Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Wat bij kleine Loek begon als een onschuldige hoofdpijn…

Het begin van het hoofdje van Loek

Ik neem je mee naar het begin van onze vreselijke achtebaan met onze peuter Loek! Onze zoon gaf vanaf halverwege 2018 aan dat hij af en toe hoofdpijn had. Dit gebeurde vaak nadat hij even boos is geweest. We denken dat hij zich veel te druk maakt en dus doen we dit af met; ‘drink maar een slokje water en doe maar even rustig’. Begin augustus komt zijn eerste hoofdpijnaanval. Tijdens het eten roept hij ‘out-of-the-blue’ met “auw, hoofdpijn, hoofdpijn”. Vervolgens is hij 20 minuten hard aan het huilen en lijkt hij enorme pijn te hebben. Hij strekt zijn nek en billen ver naar achteren in de vorm van een half maantje. Als we hem dan neerleggen op de bank en hem uiteindelijk rustig weten te krijgen valt hij direct in slaap. Dit verontrust ons enorm en we zijn er zeker van dat dit geen toneelspel is om niet meer te hoeven eten. We bellen de huisartsenpost maar krijgen het advies om de volgende ochtend de huisarts te bellen. De huisarts wil dat we het toch nog even aankijken en we maken een afspraak voor in september. Maar eind augustus zijn we het zat. Loek heeft twee a drie keer per dag hoofdpijnaanvallen, waarbij hij zijn lijfje volledig overstrekt, hij vraagt vijf a zes keer per dag om een washandje op zijn hoofd en is niet meer zichzelf. We besluiten de huisarts nogmaals op te bellen met het verzoek tot snellere actie. Na aandringen krijgen we het voor elkaar om twee dagen later een ‘spoedafspraak’ te krijgen bij de kinderarts.

Bijzonder: Een vrouw van 46 jaar oud gaat bevallen en verloskundige Karlijn is daar bij

Charlotte zit tegenover me tijdens haar eerste afspraak bij mij op de praktijk. Ze is nu acht weken zwanger van haar eerste kind. Haar partner is er niet bij, die is in het buitenland vertelt ze. Als ik vraag naar hoe het met haar gaat, straalt ze. “Ik voel me heerlijk, het is eindelijk gelukt!”. Daarmee doelt Charlotte op de zwangerschap. Ze is 46 en had al jaren een zwangerschapswens. Acht jaar is ze bezig geweest om zwanger te worden. “Na acht jaar is het nu zover, eindelijk zwanger.” Charlotte vertelt me over de lange weg die ze hebben moeten afleggen. Onderzoeken, puncties, medicijnen, het was een lang traject. Uiteindelijk bleek ze dusdanig onvruchtbaar, dat ze haar zwangerschapswens over de grens in vervulling moesten laten gaan. “We kozen ervoor om naar Spanje te gaan”, vertelt ze me. Aldaar heeft ze eerst IVF en daarna een paar keer ICSI ondergaan. Maar toen dit allemaal geen resultaat gaf, zijn ze overgegaan tot eiceldonatie. Een moeilijke keuze, zo vertelt ze me. Maar haar zwangerschapswens was zo groot, dat ook deze hobbel werd genomen. En nu is Charlotte in verwachting van een eicel van een vrouw van 25 jaar. Haar partner is wel “gewoon” de vader. Als ik vraag hoe dit voor Charlotte is, lacht ze. “Ach, het is een heel proces geweest. Als je me acht jaar geleden had gezegd dat ik zwanger zou worden van een eicel van een andere vrouw, had ik je voor gek verklaard. Maar dit is dus hoe diep het kan zitten, de wens om moeder te worden”. En ik begrijp haar wel… 

 

 

 

Tijdens de intake hebben we het over haar medische geschiedenis, over de geschiedenis van de eiceldonor (waar ze best wat informatie over heeft) en haar partner. We hebben het over de prenatale testen die ze eventueel kan doen en over waar de zorg rondom haar zwangerschap zal gaan plaatsvinden. Charlotte heeft officieel een medische indicatie, doordat ze zwanger werd van een eicel-donor. Maar ze kiest er heel bewust voor om bij de verloskundige onder zorg te zijn. “Ik wil net als mijn vriendinnen, ook zo graag bij jullie onder zorg”, geeft ze aan. Dit begrijp ik, al heb ik ook de plicht haar in te lichten over de risico’s die haar zwangerschap met zich zou kunnen mee brengen. Zo heeft ze bijvoorbeeld een iets verhoogde kans op een hoge bloeddruk en een zwangerschapsvergiftiging. Deze kent ze, want ze heeft heel grondig onderzoek gedaan naar dit onderwerp al voor ze zwanger werd middels een donor-ei. Ik beloof haar goed in de gaten te houden tijdens de controles die zullen komen.

 

Een half jaar later is Charlotte 38 weken en 2 dagen zwanger als haar vliezen spontaan breken. Ik heb dienst op deze druilerige maandagmiddag. Het is 14u en ik ga bij haar langs, haar weeën zijn inmiddels ook rustig aan begonnen. Charlotte lacht als ze me ziet: “het is zover Karlijn!”, zegt ze. Ik ga naast haar zitten op de skippybal, waar ze haar weeën opvangt. Ze doet het heel goed, ze zucht de weeën rustig weg. Als ik haar na 45 minuten na mijn binnenkomst voor het eerst onderzoek heeft ze 1 centimeter ontsluiting. Een beetje teleurgesteld is Charlotte wel, want ze hoopte op iets meer. Ik leg haar de verschillende fases van de bevalling uit. Charlotte zit nu nog in de latente fase en we spreken af dat ik over een uur of drie terugkom.

 

 

 

Rond 18u ben ik opnieuw thuis bij Charlotte en haar man. Een ander plaatje nu, want Charlotte moet hevig zuchten bij iedere wee. Ze komen nu ongeveer iedere 2-3 minuten en ik. zie zo al dat Charlotte inmiddels in de “actieve fase” is beland. Als ik haar onderzoek blijkt ze 5 centimeter ontsluiting te hebben. Charlotte kijkt me opgelucht aan. “Heb ik die weeën niet voor niks gehad!”. Ze willen graag naar het bevalcentrum in de buurt. Ik bel en we zijn welkom. Tegen 19u komen we daar aan. Ik laat Charlotte en haar man even alleen acclimatiseren als ik een telefoontje krijg van een andere zwangere. En als ik na 5 minuten terug kom op de kamer heeft Charlotte mij duidelijk nodig. Samen zuchten we de weeën weg, terwijl haar man op haar onderrug duwt. Dit helpt haar goed, want ze heeft fikse rugweeën. Na 2,5 zo door te puffen samen krijgt Charlotte drukgevoel. Ik voel naar haar ontsluiting en ze heeft 9,5 centimeter ontsluiting. Ik laat haar het laatste randje nog even wegzuchten op haar zij, wat niet gemakkelijk is voor Charlotte. En ze vraagt me om iets tegen de pijn. “Ik wil niet meer, ik kan echt niet meer Karlijn”, zegt ze. Ik begrijp haar wanhoopsgevoel goed, dit is een moeilijk moment, waar nagenoeg iedere barende doorheen moet. Ik spreek haar moed in, zeg haar dat ze het kan en dat ze er écht bijna is. Niet lang daarna golft haar buik en drukt ze onbedaarlijk mee met de wee. Het teken dat ik weet dat ze nu echt volledige ontsluiting heeft.

 

 

 

Charlotte wilde graag op de baarkruk bevallen, dus ik stimuleer haar op de kruk plaats te nemen. Maar ze ziet het niet zitten om van bed te verplaatsen naar de kruk. De meeste vrouwen vinden verandering van positie heel vervelend in dit stadium. Toch wil ze ook graag de baarkruk proberen, dus tijdens een korte pauze van de wee help ik haar op de kruk. Na 48 minuten persen, zie ik een hoofdje komen met veel haartjes. Als ik dit aan Charlotte vertel zie ik een verandering in haar ogen. Zo van: oké, dit gaan we doen! Ze perst nog een paar keer en dan laat ik haar zuchten. Het hoofdje van de baby “staat” nu (dit noemen we zo als het hoofdje bijna geboren wordt, meestal de volgende wee). Al zuchtend wordt haar kindje twee weeën later geboren. Ze pakt haar kindje zelf aan, zoals ze van te voren gewenst heeft. Als ik haar twee uur later achter laat in het bevalcentrum, ligt haar kleine meisje gulzig te drinken aan haar borst. Ik kijk naar Charlotte en haar man, zo’n liefdevol stel, in de wolken met hun dochter. “Ben je daar eindelijk schatje, je bent zo welkom”, hoor ik ze zeggen. Tevreden doe ik de deur achter me dicht. Liefde vermenigvuldigd zich écht, als je het deelt.

 

 

VERLOSKUNDIGE KARLIJN (klik hier voor haar)  

 

Mijn baby drinkt karnemelk… Kom maar op met het commentaar!

Drie jaar hard gestudeerd, vooral voor de eindexamens in 2016. Hier hong alles vanaf natuurlijk! Toen gebeurde het… EIN – DE – LIJK afgestudeerd als gegradueerd verpleegkundige! Ik had natuurlijk op veel plaatsen gesolliciteerd maar er sprong één vacature uit. Toen ik de kans kreeg om op die job te mogen gaan werken, heb ik deze met beide armen gegrepen. Let the real life begin!

 

 

 

 

Daar was mijn allereerste werkdag als verpleegkundige. Vol goede moed ben ik begonnen aan mijn werkcarrière.  Verschillende gevoelens gierden door mijn lichaam! Gelukkig werd ik goed opgevangen door mijn collega’s. Bijna 10 maanden heb ik daar gewerkt op een, toch wel, zware afdeling. Hier kwamen verschillende patiënten aan bod. Zoals mensen die te weten kwamen dat ze kanker hadden en misschien een operatie moesten ondergaan tot mensen die palliatief verklaard werden omwille van een onbehandelbare ziekte. Enorm zwaar soms! Mijn thuissituatie leed hier soms wel onder. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat mijn man en ik graag aan kinderen wilden beginnen. Mede door de stress raakte ik maar niet zwanger en kregen we telkens weer die teleurstelling te verwerken. Na een tijdje proberen, nam ik ontslag en ben ik in 2017 voor een andere baas gaan werken. Hierdoor was er een hele grote brok stress van mijn schouders gevallen en was ik wel snel zwanger.  

 

 

Hoe ik merkte dat ik zwanger was? NIET! Ik had bijna alle symptomen die konden wijzen op een mogelijke zwangerschap, maar wat wist ik daar nou van? Ik voelde me constant moe, futloos en misselijk. Maar dat lag in mijn ogen aan het vele werken en de ‘stress’ van de nieuwe job. Alles kon ook te maken hebben met het feit dat de grootmoeder van mijn man in het ziekenhuis lag. Dat bracht ook veel stress mee natuurlijk. Op een gegeven moment besloot ik om 5u45 een zwangerschapstest te doen. Nadat ik enkele minuten op het toilet zat, kleurden er twee streepjes heel licht op. Ik was dolgelukkig! Mijn man zat op dat moment in zijn vrachtwagen, klaar om te vertrekken. Ik ben toen naar buiten gelopen – met alleen mijn onderbroek aan – met die test en liet het hem zien. Hij zei me dat hij niks zag staan en vroeg me wat dit betekende. Ik schreeuwde: ‘Ik ben zwanger!!’ Hij vertrok naar zijn werk en ik ben toen weer gaan slapen. Ik heb toen vroeg in de ochtend nog een sms gestuurd naar mijn beste vriendin om te zeggen dat ik een positieve test had gehad. Natuurlijk waren wij allemaal in de wolken. Die dag zelf ben ik naar de huisarts gegaan om bloed af te geven en de dag zelf konden we bellen om te vragen hoe ver ik was in de zwangerschap. Wij zaten op de moment van het bellen bij de grootmoeder van mijn man in het ziekenhuis. Zij was toen absoluut niet goed. Wij hebben toen in het bijzijn van de familie verteld dat we een kindje verwachtten. Het was een dubbel gevoel! Niet leuk omdat je weet dat leven en dood op die moment enorm dicht bij elkaar lagen…

 

 

 

De dag erna heel vroeg in de ochtend kreeg mijn man telefoon van zijn vader met de boodschap dat ‘moeke’ er niet meer was. Ze was stilletjes ingeslapen die nacht. Wat een emoties! Mijn man was stil en emotioneel. Hij is toen naar buiten gegaan om zich af te zonderen. Toen ik buiten kwam en zag hoe hij eraan toe was, heb ik hem vastgepakt om te laten zien dat ik hem steunde! Dit was een moeilijke periode in ons leven. Wij zijn blij dat we het haar nog hebben kunnen vertellen. In onze ogen weet ze dat ze een achterkleindochter heeft en ze zou er immens trots op geweest zijn!
De zwangerschap vorderde en naarmate het einde naderde, begon het besef te komen dat ‘moeke’ haar achterkleindochter nooit zal kunnen vastnemen. Dit deed heel veel pijn in mijn hart! En ik wist dat mijn man dit ook had, maar hij gaf dit niet graag toe. Wij zijn er beiden zeker van dat ze vanuit de hemel meekijkt en waakt over ons allemaal.  

 

 

 

Na de bevalling zat ik op die typische roze wolk. Maar dat duurde niet lang hoor! Wat is het moederschap zwaar! Had ik dat even onderschat. Ik gaf borstvoeding vanaf de geboorte. De eerste paar weken ging dit super goed, maar daarna begon Aurely te huilen en ze liet mijn tepel los. Ze had niet genoeg, maar wat wist ik daar exact van? Weinig… De vroedvrouw die aan huis kwam, zei me dat ik veel water moest drinken en genoeg groentes moest eten zodat Aurely genoeg voedingsstoffen binnenkreeg. Dit alles hielp jammer genoeg niet! Na zes weken borstvoeding heb ik het opgegeven. Ik was helemaal op! Mentaal was dit voor mij echt zwaar, want ik wilde veel langer borstvoeding geven. Het lot besliste daar nu eenmaal anders over. Overgeschakeld op flesvoeding was Aurely nog steeds niet helemaal tevreden na haar maaltijden. Krampjes, teruggeven, reflux en ga zo maar door… Tot mijn beste vriendin met het geniale idee kwam om botermelk te proberen. Zij had al een dochter, die dronk dat ook. Zijzelf had ook van kinds af aan botermelk gekregen als pap. Oké, waarom niet? Het is het proberen waard.
In het begin lustte Aurely het niet zo, maar na een paar keer proberen wel. EIN – DE – LIJK dé oplossing gevonden voor ons meisje! Wat een opluchting! Natuurlijk kregen wij het nodige commentaar dat botermelk niet goed was voor een baby en bla bla bla… Tegen Kind en Gezin hebben wij dit nooit eerlijk durven zeggen, omdat we dan misschien als slechte ouders bestempeld zouden worden. Maar eigenlijk, het is ONZE opvoeding en niemand moet zich hier mee bemoeien!

 

 

Tot voor kort, toen ze een één jaar werd, zijn we overgeschakeld naar opgroeimelk. Dit drinkt zij enorm graag. De laatste keer bij Kind en Gezin is ze gewogen en gemeten en wat schrok ik toen! 78 Centimeter en 9.050 kilogram. Goed gegroeid volgens de verpleegster daar! “Naajaa, en dat dankzij de botermelk”, dacht ik toen.
Wat ik met deze blog wil duidelijk maken is dat ieder zijn eigen opvoeding heegt en dat niemand mag zeggen wat er goed en niet goed is voor jouw baby. Raad geven mag altijd, maar je kiest nog altijd zelf wat je met die raad doet!  

 

 

 

 

DANIELA

 

De baby bij de huisarts krijgt een andere diagnose dan verwacht…

Vrijdagochtend, het is druk en ik loop uit.  Mijn volgende patiëntje is een baby van drie maanden met voedingsproblemen. Ik betrap mezelf er op dat ik me afvraag wat die bij mij komt doen en waarom ze niet naar het consultatiebureau gaan. Ik roep ze binnen. De moeder is erg overstuur, ze moest voeden en doordat ik uit liep had ze daar geen tijd voor. Ze barst in huilen uit. Ik probeer haar wat te kalmeren en uit te zoeken waarom ze zo overstuur is. Ze maakt zich zorgen. Haar baby van drie weken oud is nog niet op geboortegewicht en hij drinkt ook erg slecht. Flessen drinken duurt wel een half uur en dan gaat er maar 30cc in. Ook geeft hij veel terug en is hij onrustig. 

 

 

 

Meteen heb ik een aantal dingen in mijn hoofd wat het zou kunnen zijn. Gericht stel ik nog wat vragen. Hier komt niet echt een aanknopingspunt uit. Ik doe uitgebreid lichamelijk onderzoek, maar ook daar vind ik niet echt iets afwijkends.
Ik besluit te vragen of ze ook al bij het CB geweest is. Dat is ze, de borstvoeding ging niet goed en ze is overgestapt op flesvoeding. De consultatiebureau arts maakte zich geen zorgen. Ze heeft over een week weer een afspraak om te wegen en meten. Moeder verteld dat ze zich daar niet gehoord voelt. Het stelt mij wel een beetje gerust. Het CB is de expert wat betreft pasgeboren baby’s. Toch?! 

‘Shit vrouw, dit is niet goed’. Deze zin heeft ons mooie leventje veranderd in een nachtmerrie

Ik ben Carina, 29 jaar en sterrenmama van onze prachtige zoon Noah. Hij is geboren met 23 weken en 5 dagen en hij was stil. Extreem stil. Allereerst wil ik niemand bang maken met ons verhaal. Ik wil juist anderen bewust maken en een taboe doorbreken. Ik ben voor het eerst mama geworden en wil net zo graag foto’s en verhalen delen over ons kind als elke andere mama.

Ik kreeg de diagnose kanker én zwanger…

Wat doe je in je eerste blog?

Mezelf voorstellen, wel zo vriendelijk, moeten de kinderen ook altijd als ze ergens binnen komen. Dat gaat lang niet altijd zo soepel als ik dat voor ogen heb, al leer ik hierbij ook weer, de aanhouder wint. Jesse nu bijna acht jaar heeft het inmiddels begrepen na heel wat jaren achter mijn benen verscholen te hebben gestaan.

 

 

Ik ben mama van drie jongens, ja jongens. Dat is een huis vol testosteron, Ninjago, ridders, Playmobil, Lego, brandweermannen, Pokémon, voetbal, boksen en stoeien, rollenbollen, kapotte broeken en schoenen die al vervangen moeten worden voordat ze te klein zijn omdat ze kapot, niet meer schoon te krijgen zijn of ergens in een sloot zijn beland toen de voetbal daar in was gevallen. Ze hebben ook namen gekregen bij de geboorte (of eigenlijk daarvoor al) Jesse (8), Fedde en Rens (beide 4), yes ook nog een tweeling. Wij konden ons geluk niet op. Ja dat was echt wel even schrikken hoor, toen we hoorden dat er twee hartjes te zien waren op de echo. Zo, heb ik die vraag alvast beantwoord, dat is namelijk een van de standaard tweeling vragen, daar kom ik nog wel een keertje op terug.
Dan maar meteen even over op de reden waarom het schrikken anders was dan je zou verwachten. Na de geboorte van Jesse in 2010 en onze trouwdag 20 maanden later in 2012 waren we helemaal klaar voor een tweede kindje. Aangezien ik belachelijk snel zwanger was van Jesse hadden we stiekem gedacht dat we vast ook snel tot redelijk snel die tweede spruit zouden kunnen verwachten. ZO, VIEL DAT EVEN TEGEN! Drie miskramen en 1,5 jaar later lag ik dus in de stoel bij de gynaecoloog ongemakkelijk te giebelen. Ongemakkelijk, omdat ze net had gezegd dat ze twee hartjes zag kloppen. De kin van Maurice raakte zo’n beetje de grond, we zaten namelijk 15 minuten daarvoor in de kamer van de oncoloog omdat ik een week daarvoor de uitslag darmkanker had gekregen. Met die wetenschap en drie miskramen achter de rug  hadden we niet gedacht zo’n zes maanden later ook echt een tweeling op de wereld te zetten.

Alles ging goed met onze newborn tot die ene nacht…

Na een ontzettend fijne bevalling met een spannend einde waren wij al weer een paar weken enorm aan het genieten van ons tweede meisje Lize. Heel ons wereldje weer op zijn kop, maar zoveel liefde! Ook het vertrouwen dat je bij een tweede toch iets meer hebt dan bij de eerste voeldrle heerlijk. Tot die ene nacht…

 

 

Lize was 11 weken oud, sliep na de voeding al redelijk door tot de volgende morgen. Alleen kwam ze deze nacht ineens om 03:30. Ach… Kan gebeuren, flesje gegeven, lekker ingestopt en hup verder slapen. Totdat ze om 05:30 weer kwam… Huh?! Huilen, maar echt ontroostbaar huilen. Ik vertrouwde het niet en nam haar temperatuur op. Shit 38,6 en ze was nog geen 12 weken… In overleg met mijn vriend belde ik de HAP, ik wilde niet tot 08:00 wachten om de huisarts te bellen. Ik mocht direct langs komen. Heel de weg in de maxi-cosi gilde ze alles bij elkaar. Mijn vriend bleef thuis, want onze oudste dochter lag nog heerlijk te slapen. Aangekomen bij de HAP een standaardcontrole van oren, keel en dergelijke, maar deze arts kon geen oorzaak vinden. Hij wilde ons doorsturen naar een kinderarts, dus mocht ik doorlopen naar de SEH. Ondertussen was Lize weer iets gekalmeerd en kon ik haar daar de ochtendfles geven. Toen de arts kwam was haar temperatuur ineens 36,4. Huh? Ondertemperatuur? Hoe kan dat nou? De arts ging in overleg met mij en omdat Lize ook niet onze eerste was en we dus echt wel bekend waren met de gewone kinderziektes vertrouwde hij op mijn gevoel en nam Lize 12 uur ter observatie op. Wat een goede beslissing…

Bevallingsverhaal: op het moment dat Semmy eindelijk op m’n borst ligt, poept ze me helemaal onder, haha

 

Twee jaar geleden ben ik bevallen van een meisje genaamd Semmy. Het was een enorm zware bevalling, maar waar ik toch niet verkeerd op terug kijk.

Na 41 weken en 2 dagen moesten mijn man en ik ons melden in het Ikazia ziekenhuis in Rotterdam. Natuurlijk had ik niet veel geslapen, want ik was super nerveus. Eten ging ook moeizaam, terwijl ik wist dat het wel handig was als je een inspanning moest leveren. Maar tevergeefs. 

Om 08:00 ’s ochtends hebben wij ons gemeld in het ziekenhuis. Even aan de monitor en toen werd ik gehaald. Ze gingen een ballonnetje plaatsen. Alles behalve prettig vond ik dit. Wat een vervelend gevoel zeg, ik vond het een soort pijn doen. Wellicht kwam dat omdat ik die vrouw niet zo vriendelijk vond, dus kon ik mij niet ontspannen. 

Na het plaatsten van het ballonnetje kregen we de vraag of we wilden blijven wachten of naar huis wilden, want het kon zomaar nog lang duren voor het ballonnetje eruit zou vallen. 

Nou huphup wij gingen lekker naar huis. Maar ehm, wat voel ik nou? Wat doet m’n buik? Is het nou begonnen? O wauw het is echt al begonnen. We waren net drie straten van het ziekenhuis vandaan!!! Hoe is het mogelijk!  Toch hadden we ervoor gekozen de reis verder naar huis te vervolgen, want dat ballonnetje moest er natuurlijk nog uit en dat kon nog wel duren.

Tijdens de autorit werden m’n weeën echt al wel heftig. We stopten nog even om een croissantje te kopen, maar ik kon niet eens meer door de winkel lopen dus bleef ik in de auto wachten.

Thuis het croissantje gegeten, want ja eten is belangrijk met zo’n inspanning. En toen maar in bad. Dat zou verzachtend werken. Dus niet! Inmiddels toch maar weer naar het ziekenhuis gebeld want m’n weeën waren al bezig vanaf 09:30 en het was inmiddels 11:00. Ik wilde absoluut niet thuis bevallen, dus wij gingen maar weer terug naar het ziekenhuis.

Maar man o man, wat een weeën al. In het ziekenhuis aan de monitor en wat zeiden ze: “goh je hebt echt al weeën, dat is snel.” 

Applaus, dat voelde ik al lang. 

We gingen naar een kamertje toe. Daar lag nog een zwangere dame en haar man zat er bij. Zij lag er vanwege bloeddruk en niet omdat ze al ging bevallen.

Mijn weeën werden steeds heftiger en heftiger en m’n telefoon moest ik weg leggen. Geen zin meer om te antwoorden, want die weeën moesten weggepuft worden. Maar hoe moet dat? Ik raakte een beetje in paniek. Het deed zo’n zeer. 

Gelukkig kwam de verpleging bij die andere zwangere dame kijken en zij hoorde mij kreunen en piepen waardoor ze daarna bij mij kwam kijken. Zij heeft met mij eventjes gepuft, waardoor ik snapte hoe ik het moest doen.

Gelijk een inwendig onderzoek (18:30)en wat bleek nog steeds 2-3 cm. 

Pffff wat gaat dit traag zeg. Ik word gek. Ik heb al 9 uur weeën en het schiet niet op. Wat wel fijn is dat de verpleging m’n vliezen had gebroken en ik daarna naar de verloskamer mocht. 

Ze bood me een bal aan voor onder de douche. Je weet wel zo’n soort skippybal. 

Vreselijk leek mij dat, maar toch was het zó fijn. Het enige waar ik van baalde op dat moment was dat ik het koud had. Waarom kon die douche nou niet warmer?! 

Rond 20:45 kwam de verpleging om weer een inwendig onderzoek te doen. Jippie!! Maar helaas nog steeds 2-3 cm. Ze vraagt me of ik heb gedacht aan pijnstilling omdat het al zo lang duurt. Al bijna 12 uur vol in de weeën en nog steeds maar zo weinig ontsluiting. 

Ik schreeuwde nog niet: “geef mij die ruggenprik!!!!”. 

Zo gezegd zo gedaan, ruggenprik gekregen en alles werd rustig. Hoe chill is dat. Ik kon de wereld weer aan. Nou dus niet! Met de baby ging het niet goed in m’n buik. Bij elke wee zakte haar hartslag enorm. Wat betekende dat ik niet op m’n rug mocht liggen, maar steeds van m’n linker op rechterzij. Makkelijk gezegd, maar door m’n ruggenprik werken m’n benen niet dus moet ik steeds geholpen worden. Best geinig hoor. 

Op een gegeven moment gaat het zo slecht met Semmy in m’n buik dat ze bloed uit haar hoofdje moeten tappen. Ja je begrijpt het goed. Ze zit dan nog in m’n buik. Wat een bloederige bende werd dat zeg. Vanuit dat monstertje met bloed konden ze haar zuurstof testen en er was nog geen reden tot paniek. 

Rond 02:00 in de nacht, raakt m’n ruggenprik uitgewerkt en ik ga weer kapot van de pijn. Eindelijk mocht ik niks meer krijgen voor de pijn i.v.m. Semmy. Ze zagen ook wel dat dit niet werkte, dus ik kreeg een klein beetje. 

Om 04:15 kreeg ik het verlossende woord: je hebt tien centimeter ontsluiting. Ik was in de Gloria!! Yes eindelijk!!! 

Maar helaas zei ze: “ze is nog niet genoeg ingedaald, dus je moet nog een uurtje wachten .” Nee super chill dit. Mij eerst blij maken en vervolgens met persdrang zeggen dat ik nog een uurtje moet wachten. Oké dat uurtje kon er eigenlijk ook nog wel bij want inmiddels was ik dus al 18,5 uur bezig. 

Rond 05:15 kwamen de gynaecologen, verpleegkundigen en weet ik veel wie er nog meer stonden. Het laatste stukje is begonnen. Nog 1 sneetje op Semmy haar hoofd maken om te kijken hoeveel zuurstof ze nog heeft en hoe lang ik eventueel mag persen. 

Het spande erom, want alles was ook al gereed voor een spoed keizersnede. En het enige dat ik dacht was: “zolang ze er maar veilig uit komt, alles voor haar!”

Ik kreeg te horen dat alles goed was, dus de kamer werd gereed gemaakt. Ik voelde mij ineens zo misselijk worden, dus ik kreeg een kotsbakje. Die toch maar weer afgeslagen, want hee die heb ik niet nodig. Maar na twee tellen, kwam er toch een lading hahaha. De verpleging vertelde dat je lijf dit doet, het is klaar om te bevallen. 

Go go go!!! Pers haar eruit. Ai dit durf ik niet was m’n eerste gedachte. Nee dit kan ik niet. Wat nou, wat nou. Maar Liz jij hebt het nu in de hand, jij kan er voor zorgen dat het klaar is. Zet alles op alles. Lekkere peptalk voor mezelf in m’n hoofd en daar ging ik. 

Na twee persweeën stond haar hoofdje al. En na de laatste pers was ze daar. 

Het was een fantastisch emotioneel moment. Wat was ze mooi. Wat was ze klein!!!! 2790 gram. Kleine uk. En op het moment dat ik heerlijk naar haar lig te kijken op m’n borst, poept ze me helemaal onder. 

Dat geeft niet lieve kleine Semmy. Je hebt mij mama gemaakt. Mijn dag kan niet meer stuk! (En douchen moest ik toch wel haha).

12 waarheden over het moederschap

“Het moederschap”, typ deze term in op Google en je bent over een jaar nog niet klaar met het lezen van alles wat hier over is te vinden. En dan heb ik het nog niet eens over de handboeken, tijdschriften, apps, televisieprogramma’s en alle andere zaken waarbij het moederschap centraal staat. Best logisch dat er zoveel over geschreven is, want er zijn ook maar weinig zaken zó ingewikkeld als het moederschap.  

Zwanger van een schisisbaby’tje geeft mij enorme borstvoedingsverdriet

“Oh, maar ze kunnen het zo mooi maken!”

We zijn jong. We zijn getrouwd en willen een gezinnetje.
Ik stop met de anticonceptie en een aantal maanden later ben ik zwanger. Gewoon, vanzelfsprekend, alsof zo hoort dat te gaan, gelukkig. We krijgen een wolk van een dochter en 1,5 jaar later krijgen we er een zoon bij. Als onze zoon 2,5 is besluiten we om nog een poging te wagen, want hoe hectisch en druk het ook is, het is zo leuk! In twee maanden is het raak. Gewoon, weer, zomaar raak. Maar toch…. Een derde. Zo’n bewuste keuze, eigenlijk hebben we ‘alles al’  he… Twee gezonde kinderen, een dochter en een zoon, een koningskoppel, zo gemakkelijk gegaan. Zou je wel voor een derde moeten gaan? Dit gevoel bekroop mij. De eerste echo verwachtte ik niets te zien, want immers; drie keer geluk, dat kan haast niet. Maar jawel! Zes weken en een paar dagen, en een goed kloppend hartje! De termijnecho rond 11 weken gaf helaas aan dat het baby’tje even daarvoor gestopt was. Zie je wel… Alles wat volgt om een miskraam op te wekken zal ik even weglaten. In  ieder geval: ik was niet meer zwanger.  

 

 

September 2018. Een nieuwe positieve test, want ja, die wens was er nou eenmaal, een kindje erbij, een toetje, ons hart staat er voor open!
Iedere controle. Nee, maar echt iedere controle, dacht ik dat de baby dood zou zijn. “Je bent gek. Het zit tussen je oren. Het komt door de miskraam. Laat het los. Probeer te genieten”. Al die opmerkingen hebben geholpen, ik ben me toch een partij gaan genieten, en ook het loslaten lukte ineens! Nee natuurlijk niet. Iets bleef knagen….  

+ Meer berichten