Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Door de vroeggeboorte heb ik superkrachten gekregen!

Matteo heeft een soort moeder-superkrachten in mij los gemaakt. Ik wist dat het er altijd al zat, maar hij heeft mij laten voelen wat het echt is. Als er vroeger in vriendenboekjes werd gevraagd wat ik later wilde worden dan antwoordde ik mama.

 

Vanaf het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was voelde ik mij gelijk moeder, was ik op mijn hoede en wilde ik mijn kindje beschermen. Ik vond zwanger zijn echt geweldig. Je kon al best snel aan mij zien dat ik zwanger was en ik was dan ook echt super trots op mijn buik. Mijn zwangerschap liep op bekkeninstabiliteit en vermoeidheid echt vlekkeloos.

Matteo werd geboren met 30 weken. De eerste dagen na zijn geboorte waren cruciaal. Hij lag te vechten voor zijn leven en ik kon niets doen. Ik voelde me machteloos en was bang voor tegenslagen. Matteo zijn infuus raakte steeds los omdat zijn adertjes nog zo dun waren dat deze gewoon kapot gingen door de naald. Iedere dag waren zij met het rode lampje op zoek naar een nieuw adertje die de naald wel aan kon. Dit ging dagen zo door en ik vond het vreselijk om te zien dat zij hem steeds moesten prikken. Dat kleine huiltje van je kind terwijl je als ouder machteloos toekijkt, verschrikkelijk!

Gelukkig deed Matteo het heel goed en mocht hij na 9 dagen al overgeplaatst worden naar een streekziekenhuis. In het WKZ-ziekenhuis in Utrecht was het heel anders dan in het streekziekenhuis. Daar was het veel kleiner en persoonlijker. Matteo werd overgeplaatst naar het RKZ-ziekenhuis in Beverwijk. Hij lag nu nog maar 5 minuten van ons nieuwe huis waar wij een paar dagen later de sleutel van zouden krijgen.

Ik had alles goed gepland, dacht ik. Ik was zwanger, we kochten een huis, en ik zou daarna bevallen. Matteo kon niet meer wachten en besloot de volgorde iets om te gooien. Het resultaat was wel dat ik kon helpen bij het klussen in onze nieuwe huis. Ik was amper 2 weken geleden bevallen en ik stond al te verven in huis en andere klusjes te doen. Ondanks de vermoeidheid gaf Matteo mij super krachten. Hij deed het zo goed dat hij in beide ziekenhuizen ‘Voorbeeld prematuur’ werd genoemd. Ik hoopte dat hij voor de kerst thuis zou zijn, want dit is voor mij ‘The most wonderful time of the year’. Ik kijk in de zomer altijd al uit naar kerst en in oktober stonden bij mij de kerstliedjes al aan. Zou het kunnen zijn dat ik mijn baby in mijn buik al heb besmet met dit kerst-virus? Ons nieuwe huis was binnen 2 weken helemaal af en Matteo mocht 19 december eindelijk mee naar huis. Ik ben nog nooit zo blij geweest.

Eenmaal thuis was het allemaal wel een stuk spannender dan ik had verwacht. Voor mijn kind zorgen ging vanzelf, waarschijnlijk ook door mijn moeder-superkrachten. Maar ik was wel onzeker. In het ziekenhuis was alles zo goed geregeld. De monitor gaf zekerheid en zijn temperatuur werd daar goed in de gaten gehouden. Ondanks Matteo stabiel is, is hij nog wel echt klein. Ik nam wel 10x per dag zijn temperatuur op en wilde zeker zijn dat alles goed met hem ging. Gelukkig merkte ik dat dit gewoon tijd nodig heeft en dat een moeder van een op tijd geboren baby die voor de eerste keer moeder word ook deze onzekerheden heeft.

Dezelfde dag dat wij thuiskwamen met Matteo ontdekte wij een liesbreuk bij hem. Dit kan geen kwaad en zolang hij er geen last van heeft hoeft hij hier niet aan geopereerd te worden. Fijn is het niet, maar ook hier hoefde wij ons geen zorgen over te maken.

Nu 6 maanden later heeft hij er wel last van en moet hij binnenkort geopereerd worden hieraan. Het schijnt een kleine ingreep te zijn, maar dat mijn kleine mannetje onder narcose moet zit mij niet lekker. Ik zie heel erg op tegen deze operatie en weer slaat de onzekerheid toe. 

Ook heb ik altijd de droom gehad van een groot gezin. Kinderen krijgen is hetgeen wat ik het allerliefst wil. Ondanks dat mijn eerste zwangerschap niet was verlopen als geplant, hoop ik alsnog mijn gezin te kunnen verrijken met nog 2 kinderen. De angst dat het weer zo gaat, of misschien nog erger die blijft. Ik wil het heel graag, maar ben ook heel bang. Ik heb geleerd dat je niets kunt plannen en dat niets vanzelfsprekend is. Maar ik denk tegen die tijd dat hij geopereerd moet worden en ik weer klaar ben voor een tweede kindje dat mijn moeder-superkrachten mij hierdoorheen zullen helpen, want met deze superkrachten kan ik de wereld aan!

 

Bevallingsverhaal: “Wat een horror, maar na een aantal uren gaf ik aan dat ik het zo weer zou doen, mooie moedernatuur he!”

Zaterdag 6 mei 2017. 39 weken en 6 dagen zwanger. In de ochtend lunch ik nog gezellig met een vriendinnetje. Dit zal echt de laatste keer zijn dat we elkaar zien zonder baby en dikke buik. Een vrouw op het terras vraagt me nog wanneer de baby komt. ‘nou morgen, hoop ik!’. We gaan naar huis nemen afscheid en ik maak die dag mijn wekelijkse buik foto’s. Normaal doe ik dat op zondag maar stel je nou eens voor dat ons meisje er dan al is. Die dag telde ik al weken af dus het zou toch wel nog even kunnen duren. Na het bewerken van de foto’s doe ik nog even een dutje. Wel heb ik wat last van mijn buik maar niets bijzonders.

Mijn man belt me einde middag vanuit zijn werk dat hij naar huis komt en vraagt hoe het gaat. Ik gaf aan dat ik wat buikpijn had maar verder niets. Mijn man komt naar huis en neemt een broodje mee. Rond 19.00 krijg ik toch met regelmaat wat meer krampen en zet voor de zekerheid de weeën timer aan. Dit heb ik niet meteen gezegd tegen mijn man omdat ik het zelf ook niet wist. Daaruit bleek dat het toch wel beginnende weeën waren. Het gekke is, maanden weken en dagen ben je bezig met hoe de bevalling begint (ik tenminste). Maar als het dan zo ver is , is het ineens echt. Dat is heel gek.

Na een uurtje kwamen de weeën toch wel met regelmaat en hebben we de verloskundige gebeld. Die gaf aan dat er zeker iets aan de hand is. Als het sneller achter elkaar komt moeten we weer bellen. Krap een uur later merk ik dat ze toch wel al sneller komen en besluit toch te bellen. De verloskundige heeft haar dienst over gedragen aan een andere en die gaf aan wel even te komen. Vervolgens belt ze dat ze aan het verkeerde adres staat. We waren pas verhuisd dus het nieuwe adres stond niet goed vermeld. Oeps… De vrouw die open deed is zelf 3 maanden geleden bevallen. We hadden haar maar even geappt dat ze het tegen anderen even stil moest houden.

De verloskundige was binnen en we gingen al snel bekijken hoe het er voor stond. Uit vele verhalen wist ik dat het lang kon duren dus ik stelde me nergens op in. Na inwendig onderzoek bleek ik op 4 cm te zitten. Dat was een fijn bericht! Al bijna op de helft en ik heb er tot nu toe weinig last van gehad. Niet wetende dat het nog 1000x erger wordt, maar lang leven de onwetendheid. Omdat ik in het ziekenhuis wilde bevallen konden we meteen gaan. Ondertussen belden we mijn moeder en schoonmoeder op om ze op de hoogte te brengen maar dat ze vanzelf wel hoorde als de baby er was. Ik merkte dat de weeën wat heftiger kwamen maar nog te doen.

Bij het ziekenhuis aangekomen was er totale rust. Het was zaterdag avond 21.00 dus alles was dicht en weinig mensen. Dat is voor een barende vrouw wel erg fijn. Geen mensen die je aanstaren oid. Bij de ingang pakte de verloskundige een rolstoel. Ik denk dat ik haar half uitgelachen heb. Je denkt toch niet dat ik in een rolstoel ga zitten. Ik kan prima lopen. Ze gaf aan dat het wellicht wel fijn is als we die hebben als we naar huis zouden gaan . Ik was in de veronderstelling dat ik wel lopend het ziekenhuis uit zou gaan , sure… Daar kom ik nog wel op terug.

In de lift gaat mijn telefoon nog over. Het is mijn schoonmoeder. Dit was gek want we hadden duidelijk aangegeven niet gebeld te worden . Ik was licht geïrriteerd. Achteraf liep mijn schoonmoeder als een kip zonder kop door het huis en belde me door alle opwinding per ongeluk. Arme vrouw, ook nog haar eerste kleinkind.

We installeerde ons in de kamer. Allemaal prima. De weeën waren nog te handelen en ik appte een vriendin. Die niet wist dat de bevalling was gestart. Rond 23.30 kreeg ik weer een onderzoek. Dat ze dit doen tijdens een wee was mijn niet bekend. Ik dacht ze voelt even snel en is klaar. Helaas wacht ze op een wee, of twee en kan dan pas beoordelen. Niet heel prettig. Ik zat 4/5 cm. Dat was na een snelle start wel een domper. De verloskundige stelde voor om mijn vliezen te breken. Dan zou het wat sneller gaan. Kom maar op dacht ik. Direct na het breken van de vliezen kwam er paniek! De weeën werden direct wel 10 x heviger. Iets wat mijn lijf en geest even niet aan kon. Die had ik niet zien aankomen en ik had echt andere mensen nodig om me rustig te houden. Uiteindelijk lukte dat enigszins. Maar jeetje wat een pijn. Ik heb nog geroepen dat ik niet snap waarom mensen dit vrijwillig doen. En gedacht dat ik nooit meer kinderen wil. Iets wat elke vrouw denkt denk ik. 

Ik had mijn ademhaling onder controle en was rustig. Als ik me op mezelf concentreerde lukt het me op de weeën op te vangen maar ik heb wat gevloekt in mezelf.

Quote van de dag : ‘ slaapt ze nou ?’

Mijn man vroeg aan de verloskundige of ik sliep. Nou zei de verloskundige ik denk niet dat ze slaapt Haha. Grapjas, blijkbaar lag ik zo stil dat het zo leek. Alles was behalve waar.

Ook een dingetje wat ik niet wist. Als je vliezen zijn gebroken dacht ik nou dat water is er uit klaar. Je lichaam blijft vruchtwater aan maken dus bij elke wee kwam er steeds weer wat mee. Je ligt dus ook nog lekker met je blote kont in de nattigheid. Gelukkig verschoonde ze dit regelmatig.

Rond 01.00 zat ik op 7 cm dus er zat schot in! Ik ben de hele bevalling niet uit best geweest, enkel om te plassen . Wat overigens echt zwaar was. Uit bed met weeën, zwaartekracht en pijn.

Ook kreeg ik voldoende water aangezien ik veel dorst had en mijn mond totaal was uitgedroogd van het puffen. Op foto’s is de zien hoe de vellen aan mijn lippen hingen, volgende keer toch maar vaseline smeren. Tijdens de hele bevalling en weeën was Valerie ontzettend beweeglijk, wat erg pijnlijk was. Ook had ze een aantal keren de hik. Na 1,5 uur (rond 1 uur) was het weer eindelijk tijd om te kijken hoe ver ik was. Het breken van de vliezen had zijn werk gedaan. 7-8 cm. Het einde was in zicht. Het was nu bijna zover. Na een uur of anderhalf werd er weer gekeken en had ik 9 cm. Yes nog 1 cm. Het bleek dat mijn blaas vol zat. Ondertussen kreeg ik ook persweeën maar die moest ik nog weg puffen. Ik vergelijk persdrang alsof je moet overgeven maar de druk naar beneden wordt gezet ipv naar boven. Dat gevoel wat je lichaam geeft is niet tegen te houden. Wat een geweld is dat. Omdat mijn blaas vol was stelde mijn verloskundige voor om te gaan plassen. Dan zou ik als het goed is volledige ontsluiting krijgen. Nou succes… Ga maar eens met 9 cm persdrang uit bed om naar de wc te gaan. Dat lukte dus niet dus besloot ze om een katheter in te brengen. Dat heeft ze zo netjes en voorzichtig gedaan dat ik er niets van voelde! Wel is het niet te doen om persweeën op dat moment weg te puffen. Echt vreselijk. Maar goed , 10 cm! Nu kon het beginnen. Ik mocht af en toe een beetje mee persen. In het begin was dit even lastig want hoe doe je dat. Het bleek al snel dat de Valerie het allemaal niet zo fijn vond. De harttonen daalde af en toe. Ik moest op mijn linkerzijde gaan liggen en mocht niet mee persen. Mee puffen was de enige optie. Niet fijn kan ik je zeggen. Uiteindelijk is er voor gekozen om de verloskundige van het ziekenhuis er bij te roepen. Ik kreeg een ctg band en de baby kreeg plakkers op haar hoofd. Daarop was te zien dat het niet te lang meer moest duren. Ik mocht mee persen en ik voelde het hoofd al zakken maar ze was er nog niet. De verloskundige van het ziekenhuis gaf me duidelijke instructies hoe ik mijn benen vast moest houden. Auw nee dat doet zeer. Maar het ging nog steeds niet goed. Ik hoorde haar zeggen: ‘Ik ga je even verdoven, we gaan plaats maken’. Huh wat? Ga je me inknippen dan, vroeg ik nog. Waarop ze zei” Ja ik wou het iets vriendelijker zeggen schat, maar ja we gaan je inknippen. Hmm Slik.. Ze zette de knip zodat Valerie er snel uit zou komen. Waar ik overigens niets van gevoeld heb! De gynaecoloog keek al om te hoek of het goed ging.  Maar ik had geen keuze en dat liet ze me ook weten. Benen goed vastpakken en mee persen zo hard je kan. Na de knip heb ik een paar x geperst. Daarna zei ze bij de volgende wee is jullie meisje er. Volgende wee? Nu! Ik heb er niet opgewacht en heb zo hard geperst totdat er ineens een warm glibberig meisje op mijn buik lag. Wat een ontlading en wat een bijzonder moment was dat. Ik was direct alle heftige pijn kwijt en moest echt op adem komen. Met ons meisje ging alles goed en ook met mij ging het goed. In totaal heb ik maar 38 min persweeën gehad waarvan ik in totaal maar 5 x echt heb geperst. Dat is dus helemaal niet lang en veel achteraf. Ik kijk terug op een hele goede bevalling en over drie maanden komt nummer 2. Hopelijk gaat deze net zo voorspoedig.  Valerie is geboren om 7 mei 2017 op de uitgerekende datum. Ze was 54 cm en 3775 gr.

Na een aantal uren gaf ik trouwens al aan dat ik het zo weer zou doen, mooie moedernatuur he!

Bevallingsverhaal: ‘bah, jeuk op mijn voetzolen en handpalmen, bleek zwangerschapscholestase, supergevaarlijk!

Ik ben op 8 oktober bevallen van ons prachtig zoontje Pim. We stellen het goed nu, maar de laatste weken van de zwangerschap en de bevalling zijn anders verlopen dan verwacht.

Ik heb een voorspoedige zwangerschap gehad, ik was niet altijd even graag zwanger, maar alles liep vlot en de baby groeide goed. Ik zou dan ook tot het einde van mijn zwangerschap werken. Ik keek er naar uit om op een zo natuurlijk mogelijke wijze te bevallen. Ik volgde samen met mijn man workshops en infosessies rond bevallen, ik ging naar de prenatale kine, was vastberaden om zelf de weeën op te vangen. Ik had een hemelse schrik voor een epidurale, ik masseerde mijn perineum in de hoop zo een knip/scheuren te kunnen voorkomen,…

Ik was uitgerekend voor eind oktober, begin oktober begon ik last te krijgen van jeuk; jeuk op mijn buik, en wat vooral gek was, ook jeuk op mijn voetzolen en handpalmen. Op aanraden van mijn man (ik dacht dat het erbij hoorde) belde ik op woensdag toch maar naar de gynaecoloog. Mijn eigen gynaecoloog was er niet, maar ik moest onmiddellijk naar haar collega komen om aan de monitor te gaan liggen. Alles bleek in orde met de baby maar de dokter vermoedde zwangerschapscholestase dus  moest ik onmiddellijk bloed gaan laten trekken.

Donderdag waren de resultaten er, maar ik had een belangrijke dag op het werk en kon niet bellen. Mijn man belde dus naar het ziekenhuis voor de resultaten. Donderdagvoormiddag kreeg ik van hem een sms met de boodschap dat de resultaten niet goed waren, ik terug aan de monitor moest van zodra ik weg kon van mijn werk en waarschijnlijk zondagavond ingeleid moest worden! Dat was echt surreëel. Ik ben dan snel naar huis gefietst om in het ziekenhuis terug aan de monitor te gaan, echo te laten nemen, terug een bloedonderzoek…

Ik had dus effectief zwangerschapscholestase. Dat betekent dat je lever galzouten niet meer afbreekt en dit uit zich in jeuk. Als de baby langer dan 38 weken in de buik blijft zitten, kan dit op het hartje van de baby slaan en kan er plots overlijden optreden. Heel ernstig dus, en ik had totaal geen idee van het fenomeen en de gevolgen. Ik was 36,5 weken zwanger toen de jeuk begon. Uiteindelijk beslisten ze me in te leiden op 36 weken en 5 dagen. 

Ik heb eigenlijk geen tijd gehad om me zorgen te maken, na die ziekenhuisbezoeken (die zaterdag moesten we nog eens op controle) zijn we nog doopsuiker gaan kopen, hebben we hier thuis de verzorgingstafel en cosleeper nog in elkaar gezet, … De laatste dingen in orde gemaakt dus. Dat was een heel raar weekend. We hadden tegen niemand gezegd dat ik zondag ging bevallen. Zondagvoormiddag zijn we nog gezellig met de familie gaan brunchen. We vertrokken dus zondagavond (een halve week na die eerste jeuk en onderzoeken!) naar het ziekenhuis met ons koffertje om de baby te gaan halen. Heel gek en dus absoluut niet zoals gepland of verwacht. 

In het ziekenhuis, rond 20u, begroetten ze ons aan het onthaal met ‘oh een inleiding? Da’s niet leuk maar wel goed want je krijgt een epidurale!’. Ik was nog naïef en onwetend over wat me te wachten stond en hoopte ook met die inleiding de natuur wat zijn gang te kunnen laten gaan.

Het was heel druk op de verloskamer, veel inleidingen. Maar ik heb, nadat ik 101 vragen gesteld had, wel een goede uitleg gekregen over wat er zou gebeuren. Maar mijn lichaam wist nog niet dat het moest bevallen en ook de baby zat er nog lekker goed, dus het proces moest ineens vrij ‘agressief’ op gang komen. Er werd rond 23u een ballonnetje met gel opgestoken, waardoor ik binnen de 10 minuten, om de minuut een wee had. Van niks naar alles dus. Ik moest aan de monitor liggen om de hartslag van de baby goed in de gaten te houden, dus ik kon de weeën niet al wandelend opvangen. Tot daar de oefeningen van de prenatale kine… Mijn man heeft me 2 uur non-stop gemasseerd op mijn rug, enkel zo was het vol te houden. Ondertussen wist ik van de vroedvrouwen (en niet enkel van de onthaalbediende) dat een bevalling met inleiding amper te doen is zonder epidurale en dat we vertrokken waren voor een lange rit. In de hoop die zondagnacht nog wat te kunnen rusten, koos ik dan toch maar voor een epidurale. Die spuit viel trouwens veel beter mee dan ik had verwacht. Uiteindelijk heb ik die nacht en dag moeten toegeven op alles wat ik op voorhand voor ogen had in mijn geboorteplan; ik ben volgespoten met medicatie, en nog extra medicatie om de weeën heviger te laten komen, ik kon niet meer zelf plassen door de epidurale dus moest vragen om de bedpan en een sonde, maar van de schaamte die ik dacht over alles te hebben, bleef niet veel over toen ik er lag. De ontsluiting ging zo traag dat er gevreesd werd voor een spoedkeizersnede, dit na al zo’n 12 uur afzien. De hartslag van de baby viel af en toe weg en moest inwendig gemeten worden (wat een permanent littekentje op zijn hoofdje opleverde). Uiteindelijk mocht ik dan toch persen en vaginaal bevallen, want ik heb op een halfuur nog 5 cm ontsluiting extra gekregen. Omwille van die hartslag moest het wel heel snel gaan en ben ik geknipt en is de zuignap gebruikt. Ook dingen die ik liever niet had gehad. Maar eens je daar ligt, laat je alles varen, laat je alles gebeuren en over je komen en is er van schaamte geen sprake meer. Zolang de baby maar gezond is! Uiteindelijk is de baby dan geboren om 14.18u op maandag. Helemaal gezond en goedgekeurd gelukkig! Nadien was het nog wat zoeken met de borstvoeding, hij was te zwak om er zelf om te vragen. Maar na 1,5-2 weken, ging de voeding beter en nam zijn gewicht terug toe. 

Ik heb me goed geïnformeerd, veel gelezen en opgezocht, en toch voelde ik me allesbehalve geïnformeerd en voorbereid toen ik binnen moest voor een inleiding. Dat komt heel weinig aan bod in lectuur en workshops,… Iedereen hoopt het natuurlijk te vermijden maar ik had er toch graag iets meer over geweten.

Bij een volgende zwangerschap is de kans heel groot dat ik terug die zwangerschapscholestase heb en dat ik terug met een inleiding zal moeten bevallen. De enige troost die ik dan heb, is dat ik al beter weet aan wat ik me kan verwachten. Ik zal dus waarschijnlijk geen natuurlijke bevalling meemaken en ik vind het wel jammer, maar ik ben al lang blij dat onze schattige baby helemaal gezond is en dat ik toch vaginaal ben kunnen bevallen.

Ondertussen is Pim bijna 8,5 maand en doet hij het prima. Als hij nu ’s nachts ook nog eens zou doorslapen, zou mijn roze wolk compleet zijn… 🙂

Checklist van regelzaken voor na de geboorte van je kleine spruit(en)

Daar is hij en/of zij dan eindelijk. De lang verwachtte gezinsuitbreiding is daar. Van harte gefeliciteerd, heel veel geluk met z’n alle en geniet lekker van deze tijden. Laat het lekker allemaal op je afkomen en geef goed aan wat je wel en niet fijn vindt want er zullen in de komende weken een heleboel vrienden, vriendinnen, familie, collega’s en kennissen langs willen komen om jullie kindje(s) te komen bewonderen. Ja, dit kán gebeuren ook al moet je kraamfeest/borrel nog komen. Advies; ben eerlijk naar jezelf maar ook naar je bezoek dat langs wil komen. Jij geeft de tijden aan wat jou uitkomt en als het bezoek te lang duurt spreek dit uit! Iedereen heeft het begrip maar zolang je er niks van zegt zullen zij lekker blijven zitten. Maar dat gevoel van die roze wolk, waar iedere voorgaande kersverse ouder het over had, dat heb jij nu en dat is zo’n geweldig gevoel (die duurde overigens bij ons maar zeer kort). Maar uhm…zit je ook op een roze wolk als je een jongen hebt gekregen? Geen idee, ik hoor alleen het gezegde “op de roze wolk”. Who knows the answer?

Even back to the world…. Er zijn nog een aantal leuke maar ook minder leuke dingen die nog geregeld moeten worden en dat zijn:

@Geboorteaangifte: In sommige ziekenhuizen kun je je kindje in een geboorteloket aangeven. Die is dan op de kraamafdeling te vinden. Als die er niet is moet je de aangifte in het gemeentehuis doen waar het kindje geboren is. Valt de geboorte op een feestdag, zaterdag of zondag dan moet je het op de eerst mogelijke werkdag gaan regelen. Neem hiervoor je paspoort/ID mee en het geboorteuitreksel dat je van de kraamafdeling mee krijgt.

@Geboortekaartjes: Moet je ze nog gaan uitzoeken, snel doen dan. Heb je ze al besteld? Super! Moet je ze nog versturen? Geen probleem, zo gedaan, hoop ik:D

@Kraamvisite/Kraamfeest: Ligt de uitnodiging al klaar? Mooi, versturen maar! Vergeet niet dat je nog niet zo lang geleden bevallen bent en nog gesloopt zult zijn. Mocht er wel of geen partner zijn, houdt ook rekening met een dagje géén kraamvisite maar met je gezinnetje. Voel je daar absoluut niet schuldig over, iedereen begrijpt dat. Als dat niet wordt begrepen, hebben zij pech, toch?! Jullie verdienen dat!

@ Gezag: Als moeder zijnde heb je automatisch gezag. Wil je gezamenlijk gezag dan kun je dit gratis aanvragen via internet bij Loket Rechtspraak. Voorwaardes zijn dat beide ouders moeten inloggen en je moet het BSN nummer van je kind hebben. Dit krijg je binnen een aantal dagen nadat je je kindje hebt aangegeven bij het gemeentehuis.

@Spaarrekening: Altijd handig als je niet weet wat je moet vragen voor zijn/haar verjaardag o.i.d. Ook handig om 1x per maand een vast bedrag op de spaarrekening te zetten voor grotere cadeaus of voor een toekomstige studie of vakantiereis. Ga naar je eigen bank om te vragen naar de mogelijkheden voor het openen van een spaarrekening.

@Kinderbijslag: Voor de kosten van de opvoeding van je 1ste kind tot 18 jaar krijg je een vergoeding van de overheid, via de Sociale verzekeringsbank. Zodra je de aangifte hebt gedaan bij de gemeente krijg je binnen 2-4 weken bericht van de SVB. Er staat op hun site een formulier klaar dat je moet invullen om de kinderbijslag 4x per kwartaal te kunnen ontvangen. Het bedrag is afhankelijk van de leeftijd van het kind. Wanneer je kind 6 en 12 jaar wordt, wordt het uitgekeerde bedrag verhoogd. Vanaf het 2de kind of volgend kind dat in Nederland is geboren hoeft u hiervoor niets te doen.

@Kindgebonden budget: Krijg je naast je kinderbijslag, als je zorg en/of huurtoeslag krijgt, afhankelijk van het inkomen en vermogen van de ouder(s), het aantal kinderen en hoe oud het kind is/kinderen zijn.

@Ouderschapsverlof: mocht je dit nog niet geregeld hebben zou ik dit ook snel met je werkgever bespreken omdat dit roostertechnisch nog wel een dingetje kan zijn. Je hebt recht op 32u x het aantal uren dat je per week werkt recht op ouderschapsverlof tot het 8ste levensjaar. Het ouderschapsverlof is bij heel veel werkgevers onbetaald en nog maar bij een enkele betaald. Uiteraard kun je altijd bij personeelszaken/salarisadministratie een proefberekening laten maken als je ouderschapsverlof uren wil opnemen. O ja, in veel gevallen kan het ook zijn, dat als je het verlof voortijdig zonder wederzijdse afspraken onderbreekt, dat je de overige uren kwijt bent. Dus lees goed je voorwaardes van je werkgever door!

@Zorgverzekering: Je zult je baby’tje bij de polis moeten bij schrijven. Dit is altijd tot 18 jaar gratis. Je kunt dit regelen via internet maar ook telefonisch bij je zorgverzekering.

@Werkgever: Geef zo snel je kan de bevaldatum door bij je werkgever, dit in verband met je uitkering en je eerste werkdag. Het is dan ook meteen een mooi moment om je werkdagen, tijden en uren te bespreken als je dit wil laten aanpassen.

@Paspoort of Identiteitsbewijs: Dat betekend, hoe klein hij/zij ook is, je moet op pad voor pasfoto’s. En ja, ze moeten hier 5 jaar mee doen. De prijzen van een paspoort of ID liggen nogal uiteen per gemeente maar 1 ding is zeker en dat is dat een paspoort duurder is dan een ID. Nog een groot verschil is, dat als je buiten Europa op vakantie gaat, dat je dan een paspoort moet hebben. Als je binnen Europa, de EER, Monaco, San Marino, Turkije en Zwitserland op vakantie gaat, is een identiteitsbewijs voldoende.

@Verzekeringen aanpassen: Denkend aan de aansprakelijkheidsverzekering, inzittendeverzekering, inboedelverzekering en eventueel de reisverzekering.

@Kraampakket: Mocht je nog spullen uit je kraampakket over hebben, dan kun je die uiteraard doorverkopen, aan een andere zwangere geven in je omgeving of aan je kraamhulp meegeven (via haar zal het ook goed terecht komen). Maar je kan ook eens informeren bij je plaatselijke Voedselbank, Leger des Heils, tienerhuizen of je kunt het doneren aan Stichting Baby hope of Proud MaMa (sorry Laura, weet niet of ik deze namen mag noemen). Weggooien kan namelijk altijd nog.

@Kinderopvang: Breng je hem/haar naar ooms/tantes/buurman/buurvrouw/opa/opa? Of heb je die niet tot de beschikking en ben je aangewezen op de gastouder/kinderopvang? Ben je al wezen kijken naar die dagopvang? Heb je al een factuur laten maken? (laat je niet leiden door wat er onder de streep staat maar ga een proefberekening maken op de belastingdienst/toeslagen en laat uitrekenen wat je daadwerkelijk kwijt bent aan opvang per maand.

@Voogdij: Als één of beide ouders, om welke reden dan ook niet meer voor het kind(eren), jonger dan 18 jaar kan/kunnen zorgen dan gaat de voogd dit doen. De voogd wordt bepaald door de ouder(s) die bestaat uit 1 of 2 personen. Als je dit niet schriftelijk is vastgelegd, dan bepaald de rechter wie de zorg overneemt van het kind/de kinderen. De voogdij kun je regelen bij een notaris, een nadeel daarvan kan zijn, is dat het geld kost maar een groot voordeel is dat je er wel je wensen in kan laten beschrijven. De andere mogelijkheid is, dat je het online vast legt in het gezagsregister. Het voordeel hiervan is, is dat het niets kost maar een groot nadeel is dat het voor iedereen inzichtelijk is.

@Newbornshoot: Deze heb ik gedaan en is zeer aan te raden. Waarom, omdat ze sneller groter worden dan we denken. De foto’s zijn in de beste en scherpste resolutie en je kunt de foto’s ook nog eens op een leuke plek ophangen. Let er wel op, dat je met de shoot niet te lang moet wachten omdat de meeste fotograven ze slapend willen fotograferen en dat doen ze vaak de eerste dagen/weken nog goed.

Heel veel succes met de laatste regeldingetjes en heel veel geluk met jullie aanwinst,

Liefs Sophie

 

Een dagje pretpark en wij hebben alleen de wc’s gezien, hihi

Wij gingen een dagje naar het welbekende “wereld vol wonderen” De Efteling.

Javaj was een maand of 6 en had al een tijdje last van wat luieruitslag. Niks hielp, we hadden alle crèmes al gesmeerd en hem met warm weer zonder luier laten rondkruipen. Ik kreeg het advies om talkpoeder te gebruiken.

Ik smeer de billen van Javaj eerst in met sudocrème en schud vervolgens zijn billen vol met talkpoeder. Dit moet de dag wel doorkomen dacht ik nog.

We hadden een leuke ochtend in de Efteling, we gingen een hapje eten bij Polles keuken. Javaj de fles, broek vol gepoept, janken! En hij bleef maar huilen, niet zomaar om aandacht of van de honger, neee, door merg en been ging het.

Op naar de toiletten, luier verschonen. 

Zijn billen zaten vol met wondjes, allemaal bloed. Bij iedere veeg die ik deed om zijn poep van zijn billen af te halen krijste Javaj heel Fantasierijk bij elkaar. Er kwam zelfs een medewerker kijken wat ik aan het doen was en of ze hulp kon bieden. Echt enorm lief bedoelt maar als je twee babybenen in de lucht probeert te houden, je baby moet verschonen en ook nog moet troosten dan is alles te veel op dat moment.

Uiteindelijk heb ik alles schoon gekregen en heb ik zijn billen nog ingesmeerd met een of andere crème. Zijn billen zijn nog heel lang gevoelig geweest en we hebben er zelfs een paar keer voor hij de huisarts gezeten omdat het maar niet over ging. Hormoonzalf na hormoonzalf ging op. Pas toen Javaj zindelijk was, werden zijn billen weer rustiger. 

Het probleem met talkpoeder is, als dat in aanraking komt met crème, het gaat schuren. Hij had dus een luier van schuurpapier om zijn billen. De talkpoeder is regelrecht de kliko ingegaan, dat begrijp je natuurlijk wel!

Als ik er aan terug denk word ik er nog steeds verdrietig van, wat heeft dat ventje af moeten zien zeg! 

En ken je dat verhaal, dat je net ergens bent en je kind zijn luier vol heeft gescheten en je erachter komt dat je de luiers bent vergeten? Ik wel hoor! En of ik daar van leer? Uiteindelijk bij baby nummer twee ging het lampje branden. Maar dan heb ik het nog niet over extra setjes kleding. Juist als je die vergeet mee te nemen zit er poep tot aan de nekharen. 

Weer een dagje Efteling. Het was koud, maar echt enorm koud! We waren met opa en oma, zij gingen een rondje Pandadroom en ik had het goede idee om James te gaan verschonen want ik rook iets. Raad je het al? Heel zijn spijkerbroek zat vol met diarree, wat een drama om schoon te maken alleen al. En waar ik toen achter kwam? Dat ik die avond ervoor zijn extra setje kleding uit de luiertas had gehaald omdat deze twee maten te klein was geworden. Er was al zolang geen ongelukje meer gebeurd, dus het is ook niet zo nodig om deze weer aan te vullen met de huidige maat natuurlijk!

Had ik al vertelt dat het ijskoud was? In die toiletten hebben ze ook geen radiatoren trouwens. Kind in zijn nakie, geen deken of iets dergelijks bij de hand. Geen andere kleding meer… KUT KUT KUT.

Ik in de stress, manlief in de stress dus de kids ook in de stress. 

Snel schakelen, er moet een schone broek komen, waar is het dichtstbijzijnde winkeltje? Bij de Pandadroom, rennend met Javaj door het park aangekomen bij het winkeltje, gesloten… laagseizoen en een uur voor sluitingstijd helpt ook niet echt mee! Rennend naar winkel nummer twee, helemaal bij de uitgang van het park. Maaar, daar hing ie! De lelijkste Jokie en Jet broek uit de lage landen. Maar oh, wat was ik blij met dat ding. We gebruiken hem nog wekelijks als pyjama, gewoon door het verhaal wat erachter zit. Op naar de kassa… FILE! Echt alles zat tegen op dat moment. Na 5 minuten ongeduldig op mijn beurt te hebben gewacht begint Javaj te zeuren dat hij toch wel heel erg moet plassen. Kan er ook nog wel bij, ik ben niet anders gewend. Als de kassamedewerker vraagt of we niet het bijpassende shirtje willen en ik zo vlug mogelijk probeer uit te leggen dat kleine broer een “ongelukje” heeft gehad geeft ze nog een extra tasje mee om het ongelukje in op te bergen. Topwijf, dankjewel!

En we vervolgen onze weg terug, met weer veel haast want Javaj houdt het bijna niet meer uit.

Terug bij de toiletten heb ik Javaj op de pot gezet en James voorzien van een foeilelijke maar warme en schone broek. 

And they lived happily ever after!

THE END

 

Zou je het terugdraaien als het kon?

Hoe vaak ik toch deze vraag heb gekregen in het afgelopen jaar is niet meer op twee handen te tellen. Het antwoord hierop is heel simpel. NEE, dat zou ik zeker niet doen! Seth is mijn geluk, mijn leven en mijn lach. Hij maakt iedere dag een stukje mooier. Door hem is iedere dag een nieuw wonder en ben ik er achter gekomen hoe sterk ik ben als vrouw en moeder. Ik heb oprecht het gevoel dat ik alles aan kan en alleen nog maar kan groeien.  

 

 

Ik weet niet waar ik moet beginnen met schrijven en ik heb er dan ook lang over na gedacht of ik dit wel zou doen. Het is voor mij namelijk nogal een drempel. De laatste anderhalf jaar van mijn leven voelen door de komst van Seth als een mooi verhaal, maar hier tegenover staat ook de verdrietige en moeilijke kant. Op sommige momenten ben ik geleefd door mijn leven in plaats van andersom.
Het begon eigenlijk tijdens mijn zwangerschap. Op dat moment was ik al een tijd in een relatie. We woonden samen, reisden veel en deden leuke dingen. Ik herinner me nog de eerste weken van mijn zwangerschap wat voor emotioneel wrak ik was. Ik kon letterlijk huilen om iedere poep en scheet. Als ik er nu aan terug denk vind ik het wel een beetje grappig. Alles wat er gebeurde kwam 10 keer zo hard aan en ik vond alles op televisie erg zielig. Normaal gesproken huil ik al bij All you  need is love, maar je kon me in die weken echt opvegen als ik dat aan had staan op de televisie.  

Tijdens mijn zwangerschap had ik een angststoornis

Lang heb ik getwijfeld of ik dit kwetsbare stukje van mezelf wel of niet op papier zou zetten en zou delen met de wereld. Ik vond redenen om het niet te doen, waarvan schaamte de belangrijkste was. Maar de redenen om mijn verhaal wel te delen wegen zwaarder: dit platform wordt door veel (wens-) mama’s gelezen en ik kan me voorstellen dat er medelotgenoten onder de lezeressen zijn die wel een stukje herkenning en bemoediging kunnen gebruiken. Ik weet dat ik dat erg prettig vond tijdens mijn zwangerschap.

Goed, daar komt ‘ie:
Tijdens mijn zwangerschap had ik een angststoornis. Ik ben altijd al een typje geweest dat zich snel zorgen maakt. Ik wil alles perfect doen en dus vooral geen (fatale) fouten maken. Spanningen zo nu en dan waren voor mij dan ook ‘normaal’. 

 

 

Op een prachtige dag in februari ontdekten mijn man en ik dat we een kindje verwachtten. We waren verrukt en blij, want na 10 of 11 rondes proberen begon de moed mij al een beetje in de schoenen te zakken. Het mooie, overduidelijke streepje op de zwangerschapstest was meer dan welkom! De eerste weken verstreken en behalve dat ik wat vermoeidheidsklachten had, zat ik goed in mijn vel.
Ergens in week 6 of 7 van de zwangerschap moest ik naar de tandarts. “Gewoon een simpele controle”, dacht ik. Ik had mijn sportoutfit al aan, om na mijn tandartsbezoekje naar de sportschool te gaan. Terwijl ik zat te wachten op de tandarts, riep een assistente mij om wat foto’s te maken van mijn gebit. ‘O ja, dat is inderdaad al weer even geleden,’ grapte ik nog tegen haar. Ik nam plaats op de stoel in een aparte ruimte en voor ik het wist waren de foto’s gemaakt. Maar terwijl ik op de stoel zat voor de gebitsfoto’s zag ik een deur die leidde naar een apart hokje in de kamer en op die deur zat een sticker. Een gele driehoek moet een zwart uitroepteken met daaronder een soort waarschuwingsboodschap dat zwangere vrouwen geen röntgenfoto’s mochten laten maken. Je raadt het al: paniek. Waarom hadden ze die rotsticker niet op de deur naar de fotoruimte geplakt, zodat je de sticker al vanuit de wachtkamer kon zien?! Ik vroeg de assistente of het kwaad kon voor mijn baby. Ze keek twijfelachtig en lichtelijk geschrokken. Ze zei dat ze het niet precies wist. Even later stelde ik aan de tandarts dezelfde vraag. Hij keek ook geschrokken en zei dat ik het voortaan aan alle zorginstanties moet vermelden dat ik zwanger ben. Ik moest zelf nog wennen aan het feit dat ik zwanger was, laat staan dat ik me realiseerde dat ik dat nieuws met zorgverleners moest delen. Thuis barstte ik in huilen uit. Mijn man vertelde dat ik de verloskundige – die ik dus nog nooit had ontmoet, omdat ik nog niet eens mijn eerste afspraak had gehad – maar moest bellen. De verloskundige probeerde me gerust te stellen en zei dat het kleine frummeltje nog achter mijn bot verscholen zat dus niets van straling had meegekregen. Toch bleef ik maar malen ‘wat als…?!!’. Ik lag in bed, huilde en voelde me verschrikkelijk schuldig naar mijn zooo gewenste kindje. Relativeren lukte niet.

Er volgde geen placenta maar een tweede dochter

Het is 18 juni in het jaar ‘91 wanneer ze haar bevalling in het ziekenhuis begint. Op het moment dat mijn oudste dochter wordt geboren denk ik aan deze bijzondere vrouw die net als ik zojuist haar baby op de wereld zette.  

“Een ontlading volgt, ze is er!”

Zo moet ook zij zich ook hebben gevoeld. Ze is er! Wauw. Maar dan neemt de bevalling een bizarre wending aan. Terwijl ze perst voor de placenta met een laatste wee hoort ze opnieuw een baby huilen. Haar wereld staat stil. Twee?!

Bijzondere geboorte

In juni speelt dit bizarre verhaal van deze bijzondere geboorte extra vaak door mijn hoofd. Het bleek de geboorte van mij en mijn tweelingzusje. Mijn moeder vervulde de hoofdrol van deze realiteit die soms nog steeds meer lijkt weg te hebben van een speelfilm. Met een liefdevolle echtgenoot, een peuterzoon van 2 en een kindje in haar buik maken ze zich hoogzwanger klaar voor een nieuwe fase.

Ze richt de kamer in, zet een familiewiegje klaar en maakt zich op voor wat komen gaat. Haar baby zou wat aan de grote kant zijn en ze word dan ook nauwlettend in de gaten gehouden. Wanneer zwangerschapsvergiftiging dreigt wordt ze ingeleid. Die middag gaat het gebeuren en diezelfde middag krijgt plots een heel bizarre wending..

Ongeloofwaardig

Na de geboorte van haar kleine dochter is de ontlading groot, ze perst opnieuw maar tot grote verbazing is het 9 minuten later geen placenta dat tevoorschijn komt maar een tweede dochter. Terwijl mijn vader deze gebeurtenis vol ongeloof maar enthousiast begroet met een luid “twee dochters!!” Is het voor mijn moeder een langere weg van verwerking.

Haar grote baby, bleken twee kleine babymeisjes. De grote wieg werd een gezamenlijk nestje waar we de eerste tijd samen prima in konden liggen. Het geboortekaartje werd aangepast, mijn naam verzonnen en het nieuws dat zonder social media nog minder snel ging werd vol ongeloof ontvangen!

“Het is niet waar?! Twee dochters?!”

18 Juni

Die moeder bleek een waanzinnige doorzetter. Ze stond 24 uur per dag klaar voor haar drie kleine kinderen. Ik herinner me een jeugd met niets tekort en liefde in overvloed. Ik herinner me van haar geen zwarte wallen of klaagzang die er heus moeten zijn geweest. Wel de oneindige knuffels, de ongeruste blikken en de vele lieve woorden. Ik besef me nu ik zelf moeder ben geworden dat dat moment op die bewuste 18 Juni ongelooflijk bizar moet zijn geweest.

Niet één maar twee

Ik herinner me de woorden nog goed bij mijn eerste eigen bevalling; “nog een keer rustig persen, dan komt ook de placenta..”. Stil en verwonderd dacht ik op dat moment stiekem aan haar. Aan het verrassingsbezoek dat ik bracht met mijn komst in alle onwetendheid zonder echo’s of speciale prenatale zorg. Ze kreeg niet één maar twee baby’s. Enigszins gelukzalig bekijk ik op dat moment de placenta terwijl ik stilletjes denk: ”

“Het zou je gebeuren.. Het gebeurde haar.”

Een ode aan moeders

Lieve moeder, voor alles wat je hebt betekent en nog altijd bent! Voor de ongelooflijke start, de tropenjaren en alles wat het je heeft gebracht. Voor de dagen waarop je niet wist hoe je ze door moest komen en voor de dagen die je nooit had willen missen. Voor de glimlach en de tranen, voor je knuffels en de oneindige zorg. Lieve moeder, je bent Goud. Dat was je toen en vandaag nog steeds.

 

 

WILMA

 

‘Leuk zo’n eerste baby’. ‘Nee, mevrouw dit is mijn derde’, en dan zie je ze schrikken..

Al van jongs af aan riep ik dat ik vroeg moeder wilde worden. Toen mijn, toen nog vriend, en ik tijdens een weekendje kerstmarkt fantaseerden over onze toekomst zijn we diezelfde avond nog gestopt met de pil. Ik heb altijd geroepen eerst te willen trouwen, maar na een simpele rekensom kwamen we erachter dat het dan nog wel een aantal jaar zou duren voordat we papa en mama zouden worden, als dat allemaal al zou willen lukken. Met lichte hulp van glühwein en braatworsten hebben we diezelfde avond besloten dat ik die ene pil die nog in de strip zat niet zou nemen. Symbolisch of zo. Daags naderhand nog wel even overlegd of we allebei serieus waren geweest en niet de glühwein hadden laten spreken. Maar nee, we wisten allebei dondersgoed waar we voor kozen. 

Nu, ruim 3 jaar later verwachten wij ons derde kindje. Op de dag nauwkeurig kunnen wij ons derde kindje in 3 jaar ‘krijgen’. Zie hieronder de foto. Dezelfde dag, maar dan 3 jaar later. Dezelfde dag in de zwangerschap: 15 juni 2016 vs. 15 juni 2019. 

Hebben wij te maken met (v)oordelen? Ja zeker! 

De meesten gewoon leuk hoor! Maar er zijn er ook wel een paar waarvan je denkt.. tja, jouw keuzes en mijn keuzes, toch? 

Goh, respect. 

Ja dankje, maar.. weet je, je gaat gewoon door. Je doet het gewoon. Als je gezegend bent met gemakkelijk zwanger worden (en je wilt dat ook graag), dan heb je er alles voor over. 

Jij werkt niet? Wat een luxe, ik zou ook wel altijd thuis willen zijn bij de kids. 

Nou geloof me, dat wil je niet. Ik kan ze soms wel achter het behang plakken, ookal zijn alle muren in huis gestuct! Het is echt niet altijd feest hoor. Het geeft me wel de rust die ik nodig heb en had. Met een man die de halve week werkt (en dan dag en nacht weg is) kwamen alle ziektes, spuugmomenten net voor werk en alle andere kinderafspraken op mij aan. Ik stond destijds voor de klas en kreeg zoveel stress van het feit dat zowel mijn eigen kinderen als mijn kinderen uit de klassen waaraan ik les gaf me nodig hadden. Aan het eind van het schooljaar heb ik daarom toen de keus gemaakt te stoppen met werken. Financieel redden we het en ik hoef nu niet te werken om de kinderopvang te betalen. Maar geloof me.. ik denk echt wel met regelmaat ‘kon ik nu maar gewoon even werken’. Ondanks dat ik echt geniet van alle momenten thuis! 

Ik moet er niet aan denken! 

Dan moet je dat ook vooral niet doen! Als wij er maar aan willen denken, da’s ‘t belangrijkste toch? Dat jij het niet ziet zitten boeit me eigenlijk niet. ‘Dus, waarom vertelde je me dat ook alweer?’ Waarschijnlijk doe jij ook wel eens denken waar ik echt niet aan moet denken. Dat maakt ons allemaal zo uniek en eigen. En daar geniet ik dan ook weer heel erg van! 

3 in 3 jaar? Nou, jij hebt echt geen leven meer! 

Daar vergis je je in hoor. Ik heb een heerlijk leven. Een druk leven, een leven vol verrassingen en een leven waarin geen dag hetzelfde is! Ja, het is een ander leven dan ik tot 3 jaar geleden nog had, maar.. jij leeft nu waarschijnlijk ook een ander leven dan toen. Toch? Belangrijk is om gewoon leuke dingen te blijven doen. Vakantie met 2 of 3 kids? Ja, why not? Ja.. ‘t is veel sjouwen en gedoe, maar als je het niet doet dan heb je jezelf er het hardste mee toch? Je kunt toch gewoon gaan en er alles uithalen wat erin zit. Een dagje Efteling? Ja dan sjouwen we ons ook de hele dag rot en huilt er ook elk kwartier wel eentje. Maar dat is thuis niet anders, dus waarom zou je dan niet gaan? Ook die momenten in de Efteling zijn waardevolle momenten, ookal beleef je ze nu anders dan 4 jaar geleden. In m’n eentje met een baby van 8 maanden in de auto stappen om naar Luxemburg te rijden? Ach, why not! Heerlijk weekend hebben we daar gehad. Ik geniet van dit soort spontane acties. 

Ik heb gehoord dat de overstap van 1 naar 2 groter is dan van 2 naar 3.

Dat heb ik ook gelezen. Ik heb ook gelezen dat de overstap van 0 naar 1 ook heel groot is en dat je met 4 kinderen het gelukkigste bent, maar met 3 kinderen de meeste lol hebt en zonder kinderen je alles kan doen wat je zélf zou willen. ‘t is allemaal relatief. Ik ben echt van mening dat hoe strenger je voor jezelf bent, hoe moeilijker het is. Dat is niet alleen zo met kinderen, maar met alles. Toen ik 16 was ben ik overspannen en depressief geweest. Ik durfde niet meer naar school. Ik wilde niet meer weg uit huis en zodra dat wel moest, wilde ik zo snel weer naar huis, terwijl eenmaal thuis de blijdschap er helemaal niet was dat ik weer thuis was. Na vele gesprekken kwamen we erachter dat ik teveel van mezelf geëist heb, maar dat dat tot toen toe prima uitpakte allemaal. Sindsdien bewaak ik beter mijn grenzen en weet ik wat ik aankan en wat niet. Ik weet dat als ik deze periode niet meegemaakt had ik het nu veel zwaarder zou hebben. Die tijd is zo leerzaam voor me geweest, dat ik daar nog steeds de vruchten van pluk. Is het huis vandaag niet gepoetst? Is de was van 3 weken geleden nog niet gestreken en gevouwen? Het zij zo. Dan komt dat morgen wel. De kinderen bepalen immers voor een groot gedeelte wat ik op een dag kan doen en wat niet. Beslissen ze allebei om lekker een paar uurtjes te slapen in de middag? Nou, dan ga ik toch even strijken. Of niet. Morgen weer een dag (soms wel tot ergernis van manlief hoor, en ook ikzelf kan me er echt nog wel aan storen, maar de wereld vergaat niet, dat weet ik maar al te goed! Geloof me, als dat wel zou zijn dan was de wereld al ontelbare keren vergaan.).

Heb jij een van bovenstaande uitspraken gedaan? Ik vind je nog steeds lief hoor. Ik denk gewoon graag over onze gesprekken na en kom dan tot de conclusie dat we snel conclusies en oordelen hebben. Waarschijnlijk heb je mij ook wel eens betrapt op zo’n uitspraak #guilty! Want zijn we dat niet gewoon allemaal? Mijn leven, jouw leven. Mag je daar dan niets van vinden? Oh jazeker wel. Ik vind ook vanalles over jouw leven. Dat maakt dat we elke keer weer een gezellig gesprek kunnen hebben en elkaar kunnen inspireren met alle ideeën en momenten die we meemaken en waar we over vertellen. We zetten elkaar aan het denken! En daar hou ik van! 

+ Meer berichten