Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Vegetarisch opvoeden vanaf de wieg

Vlees is voor velen een gewoonte. Shoarma na het uitgaan, broodje knakworst op zaterdag of wat dacht je van in de winter een hutspotje met draadjesvlees. Maar vegetarisch eten is in opkomst (whoohoo) en steeds meer mensen zijn er bewust(er) mee bezig. Ik ben al sinds mijn achtste vegetariër en eet inmiddels dus alweer ruim 20 jaar geen vlees en vis. Aangezien ik  met de jaren sterker en sterker achter mijn keuze sta, heb ik er voor gekozen om mijn dochtertje vegetarisch op te voeden. 

Gelukkig is het imago van vegetariërs wat verbetert ten opzichte van vroeger. Vegetariërs werden met name erg geassocieerd met geitenwollensokken types.  Gelukkig is het nu hip om een geitenwollensokken type te zijn 😉 Ik verwacht dat het aantal mensen dat vegetarisch eet in de loop der jaren alleen maar meer wordt. Mijn keuze is gebasseerd op het welzijn van de dieren, ik deed een spreekbeurt over varkens toen ik 8 jaar was en sindsdien nooit meer een hap vlees op. Maar de vleesindustrie is ook ontzettend slecht voor het milieu. Eén kilo rundvlees eten staat qua broeikasgas-uitstoot gelijk aan 180 kilometer autorijden. Moet je nagaan.

De meningen over je kind vegetarisch opvoeden zijn ontzettend verdeeld. Ik voed mijn dochtertje (van bijna 1!) vegetarisch op vanaf het moment dat ze geboren is. Momenteel eet ik voor 90% veganistisch of ik die stap ooit naar 100% maak durf ik nog niet met zekerheid te zeggen.

Voor mij was het vanzelfsprekend dat ik Mila vegetarisch zou opvoeden want ook zonder vlees kun je gewoon volgens de Schijf van Vijf eten. Het Nederlandse Voedingscentrum geeft tegenwoordig aan dat vegetarisch opvoeden prima kan.  Zelf ben ik er van overtuigd dat ze niks te kort komt. Waar ik extra op let? Dat ze genoeg ijzer, omega 3, vitamine B12 en vitamine B binnen krijgt. Ze krijgt momenteel nog flesvoeding en daar zitten gelukkig ook al erg veel voedzame stoffen in. Daarnaast maak ik bijna alle hapjes zelf en zorg voor vervangende producten wat ze zal missen in vlees en vis.  Neem bijvoorbeeld een paar drupjes lijnzaadolie per week en je krijgt ook Omega 3 binnen. Dit zit ook in sommige boter soorten voor op brood. 

Mijn favoriete hapjes die we samen eten? Aangezien ze nog net geen 1 jaar is kunnen we nog niet álles samen eten. Maar super veel wel!  Ik at zelf echt nooit stamppotjes maar sinds Mila mee eet eten we bijna wekelijks een stamppot. De ene keer met linzen , beetje mosterd, ui en wat tofu, de andere keer een cliché hutspotje maar dan met een vleesvervanger erbij. Vleesvervangers geef ik nog niet zo lang aan Mila omdat in de meeste ook wel wat zout aan toegevoegd is. Ik let nu erg op of er weinig zout en pittige kruiden in de vervangers zit.  Daarnaast eten we regelmatig risotto, nasi ( mila met een beetje pindakaas en niet alle kruiden)  of een lekkere pasta.  Op brood eet Mila beleg gemaakt van groenten of fruit, appelstroop of smeerkaas speciaal voor kids maar ook eens per week pindakaas of  vega smeerworst.

Soms is het niet handig om zelf te koken als we bijvoorbeeld een dagje weg zijn. Dan kies ik voor een potje.  Je hebt overal vegetarische opties van. Mila’s favoriet is de vegetarische pasta. Deze krijg ik zelf niet zo lekker blijkbaar als uit het potje. Een hapje van een vegan pizza van mij is  Mila ook niet vies van 😉

Wat zijn de mogelijke nadelen van vegetarisch opvoeden?  Ik vrees dat het met name op sociaal vlak misschien moeilijk kan zijn. Als er bijvoorbeeld een kinderfeestje is bij Mc Donalds . Natuurlijk mag ze uiteindelijk zelf kiezen of ze vlees en vis eet, wie weet heeft zee r een hele andere mening over als ik. Ik verwacht dat ze wel nieuwsgierig zal zijn en het sowieso een keer gaat proberen en dat mag natuurlijk. Ze heeft  zelf al stiekem een kattenbrokje geproefd 😉  Zeker jonge kinderen hebben veel compassie voor dieren, dus het kan heel goed dat de kleine aap vegetarier blijf.Het blijft een lastige discussie maar ik zal haar nooit opdringen vegetarier te worden, alleen aanraden.

Veganistisch is weer een stapje verder. Ik ben me er wat meer in aan het verdiepen maar neem voorlopig Mila nog niet mee omdat ik dan wel bang ben dat ze wat voedingsstoffen te kort komt omdat ik me er zelf nog niet goed in heb verdiept. Ik geef wel enorm veel om dieren wat ook de reden is dat ik al die jaren vega eet., dus wie weet ooit vegan.

Voor nu vind ik het een erg fijn idee dat we samen vegetarisch eten, ik sta zelf zo achter mijn principe dat ik  het niet over mijn hart zou verkrijgen om Mila een stukje vlees te geven.  Daarnaast heb ik een ontzettende goedde eter als baby, ze eet echt álles. Dus daarbij heb ik ook geluk.  Zelfs de minst geliefde groente onder baby;s : spruitjes!  Maar ook broccoli en andijvie zijn erg geliefd. Ik ben erg benieuwd of dit het komende jaar gaat veranderen. Wie weet schrijf ik over een half jaar een blog: ‘’help mijn kind is een moeilijke eter” 😉

Als jullie nog lekkere vegetarische recepten hebben die makkelijk te combineren zijn met een klein kindje zie ik de tips graag in de comments!

 

 

EVELINE (klik hier voor haar Instagram)  

 

Normaal heb je 9 maanden om je voor te bereiden op moederschap, ik had een paar uur…

Mijn naam is Irene en ik ben 27 jaar, twee jaar ben ik nu moeder. Mijn bevallingsverhaal hoor je bijna nooit terug, niet in Nederland en ook niet in het buitenland. Ben je er klaaar voor?!

 

 

 

4 juli 2016 de dag dat mijn vriend jarig was. We waren 11 maanden samen en hij sliep die nacht bij mij om op 12 uur op zijn verjaardag te toasten. 5.00 Uur in de morgen, ik schoot wakker en hield het niet meer van de pijn, ik gilde het letterlijk uit en vroeg mijn vriend de HAP te bellen. Ik had zoveel pijn dat ik er gewoon niet van kon praten, dus liet ik mijn vriend die nog half in slaap was het woord doen. We mochten meteen naar de HAP komen en gelukkig ook meteen naar binnen bij de dokter. De dokter vroeg wat mijn klachten waren, maar ik kon het gewoon niet omschrijven, ik was totaal overdonderd door de pijn en gaf een vage uitleg met hier en daar een gil tussendoor. Ze deed onderzoek bij mij, ik ben hartpatiënt dus ik moest even wat verplichte testjes doen. Ze drukte op bepaalde punten in mijn buik. Ik ben de slankste niet, omdat ik flink vocht vast houd vanwege mijn hartklachten en medicatie. Ze dacht aan nierstenen en wilde mij pijnstilling meegeven en adviseerde mij als de pijn over twee dagen niet minder was, mijn eigen huisarts te bellen. Iets in mij zei dat het niet klopte. Ik zei haar dat ik daar niet mee akkoord ging. Ze stuurde mij door naar de eerste hulp voor een echo om te kijken of ik vergruisd kon worden. 

 

 

Ik wachtte ongeduldig met mijn vriend in een kamertje voor de echo. De pijnscheuten gierden door mijn lichaam.
Ik kon niet zitten, liggen of staan. Ik wist totaal niet wat ik met mijzelf aan moest. Een man en zijn echomachine kwamen binnen en een verpleegkundige probeerde een positie met mij te vinden om mij toch een soort van te kunnen laten liggen. Nou daar kwam de echo dan. Ik keek ongeduldig naar mijn vriend en die stelde mij gerust met zijn blik. Opeens ging het licht aan in de kamer en raakte iedereen in de kamer in paniek. De man was wit en bleef naar het scherm staren, een verpleegkundige liep snel de deur uit en ik hoorde haar op de gang hard roepen om hulp. Na enig moment zei de arts: “Mevrouw u bent zwanger”. Waarop ik antwoordde dat dat niet kon, want ik had iets meer als een jaar terug te horen gekregen dat ik onvruchtbaar was en geen kinderen zou kunnen krijgen. Hij draaide het beeldscherm om en zei: “Kijk hier is het ribbenkastje en er klopt een hartje.” Op die woorden braken mijn vliezen en schoot bij iedereen de paniek binnen. Ik begon te huilen, mijn vriend raakte in paniek en de verpleegkundigen in de kamer waren ineens verzesvoudigd. Ik werd op het bed rennend naar de gynaecologie gereden. Daar moest ik op een ander bed gaan liggen. Mijn vriend werd op een stoel naast mijn bed gezet en hem werd verteld dat we onze familie moesten inlichten. De gynaecoloog vertelde mij: “Irene je gaat bevallen en wel nu, we weten niet hoe lang je zwanger bent en of het goed gaat met de baby”. Ik was zo overdonderd en in paniek, want ik had NIKS gevoeld, ja ik was stevig, maar een babybuik had ik niet. Ik slikte zware medicatie. Ik heb echt van alles gegeten zoals sushi, schimmelkaas en noem maar op. Van alles ging er door mijn hoofd en ik kon alleen maar voor me uit staren. Opeens hoorde ik de verpleegkundige roepen naar mijn vriend: “Meneer gaat het wel?” Ik keek opzij en zag iemand in grote paniek die totaal niet wist wat hem overkwam. Ik riep hardop mezelf bij elkaar: “Irene kom op”. Ik zei mijn vriend dat alles goed kwam, maar dat we dit nu even samen moesten doen en dat ik zonder zijn hulp dit niet kon. Hij zei dat onze moeders onderweg waren en ojee, daar kwamen ze al. Ik had mijn eerdte persweeën. Ja, ik had toen mijn vliezen braken al gelijk 10 centimeter ontsluiting. 

 

 

 

Tot grote frustratie van de verpleegkundige en gynaecoloog hield ik mijn persweeën op, want ik had mijn moeder of schoonmoeder nodig of mijn vriend of… naja iemand van ons. “Want wat als het kindje dood is?”, ging er door mijn hoofd. Na twintig minuten kwam eindelijk mijn moeder binnen vallen. Ik kan je vertellen: persweeën ophouden is absoluut geen pretje, en achteraf gezien had ik het nooit moeten doen! Mijn moeder en mijn vriend stonden aan mijn hoofdeinde en hebben mij door vijf persweeën heen geholpen en daar was die dan, ons kindje, een jongen! Mijn vriend en mijn moeder en inmiddels binnen gestormde zusje en schoonmoeder waren door het dolle heen. Ik keek voor me uit. Er lag een baby op mijn buik. Na wel geteld vijf seconden, werd door papa de navelstreng doorgeknipt en onze zoon werd meteen weer mee genomen. Waar naar toe wist ik niet, niemand van mijn kring eigenlijk. In die vijf seconden kreeg ik ook nog de vraag of ik het kindje wilde houden of dat ik liever wilde dat het mee genomen werd. Ik was al overdonderd ,maar deze vraag gaf me een klap in mij gezicht. Ik zei dat ik  hem wilde houden.

 

 

 

Mijn zoontje was weg, mijn vriend was hem zoeken met mijn moeder en mijn schoonmoeder stond naast mij. Ik werd gehecht, want ik was ingeknipt (jeetje, wat een smerig geluid is dat trouwens). De afgelopen maanden gingen door mijn hoofd. Hoe kon dit gebeurd zijn, waarom heb ik niks gemerkt, waarom heeft het ziekenhuis niks gemerkt? Ik heb in die nrgen maanden twee a drie keer per week het ziekenhuis bezocht voor controles, behandelingen, CT-scans en dergelijke. Het schuld gevoel bekroop mij meteen. Ikhad niks voor dit hummeltje. Wat als er wat ergs mee was? Dan was dat zeker mijn schuld. Ik kon wederom alleen maar voor me uit kijken en had ieder scenario in meijn hoofd afgespeeld over ons zoontje. Na een uur kwam mijn vriend terug en vertelde mij dat alles oké was, alleen hij was verslaafd aan mijn medicatie waaronder prednison. Hij lag aan allerlei apparaten en er werd gekeken wanneer wij naar hem toe konden. 

De uren verstreken, wij moesten een naam gaan bedenken en spullen gaan regelen en waar gingen we wonen?

Mijn vriend wist dat ik geen kinderen kon krijgen maar 3 weken voor de geboorte hadden wij een gesprek over wat als wij wel een kindje konden krijgen wat voor namen we leuk vonden.

We hebben het echt alleen maar over jongens namen gehad en Sven vonden we allebei leuk toen.

Is het toeval ik heb geen idee, maar maakte de keuze voor een naam wel veel makkelijker.

Sven zo gaat het wondertje heten hadden we besloten.

Spullen waren zo geregeld nog geen uur later kwam mijn zusje met een grote zak kleding binnen wandelen.

Tja het wonen, ik woonde nog op kamers 3 hoog en mijn vriend woonden nog thuis.

Bij mijn ouders was er niet echt plek, dus we gingen bij mijn vriend zijn ouder wonen.

Na 4 uur wachten werd ik als “mama” want ja zodra een baby op je buik licht dan zijn er meteen moeder gevoelens, erg ongeduldig en wilde Sven graag zien.

De verpleegkundige vertelde ons dat het niet lang meer zou duren.

Een uur later was ik het zat, ik had mijn eigen zoon eigenlijk alleen goed kunnen bekijken via een foto.

Ik liep de gang op en ben ontzettend boos geworden, een kinderarts bedaarde mijn boze hormonen bui en 5 min later kwam Sven de kamer binnen in zijn bedje met allemaal apparatuur aan zijn kleine lichaam.

De paniek sloeg weer toe maar de kinderarts vertelde dat het redelijk goed ging, hij moest alleen afkicken en zijn hartje werd in de gaten gehouden.

We moesten een paar dagen blijven ter controle en ons voor te bereiden op terugkeer naar huis.

Hij werd op mijn borst neergelegd en de bom sloeg in.

Ik was mama en voor dit hummetje moesten wij gaan zorgen.

Ik heb uren gehuild en naar Sven in zijn bedje gekeken en gedacht “hoe ga ik, en hoe ga ik dit samen met mijn vriend doen?”

Ik was hier zo niet op voorbereid, wij waren hier zo niet op voorbereid.

Maar naast al die gedachten, kwamen bij mij ook de vragen en ik vroeg om mijn cardioloog.

Want hoe kon dit over het hoofd gezien zijn door het zieke huis?

Ik gaf wekelijks bloed af en urine, ik heb tig ct. scans en Cat scan laten maken.

Ik kreeg als antwoord mevrouw u komt bij ons voor hart klachten, dus kijken alleen maar naar u hart.

Op scans is duidelijk terug te zien dat ik zwanger ben, maar blijkbaar vond niemand de behoeften mij in te lichten terwijl al die scans niet mogen als je zwanger bent.

Mijn vertrouwen in het ziekenhuis verdween meteen na deze antwoorden en ik wou naar huis met mijn zoon.

Voor mijn gevoel waren we daar niet veilig helaas ging dat niet en moesten wij 4 dagen blijven.

Na 4 dagen gingen wij naar huis, of naja mijn vriend zijn huis. Er was daar met alle liefde een baby kamer klaag gezet en alles was klaar gemaakt om ons te kunnen ontvangen. Eenmaal aangekomen kwam ook gelijk de kraam hulp ( jip voor de laatste 3 dagen toch nog met een omweg kunnen regelen), deze vrouw was een engel en begreep onze situatie heel erg goed. Ik heb door alle kraam tranen heen super veel steun van haar ontvangen en zij heeft ons de basis heel goed  geleerd.

Nu 2 jaar verder is onze zoon kern gezond, hebben we een huisje met een eigen plekje voor hem. We zijn super trots op hem en elke dag tovert hij bij ons een glimlach. Waarom ik dit verhaal deel is omdat er veel onbegrip voor is. Ja het is mogelijk zwanger te raken en het niet te weten. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal maar dat maakt ons niet een mindere moeder of vader!

 

Ik ben misbruikt en nu moeder DEEL II

In mijn eerste blog schreef ik al over de impact van het misbruik in mijn jonge jeugd ten opzichte van de opvoeding van mijn dochter. Eerst wilde ik het qua dit onderwerp bij één blog laten, makkelijk was het al niet om erover te schrijven, en ik was bang voor de reacties van anderen. Tot op zekere hoogte kan ik er steeds makkelijker over praten, maar als iedereen in je omgeving dit ineens weet, is er geen weg meer terug. Toch besloot ik er nog een tweede en misschien wel derde blog over te schrijven. Vooral door de (mega!) veel positieve en liefdevolle reacties die ik erop kreeg. Door zelfs van andere voor mij, bekende en onbekende vrouwen te horen dat ze zich zo konden vinden in mijn verhaal en het fijn vonden om herkenning te vinden. Maar vooral ook door de (gelukkig maar heel weinig) “negatieve” reacties. Negatief is een groot woord, maar vreemd waren ze wel. En op een paar opmerkingen wil ik dan ook een reactie geven, ik hoop vooral dat ik, en andere slachtoffers dit soort gemafklapper dan ook niet meer te horen krijgen. 

‘Dit zet je toch niet op internet?’

Mijn instinctieve reactie was vrij vijandig, kan ik je vertellen. Want waarom niet? Waarom mag alles op internet gezet worden, behalve dit? Iets wat mij kan helpen met verwerken, en hopelijk andere ook kan helpen in het vertellen van hun verhaal.  Maar nadat ik de opmerking rustig wat gerelativeerd heb, kan ik het me ook wel een beetje voorstellen dat je zo denkt. Vooral als het een ver-van-je-bedje is, of juist dichtbij. Het is natuurlijk ook een beetje gekkig. Je zit ook niet op een verjaardag doodleuk te vertellen over misbruik, terwijl je wel openlijk over je gebroken been door een aanrijding met de buurman van tegenover, kunt vertellen. Maar juist omdat het zo gekkig is, vind ik het wel een goed idee om er eens wat opener over te zijn. Zo lang ik niet over mijn eigen grens ga, is het toch eigenlijk simpel mijn zaak of ik het openbaar op internet knal of niet? Ik vind het dan juist een beetje gekkig dat jij mij wil beperken in het doen van wat ik denk dat juist is. Blijf je het gekkig vinden? Geen probleem, maar hou het liever voor je. Dat relativeren hou ik namelijk nooit zo heel lang vol. 

“Ik had dit echt niet van jou verwacht, je bent altijd zo vrolijk!”

Maar, hoezo dan? Is er een typisch slachtoffer van misbruik? Mag je dan niet meer lachen? Ten eerste, geloof me, ik ben echt heel chagrijnig. En ten tweede je wordt niet geboren als slachtoffer van misbruik, het overkomt je. Je bent het niet. Ik ben gewoon nog dezelfde als daarvoor, hooguit wat beschadigd maar ik ben niet “misbruik”. Ik ga niet ontkennen dat de gebeurtenissen geen impact op mijn leven hebben gehad, dat zeer zeker wel. En een grote impact ook.. Vooral nu als moeder. Dus hoe kun je een beeld hebben bij iemand die zoiets overkomen is? Het kan iedereen overkomen. En hoe je ermee om gaat, is ook voor iedereen anders. Dus echt, je “verwachting” is niet relevant.

“Wat is er precies gebeurd dan?”

Wat is precies het nut van deze vraag?

Niemand weet wat er exact gebeurd is, behalve ik en de dader. Zelfs mijn eigen man weet vrijwel niets van de gebeurtenis zelf. En dat zal ik ook niet vertellen. Nu niet, nooit niet. Ik deel een heleboel, maar dat stukje is van mij. Het is een soort kern, met daaroverheen een heleboel laagjes. Ik leer met de jaren steeds een laagje los te maken en erover te praten, maar die kern is keihard. Wat een onbeschofte vraag.

En dan de laatste, twee meest onbeschofte vragen die ik kreeg, ook al voor het schrijven van de eerste blog. (Voor dat ik de eerste blog schreef waren er maar een handjevol mensen die dit van me wisten. Na de blog, veranderde dat dus ineens naar de “hele wereld”) Deze vragen heb ik van zowel onbekende als bekende mensen gekregen, en blijkbaar zijn het voor een hoop mensen een doodnormale vragen, maar echt, niet meer doen.

“Maar door wie ben je dan ontmaagd?”

“Kun je wel seks hebben nu dan?” 

Ben. Je. Serieus?

Meer kan ik er niet over zeggen.

Tot slot wil ik met een positieve noot afsluiten, want ECHT ik ben zo enorm dankbaar voor de vele lieve, leuke, liefdevolle reacties. Juist door de steun die ik heb ontvangen vanuit veel van jullie kon ik de rot reacties makkelijker naast me neerleggen. Ik wil niets liever dan meer bekendheid geven aan de gevolgen en impact van (kinder)misbruik, maar de stap nemen om jezelf zo open te stellen viel me enorm zwaar. Juist omdat ik niet wil dat mensen me als “anders” gaan zien, of behandelen. En eigenlijk moet dat me ook helemaal niet interesseren. Wat me is overkomen is kut, ja. Maar veel belangrijker, voor mij, is het belang van praten door te geven aan anderen. Hoe meer erover gesproken wordt, hoe minder gekkig het wordt, en hoe makkelijker het dan weer wordt om erover te praten. Een vicieuze cirkel met in mijn ogen alleen maar vooruitgang. Schaam je niet. Voel je niet schuldig. Makkelijk wordt het nooit, maar minder moeilijk absoluut.

Mama Michelle met anorexia gaat de eetkliniek in

Zoals jullie vorige keer hebben gelezen ben ik met een maagneus sonde naar huis gegaan.
Doordat mijn lichaam niks gewend was hield ik op het moment met ontslag heel veel vocht vast en moest ik thuis verder met rusten. Maar dat kon ik niet! Wat een dagje Efteling in een rolstoel moest worden, werd een dagje volop lopen. In mijn hoofd moest ik de gedwongen innamen van de sonde toch compenseren. En zo volgde er veel van die dagen, het huishouden gebruikte ik ook voor compensatie en het lekkere weer gaf me ook genoeg reden om met de jongens naar de stad te lopen en ze daar een ijsje te geven. 

De gynaecoloog wilde een cerclage om een vroeggeboorte tegen te gaan…

Op donderdag 27 december 2018 had ik een reguliere check in het ziekenhuis. Ik was op dat moment 15 weken zwanger. Bij de laatste echo werd al gezegd dat ze zullen starten met cervixmetingen (opmeten van de lengte van de baarmoedermond) vanaf 16 weken. Er is nooit gezegd dat ik een zwakke baarmoedermond heb, maar persoonlijk denk ik van wel. Luister maar naar mijn verhaal… 

 

Ik heb aangegeven dat ik graag vandaag zou willen starten met de eerste meting, al ben ik nu nog geen 16 weken. Hey, ik ben er nu toch en iets in mij zei: “Vraag om die meting, check het nu!” De gynaecoloog stemde toe en ik mocht plaats nemen op de stoel. Mijn vriend zat naast me en keek mee met de echo. We zagen gelijk al een kloppend hartje van een levendige baby. De scanner deed z’n werk, maar al snel stopte de arts en zette mijn stoel overeind. Hij keek vrij serieus naar me en zei: ‘Er is nog maar 1,9 centimeter over van je baarmoedermond’ (gemiddeld zou dit 3,5 tot 4 centimeter lang moeten zijn). De rekensom was snel gemaakt! Dit was zeker foute boel… Ze zou gelijk bellen met het Sophia ziekenhuis en overleggen wat het beste voor mij en de baby was. Ze kebden me daar, want ik was daar te vroeg in 2015. Ze liep de kamer uit, ik keek naar mijn vriend en ik barstte in tranen uit! Wat was hier in godsnaam aan de hand?! Waarom overkwam me dit… Weer?! Ik was zo ontzettend bang… Bang dat ik nogmaals mijn kindje zou kwijtraken! Een storm van emoties overviel me…
Na een paar minuten kwam de arts terug met de mededeling dat ik overgeplaatst zal worden naar het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam, aangezien ze daar gespecialiseerd zijn op dit soort vreselijke dingen. Ik mocht geen stap meer zetten en werd gelijk op een bed geplaatst, met de benen iets omhoog. Er ging van alles door mijn hoofd. Moest ik vanaf nu complete bedrust? Mocht ik niet meer werken? Kon er iets aan worden gedaan? 

 

 

 

Al vrij snel werd ik opgehaald door twee ambulancebroeders, werd ik op een brancard gelegd en vervoerd naar het Sophia ziekenhuis. Ondertussen heeft mijn vriend wat spulletjes en kleding thuis gehaald, omdat ik minimaal één nachtje zou moeten blijven ter observatie en intern overleg. Eenmaal aangekomen, werd er bloed geprikt en temperatuur en bloeddruk gemeten. Gelukkig waren die waardes allemaal goed, toch nog iets positiefs!
De arts kwam direct bij me zitten en ze begon over een cervixcerclage (een bandje dat door de baarmoederhals wordt aangebracht). Dit om eventueel vroeggeboorte te voorkomen. Dit klonk als muziek in mijn oren, want je wil er alles aan doen, zodat de baby veilig kan blijven zitten. Er zaten ook risico’s aan vast, zoals het breken van de vliezen. Dit risico was klein, maar wel aanwezig. “Tja… als ik dit niet doe, weet ik bijna zeker dat het mis zal gaan”. Ik vertrouwde mijn eigen lichaam niet en ik wilde niet constant met de grote angst lopen of mijn baarmoeder wel het gewicht van de baby aankon. Elke operatie had risico’s. Het hele leven bestond uit risico’s en die risico’s moesten genomen worden! Dus JA! “Kom maar op met dat bandje!” 

 

 

De dag erna was het zover; het plaatsen van de cerclage. Volledige narcose deden ze liever niet bij zwangeren, dus het werd een ruggenprik. Wel een gek idee dat je 100% bij bewustzijn bent en vanaf je middel niets meer voelt. Tenminste, dat was de bedoeling! Ik voelde helaas nog van alles tijdens de ingreep, maar ik gaf aan dat ik het vol kon houden. De assistente zag mijn gezicht en zei: ‘Nee meid, wij willen niet dat je iets voelt en zeker geen pijn hebt, want we zijn zeker nog een kwartier ongeveer bezig.’
“Oh maar een kwartier moet wel lukken hoor!” Ze kwam aan met een kapje voor mijn mond, waardoor ik dus geen pijn meer zou hebben (lees; lachgas!). “Nou, vooruit dan maar”, dacht ik. Jeeeeeezus! Wat een spul dat lachgas! Ik was compleet van de wereld en belandde in een andere wereld voor een paar minuten, maar geen pijntje meer gevoeld. Ik kwam goed bij en wist alleen nog dat ik erg onder de indruk was van dat gas. De gynaecoloog kwam naar mij toe en vertelde dat de operatie heel goed geslaagd was! Poehhh, wat een opluchting en wat was ik blij dat ik dit gedaan heb. En vooral dat ik goed heb geluisterd naar mijn intuïtie! Zodra de ruggenprik uitgewerkt was en ik had geplast, mocht ik naar huis in de avond. En oh, wat is het dan toch fijn om weer thuis te zijn!  

 

 

 

Na deze ingreep ben ik vrij snel hersteld. Voor mijn gevoel kon ik de wereld weer aan. Nou, er werd toch dringend geadviseerd om niet meer te gaan werken. Ik ben tandartsassistente waarbij je veel loopt en staat. Dat was dus not done! Geen traplopen en GEEN seks… OMG! Tja, je moest er wat voor over hebben. En ze zeggen toch; je krijgt er straks zoveel moois voor terug! Owee, als dit niet zo was. 

 

JUUL 

 

Het bekende boekje Rupsje Nooitgenoeg heeft in ons huis plaatsgemaakt voor het boek Chemocasper

Je kent ze wel. Die kinderuitspraken. Lekker ongenuanceerd, vaak kort door de bocht en lekker op de man af. Van die uitspraken waarvan je weet dat je ze moet opschrijven om er later nog een heel hard om te kunnen lachen.

Zomer 2018. We staan in de badkamer. “Mama, als jij toch geen baby meer neemt, waarom zitten die borsten er dan nog?” Ik lach. Tja, dat is een goeie vraag. Dat is uiteindelijk toch ook gewoon de reden dat die dingen er zitten. Om je pasgeboren baby van melk te voorzien. Decennia lang de enige voedselvoorziening voor je spruit. Het hele stukje over vrouwelijkheid en seksualiteit laten we voor het gemak maar even achterwege.

Januari 2019. Stiekem verschijnt er nu een glimlach op mijn gezicht. Een paar maanden later.  Een paar maanden waarin deze vraag ineens een hele andere lading heeft gekregen. Wat is het toch ook heerlijk praktisch voor een kind. Papa die zijn bal toch niet meer nodig had. Mama die haar borsten ook al gebruikt heeft waar ze voor bedoeld waren. Als je er zo over nadenkt, is het allemaal zo kinderlijk eenvoudig. De onschuld, onbevangenheid en zonder al te veel zorgen.

In 2012 werd ik mama. Niet pas bij de bevalling, maar al vanaf het moment dat het streepje blauw kleurde. Zo gewenst, maar tegelijkertijd ook doodeng. Ik hoor mijn moeder nog zeggen: “Je riep al dat je moeder wilde worden op je 14e!” Ik  weet eigenlijk niet of ik ooit vooraf bedacht heb wat voor een moeder ik wilde zijn. Had ik een plan? Tenslotte wil iedereen toch gewoon een goede moeder zijn? Met kinderen die van haar houden. Kinderen die bij je kruipen als ze het nodig hebben. Die boos op je zijn als je weer eens te veel gaat opvoeden. Kinderen die je een schuine blik geven wanneer je raar door de woonkamer danst. Moeder worden maakt je onzeker. Kan ik dit wel? Doe ik het wel goed? Doen anderen het ook zo? De eerste onzekerheden uitten zich in de kraamtijd. Eet hij genoeg? Is hij warm genoeg? Ademt hij nog wel? Iedereen heeft een mening over wat het beste is voor je kind.  En in het begin wil je misschien ook nog van anderen horen wat het beste is. Gewoon omdat je het allemaal nog even niet weet. Gaandeweg het ouderschap heb ik weestand gekregen tegen al die mensen die het beter weten. Tegen de eindeloze discussie over borstvoeding, over ergonomische draagzakken en inenten. Waar oorlogen eigenlijk altijd gaan over religie en ideologie, lijken deze onderwerpen in de wereld van het ouderschap voldoende te zijn om een ware volksopstand te ontketenen. Laat iedereen toch gewoon in zijn waarde. Het ouderschap is niet iets waar je je al te veel mee moet bemoeien. Deel het ouderschap, praat erover, bevraag elkaar. Luister en verwonder, maar hou het bij jezelf. Praat over wat voor jou werkt, misschien heeft de ander er wat aan, misschien ook niet. Weet je, uiteindelijk komt het er op neer dat die andere moeders ook maar gewoon wat doen. Volg je gevoel, kijk naar je kind en heb vertrouwen in jezelf. Een goede moeder staat ook wel eens te janken tegen de koelkast, gooit met de deuren of pakt haar kind net even iets te hard bij de hand wanneer je voor de zoveelste keer met een vloerpeuter in de supermarkt staat.

Mijn kinderen zitten niet in een glazen doosje. Ik ben geen curlingouder zoals Juf Ank dat zo mooi omschreef in De Luizenmoeder. Vallen, opstaan, knuffel en weer door. De wereld is groot, soms boos, soms lief, soms onbegrijpelijk en oneerlijk, maar door er in te stappen leren ze te lopen. Eerst aan de hand maar gaandeweg telkens een vinger minder. Zomaar, van de een op de andere dag heeft een of ander lot besloten dat we onze kinderen moeten leren wat kanker is. Je tast af wat het doet, hoe reageren ze? Wat doet het met ze? Hoe pak ik dit aan? Je weegt je woorden zorgvuldig af om het verhaal zo duidelijk mogelijk te houden. Want dat is waar het om gaat. Duidelijkheid, helderheid en eerlijkheid. Hoe harder we de koe bij de horens grijpen hoe beter ze het begrijpen. Gewoon zwart wit met een beetje kleur om het visueel aantrekkelijk te maken. Drie kinderen, drie behoeftes. Ieder op zijn eigen manier. Inmiddels lijkt het in huis alweer de normaalste zaak van de wereld. De boeken van Rupsje Nooitgenoeg en het Mooiste Visje van de Zee hebben plaatsgemaakt voor Chemocasper en Radiorobbie. Het gevecht tussen de kankercellen en de chemopoppetjes vinden hun weg op het tekenpapier. Daddy Finger en  Baby Shark Sudududu zijn aan de kant gezet door Paultje en de Draak. En het voelt goed. Het gaat goed. Mama is trots! Tenslotte zijn het de kinderen die deze belachelijke situatie een beetje mooier maken. Die je afleiden wanneer je gedachte weer eens afdwalen, die je op de been houden, die zorgen dat je verder moet!

MARCIA (klik hier voor haar Instagram)

Flesvoeding, welke soorten zijn er en wat moet je weten?

Als borstvoeding geven niet lukt of je bent er mee gestopt, dan ben je aangewezen op kunstvoeding, ofwel flesvoeding. Tegenwoordig zijn er tal van verschillende soorten flesvoeding te koop. Wat zijn de verschillen en waar moet je op letten? En zijn huismerken anders dan A-merken? Ik vertel het allemaal in deze blog. 

 

 

Flesvoeding is eigenlijk onder te verdelen in twee categorieën. Voeding tot 6 maanden en voeding vanaf 6 maanden. Voeding tot 6 maanden heet ook wel volledige zuigelingenvoeding, omdat een baby in deze periode alleen borstvoeding of deze flesvoeding nodig heeft. Voeding na 6 maanden heet opvolgmelk. Vanaf 1 jaar is opvolgmelk niet meer nodig en kan je kindje gewone melk drinken.

 

 

De ingrediënten van flesvoeding zijn wettelijk vastgelegd. Er is dus in feite geen verschil tussen A-merken en huismerken. Maar als je kijkt naar de ingrediënten en verpakkingen dan zit er wel verschil tussen sommige merken. Dit komt omdat bepaalde merken extra stoffen toevoegen aan hun flesvoeding. De hoeveelheid van deze stoffen is ook wettelijk vastgelegd. De European Food Safety Authority (EFSA) is de Europese autoriteit voor voedselveiligheid. Zij geven aan dat deze extra stoffen niet beter (of slechter) zijn voor de gezondheid. Deze extra stoffen zie je ook vaak op de verpakking vermeld bijvoorbeeld als ‘verrijkt met’.

 

 

De prijs van A-merken is een stuk hoger dan huismerken. Dit ligt niet aan het feit dat er andere of goedkopere ingrediënten in zitten, maar A-merken besteden meer geld aan onderzoek, reclame en promotie. Van huismerken zie je ook nauwelijks reclame voorbijkomen. Sommige mensen zweren bij huismerken maar andere vinden een A-merk bijvoorbeeld minder klonteren.

 

Naast de standaardvoeding die vaak nummer 1 heet zie je vaak een pak met H.A. erop in het schap staan. Dit is hypo-allergene voeding. Deze is wel gemaakt van koemelk, maar de eiwitten zijn in kleine stukjes opgeknipt. Dit heet ook wel eiwithydrolysaat. Omdat de eiwitten opgeknipt zijn zorgen ze in het lichaam minder snel voor een allergische reactie. Kindjes die namelijk een aanleg hebben voor koemelkallergie krijgen een allergische reactie op de koemelkeiwitten. Deze voeding is dus geschikt voor baby’s met een verhoogde kans op koemelkallergie.
Voor baby’s met koemelkallergie is speciale flesvoeding verkrijgbaar. In deze voeding zijn de koemelkeiwitten helemaal in stukken gebroken en kunnen dus geen allergische reactie meer veroorzaken. Na het vaststellen van een allergie kan een arts deze voeding voorschrijven. Als alternatief voor koemelk is er ook flesvoeding op basis van geitenmelk beschikbaar. Het is wel zo dat mensen met een koemelkallergie ook allergisch voor geitenmelk kunnen zijn. Dit komt omdat de koemelkeiwitten sterk lijken op geitenmelkeiwitten en dus dezelfde reactie in het lichaam kunnen uitlokken. Deze voeding kan dus niet gebruikt worden bij koemelkallergie. Verder zijn er geen speciale voordelen van geitenmelk ten opzichte van koemelk. Het is dus een persoonlijke keuze als je voor geitenmelk kiest.  

 

 

Er bestaat ook biologische flesvoeding. Deze is gemaakt van biologische melk en bevat vaak minder extra toegevoegde stoffen omdat deze stoffen meestal niet biologisch zijn. Als biologische voeding beter bij je levensstijl past is dit een goed alternatief voor de standaardvoeding. Ook biologische voeding en geitenmelk voldoen aan de wettelijke regels.

Bevallingsverhaal: Het ziekenhuis liet me 4 uur wachten totdat ik gehecht kon worden… Foutje, bedankt!

Mijn bevalling. Nou dát was me toch een tegenvaller! Moet jij binnekort bevallen? Sla deze blog dan maar even over… 

 

 

Mijn zwangerschap was KUT. Vreselijk vond ik het. Misselijk en depressief, ik vond er niks aan. Door alle roze wolk hysterie voelde ik me nogal een vreemde eend in de bijt want ja, wie geniet er nou niet van?! Ik dus. Maar goed aan alles komt een eind dus ook aan deze zwangerschap. Thank God! Omdat mijn zwangerschap zo ruk was had ik op de één of andere manier mijn bevalling echt verheerlijkt. Dat je vliezen dan breken en je je man belt die halsoverkop naar huis komt en je liefdevol kust. “Kom schat we gaan dit avontuur samen aan!” Samen puffend en hand in hand het kind laten komen. En dan tranen van geluk als hij er dan eindelijk is! Net zoals in de film. Maar niks is zoals in de film. Mijn stomme zwangerschap niet, maar mijn bevalling al helemaal niet! Tijdens mijn zwangerschap studeerde ik nog. Op de dinsdag van mijn tentamenweek had ik weer een afspraak bij mijn verloskundige. Maar eigenlijk vond ik die vrouwen helemaal niks. Ze hadden voor mij een te hoog boomknuffelaar-gehalte. Toen ik over pijnstilling begon was de reactie: “We wachten het wel af, soms kan het heel mooi opbouwen en dan heb je dat niet nodig.” “Toedels”, dacht ik, “waarom zou ik mezelf dat in godsnaam aan doen, rare hippie?” En natuurlijk wil ik niet thuisbevallen al die zooi hoef ik echt niet in mijn bed.

 

 

Ik had al een paar keer gebeld omdat ik me niet lekker voelde, maar dat werd afgedaan als blaasontsteking en ik hoefde niet langs te komen volgens de telefoniste. Ook dat vond ik stom. Alles en iedereen was stom en dom. En terecht bleek tijdens de controle, mijn bloeddruk was veel te hoog en ik mocht meteen door naar het ziekenhuis. Hup aan de bloeddrukmeter en dat een uurtje of wat. Inclusief die doppen op mijn buik waar ik spontaan alweer jeuk van krijg als ik er aan denk. In het ziekenhuis werkte toen de beste vriendin van mijn zusje, zij was aan het promoveren op de afdeling waar ik lag en kon me dus alles uitleggen en vertalen. Hoe hoger mijn bloeddruk werd, hoe lager mijn IQ kennelijk dus ik kon deze dame goed gebruiken! Op naar de afspraak met de verloskundige. “Bloeddruk is te hoog. We gaan je inleiden.” Inleiden?! Wat dan?! Dat kan helemaal niet, want ik heb nog tentamens dacht ik. En terwijl mijn hoofd alles probeerde te verwerken plande mijn man de inleiding in, op donderdag, want dat was handiger met zijn werk. Aangezien het inleiden waarschijnlijk wel een paar dagen zou duren, omdat ik pas 37 weken was kwam dat dan beter uit want de baby zou dan ongeveer in het weekend geboren worden. Wist hij veel… 

 

 

Nou wij weer naar huis en ik begreep er nog steeds niks van. Mijn hoofd zat vol watten. Maar ik besefte me wel dat ik dus niet de ‘romantische’ bevalling kreeg waar ik zo veel over gefantaseerd had. Woensdag ben ik met mijn moeder de stad in gegaan om wat kleinere kleertjes te kopen en een verschoningskussen, want dat had ik nog geen eens in huis. Ik pakte mijn koffertje in. Op donderdag mocht ik om 7 uur bellen of er plek was om te komen bevallen. Ik denk dat het redelijk logisch is dat ik die nacht niet echt goed en veel geslapen heb. Mijn man wel. Eikel. Maar goed, wij dus bellen er was plek. We mochten komen. Mega zenuwachtig was ik, mijn man doodkalm. Die nam overal zijn tijd voor. Te frustrerend! Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen mochten we wachten. Het was die dag erg druk. De dame die na mij binnenkwam werd naar huis gestuurd en ze mocht een dag later komen bevallen. Wat was ik blij dat ik mijn man redelijk stellig verzocht had iets sneller te handelen. Op zijn zachts gezegd. Nou hup, baarhok in. De procedure werd uitgelegd: ik kreeg drie keer twee tabletjes en dan hopelijk zou mijn baarmoedermond verweken. Ik begreep er niet veel van en ik vond het allemaal best. Pillen erin en terug naar de zaal waar er weer geen bed voor mij was. Zit je daar op een houten stoel… 

 

Na een tijdje kreeg ik mijn bed, vers uit de wasstraat. Hij was nog zeiknat. Beter dan een stoel, prima. Aan de bloeddruk meter. Ik haat die dingen nu echt als ik ze zie. De controle kwam en ik bleek 4 centimeter ontsluiting te hebben. Ik hoefde geen medicijnen meer, want het ging super goed zo! Mijn zusje geappt dat het toch maar eens zo kon zijn dat de baby vandaag kwam. Zij zou erbij zijn. Gelukkig maar! “Ik heb al 4 centimeter”, zei ik, “en ik voel niks, als dit zo door gaat stelt bevallen echt niks voor!” Wist ik veel… Iets was op een gegeven moment niet meer goed: de hartslag van de baby of iets met mij, ik weet het niet meer. Maar ik moest naar de verloskamer om mijn vliezen te breken in de hoop dat ik weeen zou krijgen en de bevalling echt kon beginnen. Nou zo gezegd, zo gedaan. Ik word die kamer in gerold, onderbroek uit en haaknaald erin. Een verpleger hield mijn hand vast. Ik hoorde mijn zusje zeggen: ‘Loukie heeft een hele grote personal space, doe maar niet!’ Mijn engel! Ik kan totaal niet tegen dat soort acties van vreemden, lief bedoeld maar bewaar dat maar voor iemand anders. In ieder geval, plop plop, vliezen kapot en nou afwachten! Hrt was 16.00 uur. Spannend, wat gaat er allemaal gebeuren?! Nou véél kan ik je vertellen! Mijn god wat een ellende!

 

 

Meteen kwam ik terecht in een weeenstorm. Ik had totaal geen idee wat me overkwam en ik werd niet goed! Misselijk en verward lag ik te creperen! “Een ruggenprik”, gilde ik, “een ruggenprik!!” Gelukkig kwam de anesthesist best snel. Ik zweer je dat ik een krans om de beste man zag verschijnen toen hij binnen kwam met de medicijnen. Tegelijkertijd stond er een nieuwe verpleegkundige naast mijn bed met een  verhaal dat ze vroeger naast mijn schoonmoeder woonde en dus mijn familie kende, was dat een probleem? ‘Het boeit me geen ene reet’, zei ik, ‘ik wil die ruggenprik!’ Helaas wierp mijn redder in nood één blik op mij en zei: ‘deze mevrouw is al te ver, die kan geen prik meer krijgen’. Ik denk dat ik toen heel hard “neeeeeee” gilde. Net zoals in de film strekte ik mijn hand uit terwijl mijn redding van me weg genomen werd. “Wat een hel! WTF, ik zit pas op 5 centimeter”, dacht ik, “dus hoe moet ik dan de komende uren doorkomen?!!?” Woedend was ik en mijn vuist belandde zo in de zak van mijn man die een beetje beduusd naast mijn bed stond. Had hij maar ergens anders moeten staan. Alles was toch zijn schuld en nou moet ík die baby eruit zien te krijgen. Eikel. ‘Nou’ zegt de verpleegkundige die naast mijn schoenmoeder is opgegroeid, ‘als deze mevrouw zich niet aanstelt kan ze wel eens heel ver zijn.’ Als deze mevrouw zich niet aanstelt?! Wat denkt je wel niet, trut?! Dat ik voor mijn lol zo lig te krijsen? Nee, ze maakte zich echt niet geliefd bij mij. Met moeite kreeg ze de verloskundige zo ver om me te controleren, want mevrouw zat in de overdracht dus eigenlijk had ze geen tijd voor mij. “En zo snel kon het toch niet gaan hoor.” Ook al zo’n kutwijf. Nou hup, hand erin en wat blijkt ik had 10 centimeter ontsluiting en mocht gaan persen! ‘Ha, zien jullie wel, ik zei het toch!’ Ik kan me trouwens niet voorstellen dat ik me erg geliefd heb gemaakt daar, maar dat terzijde. Risico van het vak lijkt me.

 

 

Goed om 16:30 mocht ik persen. De baby vond het helemaal niks en moest er snel uit. De bloeddrukmeter gooide ik van mij af. ‘Dat die te hoog is weten we nu wel hoor!’ Er moest een knip in, een dubbele. Mijn zusje had van haar vriendin gehoord dat het geluid van die knip het meest vreselijke is en stond met haar handen over haar oren te schreeuwen: ‘Hij komt eraan, hij komt eraan!’ ‘Doe jij eens even rustig je helpt haar helemaal over de zeik’, zei de verloskundige. ‘He, doe jij eens even aardig tegen mijn zusje!’, riep ik tussen het persen door. Nou knippen zaten erin. Ik perste nog een keer en zoals mijn man het omschrijft: vliegt de baby er zo snel uit dat de verloskundige net op tijd is om hem te vangen. Dat was om 16:38. Ik kreeg een vies plakkend babytje op mij en hij scheet me meteen helemaal vol. Liefde op het eerste gezicht denk ik? Ik had geen idee wat me was overkomen en liet alles maar gebeuren. Na een paar minuten wist ik uit te brengen: ‘Hoe ziet hij er eigenlijk uit?!’ Hij werd voor mij opgetild en ik zag mijn kleine man. Al hoewel, zo klein was hij helemaal niet, 3680 gram en dat met 37 weken. Hij was dus te zwaar en we moesten een nachtje blijven. Fijn. Daar lag ik op apegapen, onder de baby meuk en poep met een verloskundige in opleiding die tussen mijn benen naar de ravage zat te kijken. Als alles aan flarden ligt, stoppen ze een vinger in je kont om een algehele ruptuur uit te sluiten. Zij twijfelde, haar begeleider ook en de gynaecoloog moest ook oordelen. De derde vinger verdween in mijn hol en ik zei: ‘Joris, zorg eens dat ze hiermee ophouden. Ik houd hier helemaal niet van, dat weet je.’ Het was zo druk dat ze mij pas rond 8 uur konden hechten. Kennelijk lag half Nijmegen in het Radboud te baren. Omdat ze zo laat begonnen deed het hechten erg veel pijn, alles was dik en opgezet en ik voelde iedere prik ondanks de drievoudige extra verdoving. Mijn ogen draaiden weg en mijn bloeddruk daalde gigantisch. Snel maakte de verloskundige het af. Omdat onze zoon te dik was, moesten we een nachtje blijven om zijn glucose te controleren. Ik moest gaan voeden en kolven. Zitten op één bil door de pijn zat ik de hele nacht aan die zuignoppen, VRE-SE-LIJK! Het oude buurmeisje van mijn schoonmoeder heeft me de hele nacht geholpen en zelfs nadat ze klaar was met werken kwam ze nog langs om mij te helpen voeden. Ze leek opeens een stuk minder een trut… (Twee weken kon ik amper lopen en zitten. Het ziekenhuis heeft excuses aangeboden voor de gang van zaken. Ze hadden mij nooit zo lang mogen laten liggen, dan was de pijn veel minder geweest. Maar wat koop je daarvoor, niks.). 

 

 

 

LOUKIE (klik hier voor haar Instagram)  

+ Meer berichten