Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Jools werd geboren met 28 weken en 720 gram

Na enkele jaren werd onze droom eindelijk vervuld, we waren zwanger! Helaas had ik enkele weken later heel wat bloedverlies en werd me vijf weken platte rust voorgeschreven. We waren zo bang dat het mis zou gaan, maar de rust gaf ons kleine vruchtje toch de kans om zich mooi in te nestelen. Met 24 weken zwangerschap wilden we een tripje met z’n tweeën maken, voordat onze kleine meid ons leven voorgoed zou veranderen. Alvorens te vertrekken, moesten we even op controle bij de gynaecologe. Eenmaal daar merkte ze op dat ik verscheidene symptomen van zwangerschapsvergiftiging had en ze stuurde ons ter observatie naar het ziekenhuis, slechts voor 24 uur. Deze 24 uur werden echter een 4-tal weken… Vier weken vol onzekerheid, twijfel, verdriet maar vooral hoop! Want hoe zou ze het allemaal gaan doen als ze eenmaal daar was, zou ze ademen, zou ze zware of enge dingen op haar pad tegen komen en hoe zouden wij daar dan mee omgaan. Vier weken lang de spanning van hoelang ik haar nog bij mij mocht hebben, hoelang kon mijn lijf haar meer bieden dan de couveuse en artsen dat konden. Ons meisje groeide echt niet meer en toen haar hartslag tijdens een monitorsessie te lang te laag was, hebben de dokters besloten om haar ter wereld te brengen. We wisten twee dagen op voorhand dat de keizersnede op vrijdag de 13e zou doorgaan, verschrikkelijk vonden we dat, mijn lichaam begon met trillen en dat is pas gestopt twee dagen na haar geboorte. Wat een zenuwslopende dagen en uren en toen was het 13 januari, 11 uur.

Uiteindelijk is Jools om 11.59 geboren met 720 amgr. De dokters zeiden, terwijl ze haar haalden, dat ze zo fel trappelde en da ze ademde! Onmiddellijk werd ze meegenomen. De artsen hadden ons heel goed voorbereid op deze dag, wat er in welke volgorde zou gebeuren. Gelukkig mocht mijn vriend na enkele minuten bij onze dochter, dit was een goed teken! Ze had na een minuut een Apgar-score van 8 en na vijf minuten zelfs een 9! Jan mocht enkele foto’s nemen en liep steeds van het kleine lokaaltje waar de kinderartsen zich om Jools bekommerden naar me toe en terug om “verslag” uit te brengen. Hij wilde graag bij me blijven, maar ik stond erop dat hij Jools vergezelde tijdens haar transport naar de neonatologie. Ik heb haar zelf pas na zes enorm lange uren mogen zien. Op de foto’s leek ze zo perfect en helemaal niet zo klein. Wat was de shock groot toen ik haar dan in de couveuse zag liggen met het CPAP-maskertje op. Ik kon haar hoofdje en lijfje nauwelijks zien. Nooit van mijn leven had ik zo’n minimensje gezien. De dagen en weken die volgden waren bijzonder heftig. Het brak ons hart om wakker te worden zonder haar in mijn buik en in onze kamer. We voelden ons niet compleet. Terwijl we de plakkers op haar borst en de slangetjes in haar neus zagen, rolden de tranen over onze wangen. Konden we maar meer voor haar betekenen. Onze hoop hing af van een monitorscherm. Zoveel vragen: “Waarom moest ze dit ondergaan?”, “miste ze mijn lichaam?” en “ligt haar bedje wel lekker?”

Haar medische waarden bepaalden volledig onze dag

Zalig waren de momenten dat ze haar vingertjes om de onze krulde en dat we mochten buidelen. Urenlang deden we dat, ik overdag , papa ’s avonds. We voelden dat we ons steeds meer gingen hechten aan elkaar en we hoopten dat ze wist dat wanneer we haar teruglegden, dat we in ons hart steeds bij haar bleven. Hartverscheurend was het om haar ’s avonds welterusten te wensen, haar couveuse af te dekken en steeds het ziekenhuis alleen te moeten verlaten. De verpleging heeft ons steeds fantastisch bijgestaan en ook de psychologe op de neonatologie heeft ons meer vertrouwen gegeven, vertrouwen in ons sterke, dappere meisje, maar ook in onszelf. Onze familie en vrienden waren een enorme steun, ze kookten, deden ons huishouden en maakten kleine kleertjes voor Jools. Bij het bereiken van elke mijlpaal waren we, samen met de verpleging, door het dolle heen. De eerste keer zonder CPAP, het gewicht van1 kilogram, haar eerste zonder optiflow, de eerste keer aan de borst, haar eerste flesje, de eerste keer in bad, haar eerste keer in een warmtebedje en op naar de normale bedjesafdeling. Maar de allergrootste mijlpaal was na 67 dagen naar huis! Hier hadden we zo naar uit gekeken en toen het moment uiteindelijk daar was, waren we zo blij en tegelijkertijd ook zo zenuwachtig. Gaan we dit wel kunnen, zo zonder artsen en verpleegkundigen? We mochten naar huis met een waakmonitor. Tien weken hebben we deze gebruikt, deze bracht ons ergens toch rust en zekerheid. Ook zijn we onmiddellijk gestart met  fysio, ter stimulatie van haar spiertjes.

Wat is ze nu een vrolijk grietje van twee jaar oud. Al komen de emoties en herinneringen aan deze intense tijd nog regelmatig boven, haar schaterlach doet ons al het verdriet van de neo-periode weer zo vergeten. We zijn zo dankbaar dat we onze meid mogen zien opgroeien. Nooit de hoop opgeven mama’s en blijven geloven in de kleine vechtertjes is onze boodschap… Als zij zo sterk voor ons vechten, waarom zouden wij dan ons hoofd laten hangen? Hoe moeilijk de dagen ook waren, we hebben er steeds bewust voor gekozen om met positieve energie de couveuse te openen, we zijn ervan overtuigd dat Jools dit kon voelen en dat dit haar ook weer extra energie gaf. En onthoud: Het geluk zit daadwerkelijk in de kleine dingen. 

 

SIGI

 

Het verlies van ons meisje Nola

vrijdag 4 januari 2019

WAe zaten aan tafel, want het was etenstijd. Nola trapte normaal gesproken altijd tegen de tafel aan, maar die avond niet. Goh, dacht ik, die is vast lekker aan het slapen in mijn buik. We gingen ’s avonds nog even met z’n drietjes de deur uit. In de auto zei ik tegen Harm: “Ik heb Nola al eventjes niet meer gevoeld”. We dachten allebei ‘ze laat zo wel wat van zich horen’. Toen we weer thuis kwamen ging ik meteen op de bank liggen en proberen wat beweging in mijn buik te krijgen. Ik vroeg aan Harm en Milo: “Willen jullie het misschien eens even proberen?”. Milo vond het altijd leuk om aan mijn buik te zitten en het getrappel van zijn zusje te voelen. Maar ook deze keer kwam er geen beweging in mijn buik. Toen Milo op bed lag ben ik na een tijdje ook naar bed gegaan. Ik dacht, als ik nou echt in een stille donkere kamer lig dan laat ze zo wel wat van zich horen.

zaterdag 5 januari 2019

Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen met de gedachte dat ik om half één ‘s nachts wel wakker zou worden. Dit was altijd een vast momentje waarop ik uitgebreid kon genieten van haar bewegingen in mijn buik. Uiteindelijk maakte ik Harm wakker. Ik was erg bezorgd, aangezien er niks was gebeurd in mijn buik. Nola had zich niet stiekem verplaatst en ik had nog steeds geen beweging gevoeld. Harm zei: “We gaan nu de verloskundige bellen”. Zij schrok enorm van ons belletje, omdat ik vertelde dat Nola altijd lekker beweeglijk is. We hadden om acht uur ’s ochtends afgesproken op de praktijk en maakten Milo wakker.

Voordat we de deur uit gaan zei ik tegen Harm: “Het kan goed zijn dat we een crematie moeten gaan regelen”. Zijn ogen werden groot, hij schrok enorm. Vol spanning liepen we de deur uit, in de auto bleef het muisstil… We kwamen tegelijkertijd met de verloskundige aan bij de praktijk. De verloskundige ging gelijk met het echoapparaat kijken, en ja hoor. Het hartje van ons lieve kleine meisje was gestopt… Tranen rolden over onze wangen en onze wereld stond stil. Milo begreep er niet veel van. Tranen bij papa en mama, waarom?

Na een tijdje belden we huilend onze ouders op om het slechte nieuws te vertellen. Milo werd opgehaald door opa. Het arme manneke snapte er helemaal niks van. Mijn buik voelde niet fijn en was net een harde basketbal. Waarschijnlijk door de spanning en emoties. We gingen vervolgens met de verloskundige mee naar het ziekenhuis. Onderweg kwamen we een rouwstoet tegen en lag er een schaap op zijn rug. Erg toevallig, vind je niet? 

Moeder zijn terwijl je je eigen moeder mist

Als kind merkte ik al dat mijn moeder anders was dan anderen. Ze was erg onrustig en kon geen seconde stilzitten. Na de scheiding van mijn ouders zorgde mijn moeder er voor dat ze voor de buiten wereld alles tip top in orde had. Ze was een hard werkende vrouw die er bovendien erg goed uit zag. Jammer genoeg zag ze dat niet van zichzelf. Ze was onzeker over haar uiterlijk en enorm kritisch op zichzelf. Na de scheiding heeft mijn moeder ook verschillende ‘vriendjes’ gehad. Elke keer maakte ze het na twee jaar uit omdat de mannen dan iets mankeerden. De ene betaalde nooit wat en de ander was té aanhankelijk. Mijn moeder kon ook erg goed plotseling radicale beslissingen nemen zonder echt goed na te denken over de consequenties.

 

 

 

Op 10 augustus 2016 zat ik op mijn werk toen mijn coach werd gebeld door de receptioniste. Ze kwam naar me toe en vertelde me dat ik mijn spullen moest pakken omdat mijn vader beneden stond. Ik vond het raar, maar ging ervan uit dat mijn oma was overleden omdat ze in het ziekenhuis lag met wondroos. Eenmaal beneden aangekomen zag ik dat niet alleen mijn vader, maar heel mijn gezin er stond. Zelfs mijn man was er bij. Toen ik naar ze toe liep zei iets in me dat het niet om mijn oma ging. Dit was iets grootser, iets ernstigers. Ik herinner me nog dat ik tegen mijn vader zei: “Het gaat niet om oma hé?” Waarop mijn vader antwoordde: “Nee Chris, het is je moeder.” Mijn wereld stortte in en ik zakte op de grond. Ik heb nog nooit zo hard gehuild. Later kwam ik er achter dat mijn moeder zelfmoord had gepleegd. We hadden het ‘geluk’ dat ze zichzelf had opgehangen in haar eigen woning. Haar zussen hadden haar gevonden met een glimlach op haar gezicht. Omdat het lichaam niet had geleden konden wij in alle rust afscheid van haar nemen. Inmiddels ben ik drie jaar, één bruiloft, een eerste koopwoning en twee kinderen verder en ik sta nog dagelijks stil bij de dood van mijn moeder. Ik heb goede en slechte dagen.

Zo introduceerde ik de hond aan onze newborn…

Ik ben al bijna 10 jaar een trotse bezitster van een Engelse Stafford. Je kent ze wel, de honden die altijd negatief in het nieuws komen als er weer eens iemand is gebeten. Ik vind het echt waar, heel erg, gewoon verschrikkelijk dat het die persoon is overkomen, maar een hond bijt niet zomaar. Daar moet heel wat aan vooraf zijn gegaan. De baas “maakt” immers de hond, ben ik van mening. Maar mijn Hummer is écht anders. Zo worden de kleinste keffertjes, met de grootste mond, met een grote boog gepasseerd. Ja, echt waar! Dreigt er gevaar door een andere hond, groot of klein, dan kruipt Hummer naast, achter maar het liefst in mij. Ik vertrouw geen enkele andere hond, dus ik zorg er dan ook zelf voor dat Hummer niet de kans krijgt om de andere hond te pakken of andersom. Maar Hummer en Liv (3 jaar oud), dat zijn echte soulmates op hun manier.  

 

 

 

Mijn bevalling was gepland, dus ik kon Hummer (toen 7 jaar oud) op tijd naar mijn ouders brengen. Zodra ik was bevallen, zorgde ik voor een spuugdoekje met de geur van Liv erop. Terwijl ik nog in het ziekenhuis moest blijven, hebben mijn ouders dat doekje aan Hummer gegeven om alvast “kennis” te maken met haar. Hummer zijn reactie? Hij rook er een paar seconden aan en legde zijn kop van het doekje af. Dat was zijn reactie, maar ja, wat bedoelde hij daarmee?
Geen idee… Voor de bevalling had ik met mijn ouders en vriend (inmiddels ex) besproken hoe ik Hummer wilde betrekken bij de komst van Liv. Liv en ik hebben nog één week na de bevalling in het ziekenhuis moeten blijven, maar ik miste Hummer echt enorm en daarom wilde ik hem zo snel mogelijk weer bij me hebben. Op de dag van thuiskomst is mijn vriend Hummer vrijwel meteen gaan ophalen. Terwijl hij dat deed zat ik met Liv op mijn schoot ingepakt en wel op de bank. Mijn vriend kwam binnen met Hummer aan de lijn en langzaam kreeg hij de ruimte om kennis te maken met Liv. Zoals Hummer altijd naar mij was, was hij wederom erg enthousiast toen ik hem riep. Toen ik hem bij me riep, kwam hij kwispelend en snuffelend de woonkamer binnen getrippeld. Toen hij mij zag, sprong hij op de bank en kreeg ik een warm onthaal van allemaal kussen. Al snel rook en zag hij Liv in mijn armen. Hij snuffelde en snuffelde (nog steeds aan de ketting). Kort daarna kreeg Liv twee likken op haar gezicht, hahahaha. Ja, ik stond dat toe. Hij wurmde zich tussen mij en Liv in en kwam erbij liggen. Inmiddels had ik zijn lijn afgedaan en vanaf toen wilde Hummer alleen nog maar bij Liv zijn. Ik had dit moment precies zo in gedachten en het is precies zo gegaan. Ik had ook niet anders van Hummer verwacht. Wat was ik blij en wat was ik trots op hem. 

 

 

Als Liv van zich liet horen en Hummer lag te slapen, dan kwam hij rechtop zitten, gingen zijn oren overeind staan en ging hij opzoek naar haar. Gewoon, om te kijken waar ze was en om te kijken of ze oké was. Toen de twee vakantieweken voor mijn vriend voorbij waren en hij weer moest gaan werken, nam ik Liv vaak mee als ik Hummer moest uitlaten. Ja, je leest het goed. Ik schuif dit ook echt niet onder stoelen of banken ik zei inderdaad ‘vaak’. Dat betekent dat ik Liv niet altijd meenam als ik Hummer moest uitlaten. Liv was en is nog steeds een goede slaper. Ik maakte Liv nooit wakker voor Hummer zijn eerste ochtend- en laatste avondwandeling.
Deze wandelingetjes duurde maximaal tien minuten en het leek alsof Hummer dit ook besefte. In een soort van galopje deed hij in die tien minuten zijn ding en keerde snel terug naar huis. Liv lag altijd nog te slapen als wij thuis kwamen. Als ik haar meenam, nam ik haar mee in de reiswieg, maxi-cosie of de draagzak. Als Liv en ik ons ontbijt op hadden en wij goed en wel waren aangekleed en ingepakt liepen we een grotere rondje. Na de komst van Liv, liep Hummer opvallend dichterbij Liv in de buurt in plaats van ver voór mij. Uithalen naar voorbij komende honden die uit gewoonte keffen of grommen maakte Hummer niet extra emotioneel of juist heel erg beschermend naar ons. Dat hoor je namelijk ook wel eens als er een baby in het gezin is gekomen. 

 

 

Toen Liv ongeveer 1 jaar oud werd, ging de nieuwsgierigheid en het enthousiasme er bij Hummer wel vanaf. Hummer en Liv zijn vanaf het begin nooit met zijn tweeën in één ruimte geweest. Er was altijd een volwassene bij of ik legde haar in de box. Als ze op de grond lag te spelen, kon hij prima op nog geen meter afstand van haar, op zijn kussen blijven liggen zonder haar op te zoeken. Als ik dan bij Liv ging liggen of Liv zat bij mij op schoot en ik riep Hummer erbij, dan kregen we beide een kus. Hummer kwam dan naast ons zitten of hij liep terug naar zijn kussen. Het valt mij nu op dat het lijkt alsof Hummer, sinds de komst van Liv, weet dat hij op de tweede plaats komt. Want als we hem samen gaan uitlaten en ik leg hem uit dat hij toch echt nog even moet wachten, want ik moet eerst Liv haar jas aan doen, dan loopt hij naar de voordeur of naar zijn kussen en gaat daar zitten wachten tot wij klaar zijn.  Zoals jullie in mijn eerdere blogs hebben kunnen lezen, is mijn dochter Liv meervoudig gehandicapt en is de zorg die zij nodig heeft zeer intensief voor mij. Met heel veel pijn in mijn hart heb ik besloten om Hummer bij mijn ouders te laten verblijven. Ik heb zelf echt niet meer de energie om hem, naast Liv, nog vier a vijf keer per dag uit te laten. Gelukkig kan ik hem altijd komen bezoeken of ophalen als ik me energieker voel.  

Wat ik met deze blog wil zeggen is, bereidt je hond voor op de komst van jullie baby! Wees duidelijk naar elkaar en maak afspraken hierover. Besef goed wie er het eerste was in jullie relatie en ga daar op gepaste manier mee om. Een hond kies je namelijk niet voor even, maar voor heel zijn of haar leven. Er worden bedroevend genoeg honden te koop aangeboden zodra de baby er is. Echt zo sneu! 

  

Groetjes,

 

 

 

 

SOPHIE (klik hier voor haar Instagram) 

 

Ik doneer moedermelk aan andere mama’s

Mijn borstvoedingsavontuur begon op 27 mei 2016, ik besloot het een kans te geven want ik wilde het toch proberen.

Na een moeizame start, pijnlijke stuwing, het gevoel alsof er een piranha aan je tepel hang  en een fikse borstontsteking ging het ons steeds makkelijker af!

Mijn productie was hoog, eigenlijk best wel hoog! In een kolf beurt kolfde ik zo 300 tot 400ml. De melk die ik op werkdagen kolfde kreeg Jip de volgende werkdag en ik had standaard 1 a 2 voedingen “over” op een dag.

Mijn vriezer raakte steeds voller en ja aangezien ik deze niet alleen voor mijn melk bestemd was gooide ik ook wel eens wat weg.

Ik had zoveel dat ik niet wist wat ik er mee moest! Ik kolfde heel makkelijk en daarnaast voedde ik ook nog gewoon aan de borst.

Een vriendin attendeerde mij erop dat je ook melkdonor kon worden. Ik heb mij hier in ingelezen alleen vond ik het te bewerkelijk om voor prematuurtjes te gaan kolven.

Hier zaten zoveel eisen aan, dit zag ik naast mijn werk en moederschap niet zitten! Het uitkoken en alle regels die er aan vast zaten in combinatie met het ontdekken van het moederschap vond ik geen goede combinatie!

Mijn vriendin vertelde mij dat ik mij kon aanmelden via moedermelkdonor pagina’s op facebook.

Ik heb dit opgezocht en mij aangemeld als melkdonor, het is een besloten pagina waar je eerst een aantal vragen moet beantwoorden wil je toegelaten worden op de pagina.

Dit gaat voornamelijk over je levensstijl en gezondheid.

Ik werd al snel toegelaten, in eerste instantie vond ik het heel vreemd!

Mijn melk, onze melk dat naar een ander kindje zou gaan dan naar mijn eigen zoon, zelf ben ik van mijn melk of anders kunstvoeding maar zelf zou ik mijn kinderen geen donormelk geven.

Ik plaatste een bericht dat ik melk wilde doneren, al snel werd hier op gereageerd maar echt dat moeders vechten als een leeuw voor hun kinderen is op deze pagina ook zeker aan de orde! Ze zitten er boven op, ik vond dit een hele vreemde gewaarwording.

Ze vochten elkaar nog net niet de tent uit, want een gunfactor was er op dat moment niet echt!

Ik heb zelfs 1x meegemaakt dat dat ik de vraag kreeg of ik haar tegemoet kon rijden richting Emmen omdat het te ver was om naar mij toe te rijden.

Wat vrouwen al wel niet vragen en doen voor de melk verbaasde mij echt!

Al snel had ik een klik met een andere moeder bij ons uit de buurt. Zij kwam elke twee weken melk bij mij ophalen voor haar voor haar dochter. Voor het gemak noem ik haar moeder X.

Dit meisje was al iets ouder en wilde niks anders drinken dan moedermelk.

Het begon heel leuk, maar al snel voelde ik mij haar melkleverancier. Omdat ik zoveel had gaf ik ook nog en andere moeder en haar zoontje melk.

Zij had zelf een zware bevalling gehad en door het vele bloedverlies kwam de borstvoeding niet op gang.

Ze was een diëtiste dus van alle ins en out op de hoogte wat voeding betreft.

Toen moeder X mij vroeg of ze weer melk kon komen halen en ik haar zei dat dit net door een andere moeder was opgehaald kreeg ik een het verwijt dat haar dochter door mij nu geen melk had!

Door dit akkefietje heb ik besloten om moeder X niet meer te voorzien van melk. Haar dochter was tenslotte al bijna 1 en het zoontje, baby M van de andere moeder was 4 weken toen zij voor het eerst melk kwamen ophalen ik vond dit toch meer prioriteit hebben aangezien moeder X zelf wel wat produceerde maar niet voldoende om haar dochter te verzadigen.

Baby M kreeg dankzij mijn melk toch moedermelk binnen.

Door moeder X kreeg het even een hele nare bijsmaak dat ik mijn melk doneerde.

Even voelde ik mij een ordinaire melk koe, gratis en voor niks je baby voeden met de inspanning van een ander .

Gelukkig gaf de moeder van baby M mij wel de waardering waardoor ik het de moeite waard vond om te blijven doneren.

Ik maakte met de moeder van baby M de afspraak dat ik alleen nog voor haar zou kolven.

Elke twee weken kwamen zij dus melk bij mij ophalen.

Een week van te voren maakte wij een afspraak zodat ik ook 5 tot 7 voedingen vers zou bewaren aangezien je dit 5 dagen goed kan houden in de koelkast.

Ze wilde ook graag de levende cellen in moedermelk aan haar zoontje meegeven, na invriezen zijn deze helaas niet meer aanwezig.

Vaak ging zij met 25 tot 30 voedingen weer naar huis, de flesjes die ze de keer ervoor had meegenomen kreeg ik weer terug en deze vulde ik opnieuw voor haar.

Ik schreef dan op de flesjes welke melk ze als eerste moest geven zodat als de melk was opgehaald baby M ’s zijn eerst volgende voeding met een vers flesje melk kon beginnen!

Na ruim 9 maanden voeden liep mijn productie helaas enorm terug. Hierdoor heb ik de moeder van baby M gezegd dat ik haar niet meer kon voorzien van de melk die ze normaal van ons kreeg.

Ik bleek opnieuw zwanger te zijn waardoor het kolven niet meer  goed lukte, ook besloot Jip zelf te stoppen met de borstvoeding!

Bij Cas heb ik mij opnieuw aangemeld via de facebookpagina, ik heb tijdens zijn borstvoedingsperiode een eenmalige donatie te doen.

Ik vind het een heel mooi iets het doneren van melk alleen heb ik 2 verschillende ervaringen.

Een positieve en een negatieve, met twee kinderen en een huishouden voelde ik mij niet weer geroepen om vaste donor te zijn.

Na de eenmalige donatie om de vriezer te legen heeft Cas zelf regelmatig diepvriesmelk gehad, dit heeft Jip eigenlijk nooit gehad!

Ik heb 2 kindjes op de wereld mogen zetten maar 5 mondjes mogen voeden met de melk die mijn lijf voor deze twee mannetjes produceerde

IRIS

 

Twee keizersnedes in één jaar

Ik ben Chrissy en ik ben trotse mama van twee prachtige kids l! Drie jaar geleden was ik het meisje dat het hardst riep dat ik nooit van mijn leven kinderen wilde. Nu kan ik niet meer zonder ze. Het klinkt cliché maar mijn kinderen zijn werkelijk het beste wat me ooit is overkomen. Ik had niet verwacht dat ik mama zijn zo leuk zou vinden. In januari 2017 besloten mijn man en ik de stoute schoenen aan te trekken en ons gezin uit te breiden. Ik stopte met de pil en was vrijwel direct zwanger. Helaas kreeg ik binnen de eerste paar weken een miskraam. Na de miskraam gaven we niet op en bleven we positief. Wederom was het na één ongesteldheid raak. Ook deze zwangerschap eindigde in een miskraam. Ik was erg van slag na de tweede miskraam en dacht dat ik nooit mama zou worden. Ik kreeg het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Mijn man steunde me heel goed en samen besloten we om maar even rustig aan te doen. We zouden ons eerst gaan focussen op onze bruiloft. Na een aantal weken besloot ik om de eisprongtesten, die ik toch nog had liggen, op te maken. De dag dat ik daarmee begin was de test meteen positief. Ik vertelde het niet aan mijn man want ik had het gevoel dat ik er nog niet aan toe was om weer zwanger te raken. Ik bleef de tests echter wel dagelijks herhalen en vreemd genoeg waren ze na vier dagen nog steeds positief. Nou ben ik geen deskundige, maar ik weet wel dat het vrijwel onmogelijk is om vier dagen lang een eisprong te hebben. Ik pakte mijn telefoon en vroeg aan mijn beste vriend Google hoe dit mogelijk was. Al snel vond ik een website die aangaf dat eisprong testen ook positief kunnen zijn als je zwanger bent. Het zwangerschapshormoon lijkt veel op het hormoon dat tijdens een eisprong word aangemaakt. Ik voelde de bui al hangen en ging meteen een zwangerschapstest kopen. Eenmaal thuis aangekomen heb ik de test meteen gedaan en jawel, daar stond het, zwanger 4+ weken. Ik wist niet of ik blij of verdrietig moest zijn, want ik was bang dat ik wederom een miskraam zou krijgen. Ik deelde het nieuws met mijn man die ook niet goed wist hoe hij moest reageren. Op 30 juni zouden we gaan trouwen. De maandag die daarop volgde was de eerste echo ingepland. De verloskundige zei dat we er maar niet te veel mee bezig moesten zijn. Dat deden we dan ook niet. 30 Juni was een prachtige dag, mijn man en ik hadden het prima naar onze zin. s’ Avonds tijdens het feest begon ik echter weer flink te bloeden. Bij het bloed zaten proppen. Vaak is dit een teken van een miskraam. Ik was direct weer verdrietig en nam mijn man apart. We hebben samen gehuild en zijn toen weer terug naar het feest gegaan. De volgende dag belde ik de verloskundige. Ze adviseerde me om maandag toch een echo te laten maken. Die twee dagen duurden erg lang. Mijn man en ik hadden het voorgevoel dat we slecht nieuws zouden krijgen. Maandag onderweg naar het ziekenhuis stelden we ons ook in op slecht nieuws. We werden naar binnen geroepen, ik mocht direct plaats nemen op het bed. De verloskundige zette het echo apparaat op mijn buik en tot onze grote verbazing zagen we daar een klein rondje met een kloppend hartje! Mijn man en ik waren door het dolle heen en mijn schoonmoeder die mee was gegaan voor morale steun zat met tranen in haar ogen. Volgens de verloskundige zag alles er prima uit en hoefden we ons nergens zorgen over te maken. De bloeding had geen gevolgen voor ons kleintje gehad. De zwangerschap verliep niet vlekkeloos. Ik was negen maanden lang misselijk en moest dagelijks overgeven. Daarnaast had ik al vanaf 20 weken zwangerschap regelmatig last van harde buiken. Toch wilde ik dolgraag thuis bevallen in mijn vertrouwde omgeving. Precies op de dag dat ik 37 weken zwanger was braken mijn vliezen. De verloskundige vertelde mij dat ik rustig de komende drie dagen af kon wachten tot ik weeën kreeg. Ik moest wel dagelijks naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje en een echo. Helaas had ik na drie dagen nog geen weeën en moest ik worden ingeleid. Ik kreeg een infuus met weeënopwekkers en begon meteen op 2 centimeter ontsluiting. Na twee uur was dat verdubbeld naar 4 centimeter. Ik begon me echter steeds beroerder te voelen. Ik moest veel overgeven. Weer twee uur later was de ontsluiting nog steeds maar 4 centimeter. Op dat moment vroeg ik om een ruggenprik tegen de pijn. Helaas voor mij werd de ruggenprik twee keer verkeerd gezet. Het was toen niet meer mogelijk om de ruggenprik te krijgen tegen de pijn. Ik heb toen een morfinepompje gekregen. Dit heb ik persoonlijk niet als fijn ervaren. Ik werd er enorm duf van maar ik voelde de pijn nog even sterk als voorheen. Ik kon alleen niet reageren op de pijn, omdat ik helemaal van de wereld was. Volgens mijn man kraamde ik ook veel onzin uit. Het hartslagje van mijn baby daalde bij elke wee. Hierdoor begon nu ook de verloskundige zich iets meer zorgen te maken. Na acht uur weeënopwekkers was mijn ontsluiting nog steeds maar 4 centimeter. Inmiddels was ik uitgeput van de weeën en het overgeven. Mijn gevoel zei me dat het met de baby ook niet lang meer goed zou blijven gaan. De verloskundige gaf me twee opties. Stoppen met de weeënopwekkers en hopen dat mijn eigen weeën op gang zouden komen of een keizersnede. Ik koos voor optie twee, omdat dit op dat moment als de beste optie voor mijn baby voelde. Mijn man was het met mij eens, maar hij vond het uiteraard erg spannend. De keizersnede zelf was een beetje langs me heen gegaan. Voor mijn gevoel ging het erg snel. Wat ik me nog wel herinner was het moment dat de gynaecoloog mijn prachtige zoon uit mijn buik haalde en omhoog hield zodat ik hem kon zien. Toen ik hem hoorde huilen werd ik overmand door emoties, dit gold ook voor mijn man. Wat dat betreft is je moedergevoel echt niet anders na een keizersnede. Mijn herstel na de keizersnee vond ik erg pittig. Ik moest de eerste dag plassen door een katheter en mocht niet douchen. Ik voelde me vies en afhankelijk. Natuurlijk werd ik wel een beetje gewassen met een washandje maar dat is toch anders. Na twee dagen wilde ik dolgraag weer gaan lopen. Dit ben ik dan ook gaan doen. De eerste keer dat je opstaat na een keizersnede voelt het alsof alles afscheurt in je baarmoeder. Het doet vreselijk zeer en je krijgt de neiging om krom te lopen. Dit moet je juist niet doen, want hoe meer je rechtop loopt en zit, des te sneller je weer op de been bent. Na vier dagen mochten mijn man en ik naar huis met onze prachtige zoon. Het moment dat je gaat afbouwen met pijnstilling merk je pas hoe erg je lichaam geleden heeft. Mijn herstel heeft best lang geduurd.

 

 

 

Na twee weken kon ik pas een stukje lopen met de kinderwagen. Ik was dan de rest van de dag te vermoeid om nog iets te ondernemen. Toen ik goed was hersteld kon het genieten van mijn kleine man pas echt beginnen. Mijn hechting was wel iets waar ik flink van baalde. Hij was haastig gezet en daardoor naar buiten gaan staan. Omdat de bevalling zo heftig was geweest besloten mijn man en ik voorlopig nog geen tweede kindje te nemen. Het advies van het ziekenhuis is ook om één jaar te wachten na de keizersnede. Ze hadden me verteld dat anders mijn baarmoeder zou scheuren en dat ik het kindje kwijt zou raken. Aangezien mijn huisarts pas na drie maanden na een keizersnede een spiraaltje zette gebruikten wij condooms. Toen mijn zoontje drie maanden oud was organiseerden vrienden van ons een feest. Mijn zoontje zou naar mijn schoonouders gaan. Dit feest was de eerste gelegenheid na de zwangerschap dat ik weer alcohol dronk. Mijn man en ik kwamen dronken thuis en hadden zin in seks. Aangezien we zat waren vergaten we stomweg om een condoom te gebruiken. Je raad het al… Na zes weken kwam ik erachter dat ik wederom zwanger was. Mijn man en ik waren flink geschrokken. Uiteraard was een tweede kindje meer dan welkom maar ze hadden me zo bang gemaakt in het ziekenhuis. Ik belde de verloskundige op en vertelde dat ik weer zwanger was. Ik vroeg of ik het kindje weg moest laten halen. Op deze vraag begon de verloskundige te lachen. Ze vertelde me dat er inderdaad risico’s zijn, maar dat deze reuze meevallen. Ik moest wel in het ziekenhuis bevallen en mocht alleen natuurlijk bevallen als ik geen weeënopwekkers nodig zou hebben, want daar kan de oude keizersnedewond door scheuren.

 

 

 

Mijn tweede zwangerschap was wederom pittig. Ik kampte met bekkeninstabiliteit. Dit was lastig te combineren met mijn jonge zoontje. Ik heb me ook vaak schuldig gevoeld tegenover hem omdat ik voor mijn gevoel niet de mama kon zijn die ik wilde zijn voor hem. Op de dag dat ik 38 weken zwanger was braken wederom mijn vliezen. Aangezien ik nu geen weeënopwekkers kon krijgen werd er weer een keizersnede ingepland. Deze keizersnede heb ik oprecht als heel positief ervaren. Ik had een schat van een vrouw die de operatie uitvoerde. Ze vertelde me alle handelingen die ze uitvoerde. Ook heeft ze mijn oude litteken verwijderd en een mooie nieuwe gezet. Ook tijdens deze keizersnede heb ik weer traantjes weggepinkt toen mijn dochter werd geboren. Ze werd direct op mijn borst gelegd en begon mijn tepel te zoeken. Ik heb haar aangelegd terwijl ik dicht werd gehecht, haha! Het herstel van deze keizersnede was erg vlot gegaan. Wel heb ik nog een week in het ziekenhuis moeten liggen met een borstontsteking. Gelukkig kon ik drie weken na de keizersnede weer alles. Ik kan nu volledig genieten van het moederschap. Twee kindjes in één jaar tijd is pittig, maar ik ben erg gelukkig met mijn prachtige gezin. 

 

 

 

 

 

CHRISSY

Ik kies bij voorbaat voor flesvoeding, daarom, en daarmee uit!

Allereerst zal ik maar beginnen met een disclaimer. Want anders komt er zo vast een lading stront over me heen. Borstvoeding is goed voor je kind. Ik ga niet beweren dat het niet zo is. Ok?  

Maar ik heb wel een duidelijke mening over flesvoeding. Ik ben namelijk fan. En nu ik zwanger ben van de tweede en bewust voor de fles ga kiezen, wil ik een pleidooi houden voor de fles. Niet perse voor die fles, maar voor de moeder achter die fles. Hoe kan het dat andere vrouwen oordelen over moeders die een fles geven? Waarom moet er gevraagd worden: ‘Oh , lukte het niet met de borstvoeding?’ Wat maakt dat uit? Al lukt het wel en wilde de moeder niet meer, lekker belangrijk! Waarom moeten wij daar met z’n allen wat van vinden? En vooral, wat van zeggen?

Als moeder wil je het beste voor je kind, ik ook. Maar borstvoeding was bij mijn dochter niet het beste. Niet voor mij, niet voor haar. Na een keer aanleggen, ben ik gestopt. De kraamhulp wees mij op een infectie en somde op welke maatregelen we zouden moeten nemen. Na een slopende bevalling en schreeuwende pijn aan mijn tepels vond ik het best. Manlief kon midden in de nacht naar de apotheek voor melk. Want ja, dat had ik niet in huis. Afgeraden op de borstvoedingscursus. Domste advies ooit gekregen: Heb je het in huis, dan geef je sneller toe aan de fles.

Die infectie was de echte reden, maar met een beetje doorzetten en een goede zalf had het best kunnen lukken. Ik wilde gewoon niet. Ik zag er tegenop. Maar dat toegeven? Ai daar zit me toch een taboe op! Dus zei ik ook dat het niet lukte, gaf de infectie de schuld en ‘ja het was echt heel spijtig’. Ammehoela. Er was opluchting alom.

Ik twijfelde al tijdens de eerste zwangerschap of het überhaupt iets voor me was. Niet weten wat je kind drinkt en wanneer leek mij niet zo prettig. Plus het feit dat je borsten gedeeld moeten worden en ineens van levensbelang zijn, ook teveel verantwoordelijkheid voor mijn simpele b-cup.

Maar de stimulatie vanuit de Europese Unie werkte ook goed op mijn gemoedsrust, en ik zou “het gaan proberen”. Ik heb braaf een cursus gevolgd, waar ik overigens vroegtijdig de zaal heb verlaten door de neerbuigende houding naar de fles. Of “kunstvoeding” zoals zij het noemden.

Maar goed, bij dochter lukte het dus niet, we gingen over op fles en toen bleek dat ze überhaupt niet dronk. Ik was blij dat ze na een week ziekenhuis en sondevoeding eindelijk een fles leegdronk. Was ze ook opgenomen geweest als ik borstvoeding had gegeven? Geen idee. Feit was wel dat ze te weinig dronk en dus uitdroogde. Ik was blij dat er keiharde millimeters gemeten konden worden. Blij dat er refluxmedicatie door een flesvoeding heen konden en dat er regelmatig gepoept werd.

Blij dat manlief de voedingen in de nacht deed, blij dat er een vast ritme was (niets zo strak op schema als een baby in het ziekenhuis), blij dat we vooruitgang zagen in de hoeveelheid melk, blij dat dochterlief daar goed op groeide.

Dus buiten het feit dat ik misschien genoeg redenen had om het niet te kunnen. Ik WILDE gewoon niet. De situatie in het ziekenhuis daarna, bevestigde alleen maar meer mijn keuze.

Nu bij de tweede zwangerschap wil ik niet een herhaling. Ik wil vanaf moment 1 rust in de tent. Ik verlaat pas het ziekenhuis na 3 volledige voedingen. Ik weet inmiddels welke fles ik koop, welke voeding fijn is, welke speen op welke fles past. Ik ben voorbereid. Alles behalve weer een probleem met drinken. Hopen we.

Daarnaast hoop ik dat ik gewoon kan zeggen: ik kies voor de fles. En niet: ik kies voor de fles, want…

Want leuk hoor, dat anderen niet mogen oordelen over jouw keuze, maar toch leg ook ik in deze blog verantwoording af. Wil ik uitleggen waarom ik stopte. Terwijl er helemaal geen reden hoeft te zijn. Je mag doen wat je wil. Niemand heeft het recht te oordelen over jouw manier van voeden, jouw manier van opvoeden, je kind vervoeren etc. Het waarom is aan jou.

Niemand hoeft te weten waarom. Mijn poging tot borstvoeding was geen succes, ik heb geen zin in poging 2. En niet omdat ik lui ben of mijn kind niet het beste gun, maar omdat ik een blije mama ben als ik een fles mag geven. Lang leve de fles! En daarmee uit.

 

 

 

 

KELLY V (klik hier voor haar Instagram)  

 

Een zwart lint om mijn roze wolk

Eén van de meest zenuwslopende dingen in het leven. “De zwangerschapstest”. Ik had hem gehaald bij de action. Een prima ding. Op 26 april (de dag voor Koningsdag) deed ik de test. Mijn man was met zijn broer mee naar het ziekenhuis voor de uitslagen van het bultje dat in zijn broers nek en hals groeide.  De uitslagen waren negatief. Lymfeklierkanker. Pats, boem….  Je wordt als jong iemand met beide benen op de grond gezet. Het weerhield mij er niet van om toch vandaag een test te doen. Ik dacht nog bij mijzelf: “Het zal wel weer niks zijn…” Maar waarrempel daar kwamen toch twee duidelijke strepen te voorschijn. In mijn kloffie liep ik naar beneden met de test, en riep mijn man … “Kijk schat”. “Ja wat moet ik zien dan?”, vroeg hij met een slapend gezicht. “Nou je wordt vader!”. Ik wist bij mijzelf ook dat hij minder enthousiast zou reageren vanwege het nieuws van zijn broer. 

Levensvraag: ‘Is mijn gezin compleet?’

Daar is ‘ie dan: de welbekende vraag. Ik verbaas me er altijd over hoe makkelijk mensen dat altijd vragen. ‘En? ‘Wanneer komt de derde’?

Niet vanzelfsprekend
Nou hebben wij heel veel geluk gehad, en waren wij heel snel zwanger. Maar dat is natuurlijk allesbehalve vanzelfsprekend. Voor ons dus geen lastige vraag, maar voor anderen kan dit zeer kwetsend zijn. Aan de andere kant kan je het ze ook niet altijd kwalijk nemen, het is uiteraard nooit rot bedoeld. Alleen niet altijd even handig. Ook wij krijgen deze vraag best vaak, helemaal nu Luca drie jaar oud is en de meesten het dus weer hoog tijd vinden voor een volgend kindje. In ons geval een derde, want wij hebben er namelijk al twee. Niet allebei van mij. De oudste is mijn lieve stiefzoon, uit een vorig huwelijk van mijn partner. Maar die telt natuurlijk gewoon mee.

Kots- en plasbuien
Mijn zwangerschap was best pittig, laten we daar beginnen. Bij zeven weken begon de eerste misselijkheid die zo nu en dan op kwam zetten, maar die bij negen weken toch wel echt al dagelijks naar boven kwam. Dit ging gepaard met kotsbuien dag en nacht. Later in de zwangerschap toen mijn blaas wat zwakker begon te worden, plaste ik het bed of de hele gang onder, terwijl ik ook moest kotsen. Lang leve de zwakke blaas! Nu kunnen wij er om lachen, maar destijds kon ik wel janken! Bram vond het gelukkig minder erg, en je begrijpt dat alle schaamte die er nog was nu wel echt voorbij was. Dit is allemaal wel te overzien en het hoort er gewoon bij, maar helaas bleef het niet bij kots- en plasbuien. Bij ongeveer 12 weken kreeg ik last van mijn rug en dit bleek een paar weken later bekkeninstabiliteit te zijn. Dit was geen pretje kan ik je vertellen. In de ochtend kon ik mijn bed niet meer uitkomen, en na een dag werken kon ik drie dagen lang helemaal niks en moest ik echt plat. Nu mag ik niet zeuren, ik heb een heel gezond kindje op de wereld gezet en ondanks dat ik echt een ‘hel’ zwangerschap had, was mijn bevalling daarentegen echt een ‘droombevalling’! Maar toch riep ik heel hard na de bevalling dat ik dit niet nog een keer wilde. Negen maanden
lang bijna niks kunnen doen vond ik toch he-le-maal niks. Ondanks dat je alles over hebt voor je kindje, begrijp me niet verkeerd. Maar nee, ons gezin was compleet! Totdat wij vorig jaar op vakantie waren en ineens heel veel gezinnen zagen met drie kinderen. ‘Wat leuk’, zeiden we iedere keer tegen elkaar. En toen begon de twijfel toe te slaan. Misschien toch nog een derde? ‘Laten we het maar even bezinken’, zei Bram. We hoeven tenslotte niet nu al een beslissing te nemen. Heel even hebben we er serieus over nagedacht. We kwamen tot de conclusie: ‘Niet nu, misschien als Luca wat groter is.’ Toch wel leuk weer zo’n kleintje! Het kriebelt wel… En nog steeds als er ergens bij vrienden of familie een kleintje geboren wordt, vind ik het fantastisch. Ik ben echt gek op baby’s! En dat zal altijd zo blijven.

De beslissing

We hebben vrij recentelijk besloten om het hierbij te laten. Je hoort helaas ook veel verhalen waarbij het niet goed gaat tijdens een zwangerschap met een kindje, of dat er ernstige complicaties zijn na de bevalling. En het is niet dat we dit niet aan kunnen, of niet zo’n kindje willen. Alleen soms, vinden wij dan, moet je tevreden zijn met wat je hebt. Wij hebben twee heerlijke gezonde jongens. Waar we ook onze handen vol aan hebben! Hoe leuk zo’n kleintje ook is… Wij zijn gelukkig en tevreden. Dus blijft het bij ons een gezinnetje van vier. En dat is prachtig!!

+ Meer berichten