Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Blog

Ik werd tijdens mijn zwangerschap helemaal gek gek gek van… Water

‘’Je bent verschrikkelijk! Niet jij, maar je hormonen!’’

Het feit dat hormonen je water uit pak laten drinken in plaats van uit de kraan omdat het niet lekker smaakt zegt al meer dan genoeg: zwangerschapshormonen maken mij he-le-maal geschift. Ooit las ik ergens dat de hersenen van een vrouw krimpen wanneer zij zwanger is. Dit verklaard dan ook waarom vrouwen zo wazig en extra vergeetachtig zijn tijdens en na een zwangerschap. De hersenen worden tijdens een zwangerschap volledig ingesteld en voorbereid op het zorgen voor de baby en voor al het alert zijn op het huilen van de baby. Zelf denk ik niet dat mijn hersenen alleen krimpen tijdens een zwangerschap, ik onderga door al die hormonen een heuse karakter transformatie: ik word he-le-maal locoloco.

Soms helpt het om je kind gewoon even buiten te zetten…

Uitingen van ongenoegen in hysterische mate, zo noem ik ze maar. Hiermee bedoel ik de aanvallen die een kind krijgt als hij (of zij) zijn zin niet krijgt. Een kind is nog niet in staat om zijn onvrede op een rustige manier kenbaar te maken. Het zou wat zijn als jouw 2-jarige je met een betoog van goed onderbouwde argumenten van tafel veegt als hij niet in het bewegende autootje van de buurtsuper mag. Nee, kinderen hebben vaak maar een paar primitieve manieren om zichzelf duidelijk te maken, zoals krijsen, huilen, spartelen op de grond en gooien met spullen. 

Stel je eens voor: De eerste maanden in het leven als alleenstaande moeder, waar begin je?

Mijn eerste maanden als single moeder zijn ingegaan en wat is het anders dan voorheen. Na een vervelende scheiding maar een hele bewuste keuze om weg te gaan was ik nu echt alleen. Mijn dochter heb ik maar voor de helft bij me en de eerste maanden na zo’n breuk zijn zwaar. In mijn geval was ik op zoek naar een nieuw huis, verbleef ik tijdelijk bij mijn oudere zus en haar man die geen kinderen hebben. En nu opeens had ze haar jongere zusje en diens dochter van anderhalf in huis. Een hele ommekeer voor hen en natuurlijk ook voor ons. Ik was veel aan het regelen om alles op orde te krijgen, op zoek naar een eigen woning maar een ‘slechte’ woningmarkt voor een alleenstaande moeder en bijna geen huurwoningen beschikbaar.  

Bevallingsverhaal: “Noa lag in een spagaat, ja serieus…”

Voor mijn gevoel is ze nog steeds klein, maar ze is alweer bijna 7 (time flies!!), bijna 7,5 jaar geleden raakte ik zwanger van Noa Jesabel. Toendertijd nog samen met haar vader. Het gekke van deze ontdekking was, dat ik zonder zwangerschapstest wist, ik ben zwanger. Op 20 december 2011 wist ik het zeker, ik ben zwanger, 20 jaar, super jong en nog aan het studeren. Maar wat waren we gelukkig. Op de Grote Markt in Haarlem naast de verlichte kerstboom vertelde ik Noa’s vader ‘s avonds: ‘Het is toch wel zo..’ en op de echo 6 weken later zagen we inderdaad een klein frummeltje, het hartje hoorden we voor het eerst en ik was direct verliefd. 

Ik voelde in een vrij korte periode mijn lichaam veranderen. Mijn borsten werden gevoeliger… en mijn bloeddruk daalde, hierdoor viel ik een aantal keer flauw, maar verder in het eerste trimester vielen de klachten mee. In het tweede trimester bereikte mijn nesteldrang vooral een hoogtepunt en zag ons huis eruit als een VT Wonen magazine, dat ik al gek werd van binnen als de visite kruimels achterliet op het vloerkleed.

Tijdens een van de eerste bezoeken aan de verloskundige las ik een brochure waarin stond beschreven, dat je kind natuurlijk niet altijd keurig met zijn/haar hoofdje naar beneden hoeft te liggen. Logische dacht ik nog, want mijn broertje was ook een stuitligger en omdat hij het op het nippertje het heeft gered, had ik al bedacht als me dat overkomt, dan zou mijn voorkeur gaan voor een keizersnede. Dit idee vervaagde gedurende de zwangerschap, maar keerde in mijn derde trimester terug, want Noa lag in een spagaat. Ja serieus, want miss-lenigheid-haarzelf had zichzelf in een spagaat gewurmd. En mijn lichaamsbouw is fijntjes, dus ik voelde een hoofd bovenaan tegen mijn ribben drukken, een voet met een been ernaast en 1 beentje trappelend naar beneden. Al snel droeg de verloskundige mij over aan de gynaecoloog in het ziekenhuis, nadat de draaipoging mislukte. En niet omdat Noa dit niet wilde, maar omdat bij mij totale paniek toesloeg, met een langdurende harde buik tot gevolg.

In het ziekenhuis kreeg ik als enige optie een keizersnede, vrij uniek in Nederland begreep ik later, want bij de eerste stimuleren ze 9/10 keer als eerste een natuurlijke bevalling. De gynaecoloog legde mij uit dat Noa zich zo had gepositioneerd dat de kans dat ze vast kwam te zitten te groot was.

Daarop kreeg ik een afspraak om op 28 augustus een geplande keizersnede uit te laten voeren.

Elf dagen voor die geplande datum gingen we een avondje varen tegelijkertijd met Haarlem Jazz. Het was een zwoele zomeravond. We zaten met vrienden op een boot. Ik voelde me goed en had diezelfde middag mijn stage geregeld voor het derde jaar van mijn opleiding. Rond 0:00 vond ik het mooi geweest, zo dicht mogelijk ben ik varend naar huis gebracht, het laatste stukje legde ik waggelend naar huis af en de vader van Noa wenste ik nog een fijne avond…als ik wist wat mij 5 uur later te wachten stond, had ik hem direct van die boot afgesleurd..haha.

Bij thuiskomst merkte ik dat ik last had van mijn rug, een soort krampachtig gevoel…en ik dacht nog met mijn nuchtere hoofd, dat is ook niet zo gek als je een paar uur achter elkaar hoogzwanger op een boot hebt gezeten. Ik douchte en ging slapen. Tussen 4-5 uur ‘s ochtends werd ik wakker met menstruatiekrampjes, toch vertrouwde ik dit niet, .. maar ja de aanstaande vader was nog tot de laatste uurtjes aan het feesten op Haarlem Jazz. Snel belde ik hem op zijn mobiel, waarvan de batterij leeg bleek te zijn, dan zijn zakelijke telefoon dacht ik…’’He!’’ dacht ik, ‘’ die gaat over gelukkig… ‘’ totdat ik de ringtone in onze keuken hoorde. ‘’Shit! En nu?’’ Ik belde zijn zus, ….ook voicemail.. Op het punt dat ik in paniek begon te raken, hoorde ik de voordeur opengaan. Hij iets te veel gefeest en duidelijk toe aan slaap, was direct klaarwakker nadat ik zei dat ik al een tijdje niet sliep, omdat ik krampen voelde in mijn buik.

Na telefonische contact met de kraamafdeling, mochten we naar het ziekenhuis komen voor een check up. De verpleegkundige die het verhaal aannam aan de telefoon, ging zelf uit van enkel harde buiken. Maar in het ziekenhuis bleek ik al 8 cm ontsluiting te hebben.

Na deze ontdekking werd alles met enige snelheid gereed gemaakt, de anesthesist werd opgetrommeld voor de ruggenprik en de operatiekamer werd  klaargemaakt voor de komst van Noa. Op het moment dat ik naar binnen gereden werd voelde ik me vooral high van de spanning. Toch lukte het mij om te ontspannen, hoe gek ook. Het personeel was zo lief voor me. Een heel team feilloos op elkaar afgestemd. De verpleegkundige vertelde ons  bij elke stap wat er gebeurde, hoever ze waren en even later dat Noa er bijna was, haar handen roken hetzelfde als die van mijn moeder, dat kan ik me zo goed herinneren.

Noa mocht vrijwel direct bij me liggen, het gevoel wat toen door mij heen ging was echt een golf van liefde die over ons twee neerstreek, ik huilde van geluk en rook aan haar nekje, Zo klein, zo lief en zacht…alleen na een keizersnede moet er gehecht worden, daarom brachten ze Noa en haar vader naar mijn kamer. Tijdens het hechten mocht de arts in opleiding de hechting uitvoeren, waarop de gynaecoloog tegen hem zie: ‘Je mag nu voor het eerst de nieuwe hechting toepassen’.. ik nog versuft dacht direct. ‘Hooo ik ben geen proefkonijn.. ik lig er misschien wel zo bij, maar ik ben het niet’  Achteraf gezien niet erg, want dankzij die ‘nieuwe’ hechting van meneer-de-arts-in-opleiding kreeg ik een subtiele onderhuidse hechting zonder nietjes en kon ik vrij snel herstellen van deze toch wel grote ingreep.

Na drie dagen mochten Noa en ik naar huis en daar begon mijn avontuur als jonge moeder..

 

Een brief aan mijn tienerdochter

Lieve lieve Indy, 

Eind deze maand word je 12 jaar. Alweer 12 jaar! Voor mij een mooi moment om deze brief aan jou te schrijven, recht vanuit mijn hart. In die 12 jaar ben je uitgegroeid tot zo’n mooi, lief, slim en zorgzaam meisje, die naast wat struggles en onzekerheden vooral met beide benen op de grond staat. Je hebt in jouw korte leventje al best wat meegemaakt. Dingen waar ik enorm trots op ben, maar ook dingen die ik je graag had willen besparen.

Even een sprongetje terug in de tijd. Dat moment dat ik jou voor het eerst vast hield in mijn armen, op 22 juni 2007 om 17.28 uur, was magisch. Die bevalling van ruim 18 uur kon ik bijna even vergeten. Jij maakte mij voor het eerst mama. Jij maakte dat enorm sterke verantwoordelijkheidsgevoel in mij los, evenals die diepe onvoorwaardelijke liefde die ik voelde in elke cel van mijn lijf. Aan die enorm sterke gevoelens moest ik wel even wennen. Dat is zo overweldigend. Heel diep van binnen komen er ineens allerlei sterke gevoelens naar boven waarvan ik niet wist dat die bestonden. Ik heb je op het moment dat ik je voor het eerst vast hield vanuit dat hele diepe plekje van binnen beloofd dat ik je altijd zal beschermen, er altijd voor je zal zijn en je alle liefde van de wereld zal geven. Onvoorwaardelijk.

Er is een moment geweest in jouw leven dat ik dit voor mijn gevoel niet volledig kon waarmaken. Dat ik je niet kon beschermen. Dat was het moment waarop we te horen kregen dat ze jou verder wilden onderzoeken op lymfeklierkanker. Nog maar 7 jaar was je. Oh lieverd, wat een helse tijd was dat. Die machteloosheid en het afwachten wat er nu toch met je aan de hand was… echt verschrikkelijk. Al die onderzoeken die je moest ondergaan en die je keer op keer met zoveel kracht onderging. Voor het vele prikken hadden we zelfs met elkaar een prikplan gemaakt, weet je dat nog? Dat gaf jou een beetje houvast. Ik heb zo enorm veel bewondering voor jou hoe jij deze tijd hebt doorstaan. Het moment waarop we het nieuws kregen dat het geen lymfeklierkanker was, maar één of ander heel gek virus was de grootste opluchting ooit. De overlevingsstand maakte plaats voor het intense verdriet wat er al die tijd zat, maar ook geluk vanwege het goede nieuws. Die periode heeft ook de grootste angst die je als moeder kan voelen naar boven gebracht: je kind verliezen. Dat komt net als die onvoorwaardelijke liefde ook uit dat hele diepe plekje van binnen. Heel veel tijd om dit alles een plekje te kunnen geven was er niet, want vier weken na het goede nieuws werd je voor het eerst grote zus van je broertje Evan.

In korte tijd heb ik kennis gemaakt met een meisje die echt heel erg ziek was, waarvan we even niet wisten hoe de toekomst er uit zou zien, en met een meisje die grote zus werd. En wat voor één! Ondanks dat je echt moest herstellen van dat heftige ziek zijn was je zo zorgzaam, behulpzaam en liefdevol naar je broertje. Wat ben ik bizar trots op jou.

Waar ik ook zo enorm trots op ben is jouw zelfvertrouwen en onbevangenheid. Je straalt op het podium, toneel spelen is jouw ding. Optreden voor duizend man is voor jou appeltje eitje; hoe meer mensen, hoe beter. Tijdens jouw laatste optreden straalde ik vanaf rij 1 met je mee, van trots en geluk. Wat ben je toch mooi, uniek en bijzonder met je prachtige blonde krullen en je lieve, sterke karakter. Dat blijkt ook uit de vele vriendschappen die je om je heen hebt. Je bent een allemansvriend, heel lang was je soms zelfs te lief, maar sinds dit schooljaar durf je duidelijk te laten blijken, waar je niet van gediend bent. Je hebt een sterke eigen mening, je trekt je eigen plan en ‘het boeit je niet’ zoals je zelf vaak genoeg zegt wat anderen ervan vinden. Je staat dichtbij jezelf, bij dat diepe plekje in jouw lijf, en dat geeft mij een fijn gevoel. Je bent weerbaar, mondig en jij komt er wel met hier en daar wat sturing van mij, papa, Bart en Romy.

De afgelopen jaren waren pittig. Ook daarin ben ik weer zo trots op jou hoe jij je hierin staande hebt gehouden. De zwangerschap van Liva verliep niet fijn, oma die borstkanker kreeg en het overlijden van mijn opa, jouw overgrootopa. Dat was het eerste overlijden wat je van heel dichtbij hebt meegemaakt. De zorgen en het verdriet wat jij van dit alles had vond ik het moeilijkst. Ik wil je dit besparen, ik wil je niet verdrietig zien en het liefst meteen van je wegnemen of het voor je oplossen. Maar dat kon ik niet. Samen zijn we verdrietig geweest, hebben we gehuild en veel gepraat. Zo heb jij ook geleerd dat verdriet er mag zijn, dat je dit mag toestaan en dat dit juist getuigd van kracht.

Vlak voor en na opa’s overlijden ging het niet zo goed met mij. Twee keer moest de ambulance komen, waar jij beide keren bij aanwezig was. Ook dit wilde ik je graag besparen, maar ook daar had ik geen invloed op. Je maakte je zorgen om mij, dat voelde als de omgekeerde wereld. Dat hoort niet, ik ben juist jouw veilige haven waar je met jouw zorgen terecht kan. Gelukkig bleek het mee te vallen met mijn hart; het was een duidelijk signaal van mijn lijf dat ik ‘op’ was.  Nadat er rust kwam en de overlevingsstand waar ik jaren in had geleefd niet meer nodig was, was er ruimte voor alle emoties. Daarvoor ging mama naar de psychotherapeut, die na wat gesprekken en onderzoeken vertelde dat ik PTSS heb. Wat dat betekent heb ik je uitgelegd en je snapte het voor zover je kan. De intensieve behandelingen werden gestart . Ik kon niet veel hebben en dat spijt mij. Jouw vrolijkheid die je graag uit door middel van zingen, dansen en gek doen waren teveel, net als zoveel meer dingen in mijn omgeving. Je begreep het als we het er over hadden, we wilden er open over zijn met je en jou ook de ruimte geven om jouw gevoel te laten horen. Daar ben je nu groot genoeg voor en je weet heel goed wat er allemaal gaande is. Die gesprekjes zorgden ervoor dat we alles zo goed, rustig en leuk mogelijk konden houden in ons gezin. Dit is ons gelukt. Nu, een jaar verder, gaat het goed. Heel erg goed. Met mij, met jou en is de rust wedergekeerd in ons gezin. Ik geniet van de momenten samen, de meidenavonden die we om de week op vrijdag hebben en de gesprekken die we samen voeren.

Ons moeder-dochter reisje samen naar Ibiza vorige maand is voor mij echt een hoogtepunt. Wat was dit ge-wel-dig. Alle aandacht en liefde voor elkaar, de gesprekken samen en de lol die we hebben gehad. Ik heb zo intens van je genoten! Je bent echt groot aan het worden. De gesprekken gaan over serieuze onderwerpen, je interesses worden groter en breder en je humor is gewoon super grappig. Kind van je moeder! 😀 Heerlijk. Dit reisje koester ik. Die momenten dat je mijn hand vastpakte, dat we samen kroelden en kusjes aan elkaar gaven geven mij zo’n warm gevoel van binnen. In dat hele diepe plekje van binnen. Liefde, onvoorwaardelijke liefde. Wat ben je LEUK!

En dan bijna dat moment waarop je naar de middelbare school gaat. Je gaat naar tweetalig vwo, voor jou een enorme uitdaging maar waar je super veel zin in hebt. Wij staan achter je, allemaal. Wij zullen je steunen en helpen waar nodig en hoe het ook loopt; het is goed. Havo, vwo, het maakt niet uit. Als je maar de leuke, vrolijke, sociale Indy blijft die zo’n plezier heeft in het leven. Natuurlijk is het belangrijk dat je je best doet, maar ga vooral genieten van je schooltijd en het maken van nieuwe vriendschappen. Lekker lol maken, op zoek gaan naar jezelf en de wereld ontdekken. Over een niet al te lange tijd zullen de hormonen door je lijf gieren, word je interesses in jongens groter en ga je de wereld ontdekken. Uitgaan, naar (school)feesten gaan en heel weinig thuis zijn omdat je met vriendinnen wil ‘chillen’ komen gevaarlijk dichtbij. Ik weet dat het erbij hoort, dat het een gezonde ontwikkeling is en dat je dit ook lekker moet/mag doen. Maar stiekem vind ik het soms best een beetje lastig om je los te laten. Mama is straks niet meer de belangrijkste persoon in je leven, dat worden je vrienden en vriendinnen. Ik zal dan nog vaak terugdenken aan de momenten dat je tegen mij aan gekropen op de bank zit en aan mij ‘ruikt’. Ja, aan mij ‘ruikt’. Als ik dan hoorde hoe jij meerdere keren achter elkaar je neusje ophaalde en vroeg “wat ruik je dan schat?” zei je: “Je ruikt naar mama en dat ruikt lekker.” Ondertussen ruik ik aan jou, aan mijn meisje. Ik zal je nog wel geregeld vragen of je lekker bij me komt zitten en aan mij komt ruiken, goed? 😛

Lieve lieve Indy, ik ben trots op je! Ik heb alle vertrouwen in jou en ik zal er altijd voor je zijn. En dat meen ik vanuit dat hele diepe plekje van binnen.

 

Ik hou van jou,

 

Kus, mama

SHARON (klik hier voor haar Instagram)  

 

Ahhhh, dit is dus de piemel-, kak- en schijtfase

Dit is echt zo’n geschreven stukje waarbij je achteraf denkt; zo, ik heb weer even een paar minuten van mijn leven op Instagram dom zitten lezen.

Ik haal er niets uit, ik word er niet intelligenter van, het levert me in mijn persoonlijke ontwikkeling net niets op en ik haal er ook nog niet eens tips uit.

Het enige dat je nu waarschijnlijk bereikt hebt is dat de vaat nog op het aanrecht staat en de was nog steeds in de wasmand ligt. Maar hee, moeders hebben ontspanning nodig toch! Al het huishoudelijk-ontwijkend-gedrag is dan welkom. (het is een fase)

Dit is mijn fase.. net zoals onze kinderen zich momenteel ook in een fase bevinden…

De piemels, kak, schijt- en (of all time favourite) mama’s lichaamsfase

Ik ben moeder van 2 kleuters. Een 5 jarig meisje en een 4 jarig jongetje.

Wij begeven ons middenin de kleuterfase. Wat is dan de kleuterfase? Dat ze naar school gaan en dat mama overdag tijd heeft om nog meer te Instagrammen en verhalen te lezen? Onder andere, dit ja. 

Maar naast mijn tijd-voor-mezelf-fase, maken onze kleuters een ontwikkeling door. Voor ieder kind komt dat trouwens anders tot uiting.. daar zal ik even een klein stukje over neerzetten.

(Nogmaals, ik heb geen briljante tips en sta hier als pedagoog even helemaal los van)

Fase van de 4-jarige

Deze roept 7:00-19:00 alles wat gerelateerd is aan het mannelijk geslachtsdeel en wat dan ook maar te maken heeft met enige vorm van ontlasting. In ieder woord dat je hier voor kunt bedenken.

Bij het ontbijt zijn de volgende woorden al gevallen scheetyoghurt, kakworst, poepwater, drollenthee, piemelbrood of konteieren. 

Fase van de 5-jarige

Deze kleuter is nogal gericht op het menselijk lichaam. En nee dan niet zomaar het menselijk lichaam, maar bij voorkeur het lichaam van haar moeder, oma’s, zichzelf, alles.

Het is algemeen bekend dat je als moeder heel minimaal in je eentje kunt poepen en plassen. Gezelschap dient zich altijd aan op het moment dat je net lekker je slip naar beneden hebt getrokken en jezelf hebt geïnstalleerd op de wc-pot.

Maar wat is er nu nog leuker dan een kleuter die jou overal op wijst en alles vergelijkt. Zij weet ook alles te benoemen wat er op het vrouwelijk lichaam groeit. Iedere haar, ader, nieuwe striaescheur,  niets ontgaat mij meer… Yay!

De andere kleuter, die zich in de piemel, poep- en plasfase bevindt, die maakt van ieder normaal woord iets vies, maar ook het ‘echte werk’ vindt hij fantastisch. Hij bekijkt je ontlasting het liefst nauwkeurig en wordt nijdig op het moment dat je doorspoelt zonder dat hij even goed heeft kunnen inspecteren.

Minigreep uit de uitsprakenlijst de 5-jarige

Menstruatie.

Met een vriendin en onze kids koffie drinken:

“Tante Steph, mijn moeder heeft bloed uit haar kont”

Ach, zegt tante Steph. “Is het weer zo’n feest?”

-Stiekem ben ik dankbaar dat ze dit niet tegen de juf of de kassière heeft gezegd-

Brood eten.

“Lieverd. Eet je korstjes, van korstjes krijg je borstjes”

“Krijg ik dan ook van die lange, net als jou?”

-Weet je wat jij even lekker met die korstjes kan doen?-

Nooit moeder willen worden.

Ik ben zwanger. Op en top. Van blauwe aderen op de borsten, striae op mijn buik en alles wat erbij komt kijken. Kortom; de ultieme zwangerschapsglow.

Onze dochter heeft ineens bedacht dat ze geen kinderen meer wil krijgen. Eerst wilde ze nog wel babydokter- verloskundige of kraamverzorgster worden, maar inmiddels wil ze kapster zijn.

“Mam?

-Ja.

Krijgen babydokters eigenlijk kinderen?

-Sommige wel ja

Hmmmm.. (ziet kleuter denken)

Krijgen kapsters geen kinderen dan, dan wil ik wel kapster worden”

-Ze heeft bedacht dat ze maar geen kinderen wil toen we samen stonden te douchen en ik een full-body-check kreeg.

En toch..

Na 9 maanden baby’s dragen. Exploderen, ontploffen, scheuren, hormonen, zwaartekracht, wallen tot je ballen, pigment, haren, strepen, lijnen en alles wat er bij komt kijken:

Ook als ze dit allemaal gaan benoemen naar jou als moeder zijnde, terwijl ze zelf geen flauw idee hebben dat zij zelf de schuldigen zijn dat mama’s niet meer zo’n strak kleuterlijfje hebben, ze zijn het waard.

En al die geniale uitspraken van ze, die zorgen dan ook weer voor een paar extra lachrimpels, maar hee. Fuck it!

Moeders; je bent mooi!

En voor de moeders met kleuters in de kakfase; jullie drollen zijn ook mooi.

Pfff, de jaarlijkse vakantiepuzzel… Waar gaan we heen?

Kids: hey pappa, waar gaan we heen dit jaar?

Ik: weten we niet. Waar willen jullie heen?

Kids: waar zon is. En zee. En een zwembad. En internet….

Tanja; Zullen we weer naar Italië gaan? Bij een meer misschien? 

Bobby: Is er wel een zwembad? 

Ik; natuurlijk. We zoeken altijd een plek met zwembad.

Bobby: ja, maar met glijbaan hè…

Tanja: oh, ja, dan moeten we nog even verder kijken.

Billy; ik hoef geen strand hoor, dat zand zit overal tussen, dat hoeft niet voor mij.

Bobby; jawel want de golven zijn zo leuk!!

Billy; oh ja, doe maar wel aan zee dus!

Tanja; goed, dus liever aan zee, maar ook met een zwembad erbij? 

Bobby; met glijbaan.

Tanja; juist…met glijbaan… Maar dan niet aan een meer, want daar zijn geen echte golven …?

Kids: oh ja… hmmm 

Ik: is er een gym bij? En activiteiten? Soort animatie team ofzo?

Tanja; maar dan wordt het weer zo’n vreselijk resort… kan je niet een keer zonder sport en spel… twee weken per jaar…? 

Ik: nee. Liever niet. 

Als de kinderen glijbanen krijgen mag ik toch ook zeggen wat ik graag wil?!?

Tanja: goed, dan kiezen we voor alledrie de kinderen “ wat ze graag willen”

Ik: noem je me nu een kind?

Tanja: nee hoor babes, je bent lief.

Ik: hm

Kids: wat mogen we meenemen qua games en computers enzo?

Tanja: liefst 1 soort gamecomputer want we zijn met de auto…

Bobby; ja maar dan kan ik niet kiezen… 

Tanja zucht….: ok, 2 dan.

Maar we gaan niet heel de vakantie alleen op die dingen zitten loeren… 

kids: nee alleen als we ons vervelen, ok??

Ik: dat is elke 5 minuten zo ongeveer… 

maar goed , hebben we nu iets gevonden wat voor ons allemaal te gek is?

Tanja: ik ga zoeken. 

2 maanden later….

Ik: babes, heb je eigenlijk die vakantie al geboekt enzo….?

Tanja; ik ben er nog niet uit, maar het meeste dat leuk is is vol…

Ik: gek hè… het is begin juni… We zijn nogal laat denk je niet?

Tanja: dan doe je het toch zelf?

Ik: maar ik ben te druk…

Tanja; ja.. en te lui, bedoel je… Ik ga het deze week regelen. Maar niet zeuren als het niet precies is wat je wilde, of als de gym niet schoon is, of de bedden te hard… ok? 

ik: Ik heb er nu al zin in, liefie…Kan niet wachten…

Bevallingsverhaal: “Ik zat in een vage eigen wereld van pijn, een soort bubbel”

Mijn bevallingsverhaal

Zwanger zijn is dus niet zo mijn ding, mijn lichaam is niet goed in het onderhouden van twee lichamen tegelijk. Al vrij snel in mn zwangerschap werd ik extreem moe en dat werd eigenlijk alleen maar heftiger gedurende de zwangerschap. Ik leefde eerst naar de 12 weken, dan zou het beter worden… Werd het niet dus toen naar de 20 weken werd het wel even ietjes beter maar nog steeds was ik een schim van wie ik was. Tot de 30 weken toen ging het van kwaad tot erger. Ik kon nog geen 5 min lopen of ik viel al flauw. Harde buiken en 2x opgenomen met vroegtijdige weeën. 1x met 31 weken en 1x met 34 weken. Hoe graag ik wilde dat hij toen nog bleef zitten wilde ik vanaf de 37 weken dat hij eruit zou komen. Mijn lichaam kon niet meer, ik was op. Kon niet meer zelfstandig douchen en ik had een po stoel op mijn slaap kamer voor de nachtelijke plasjes. Ik voelde me bejaard en afschuwelijk, hoe mooi mijn buik er ook uitzag. Toen ik 38 weken en 4 dagen was heeft mijn moeder in paniek de verloskundige gebeld dat het echt niet meer ging zo mijn lichaam was echt klaar. Bloeddruk hoog terwijl deze in het begin echt angstaanjagend laag was waardoor ik letterlijk omviel. Mijn handen en voeten opgezwollen en gewoon echt fysiek en mentaal op. Wetende dat ik nog moest beginnen aan een marathon wist ik echt niet hoe ik dit moest gaan doen. Dus ik werd ingeleid… Omdat ik een antibiotica resistente bacterie in mijn blaas had waar ze achter kwamen bij een eerdere opname bij 34 weken, ging dit in quarantaine gebeuren.

Donderdag avond 25 januari 2018 gingen we naar het ziekenhuis en kreeg ik een ballonnetje ingebracht. At nog even een menu van een grote fastfood keten als galgen maal en we gingen beginnen. ‘s nachts had ik wel een rommelige buik maar geen concrete weeën nog.

‘S ochtends werd ik gechecked op ontsluiting, 3 cm dus ready to go. Vliezen werden gebroken en een hartslagmetertje werd geplaatst op het hoofdje van Jax.

Binnen 2 sec begon de paniek, mijn bed stond ineens vol met personeel en mijn sieraden werden afgedaan. Op de achtergrond hoorde ik OK staat klaar. Er werd ons weinig verteld en mijn man, ik en mijn moeder raakte in paniek. Toen kwam een gynaecoloog binnen gerend en had het over het hartslagje dat sterk daalde. Hij twijfelde geen seconde en zijn hele arm ging er in alsof ik een koe was. Maakte mij op dat geen reet uit al hadden ze me te plekken opengesneden, mijn baby mijn baby dat is het enige wat ik kon uitbrengen. De gynaecoloog was er gelukkig in geslaagd het navelstrengetje of wat het ook was terug te duwen en de hartslag was weer stabiel. Maar ik was bang, heel bang dat het weer zou gebeuren en eiste een keizersnede. Na dat ze me even op adem hadden laten komen kwam er een andere gynaecoloog uitleggen dat het echt veilig was een natuurlijke bevalling door te laten zetten, en ik was overgehaald. Dus de oxytocine werd opgeschroefd en ik wilde een ruggenprik omdat ik al zo uitgeput was en ik moest nog beginnen. Kwam ik van een koude kermis thuis, die ruggenprik deed geen reet en ik had weeenstorm na weeenstorm. Vol gas rug weeën en ik zat in vage eigenwereld van pijn. Amper een seconde om op adem te komen, maar de verpleegkundige geloofde niet dat de ruggenprik niet goed zat. Maar ik had ook geen kracht om hier tegen in te gaan. Rond 16:30 zat ik op 10 cm en wilde ik graag persen. Mij werd gezegd dat ik nog even op mijn zij de persweeen moest wegpuffen tot dat de gynaecoloog kwam. Wie persweeen kent weet dat dit geen doen is. Na 100x vragen wanneer die kut gynaecoloog nou eens kwam (schelden kon ik nog wel heel goed) kreeg ik te horen, 17:30. Als een havik hield ik me vast aan die cijfertjes op de digitale klok die tegenover mijn werpbed hing. Pling hij sloeg 17:30… dus ik WAAR IS DIE GYNAECOLOOG???? Die kwam dus pas om 18:00 eindelijk de kamer in. Eindelijk persen. Na 1 uur en 45 min alleen maar een klein stukje hoofd met haar te persen was mijn lichaam finito. Het voelde alsof ik wegviel. Dus een schaar en een vacuumpomp werden gehaald. Met een heftige kracht werd Jax gehaald, ik liet alles los het maakte mij niet meer uit als mijn baby er maar uit kwam. En dat kwam hij, er werd een warm zwaar bundeltje leven op mij gelegd en ik was zwaar verliefd en zo high alsof ik weet ik wat had gebruikt. High on life het allerbeste gevoel wat ik ooit in mijn leven heb gevoeld. Jax was zo gezond als een hoentje en mocht lekker op mijn borst liggen. Toen moest de placenta eruit, die wilde ook niet dus werd er geduwd en getrokken en eindelijk na 45 min net voor alsnog een operatie kwam deze eruit, bloedspetters everywhere leek wel een horrorfilm, (iedereen had ivm met de quarantaine schoortjes aan en daar zaten dus ook bloedspetters op vond het net bebloedde minions op dat moment) Maar dat maakte mij niet uit ik had mijn beebje en alles was goed met hem! Nu nog even gehecht worden maar dat maakte ook niet uit zolang ik maar naar dat lieve kleine bundeltje wat wij hadden gemaakt kon kijken. Op een gegeven moment ging de familie weg en moest ik plassen aangezien de katheter was verwijderd. Dus ik ging heel zelf verzekerd overeind, ik was nog steeds high on life en heel vreemd een soort hyper. Toen ik op het randje van het bed zat kwam er een warme golf uit mijn lichaam en zakte ik weg, ik hoorde alleen de stem van mijn man op een verre blikkerige achtergrond en het voelde alsof ik onder water zakte in een warm rustig bad. Toen ik weer bij kwam heb ik dat plassen maar even gelaten en uiteindelijk zijn we met zn drieen in slaap gevallen. De volgende ochtend mocht ik naar huis zonder verder onderzoek eigenlijk (nadat ik zoveel bloed had verloren dat het bed doorweekt was maar oke) Eenmaal thuis voelde ik me nog zo zwak en kwam de verloskundige mijnhb checken die was uiteraard mega laag. Dus ijzer tabletjes en lekker rood vlees wat eindelijk weer mocht kwam ik er binnen een paar dagen weer boven op en zat ik op mijn roze wolk.

Bevallen was het meest heftige maar meest mooie wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Het was het allemaal dubbel en dwars waard voor dit heerlijke ventje wat we ervoor terug hebben gekregen!

Liefs Rachelle

Wie had ooit gedacht dat een oorontsteking zo ernstig kon zijn?! DEEL II

Het was maandag 25 maart wij gingen weer eens heerlijk genieten van een lesje babyzwemmen, een groot favoriet van ons zoontje. Het viel mij op dat hij weigerde om op zijn rug te zwemmen. Ik appte erover met mijn moeder en we kwamen tot de conclusie dat verder alles normaal leek en dat het iets was om bij de volgende les in de gaten te houden. Ik zocht er dus niet veel achter en de week ging voorbij. Het was donderdagavond toen ons zoontje weer weigerde te drinken. Ik maakte weer een afspraak voor bij de huisarts. Ik wilde dat ze zijn oren gingen bekijken. Ze keken en zagen dat het geïrriteerd was. Oké, ik vroeg of we niet eens naar een KNO arts moesten, het was de laatste tijd goed raak geweest en zijn oren waren met regelmaat te vies om goed te worden beoordeeld dat ik aanvoelde dat het niet goed leek. Het werd weg gewimpeld.

Het weekend ging voorbij en maandag stonden wij voor het spreekuur op de stoep, oorontsteking nummer 3 was aan. En toen daar liet ik mijn hart spreken.. Mijn huisarts wilde ons naar huis sturen zonder antibiotica, dat daar, die woorden waren mijn trigger en ik ging open; Ik zei hem dat ik daar niet mee akkoord ging, ik lepelde het scenario op wat er nog geen 2 weken terug had afgespeeld. Ik gaf aan dat ik dat niet nog een keer aankon, dat ik nog aan het bijkomen was van alles wat er gebeurd was en de vermoeidheid die kwam kijken bij ons zieke zoontje en dat mijn zoontje zijn afweersysteem lang nog niet de oude is geworden om dit zelf aan te kunnen. Er werd mij verweten dat ik het lichaam niet de kans gaf om het zelf op te ruimen. Ik zei hem; Nee, sorry kijk hoe ver het de vorige keer is gegaan! Wederom begon ik over de KNO, nou als mijn huisarts mensen in zijn gezicht had kunnen uitlachen had hij dat daar gedaan. Hij keek mij aan vol verbijstering en zei me dat dat echt onzin was. Ik wees hem op het feit dat er in begin maart al was geconstateerd dat er vocht achter de oren van mijn zoontje zat en dat er nooit is vermeld dat dit weg is gegaan, ik sprak uit dat ik me daar zorgen over maakte, dat ik het gevoel had dat het niet pluis zat. Hij keek mij aan en zei: Nou ik zie de ernst er niet zo van. En laat ik even vertellen dat deze man al meerdere dingetjes heeft “gemist” bij mijn zoontje voordat jullie mijn reactie lezen. Ik keek hem aan en dacht serieus wil je het zo spelen nou prima. Ik zei hem; Oh dat herken ik, daar heeft u wel vaker last van. Ik zei hem dat het ook niet de eerste keer zou zijn als hij iets over het hoofd zou zien want te slotte was het al vaker bij mijn zoontje voorgekomen. Ik lepelde op dat hij mij in het begin ook afwimpelde met Baby’s huilen nu eenmaal en dat mijn zoontje toen last bleek te hebben van een zware verborgen reflux vorm en KISS syndroom. Maar he, klein dingetje hoor! Ik klapte er over heen dat ik eiste dat hij mijn zoontje na de antibiotica kuur zou controleren op het vocht achter zijn oren en dat als het er dan nog steeds zat ik de doorverwijzing wilde naar de KNO arts. Hij keek mij verbaasd aan en zei: Uw zoontje is te jong voor de KNO arts. In mijn boze bui zei ik al snauwend: Laten we dat nou door een KNO arts bepalen! Ik ging weg.. we startte met de antibiotica kuur en na een week stonden we weer op de stoep.

Ik kwam bij de arts in opleiding terecht en wat een opluchting! Zij had ons al een paar keer geholpen tijdens de spreekuren en gaf aan dat ze het erg vervelend vond dat hij nog steeds zo’n last had. Ik stond uiteraard wat moeizaam in de behandelkamer want ik was ergens nog zo boos dat er zo moeizaam was omgegaan met mijn zoontje. Ik gaf aan waarvoor we kwamen en liet wederom het woord KNO vallen. Zij keek mij aan en zei: Is dat nog niet geregeld dan? Euhm nee dat is nog net geregeld nee… Nou zegt ze dat lijkt mij geen probleem. Enigszins verbaasd zat ik daar… serieus.. Dit ga jij nu regelen dan? En ja hoor ze controleerde zijn oren en ja het vocht zat nog steeds achter het trommelvlies. De doorverwijzing werd uitgetypt. Wat een opluchting z’n stom stukje papier! En eenmaal buiten belde ik direct de KNO poli op, er was een wachttijd van 5 weken. Ik dacht in het ergste geval is dit nog 2 oorontstekingen.. Erg he? Ik dacht dus in hoe vaak mijn kind nog ziek kon worden tot de eerste afspraak.

Het was weekend we hadden een verjaardag van mijn vader en op zondagavond begon ons zoontje weer uit het niets te huilen… ik dacht oh nee daar gaan we weer. Want serieus dat dacht ik nu dus iedere keer bij verhoging van zijn tempratuur, niet willen drinken, of niet willen liggen. Ik dacht continu a shit daar gaan we weer! Van frustratie ging ik zelf ook maar even huilen. Pff niet weer. Sorry maar ik was nog zo moe en gespannen van de weken hiervoor, helaas ben ik sinds ons zoontje er is zelf ook rete vatbaar geworden en pik dus alles van hem op. Ik zelf ben de afgelopen periode zeg maar net zo hard aan het kwakkelen geweest als mijn zoontje dus echt tijd om bij te komen had ik nog niet gehad. Maar ik dacht oké morgen maar weer naar het inloopspreekuur en ja hoor daar zaten we dan weer op maandagochtend in de spreekkamer van onze huisarts. De arts in opleiding zag ons zitten en zei: Oh nee toch niet alweer? Ik zeg ja ben bang van wel. Na de controle bleek dat zijn oren weer rood en geïrriteerd waren. Niets aan te doen dus behalve zetpilletje geven, aankijken en hopen dat het niet erger zou worden..

Op advies van mijn moeder en de arts in opleiding belde ik met de KNO poli om te kijken of we eerder terecht konden. Nee, dat kon niet. Ik legde de situatie uit en dat ik echt wel wanhopig was omdat we nu al richting de 3e oorontsteking zaten binnen 6 weken. De mevrouw van de KNO poli gaf aan dat ze mijn nummer kon noteren en als er iemand uitviel zij mij dan zou bellen. Ze noteerde mijn nummer en binnen ander half uur was het geluk aan mijn zijde, voor die woensdag was er een plekje vrijgekomen. Enigszins verbaasd dat het ineens zo snel kon was ik ook erg blij en opgelucht. Top! Zet ons maar op dat plekje!

En daar zaten we die woensdagochtend in de wachtruimte van de KNO poli, ons zoontje vond het reuze interessant. We werden naar binnen geroepen, aller eerst werd de druk op het trommelvlies gemeten, vervolgens werden zijn oren schoongemaakt. Nou serieus hoeveel troep kan je in je oor hebben. Nou veel.. Hij gaf aan dat gezien het seizoen hun voorkeur was om te wachten. Ik brak.. ik was het wachten beu. Ik had al heel veel gewacht de afgelopen weken.. eigenlijk was ik al met al al maanden bezig met een ziek kind. Een kind wat steeds stiller werd, bleker werd, vatbaarder werd en ook zieker werd. Mijn man nam het woord over en legde uit waarom ik brak. De KNO arts aarzelde geen moment toen hij aanhoorde dat wij nu al bijna 2 maand continu bezig waren met oorontstekingen en dat onze zoon al heel lang verkouden was. Dan gaan we hem buisjes geven en zijn neusamandelen controleren en indien ze vergroot zijn worden deze ook verwijderd. Bij de balie plande we de afspraak in en daar stond dan de datum vast, vrijdag 3 mei zou hij buisjes krijgen. Er ging een controle afspraak met de anesthesist aan vooraf waarin ons zoontje goed werd bevonden voor de narcose.

Vrijdag 3 mei in de ochtend werd het nog spannend want ons zoontje werd wakker met 37.8 op de thermometer en bij 38 of hoger kon het hele feest niet doorgaan. Net tempraturen voor we weggingen en 37 rond af! Off we go! We melde ons om 10.30 uur met ons nuchtere mannetje in het ziekenhuis, eerst werd hij gecontroleerd door de zuster. We moesten hem een zetpil inbrengen en toen begon het wachten tot we naar de OK konden. Ik ging zelf mee de OK op, ik ben dus nog maar 1 keer op een OK geweest dat was tijdens mijn spoedkeizersnede dus vond het zelf ook mega interessant om eens de andere kant te zien. Zoals je je kunt voorstellen tijdens mijn spoedkeizersnede is er veel aan mij voorbij gegaan. We werden op een krukje gezet en mijn zoontje keek net zo interessant om hem heen als ik. Ik beantwoorde wat vragen en het masker kwam in aantocht. Daar ging mijn zoontje in blinde paniek.. Moeilijk dat zeker, en raar ook om je kind ineens in slaap te zien vallen en het dan “achter” te laten op de OK. Toch maakte het door het lieve personeel het vertrouwd. Uiteindelijk was ik binnen 5 minuten al op de uitslaapkamer… waar ik ons zoontje aantrof in blinde paniek. Hij was ontroostbaar en kroop achteruit het bedje uit. Hij sloeg om hem heen en niets maar dan ook niets was goed. Dit duurde en duurde en niemand kreeg hem stil. De KNO arts kwam toelichten wat ze hadden gedaan; ze hadden buisjes geplaatst en tevens zijn vergrote, ontstoken, slijmerige neusamandelen verwijderd want ook dat was toch wel nodig. Ik was opgelucht en blij. Begrijp me niet verkeerd maar jeetje wat een opluchting was dit dat mijn gevoel het weer bij het rechte eind had gehad. Geloof me zulke dingen voel je als moeder zijne dus gewoon aan! We konden terug naar de afdeling en uiteindelijk werd ons zoontje pas stil toen hij met de zuster op pad mocht. Haha laten we eerlijk wezen welke man wil dat nu niet met de zuster op stap? Na anderhalf uur mochten we naar huis, dit kon overigens niet zonder een mega finding nemo ballon volgens mijn man dus daar gingen we met kind, ballon en onszelf de auto in, op naar huis.

De eerste week liepen we met een tissue de hele dag achter ons zoontje aan. Zijn neus liep leeg met slijm en snot. En iedere ochtend en iedere avond konden wij de oorschelpen leeghalen. Er lag continu troep in, opgedroogd slijm en oorsmeer achtige vieze derrie. Uiteindelijk werd dit steeds minder en minder. Inmiddels is het nu een kleine 3 weken geleden en is hij over zijn “verkoudheidsvirus” zo goed als heen. Zijn oren zijn minder vaak nog vies, en de echte derrie is dan ook wel verdwenen. En wij? Wij hebben ons energieke kleine mannetje terug. Want serieus wat een verschil is er merkbaar! Hij is minder prikkelbaar, minder moe, heeft een betere kleur, heeft een gezonde gloed, straalt, is helder, praat meer en is weer helemaal zichzelf! Ik ben super blij dat we dit voor ons mannetje hebben kunnen doen. Oké in verhouding is hij misschien jong met zijn 1 jaar en 2 maanden maar het heeft hem enorm geholpen en daar deden we het voor.

Over een goede maand hebben wij onze eerste controle en ben dan ook blij dat ik deze resultaten terug kan koppelen. Voor nu fingers crossed dat de buisjes nog een poosje op hun plek blijven zitten!

+ Meer berichten