Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Kramen bij een gezin op een kamer van 3 bij 3, maar wat een verhaal schuilt daarachter…

Ik ben Rose Anne, 25 jaar, kraamverzorgster én sinds kort ook moeder van Vive! Vive is nu vier maanden en alles gaat super goed. Toen ik een jaar of acht was riep ik: ‘Later als ik groot ben dan wordt ik moeder én kraamverzorgster’.  Eerst heb ik de opleiding tot verpleegkundige gedaan, maar uiteindelijk toch gekozen voor de kraamzorg thuis bij de mensen, waarom? Omdat je dan veel meer contact hebt met de kersverse moeder. Ook beteken je meer voor het gezin. Als kraamverzorgster maak je veel mee, mooie dingen zoals de bevalling, een nieuw leven. Maar ook zeker minder leuke dingen. Vanwege de privacy van mijn kraamgezinnen gebruik ik andere namen in mijn blog. 

Het is zondagochtend, om 10 uur word ik gebeld door de kraamzorg dat ze een gezin voor mij hebben. ‘Rose anne, het is niet zomaar een gezin… Ze wonen in het asielzoekerscentrum. Én spreken geen Engels. Ze hebben recht op twee keer 1,5 uur zorg!*

Ik lees eerst het protocol nog even door over het werken op een AZC. Met goede moed ga ik erheen. Ik meld me bij de receptie en geef aan op welke kamer ik moet zijn. De beveiliging loopt met mij mee en wijst de kamer aan. Ik schrik van wat ik daar aan tref! Ik ben op veel plekken geweest, maar waar dit gezin met drie personen in moet leven is bizar klein. Ik denk dat de kamer niet groter is dan 3 x 3 meter. Waarin twee bedden staan, een wasbak, kast en een tafeltje met stoel. In het hoekje zit een jong meisje op bed. Ze stelt zich voor als Layla, ze heeft een hele kleine prachtige dochter Nema gekregen. Met handen en voeten weet ik de bevallingspapieren te bemachtigen en het kraamboek. Dit kan nog wel eens knap lastig worden, maar gelukkig bestaat de tolktelefoon. En die heb ik nu nodig! Samen met de tolk en Layla bespreek ik het een en ander. Het is tijd om dochter Nema te voeden. Ik kan wel zien dat ze onzeker is tijdens het verschonen en voeden. Ik geef haar wat tips die ze goed oppakt. Nadat ik Layla en Nema heb gecontroleerd is het alweer tijd. We spreken af dat ik vanmiddag weer terug kom om weer te helpen bij de voeding. ‘s Middags gaat het goed met de voeding en vraag ik via de tolk of ze een badje heeft zodat we Nema morgen in bad kunnen doen. De tolk geeft aan dat ze dit niet heeft, sterker nog… Ze heeft überhaupt niks voor Nema. Ze heeft een paar luiers, drie rompertjes en twee setjes kleding. Er ontbreken meer kleertjes, hydrofiele doeken, badje, genoeg luiers. Kortom ze komt veel te kort en dat vind ik verschrikkelijk. Nadat ik daar klaar ben plaatst ik meteen een berichtje op verschillende babypagina`s op Facebook. Hierin vraag ik om babykleertjes en – spulletjes. Na een uurtje rond rijden zit mijn kleine autootje toch aardig vol. Dan krijg ik een berichtje van een vrouw, ze heeft niet veel spulletjes meer maar wil graag €100 geven. Hoe lief?! Die mevrouw ben ik nog steeds zó dankbaar. Daardoor kon ik nog meer spullen kopen en een aardige luiervoorraad aanleveren. Verder kocht ik douchespullen voor Layla en haar vriend. En een afwasborstel met afwasmiddel en een theedoek, want ook dit ontbrak. De volgende dag ging ik vol goede moed met een badje, kleertjes en luiers naar Layla toe. Díe blik in haar ogen, die zal ik niet snel vergeten. Nadat Nema lekker in bad was geweest en gedronken had was het alweer tijd om te gaan. Toen ik later op de middag terug kwam trof ik Layla huilend aan met een foto in haar handen. Eén foto uit duizenden, de foto was gescheurd, verkleurd en gekreukeld. Op de foto was een gezin van zes te zien: een vader, moeder en vier kinderen. Ze wees zichzelf aan. Toen besloot ik om weer de tolk te bellen, ik wilde graag dat ze voor mij vertaalde wat Layla huilend vertelde. Pff… Hier komt het verhaal.

Help! Ik voel niets bij mijn babyboy!

Ik heb een poosje getwijfeld of ik de afgelopen weken wel op het grote enge Internet wilde zetten. Want het zou zo maar kunnen dat mijn nu nog kleine mannetje dit ooit ergens tegenkomt, als hij niet zo klein meer is. Uiteindelijk de knoop doorgehakt, en onder de voorwaarde dat deze blog niet alleen óver hem gaat, maar juist vóór hem is, durf ik terug te kijken.

Lieve, lieve kleine prins,

als ik nu naar je kijk zie ik míjn knappe vrolijke ventje, geniet ik van je lachjes en brabbels, ben ik trotser dan trots op alles wat je doet en voel ik mij geroepen als je huilt of moppert. Maar dit is het afgelopen half jaar niet altijd zo geweest.

Natuurlijk zag ik je wel als knap en vrolijk mannetje en smolt ik die keer dat je voor het eerst probeerde te lachen en vond ik het super knap van je toen je voor het eerst op je buikje draaide. Dat was allemaal het probleem niet.

Bevallingsverhaal: de vacuümpomp vond ik vreselijk met een hoofdletter!

Ik heb tot 35 weken zwangerschap aan crossfit gedaan, uiteraard aangepast op mijn lichamelijke gesteldheid. Sommige momenten met frisse tegenzin, maar bewegen deed ik iedere week, ik probeerde een ‘fitte zwangere’ te zijn. Verder als voorbereiding op de bevalling aan zwangerschapsyoga gedaan tot week 40, voor mij een uitkomst en ik raad het iedereen aan. Maar na 41 weken zwanger zijn was ik er klaar voor. Ik was 25 kg aangekomen, mijn voeten zaten vol met vocht en doorslapen deed ik al maanden niet meer. De reden dat Chris en ik op 13 december bij de gynaecoloog stonden. De kleine man mocht wel komen, nu zat ik nog in mijn ‘kracht’ en wilde graag ook zo bevallen. Gelukkig was het rustig en konden we de volgende dag terecht, 14 december om 07:00 uur stonden wij bij de verloskamers, klaar om te gaan. Ik ben iemand die enorm positief in het leven staat, best eigenwijs en als mensen zeggen dat lukt niet, ben ik uiteraard iemand die het tegendeel wil bewijzen. Ik had me dan ook voorgenomen om deze bevalling zonder pijnbestrijding door te komen. Mijn moeder heeft het zonder pijnbestrijding gedaan (en vele vrouwen met haar), dus dan kan ik het ook! 

Om 08:00 uur kwam de verloskundige, die bracht het nieuws dat ik al 2 cm ontsluiting had en ging mijn vliezen breken. Ik liet een klein traantje van geluk want nu was het dan echt begonnen. Ik kreeg een infuus en om 08:30 uur werden de weeënopwekkers toegediend. Ik reageerde hier vrijwel gelijk op met ‘krampjes’ en rond een uur of 10 kon ik wel zeggen dat het weeën waren. Chris hield me bezig met filmpjes en maakte grapjes. Toen de weeën heftiger werden vond ik het niet meer fijn om te liggen en ben ik op een yogabal gaan zitten om zo de weeën op te vangen. Iedere 2 uur kwam een verloskundige kijken hoe de ontsluiting vorderde. Alles volgens het boekje, 1 cm per 2 uur. Mocht niet klagen.

Bij 6 cm had ik een enorme weeënstorm (was ongeveer 15:00 uur), dit was overweldigend en ik raakte in paniek. Ik riep luidkeels spuit mij maar plat, dit gaat hem niet worden. Chris kon mij geruststellen, hij herinnerde mij aan het doel om zonder pijnstilling te bevallen en dat ik nu alleen maar in paniek was. ‘’Denk aan de yoga en jouw ademhaling’’ zei hij. Hij is echt mijn steun en toeverlaat geweest tijdens de hele bevalling, zonder hem had ik er anders bij gezeten. Bevallen heb ik dan ook samen met hem gedaan!

Na 15 minuten was ik weer back in business en ik zou deze bevalling wel even doen. Ik zei op sommige momenten ook tegen mijzelf, vrouwen in Afrika bevallen achter een boom, dus niet klagen! Ik had stiekem verwacht dat ik een enorme bitch zou zijn die met veel scheldwoorden en heel veel lawaai zou bevallen. Het tegenovergestelde was waar, ik had de rust over mij en samen met Chris kon ik de weeën goed opvangen. Ik zat op de yogabal hangend over het bed, Chris aan de andere kant en bij iedere wee hield ik zijn hand vast voor wat tegendruk. Hij hield mijn hartslag en die van onze kleine man in de gaten. Iedere keer zei hij, daar komt weer een wee aan toch mop en op dat moment was ik alweer aan het puffen. Tegen 18:00 uur had ik 9 cm ontsluiting en om de wee kwam ook een perswee, ik moest deze wegpuffen dus op dat moment had ik Chris zijn handen heel hard nodig. Ik kneep zo hard dat mijn hele bovenlichaam zich aanspande (heb hier ook 3 dagen spierpijn van gehad). Uiteindelijk besloot de verloskundige dat ik mocht gaan persen om 19:00 uur. Allerlei verschillende houding aangenomen, maar uiteindelijk was in het bed liggen toch het prettigst. Na drie kwartier was de kleine man nog niet voldoende ingedaald en werd zijn zuurstof gemeten, dit was gelukkig goed. Vervolgens kwam de gynaecoloog om 20:00 uur kijken hoe het ging. Er werd dat ik nog een half uur mocht persen anders kwam hij een handje helpen. Wederom werd de zuurstof gemeten en gelukkig weer goed, ik heb alle kracht verzameld in dat half uur maar de kleine man kwam niet. De gynaecoloog was er om 20:15 uur met de vacuümpomp om een handje te helpen. Paniek in mijn hoofd (film de gelukkig huisvrouw speelde zich af) nee, nee niet die pomp. Maar goed, de kleine man moest eruit. De eerste tractie met de pomp was ongelofelijk pijnlijk, de weeënstorm en anderhalf uur persen waren er niets bij. Ik slaakte een noodkreet en raakte in paniek, dit kon ik niet. Ik pakte Chris stevig vast en hij stelde mij gerust door tegen mij te praten, die kleine man moest eruit. Iedereen was alert en een OK was schijnbaar al geregeld. Uiteindelijk ben ik tot ‘rust’ gekomen en bij de derde tractie werd ik geknipt (een fabel dat je dit niet voelt tijdens een wee ha-ha) en bij de eerstvolgende perswee hoorde ik de kleine man huilen. Voordat ik het wist lag hij op mijn borst, wat een fantastisch wonderlijk moment. Om 20:29 uur zijn we ouders geworden van Miguel Senna, 49 cm en 3995 gr.  Ik keek naar rechts en Chris was enorm geëmotioneerd van dit moment, ik kreeg een hele dikke kus van hem en we waren compleet. Op dat moment voelde ik me zo enorm intens gelukkig, onbeschrijfelijk. Woorden schieten te kort.

Ondertussen drukte de verloskundige een paar keer op mijn buik want de placenta moest nog loskomen. Dit gebeurde niet en van het intense gelukkige moment zag ik paniek in Chris zijn ogen ontstaan. Ik verloor veel bloed, uiteindelijk 3,5 liter, er moest actie ondernomen worden. Van de drie mensen die in de kamer waren, stonden er in een keer zeven en waren allemaal bezig met mij. Ik had Miguel vast en kuste hem. Verder was ik bezig met Chris, alles zou goedkomen vertelde ik hem. Hij hoefde zich geen zorgen te maken, ik zou zo weer terugkomen. Ik was in shock. Hij zou achter blijven met Miguel op zijn borst en ik ging met spoed onder het mes. Onderweg naar de OK zag ik mijn ouders, ik pakte een verpleegkundige vast en zei dat ze tegen mijn ouders moest zeggen dat alles goed was en stak mijn hand op. Mijn moeder had schijnbaar een akelig onderbuikgevoel gehad en die waren alvast naar het ziekenhuis gegaan. Gelukkig maar, want zo bleef Chris maar heel even alleen in die bloederige kamer. Aangekomen op de OK heb ik nog grapjes lopen maken met de anesthesist, ondertussen werden er zakken bloed en plasma toegediend. Ik ging met een lach onder narcose en kwam met een lach weer uit. Ik zei tegen de verpleegkundige dat ik mijn man en zoon wilde zien.

Rond 22.30 uur weer verenigd met mijn beide mannen, dat intense geluk was niet weggeweest. Eindelijk waren we samen en niets stond ons meer tegen. Na drie dagen op moeder/kind afdeling werden Miguel en ik ontslagen uit het ziekenhuis. Om te acclimatiseren besloten we nog 4 dagen in het kraamhotel te blijven. Precies één week na de bevalling liepen Chris en ik samen met Miguel het ziekenhuis uit.

Inmiddels ben ik tien weken verder en zo goed als volledig genezen. Sinds drie weken weer begonnen met sporten en dat gaat me goed af. Ik moet het crossfitten langzaam gaan opbouwen.

Moeder zijn van Miguel is fantastisch, de kleine man is super tevreden en makkelijk. Na 10 jaar samen zijn met Chris kreeg ik nog steeds kriebels als ik naar hem keek. Nu ik hem als vader zie ben ik opnieuw verliefd geworden. Hij doet het geweldig, ik vertel Miguel altijd ‘’ik heb de beste papa voor jou uitgekozen’’ en dat blijkt uit alles. Ik kijk super positief terug op mijn bevalling. De vacuümpomp was voor mij wat traumatisch en het heeft mij geholpen om hier veel over te praten. Het scherpe randje is er inmiddels wel vanaf en ik zou zo weer opnieuw willen bevallen. Positief en fit zijn tijdens mijn zwangerschap heeft mij enorm geholpen voor de bevalling.

MANON

Live life to the fullest and focus on the positive

 

Krijg je een jongen of meisje? Hoe kom je daarachter?

Eerst even de feiten

Gemiddeld worden er meer jongens dan meisjes geboren, wereldwijd op elke 100 meisjes en 107 jongens. Per land is het verschil tussen jongens en meisjes anders. Uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek blijkt dat er in Nederland 1055 jongens worden geboren op elke 1000 meisjes, dat is een gegeven maar hoe zit dat dan?

 

 

Zaadcellen bepalen het geslacht, dit komt niet omdat de zaadcellen die een Y-chromosoom bevatten (mannelijk) sneller zwemmen dan de zaadcellen met een X-chromosoom (vrouwelijk). Tijdens de bevruchting ontstaan er evenveel mannelijke als vrouwelijke embryo’s, maar omdat er meer vrouwelijke embryo’s zijn die het niet overleven worden er meer jongentjes levend geboren. Na de geboorte verandert deze verhouding langzaam omdat mannen eerder sterven dan vrouwen.

 

 

Bakerpraatjes

Nog voor de geslachtsbepaling zou je zogenaamd kunnen weten of je in verwachting bent van een jongen of een meisje. We kennen allemaal wel de bakerpraatjes, beweringen over conceptie, zwangerschap, bevalling en babytijd die vaak berusten op bijgeloof. Draag je je buik in een punt? Dan is het vast een jongen. Een slechtere huid? Ja hoor, een meisje. ‘Ik was zo misselijk tijdens mijn zwangerschap en het is een meisje, dan zul jij ook wel een meisje krijgen’. Onderop tijdens the baby making, zeker een jongen. Er zijn zelfs mensen die aan een zwangere vrouw kunnen zien of zij een jongen of een meisje verwacht.
En dan natuurlijk nog de Chinese geslachtskalender, die klopt altijd! Waarom zou je nog een geslachtsbepaling laten doen, want alles wijst naar team roze of team blauw en zwangere vrouwen hebben altijd gelijk. Shoppen maar! 

 

 

 

Team meisje

Alles in mij riep dat het een meisje zou zijn, bij beide zwangerschappen. Bij de eerste was dat gevoel eigenlijk nergens op gebaseerd, ja misschien een klein beetje op die bakerpraatjes, maar ik zag mezelf gewoon als een echte meisjesmama. Geen idee waarom, maar van jongs af aan had ik dat al. Een echte voorkeur voor het geslacht had ik niet, alleen vond ik een naam kiezen voor een jongen veel lastiger dan voor een meisje en het leek me gewoon makkelijker. Ik ben zelf opgegroeid met een zus en heb geen idee hoe jongens werken anders dan dat ze zand naar je gooien in de speeltuin en veel te wild spelen. “Reden genoeg om team meisje te zijn”, dacht ik zelf. Bij de 20-wekenecho werd ik dan ook verrast met een overcompleet meisje, een jongen dus! In de wolken was ik, meteen een blauwe wolk.
Tijdens mijn tweede zwangerschap wist ik het zeker, ik voelde me zo ontzettend anders dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Mijn vriend dacht bij de eerste dat het een jongen was en dit keer weer. De meeste mensen om mij heen (op mijn moeder na die de discussie waarschijnlijk niet met me aandurfde) dachten dat ook, maar zij voelden natuurlijk niet wat ik voelde. Het hele lijstje voor een meid kon ik afvinken! Ik was vreselijk moe, was misselijk, had zin in zoetigheid en sliep vanaf nu alleen nog maar op mijn rechterzij. Zelfs de Chinese geslachtskalender klopte. Ik wist het zeker, dit moest een dametje zijn, het kon gewoon niet anders en de eerste jurkjes werden al geshopt. De 20-wekenecho, de grote check-up van onze dochter. Garanties voor een gezond kindje heb je nooit dat weten we maar al te goed, maar dit zag er goed uit, gelukkig! Alles erop en eraan, inclusief piemel. 

 

 

Blauwe muisjes

Ik ging me dan ook maar gedragen naar de bakerpraatjes voor een jongen, het zit immers een beetje  tussen de oren hè. Zo zwaaide ik de misselijkheid vaarwel, besloot ik om een fantastische haardos te krijgen. Ik besteedde extra aandacht aan mijn uiterlijk, hello pregnancy glow! Mijn ribben moesten het ontgelden en er moest augurk in huis gehaald worden. Oh en niet te vergeten, er moest van plek gewisseld worden in ons bed omdat ik vanaf nu op mijn linkerzij moest slapen met mijn hoofd naar het noorden. Dit kon niet meer mis gaan, boys boys boys. We gaan winkelen, nu! Dominantie, check!

 

 

Dino’s en treinen

Heel eventjes maar heb ik moeten wennen aan het idee. Begrijp me niet verkeerd, want met meiden was ik net zo blij geweest, maar ik ben twintig weken zwanger geweest van een dochter en had ineens een zoon in mijn buik.
De jurkjes gingen dus snel weer retour en maakten plaats voor stoere truien en echte spijkerbroeken.  Printjes met dinosaurussen draaide deze rasechte jongensmoeder -deh, altijd al geweest- haar hand niet meer voor om en er werden wat jongens accenten toegevoegd aan de babykamer. 

Over een tijdje ken ik alle dino’s bij naam, ben ik die stoere mama die wel even uitlegt wat een tricerotops is. Zit ik daar hand in hand met mijn zoon, op het station treinen te spotten en moet ik hem weer ergens uit een boom plukken. Sta ik voor de zoveelste keer met mijn blote voeten op een speelgoed autootje en bouwen we samen torens in de woonkamer. Want dat is toch wat jongensmama’s doen?

 

 

 

Er komt een tijd dat ik hem tijdens het douchen moet uitleggen waarom zijn moeder geen piemel heeft… Have merci! Hij is nog maar klein, dus voorlopig ben ik nog bezig met het ontwijken van zijn plasjes, probeer ik te ontdekken hoe zo’n baby überhaupt werkt en geniet ik van dit fantastische wezentje. Een jongen, mijn eigen jongen!
Bijkomend voordeel, jongens zijn echte mama’s-kindjes. Of is dat ook weer zo’n bakerpraatje? Zou flauw zijn.   

 

 

 

 

VERONIQUE  (klik hier voor haar Instagram) 

 

Bevallingsverhaal: de placenta kwam niet, nogmaals met m’n knieën op m’n borst persen … Niets

16 maart 2016… 37.4 dagen zwanger

Mijn ochtend begint rustig, ik slaap lekker uit (dat kan nog zonder kinderen) en eet wat… Ik heb de behoefte om naar m’n ouders te gaan, om samen te zijn, ik wil in ieder geval niet alleen zijn vandaag. Ik bel op, en meld dat ik kom, want een keuze hebben ze vandaag gewoon niet. De hele dag heb ik een rommelend buikje, soms wat harde buiken en de plannen die m’n moeder en ik voor de avond hadden worden door m’n moeder gecanceld want met die rommelende buik mag ik niet mee van haar.

Ik zou boodschappen doen, maar ik heb er de hele dag geen puf of zin in, dus ga ik samen met mij  vriend Peter naar de winkels. Daar tussen de schoonmaakmiddelen vraag ik hem om even te wachten, omdat de kramp in m’n buik nu toch wel echt even weggepuft moet worden. ‘Niet hier bevallen hoor!’, roept hij gelijk door het hele gangpad heen. We gaan naar huis en ik plof op de bank. Peter begint om 20:00 nog met koken. Ineens voel ik een raar plopje in m’n buik. Ik verbaas me erover, en ineens voel ik dat ik vocht verlies. Gelijk komt het besef dat m’n vliezen gebroken zijn en de kleine niet ingedaald ligt. Ik roep naar Peter, maar hij verstaat me niet en vraagt waarom ik zo raar met m’n billen van de bank hang. Ik vertel wat er aan de hand is en we bellen de verloskundige. Ik moet plat op de bank blijven liggen, zodat de navel streng niet klem kan komen te zitten. Als de verloskundige komt, checkt ze het hartje. Alles is goed, dus ik mag weer doen en laten wat ik wil. 21:00 Terwijl de verloskundige er nog is, nemen de weeën in heftigheid toe en spreken af dat we op z’n vroegst na 14.00 uur weer even contact opnemen. We moeten mijn lichaam de kans geven om wat ontsluiting te creëren. Ik moet me echt al wel concentreren bij iedere wee om ze goed op te vangen en dat lukt me nu nog prima. Ik besluit nog even te gaan douchen en Peter belt onze moeders dat het echt begonnen is. Hij vraagt of ze nog eventjes langs willen komen. We willen ze niet perse bij de bevalling, maar om een klein stukje mee te maken is toch wel bijzonder. Voor mij is het een soort afsluiting van kind zijn. Als de moeders in huis zijn en Peter en ik in de douche staan, komen de weeën snel achter elkaar. Eigenlijk wel heel snel, er is weinig tot geen pauze en ik ben m’n bubbeltje kwijt. Ik roep naar m’n moeder dat ik al zoveel druk voel en m’n schoonmoeder adviseert om toch de verloskundige te bellen. Peter twijfelt nog even, want we zijn pas 1.5 uur verder. De verloskundige heeft op dat moment nog twee andere bevallingen en omdat dit de eerste is zegt ze dat als ik het nu al niet meer red we misschien beter naar het ziekenhuis kunnen gaan. Ze stuurt toch een andere verloskundige naar ons toe.

Na twee uur weeën achter elkaar opvangen komt ze binnen en kijken we hoever ik ben… 8 centimeter! Vandaar dat het zo’n zeer doet! We gaan verder op bed en ik mag al snel gaan persen. Dit doe ik ongeveer een uur en dan wordt op 17maart  om 00:32 uur onze kleine meid Elin geboren. Een mooi fijn poppetje van 2720 kilogram. Ik vraag na drie seconden gelijk de kraamzorg – die ergens tijdens het persen binnen is gekomen – om de oma’s te halen en opa (mijn vader) blijkt er ineens ook bij te zijn. We genieten samen van de eerste momenten. We voelen allemaal even aan de navelstreng om het hartje te voelen. Na  20 minuten gaan de oma’s en opa weer naar beneden en gaan wij aan de gang om de placenta te halen, want die was er nog niet uit. Ik probeer een paar keer te persen, maar er komt niks anders dan bloed en stolsels. Ik krijg een spuit om de placenta los te laten gaan, weer proberen, weer niks. Elin gaat naar papa, weer proberen, weer niks. Volgends het protocol moeten we na 30 minuten de ambulance bellen, dus dat wordt gedaan. We proberen nog een keer met m’n knieën op m’n borst, maar er zit geen beweging in. En dan moet je mee, het infuus wordt aangelegd en de kleine meid wordt aangekleed door de kraamzorg. Ik word geholpen door de ambulancebroeders en wij gaan vast onderweg. M’n schoonmoeder rijdt met Peter en Elin iets later naar het ziekenhuis. In de ambulance verlies ik nog veel meer bloed. En ondanks alles, besef ik totaal niet wat er eigenlijk aan de hand is. Peter is nog net op tijd om me een kus te geven voor ik de operatie kamer in ga. Pas als ik op de operatie tafel klaar lig en tegen de anesthesist zeg dat alles zo gek klinkt en ik zo weinig zie, bedenk ik me pas dat dat toch niet echt goed gaat. Tijd om echt te beseffen heb ik niet, want ik ga onder narcose en de placenta wordt verwijderd door de gynaecoloog. Elin was erg gezakt in haar temperatuur en heeft een beetje voeding uit een cupje gehad. En ze heeft lekker warm bij papa gelegen. Als ik weer een beetje bij kennis ben, kan ik ook weer lekker knuffelen. De volgende ochtend komen we er achter dat ik 2.5 liter bloed verloren ben die nacht en krijg ik een zak met ijzer om weer wat aan te sterken. Als deze op is mogen we heerlijk naar huis.

OMAIRA

+ Meer berichten