Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Blog

Mijn puber, je voelt je al zo groot, maar ik zou je het liefste in een doosje willen doen…

HET LIEFST ZOU IK JE IN EEN DOOSJE DOEN…

Het is 20:45 in de avond.  Mijn dochter en ik komen thuis van haar turntraining. Ze lijkt geïrriteerd, maar daar schijnt ze wel vaker last van te hebben sinds de pubertijd officieel zijn intrede heeft gedaan. Na haar welverdiende 10 minuten “gebiologeerd IG schermstaren” vraag ik haar zich klaar te maken voor bed. Uit het niets krijg ik, in de 10 minuten die daarop volgen, een stortvloed aan beschuldigingen naar mijn hoofd waar je u tegen zegt. Na nog eens 10 minuten komt het hoge woord eruit; Ze wordt gepest op school. Dikke tranen rollen over haar wang. Mijn moederhart breekt. Het liefste rij ik nu naar de meiden die dit doen, zet ik ze zelf even op hun nummer. Wat denken die snotneuzen wel niet. Ik zou het zo doen. Mijn dochter wil dit niet, pubers willen dit niet. Ik heb dit te respecteren. 

“Ik zou je het liefste in een doosje willen doen

En je bewaren, heel goed bewaren

Dan laat ik je verzekeren voor anderhalf miljoen

En telkens zou ik eventjes het doosje opendoen

En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren

Dan lig je in de watten en niemand kan erbij

Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij

Ik zou je het liefste in een doosje willen doen

En dan telkens even kijken

Heel voorzichtig even kijken

En dan telkens even kijken

En een zoen”

~Annie MG Schmidt – Doosje ~

Ik herinner me de dagen dat mijn moeder dit liedje voor mij zong, toen ik klein was. En nu zit ik tegenover mijn huilende dochter, en plotseling komt die jeugdherinnering zo sterk naar boven.

De tranen rollen over je wangen. Ik probeer een verhaal te maken van wat ik door het snikken heen kan verstaan.  Jij hebt verdriet, en ik kan daar niets tegen doen. Jij bent een puber, maar je blijft mijn kleine meisje. Jij voelt je al zo groot, maar ik zou je het liefste in een doosje willen doen, net als in het liedje. Ik zou alle pijn voor je willen wegnemen, maar beetje bij beetje leer ik je elke dag iets meer loslaten. En wat is dat verschrikkelijk moeilijk, als je zoveel van iemand houdt. Maar ik kan mij ook nog zo goed mijn dagen herinneren als tiener. Ik dacht oprecht dat ik de hele wereld begreep en mijn ouders vond ik uiteraard mega dom. Zij begrepen helemaal niets van mij en hadden ook zeker niet het beste met mij voor.

Boy, I was wrong!

En nu zit ik exact op dezelfde manier tegenover mijn eigen dochter. Ik probeer haar te helpen, maar mijn adviezen zijn natuurlijk “dom” of “ouderwets”. Van binnen moet ik lachen, omdat de spiegel 22 jaar later zo duidelijk aanwezig  is. Ik probeer me te herinneren wat ik toen eigenlijk dacht nodig te hebben. Een luisterend oor, zonder advies. Een kus en een paar bemoedigende woorden, want dat was ondanks mijn stoere puberhouding toch stiekem wel fijn. Dus dit is exact wat ik haar heb gegeven. De dag erna heb ik op een rustig moment nog eens gepraat over hoe ze dit soort kinderen het beste kan aanpakken. Dat advies heeft ze ter harte genomen. De eerste paar dagen waren nog wel lastig. Toen hebben we wel nog meerdere gesprekken gehad, waarin ze in tranen in mijn armen lag. We zijn nu een paar weken verder en het pesten is voorbij. Zij heeft het naar haar zin en gaat weer met plezier naar school. Ik hou mijn moederhart stiekem vast als ik haar in de ochtend weg zie fietsen.

….Ik  zou je het liefste in een doosje willen doen…

Mom loves you to the moon and back.

XOXO

     

Ik begrijp dat vriendschappen veranderen als je moeder wordt, maar ik had nooit verwacht dat dit ook het einde kon betekenen…

Overlaatst kwam ik op mijn oude kamer bij mijn ouders thuis een album vol foto’s tegen. Een album gevuld met jarenlang aan herinneringen van mij en mijn groepje vrienden. Je kent ze wel, vrienden die je élke dag ziet en als familie beschouwt omdat ze al zo lang deel uitmaken van je leven. Die meer over je weten dan je zelfs maar ooit zou durven toegeven. Het zijn de vrienden waarmee je hebt geruzied, waarmee je hebt gehuild, maar waar je vooral heel hard mee hebt gelachen. Vrienden voor het leven die er zijn geweest voor alle grote momenten in je leven. En alhoewel het leven voortdurend verandert, is er waarschijnlijk geen grotere verandering dan het hebben van je eerste kind. Want om eerlijk te zijn, heb ik deze vrienden al meer dan 4 jaar niet meer gezien of gehoord… 

Het krijgen van mijn eerste kind heeft mijn vriendschappen verandert. Ze zijn zo zwak geworden, dat ik ze voor eeuwig kwijt ben. Voor ik zwanger werd draaide mijn wereld rond mijn vrienden. Dag in en dag uit. Elk mogelijk moment waren we samen op pad of brachten we door bij elkaars thuis. Tot er plots vanalles veranderde in mijn leven. Waar andere koppels jaren over doen, gebeurde bij mij en mijn vriend in nog geen paar maanden tijd. Ik was al heel snel zwanger en we gingen samenwonen. Tijdens mijn zwangerschap veranderde er niet drastisch veel. Behalve dat ik nu wel wat verder weg woonde, dus ik zag mijn vrienden niet meer elke dag zoals voorheen. We hadden wel nog bijna dagelijks contact en zagen elkaar wel regelmatig. Maar een zwangerschap kan ook zeer vermoeiend zijn. Tegen het einde won de stem van die oh-zo-comfortabele-bank die me riep toch steeds vaker. Een avondje weg tot in de vroege uurtjes werd vervangen door een avondje lekker rusten op de bank, genieten van het klein wondertje dat in me groeide.

En dan is er de bevalling. In het begin komen ze natuurlijk allemaal mijn nieuw wondertje bezoeken. Iedereen was in de wolken en oprecht blij voor mij. Maar al snel werden die bezoekjes steeds minder en minder… Het aanpassen aan het leven als nieuwe moeder is niet gemakkelijk. Tijdens die eerste maanden zijn de dagen lang, de nachten kort en het verlaten van je huis met een baby is altijd een beetje een missie. Want je hebt niets meer zelf in de hand, je leven draait helemaal rond het ritme van je baby. Dus als zij niet langskomen, zie je elkaar niet meer na een tijdje. Natuurlijk wil je nog steeds proberen om interesse te tonen in het leven van je vrienden, maar wanneer je baby op het einde van de dag in bed ligt, is er vaak geen energie meer over. Daarnaast werden conversaties ook steeds moeilijker. Ik kon natuurlijk alleen maar over mijn baby praten, het groot wonder dat mij was overkomen. Ik wou mijn vrienden hier niet mee lastig vallen, maar ik had op dat moment ook niet echt iets anders om over te praten… 

Al heel snel dreven we uit elkaar en ik kan het ze aan de ene kant niet kwalijk nemen. Mijn leven stond plots helemaal in het teken van mijn gezin en zij dachten nog lang niet aan kinderen (die zijn er op dit moment trouwens nog steeds niet). Hun prioriteiten lagen ergens anders en hadden natuurlijk veel interessantere dingen te doen. Dingen waar ik vroeger van dacht dat ik ze voor altijd kon blijven doen met hun. Maar zelfs als je altijd dacht dat je precies dezelfde persoon zou blijven die je altijd bent geweest, als je eenmaal moeder bent geworden, verander je wel. Natuurlijk ben ik in veel opzichten nog stees mezelf, maar een nieuwe moeder worden was een allesomvattende ervaring. Het is het meest fantastische, maar tegelijk ook het meest vermoeiende dat ik ooit heb meegemaakt. Ik had en heb nog steeds niet meer zoveel energie als vroeger. Dus ik kan best wel saai overkomen vergeleken met toen… Zeker voor mensen zonder kinderen. Maar toch, een band die zo close en sterk was… Ik had gehoopt op wat meer begrip. Ik kan wel begrijpen dat vriendschappen veranderen als je moeder wordt, maar ik had nooit verwacht dat dit ook het einde kon betekenen. 

Afgelopen jaren heb ik wel nieuwe lieve vrienden leren kennen. Mensen die mij ook enkel als moeder kennen en mij niet kunnen vergelijken met de “losbol” die ik vroeger was. Alhoewel ik heel blij ben dat ik deze vrienden in mijn leven heb, mis ik wel vrienden die zelf ook kinderen hebben. Ik ga namelijk heel graag weg met mijn meisjes, samen op avontuur. Maar een gesprek met kinderen kun je niet vergelijken met een gesprek met een volwassene. Het moederschap kan hierdoor soms heel eenzaam aanvoelen. Ik snak soms naar gezelschap, een bezoekje of gewoon een leuke wandeling met iemand die me begrijpt. Iemand die snapt hoe mooi het moederschap kan zijn, maar ook hoe het alles kan veranderen. 

Bizar, er is een nieuwe abortuswet aangenomen… Lees. Dit!

Hi, daar ben ik weer met een onderwerp wat nogal gevoelig ligt: Abortus.

Laat ik beginnen met zeggen dat ik ontzettend dankbaar ben dat de keren dat ik zwanger mocht worden dit gepland was, beide kinderen gezond bleken én wij ons geen zorgen hoefden te maken of wij onze kinderen een stabiele basis konden bieden: Een goede relatie, een huis, een baan etc..we konden het lijstje afvinken. 

Neemt niet weg dat ik mij bewust ben dat dit een luxe-positie is en dat er genoeg vrouwen zijn die in een hele andere situatie zitten waarin een zwangerschap minder, of helemaal niet gewenst is. Ik ga er vanuit dat iedere vrouw over haar zwangerschap de beslissingen maakt die zij het meest verantwoord acht voor haar individuele situatie en verder: Niet mijn lijf, niet mijn leven, niet mijn zaak.

Daar denken ze in Amerika jammer genoeg anders over. Keuzevrijheid over jouw zwangerschap? Echt niet.

Mocht je het nieuws hebben gevolgd heb je wellicht meegekregen dat in een paar staten (Alabama, Georgia, Ohio en Mississippi) van Amerika dit jaar een wet is aangenomen: De ‘Heartbeat bill’

Deze wet houdt in dat wanneer een vrouw zwanger is en er een hartslag bij de ongeboren vrucht waarneembaar is (rond de 6 weken) de zwangerschap niet meer mag worden afgebroken. 

Abortus komt door deze wet gelijk te staan aan moord waar dan ook zware en lange straffen aan verbonden zitten. De arts die de procedure uitvoert om de zwangerschap af te breken wordt uiteraard ook vervolgd met een lange straf want: medeplichtig.

Een paar van deze staten hebben overigens ook de doodstraf staan op moord – groot contrast voor staten die zo bezig zijn met ‘leven’.

De enige ‘geldige reden’ volgens deze wet om een zwangerschap af te mogen breken is wanneer de moeder (door medische redenen) in levensgevaar is en er niets anders mogelijk is. 

Verkrachting, incest of ‘gewoon’ ongewenst zwanger zijn is geen gegronde reden en de vrouw (en arts) zal dan ook gestraft worden mocht ze abortus plegen. 

Ik zeg trouwens ‘vrouw’ maar ook ‘meisjes’ vallen onder deze wet. Een meisje dat zwanger raakt mag ook geen abortus ondergaan wanneer er een hartslag waarneembaar is. Ik kan nu waargebeurde voorbeelden noemen van hoe jonge meisjes zwanger kunnen raken maar ik denk dat dit niet nodig is aangezien we de verdrietige verhalen allemaal kennen. 

Anyway, ook deze meisjes moeten dus gewoon de zwangerschap voldragen want anders worden ze dankzij deze wet aangemerkt als ‘moordenaar’. 

Moord is erger dan verkrachting – dus een eventuele verkrachter die de zwangerschap heeft veroorzaakt bij een vrouw/minderjarig meisje krijgt een veel lagere straf. 

Laat bovenstaande even bezinken. 

Yes? Klaar om verder te gaan? 

Let’s go:

Vinden jullie het ook niet heel vreemd dat wanneer een man een vrouw verkracht, haar zwanger maakt en het slachtoffer vervolgens abortus met hulp van een arts pleegt dat de verkrachter de laagste straf krijgt? Dat de vrouw en de arts überhaupt gestraft worden?

Is het sowieso niet raar dat een stel mensen (die nooit een baarmoeder hebben gehad) denken te mogen beslissen wat een vrouw wel of niet met haar lijf mag doen?

Ik weet niet of jullie bekend zijn met de maatschappelijke problemen in de USA maar er heerst nogal wat armoede, werkeloosheid en problemen met (onbetaalbare) medische zorg enzo.

Het is ontzettend nobel hoor, om je heel druk te maken om een embryo/foetus/baby zolang het in de baarmoeder zit. Maar waar zijn al deze ‘white privileged’ mensen zodra het kind (kans)arm/ongewenst/zwaargehandicapt geboren is? Denken jullie dat ze dan ook nog zo begaan zijn met het lot van het kind? 

De mensen die deze wet hebben aangenomen noemen zich ‘Pro-life’, zij zijn ‘voorstanders van het leven’.

‘Pro-life’ ongeacht wat het met het leven van de moeder/broedmachine doet, ook al heeft zij ook een waarneembare hartslag.

‘Pro-life’ tot het kind er is en heel hard zorg van de staat nodig heeft.

‘Pro-life’ máár laten we vooral de doodstraf aanhouden.

‘Pro-life’ ondanks dat vrouwen niet meer de keuzevrijheid hebben in hun leven.

Amerika, of hoe ze het zelf graag noemen: ‘Land of the free’ 

Wát een vrijheid. Zolang je maar een man bent. Ik kan wel janken.

Bevallingsverhaal: Een hele kleine drieling…

Mei 2017.

Mijn man en ik hadden besloten tijdens een weekendje weg dat we klaar waren voor een kindje, als dit ons was gegeven.

Ik ben gestopt met de pil en we gingen er open in.

In oktober 2017 had ik weer voor de zoveelste keer zulke erge buikpijnen, daarom heb ik een afspraak bij de dokter gemaakt. Eenmaal bij de dokter, mijn klacht vertelt en ook aangegeven dat nog niet ongesteld was geworden sinds ik was gestopt met de pil.

Na een aantal onderzoeken kwamen wij er “puur toeval” achter dat ik pcos heb. Waardoor het lastiger is om zwanger te worden. Hierdoor ben ik begonnen met hormoonpillen.

In mei 2018 op donderdag 31 mei, de dag na mijn verjaardag had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Woow.. echt? Ben ik echt zwanger?? Na 6 testen dacht ik het toch echt zeker te weten.

In dat weekend vierde ik mijn verjaardag. Wij waren zo enthousiast dat wij het de dichtstbijzijnde vrienden en familie direct hebben verteld.

Na heel veel spanning hadden wij met 7 weken de eerste echo. Ik had ondertussen al zo vaak echo’s gehad vanwege het traject, dat ik de echoscopiste al kende.

Ik kreeg een inwendige echo, en al snel zag ik dat er twee zakjes te zien waren! Ze keek nog even verder en zei toen; “ooh wat erg, ik zie een derde.”

Ik vond het zo vreselijk dat ze dat zei, hoe kun je zoiets zeggen?? Natuurlijk zijn wij ook enorm geschrokken.. maar dit zeg je toch niet!?

Mijn man wist even niet meer waar hij het zoeken moest. Wij hebben amper gesproken en gaven elkaar een dikke knuffel en kus. Huilend ging ik de auto in en mijn man in zijn bus naar het werk.

Woow… drie baby’s??

Een week later hadden wij weer een echo en een gesprek met de gynaecoloog. Er werd niet positief gesproken over een drieling zwangerschap. Ik heb het ziekenhuis het erg kwalijk genomen hoe zij met de situatie om gingen.

Ik heb daarom ook aangegeven zo snel mogelijk naar het AMC te willen, zij zijn tenslotte ook gespecialiseerd in meerlingen.

Met 10 weken kregen wij in het AMC weer een echo en konden wij voor het eerst de hartjes horen. Wauw! Prachtig, wat bijzonder, nu is het pas echt.

Ik heb mijn hele zwangerschap niet echt last gehad van misselijkheid, dus daar kwam ik goed mee weg.

Iedere twee weken moest ik op controle komen en een echo. Zo bijzonder om zo goed de groei van de kindjes mee te krijgen.

Met ongeveer 14 weken ging ik met uitdroogverschijnselen naar het ziekenhuis, uiteindelijk was alles goed met de kindjes en mocht ik gauw weer naar huis.

Met 15,5 week hadden wij de onthulling van de geslachten van de kindjes. Wij hadden drie zwarte ballonnen die wij lek zouden prikken met familie en vrienden erbij.

“Baby A” blauw.

“Baby B” blauw…

Ojee… er zal toch ook wel een meisje bijzitten??

“Baby C” roze!

Jeeejj! Wij konden ons geluk niet op, van alles wat. Natuurlijk had het ook goed geweest als wij drie jongens of drie meiden mochten verwelkomen, maar dit maakte het wel extra leuk.

Ik lag met 16 weken er al uit op het werk, ik heb mijn hele zwangerschap extreem last gehad van buikpijn. Hierdoor kon ik niet normaal functioneren op mijn werk. Ik ben toen op AT basis gaan werken om het team aan te sturen.

Ik probeerde zo rustig mogelijk te doen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Wij gingen rond die tijd al aan de slag met het kamertje en wij hadden de drielingwagen al binnen. Ik wilde graag goed voorbereid zijn en alles af hebben, je weet tenslotte maar nooit dacht ik.

De weken gingen snel en de 20 weken echo zag er ook helemaal goed uit.

Met 24 weken had ik de kindjes al een paar dagen niet gevoelt en ik had een klein beetje bloed verloren.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen kreeg ik een echo. Hierop was te zien dat het met de kindjes nog allemaal goed ging, maar mijn baarmoedermond was zo goed als weg. Wat betekende dat ik echt rust moest houden en ik kans had om voor 26 weken te bevallen. Oooh wat waren wij bang! Ik moest in het ziekenhuis blijven, wij kregen allerlei gesprekken met artsen, dit maakt je eigenlijk alleen nog maar angstiger.

Die avond kreeg ik meteen longrijpers voor de kindjes en weeënremmers voor de zekerheid.

Na 4 dagen ziekenhuis mocht ik naar huis, onder de voorwaarde dat ik absolute rust ging houden.

De controles gingen op de normale manier weer verder, maar mocht er ook maar iets zijn moest ik direct terugkomen.

Het ging eigenlijk best goed, dacht ik..

Met 26 weken kwamen wij er achter dat “baby 3” niet goed mee groeide. Hierdoor moest ik wekelijks in de gaten gehouden worden.

Rond de 28 weken zag de echoscopist tijdens de echo dat baby 3 had zwaar had. Ze is gaan overleggen met de gynaecoloog en er is toen besloten dat ik opgenomen ging worden. Ik moest blijven totdat ds baby’s geboren zouden worden. Oneee…. ik heb zo snel last van heimwee.. zucht! Oke, alles voor de baby’s!

Weer allerlei gesprekken met artsen, rondleiding op de nicu afdeling, longrijpers en wachten maar. Ik vond het vreselijk lang duren en zat er helemaal doorheen.

Iedere dag 2 maal een ctg, wat erg lastig bleek met drie kindjes. Ze hadden 30 min aan materiaal nodig aan één sluitend, dit duurde soms wel 2 uur voordat ik er af mocht.

Het weekend voordat de kindjes kwamen mocht ik overdag even naar huis toe! Wat heerlijk, maar oh zo moeilijk om weer terug te moeten. Op zondag zei ik thuis nog; het gaat zo goed met “baby 3” ik zal er nog wel een paar weken zitten. Zucht!

Mijn man heeft mij na het eten weer terug gebracht. Normaal bleef hij dan nog even bij mij in het ziekenhuis tv kijken, maar deze avond voelde hij zich niet zo lekker en besloot hij om naar huis te gaan.

Ik kon niet goed in slaap komen die avond. Rond 00.00 uur ben ik uiteindelijk in slaap gevallen. Ik werd rond 02.30 wakker en ik dacht dat ik in bed had geplast. Ik stond op uit bed en ging naar de badkamer. Ik schrok, omdat ik bloed zag. Ik ben rustig terug gegaan en op bed gaan zitten. Toen heb ik de zuster gebeld. Zij kwam redelijk snel de kamer binnen en zei; “oh meis kun je weer niet slapen?”

Ik sliep amper steeds, vandaar de vraag. Ik antwoorde; “nee, ik heb bloed verloren..”

Toen ging het snel.. binnen een paar minuten stond mijn kamertje vol met artsen en verpleegkundigen.

Mijn vliezen waren gebroken!! Onee… en nu?? Ik vroeg of ik mijn man moest bellen, maar dit was niet nodig nog. Na een kwartier wilde ik toch bellen, en ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Ik belde hem wakker, hij schrok heel erg en is meteen gekomen. Hij was binnen 20 minuten bij me.

Ik kreeg longrijpers en weeënremmers, helaas hielpen de weeënremmers niet. Ik zat heel snel op 2 cm en nog geen half uur later op 4cm. De gynaecoloog was bang dat het heeeel snel zou kunnen gaan, en vertelde ons dat er geen plek was voor drie kindjes in het AMC.

Er is gebeld naar ziekenhuizen door het hele land. Uiteindelijk was er alleen nog plek voor ons in Zwolle!! Jaa… in Zwolle..

Met 6cm ontsluiting ben ik de ambulance in gegaan en mijn man reed achter ons aan. Oooh ik was zo bang, verdrietig, en ik had zulke erge weeën. Pff.. wat een rit was dat. Buiten mijn weeën om maakte ik mij enorm druk over mijn man, of hij optijd zou zijn en of het goed ging. Hij was de vorige avond natuurlijk naar huis gegaan omdat hij niet lekker was..

Om 06.20 kwam ik de OK in gereden in Zwolle. Ze kwamen er achter dat er een baby in het vruchtwater had gepoept.

Gauw de tafel op, ruggenprik en open! Gelukkig was mijn man er na de ruggenprik bij.

Het ging zo snel! Om 06.54 is onze zoon Mick geboren met een gewicht van 1395 gram. Om 06.55 onze dochter Evi met een gewicht van 1280 gram. En om 06.56 onze zoon met een gewicht van 975 gram.

To be continued..

De verjaardagen van mijn kids bezorgden mij extra grijze haren, klotsende oksels, een zweetreet en een nacht doorhalen

Kinderverjaardagen; you hate them or you love them. Volgens mij kun je de ouders ook in 2 soorten teams verdelen; team ‘we zien wel hoe de dag loopt’ en team ‘draaiboek case XXX versie 4.0, moodboard in losse katern’

Ik behoor dus steevast tot dat laatste kamp. Tot ergernis van mezelf en partner. Aangezien ik mega perfectionistisch ben is het altijd stress to the max in de aanloop naar het verjaardagsfeestje. Ik maak mij druk om de meest onzinnige klusjes, vraag nog net niet of de buren hun voortuin óók onkruid vrij willen maken. Ik ben blij dat ik soms door mijn vriend met beide benen op de grond wordt gezet, heb dat echt nodig. Door hem voeg ik gelukkig nog een kleine dosis nonchalance toe aan iets wat lijkt op een nauwkeurig uitgezette militaire missie dat DE KINDERVERJAARDAG wordt genoemd.

Waar onze ouders vroeger nog wegkwamen met een wazige fototaart van de Hema en wat uitdeelzakjes Croky chips, ligt de lat tegenwoordig een stukje hoger. De taart moet minstens 3 laags zijn, volledig in een peuterthema gedecoreerd en als het even kan ook nog natuurlijk gezoet. En die uitdeelzakjes chips? Way to standaard! De hapjes en drankjes worden deze dag aangeboden door de  plaatselijke caterservice. O en kinderen, vergeet ook de goody bag niet die na afloop mee naar huis mag! In mijn kindertijd vermaakte wij onszelf nog met verstoppertje of hutten bouwen tussen de schone was op zolder, tegenwoordig staat er een mega springkasteel voor het huis. Alsof de kids nog niet genoeg stuiteren na zo’n middag…

Op de peuterspeelzaal kom je niet meer weg met een hartige fruitstick anno 1995, zorgvuldig opgebouwd met ananas uit blik, smaakloze kaas  en muffige knakworstjes. Man, ik vond dit altijd zo vre-se-lijk smerig! Nee, nu hoor je pas echt bij de ‘harde kern’ als je een traktatie hebt dat én ingrediënten op natuurlijke basis heeft (lees vooral: GEEN suikers) én een duurzaam karakter, én een leuke fun factor. Lang leve Pinterest. 

Dan de uitnodigingen. Vroeger belde je moeder gewoon de hele kennis-en familiekring met behulp van het adressenboekje naast de vaste telefoon. Zorgvuldig werd direct genoteerd wie er wel en niet aanwezig konden zijn. Tegenwoordig maken wij de uitnodiging online, compleet voorzien van een mega foto waar de jarige spruit breed lachend op staat. Doe maar hoogglans A5 formaat, wel zo origineel. Alsof iedereen jouw kaart op de koelkast hangt… Nee dus.

Wáárom lijken wij het ieder jaar steeds gekker te willen maken; is dit een drang om onszelf te bewijzen? Maken wij het onszelf expres nét iets te moeilijk? Of is deze prestatiedrang puur naar de buitenwereld gericht? Want hé, we delen natuurlijk wel de hele dag door foto’s van het perfecte feest op insta! Bewust of onbewust leggen we de lat voor alle ouders enorm hoog.  En ik heb gemerkt, deed er zelf keihard aan mee.

Over 3 weken vieren wij Mats zijn derde verjaardag. Dit houdt in dat wij al 2 verjaardagen achter de rug hebben. 2 verjaardagen waarbij Mats niet de enige was die een jaartje ouder werd. Zijn feestjes bezorgde mij steevast extra grijze haren, klotsende oksels plus zweetreet en een nacht doorhalen omdat de taart nog niet af was. Dit keer ga ik het anders doen. De lat minder hoog te leggen, minder perfectionistisch te zijn.

Waarbij wij op de eerste verjaardag nog een volledig Grieks barbecue buffet hebben verzorgd, zijn we vorig jaar iets ingedampt met een simpelere rijsttafel. Zonder dat de wereld verging. Zonder dat er vrienden boos wegliepen. Dit jaar zakken we nog iets af naar een lunch met lekker belegde broodjes. Stapje voor stapje, dan valt het vast niet op.

Ik dacht aan een soort van less is more thema, maar die vlaggetjes en ballonnen hebben ze niet in de feestwinkel.

Bevallingsverhaal: “De verpleegster laat mij met mijn vingers het hoofdje van de baby voelen die uit m’n vagina steekt”

Ik voel iets… Ben er nog niet zeker van of het wel een wee is, want de afgelopen weken heb ik minstens vijf keer per dag gedacht dat ik een wee voelde, maar dat bleek steeds loos alarm. Gefrustreerd wordt ik er van. Ik ben al ruim twee weken over de uitgerekende datum, hoe lang kan het in godsnaam nog duren?

Nou, niet lang meer. Want de weeën beginnen nu écht ik weet onmiddellijk: dit is het echte werk, geen loos alarm. Ik ben daarom helemaal hotel-de-botel en moet me inhouden om niet meteen iedereen te gaan bellen uit enthousiasme.

Drie vroeggeboortes achter elkaar, is dat ‘domme pech’ of is er iets mis met mij?!

In mijn vorige drie blogs (I, II en III) heb ik jullie verteld over het verliezen van ons kinderen. Gyan, Ruby en Djulian. Gyan geboren met 27 weken, zo klein, maar zo mooi en af! Hij werd ziek na een tijdje. Een schimmelinfectie bleek zijn hersentjes kapot te hebben gemaakt en als hij zou blijven leven zou hij geen menswaardig bestaan hebben. Wij hebben toen het moeilijkste besluit van ons leven moeten maken, stoppen met de behandeling.
Klik hier voor zijn verhaal.

De tweeling werd geboren met 24 weken, nog kleiner maar net zo mooi en af als Gyan. Djulian hebben we een week bij ons mogen hebben. Hij was ziek… Onderontwikkelde darmpjes. Ruby, ons kleine dappere meisje overleed na drie weken. Een bloeddruk die ze niet onder controle kregen, hierdoor vielen haar functies uit en zo ook haar hart. Lees hier hun verhaal. 

Waarom ik tweemaal te vroeg ben bevallen werd op domme, domme pech gegooid. Alle onderzoeken bleken goed bij mij, maar domme pech? Hoe dan? In principe mocht ik gewoon weer zwanger worden en zou ik nog strenger in de gaten gehouden worden. Zodra ik zwanger zou zijn zouden we om de tafel gaan en een plan met elkaar maken.

 

 

Oktober 2015

Zwanger! Wat een blijdschap, alleen de blijheid van mijn eerste zwangerschap, zonder dat ik nog wist wat mij allemaal te wachten stond, dat was er niet meer.  Dat komt ook nooit meer terug, en wat baalde ik daar van. Wat had ik graag gewild dat ik gewoon onbezonnen blij kon zijn, zonder me af te hoeven vragen of we dit kindje straks wel mee naar huis mogen nemen en welk pad we moeten bewandelen. In deze maand kregen we ook een vroege echo van ons wondertje. Het hartje klopte…. Wat blijft dit toch bijzonder. Je ziet verder nog niks, behalve een klompje waarvan je denkt: ‘Hoe kan dit ooit ontpoppen tot een mens?’ Toch ben je gelijk verliefd op dit klompje met een kloppend hartje. 

 

 

 

November 2015

Ik heb een afspraak met de gynaecoloog gehad in het AMC. Gek om haar weer te zien, zij was bij de bevalling van Ruby en Djulian. Iemand die onze kinderen heeft gezien en precies weet hoe alles gegaan is. We hoeven niks meer uit te leggen… En soms, soms is dat even heel fijn.
Een goed gesprek, een gesprek waarin we hadden afgesproken dat ze samen met collega’s een plan gaat maken om deze zwangerschap hopelijk tot een goed einde te gaan brengen. In onze volgende afspraak zullen we het plan uitgebreid bespreken en in gang gaan zetten omdat ik dan de eerste 12 weken voorbij ben. Voordat we het Amc verlieten kregen we een echo van de kleine. Wouw, van klompje naar mens. Ik blijf het zeggen, wat is het toch bijzonder. En heel even als ik ons kleine wondertje zie, vergeet ik even mijn angst, en kan ik dromen van de toekomst. 

20 november de geboortedag van Gyan. Ons eerste kleine lieve mannetje die geboren is.
Onze eerste zoon, wat missen we hem. De tijd die we met hem gekregen hebben staat ons op het netvlies. Zijn bolle wangetjes, zijn zachte lijfje en zijn donkere krulletjes. Wat was hij mooi…. Maar je hebt het niet voor het zeggen in het leven. Dat doet pijn, maar we koesteren de momenten en de korte tijd die we met hem hebben mogen zijn. 

 

 

December 2015

6 December de sterfdag van Gyan.
Een dag dat je weer alle herinneringen  de revue laat passeren en vooral de herinneringen aan zijn laatste dag. Ondanks dat dit heel verdrietig was, was het ook een hele mooie dag. Een mooier afscheid hadden we ons niet kunnen wensen voor onze kleine man. Gek hoe verdriet en ook blijdschap zo super dicht bij elkaar kunnen liggen, want december is ook de maand dat ik drie maanden zwanger ben! Eindelijk hoeven we niet meer stiekem te doen en mag iedereen het weten. 

Vrijdag 11 december, hadden we de bespreking in het AMC van het definitieve plan om hopelijk deze zwangerschap tot een goed eind te brengen. Het kwam er op neer dat ze vanaf 16 weken mijn baarmoederhals zouden gaan meten. Als daar een verkorting in te zien was zou er direct een cerclage geplaatst worden. Ook zou ik vanaf 16 weken hormoonspuiten gaan krijgen om mijn baarmoeder rustig te houden.
De uitslagen van de kweekjes waren gelukkig allemaal goed tot nu toe. Wel baalde ik een beetje van de cerclage. Zelf had ik hem het liefst direct gekregen, meer voor mijn eigen gevoel. Een gevoel van; ‘Dan zit het maar dicht’. Maar ze legde uit dat een verkorting meestal pas na de 16 weken plaats vindt en dat een bandje dan bewezen zinvol is. Er zijn nu helaas niet genoeg bewijzen dat het preventief plaatsen zinvol is, ook omdat ze bang zijn voor afstoting in een vroeg stadium omdat het toch iets in je lichaam is wat daar niet hoort. Na het gesprek hadden we een uitgebreide echo. Dit is iets nieuws en te vergelijken met een 20 weken echo. Het kindje is met 12 weken al helemaal af en ze hopen om met dit termijn al eerder eventuele problemen te kunnen op sporen dan pas met 20 weken. Toch wel even spannend. Maar wow, ons kindje was helemaal in orde met wat ze tot nu toe konden zien en meten. En wat gaaf om te zien! Met hele mooie echofoto’s en opluchting verlieten we vol hoop het ziekenhuis. Een goeie echo en een concreet plan, daar moest op geproost worden! Ook hebben we het die avond aan familie en vrienden met een leuk bericht bekend gemaakt! We waren zoooo blij. Wat gingen wij lekker en opgelucht slapen, tot ik in de ochtend wakker werd en dacht dat ik in bed plaste… Toen ik op stond en naar het toilet liep kon ik nog net op tijd ons kindje opvangen. 

 

 

Dit was niet echt, was het enige wat ik dacht, maar helaas… Wat een nachtmerrie.
Ik had geen pijn, geen krampen, geen bloedverlies, helemaal niks… 0h ,0h! Het kindje viel er gewoon letterlijk uit. Hoe kon dit gebeuren? Nog geen 12 uur daarvoor hadden een topecho en een plan. We zouden dit tot een goed eind brengen, en nu? Beiden konden we alleen maar voor ons uit kijken, afvragend wat er nu eigenlijk gebeurd was. Mijn gevoel zei dat er met mij iets mis was. Met dit kindje was niks mis, hij kon er niks aan doen, maar mijn lichaam kon hem niet houden. Een bevestiging die ik hoopte nooit te krijgen. Ik wou dat ‘domme pech’, wat er constant gezegd werd, waar was en dat deze zwangerschap dit zou bewijzen. Maar diep, diep van binnen…………. 

 

 

  

GABY (klik hier voor haar Instagram)  

 

Shoppen is niet meer zoals vroeger… Mama Letje moet accepteren dat haar dochter een eigen (lelijke!) smaak heeft, die ze niet kan tegenhouden

Ik ben een beetje shopverslaafd. En ik weet dat van mezelf en ik wil daar ook niks aan doen. Bevalt me prima. Mijn lieve vriend kan er mee leven, mijn dochter is er ook blij mee en ook mijn bankrekening kan het aan. Al vanaf jongs af aan gaat mijn dochter Samm regelmatig mee winkelen en dat vindt ze nog leuk ook. We gaan samen lunchen en shoppen. Braaf gaat ze mee en is ze erg lief. Maar nu is er een klein probleempje bijgekomen. HAAR MENING EN SMAAK. Nu ze 4 jaar is (“Nee mama, ik ben al bijna 5 jaar”) gaat mevrouw haar eigen kleding uitzoeken. Voorheen maakte ik de schattigste combinaties en zag mijn meisje er uit als een klein poppetje. Nu loopt madam het liefste in een Frozen shirt met pailletten broek. Ik haat het. En dat leuke dagje shoppen ziet er nu soms heel anders uit. Een zeikend jankend kind aan mijn been dat een Shimmer and Shine shirt wil. En zelfs kies ik de meest geweldige winkel uit weet mevrouw feilloos het meest lelijke item eruit te vissen dat ze perse wil hebben. Ik kan geen etalage voorbij lopen als er schoenen met lichtjes staan. Who the fuck heeft die dingen uit gevonden? Ik zit niet te wachten op een lopende discobal naast me met flashlights. Paw partol, Disney, Unicorns met glitters. ROT OP!! Ik haat het.

Nog een probleem : Als ik wat wil passen wil ze zelf ook perse wat passen. Kun je je voorstellen dat ik in een hok van 1 bij 1 mezelf in een badpak sta te wurmen met een TL balk boven mijn kop waardoor mijn benen er uit zien als een braille boek. Mijn rollen weerkaatsen in de spiegel en mijn wallen worden nog donkerder in deze spiegel. Ook mijn Tena Lady hangt half langs mijn onderbroek en Samm staat naast me te gillen dat ze ook een badpak wil passen. Als ik zeg dat dat niet kan gaat ze zich demonstratief vast uitkleden. Ik durf niet te boos te worden want soms verandert ze dan in een kleine duivel en ik heb geen zin in een poppenkast midden in een kledingzaak. Ik koop haar om met een donut of verzin een smoes waardoor ze van gedachten verandert ( ja, deze loedermoeder kiest de weg van de laagste weerstand). Als ik maar weg kan uit dat hokje en uit dat lelijke badpak wat er op het plaatje prachtig uit zag maar in maat 40 eruit ziet als een wegwerp tent. “Lukt het bij u?”, hoor ik een verkoopster roepen achter het gordijn. “Ja hoor, ik denk er nog even over na”, zeg ik terwijl Samm haar speeksel aan de spiegel staat te smeren.

Dan heb ik het nog niet over het passeren van de Jamin, Intertoys en dat Samm standaard moet poepen bij de Hema omdat ze daar van de toiletjuf een koetjesreep krijgt.  Dus het winkelen met mijn dochter is toch wat veranderd en stiekem ga ik eigenlijk liever alleen. Maar mijn dochter is met het virus besmet en vraagt elke vrijdag: “Kunnen we naar een winkeltje gaan?”.  Inmiddels hangen er in haar kast ook Micky Mouse shirts en zelfs één van Frozen (de minst lelijke versie). En trots dat ze is als ze deze naar school aan mag. Eindelijk kan ze aan haar klasgenootjes laten zien dat ze van haar ouders ook monsterkleren aan mag. De discoschoenen maken ze niet in haar maat en dat heeft ze geaccepteerd. En mama moet accepteren dat haar dochter een eigen smaak heeft en dat deze niet altijd kan tegenhouden.

Let it gooooo…. 

LETJE (klik hier voor haar Instagram)

De drie onvoldragen zwangerschappen waren zwaar en hebben mij in alle opzichten enorm veranderd

Mijn vijfde zwangerschap. Nooit meer zal het zo zijn als die eerste keer. Die vreugde (tranen) na het zien van een test, de opwinding, niks kon fout gaan, ik zou eindelijk moeder worden. Inmiddels zijn we bijna vier jaar verder en draag ik voor de vijfde keer een kindje in mijn buik. Ik ben dolgelukkig dat het gelukt is zwanger te worden, want dat was in eerste instantie nog maar de vraag. Maar dat bleek uiteindelijk niet eens het zwaarste gedeelte. Het verliezen van meerdere kindjes is zo zwaar en verdrietig geweest. 

Na een intens ziekenhuistraject van bijna twee jaar had ik begin 2016 eindelijk een positieve test in handen. Ik kon het niet geloven. Voor de zekerheid deed ik er nog twee direct erachteraan, van andere merken. Alle tranen, alle hormonen, alle ziekenhuis bezoekjes, alle weinig romantische ‘nu moet het’ keren. Het was het allemaal waard geweest toen ik die test zag. Compleet trots op mijn nieuwe ‘rol’ keek ik in de spiegel, zou je er nu al iets van zien?

De dagen en weken tot de eerste echo voelde als een eeuwigheid. Maar ik voelde me op en top zwanger. Toen we met ruim 8 weken het hartje zagen kloppen had ik nog nooit zoiets moois gezien. Een boontje met een knipperlicht. Ons kindje. Gek genoeg had ik totaal niet in mijn hoofd dat dit mis kon gaan. Toen we weggingen vroeg ik, toen nog naïef en onwetend, aan de echoscopiste: als het hartje klopt, dan kun je er wel vanuit gaan dat het goed komt toch? Kan ik het de familie vertellen? Ja zei ze, het is een hele mooie start, maar geen zekerheid. Maar ik zou het zeker de familie vertellen want het ziet er gunstig uit. We hebben gewacht tot 10 weken. Dat wachten was moeilijk, maar de trots tijdens het vertellen des te groter. Wij werden eindelijk ouders. De familie wist van ons intensieve traject en iedereen was ontzettend blij. Toen we voor de termijnecho gingen met ruim 11 weken kregen we de klap die we niet zagen aankomen. Hartje gestopt, einde verhaal. 

Ik kon het niet geloven. Ik was compleet uit het veld geslagen en intens verdrietig. Na alle moeite en verdriet die eraan voorafging, moesten we dit ook nog doorstaan. Alles ging in een roes en een waas. De miskraam kwam niet vanzelf op gang, de dubbele dosis pillen werkte niet en uiteindelijk werd het een curettage. 

Weken lang was ik gebroken. Alles wat ik al bedacht had en wat weken gevoed was in mijn hoofd bleek niet door te gaan. Van een gezin van drie, werden we gewoon weer wij tweetjes zonder kind. Het deed me veel verdriet dat veel mensen een miskraam afdeden als ‘tja, het is beter zo, dat is de natuur…’ en nog veel meer van dat soort dooddoeners. Het is een kindje, het hartje klopte in mij, alles vanaf het moment van de test, daar kwam dit kindje in voor. Het is een toekomstbeeld. En daarna werd ik keihard terug gezet in de realiteit. En hoe goed bedoeld, het enige wat je wilt horen op zo’n moment is: Wat verdrietig, we leven met je mee. Maar niet dat het ‘beter is’ of ‘je wordt vast weer zwanger’. Het ging om DIT kindje. Dit kindje dat in mijn buik groeide.

Toen het meest heftige verdriet voorbij was en de zwangerschapshormonen mijn lichaam weer uit waren na enkele maanden nam ik weer de moed om verder te gaan met de ziekenhuistrajecten. Na een aantal pogingen was ik vrij snel weer zwanger, de tweede keer dat jaar. Van de euforie die er de eerste keer was geweest was niks over. Natuurlijk was ik blij, maar de klap was zo groot geweest dat ik niet direct durfde te hopen dat het goed zou zitten. 

Al met zeven weken mochten we komen voor een echo. Twee vruchtzakjes waren er te zien, maar geen duidelijke vruchtjes en al helemaal geen knipperlichtje(s). Ik mocht over een week terug komen, wellicht was het nog te vroeg. Die week duurde voor mijn gevoel langer dan mijn hele leven had geduurd. Dag en nacht was ik ermee bezig. Toen we eindelijk terug mochten waren er wel iets van vruchtjes te zien, maar nog steeds geen hartslag. Een derde vruchtzakje was nu ook zichtbaar. Vanaf dat moment kwamen we in een circus terecht. Dat is een ontzettend lang verhaal maar in het kort werden we heen en weer geslingerd van: tweeling, drieling, niet levensvatbaar, te vroeg, buitenbaarmoederlijk, mola zwangerschap, operatie, kijkoperatie, weghalen van je eileiders. Drie keer heb ik mij gemeld bij het ziekenhuis om mij ‘open te maken’ omdat mijn HCG te snel steeg voor wat er te zien was, dit moest vast ergens anders zitten. Telkens werd er last minute toch anders besloten. Een gynaecoloog zei: we hebben met het gehele team ons gebogen over wat dit voor zwangerschap is, je bent een zeer interessante patiënt. Ik wilde alleen maar een kloppend hartje. In the end werd er met bijna tien weken zwangerschap terwijl ik al op de kamer lag waar ik onder narcose ging, gezegd dat het ‘maar gewoon’ een curettage werd in plaats van een operatie. 

Ik heb niet eens de tijd gehad door die poppenkast eromheen om iets te voelen, behalve constante hoop dat ik mijn eileiders mocht behouden. Deze ‘miskraam’ viel mij veel minder zwaar dan de eerste keer. Ergens hield ik er al rekening mee dat het fout kon gaan. We hadden geen kloppende hartjes gezien. De eerste keer viel me dat duizend keer zwaarder. Ik wilde door, het werd bijna een verslaving, hup naar de volgende zwangerschap. Gelukkig mocht ik vrij snel weer door met het ziekenhuis traject. Na een mislukte poging was het eind 2016. Ze hadden in het ziekenhuis een ‘kerststop’. Ik dacht nog: Kun je het geloven? Juist met kerst willen mensen toch hoop hebben? En omdat iedereen op vakantie is kan ik de hoop op een kindje vergeten. Er zat niks anders op dan een maand wachten. En als je zelf bezig bent met zwanger worden, helemaal in een langer traject, dan is een verloren cyclus een ramp. Tel daar wat (ingespoten) hormonen bij op en je kunt je voorstellen dat er wat leuke anekdotes op te schrijven zijn over wat ik heb rond geschreeuwd. Gelukkig binnenshuis… Maar zulke trajecten vergen veel van je. 

En toch werd het achteraf een hele mooie kerst. Want terwijl het lab dicht was, is er een wonder gebeurd. Ik was weer zwanger. De derde keer in ruim een jaar. De gelukkige uitspatting om de test  was koeltjes, maar het feit dat ik zwanger was geworden zonder hulp, dat was wel wat (geluks) tranen waard. Opeens was het zwanger worden niet eens zo zeer het probleem meer. Toch voelde het anders dan de voorgaande keren. Ik had minder angst, dit ging goed. Hoewel het nooit meer zonder twijfels zou zijn en nooit meer zo onbevangen als de eerste zwangerschap, was ik dolgelukkig. Elke dag deed ik een test, ondanks dat het niks zegt over de vitaliteit. We hadden meerdere goede echo’s en langzaam bij beetje kreeg ik het vertrouwen in mijn lichaam. Het eerste trimester was zwaar, maar daarna genoot ik volop. Een goede combinatietest en 20-weken echo. Ik voelde me geweldig, sterker nog, ik had mij nooit beter gevoeld. Zo trots, mijn droom, moeder worden, was nu zo dichtbij. Tijdens de zwangerschap waren er nog wat dingen, streptokokken, een dwarsligger, een te klein hoofdje, en dat terwijl ik in een zikavirus gebied was geweest toen ik nog niet wist zwanger te zijn. Er was soms wat paniek vanuit de artsen, maar niet bij mij. Ik voelde dat dit goed zat. Eind september 2017 werd thuis mijn dochter geboren. Eindelijk een kindje in mijn armen. Mijn hele leven had ik hiernaar uitgekeken. En nu na drie zware jaren was ze er. 

De eerste maanden waren zwaar, niks ging vanzelf. Ik moest enorm wennen aan deze nieuwe rol en alle heftige gevoelens die daarbij komen kijken. Constant had ik het gevoel dat ik enorm gelukkig moest zijn, want dit was mijn droom. Wat een geluk had ik, dat ik nu een gezonde dochter had. En dat was natuurlijk ook zo. Maar ik voelde dat niet altijd. Toen mijn dochter na zeven maanden borstvoeding zelf weigerde ben ik gestopt. In eerste instantie vond ik dat vreselijk moeilijk, die momenten te missen. Maar langzaamaan begon ik mij beter te voelen. Eindelijk na drie jaar voelde ik de energie terugkomen in mijn lijf, mijn gedachtes weer helder worden, mijn gemoedstoestand rustiger en gelukkiger. Eindelijk begon ik te begrijpen wat mensen bedoelden met dat je zo intens van je kind kunt houden. Geen kunstmatige- of zwangerschapshormonen meer in mijn lijf. Ik had niet door gehad hoe zwaar het, naast het mentale, eigenlijk was geweest voor mijn lijf.

Deze had ik nog niet op mijn lijstje staan…

Een maand na het stoppen met borstvoeding deed ik een zwangerschapstest omdat ik overtijd was, positief! We waren voorzichtig geweest, maar niet zo extreem voorzichtig. Het was echter in het begin zo lastig geweest zwanger te worden en het kon zo lang duren. Bizar blij verrast, maar wederom terughoudend. Na alles wat we al hadden meegemaakt wisten we dat we tot de 12 weken niet hoefden te juichen. We kregen weer vroege echo’s, elke week. De weken vorderden en de hoop kwam terug. Wat hadden we wederom een geluk. Binnen zo’n snelle tijd zonder hormonen en trajecten zwanger, eigenlijk onverwacht. Er volgden een goede nipt, goede echo’s, ik voelde me misselijk en vreselijk moe maar oh zo goed. Angstig, dat wel, dat bleef. Totdat geheel onverwacht mijn vliezen braken met 17 weken. Deze had ik nog niet op ‘mijn lijstje’ staan. Het werd een heel intense week waarin we veel hoopten op iets wat eigenlijk uitzichtloos was. Een week later beviel ik van onze zoon in het ziekenhuis. Dit verhaal schreef ik eerder al en staat op kids en kurken: “Isaac ons sterrenkindje”. 

Het waren weer maanden geweest van onzekerheid, hoop, hormonen, veel vragen van lichaam en geest. En alles met zo’n verdrietig einde. Deze vroeggeboorte was in alles een stap verder dan een miskraam voor mij. Bevallen van een kindje wat helemaal af was en alleen nog moest groeien. Een kindje wat ik al had voelen trappelen, een buik die goed zichtbaar was. Overspoeld met intens verdriet en ongeloof was ik. Met een dochter die na al die tijd nog steeds geen nacht doorsliep, eigenlijk al jaren hormonen en stress en dan zo’n groots verdriet. Gek genoeg bij de controle van mijn baarmoeder twee weken na de bevalling, is het enige wat bleef hangen de woorden ‘je eisprong komt eraan zo te zien’. Ik wilde door, een vervanging, iets wat dit verdriet dragelijker zou kunnen maken. 

Maar zo werkt het niet. En daar kom ik nu achter. Want drie maanden na de te vroege geboorte van mijn zoon had ik een positieve test in handen. Voor de vijfde keer… Geen vreugde dansje, geen gegil van blijdschap, maar een voorzichtige: we zullen zien… En tegelijkertijd een schuldgevoel, want niemand kan Isaac vervangen. We zijn zo ontzettend blij dat ik zwanger kan worden, dat besef ik mij elke keer weer. Juist omdat ik de wanhoop van de zoveelste mislukte poging ken. Maar de stress en angst blijven groot. Maar wederom met de weken groeit de hoop heel heel voorzichtig. Inmiddels ben ik voorbij de termijn waar het mis ging bij Isaac. Maar de rollercoaster aan emoties is gigantisch. Als alles goed verloopt beval ik eind september, de week waarin ook mijn dochter Alva en zoontje Isaac geboren zijn. Vier jaar lang ben ik dan af en aan zwanger geweest. En dat voel ik. In alles. Maar de wens voor een groot gezin is voor mij sterker dan alle moeite en verdriet. Er gaat overigens geen dag voorbij dat ik mij niet besef hoeveel geluk wij hebben met onze dochter en hoeveel geluk wij hebben dat het überhaupt lukt om zwanger te worden. Maar hoeveel verdriet zij ook wegneemt met haar aanstekelijke lachje. De zo kort op elkaar volgende zwangerschappen zijn zwaar en hebben mij in vier jaar tijd in alle opzichten enorm veranderd. 

Met het gezin van Kimberly moet je echt iedere maand meelezen!

Mijn naam is Kimberly, ik ben 28 jaar.

Vorig jaar getrouwd met Ricardo, waar ik al 11 jaar samen mee ben. Wij hebben een dochter genaamd Yentl van bijna 2.5 jaar. En in juli verwachten wij ons tweede kindje. Wij krijgen weer een dochtertje, geweldig!

Wij wonen in Hendrik ido ambacht, voor wie het niet kent een dorpje tussen Dordrecht en Rotterdam in :-).

Ricardo is Sous-chef bij een Van der Valk hotel. En ik ben verzorgende IG, en werk op een gesloten afdeling bij mensen met dementie. Beide werken we dus onregelmatig wat niet altijd even handig en leuk is. Dat betekend weekenddiensten, avonddiensten en in mijn geval ook nachtdiensten. En natuurlijk feestdagen. Met een gezinnetje is dit niet altijd even gezellig.

Het zwanger worden van Yentl is niet vanzelf zeg maar gegaan. Hiervoor hebben wij de hele medische molen moeten doorstaan. En is zij uiteindelijk door middel van IVF gekomen. Ik heb namelijk PCOS en het zwanger worden is daarom niet erg makkelijk. Van hormoon tabletten tot hormoon injecties en tig keer per week naar het ziekenhuis, niet niks. Maar oh zo dankbaar dat zij nu in ons leven gekomen is. Van deze zwangerschap was het eigenlijk 99% uitgesloten dat ik ‘spontaan’ zwanger zou worden ooit nog. Maar de wonderen zijn dus absoluut de wereld nog niet uit, want TADA baby nummer 2 is dus wel echt spontaan. Geen ziekenhuis of injecties of terugplaatsing. Inmiddels ben ik bijna 31 weken zwanger. Wat vliegt de tijd toch met een tweede zwangerschap.

Verder vind ik het heerlijk om foto’s te maken. Hou ik ervan om lekker weg te gaan met mijn gezin, familie (ik ben echt een enorme familiemens) of met vriendinnen. Mooie plekjes ontdekken, een midweekje naar een huisje gewoon gezelligheid. Verder ben ik online veel bezig met Instagram. En kun je mij vanaf nu elke maand vinden met een nieuwe blog op Kids en Kurken. Ik kijk er enorm naar uit. Dus hopelijk lees je gezellig mee!! 

Liefs,

Kimberly 

+ Meer berichten