Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Blog

SOS, interventies die werken als je kind een woede aanval heeft!

In deel 1 van deze blog zijn we begonnen met een lijst van mogelijke interventies die werken als je kind een woede aanval heeft omdat hij (of zij) iets niet mag. Deze lijst heb ik samengesteld met een aantal instamama’s en –papa’s. We gaan verder…

Het is helemaal feest als je kind op openbare plekken gehoor gaat geven aan de drang om zijn autonomie te ontwikkelen. Zeker omdat dit vaak op hysterische wijze gebeurt en er dan mensen zijn die geïrriteerd omkijken, staren, of opmerkingen maken. Als jij je kind dan een pak rammel verkoopt moet je je meteen weer verantwoorden. (Grapje natuurlijk, slaan mag niet. Nee echt niet. Niet doen.) Maar stel je bent in het openbaar en je kind gaat daar volledig uit z’n stekker, raak dan niet in paniek en schaam je niet. Wat anderen van jouw opvoeding vinden, is echt niet belangrijk. Ik denk dat het gedrag eerder afneemt als jij je niet van de wijs laat brengen door het optreden van je kind. Helaas heb ik hier geen wetenschappelijke bewijzen voor. Blijf rustig, er is nog nooit een peuter zijn hele leven in een woedeaanval blijven hangen, het gaat over. 

• Bij sommige kinderen helpt afzondering, door hem bijvoorbeeld buiten te zetten. “We gaan niet jankend ons zin doordrijven in een winkel(/sportkantine/whatever). Als je klaar bent met huilen mag je weer naar binnen.” Voor een aantal moeders werkt dit. Uiteraard houden ze hun kind wel in beeld. Bij héel eigenwijze en snelle kinderen, is het misschien niet ideaal. Voor je het weet rent de peuter aan de overkant van een drukke weg achter een kat aan.

Als je in een restaurant bent en je wilt je kind niet buiten zetten, kun je hem ook afzonderen door zijn stoel om te draaien. Als hij door het lint gaat omdat hij zijn potloden niet op de grond mag gooien, reageer dan meteen voordat de peuter messen kan gaan werpen naar het gezelschap aan de tafel voor jullie. Vertel erbij dat hij of zij weer omgedraaid wordt wanneer hij zich weer normaal kan gedragen. Is het pedagogisch verantwoord? Misschien niet. Werkt het? Ja, na een keer of drie. Volhouden dus.

• Je kind een podium bieden voor zijn performance. Als hij de hele Kruidvat bij elkaar schreeuwt omdat ‘ie het mandje niet mag trekken nadat hij bijna de hele shampoo-stellage heeft meegetrokken, geef hem dan de aandacht die hij zo graag wil: “Is dat alles wat je in je hebt? Kom op, dat kan harder. Die mevrouw daar achterin heeft je niet gehoord. Als je nog iets beter je best doet krijg je misschien een applaus.” Ja, zielig inderdaad. Wij houden al een potje apart voor de therapiekosten over 20 jaar. Het is trouwens een fijne bijzaak dat niemand commentaar durft te hebben op een moment dat je zelf al de aandacht pakt.

• Als je kind op de grond gaat liggen, ga er dan naast liggen spartelen en krijsen. Succes gegarandeerd. Wel extra hard schreeuwen hè. Gewoon omdat dat leuk is.

• Negeren is ook hier natuurlijk een goede optie. Of rustig naast hem zitten, tot hij gekalmeerd is. Sommige ouders proberen rustig contact te maken en hem gerust te stellen, dit lukt meestal pas als hij over de ergste hysterie heen is.

• Doen of je gek bent werkt ook altijd goed. Zuchtend en geïrriteerd om je heen kijken: “Irritant hè, die krijsende kinderen. Iemand enig idee van wie dit kind is?”

• Geef ten allen tijden je partner de schuld. “Dit heeft hij van zijn vader hoor…”

• Geef ze nooit hun zin om ze stil te krijgen. Stel je kind ligt krijsend op de grond van de voetbalkantine omdat hij of zij geen ijsje mag en jij geeft na een aantal geïrriteerde blikken tóch dat ijsje (of iets anders wat het kind lekker vindt/rustig van wordt), verbindt je kind schreeuwen aan zijn zin krijgen. Vervolgens zal hij óveral gaan krijsen wanneer iets niet gaat zoals hij wil. Logisch. Zou ik ook doen!

• Denk vooruit. Als je weet dat je kind niet zo flexibel is en snel in woede uitbarst, bereid je hierop voor. Dus als je 10 uur met hem gaat vliegen, neem dan eten en nieuw speelgoed voor hem mee. En vergeet de oordoppen voor alle medepassagiers niet.

Deze tips zijn op geen enkele wijze wetenschappelijk of pedagogisch onderbouwd. Er is geen kant-en-klare oplossing wat werkt voor alle kinderen. Als het een niet werkt, probeer je weer iets anders. Als ouder ken je je kind het beste, om een inschatting te maken wat wel of geen effect heeft.

Volgens mij is het allerbelangrijkste aspect van de opvoeding: contact maken met je kind. Proberen te begrijpen waarom een kind doet wat hij doet en luisteren, uitleggen en praten. Toen mijn dochter verdrietig was, omdat ze niet in het zitje van het winkelwagentje paste, begreep ik dat en heb ik haar getroost en het haar uit laten huilen in de winkel. Dat andere mensen mogelijk last hebben van mijn kind interesseert me dan niet. Ze is verdrietig en dit verdriet mag er best even zijn.

*Wanneer je het gevoel hebt dat je slecht contact krijgt met je kind, of wanneer woede- en driftbuien extreme maten of vormen aannemen, schakel dan hulp in van een professional.

Heb jij nog een goede tip? Deel deze dan in de reacties…

Brief aan mijn overleden dochter van twee jaar oud

Lieve Emma,

Als ik naar je foto kijk breek ik, want ik mis je zo enorm. Mijn kleine meisje, ik moest je laten gaan. Jij was bijna twee jaar ziek. Soms twintig epileptische insulten per dag. Vijf medicijnen, honderd opnames, misschien wel meer. Heel veel onderzoek, heel veel bloedprikken. Elke opname kreeg jij een infuus. Wat een hel. Ik hoor je gehuil nog zo in mijn oren als het even stil is. Soms hoor ik gelukkig ook je lach. Want lieverd wat was je altijd vrolijk. Maar helaas konden wij niet uitkijken naar een vrolijke toekomst. 

Voor het eerst naar de creche, elke vezel in mijn lijf heeft weerstand!

Vandaag is het zo ver! Mijn kleine schattige jongetje van vier maanden gaat vandaag voor het eerst naar de kinderopvang. “Het lieveheersbeestje”, zo heet zijn groep. Bah, ik hou niet eens van insecten… Ik zwaai met mijn arm de maxicosi op tafel. “Heeft Sjef een bepaald ritme? Zijn er bijzonderheden die we moeten weten?”, vraagt de groepsleidster. 
Ik denk na. “Bijzonder?! Bijzonder?! Ja, dat is hij zeker! En intelligent, schattig en knap! Je moet weten dat hij de liefste baby van de wereld is. En ook dat hij de meeste aandacht verdient. Zodra hij huilt, moet je direct naar hem toegaan. Aaien, knuffelen en kusjes vindt hij fijn. Eigenlijk wil ik ook ieder halfuur gebeld worden door de leiding. Zaken als hoeveel hij plast en het aantal ml melk dat hij gedronken heeft, wil ik allemaal exact weten. Verder moet er telkens een leidster bij hem zijn om met hem te spelen. Spiegeltjes, knuffeltjes en rammelaars lijken hem allemaal waanzinnig.”
In plaats van het bovenstaande zeg ik “Het is een makkelijke baby. Elke drie a vier uur drinkt hij een fles; 180 milliliter water met zes schepjes poeder. Overdag doet hij alleen maar hazenslaapjes. Driekwartier slaap is voldoende. Zodra hij in zijn ogen wrijft, is hij moe. Verder slaapt hij ’s nachts perfect door. Hij gaat het klokje rond. Wel 12 uur achter elkaar! Hij mag altijd zijn speen, dat stelt hem gerust.”

Ik ben bang dat ze Sjef over het hoofd zien… Hij is zo makkelijk … Nee, hij zal geen scene schoppen… Hem zul je niet horen. Huilen? Waarom?

Lieve Sjef heb een fijne dag! Mama komt je na haar eerste werkdag weer ophalen!

“Kan jouw kind dat nóg niet?”

De parentale burn-out

Dat een burn-out alleen maar door hard werken komt, is een illusie. Dat bewijst de parentale burn-out. Een burn-out met alle symptomen zoals we hem kennen, maar dan als direct gevolg van het ouderschap. Volgens onderzoek aan de Frans Universiteit UCL zijn 1 op de 10 ouders opgebrand, moe en hebben het gevoel dat ze falen. Oorzaken van deze uitputtingsslag zit hem in de verwachtingen die wij ouders hebben van onszelf, maar ook van onze kinderen. Wij ambiëren een carrière, dat we voorleesmoeder zijn, woensdagmiddag oneindig knutselen én een spannende relatie onderhouden. Maar helaas lieve mama’s, dat moet ergens knellen. De agenda raakt te vol, je slaapt te kort of je komt helemaal niet meer toe aan jezelf. Je leeft continu op adrenaline van doel tot doel en dat werkt op den duur uitputtend. Regelmatig zie ik moeders in deze modus voorbij komen. Niet alleen in mijn praktijk, maar ook op school, in de supermarkt en in de speeltuin. Veelal verdiept in hun telefoon met moeite schakelend tussen alle aandachtsgebieden. Een kind dat roept, een appje van de baas, een mailtje van een klant. Vooral hoogopgeleide en deeltijd werkende vrouwen behoren tot de risicogroep voor parentale burn-out. Ook ik was die moeder. Die moeder die afspraken begon te vergeten. De moeder die om 23.30 uur nog even een wasje ophing. Die moeder die haar kinderen gehaast afgooide bij de opvang, om op tijd op kantoor te kunnen zijn bij die ontzettend belangrijke niet te missen vergadering.


She’s got it all
Maar hoe komt het toch dat we zó hard rennen? Een grote oorzaak zit in de kwelling die ‘vergelijken’ heet. Dat begint al tijdens jouw zwangerschapsverlof. Competitie onder moeders ligt direct op de loer. “Kan jouw kind dat nóg niet?”, zijn vragen die we zonder nadenken aan elkaar stellen en voor veel onzekerheid kunnen zorgen. Veel vrouwen zien op tegen het uitstapje naar het consultatiebureau. Daar word je geconfronteerd met lijstjes, curves en maatstaven. Jouw kind MOET daar natuurlijk netjes in passen. De vlekken schieten in je nek als het maar even afwijkt. En als je dan na maanden in je bubble de kantoorjungle weer betreedt, is niets veranderd. Doelstellingen sky-high, agenda’s volgepropt met aaneengesloten afspraken en het jargon vliegt je om de oren. Binnen in jou is er van alles veranderd, en tóch doe je mee. Al die andere moeders kunnen dat toch ook? Niemand klaagt over gebroken nachten. Niemand klaagt over het huishouden. Dat lijkt bij sommigen als vanzelf te gaan. En er is altijd die ene collega met die topbaan, die alle deadlines haalt en 24/7 bereikbaar is. Zij brengt zelf haar kinderen naar school en woensdagmiddag staat ze enthousiast aan de zijlijn bij hockey. Bovendien zit ze in allerlei interessante commissies én heeft iedere week een etentje met vriendinnen. Vergeet niet haar partner die haar volledig steunt. She’s got it all, en dat wil jij ook!

Een mythe
Klinkt als een perfect leven waar ‘alles’ in zit. Want met een ‘gemiddeld leven’ kun je echt niet aankomen. Totdat de man met de hamer komt. Burn-out! En jij niet eens meer weet hoe je een rugtas moet inpakken. Terwijl al die geweldige gezinnen door lijken te gaan met hun ideale leven, is het enige wat jij wil: RUST! Echt herstel komt pas bij het besef dat de waarde van jouw leven niet afhangt van jouw positie op de carrièreladder. Het hangt niet af van de prestaties van jouw kinderen. Het hangt niet af van hoe schoon jouw huis is. En al helemaal niet van wat anderen lijken te bereiken. Het perfecte leven is namelijk een mythe. Achter dat perfecte gezin, die perfecte moeder, een perfecte carrière schuilt misschien wel een groot verdriet, gemis of onzekerheid. En ondertussen zijn we doodmoe om maar te proberen eraan te voldoen.

Als we onszelf eens minder zouden vergelijken met anderen, zouden we een stuk gelukkiger zijn. Dat begint bij nadenken welk signaal je zelf afgeeft aan andere moeders. Durf jij een moeder over de vloer te laten zonder dat jouw huis aan kant is? Zo niet, dan is het goed na te gaan waarom je hier moeite mee hebt. Wil jij de ander de indruk geven dat jij altijd alles op orde hebt? Deze intentie maakt dat er misschien wel iemand tegen jou opkijkt. En zo ben jij ongemerkt die perfecte vrouw en houden we de mythe in leven.

BURNOUTCOACH JOLIEN (klik hier voor haar Instagram)

BRON: Ouders van Nu

Een brief aan de vader van onze babygirl

Beste papa van mijn dochtertje,

​

We zijn inmiddels bijna twee jaar verder nadat ik erachter kwam dat ik zwanger was geraakt van jou. Hoe ongepland dit ook was, mij kreeg je niet van mijn keuze gepraat. Het kindje zou blijven. Jij dacht daar helaas anders over en hebt toen besloten dat je geen contact meer wilde en ook in de toekomst niet met ons kindje. Nu teee jaar verder hebben wij elkaar één keer toevallig gesproken. Toen we elkaar vorig jaar tegen gekomen waren in de stad. Ik was alleen, dus je hebt je dochtertje niet kunnen zien. Ik merkte wel enig nieuwsgierigheid waardoor er hoop ontstond. Eerlijk gezegd zou ik het liefst willen dat jij van de aardbodem verdween. Ergens wens ik je al het slechts toe in de wereld. Maar diep in mijn hart, hoop ik nog steeds dat je een keertje aan komt kloppen. Niet voor mij maar voor een héél speciaal klein meisje.  

​

Ik vraag me af hoe jij met jezelf kan leven, hoe jij jezelf in de spiegel een paar straten verderop kan aankijken? Terwijl je weet dat je een vrouw behoorlijk aan haar lot hebt overgelaten en je eigen dochtertje daar rondloopt. Contact met je ouders heb ik wel, gelukkig maar. Maar dat is erg oppervlakkig en ik denk niet dat ze hen ooit als echte opa en oma kan zien als ze voor de rest van jullie familie en omgeving als groot geheim wordt gehouden.
Maar goed ik kan wel boos op jou blijven… Maar ergens voel ik medelijden met je. Medelijden dat je zoveel leuks al gemist hebt! Het begon al bij de echo’s. Hoe bijzonder is dat om te zien? En niet te missen: de geboorte, niet dat dat voor mij onder het kopje “leuk” valt. Maar zo bijzonder en speciaal om je eigen kindje ter wereld te zien komen. Dat heb jij gemist… Maar ook haar eerste lachje, de slapeloze nachten en het knuffelen. In slaap wiegen, haar met trots aan het kraambezoek laten zien. De eerste keer dat ze ging kruipen, de eerste keer dat ze ging staan. De eerste keer dat ze “papa” zei (ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe ze daarbij komt, maar goed het lijkt ook wel een beetje op Peppa natuurlijk. Nou, over Peppa gesproken. Jij hebt waarschijnlijk geen idee wie dit is, he?). Maar ook haar trekjes die je herkent van jezelf. Qua uiterlijk leek ze in het begin ontzettend veel op jou! Nu is het een mengelmoesje van ons twee. Maar ook ontwikkelt ze inmiddels echt een “eigen” karaktertje. Er zijn een aantal dingen die ik van mijzelf terug zie, maar ook een hoop die ik niet herken en jij waarschijnlijk wel.  

‘Een hemelse bevalling in complete rust’, onze verloskundige Marlies kreeg er kippenvel van

Soms komen er mensen op je pad die je bij blijven. Ze zeggen iets wat je raakt. Ze lijken op een lijn te liggen met jou. Of ze zijn zo gewoon, dat ze bijzonder zijn. Zo leerde ik in de laatste maanden van 2014 Boas en Jessica kennen op de praktijk. Begin 30 jaar, beide een baan en tweede kindje op komst. Een doodnormaal stel zou je zeggen. Dat waren ze ook, absoluut. Maar we hadden een bijzondere klik. Zo’n klik waarvan je als zorgverlener direct voelt dat de vertrouwensband er al is, voordat je echt kennis hebt gemaakt. Meestal kwamen ze met zijn tweeën naar het spreekuur. Zij altijd in een mooi A-lijn jurkje, waar haar slanke lijf en zwangere buik mooi in uitkwamen. Onder haar arm een rode A4 map waar ze alle papieren voor de zwangerschap in verzamelde. Hij er kalm achteraan, altijd een grote glimlach bij het schudden van onze handen. De gesprekken op de praktijk zijn gemoedelijk en gezellig, maar ook soms emotioneel en geladen. In de familie is een bevalling kortgeleden niet goed gegaan… En dat geeft natuurlijk spanning voor nu. Tuurlijk, ze weten nu wel deels wat er komt… Maar de klus moet toch geklaard worden. Hoewel we het spreekuur rouleren met de collega’s, zie ik ze vaak achter elkaar. Met name de laatste weken zijn Jessica en ik gezellig aan het kletsen, ze vraagt ook altijd even geïnteresseerd hoe het mij is. ‘Hoe gaan de diensten? En is het druk momenteel?’ Aan het eind heeft ze het wel een beetje gehad. Niet zozeer uit malaise, maar uit nieuwsgierigheid naar het kleintje. Maar Jessica vertelde dat ze intens kan genieten van zwanger zijn. Want het is zo’n bijzondere periode, zo’n kleintje in je buik! Je doet het maar een paar keer in je leven. Ik ben benieuwd of ik bij de bevalling ben. Het lijkt me ontzettend leuk om erbij te zijn.

 

 

Op de 8e van de maand belt ze me ’s nachts. We hebben een aantal keer contact, ik kom op huisbezoek, maar het echte werk is nog niet begonnen. In plaats van de zuchtende reactie die ik normaal gesproken zou krijgen in zo’n situatie van andere zwangeren, glimlachen Boas en Jessica naar elkaar. “Oke, we gaan er nog even van genieten dat het rustig is.” De oudste zoon Sepp is naar de oppas, dus de dag ligt nog voor ze. “Een wandeling maken, mag dat nog?” “Zeker weten”, zeg ik terwijl ik weer op weg naar huis ga en de voordeur even later achter me dichttrek na wat adviezen en belinstructies. Een aantal uur later belt Boas, het wandelen was heerlijk. En het heeft geholpen… De weeën zijn nu echt begonnen. Ze vindt het niet meer zo leuk. Bij het huisbezoek zie ik een andere Jessica. Nog steeds ontspannen glimlachend als ik binnenkom, maar meer gefocust als de weeën voorbij golven. Ze is ver genoeg om naar het ziekenhuis te gaan. Spullen in de auto en go.

Onze verpleegkundige van de neonatologie probeert prachtige herinneringen te maken met de ouders en preemie! Hoe?! Lees snel mee!

Je bent zwanger en kan niet op van geluk. De eerste weken van het nog prille kindje is het allemaal nog wat onwerkelijk, na het bezoek aan de verloskundige en bij het zien van de eerste echo wordt het besef langzaam groter. Het gebeurd echt, er groeit een klein mensje!

Als aankomende ouders fantaseer je over veel dingen; de bekendmaking van de zwangerschap, wie vertellen we het als eerste? Hoe gaan we het vertellen?

Je denkt al na over de babykamer; welke kleuren zijn mooi? Willen we een echte jongens of meisjes kamer of toch liever neutraal? Wat voor meubels zijn er allemaal en welke vinden we mooi?

De weken gaan voorbij en zo ook de controles  met al zijn eigen mijlpalen. 

Mijlpalen zoals de uitslagen van onderzoeken  die misschien gedaan worden

(NIPT, combinatietest, vruchtwaterpunctie enz.) maar ook de termijnecho’s, het vaststellen van de uitgerekende datum, de controle bij de 20 weken echo en misschien willen jullie als ouders het geslacht van jullie kindje wel weten.

Al deze spannende mijlpalen komen langs. En je fantaseert ondertussen verder, welke wensen zijn er allemaal voor je kindje en je gezin? wat wil je nog doen, nog doen voor je kindje geboren word? Waar droom je nog van? Hoe zal het zijn als hij/zij er is? Soms ontstaat er een heuse ‘bucketlist’ die je wil afvinken.

De weken vorderen en bij mama begint een buikje vorm te krijgen, ook de buitenwereld kan het nu zien. Waar je als moeder soms nog wat moet wennen aan het buikje wat ontstaat is het voor de buitenwereld nu wel duidelijk dat er geen sprake is van een iets te uitgebreid kerstmenu of zomerse BBQ avonden, nee daar zit echt een baby in, in die buik!!

En dan ineens net wanneer je als ouders net aan het idee begint te wennen… wordt jullie kindje geboren! Veel vroeger dan die bewuste uitgerekende datum, veel kleiner dan het gewicht wat geschat werd en allemaal nog voor dat er überhaupt enige voorbereiding getroffen is voor de komst van dit kleine mensje.

Los van het feit dat het kamertje soms nog niet af is en kleertjes niet in huis gehaald zijn (of dat wat je hebt aangeschaft nu veel te groot is), zijn alle fantasieën waarvan gedroomd werd de afgelopen weken, per direct van de baan!

Nog een keer samen op vakantie gaan, een foto shoot van mama’s zwangere buik, een 3D echo of het laten maken van een gipsafdruk van mama’s buik… het is allemaal niet afgevinkt van de ‘bucketlist’. In plaats daarvan ben je ineens ouders geworden van een nog veel te jong en veel te klein kindje wat nu in een couveuse verder moet ontwikkelen.

 

Ik merk in mijn gesprekken met ouders op de neonatologie dat pas na een paar weken het besef komt wat zij allemaal nog hadden willen doen en wat niet gelukt is. Ik vind het als persoon heel belangrijk dat er ervaringen en herinneringen zijn. Helaas kan de tijd niet terug gedraaid worden maar herinneringen houden de tijd wel levend. Als verpleegkundige  probeer ik hier dan ook rekening mee te houden en mee te denken wat ik voor ouders kan betekenen. Soms regel ik dit samen met mijn team of ik schakel eventuele naasten van ouders in die nauw betrokken zijn.

Helemaal niets kan de tijd of het moment vervangen maar mijn doel is wel altijd om te proberen die opgestelde ‘bucketlist’ van ouders bij te stellen en alsnog herinneringen te creëren.

Zo is het voor het eerst aan doen van kleding in maatje 44 of 48 voor ouders net zo speciaal als het geboortepakje wat in maatje 50/65 al uitgezocht was voor na de geboorte maar voorlopig nog niet past. Dit moment probeer ik dan alsnog bijzonder te laten zijn. 

Ook het aanmelden van een kindje bij de early-birds fotograaf kan bijdragen aan een bijzondere herinnering. Het is niet het zelfde als een zwangerschap of new born shoot die eigenlijk in de ‘bucketlist’ stond maar het zijn wel prachtige foto’s van het leven van nu, het huidige moment.

Een gipsafdruk van een buik waar het kindje al uit is, is ook niet zoals mama had gedroomd. Een gipsafdruk van een handje of voetje van ouders en hun kleintje is dan wel weer mogelijk om te laten maken. Niet het zelfde maar wel bijzonder. Door op deze manier mee te deken met ouders of naasten van het gezin in te schakelen om dit te regelen kan de vooraf opgestelde ‘bucketlist’ bijgesteld worden en op een andere manier afgevinkt worden.

Met mooie ervaringen en herinneringen voor altijd!

 

  ROMY

Na een lange weg kreeg Leonie de drieling mee naar huis! Voorgoed dacht ze…

Daar zijn ze dan.. voor mijn gevoel heb ik er zo lang op moeten wachten. De twee weken dat ik in het ziekenhuis lag opgenomen, leken oneindig.

Toen Daan als laatst mijn buik uit werd gehaald stuurde ik mijn man direct met de kinderen mee. Wat zal dit een speciaal moment voor hem geweest zijn.

Ik heb nog een half uur op de tafel gelegen. Alles werd weer netjes dicht gemaakt, maar jeetje… wat een vreselijk gevoel is dat zeg! Ik werd kots en kots misselijk.

Mijn man is in de tussentijd dus bij onze drie wondertjes geweest met een kamer vol artsen en verpleegkundigen. Hij mocht ze even gauw vasthouden en daarna gingen ze aan de cpap, een ademondersteuning, ze ademde namelijk wel zelf.

De kindjes werden  naar de NICU gebracht en mijn man ging met mij mee naar de uitslaapkamer. Na twee waterijsjes hebben wij onze ouders en beste vrienden opgebeld dat de kindjes waren geboren. Trots vertelde wij hun naam!

Ik werd na ongeveer drie kwartier naar mijn kamer gereden waar mijn ouders ons op stonden te wachten. Een emotioneel en niet te bevatten moment. Even bijpraten en daarna wilde ik natuurlijk niets liever dan naar onze kindjes.

 goede

Met bed en al werd ik de afdeling van de NICU opgereden. Woow… daar liggen ze dan, onze kinderen! Alle drie in hun couveuse, naast elkaar.

Naar wie ga je het eerst??? Waar moet ik kijken?? Mag ik ze aanraken?? Zijn ze echt van ons??? Zoveel vragen gingen er op dat moment door mijn hoofd.

Wij gingen als eerst bij Daan kijken, hij lag het dichtst bij de deur. Wat klein!! Al die draadjes, mijn mannetje…. Zucht! Daan had het vanaf het begin al zwaar met zijn ademhaling, maar hij kreeg die dag de kans om zich te bewijzen aan de cpap. Helaas moest Daan na een dag toch aan de beademing, hij had niet de kracht om zelf genoeg adem te halen.

Mick en Evi deden het direct al super aan de cpap. Na enkele dagen lag Mick zelfs al aan de highflow. Evi volgde Mick iedere keer op, alleen heeft Evi tussendoor een infectie gekregen.

Na 5 dagen in het ziekenhuis mocht ik naar huis, maar waar ga je heen als je aan de andere kant van het land zit?! Gelukkig was er om de hoek van het ziekenhuis een Ronald McDonaldhuis. Wat een uitkomst. Op dat moment voelt het echt als straf, ookal is alles keurig netjes geregeld en zijn er veel lieve vrijwilligers. Als wij er op terug kijken, was dit onwijs fijn. Wij konden dicht bij de kindjes zijn en konden zo vaak heen als we wilden.

Na 2 weken mocht Mick al van de NICU af en mocht hij naar de kinderafdeling. Evi volgde een paar dagen later. Zo trots op onze kanjers, maar ook zo dubbel. Boven lag Daan nog en wij wisten toen al dat het niet lekker ging met Daan.

Daan heeft vanaf het begin af aan al veel ups en downs gekend. Zijn longen waren slecht en hij heeft verschillende vormen van ademhalingsondersteuning gehad. Hij heeft weken aan de beademing gezeten, het lukte iedere keer maar niet om hem eraf te krijgen. Beademing is iets noodzakelijks, maar richt ook veel schade aan, doordat er een buisje door de keel naar binnen gaat. Daan was niet sterk genoeg om zelf het volledig onder de knie te krijgen.

Ondertussen ging het met Mick en Evi op de kinderafdeling heel erg goed. Ze mochten in bad, kleertjes aan, en zelfs een eerste keer uit een flesje proberen te drinken. Zulke mooie momenten, maar o zo dubbel. Je kunt niet optimaal genieten als je “ver” van huis bent en je andere zoon boven ligt te vechten voor zijn leven.

Daan kreeg een medicijn, hydrocortison. Dit was een sterk medicijn waarbij wij snel effect zouden moeten zien. Daan reageerde redelijk op de medicijnen, maar helaas niet zoals de artsen het hadden gehoopt. We stonden een beetje met de rug tegen de muur voor ons gevoel. Wij hadden een gesprek over Daan met de arts, hierin werd aangegeven dat de artsen een ander medicijn wilden gaan proberen, dexamethason. Dit was een nog sterker middel wat zij haast nooit meer gaven aan kindjes, omdat het zeer heftig spul is.

Daan reageerde fantastisch op de dexamethason! Ze konden Daan eindelijk van de beademing af krijgen. Langzaam kon er afgebouwd worden en hij kon zelfs nog een stap lager! Zo mega trots op dit mannetje. Onze dappere strijder.

Ondertussen zijn wij vaak in gesprek geweest, omdat wij heel graag richting huis wilden. Je voelt je mega eenzaam “zo ver” weg. Je leeft in een enorme bubbel samen, waar je alleen elkaar hebt om dingen af te reageren. Het is zwaar, moeilijk, frustrerend en onzeker zo’n situatie.

Eindelijk!!! Na 6 weken konden uit het niets Mick en Evi richting Beverwijk! Binnen een uur nadat wij het hadden gehoord werd Evi al met de ambulance opgehaald. Eind van de middag werd Mick opgehaald en was Evi veilig aangekomen. Wij hebben Daan heel veel dikke kussen en knuffels gegeven en zijn achter Mick en Evi aan gegaan.

De dag erna ging mijn man weer richting Zwolle en bleef ik thuis. Een week hebben wij gesplitst moeten leven. Mijn man bleef tot en met zondag en ik kwam maandag tot en met woensdag. Op donderdags ging mijn man weer heen. Precies een week later op vrijdag, totaal onverwacht maar vreselijk gewenst kon Daan naar het AMC. Ik kon mijn tranen niet bedwingen dat mijn man met het goede nieuws belde.

Milko, mijn man, heeft Daan uitgezwaaid en ik was in het AMC aanwezig om Daan op te vangen.

Daar was hij dan eindelijk, onze dappere strijder!! Eindelijk een stapje dichterbij huis. Dachten wij..

 

LEONIE (klik hier voor haar Instagram)  

Mijn dochter wordt bijna één en ik heb nog geen feestthema bedacht

Een vriendin vraagt me welk thema ik heb gekozen voor Sophie haar eerste verjaardag. Een ander vraagt of de echte uitnodiging per post nog volgt, een appje met de datum en tijd wanneer we het vieren was blijkbaar niet genoeg. Weer iemand anders vertelt me dat op de eerste verjaardag van haar zoon 75 mensen zijn uitgenodigd. Waar ik de cakesmash heb geboekt? Wat voor taart ik heb besteld? Of ik al een digitaal lijstje heb gemaakt? Zijn jullie écht op vakantie op haar verjaardag? Hoe dan? 

Eigenlijk heb ik helemaal geen tijd om deze blog te schrijven, want zoals jullie kunnen lezen hoor ik heel druk bezig te zijn met alle voorbereidingen voor Sophie haar eerste verjaardag. Dit is over exact één maand en twee dagen. Oké opgebiecht, haar digitale verlanglijstje heb ik allang gemaakt. In mei denk ik. Maar dat is simpel en ook nog eens leuk om te doen. Online shoppen ben ik namelijk erg goed in. Alleen het idee dat Sophie het (misschien) pas eind juli zou krijgen vond ik vreselijk. Alles op haar lijstje is zo leuk, dat ze het nu moet hebben. Maar goed, geduld Esmée, geduld. Mocht je dit nog niet weten, kinderverjaardagen gaan samen met digitale lijstjes. Zo eentje waar je dan cadeaus van “afstreept” als je het hebt gekocht. Toen ik dat zes jaar geleden voor het eerst meemaakte bij de verjaardagen van mijn neefjes vond ik het maar raar. Ik bepaal zelf wel wat voor cadeau ik koop. Eigenlijk is het best wel handig. Je krijgt cadeaus die je kiddo nog niet heeft, die je leuk vindt en je voorkomt cadeaus waar je niet op zit te wachten (ik geef nog steeds regelmatig cadeaus die niet op de lijst staan, want.. ik bedenk gewoon leukere cadeaus duh).

Onze kraamverzorgster Lisette vertelt: Ik ben voor het eerst naar huis gestuurd

Het is weer tijd om te werken. Ik word gebeld in de ochtend door de planning. Ze hebben een gezin voor mij. Ik neem een collega over die twee dagen bij een gezin is geweest. Het is het derde kindje voor dit gezin, een jongetje! Ik maak mij klaar en rij naar het gezin toe. Ik bespreek met de kraamvrouw wat er verwacht wordt en wat ik te bieden heb. Moeder en baby staan namelijk altijd op nummer één. Als er ruimte is voor het huishouden is dit prima. Ik help zo veel mogelijk met de borstvoeding om dit te laten slagen. Ik doe alle controles van moeders bloeddruk, hechtingen, baarmoeder en de temperatuur. Ook stel ik geregeld een aantal belangrijke vragen. Zoals over de hoeveelheid bloedverlies en dergelijke. Ik let goed op de borsten en de benen. De baby weeg ik, let op zijn kleur, op zijn poep en plas, op zijn naveltje en ook zijn temperatuur. Eigelijk let ik dus als kraamverzorgster op een hele hoop. 

De wc en het sanitair schoonmaken is vaak een standaard vraag. Verder doe ik de was. Ik sta ongeveer om de dag boven en beneden om te stofzuigen en ik verschoon om de dag het bed (als zij dit willen). Ik ben een open persoon en ik zeg altijd als er iets is. Wederzijds verlang ik dit ook. Praat met me, want dan kan ik er iets mee. Ik vind het niet leuk als ik dingen teruglees op mijn feedbackformulier, want dan kan ik er niks meer aan veranderen. De kraamweek is maar één week, het is zo om. De kraamvrouw geeft aan dat helpen met de borstvoeding en spelen met de andere twee kinderen belangrijk zijn. 

De baby weegt ongeveer 4700 gram, het is dus best een flinke baby. Deze baby’s krijgen vaak bijvoeding, omdat zij gewend zijn om altijd te kunnen eten en de borstvoeding is vaak nog niet voldoende op gang. De baby hapt mooi aan en zuigt de eerste paar minuten goed en valt dan in slaap. Dit is altijd erg lastig en vraagt veel geduld, zo ben ik dus best een tijd bezig met de borstvoeding. Dit is normaal bij baby’s die te weinig wegen, maar dus ook bij baby’s die aardig wat wegen. Ze willen vooral slapen en zijn heel moeilijk wakker te krijgen. Ook zijn jongetjes vaak wat luier dan meisjes. De meneer vraagt tussen de voeding door of ik er een was in wil gooien. Prima, een klein wit wasje kan ik vinden, dus die doe ik er in. De visite komt bijna. Ik zorg voor het drinken en eten. Na de visite weer een nieuwe poging tot voeden. Daarna was het de vraag of ik met de twee andere kinderen even naar de speeltuin wil zodat de ouders even kunnen rusten. Helemaal  leuk! Drinken, koekjes mee. Na de speeltuin nog even kleien. De stofzuiger er door heen, even de nacht voorbespreken en ik ga weer naar huis. 

De volgende dag had ik een kort dagje van 9.00 tot 13.00 omdat het Bevrijdingsdag is. Ik had namelijk met Koningsdag wel gewerkt. Ik kom binnen en vraag hoe de nacht is gegaan. Best rommelig vertelt vader. Ik loop naar boven en de baby is pas klaar met drinken, hij mindert niet met bijvoeding, maar er komt juist steeds meer bij. Ik vertel als je telkens meer voeding geeft, hij daar vol van zit en niet meer om de drie uur aan de borst wilt. Dit blijft lastig met bijvoeding (kunst) en borstvoeding door elkaar. Ook nu vraagt vader of ik er een wasje in wilt doen. Ik doe dat zodra ik klaar ben met de controles. We bespreken de rest van de week even door voor de uren, omdat de vader weer wat gaat werken. Daarna wordt de baby net goed wakker, als ik bijna naar huis wil gaan. Ik blijf wat langer om te helpen met goed aanleggen. Ik kom thuis en wil me net gaan omkleden als ik door de planning wordt gebeld. Ze vertelt dat het gezin niet meer wilt dat ik nog terug kom. Zo dat is even een klap in mij gezicht. Ik vraag de reden en voel ook gelijk tranen op komen, want wat maakt mij dit boos zeg. Vooral het feit dat ze niks hebben gezegd, maakt mij boos. Net alsof ik ga bijten als een gezin zegt dat de klik er niet is. “We willen graag morgen iemand anders.” Ik zou zelfs dan nog zelf direct de planning bellen. Het zou bijvoorbeeld beter zijn als ze bijvoorbeeld uitlegt dat ik veel met moeder en baby bezig bent maar dar ze wat anders verwacht. Ik snap best dat het misschien lastig is om dit aan te kaarten… Maar we zijn toch volwassen? En daarbij ik ben geen schoonmaakster? Ze wil dat ik telkens al het speelgoed van de kinderen op ruim? De soms wat ervaren vrouwen die in de kraamzorg werken zijn nog zo opgeleid om veel in het huishouden te doen. Maar de protocollen zijn al lang veranderd veel hebben hier moeite mee. En doen het alsnog. Je kan het wel doen als er tijd voor is. Maar ze zouden dan duidelijk moeten zeggen dit hoort eigelijk niet.

 

 

Mijn collega van de planning is heel lief en blijft rustig met mij praten. Dit gebeurt zo’n twee keer in de week en het ligt niet aan mij. De reden is dat ik te veel op moeder en baby ben gefocust en dat ik niet genoeg aan het huishouden doe. Mijn collega deed dit wel. Ze ging strijken.. Sowieso sta je een punt achter als je iemand over neemt, maar hierbij waren het wel veel punten. Je wordt sowieso vergeleken, helaas, maar ook logisch, het is menselijk. 

 

 

LISETTE (klik hier voor haar Instagram)  

 

+ Meer berichten