Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Blog

De Babyshower handleiding

Yesss! Er is een baby onderweg! Dat moet gevierd worden met een feestje. Aangezien de toekomstige mama niet kansloos lam mag gaan in een karaokebar en het met een omvang van drie bij drie meter niet praktisch is om een sexy stripper in te oliën, kiezen we voor een iets saaiere feestvorm dan bijvoorbeeld een sweet 16 of een vrijgezellenfeest. We kiezen voor ‘een Babyshower!’ 

 

​

​

Essentiële onderdelen van een geslaagde Babyshower (BS) zijn: Kado’s, de standaard suffe spelletjes spelen (zoals babyfoto’s raden, natte ontbijtkoek uit een luier happen of gipsbuiken), veel vrouwen en een shitload aan lekkere hapjes. De BFF van de zwangere benoemt zichzelf tot ceremoniemeesteres van ‘project babyshower’ en met de allerbeste bedoelingen gaat zij stappen ondernemen om een geslaagde buikfuif neer te zetten. Het gebeurt helaas nog vaak dat de BFF totaal onderschat waar ze aan begonnen is en zij gaandeweg een fout maakt. Een fout die ervoor zorgt dat iemand zich achtergesteld, vergeten, onbelangrijk, gekwetst, verdrietig of boos voelt. Want we blijven immers vrouwen hè: wij vinden overal iets van en voelen overal iets bij. Diegene die zich slachtoffer voelt van de gemaakte fout van de BabyshowerCeremoniemeesteres steekt haar emoties natuurlijk niet onder stoelen of banken. Er volgt onderling geroddel of een dramatisch bericht in de groepsapp (niet aan beginnen die BSgroepsapps, kom ik later op!). Vervolgens vindt íedereen hier iets van en voor je het weet is er een vriendinnenvete of familieruzie ontstaan en ligt de ceremoniemeesteres met stressklachten in bed, te malen waar het allemaal fout is gegaan.

 

​

​

Dit klinkt allemaal hartstikke ellendig, maar lieve dames, niet getreurd. Jullie redster in nood heeft zich speciaal voor alle babyshowergroentjes een babyshowerhandleiding geschreven. Natuurlijk zijn er meerdere wegen die naar Rome leiden. Ik zeg ook niet dat je het op deze manier móet doen. Ik zeg wel dat áls je het op deze manier doet, succes gegarandeerd is.*

Wat voor gevolgen heeft de anticonceptiepil eigenlijk op je dagelijks leven?

Wat voor een gevolgen heeft de anticonceptiepil op je dagelijks leven?

Geregeld kwam er een bericht op mijn tijdlijn voorbij dat er weer een blogger/mama is gestopt met het gebruiken van de pil. Als ik dan het bericht las, dan was ik eigenlijk erg sceptisch over alles wat er in stond.

Ja, je bent als pil gebruiker je echt wel bewust van alle bijwerkingen. Gewichtstoename, moodswings, en zelfs depressie. En zeker van die ene hele belangrijke: Trombose.

Maar zal dit ook allemaal voor mij gelden?

Ik heb zelfs een half jaar geleden overwogen om over te stappen op de prikpil, maar gezien die bijwerkingen en een grote kinderwens, wilde ik die niet gaan gebruiken, gezien de uitwerking erg lang is.

Toch maar gewoon die pil? Of zal ik stoppen. Want waarom slikte ik het ding nog? Om grip te hebben op je cyclus? Voor wie?

Tot eind vorig jaar de keus onverwachts een beetje voor mij werd gemaakt.

December 2018

Wanneer ik de huisarts bel voor een spoed recept van mijn pil, omdat ik vergeten ben dit op tijd te bestellen, krijg ik het bericht van de assistent dat de pil op dit moment niet leverbaar is. Ze zegt dat ik met de apotheek kan overleggen wat zij nog hebben liggen, maar mijn vaste merk microgynon, hebben ze op dat moment helemaal niet meer.

Helaas weet ik van mijn lichaam dat het niet goed reageert op een “huismerk” en neem ik een besluit dat ik liever niet doe, omdat ik weet dat mijn lijf erg veel moeite heeft om alle hormonen uit mijn lichaam te krijgen en mijn eigen natuurlijke, en vreselijk onregelmatige cyclus, weer een beetje normaal te krijgen. Of wat daar ook mee bedoeld wordt en de norm is van mijn biologie.

Ik stop!

Ik ben heel benieuwd wat het met mij gaat doen en of de pil echt van die nadelige gevolgen heeft voor mijn gemoedtoestand, gewicht etc.

Natuurlijk heb ik eerder alle leesvoer dat te vinden is gelezen. En besef ik mij dat de neerslachtige gevoelens en gedachten die ik soms had toch echt met dit vrouwelijke preparaat te maken kan hebben, en wil het dan toch ook echt met eigen ogen gaan geloven.

Als het dan toch niet anders kan ;).

5 maanden verder

Inmiddels zijn we het begin van mei benaderd, en kan ik je vertellen dat ik sinds het stoppen mijn menstruatie met smart aan het opwachten ben. Want waar blijft het?

Gezien mijn mama wens, wacht ik er met smart op, want dat zou betekenen dat ik nog steeds vruchtbaar ben. Maar dat ter zijde.

Want het stoppen heeft nog meer positieve “bijwerkingen”.

Het leven lijkt allemaal veel luchtiger dan het is. Niets weegt zwaar. Waar ik mij eerder altijd heel erg en heel lang druk over kon maken, lijkt minder erg.

Tuurlijk weet ik de ernst van sommigen dingen, maar soms kan je aan een situatie nou eenmaal niet heel veel veranderen en kan ik het nu loslaten. Je kunt dingen namelijk tot een bepaalde hoogte beïnvloeden. Kan dat niet? Dan niet.

Ik maak me er even druk om en laat het gaan.

Maar behalve dit, merk ik dat ik van mijn kinderen veel meer kan hebben. Waar ik vaak meteen vol gas ergens tegenin ging, waardoor het soms groter werd dan nodig (ja, ik weet het, mijn kids hebben het soms zwaar), blijft het nu zoals het zijn moet.

Waardoor zelfs Jaliyah mij enige tijd geleden vroeg wat ik met die andere, snel geïrriteerde mama had gedaan, en dat ze deze mama veel leuker en gezelliger vond.0_o

Wat heb je met die andere mama gedaan?

Pffff. Wat een uitspraak van een kindje van 7 jaar.

Was ik dan al die tijd zo een “Momster” geweest. En terrormam die het leven van haar kinderen onnodig zwaar maakte.

Blijkbaar trok ik een gezicht waardoor ze het ook weer nodig vond om te vertellen dat ze de oude mama wel lief vond, maar deze veel leuker is.

BAM. Reality check!

Ik voelde wel precies wat zij voelde. Want ik vind dat dus ook. Of nou ja, ik vind alles veel leuker.

Nee, niet het huishouden. Daar heb ik nog steeds een schurft hekel aan. Maar alles erom heen.

Ik kan serieus genieten van veel meer. Ik geniet meer.

En naast dat ik alles luchtiger opneem, is er daarnaast ook weer een keerzijde.

Onregelmatige cyclus

Ik viel af. Zo een 4 kg. Nooit de link gelegd dat die 4kg door de pil kwam, want het zette geleidelijk aan en niet in kort termijn.

Leuk die kilo’s lichter, maar daarentegen zit ik nog steeds te wachten tot oma taart komt brengen.

(vroeger noemde wij dat zo in onze vriendinnen clubje)

Dit was één van de redenen waarom ik weer aan de pil wilde. Grip hebben op mijn lijf. Of beter gezegd, grip hebben om mijn cyclus. Weten wanneer iets komt en gaat. Weten wat mij te wachten staat. Maar helaas. Ook dat heb ik nu los moeten laten. Ja, al wel 5 maanden lang. En ik vind dat dus wel vreselijk. De onzekerheid van wanneer.

Maaaaaaaar eerlijk, ik ben blij.

Geen rare hormonen die mij een naar gevoel kunnen geven of mij een vreselijke Momster maken die het leven van mijn youngsters terroriseert.

Want zeg nou zelf, iedereen wilt toch een mama zijn die overspoeld wordt met kusjes en knuffels, omdat je zo lief bent?!

En ja, dat wil zeggen dat we nu veel meer knuffelen met elkaar. En ja, we zijn veel leuker geworden samen, want ook van kleine dingen in het leven kan je genieten.

Ik ben heel benieuwd naar hoe jullie lezers hierover denken!

Schroom niet en laat een berichtje achter. 

Liefs Rilana

De kanker zat op een paar centimeter afstand van mijn tweelingbaby’s in de buik…

“Kon ik de kanker zien mama?” vroeg hij…..

Ik was zwanger en had Dikke darmkanker. Die twee dingen op enkele centimeters afstand van elkaar… Dat heeft mentaal wel wat impact gehad. Hoe ga je om met kanker als je mama bent. Zeker bij jonge kinderen is het makkelijk om het onbespreekbaar te laten. Dat deden wij ook. Jesse was drie, bezocht mij wel in het ziekenhuis toen maar uiteraard weet hij daar niets meer van. In de jaren erna heb ik het voor hen weg willen houden. Ik was genezen, klaar dus met dat hoofdstuk. Uiteindelijk komt er een moment waarop het toch bespreekbaar wordt. Wanneer? Dat merk je vanzelf is mijn ervaring.

Geleefd

Als je een kind krijgt word je vaak geleefd. Dat had ik al toen onze oudste zoon Jesse werd geboren. Dus toen daar in één klap twee kindjes bij kwamen had ik dat al helemaal. Heb ik ooit weer tijd om al die appjes te beantwoorden. Ga ik dat ooit voor elkaar krijgen drie kids in mijn eentje? Komt er ooit weer ruimte voor andere dingen? Hoe ga ik dat doen als ik dadelijk weer moet werken? Net als iedere kersverse mama werd ik geleefd en was het soms ook echt overleven.  Dat ik nog geen jaar geleden de diagnose kanker had gehad verdween automatisch naar de achtergrond. Geen tijd om die verwerking nu aan te gaan. We waren compleet overgeleverd aan de waan van de dag en de grillen van pasgeboren baby’s.

Enkel de controlemomenten in het ziekenhuis brachten mij weer even terug naar die andere realiteit. Het leek alweer zo lang geleden, maar bij die controle momenten was het weer even heel dichtbij. Met nul vertrouwen in mijn lijf onderging ik de onderzoeken en zaten we een week later, met zweet in onze handen, in de wachtkamer in afwachting van de uitslag.

En toen

Toen de mannen 1,5 waren begon voor mij een nieuw proces. Er kwam, een soort van, rust in de tent. Het allerheftigste hebben we gehad. Vanaf nu gaan we echt alleen nog maar omhoog. Kanker hoorde bij mij, niet bij hun. Zo deelde ik mijn verhaal met anderen. De afstand in centimeters die het ooit had toen ze in mijn buik zaten maakte ik na hun geboorte tot een reusachtige afstand ver, ver bij hen vandaan.

Met mijn verhaal anderen helpen

In diezelfde periode ging ik wel mijn verhaal delen. Ik deelde het om anderen te helpen. Ik wilde een geluid geven voor andere mama’s met kanker. Diep van binnen brandde een vuur dat eruit moest en dat was in strijd met wat mijn hoofd wilde. Ik bleef delen, het werd ook een soort van verwerking, verwerking die er nog niet was geweest omdat er geen ruimte voor was. En de jongens waren alle drie toch nog te klein het echt mee te krijgen.

Ambassadeur

Het Catharina Ziekenhuis waar ik behandeld ben benaderde mij begin 2018 met de vraag of ik Ambassadeur wilde worden van het Catharina Onderzoek fonds. Mijn hart schreeuwde direct JA, met mijn hoofd was ik in gevecht. Direct gaf ik aan dat ik ambassadeur wilde zijn maar dat de kinderen dat niet zijn. Sinds juni 2018 hang ik megagroot aan een muur in het ziekenhuis en deel ik mijn verhaal om geld op te halen voor onderzoek.

En nu

De dood werd een thema toen superoma, zo noemen wij overgrootoma, overleed. De jongens kwamen heel regelmatig bij haar en na haar dood begonnen zij met regelmaat over haar. Zo ook een paar weken geleden. We zaten in de auto en Fedde begon over superoma.  Uit het niets zei Rens: “Ik weet waar je ook nog dood aan kan gaan.” hij was even stil en zei “aan kanker!” Zo die kwam uit het niets recht in mijn hart binnen. Jesse keek mij aan en zei “Dat heb jij toch gehad mama?” Dit was hét moment, nu moesten we het toch maar eens open gooien. “Ja” zei ik, “en ik ben niet dood”. Ik heb ze uitgelegd dat kanker gevaarlijk is maar dat gelukkig niet iedereen daar dood aan gaat. En dat ik dus geluk heb gehad.

“Waar waren wij toen jij kanker had mama?” was de volgende vraag. “Jesse jij was 3 en Fedde en Rens zaten in mijn buik” antwoorde ik. Ik zag twee vierjarige koppies bedenkelijk kijken. Fedde vond het wel prima. En bevestigde nog even dat ik al heel lang weer beter ben. Rens keek naar mij en naar Fedde, toen weer naar mij en vroeg: “Heb ik de kanker dan gezien?” Even moest ik nadenken wat ik hierop ging zeggen. Ik besloot hem dit zelf te laten bepalen. “Ik weet het niet, je was nog wel heel erg klein, wat denk jij?” Vol overtuiging zei Rens.”Ik denk het wel!”

En zo is het nu, ze weten het nu. Hoe suf ook, voor mij was dat toch wel een ding. Lange tijd mocht het niet bij hun horen. Ik had het, niet zij. Nu vijf jaar later is het goed. Het hoort niet bij hen maar het hoort wel bij hun begin, of ik dat nu wil of niet.

Lees over mijn dateleven na de geboorte van m’n baby

Het date leven na een baby.

Zoals sommigen van jullie misschien al weten, ben ik een alleenstaande mama van 28 jaar. De papa van Mila en ik hadden geen relatie, we waren een tijdje aan het daten. Mijn zwangerschap was niet gepland en we hadden er beiden een andere mening over. Hij wilde het niet, ik wel. Tadaa de geboorte van een nieuwe single mom.

Daten vond ik altijd wel leuk. Of je nou iemand in het “echt” tegen kwam of via een dating app. Maar toch zat er voor mij de prins op het witte paard niet tussen. Sinds ik Mila heb, heb ik zo’n stuk of 3 dates gehad en momenteel ben ik er een beetje klaar mee. Ik vind het focussen op Mila veel belangrijker dan de zoektocht naar de “perfecte” man. Daarnaast heb ik natuurlijk amper tijd.

Date nr 0

Mijn eerst geplande date na de bevalling was zo’n 3 maanden er na. Vrij vroeg maar ik voelde me weer de oude en had eigenljk wel zin om weer nieuwe mensen te leren kennen. Ik had deze jongen leren kennen via Tinder. Zag er leuk uit, was slim, woonde in de buurt en vond het geen punt dat ik mama was. PERFECT toch? Ik had mijn moeder gevraagd om een avondje op te passen. Een paar uur van te voren zei meneer af. Echt met een belabberd excuus wat niet eens waar was. Ik was redelijk pissig omdat ik een avond ervoor had vrij gehouden maar ik heb toch een avondje voor mezelf gehouden wat eigenlijk erg fijn was.

Het contact verminderde eigenlijk gelijk en uiteindelijk spraken we elkaar niet meer. Waar het aan lag? Geen idee. Misschien kreeg hij toch de kriebels van een kleine baby?

Een paar maanden daarna kwam ik hem tegen op een festival, waar hij eigenlijk weer heel leuk was. Ik vergat alles en sprak nog een datum af. Paar uur van te voren… ik kan helaas niet. Daar was ik dus nu wel écht klaar mee.

Date nr 1

Met deze jongen heb ik wel wat langer afgesproken. Ook weer leren kennen via een dating app en Mila was er regelmatig bij als we gingen afspreken. (regelmatig = 99% haha) Toch werd dat ook uiteindelijk niks, niet dat hij iets verkeerd deed maar we zagen samen geen toekomst voor ons.

Date nr 2

Met een vriendin en Mila liep ik door Breda. Mijn vriendin liet de buurt zien waar ze woonde, want ze was net verhuisd. Super leuke buurt en mensen waren erg vriendelijk. Eentje vond ik zó vriendelijk die kwam uit een barbershop gerend om ons te begroeten.

Naderhand bleek dat dit en match was via Tinder waarvan ik een berichtje kreeg: “Dat was een leuke eerste ontmoeting” ik had hem niet herkend maar we raakten hierdoor wel aan de praat en besloten vrij spontaan  af te spreken.  We gingen wat drinken, en eigenlijk was het erg gezellig. Na een tijd kwamen we er alleen achter dat hij een tijdje in Tilburg had gewoond en het huis wat hij noemde kende ik. Ik floepte er uit ‘”hee maar daar ben ik met Mila’s papa geweest” wat bleek…. ze waren erg goede vrienden.

Hij wist niet dat hij een kindje had gehad (niemand op familie na) dus voor hem was de shock nóg groter dan voor mij.  Geshockeerd ging hij naar huis, we hebben elkaar nog wel gesproken maar niet meer gezien vanwege de te vreemde situatie. Wat is de wereld soms toch klein he?  Hij heeft de papa er wel mee geconfronteerd en ik hoopte dat het ergens hem zou wakker schudden en Mila toch zou willen zien. Nu het toch al in zijn vriendenkring rondgaat.

Wat ik merk aan verschil met het daten voor en na een baby is dat ik het (uiteraard) erg belangrijk vind dat iemand oke is met kinderen. Dat hij het leuk vind om haar mee op te voeden en het niet storend vind als we afspreken dat heel veel van mijn aandacht naar haar gaat. Ik denk (en hoop) ook dat ik op wat andere types val dan voorheen. Stel het wordt serieus dan word Mila er ook mee in gesleurd en ik wil niet dat zij last krijgt van mijn eventueel verkeerde keuzes. 

De dating apps vind ik overigens nog steeds leuk vermaak maar anderzijds ook weer zonde van mijn tijd. Momenteel heb ik geen behoefte aan daten en vind ik het belangrijker om mijn tijd besteden aan Mila, werken, vrienden familie en mijn eigen hobby’s.  Voor nu vind ik het heerlijk om samen met Mila te zijn en zou er even niet aan moeten denken om met nog iemand rekening te moeten houden. Het is heerlijk om samen met haar in mijn bed te slapen, om te doen wat we willen.  Die man komt vast vanzelf ons leventje wel binnen wandelen 😉

Iedere prematurenouder krijgt hier mee te maken: flessenstress… Pfffoe!

Sress, in elke situatie is er wel iets te bedenken wat stress op kan leveren. Toen ik moeder werd, werd ik ineens bekend met een nieuw begrip. Ik had nog verlof en hoefde niet te werken, maar toch had ik stress. Ik had namelijk last van flessenstress. 

Speen A gaat te snel, speen B komt niks uit, speen C pakt ze niet, speen D gaat te langzaam en bij speen E smakt ze enorm… dan hebben we ook nog lekkende flessen en verstopte ventielen.

Het begon al in het ziekenhuis. Vanwege de vroeggeboorte van Isa kreeg ze de eerste weken haar voeding via de sonde. Maar na een paar weken mochten we gaan oefenen met de fles. Ik had al flessen in huis gehaald toen ik zwanger was, dus die nam ik mee naar het ziekenhuis. Isa pakte de fles niet goed. Ze hapte niet goed aan en deed ongeveer 30 minuten over 10cc melk. Pfoe, dit wordt nog een lange zit…

Ik had regelmatig gesprekken met de pre-logopedist. Ik was er namelijk van overtuigd dat het aan de fles lag en niet aan mijn fantastische dochter, maar daar moest de pre-logopedist niks van weten. Het lag aan Isa, ze was nog niet sterk genoeg om haar flesjes leeg te kunnen drinken. Dag in dag uit oefenden we samen, mama en Isa. En als papa er ’s avonds was, mocht hij het ook even proberen. Maar deze mama vond natuurlijk dat ze bij papa nog slechter dronk (hallo stress, sorry paps!). Stapje voor stapje kwamen we namelijk dichter bij huis. Het gewicht van 2250 gram was bereikt, de monitor was niet meer nodig en Isa kon zichzelf ook al goed op temperatuur houden zonder kruikjes. Laatste horde: zelf kunnen drinken. Weer die fles. Elke milliliter die zelf gedronken werd, werd genoteerd. Dit leidde bij mij tot grote frustratie (en stress). Soms keek ik die fles letterlijk bij haar naar binnen, drinken zou ze. Ik wilde zo graag naar huis.

Tot die beruchte dag, ik weet het nog goed, het was zondag 2 december. Ik had een nachtje thuis geslapen en kwam ’s ochtends rond een uur of 9 in het ziekenhuis. Bijna moedeloos vroeg ik aan de verpleging hoe het die nacht gegaan was. En daar kwam het grote nieuws: Isa had al haar flesjes zelf leeggedronken! Ik kon mijn oren niet geloven, mijn hart maakte een sprongetje. Maar het kon niet, dit kon niet, hoe dan ineens?!

Nu moest ze haarzelf gaan bewijzen, drie dagen lang moesten haar flesjes leeggedronken worden, op een dag mocht ze in totaal een fles laten staan. Drie hele dagen, weer kwam die stress om de hoek kijken, elke milliliter werd genoteerd. De kinderarts kwam langs en ook haar voeding werd nog eens opgehoogd. Nu moest ze dus nog meer zelf kunnen drinken, wat nou als ze dit niet redt? Moeten we dan nog langer blijven? Alsjeblieft Isa, drink, drink, drink..

Toen kwam alles in een stroomversnelling, op donderdag 5 december mochten we naar huis, ons mooiste sinterklaascadeautje ever! Isa had immers laten zien voldoende zelf te kunnen drinken. Eenmaal thuis moest Isa wat wennen, een andere omgeving, nieuwe prikkels. De flesjes werden niet meer leeggedronken en weer werd elke milliliter genoteerd. Ze moest namelijk 85% van haar voeding binnenkrijgen, anders zou ze niet aankomen. Ze woog toen we naar huis mochten nog maar 2400 gram, dus ze had haar voeding hard nodig. Weer een nieuwe reden voor stress. Waar een voedingsmoment leuk zou moeten zijn, keek ik er weer tegenop. Ondertussen was ik toch nog van mening dat deze speen niet geschikt was voor Isa en ditmaal ging ik wel op mijn innerlijke moedergevoel af en hop naar de winkel voor een andere fles. Wonder boven wonder, het ging veel beter! Ik had gewoon al veel eerder naar mijn gevoel moeten luisteren, het lag aan de fles! Ha, zie je wel! Isa dronk ineens al haar flesjes leeg. De stress verdween, flesjes geven werd leuk!

Totdat we over moesten stappen op dikkere voeding, Isa had erge reflux en de halve fles liep er na haar voeding dan ook weer uit. We startten op aanraden van de kinderarts met comfort voeding. En ja hoor, speen verstopt. Gelukkig kon bij deze beruchte S-fles de achterkant losgedraaid worden en dat ging beter, ze dronk weer. Maar met als gevolg dat heel mijn kleren nat waren van een lekkende achterkant van de fles. Mister Google werd weer geopend met als resultaat dat ik de speen van deze fles op de vorige fles plaatste, met een sateprikker maakte ik het gaatje van de S speen groter. En dat ging goed, oh nee, deze flessen hebben een mooi groen ventiel dat verstopte. Weer stress, stress, stress!

Inmiddels hebben we onze draai gevonden met flessenmerk nummer 3, de kast staat vol met elke merk fles die je maar kunt bedenken. Eigenlijk moet ik bekennen dat de kast vol STOND met elke merk fles. Deze moeder was op een moment wat oververmoeid, had de flessen in de sterilisator in de magnetron (combi-oven/magnetron) gezet en had ineens zin in een ovenbroodje voor de lunch. Met als resultaat….

<foto gesmolten flessen>

Halleeeee het leed dat flessenstress heet! Je kunt maar ergens stress van krijgen toch?

 

Huh, Desi heeft last van Hyperemesis Gravidarum (spugen tot je erbij neervalt) terwijl ze allang niet meer zwanger is

Ik word wakker en voel gelijk wat er aan de hand is. Ik loop van de trap naar beneden en doe de deur open, ik ruik het gelijk.. Guess who’s back? Hyperemesis Gravidarum and the devil himself.

In mijn eerdere blogs heb ik beschreven dat ik tijdens de zwangerschap van Day last had van HG (spugen tot je erbij neervalt). Pas toen de placenta eruit was, stopte ik met spugen.. na een aantal weken kreeg ik toch een kleine terugval want tja je bent aan het ontzwangeren en je hormonen zijn nog niet wat ze horen te zijn. Gelukkig bleef het bij die kleine terugval en met een paar pilletjes ging het beter, tot voor kort…

Ik snapte al een aantal weken niet wat er met mij aan de hand was, enorme stemmingswisselingen, oververmoeid en misselijk… en nee ik ben echt NIET ZWANGER! Ik dacht dat het zou komen omdat ik ongesteld moest worden, alleen zou dat nog 2 weken duren.

In de ochtend heb ik moeite met opstaan want ik voel me ziek, in de woonkamer krijg ik weer last van huiselijke geuren, en alles stinkt weer. In de avond raak ik weer misselijk en ik ben zo slap als een spons. Ik kan amper beschrijven hoe ik mij voel maar man.. wat een drama. Het vervelende is dat ik weet dat mijn hormonen hiermee te maken hebben en dat de oplossing niet 1,2,3 voor de hand ligt. Ik merk dat ik bang ben dat ik dit misschien nog lang zou kunnen houden.

Op Facebook bestaat er een praatgroep en zie ik berichtjes voorbij komen dat mensen nog na zoveel jaar misselijk zijn of moeten spugen.. VRE-SE-LIJK! Bij het lezen zakt de moed mij in de schoenen. Stel je voor.. dat je na 3 jaar nog steeds moet spugen.. 

En al die goedbedoelde adviezen van niet-HG’ers (als dat een woord is). Eet maar een crackertje, gember helpt, sta rustig op… Geloof mij maar mensen, ik heb 9 maanden lang alles geprobeerd maar het is gewoon mijn lichaam wat stronteigenwijs doet! Dus hoe ik dit nou weer ga overleven? Daar ben ik nog niet achter, maar ik ga in ieder geval alles er aan doen om hier vanaf te komen! 

Als mensen vragen hoe het met mij is, blijf ik het liefst een beetje vaag want zodra je een beetje in je dikkige periode zit en je misselijk of moe bent.. tja dan krijg je 101x de vraag of je misschien niet zwanger bent. Nou geloof me, de volgende die dat uit z’n mond knalt, hoek ik gelijk.. het is wel het laatste waar ik op dit moment aan wil denken. 

Geestelijk ging het weer bergopwaarts maar het gevoel dat er weer meer stenen in mijn rugzak worden gestopt om naar beneden te flikkeren wordt steeds groter.. maar de aanhouder wint, dus zorg ik dat ik mijn stevige schoenen aantrek en deze berg ga rocken!

Ik ga mij richten op een speciaal dieet, homeopathie en weet ik veel wat nog meer! Medicatie is niet de oplossing, al gebruik ik dat nu voor even. Dan hoop ik dat ik mij weer fitter voel en weer kan hardlopen want inderdaad, ik krijg weer wat spekkies en ik wil daar voor nu even vanaf. 

En mensen, zullen we afspreken niet meer aan iedereen vragen of iemand zwanger is of wanneer de volgende komt? Het is niet vanzelfsprekend om zwanger te worden maar het is ook niet vanzelfsprekend dat je meer kids zou willen.. and for your information; hier staat het nog niet op de planning! Dan is dat ook weer even de wereld uit.

Liefs Desi 

 

Mama Loukie geniet van de kleine dingen, kleine dingen van dochtertje Joey!

Joey, lief draakje van me. Lief klein nieuwsgierig en ondernemend meisje. Wat heb ik de afgelopen dagen van je genoten! Je grote broer bij opa en oma op de camping en wij samen thuis met papa. Met jou hebben we natuurlijk niet veel tijd alleen gehad omdat je onze tweede kanjer bent.

Het zijn niet de enorme ondernemingen waar je van geniet meisje, maar samen op de fiets zwaai je naar alles en iedereen. “Daaag Coop, hallo speeltuin! Kijk mama, ijsjes, mag ik ijsje?” In de buggy roep je iedereen die ons tegemoet komt een halt toe. “Nee pas op, niet langs.” En als iemand in mijn buurt komt is het “Nee!! MIJN mama!”

Als we boodschappen doen verteder je iedereen met gegiechel en enthousiaste begroetingen. Je groeit zo snel en ontwikkelt als een gek, klein slim en bijdehand ding. Je weet dingen waarvan ik niet weet waar je ze hebt geleerd (TV ben ik bang;)). Een prinsesje met een eigen wil ben je.

Je weet wat je aan wil als ik je s ochtends uit bed haal, ik krijg een lege fles in mijn gezicht met de opdracht ‘mama pap maken!’ Als je met je nichtje speelt kan je nogal eens fel en bazig uit de hoek komen, gelukkig zijn jullie twee handen op een buik en krijg je dan gewoon een duw terug.

Ja meisje, je bent mijn lieve kleine poppetje, maar je hebt zeker ook een handleiding. Loslopen is bijna geen optie, ren je niet met je winkelwagentje de winkel uit, dan rijd je wel een bejaarde vrouw tegen de schenen. Ik kan mijn kont niet keren, of een boodschap afrekenen zonder dat er iemand mij wijst op wat je nu weer uitspookt. Gisteren nog lag je onder een kleding rek. 

Als je in de winkel boos op de grond ligt te ‘huilen’ omdat je niet alle poppen uit het schap mag trekken zie ik blikken van herkenning bij andere moeders. Het mooiste zijn de blikken van jonge verliefde stelletjes als je met de pluim op je hoofd in je roze kleertjes aan komt rennen. Maar als je het dan op een schreeuwen zet omdat die arme beveiliger op het vliegveld toch echt jouw tas onder de scan moet doen zie ik ze ook meteen denken, oh hell no!

In de speeltuin klim je overal op en in, nergens bang voor. Ik heb je al uit onze vaatwasser én koelkast moeten halen. En aangezien de tripp trapp als jouw illegale trap fungeert staat die het grootste deel van de dag buiten. Ben je kwijt zit je in bad met kleren en al en een lege fles conditioner in je hand. ‘Mama haren wassen?’

Mijn tafel is jouw atelier, de keuken jou watertafel, de vloer jouw bord en geen bloemetje is veilig voor jouw grijpgrage handjes. Als je valt ben je helemaal over de emmer dat je vies bent geworden en als je in een plas stapt moet je huilen omdat de laarzen vies zijn.

Nee meisje, jij bent mijn kleine trots en ik ben blij dat wij al deze momentjes samen hebben. Mijn stoere kleine meid, ik kijk uit naar de toekomst van ons gezinnetje. Maar ik realiseer me ook dat het geluk in de kleine dingen zit én dan met name  in onze kleine mensjes.

Dit maakt mij, ondanks de geboorte van mijn dochter, intens verdrietig

Hoe bereid je je voor op het meest speciale moment, de bevalling, terwijl je er niet bewust bij mag zijn!?

Je leest op internet het ene na het andere bevallingsverhaal. De een is spectaculair, de ander is bijzonder mooi en sommige hebben een vreselijk verhaal over hun ervaring met bevallen. Ik las al die verhalen eigenlijk weinig, ik scrolde verder of las het globaal door. Niet omdat het mij niet interesseert, het was eerder een bescherming voor mijzelf. Ik wilde geen angst creëren. Het wordt mijn bevalling, mijn dochter haar geboorte en de natuur doet haar werk wel. Zo luide mijn mening tenminste. 

In mijn vorige blog had ik al verteld dat ik een hersentumor heb, die nu dus gezellig is gaan groeien en dát terwijl ik een prachtig meisje in mijn buik draag. Het nieuws over mijn tumor veranderde alles. Het gaf niet alleen de onzekerheid of ik wel of geen toekomst zal hebben, maar ook het hier en nu. Mijn “de natuur doet zijn werk wel”-idee is totaal weggeveegd.

Voordat het nieuws over de groei bekend werd heb ik natuurlijk wel nagedacht over dat ik misschien wel een geplande keizersnede krijg, ivm het persen en de druk (in het hoofd) die daarbij komt kijken.  Maar ik heb nooit rekening gehouden met het volgende…

Toen de uitslag van mijn tumor bekend was, twijfelde de gynaecoloog aan het ‘wel of niet’ mogen persen. “Waarschijnlijk wordt het een keizersnede” luidde zijn stem. ‘Tja, vervelend maar het is niet anders’, dacht ik en had ik ook al van tevoren als risico ingeschat. Ik sta vrij nuchter in mijn schoenen en heb gewoon zoiets van… als iets moet, dan moet het. Ik kan mij er wel vreselijk druk om gaan maken maar dat verandert de situatie niet. Alleen toen bleek de gynaecoloog nog niet uitgesproken te zijn… Met de zin wat daarna uit zijn mond flapte had ik dus even totaal geen rekening gehouden. Ik had er niet eens over nagedacht.

“De keizersnede gaat onder algehele narcose plaatsvinden”… Ik ben operatieassistent geweest, dus ik weet precies wat dat inhoudt en hoe zo’n keizersnede eruit komt te zien… ALGEHELE NARCOSE!? WHY!? Ging als een shock door mij heen. Een keizersnede, Oké, daar valt wel mee te leven, maar een keizersnede onder algehele narcose? Dat is een ander verhaal. “Het plaatsen van de ruggenprik is zeer risicovol bij jou, met coma en de dood als gevolg”. “Vind je het vervelend om dit te horen?” Of ik het vervelend vind? Nou dat is zacht uitgedrukt, dacht ik alleen maar want woorden kwamen mijn mond niet echt uit. 

Een keizersnede onder algehele narcose betekend dus voor mij dat ik helemaal niks, nada, noppes ga meemaken van de geboorte van ons kleine meisje, ons eerste kindje. Mijn man wordt in eerste instantie in zijn eentje vader, bewust dan….  Op zich kan ik daar nog best wel mee leven, ik bedoel… liever dat dan het risico in coma te raken. Maar dat ik er de eerste, minimaal 60, minuten niet bij ben om mijn meisje te troosten, dat breekt mijn hart. Zij komt nu ter wereld, waarschijnlijk in slaap, suf van de narcose, zodra zij haar oogjes opent ziet ze ineens licht, hoort vreemde stemmen en ziet mensen met maskers voor hun mond. Ik kan mij niks anders voorstellen dan dat het, voor haar, behoorlijk traumatisch is. Niet mijn vertrouwde hartslag, niet mijn vertrouwde stem en ook niet mijn warmte. Daar kan ik intens verdrietig van worden.

“Ach, komt het kindje er helemaal gaaf uit, zonder kreukels” “Je man mag er blij mee zijn want dan blijf je tenminste helemaal strak van onderen” “Tja, je bent ziek dus kon je er toch al op rekenen?” “Hoef je je in ieder geval geen zorgen te maken over wanneer je gaat bevallen, je kunt naar de datum toe leven” Waarom hebben mensen toch de ziekelijke drang om altijd alles maar te verbloemen met zogenaamde voordelen? Waarom mag ik er in hemelsnaam niet verdrietig om zijn? Omdat ik ziek ben? En jij als gezonde zwangere vrouw verdrietig mag wel zijn dat jij een geplande keizersnede krijgt? Tuurlijk zitten er “voordelen” aan een keizersnede, maar die zitten ook aan een bevalling. Alles heeft voor- en nadelen. Maar dat betekend *%^!@#^&* niet dat ik er maar gewoon blij mee moet zijn, dat ik niks mag voelen, dat ik niet verdrietig mag zijn… Soms maken mensen mij enorm boos met hun, goed bedoelde, adviezen of verbloemingen. Waarom kunnen ze niet gewoon zeggen: “Wat vervelend, ik leef met je mee”.  Daarnaast krijg ik ook meermaals de vraag of ik er al klaar voor ben (bevallen in het algemeen) of ik mij al voorbereid heb en een bevalplan heb? Hoe moet ik mij hierop voorbereiden? Welk bevalplan? Het ziekenhuis bepaald nu alles… Het enige wat ik kan doen is enorm uitkijken naar het moment dat ik mijn dochter mag ontmoeten, het moment na de operatie, dat ik samen met mijn man mag genieten van onze dochter. Voor de rest moet ik mij volledig overgeven aan alle specialisten, en vertrouwen dat het goed komt.

Ik ben enorm dankbaar dat wij een kindje mogen krijgen, dat ondanks de narcose, ik straks een mama mag zijn! Hier probeer ik kracht uit te halen. En mijn man praat nu nog meer tegen mijn buik, zodat hij haar hopelijk de eerste minuten gerust kan stellen, totdat ze dan eindelijk naar haar vertrouwde plekje mag: MAMA!

Aan alle lieve vrouwen die een natuurlijke bevalling of een keizersnede (met ruggenprik) hebben mogen meemaken, wees alsjeblieft dankbaar, wees trots op jouw lichaam en denk nog even terug aan het moment dat jij mama werd, het huiltje hoorde en het kleine lijfje voor het eerst op jouw lichaam voelde. Geniet van dit moment. Voor alle vrouwen die dit nog gaan meemaken: Denk alsjeblieft niet aan al die pijn, niet aan de vreselijke dingen die bij een bevalling horen. Maar wees dankbaar de jij dit mag meemaken! Tuurlijk hebben ook jullie het recht te klagen, te mopperen en een nare ervaring te delen. Maar denk dan dat deze vrouw, op afstand, enorm jaloers is dat jullie deze ervaring hebben. Ik hoop dat het jullie pijn verzacht.

Liefs,

Kimberley.

Ik ben de moeder van Emma, het meest dappere meisje op deze aardkloot en ik mis haar elke dag

Ik ben de moeder van Emma. Ik ben moeder, moeder zonder kind. Wil jij volgen hoe het is om zo’n moeder te zijn? Ik neem je mee.

Gisteren was het dan zover, Ajax-Juve. Dè wedstrijd, gaan ze na 22 jaar het eindelijk halen. Vol spanning zitten de mannen beneden en ik hoor af en toe gebrul en getier. Ik ben boven, onder mijn dekentje op de bank. Emma was gek op voetbal kijken….

Samen met papa op de bank in hun Ajax shirts, samen juichen op onze manier, samen vol spanning bij elkaar kruipen. En hoeveel mensen ook zeiden dat Emma geen connectie maakte, geen aandacht voor dingen had… Zodra de voetbal aanging, was ze net haar vader. Ze kon blijven kijken tot haar oogjes te moe waren en ze bij haar papa in slaap viel.

Godverdomme, wat mis ik haar. Wat missen wij haar.

We praten na de wedstrijd even bij, met een vriend die we al lang niet hebben gezien. We vertellen over Emma en haar laatste dagen. Ik hoor mijn man praten en realiseer mij ineens dat dit de eerste keer is dat wij de dagen zo gedetailleerd doornemen. Bij de woorden morfine en ademstop gaat mijn hartslag omhoog. Bah, wat was dat een kut weekend. Wat was het zwaar. Onze lieve Emma die bleef vechten, maar het was tijd om los te laten.

Na twee jaar ziek zijn, mocht ze eindelijk gaan. Maar hoe leg je dat uit aan een meisje van nog geen twee? Hoe leg je uit dat het niet meer gaat? Hoe leg je uit dat ze niet meer hoeft te vechten? Dat ze los mag laten.

Onze Emma is op 9 maart 2017 gezond geboren. Een klein hummeltje met elfenoren en een platte neus. Wat een gedoe, zo’n bevalling. Ik kreeg een ruggenprik wat ik doodeng vond, mijn placenta kwam niet los, ik verloor 1,6L bloed en toen moest ik ook nog naar de OK. Dat allemaal na een zwangerschap depressie, zoals ze dat mooi noemen. Want ik voelde allang dat er iets was met het kindje in mijn buik, maar bewijs had ik niet.

Ik probeerde het beste er van te maken en genoot van mijn kleine hummel. Na nog veel meer gedoe (wat ik jullie ga besparen), mochten we lekker naar huis en begon ons leven als gezin… Het gevoel dat er Emma anders was, dat er iets niet klopte, heb ik vanaf het begin al gehad. Maar uitleggen waarom, kon ik niet.

Instanties werden er bovenop gezet en ik kreeg “hulp”. Voor mijn gevoel moest ik mijzelf continu verantwoorden als kersverse moeder, maar oké oké… ik hoefde het even niet alleen te doen. Als Emma weer spugend in de box lag, extreem huilde of rood aanliep, kon ik dit bespreken en dat was fijn. Alleen werd het telkens gezien als reflux, honger, buikpijn of andere baby klachten.

Nu weten wij beter, Emma was ziek. Heel ziek. Met twee maanden kreeg ze haar eerste stuipen. Na heel veel onderzoek de diagnose SCNA1 GEN beschadiging. Twintig epileptische aanvallen per dag, ruggenprik, infuus, medicijnen. Het ging allemaal zo snel.

Emma had epilepsie, een hele ernstige vorm van epilepsie. Een zware ontwikkelingsachterstand en het risico om dit niet te overleven werd steeds groter. Mijn lieve kleine meisje, zo tevreden als ze was. Zo lief, klein en teder… kreeg ineens een heel andere toekomst dan wij ooit konden denken.

Ik ben de moeder van Emma, het meest dappere meisje op deze aardkloot en ik mis haar elke dag.

Een selectie betaalbare kidsfashion door onze Joyce

Kids Fashion by Joy

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, als het hierom gaat ben ik echt niet de meest hippe insta mom out there! Verre van zelfs, hoewel in BoBo, Minirodini en ga zo maar door allemaal echt prachtige kidsmerkjes vindt, vind ik het ook heel erg prijzig. En ja, ik heb nou eenmaal van alles twee nodig dus tel maar uit. En stiekem ben ik er daarnaast misschien ook wel gewoon te nuchter voor. Je zal mij dus veel vaker voor een leuk Zara oufitje voor de kids zien gaan. Leuke items voor een redelijke prijs, ik ben er gek op!

Vandaag deel ik twee leuke outfitjes met jullie. Heerlijk vooreen goed lente weertje! En voor de tweeling moeders onder jullie, ik vind dit ook enig naast elkaar dus zo hebben ze niet altijd hetzelfde aan maar vloeken ze ook niet met elkaar haha!!

Witte sweater ZARA

Regenboog sweater ZARA

Jogging broekje ZARA

Witte broek ZARA

All Stars via Zalando

+ Meer berichten