Dit is mijn eerste vlog.
Ik hoor graag wat jullie ervan vinden en wat jullie nog meer willen zien. Tips zijn altijd welkom.
Inmiddels ben ik net 17 weken en bezig met een nieuwe vlog over de medicatie die ik iedere week in prikvorm moet krijgen in verband met mijn vroeggeboorte. Verder zal ik straks ons huis, ons gezin, babykledinge en de babykamer vloggen.
Mijn telefoon gaat alweer.
Ik besluit op te nemen, want het is mijn vriendin en ze heeft mij al meerdere malen geprobeerd te bellen, maar besloot haar te negeren. Ik was met hem.
Er was iets tussen ons. Een bijzonder sterke aantrekkingskracht en ik wilde fysiek bij hem zijn.
“Waar ben je?!” Ze is ongerust en wilt dat ik terug ga naar de club. Dit is niets voor mij, besluit ze, en oppert dat het tijd is om te gaan.
Josh en ik waren na een uur in de club te zijn geweest, naar buiten gegaan en hadden een rustiger plekje gezocht om beter te kunnen praten, gezien er van dansen even niets kwam.
Een kleine bar verderop was daar de perfecte setting voor.
Hij was leuk, lief en erg vleiend. Pakte soms mijn hand en kon mij enorm opwinden door kleine en zachte kusjes op mijn handpalm te geven of door met zijn hand mijn nek te strelen.
Het leek wel of mijn zenuwuiteinden tot leven kwamen bij hem en alle aanrakingen waren verslaven en hunkerde naar meer.
Hoe kon dit? Zo heb ik mij nog nooit gevoeld bij iemand. Maar dit is wat hij bij mij losmaakte en het smaakte naar meer.
Ondanks dat ik de gemiste oproepen had gezien.
Ik besloot dat het inderdaad tijd was om terug te gaan. Terug naar de realiteit van een bezorgde vriendin en terug naar huis.
Weg uit de bedwelming van Josh.
En waar ik terugging naar de club, verliet hij de locatie. Jammer! Ik had nog graag de rest van de avond en nacht tegen hem aan geschuurd.
Ook mijn vriendin snapt niet waar ik mee bezig ben, want zij kent mij niet als iemand die haar remmingen loslaat voor een man. Een onbekende man. En ze is bezorgd dat ik mij ergens in laat, waar ik later alleen maar een les uit haal en geen toekomst.
Meer contact
Dit keer is er de dag erna meteen contact.
Met een vermoeid hoofd zit ik aan de andere kant van de telefoon. Lang leve Whatsapp.
We appen over van alles, maar vooral hoe fijn we het gehad hebben en dat we dit vaker moeten doen.
Ons eerste avondje uit staat gepland. Bioscoop.
Ik hou eigenlijk niet zo van dates in de bios, want van praten komt helemaal niets. Donker, de film, pauze met heel veel mensen en als het dan afgelopen is, scheiden dan meestal onze wegen naar huis.
Ik besluit te gaan, want hij wilt een film zien die ik eigenlijk ook heel graag wilde checken met mijn girlies. Erg fout om met je date naar een Nederlandse Chick Flick te gaan, maar hé ik ging hem weer zien.
Hij kwam mij dit keer ophalen. Ik weet nog goed dat ik het portier opende en hem in al zijn glorieus zijn achter het stuur zag zitten. Arrogant zelfs, maar ik was verkocht. Wat een heerlijkheid. Ik stapte in en weet nog dat het ongemakkelijk was, maar ook weer heel vertrouwd. Het voelde fijn.
Tijdens de rit naar de bioscoop praatten wij over onszelf. Wat we in het dagelijks leven interessant vinden, wat ons beroep is en wat voor een gezinnen wij komen.
Bij de bioscoop was hij een true gentleman. Kocht mijn kaartje, trakteerde mij op een hapje en een drankje en droeg mij op handen.
De uitgekozen stoel was een love seat midden achterin. Afgelegen in een vrij lege zaal.
Van de film hebben we niet heel veel gezien, maar wat genoot ik van hem.
Hoe hij zijn arm om mij heen sloeg, hoe hij rook aan mijn haar, hoe hij speelde met mijn vingers en met zijn andere hand mijn been streelde en mij mijn ogen deed sluiten.
Alles in mij was wakker, en voelde alles wat hij deed zo intens. Ik wilde niet dat hij stopte.
En toen, toen ging het licht aan. Pauze.
Met een verhit hoofd zocht ik snel de wc op. Pffff, wat doet hij met mij? Eerlijk, in mijn vorige relaties had ik dit niet. Ik leerde mijn voorgaande 2 partners kennen via gemeenschappelijke vrienden en was de spanning zo compleet anders. Maar dit was heet. Heel erg heet.
Bij terugkomt in de zaal zat hij op mij te wachten en het was alsof hij alles op zich in nam en ij uitkleedde met zijn ogen. Ik voelde mij ongemakkelijk, maar aan de andere kant ook heel erg sexy. Het was begeerlijk.
Waar het de eerste helft al heet was, was de tweede helft van de film nog heter. En vonden onze lippen elkaar voor het eerst….
Eind mei a begin juni 2018 wisten we dat mijn vrouw zwanger zou kunnen zijn en na meerdere malen op een stokje geplast te hebben wisten we het wel zeker: “We krijgen een Baby!” Twee jaar geleden hoopten we ook al zwanger te worden maar wegens gezondheidsproblemen was dit ons toen helaas niet gegund, maar hierover zal ik in een latere blog nog weleens eens keer uitweiden. Wat ons nu overigens opviel aan de ondergeplaste stokjes was dat in een vroeg stadium (paar dagen voor de verwachte menstruatiedag) het streepje al zeer goed zichtbaar was. Mijn vrouw maakte hierover dan ook geregeld grapjes dat het misschien wel een tweeling zou kunnen zijn…
Vlak nadat we deze mooie ontwikkeling ontdekt hadden, gingen we twee weken op vakantie naar de Algarve (in Portugal). De vakantie was heerlijk ontspannen, maar ik was wel eenzaam met mijn alcohol. Mijn buik is op vakantie net zo hard gegroeid als die van mijn vrouw. Na terugkomst in Nederland hadden we 28 juni 2018 een echo ingepland staan en tijdens deze echo werd ons snel onze verrassing medegedeeld: “We waren niet zwanger van één, maar van twee baby’s.” We hadden een 7-wekenecho en we kregen als officiële uitgerekende datum 11 februari 2019 te horen. Omdat een tweeling altijd eerder komt, hopen we de 37 weken wél te halen. Alles voor de 37 weken wordt namelijk gezien als prematuur.
Mijn eerste gedachte?! “WTF!!! Wat een kleine kans? Hoe gaan we dit doen? Kan mijn vrouw dit lichamelijk allemaal wel aan? Wat betekent dit financieel?” Het spookte allemaal meteen door je hoofd en dit bleef eigenlijk de gehele dag. Ik kon vervolgens bijnde echo geen woord meer uitbrengen en was totaal van de leg tijdens de autorit van het ziekenhuis naar huis. Pas ’s avonds – na in de middag gewoon weer gewerkt te hebben – kon ik het allemaal een plekje geven en kwam het besef dat wij dit samen kunnen en over hoe mooi dit allemaal zal gaan zijn. Overigens een voorkeur voor een geslacht hebben we niet, voor ons is het belangrijkste dat de baby’s gezond zijn. Gelukkig word je bij een tweelingzwangerschap goed in de gaten gehouden. Zo ben je medisch onder behandeling en zal de bevalling in het ziekenhuis plaatsvinden. De bevalling zal dan ook door de gynaecoloog worden gedaan en niet de verloskundige. Het traject naar de bevalling bestaat uit veel controles en groei echo’s.
Vrij snel nadat we wisten dat er een tweeling op komst is, hebben we een plan van aanpak gemaakt en een babyuitzetlijst opgesteld van wat er allemaal nodig is, voor niet één maar twee baby’s. Ik kan je vertellen dat de portemonnee voordat de wondertjes überhaupt geboren zijn al aardig wordt leeggehaald. Wat we sowieso nodig hebben? Onder andere een tweelingenkinderwagen, twee ledikanten, en een grote tweelingenbox. Hie gaan we dat praktisch in huis doen? Eén of twee kinderkamers? Daarnaast kwamen we erachter bij het ophalen van de kinderwagen dat we een ruime stationwagon nodig hadden.
Kortom genoeg – dubbel zoveel – werk aan de winkel!!
BAS
Als je na jaren fertiliteitstraject toch onverwachts nog zwanger mag worden, is het niet de bedoeling dat je gaat klagen over hoe zwaar de zwangerschap was toch?
Je moet dan vooral dankbaar zijn, tenminste zo voelde dat voor mij wel. En toch he, ik was het zwanger zijn op het laatst mega zat. Nu was onze situatie ook verre van ideaal, we woonde voor een jaar op de zolder van mijn ouders. Met twee kids van toen 5 en net 1, was dat echt niet altijd leuk. Maarja we hadden geen keuze, ons huis was verkocht, het nieuwe huis werd gebouwd en in mijn buik groeide ons wonder!
Al vrij vroeg in de zwangerschap kreeg ik last van bekkeninstabiliteit, rust was de oplossing, maar die had ik niet met onze kleuter en dreumes. Met 23 weken moest ik met verlof en zat ik thuis. Ik kwam een kleine 30 kilo aan, voornamelijk doordat ik mijn dagen etend door bracht en was aan het einde van de zwangerschap net een skippybal. In zijn geheel dan hè…niet alleen mijn buik.
Ik was ervan overtuigd dat de baby eerder zou komen, rond de kerst dacht ik. Maar toen ze er met oud en nieuw nog niet was, begon ik ongeduldig en onrustig te worden. Doordat ze een jogging foetus was, was mijn buik bijna altijd hard en kon ik haar slecht voelen. Dat maakte me nerveus en ik wou dan ook echt niet overtijd gaan lopen. Twee dagen voordat ik ingeleid zou gaan worden kwam de bevalling gelukkig spontaan op gang.
De weeën kwamen al snel om de vier/vijf minuten en we mochten naar het ziekenhuis. Maar daar aangekomen leek alles te stoppen en keken ze me aan alsof ik het verzonnen had! Geen wee te bekennen en midden in de nacht moesten we weer naar huis. Ik ging naar bed en kon gelukkig nog een paar uurtjes slapen. De volgende ochtend begon het weer te rommelen. Mijn man besloot het ziekenhuis te bellen om te vragen hoe we verder zouden gaan, gelukkig mochten we terug komen en zouden ze indien nodig een handje gaan helpen.
De weeën hadden toch al iets gedaan en mijn vruchtwater werd gebroken in de hoop dat er dan meer zou gaan gebeuren. Maar helaas, het zette niet door. Een paar uur later besloten ze wee-opwekkers te geven, nou dat heb ik geweten. Binnen no time zat ik tegen het plafond. Wat een enorme hel was dat zeg! Ik wist me geen raad met mijn ademhaling, en terwijl mijn man me maar bleef aanmoedigen om rustig te blijven, schreeuwde ik de meest lelijke dingen naar hem!
Het vervelende was dat er qua ontsluiting niets gebeurde, na een aantal uur was ik kapot en smeekte ik om een ruggenprik. In bed en met blote reet moest ik naar de OK want de anesthesist had geen tijd om naar de afdeling te komen. Mijn man mocht niet mee naar binnen, dat vond ik zo naar. Door de weeën kon ik niet meer stil zitten, twee zusters stonden met elkaar te kletsen en te wachten tot ik klaar was, pas toen ik huilend vroeg of iemand me vast kon houden kwamen ze me helpen. De ruggenprik ging moeilijk en de anesthesist wist niet 100% zeker of hij goed zat, achteraf bleek dat ook niet het geval. Ik heb er niet heel veel aan gehad, slechts de aller scherpste randjes werden minder. Na uren puffen wist ik zeker dat ik mocht gaan persen, ik voelde het, dit moest het zijn. Maar toen ze ging kijken bleek de zes centimeter die ik eerder die middag had opeens nog maar vier centimeter te zijn. De rand van mijn baarmoeder zat vol met vocht. Hoe kon dit in hemelsnaam? Toch moest ik persen, toen ik dat zei was het antwoord “je moet vast poepen” maar ik wist zeker dat dit anders was. “Dan zie ik het straks wel als je wel echt moet persen” was haar reactie…..
Ik ben Rose Anne, 25 jaar, kraamverzorgster én sinds kort ook moeder van Vive! Vive is nu vier maanden en alles gaat super goed. Toen ik een jaar of acht was riep ik: ‘Later als ik groot ben dan wordt ik moeder én kraamverzorgster’. Eerst heb ik de opleiding tot verpleegkundige gedaan, maar uiteindelijk toch gekozen voor de kraamzorg thuis bij de mensen, waarom? Omdat je dan veel meer contact hebt met de kersverse moeder. Ook beteken je meer voor het gezin. Als kraamverzorgster maak je veel mee, mooie dingen zoals de bevalling, een nieuw leven. Maar ook zeker minder leuke dingen. Vanwege de privacy van mijn kraamgezinnen gebruik ik andere namen in mijn blog.
Het is zondagochtend, om 10 uur word ik gebeld door de kraamzorg dat ze een gezin voor mij hebben. ‘Rose anne, het is niet zomaar een gezin… Ze wonen in het asielzoekerscentrum. Én spreken geen Engels. Ze hebben recht op twee keer 1,5 uur zorg!*
Ik lees eerst het protocol nog even door over het werken op een AZC. Met goede moed ga ik erheen. Ik meld me bij de receptie en geef aan op welke kamer ik moet zijn. De beveiliging loopt met mij mee en wijst de kamer aan. Ik schrik van wat ik daar aan tref! Ik ben op veel plekken geweest, maar waar dit gezin met drie personen in moet leven is bizar klein. Ik denk dat de kamer niet groter is dan 3 x 3 meter. Waarin twee bedden staan, een wasbak, kast en een tafeltje met stoel. In het hoekje zit een jong meisje op bed. Ze stelt zich voor als Layla, ze heeft een hele kleine prachtige dochter Nema gekregen. Met handen en voeten weet ik de bevallingspapieren te bemachtigen en het kraamboek. Dit kan nog wel eens knap lastig worden, maar gelukkig bestaat de tolktelefoon. En die heb ik nu nodig! Samen met de tolk en Layla bespreek ik het een en ander. Het is tijd om dochter Nema te voeden. Ik kan wel zien dat ze onzeker is tijdens het verschonen en voeden. Ik geef haar wat tips die ze goed oppakt. Nadat ik Layla en Nema heb gecontroleerd is het alweer tijd. We spreken af dat ik vanmiddag weer terug kom om weer te helpen bij de voeding. ‘s Middags gaat het goed met de voeding en vraag ik via de tolk of ze een badje heeft zodat we Nema morgen in bad kunnen doen. De tolk geeft aan dat ze dit niet heeft, sterker nog… Ze heeft überhaupt niks voor Nema. Ze heeft een paar luiers, drie rompertjes en twee setjes kleding. Er ontbreken meer kleertjes, hydrofiele doeken, badje, genoeg luiers. Kortom ze komt veel te kort en dat vind ik verschrikkelijk. Nadat ik daar klaar ben plaatst ik meteen een berichtje op verschillende babypagina`s op Facebook. Hierin vraag ik om babykleertjes en – spulletjes. Na een uurtje rond rijden zit mijn kleine autootje toch aardig vol. Dan krijg ik een berichtje van een vrouw, ze heeft niet veel spulletjes meer maar wil graag €100 geven. Hoe lief?! Die mevrouw ben ik nog steeds zó dankbaar. Daardoor kon ik nog meer spullen kopen en een aardige luiervoorraad aanleveren. Verder kocht ik douchespullen voor Layla en haar vriend. En een afwasborstel met afwasmiddel en een theedoek, want ook dit ontbrak. De volgende dag ging ik vol goede moed met een badje, kleertjes en luiers naar Layla toe. Díe blik in haar ogen, die zal ik niet snel vergeten. Nadat Nema lekker in bad was geweest en gedronken had was het alweer tijd om te gaan. Toen ik later op de middag terug kwam trof ik Layla huilend aan met een foto in haar handen. Eén foto uit duizenden, de foto was gescheurd, verkleurd en gekreukeld. Op de foto was een gezin van zes te zien: een vader, moeder en vier kinderen. Ze wees zichzelf aan. Toen besloot ik om weer de tolk te bellen, ik wilde graag dat ze voor mij vertaalde wat Layla huilend vertelde. Pff… Hier komt het verhaal.
Eerst even de feiten
Gemiddeld worden er meer jongens dan meisjes geboren, wereldwijd op elke 100 meisjes en 107 jongens. Per land is het verschil tussen jongens en meisjes anders. Uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek blijkt dat er in Nederland 1055 jongens worden geboren op elke 1000 meisjes, dat is een gegeven maar hoe zit dat dan?
Zaadcellen bepalen het geslacht, dit komt niet omdat de zaadcellen die een Y-chromosoom bevatten (mannelijk) sneller zwemmen dan de zaadcellen met een X-chromosoom (vrouwelijk). Tijdens de bevruchting ontstaan er evenveel mannelijke als vrouwelijke embryo’s, maar omdat er meer vrouwelijke embryo’s zijn die het niet overleven worden er meer jongentjes levend geboren. Na de geboorte verandert deze verhouding langzaam omdat mannen eerder sterven dan vrouwen.
Bakerpraatjes
Nog voor de geslachtsbepaling zou je zogenaamd kunnen weten of je in verwachting bent van een jongen of een meisje. We kennen allemaal wel de bakerpraatjes, beweringen over conceptie, zwangerschap, bevalling en babytijd die vaak berusten op bijgeloof. Draag je je buik in een punt? Dan is het vast een jongen. Een slechtere huid? Ja hoor, een meisje. ‘Ik was zo misselijk tijdens mijn zwangerschap en het is een meisje, dan zul jij ook wel een meisje krijgen’. Onderop tijdens the baby making, zeker een jongen. Er zijn zelfs mensen die aan een zwangere vrouw kunnen zien of zij een jongen of een meisje verwacht.
En dan natuurlijk nog de Chinese geslachtskalender, die klopt altijd! Waarom zou je nog een geslachtsbepaling laten doen, want alles wijst naar team roze of team blauw en zwangere vrouwen hebben altijd gelijk. Shoppen maar!
Team meisje
Alles in mij riep dat het een meisje zou zijn, bij beide zwangerschappen. Bij de eerste was dat gevoel eigenlijk nergens op gebaseerd, ja misschien een klein beetje op die bakerpraatjes, maar ik zag mezelf gewoon als een echte meisjesmama. Geen idee waarom, maar van jongs af aan had ik dat al. Een echte voorkeur voor het geslacht had ik niet, alleen vond ik een naam kiezen voor een jongen veel lastiger dan voor een meisje en het leek me gewoon makkelijker. Ik ben zelf opgegroeid met een zus en heb geen idee hoe jongens werken anders dan dat ze zand naar je gooien in de speeltuin en veel te wild spelen. “Reden genoeg om team meisje te zijn”, dacht ik zelf. Bij de 20-wekenecho werd ik dan ook verrast met een overcompleet meisje, een jongen dus! In de wolken was ik, meteen een blauwe wolk.
Tijdens mijn tweede zwangerschap wist ik het zeker, ik voelde me zo ontzettend anders dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Mijn vriend dacht bij de eerste dat het een jongen was en dit keer weer. De meeste mensen om mij heen (op mijn moeder na die de discussie waarschijnlijk niet met me aandurfde) dachten dat ook, maar zij voelden natuurlijk niet wat ik voelde. Het hele lijstje voor een meid kon ik afvinken! Ik was vreselijk moe, was misselijk, had zin in zoetigheid en sliep vanaf nu alleen nog maar op mijn rechterzij. Zelfs de Chinese geslachtskalender klopte. Ik wist het zeker, dit moest een dametje zijn, het kon gewoon niet anders en de eerste jurkjes werden al geshopt. De 20-wekenecho, de grote check-up van onze dochter. Garanties voor een gezond kindje heb je nooit dat weten we maar al te goed, maar dit zag er goed uit, gelukkig! Alles erop en eraan, inclusief piemel.
Blauwe muisjes
Ik ging me dan ook maar gedragen naar de bakerpraatjes voor een jongen, het zit immers een beetje tussen de oren hè. Zo zwaaide ik de misselijkheid vaarwel, besloot ik om een fantastische haardos te krijgen. Ik besteedde extra aandacht aan mijn uiterlijk, hello pregnancy glow! Mijn ribben moesten het ontgelden en er moest augurk in huis gehaald worden. Oh en niet te vergeten, er moest van plek gewisseld worden in ons bed omdat ik vanaf nu op mijn linkerzij moest slapen met mijn hoofd naar het noorden. Dit kon niet meer mis gaan, boys boys boys. We gaan winkelen, nu! Dominantie, check!
Dino’s en treinen
Heel eventjes maar heb ik moeten wennen aan het idee. Begrijp me niet verkeerd, want met meiden was ik net zo blij geweest, maar ik ben twintig weken zwanger geweest van een dochter en had ineens een zoon in mijn buik.
De jurkjes gingen dus snel weer retour en maakten plaats voor stoere truien en echte spijkerbroeken. Printjes met dinosaurussen draaide deze rasechte jongensmoeder -deh, altijd al geweest- haar hand niet meer voor om en er werden wat jongens accenten toegevoegd aan de babykamer.
Over een tijdje ken ik alle dino’s bij naam, ben ik die stoere mama die wel even uitlegt wat een tricerotops is. Zit ik daar hand in hand met mijn zoon, op het station treinen te spotten en moet ik hem weer ergens uit een boom plukken. Sta ik voor de zoveelste keer met mijn blote voeten op een speelgoed autootje en bouwen we samen torens in de woonkamer. Want dat is toch wat jongensmama’s doen?
Er komt een tijd dat ik hem tijdens het douchen moet uitleggen waarom zijn moeder geen piemel heeft… Have merci! Hij is nog maar klein, dus voorlopig ben ik nog bezig met het ontwijken van zijn plasjes, probeer ik te ontdekken hoe zo’n baby überhaupt werkt en geniet ik van dit fantastische wezentje. Een jongen, mijn eigen jongen!
Bijkomend voordeel, jongens zijn echte mama’s-kindjes. Of is dat ook weer zo’n bakerpraatje? Zou flauw zijn.
VERONIQUE (klik hier voor haar Instagram)
