Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Met de trein, de warmste dag ooit, met je peuter naar Amsterdam. Dat is toch een molotovcocktail?

Op pad met de kleine, met de trein, je beste vriendin met ook haar peuter in een bomvolle stad met 26 graden.. wat bezielde me?

Het begon al gelijk in de ochtend dat mijn vriendin en ik alletwee bij een andere halte stonden.. even ontstond er paniek want we wilden en in dezelfde coupe zitten, elkaar helpen met de buggy’s en uberhaupt samen de reis afleggen. Dat was eigenlijk het moment om weer lekker weg te gaan!

In de trein (waar we stonden met 3 kinderwagens en ondertussen alles en iedereen aan het blokkeerden) konden we de meiden goed vermaken, insmeren en drinken geven. 

Bij Amsterdam gingen wij er uit, en stonden wij met zijn tweetjes twee buggy’s uit de trein te laden. 

NIEMAND, maar ook werkelijk niemand bood aan om ons te helpen maar ze waren alleen aan het mopperen dat ze eruit of er lang wilden.. Uit de trein was het al bloedjeheet en was de lift kapot naar beneden. Dus hup, een pokkeneind lopen naar de volgende lift waar we wederom moesten wachten omdat mensen te lui zijn om een roltrap te pakken.. 

Op het station moesten we naar de wc en de meiden verschonen. Echt super zo’n familiekamer waar je ze kunt verschonen maar het is wel enorm jammer dat je met je kinderwagen niet naar de dameswc kan, dus we gingen om de beurt naar de wc.. leuk als je een keer alleen op pad gaat. 

Eenmaal op pad gingen we winkels in en uit, kochten we veel lekkers maar de dames werden het een beetje zat dus begonnen af en toe te mopperen.. de liften waren wel een feestje met de spiegels! Nog een poepbroek tussendoor in een kleedkamer verschonen, nog een ijsje, en zo met zweet op onze voorhoofd gingen we steeds verder de stad in. 

Het werd heter en heter en al die toeristen die alleen maar in de weg lopen (dat is mijn mening). Een paar winkels waar we heen wilden hadden geen lift of een aantal traptreden en das niet lekker als je met 2 volle buggy’s op pad bent.. dus dat was niet te doen. Ik ben van mening dat vele winkels moeilijk toegankelijk zijn voor invaliden of kinderwagens. Als Day wat ouder was, zal het wat makkelijker zijn en als je met 1 kinderwagen bent natuurlijk ook. 

Day kon maar niet in slaap komen en was nog goed vrolijk, d’r vriendinnetje had het opgegeven en lag heerlijk te pitten. Uiteindelijk is Day echt heel de dag wakker gebleven en bleef nog vrolijk!

Rond 3 uur was het echt echt echt heel druk, precies zoals het was toen ik hier nog op school zat. We gingen richting de trein en daar begon alle ellende weer…

Eerst door de poortjes waar mensen in tegengestelde richting nog net voor je neus voordringen bij een invalide/kinderwagenpoortje, en begrijp me niet verkeerd want als je niemand ziet aankomen, doe dan vooral je ding want dat doen we allemaal… maar niet als je 2 freaking kinderwagens voor je neus ziet die proberen in te checken! En dit gebeurde wel 3x bij 1 poortje! 

We hadden nog 8 minuten voor de trein vertrok en we moesten alleen de lift nog in en de trein in, dit moesten we toch wel halen?

BUITEN DIENST, klotelift!

Weer door die poortjes,

Weer mensen die voordrongen door precies dat klotepoortje!

Lopend naar het andere deel van het station,

Weer door die poortjes,

Weer mensen die voordrongen door precies dat klotepoortje!

Lift in,

Lift uit,

Even hardop schelden hoeveel asociale mensen er op de wereld zijn

Rennen (mijn vriendin met haar blessure)

100 graden, geheel doorbakken waren we uiteindelijk in de trein.

Toen kwam ik aan in Hoorn, daar stak ik uiteindelijk over op de weg want er stond een auto stil.. die was zeker even haar verstand verloren door de warmte, maargoed ik was bijna over, gaat die auto opeens gas geven en krijg ik natuurlijk de schuld waarom ik mijn kinderwagen voor de auto gooi… ik kon mezelf eigenlijk niet inhouden maar door de warmte kon ik nog net WEL mijn verstand gebruiken door karma zijn ding te laten doen..

WAAROM MOEST IK OOK AL WEER PER SE NAAR AMSTERDAM? Wat bezielde me? Ik heb het echt ontzettend leuk gehad maar of het gedoe het waard was? NEE! Ik wacht wel tot ze ietsje groter is, of minder warm, of minder toerisme. Of als de wereld misschien minder asociaal is.. Day kan niet zo goed tegen al die prikkels dus was dit een leuk uitprobeersel maar ik bedank! 

Mensen, zullen we afspreken om mensen wat meer voor te laten, dat je kunt vragen of je kunt helpen, dat je kunt vragen of je kan tillen.. jullie zouden mensen hun dag kunnen maken!

 

De gynaecoloog adviseerde wekelijkse controles. Ouders wilden dit niet, zij hadden vertrouwen in de natuur en in hun kindje…

Tom en Lily hebben over de hele wereld gewoond en dat doen ze feitelijk nog steeds. Bij 34 weken zwangerschap streken zij neer in Amsterdam. Hun doel: bevallen in Nederland.

De uit Australië afkomstige Lily is 32 jaar en wist zodra ze zwanger werd, dat ze voor de bevalling in Nederland wilde zijn. “Heel veel goede verhalen gehoord tijdens het reizen”, vertelde zij me later. Lily en haar partner leven heel bewust en minimalistisch. Waar de wind hen brengt wonen zij, samen met hun hond. Ze hebben een bedrijf in Australië, die ze van afstand kunnen leiden. Dit stelt ze in staat hun leven te leven op alle continenten. 

Rondom de bevalling vonden ze onze praktijk in Amsterdam Oud-West. Ze huurden een appartement voor 8 weken in de Pijp en kwamen eerst iedere 2 en later iedere week op controle bij ons op de praktijk. 

Bij 35 weken verhuisden ze tijdelijk naar Amsterdam. En kwamen ze ook voor het eerst bij ons op controle. Lily geniet enorm van het zwanger zijn. Zij is het type zwangere wie gemakkelijk accepteert dat veranderingen van het lichaam normaal zijn tijdens deze periode en kan dan ook oprecht van genieten.

Tijdens de eerste controle bij ons geven ze aan dat ze heel graag thuis in bad wil bevallen. Hun wensen worden besproken en in ons dossier vastgelegd met de uitleg hoe dit praktisch in zijn werk zou gaan. Mijn collega voelt later dat consult naar de grootte van haar baby en constateert dat de baby kleiner voelt dan zou horen bij deze termijn. Hierop verwijst zij Lily voor een echo.

Enkele dagen later blijkt op de echo in ons eerstelijns centrum dat deze baby inderdaad 2 wkn achterloopt in groei. Echter is Lily zelf ook een heel kleine vrouw. Ons advies is een consult bij de gynaecoloog voor extra onderzoek. Aldaar wordt verder onderzoek gedaan naar de druk in de navelstreng en deze blijkt wel iets verhoogd. Het advies van de gynaecoloog luidt: wekelijkse controles aldaar. 

Lily en Tom hebben hier samen na het consult over nagedacht en besluiten weloverwogen af te zien van de wekelijkse controles bij de gynaecoloog. Zij hebben vertrouwen in de natuur en in hun kindje. 

Bij de opvolgende controle bij ons op de praktijk hebben mijn collega en de toekomstige ouders het samen over de “medische indicatie” die ontstaan is in hun zwangerschap. Zij kunnen ons goed uitleggen waarom zij afzien van controles in het ziekenhuis. Zij begrijpen de risico’s, maar intuïtief weet Lily dat het goed gaat met haar baby, zo vertelt ze. Daarbij willen ook zo graag die langverwachte thuisbevalling realiseren. 

Binnen ons team bespreken wij iedere paar weken onze clienten. Ook Lily en Tom passeerde de revue. Hierbij kwam de vraag in hoeverre wij mee wilden/kunnen gaan met hun wens. Gezamenlijk spraken wij af dat een thuisbevalling nog steeds haalbaar zou moeten zijn, tenzij wij de groei nog verder vonden stagneren of als Lily haar baby minder zou voelen bewegen. Dan zouden wij opnieuw aansturen op een controle in het ziekenhuis voor verder onderzoek naar de conditie van de baby.

Tijdens een van de laatste controles ontmoette ik de toekomstige ouders, toen 37 weken zwanger. Direct hadden we een fijne klik. Ik vond het mooi om te zien hoe zij in contact stond met haar lichaam en baby. Eerder dacht ik: waarom zou je tegen het advies van de gynaecoloog geen doppler controles meer laten uitvoeren? Maar nadat ik ze gesproken had, kon ik haar beweegredenen goed begrijpen. 

En toen was het dinsdagochtend 03:20u. Ik lig te slapen als mijn diensttelefoon afgaat en ik neem op. Het is Lily (bijna 40 weken zwanger). Haar vliezen zijn gebroken om 02:00u (helder vruchtwater) en ze heeft beginnende weeën. Ze is nog heel goed te spreken en vraagt eigenlijk niet of ik kom, maar wil me laten weten dat ze bezig is. We kletsen even en als ik vraag wat ze nu nodig heeft, vertelt ze dat ze graag even wil overleggen over hoe nu verder. Ik vraag hoe ze haar weeën nu opvangt en hoe lang ze duren. De weeën komen iedere 4-5 minuten en ze duren ongeveer 30sec. Ze vind ze nog goed te toen. Gezamenlijk besluiten we even af te wachten, totdat de weeën wat langer gaan duren of als ze het gevoel heeft mijn nodig te hebben.

Rond 6:00u in de ochtend belt Lily opnieuw. De weeën komen nu a 3 minuten en duren bijna 1 min. Ze zouden het fijn vinden als ik kom. Ik vertrek thuis na enkele minuten en rijdt richting hun bovenwoning in de Amsterdamse Pijp. 

Aldaar tref ik Lily in haar bad. Ze oogt goed in partu zoals wij verloskundigen dat noemen, wat niet meer betekent als: de bevalling lijkt echt goed op gang. Na een half uurtje doe ik inwendig onderzoek: ze heeft 3 cm en haar baarmoederhals is helemaal “verstreken” (plat geworden). Daarbij heeft Lily sterke weeën en frequente weeën die ze heel goed opvangt. 

In haar woonkamer heeft Tom het echte bevalbad inmiddels laten vollopen en samen besluiten we dat ze daarin gaat. Een goede keuze. Ondertussen zet ik alles klaar voor een thuisbevalling. Ik maak een tafel beschikbaar en stal al mijn benodigdheden uit, georganiseerd als ik graag ben.

Ik leg de zuurstofset klaar (standaard bij een geboorte) en dek deze vervolgens af met een hydrofiel doek, want hopelijk heb ik deze helemaal niet nodig en dan hoeven de toekomstige ouders ze niet zo aanwezig te zien. Ik bel de kraamverzorgster en mijn collega verloskundige, want mijn 24 uurs dienst zit er bijna op. 

Lily hangt, kreunt, huilt soms in bad waar ze haar weeën opvangt.  Ze komen nu heel snel achter elkaar. Ik zie dat ze snel gaat, ook al is het haar eerste kindje, ik zie en weet dat dit niet lang meer duurt. Zonder te toucheren, bevestig ik haar dat dit niet lang meer duurt… Mijn collega komt net voordat Lily persdrang krijgt binnen. Zij zal de foto’s maken, zoals deze toekomstige ouders graag zouden willen. Ik maak de bevalling af (officieel zit mijn dienst erop), want als ik rond 9:00u toucheer heeft ze volledige ontsluiting. No way dat ik haar nu in deze fase nog verlaat, deze sterke en moedige vrouw!

Ze perst op gevoel mee tijdens de wee, als ik haar vertel dat ze mag toegeven aan de druk die ze voelt. De baby is gelukkig continue in goede conditie, als ik naar de harttonen luister. 

Al persend en later al zuchtend wordt na 20 min een piepklein meisje geboren in bad.

Na 20 seconden haalt Lily haar samen met mij boven water en ze huilt direct goed door. Ze heeft een goede start. Wat een mooie geboorte! En er is bij iedereen ontlading. 

Dit gevoel blijft met geen pen te beschrijven en blijft gelukkig na bijna 10 jaar verloskundige zijn, nog even hevig… Als een fijne rush adrenaline van ontlading. 

De placenta wordt onder mijn begeleiding even later ook in bad geboren. En na een half uurtje ongeveer halen we moeder en kind uit bad en installeren we hen op de bank.

De zon schijnt inmiddels volop de woonkamer binnen als dit nieuwe gezin bijkomt van deze bijzondere, “life-changing” gebeurtenis.

Ik draag mijn dienst over aan mijn collega en zij zal de rest van mijn werk overnemen. Zij weegt en kijkt de baby na en zij zal zorgdragen voor eventuele hechtingen bij Lily, mochten die nodig zijn. 

Ik laat een klein uurtje na de bevalling twee volkomen gelukkige mensen achter, want Lily en Tom hebben de geboorte gekregen die zij zo wensten en waar zij ook echt hun best voor hebben moeten doen. Achteraf blijkt de baby inderdaad dysmatuur (gewicht te laag voor de zwangerschapsduur), want ze blijkt maar 2300 gram te zijn. Maar wat een klein pittig meisje is dit! Binnen 7 dagen zit ze weer op haar geboortegewicht en heeft ze niets anders gedronken dan aan mama haar borst. Nooit naar het ziekenhuis gehoeven, alleen maar heel dicht bij papa en mama geweest in hun veilige omgeving, hun tijdelijk huis in Amsterdam.

Over 4 weken vertrekken ze weer op doorreis. Eerst naar Tsjechië en daarna richting Australië. Wat een bijzonder stel, wat een mooie geboorte en wat fijn om dit samen met een collega te mogen doen. 

Bevallingsverhaal: “Plots stond heel de verloskamer vol, ze renden met mijn bed door de gangen…. Wat was er?!”

Dinsdag 22 april 2014… 

Ik was net 34 weken zwanger op dat moment. Net zoals elke avond ging ik vroeg naar boven en nog even in de babykamer kijken voor het slapengaan. Over een paar weken zou mijn kleine meid hier liggen. Met die gedachte ging ik naar bed. Het was nog geen uur later toen ik plots wakker werd van een raar gevoel. Mijn bed was helemaal doorweekt… Had ik nou ner in mijn bed geplast? Ik voelde aan mijn buik… Het zou toch niet? Daar is het toch nog veel te vroeg voor?! Ik probeerde zo snel mogelijk op te staan. Ik voelde een straal vloeistof langs mijn benen lopen. In een mum van tijd was ik helemaal in paniek. Terwijl ik in het donker de lichtknop zocht, schreeuwde ik: “SCHAT, WORDT WAKKER! Ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn! Dit kan toch niet NU al?!” 

Ik stond aan de grond genageld. Ik wist even niet wat mij overkwam, want dit had ik totaal niet verwacht op 34 weken. Mijn vriend rende naar de badkamer om handdoeken te halen terwijl hij zijn moeder belde, aangezien we geen auto hadden. Op weg naar het ziekenhuis ging er zoveel door mijn hoofd. Mijn emoties namen de bovenhand en de tranen begonnen over mijn wangen te rollen. Zou er iets mis zijn? Waarom gebeurt dit nu al? Ik was destijds niet echt op de hoogte van vroeggeboortes en dergelijke. Het onbekende boezemde me ontzettend veel angst in. Ondertussen waren we bij het ziekenhuis aangekomen. Met een dikke handdoek tussen mijn benen waggelde ik naar de verloskamer… 

“Hoe zijn de weeën, mevrouw? Heb je veel pijn?” De eerste vraag die mij gesteld werd. Weeën? Euh, nee… Ik had geen pijn, ik voelde helemaal niets. Is dit wel normaal? Zoveel vragen schoten plots weer door mijn hoofd. Terwijl ik aan de monitor gezet werd, kreeg ik de hele uitleg. De weeën konden ook pas later op gang komen. Dit heet ‘langdurige gebroken vliezen’. Ze hadden mij verteld dat ze minstens 24 uur gingen wachten. De uren gingen voorbij en er gebeurde nog steeds niets. In de tussentijd werd er regelmatig een hartfilmpje gemaakt van mijn meisje in mijn buik. Ook mijn temperatuur en polsslag werden regelmatig gemeten. Na 24 uur werd er een met een wattenstaafje een kweek afgenomen om te zien of er risicovolle bacteriën aanwezig waren. Alles was in orde en omdat er nog steeds niets veranderd was, werd ik verplaatst naar een gewone ziekenhuiskamer. 

Daar werd ik ingelicht dat een baby tot maximum 72 uur na het breken van de vliezen nog zonder gevaar in de buik kon doorbrengen. Ze wouden dus nog even wachten in de hoop dat de weeën nog spontaan zouden beginnen. Ik probeerde wat rust te nemen en mijn gedachten even uit te zetten. Ik kon toch niets anders doen. Toen ik wakker werd van mijn kort dutje voelde ik samentrekkingen in mijn buik. Ik drukte onmiddellijk op het belletje. Zouden mijn weeën dan nu begonnen zijn? Ik werd aan de monitor gelegd en ik keek vol spanning naar de verpleegster. Ja hoor, de weeën waren begonnen en werden steeds heviger. Ik werd terug naar de verloskamer gebracht… 

De uren verstreken en de weeën werden steeds pijnlijker. De ontsluiting vorderde ook niet zoals het moest. Ik heb een heel lange tijd vastgezeten op 5 cm ontsluiting. Daarna ging het maar niet verder, maar de weeën waren zo pijnlijk en ik was echt al volledig uitgeput. Zowel lichamelijk als emotioneel. Het was ondertussen al de nacht van 24 april… Ik kon het allemaal niet vatten. Ik was toch pas 34 weken zwanger? Ik kon het nog steeds niet verwerken dat ik daar lag in de verloskamer… al zeker niet in een situatie die ik me zo anders had voorgesteld. Alsof het allemaal nog niet overweldigend genoeg was, begon de monitor opeens te piepen. Twee verpleegster stormden de verloskamer binnen. Ik zag ze rennen en hoorde de woorden die als een bom op mij insloegen: de hartslag van de baby is aan het dalen. Ik kan niet omschrijven welk gevoel er door me heenging. Ik was sprakeloos, er kwam geen geluid uit mij. Tranen liepen over mijn wangen. De verpleegsters probeerde mij gerust te stellen en vertelde mij dat dit wel vaker gebeurt en dat de baby zich vanzelf herstelt en we snel weer een normaal hartritme zouden horen. Ik probeerde niet gek te worden van elk piepje of beter gezegd van de gezichtsuitdrukkingen van de verpleegsters bij elk piepje… “Ik ga een dokter halen”. Met deze woorden verdween de ene verpleegster, terwijl de andere verpleegster mij probeerde te sussen. Haar blik nog steeds vast op de monitor gericht. 

Een ogenblik later kwam de verpleegster terug met een dokter. Daarna kwam er nog een dokter en plots stond heel de verloskamer vol. Ik kon totaal niet meer bewegen, wat was er aan de hand? Toen breek de hel los. “Bel de OK, we moeten haar eruit halen. Nu!” Terwijl ze met mijn bed door de de gangen renden zag ik alles voorbij flitsen. Ik zag hoe een verpleegster tegen mij probeerde te praten, maar ik hoorde niet wat ze zei. Ik was zo in paniek dat ik verlamd was op dat moment. Ik kon zelfs niet meer nadenken, ik was volledig van de wereld. Black-out. Ik kwam de operatiekamer binnen. De lichten waren zo helder en sterk. Alles ging zo snel, ik kon niet meer volgen. Het enige wat ik kon doen was huilen. Ik had geen besef meer van wat er allemaal gaande was. Ik hoorde zoveel stemmen om me heen, maar hoorde eigenlijk alleen maar geruis. Zelfs de woorden van mijn vriend die naast me zat, kwamen niet binnen. 

Nog voor ik het kon beseffen stond de vroedvrouw naast me met mijn meisje. Een fractie van een seconde. Ik wou mijn armen strekken om haar aan te nemen, maar ze was alweer weg. Ik begon nog harder te huilen. Ik heb haar niet eens goed kunnen zien. Ik heb haar niet eens horen huilen. Heeft ze wel gehuild? Ik voelde me zo machteloos, zo een intens verdriet had ik nog nooit gevoeld. Ik was emotioneel helemaal gekraakt. Ik was net voor het eerst mama geworden, maar ik weet niet hoe mijn baby eruit zag of waar ze nu naartoe was. Ik kan me alleen maar herinneren dat ik zo aan het huilen was, dat het plots allemaal zwart werd. Ik werd wakker in een grote, lege, kille kamer. Ik was helemaal alleen. Mijn vriend was er niet, mijn meisje was er niet. Niemand was er… en weer voelde ik de tranen over mijn wangen stromen. Een tijdje later kwam de verpleegster binnen en vertelde me dat ik in de ontwaakkamer lag tot de verdoving helemaal is uitgewerkt. Mijn meisje moest na de geboorte gestabiliseerd worden en daarna in een transportincubator meegenomen worden naar de afdeling Neonatale intensieve zorg. Ik heb daar uren doorgebracht. De gedachte dat ik de eerste uren niet met haar heb kunnen doorbrengen, brak mijn hart nog meer. Het voelde alsof ik de geboorte van mijn eerste kind gemist heb. Ze was aan het vechten voor haar leven en ik lag hier zo machteloos. Ik kon niets doen. Verschillende scenario’s over dat ik haar zou verliezen gingen door mijn hoofd. 

Toen ik uiteindelijk de ontwaakkamer mocht verlaten, brachten ze me naar mijn kamer. Daar zat mijn vriend, compleet uit zijn doen. Want hij was nog niet op de hoogte gebracht van de situatie en wist natuurlijk niet wanneer ik terug zou zijn. Een paar uur later mochten we dan eindelijk onze klein meid zien. Ik werd met mijn bed naar de dienst Neonatale intensieve zorg gebracht. Ik zag allemaal baby’s in een couveuse liggen. Waar was mijn baby? Mijn bed werd naast een couveuse geplaatst die bedekt was met een deken. Mijn hart ging tekeer als een gek. Na al die uren ging ik eindelijk mijn kleine meid zien! Tranen liepen weer als watervallen over mijn wangen toen ze de deken weghaalde. Zo breekbaar, zo klein. Allemaal draden en kabels. Het voelde alsof ik gefaald had. Dit was mijn schuld. Toen ze uiteindelijk op mij gelegd werd, durfde ik niet meer te bewegen. Ik was zo bang om haar te breken. Ik had nog nooit zo een kleine baby gezien. Maar wat heb ik genoten van dit moment! Het moment dat we haar eindelijk ook haar naam konden geven: Eliana. We hebben nog drie weken heftige weken op Neonatale moeten doorbrengen. Wat was ik gelukkig toen ik met mijn lieve Eliana eindelijk naar huis mocht gaan! Mijn leven als mama van een prachtig meisje kon nu eindelijk beginnen

Sommige baby’s eten slecht, mijn baby eet niet DEEL III

Wanhopig als ik was omdat we ons zoontje al 10 maanden alleen maar slapend een fles konden geven, niet (goed) groeide en verder niks wilde eten en drinken zocht ik iedere vrije minuut op het internet naar een oplossing. En toen vond ik Notube, een organisatie gevestigd in Oostenrijk. Ze hebben al ruim 25 jaar ervaring met niet-etende kinderen en bieden 92% garantie dat je kindje daar gaat eten! Na veel papierwerk en telefoontjes krijgen we te horen dat de verzekering deze (dure) behandeling gaat vergoeden en bereiden we ons voor op ons vertrek dar over anderhalve week plaats gaat vinden. 

Nadat de euforie en de adrenaline van het goede nieuws van de verzekering wat aan het wegebben zijn realiseren we ons ook heel erg goed dat het wel echt heel bijzonder is dat de verzekering onze reis en behandeling voor Mitz naar Oostenrijk gaat vergoeden. Ook realiseren we ons steeds meer dat het geen vakantie gaat worden in Oostenrijk. Integendeel, het zal voor ons alle drie heel erg hard werken zijn.

We hebben de vliegtickets al geboekt en zijn aan het rondkijken voor een geschikte accommodatie. Mitz is een (zeer) slechte slaper, dus een eigen kamertje voor hem lijkt ons wel erg fijn. Dan kunnen wij s’ avonds ook iets meer ontspannen, als hij bij ons in dezelfde kamer slaapt dan kunnen we alleen maar stokstijf stil zitten of zelf gaan slapen.

Ook lijkt het ons prettig om wel wat in de buurt van de ‘eating school’ (zo heet de eetkliniek)  te zitten, we gaan met het vliegtuig en hebben daar geen auto, dus iets op loopafstand of een plek waar het openbaar vervoer dichtbij zit ook wel zo praktisch.

En ondanks dat de reden waarom we op reis gaan natuurlijk niet leuk is kijken we, kijk ik er eerlijk gezegd ook heel erg naar uit. We hebben allebei echt hele goede hoop dat Mitz het daar goed gaat doen; we weten dat hij wel kan eten en hebben voorzichtig wel wat vertrouwen in hem dat hij het ook gaat doen! En wat ook wel heel erg fijn is, is dat onze wereld eindelijk weer eens wat groter zal worden. We zijn nu zo aan huis geboden vanwege het slapend voeden, we krijgen hem ergens anders nooit in slaap en in de auto wil hij slapend niet drinken. We hebben daarom al zo vaak feestjes en verjaardagen van familie af moeten zeggen omdat we het niet aandurfden om Mitz een dag niet te kunnen voeden. En de keren dat we het wel geprobeerd hebben zaten we altijd in de auto naar huis met een heel erg teleurgesteld en gefrustreerd gevoel omdat het weer niet gelukt was.

Dus hoe fijn is het dan als we er met z’n drieën op uit kunnen! Even weg van alles, eindelijk weer eens een andere omgeving, echt helemaal weg! En Mitz gaat voor het eerst vliegen, hoe zal dat gaan? Gelukkig is het maar een korte vlucht van 2 uurtjes dus dat is te overzien. Maar het zal ons ook stress geven aangezien het tijdens het reizen erg lastig zal gaan worden om Mitz te kunnen voeden.

Mitz zijn grote broer Joël is al 17 en blijft alleen thuis. Hij moet natuurlijk gewoon naar school, wat we helemaal begrijpen maar wat zullen Joël en Mitz elkaar missen…Die zijn zò dol op elkaar! En voor mij als moeder blijft het toch lastig om ‘maar’ 1 zoon bij je te hebben en ga ik Joël natuurlijk ook echt missen. Dus ik regel nog maar wat eetadresjes voor hem en onze lieve buurvrouwen en familie zullen natuurlijk een oogje in het zeil houden. En gelukkig is er facetime!!!

We bereiden ons zo goed als het kan voor op ons vertrek en voor het eerst sinds tijden voel ik me wat meer ontspannen. Eindelijk mensen die ons gaan helpen, die ons begrijpen en ik hoor er zoveel goede verhalen over, zou alles over een tijdje dan echt achter de rug zijn?

Een week voordat we echt fysiek starten met de eating school van No Tube in Oostenrijk begint het online gedeelte van het programma al.

We moeten ieder dag zijn intake doorgeven, wat eet hij, hoe, hoeveel en hetzelfde met drinken. Ook moeten we hem iedere dag wegen en dat ook doorgeven.

En dat wegen is nu wel weer een dingetje. Een week voordat we vliegen blijkt Mitz helemaal niet fit te zijn. Het begon al met minder drinken, een beetje hangerig en veel dunne ontlasting waar zijn billetjes ook helemaal kapot van gingen en hij het uitgilde van de pijn als hij voor de zoveelste keer die dag verschoond moest worden.

En ieder dag werd het slechter: Mitz bleef maar leeglopen en leek nog weer zieker te zijn dan de dagen ervoor. We zeiden nog tegen elkaar: ‘gelukkig is hij niet aan het overgeven’. Als Mitz overgeeft irriteert dat direct zijn slokdarm weer en dat verergert zijn reflux weer. Maar we hadden het nog niet gezegd of het spugen begon. Alles kwam eruit, zelfs van ieder slokje water moest hij weer spugen. Het was een heel zielig hoopje mens.

Op een gegeven moment ging het spugen de hele nacht door en hebben we de huisartsenpost gebeld omdat hij ook geen plasluiers meer had. Met de tips die we van hen kregen zijn we uiteindelijk de nacht doorgekomen en ben ik de volgende dag met hem naar de huisarts gegaan. Die constateerde naast een hevige buikgriep ook nog een oorontsteking (vandaar waarschijnlijk de koorts) en had gelukkig wel door dat wij heel erg bang waren voor uitdroging en een eventuele sonde. Ze schreef direct een enorme berg medicijnen voor en vooral sinds we het medicijn tegen de misselijkheid gebruikten heeft hij niet meer gespuugd!

Het weegmoment was wel even schrikken, in een paar dagen tijd 300 gram afgevallen. Daar doen we ongeveer een maand over om dat er weer aan te krijgen. Dik balen dus en wat een stress, in Oostenrijk valt hij waarschijnlijk ook af als hij aan de eetkliniek begint dus wat blijft er dan nog van hem over? Ook weten we niet wat voor nadelige gevolgen dat kan hebben voor Oostenrijk dus we besluiten contact met de artsen daar te zoeken.

De artsen daar zijn heel helder: Mitz moet in goede conditie zijn wil hij mee kunnen doen aan het programma, anders heeft hij er weinig aan en daarnaast willen ze niet dat hij eventueel andere kinderen besmet, wat ik ook wel begrijp, maar wat een tegenvaller zeg!

En iedere dag lijkt Mitz nog weer zieker dan de dag ervoor. De artsen in Oostenrijk willen het tot  de vrijdag voor ons vertrek op zondag bekijken en dan samen een beslissing nemen of we er wel of niet heen kunnen gaan of dat we het een of twee maanden moeten uitstellen. Dat klinkt nog zò ver weg…maar we willen natuurlijk ook de beste kans van slagen hebben. Dus we knuffelen hem nog maar extra veel en hopen dat hij snel opknapt. 

Maar Mitz knapt maar niet op. Hij houdt niks binnen en is al een halve kilo kwijt, waar we zo ontzettend hard voor gewerkt hebben om die eraan te krijgen, bij hem is iedere gram er eentje… De huisarts wil dat hij op donderdag opknapt, anders moet hij worden opgenomen en krijgt hij een sonde. En die hebben we nu juist 10 maanden lang buiten de deur weten te houden. Het zal toch niet dat hij op de valreep van de behandeling in Oostenrijk toch nog aan de sonde moet met alle gevolgen van dien? Onze kinderarts geeft ook aan dat een sonde waarschijnlijk erg traumatisch voor hem zal zijn en geeft nog goede tips qua drinken waar we direct mee aan de slag gaan. Als hij wel een sonde moet kan het zo zijn dat hij dan helemaal nooit meer een fles wil drinken. Een sonde is natuurlijk een uiterst noodmiddel maar heeft ook zo ontzettend veel nadelen, helemaal om er weer af te komen. Toen Mitz jonger was deed hij niet zoals alle andere baby’tjes zijn handjes en speeltjes in zijn mond, hij deed helemaal niks in zijn mond. We hoefden zelfs nooit op te letten of er geen kleine dingen op de grond lagen als hij aan het rondkruipen was, hij deed het toch niet in zijn mond. Ook mochten wij niet met onze handen, lepels of flessen in de buurt van zijn mondje komen en hebben we maandenlang onder begeleiding van verschillende pre verbale logopedisten spelletjes en oefeningen gedaan waardoor we heel langzaam weer in de buurt van zijn mondje mochten komen en hij ook heel voorzichtig weer speelgoed en zijn eigen handjes in zijn mondje ging doen. De kinderarts geeft aan dat we daar dan in ieder geval weer opnieuw mee moeten beginnen als hij wel een sonde moet.

Wat een pech, wat een slechte timing en vooral arme Mitz, wat is het mannetje beroerd en ziek…

Oostenrijk lijkt helemaal ver weg, onze eerste prioriteit is zorgen dat hij niet uitdroogt en dus niet aan de sonde hoeft.

Mitz weigert nu ook slapend te drinken en we voelen ons zò machteloos, helemaal omdat we weten dat hij het zo nodig heeft. Hij drinkt alleen maar een paar slokjes water en we zien hem zichtbaar vermageren. Mijn hart huilt, ik wil hem zo graag helpen maar ik kan niks voor hem doen, echt een vreselijk gevoel. En de stress is natuurlijk sterker aanwezig dan ooit, normaal drinkt hij al weinig, nu helemaal niks. Ik kan er niet meer van slapen.

Mitz slaapt meer dan dat hij wakker is en we zien wel dat dat hem goed doet. Helaas heeft hij maar 1 plasluiertje per 24 uur en dat moeten er wel wat meer gaan worden, de huisarts twijfelt over een opname omdat hij zoveel afgevallen is en zo weinig plast, we hebben iedere dag contact dat is wel heel fijn.

Onze kleine strijder, hopelijk knapt hij snel op. En dan is natuurlijk nog de vraag of hij genoeg reserves heeft met een halve kilo minder en een zwakke weerstand om aan de eating school te beginnen. Zal hij op tijd weer beter zijn? We duimen….

Tsjaaaa, wanneer start je met werken na een stilgeboorte?

23 weken na de geboorte van Noah kan ik zeggen dat ik weer aan het werk ben. Ik ben polikliniek assistente in het ziekenhuis in Almere. 

1 februari 2019 – 4 weken nadat onze nachtmerrie begon. Ik heb een telefonische afspraak staan met de ARBO arts. Eigenlijk is bij haar alleen in grote lijnen bekend wat er gaande is, maar omdat ik al sinds oktober/november halve dagen ging werken in verband met mijn bekkeninstabiliteit moest ik nu toch echt ‘op het matje komen’. De timing was eerder al niet heel top want toen belde ze op het moment dat wij Noah zijn as gingen ophalen .. 

Mijn ARBO arts is een hele lieve vrouw en kan heel makkelijk een gesprek met haar voeren. We bespreken alles en maken een plan van aanpak. Ik mag zelf in eerste instantie aangeven wat mij fijn lijkt en samen komen we tot de conclusie dat wekelijks een bakkie koffie doen een goed idee is. ‘Zo gezegd, zo gedaan’ want ging gelijk die week daarop koffie drinken met m’n teamleidster. Vervolgens was ik daar 2,5 uur en met klotsende oksels heb ik mensen vertelt wat er is gebeurd. Iedereen is zo lief en ze geven steunvolle woorden. Na die 2,5 uur was ik totaal afgepeigerd. In bijzijn van anderen gaat bij mij een knop om. De knop gaat naar standje ‘ik troost anderen en zet mijn eigen verdriet opzij’.. Mega zwaar dus. ‘S avonds komen de tranen, het keiharde besef komt weer keihard binnen, maar gelukkig: ik mág weer huilen. Ik ben veilig thuis. 

Er verstrijken een aantal weken waarin ik wekelijks langs het werk ga voor koffie en ik merk dat ik toe ben aan meer. Ik plan een moment in dat ik alleen op kantoor m’n mail ga kijken sinds 3 januari. Ik lees alles maar ik sla niets op. Oh jawel: die gaat pensioen, die gaat weg, die is jarig, dit is gewijzigd in het systeem en 1 mail later is die wijziging alweer terug gedraaid naar het oude. Top. Brengt mij dus volledig van de leg, iedereen is al jarig geweest of hebben hun afscheidsfeestje al gegeven. Niets relevants is in mijn hoofd blijven zitten. Ik ben nog niet klaar voor ‘meer’. Die weken daarop ben ik dus weer aanwezig om koffie te drinken en om diezelfde mails nog een keer te lezen in de hoop dat ik IETS opsla maar je denkt toch niet dat er iets bij past als je 24/7 aan je kindje denkt? Dat je in elk woord de naam Noah ziet?

Ik weet niet precies waardoor het ineens veranderde maar ik had ZIN om naar m’n werk te gaan. Ik heb gelijk die ochtend m’n teamleidster geappt en gevraagd of ik voor mijn ‘koffie momentje’ langs mocht komen. Ik was er rond 10:00 uur en had in mijn hoofd dat ik om 12:00 uur weer weg zou gaan. Steef was ook aan het werk die dag (die werkt op de IC in hetzelfde ziekenhuis). Het werd 12:00 uur en ik kreeg ineens een heel naar gevoel. Weet je waarom? Ik dacht aan het feit dat ik naar huis zou gaan en dat ik alleen zou zijn. Tranen vullen mijn ogen, knoop in m’n maag. Voor ik het wist zei ik tegen m’n collega’s: ik blijf. Ik blijf tot Steef klaar is met werken (16:00 uur). M’n collega’s waren zo lief. We hebben het echt over van alles en nog wat gehad en niet perse alleen maar over Noah want dat gaf ik aan. Ik wilde weer even meedoen in de huidige maatschappij. De maatschappij waarin de tijd de afgelopen weken niet heeft stilgestaan. Echter kreeg deze middag een flinke wending toen er een arts naar mij toe kwam en zijn gesprek met mij opende met: “Wat fijn om jou hier weer te zien. Wat heftig allemaal hé” dus ik bedank de persoon in kwestie en geef aan het fijn te vinden om weer op het werk te zijn. Ineens zegt hij: “Maar hoe gaat het met de kleine? Groeit en bloeit lekker?” Ik zit te kijken en denk heel hard na. Ik moest oprécht nadenken van wat er zojuist gezegd is. Ik hoor m’n collega’s ook stil vallen. Langzaam en zachtjes zeg ik: “Hij groeit en bloeit helaas niet….”. Hij kijkt mij verschrikt aan en zegt: “Maar je was toch zwanger van een tweeling? Waarvan er 1 is overleden en 1 in leven is gebleven?” Vanaf hier gingen letterlijk 100 vraagtekens door m’n hoofd. Opeens vond ik het niet meer zo fijn om op het werk te zijn maar gelukkig werd ik enorm goed opgevangen door m’n collega’s en heb ik rustig het hele verhaal uitgelegd. Dit zie je alleen zo niet aankomen wanneer je al zo open en eerlijk over alles bent en inmiddels al zoveel collega’s hebt gesproken. Dan zou je denken dat er geen verwarring meer kán ontstaan ..?

Inmiddels ben ik langzaam aan weer mijn uren aan het opbouwen. Op dit moment werk ik 3x 4 uurtjes en elke 2 a 3 weken kijk ik samen met mijn teamleidster of we die dagen een uurtje kunnen uitbreiden. 

Met mijn ARBO arts heb ik elke 6 weken contact en die verloopt elke keer heel fijn. Ik voel mij totaal niet opgejaagd en krijg veel begrip. Het werken gaat goed. Ik kan nog niet alle werkzaamheden aan zoals aan de balie zitten omdat wij regelmatig zwangeren op de poli zien dus ik ben vooral achter de schermen bezig. Ook ben ik niet meer op therapeutische basis. Ik word oprecht weer verwacht en ingedeeld op taken die niet zomaar kunnen blijven liggen. Vind dat soms wel moeilijk omdat ik niet meer zoveel dingen tegelijk kan als dat ik voorheen kon en moet regelmatig even een rondje lopen door de gangen om mijn hoofd weer te resetten. Aan de andere kant voelt het zo fijn om weer ‘nodig’ te zijn. Dat ik weer mee mag doen in de normale dingen. 1 ding mag alleen niet vergeten worden: Noah gaat overal met mij mee naartoe. Het is niet dat ik die ‘thuis’ laat en dat ik weer de oude ben. In tegendeel. Ik moet opnieuw leren genieten. Ik moet opnieuw leren leven want dit zwarte gat blijft, het gemis blijft en daarom moet ik ‘opnieuw leren lopen’.. 

‘Je moet er van genieten, ze zijn zo snel groot’, deze zin MAAKT. ME. GEK.

Tijdens mijn zwangerschap, maar ook na de geboorte van Isa, kreeg ik zo vaak te horen: ‘geniet ervan’. Ondanks het verblijf in het ziekenhuis, ‘geniet van de momentjes met Isa’, ze groeien zo hard, de tijd gaat zo snel, ‘geniet zolang het nog kan’. Hele normale opmerkingen en waarschijnlijk ontzettend goed bedoeld. Ik betrapte me er gisteren op dat ik een kaart schreef naar een vriendin die mij vertelde dat ze zwanger is en ik onder aan de kaart schreef: ‘Geniet van de zwangerschap’. Ik zeg het zelf dus ook.

Mond, spraak, arm. Beroerte-alarm! Maar deze dame is ook nog eens 13 weken zwanger!

Het was 2 april, het begon als een gewone dag. Ik was 13 weken zwanger en had geen kwaaltjes. In de middag was de klassieker Ajax-Feyenoord, deze wedstrijd gingen we gezellig bij de buren kijken. Ik was moe en voelde me niet helemaal mezelf. “Ach, het zullen de hormonen wel zijn”, dacht ik. Na de wedstrijd zijn we naar huis gegaan en ben ik op de bank gaan liggen. Vrij snel ging me hoofd bonken en kreeg ik een raar gevoel in me rechterarm. Ik nam paracetamol in de hoop dat het af zou zakken. Helaas was dit niet het geval, het trok door naar me linkerbeen. Ik voelde me alles behalve goed en helemaal niet mezelf. Toch maar even de HAP bellen, want het ging na een uurtje alleen maar slechter. De rechterkant van mijn gezicht was wat gaan hangen. Ik mocht gelijk naar het ziekenhuis komen, want ze wilden me direct zien. Aan de telefoon was ik nog goed aanspreekbaar, dus we gingen met eigen vervoer. In de auto ging het steeds slechter. Ik viel soms weg en kwam steeds moeilijker uit me woorden. In het ziekenhuis aangekomen kreeg ik voorrang op iedereen, omdat mijn partner aangaf die snel veranderingen zag. Ik was zo bang, want ik had geen controle meer over m’n rechterarm en lopen ging ook niet want ik voelde nu ook mijn linkerbeen niet. Na wat onderzoeken ben ik vrij snel over geplaatst naar de SEH. Ik wist bijvoorbeeld niet eens meer wanneer ik geboren was… Daar lag ik dan aan een hartfilmpje. Er werd ook bloed afgenomen. De zorg om mijn kleintje in mijn buik kon ik geen moment los laten. Tegen elke arts heb ik geprobeerd te zeggen dat ik zwanger was en dat ik een echo wilde. Dit lukte natuurlijk niet, maar mijn vriend snapte gelukkig wat ik wilde vertellen. Ondanks dat de onderzoeken goed waren op dat moment, had ik wel een afwijkende bloeduitslag. Opgenomen worden was de volgende stap. WAT? Nee, ik wil niet slapen in het ziekenhuis. Ik wil naar huis! Ik werd gek, maar de juiste woorden kwamen er niet uit, veel tranen wel, hoe frustrerend!

 

 

 

Ik had lieve zusters, maar de kopzorgen om mijn kleintje bleef. “Een echo dat komt morgen wel”, zeiden ze. “We maken ons meer zorgen om jou, dat kleintje zit daar wel veilig.” We kregen te horen dat er in mijn hoofd toch eventjes kortsluiting is geweest een beroerte, maar als je zo jong bent (25 jaar) willen ze het niet zo noemen. Ze noemen het dan een hersenverkramping. WAT? Hoe dan? Waarom ik? Word ik weer de oude? Kan ik straks wel zorgen voor ons eerste kindje? Kan ik over 13 weken wel trouwen? Ik was onwijs verdrietig en voelde me zo machteloos. Ik kon niks. Met naar de wc gaan moesten ze me helpen. Uit mijn woorden kwam ik nog steeds niet. Mijn vriend ging naar huis om er de volgende dag weer voor mij te zijn, want ik moest rusten. De volgende dag was mijn spraak nog steeds slecht en m’n kracht werd ook niet beter. Maar eindelijk kreeg ik een echo! Halelujaaa! Hoe was het met mini? Gelukkig was er een springlevend kindje te zien die gelukkig niks mee kreeg van deze achtbaan. Onderzoeken werden gedaan om te kijken of er vooruitgang was. De arts gaf aan dat het wel een tijdje kon duren voor ik weer de “oude” zou zijn. De volgende dag kreeg ik de kracht in mijn arm en been terug, langzaam maar het kwam. M’n spraak was heel sloom en het kostte me onwijs veel energie om de juiste woorden te vinden, als ik al de juiste woorden vond. Ik heb de meest rare zinnen gemaakt. Maar ik kon weer lopen, nouja, me voortbewegen is een beter woord. Ik kon beetje bij beetje mezelf weer verzorgen, ondanks het me veel energie kosten. Maar ik deed er alles aan om weer mezelf te worden. Keihard blijven oefenen!

 

 

Aan einde van een goede middag kreeg ik te horen dat ik naar huis mocht om verder te herstellen, maar dat ik wel heel rustig aan moest doen. De week erna moest ik op controle komen bij de neuroloog. Het terugkomen van mijn spraak heeft lang geduurd. Zeker voordat ik weer helemaal goed kon praten. Soms als ik moe ben, maar echt moe en hoofdpijn heb, kost het moeite de juiste worden te vinden. Wat ben ik bang en verdrietig geweest. Mijn lichaam was eventjes een vreemde en niet meer van mij. Gelukkig is alles goed gekomen en kan ik volop van het leven genieten en in het bijzonder van m’n zoontje. Een echt oorzaak voor de verkramping is er nooit echt gevonden. Wat ik wel weet door dit alles: GENIET VAN ELKE DAG! Er kunnen je plotseling gekke dingen overkomen… 

 

 

 ANOUK 

Mama Aartje is een High Sensitive Person! Do you fit the profile…?

Vaak kunnen bepaalde dingen je echt enorm aantrekken… Als je ruzie hebt met je man of vriend(in) kun je daar lang boos over blijven en ben je sneller gekwetst. Bovendien kun je de stemming van iemand ongewild overnemen; bijvoorbeeld als iemand chagrijnig is, word jij dit ook. Vroeger werd je als ‘verlegen’ bestempeld. Herken je dit? Dan ben jij misschien wel een zogenoemde ‘high sensitive person’. Het is geen aandoening of stoornis maar een heel normaal verschijnsel.

Ik ben erachter gekomen omdat ik mezelf heb leren kennen toen ik voor het eerst moeder werd. Ik was jong, ging samenwonen en er was een eerste kindje op komst. Nadat onze eerste er was kreeg ik een enorm verantwoordingsgevoel (heeft iedereen wel denk ik) en werd meteen ‘volwassen’. Ik ontwikkelde mijn eigen leven en ging op zoek naar mezelf. Heel bijzonder om erachter te komen hoe je zelf in elkaar zit terwijl je dat eerder nooit wist!

Zo kwam ik erachter dat ik een ‘high sensitive person’ ben. Ik heb een best goede mensenkennis en kan al vrij snel zien aan iemand wat diegene van mij vindt. Ook als iemand iets negatiefs tegen me zegt, kan ik me dat persoonlijk aantrekken. Naarmate de tijd vordert leerde ik ermee omgaan en kun je het sneller naast je neerleggen.

Als ik een drukke dag heb (gehad) wordt het me vaak teveel en ben ik echt bekaf. En als dan mijn kindjes dan nog om aandacht vragen kan ik dat niet zo goed hebben.

Ook op het werk merkte ik veel van de HSP. Ik was erg bang om fouten te maken en deed ontzettend mijn best om het te voorkomen. Ik schreef alles wat ik moest onthouden op om niets te vergeten. Al was het maar iets ‘stoms’. Als ik een opdracht moest doen waarbij mijn collega moest meekijken werd ik daar zenuwachtig van en ging daardoor juist de fout in. Het enige wat je daaraan kunt doen is vertellen dat je daar last van hebt zodat ze het kunnen begrijpen. Verder raak ik snel geïrriteerd als mensen teveel dingen tegelijkertijd van me vragen.

Ook vermeed ik mensen of plaatsen waar ik een slecht gevoel bij kreeg of waar ik van wist dat het problemen zou gaan opleveren voor mijn humeur.

Soms kun je bij je eigen kindjes ook zien of ze het hebben. Het hangt er een beetje vanaf hoe oud ze zijn. Kinderen zijn echter nog volop in ontwikkeling dus daar kun je natuurlijk nog niet echt wat van zeggen.

Enkele kenmerken waarvan je niet zou denken dat het bij HSP zou kunnen horen zijn bijvoorbeeld: niet goed tegen sterke geuren, harde geluiden, je schrikt snel, een slecht humeur krijgen als je honger hebt en erg gevoelig zijn voor caffeïne (ik kan maar max. 1x caffeïnehoudende drank per dag drinken anders ga ik het merken).

Er zijn zeker ook fijne dingen aan het zijn van een hoog sensitief persoon. Zo kun je je erg inleven in mensen waardoor je ze kunt begrijpen alsof je het zelf meemaakt. Ook als je een film kijkt, kun je er zo in verdwalen alsof het lijkt of je er zelf in zit en de gevoelens van de acteur kunt ‘voelen’. Dit kan natuurlijk ook averechts werken omdat je je dan zo diep inleeft dat het je constant bezig houdt.

Je kunt diep geroerd raken door kunst of muziek en enorm genieten van delicate geuren, smaken, geluiden en kunstwerken.

Als je dit allemaal herkent, hoeft het natuurlijk niet zo te zijn dat je een HSP bent, maar wil je dat graag weten kun je altijd een test doen op het internet. Nogmaals, het is geen aandoening dus het is in principe geen probleem als je het bent. Misschien kun je jezelf wat beter begrijpen en zie je herkenning in mijn verhaal.

 Als je ook een HSP bent, kun je er eigenlijk van uitgaan dat je bijzondere gaven hebt, tenminste zo denk ik erover 😉

In 2017 scheelde het weinig of we hadden nooit meer vaderdag kunnen vieren… Voor ons is het extra feest!

Zoals het bij vele gezinnen zal gaan, wordt papa gewekt met een heerlijk ontbijtje op bed, gevolgd door een overload aan tekeningen en zelf geknutselde kadootjes. Ik kijk naar hem en met name naar de indrukwekkende wond op zijn schouder. Een paar dagen geleden is Richard voor de derde keer geopereerd aan zijn schouder. Bij het zien van die wond, moet ik op slag denken aan twee jaar geleden. Hoe het toen maar weinig scheelde of we hadden nooit meer vaderdag kunnen vieren…  

 

 

Schrik

Het is een heerlijke zomerse donderdagmiddag en ik hang languit op het houten bankje in onze achtertuin. Mijn favoriete plek, vooral aan het eind van de dag. De zon is er dan nog volop, maar niet meer zo sterk en ik vind dat altijd het fijnste zonnetje: de namiddagzon. Die gloeit heerlijk op je gezicht, niet te warm, niet te koud, gewoon lekker. Ik geniet van mijn zeldzame rustmoment. Dan gaat de deurbel. Dat moet Richard zijn die van zijn werk komt. Hij is wat aan de late kant en dat niet alleen, hij heeft toch een sleutel? Waarom belt hij dan aan? Lichtelijk geïrriteerd (omdat ik net zo lekker in het zonnetje lag en dit soort rustmomenten al zo sporadisch voorkomen) loop ik naar de voordeur. Ik zwiep hem open. “Je hebt toch een sleutel!”, roep ik bits. “Waarom bel je da…” En dan stokt mijn adem. Voor me staat niet mijn echtgenoot. Nou ja, het is hem wel, maar het is hem ook níet. Schaapachtig kijkt hij me aan, alsof hij me wel ziet, maar niet herkent. Zijn hoofd is bebloed, zijn linker arm hangt in een positie die niet natuurlijk is en wanneer hij wat probeert te zeggen, komen er alleen maar onsamenhangende klanken uit. Dan begint hij te huilen en loopt naar binnen. Hij probeert te vertellen, maar zijn zinnen zijn incoherent en zijn mond hangt scheef. Het eerste wat in mij opkomt is: beroerte! Het is er zó ingepeperd tijdens de EHBO cursussen, de drie herkenningssignalen: 1-scheve mond, 2-wartaal, 3-lamme arm. Mijn EHBO-instinct kickt dan ook onmiddellijk in. Stel het slachtoffer gerust, bel 112. En dat doe ik. Ik zet mijn verwarde echtgenoot op de bank alsof hij een kind is en ik zijn moeder en bel de alarmlijn.

 

 

 

Naar het ziekenhuis

Binnen tien minuten arriveert een solo-ambulance. De broeder neemt de zorg van me over en geeft Richard een infuus. Daar zou hij van op moeten knappen, maar het doet vrij weinig. De broeder deelt mijn ongerustheid en belt de meldkamer voor een ‘echte’ ambulance. Ondertussen proberen we erachter te komen wat er gebeurd is. We vermoeden dat Richard gevallen is met de scooter, mede omdat de scooter ook in de kreukels ligt. Maar de toedracht blijft onbekend. Richard herinnert zich niets. Op iedere vraag die hem gesteld wordt, antwoordt hij huilend: “Weet ik niet…” Dan komt Nouri binnen met zijn vriendje van twee huizen verderop en vraagt nieuwsgierig: “Voor wie is die ambulance?” Met het idee dat het voor de buurman is. Onze buurman is een heuse pechvogel en is wel vaker ‘afgevoerd’ met de ambulance. Maar dan ziet Nouri zijn gehavende vader en maakt onmiddellijk het optelsommetje. Zijn gezicht verandert van onbevangen naar zorgelijk en ik zie de paniek in zijn ogen. Ik heb met hem te doen, want hij is al zo gevoelig. Maar tijd om te troosten heb ik niet, want inmiddels is de tweede ambulance ook gearriveerd. Na een korte overdracht tussen de broeders, nemen ze Richard mee. Bizar om je echtgenoot op een brancard de ziekenauto in te zien gaan. Ik kijk naar Nouri en probeer me voor te stellen wat er door hem heen moet gaan. Arme knul.   

Stop met persen: “Sorry mevrouw, ik heb een foutje gemaakt. U zit pas op 6 centimeter in plaats van 10.”

Laat ik beginnen met mijn zwangerschap. 13 weken zwanger en met een beroerte in het ziekenhuis liggen is angstig maar alles is goed gekomen, Met 25 weken aangereden door een auto, 26weken getrouwd en met 34 weken begon mijn bevalling help nee niet nu al. Het kindje mocht komen dus er werd niks gedaan maar de weeën zakte af, pfff fijn blijf nog maar even veilig in mama der buik. Daar liep ik dan rond met 2 cm ontsluiting, de woorden rustig aan doen heb ik dan ook vaak gehoord. 

Op 1 nov zitten wij gezellig op de verjaardag van me schoonvader. Het begon weer te rommelen, druk maakte ik me niet meer, het zullen wel weer de oefenweeen zijn. 

In de nacht werd het toch wat pijnlijker en sneller op elkaar, even de verloskundige bellen dan maar. Niet veel later was ze er en ja ik zat op 3cm zal het dan nu beginnen met 37weken de weeën namen weer af maar ik was er nu wel een beetje klaar mee, hierdoor besloot de verloskundige samen met mij naar het ziekenhuis te gaan. Daar had ik inmiddels 4cm ontsluiting yess er zat weer vooruitgang in. Uurtje later zat ik op 5cm als het zo door zou zetten was ik blij, het was opzich goed te doen maar de grootste motivatie was de vooruitgang waardoor ik het beter kon dragen. Bij 5cm bleef het hangen dus mijn vliezen werden gebroken, wat een gek en raar gevoel. Niet veel later kreeg ik een weeën storm opnieuw werd er onderzoek gedaan want ze zagen dat ik persdrang had. Het verlossende woord mevrouw bij de volgende wee mag u mee persen u heeft volledige ontsluiting ik heb gehuild van blijdschap YES ik kon het op eigen kracht en heb straks mijn zoontje in me arme. De minuten tikte voorbij en zo ook de persweeën mega wat was dit afzien. Na 3 kwartier nogmaals even checken om te voelen of het hoofdje vooruitgang had, sorry mevrouw ik heb een foutje gemaakt u zit pas op 6cm. FOUTJE…. Dat is 4 cm verschil, Ik ben vanaf toen in een bubbel gekomen ik was zo boos moe en verdrietig ik kon niet meer. Niemand was meer leuk (behalve mijn partner daar ben ik bijzonder lief tegen gebleven), ik kon de weeën niet meer gewoon wegpuffe want voor me gevoel waren het persweeën. Ik heb toen gekozen voor een ruggenprik, wat een verademing ik kon de anesthesist wel zoenen. Ik kon adem halen zonder pijn….. 

Even wat eten en rusten want door alles waren me weeën volledig weg hiervoor kreeg ik dus ook weeën opwekkers.

18:45 allemaal piepjes en kamer vol artsen want het ging mis met de kleine er was lichte paniek. 

Mevrouw als wij het zeggen moet je perse want je heb volledige ontsluiting geloven deed ik het niet, maar ik deed wat ze vroegen. Helaas daalde het hartslag je van ons zoontje steeds bij een wee. Om 18:15 zeiden ze dan ook mevrouw het wordt een spoedkeizersnee als het binnen 5 minuten niet lukt. Vacuümpomp, 3 gynaecoloog en 2 co-assistentes stonden aan me bed op mij te duwen en aan me kind te trekken ohjha en vooral waren we aan het lachen, want ik voelde echt 0,0% van alles en ondanks het hartslag je bleef iedereen rustig. Ik zag het al gebeuren een spoedkeizersnee en dat wilde ik echt jiet, maar net toen de kinderarts binnen kwam was daar het huiltje van onze zoon daar was hij dan onze mini. 

Hopelijk is het wat 

Groetjes

Anouk

 

+ Meer berichten