Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Het begin van Nikki haar kanjerketting, ze heeft inmiddels 411 kralen…

Vandaag stond er op de planning dat Nikki haar kanjerketting mocht gaan maken. Hier hadden we ooit wel eens iets over gehoord, maar nooit echt in verdiept. Want hier wil je het liefst ook niets van weten. Samen met Nikki haar pedagoisch medewerkster begon Nikki aan haar ketting. Ondanks ze echt een rot nacht gehad had met weinig slaap en veel pijn begon ze nu dan toch wel wat te stralen. Zoveel vrolijke kleurtjes, zo bijzonder allemaal. Hoe mooier de kraal is, hoe zwaarder de behandeling is, zeggen ze. Op dit moment heeft Nikki ruim 411 kralen aan haar ketting. Toch wel bizar hoe snel je weet waar welke kraal voor staat. Zo confronterend als ze elke ziekenhuis bezoek weer naar huis gaat met een handje vol kralen. 

 

 

De volgende dag stond er een operatie op de planning. Best een spannende, waar we ook voor naar het WKZ moesten. Met het aantrekken van het operatie jasje was ze al zo van slag. De angst, haar verdriet. Ze was echt ontroostbaar. Ze gaan een port-a-cath plaatsen bij Nikki. Een port-a-cath is een soort kastje onder haar huid (bij Nikki bij haar ribben in de buurt). Aan dat kastje zit dan een slangetje die in een grote bloedvat gaat die richting je hart loopt. Zo kan de medicatie die ze via haar port-a-cath krijgt sneller door haar lichaam gepompt worden. Maar ook kan er zo makkelijker bloed worden afgenomen. En het scheelt weer om elke keer een infuus te plaatsen. Nikki kreeg haar port-a-cath iets eerder dan verwacht omdat ze niet meer te prikken was. Alles was bond en blauw of gezwollen. 

SOS, interventies die werken als je kind een woede aanval heeft!

In deel 1 van deze blog zijn we begonnen met een lijst van mogelijke interventies die werken als je kind een woede aanval heeft omdat hij (of zij) iets niet mag. Deze lijst heb ik samengesteld met een aantal instamama’s en –papa’s. We gaan verder…

Het is helemaal feest als je kind op openbare plekken gehoor gaat geven aan de drang om zijn autonomie te ontwikkelen. Zeker omdat dit vaak op hysterische wijze gebeurt en er dan mensen zijn die geïrriteerd omkijken, staren, of opmerkingen maken. Als jij je kind dan een pak rammel verkoopt moet je je meteen weer verantwoorden. (Grapje natuurlijk, slaan mag niet. Nee echt niet. Niet doen.) Maar stel je bent in het openbaar en je kind gaat daar volledig uit z’n stekker, raak dan niet in paniek en schaam je niet. Wat anderen van jouw opvoeding vinden, is echt niet belangrijk. Ik denk dat het gedrag eerder afneemt als jij je niet van de wijs laat brengen door het optreden van je kind. Helaas heb ik hier geen wetenschappelijke bewijzen voor. Blijf rustig, er is nog nooit een peuter zijn hele leven in een woedeaanval blijven hangen, het gaat over. 

• Bij sommige kinderen helpt afzondering, door hem bijvoorbeeld buiten te zetten. “We gaan niet jankend ons zin doordrijven in een winkel(/sportkantine/whatever). Als je klaar bent met huilen mag je weer naar binnen.” Voor een aantal moeders werkt dit. Uiteraard houden ze hun kind wel in beeld. Bij héel eigenwijze en snelle kinderen, is het misschien niet ideaal. Voor je het weet rent de peuter aan de overkant van een drukke weg achter een kat aan.

Als je in een restaurant bent en je wilt je kind niet buiten zetten, kun je hem ook afzonderen door zijn stoel om te draaien. Als hij door het lint gaat omdat hij zijn potloden niet op de grond mag gooien, reageer dan meteen voordat de peuter messen kan gaan werpen naar het gezelschap aan de tafel voor jullie. Vertel erbij dat hij of zij weer omgedraaid wordt wanneer hij zich weer normaal kan gedragen. Is het pedagogisch verantwoord? Misschien niet. Werkt het? Ja, na een keer of drie. Volhouden dus.

• Je kind een podium bieden voor zijn performance. Als hij de hele Kruidvat bij elkaar schreeuwt omdat ‘ie het mandje niet mag trekken nadat hij bijna de hele shampoo-stellage heeft meegetrokken, geef hem dan de aandacht die hij zo graag wil: “Is dat alles wat je in je hebt? Kom op, dat kan harder. Die mevrouw daar achterin heeft je niet gehoord. Als je nog iets beter je best doet krijg je misschien een applaus.” Ja, zielig inderdaad. Wij houden al een potje apart voor de therapiekosten over 20 jaar. Het is trouwens een fijne bijzaak dat niemand commentaar durft te hebben op een moment dat je zelf al de aandacht pakt.

• Als je kind op de grond gaat liggen, ga er dan naast liggen spartelen en krijsen. Succes gegarandeerd. Wel extra hard schreeuwen hè. Gewoon omdat dat leuk is.

• Negeren is ook hier natuurlijk een goede optie. Of rustig naast hem zitten, tot hij gekalmeerd is. Sommige ouders proberen rustig contact te maken en hem gerust te stellen, dit lukt meestal pas als hij over de ergste hysterie heen is.

• Doen of je gek bent werkt ook altijd goed. Zuchtend en geïrriteerd om je heen kijken: “Irritant hè, die krijsende kinderen. Iemand enig idee van wie dit kind is?”

• Geef ten allen tijden je partner de schuld. “Dit heeft hij van zijn vader hoor…”

• Geef ze nooit hun zin om ze stil te krijgen. Stel je kind ligt krijsend op de grond van de voetbalkantine omdat hij of zij geen ijsje mag en jij geeft na een aantal geïrriteerde blikken tóch dat ijsje (of iets anders wat het kind lekker vindt/rustig van wordt), verbindt je kind schreeuwen aan zijn zin krijgen. Vervolgens zal hij óveral gaan krijsen wanneer iets niet gaat zoals hij wil. Logisch. Zou ik ook doen!

• Denk vooruit. Als je weet dat je kind niet zo flexibel is en snel in woede uitbarst, bereid je hierop voor. Dus als je 10 uur met hem gaat vliegen, neem dan eten en nieuw speelgoed voor hem mee. En vergeet de oordoppen voor alle medepassagiers niet.

Deze tips zijn op geen enkele wijze wetenschappelijk of pedagogisch onderbouwd. Er is geen kant-en-klare oplossing wat werkt voor alle kinderen. Als het een niet werkt, probeer je weer iets anders. Als ouder ken je je kind het beste, om een inschatting te maken wat wel of geen effect heeft.

Volgens mij is het allerbelangrijkste aspect van de opvoeding: contact maken met je kind. Proberen te begrijpen waarom een kind doet wat hij doet en luisteren, uitleggen en praten. Toen mijn dochter verdrietig was, omdat ze niet in het zitje van het winkelwagentje paste, begreep ik dat en heb ik haar getroost en het haar uit laten huilen in de winkel. Dat andere mensen mogelijk last hebben van mijn kind interesseert me dan niet. Ze is verdrietig en dit verdriet mag er best even zijn.

*Wanneer je het gevoel hebt dat je slecht contact krijgt met je kind, of wanneer woede- en driftbuien extreme maten of vormen aannemen, schakel dan hulp in van een professional.

Heb jij nog een goede tip? Deel deze dan in de reacties…

Bevallingsverhaal: “Novy bleek een sterrenkijker van 4370 gram, geen wonder dat ik haar er niet zelf uit kreeg! “

Het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was, was zo bijzonder! Ik had namelijk geen regelmatige cyclus, ik wist van mijn moeder dat ze er lang over hadden gedaan om zwanger te raken en de huisarts had al een keer PCOS laten vallen. Maar tot onze grote verbazing was ik binnen twee maanden zwanger (wel nadat ik al een half jaar met de pil was gestopt). 

 

Tijdens de eerste afspraak bij de verloskundige kregen we de uitgerekende datum te horen; 30 mei 2019. Dat leek me een prachtige periode. Rond die tijd is het (meestal) lekker weer (fijn ook voor je verlof) en verder zijn er weinig mensen om ons heen die rond die tijd jarig zijn. Ik heb een hele fijne zwangerschap gehad. De eerste 12 weken ben ik wel hele dagen misselijk geweest, maar zolang ik af en toe een cracker of iets anders kleins at, ging het prima. Wat verder in de zwangerschap kreeg ik last van mijn bekken en was ik vooral erg moe. Ik kan je vertellen, lekker slapen doe je ook niet meer. Maar… tijdens de momenten dat we erachter kwamen dat we een meisje zouden krijgen, we mijn buik elke dag meer zagen groeien en we zo hard moesten lachen omdat de baby weer eens de hik had, waren onbeschrijflijk! En dan komt het moment waarbij je denkt; ‘Het kan vanaf nu elk moment beginnen of gebeuren’. Breken je vliezen terwijl je boodschappen doet in de supermarkt, aan het eten bent in een restaurant of word je ’s nachts wakker van de weeën? Terwijl iedereen dacht dat ik eerder zou bevallen, had ik het idee dat het nog wel eens even kon gaan duren. 

Brief aan mijn overleden dochter van twee jaar oud

Lieve Emma,

Als ik naar je foto kijk breek ik, want ik mis je zo enorm. Mijn kleine meisje, ik moest je laten gaan. Jij was bijna twee jaar ziek. Soms twintig epileptische insulten per dag. Vijf medicijnen, honderd opnames, misschien wel meer. Heel veel onderzoek, heel veel bloedprikken. Elke opname kreeg jij een infuus. Wat een hel. Ik hoor je gehuil nog zo in mijn oren als het even stil is. Soms hoor ik gelukkig ook je lach. Want lieverd wat was je altijd vrolijk. Maar helaas konden wij niet uitkijken naar een vrolijke toekomst. 

Voor het eerst naar de creche, elke vezel in mijn lijf heeft weerstand!

Vandaag is het zo ver! Mijn kleine schattige jongetje van vier maanden gaat vandaag voor het eerst naar de kinderopvang. “Het lieveheersbeestje”, zo heet zijn groep. Bah, ik hou niet eens van insecten… Ik zwaai met mijn arm de maxicosi op tafel. “Heeft Sjef een bepaald ritme? Zijn er bijzonderheden die we moeten weten?”, vraagt de groepsleidster. 
Ik denk na. “Bijzonder?! Bijzonder?! Ja, dat is hij zeker! En intelligent, schattig en knap! Je moet weten dat hij de liefste baby van de wereld is. En ook dat hij de meeste aandacht verdient. Zodra hij huilt, moet je direct naar hem toegaan. Aaien, knuffelen en kusjes vindt hij fijn. Eigenlijk wil ik ook ieder halfuur gebeld worden door de leiding. Zaken als hoeveel hij plast en het aantal ml melk dat hij gedronken heeft, wil ik allemaal exact weten. Verder moet er telkens een leidster bij hem zijn om met hem te spelen. Spiegeltjes, knuffeltjes en rammelaars lijken hem allemaal waanzinnig.”
In plaats van het bovenstaande zeg ik “Het is een makkelijke baby. Elke drie a vier uur drinkt hij een fles; 180 milliliter water met zes schepjes poeder. Overdag doet hij alleen maar hazenslaapjes. Driekwartier slaap is voldoende. Zodra hij in zijn ogen wrijft, is hij moe. Verder slaapt hij ’s nachts perfect door. Hij gaat het klokje rond. Wel 12 uur achter elkaar! Hij mag altijd zijn speen, dat stelt hem gerust.”

Ik ben bang dat ze Sjef over het hoofd zien… Hij is zo makkelijk … Nee, hij zal geen scene schoppen… Hem zul je niet horen. Huilen? Waarom?

Lieve Sjef heb een fijne dag! Mama komt je na haar eerste werkdag weer ophalen!

“Kan jouw kind dat nóg niet?”

De parentale burn-out

Dat een burn-out alleen maar door hard werken komt, is een illusie. Dat bewijst de parentale burn-out. Een burn-out met alle symptomen zoals we hem kennen, maar dan als direct gevolg van het ouderschap. Volgens onderzoek aan de Frans Universiteit UCL zijn 1 op de 10 ouders opgebrand, moe en hebben het gevoel dat ze falen. Oorzaken van deze uitputtingsslag zit hem in de verwachtingen die wij ouders hebben van onszelf, maar ook van onze kinderen. Wij ambiëren een carrière, dat we voorleesmoeder zijn, woensdagmiddag oneindig knutselen én een spannende relatie onderhouden. Maar helaas lieve mama’s, dat moet ergens knellen. De agenda raakt te vol, je slaapt te kort of je komt helemaal niet meer toe aan jezelf. Je leeft continu op adrenaline van doel tot doel en dat werkt op den duur uitputtend. Regelmatig zie ik moeders in deze modus voorbij komen. Niet alleen in mijn praktijk, maar ook op school, in de supermarkt en in de speeltuin. Veelal verdiept in hun telefoon met moeite schakelend tussen alle aandachtsgebieden. Een kind dat roept, een appje van de baas, een mailtje van een klant. Vooral hoogopgeleide en deeltijd werkende vrouwen behoren tot de risicogroep voor parentale burn-out. Ook ik was die moeder. Die moeder die afspraken begon te vergeten. De moeder die om 23.30 uur nog even een wasje ophing. Die moeder die haar kinderen gehaast afgooide bij de opvang, om op tijd op kantoor te kunnen zijn bij die ontzettend belangrijke niet te missen vergadering.


She’s got it all
Maar hoe komt het toch dat we zó hard rennen? Een grote oorzaak zit in de kwelling die ‘vergelijken’ heet. Dat begint al tijdens jouw zwangerschapsverlof. Competitie onder moeders ligt direct op de loer. “Kan jouw kind dat nóg niet?”, zijn vragen die we zonder nadenken aan elkaar stellen en voor veel onzekerheid kunnen zorgen. Veel vrouwen zien op tegen het uitstapje naar het consultatiebureau. Daar word je geconfronteerd met lijstjes, curves en maatstaven. Jouw kind MOET daar natuurlijk netjes in passen. De vlekken schieten in je nek als het maar even afwijkt. En als je dan na maanden in je bubble de kantoorjungle weer betreedt, is niets veranderd. Doelstellingen sky-high, agenda’s volgepropt met aaneengesloten afspraken en het jargon vliegt je om de oren. Binnen in jou is er van alles veranderd, en tóch doe je mee. Al die andere moeders kunnen dat toch ook? Niemand klaagt over gebroken nachten. Niemand klaagt over het huishouden. Dat lijkt bij sommigen als vanzelf te gaan. En er is altijd die ene collega met die topbaan, die alle deadlines haalt en 24/7 bereikbaar is. Zij brengt zelf haar kinderen naar school en woensdagmiddag staat ze enthousiast aan de zijlijn bij hockey. Bovendien zit ze in allerlei interessante commissies én heeft iedere week een etentje met vriendinnen. Vergeet niet haar partner die haar volledig steunt. She’s got it all, en dat wil jij ook!

Een mythe
Klinkt als een perfect leven waar ‘alles’ in zit. Want met een ‘gemiddeld leven’ kun je echt niet aankomen. Totdat de man met de hamer komt. Burn-out! En jij niet eens meer weet hoe je een rugtas moet inpakken. Terwijl al die geweldige gezinnen door lijken te gaan met hun ideale leven, is het enige wat jij wil: RUST! Echt herstel komt pas bij het besef dat de waarde van jouw leven niet afhangt van jouw positie op de carrièreladder. Het hangt niet af van de prestaties van jouw kinderen. Het hangt niet af van hoe schoon jouw huis is. En al helemaal niet van wat anderen lijken te bereiken. Het perfecte leven is namelijk een mythe. Achter dat perfecte gezin, die perfecte moeder, een perfecte carrière schuilt misschien wel een groot verdriet, gemis of onzekerheid. En ondertussen zijn we doodmoe om maar te proberen eraan te voldoen.

Als we onszelf eens minder zouden vergelijken met anderen, zouden we een stuk gelukkiger zijn. Dat begint bij nadenken welk signaal je zelf afgeeft aan andere moeders. Durf jij een moeder over de vloer te laten zonder dat jouw huis aan kant is? Zo niet, dan is het goed na te gaan waarom je hier moeite mee hebt. Wil jij de ander de indruk geven dat jij altijd alles op orde hebt? Deze intentie maakt dat er misschien wel iemand tegen jou opkijkt. En zo ben jij ongemerkt die perfecte vrouw en houden we de mythe in leven.

BURNOUTCOACH JOLIEN (klik hier voor haar Instagram)

BRON: Ouders van Nu

Een brief aan de vader van onze babygirl

Beste papa van mijn dochtertje,

​

We zijn inmiddels bijna twee jaar verder nadat ik erachter kwam dat ik zwanger was geraakt van jou. Hoe ongepland dit ook was, mij kreeg je niet van mijn keuze gepraat. Het kindje zou blijven. Jij dacht daar helaas anders over en hebt toen besloten dat je geen contact meer wilde en ook in de toekomst niet met ons kindje. Nu teee jaar verder hebben wij elkaar één keer toevallig gesproken. Toen we elkaar vorig jaar tegen gekomen waren in de stad. Ik was alleen, dus je hebt je dochtertje niet kunnen zien. Ik merkte wel enig nieuwsgierigheid waardoor er hoop ontstond. Eerlijk gezegd zou ik het liefst willen dat jij van de aardbodem verdween. Ergens wens ik je al het slechts toe in de wereld. Maar diep in mijn hart, hoop ik nog steeds dat je een keertje aan komt kloppen. Niet voor mij maar voor een héél speciaal klein meisje.  

​

Ik vraag me af hoe jij met jezelf kan leven, hoe jij jezelf in de spiegel een paar straten verderop kan aankijken? Terwijl je weet dat je een vrouw behoorlijk aan haar lot hebt overgelaten en je eigen dochtertje daar rondloopt. Contact met je ouders heb ik wel, gelukkig maar. Maar dat is erg oppervlakkig en ik denk niet dat ze hen ooit als echte opa en oma kan zien als ze voor de rest van jullie familie en omgeving als groot geheim wordt gehouden.
Maar goed ik kan wel boos op jou blijven… Maar ergens voel ik medelijden met je. Medelijden dat je zoveel leuks al gemist hebt! Het begon al bij de echo’s. Hoe bijzonder is dat om te zien? En niet te missen: de geboorte, niet dat dat voor mij onder het kopje “leuk” valt. Maar zo bijzonder en speciaal om je eigen kindje ter wereld te zien komen. Dat heb jij gemist… Maar ook haar eerste lachje, de slapeloze nachten en het knuffelen. In slaap wiegen, haar met trots aan het kraambezoek laten zien. De eerste keer dat ze ging kruipen, de eerste keer dat ze ging staan. De eerste keer dat ze “papa” zei (ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe ze daarbij komt, maar goed het lijkt ook wel een beetje op Peppa natuurlijk. Nou, over Peppa gesproken. Jij hebt waarschijnlijk geen idee wie dit is, he?). Maar ook haar trekjes die je herkent van jezelf. Qua uiterlijk leek ze in het begin ontzettend veel op jou! Nu is het een mengelmoesje van ons twee. Maar ook ontwikkelt ze inmiddels echt een “eigen” karaktertje. Er zijn een aantal dingen die ik van mijzelf terug zie, maar ook een hoop die ik niet herken en jij waarschijnlijk wel.  

‘Een hemelse bevalling in complete rust’, onze verloskundige Marlies kreeg er kippenvel van

Soms komen er mensen op je pad die je bij blijven. Ze zeggen iets wat je raakt. Ze lijken op een lijn te liggen met jou. Of ze zijn zo gewoon, dat ze bijzonder zijn. Zo leerde ik in de laatste maanden van 2014 Boas en Jessica kennen op de praktijk. Begin 30 jaar, beide een baan en tweede kindje op komst. Een doodnormaal stel zou je zeggen. Dat waren ze ook, absoluut. Maar we hadden een bijzondere klik. Zo’n klik waarvan je als zorgverlener direct voelt dat de vertrouwensband er al is, voordat je echt kennis hebt gemaakt. Meestal kwamen ze met zijn tweeën naar het spreekuur. Zij altijd in een mooi A-lijn jurkje, waar haar slanke lijf en zwangere buik mooi in uitkwamen. Onder haar arm een rode A4 map waar ze alle papieren voor de zwangerschap in verzamelde. Hij er kalm achteraan, altijd een grote glimlach bij het schudden van onze handen. De gesprekken op de praktijk zijn gemoedelijk en gezellig, maar ook soms emotioneel en geladen. In de familie is een bevalling kortgeleden niet goed gegaan… En dat geeft natuurlijk spanning voor nu. Tuurlijk, ze weten nu wel deels wat er komt… Maar de klus moet toch geklaard worden. Hoewel we het spreekuur rouleren met de collega’s, zie ik ze vaak achter elkaar. Met name de laatste weken zijn Jessica en ik gezellig aan het kletsen, ze vraagt ook altijd even geïnteresseerd hoe het mij is. ‘Hoe gaan de diensten? En is het druk momenteel?’ Aan het eind heeft ze het wel een beetje gehad. Niet zozeer uit malaise, maar uit nieuwsgierigheid naar het kleintje. Maar Jessica vertelde dat ze intens kan genieten van zwanger zijn. Want het is zo’n bijzondere periode, zo’n kleintje in je buik! Je doet het maar een paar keer in je leven. Ik ben benieuwd of ik bij de bevalling ben. Het lijkt me ontzettend leuk om erbij te zijn.

 

 

Op de 8e van de maand belt ze me ’s nachts. We hebben een aantal keer contact, ik kom op huisbezoek, maar het echte werk is nog niet begonnen. In plaats van de zuchtende reactie die ik normaal gesproken zou krijgen in zo’n situatie van andere zwangeren, glimlachen Boas en Jessica naar elkaar. “Oke, we gaan er nog even van genieten dat het rustig is.” De oudste zoon Sepp is naar de oppas, dus de dag ligt nog voor ze. “Een wandeling maken, mag dat nog?” “Zeker weten”, zeg ik terwijl ik weer op weg naar huis ga en de voordeur even later achter me dichttrek na wat adviezen en belinstructies. Een aantal uur later belt Boas, het wandelen was heerlijk. En het heeft geholpen… De weeën zijn nu echt begonnen. Ze vindt het niet meer zo leuk. Bij het huisbezoek zie ik een andere Jessica. Nog steeds ontspannen glimlachend als ik binnenkom, maar meer gefocust als de weeën voorbij golven. Ze is ver genoeg om naar het ziekenhuis te gaan. Spullen in de auto en go.

Ruilde fashionista Maike Beunk haar krulset, make-up en top feestjes in voor bankhangen met de baby?!

Het moet op de helft van mijn zwangerschap zijn geweest. Mijn lunchdate met één van mijn beste vriendinnen.

Ik: ‘Maar je kent me. Ik hou van het Bourgondische leven. Terrasjes, lang tafelen met vrienden in een goed restaurant en een feestje op zijn tijd. Dat maakt mij gelukkig. Ik wil dat echt niet kwijt hoor.’

C: ‘Ik weet het. Dat kan ook nog steeds wel.’

Ik: ‘Ik neem haar gewoon overal mee naartoe. Dan wordt ze een makkelijke baby. En ze gaat regelmatig uit logeren naar de opa’s en oma’s.’

C: ‘Ja, je ziet het dan vanzelf wel Maike.’

Ik: ‘Maar denk jij dat dat niet zo gaat zijn dan?’

C: ‘Het wordt anders. Je gaat je nieuwe leven met kind vaker wel dan niet verkiezen boven die avondjes met vrienden.’

Ik: ‘Maar dat vind je dan leuker? Thuis met je kind zitten?’

C: ‘Ja. Daar ligt je geluk.’

Ik kon me er niks bij voorstellen. Wel de liefde voor je kind. Absoluut, dat wel! Maar dat mijn leven net zo ‘burgerlijk’ zou worden als dat van mijn vriendinnen zag ik nog niet gebeuren. Het merendeel van hen was al jaren moeder. Ik was de ‘laatbloeier’. Ging voor de carrière, werkte het grootste gedeelte van de week en in het weekend of de avonden hing ik rond in de stad met vrienden die ook drukker bezig waren met werken en sociale contacten dan het stichten van een gezin. Niet dat ik daar niet van droomde, maar ik was single, had een eigen bedrijf en genoot ook nog wel heel erg van de vrijheid. Mijn vriendinnen met kinderen waren mijn vertrouwde basis maar onze levens lagen ver uiteen. Ik riep mijn gehele zwangerschap heel hard hoe ik als moeder zou zijn. ‘Makkelijk, jong en nog net zo met uiterlijk en mode bezig als destijds. Ik zou desnoods mijn wekker om 5 uur ’s ochtends zetten om te make-uppen en de carmen set in te draaien. Mijn ouders zeiden vaak ‘Wacht jij nou maar af. Je kunt dit wel allemaal roepen maar in de praktijk zal het heel anders zijn’.

En daar was Pippa. Een lief klein hoopje geluk. Maar wel een hoopje geluk, dat zelf nog niet zo gelukkig was. Of het nou kwam door de 16 dagen die ik overtijd ging, wat achteraf te lang voor haar geweest blijkt te zijn. Door de heftige bevalling of mijn onzekerheden tijdens de zwangerschap. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ze angstig was. Ze vertrouwde niks. Het badje niet, het bedje niet en voor mij gevoel zelfs mij niet. Wekenlang troostte ik haar, knuffelde ik haar, droeg ik haar en liet ik haar voelen dat ik haar in elke situatie beschermen zou. Geduld hebben en mezelf compleet wegcijferen is wat ik deed. Ik liep 6 van de 7 dagen in joggingpak rond. Ik was al blij als ik aan het einde van de dag überhaupt gedoucht had. En een uitje met vriendinnen? Ik moest er niet aan denken haar uit handen te geven. Toen Pippa een maand oud was vroegen mijn beste vriendinnen me mee uit eten. Ik barstte in tranen uit. Ik wilde niet, was zo bang dat het vertrouwen dat ik met haar aan het opbouwen was weer op nul zou staan als ik haar een avondje alleen liet. Dus daar ging mijn plan om er altijd tiptop uit te zien en om de kleine overal mee naartoe te slepen en ‘makkelijk’ te maken. Mijn kind bleek andere behoeften te hebben. Rust, regelmaat en moederliefde. En dat gaf ik haar. Maandenlang. Ik ben dan ook enorm dankbaar voor het feit dat Pippa is uitgegroeid tot een vrolijk, grappig en bovenal tevreden meisje.

En daardoor kom ik ook weer toe aan mijzelf. De mascara zit weer vaker wel dan niet op mijn ogen. Maar mijn uiterlijk is wel bijzaak geworden. En dat vind ik heerlijk. Je denkt toch niet dat ik mijn wekker om 5 uur ’s ochtends ga zetten voor een laagje plamuur of krultang? Nee, slaap is heilig nu. Dan maar minder in de ‘plooi’. Ik durf en ga ook weer meer weg. Dan gaat Pippa uit logeren bij de Opa’s en Oma’s. Zeker niet wekelijks, maar wel maandelijks. Etentjes, een nachtje Amsterdam of een klein feestje. Vaak heb ik van tevoren heel veel zin. Even geen moeder maar de oude Maike zijn. Maike als individu. Tijdens het etentje, weekendje of feestje ervaar ik dat ook echt zo. Ik geniet van het ‘jong’ zijn. Maar zodra ik de volgende dag wakker word wil ik maar één ding. Zo snel mogelijk naar mijn dochter toe. De woorden van mijn vriendin snap ik nu als geen ander. Thuis bij Pippa. Daar ligt mijn geluk.

Onze verpleegkundige van de neonatologie probeert prachtige herinneringen te maken met de ouders en preemie! Hoe?! Lees snel mee!

Je bent zwanger en kan niet op van geluk. De eerste weken van het nog prille kindje is het allemaal nog wat onwerkelijk, na het bezoek aan de verloskundige en bij het zien van de eerste echo wordt het besef langzaam groter. Het gebeurd echt, er groeit een klein mensje!

Als aankomende ouders fantaseer je over veel dingen; de bekendmaking van de zwangerschap, wie vertellen we het als eerste? Hoe gaan we het vertellen?

Je denkt al na over de babykamer; welke kleuren zijn mooi? Willen we een echte jongens of meisjes kamer of toch liever neutraal? Wat voor meubels zijn er allemaal en welke vinden we mooi?

De weken gaan voorbij en zo ook de controles  met al zijn eigen mijlpalen. 

Mijlpalen zoals de uitslagen van onderzoeken  die misschien gedaan worden

(NIPT, combinatietest, vruchtwaterpunctie enz.) maar ook de termijnecho’s, het vaststellen van de uitgerekende datum, de controle bij de 20 weken echo en misschien willen jullie als ouders het geslacht van jullie kindje wel weten.

Al deze spannende mijlpalen komen langs. En je fantaseert ondertussen verder, welke wensen zijn er allemaal voor je kindje en je gezin? wat wil je nog doen, nog doen voor je kindje geboren word? Waar droom je nog van? Hoe zal het zijn als hij/zij er is? Soms ontstaat er een heuse ‘bucketlist’ die je wil afvinken.

De weken vorderen en bij mama begint een buikje vorm te krijgen, ook de buitenwereld kan het nu zien. Waar je als moeder soms nog wat moet wennen aan het buikje wat ontstaat is het voor de buitenwereld nu wel duidelijk dat er geen sprake is van een iets te uitgebreid kerstmenu of zomerse BBQ avonden, nee daar zit echt een baby in, in die buik!!

En dan ineens net wanneer je als ouders net aan het idee begint te wennen… wordt jullie kindje geboren! Veel vroeger dan die bewuste uitgerekende datum, veel kleiner dan het gewicht wat geschat werd en allemaal nog voor dat er überhaupt enige voorbereiding getroffen is voor de komst van dit kleine mensje.

Los van het feit dat het kamertje soms nog niet af is en kleertjes niet in huis gehaald zijn (of dat wat je hebt aangeschaft nu veel te groot is), zijn alle fantasieën waarvan gedroomd werd de afgelopen weken, per direct van de baan!

Nog een keer samen op vakantie gaan, een foto shoot van mama’s zwangere buik, een 3D echo of het laten maken van een gipsafdruk van mama’s buik… het is allemaal niet afgevinkt van de ‘bucketlist’. In plaats daarvan ben je ineens ouders geworden van een nog veel te jong en veel te klein kindje wat nu in een couveuse verder moet ontwikkelen.

 

Ik merk in mijn gesprekken met ouders op de neonatologie dat pas na een paar weken het besef komt wat zij allemaal nog hadden willen doen en wat niet gelukt is. Ik vind het als persoon heel belangrijk dat er ervaringen en herinneringen zijn. Helaas kan de tijd niet terug gedraaid worden maar herinneringen houden de tijd wel levend. Als verpleegkundige  probeer ik hier dan ook rekening mee te houden en mee te denken wat ik voor ouders kan betekenen. Soms regel ik dit samen met mijn team of ik schakel eventuele naasten van ouders in die nauw betrokken zijn.

Helemaal niets kan de tijd of het moment vervangen maar mijn doel is wel altijd om te proberen die opgestelde ‘bucketlist’ van ouders bij te stellen en alsnog herinneringen te creëren.

Zo is het voor het eerst aan doen van kleding in maatje 44 of 48 voor ouders net zo speciaal als het geboortepakje wat in maatje 50/65 al uitgezocht was voor na de geboorte maar voorlopig nog niet past. Dit moment probeer ik dan alsnog bijzonder te laten zijn. 

Ook het aanmelden van een kindje bij de early-birds fotograaf kan bijdragen aan een bijzondere herinnering. Het is niet het zelfde als een zwangerschap of new born shoot die eigenlijk in de ‘bucketlist’ stond maar het zijn wel prachtige foto’s van het leven van nu, het huidige moment.

Een gipsafdruk van een buik waar het kindje al uit is, is ook niet zoals mama had gedroomd. Een gipsafdruk van een handje of voetje van ouders en hun kleintje is dan wel weer mogelijk om te laten maken. Niet het zelfde maar wel bijzonder. Door op deze manier mee te deken met ouders of naasten van het gezin in te schakelen om dit te regelen kan de vooraf opgestelde ‘bucketlist’ bijgesteld worden en op een andere manier afgevinkt worden.

Met mooie ervaringen en herinneringen voor altijd!

 

  ROMY

+ Meer berichten