Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Blog

Mensen, een ‘randprematuur’ is ook prematuur met dezelfde problemen!

Inmiddels zijn we bijna 10 maanden verder sinds de geboorte van Liam, een vrolijk, gezellig en erg actief mannetje. Zeg maar gerust dat het soms een Duracell-konijntje is die denkt dat slapen voor baby’s is. Ik ben begonnen met zijn jaarboek en dat is soms best confronterend. Ik zie foto’s vanaf minuut 1 tot hoe hij er nu uitziet. Hij groeit zo ontzettend snel, maar ik realiseer me nu ook hoe heftig de eerste maanden zijn geweest en hoe ik die eigenlijk in een grote roes heb geleefd. Het was niets meer dan overleven.  

Ik heb me sinds zijn geboorte erg verdiept in de term ‘prematuur’ want hij is immers met 36 weken geboren en is daarmee officieel prematuur. Daar verschillen de meningen wel over hoor, want hij was 3130 gram dus daar was niks mis mee. Het ziekenhuis vond hem prematuur terwijl een consultatiebureau het afdeed als ‘randprematuur’. En inderdaad was zijn gewicht keurig, maar dat was op dag 1. Daarna kelderde dat gewicht naar 2800 gram en kregen we dat met moeite die week in het ziekenhuis omhoog. Het was telkens maar hopen dat die weegschaal zou meewerken. Om het nog niet te hebben over de moeite die hij met drinken had en de geelzucht waarvoor hij 4,5 dag onder de lamp heeft gelegen. Noem het hoe je het noemen wilt, Liam viel in de termijn van prematuurgeboorte.

Eenmaal thuis werd dat pas echt duidelijk want het drinken was echt problematisch. Zowel borst als fles. Zijn zuigkracht was nog helemaal niet goed ontwikkeld. De borst was eigenlijk redelijk kansloos met hier en daar een goede dag en een tepelhoedje en de fles ging altijd met horten en stoten en verslikken. Ik wilde koste wat kost hem borstvoeding geven vanwege mijn eigen allergieën dus heb ik 3 maanden fulltime gekolfd. Ik was op, letterlijk en figuurlijk leeggezogen. Gek genoeg zou ik het zo weer doen, hoewel Liam alsnog een koemelkallergie en een ei-allergie heeft dus uiteindelijk had ik daarvoor niet hoeven doen. Het geeft geen garanties.

Maar elke dag 8 keer per dag strijd voeren voor zijn voeding was hel. Ook al wist ik dat hij het niet kon omdat hij het nog niet ontwikkeld had, het was hel. Het werd ook steeds erger naarmate de zuigreflex afnam. Toen moest hij ineens zelf gaan doen wat hij eigenlijk al niet zo goed kon. Succes ermee jongen! En zijn moeder erbij. Ik heb me knap eenzaam gevoeld want mijn man moest gewoon weer werken. Zat ik daar met 38 graden halfbloot in de woonkamer huilend met een baby die niet wilde aanhappen of normaal kon drinken als ik dan toch de fles gaf. Ik was radeloos en voelde me vooral niet serieus genomen. En toch staan prematuurkindjes erom bekend dat ze moeite hebben met drinken. Nog steeds kan Liam enorm etteren met de fles. Er zijn weinig flessen die er binnen 10 minuten zonder morren in gaan en leeg raken. Van alle restjes fles die ik heb weg moeten gooien had ik bij wijze van spreken half Afrika kunnen voeden.

De drinkmomenten zijn nog stressvol, want hij treuzelt gewoon en dat mag. Hij vindt het allemaal heerlijk maar neemt de tijd. Dat is nu eenmaal hoe hij is maar elke treuzel is voor mij een enorme trigger. Ik kan echt onredelijk worden en zeggen dat hij eens normaal moet drinken zoals alle baby’s normaal drinken en eten. En geloof me, ik voel me op zo’n moment al slecht genoeg ook al wéét ik maar al te goed dat hij niet anders kan. Maar ik zit al bijna 10 maanden met een moeilijke drinker. De logopedist heeft al gewaarschuwd dat we waarschijnlijk elke hete zomer met zijn tuitbeker achter hem aan rennen, willend dat hij gaat drinken. Dat hij gisteren zijn rietjesbeker met trotse teugen leegdronk was een mijlpaal. Ik roep namelijk al maanden dat ik die fles helemaal zat ben en dat ik dat ding het raam uit flikker of in de kachel gooi als hij niet meer nodig is.

Gaat het nu vooral over het drinken, maar hebben we het nog niet eens gehad over de darmpjes en de onrust die een prematuurtje bij zich draagt. Liam was eigenlijk in orde als het om zijn longen of gewicht ging, maar prematuur betekent niet voor niets “voor de rijpheid”. Liams darmen bijvoorbeeld waren nog helemaal niet klaar voor het voedsel op deze wereld. We hebben meteen probiotica gegeven en dat is de beste keus geweest die we konden maken. Zonder probiotica waren de darmkrampen echt niet te doen geweest, vermoed ik. Uren, dagen, weken hadden we een ontevreden mannetje met buikpijn en daar kwam met 4 maanden nog een koemelkallergie overheen na de overstap op gewone voeding in plaats van borstvoeding. De buikkramp heeft natuurlijk een bepaalde onrust veroorzaakt, maar ook hebben prematuurkindjes van zichzelf onrust. Ze zijn druk, moeilijk rustig te krijgen of te troosten. Om het over slapen nog maar niet te hebben. Soms gewoon maar 30 minuten per dag. Veel te snel geprikkeld door alles om hen heen. Wij mochten de eerste 2 weken niet met hem wandelen of visite ontvangen. Teveel drukte zou hem geen goed doen en dat was ook zo. Maar ook hem zeer zeker niet van arm tot arm geven aan familie of vrienden. Als ik het fotoboek terugkijk zie ik een foto van mijn broer, mijn vader en moeder en mijn schoonzusje met hem op de arm maar meer niet, veel later pas.

Ik heb niet de eerste uren en dagen intensief met hem kunnen buidelen of een band kunnen opbouwen. Hij lag na 2 dagen op neonatologie met een zonnebril in een pamper onder een blauwe lamp. We konden kiezen; knuffelen en geen extra blauw licht of niet knuffelen en wel extra blauw licht. Zeg jij het maar. Na 6 dagen thuis, eindelijk. Zit je dan met je versierde huis en de kaarten die binnen stromen, maar geen bezoek. Ook in het ziekenhuis niet.

De prikkels gaan nu wel goed trouwens, sterker nog: hoe meer, hoe beter! Liam is een stuiterbal soms en ik heb meerdere keren gehoord dat prematuurkindje tot hun 5e levensjaar door blijven stuiteren en alles willen zien en meemaken. Daar heb ik me alvast op ingesteld. Ik betrek hem overal bij, laat hem alles ontdekken, voelen, aanraken, ruiken en hij vindt het machtig mooi. Hij loopt in zijn ontwikkeling nog steeds achter, dat merk je. Hij draait pas sinds 8 maand op zijn buik maar nog niet terug. Ik weet ook dat dat voor ieder kindje anders is, maar we krijgen het ook bevestigd. Misschien net dat ene maandje dat hij te vroeg was. Wie zal het zeggen.

Zelf ben ik deels op orde en deels niet. De drinkmomenten zijn nog heftig en ik ontloop ze liever. Wat ik al zei; ik flikker die fles uit het raam en geef een feestje als het niet meer nodig is en hij het helemaal zelf kan. Ik kan me ook nog schuldig voelen over zijn vroeggeboorte. Wat heb ik niet goed gedaan? Wat maakte dat hij al kwam? Waarom heb ik hem niet nog binnen kunnen houden? Hoewel ik ook al maanden riep dat ik het gevoel had dat hij veels te vroeg zou komen. En zo geschiedde. Ik had ook graag 5 weken verlof gewild. Luierend op mijn tuinbank met mijn ronde buik, genieten van de rust. In werkelijkheid de stilte voor de storm. Om het over de kraamtijd nog maar niet te hebben.

Prematuurgeboorte heeft invloed op het kindje, hoe dan ook. En natuurlijk zit er verschil tussen een baby die met 28 weken komt of zoals Liam met 36 weken en een gezond geboortegewicht. Maar dat wil niet zeggen dat het dan geen prematuur meer is. Als me werd gevraagd hoe vroeg hij te vroeg was en ik benoemde de 36 weken, dan werd dat weggewuifd. Termen als ‘ach, dat valt toch wel mee, zo vroeg is dat niet’ kan ik niet meer horen. De discussie tussen het ziekenhuis en de consultatiebureau was verdrietig om tussen te zitten. Hij valt onder de prematuren-norm en dat is aan veel dingen te merken. Bij hem én bij mij. Mijn energie is in de eerste maanden al ver opgebrand. Ik heb na mijn slaap energie voor slechts 1 dag of minder. Het is aanpoten en hard werken als je een zorgenkindje hebt, ondanks dat het nu goed gaat, maar mijn zorgenmotortjes draait nog wel even op volle toeren.

 

 

 

FLOOR (klik hier voor haar Instagram)  

Alles was goed, tot de 20-weken echo

In Nederland mag je tot de 24e zwangerschapsweek een zwangerschap afbreken. Dit kan om economische of sociale redenen zijn, als de zwangerschap bijvoorbeeld ongewenst is of wanneer de financiële middelen er niet zijn. Daarnaast kan abortus medisch noodzakelijk zijn wanneer de gezondheid van de moeder gevaar loopt of er kan abortus worden overwogen wanneer er een ernstige afwijking wordt gevonden bij het kindje. Jaarlijks worden in Nederland ruim 30.000 zwangerschappen afgebroken, bij 4,6% van de gevallen is er een relatie tussen het afbreken van de zwangerschap en prenatale diagnostiek. De 4,6% waar ik meer over kan vertellen.

Tijdens mijn tweede zwangerschap vond ik het altijd maar een pijnlijke vraag, “eerste kindje?” Het antwoord vond ik vaak nog veel pijnlijker, tweede zwangerschap, eerste kindje. Zo werkt dat nou eenmaal, wanneer je weer op intake mag bij de verloskundig, zodra je de kraamzorg gaat regelen en vaak wanneer er zomaar naar gevraagd wordt. Soms vertelde ik dat ik al eens eerder zwanger was en met 23 weken bevallen ben en andere keren kwam ik ermee weg door alleen te zeggen dat dit ons eerste kindje was. Direct nadat de woorden mijn mond dan hadden verlaten fluisterde het stemmetje in mijn hoofd dat ik hem echt niet vergeten ben, Vik, ons eerste kindje.

Magische zwangerschap

Ook wij zaten middenin een magische zwangerschap en waarom zouden we ook niet, helemaal in de wolken waren we. De kans dat er iets mis zou gaan was echt heel klein, toch? We zijn allebei gezond, ik sportte veel, at gezond, in onze familie kwam niets geks voor en de verhalen dat er iets mis gaat tijdens de zwangerschap hoor je bijna nooit en al helemaal niet bij iemand die je kent. Het was een ver-van-mijn-bed-show dus wij gingen elke keer weer naar de controles om gewoon even te kijken naar ons kindje. Bloeddrukje meten en dat soort dingen, ik voelde me op de gebruikelijke dingen na fantastisch, zwanger zijn vond ik fantastisch.

Tot de 20-wekenecho zag alles er ook heel goed uit, dat is wat de verloskundige altijd zei tijdens de controles, de combinatietest was ook goed en we maakten ons nergens zorgen om.

Mijn vriend zat op dat moment voor werk drie maanden in het buitenland dus ik ging even met mijn moeder naar de 20-wekenecho om te kijken of het een jongen of een meisje was.

Wat een slechte film

Tranen rolden over mijn wangen, mijn hart bonkte in mijn keel en het zweet stond op mijn rug toen ze me vertelde dat ons kindje een hartafwijking had. Dit gebeurt alleen bij mensen die je niet kent, in films. Alles zag er toch goed uit? Tot vandaag. We moesten voor verder onderzoek naar het ziekenhuis in Maastricht.

Mijn vriend en ik hadden na lang twijfelen besloten dat hij niet naar huis zou komen, ze kunnen tegenwoordig zo ontzettend veel dachten we, dat komt dan na de bevalling. Ons kindje zal misschien geopereerd moeten worden, een loodzware weg waar we zeker niet te licht over dachten maar we hebben er altijd heel positief ingestaan. Zolang het in mijn buik zat was het goed. Dus hij bleef om zijn missie af te maken en mijn moeder ging met mij mee naar het ziekenhuis. Zenuwslopend was deze periode. Elke keer gingen we met goede moed naar het ziekenhuis en kwamen we met een enorme teleurstelling thuis. De film werd alleen maar slechter, het zag er echt niet goed uit. Ik trok het niet meer in mijn eentje thuis en mijn vriend kwam daarom toch eerder naar huis van zijn missie, we moesten dit samen doen.

24 weken grens

Ik had nog voordat mijn vriend thuis kwam een vruchtwaterpunctie gehad, één op de vijf kindjes met de hartafwijking die ons kindje had, had daarnaast ook een genetische afwijking. Omdat ik langzaam richting de 24 weken ging was onze bedenktijd om de zwangerschap af te breken ook al ingegaan.

Zodra je de beslissing maakt om je zwangerschap af te breken krijg je vijf dagen bedenktijd. Onze beslissing was afhankelijk van de uitslag van de vruchtwaterpunctie. Als uit de punctie zou blijken dat ons kindje ook de genetische afwijking had zouden we de zwangerschap afbreken omdat de toekomst er gewoon echt slecht uit zou zien, opereren was dan waarschijnlijk ook geen optie meer.

Ik was toen bijna 23 weken zwanger en zou omwille van de tijd de uitslag telefonisch krijgen, dat vond ik geen probleem, we gingen er immers tot het laatste moment vanuit dat dit goed zou zitten. Tot de telefoon ging… Drie dagen later ben ik bevallen van ons eerste kindje, Vik Sijmen.

Maar je bent niet alleen

Het krijgen van (gezonde) kinderen is ineens niet meer vanzelfsprekend terwijl het dat voorheen wel altijd is geweest, in mijn ogen dan. Heel naïef maar ik ben er gewoon nooit vanuit gegaan dat er iets mis zou gaan. Tot het laatste moment hebben we alles vanaf de zonnige kant proberen te bekijken, totdat er helemaal geen zonnige kant meer was en zelfs toen deden we het samen. Het is denk ik door de romantische verwachtingen van het krijgen van kinderen dat het lijkt alsof er een taboe heerst op het delen van verdriet. Dat is ook helemaal niet erg, want ook het hebben en delen van verdriet doet iedereen op zijn eigen manier. Maar het maakt het wel dat het lijkt of je een uitzondering bent, een totaal verkeerd beeld.

Zodra je zelf in zo’n situatie zit hoor je onwijs veel verhalen om je heen van ouders die een kindje moeten missen, het is het spannendste en meest bijzondere wat ik ooit gedaan heb, moeder worden! Zeker de tweede keer vond ik zwanger zijn rete spannend. Er moet ook maar een boel goed gaan in die negen maanden en zelfs dan heb je nog geen garanties. Doodeng eigenlijk hè, al die extra zorgen.

Ons eerste kindje ja

Want dat is wel wat hij is, hij maakte me voor het eerst moeder. Mijn hart werd een beetje groter en het liefst vertel ik met trots tegen iedereen dat hij er is, of was, nee is. Want voor mij zal Vik er altijd zijn. Seth zal dus altijd mijn tweede kindje zijn maar is bevoorrecht dat hij liefde krijgt voor twee, knuffels krijgt voor twee, kusjes krijgt voor twee en mag leven voor twee!

Vanaf de bevalling heb ik nu precies een jaar PTSS

Om te beginnen met een veel gestelde vraag, hoe is het nu met je? Nou om heel eerlijk te zijn, ik heb goede dagen met intens gelukkige momentjes. Maar ook heb ik dagen waarop de ene trigger na de andere komt, en ik geen grip meer op de PTSS heb, maar het mij in zijn greep houd. En dat laatste is iets waar ik zo mee worstel. Ik wil na een jaar zo graag kunnen zeggen; joh het gaat best oké met mij. Ik heb meer goede dagen dan slechte. Maar helaas is niets minder waar. Misschien komt het ook wel omdat ik nog steeds enorm veel zorgen om Jake heb. We af en aan opnames en ziekenhuisbezoeken hebben met onze kleine vechter. Het is gewoon nog niet klaar met alles. En ik kan helaas nog niet zeggen dat ik een super gezond kindje heb. Vrolijk is hij wel. En jeetje zeg, wat doet mij dat goed.  

Terugkomend op het feit dat de PTSS mij in zijn greep houdt. Hoe zie je dat dan voor je? Nou simpelweg oké aan een dag beginnen, en vervolgens gebeurd er out of the fucking blue iets en ben ik volledig van slag. Om maar een voorbeeld te geven. Ik scrol door mijn Instagram foto’s en hoppa weer een foto van een beademde Jake. Moet ik dan maar alles verbergen en nooit meer onder ogen durven komen?  Totaal niet! Ik ben sinds we niet zwanger konden worden en we het hele traject in gingen altijd eerlijk geweest. Over alles. Juist door dat te doen, houd je het toegankelijk voor je omgeving. Maar dat terzijde dat komt zo nog aan bod. Ik heb juist geleerd met alle ontelbare EMDR sessies om je angsten en verdriet onder ogen te komen. De lading te dekken en er op een ‘ontspannen’ manier naar te kijken. Het beeld, foto of herinnering aan te kunnen. En dat kan ik op zich ook wel. Alleen lang niet altijd. Vraag mezelf oprecht af of ik genoeg  EMDR gehad heb, of het wel goed genoeg gewerkt heeft, of dat dit iets is wat ‘bij mij hoort’ voor de rest van mijn leven. Ik probeer hier momenteel vorm aan te geven. Omgaan met de triggers die mij terughalen naar die traumatische momenten. Omgaan met enorme woede uitbarsting met zinloze aanleidingen. Ik wil dat ik grip heb op die situaties. Alleen het lukt mij gewoon (nog) niet. Ik beleef vreselijk angstige en verdrietige momenten op zo’n intense manier. Door gewoon alleen al naar hem te kijken en ik die zelfde oogjes zie die mij voor het eerst aankeken nadat zijn beademing gestopt was. Door met hem te douchen, god wat een moment is dat elke keer. Doodsbang dat hij valt. Gelukkig doet Gino dit meer dan ik. Maar dat huid op huid contact is elke keer nog wel een ding hoor. Daardoor vermijd ik het eigenlijk. Of als hij eet. Veel te gulzig is, en zich weer verslikt. Dit gebeurd helaas dagelijks, en dat helpt absoluut niet mee. Maar ik moet wel. Ik schuif het al zo vaak af op Gino. Maar ook hij is binnenkort weer een maand op oefening en dan moet ik wel. Ik had zo gehoopt dat dit alles na een jaar toch wel beter te handelen was.

Door het afgelopen jaar ben ik zoveel gevoeliger geworden. Kijk dat ik een emotionele doos ben is niets nieuws, dat was ik voorheen ook. Ik jankte al als ik een zielige reclame op tv zag. Maar ik heb een soort extra heftig empathisch vermogen cadeau gekregen waar ik mezelf zo mee kwel. Verhalen en emoties van anderen komen te sterk binnen. Kunnen mij enorm van slag brengen. Verhalen van andere te vroeg geboren kindjes, heftige bevallingen of andere dingen. Ik kan het niet meer zo 1, 2, 3 loslaten. Op m’n werk, als we bij een patiënt kanker ontdekken, schiet ik soms vol. Ik heb echt moeite mijn professionele rol te behouden. Terwijl we daarvoor een gezellig gesprek hebben gehad over een bijna pensionering. En ineens zo’n uitslag. Het vreet aan mij. Als een spons neem ik alles in mij op. En dit werkt door in mijn stemming van die dag. En gek genoeg als die stemming dan al, noem het voor het gemak emotioneel instabiel is, komen de triggers alleen maar sneller. Ik ben dan ineens zo veel vatbaarder. Een vraag van een collega hoe het met de gezondheid van Jake gaat, ik breek letterlijk in tweeën. Het ene moment jank ik alles bij elkaar. En het andere moment probeer ik zo sterk te blijven en alles in te houden dat het er later uitkomt. Meestal in de auto van werk naar huis. Ben ik dan niet meer geschikt als verpleegkundige ? Omdat ik er meer last van heb dan dat het mij energie oplevert? Ik word er maar onzeker door. De dag er na kan het trouwens ineens weer een goede dag zijn en krijg ik wel positieve energie van  mijn werk. Dat maakt het alleen maar verwarrend voor mezelf. Een collega zei zelfs, zou je niet tijdelijk stoppen met je werk? Elke keer een ziek kind en ziekenhuis opnames. Ging het maar zo makkelijk.

En dan die omgeving waar ik het over had. Ik kaart het zo vaak aan als voorbeeld. Als je een gebroken arm of been hebt, weet iedereen dat je zoveel weken in het gips zit. Dat je daarna moet herstellen, maar als het goed is, je er weer bovenop komt. Maar hoe zit dat dan met psychisch lijden? Wie zegt wanneer je er van af bent. Of het ooit beter wordt? En hoe je er precies mee om moet gaan? Door open en eerlijk over alles te zijn krijg je soms ook ongevraagd een hele shitload aan ‘goedbedoeld advies’ over mij heen. Lief, en oprecht. Maar weetje wat het is met een traumatische ervaring,  je hebt het in je eentje beleefd. En als je het er dan over hebt of foto’s laat zien. Is het soms voor de ander te heftig. Wordt er gezegd, jeetje dat zou ik echt niet aankunnen hoor. Lieve schatten, dat kon ik ook niet. Maar we moesten toch ook? Een goedbedoelde tip voor als je iemand met PTSS kent; vraag er juist naar! Wat beleef je op angstige momenten. Wat kan ik er aan doen om je te helpen? Of simpelweg, wat leid je positief af? En hoe kan ik het enigszins verlichten? Overnemen hoeft niet. Dat gun ik mijn ergste vijand niet eens. Niet dat ik die heb, maar voor het idee. Erover praten kan zo helpen. Ik heb inmiddels heel wat mama’s en lieve instavriendinnen ontmoet waar ik dagelijks contact mee heb. Die worstelen met hetzelfde probleem. Herkenning en erkenning kan zo helpen. Je hoeft je er echt niet voor te schamen. Dat doe ik ook niet(meer). Het is ten slotte ook maar iets wat je overkomen is. Je hebt er nooit om gevraagd. Het was er, en nu moet je er mee leren dealen.

Als je gelukkig voelen niet vanzelfsprekend is beleef je de momenten dat je het wel ervaart zoveel intenser. Ik kan van de kleine geluksmomentjes zo veel meer genieten. Met Jake naar de kinderboerderij, ook al vind ik dat het daar stinkt, de lach op zijn gezicht als ik een kip nadoe. Die momenten. Maken mijn dag. Een fijne dag als gezin. Het kan soms zo binnenkomen. En ja, dan jank ik weer van geluk. Haha, en ik maar denken dat die tranen van mij toch wel een keer op zouden zijn. Misschien wel een positieve wending aan een levenslang gevecht tegen de trauma’s. Ik probeer het soms maar zo te bekijken. Het komt wel goed hoor. Ooit. En anders vind ik vanzelf wel een manier om hier mee om te gaan.

Liefs Lisa

 

Gezinsleven: hoe ik onbewust de andere vrouw werd… DEEL III

Hoe ik die andere vrouw werd… (deel 3)

Als ik terugdenk aan onze bioscoop date kan ik na al die tijd het er nog steeds heel erg warm van krijgen, want dit soort dingen las ik alleen in boeken en zag ik alleen in films.

(ja, ik weet het, mijn leven was blijkbaar heel erg saai en platonisch)

De manier waarop hij speelde met mij. Zijn neus die hij eerst langs de mijne wreef voor hij plagend zijn eerste kus op mijn lippen drukte, of zijn vingertoppen die de blote huid van rug vonden, of de manier waarop hij mijn gezicht vastpakte en mij vurig zoende en mij daardoor naar meer liet hunkeren.

Hunkeren. Dat was het, want het liefst was ik daar in die love seat op zijn schoot gekropen en hadden wij daar onbegrensde en hete seks.

En niet alleen op dat moment, want Josh had een bijzondere manier om mij naar meer te laten verlangen. Zo ook in die bioscoop. Want hoe snel onze lippen elkaar hadden gevonden, zo snel stopte hij er ook ineens mee en zat hij heel layed back naar de film te kijken.

En ja, het bleef bij die ongeremde hete “vrijpartij”.

Hand in hand liepen we na de film terug naar de auto en heeft hij mij thuis afgezet. En nee, hij ging niet mee naar binnen.

De dagen die volgde zaten vol met vele hete en spannende tekstberichten. En ik kon niet wachten tot onze volgende ontmoeting. Want ik wilde meer. Meer spanning en meer van hem en bij hem zijn.

De weken gingen voorbij en we hadden meer spannende en gewoon fijne afspraakjes.

Hij nam me mee naar de sauna, gingen vaak uit eten of naar de bioscoop (ja, ook om echt naar de film te kijken) en ook de Latin dansfeestjes bleven doorgaan.

De seks die we hadden was geweldig. Heet, experimenterend en lang. Heel erg lang. Ik genoot dan volop van hem en hij van mij.

Little did I know dat het voor hem alleen om de seks ging en ik smoorverliefd o hem werd.

De bom…

Hij kwam mij weer ophalen zoals gewoonlijk. Dit keer had hij een restaurantje redelijk in de buurt gevonden waar hij mij mee naar toe wilde nemen.

We ratte wat, bestelden ons eten en terwijl wij hij hoofdgerecht in ontvangst namen, vertelde hij dat hij mij iets wilde laten zien.

Hij pakte zijn telefoon en liet mij een filmpje zien.

Zijn kinderen. Met dat ik de telefoon wilde teruggeven, zei hij mij dat ik verder moest kijken. Richting het einde van het filmpje zag ik een vrouw. Een mooie dame met een licht getinte huid en mooie donkere ogen. Een zacht en lief uiterlijk had ze.

En daar op dat moment realiseerde ik mij dat het zijn vrouw was. Ik stopte met eten en verliet de tafel om naar de wc te gaan.

Hoe heb ik dit niet door kunnen hebben? Hoe heb ik mij in kunnen laten met een man die getrouwd is en kinderen heeft? Was ik dan echt zo dom geweest en had ik het niet opgemerkt? Of wilde ik het niet opmerken.

Ik vermande mezelf en liep terug naar de tafel en ging zitten. Ik denk dat ik een kwartier weg ben geweest en in die tijd had hij zijn eten niet aangeraakt.

“Is dat je vrouw? En zijn dat je kinderen?”

Natuurlijk was dat zo, maar ik wilde dit uit zijn mond horen.

Hij bevestigde wat ik vroeg en at verder.

Hoe?

Hoe kon hij dat?

Hoe kon hij doorgaan alsof er niets aan de hand was en alsof hij mij net niet had verteld dat hij vreemdging. Hij ging vreemd en hij deed dit met mij.

Ik kreeg geen hap meer door mijn keel en heb de rest van de tijd hem zien eten. Alsof dit voor hem een doornormale actie was en het helemaal niet erg was.

Maar dat was het wel. Het was niet erg, het was vreselijk. Want nu was ik de vrouw die een gezin kapot kon maken. Een vrouw die een oorzaak was. Of misschien was ik wel een gevolg van een oorzaak.

Ik wilde naar huis en wel nu. Ik stond op, liep naar de garderobe en naar buiten. En na 6 jaar zonder roken, snakte ik nu naar niet één sigaret, maar naar een heel pakje. Stress. Ik kan zo niet tegen stress en wilde roken. Het wegroken.

 

 

JANE DOE

Vriendinnen zijn als wijn op een vrijdagavond, essentieel dus!

Vriendinnen. Ik weet niet hoe jij er over denkt, maar mijn vriendinnen zijn echt enorm waardevol voor mij. Eigenlijk zouden we vriendinnen veel vaker in het zonnetje moeten zetten als je het mij vraagt. Misschien kunnen we een Nationale Vriendinnendag in het leven roepen of iets dergelijks om ze te laten zien hoe belangrijk ze zijn. Er zijn drie vrouwen in mijn leven die mij het beste kennen en waar ik lief en leed mee deel. Ik vind dat het wel eens tijd wordt om hen aan jullie voor te stellen.

Mijn vriendin E. en ik gaan way back. Wij hebben elkaar ontmoet op de middelbare school en op het moment dat we uiteindelijk bij elkaar ik in de klas kwamen zijn we echte vriendinnen geworden. We zijn opgegroeid in hetzelfde dorp en we bleven samen zitten in de vierde klas. Toen ik voor het eerst zonder ouders op vakantie ging, was zij er bij. We hebben zelfs nog een tijdje gedate met stiefbroertjes. We hebben menig avondje doorgebracht waar we gedanst hebben alsof ons leven er vanaf hing met als hoogtepunt een legendarische stap avond in Maastricht, maar ik zal daar niet over in detail treden. Inmiddels is zij ook moeder van 2 kinderen en een succesvol zakenvrouw. Ik zie haar lang niet zo vaak als dat ik zou willen, maar als we elkaar zien is het goed. Ze is lekker nuchter, gedreven, gestructureerd, creatief, inspirerend, maar zeker ook lief. Toen mijn moeder overleed was zij de eerste die me kwam troosten.

Blogster Sharon stelt zich voor

Leuk dat ik me mag voorstellen aan jullie! Mijn naam is Sharon, ik ben 34 jaar en woon in de buurt van Rotterdam. Daar ben ik geboren en getogen en zit er heerlijk op mijn plek(kie). Sinds mei 2014 ben ik getrouwd met Bart en samen hebben we 3 kinderen: dochter Indy van 11 jaar, zoon Evan van 3 jaar en dochter Liva van 15 maanden. Indy is mijn dochter en de stiefdochter van Bart. Indy heeft naast Bart als stiefvader ook een hele lieve vader en stiefmoeder. Blij dat er zoveel liefdevolle volwassenen zijn in haar leven!  

Ik werk drie dagen in de week in een sociaal team (wijkteam) als jeugd- en gezinscoach. Mijn specialisme is met name loverboyproblematiek, vechtscheidingen en multiprobleemgezinnen. Heel uitdagend werk, geen dag is hetzelfde. Op mijn vrije dagen spreek ik graag af met vriendinnen en hun kinderen, of ik ga er lekker op uit met de kinderen. In het weekend hebben we vaak wel leuke dingen gepland staan. We zijn graag buiten, doen een rondje Blijdorp (lang leve een abonnement!) of wat anders leuks binnen of buiten. Lekker eten en/of een spelletje doen met vrienden of familie doen we ook graag, of gewoon bankhangen en ‘netflixen’ vind ik ook echt relaxt!

Bij ons is er altijd wel wat te beleven met een tiener (ehm, beginnende puber), bijna kleuter en dreumes in huis. Het is altijd (gezellig) druk. We geven onze kids mee dat liefde en aandacht belangrijk is en dat alles gezegd en gedeeld kan worden met elkaar. Ik vind het heel gaaf dat ik over het ouderschap en alles wat daarbij komt kijken mag bloggen bij Kids en Kurken. Ik vind zelf bepaalde blogs of mensen die ik volg inspirerend, grappig, leerzaam of gewoon leuk. Vanuit mijn werk, maar nog meer als moeder van drie kinderen in verschillende leeftijdscategorieën én met heeuule verschillende karakters hoop ik datzelfde ook te kunnen betekenen voor anderen. Al is het maar voor een enkeling! En hoe leuk is het om dit later terug te laten lezen aan mijn kids?  

10 feiten over mij:

1. Love humor! Ik kan super serieus zijn en goede, diepgaande gesprekken voeren, maar ook echt zo gek als een deur. Geen grap is te gek en geen gespreksonderwerp ga ik uit de weg.

2. Ik ben een echte voetbalchick heb lang gevoetbald vroeger. Totdat ik moest stoppen na een nogal heftig ongeluk, grrr.

3. Naast mijn directheid en eerlijkheid ben ik eigenlijk best wel gevoelig en soms een tikkeltje onzeker.

4. Ik ben een echte thrillseeker. Heb nog een deal staan met mijn broertjes dat we een keer de meest toffe achtbaan waar dan ook ter wereld gaan uitproberen.

5. Koffie lust ik niet, ik drink de hele dag door thee. En nee, ik heb geen thee aanslag op mijn tanden ervan, ha!

6. Chaos is niet aan mij besteed, ik doe het goed op overzicht en structuur.

7. Het liefst had ik traumachirurg of actrice willen worden. Uiteindelijk ben ik maar pedagogiek gaan studeren. Lijkt erop, toch?

8. Ik ruik de hele dag door aan mijn kinderen. Hmm, niets is zo lekker als hun eigen geur.

9. Honden en katten, echt niks voor mij. Naast dat ik er lichtelijk allergisch voor ben vind ik al die haren, dat hijgen, krabben en likken wat ze wel eens doen best wel vies.

10. Ik ben een beelddenker en niet zo’n beetje ook. Bij alle verhalen die ik hoor of lees (ja, álle!) vorm ik een beeld. Soms ten koste van mijn eetlust…

 

20 fouten die alle ouders wel eens maken

Iedereen maakt fouten. Maar voor ouders van jonge kinderen kan dit echt heel vervelend zijn. Ik leerde bijvoorbeeld al heel snel dat je nooit terug moet praten door de babyfoon. Kind schrikt zich rot, klaarwakker door de adrenaline en voor altijd bang voor ‘de stem uit de foon’. Oeps. Hieronder nog 20 van die fijne fouten. Doe je allemaal maar één keer…..

Het tweede-kind-dilemma kennen de meeste ouders wel, toch?

‘’Wanneer gaan jullie nou eens voor die tweede?’’ Voordat ik goed en wel ontzwangerd was, kreeg ik deze vraag al. Op dat moment ging ik er een beetje van uit dat mijn eierstokken zich wel zouden melden tegen de tijd dat Jessie een jaar of twee jaar werd. Inmiddels is Jessie 2.5 jaar en krijg ik de vraag bijna dagelijks. Het probleem is alleen, dat ik het niet weet. Misschien komt er helemaal geen tweede. Mijn eierstokken houden zich tot op heden angstvallig stil. Ze laten soms even van zich horen als ik de baby van een vriendin vast heb, maar zodra de baby uit beeld is (of als hij hysterisch begint te janken) houden ze zich weer rustig. Hoe kan dit nou? Ik wilde toch altijd twee kinderen?

Dan hebben m’n twee kinderen altijd elkaar om mee te spelen, dan hebben ze iemand om ruzie mee te maken in een onvoorwaardelijke gezinsrelatie en leren ze beter om te gaan met conflicten. Twee kinderen zorgt voor dubbel zoveel liefde en gezelligheid. Daarnaast heb ik zelf een supergoede band met mijn zusje. Ik zou echt niet weten wat ik zonder die trut had gemoeten mijn hele leven. Wie had dan het bewijsmateriaal (mijn kots) op moeten ruimen na een heftig nachtje stappen? Om meer redenen dan het opruimen van mijn kots kan ik mij geen leven zonder haar voorstellen. Ondanks dat ik mij dat echt wel realiseer, heb ik nu nog geen zin in de toestand dat een tweede kind met zich meebrengt. We hebben het net na een zwangerschap, een baby-fase, een verhuizing en een bruiloft een beetje kalm.

Maar stiekem ben ik dus wel een beetje bang dat die stokken nooit meer blijvend gaan rammelen. Als ik een baby zie vind ik die (meestal) heel schattig, echt waar. Met de baby’s van mijn vriendinnen wil ik uren knuffelen, maar het ‘oh ik wil ook’-gevoel blijft uit. Baby’s vind ik eerlijk gezegd ook wel een beetje saai. Het poept, plast, doet niks en als het ff tegen zit jankt hij of zij de halve nacht. Super raar dat ik dit nu zo voel, want ik heb echt wel genoten van Jessie haar babytijd. Maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk: ‘Nu is ze nog veel leuker!’ (behalve tijdens een sprong, dan zet ik haar het liefst op Ebay)

Jaloezie naar zwangere vrouwen voel ik ook niet. Mijn gevoelens neigen dan nog eerder naar medelijden. Dat arme wonderdragende gevaarte heeft waarschijnlijk al heel lang geen carpaccio en sushi kunnen eten en geen wijn kunnen drinken. Dat is toch zielig.

Hoewel ik het best bijzonder vond om zwanger te mogen zijn en al die beweginkjes te mogen voelen, had het van mij echt geen 9 maanden hoeven duren. Voor mij stond de baby dan ook helemaal los van de zwangerschap. Ik wilde dolgraag een kindje, maar ik vond zwanger zijn echt geen reet aan. Volgens mij is er ergens iets mis gegaan en had ik een man moeten zijn…

De babytijd die na de zwangerschap volgde vond ik intensief. Gelukkig had ik toen nog de tijd om middagdutjes te doen en alles was spannend en nieuw. Met twee kinderen worden middagdutjes doen al een stuk lastiger en eerlijk is eerlijk, ik doe het echt slecht op weinig slaap. Vraag maar aan mijn man.

Sommigen zullen nu misschien denken: ‘Mens, zeik niet zo, wees blij dat je zwanger hebt kunnen worden en dat je een leuk kind heb.’ Maar ik zeik nou eenmaal graag en dit is míjn blog, dus ik maak dankbaar gebruik van dit moment.

Anyway, we hebben het nu goed met z’n drieën. Het is relaxed; we accepteren ons chaotische huishouden en hebben geen organisatiestress. Randy staat er gelukkig hetzelfde in als ik: We vinden het wel even prima zo. Zou echt balen zijn als hij nu wel stond te springen om nog meer nageslacht. Het is voor ons wel een vereiste dat we met hetzelfde enthousiasme aan de tweede beginnen als waarmee we aan Jessie begonnen. Het zou wel weer echt wat voor mij zijn om te wachten tot mijn eierstokken een keer in actie komen en dat ik op mijn 45e met een verschrompeld kippenhok en een babywens zit.

Mijn hoofd denkt er overigens heel anders over dan mijn gevoel. (Dat is vast een begin) Mijn hoofd vindt het namelijk superleuk voor Jessie als ze een broertje of zusje krijgt. Mijn hoofd vindt ook dat mijn gevoel echt nergens op slaat, want de zwangerschap en de bevalling gingen eigenlijk van een leien dakje. Daarnaast maken we ook nog eens súperleuke kinderen. Het kan natuurlijk zijn dat Jes een toevalstreffer is, maar volgens mij moet hier sprake zijn van magische voortplantingscellen. Met twee van die leuke figuren wordt het dubbel feest. Hoe schattig zou het zijn om Jes met een broertje of zusje te zien?! En hoe leuk wordt het als die tweede dondersteen straks zijn of haar grote zus gaat terroriseren. Weet Jessie ook eens hoe dat voelt. Mijn hoofd bedenkt ook heel rationeel dat ik met twee kinderen meer kans heb om oma te worden. Lekker mijn kleinkinderen volproppen met Happy Meals en vla en de opvoeding van hun ouders verpesten. Dat is toch fantastisch? Nog een goed punt van mijn hoofd: Wat nou als Jes naar Nieuw Zeeland emigreert? Dan hebben we er in elk geval nog een over. Tja, als mijn hoofd dan toch eerlijk is…

Oja, zwangerschapsverlof vond mijn hoofd top. De rest van mij vond dat trouwens ook.

Dus om bovenstaande even samen te vatten: We hebben een soort oermoedergevoel-gen die (misschien nog tijdelijk?) ontbreekt, een hoofd dat eigenlijk wel vindt dat er ooit een tweede moet komen en een man die het voor nu ook allemaal wel even lekker rustig vindt.

Ik wou dat ik deze blog met een verlossend woord kon afsluiten. Maar ik kan niet anders zeggen dan: De tijd zal het leren! Wie weet liggen we over 20 jaar in een deuk om deze blog met Jessie en haar vier broertjes en zusjes.

Uitspraken die een wensmama kwetsen of juist goed doen…

“U heeft 1 nieuw bericht”, ik krijg een melding van WhatsApp. Er is een nieuw bericht geplaatst in de vriendengroep app. Kort daarop stromen er talloze berichten in deze groep binnen. Mijn gedachten zeggen dat het vast weer een zwangerschapsaankondiging is. Ik open voorzichtig mijn berichtenbox en zie inderdaad dat het om een aankondiging gaat. Ik lees het bericht snel en druk WhatsApp even weg, het lukt me nu nog niet om te reageren. Ik vind het voor diegenen natuurlijk super fijn dat ze een kindje verwachten en gun het ze van harte, maar toch voelt het even als een messteek. Ik stuur ze straks wel even een berichtje om ze te feliciteren, wanneer ik het heb verwerkt. 

Om even mijn gedachten te verzetten open ik Instagram. Eenmaal geopend word ik hier wederom geconfronteerd met een nieuwe zwangerschapsaankondiging, een dikke buiken foto, een prachtige newborn shoot om hierna door te gaan naar een mooi familie portret. Op dat moment voel me ontzettend alleen en komen mijn tranen omhoog. Ik sluit Instagram maar snel af en loop naar mijn vriend toe. Onbewust begin ik meteen op hem te mopperen, omdat de gordijnen niet dicht zijn. Diep van binnen probeer ik mezelf gewoon groot te houden en gooi ik het maar op die stomme gordijnen, zodat hij niet aan me ziet hoeveel pijn en verdriet ik heb. Al snel prikt hij er doorheen en nog voordat de gordijnen dicht zijn stromen de tranen weer over mijn wangen. 

Helaas is bovenstaande situatie een soort van wekelijks tafereel voor ons aan het worden. Mensen om ons heen proberen goedbedoeld de pijn op sommige momenten weg te nemen of te verzachten, ook al weten ze wellicht dat dit onbegonnen werk is. Ze bedoelen het goed, daar ben ik van overtuigd. 

Soms krijgen we zomaar uit het niets een kaartje of berichtje om te laten weten dat mensen aan ons denken. Dit vind ik ongelooflijk fijn kan ik je vertellen. Het feit dat iemand de moeite neemt om een kaartje of berichtje aan je te schrijven wanneer diegene aan je denkt, voelt goed. 

Ik wilde graag over dit onderwerp schrijven, omdat ik het bespreekbaar wil maken. Het is niet bedoeld om mensen op hun vingers te tikken of af te keuren, maar om dit lastige onderwerp te bespreken. Er zijn de afgelopen jaren veel goedbedoelde adviezen, tips of reacties aan ons gegeven. 

Voorbeelden van deze goedbedoelde adviezen, tips of reacties waren bijvoorbeeld:

• “Jullie kunnen gelukkig altijd nog een kind adopteren.”  

• “Jullie zijn nog jong en hebben nog alle tijd!”

• “Ik weet zeker dat het bij jullie goed gaat komen, want ik ken iemand die…”

• “Je moet het gewoon wat meer loslaten, dan komt het vanzelf.”

• “Jullie weten dat je zwanger kan worden, je bent immers al 3x zwanger geweest. Je moet “gewoon” even volhouden, dan komt het vanzelf goed!”

• “Het komt hoe dan ook goed, jullie hebben toch nog wat IVF behandelingen tegoed?”

Mensen bedoelen het vast en zeker niet verkeerd, maar ze lijken niet te weten hoe pijnlijk deze opmerkingen voor ons kunnen zijn. Je kunt ons geen garanties geven als je onze achtergrond niet kent en al ken je onze achtergrond wel, dan kun je dat nog steeds niet. Cijfers en verhalen van anderen zeggen ons helaas niks (meer). Natuurlijk zijn er genoeg succesverhalen, maar dat betekent niet dat het bij ons ook zo gaat lopen. Het isalsof je tegen iemand die ongeneeslijk ziek is zegt: “Maak je maar geen zorgen, het komt wel goed.” Natuurlijk zijn we een aantal keer zwanger geweest, maar dat is zeker geen garantie dat we ook ooit een gezond kindje op de wereld kunnen zetten. Als die garantie er wel zou zijn, dan was deze weg een stuk minder zwaar zijn geweest. 

Ik snap dat het geen makkelijk onderwerp is om over te praten. Als je niet zo goed weet wat je moet zeggen benoem dit dan, maak het niet moeilijker dan het is. Zeg het gerust tegen me als je het lastig vindt, of als je niet goed weet wat je moet antwoorden/zeggen. Soms zijn dingen nou eenmaal verdrietig of oneerlijk, maar dat is nu eenmaal wat het is. Het zit er bij veel mensen zo ingebakken dat ze op lastige momenten alles uit de kast proberen te halen om de ander zich beter te laten voelen, maar zo werkt het niet altijd. Soms zijn de emoties er op dat moment en mogen ze er ook zijn. Een simpele: “Ik vind het zo rot voor jullie, of ik weet niet goed wat ik tegen je kan zeggen” is op zo’n moment meer dan steunend genoeg.

Liefs, 

Manouk 

Tim schrijft een brief aan zijn kleine zoon

Lieve grote, kleine man van mij,

Je kunt helaas niet uitkiezen wie je vader wordt. Dat is al voor jou geregeld op het moment dat je van minuscuul klein zaadcelletje op weg gaat naar je favoriete eicel. Dat is de eerste keuze die jij moet maken en ik moet bekennen, dat is je aardig gelukt. Je hebt de allerbeste uitgezocht en bent eruit gekomen als het allermooiste mannetje die ooit op deze wereld zijn eerste pogingen van ademhaling zal doen. Ik had altijd gezworen om nooit een traan te laten; huilen kon ik niet riep ik altijd zo hard mogelijk. Maar daar was jij. Je moeder had net een gevecht van een paar uur achter de rug toen ik de gynaecologe hoorde roepen dat dit de laatste pers was en dat ik moest kijken want nu zou jij er uitkomen. Totaal verbaasd stond ik daar, met in mijn ene hand de hand van je moeder en in de andere hand het zuurstofmasker wat ik tussen elke wee bij je moeder op haar gezicht moest drukken omdat jullie samen zuurstof tekort kwamen. Ik hoorde haar een laatste uiting van kracht doen en ineens had de gynaecologe jou in haar handen en vloog je meteen door de lucht op weg naar de borstkas van je moeder. Ik had het niet meer en voor ik het zelf kon beseffen stonden de tranen in mijn ogen.

Daar was jij! Ik was verbluft dat er zoiets moois kon bestaan waarvan ik zelf zoveel inbreng heb gehad. Je lag op de borstkas van je moeder en die combinatie van twee prachtige factoren raakte mij tot op het bot. Als ik er aan terug denk is dat het moment dat ik ben veranderd. Vanaf dat moment kon ik geen All you need is love meer kijken zonder te janken en als ik een reclame zag van hongerige kinderen in Afrika sprong ik al bijna in het vliegtuig om mijn net gekookte spruitjes met gekookte aardappelen en een gehaktbal naar ze toe te brengen. Jij bent hier schuldig aan, kleine man. Jij hebt mij in de essentie van wie ik ben aangepast en aangetast en ik ben je daar dankbaar voor. Ik denk dat ik altijd zo heb willen zijn, maar dat ik iets zo puurs en moois als jou nodig had om daar te komen. Ik heb 28 jaar lang geleefd en gedaan waarvan ik dacht dat het goed was en in de oorsprong was dat ook zo. Je moeder en ik hebben geleefd tot de max, deden wat we wilden en dachten op dat moment dat we er waren.

Kleine vriend, wat zaten wij mis. Wat dachten wij verkeerd en wat heb jij ons dat doen laten inzien. Wel denk ik dat het zo is dat we alle ervaringen en belevenissen die wij in ons hadden in jou hebben gestopt en daardoor ben jij het perfecte kleine mannetje die je nu bent. Althans, perfect is een groot woord dat ik niet graag gebruik maar voor jou zet ik al mijn principes opzij.

De weg naar jou was niet makkelijk, Aaron. Het was een strijd van 17 maanden, elke maand weer afwachtend of het gelukt was en papa moest de meest gekke excuses verzinnen op zijn werk om tussendoor naar huis te gaan omdat het volgens jouw mama de perfecte tijd was. Na 12 maanden dachten we dat het zover was, mama was zwanger. Man, wat waren we blij! Totdat na 6 weken je moeder mij opbelde dat het mis was gegaan. Onze wereld leek op dat moment in te storten, maar we waren vastberaden en we wisten dat het krijgen van een kind ons echt gegund was. Het traject in het ziekenhuis werd opgestart en de maanden daarna bleven we uiteraard proberen om nog een kans te krijgen. De datum voor het ziekenhuis stond en we keken er reikhalzend naar uit. Maar daar was onze vechter, alsof het zo had moeten zijn, want 2 weken voordat we naar het ziekenhuis moesten hoorde ik je moeder gillen in de badkamer. “Tim, kom naar boven. NU.” Maar jouw papa was voorzichtig want ik ben namelijk bang voor spinnen. Bang voor spinnen? Wat doet die zin nu weer in deze brief vraag je je af. Nou, een paar weken hiervoor werd ik ook met paniekerige stem boven geroepen en toen kreeg ik bijna een hartaanval omdat je moeder een niet van echt te onderscheiden spin had verstopt en mijn adem een paar seconden stokte. Ik dacht dat dit nu weer het geval was dus ik liep langzaam traptrede voor traprede omhoog op zoek naar die verstopte spin. Die spin kwam niet en uiteindelijk eindigde ik in de badkamer waar je moeder lijkbleek en totaal in shock iets in haar hand had. Ik had nog geen vermoeden. Geloof me, je papa is een man en in dit soort gevallen zijn wij echt traag van begrip – daar kom je nog wel achter, gozer. Ik keek naar het voorwerp in je moeders hand terwijl in haar ogen langzaam tranen begonnen te ontstaan. Toen begreep ik het, Aaron. Er was ons een nieuwe kans gegund en het gevoel wat bij bekroop was onbeschrijflijk en het leek alsof mijn knieën waren vergeten welke rol van het lichaam aan hen was toebedeeld. Ik viel in haar armen of zij in die van mij maar het maakte niet uit. Echter waren we wel voorzichtig en besloten dat we nog 2 dagen moesten wachten en dat we dan een nieuwe test zouden doen; als die hetzelfde aangaf, dan zat het goed.

Dat waren de langste 48 uur van mijn leven. Ik moest gewoon werken en zat trippend achter mijn computer te wachten tot ik iets van je mama zou horen. Ineens hoorde ik de bekende WhatsApp toon en zag ik een bericht van je moeder dat ik niet durfde te openen. Ik nam een slok van mijn koffie, een diepe teug adem en ik opende het gesprek. Daar zag ik meneer Clearblue vertellen dat je moeder al een paar weken zwanger was. Wat was ik opgelucht en iets zei mij toen al dat dit niet meer fout kon gaan. Hier kon niets meer aan veranderd worden en dat was gevaarlijk om te denken maar ik wist het gewoon zeker.

Maar weer toen je moeder 6 weken zwanger was belde ze mij huilend op. Ze was compleet de weg kwijt omdat ze veel bloed had verloren en ik wist meteen hoe laat het was. Ze hoefde ook verder niets te zeggen want ik riep meteen dat ik er aan kwam. Ze dacht dat ze je kwijt was, kleine boef en ik dacht dat ook. We hebben de verloskundige gebeld en 3 dagen later konden we de bevestiging dat jij er niet meer was gaan aanhoren. Papa en mama waren zo close die dagen. We huilden en we lachten terwijl de klok aftikte naar die donderdag dat we een afspraak hadden. Met knikkende knieën liepen we de ruimte binnen en je moeder ging langzaam liggen op het bed. Ik stond er verloren bij, wetende dat de woorden eraan zouden komen dat jij er niet meer was. Mijn ogen waren gesloten en in gedachten bij je moeder totdat er uit het niets de magische woorden uit de mond van de echoscopiste kwamen die ons vertelden dat jouw hartje klopte. Ik hoorde je moeder huilen van geluk en op mijn gezicht verscheen een gigantische lach. Jij was er kleine vechter en je liet weten dat je nooit meer weg zou gaan.  Vanaf dat moment werd alles anders, maar dat vertel ik je in een volgende brief.

Jouw papa.

 

 

TIM (klik hier voor zijn Instagram)  

+ Meer berichten