Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Vriendinnen zijn als wijn op een vrijdagavond, essentieel dus!

Vriendinnen. Ik weet niet hoe jij er over denkt, maar mijn vriendinnen zijn echt enorm waardevol voor mij. Eigenlijk zouden we vriendinnen veel vaker in het zonnetje moeten zetten als je het mij vraagt. Misschien kunnen we een Nationale Vriendinnendag in het leven roepen of iets dergelijks om ze te laten zien hoe belangrijk ze zijn. Er zijn drie vrouwen in mijn leven die mij het beste kennen en waar ik lief en leed mee deel. Ik vind dat het wel eens tijd wordt om hen aan jullie voor te stellen.

Mijn vriendin E. en ik gaan way back. Wij hebben elkaar ontmoet op de middelbare school en op het moment dat we uiteindelijk bij elkaar ik in de klas kwamen zijn we echte vriendinnen geworden. We zijn opgegroeid in hetzelfde dorp en we bleven samen zitten in de vierde klas. Toen ik voor het eerst zonder ouders op vakantie ging, was zij er bij. We hebben zelfs nog een tijdje gedate met stiefbroertjes. We hebben menig avondje doorgebracht waar we gedanst hebben alsof ons leven er vanaf hing met als hoogtepunt een legendarische stap avond in Maastricht, maar ik zal daar niet over in detail treden. Inmiddels is zij ook moeder van 2 kinderen en een succesvol zakenvrouw. Ik zie haar lang niet zo vaak als dat ik zou willen, maar als we elkaar zien is het goed. Ze is lekker nuchter, gedreven, gestructureerd, creatief, inspirerend, maar zeker ook lief. Toen mijn moeder overleed was zij de eerste die me kwam troosten.

Een kledingsetje met spring vibes

Na deze eindeloze regen, wind en zelfs hagel hoosbuien ben ik persoonlijk wel toe aan wat vrolijkheid. Dus heb ik een heerlijk pastel setje voor jullie samengesteld! Helemaal paas proof zodat jij dalijk in stijl die eieren kan gaan verstoppen. Zijn die kinders ook weer even zoet zodat jij lekker aan die Pinot kan sippen haha 😉

Bevallingsverhaal: onze dochter zag paars na de geboorte

Nadat de gynaecoloog en de cardioloog in overleg de spelregels voor mijn bevalling hadden uitgeschreven, kreeg ik een datum om ingeleid te worden. Onze lieve dochter zou geboren worden op 38 weken, na een helse zwangerschap en vier weken ziekenhuisopname. Op 37w+6d installeerden we ons om 10u ‘s ochtends in de verlosafdeling van Gasthuisberg. Wij waren er klaar voor: dinosaurus koeken, sportdrankjes, boeken en een gezelschapsspelletje. Ik had zelfs een nieuwe Fitbit die nog in de verpakking zat om mee te spelen! Voor wetenschappelijke doeleinden uiteraard. We waren helemaal klaar om ons klein meisje te leren kennen. We wisten dat het wel even kon duren, aangezien ik nog geen millimeter ontsluiting had of ook maar iets verweekt was. 

10 u – Eerste shift – Kathleen de vroedrouw van de ochtend heette ons hartelijk welkom met een eerste dosis prostaglandynes. Als ontbijtje, zeg maar. Met die prostaglandynes zouden we de bevalling in gang zetten. Wij waren toch wel lichtjes in paniek op dat moment, maar lieve Kathleen was de zachte stem die we nodig hadden. Het pittige aan ingeleid worden, is dat de weeën op één keer onnatuurlijk snel en straf komen, we zaten binnen geen tijd op een regelmatige drie minuten. Ik waggelde rond, zong hele musical soundtracks terwijl ik op mijn bal zat te wiebelen en Maarten werkte op zijn computer. Ik was ‘in the zone’ en had hem nodig, maar wel op een veilig afstandje. Gevalletje ‘hou je in stilte bezig’. Na een tweede dosis medicatie werden de weeën een pak intenser. Op naar de..

Tweede shift – 14u – Indra de vroedvrouw nam het over en had dadelijk in de gaten dat ik wel erg veel moeite had alles weg te puffen. Ze stelde luidop in vraag waarom ik geen epidurale zou mogen om me door de bevalling te helpen. Dat was door de artsen aanbevolen omdat het erg effect zou hebben op mijn hart en bloeddruk. Omdat ik als dood was de geboorte van mn dochter te missen als ik flauwviel was ik daar braaf in meegegaan. Indra was de soort vroedvrouw die al 20 jaar kinderen op de wereld gezet heeft, met een nultorerantie voor nonsens.

In overleg (vooral met mezelf, aangezien Maarten al bijna zijn veto gebruikte toen ik het ook maar opperde) besloot ik te douchen als laatste redmiddel tegen de pijn. Grote fout. Maarten had gelijk. Ik zat nog maar vier minuten onder de douche of ik viel flauw, begon erg te bloeden en over te geven. Lastig dat ik met m’n koppige kop de douche aan de overkant van de gang in gegaan was. Maarten zijn ademhaling versnelde lichtjes en Indra sleepte de anesthesist aan. Ze stuurde de gynaecoloog en de cardioloog snel een berichtje dat ze toch een epidurale voor me zou regelen. Meer een ‘wist-je-dat’-je dan een vraag. Na vier keer prikken midden in een weeënstorm (‘stilzitten hoor mevrouw, dit is milimeterwerk’) en het bijhalen van een nieuwe anesthesist zat de epidurale en was ik verdoofd tot aan mijn boezem.

Toen werd het dan helemaal geweldig! Ik was me zo bewust van alles wat er aan het gebeuren was. Na vier jaar vechten was ik aan het bevallen van onze eigen dochter. Ik lag te genieten, voor de laatste keer het galopje van haar hart te beluisteren op de monitor. Om 9 uur ‘s avonds hoorde ik een plop en een ‘woesj’. Mijn water was gebroken van het lachen. Geen haak meer nodig om aan mijn vliezen te liggen peuteren, hoera, (ik had die al van die ochtend in de gaten vanuit mijn ooghoek)

Tegen tien uur ‘s avonds, begon Lientje’s hartritme te dippen en had ik nog steeds maar drie centimeter ontsluiting. De druk van de bevalling was te veel aan het worden voor ons klein meisje. We waren al tien uur bezig en ze kon niet meer goed om met de weeën. De gynaecoloog kwam voorbij met de instructie te stoppen met eten en drinken. Ze zouden snel moeten kunnen ingrijpen als Lien nog meer begon weg te glippen. Waarschijnlijk werd het een keizersnede tijdens de ..

Derde shift – 22 uur – Tzigane meldde zich met gezwinde tred aan als vroedvrouw van de nacht. Een grotere spring-in’t-veld hadden we nog nooit aan mijn bed gehad. Na vier jaar fertiliteit en een ziekenhuisopname van meer dan een maand wil dat wel wat zeggen. Tzigane meende het serieus, niks geen keizersnee. Op duidelijke toon gebood ze ons in bed te kruipen – haha, alsof ik daar niet al vier uur lag met draden uit mijn rug- en haar de rest te laten doen. Zij zou om de zo veel tijd aan het wieltje van de weeënopwekkers komen draaien en zou vanuit haar kamertje aan de overkant Lientjes hartritme in de gaten houden. Kleine meid had intussen al een monitortje rond haar hoofd (hoe die daar aangebracht wordt, bedenk je zelf maar) om haar goed te kunnen opvolgen. Tzigane was er zeker van dat we er een vaginale bevalling van zouden kunnen maken, om het herstel van een keizersnee te vermijden. Had ik al vermeld dat Tzigane het serieus meende?

Het spannende was dat ik tegen dan al vanalles voelde doorheen de epidurale. Ik voelde mijn weeën weer en met elke wee voelde ik baby Lien zakken. Pijnlijke boel, maar eerlijk waar het geweldigste wat ik ooit heb meegemaakt.Terwijl Maarten super hard zijn best deed om te doen alsof hij sliep, lag ik te doezelen, heerlijk in mezelf. Aan het genieten van elke wee, voelde ik me sterker, gelukkiger en meer klaar dan ooit om ons meisje op haar neusje te zoenen.

Een uurtje na middernacht kwam de assistente even voelen hoe veel ontsluiting ik had. Met een verward gezicht haalde ze Tzigane er bij om even te voelen, ze kon er zelf niet goed bij. Tzigane kwa even poolshoogte nemen (zo’n dingen mag je in een bevallingsverhaal behoorlijk letterlijk nemen). Heel haar gezicht klaarde op en voor ik het weet stond ze aan Maarten te schudden. Handen wassen, tanden poetsen, broek aantrekken meneer.. uw baby komt er aan. De assistent voelde niks van baarmoederhals omdat ik op die laatste twee uur van 3 naar 10 centimeter ontsluiting gegaan was. Geen baarmoederhals meer over, het was baby-tijd! De medische ploeg was alleen echt bezorgd over Lientje en er werd een legertje aan mensen in groene pakjes opgetrommeld om de bevalling bij te staan. Ze moest nu echt dringend komen. In de kamer: een assistent, een vroedvrouw, een gynaecologe, een supervisor en twee pediaters. Dat Maarten de weg naar mijn hoofd vond in al dat gedrum bewijst dat een echte scout altijd de weg vindt!

De eerste drie rondjes persen heb ik niet volop beseft wat ik aan het doen was. Ik kon maar niet geloven dat het voor echt was, tot Maarten vroeg of hij even mocht gaan kijken in de zuidelijke regionen en lichtjes bleek om de neus terug kwam met de mededeling dat onze dochter een volle kop haar had. Helemaal in shock dat hij haar hoofdje had kunnen zien, besefte ik dat het tijd was de baby er uit te persen en dat de generale repetitie voorbij was. De vijf mensen rond mijn bed deden op dat moment aan als een soort Amerikaans cheerleader team met een hysterisch bezorgde ondertoon, dus toen ik merkte dat één van hen bijna gps-achtige instructies gaf leek me dat wel ideaal en besloot ik me daar op te focussen. En op Maarten, die hielp met mijn benen stevig vasthouden en de sterke armen voorzag die ik nodig had om in bij te komen tussen elke perswee.

Na twintig minuutjes persen, wat gemakkelijk twintig seconden had kunnen zijn naar mijn gevoel, lag Lientje in mijn armen. Stilletjes. Paars. Niet responsief. Zwaar aan het ademen. De pediaters grabbelden haar weg en Maarten rende haar achterna, zijn ogen wild die van mij aan het zoeken. Terwijl mijn gynaecologe haar snit en naad vaardigheden boven haalde en mij een steekje hechting gaf en ik beviel van lien haar placenta, had ik helemaal geen idee wat er gebeurd was. Ik zag een gebruikte zuignap liggen en blijkbaar was ik in alle haast toch een heel klein beetje gescheurd.

Hii, this is Hubs writing. I was never been able to do much during the birthing part besides trying to remotely look like her rock and be scared to death at the same time. It’s not like the fire was a problem, growing up on a farm you kind of het used to stuff like that. The thing that was scaring me however is that Helen had suffered through so much during her pregnancy and that Baby Girl wasn’t coping well with delivery. She was born purple and non responsive which I didn’t realise because it was all happening so fast. They denied me cutting the cord -rude- and whisked her away after ten seconds, telling me to follow. I shot Helen a worried look but she was comfortably resting oblivious to all the worrying that was going on. I ran to follow them, almost losing them in the crazy haste. While they started helping our little Lien to breathe with a mask, I was asked to rub her warm and hold her hand. Boom – forever in love. I will never forget the way her little hand felt in mine.

Meanwhile she was still purple and wasn’t reacting to the doctors prodding her. They started to worry even more and we’re gonna do a saturation measurement for twenty minutes. To intubate or not to intubated was the question on everyone’s mind. Twenty minutes passed and she slowly started turning pink but still wasn’t doing much better. De doctor and I were just staring at her. Staring at each other. Unsure what to do. Remember Tzigane? The awesome midwive (go read up on my wife’s birth story)? She entered the room and saw our hesitant figures. Promptly she grabbed a tube and handed it to the doctor. Time to intubate and get her to the NICU. But that was not how baby girl saw her first night here, as the doctor tried to fit the tube through her nose she started to grunt and squirm. I couldn’t really tell you how she looked at that moment because my eyes were all blurry with happy tears! After a few quick measurements and a weigh-in.. we were all set to go cuddle with mommy!

Hoi, de wederhelft hier om mijn rol in Lientje haar verhaal te doen. Persoonlijk heb ik niet veel kunnen doen behalve doodsangsten uitstaan en er uit zien als een rots in de branding. Al het bloed, slijm en andere lichaamsvochten waren niet zozeer het probleem. (als je opgroeit op een boerderij heb je al veel gezien) Wat het meeste speelde in mijn hoofd was dat Heleen al zo veel had afgezien en Lientje haar hartje wat raar deed.

Soit. Kind er uit, paars, niet responsief. Dat had ik allemaal niet door omdat het zo snel gebeurde. Lientje heeft 10 seconden bij Heleen gelegen en dan knipten ze snel de navelstreng door zonder het te vragen! Onbeleefd, maar noodzakelijk zou bleek. Als snel nam de pediater Lientje mee en moest ik volgen. Na een ongeruste blik op Heleen, die nog zalig lag na te puffen, liep ik de gang op en was hen bijna kwijt. In het kamertje legden ze ons Lientje aan een beademingsapparaat. Waarom wist ik niet, maar ik mocht haar wel warm wrijven en haar handje vast houden. BAM, instant verliefd. Haar vingertjes die heel zachtjes in die van mijn knepen zal altijd één van mijn meest tederste herinneringen blijven.

Lientje was paars, ademde veel te snel en had niet geweend. Ze reageerde ook niet op al het porren en trekken van de pediaters. Artsen probeerden de saturatie in haar bloed te meten, maar dat verliep niet zo vlot omdat ze zo klein was. We moesten sowieso 20 minuutjes wachten om te zien hoe ze zou evolueren,. To intubate or not to intubate (en naar neonato)

Haar paars werd langzaam roze en net op dat moment kwam de gynaecoloog binnen met Heleen haar gsm: “Trek foto’s voor uw vrouw meneer”. En als de dokter iets zegt, doe je dat ook.

Na 25 minuten was de pediater aan het twijfelen. Ze was zichtbaar bezorgd omdat de resultaten onduidelijk waren. Op dat moment stonden we daar met ons 2 te staren naar de monitor die moest zeggen of er genoeg zuurstof in haar bloed zat. Tzigane kwam binnen en zag de impasse van de pediater en mijn vertwijfelde, ongeruste blik. De pediater vroeg zich of ze toch niet moest intuberen. Tzigane pakte een buisje (3mm want 3,5 is te groot) en de pediater probeerde het in haar neus te steken. Op dat moment besloot Lientje dat ze dat niet leuk vond want het buisje was nog veel te groot en begon te reageren. Haar eerste geïrriteerde kreuntjes en kresjes en de tranen sprongen in mijn ogen. De pediater was tevreden (uw kind weent, proficiat), niet in de couveuse en geen draden door haar neus. Tijd om te wegen en te meten! 2730 gram en 46cm later stonden we bij mama om voor de eerste keer met ons drie samen te knuffelen.

Tien minuutjes gingen voorbij en ik had gevraagd of ik de placenta even mocht zien. Die kreeg ik in een kom op mijn schoot. Twintig minuten gingen voorbij. Ik zat nog steeds alleen in mijn verloskamer, kansberekening aan het doen. Wat was de kans dat ik op mijn gezicht viel als ik nu van de tafel sprong en naar mijn dochter rende? Reëel, leek me, aangezien ik nog in mijn been kon knijpen zonder te knipperen. Dertig minuten gingen voorbij. Een dokter kwam voorbij om te zeggen dat Lien geïntubeerd zou worden om haar te helpen ademen en daarna zou opgenomen worden op de neonatologie. Maarten zou met haar mee gaan. Veertig minuten gingen voorbij. Maarten kwam trots als een otter binnen met onze dochter in zijn armen. Die dappere meid had intuberen toch wat overdreven gevonden en was stilletjes opgeknapt toen ze een poging deden.

Hoe cliché het ook is, mijn wereld was onmiddellijk twee keer zo groot en eventjes toch zo klein als ‘wij drie alleen’. Lientje was uitgeput maar wij mochten even genieten van ons kersvers gezin, voor de pediater terug kwam en ons toelating gaf boven te gaan verder knuffelen op onze eigen kamer. Om zes uur ‘s ochtends vielen Maarten en Lientje even in slaap maar ik lag verder te genieten.. van een knalroze zonsopgang boven Gasthuisberg. Het was mijn dochter haar verjaardag!

 

Blogster Sharon stelt zich voor

Leuk dat ik me mag voorstellen aan jullie! Mijn naam is Sharon, ik ben 34 jaar en woon in de buurt van Rotterdam. Daar ben ik geboren en getogen en zit er heerlijk op mijn plek(kie). Sinds mei 2014 ben ik getrouwd met Bart en samen hebben we 3 kinderen: dochter Indy van 11 jaar, zoon Evan van 3 jaar en dochter Liva van 15 maanden. Indy is mijn dochter en de stiefdochter van Bart. Indy heeft naast Bart als stiefvader ook een hele lieve vader en stiefmoeder. Blij dat er zoveel liefdevolle volwassenen zijn in haar leven!  

Ik werk drie dagen in de week in een sociaal team (wijkteam) als jeugd- en gezinscoach. Mijn specialisme is met name loverboyproblematiek, vechtscheidingen en multiprobleemgezinnen. Heel uitdagend werk, geen dag is hetzelfde. Op mijn vrije dagen spreek ik graag af met vriendinnen en hun kinderen, of ik ga er lekker op uit met de kinderen. In het weekend hebben we vaak wel leuke dingen gepland staan. We zijn graag buiten, doen een rondje Blijdorp (lang leve een abonnement!) of wat anders leuks binnen of buiten. Lekker eten en/of een spelletje doen met vrienden of familie doen we ook graag, of gewoon bankhangen en ‘netflixen’ vind ik ook echt relaxt!

Bij ons is er altijd wel wat te beleven met een tiener (ehm, beginnende puber), bijna kleuter en dreumes in huis. Het is altijd (gezellig) druk. We geven onze kids mee dat liefde en aandacht belangrijk is en dat alles gezegd en gedeeld kan worden met elkaar. Ik vind het heel gaaf dat ik over het ouderschap en alles wat daarbij komt kijken mag bloggen bij Kids en Kurken. Ik vind zelf bepaalde blogs of mensen die ik volg inspirerend, grappig, leerzaam of gewoon leuk. Vanuit mijn werk, maar nog meer als moeder van drie kinderen in verschillende leeftijdscategorieën én met heeuule verschillende karakters hoop ik datzelfde ook te kunnen betekenen voor anderen. Al is het maar voor een enkeling! En hoe leuk is het om dit later terug te laten lezen aan mijn kids?  

10 feiten over mij:

1. Love humor! Ik kan super serieus zijn en goede, diepgaande gesprekken voeren, maar ook echt zo gek als een deur. Geen grap is te gek en geen gespreksonderwerp ga ik uit de weg.

2. Ik ben een echte voetbalchick heb lang gevoetbald vroeger. Totdat ik moest stoppen na een nogal heftig ongeluk, grrr.

3. Naast mijn directheid en eerlijkheid ben ik eigenlijk best wel gevoelig en soms een tikkeltje onzeker.

4. Ik ben een echte thrillseeker. Heb nog een deal staan met mijn broertjes dat we een keer de meest toffe achtbaan waar dan ook ter wereld gaan uitproberen.

5. Koffie lust ik niet, ik drink de hele dag door thee. En nee, ik heb geen thee aanslag op mijn tanden ervan, ha!

6. Chaos is niet aan mij besteed, ik doe het goed op overzicht en structuur.

7. Het liefst had ik traumachirurg of actrice willen worden. Uiteindelijk ben ik maar pedagogiek gaan studeren. Lijkt erop, toch?

8. Ik ruik de hele dag door aan mijn kinderen. Hmm, niets is zo lekker als hun eigen geur.

9. Honden en katten, echt niks voor mij. Naast dat ik er lichtelijk allergisch voor ben vind ik al die haren, dat hijgen, krabben en likken wat ze wel eens doen best wel vies.

10. Ik ben een beelddenker en niet zo’n beetje ook. Bij alle verhalen die ik hoor of lees (ja, álle!) vorm ik een beeld. Soms ten koste van mijn eetlust…

 

20 fouten die alle ouders wel eens maken

Iedereen maakt fouten. Maar voor ouders van jonge kinderen kan dit echt heel vervelend zijn. Ik leerde bijvoorbeeld al heel snel dat je nooit terug moet praten door de babyfoon. Kind schrikt zich rot, klaarwakker door de adrenaline en voor altijd bang voor ‘de stem uit de foon’. Oeps. Hieronder nog 20 van die fijne fouten. Doe je allemaal maar één keer…..

Het tweede-kind-dilemma kennen de meeste ouders wel, toch?

‘’Wanneer gaan jullie nou eens voor die tweede?’’ Voordat ik goed en wel ontzwangerd was, kreeg ik deze vraag al. Op dat moment ging ik er een beetje van uit dat mijn eierstokken zich wel zouden melden tegen de tijd dat Jessie een jaar of twee jaar werd. Inmiddels is Jessie 2.5 jaar en krijg ik de vraag bijna dagelijks. Het probleem is alleen, dat ik het niet weet. Misschien komt er helemaal geen tweede. Mijn eierstokken houden zich tot op heden angstvallig stil. Ze laten soms even van zich horen als ik de baby van een vriendin vast heb, maar zodra de baby uit beeld is (of als hij hysterisch begint te janken) houden ze zich weer rustig. Hoe kan dit nou? Ik wilde toch altijd twee kinderen?

Dan hebben m’n twee kinderen altijd elkaar om mee te spelen, dan hebben ze iemand om ruzie mee te maken in een onvoorwaardelijke gezinsrelatie en leren ze beter om te gaan met conflicten. Twee kinderen zorgt voor dubbel zoveel liefde en gezelligheid. Daarnaast heb ik zelf een supergoede band met mijn zusje. Ik zou echt niet weten wat ik zonder die trut had gemoeten mijn hele leven. Wie had dan het bewijsmateriaal (mijn kots) op moeten ruimen na een heftig nachtje stappen? Om meer redenen dan het opruimen van mijn kots kan ik mij geen leven zonder haar voorstellen. Ondanks dat ik mij dat echt wel realiseer, heb ik nu nog geen zin in de toestand dat een tweede kind met zich meebrengt. We hebben het net na een zwangerschap, een baby-fase, een verhuizing en een bruiloft een beetje kalm.

Maar stiekem ben ik dus wel een beetje bang dat die stokken nooit meer blijvend gaan rammelen. Als ik een baby zie vind ik die (meestal) heel schattig, echt waar. Met de baby’s van mijn vriendinnen wil ik uren knuffelen, maar het ‘oh ik wil ook’-gevoel blijft uit. Baby’s vind ik eerlijk gezegd ook wel een beetje saai. Het poept, plast, doet niks en als het ff tegen zit jankt hij of zij de halve nacht. Super raar dat ik dit nu zo voel, want ik heb echt wel genoten van Jessie haar babytijd. Maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk: ‘Nu is ze nog veel leuker!’ (behalve tijdens een sprong, dan zet ik haar het liefst op Ebay)

Jaloezie naar zwangere vrouwen voel ik ook niet. Mijn gevoelens neigen dan nog eerder naar medelijden. Dat arme wonderdragende gevaarte heeft waarschijnlijk al heel lang geen carpaccio en sushi kunnen eten en geen wijn kunnen drinken. Dat is toch zielig.

Hoewel ik het best bijzonder vond om zwanger te mogen zijn en al die beweginkjes te mogen voelen, had het van mij echt geen 9 maanden hoeven duren. Voor mij stond de baby dan ook helemaal los van de zwangerschap. Ik wilde dolgraag een kindje, maar ik vond zwanger zijn echt geen reet aan. Volgens mij is er ergens iets mis gegaan en had ik een man moeten zijn…

De babytijd die na de zwangerschap volgde vond ik intensief. Gelukkig had ik toen nog de tijd om middagdutjes te doen en alles was spannend en nieuw. Met twee kinderen worden middagdutjes doen al een stuk lastiger en eerlijk is eerlijk, ik doe het echt slecht op weinig slaap. Vraag maar aan mijn man.

Sommigen zullen nu misschien denken: ‘Mens, zeik niet zo, wees blij dat je zwanger hebt kunnen worden en dat je een leuk kind heb.’ Maar ik zeik nou eenmaal graag en dit is míjn blog, dus ik maak dankbaar gebruik van dit moment.

Anyway, we hebben het nu goed met z’n drieën. Het is relaxed; we accepteren ons chaotische huishouden en hebben geen organisatiestress. Randy staat er gelukkig hetzelfde in als ik: We vinden het wel even prima zo. Zou echt balen zijn als hij nu wel stond te springen om nog meer nageslacht. Het is voor ons wel een vereiste dat we met hetzelfde enthousiasme aan de tweede beginnen als waarmee we aan Jessie begonnen. Het zou wel weer echt wat voor mij zijn om te wachten tot mijn eierstokken een keer in actie komen en dat ik op mijn 45e met een verschrompeld kippenhok en een babywens zit.

Mijn hoofd denkt er overigens heel anders over dan mijn gevoel. (Dat is vast een begin) Mijn hoofd vindt het namelijk superleuk voor Jessie als ze een broertje of zusje krijgt. Mijn hoofd vindt ook dat mijn gevoel echt nergens op slaat, want de zwangerschap en de bevalling gingen eigenlijk van een leien dakje. Daarnaast maken we ook nog eens súperleuke kinderen. Het kan natuurlijk zijn dat Jes een toevalstreffer is, maar volgens mij moet hier sprake zijn van magische voortplantingscellen. Met twee van die leuke figuren wordt het dubbel feest. Hoe schattig zou het zijn om Jes met een broertje of zusje te zien?! En hoe leuk wordt het als die tweede dondersteen straks zijn of haar grote zus gaat terroriseren. Weet Jessie ook eens hoe dat voelt. Mijn hoofd bedenkt ook heel rationeel dat ik met twee kinderen meer kans heb om oma te worden. Lekker mijn kleinkinderen volproppen met Happy Meals en vla en de opvoeding van hun ouders verpesten. Dat is toch fantastisch? Nog een goed punt van mijn hoofd: Wat nou als Jes naar Nieuw Zeeland emigreert? Dan hebben we er in elk geval nog een over. Tja, als mijn hoofd dan toch eerlijk is…

Oja, zwangerschapsverlof vond mijn hoofd top. De rest van mij vond dat trouwens ook.

Dus om bovenstaande even samen te vatten: We hebben een soort oermoedergevoel-gen die (misschien nog tijdelijk?) ontbreekt, een hoofd dat eigenlijk wel vindt dat er ooit een tweede moet komen en een man die het voor nu ook allemaal wel even lekker rustig vindt.

Ik wou dat ik deze blog met een verlossend woord kon afsluiten. Maar ik kan niet anders zeggen dan: De tijd zal het leren! Wie weet liggen we over 20 jaar in een deuk om deze blog met Jessie en haar vier broertjes en zusjes.

Uitspraken die een wensmama kwetsen of juist goed doen…

“U heeft 1 nieuw bericht”, ik krijg een melding van WhatsApp. Er is een nieuw bericht geplaatst in de vriendengroep app. Kort daarop stromen er talloze berichten in deze groep binnen. Mijn gedachten zeggen dat het vast weer een zwangerschapsaankondiging is. Ik open voorzichtig mijn berichtenbox en zie inderdaad dat het om een aankondiging gaat. Ik lees het bericht snel en druk WhatsApp even weg, het lukt me nu nog niet om te reageren. Ik vind het voor diegenen natuurlijk super fijn dat ze een kindje verwachten en gun het ze van harte, maar toch voelt het even als een messteek. Ik stuur ze straks wel even een berichtje om ze te feliciteren, wanneer ik het heb verwerkt. 

Om even mijn gedachten te verzetten open ik Instagram. Eenmaal geopend word ik hier wederom geconfronteerd met een nieuwe zwangerschapsaankondiging, een dikke buiken foto, een prachtige newborn shoot om hierna door te gaan naar een mooi familie portret. Op dat moment voel me ontzettend alleen en komen mijn tranen omhoog. Ik sluit Instagram maar snel af en loop naar mijn vriend toe. Onbewust begin ik meteen op hem te mopperen, omdat de gordijnen niet dicht zijn. Diep van binnen probeer ik mezelf gewoon groot te houden en gooi ik het maar op die stomme gordijnen, zodat hij niet aan me ziet hoeveel pijn en verdriet ik heb. Al snel prikt hij er doorheen en nog voordat de gordijnen dicht zijn stromen de tranen weer over mijn wangen. 

Helaas is bovenstaande situatie een soort van wekelijks tafereel voor ons aan het worden. Mensen om ons heen proberen goedbedoeld de pijn op sommige momenten weg te nemen of te verzachten, ook al weten ze wellicht dat dit onbegonnen werk is. Ze bedoelen het goed, daar ben ik van overtuigd. 

Soms krijgen we zomaar uit het niets een kaartje of berichtje om te laten weten dat mensen aan ons denken. Dit vind ik ongelooflijk fijn kan ik je vertellen. Het feit dat iemand de moeite neemt om een kaartje of berichtje aan je te schrijven wanneer diegene aan je denkt, voelt goed. 

Ik wilde graag over dit onderwerp schrijven, omdat ik het bespreekbaar wil maken. Het is niet bedoeld om mensen op hun vingers te tikken of af te keuren, maar om dit lastige onderwerp te bespreken. Er zijn de afgelopen jaren veel goedbedoelde adviezen, tips of reacties aan ons gegeven. 

Voorbeelden van deze goedbedoelde adviezen, tips of reacties waren bijvoorbeeld:

• “Jullie kunnen gelukkig altijd nog een kind adopteren.”  

• “Jullie zijn nog jong en hebben nog alle tijd!”

• “Ik weet zeker dat het bij jullie goed gaat komen, want ik ken iemand die…”

• “Je moet het gewoon wat meer loslaten, dan komt het vanzelf.”

• “Jullie weten dat je zwanger kan worden, je bent immers al 3x zwanger geweest. Je moet “gewoon” even volhouden, dan komt het vanzelf goed!”

• “Het komt hoe dan ook goed, jullie hebben toch nog wat IVF behandelingen tegoed?”

Mensen bedoelen het vast en zeker niet verkeerd, maar ze lijken niet te weten hoe pijnlijk deze opmerkingen voor ons kunnen zijn. Je kunt ons geen garanties geven als je onze achtergrond niet kent en al ken je onze achtergrond wel, dan kun je dat nog steeds niet. Cijfers en verhalen van anderen zeggen ons helaas niks (meer). Natuurlijk zijn er genoeg succesverhalen, maar dat betekent niet dat het bij ons ook zo gaat lopen. Het isalsof je tegen iemand die ongeneeslijk ziek is zegt: “Maak je maar geen zorgen, het komt wel goed.” Natuurlijk zijn we een aantal keer zwanger geweest, maar dat is zeker geen garantie dat we ook ooit een gezond kindje op de wereld kunnen zetten. Als die garantie er wel zou zijn, dan was deze weg een stuk minder zwaar zijn geweest. 

Ik snap dat het geen makkelijk onderwerp is om over te praten. Als je niet zo goed weet wat je moet zeggen benoem dit dan, maak het niet moeilijker dan het is. Zeg het gerust tegen me als je het lastig vindt, of als je niet goed weet wat je moet antwoorden/zeggen. Soms zijn dingen nou eenmaal verdrietig of oneerlijk, maar dat is nu eenmaal wat het is. Het zit er bij veel mensen zo ingebakken dat ze op lastige momenten alles uit de kast proberen te halen om de ander zich beter te laten voelen, maar zo werkt het niet altijd. Soms zijn de emoties er op dat moment en mogen ze er ook zijn. Een simpele: “Ik vind het zo rot voor jullie, of ik weet niet goed wat ik tegen je kan zeggen” is op zo’n moment meer dan steunend genoeg.

Liefs, 

Manouk 

Onze dochter kreeg met 4.5 maanden een hersenbloeding

Al heel lang wisten mijn partner en ik dat onze dochter ergens last van had. Want de eerste paar maanden van haar leven huilde ze ontzettend veel. Abnormaal veel. En niet normaal huilen. Nee, het was krijsen. En continu overstrekken. Ik verwaarloosde mijzelf, want overdag kon onze dochter alleen bovenop iemand slapen. Dus liet ik haar slapen en ging zelf niet naar de wc, nam geen douche en at niet. Als mijn partner niet hoefde te werken, hielp hij zoveel mogelijk mee, maar wat was het zwaar. Wij gaven het aan bij het consultatiebureau, bij de huisarts, bij de osteopaat, bij de fysiotherapeut, bij de kinderarts, bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Er werden wat ‘standaard’ dingetjes onderzocht. Een werveltje bekneld, reflux of koemelkallergie? We hebben van alles geprobeerd; andere voeding, medicijnen, fysiotherapie, noem het maar op. Steeds kregen we hoop dat iets zou werken, maar dat deed het niet. Regelmatig werden we zelfs een beetje weggewuifd. ‘Jullie zijn zeker voor de eerste keer ouders? Jullie zijn overbezorgd’. Het was ‘gewoon een huilbaby’. Drie weken voor de bewuste dag heeft een kinderarts zelfs nog tegen ons gezegd dat we moesten ‘stoppen onze dochter te behandelen alsof er iets met haar was’.  

“Wat, een zwangerschapsvergiftiging?! En mijn placenta zag al wit?!”

1 Maart 2018, ik was moe zwak en misselijk. Ik tikte momenteel de 36 weken aan. “Het zal er wel bij horen”, dacht ik. Ik waggelde fluitend door mijn hele zwangerschap. Ja, ik was af en toe wat sneller moe, maar ik had geen echte geen klachten tot nu. Ik was kapot, volgens mijn vriend wilde ik nog teveel doen. “Neem nou eens rust”, zei hij elke dag. Ik vond het onzin. Het huis moest en zal nog schoner worden. Met de nesteldrang werd mijn poetsgedrag alleen maar erger. Maar ook al deed ik niks, de hoofdpijn en de vele hartkloppingen bleven en ik hield steeds meer vocht vast. Ik was tot nu maar acht kilo aangekomen. Het weekend ging voorbij en de klachten werden alleen maar erger. Ik ging mezelf maar eens wegen en ineens was er 10 kilo bij. Huh? Ik paste niks meer aan mijn voeten en ik voelde me echt beroerd.

Tim schrijft een brief aan zijn kleine zoon

Lieve grote, kleine man van mij,

Je kunt helaas niet uitkiezen wie je vader wordt. Dat is al voor jou geregeld op het moment dat je van minuscuul klein zaadcelletje op weg gaat naar je favoriete eicel. Dat is de eerste keuze die jij moet maken en ik moet bekennen, dat is je aardig gelukt. Je hebt de allerbeste uitgezocht en bent eruit gekomen als het allermooiste mannetje die ooit op deze wereld zijn eerste pogingen van ademhaling zal doen. Ik had altijd gezworen om nooit een traan te laten; huilen kon ik niet riep ik altijd zo hard mogelijk. Maar daar was jij. Je moeder had net een gevecht van een paar uur achter de rug toen ik de gynaecologe hoorde roepen dat dit de laatste pers was en dat ik moest kijken want nu zou jij er uitkomen. Totaal verbaasd stond ik daar, met in mijn ene hand de hand van je moeder en in de andere hand het zuurstofmasker wat ik tussen elke wee bij je moeder op haar gezicht moest drukken omdat jullie samen zuurstof tekort kwamen. Ik hoorde haar een laatste uiting van kracht doen en ineens had de gynaecologe jou in haar handen en vloog je meteen door de lucht op weg naar de borstkas van je moeder. Ik had het niet meer en voor ik het zelf kon beseffen stonden de tranen in mijn ogen.

Daar was jij! Ik was verbluft dat er zoiets moois kon bestaan waarvan ik zelf zoveel inbreng heb gehad. Je lag op de borstkas van je moeder en die combinatie van twee prachtige factoren raakte mij tot op het bot. Als ik er aan terug denk is dat het moment dat ik ben veranderd. Vanaf dat moment kon ik geen All you need is love meer kijken zonder te janken en als ik een reclame zag van hongerige kinderen in Afrika sprong ik al bijna in het vliegtuig om mijn net gekookte spruitjes met gekookte aardappelen en een gehaktbal naar ze toe te brengen. Jij bent hier schuldig aan, kleine man. Jij hebt mij in de essentie van wie ik ben aangepast en aangetast en ik ben je daar dankbaar voor. Ik denk dat ik altijd zo heb willen zijn, maar dat ik iets zo puurs en moois als jou nodig had om daar te komen. Ik heb 28 jaar lang geleefd en gedaan waarvan ik dacht dat het goed was en in de oorsprong was dat ook zo. Je moeder en ik hebben geleefd tot de max, deden wat we wilden en dachten op dat moment dat we er waren.

Kleine vriend, wat zaten wij mis. Wat dachten wij verkeerd en wat heb jij ons dat doen laten inzien. Wel denk ik dat het zo is dat we alle ervaringen en belevenissen die wij in ons hadden in jou hebben gestopt en daardoor ben jij het perfecte kleine mannetje die je nu bent. Althans, perfect is een groot woord dat ik niet graag gebruik maar voor jou zet ik al mijn principes opzij.

De weg naar jou was niet makkelijk, Aaron. Het was een strijd van 17 maanden, elke maand weer afwachtend of het gelukt was en papa moest de meest gekke excuses verzinnen op zijn werk om tussendoor naar huis te gaan omdat het volgens jouw mama de perfecte tijd was. Na 12 maanden dachten we dat het zover was, mama was zwanger. Man, wat waren we blij! Totdat na 6 weken je moeder mij opbelde dat het mis was gegaan. Onze wereld leek op dat moment in te storten, maar we waren vastberaden en we wisten dat het krijgen van een kind ons echt gegund was. Het traject in het ziekenhuis werd opgestart en de maanden daarna bleven we uiteraard proberen om nog een kans te krijgen. De datum voor het ziekenhuis stond en we keken er reikhalzend naar uit. Maar daar was onze vechter, alsof het zo had moeten zijn, want 2 weken voordat we naar het ziekenhuis moesten hoorde ik je moeder gillen in de badkamer. “Tim, kom naar boven. NU.” Maar jouw papa was voorzichtig want ik ben namelijk bang voor spinnen. Bang voor spinnen? Wat doet die zin nu weer in deze brief vraag je je af. Nou, een paar weken hiervoor werd ik ook met paniekerige stem boven geroepen en toen kreeg ik bijna een hartaanval omdat je moeder een niet van echt te onderscheiden spin had verstopt en mijn adem een paar seconden stokte. Ik dacht dat dit nu weer het geval was dus ik liep langzaam traptrede voor traprede omhoog op zoek naar die verstopte spin. Die spin kwam niet en uiteindelijk eindigde ik in de badkamer waar je moeder lijkbleek en totaal in shock iets in haar hand had. Ik had nog geen vermoeden. Geloof me, je papa is een man en in dit soort gevallen zijn wij echt traag van begrip – daar kom je nog wel achter, gozer. Ik keek naar het voorwerp in je moeders hand terwijl in haar ogen langzaam tranen begonnen te ontstaan. Toen begreep ik het, Aaron. Er was ons een nieuwe kans gegund en het gevoel wat bij bekroop was onbeschrijflijk en het leek alsof mijn knieën waren vergeten welke rol van het lichaam aan hen was toebedeeld. Ik viel in haar armen of zij in die van mij maar het maakte niet uit. Echter waren we wel voorzichtig en besloten dat we nog 2 dagen moesten wachten en dat we dan een nieuwe test zouden doen; als die hetzelfde aangaf, dan zat het goed.

Dat waren de langste 48 uur van mijn leven. Ik moest gewoon werken en zat trippend achter mijn computer te wachten tot ik iets van je mama zou horen. Ineens hoorde ik de bekende WhatsApp toon en zag ik een bericht van je moeder dat ik niet durfde te openen. Ik nam een slok van mijn koffie, een diepe teug adem en ik opende het gesprek. Daar zag ik meneer Clearblue vertellen dat je moeder al een paar weken zwanger was. Wat was ik opgelucht en iets zei mij toen al dat dit niet meer fout kon gaan. Hier kon niets meer aan veranderd worden en dat was gevaarlijk om te denken maar ik wist het gewoon zeker.

Maar weer toen je moeder 6 weken zwanger was belde ze mij huilend op. Ze was compleet de weg kwijt omdat ze veel bloed had verloren en ik wist meteen hoe laat het was. Ze hoefde ook verder niets te zeggen want ik riep meteen dat ik er aan kwam. Ze dacht dat ze je kwijt was, kleine boef en ik dacht dat ook. We hebben de verloskundige gebeld en 3 dagen later konden we de bevestiging dat jij er niet meer was gaan aanhoren. Papa en mama waren zo close die dagen. We huilden en we lachten terwijl de klok aftikte naar die donderdag dat we een afspraak hadden. Met knikkende knieën liepen we de ruimte binnen en je moeder ging langzaam liggen op het bed. Ik stond er verloren bij, wetende dat de woorden eraan zouden komen dat jij er niet meer was. Mijn ogen waren gesloten en in gedachten bij je moeder totdat er uit het niets de magische woorden uit de mond van de echoscopiste kwamen die ons vertelden dat jouw hartje klopte. Ik hoorde je moeder huilen van geluk en op mijn gezicht verscheen een gigantische lach. Jij was er kleine vechter en je liet weten dat je nooit meer weg zou gaan.  Vanaf dat moment werd alles anders, maar dat vertel ik je in een volgende brief.

Jouw papa.

 

 

TIM (klik hier voor zijn Instagram)  

+ Meer berichten