruchtzakjes waren er te zien, maar geen duidelijke vruchtjes en al helemaal geen knipperlichtje(s). Ik mocht over een week terug komen, wellicht was het nog te vroeg. Die week duurde voor mijn gevoel langer dan mijn hele leven had geduurd. Dag en nacht was ik ermee bezig. Toen we eindelijk terug mochten waren er wel iets van vruchtjes te zien, maar nog steeds geen hartslag. Een derde vruchtzakje was nu ook zichtbaar. Vanaf dat moment kwamen we in een circus terecht. Dat is een ontzettend lang verhaal maar in het kort werden we heen en weer geslingerd van: tweeling, drieling, niet levensvatbaar, te vroeg, buitenbaarmoederlijk, mola zwangerschap, operatie, kijkoperatie, weghalen van je eileiders. Drie keer heb ik mij gemeld bij het ziekenhuis om mij ‘open te maken’ omdat mijn HCG te snel steeg voor wat er te zien was, dit moest vast ergens anders zitten. Telkens werd er last minute toch anders besloten. Een gynaecoloog zei: we hebben met het gehele team ons gebogen over wat dit voor zwangerschap is, je bent een zeer interessante patiënt. Ik wilde alleen maar een kloppend hartje. In the end werd er met bijna tien weken zwangerschap terwijl ik al op de kamer lag waar ik onder narcose ging, gezegd dat het ‘maar gewoon’ een curettage werd in plaats van een operatie. 

Ik heb niet eens de tijd gehad door die poppenkast eromheen om iets te voelen, behalve constante hoop dat ik mijn eileiders mocht behouden. Deze ‘miskraam’ viel mij veel minder zwaar dan de eerste keer. Ergens hield ik er al rekening mee dat het fout kon gaan. We hadden geen kloppende hartjes gezien. De eerste keer viel me dat duizend keer zwaarder. Ik wilde door, het werd bijna een verslaving, hup naar de volgende zwangerschap. Gelukkig mocht ik vrij snel weer door met het ziekenhuis traject. Na een mislukte poging was het eind 2016. Ze hadden in het ziekenhuis een ‘kerststop’. Ik dacht nog: Kun je het geloven? Juist met kerst willen mensen toch hoop hebben? En omdat iedereen op vakantie is kan ik de hoop op een kindje vergeten. Er zat niks anders op dan een maand wachten. En als je zelf bezig bent met zwanger worden, helemaal in een langer traject, dan is een verloren cyclus een ramp. Tel daar wat (ingespoten) hormonen bij op en je kunt je voorstellen dat er wat leuke anekdotes op te schrijven zijn over wat ik heb rond geschreeuwd. Gelukkig binnenshuis… Maar zulke trajecten vergen veel van je. 

En toch werd het achteraf een hele mooie kerst. Want terwijl het lab dicht was, is er een wonder gebeurd. Ik was weer zwanger. De derde keer in ruim een jaar. De gelukkige uitspatting om de test  was koeltjes, maar het feit dat ik zwanger was geworden zonder hulp, dat was wel wat (geluks) tranen waard. Opeens was het zwanger worden niet eens zo zeer het probleem meer. Toch voelde het anders dan de voorgaande keren. Ik had minder angst, dit ging goed. Hoewel het nooit meer zonder twijfels zou zijn en nooit meer zo onbevangen als de eerste zwangerschap, was ik dolgelukkig. Elke dag deed ik een test, ondanks dat het niks zegt over de vitaliteit. We hadden meerdere goede echo’s en langzaam bij beetje kreeg ik het vertrouwen in mijn lichaam. Het eerste trimester was zwaar, maar daarna genoot ik volop. Een goede combinatietest en 20-weken echo. Ik voelde me geweldig, sterker nog, ik had mij nooit beter gevoeld. Zo trots, mijn droom, moeder worden, was nu zo dichtbij. Tijdens de zwangerschap waren er nog wat dingen, streptokokken, een dwarsligger, een te klein hoofdje, en dat terwijl ik in een zikavirus gebied was geweest toen ik nog niet wist zwanger te zijn. Er was soms wat paniek vanuit de artsen, maar niet bij mij. Ik voelde dat dit goed zat. Eind september 2017 werd thuis mijn dochter geboren. Eindelijk een kindje in mijn armen. Mijn hele leven had ik hiernaar uitgekeken. En nu na drie zware jaren was ze er. 

De eerste maanden waren zwaar, niks ging vanzelf. Ik moest enorm wennen aan deze nieuwe rol en alle heftige gevoelens die daarbij komen kijken. Constant had ik het gevoel dat ik enorm gelukkig moest zijn, want dit was mijn droom. Wat een geluk had ik, dat ik nu een gezonde dochter had. En dat was natuurlijk ook zo. Maar ik voelde dat niet altijd. Toen mijn dochter na zeven maanden borstvoeding zelf weigerde ben ik gestopt. In eerste instantie vond ik dat vreselijk moeilijk, die momenten te missen. Maar langzaamaan begon ik mij beter te voelen. Eindelijk na drie jaar voelde ik de energie terugkomen in mijn lijf, mijn gedachtes weer helder worden, mijn gemoedstoestand rustiger en gelukkiger. Eindelijk begon ik te begrijpen wat mensen bedoelden met dat je zo intens van je kind kunt houden. Geen kunstmatige- of zwangerschapshormonen meer in mijn lijf. Ik had niet door gehad hoe zwaar het, naast het mentale, eigenlijk was geweest voor mijn lijf.

Deze had ik nog niet op mijn lijstje staan…

Een maand na het stoppen met borstvoeding deed ik een zwangerschapstest omdat ik overtijd was, positief! We waren voorzichtig geweest, maar niet zo extreem voorzichtig. Het was echter in het begin zo lastig geweest zwanger te worden en het kon zo lang duren. Bizar blij verrast, maar wederom terughoudend. Na alles wat we al hadden meegemaakt wisten we dat we tot de 12 weken niet hoefden te juichen. We kregen weer vroege echo’s, elke week. De weken vorderden en de hoop kwam terug. Wat hadden we wederom een geluk. Binnen zo’n snelle tijd zonder hormonen en trajecten zwanger, eigenlijk onverwacht. Er volgden een goede nipt, goede echo’s, ik voelde me misselijk en vreselijk moe maar oh zo goed. Angstig, dat wel, dat bleef. Totdat geheel onverwacht mijn vliezen braken met 17 weken. Deze had ik nog niet op ‘mijn lijstje’ staan. Het werd een heel intense week waarin we veel hoopten op iets wat eigenlijk uitzichtloos was. Een week later beviel ik van onze zoon in het ziekenhuis. Dit verhaal schreef ik eerder al en staat op kids en kurken: “Isaac ons sterrenkindje”. 

Het waren weer maanden geweest van onzekerheid, hoop, hormonen, veel vragen van lichaam en geest. En alles met zo’n verdrietig einde. Deze vroeggeboorte was in alles een stap verder dan een miskraam voor mij. Bevallen van een kindje wat helemaal af was en alleen nog moest groeien. Een kindje wat ik al had voelen trappelen, een buik die goed zichtbaar was. Overspoeld met intens verdriet en ongeloof was ik. Met een dochter die na al die tijd nog steeds geen nacht doorsliep, eigenlijk al jaren hormonen en stress en dan zo’n groots verdriet. Gek genoeg bij de controle van mijn baarmoeder twee weken na de bevalling, is het enige wat bleef hangen de woorden ‘je eisprong komt eraan zo te zien’. Ik wilde door, een vervanging, iets wat dit verdriet dragelijker zou kunnen maken. 

Maar zo werkt het niet. En daar kom ik nu achter. Want drie maanden na de te vroege geboorte van mijn zoon had ik een positieve test in handen. Voor de vijfde keer… Geen vreugde dansje, geen gegil van blijdschap, maar een voorzichtige: we zullen zien… En tegelijkertijd een schuldgevoel, want niemand kan Isaac vervangen. We zijn zo ontzettend blij dat ik zwanger kan worden, dat besef ik mij elke keer weer. Juist omdat ik de wanhoop van de zoveelste mislukte poging ken. Maar de stress en angst blijven groot. Maar wederom met de weken groeit de hoop heel heel voorzichtig. Inmiddels ben ik voorbij de termijn waar het mis ging bij Isaac. Maar de rollercoaster aan emoties is gigantisch. Als alles goed verloopt beval ik eind september, de week waarin ook mijn dochter Alva en zoontje Isaac geboren zijn. Vier jaar lang ben ik dan af en aan zwanger geweest. En dat voel ik. In alles. Maar de wens voor een groot gezin is voor mij sterker dan alle moeite en verdriet. Er gaat overigens geen dag voorbij dat ik mij niet besef hoeveel geluk wij hebben met onze dochter en hoeveel geluk wij hebben dat het überhaupt lukt om zwanger te worden. Maar hoeveel verdriet zij ook wegneemt met haar aanstekelijke lachje. De zo kort op elkaar volgende zwangerschappen zijn zwaar en hebben mij in vier jaar tijd in alle opzichten enorm veranderd. 

Een tweeling met TTS: “We gaan kijken hoe de jongens het doen.” En dan denk ik: “Of ze het überhaupt nog doen…”

‘Een tweeling met TTS’

Nog maar net van de schrik bekomen dat we in verwachting zijn van een tweeling en dus straks 4 kids zullen hebben, hebben we het eerste gesprek met de gynaecoloog.

Vanaf het eerste moment is er twijfel of er wel of niet een tussenschot aanwezig is. Maargoed wat weten wij nou van een tussenschot? We krijgen alle informatie over een eeneiige tweeling zonder tussenschot. Stenge controles in een academisch ziekenhuis, al snel stoppen met werken en een opname bij 28 weken zodat de kinderen goed in de gaten gehouden kunnen worden. Ze hebben immers maar 1 vruchtzak dus ze zouden zomaar verstrengeld kunnen raken. De kans op vroeggeboorte is hierdoor heel groot. De kans op overlijden in de buik ook…

Een berg aan informatie en voor ons gevoel geen positieve informatie. Hoe moet dit en vredesnaam tot een goed einde komen vraag ik me af? Wil ik dit wel al deze zorgen? We hebben nog twee kids, gaan we die hier niet mee te kort doen? Na veel praten en de nodige tranen besluiten we samen om het maar te nemen zoals het komt, weghalen is immers ook geen optie.

En dan bij de eerst volgende controle is er ineens een tussenschot, dun weliswaar maar hij is er! Een last van onze schouders, een normale een eiige tweeling. We krijgen nu alle uitleg over een monochoriale of terwijl eeneiige tweeling zwangerschap en de mogelijke complicaties die daarbij kunnen optreden. Één daarvan: TTS (tweelingtransfusie syndroom), de kans hierop is 15%. Niet heel groot dus. Na alle informatie gehoord te hebben gaan we met een goed gevoel naar huis. We maken ons geen zorgen en gaan genieten en aan het idee wennen dat we straks 4 kids hebben.

Al vanaf het begin was deze zwangerschap anders, ik voelde me ontzettend moe en had de hele dag door een misselijk gevoel. Lange leve de dubbele hormonen in je lijf! Na een week of 17 lijkt het allemaal iets rustiger te worden en kan ik weer een beetje functioneren.

Na 23 weken begin ik me niet lekker te voelen, mijn buik doet zeer, de hele dag een wat benauwd gevoel en tsja hoe voelt het eigenlijk… geen idee ik kan het niet plaatsen. Maar ik zou ik niet zijn als ik tegen mezelf zeg “ joh niet zeuren, je kan dit niet vergelijken met de vorige zwangerschappen dus gewoon doorgaan”. Omdat ik zelf op de poli gynaecologie werk kijk ik de vrijdag of onze behandelend gynaecoloog er is, toch maar even bespreken hoe ik me voel. Maargoed ze is er niet en ach ik heb dinsdag een controle staan dus we kijken dan wel.

Die dinsdag tijdens de controle stortte ik in. Is het normaal dat ik me zo ellendig voel en dat ik geen broek meer op mijn buik kan verdragen? Ik ben nog maar 24 weken dus het eind is nog niet in zicht…. “we gaan gauw kijken” zegt ze. En al vrij snel ziet ze dat het niet klopt, dit lijken de tekenen van TTS. Vanaf dat moment gaat alles in een sneltrein vaart. Alle metingen worden gedaan, er wordt gebeld met het LUMC (het enige ziekenhuis in Nederland waar ze TTS behandelen) en we kunnen dezelfde middag nog terecht. We gaan snel naar huis, opvang regelen voor de andere jongens. Als we eenmaal onderweg zijn begint het allemaal te landen, alle scenario’s geen door ons hoofd. Onze vrienden kunnen ieder moment hun kleintje krijgen. Het zal toch niet zo zijn dat die van hen geboren wordt en wij die van ons verliezen? De rest van de weg probeer ik dom voor me uit te kijken. Eerst de onderzoeken en het gesprek met de gynaecoloog daar maar eens afwachten.

 

In het LUMC aangekomen volgt er eerst een echo door de echoscopiste. Ze meet alles na en komt met een conclusie: TTS stadium 2, dit is gunstig! Beide kindjes hebben wel een hartafwijking ontwikkeld doordat het bloed niet meer goed verdeeld is, maar als de behandeling aanslaat kan dit herstellen. Toch nog een lichtpuntje!

Al snel komt daar de gynaecoloog en ze neemt alle opties met ons door. 1. Afbreken mag nog aangezien het precies 24 weken is. 2. Kiezen om 1 kindje te houden (het ziekste kindje wordt dan afgeklemd) 3. Een laserbehandeling en hopen op een goed resultaat. Even in percentages: 60% kans dat beide kinderen het redden, 80% kans dat eentje het red. Nou je zult begrijpen dat als je deze kindjes al zolang voelt bewegen in je buik dat deze percentages alsnog voelen of je een dreun tegen je hoofd krijgt. De tranen vloeien rijkelijk en de angst is bij ons beide te zien en voelbaar. Wat ons betreft is de enige juiste keuze om deze beide kindjes een eerlijke kans te geven, we kiezen dus voor de laserbehandeling.

Nog ontdaan van al het nieuws vraag ik de gynaecoloog wanneer dit dan moet gaan gebeuren? Ehm.. zometeen, met een uurtje ongeveer. Zo opnieuw een dreun tegen mijn hoofd, tijd om te relativeren is er bijna niet. Ik herpak mezelf. Zometeen dus, ga ik dan wel onder narcose? Nee narcose doen we niet. Je krijgt een kalmerend middel en iets voor de pijn. Ook nu opnieuw iets waar ik niet op gerekend had. De tranen die lopen me inmiddels over mijn wangen en ik weet even niet hoe ik het hebben moet. Maar voor al deze gevoelens is geen tijd, we worden naar onze kamer gebracht en ik wordt voorbereid op de ingreep. 1,5 uur na aankomst in het ziekenhuis lig ik op de behandeltafel met Peter aan mijn zijde. Door het kalmerende middel, raakte ik toch compleet uit de tijd en heb ik er helemaal niets van meegekregen. Ik wordt wakker als ze bijna klaar zijn.

De behandeling lijkt geslaagd! De vaten zijn doorgebrand en ze hebben 2 liter vruchtwater af laten lopen, mijn buik voelt direct een stuk fijner! Het grote wachten begint, ik moet een nacht blijven ter observatie en morgenochtend volgt er een echo om te kijken hoe de jongens het doen. En denk ik “of ze het überhaupt dan nog doen”.

Na een bewogen nacht wordt ik al vroeg opgehaald voor de echo. Voor zover het nu te beoordelen is lijkt het goed, een van de jongens heeft zijn duim omhoog, alsof hij wilde zeggen “het komt goed”. We mogen naar huis! Een duidelijke instructie: rust! Zoals ze het noemde “Netflix bankhang rust” en dat is dan ook wat er gebeurde. Alle hulptroepen werden thuis ingezet om te helpen met de zorg voor de andere twee jongens en Peter moest zowel op het werk als thuis alle ballen in de lucht zien te houden!

Controle na controle volgde, daar gingen we weer Leiden op en neer. De heren doen het goed en van die hartafwijking is niets meer over! Pfff wat een pak van ons hart! We wisselen inmiddels de controles af met controles in ons eigen ziekenhuis. De verwachting na een laserbehandeling is 32 weken, ook de termijn waarbij ik in ons eigen ziekenhuis mag bevallen dus dat is ons streven!

 

Als een kip op haar ei zat ik dag in dag uit op de bank levend in mijn eigen bubbel. Een saai bestaan? Ja zeker! Maar weet je, het kon me niks schelen, alles om deze kids een zo goed mogelijke start te geven. De weken kropen voorbij en de spanning stijgt. Veel harde buiken zorgen voor een nachtje ziekenhuis en voor de zekerheid alvast longrijpers. Gelukkig blijft alles rustig en mogen we weer naar huis.

22 april de verjaardag van Jesse, onze oudste zoon, ik had al een voorgevoel dat het vandaag wel eens kon gebeuren en ja hoor om 06.00 wordt ik wakker met gebroken vliezen. Ik baal ontzettend, al zo weinig kunnen doen de afgelopen tijd en nu mis ik ook nog zijn verjaardag. We gaan naar het ziekenhuis maar gek genoeg blijft het rustig een bevalling lijkt nog ver weg. Peter gaat naar huis en de verjaardag van Jesse gaat gewoon door.

De volgende dag wordt er gelukkig besloten dat ik ingeleid wordt en dat de heren dus geboren gaan worden. De uren gaan voorbij en na een dag van heb ik jou daar wordt om 20:26 Ties als eerste geboren. Tijd om bij te komen en van hem te genieten is er niet want de weeën blijven komen, Stef moet er nog uit. Na een korte check blijkt hij te zijn gedraaid, hij ligt met handen en voeten voor de uitgang, tijd om te proberen hem te draaien is er niet want zijn hartslag daalt. De gynaecoloog geeft het sein dat we naar de OK gaan. Vanaf dat moment gaat alles razendsnel, iedereen doet wat hij moet doen en als een malle rijden we door de gangen. Max verstappen is er niks bij.

Het hele team staat al paraat ook nu gaat alles ontzettend snel, ruggenprik erin en open maken die buik. Het gaat allemaal iets TE snel, een deel voel ik nog en ik raak lichtelijk in paniek. Mijn lijf lijkt in een of andere shock toestand te zitten en doet niets anders dan trillen. Om 20:50 wordt Stef uit mijn buik gehaald, het duurt even maar dan zegt de dame naast mij “hoor je hij huilt, het is goed” Pffff ik kan ademhalen, het is voorbij! 34+6 weken, twee prachtige gewichten, ik had nooit gedacht dat het zo zou eindigen.

Een week later mogen we al naar huis en kan het genieten beginnen. De tekst op hun geboorte kaartje luidt: Waardevol, Wonder, Zo Rijk, Zo Bijzonder. En dat zijn ze!

Daar lag dan één van de twee kindjes in mijn hand, ingekapseld in vlies en zo’n 6 centimeter lang

Na acht maanden hadden we een positieve test, dol gelukkig het is gelukt wij worden papa en mama!  Al snel daarna mochten we langs komen voor onze eerste echo, super spannend. Na een gesprek met onze verloskundige werd de echo gemaakt, ze zag een mooi hartje kloppen en de stilte  viel… Ze bewoog een tijdje met haar scan… “Ik moet jullie iets vertellen” zei ze, “ik zie nog een hartje!”. Vol schrik keken mijn vriend en ik elkaar aan…Een tweeling ?! Onze verloskundige zei “gefeliciteerd!”, met grote ogen keken we haar aan. 

Het had 24 uur nodig om dit nieuws te laten bezinken. 

We werden dol blij, wij kunnen dit ! Wat een geluk we krijgen twee wondertjes ! Al snel kwamen alle zwangerschap kwaaltjes in beeld. 

Er stond een mooie vakantie in de planning naar Curaçao. 

Voordat we heen gingen, kregen we met 13 weken ons volgende termijn echo. Voelde me goed zwanger, erg moe en misselijk. 

Maar helaas…De verloskundige  had  slecht nieuws,  alle twee de hartjes waren gestopt. Vond het vreemd, had helemaal geen bloedverlies gehad…maar goed het was niet anders. 

Thuis viel het kwartje, we hebben tranen gelaten, maar hey we gaan op vakantie en kan nu genieten van een drankje. 

De dagen die volgende waren onwennig, nog steeds geen bloedverlies,  dat zou met een paar dagen moeten komen zei de verloskundige. Mijn lichaam moest het zelf “opruimen” dat was het beste…

Na twee weken vakantie gingen we naar het ziekenhuis, er gebeurde maar niets. 

Ik kreeg een kuurtje mee van twee keer daags 4 tabletten, dit moest inwendig ingebracht worden. Met de mededeling je krijgt wat kramp en  bloedverlies gingen we naar huis.

Ander halve dag later wist ik niet wat mij overkwam! Pijn die ik nooit had gevoeld, zijn dit nou weeën?! 

De kramp werd met de minuut heftiger. Puffend op de bank met vriendlief ernaast. Hij keek op Google wat we het beste konden doen, “onder de douche” zei mn vriend. Kruipend van de pijn heeft hij mij eronder gezet. Na een uur van weeën kwam ik weer een beetje bij. 

Ik zat met mijn gedachtens dat er ook nog iets uit mij moest komen, rustig ging ik met mijn hand voelen. Daar lag dan één van de twee kindjes in mijn hand, ingekapseld in vlies en zn  6 cm lang… 

Ik keek om me heen, overal lag bloed, ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoeld!  Tranen liepen over mijn wangen.

We hebben het kindje in het vlies gelaten, we vonden het te confronterend om het schoon te maken.

De volgende dag was bijna voorbij tot dat de weeën weer terug kwamen, wat is dit?! Ik kan niet meer ! In paniek smeekte ik mijn vriend de verloskundige te bellen, ondertussen zat ik weer onder de douche om de pijn op te vangen. 

Het hoort er allemaal bij zei de verloskundige aan de telefoon, ze kon weinig  voor ons betekenen…

Dit keer kwam ook weer een klein kindje tevoorschijn.

Mijn lichaam was op, kon geen pijn meer vedragen… 

De beelden van de douche flitste elk uur door mijn hoofd heen. Ik voelde me in de steek gelaten door de verloskundige. 

We hebben de twee hele kleine kindjes begraven op een rustig plekje. Nu zijn onze tweeling twee vlinders in de lucht.

Naar regen komt zonneschijn… Twee maanden later waren we voorzichtig weer op onze roze wolk geklommen,  we zijn weer zwanger! Hoe groot onze schrik eerst was met een tweeling, is het er nu helaas maar één. Een heel gezond meisje die nu al 30 weken  in mijn buik spartelt.

In julie 2019 worden wij opnieuw papa en mama.

Groetjes Wendy.

“Ik heb narcolepsie”, oftewel, deze mama is door een hersendefect ALTIJD moe!

Mama is altijd moe

Als jong meisje wilde ik altijd al graag slapen. Ik weet niet beter dan dat ik slaperig was en altijd de drang voelde om mijn ogen dicht te doen. Rond mijn pubertijd kreeg ik er echt last van. Van het VWO zakte ik af naar de HAVO want ik was vaak te moe om te leren of huiswerk te maken. Ook had ik last van geheugenproblemen. Jarenlang heb ik gedacht dat ik gewoon lui was. Daarna voelde ik me een paar jaar depressief. Stappen, een vriendje, winkelen, op vakantie gaan; ik was overal te moe voor. Moest altijd “voorslapen” of een week bijkomen na een dagje weg. Rond mijn 21ste was daar na een uitvoerig slaaponderzoek eindelijk de juiste diagnose; narcolepsie. Een neurologische aandoening. Een defect in je hersenen waardoor je lijf constant moet vechten tegen de slaap. Dit eindelijk te weten was een enorme opluchting maar tegelijkertijd ook niet. Want er is geen genezing. Maar er viel wel een last van mijn schouders af. Ik kon er niets aan doen en de neuroloog vertelde me dat ik juist trots moest zijn op wat ik bereikt had met deze ziekte. We zijn een paar jaar verder, en ik heb mijn leven ondanks mijn beperking behoorlijk op de rit. Moeder worden heb ik altijd al gewild. Maar lange tijd leek het me beter van niet. Wat moet zo’n kind nu met een moeder die nooit energie heeft en in de ochtend als een zombie door het huis loopt. Bovendien, als moeder kun je niet een dag herstellen in bed na een drukke (werk)dag. Ik zag het gewoon niet voor me. Tot ik een vriend (mijn huidige partner) kreeg die mij veel zelfvertrouwen gaf. Hij vertelde me keer op keer dat ik moest kijken naar wat ik wél kon. Ik werd lid van verschillende online lotgenoten groepen en las steeds vaker de positieve invloed van een gezonde levensstijl op deze ziekte. Mijn vriend sleepte me mee om te gaan hardlopen. Ik deed al jaren niets meer aan sport. Ook at ik veel zoetigheid want je lijf schreeuwt met deze ziekte om energie.. suiker! Ik besloot te gaan hockeyen zodat ik altijd een stok achter de deur had om te moeten sporten. Daarnaast verdiepte ik mij in gezond eten. Tegelijkertijd vond ik ook een leuke baan waarin ik samenwerkte met een diëtiste waar ik enorm veel van leerde. Stap voor stap ben ik gezondere keuzes gaan maken. 

​

​

Met het gezin van Kimberly moet je echt iedere maand meelezen!

Mijn naam is Kimberly, ik ben 28 jaar.

Vorig jaar getrouwd met Ricardo, waar ik al 11 jaar samen mee ben. Wij hebben een dochter genaamd Yentl van bijna 2.5 jaar. En in juli verwachten wij ons tweede kindje. Wij krijgen weer een dochtertje, geweldig!

Wij wonen in Hendrik ido ambacht, voor wie het niet kent een dorpje tussen Dordrecht en Rotterdam in :-).

Ricardo is Sous-chef bij een Van der Valk hotel. En ik ben verzorgende IG, en werk op een gesloten afdeling bij mensen met dementie. Beide werken we dus onregelmatig wat niet altijd even handig en leuk is. Dat betekend weekenddiensten, avonddiensten en in mijn geval ook nachtdiensten. En natuurlijk feestdagen. Met een gezinnetje is dit niet altijd even gezellig.

Het zwanger worden van Yentl is niet vanzelf zeg maar gegaan. Hiervoor hebben wij de hele medische molen moeten doorstaan. En is zij uiteindelijk door middel van IVF gekomen. Ik heb namelijk PCOS en het zwanger worden is daarom niet erg makkelijk. Van hormoon tabletten tot hormoon injecties en tig keer per week naar het ziekenhuis, niet niks. Maar oh zo dankbaar dat zij nu in ons leven gekomen is. Van deze zwangerschap was het eigenlijk 99% uitgesloten dat ik ‘spontaan’ zwanger zou worden ooit nog. Maar de wonderen zijn dus absoluut de wereld nog niet uit, want TADA baby nummer 2 is dus wel echt spontaan. Geen ziekenhuis of injecties of terugplaatsing. Inmiddels ben ik bijna 31 weken zwanger. Wat vliegt de tijd toch met een tweede zwangerschap.

Verder vind ik het heerlijk om foto’s te maken. Hou ik ervan om lekker weg te gaan met mijn gezin, familie (ik ben echt een enorme familiemens) of met vriendinnen. Mooie plekjes ontdekken, een midweekje naar een huisje gewoon gezelligheid. Verder ben ik online veel bezig met Instagram. En kun je mij vanaf nu elke maand vinden met een nieuwe blog op Kids en Kurken. Ik kijk er enorm naar uit. Dus hopelijk lees je gezellig mee!! 

Liefs,

Kimberly 

Ik had een ruggenprik! Maar is het dan een ‘nepbevalling’?! Of ben ik zwak?!

FACT: het krijgen van een kind doet pijn. Sterker nog, het doet zelfs zo’n pijn dat mijn oma altijd zei: op het moment dat je denkt dat je dood gaat, dan wordt het kind geboren. 

Toen ik ongeveer 8 jaar oud was kwam ik er achter dat het krijgen van een kind toch echt wel pijn moest doen. Op zondagavond keek ik altijd samen met mijn moeder het programma ‘bevallingsverhalen’. Geen idee waarom ik het zo interessant vond maar het was iets waarvan ik altijd zei: gaan we dat samen kijken, mama? En ook iedere aflevering zei mijn moeder weer op het einde: Fleurtje, als je later zelf gaat bevallen moet je gewoon om een ruggenprik vragen, dat is helemaal niet erg. Een bevalling hoeft geen traumatische ervaring te zijn, het hoeft geen pijn te doen. Niet wetende dat ik 10 jaar later zelf al een kind zou krijgen.

Inmiddels vind ik dat ik mezelf na twee bevallingen wel een soort van expert mag noemen op het gebied van bevallingen. Sterker nog: ik zie er eigenlijk helemaal niet tegen op om straks voor een derde keer te bevallen. Ik beval liever nog 5 keer dan dat ik een wortelkanaalbehandeling moet ondergaan, zeg ik altijd voor de ‘grap’. Dit is wellicht ook niet zo vreemd, ik ben dus zo’n vrouw die een kind sneller uitperst dan dat menig persoon nummer 2 in het toilet werpt.

Ook al kijk ik zelf met een fijn gevoel terug op mijn bevallingen toch betrap ik mezelf er altijd weer op dat, wanneer ik het over bevallen heb, ik dan zeg: maar ik heb wel bij beide bevallingen een ruggenprik gehad. Bijna alsof ik mij schuldig moet voelen, alsof ik een snoepje gepikt heb in het kruitvat. Wist je dat Nederland een van de weinige westerse landen is waar men panisch doet over pijnbestrijding tijdens een bevalling? Hoe dat volgens mij komt? Omdat ik merk dat het nemen van pijnmedicatie tijdens een bevalling in Nederland nog niet door iedereen volledig geaccepteerd wordt en vrouwen dus denken laat maar: het hoort zo. Zelfs in mijn ‘inner circle’, het wordt natuurlijk niet zo gezegd, wordt het als iets zwaks gezien, iets wat niet nodig is want iedere vrouw kan bevallen. Dan krijg ik te horen: Hoe denk je dat ze het vroeger deden!! In een barbaarse tijd ja.. Waar mensen door paarden uit elkaar getrokken werden of een tijd waar vrouwen nou niet echt bepaald rechten hadden. Tegenwoordig komt de pastoor ook niet meer langs om leden te werven voor de kerk en bepaald een vrouw over haar eigen lichaam: zo ook zelf over pijnbestrijding tijdens een bevalling. Vindt ik dan.

Laat het nou net zo zijn dat veel vrouwen die een oordeel hebben over pijnbestrijding tijdens een bevalling de meest verschrikkelijke verhalen rondbazuinen over bevallen. Over hoe verschrikkelijk het wel niet is, dat het 3 dagen heeft geduurd (wat theoretisch gezien 9 van de 10 gevallen niet kan kloppen zeggen verloskundige en gynaecologen), dat ze het never nooit meer doen en dat bevallen het meest traumatische was wat ze ooit hebben meegemaakt. En dat is dus iets waar ik niet bij kan met mijn hoofd.. Begrijp me niet verkeerd! Er zijn natuurlijk altijd medische of gewoon uitzonderingen waardoor een bevalling een traumatisch iets kan zijn en je hebt genoeg gevallen van vrouwen die pijn bestrijding wilde maar waarvan de bevalling al in een te ver gevorderd stadium was. En je hebt natuurlijk genoeg vrouwen die het ook prima af kunnen zonder pijnbestrijding en zeggen dat het geen traumatische ervaring is. Als jij de pijn rustig weg kan puffen met muziek en een warm bad of douche, who am I to judge?

Helaas geld dit niet voor mij: ik raak in paniek, ga hyperventileren van pijn en weet niet waar ik het zoeken moet. Dan denk ik aan de wijze woorden van mijn moeder: bevallen hoeft geen traumatisch, pijnlijke ervaringen te zijn. Natuurlijk denk je na over risico’s. Het is natuurlijk niet zomaar iets. Maar zelf ben ik er heilig van overtuigd dat krijsen, schreeuwen en paniek niet goed is voor zowel kind als moeder. Het gaat om de keuzes die je zelf maakt. Wanneer je wel of geen pijnbestrijding (op voorhand) wil voor je bevalling: ik respecteer ieder haar keuze. Maar toch heb ik nog altijd sterk het idee dat veel vrouwen pijnbestrijding tijdens een bevalling als iets zwaks zien. En sommige vrouwen niet willen toegeven aan die zogenaamde zwakte. Wat zonde is, ik gun namelijk iedere vrouw een net zo’n ‘’fijne’’ ervaring zoals ik mijn bevallingen heb meegemaakt.

 

 

 

FLEUR (klik hier voor haar Instagram)  

 

Wonderlijke WINWEEK bij Kids en Kurken! Doe NU mee!

Kids en Kurken houdt van mooie highend brands en producten. Eyecathers voor in huis en producten die lang meegaan. We hebben 9 brands geselecteerd en samen geweldige winacties opgezet speciaal voor de fans van Kids en Kurken. Het voelt eigenlijk een beetje als shoppen als je meedoet. PROMISE, THERE WILL BE A RUSH!

Let op één van de voorwaardes is dus dat je Kids en Kurken volgt, als je ontvolgt mag je niet meer meedoen met een volgende actie. Hier wordt streng op toegezien. Trouwens, wie wil nou niet op de hoogte blijven van de volgende actie?! Je mag veel verwachten van ons, want we gaan niet zomaar met elke brand een samenwerking aan.

Alle acties verlopen via Instagram. Hieronder kan je meer lezen over de te winnen producten en deze bekijken op de website van het betreffende brand. Veel shop- en leesplezier!

1.BAMBOOM

Bamboom is een natuurlijk en luxe babymerk. De stoffen zijn waanzinnig en worden speciaal in Italië gemaakt. Hoe gaaf is dat?! Ze hebben veel producten voor bijvoorbeeld slapen, onderweg of bij het eetmoment. Wij hebben ons gefocust op kleding. Alle items zijn niet alleen van natuurlijke stoffen, maar ook in natuurlijke kleuren. Klik hier om te kijken wat ze allemaal aan kleding en maten hebben. Onze tip is: kijk eens naar de fijne vestjes en jasjes. Hieronder staan de foto’s van de twee pakketten die te winnen zijn: één voor een jongen en één voor een meisje. Psssst, maar als je stiekem een product in een andere kleur wil, mag dat ook.

En nu als een malle hier taggen op Instagram, zodat jij een winkans maakt!

2. LODGER

Lodger heeft enorm veel babyproducten. Nu hebben ze een spiksplinternieuwe collectie gelanceerd The Empire Collection. De kleuren, patronen en materialen stamt af van de Mongoolse nomaden. De kleuren komen uit de woestijn. Het groen in combinatie met wit en grijstinten geven de vlaktes weer. Fabulous! Wat zit er in allemaal in het pakket?

  • Hydrofiele zomerslaapzak

  • Overslagromper

  • 2-pack XL swaddles

  • 2-pack swaddle clips

  • Hydrofiele badcape

  • Katoenen slofjes

Dat is nog eens stijlvol slapen! Kijk snel hier op de website (bij verzorging, slapen. babykleding en babyslofjes) om te bekijken wat je mooi vindt wat betreft keur, patroon en soort stof. En post hier jouw echte Lodger musthave om mee te doen met deze geweldige actie. Wie weet win jij het pakket!

3. CAKESMASH-SHOOT DOOR ‘MADE BY MONE’

Cakesmashen: iedereen ziet het dagelijks voorbij komen op Instagram. En weet je, het is ook heel wat als jouw baby één jaar wordt! Weg baby, hallo dreumes. Dit moment vastleggen is voor ouders erg belangrijk. Made by Mone heeft een groot assortiment fotoachtergronden en props. Dat maakt de fotoshoot heel veelzijdig en persoonlijk. Wel zo fijn! De fotoshoot is in haar studio (in Tilburg), dus je zit niet met de kliederzooi thuis. Bekijk hier de achtergronden en post dan hier jouw persoonlijke achtergrond die jij wel in jouw shoot zou willen hebben. Wie weet win jij een shoot?! Toi, toi, toi!

4. STUDIO NOOS

Kids en Kurken is HE-LE-MAAL gek van de Teddycoat. En. Toen…. Zagen we dat er ook Teddybags bestaan. Ons hart maakte een sprongetje. Maar geen paniek als je teddystof niets vindt, de tas heeft ook prachtige uitvoeringen met andere speciale stoffen. De ribstof is ook erg aantrekkelijk. Hieronder hebben we enkel voorbeelden staan. Klik hier om alle uitvoeringen te bekijken. Doe mee met de winactie en post dan hier welke stof jij het tofste vindt! Wie weet loop jij straks met zo’n gave tas om de kinderwagen of gebruik je het lekker als shopper of mombag over de schouders. Dit is een echte musthave volgens Kids en Kurken!

Nog een feitje: de tassen worden handgemaakt door een stichting in Nederland waar mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt en een liefde voor creëren en kleermakerij de kans krijgen om ons te helpen met de productie. Verricht een goede daad en introduceer de tas vooral bij andere ouders!

5. VTECH

Oke, oke, soms is speelgoed met licht en geluid bloedirritant, maar geloof ons, dit speelgoed moet je echt in de kast hebben! Kijk, dit is een uitzondering, omdat je kleintje echt plezier heeft en zich ontwikkelt. Dat is uiteindelijk wat elke ouder wil. Wij geven twee sets van de Bla Bla Blocks trein + de slimme blokken weg. Hieronder zie je daar afbeeldingen van. Klik hier voor meer informatie over alle functies van dit highend speelgoed, en pssssst dit speelgoed heeft al vele awards gekregen! Je moet echt even lezen op de site en kijk dan ook bij de pakketen waarmee je deze sets kan uitbreiden (bijvoorbeeld met een verjaardag of feestdag) voor nog meer plezier.

Join the giveaway and start tagging hier!

6. BYKAY

De founder van Kids en Kurken heeft een platform dat 24/7 doorgaat. Baby Rocco zal dus ook ‘mee moeten doen’. Na het lezen van een aantal blogs van onze vaste draagdoekconsulente, was daar de oplossing: een heerlijke draagdoek. Daar kan hij is slapen, drinken en kakken. Bykay heeft dragen helemaal hip en (niet geheel onbelangrijk) betaalbaar gemaakt. Bovendien krijg je een hele hechte band met jouw baby op deze manier, Rocco voelt zich dan echt geborgen. Wij gunnen jullie ook zo’n mooie ervaring met Bykay. Daarom geeft Kids en Kurken samen met Bykay 2x de draagdoek Woven Wrap weg in een eigen gekozen hippe kleur! Gun jezelf vrije handen (voor wijn jaaahaaa). Klik hier om de kleuren te bekijken. Doe NU mee en klik hier om zoveel mogelijk ouders te taggen. Good luck!

7. MAMALOVES

Wij houden van mooie sieraden met een personal touch. Mamaloves doet dit erg mooi! Kids en Kurken is van de echte verhalen. Bij dit label vertelt ieder sieraad haar eigen verhaal. Kies voor een armband, ketting of bedeltje en laat deze graveren met namen, een mooie quote of bijzondere datum. Zo draag jij je kleintjes of hubbie altijd bij je. Het plaatje wordt zorgvuldig met de hand gegraveerd in hun atelier in Haarlem. Veel BN’ers dragen dit label en zijn er erg trots op! Wij geven samen met Mamaloves de allernieuwste armband weg: de wrap bracelet! Kies een uitvoering uit en creëer nu jouw unieke sieraad. Klik hier om deze armbanden te bekijken. Doe mee en post hier wat jij gaaf zou vinden om te laten graveren!

8. SLEEPYHEAD

Sleepyhead ontwerpt nestjes om een ​​veilige, knusse en rustgevende omgeving voor baby’s te creëren. Zo fijn om je newborn een soort ‘baarmoeder’ aan te bieden. Je kun het nestje in het bed leggen, in de box plaatsen of onder de babygym zetten. Maar wat dacht je van meenemen naar het park of een dagje strand?! Ideaal! Hedendaags zijn er zoveel nestjes te koop, maar Sleepyhead heeft de beste materialen waarbij jouw baby kan doorademen zonder de beperkingen van gespen of de afleiding van felgekleurde toeters en bellen. De nestjes hebben vele awards gekregen. Kijk, daar houdt Kids en Kurken van: het beste van het beste. En wist je dat er ook nestjes zijn voor grotere kinderen (tot drie jaar)? Het nestje voelt echt geborgen en dat voelt ieder kind. Aanvullend zijn er ook bogen en knuffels te krijgen. Wij geven samen met Sleepyhead een nestje Deluxe naar keuze weg. Hieronder zie je een aantal mooie items en hier kun je een kijkje nemen op hun te gekke website voor alle hippe uitvoeringen! Doe mee met de winactie en geef hier aan welke nestje jij het mooiste vindt!

9. PETIT JUUL

Kids en Kurken was op zoek naar hoogwaardige textielproducten die helemaal mee gaan met het interieur van nu. Een eyecather met leuke prints die je kan laten liggen op de bank of mee kan nemen naar een hip restaurant. Dat is gelukt! Petit Juul heeft bijvoorbeeld mooie luieretuis en Maxi-Cosi hoezen. Een hele zachte teddy of een prachtige wafel zie je vaak terug, maar ook luipaardprint (en daar zijn wij ALTIJD fan van!). En het mooiste komt nu: je kan het design van jouw item helemaal zelf samenstellen! Doe NU mee, ga los en create it yourself! Kids en Kurken geeft samen met Petit Juul 2x een luieretui weg naar keuze. Je mag het helemaal samen met Petit Juul ontwerpen. Neem NU hier een kijkje op hun leuke website voor alle mogelijkheden. Ben je eruit hoe jouw personal luieretui eruit moet komen te zien?! Doe mee en post hier hoe jouw droom luieretui eruit ziet! De leukste uitvoering wint en mag deze straks in het echt laten maken!

Seks tijdens of net na je zwangerschap: yay or neeey?

SEKS TIJDENS OF NET NA JE ZWANGERSCHAP: DO OR DON’T?!

Zo, even lekker open gooien dit onderwerp! Want zeg nou zelf lieve moeders en vaders: (bijna) iedereen is hier wel eens mee bezig geweest tijdens de zwangerschap en/of net na de bevalling.

Om zwanger te worden moet je seks hebben. Of anders gezegd: de zaadcel en eicel moeten samensmelten en zich na de bevruchting innestelen in de baarmoeder. Misschien proberen jullie die welbekende standjes waarbij de zaadcellen minder hard hun best hoeven doen met zwemmen om levend aan te komen bij de eicel die ligt te wachten op de winnaar. Kussen onder je kont na de seks of met je benen in de lucht hangen voor een aantal minuten om het zaad op z’n plek te houden. Of misschien zijn jullie er niet zo mee bezig en manoeuvreren jullie je lekker in de meest rare (on)comfortabele posities, op de meest gekke plekken ever, en zien jullie wel wanneer het ‘raak’ is. Anyway, je wil zwanger worden. En dan is daar het moment: je hebt een positieve test in handen. Je wil natuurlijk niets liever dan dat dit kleintje veilig blijft zitten in je buik, totdat de uitgerekende datum in zicht is.

Het eerste trimester gieren de zwangerschapshormonen als een malle door je lijf die zorgen voor die overheersende zwangerschapskwaaltjes. Moeheid, misselijkheid en super gevoelige boobies zijn de meest bekende. Dit geldt niet voor iedereen natuurlijk, maar ik kan me voorstellen dat de meeste zich hierin wel herkennen. En dan komt daar het onderwerp: SEKS. Bij je wederhelft gaat die behoefte gewoon door. Maar voor de meeste (ex) zwangeren onder ons is dat wel het laatste waar je op zit te wachten met die zwangerschapskwaaltjes. Geen polonaise aan je net zwangere lijf! Ook niet bepaald opwindend als je kotsend boven de wc hangt of in slaap valt terwijl je bezig bent. En daarbij, het idee dat de fluit van je wederhelft in de buurt komt van waar je kindje veilig en wel groeit in zijn/haar huisje is eh, ja, voor de beelddenkers onder ons ook een beetje gek zullen we maar zeggen. Daaag, intiem moment.

Er kan ook een periode in je zwangerschap zijn dat je niet te hóuden bent en elke dag bloedje geil rondloopt. Lucky wederhelft! Dit komt vaak doordat je tepels en poenie goed doorbloed zijn. Dus, go go go! Het kan namelijk, als je een prima zwangerschap hebt, GEEN kwaad. Om maar meteen twee waanideeën uit de wereld te helpen: je baby wordt beschermd door de baarmoeder, het vruchtwater en de vliezen. De fluit van je wederhelft komt daar echt niet bij. En -punt 2- een orgasme wekt ook geen weeën op. Als je op het punt staat te bevallen zou het stimulerend kúnnen werken, maar een orgasme kan geen bevalling opwekken als je kindje nog niet geboren hoeft te worden is mij verteld door de ervaringsdeskundigen op dit gebied. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk. Zo had ik dat ook bij mijn laatste zwangerschap. Door de gigantisch vele harde buiken kreeg ik wel andere restricties opgelegd. Het meest intieme moment wat we hadden was dan ook het aaien van mijn buik. Super spannend. Maar, dat terzijde.

En dan, seks in het laatste trimester van je zwangerschap, met die enorm dikke, vaak in de weg zittende buik. Er zijn vrouwen die zich net een zeekoe voelden, die teruggerold werd in de zee zodra ze zich omdraaiden of een bepaalde pose aan wilden nemen. Daaag, intiem moment. Maar, er zijn ook vrouwen die zich super sexy voelden tijdens de zwangerschap en niet te remmen waren. Ik kan me het niet voorstellen, maar goed, ze zijn er. Echt. Er zijn ook vrouwen die denken als ‘het’ erop aankomt: “Als ik maar niet teveel plukken haar heb overgeslagen met scheren down under”, aangezien dat scheren vooral op de tast en dus op goed geluk gaat in dat laatste trimester. Je kan je eigen poenie soms niet eens meer vinden om te scheren. Welkom, ontplofte egel! Beetje sneu als je wederhelft vast komt te zitten in jouw oerwoud. Al kan het ergens ook wel praktisch zijn, kan hij meteen flossen. Voor de beelddenkers onder ons: WIS.DIT.BEELD.

Ook hier geldt weer: daaag, intiem moment.

Soms kan seks rondom de uitgerekende datum gewoonweg nuttig zijn. Om er een weetje in te knallen: sperma bevat het hormoon prostaglandine, wat de baarmoedermond zacht en soepel maakt. Het zou stimulerend kunnen werken om de bevalling in gang te zetten. Het hormoon is weliswaar in een zeer kleine hoeveelheid aanwezig in sperma, maar, baat het niet dan schaadt het niet! Bij mij werkte het. Niks geen intiem moment, gewoon een handig opwekmiddel. Maak van die DON’T een DO. Na de bevalling zit seks er voorlopig ook even niet in, dus, ja, neem het ervan.

En dan seks ná de bevalling. Ik denk dat de meeste vrouwen het wel met me eens zijn dat je je allesbehalve sexy voelt na de bevalling. Een ontplofte egel, met hier en daar wat scheuren en hechtingen rijker en sommige lucky bastards hebben er nog een trosje aambeien bij hangen. Met die kapotte en bebloede egel kan je alleen zonder pijn plassen als je er een kannetje water langs giet of onder de douche staat, om het maar niet te hebben over de geur die er vanaf komt door al dat gezweet in zo’n XXL maandverband met netbroekje die je, als je geluk hebt, treft in je kraampakket. HOE.KOMT.DIT.WEER.GOED. “Daar gaat never nooit meer wat in!” heb ik geregeld gehoord. Of opmerkingen van de wederhelft na de bevalling: “Zet er nog maar een extra hechtinkje bij hoor, is het weer wat strakker.” Doe maar niet. Doe maar gewoon NIET. Je vrouwelijkheid is op dat moment al ver te zoeken, de hormonen liggen al gigantisch op z’n kop, dit soort opmerkingen maakt het er echt niet sexier op. Naast je ontplofte egel heb je meestal een aantal dagen na je bevalling lekkende boobies die zó gespannen staan dat je al pijn hebt als je ernaar kijkt. Baby huilt, melk stroomt. Super sexy. NOT. Je buik is hard bezig om weer in proportie te komen en je los hangende vel, soms bedekt met een heel zebrapad is om te janken. Ook nu is het onderwerp SEKS gewoon niet aan de orde. Gewoon echt even helemaal niet. Daaag, intiem moment! Voor heel lang.

Tot het moment daar. Ja, die komt weer, écht. Je durft weer voorzichtig te denken aan seks. Er zijn vrouwen die er al vrij snel na de bevalling weer aan toe zijn, maar er zijn zat vrouwen die er ook dan voorlopig nog niet aan moeten denken. Dat varieert, wat ik me heb laten vertellen hé door al die leuke vrouwen in mijn omgeving, tussen de 4 weken en 6 maanden. Maar hey, als het moment daar weer een keer is heb je je in ieder geval weer normaal kunnen scheren zonder plukken haar overgeslagen te hebben, zijn je lekkende boobies verleden tijd, de eventuele hechtingen (met dat hechtinkje extra) opgelost, zijn de bebloede en ruikende XXL maandverbanden op en niet meer nodig en maakt je ontplofte onderkant weer plaats voor een behoeftige onderkant. Hallooo, intiem moment!

+ Meer berichten