Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Blog

Geniet jij van jouw zwangerschap!?

Regelmatig krijg ik opmerkingen over mijn blogs en openheid. Een kennis van mij omschreef me een keer als iemand die geen schaamte kent. En enerzijds heb ik overal schijt aan anderzijds heb ik zeker mijn tekortkomingen,  twijfels en onzekerheden hoor. Ben niet voor niks depressief. Ik ben alleen klaar met die opgelegde euforie die je als zwangere vrouw of jonge moeder zou moeten ervaren volgens de buitenwereld. En ik wil deze dames een hart onder de riem steken, je bent namelijk niet de enige die het zwaar heeft, het kut vindt of gewoon niet meer weet wat ze moet.

Een van mijn beste vriendinnen staat op het punt van baren. Zij appte me laatst dat ze zo vaak de vraag krijgt, ‘en geniet je er een beetje van?’. Daar gaan we al. Geniet je er een beetje van? Wat moet je daarop zeggen? Ze zei, ‘ik geniet van een mooi glas wijn, van een boekje lezen in de zon. Maar van zwanger zijn?’ En dát is dus mijn punt. Moeders die vergeten zijn dat zwanger zijn ook lichamelijke ongemakken met zich mee brengt, Dat je hoogzwanger ook amper slaapt, het maagzuur tot aan je oogkassen komt en laat me maar niet beginnen over mijn gekots en obstipatie.

Nee je moet genieten, want je moet blij zijn dat je zwanger bent hoor. En je bent zwanger, niet ziek. Sommige mensen kunnen geen kinderen krijgen dus wees blij dat je de hele dag boven de wc hangt! Deze opmerkingen heb ik serieus gehoord tijdens mijn zwangerschap. Ik vroeg me dan ook af wat er mis met mij was dat ik niet op wolken liep en intens genoot van deze mooie tijd. Door al die ongevraagde meningen werd ik dus onzeker en ongelukkiger. Dat ik toen al mega depressief was, was niemand opgevallen, helaas. Ik studeerde toen ook nog en had in een half jaar alle schade in gehaald waardoor ik voor een jaar aan studiepunten binnen haalde. Ik was eigenlijk helemaal niet zo bezig met zwanger zijn, sterker nog twee dagen voor de bevalling maakte (en haalde) ik nog een tentamen. 

En dan heb je een kind. En je moet weer verder. Je hebt geen idee wat je doet, bent onzeker, verdrietig en zit na twee weken alweer in de schoolbanken. Dat moest want anders kon ik mijn studiepunten dat jaar niet meer halen. Je geeft borstvoeding maar hij was 10 gram te weinig aangekomen dus moet je bij voeden. Door die stress en verplichte lessen zonder mogelijkheid om te kolven stagneerde de voeding en ben ik volledig op flesvoeding overgestapt. Nou dan faal je dus ook alweer want je hebt geen productie zoals menig koe. En borstvoeding blijft het állerbeste voor je kind hoor! Hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb.

Ik vond het zwaar, de zwangerschap maar ook de tijd erna. Toen ik dacht dat ik alles moest kunnen net zoals de rest. Dat ik dacht geen goede moeder te zijn omdat ik niet ‘rond vloog op een roze wolk’. Ik kon niet meer werken door de pijn aan mijn bekken en raakte zo echt een groot stuk van mijzelf kwijt. Mijn sociale leven veranderde ook behoorlijk. Ik was een van de eerste mama’s in de vriendengroep, terwijl zij in de kroeg hingen was ik met andere dingen bezig en miste ik die tijd ook.

Tijdens mijn tweede zwangerschap en kreeg ik de officiële diagnose; zwangerschapsdepressie. Hehe, het lag dus niet aan mij. Ik was echt hartsikke ziek. En dat deelde ik. De reacties die ik kreeg waren zo bijzonder! Moeders met tranen in hun ogen die mij aanspraken dat zij het ook hadden gehad vroeger, maar dat er toen geen ruimte voor was. De eenzaamheid die zij hebben moeten ervaren is behoorlijk verdrietig. Maar ook jonge moeders die naar me toe kwamen dat zij het fijn vonden dat ze niet de enige waren. De herkenning, de eerlijkheid en het echte verhaal deed hen goed. En deze reacties versterkten mij in mijn missie om depressies en verdriet, eenzaamheid en onzekerheid meer bespreekbaar te maken. En vooral om moeders te vragen elkaar te helpen in plaats van onzeker te maken. Nog zon voorbeeld: een baby die ontzettend veel huilt het ‘savonds een moeder die andere moeders om hulp en raad vraagt en te horen krijgt dat dat er nou eenmaal bij hoort. Zij hebben ook slapeloze nachten gehad dus jij moet er ook maar aan geloven. De minachting, je moet niet denken dat het makkelijk is. Je weet niet wat het inhoudt etc. Blijkt de baby koemelk allergie te hebben waardoor ze veel pijn had en dus veel huilde. Verkeerde reacties van de andere moeders, toch? Luister na elkaar, deel je ervaringen en steun elkaar daar waar nodig.

Mijn punt is. Voel je niet schuldig dat je niet altijd intens geniet. Leg al die opgelegde verwachtingen naast je neer. Het is niet zoals in de boeken of films! Je verandert als moeder en partner. Je prioriteiten liggen anders. Het moederschap zwaar vinden betekent niet dat er niet genoeg liefde voor je kind is! Juist erkennen en hulp zoeken is de grootste daad van liefde voor je kind. Persoonlijk ben ik zo hard mogelijk aan het werk om de beste moeder te worden die ik kan zijn, omdat ik dat de kinderen verplicht ben. Meer kan ik niet doen.

 

 

 

 

LOEKIE (klik hier voor haar Instagram) 

 

Wat kun je beter niet of juist wel zeggen tegen ‘couveuseouders’? Onze neonatalogieverpleegkundige vertelt

In de omgeving van deze kers verse (couveuse) ouders ontstaat vaak rumoer, familie wil helpen, vrienden trekken de hele poppenkast open, suprise party’s worden georganiseerd of juist het tegenovergestelde gebeurt…. Men weet zich geen houding aan te nemen en neemt afstand of verdwijnen van de aardbodem omdat ze gewoonweg niet weten wat ze kunnen doen of zeggen. Doe ik hier wel goed aan? Is het niet een beetje overdreven? Dit zijn vragen die ik veel voorbij hoor komen als ik met ouders en betrokkenen in gesprek ga. Iedereen wil met goede bedoelingen iets voor ouders betekenen, maar door alle emoties weten mensen vaak niet wat ze kunnen doen of kennen ze geen rem. Dit leek mij een mooi onderwerp voor een nieuwe blog want juist die kleine gebaren… die doen er toe. Uiteraard is het per ouder verschillend wat zij fijn vinden en zijn dit enkel tips en geen regels. Geven ouders specifieke wensen aan, geef hier dan ook gehoor aan. Het gaat uiteindelijk om hun en om hun kindje.  

 

 

 

 

1. Als eerste: Feliciteer de ouders

Ondanks de enorme achtbaan waarin ouders zitten, zijn ze wel trotse ouders geworden van een echte held of heldin (of misschien zijn het er wel twee of drie). Een felicitatie met de geboorte is ook in deze situatie hartstikke welkom, een telefoontje, kaartje of een berichtje is echt van grote waarde.
Geven ouders aan dat zij dit niet willen dan is hiernaar luisteren wel de enige optie. Het wachten op een geboorte kaartje kan soms echt wel even duren omdat de achtbaan die zij nemen best wat bochten, vertragingen en hobbels heeft. Het kaartje duurt soms wat langer dan je gewend zult zijn. Over feliciteren gesproken, ook tussentijds kan dat. Wanneer ouders vertellen wat een stappen hun kleine held gemaakt heeft. Denk aan het bereiken van een bepaald gewicht, voor het eerst buidelen, drinken en het overgaan van een couveuse naar een bedje is ook reden om te feliciteren! Want ouders zijn trots en leven enorm toe naar deze momenten, al lijkt het voor buitenstaanders nog zo ‘gewoon’.  

 

 

 

 

2. Help in en rondom huis

Taken in en rondom huis gaan door, maar zijn voor de ouders nu echt niet belangrijk, het heeft gewoonweg geen prioriteit. Daarbij moeten ouders zich ook helemaal niet druk maken om het huishouden, er zijn oprecht belangrijkere dingen. Maai het gras, zeem de ramen, help met huisdieren, kook een maaltijd of doe een boodschap. Ook al moet je dit (subtiel) aandringen, het is echt fijn als het voor hen gedaan wordt, want zo blijft er meer tijd over om voor ouders in het ziekenhuis te blijven en te buidelen met hun kleine held. Komen ouders tussendoor toch even thuis? Dan zitten ze in ieder geval in een opgeruimde omgeving.

 

 

 

3. Help met klussen of inkopen doen

Wanneer deze ouders een te vroeg geboren of te klein geboren kindje hebben gekregen zit er waarschijnlijk geen passende kleding in de huidige newborn garderobe. Soms worden de kleintjes zelfs een aantal maanden voor de verwachte datum geboren en is het kamertje nog niet eens af.
Een perfecte kans voor een helpende hand! Help bij het verzamelen van de allerkleinste kleertjes, pak een kwast of rol behang en help met het kamertje in orde maken.

 

 

 

 

4. Praat met de ouders, vergeet ze niet!

Blijf in gesprek! Het allerbelangrijkste is enkel laten weten dat je aan ze denkt. Je kunt daadwerkelijk iets voor ze doen, maar ook gewoon een kaartje of berichtje sturen met de boodschap dat je aan ze denkt is fijn. Juist een kaartje per post geeft het gevoel dat er aan hen wordt gedacht. Dit kaartje kunnen ouders thuis neer zetten of mee nemen naar het ziekenhuis. Bloemen zijn vaak wel een lastig ding. Ouders zijn weinig thuis en in het ziekenhuis zijn bloemen niet toegestaan. Een kaartje is dus echt al voldoende.
Soms hebben ouders even niet de behoefte om wéér te vertellen hoe het gaat, een verhaal nogmaals uit te leggen, dus komt er geen reactie? Vat dit dan niet persoonlijk op. Het is gewoonweg veel voor ouders om steeds uitleg te geven. Maar het feit dat ze weten dat je aan ze denkt is vaak echt al voldoende.

 

 

 

 

5. Help ze met vervoer van en naar het ziekenhuis

Wanneer vader weer aan het werk moet en moeder nog niet mag en kan autorijden is het fijn dat zij niet de hele weg met de fiets of het OV hoeft af te leggen om bij haar kind te komen. Bied aan om moeder (en eventueel vader) te brengen zodat zij bij hun held kunnen zijn.
Ook kost parkeren in het ziekenhuis vaak veel geld, het kan daarom ook financieel helpen als ouders opgehaald en gebracht worden.  

 

 

6. Bied positiviteit en een luisterend oor

De machteloosheid en ongerustheid die de ouders elke dag hebben, overstemmen soms de positieve emoties. Help ouders dan ook even aan positieve energie. In het ziekenhuis op bezoek gaan is niet altijd haalbaar omdat dit voor de kleine held in het verhaal te veel kan zijn. Maar de grote helden in dit verhaal, de ouders verdienen bezoekjes en ook frisse lucht. Stem dit af met ouders en neem ze even mee voor een wandeling tussen de bezoekjes door. Kook een lekkere maaltijd voor ze en breng deze langs.
Er zijn momenten dat het even niet goed gaat, dat er een dag van dips is of dat er weer een ontsteking of infectie is. Een luisterend oor is soms het enige wat de ouders op de been kan houden. De ouders zien de hele dag alleen maar zorgverleners en moeten de verhalen soms kwijt. Luister naar hun onzekerheden, verdriet en geef ze positieve energie! 

 

Liefs,

 

 

 

ROMY (klik hier voor haar Instagram) 

 

Zo introduceerde ik de hond aan onze newborn…

Ik ben al bijna 10 jaar een trotse bezitster van een Engelse Stafford. Je kent ze wel, de honden die altijd negatief in het nieuws komen als er weer eens iemand is gebeten. Ik vind het echt waar, heel erg, gewoon verschrikkelijk dat het die persoon is overkomen, maar een hond bijt niet zomaar. Daar moet heel wat aan vooraf zijn gegaan. De baas “maakt” immers de hond, ben ik van mening. Maar mijn Hummer is écht anders. Zo worden de kleinste keffertjes, met de grootste mond, met een grote boog gepasseerd. Ja, echt waar! Dreigt er gevaar door een andere hond, groot of klein, dan kruipt Hummer naast, achter maar het liefst in mij. Ik vertrouw geen enkele andere hond, dus ik zorg er dan ook zelf voor dat Hummer niet de kans krijgt om de andere hond te pakken of andersom. Maar Hummer en Liv (3 jaar oud), dat zijn echte soulmates op hun manier.  

 

 

 

Mijn bevalling was gepland, dus ik kon Hummer (toen 7 jaar oud) op tijd naar mijn ouders brengen. Zodra ik was bevallen, zorgde ik voor een spuugdoekje met de geur van Liv erop. Terwijl ik nog in het ziekenhuis moest blijven, hebben mijn ouders dat doekje aan Hummer gegeven om alvast “kennis” te maken met haar. Hummer zijn reactie? Hij rook er een paar seconden aan en legde zijn kop van het doekje af. Dat was zijn reactie, maar ja, wat bedoelde hij daarmee?
Geen idee… Voor de bevalling had ik met mijn ouders en vriend (inmiddels ex) besproken hoe ik Hummer wilde betrekken bij de komst van Liv. Liv en ik hebben nog één week na de bevalling in het ziekenhuis moeten blijven, maar ik miste Hummer echt enorm en daarom wilde ik hem zo snel mogelijk weer bij me hebben. Op de dag van thuiskomst is mijn vriend Hummer vrijwel meteen gaan ophalen. Terwijl hij dat deed zat ik met Liv op mijn schoot ingepakt en wel op de bank. Mijn vriend kwam binnen met Hummer aan de lijn en langzaam kreeg hij de ruimte om kennis te maken met Liv. Zoals Hummer altijd naar mij was, was hij wederom erg enthousiast toen ik hem riep. Toen ik hem bij me riep, kwam hij kwispelend en snuffelend de woonkamer binnen getrippeld. Toen hij mij zag, sprong hij op de bank en kreeg ik een warm onthaal van allemaal kussen. Al snel rook en zag hij Liv in mijn armen. Hij snuffelde en snuffelde (nog steeds aan de ketting). Kort daarna kreeg Liv twee likken op haar gezicht, hahahaha. Ja, ik stond dat toe. Hij wurmde zich tussen mij en Liv in en kwam erbij liggen. Inmiddels had ik zijn lijn afgedaan en vanaf toen wilde Hummer alleen nog maar bij Liv zijn. Ik had dit moment precies zo in gedachten en het is precies zo gegaan. Ik had ook niet anders van Hummer verwacht. Wat was ik blij en wat was ik trots op hem. 

 

 

Als Liv van zich liet horen en Hummer lag te slapen, dan kwam hij rechtop zitten, gingen zijn oren overeind staan en ging hij opzoek naar haar. Gewoon, om te kijken waar ze was en om te kijken of ze oké was. Toen de twee vakantieweken voor mijn vriend voorbij waren en hij weer moest gaan werken, nam ik Liv vaak mee als ik Hummer moest uitlaten. Ja, je leest het goed. Ik schuif dit ook echt niet onder stoelen of banken ik zei inderdaad ‘vaak’. Dat betekent dat ik Liv niet altijd meenam als ik Hummer moest uitlaten. Liv was en is nog steeds een goede slaper. Ik maakte Liv nooit wakker voor Hummer zijn eerste ochtend- en laatste avondwandeling.
Deze wandelingetjes duurde maximaal tien minuten en het leek alsof Hummer dit ook besefte. In een soort van galopje deed hij in die tien minuten zijn ding en keerde snel terug naar huis. Liv lag altijd nog te slapen als wij thuis kwamen. Als ik haar meenam, nam ik haar mee in de reiswieg, maxi-cosie of de draagzak. Als Liv en ik ons ontbijt op hadden en wij goed en wel waren aangekleed en ingepakt liepen we een grotere rondje. Na de komst van Liv, liep Hummer opvallend dichterbij Liv in de buurt in plaats van ver voór mij. Uithalen naar voorbij komende honden die uit gewoonte keffen of grommen maakte Hummer niet extra emotioneel of juist heel erg beschermend naar ons. Dat hoor je namelijk ook wel eens als er een baby in het gezin is gekomen. 

 

 

Toen Liv ongeveer 1 jaar oud werd, ging de nieuwsgierigheid en het enthousiasme er bij Hummer wel vanaf. Hummer en Liv zijn vanaf het begin nooit met zijn tweeën in één ruimte geweest. Er was altijd een volwassene bij of ik legde haar in de box. Als ze op de grond lag te spelen, kon hij prima op nog geen meter afstand van haar, op zijn kussen blijven liggen zonder haar op te zoeken. Als ik dan bij Liv ging liggen of Liv zat bij mij op schoot en ik riep Hummer erbij, dan kregen we beide een kus. Hummer kwam dan naast ons zitten of hij liep terug naar zijn kussen. Het valt mij nu op dat het lijkt alsof Hummer, sinds de komst van Liv, weet dat hij op de tweede plaats komt. Want als we hem samen gaan uitlaten en ik leg hem uit dat hij toch echt nog even moet wachten, want ik moet eerst Liv haar jas aan doen, dan loopt hij naar de voordeur of naar zijn kussen en gaat daar zitten wachten tot wij klaar zijn.  Zoals jullie in mijn eerdere blogs hebben kunnen lezen, is mijn dochter Liv meervoudig gehandicapt en is de zorg die zij nodig heeft zeer intensief voor mij. Met heel veel pijn in mijn hart heb ik besloten om Hummer bij mijn ouders te laten verblijven. Ik heb zelf echt niet meer de energie om hem, naast Liv, nog vier a vijf keer per dag uit te laten. Gelukkig kan ik hem altijd komen bezoeken of ophalen als ik me energieker voel.  

Wat ik met deze blog wil zeggen is, bereidt je hond voor op de komst van jullie baby! Wees duidelijk naar elkaar en maak afspraken hierover. Besef goed wie er het eerste was in jullie relatie en ga daar op gepaste manier mee om. Een hond kies je namelijk niet voor even, maar voor heel zijn of haar leven. Er worden bedroevend genoeg honden te koop aangeboden zodra de baby er is. Echt zo sneu! 

  

Groetjes,

 

 

 

 

SOPHIE (klik hier voor haar Instagram) 

 

Ik kies bij voorbaat voor flesvoeding, daarom, en daarmee uit!

Allereerst zal ik maar beginnen met een disclaimer. Want anders komt er zo vast een lading stront over me heen. Borstvoeding is goed voor je kind. Ik ga niet beweren dat het niet zo is. Ok?  

Maar ik heb wel een duidelijke mening over flesvoeding. Ik ben namelijk fan. En nu ik zwanger ben van de tweede en bewust voor de fles ga kiezen, wil ik een pleidooi houden voor de fles. Niet perse voor die fles, maar voor de moeder achter die fles. Hoe kan het dat andere vrouwen oordelen over moeders die een fles geven? Waarom moet er gevraagd worden: ‘Oh , lukte het niet met de borstvoeding?’ Wat maakt dat uit? Al lukt het wel en wilde de moeder niet meer, lekker belangrijk! Waarom moeten wij daar met z’n allen wat van vinden? En vooral, wat van zeggen?

Als moeder wil je het beste voor je kind, ik ook. Maar borstvoeding was bij mijn dochter niet het beste. Niet voor mij, niet voor haar. Na een keer aanleggen, ben ik gestopt. De kraamhulp wees mij op een infectie en somde op welke maatregelen we zouden moeten nemen. Na een slopende bevalling en schreeuwende pijn aan mijn tepels vond ik het best. Manlief kon midden in de nacht naar de apotheek voor melk. Want ja, dat had ik niet in huis. Afgeraden op de borstvoedingscursus. Domste advies ooit gekregen: Heb je het in huis, dan geef je sneller toe aan de fles.

Die infectie was de echte reden, maar met een beetje doorzetten en een goede zalf had het best kunnen lukken. Ik wilde gewoon niet. Ik zag er tegenop. Maar dat toegeven? Ai daar zit me toch een taboe op! Dus zei ik ook dat het niet lukte, gaf de infectie de schuld en ‘ja het was echt heel spijtig’. Ammehoela. Er was opluchting alom.

Ik twijfelde al tijdens de eerste zwangerschap of het überhaupt iets voor me was. Niet weten wat je kind drinkt en wanneer leek mij niet zo prettig. Plus het feit dat je borsten gedeeld moeten worden en ineens van levensbelang zijn, ook teveel verantwoordelijkheid voor mijn simpele b-cup.

Maar de stimulatie vanuit de Europese Unie werkte ook goed op mijn gemoedsrust, en ik zou “het gaan proberen”. Ik heb braaf een cursus gevolgd, waar ik overigens vroegtijdig de zaal heb verlaten door de neerbuigende houding naar de fles. Of “kunstvoeding” zoals zij het noemden.

Maar goed, bij dochter lukte het dus niet, we gingen over op fles en toen bleek dat ze überhaupt niet dronk. Ik was blij dat ze na een week ziekenhuis en sondevoeding eindelijk een fles leegdronk. Was ze ook opgenomen geweest als ik borstvoeding had gegeven? Geen idee. Feit was wel dat ze te weinig dronk en dus uitdroogde. Ik was blij dat er keiharde millimeters gemeten konden worden. Blij dat er refluxmedicatie door een flesvoeding heen konden en dat er regelmatig gepoept werd.

Blij dat manlief de voedingen in de nacht deed, blij dat er een vast ritme was (niets zo strak op schema als een baby in het ziekenhuis), blij dat we vooruitgang zagen in de hoeveelheid melk, blij dat dochterlief daar goed op groeide.

Dus buiten het feit dat ik misschien genoeg redenen had om het niet te kunnen. Ik WILDE gewoon niet. De situatie in het ziekenhuis daarna, bevestigde alleen maar meer mijn keuze.

Nu bij de tweede zwangerschap wil ik niet een herhaling. Ik wil vanaf moment 1 rust in de tent. Ik verlaat pas het ziekenhuis na 3 volledige voedingen. Ik weet inmiddels welke fles ik koop, welke voeding fijn is, welke speen op welke fles past. Ik ben voorbereid. Alles behalve weer een probleem met drinken. Hopen we.

Daarnaast hoop ik dat ik gewoon kan zeggen: ik kies voor de fles. En niet: ik kies voor de fles, want…

Want leuk hoor, dat anderen niet mogen oordelen over jouw keuze, maar toch leg ook ik in deze blog verantwoording af. Wil ik uitleggen waarom ik stopte. Terwijl er helemaal geen reden hoeft te zijn. Je mag doen wat je wil. Niemand heeft het recht te oordelen over jouw manier van voeden, jouw manier van opvoeden, je kind vervoeren etc. Het waarom is aan jou.

Niemand hoeft te weten waarom. Mijn poging tot borstvoeding was geen succes, ik heb geen zin in poging 2. En niet omdat ik lui ben of mijn kind niet het beste gun, maar omdat ik een blije mama ben als ik een fles mag geven. Lang leve de fles! En daarmee uit.

 

 

 

 

KELLY V (klik hier voor haar Instagram)  

 

Verliefd, verloofd, kindje en uit elkaar

Nooit weet je of je het wel goed doet. In heel het moederschap krijg je constant te maken met een mix van extreme gevoelens. Liefde, geluk, schuldgevoel, angst, alles komt voorbij. In plaats van een handleiding komt er alleen een hoop troep achter je kind aan uit je lichaam en waar je dacht dat de vrouwen om je heen die al moeder zijn het vást wel weten, blijkt dat zij ook maar wat doen. 

 

 

 

 

Je had het kunnen weten. Het is niet alleen zo in het moederschap, maar in het hele leven. Iedereen heeft zijn eigen manier, zoekt zijn eigen geluk of doel in het leven en we staan allemaal voor dezelfde keuzes in het leven en niemand kan jou zeggen welke keuze de juiste is. De keuze die ik heb moeten maken, had flinke gevolgen. Niet alleen voor mij, maar juist ook voor mijn dochter. Zodra je moeder wordt, is het net alsof je in tweeën wordt gedeeld. En dat tweede deel is een ongeleid projectiel wat jij de juiste normen en waarden dient mee te geven, alles nog moet leren in en over het leven en waar je alles, maar dan ook alles voor over hebt. Nog nooit maakte iets mij zo zeker in het leven en tegelijk zo onzeker als het moederschap.

Ik wil al mijn tijd met mijn gezin doorbrengen, maar de harde realiteit is dat dit in deze maatschappij niet kan…

De laatste dag zit erop, onderweg naar huis ben ik blij dat het nog licht is. Het is zeven uur en ik warm mijn eten op. Voor de gezelligheid eet mijn vrouw nog een hapje mee, want zo is zij. Liefde gaat door de maag zeggen ze.

De meiden zitten op de bank en kijken naar die uitslover van een Peter Pan. Af en toe gaan de mondhoeken omhoog, maar er waren geen reacties op het moment dat ik binnenkwam.

Precies hier had ik tegenop gezien. Het moment van thuis komen, met de sporen van de dag nog uitgestrekt over de woonkamervloer. Wat heb ik gemist? Is er nog iets tofs gebeurd? Spreken ze al Grieks en hoe gaat het met de stelling van Pythagoras?

Ik schreef al eerder hoe dankbaar ik ben voor de tijd die ik met ze heb kunnen vertoeven. Het is een eer. Ik geloof dat er weinig mannen zijn die zoveel uren met hun kinderen hebben besteed. Het liefst mis ik geen enkele seconde. Wanneer ik met ze ben is het alsof tijd maar een vage droom is, iets wat ooit zo helder was, maar ik dan niet voor de geest kan halen. Minuten, uren en zelfs al de eerste jaren vliegen voorbij. 

Voor mij was het dan ook afzien toen ik hoorde dat ik maar twee dagen verlof kreeg toen de jongste geboren was. (S is in de zomervakantie jarig). In Zweden doen ze het beter, daar heeft de man recht op een paar maanden verlof. Zelfs dat vind ik nog te weinig. 

Alles gaat al zo snel. Nog een paar keer knipperen en ze zijn uit huis, nog een paar momenten en ik ben degene die de luiers draagt.

Wij hebben gekozen voor kinderen om zoveel mogelijk tijd met ze te spenderen, niet om ze weg te brengen en weer op te halen. Maar ook om ze alles te leren dat we weten en niet weten, om ze te laten voelen hoe het is om te voelen en om er voor ze te zijn wanneer ze vergissingen maken.

In drie dagen tijd zag ik: twintig groepen zwetende kinderen, honderden namen, legio speeltoestellen, handenvol enthousiaste leerkrachten en twee gymzalen voorbij komen. Ik vertelde steeds over mijn dochters, vrouw, hobby’s en dat ik vaak voor Ryan Gosling wordt aangezien

Aan het einde van één de gymlessen kwamen er twee blonde meiden op mij af rennen. Ze droegen voetbaltenue’s van Ajax en Barcalona. “Worden mijn dochters later ook zo sportief?”, vroeg ik mij af.

”Het was tof meester!” 

“Ja meiden, en ik vind jullie tof. Tot de volgende keer. Nu ga ik snel naar huis.”

 

 

 

 

 

JOSSE (klik hier voor zijn Instagram en hier voor zijn website)  

 

 

BAM, daar was de spiegel in de ziekenhuislift

Ik ben niet goed in dealen met moeilijke ervaringen, met verdriet. Het liefst stop ik dit heel ver weg, ergens in een laatje in mijn hoofd, dat ik op slot doe en vervolgens de sleutel van weggooi. Maar soms gebeurt er iets waardoor dat laatje met alle geweld wordt opengerukt.

 

 

Onlangs was ik in een ziekenhuis. Niet zomaar ‘een ziekenhuis’ maar hét ziekenhuis waar ik tijdens mijn beide zwangerschappen ‘vaste klant’ was – ik had nog net geen eigen postvakje. Ik probeer het altijd positief te brengen maar aangezien ik al heb weggegeven dat het laatje is opengerukt kan ik ook gewoon zeggen hoe het daadwerkelijk was, kort samengevat: Mijn zwangerschappen waren zwaar en we waren (letterlijk) aan het overleven. Terwijl ik in de ziekenhuislift sta zie ik mijzelf in de spiegel. De laatste keer dat ik in deze spiegel keek had ik een bolle buik en was ik bang, zo ontzettend bang. Al kijkend in de spiegel word ik overvallen door de herinneringen aan alle voorgaande keren dat ik in deze lift stond – de angsten, de onzekerheid. De woorden die maanden geleden werden uitgesproken door een arts komen als een echo uit het verleden terug: “Mocht dit doorzetten dan gaan we er alles aan doen om jou te helpen, maar voor jullie baby kunnen we met deze termijn niks doen.”

De jongen die vorige jaar de boel kort en klein sloeg, doet nogmaals schoolexamen, en ik surveilleer… DEEL II

Een aantal vragen voor het einde van deel één, zucht hij nogmaals diep, staat vervolgens op en mompelt iets in de trent van: “Dit gaat hem toch niet worden!”. Hierna loopt hij het examenlokaal uit. Ik loop hem achterna. In de aula pakt hij zijn telefoon, belt zijn moeder. Ik “schrik” van zijn houding richting zijn moeder. Scheldend, tierend en op een zeer bedreigende toon sommeert hij haar om hem direct op te komen halen. Hij loopt met grote passen door de gang en eist dat een van mijn collega’s zijn lokaal open maakt waar nog spullen liggen. Opmerkelijk is dat de toon nog altijd niet vriendelijk is, maar anders dan zojuist aan de telefoon. Ergens klinkt toch een soort van respect in zijn eis. Ik kies ervoor om bij hem in de buurt te blijven en loop hem dus achterna. Inmiddels zijn er meer collega’s aanwezig om escalatie te voorkomen of te kunnen assisteren indien het wel tot een escalatie zal gaan komen. Ik hoor hem weer tekeergaan tegen zijn moeder, de toon wordt steeds heftiger en bedreigender. Vervolgens hangt hij op, neemt hij een stoel en gooit die in de richting van de PC’s achter in het lokaal, waarna hij het lokaal weer verlaat en in de aula gaat zitten. Zijn moeder is op dat moment onderweg om hem te halen. Verschillende collega’s doen een poging het gesprek met hem aan te gaan. Allen wijst hij af. Duidelijk, maar met een soort respect. Uiteindelijk loopt hij naar buiten en ik besluit een poging te wagen, vanwege mijn eerdere besluit hem nabijheid te blijven geven. Ik vraag of ik iets voor hem kan doen. Dat kan ik niet. Hij geeft aan alleen maar weg te willen. Ik zeg tegen hem dat ik trots ben en dat het niet geeft. Hij denkt hier anders over. Hij heeft een kutdag, een kutweek. Hij heeft gefaald. Hij is teleurgesteld. Ik besluit hem te laten en geef hem aan beschikbaar te zijn wanneer hij erover wil praten. Dit wil hij niet, hij loopt naar de weg, waar zijn moeder komt aanrijden.

Ik baal. Het is hem weer niet gelukt. Toch ben ik trots. Trots op het feit dat hij het tóch weer heeft geprobeerd. Trots op het feit dat hij zich over zijn faalangst heeft durven heenzetten in de hoop dat het nu wel zou lukken. Trots dat hij zijn woede-uitbarsting heeft volgehouden tot buiten de examenzaal. Toch baal ik. Ik had het hem zo gegund. Ik had hem zo gegund dat hij zou ervaren dat hij dit kon volbrengen, een mooi resultaat zou halen, hij ervan af was, trots was. Helaas is dit waar we dagelijks mee dealen in ons onderwijs. Een mooie kans, die VMBO examens met een echt diploma. Maar voor sommige leerlingen simpelweg niet haalbaar of niet passend. Voor hen maken we andere trajecten. Ook heel mooie. Trajecten die bij dit soort leerlingen beter passen. Trajecten op maat. Want dat is wat speciaal onderwijs, speciaal maakt.

Ben ik klaar voor mijn leven als ouder van een koningskoppel?!

Kennen jullie dat stukje uit de film Bad Boys waarin Martin Lawrence en Will Smith een jongen aanpakken die de dochter van Martin Lawrence komt ophalen? Will Smith speelt de agressieve oom die de jongen waarschuwt netjes met zijn nichtje om te gaan en dit doet hij al zwaaiend met een pistool. Toen ik dit zag was ik nog maar een tiener, totaal niet bezig met het denken aan kinderen, maar toch is me dit altijd bijgebleven.

 

 

 

 

Mijn beste vriend en ik hadden het hier een jaar of 2,5 geleden over. Het was bij ons al puur toeval dat onze vrouwen een dag na elkaar uitgerekend waren, ik bedoel dat verzin je al niet, maar toen bleek dat ik een jongen kreeg en hij een meisje was het voor ons al duidelijk. Wij zouden zijn dochtertje altijd beschermen, binnen proberen te houden tot ze 30 was en als dat niet zou lukken zou ik de rol van Will Smith krijgen. Verder zou Aaron opgeleid worden in zes verschillende martial arts sporten en altijd met haar mee gaan tijdens het uitgaan. Onze plannen waren duidelijk, al was ik best opgelucht dat ik degene was die een jongen kreeg. Ik weet heus wel dat meisjes en vrouwen zich soms nog wel eens beter kunnen redden dan jongens, maar ik vond een zoon ook gewoon beter bij mijn karakter en mijn vijf andere persoonlijkheden passen.

+ Meer berichten