Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Mama Esther klom uit een diep dal

Korte intro over mij.

Een nieuw leven opbouwen na een verbroken relatie is niet altijd even makkelijk en het wordt soms net even wat ingewikkelder, als er twee kinderen in zijn betrokken. Je hebt je eigen verdriet, maar ook dat van je kinderen. En je wilt ze daarin tegen alles beschermen, maar toch werpt het ook een schaduw kant over ze heen. Zomaar zijn ze hun vertrouwde basis kwijt, en blijven veel ongeorganiseerde zaken lang in onzekerheid.

Ik ben Esther, 27 jaar en in 2016 ben ik gescheiden na een relatie van 7 jaar, waaruit mijn twee kinderen komen. Lang bleef ik alleen met Noa (mijn dochter van 6) en Lux (mijn zoon en jongste van 4)

Deze vader verliet zijn vrouw in de kraamweek…

8 jaar, dat klinkt lang hé? 

Geloof me, als je die 8 jaar deelt met iemand waar van je bent overtuigd; já! Dit is hem, hier wordt ik oud mee, met vele ups en downs maar we redden het… en het valt allemaal zo in duigen, dan duren 8 jaar ineens heel lang. 

Het was vorig jaar september, toen we het over de volgende stap hadden, een kindje. Stoppen met de pil, en we zien het wel. Eigenlijk wouden we eerst graag verhuizen omdat we in een klein huisje woonde. Hier gingen we dan ook rustig naar kijken… totdat ik mij eind november niet goed voelde, heel moe, beroerd. Ik moest die ochtend naar de fysio, en eenmaal wachtend daar schoot er door mijn hoofd heel ver weg; zwangerschapstest. Deze had ik niet thuis liggen. Wat dat betreft ben ik daar niet zo voorbereid in. Ik had lekker mijn rug los gegooid en besloot naar de kruidvat te rijden: die 2 voor €5,- zijn super goed. Zo gezegd zo gehaald. Eenmaal thuis ging ik naar de wc, met mijn zwangerschapstest. Mijn toenmalige vriend had een week vakantie dus hij was ook thuis. Ik heb gewacht op de wc, en toen de test eenmaal zijn tijd had gehad zag ik het; 2 streepjes. Ik heb gelijk mijn vriend geroepen; en gezegd schat dit meen je niet! Ik ben zwanger! Nooit verwacht dat dat zo snel zal gaan. Het moest flink op ons inwerken, vooral bij mijn vriend toendertijd. Die dag heb ik gelijk de verloskundige gebeld, en zijn wij naar mijn schoonouders en ouders gereden om het grote blije nieuws te vertellen. 

Weken gingen voorbij, vaak een afspraak bij de verloskundige, of bij de cursus samen bevallen die ik en mijn vriend volgde voor mijn eigen gerustheid en iets voorbereidend te werk kunnen gaan dan zonder een goede pufcursus. Mijn vriend keek hier sowieso altijd negatief tegen aan, hij deed het voor mij en dat was het. Dat was hetzelfde als met de echo’s, ook dat was meer een verplicht iets in zijn ogen. Oh, en dat hele samen 9 maanden zwanger zijn valt ook wel vies tegen, van de vrouw wordt alles verwacht, maar de man daarin tegen kan nog steeds naar nachtfestivals/ dagfestivals, biertjes drinken fulltime werken en daarna snel je eten naar binnen werken en door naar de sportschool , douchen en de bank op. Mijn dag bestond meer uit liggen ivm bekkeninstabiliteit en de huisvrouw uithangen, leven naar het moment dat mijn vriend weer thuis kwam en hup, weg was je weer. Want geloof me, de muren komen op je af. Maar die 9 maanden zwanger hé schat, dat doen we samen. Yeah right schat! 

Ik struglde elke dag wel met mijn hormonen, ik was een onuitstaanbaar kreng. Leven met mij tijdens een zwangerschap, hm ik raad het je niet aan. Maar hé, het is zo bijzonder. En ze zeggen vaak iets waar je doorheen moet. Ik wist niet dat die hormonen je zo over konden nemen… pff. 

Tijdens de zwangerschap, stelde ik voor om nog leuke dingen te gaan doen met zijn 2en. Helaas moest dit altijd van mij komen. Hij vond het sparen belangrijker en de toekomst, en dat was het ook zeker wel, maar achteraf lijkt het wel uitgedacht.. we zijn een weekend naar valkenburg geweest; hij heeft daar meerdere malen benoemd dat hij het lastig vind om leuke dingen te doen met iemand die hem zo afsnauwt en niet leuk voor je is; begrijpelijk. Dat heeft hij trouwens niet alleen in valkenburg benoemd, maar de hele zwangerschap door. Ik vond dit moeilijk om te horen en ik wist ook niet zo goed wat te doen, ik dacht met tijd, heel veel tijd zal het vast allemaal beter worden. 

Ik leefde naar de bevalling toe en dacht; dan wordt het vast beter. Na een hele heftige lange pijnlijke bevalling was hij daar dan op 10 september 2018 om 7:10 onze zoon. Ik moest echt wel even wennen en schakelen en ik vond het ontzettend spannend maar wat was ik blij. Zelfs met me 10 hechtingen die ze achterlieten, het was het waard. 

We hadden een top kraamverzorgster! Echt zo’n lieverd! Ik had het zwaar, met de nachten, het nieuwe, maar oh wat was ik verliefd. Helaas had ik het idee dat ik vrij weinig van mijn vriend terugkreeg. Mijn vriend was ook veel weg, met zijn broer. Eigenlijk altijd met zijn broer. 

Mijn vriend had 4 weken vrij opgenomen; en wat was hij gek op onze zoon, maar ik voelde niet meer op mij. Ergens heb ik me ook zo gebruikt gevoeld. Ik moest alles zelf doen, vanaf dag 1 alweer. Ik voelde me zo alleen, zelfs mijn schoonfamilie keerde zich tegen mij omdat; mijn schoonmoeder het idee had dat mijn familie meer aanwezig was, en dat ze onze zoon nooit mochten vasthouden, zoveel jaloezie hadden ze in hun zitten en dit kwam mijn schoonmoeder mij vertellen toen ik net 3 weken bevallen was. En mijn vriend? Koos partij voor haar en heeft mij en onze zoon keihard laten zitten. En vanaf dat moment ging het bergafwaarts, als ik al praatte of iets zei kreeg ik al een vieze afkeurende blik. Ik heb hem meerdere malen verteld dat hij nu echt moet gaan vechten en er wat voor moet gaan doen, dat hij anders beter ons kon laten aangezien we 0 liefde voelde. 

Tot op een zondag… 

ik een verjaardag had van een vriendin van mij met haar zoontje & hij niet mee ging omdat hij het te ongemakkelijk vond. 

Ik had het daar leuk op de verjaardag maar voelde me ergens ook enorm eenzaam. Eenmaal naar huis belde ik mijn vriend wat hij wou eten (standaard ritueel) hij zei dat hij in harderwijk zat met zijn familie op het terras een soort familie uitje maar dan zonder kleinzoon en schoondochter. Toen kreeg ik zo’n klap dat ik hem heb opgebeld en verteld dat ik hem mis en wil dat hij er voor mij/ons is en dat ik met hem wil zijn, en als die het allemaal niet belangrijk vond; hij beter weg kon gaan. Dat bleek voor hem de juiste oplossing: weggaan. Hij pakte zijn spullen en was weg, nu ziet hij zijn zoon 1keer in de week op de zaterdag. Dit wordt opgebouwd naar meer en langer. 

Ik was toen dit allemaal gebeurde net 4 weken mama. Mijn zoon zal dus nooit beter weten.   

Dit vind ik sneu; maar mijn ex noemt het als wat niet weet wat niet deert en straks krijgt hij een bonus papa en mama erbij. Mijn ex is al veel verder in het hele proces hoor.. maar dat had ik al wel door tijdens mijn zwangerschap.

Nu hebben we het zelf goed geregeld. Maar, zijn er bij mij nog veel onbeantwoorde vragen. Ondanks alles ben ik dolgelukkig met mijn zoon en geniet ik enorm van ons leven met zijn tweeën.

Je kind bij jou in bed…wel of juist niet?

Je kind bij jou in bed…wel of juist niet?

Voordat ik mama was dacht ik altijd “waarom laten mensen hun kinderen toch altijd bij ze in bed slapen?” het leek mij ontzettend storend voor je eigen rust. Nu ik zelf moeder ben van een dreumes heb ik een totaal andere mening daarover.

Toen Mila geboren was kon ze naast mij in haar co-sleeper slapen.  Wat was dat fijn! Als haar speen uit was gevallen hoefde ik alleen mijn arm opzij te doen en klaar is kees.  Ook kon ik  uren naar haar kijken hoe ze in haar bedje lag. Na 5/6 maanden was deze heerlijke tijd voorbij. Het slapen in haar eigen kamer en bedje hadden we wel geoefend maar dat was op  1 hand te tellen. Ze was helaas te groot voor de co-sleeper dus nu moest het wel. De enige die hier moeite mee had, was ik zelf. Mila sliep heel goed in haar eigen bed alleen ik miste de schattige geluidjes, ik was steeds ongerust als het helemaal stil was. Continu ging ik kijken in haar slaapkamer terwijl ik natuurlijk een babyfoon had staan. Maar wat als die ineens kapot is? Wat als ze gestikt is en geen geluid maakte? Allerlei horror verhalen spookten door mijn hoofd.

Na de fles van een uur of 5 in de ochtend kwam ze altijd bij mij in bed nog even verder dutten. Dit vond ik echt het fijnste moment van de dag. En hier ging het dus ook mis… Als Mila in de nacht wakker werd door wat dan ook ( soms is ze gewoon wakker, niet vervelend maar wakker) en ik sleepte haar dan bij mij in bed zodat ik zelf lekker kon blijven liggen en niet echt klaar wakker zou worden. Dit gebeurde steeds vaker en ik heb zelfs heel mijn kamer veranderd zodat mijn bed tegen een muur staat en Mila heeft zelfs haar eigen kant van het bed. We zijn maar met zijn tweetjes dus ruimte zat.

Inmiddels slaapt ze eigenlijk nog bijna dagelijks bij mij in bed. Ze valt altijd in haar eigen bedje in slaap en soms om 22.00, soms 4.00 en soms pas 6.00 komt ze bij mij in bed. Als ik erover nadenk doe ik dat eigenlijk voor mezelf. Ik slaap beter als ze naast me ligt en dat vind ik met name doordeweeks belangrijk als ik de dag erna moet werken. Daarnaast  hoef ik er minder vaak uit en stiekem vind ik het heel gezellig. Dus waarom niet? Het is een soort van regel dat kindjes op hun eigen kamer moeten slapen. Ik snap ook wel dat hoe langer ik hiermee doorga, des te lastiger het gaat worden om het voor elkaar te krijgen dat ze de hele nacht in haar eigen kamer slaapt.

Wat zijn de nadelen? Voor nu zie ik geen nadeel ik let erg op dat ze altijd veilig ligt. Wat voor de toekomst een nadeel kan zijn is als ik ooit wel een vriend krijg, dat die er misschien niet op staat te springen dat een kleine dreumes 80% van het bed in beslag neemt.

Ik heb ook even onderzoek gedaan en de voor en nadelen van samen slapen met je kindje op een rijtje gezet.

Voordelen:

– ouders zijn alerter

– daarom is het ook veiliger

– voorkomt een post-natale depressie

– versterkt de gezinsband

– samen slapen vermindert angstgevoelens bij een kind

Nadelen:

– geen privacy

– als de baby nog klein is, kan het gevaarlijk zijn.

– Als het een gewoonte wordt, zal het kind er waarschijnlijk niet meer vanf wijken.

– Meer prikkels, waardoor je nachtrust er op achteruit kan gaan.

Hoe denken jullie daarover? Mag jouw kindje wel of niet bij jou in bed? Ik ben erg benieuwd!

Mirthe is een student Rechten, met een baby!

Daar stond ik dan, met teststrip nummer drie in mijn hand, de dokter had echt gelijk. Ik was zwanger. Een golf van emoties overstroomde me. Mijn ouders, de vader, mijn studie, mijn leven, alles wat ik tot nu toe had opgebouwd zag ik in rook op gaan. Hoe kon mij dit in hemelsnaam overkomen? Ik kende de standaard types van tv; roken, drinken, wonend bij je ouders en onveilige seks. Niet de categorie waar ik mijzelf in zou plaatsen. Mijn studie rechten ging goed, ik woonde net samen met mijn vriend, rookte nooit en dronk alleen op feestjes. Na een ongelofelijk heftige periode vol keuzestress, spanningen in mijn relatie en ook angst voor hoe de buitenwereld zou reageren besloot ik de knop om te zetten en er vol voor te gaan. Ik wilde geen standaard “tienermoeder” zijn en dit ben ik dan ook niet. 

Mijn zoon zou ‘gewoon’ op het schoolplein spelen, maar was verdwenen, WTF

Het is woensdagmiddagen en je vraagt of je buiten mag spelen. Sinds een tijdje hebben we afgesproken dat je alleen naar het schoolplein mag lopen om daar te spelen. In de buurt rijden veel auto’s rond en is er niet zoveel plek voor de kinderen om buiten te ravotten, dus het schoolplein is een goed alternatief. Ik stem in, maar voeg er wel aan toe dat we straks naar zwemles moeten, dus dat je niet al te lang naar het schoolplein mag. En vol goede moed vertrek je met je vriendje naar het schoolplein. Ik kijk je na. Aan de ene kant ben je al zo groot, maar aan de andere kant nog zo klein.

Een klein uurtje later bekruipt me een onrustig gevoel van binnen. Je zus en ik moeten zo naar zwemles, en ik heb je nog niet gezien. Ik besluit haar even snel te brengen en langs het huis van je vriendje te lopen om de zien of jullie daar toevallig zijn. Zijn moeder ontkent en zegt dat ze haar zoon voor het laatst heeft gezien toe hij naar ons huis ging om jou op te halen. Ik voel me ineens een beetje misselijk, maar spreek mezelf toe dat ik niet zo moet zeuren en breng je zus naar zwemles. 

Op het moment dat zij in het zwembad lig haast ik mezelf naar buiten en sprint op mijn fiets weer naar huis. Ik besluit om even een rondje te fietsen door de buurt. Jouw zwemles begint namelijk over 45 minuten. Allereerst het schoolplein. Niks. “ Nee hè” denk ik “Het zal toch niet.” In mijn hoofd begint en beeld te ontstaan waarin je meegenomen wordt door idioten die je organen willen verkopen, maar ik probeer rustig en cool te blijven. 

Blogster Cherith stelt haar gezin voor

Laat ik beginnen met het voorstellen van mezelf. Ik ben Cherith, uitwijken over hoe je deze naam uit moet spreken zal ik niet doen, maak er wat moois van. Ik ben 29 jaar oud en ben nu 2,5 jaar samen met Bas, wij hebben elkaar leren kennen via Tinder (jahoor, de zoveelste). Wij wonen in het superleuke Alkmaar, ben hier echter niet opgegroeid, maar voor de liefde heen verhuisd. Ik werk als verpleegkundige op een Spoed Eisende Hulp, een super uitdagende baan al maken de wisseldiensten het met een baby niet altijd even makkelijk. Mijn grootste passie is fotograferen en leef me dan ook prima uit op onze kleine man. Bloggen doe ik ondertussen al zo een 5 jaar, dit begon over afvallen, voeding en gezondheid. Dit doordat ik 6 jaar terug een gastric bypass heb ondergaan waardoor ik 50 kilo ben afgevallen. Nu is het roer om gegooid en schrijf ik over zwangerschap, zwangerschap in combinatie met een maagverkleining, moederschap, opvoeding en alles wat erbij hoort. Enorm leuk om te doen.

Wensmama: “Oke, dit is echt de allerlaatste keer…”

Daar zaten we dan, tijdens de second opinion bij de nieuwe fertiliteitskliniek. Ze vertelden ons welk behandelplan ze voor ons in petto hadden. Namelijk starten met Provera (om mijn menstruatie op te wekken, aangezien ik zelf geen cyclus heb), en daarna over op Clomid (om de follikels een seintje te geven dat ze moeten rijpen). We hadden afgesproken enkel op gesprek te gaan, te kijken waar ze mee zouden komen en dan pas na onze bruiloft te starten. Ik wilde namelijk geen gedoe rondom de bruiloft. Dit moest onze dag worden en daar wilden we vollebak van gaan genieten, zonder ons druk te hoeven maken over het zetten van injecties, wachtweken, teleurstellingen, etc.

 

Maar goed, dit voorstel klonk vrij “simpel”. Enkel een paar pilletjes en een inseminatie. Dat is een fertiliteitsbehandeling voor dummy’s, wanneer je van ICSI/IUI vol hormoon injecties af komt. Ik bedoel hier niet mee dat dit niks voorstelt, begrijp me niet verkeerd. Maar voor mij persoonlijk was dit peanuts, daar er geen naald aan te pas zou komen en ik enkel een aantal pilletjes in moest nemen. We waren er dus snel uit, we zouden nog 1 behandeling gaan doen. Dit moest hem worden. Dit is wat een fertiliteitstraject met je doet, je verlegt continue je grenzen. We hadden besloten om het voor onszelf te houden dit keer en het niet te delen met onze vrienden/familie. Normaliter zijn ze op de hoogte waar we mee bezig zijn, op dit moment voelden we deze behoefte niet en besloten we het niet te delen. Het voelde weer een beetje alsof het iets van ons samen was, ons eigen geheim, zonder dat jan en alleman precies weet waar je in je cyclus zit en wanneer je testdag is.

Bevallingsverhaal: “En opeens lag er een plas vruchtwater… Ja, zoals uit een film!”

en opeens lag er overal vruchtwater..

vrijdagavond 18-01-‘19. het is 22:20 uur als we naar bed willen gaan, ik sta op van de bank doe de lamp uit en als ik recht op ga staan gutst het vruchtwater eruit OMG😱 ten eerst was dit niet de bedoel want ik zou 27-01-‘19 ingeleid worden. ten tweede heeft de verloskundige me mijn hele zwangerschap verteld dat er maar een heeeeel klein percentage bevalling begint met gebroken vliezen en dan nog niet eens zoals in een film (nou hier de dikste uitzondering dus😅) snel bel ik het ziekenhuis en we kunnen meteen komen. hup snel alles in de auto en gaan! ik denk nog oh gebroken vliezen dan moet hij er binnen 48 uur zijn. dit bleek helaas niet het geval…

zaterdag 19-01-‘19.

wakker worden in het ziekenhuis en weten dat je niet meer naar huis gaat voor de baby er is, vond ik z’n gek idee. buiten dat mijn vliezen gebroken waren gebeurde er gewoon niks nada noppus. daar lig je dan op de KRAAMafdeling (verloskamers was geen plek zolang er niks gebeurde) met je baby nog in je buik. dan maar wachten tot hij denk en nu wil ik eruit mama. deze heledag gebeurt er buiten de vele ctg’s het ‘standaard ‘ eten dat ik krijg met dingen die je als je zwanger bent helemaal niet mag hebben (ik kon zelf nog geen lijsten in vullen) en een pil in mijn hand kreeg geduwd die ze 2 minuten later weer komt halen want oh die was niet voor jou bedoel. (je zegt wat? ik had dat dus eigelijk al binnen kunnen hebben). gebeurt er letterlijk niks again….

zondag 20-01-‘19.

zou het vandaag dan gebeuren? de hele nacht is er in iedergeval niks gebeurt. ik zou vandaag mijn verjaardag vieren voor familie met mijn tweelingbroer. iedereen was er behalve… ja ik dus😅. ergens baal ik hier heel erg van, niet dat ik er niet bij kan zijn maar meer het idee dat iedereen nu weet dat de baby komt. daar komt de gynecholoog en verteld dat ik nog maar is aan de ctg mag. het plan is dat ze maandagmorgen in gaan leiden. maar daar kom na een uurtje verrandering in. de gynecholoog komt terug en zegt dat er nu tijd en ruimte is of ik niet nu ingeleid wil worden uhmm jaa! dat wachten is ook niks en ik wil mijn baby ontmoeten! verder vraag ik nog of die er wel uit is als ik jarig ben (24-01-‘19) want op dezelfde dag was echt mijn grootste nachtmerrie. hij verdiend een eigen speciale dag!

nou daar gaan we dan… naar de verloskamers

eerst weer aan de ctg. vervolgens krijg ik 2 pilletjes en dit zal 3 uur later nog eens herhaald worden. Nou ik zal je zeggen dat dat niet nodig was😅 een dik uur na de pilletjes heb ik weeën en hoe! ik druk op die bel en zeg nou die andere pilletjes hoef ik niet meer hoor! om 20:00 uur komen ze de ontsluiting meten 2cm en de gynecholoog vraagt of ik een ruggenprik wil uhmm NEE het gaat nog wel waarop hij antwoord: weet je het zeker? ik ga lekker in de douche denk ik nouu ik zal je zeggen leuk als je eronder staat maar daarna😅 om 22:00 uur vraag ik dan toch maar die ruggenprik (dan nogsteeds op 2cm) sow die zit nu kan ik even tussen de controles door slapen. 23:00 uur de weeënopwekkers worden aagesloten. het word 01:00, 03:00, 05:00 uur jaa! eindelijk een krappe 3cm. ze zeggen wel als er over 2 uur niks verder gevorderd is dat ze wat anders gaan doen (een keizersnee).

maandag 21-01-‘19

07:00 uur ik word helemaal rillend warm en in paniek wakker wat gebeurt er? snel drukt mijn vriend op de bel. wat blijkt ik ben in 2 uur tijd van een krappe 3cm naar 10cm gegaan! whoee nu komt hij echt bijna. dat viel nog ff tegen😅 

het indalen duurt lang en ik heb volle persdrang maar mag niet persen. om 10:00 uur mag ik dan eindelijk beginnen met persen. 10:45 uur ik schreeuw dat ze me moeten helpen ik niet meer kan help me alsjeblieft! de gynecholoog zegt nog 15 min dan mag ik je helpen. tussendoor word ontdekt dat het een schuine sterrenkijker is. geen pretje bij je eerste bevalling! het word 11:00, 11:15, 11:45, 12:00 uur. ik heb me nog nooit zo niet gehoord gevoeld. ik heb je een uur en kwartier geleden gevraag ofja geschreeuwd om me te helpen, dat ik niet meer kan & nu zijn we een dik dik uur verder en 1000de help me en haal hem eruit verder en nog doe je niks. 12:15 uur er word EINDELIJK besloten me te helpen. er word een knip gezet en de vacuumpomp op het hoofdje van de baby. en dan na ongeveer 2 uur en 20 minuten persen is daar ons zoontje: Manu! 21-01-2019, 12:17 uur, 50 cm en 2982 gram.

ik heb altijd gezegt dat ik graag 2 of misschien wel 3 kindjes zou willen maar na deze bevalling weet ik niet of dat nog ooit gaat gebeuren.

+ Meer berichten