Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Blog

Bevallingsverhaal: Eigenwijze Sterrenkijker

Vierenhalf jaar geleden zat ik met zestien weken zwangerschap al thuis in verband met mijn heftige bekkeninstabiliteit. Ik werkte als horecamedewerker in een revalidatiecentrum en de diensten waren gewoon echt te heftig. Zo kwam ik grotendeels thuis te zitten en twee keer per week therapeutisch aan de receptie.

Met 39 weken was ik het HE-LE-MAAL zat! Ik was op, ik wilde niet meer langer (ik denk dat het merendeel dit wel herkent). Er werd afgesproken dat ik met 40.4 zou worden ingeleid als de kleine druktemaker zich niet eerder zou melden. Het was dinsdagavond. Onze druktemaker werd ineens enorm rustig, zo rustig dat ik hem een hele dag niet meer had gevoeld. Wij zaten te genieten van een avond lekker weer, toen ik het mij ineens besefte. Ik durfde het bijna niet te vertellen aan Pim omdat ook de buren nog op visite waren. Maar ik was zo ongerust. We hebben de verloskundige gebeld en mochten gelijk door naar het ziekenhuis voor een CTG. En natuurlijk, eenmaal aan de CTG begon onze druktemaker weer te rollebollen. Een enorme opluchting. De gynaecoloog stelde voor om mij te strippen omdat ik op ongeveer één centimeter ontsluiting zat. De hele nacht heeft het ongelooflijk gerommeld van binnen. Maar geen teken van weeën. Wanneer begint het nou eindelijk eens? Hoe lang kan ik dit nog aan? Ik had ondertussen enorme olifantenpoten van de warmte, en ook mijn hoofd, armen en rug hadden meer weg van een zeekoe dan van een mooie zwangere Sanne.

 

 

Ik had mij laten vertellen dat ananassen eten zou kunnen helpen de bevalling op gang te brengen, laat ik nou gek zijn van ananas! Ken je dat, zo veel ananas eten dat je tong er van gaat prikken? De hele woensdag liep ik rond met een verbrande tong. Nog een tweede tip was seks! En dan vooral het gedeelte waarin de vrouw op haar hoogtepunt komt. Wij gingen met volle moed aan het werk, en vielen daarna vredig in slaap. Raad je het al? De volgende ochtend rond een uur of vier werd ik wakker met krampen in mijn rug en buik. Verder slapen was geen optie, dus had ik het geweldige plan om mijn haar te gaan wassen. Dan heb ik dat in ieder geval alvast gehad wanneer de baby er is. Hoe naïef kun je zijn hè?! Maar goed, het werd mijn eerste bevalling dus wist ik veel! Eenmaal uit de douche heb ik een kopje koffie gezet en ben ik op de bank gaan liggen. Ik doe zelfs af en toe een slaapje. Tot ik wakker werd van nog hevigere krampen. Ze kwamen om de paar minuten en ik vond het tijd worden voor de weeën-timer-app. De koffie was ondertussen koud geworden maar de app gaf aan dat mijn bevalling echt bezig was. Ik riep Pim wakker en vroeg hem de verloskundige te bellen. We hadden afgesproken om gelijk naar het ziekenhuis te komen omdat wij buiten het bezoekgebied woonden. Aangezien er in het verleden iets goed mis is gegaan bij een nicht van Pim, door een fout van de verloskundige uit het dorp, wilde ik dus perse bij onze huidige verloskundige blijven.

 

 

 

Toen we groen licht kregen om langzaam naar het ziekenhuis te komen, wilde ik opstaan om me om te kleden. Ik voelde een “plop” onderin mijn buik en toen ik recht stond, stroomde er een golf bruin-groen water-slijm langs mijn benen naar beneden. Ik schrok en commandeerde Pim de verloskundige nog eens te bellen. Ik ben mij wat gaan opfrissen in de badkamer. Toen Pim riep dat we “GELIJK” naar het ziekenhuis moesten komen, heb ik de boel, de boel gelaten en ben in mijn vieze pyjama en badjas de auto ingestapt. Thank god, er lag een matrasbeschermer uit het kraampakket op de bijrijdersstoel. Iedere hobbel of bocht was mij te veel, de rit van vijftien minuten leek wel een uur te duren. Op de parkeerplaats van de EHBO kwamen wij erachter dat er €0,50 in de rolstoel moest. We hadden heel de auto volgeladen, maar een muntje van €0,50 was ver te zoeken. Pim ging naar de receptie om er toch nog één te regelen en ik stond daar maar in mijn vieze badjas heen en weer te waggelen op de parkeerplaats, leuk te lachen naar de voorbijgangers.

 

 

 

Eenmaal op de verlosafdeling, in mijn mooie blauwe rolstoel, kreeg ik een verloskamer toegewezen. Ze kwamen mij gelijk wassen en de troep uit mijn ondergoed controleren. Ik mocht nog even gaan douchen voordat ik aan de kabels werd gelegd. Want daarna werd het wat moeilijk om uit bed te komen. Ik werd getoucheerd, werd aan de CTG gelegd, ook de baby kreeg een draadje op zijn fontanel en mijn bloeddruk werd goed in de gaten gehouden. Ik had de hele zwangerschap al een te lage bloeddruk, dus waarschijnlijk had het daar mee te maken. Drie centimeter ontsluiting. Dat schoot niet op. De weeën werden met de minuut erger. Ik kon niet meer in een normale positie blijven liggen. Na een uur of twee werd ik nog eens getoucheerd, bijna vijf centimeter ontsluiting.

 

 

 

Echt ik werd gek! Van te voren had ik mij voorgenomen om de bevalling zonder pijnbestrijding te ondergaan. Maar het werd mij echt te heet onder de voeten. Ik smeekte om pijnstilling. Ik kreeg de keuze tussen een ruggenprik of morfinepomp. Dat laatste klonk mij het meest aangenaam, ook omdat het anders nog zo’n tien uur zou kunnen duren voordat ik kon gaan bevallen. Iets met uitwerking of iets dergelijks. Ze hadden mij alleen niet verteld dat ik ook een blaaskatheter zou krijgen omdat ik niet meer uit bed mocht komen. Wat een fijne keus had ik gemaakt! Ik heb zelfs nog kunnen doezelen en het haalde echt de scherpe randjes van de weeën af. Opeens werd ik wakker uit een klein slaapje en ik merkte dat er iets stond te gebeuren. Ik riep naar Pim dat hij nu echt de “high-tea” moest gaan klaar zetten, het zou niet lang meer gaan duren. Kun je nagaan hoe goed die morfine zijn werk deed. De gynaecoloog kwam mij toucheren en gaf groen licht om met de volgende wee mee te gaan persen. Er kwam nog een vrouwelijke witte jas binnen. Ik had gelezen dat je bij tien centimeter ontsluiting persweeën zou krijgen en dat dat niets voorstelde bij die verschrikkelijke weeën. Niks van waar, ik kreeg geen persweeën, maar wist ik veel dat ik dat moest aangeven. Ik deed braaf wat ze zeiden. Ik perste met iedere wee mee. Na twee uur persen was ik op. Ik had mijn haren helemaal niet hoeven wassen weet je? Het water stond op mijn wiebeltenen. De gynaecoloog gaf aan dat ze mij gingen helpen door middel van een vacuümpomp. Bij de volgende week kreeg ik een knip en konden ze de pomp gaan plaatsen, JEZUS, wat een (letterlijk) KUTGEVOEL! De wee daarop zou hij geboren worden werd mij gezegd. PLOP! Daar was de pomp, maar geen baby… Die zat klem tussen mijn bekken. Ze gingen het nog één keer proberen, zo niet… de O.K. werd al gereed gemaakt. Ondertussen stond er een hele rij met toeschouwers naar mijn opengeknipte, met apparaat aangesloten baargat te kijken. No, never, nooit niet dat ik na al deze ellende ook nog een keizersnee zou krijgen. Er kwam een soort oerkracht vrij en toen ze de pomp weer hadden vastgezogen aan het hoofdje van de baby en ik een wee kreeg, gaf ik alles wat ik nog in mijn mars had en bleef persen totdat ik een glibbering naar beneden voelde glijden. “JAAAA”, werd er geroepen. Er werd een klein, blauw, verfrommeld baby’tje op mijn borst gelegd.

 

 

Javaj Smeets a.k.a. “eigenwijze sterrenkijker” is geboren op 21 augustus 2014 om 18.16 uur. Maar na een tijdje werd er mij verteld dat ze het nog geen bevalling mochten noemen. Er moest nog iets geboren worden. De placenta! Ook daar hebben we zo’n twee uur over gedaan en wéér werd er een O.K. klaargemaakt. En wéér gaf ik alle kracht die ik in mij had, want om nou mijn kleine frummel achter te laten? Gelukkig werd bij de laatste poging ook de placenta geboren en konden ze eindelijk beginnen met schoonmaken en hechten! Ik heb de bevalling als zwaar ervaren, geen haar op mijn hoofd of hechting down under dat ik nog eens zou gaan bevallen. Maar als je er dan achter komt dat je twee jaar later plots toch zwanger bent? Dat lees je volgende maand in mijn blog “Een Gelukje”.

 

 

 

Liefs, 

 

 

 

SANNE (klik hier voor haar Instagram)  

 

Mijn zoontje heeft een hersentumor en daardoor hebben wij extreem ernstig slaaptekort

Ik heb slaap, ik wil slaap.. ik ben moe(der)…

Onze oudste zoon, Loek van 3 jaar, is nooit een goede slaper geweest, eens in de twee maanden hadden we vaak een week lang drama in de nachten. Daarnaast was doorslapen gewoon niet zijn sterkste kant, al vanaf dat hij baby was. Maar ach, een gemiddelde ouder slaapt al 1000 uur minder in het eerste levensjaar van zijn kind las ik ergens. Dus slaapproblemen bij jonge kinderen hebben we allemaal wel eens. 

In juli2018 werden onze nachten steeds beroerder. Loek had vaak last van hoofdpijn en daarnaast was ik 30 weken zwanger waardoor de irritante kwaaltje op gingen spelen. Er werd druk gezocht naar een oorzaak voor Loek zijn hoofdpijn en op 6 september werd de oorzaak gevonden; hij had een hersentumor. Hierover heb ik een andere blog geschreven, lees hem gerust via deze link.

Tijdens zijn behandelperiode de eerste drie maanden hadden we alle begrip voor zijn slechte nachten, logisch. Daarnaast hadden we ook net een baby’tje, Jip, en zaten we ook nog volop in de nachtvoedingen. In deze maanden stonden wij volledig in een overlevingsstand dus die nachten deden we op de automatische piloot.

In december kwamen we ‘thuis’ en pakte we ons leven weer op, maar van af dat moment werden de nachten nog slechter. Loek was tussen de 8 a 10 keer per nacht wakker en Jip deed nog vrolijk 2 nachtvoedingen per nacht. In december teerde we nog een beetje op onze overlevingsstand maar vanaf januari probeerde we ons eigen leven weer te hervatten en hierdoor ging het niet goed met mijn partner en mij. We hadden overdag ineens veel meer energie nodig terwijl onze energie uit ons ‘overlevingspotje’ juist op raakte.

Iedere nacht was het raak, er zaten geen nachten tussen waarop het beter ging. Vanaf 23 uur ’s-avonds begon Loek vaak met spoken. Ieder uur werd hij wakker en wilde hij dat we bij hem kwamen. Hij werd vindingrijk en bedacht van alles om ons maar bij hem te krijgen. Zoals ”ik moet plassen”, “ik moet poepen” (6x achter elkaar, ieder kwartier), “het lichtje op de gang moet uit”, “mijn knuffel ligt op de grond”, “jij moet bij mij zitten”, “ik heb een haaltje aan mijn nagel”, “ik wil vers water”. Gingen we niet op deze verzoeken in dan werden dit stuk voor stuk woedeaanvallen die 30 tot 60 minuten konden duren met schuim op zijn mond. Het dilemma zat bij ons ook in de vraag of het een reactie op zijn behandelperiode was of dat het toch standaard peuter gedrag was.

Iedere ochtend werden onze wallen dieper. Iedere ochtend raapte we onszelf, en onze wallen, op en zorgde we weer dat we genoeg energie hadden om te kunnen lego-en, puzzelen, bouwen en brandweertje te kunnen spelen. Maar natuurlijk ook om te kunnen zorgen voor jongens.

Vanuit het ziekenhuis werd meegedacht met ons. Conclusie leek te zitten op het ontbreken van geborgenheid. Dit voelde als een logische verklaring. Na diverse overleggen met artsen en psycholoog werd wel duidelijk dat Loek waarschijnlijk een trauma had opgelopen sinds zijn diagnose. Gelukkig werd er goed meegedacht en besloten we over te gaan tot EMDR therapie (traumaverwerking).

Maar wat doet maandenlang slaaptekort toch veel met je… ongelofelijk. Een tijdje geleden reed ik naar een vriendinnetje, ik weet goed waar ze woont. Maar ik stond in de verkeerde wijk. Ik moest via een oud mailtje met haar adres mijn navigatie starten.

Ook dachten we dat het een goed idee is om ‘even lekker weg te zijn’ door te gaan carnavallen. Na een van de leukste avonden sinds maanden sta ik die nacht trillend op mijn benen ieder uur naast het bed van Loek of Jip. Niet relaxed, ik beslis de volgende ochtend dat ik dat niet meer wil. Onze kinderen hebben ons nu nodig en zo’n brakke nacht is het voor mij niet waard.

Daarnaast wordt het door ons slaaptekort steeds ingewikkelder om een goed lopend gesprek te voeren. Ik begin steeds vaker te haperen, ik kom niet uit mijn woorden en wil vaak gewoon stoppen met praten.

Mijn partner is ook al regelmatig naar de supermarkt gegaan voor 1 of 2 boodschappen maar toch kwam hij niet thuis met deze boodschappen. Hoe simpel kan het zijn, maar ons geheugen laat ons in de steek.

Ik las een artikel waarin staat dat je hersenen serieus krimpen door slaaptekort, eng… Ik weet zeker dat mijn hersenen zijn gekrompen, na 8 maanden slaaptekort kan het eigenlijk niet anders.

Slaaptekort doet ook veel voor je reactie op elkaar, laten we zeggen dat dit niet het hoogtepunt uit onze relatie is. Ons lontje wordt kort. Gelukkig kunnen we af en toe nog tegen elkaar zeggen dat we allebei handelen vanuit de beste bedoelingen, hoe geïrriteerd we soms ook raken.

Maar niet alleen mentaal ga je er op achteruit, je lijf gaat ook protesteren. Ik kreeg regelmatig last van spanningshoofdpijn en mijn gewrichten begonnen zeer te doen. Als ik weer eens tegen iemand vertelde hoe het echt met ons gaat, voel ik me een zeikerd, maar het gaat op dit moment niet goed. Ik kan er niets mooiers van maken. 

We zijn echt met de dag gaan leven, vooruit denken is ingewikkeld en kost veel energie. Bizar dat je zo kan veranderen want hier spreekt een voormalige control-idioot. Ik wilde voorheen juist graag alles plannen en regelen. 

Ik schrijf deze blog niet uit medelijden, ik schrijf deze blog voor mijzelf. Om te blijven herhalen tegen mijzelf dat dit over gaat. Er komt een dag waarop Loek weer kan doorslapen en Jip stopt met nachtvoedingen en ook hij zal slapen. Die nacht komt, ik geloof er in. Dan gaat de champagne open en vier ik dit groots! 

Liefs Dineke

Wat bij kleine Loek begon als een onschuldige hoofdpijn…

Het begin van het hoofdje van Loek

Ik neem je mee naar het begin van onze vreselijke achtebaan met onze peuter Loek! Onze zoon gaf vanaf halverwege 2018 aan dat hij af en toe hoofdpijn had. Dit gebeurde vaak nadat hij even boos is geweest. We denken dat hij zich veel te druk maakt en dus doen we dit af met; ‘drink maar een slokje water en doe maar even rustig’. Begin augustus komt zijn eerste hoofdpijnaanval. Tijdens het eten roept hij ‘out-of-the-blue’ met “auw, hoofdpijn, hoofdpijn”. Vervolgens is hij 20 minuten hard aan het huilen en lijkt hij enorme pijn te hebben. Hij strekt zijn nek en billen ver naar achteren in de vorm van een half maantje. Als we hem dan neerleggen op de bank en hem uiteindelijk rustig weten te krijgen valt hij direct in slaap. Dit verontrust ons enorm en we zijn er zeker van dat dit geen toneelspel is om niet meer te hoeven eten. We bellen de huisartsenpost maar krijgen het advies om de volgende ochtend de huisarts te bellen. De huisarts wil dat we het toch nog even aankijken en we maken een afspraak voor in september. Maar eind augustus zijn we het zat. Loek heeft twee a drie keer per dag hoofdpijnaanvallen, waarbij hij zijn lijfje volledig overstrekt, hij vraagt vijf a zes keer per dag om een washandje op zijn hoofd en is niet meer zichzelf. We besluiten de huisarts nogmaals op te bellen met het verzoek tot snellere actie. Na aandringen krijgen we het voor elkaar om twee dagen later een ‘spoedafspraak’ te krijgen bij de kinderarts.

Bijzonder: Een vrouw van 46 jaar oud gaat bevallen en verloskundige Karlijn is daar bij

Charlotte zit tegenover me tijdens haar eerste afspraak bij mij op de praktijk. Ze is nu acht weken zwanger van haar eerste kind. Haar partner is er niet bij, die is in het buitenland vertelt ze. Als ik vraag naar hoe het met haar gaat, straalt ze. “Ik voel me heerlijk, het is eindelijk gelukt!”. Daarmee doelt Charlotte op de zwangerschap. Ze is 46 en had al jaren een zwangerschapswens. Acht jaar is ze bezig geweest om zwanger te worden. “Na acht jaar is het nu zover, eindelijk zwanger.” Charlotte vertelt me over de lange weg die ze hebben moeten afleggen. Onderzoeken, puncties, medicijnen, het was een lang traject. Uiteindelijk bleek ze dusdanig onvruchtbaar, dat ze haar zwangerschapswens over de grens in vervulling moesten laten gaan. “We kozen ervoor om naar Spanje te gaan”, vertelt ze me. Aldaar heeft ze eerst IVF en daarna een paar keer ICSI ondergaan. Maar toen dit allemaal geen resultaat gaf, zijn ze overgegaan tot eiceldonatie. Een moeilijke keuze, zo vertelt ze me. Maar haar zwangerschapswens was zo groot, dat ook deze hobbel werd genomen. En nu is Charlotte in verwachting van een eicel van een vrouw van 25 jaar. Haar partner is wel “gewoon” de vader. Als ik vraag hoe dit voor Charlotte is, lacht ze. “Ach, het is een heel proces geweest. Als je me acht jaar geleden had gezegd dat ik zwanger zou worden van een eicel van een andere vrouw, had ik je voor gek verklaard. Maar dit is dus hoe diep het kan zitten, de wens om moeder te worden”. En ik begrijp haar wel… 

 

 

 

Tijdens de intake hebben we het over haar medische geschiedenis, over de geschiedenis van de eiceldonor (waar ze best wat informatie over heeft) en haar partner. We hebben het over de prenatale testen die ze eventueel kan doen en over waar de zorg rondom haar zwangerschap zal gaan plaatsvinden. Charlotte heeft officieel een medische indicatie, doordat ze zwanger werd van een eicel-donor. Maar ze kiest er heel bewust voor om bij de verloskundige onder zorg te zijn. “Ik wil net als mijn vriendinnen, ook zo graag bij jullie onder zorg”, geeft ze aan. Dit begrijp ik, al heb ik ook de plicht haar in te lichten over de risico’s die haar zwangerschap met zich zou kunnen mee brengen. Zo heeft ze bijvoorbeeld een iets verhoogde kans op een hoge bloeddruk en een zwangerschapsvergiftiging. Deze kent ze, want ze heeft heel grondig onderzoek gedaan naar dit onderwerp al voor ze zwanger werd middels een donor-ei. Ik beloof haar goed in de gaten te houden tijdens de controles die zullen komen.

 

Een half jaar later is Charlotte 38 weken en 2 dagen zwanger als haar vliezen spontaan breken. Ik heb dienst op deze druilerige maandagmiddag. Het is 14u en ik ga bij haar langs, haar weeën zijn inmiddels ook rustig aan begonnen. Charlotte lacht als ze me ziet: “het is zover Karlijn!”, zegt ze. Ik ga naast haar zitten op de skippybal, waar ze haar weeën opvangt. Ze doet het heel goed, ze zucht de weeën rustig weg. Als ik haar na 45 minuten na mijn binnenkomst voor het eerst onderzoek heeft ze 1 centimeter ontsluiting. Een beetje teleurgesteld is Charlotte wel, want ze hoopte op iets meer. Ik leg haar de verschillende fases van de bevalling uit. Charlotte zit nu nog in de latente fase en we spreken af dat ik over een uur of drie terugkom.

 

 

 

Rond 18u ben ik opnieuw thuis bij Charlotte en haar man. Een ander plaatje nu, want Charlotte moet hevig zuchten bij iedere wee. Ze komen nu ongeveer iedere 2-3 minuten en ik. zie zo al dat Charlotte inmiddels in de “actieve fase” is beland. Als ik haar onderzoek blijkt ze 5 centimeter ontsluiting te hebben. Charlotte kijkt me opgelucht aan. “Heb ik die weeën niet voor niks gehad!”. Ze willen graag naar het bevalcentrum in de buurt. Ik bel en we zijn welkom. Tegen 19u komen we daar aan. Ik laat Charlotte en haar man even alleen acclimatiseren als ik een telefoontje krijg van een andere zwangere. En als ik na 5 minuten terug kom op de kamer heeft Charlotte mij duidelijk nodig. Samen zuchten we de weeën weg, terwijl haar man op haar onderrug duwt. Dit helpt haar goed, want ze heeft fikse rugweeën. Na 2,5 zo door te puffen samen krijgt Charlotte drukgevoel. Ik voel naar haar ontsluiting en ze heeft 9,5 centimeter ontsluiting. Ik laat haar het laatste randje nog even wegzuchten op haar zij, wat niet gemakkelijk is voor Charlotte. En ze vraagt me om iets tegen de pijn. “Ik wil niet meer, ik kan echt niet meer Karlijn”, zegt ze. Ik begrijp haar wanhoopsgevoel goed, dit is een moeilijk moment, waar nagenoeg iedere barende doorheen moet. Ik spreek haar moed in, zeg haar dat ze het kan en dat ze er écht bijna is. Niet lang daarna golft haar buik en drukt ze onbedaarlijk mee met de wee. Het teken dat ik weet dat ze nu echt volledige ontsluiting heeft.

 

 

 

Charlotte wilde graag op de baarkruk bevallen, dus ik stimuleer haar op de kruk plaats te nemen. Maar ze ziet het niet zitten om van bed te verplaatsen naar de kruk. De meeste vrouwen vinden verandering van positie heel vervelend in dit stadium. Toch wil ze ook graag de baarkruk proberen, dus tijdens een korte pauze van de wee help ik haar op de kruk. Na 48 minuten persen, zie ik een hoofdje komen met veel haartjes. Als ik dit aan Charlotte vertel zie ik een verandering in haar ogen. Zo van: oké, dit gaan we doen! Ze perst nog een paar keer en dan laat ik haar zuchten. Het hoofdje van de baby “staat” nu (dit noemen we zo als het hoofdje bijna geboren wordt, meestal de volgende wee). Al zuchtend wordt haar kindje twee weeën later geboren. Ze pakt haar kindje zelf aan, zoals ze van te voren gewenst heeft. Als ik haar twee uur later achter laat in het bevalcentrum, ligt haar kleine meisje gulzig te drinken aan haar borst. Ik kijk naar Charlotte en haar man, zo’n liefdevol stel, in de wolken met hun dochter. “Ben je daar eindelijk schatje, je bent zo welkom”, hoor ik ze zeggen. Tevreden doe ik de deur achter me dicht. Liefde vermenigvuldigd zich écht, als je het deelt.

 

 

VERLOSKUNDIGE KARLIJN (klik hier voor haar)  

 

De baby bij de huisarts krijgt een andere diagnose dan verwacht…

Vrijdagochtend, het is druk en ik loop uit.  Mijn volgende patiëntje is een baby van drie maanden met voedingsproblemen. Ik betrap mezelf er op dat ik me afvraag wat die bij mij komt doen en waarom ze niet naar het consultatiebureau gaan. Ik roep ze binnen. De moeder is erg overstuur, ze moest voeden en doordat ik uit liep had ze daar geen tijd voor. Ze barst in huilen uit. Ik probeer haar wat te kalmeren en uit te zoeken waarom ze zo overstuur is. Ze maakt zich zorgen. Haar baby van drie weken oud is nog niet op geboortegewicht en hij drinkt ook erg slecht. Flessen drinken duurt wel een half uur en dan gaat er maar 30cc in. Ook geeft hij veel terug en is hij onrustig. 

 

 

 

Meteen heb ik een aantal dingen in mijn hoofd wat het zou kunnen zijn. Gericht stel ik nog wat vragen. Hier komt niet echt een aanknopingspunt uit. Ik doe uitgebreid lichamelijk onderzoek, maar ook daar vind ik niet echt iets afwijkends.
Ik besluit te vragen of ze ook al bij het CB geweest is. Dat is ze, de borstvoeding ging niet goed en ze is overgestapt op flesvoeding. De consultatiebureau arts maakte zich geen zorgen. Ze heeft over een week weer een afspraak om te wegen en meten. Moeder verteld dat ze zich daar niet gehoord voelt. Het stelt mij wel een beetje gerust. Het CB is de expert wat betreft pasgeboren baby’s. Toch?! 

‘Shit vrouw, dit is niet goed’. Deze zin heeft ons mooie leventje veranderd in een nachtmerrie

Ik ben Carina, 29 jaar en sterrenmama van onze prachtige zoon Noah. Hij is geboren met 23 weken en 5 dagen en hij was stil. Extreem stil. Allereerst wil ik niemand bang maken met ons verhaal. Ik wil juist anderen bewust maken en een taboe doorbreken. Ik ben voor het eerst mama geworden en wil net zo graag foto’s en verhalen delen over ons kind als elke andere mama.

Ik kreeg de diagnose kanker én zwanger…

Wat doe je in je eerste blog?

Mezelf voorstellen, wel zo vriendelijk, moeten de kinderen ook altijd als ze ergens binnen komen. Dat gaat lang niet altijd zo soepel als ik dat voor ogen heb, al leer ik hierbij ook weer, de aanhouder wint. Jesse nu bijna acht jaar heeft het inmiddels begrepen na heel wat jaren achter mijn benen verscholen te hebben gestaan.

 

 

Ik ben mama van drie jongens, ja jongens. Dat is een huis vol testosteron, Ninjago, ridders, Playmobil, Lego, brandweermannen, Pokémon, voetbal, boksen en stoeien, rollenbollen, kapotte broeken en schoenen die al vervangen moeten worden voordat ze te klein zijn omdat ze kapot, niet meer schoon te krijgen zijn of ergens in een sloot zijn beland toen de voetbal daar in was gevallen. Ze hebben ook namen gekregen bij de geboorte (of eigenlijk daarvoor al) Jesse (8), Fedde en Rens (beide 4), yes ook nog een tweeling. Wij konden ons geluk niet op. Ja dat was echt wel even schrikken hoor, toen we hoorden dat er twee hartjes te zien waren op de echo. Zo, heb ik die vraag alvast beantwoord, dat is namelijk een van de standaard tweeling vragen, daar kom ik nog wel een keertje op terug.
Dan maar meteen even over op de reden waarom het schrikken anders was dan je zou verwachten. Na de geboorte van Jesse in 2010 en onze trouwdag 20 maanden later in 2012 waren we helemaal klaar voor een tweede kindje. Aangezien ik belachelijk snel zwanger was van Jesse hadden we stiekem gedacht dat we vast ook snel tot redelijk snel die tweede spruit zouden kunnen verwachten. ZO, VIEL DAT EVEN TEGEN! Drie miskramen en 1,5 jaar later lag ik dus in de stoel bij de gynaecoloog ongemakkelijk te giebelen. Ongemakkelijk, omdat ze net had gezegd dat ze twee hartjes zag kloppen. De kin van Maurice raakte zo’n beetje de grond, we zaten namelijk 15 minuten daarvoor in de kamer van de oncoloog omdat ik een week daarvoor de uitslag darmkanker had gekregen. Met die wetenschap en drie miskramen achter de rug  hadden we niet gedacht zo’n zes maanden later ook echt een tweeling op de wereld te zetten.

12 waarheden over het moederschap

“Het moederschap”, typ deze term in op Google en je bent over een jaar nog niet klaar met het lezen van alles wat hier over is te vinden. En dan heb ik het nog niet eens over de handboeken, tijdschriften, apps, televisieprogramma’s en alle andere zaken waarbij het moederschap centraal staat. Best logisch dat er zoveel over geschreven is, want er zijn ook maar weinig zaken zó ingewikkeld als het moederschap.  

Gezinsleven: hoe ik onbewust de andere vrouw werd… DEEL IIII

Onderweg naar huis was er een ijzige stilte en niets onderbrak dat, behalve een fijn melodietje van  Justin Timberlake.

Josh probeerde meerdere malen contact met mij te leggen. Eerst zijn hand die de mijn pakte, maar trok weg. Zijn ogen die bij het stoplicht vluchtig mijn ogen zochten in een poging om mij te kunnen lezen. De rit die normaal maar kort is, leek een eeuwigheid te duren.

Ik voelde mij vies, gebruikt en mij enorm in de zeik gezet.

Want ik was verliefd. Zo vreselijk verliefd geworden op deze man die mij de mooiste vrouw op aarde deed laten voelen. Maar nu kon ik alleen maar huilen. Huilen, want hij had totaal niet nagedacht over mij als persoon, of wat dit met mij als persoon kon doen. Hij had alleen maar aan zichzelf gedacht en wat hij wilde.

Thuis aangekomen stapte ik uit en ben letterlijk naar binnen gerend zonder iets te zeggen of ook maar een blik met hem te werpen. Weg van hem en zijn vieze spelletjes.

The day after

Mijn telefoon ging. Het was Josh en ik besloot op te nemen.

Hij wilde het uitleggen. Alles uitleggen. Want hij heeft mij nooit pijn willen doen.

Mij nooit pijn willen doen? Maar wat was dan je insteek. Seks en alleen seks zonder bijkomstigheden. Zonder de bagage die je krijgt in een relatie. Want nee, die relatie had je al, je wilde alleen maar seks. Of was het iets anders.

Ik besloot op zijn uitnodiging in te gaan en hem alles uit te laten leggen, want net als zoveel vrouwen trapte ik in zijn mooie verhaal.

Zijn relatie was oke, maar er miste iets en dat was de spanning en de seks. Door mij te leren kennen realiseerde dat zijn relatie helemaal niet zo goed was en had net als ik veel meer gevoel gekregen. En dat was nooit zijn bedoeling geweest.

De middag duurde lang en praatte veel. Over van alles en nog wat. Maar vooral over hoe nu verder. Want hij had een gezin en ik was alleen.

Tegen al mijn verwachtingen en mijn zelfkennis in, bleven we elkaar zien. Iets waar mijn nekharen nu nog steeds van overeind staan als ik eraan denk.

Ik was zo naïf. Dom zelfs, dat ik in zijn smooth praatjes was getrapt en hem op zijn woord geloofde.

Hoe kon dat. Dit was namelijk een ramp scenario die je zo ontzettend vaak hoort.

Maar geloof mij, als je er zelf in zit dan lijkt het ineens niet meer over jouw situatie te gaan en wil je zelf ondervinden wat het allemaal te betekenen heeft.

Maanden gingen voorbij

De tijd vloog zoals de weken ook voorbij waren gegaan en we zagen elkaar nog steeds.

Maar wat niet veranderde was onze situatie. Wij bleven elkaar zien, maar onze omgeving zag ons niet. Zelfs niet mijn vriendinnen.

Zij vroegen zich af waar ik mee bezig was en waarom ik een man bleef zien die thuis een vrouw en kinderen had.

Waren het beloften, waren het zijn makkelijke praatjes.

Er zou verandering in komen. En snel. Dat bleef hij zeggen. En ik hield mij vast aan die woorden, want alles wat ik wilde was meer met hem. Meer dan wat we nu hadden. Ik wilde het van de daken afschreeuwen hoeveel ik van deze man hield.

Ik wilde van de daken afschreeuwen dat ik een toekomst met hem wilde. Ik wilde de hele mikmak. Samenwonen, trouwen, kinderen. Er zijn zelfs momenten geweest dat ik te laat mijn menstruatie kreeg, maar alle drie de keren waren vals alarm. En hoewel het goed was dat het vals alarm was, hoopte ik stiekem iedere keer weer dat het wel raak was.

Waarom? Omdat iets in ij zei dat hij dan wellicht wel voor de volle 100% voor mij had gekozen en zijn vrouw zou hebben verlaten voor mij. Maar nee, dat moment zou tijdens ons nooit komen.

Afscheid

Er kwam een moment dat ik dit alles zo vreselijk zat werd. We kregen er steeds vaker discussies over en wanneer ik hem het hardst nodig had, was hij er niet. Hij was dan daar, bij zijn vrouw. Tenminste, dat dacht ik.

Via via kreeg ik te horen dat ik niet zijn enigste walletje was en dat hij er nog veel meer dames op nahield.

Met een enorme brok in mijn keel heb ik hem uit mijn leven gezet, vlak voor een super fancy etentje.

Voor het eerst had hij mij meegenomen ergens naartoe wat een pretty big deal was. We waren beide netjes gekleed en het leek een sprookje.

We hadden daar afgesproken, want ik ging nu de keus maken het voortaan zonder hem in mijn leven te gaan doen, zo ook het reizen naar de locatie.

Zijn blik toen hij mij die avond voor het eerst zag, zal ik niet snel meer vergeten. Het was een eerste-blik-moment die je eigenlijk alleen in die romantische films ziet en de hoofdrolspeler zijn dame helemaal in zich opneemt en realiseert hoe ontzettend lucky hij is met een vrouw als de zijne.

Heel even twijfelde ik op dat moment. Want dit is iets hoe je alle mannen die je ooit in je leven hebt gehad, naar je zouden moeten kijken. Vol trots en bewondering.

Hij bood mij zijn arm en we liepen samen naar “onze” tafel en het gezelschap dat op ons zat te wachten.

Ik voelde mij speciaal en geliefd op dat moment. Hij kon zijn ogen niet van mij af houden en overspoelde mij met zoveel lieve en fijne woorden, dat de twijfel eigenlijk alleen maar groter werd.

Tot daar de serveerster kwam en ons gevraagd werd hoe wij elkaar hadden leren kennen.

“Dat is eigenlijk best een grappig verhaal. Deze man was liever op zoek naar spanning en hete seks, in plaats van te realiseren wat hij de rest van leven aan zijn arm had kunnen hebben, dat van onschatbare waarde is.”

Ik ben opgestapt en heb hem daar laten zitten.

Alles wat hem te maken had geblokkeerd en in de kliko gegooid.

 

Mijn baby’tje met Down is echt fantastisch!

Ik ben nu bijna een jaar mama van een kindje met downsyndroom. Wat is het een heftig en mooi jaar voor ons geweest. Eindelijk mocht onze wens in vervulling gaan, maar tegelijkertijd was er veel verdriet en onzekerheid.

 

 

De eerste weken waren zo onzeker. Door de vele echo’s wisten wij dat Ezra lichamelijk gezond is, maar toch. Zijn hartslag daalde vaak in het begin. Het personeel van het ziekenhuis vertelde steeds dat het geen kwaad kon, zolang het maar niet onder een bepaald getal kwam. Nu achteraf geloof ik dat, maar op dat moment is het zo heftig als je die piepjes en alarmbellen hoort. Ook de verwerking voor ons was begonnen. Na vijf dagen mochten wij eindelijk naar huis. Mijn vriend was al meerdere malen naar huis gegaan en kwam dan terug en vertelde wat hem buiten op viel. Mensen schelden met mongool bijvoorbeeld. Eigenlijk verandert heel je kijk op de wereld en let je op andere dingen. Nu begon het pas echt voor mij. De Downwereld… 

 

 

Voor het eerst naar buiten met je kindje, mensen die allemaal in je wagen kijken. Voor het eerst naar het consultatiebureau (andere curves) en het viel me echt op hoe weinig ze weten over Down, voor het eerst naar zwemles en ga zo maar door. Feitelijk gezien hoef je niets uit te leggen, maar dat wil je wel. De eerste weken had ik echt schaamtegevoelens. Ik vond ons mannetje al prachtig, maar toch. Bij zwemles keek iedereen ons aan maar niemand zei wat. Tsja, wat moet je zeggen? “Heeft je kindje down?” En wat als het niet zo is? Het liefst schreeuwde ik het van de daken. Zodat iedereen de andere kant op keek. Op een dag kwam er eindelijk een moeder met die vraag naar mij toe, hèhè. Ze heeft zelf een broer met Down, voor haar was het heel herkenbaar. 

 

 

Voor het eerst weer werken. Ik werk op een regulier kinderdagverblijf. De meeste ouders ken ik al jaren en hun reacties waren hartverwarmend. Er waren ook reacties waar ik de tranen van in mijn ogen kreeg. Wat een grappige oogjes, wat een gek tongetje, wist je het niet dan? Gelukkig heb ik de allerliefste collega’s die mij altijd steunden als het even moeilijk was. Deze reacties had ik natuurlijk niet alleen op het werk, maar ook buiten op straat. Inmiddels kan ik daarmee om gaan. Ik hou machtig veel van dit mannetje en zal hem altijd verdedigen. 

 

 

Ik ben echt een gevoelsmens en vind het heel mooi om processen heel bewust mee te maken. Het rouwproces, want tsja je neemt toch afscheid van een leven wat je voor ogen had en de PTSS-symptomen. Ik vond de herbeleving van de bevalling en alles heel mooi, maar na 12 weken dezelfde dromen en nachtmerries was het genoeg geweest. Gelukkig na een aantal keer erover praten verdwenen de symptomen. Het leven waar je als Downsyndroom ouder in groeit, vind ik ook heel mooi. Het is maar goed dat dat stapje voor gaat. Waar het eerst nog een discussie was of je wel aan Ezra ziet dat hij Down heeft, zie je toch wel duidelijk op straat of iemand Down heeft. Maarja, als je alles eens van tevoren wist. Ik denk als je alles van te voren weet, je ook meer verdriet zou hebben.

 

 

8 Maart hadden wij onze eerste afspraak op de Downpoli. De kinderarts was heel tevreden. Bijna 100 procent van de kindjes hebben luchtwegproblemen en Ezra heeft dat niet. De arts stond zelfs een beetje versteld. We krijgen wel logopedie en fysio aan huis. Dat om spelenderwijs Ezra wat meer in beweging te krijgen. Hij loopt niet achter, maar met zijn Down wel belangrijk om er bovenop te zitten. De logopedie is om zijn tong te leren gebruiken en zijn onderlip wat steviger te maken. Dit om goed te leren praten en kwijlen tegen te gaan. De orthopedagoog gaf ons de tips hoe om te gaan met ondeugend gedrag. Kindjes met Down vinden zichzelf vaak heel grappig, maar dit kan voor gevaarlijke situaties zorgen. Ook willen we niet dat hij andere kindjes pijn gaat doen. De oogtest is verder goed. Het vervolgonderzoek is binnenkort. Nu gaan we op naar 26 maart. De dag dat Ezra onze kanjer één jaar wordt. Hij is het mooiste wat ons is overkomen. Soms heb ik spijt van alle tranen die gevloeid zijn. De tijd terug draaien kan niet meer. We kunnen alleen maar vol positiviteit naar de toekomst kijken. We gaan ons eerste jaar afsluiten met een knalfeest en heel mooi nieuws. Ezra wordt namelijk grote broer…

 

 

 

ESMERALDA (klik hier voor haar Instagram)  

+ Meer berichten