Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Soms helpt het om je kind gewoon even buiten te zetten…

Uitingen van ongenoegen in hysterische mate, zo noem ik ze maar. Hiermee bedoel ik de aanvallen die een kind krijgt als hij (of zij) zijn zin niet krijgt. Een kind is nog niet in staat om zijn onvrede op een rustige manier kenbaar te maken. Het zou wat zijn als jouw 2-jarige je met een betoog van goed onderbouwde argumenten van tafel veegt als hij niet in het bewegende autootje van de buurtsuper mag. Nee, kinderen hebben vaak maar een paar primitieve manieren om zichzelf duidelijk te maken, zoals krijsen, huilen, spartelen op de grond en gooien met spullen. 

Stel je eens voor: De eerste maanden in het leven als alleenstaande moeder, waar begin je?

Mijn eerste maanden als single moeder zijn ingegaan en wat is het anders dan voorheen. Na een vervelende scheiding maar een hele bewuste keuze om weg te gaan was ik nu echt alleen. Mijn dochter heb ik maar voor de helft bij me en de eerste maanden na zo’n breuk zijn zwaar. In mijn geval was ik op zoek naar een nieuw huis, verbleef ik tijdelijk bij mijn oudere zus en haar man die geen kinderen hebben. En nu opeens had ze haar jongere zusje en diens dochter van anderhalf in huis. Een hele ommekeer voor hen en natuurlijk ook voor ons. Ik was veel aan het regelen om alles op orde te krijgen, op zoek naar een eigen woning maar een ‘slechte’ woningmarkt voor een alleenstaande moeder en bijna geen huurwoningen beschikbaar.  

Bevallingsverhaal: “Noa lag in een spagaat, ja serieus…”

Voor mijn gevoel is ze nog steeds klein, maar ze is alweer bijna 7 (time flies!!), bijna 7,5 jaar geleden raakte ik zwanger van Noa Jesabel. Toendertijd nog samen met haar vader. Het gekke van deze ontdekking was, dat ik zonder zwangerschapstest wist, ik ben zwanger. Op 20 december 2011 wist ik het zeker, ik ben zwanger, 20 jaar, super jong en nog aan het studeren. Maar wat waren we gelukkig. Op de Grote Markt in Haarlem naast de verlichte kerstboom vertelde ik Noa’s vader ‘s avonds: ‘Het is toch wel zo..’ en op de echo 6 weken later zagen we inderdaad een klein frummeltje, het hartje hoorden we voor het eerst en ik was direct verliefd. 

Ik voelde in een vrij korte periode mijn lichaam veranderen. Mijn borsten werden gevoeliger… en mijn bloeddruk daalde, hierdoor viel ik een aantal keer flauw, maar verder in het eerste trimester vielen de klachten mee. In het tweede trimester bereikte mijn nesteldrang vooral een hoogtepunt en zag ons huis eruit als een VT Wonen magazine, dat ik al gek werd van binnen als de visite kruimels achterliet op het vloerkleed.

Tijdens een van de eerste bezoeken aan de verloskundige las ik een brochure waarin stond beschreven, dat je kind natuurlijk niet altijd keurig met zijn/haar hoofdje naar beneden hoeft te liggen. Logische dacht ik nog, want mijn broertje was ook een stuitligger en omdat hij het op het nippertje het heeft gered, had ik al bedacht als me dat overkomt, dan zou mijn voorkeur gaan voor een keizersnede. Dit idee vervaagde gedurende de zwangerschap, maar keerde in mijn derde trimester terug, want Noa lag in een spagaat. Ja serieus, want miss-lenigheid-haarzelf had zichzelf in een spagaat gewurmd. En mijn lichaamsbouw is fijntjes, dus ik voelde een hoofd bovenaan tegen mijn ribben drukken, een voet met een been ernaast en 1 beentje trappelend naar beneden. Al snel droeg de verloskundige mij over aan de gynaecoloog in het ziekenhuis, nadat de draaipoging mislukte. En niet omdat Noa dit niet wilde, maar omdat bij mij totale paniek toesloeg, met een langdurende harde buik tot gevolg.

In het ziekenhuis kreeg ik als enige optie een keizersnede, vrij uniek in Nederland begreep ik later, want bij de eerste stimuleren ze 9/10 keer als eerste een natuurlijke bevalling. De gynaecoloog legde mij uit dat Noa zich zo had gepositioneerd dat de kans dat ze vast kwam te zitten te groot was.

Daarop kreeg ik een afspraak om op 28 augustus een geplande keizersnede uit te laten voeren.

Elf dagen voor die geplande datum gingen we een avondje varen tegelijkertijd met Haarlem Jazz. Het was een zwoele zomeravond. We zaten met vrienden op een boot. Ik voelde me goed en had diezelfde middag mijn stage geregeld voor het derde jaar van mijn opleiding. Rond 0:00 vond ik het mooi geweest, zo dicht mogelijk ben ik varend naar huis gebracht, het laatste stukje legde ik waggelend naar huis af en de vader van Noa wenste ik nog een fijne avond…als ik wist wat mij 5 uur later te wachten stond, had ik hem direct van die boot afgesleurd..haha.

Bij thuiskomst merkte ik dat ik last had van mijn rug, een soort krampachtig gevoel…en ik dacht nog met mijn nuchtere hoofd, dat is ook niet zo gek als je een paar uur achter elkaar hoogzwanger op een boot hebt gezeten. Ik douchte en ging slapen. Tussen 4-5 uur ‘s ochtends werd ik wakker met menstruatiekrampjes, toch vertrouwde ik dit niet, .. maar ja de aanstaande vader was nog tot de laatste uurtjes aan het feesten op Haarlem Jazz. Snel belde ik hem op zijn mobiel, waarvan de batterij leeg bleek te zijn, dan zijn zakelijke telefoon dacht ik…’’He!’’ dacht ik, ‘’ die gaat over gelukkig… ‘’ totdat ik de ringtone in onze keuken hoorde. ‘’Shit! En nu?’’ Ik belde zijn zus, ….ook voicemail.. Op het punt dat ik in paniek begon te raken, hoorde ik de voordeur opengaan. Hij iets te veel gefeest en duidelijk toe aan slaap, was direct klaarwakker nadat ik zei dat ik al een tijdje niet sliep, omdat ik krampen voelde in mijn buik.

Na telefonische contact met de kraamafdeling, mochten we naar het ziekenhuis komen voor een check up. De verpleegkundige die het verhaal aannam aan de telefoon, ging zelf uit van enkel harde buiken. Maar in het ziekenhuis bleek ik al 8 cm ontsluiting te hebben.

Na deze ontdekking werd alles met enige snelheid gereed gemaakt, de anesthesist werd opgetrommeld voor de ruggenprik en de operatiekamer werd  klaargemaakt voor de komst van Noa. Op het moment dat ik naar binnen gereden werd voelde ik me vooral high van de spanning. Toch lukte het mij om te ontspannen, hoe gek ook. Het personeel was zo lief voor me. Een heel team feilloos op elkaar afgestemd. De verpleegkundige vertelde ons  bij elke stap wat er gebeurde, hoever ze waren en even later dat Noa er bijna was, haar handen roken hetzelfde als die van mijn moeder, dat kan ik me zo goed herinneren.

Noa mocht vrijwel direct bij me liggen, het gevoel wat toen door mij heen ging was echt een golf van liefde die over ons twee neerstreek, ik huilde van geluk en rook aan haar nekje, Zo klein, zo lief en zacht…alleen na een keizersnede moet er gehecht worden, daarom brachten ze Noa en haar vader naar mijn kamer. Tijdens het hechten mocht de arts in opleiding de hechting uitvoeren, waarop de gynaecoloog tegen hem zie: ‘Je mag nu voor het eerst de nieuwe hechting toepassen’.. ik nog versuft dacht direct. ‘Hooo ik ben geen proefkonijn.. ik lig er misschien wel zo bij, maar ik ben het niet’  Achteraf gezien niet erg, want dankzij die ‘nieuwe’ hechting van meneer-de-arts-in-opleiding kreeg ik een subtiele onderhuidse hechting zonder nietjes en kon ik vrij snel herstellen van deze toch wel grote ingreep.

Na drie dagen mochten Noa en ik naar huis en daar begon mijn avontuur als jonge moeder..

 

Een brief aan mijn tienerdochter

Lieve lieve Indy, 

Eind deze maand word je 12 jaar. Alweer 12 jaar! Voor mij een mooi moment om deze brief aan jou te schrijven, recht vanuit mijn hart. In die 12 jaar ben je uitgegroeid tot zo’n mooi, lief, slim en zorgzaam meisje, die naast wat struggles en onzekerheden vooral met beide benen op de grond staat. Je hebt in jouw korte leventje al best wat meegemaakt. Dingen waar ik enorm trots op ben, maar ook dingen die ik je graag had willen besparen.

Even een sprongetje terug in de tijd. Dat moment dat ik jou voor het eerst vast hield in mijn armen, op 22 juni 2007 om 17.28 uur, was magisch. Die bevalling van ruim 18 uur kon ik bijna even vergeten. Jij maakte mij voor het eerst mama. Jij maakte dat enorm sterke verantwoordelijkheidsgevoel in mij los, evenals die diepe onvoorwaardelijke liefde die ik voelde in elke cel van mijn lijf. Aan die enorm sterke gevoelens moest ik wel even wennen. Dat is zo overweldigend. Heel diep van binnen komen er ineens allerlei sterke gevoelens naar boven waarvan ik niet wist dat die bestonden. Ik heb je op het moment dat ik je voor het eerst vast hield vanuit dat hele diepe plekje van binnen beloofd dat ik je altijd zal beschermen, er altijd voor je zal zijn en je alle liefde van de wereld zal geven. Onvoorwaardelijk.

Er is een moment geweest in jouw leven dat ik dit voor mijn gevoel niet volledig kon waarmaken. Dat ik je niet kon beschermen. Dat was het moment waarop we te horen kregen dat ze jou verder wilden onderzoeken op lymfeklierkanker. Nog maar 7 jaar was je. Oh lieverd, wat een helse tijd was dat. Die machteloosheid en het afwachten wat er nu toch met je aan de hand was… echt verschrikkelijk. Al die onderzoeken die je moest ondergaan en die je keer op keer met zoveel kracht onderging. Voor het vele prikken hadden we zelfs met elkaar een prikplan gemaakt, weet je dat nog? Dat gaf jou een beetje houvast. Ik heb zo enorm veel bewondering voor jou hoe jij deze tijd hebt doorstaan. Het moment waarop we het nieuws kregen dat het geen lymfeklierkanker was, maar één of ander heel gek virus was de grootste opluchting ooit. De overlevingsstand maakte plaats voor het intense verdriet wat er al die tijd zat, maar ook geluk vanwege het goede nieuws. Die periode heeft ook de grootste angst die je als moeder kan voelen naar boven gebracht: je kind verliezen. Dat komt net als die onvoorwaardelijke liefde ook uit dat hele diepe plekje van binnen. Heel veel tijd om dit alles een plekje te kunnen geven was er niet, want vier weken na het goede nieuws werd je voor het eerst grote zus van je broertje Evan.

In korte tijd heb ik kennis gemaakt met een meisje die echt heel erg ziek was, waarvan we even niet wisten hoe de toekomst er uit zou zien, en met een meisje die grote zus werd. En wat voor één! Ondanks dat je echt moest herstellen van dat heftige ziek zijn was je zo zorgzaam, behulpzaam en liefdevol naar je broertje. Wat ben ik bizar trots op jou.

Waar ik ook zo enorm trots op ben is jouw zelfvertrouwen en onbevangenheid. Je straalt op het podium, toneel spelen is jouw ding. Optreden voor duizend man is voor jou appeltje eitje; hoe meer mensen, hoe beter. Tijdens jouw laatste optreden straalde ik vanaf rij 1 met je mee, van trots en geluk. Wat ben je toch mooi, uniek en bijzonder met je prachtige blonde krullen en je lieve, sterke karakter. Dat blijkt ook uit de vele vriendschappen die je om je heen hebt. Je bent een allemansvriend, heel lang was je soms zelfs te lief, maar sinds dit schooljaar durf je duidelijk te laten blijken, waar je niet van gediend bent. Je hebt een sterke eigen mening, je trekt je eigen plan en ‘het boeit je niet’ zoals je zelf vaak genoeg zegt wat anderen ervan vinden. Je staat dichtbij jezelf, bij dat diepe plekje in jouw lijf, en dat geeft mij een fijn gevoel. Je bent weerbaar, mondig en jij komt er wel met hier en daar wat sturing van mij, papa, Bart en Romy.

De afgelopen jaren waren pittig. Ook daarin ben ik weer zo trots op jou hoe jij je hierin staande hebt gehouden. De zwangerschap van Liva verliep niet fijn, oma die borstkanker kreeg en het overlijden van mijn opa, jouw overgrootopa. Dat was het eerste overlijden wat je van heel dichtbij hebt meegemaakt. De zorgen en het verdriet wat jij van dit alles had vond ik het moeilijkst. Ik wil je dit besparen, ik wil je niet verdrietig zien en het liefst meteen van je wegnemen of het voor je oplossen. Maar dat kon ik niet. Samen zijn we verdrietig geweest, hebben we gehuild en veel gepraat. Zo heb jij ook geleerd dat verdriet er mag zijn, dat je dit mag toestaan en dat dit juist getuigd van kracht.

Vlak voor en na opa’s overlijden ging het niet zo goed met mij. Twee keer moest de ambulance komen, waar jij beide keren bij aanwezig was. Ook dit wilde ik je graag besparen, maar ook daar had ik geen invloed op. Je maakte je zorgen om mij, dat voelde als de omgekeerde wereld. Dat hoort niet, ik ben juist jouw veilige haven waar je met jouw zorgen terecht kan. Gelukkig bleek het mee te vallen met mijn hart; het was een duidelijk signaal van mijn lijf dat ik ‘op’ was.  Nadat er rust kwam en de overlevingsstand waar ik jaren in had geleefd niet meer nodig was, was er ruimte voor alle emoties. Daarvoor ging mama naar de psychotherapeut, die na wat gesprekken en onderzoeken vertelde dat ik PTSS heb. Wat dat betekent heb ik je uitgelegd en je snapte het voor zover je kan. De intensieve behandelingen werden gestart . Ik kon niet veel hebben en dat spijt mij. Jouw vrolijkheid die je graag uit door middel van zingen, dansen en gek doen waren teveel, net als zoveel meer dingen in mijn omgeving. Je begreep het als we het er over hadden, we wilden er open over zijn met je en jou ook de ruimte geven om jouw gevoel te laten horen. Daar ben je nu groot genoeg voor en je weet heel goed wat er allemaal gaande is. Die gesprekjes zorgden ervoor dat we alles zo goed, rustig en leuk mogelijk konden houden in ons gezin. Dit is ons gelukt. Nu, een jaar verder, gaat het goed. Heel erg goed. Met mij, met jou en is de rust wedergekeerd in ons gezin. Ik geniet van de momenten samen, de meidenavonden die we om de week op vrijdag hebben en de gesprekken die we samen voeren.

Ons moeder-dochter reisje samen naar Ibiza vorige maand is voor mij echt een hoogtepunt. Wat was dit ge-wel-dig. Alle aandacht en liefde voor elkaar, de gesprekken samen en de lol die we hebben gehad. Ik heb zo intens van je genoten! Je bent echt groot aan het worden. De gesprekken gaan over serieuze onderwerpen, je interesses worden groter en breder en je humor is gewoon super grappig. Kind van je moeder! 😀 Heerlijk. Dit reisje koester ik. Die momenten dat je mijn hand vastpakte, dat we samen kroelden en kusjes aan elkaar gaven geven mij zo’n warm gevoel van binnen. In dat hele diepe plekje van binnen. Liefde, onvoorwaardelijke liefde. Wat ben je LEUK!

En dan bijna dat moment waarop je naar de middelbare school gaat. Je gaat naar tweetalig vwo, voor jou een enorme uitdaging maar waar je super veel zin in hebt. Wij staan achter je, allemaal. Wij zullen je steunen en helpen waar nodig en hoe het ook loopt; het is goed. Havo, vwo, het maakt niet uit. Als je maar de leuke, vrolijke, sociale Indy blijft die zo’n plezier heeft in het leven. Natuurlijk is het belangrijk dat je je best doet, maar ga vooral genieten van je schooltijd en het maken van nieuwe vriendschappen. Lekker lol maken, op zoek gaan naar jezelf en de wereld ontdekken. Over een niet al te lange tijd zullen de hormonen door je lijf gieren, word je interesses in jongens groter en ga je de wereld ontdekken. Uitgaan, naar (school)feesten gaan en heel weinig thuis zijn omdat je met vriendinnen wil ‘chillen’ komen gevaarlijk dichtbij. Ik weet dat het erbij hoort, dat het een gezonde ontwikkeling is en dat je dit ook lekker moet/mag doen. Maar stiekem vind ik het soms best een beetje lastig om je los te laten. Mama is straks niet meer de belangrijkste persoon in je leven, dat worden je vrienden en vriendinnen. Ik zal dan nog vaak terugdenken aan de momenten dat je tegen mij aan gekropen op de bank zit en aan mij ‘ruikt’. Ja, aan mij ‘ruikt’. Als ik dan hoorde hoe jij meerdere keren achter elkaar je neusje ophaalde en vroeg “wat ruik je dan schat?” zei je: “Je ruikt naar mama en dat ruikt lekker.” Ondertussen ruik ik aan jou, aan mijn meisje. Ik zal je nog wel geregeld vragen of je lekker bij me komt zitten en aan mij komt ruiken, goed? 😛

Lieve lieve Indy, ik ben trots op je! Ik heb alle vertrouwen in jou en ik zal er altijd voor je zijn. En dat meen ik vanuit dat hele diepe plekje van binnen.

 

Ik hou van jou,

 

Kus, mama

SHARON (klik hier voor haar Instagram)  

 

Ahhhh, dit is dus de piemel-, kak- en schijtfase

Dit is echt zo’n geschreven stukje waarbij je achteraf denkt; zo, ik heb weer even een paar minuten van mijn leven op Instagram dom zitten lezen.

Ik haal er niets uit, ik word er niet intelligenter van, het levert me in mijn persoonlijke ontwikkeling net niets op en ik haal er ook nog niet eens tips uit.

Het enige dat je nu waarschijnlijk bereikt hebt is dat de vaat nog op het aanrecht staat en de was nog steeds in de wasmand ligt. Maar hee, moeders hebben ontspanning nodig toch! Al het huishoudelijk-ontwijkend-gedrag is dan welkom. (het is een fase)

Dit is mijn fase.. net zoals onze kinderen zich momenteel ook in een fase bevinden…

De piemels, kak, schijt- en (of all time favourite) mama’s lichaamsfase

Ik ben moeder van 2 kleuters. Een 5 jarig meisje en een 4 jarig jongetje.

Wij begeven ons middenin de kleuterfase. Wat is dan de kleuterfase? Dat ze naar school gaan en dat mama overdag tijd heeft om nog meer te Instagrammen en verhalen te lezen? Onder andere, dit ja. 

Maar naast mijn tijd-voor-mezelf-fase, maken onze kleuters een ontwikkeling door. Voor ieder kind komt dat trouwens anders tot uiting.. daar zal ik even een klein stukje over neerzetten.

(Nogmaals, ik heb geen briljante tips en sta hier als pedagoog even helemaal los van)

Fase van de 4-jarige

Deze roept 7:00-19:00 alles wat gerelateerd is aan het mannelijk geslachtsdeel en wat dan ook maar te maken heeft met enige vorm van ontlasting. In ieder woord dat je hier voor kunt bedenken.

Bij het ontbijt zijn de volgende woorden al gevallen scheetyoghurt, kakworst, poepwater, drollenthee, piemelbrood of konteieren. 

Fase van de 5-jarige

Deze kleuter is nogal gericht op het menselijk lichaam. En nee dan niet zomaar het menselijk lichaam, maar bij voorkeur het lichaam van haar moeder, oma’s, zichzelf, alles.

Het is algemeen bekend dat je als moeder heel minimaal in je eentje kunt poepen en plassen. Gezelschap dient zich altijd aan op het moment dat je net lekker je slip naar beneden hebt getrokken en jezelf hebt geïnstalleerd op de wc-pot.

Maar wat is er nu nog leuker dan een kleuter die jou overal op wijst en alles vergelijkt. Zij weet ook alles te benoemen wat er op het vrouwelijk lichaam groeit. Iedere haar, ader, nieuwe striaescheur,  niets ontgaat mij meer… Yay!

De andere kleuter, die zich in de piemel, poep- en plasfase bevindt, die maakt van ieder normaal woord iets vies, maar ook het ‘echte werk’ vindt hij fantastisch. Hij bekijkt je ontlasting het liefst nauwkeurig en wordt nijdig op het moment dat je doorspoelt zonder dat hij even goed heeft kunnen inspecteren.

Minigreep uit de uitsprakenlijst de 5-jarige

Menstruatie.

Met een vriendin en onze kids koffie drinken:

“Tante Steph, mijn moeder heeft bloed uit haar kont”

Ach, zegt tante Steph. “Is het weer zo’n feest?”

-Stiekem ben ik dankbaar dat ze dit niet tegen de juf of de kassière heeft gezegd-

Brood eten.

“Lieverd. Eet je korstjes, van korstjes krijg je borstjes”

“Krijg ik dan ook van die lange, net als jou?”

-Weet je wat jij even lekker met die korstjes kan doen?-

Nooit moeder willen worden.

Ik ben zwanger. Op en top. Van blauwe aderen op de borsten, striae op mijn buik en alles wat erbij komt kijken. Kortom; de ultieme zwangerschapsglow.

Onze dochter heeft ineens bedacht dat ze geen kinderen meer wil krijgen. Eerst wilde ze nog wel babydokter- verloskundige of kraamverzorgster worden, maar inmiddels wil ze kapster zijn.

“Mam?

-Ja.

Krijgen babydokters eigenlijk kinderen?

-Sommige wel ja

Hmmmm.. (ziet kleuter denken)

Krijgen kapsters geen kinderen dan, dan wil ik wel kapster worden”

-Ze heeft bedacht dat ze maar geen kinderen wil toen we samen stonden te douchen en ik een full-body-check kreeg.

En toch..

Na 9 maanden baby’s dragen. Exploderen, ontploffen, scheuren, hormonen, zwaartekracht, wallen tot je ballen, pigment, haren, strepen, lijnen en alles wat er bij komt kijken:

Ook als ze dit allemaal gaan benoemen naar jou als moeder zijnde, terwijl ze zelf geen flauw idee hebben dat zij zelf de schuldigen zijn dat mama’s niet meer zo’n strak kleuterlijfje hebben, ze zijn het waard.

En al die geniale uitspraken van ze, die zorgen dan ook weer voor een paar extra lachrimpels, maar hee. Fuck it!

Moeders; je bent mooi!

En voor de moeders met kleuters in de kakfase; jullie drollen zijn ook mooi.

Dit is echt het meest gênante verhaal, ever

In verband met de inhoud van het verhaal, blijf ik liever anoniem. 

 

 

Ik ben een dame uit Amsterdam en ik was 23 jaar toen dit verhaal zich afspeelde. In november ben ik voor het eerst moeder geworden van een prachtige zoon. Mijn zwangerschap heb ik als extreem zwaar ervaren. De eerste weken fulltime op bed gelegen, gespuugd en ik viel zelfs 7 kilogram af! Kon dat trouwens maar buiten mijn zwangerschap om ook zo makkelijk, hahaha!

Pfff, de jaarlijkse vakantiepuzzel… Waar gaan we heen?

Kids: hey pappa, waar gaan we heen dit jaar?

Ik: weten we niet. Waar willen jullie heen?

Kids: waar zon is. En zee. En een zwembad. En internet….

Tanja; Zullen we weer naar Italië gaan? Bij een meer misschien? 

Bobby: Is er wel een zwembad? 

Ik; natuurlijk. We zoeken altijd een plek met zwembad.

Bobby: ja, maar met glijbaan hè…

Tanja: oh, ja, dan moeten we nog even verder kijken.

Billy; ik hoef geen strand hoor, dat zand zit overal tussen, dat hoeft niet voor mij.

Bobby; jawel want de golven zijn zo leuk!!

Billy; oh ja, doe maar wel aan zee dus!

Tanja; goed, dus liever aan zee, maar ook met een zwembad erbij? 

Bobby; met glijbaan.

Tanja; juist…met glijbaan… Maar dan niet aan een meer, want daar zijn geen echte golven …?

Kids: oh ja… hmmm 

Ik: is er een gym bij? En activiteiten? Soort animatie team ofzo?

Tanja; maar dan wordt het weer zo’n vreselijk resort… kan je niet een keer zonder sport en spel… twee weken per jaar…? 

Ik: nee. Liever niet. 

Als de kinderen glijbanen krijgen mag ik toch ook zeggen wat ik graag wil?!?

Tanja: goed, dan kiezen we voor alledrie de kinderen “ wat ze graag willen”

Ik: noem je me nu een kind?

Tanja: nee hoor babes, je bent lief.

Ik: hm

Kids: wat mogen we meenemen qua games en computers enzo?

Tanja: liefst 1 soort gamecomputer want we zijn met de auto…

Bobby; ja maar dan kan ik niet kiezen… 

Tanja zucht….: ok, 2 dan.

Maar we gaan niet heel de vakantie alleen op die dingen zitten loeren… 

kids: nee alleen als we ons vervelen, ok??

Ik: dat is elke 5 minuten zo ongeveer… 

maar goed , hebben we nu iets gevonden wat voor ons allemaal te gek is?

Tanja: ik ga zoeken. 

2 maanden later….

Ik: babes, heb je eigenlijk die vakantie al geboekt enzo….?

Tanja; ik ben er nog niet uit, maar het meeste dat leuk is is vol…

Ik: gek hè… het is begin juni… We zijn nogal laat denk je niet?

Tanja: dan doe je het toch zelf?

Ik: maar ik ben te druk…

Tanja; ja.. en te lui, bedoel je… Ik ga het deze week regelen. Maar niet zeuren als het niet precies is wat je wilde, of als de gym niet schoon is, of de bedden te hard… ok? 

ik: Ik heb er nu al zin in, liefie…Kan niet wachten…

Bevallingsverhaal: Ik ben 24 weken. “De kans dat je binnen nu en twee weken bevalt is erg groot en bereid je daar op voor.”

Dit is de spannendste tijd die ik waarschijnlijk ooit mee ga maken.. Weeën met 24 weken!!!

Zoizo is heel het mama worden al super spannend, je weet niet wat je te wachten staat en je weet niet wanneer je het goed doet, ik ben nogal een twijfel kont.. En kan ook nog eens heel onzeker zijn, wilde het graag zo goed doen voor ons meisje. Ik kies er voor ons verhaal te delen, ook om vrouwen bewust te maken van vroeg geboortes, en natuurlijk om het even van me af te schrijven. Het begon allemaal vorige week maandag, ik had gewoon een controle bij m’n verloskundige. Ik dacht ik ga vanavond weer met een gerust gevoel weg hier, maar deze keer liep ik huilend de deur uit. M’n verloskundige had me namelijk deze keer flink op m’n donder gegeven en kreeg per direct 2 weken verplichte rust.. Dit omdat ik veel te vaak last had van harde buiken en veelste veel deed. Het kon geen toeval zijn, maar 1 dag later begon de drama.. Ik had het hartstikke rustig aan gedaan, savonds sta ik te koken en voel m’n buik harder en harder worden, en kreeg ontzettend erge rugpijn, tijdens het eten werd ik heel humeurig en werd de buikpijn erger en erger.. Ik zei tegen m’n vriend, ruim jij maar op hoor ik ga in bad liggen. Ik hoopte dat de pijn weg trok van een warm bad, maar het werd erger en de steken in mijn kruis begonnen ook, ik had me telefoon naast me in de badkamer en appte naar me vriend.. Kom maar naar boven, ik kan niet meer opstaan.

Eenmaal beneden op de bank gaan liggen trok ik het niet meer.. Ik voelde het al, dit is niet goed! M’n verloskundige gebelt en die zei me rechtstreeks naar het ziekenhuis te komen, eenmaal daar kon ik niet meer lopen van de pijn en werd doodsbang. M’n verloskundige legt me op een bed en onderzoekt me.. Ze maakte me doods bang, meid je hebt optijd aan de Bel getrokken je hebt last van weeën, en ik voel enige ontsluiting, je baanmoedermond voelt al week aan. Ik en me vriend werden doods en doods bang, ik was tenslotte nog maar 24 weken en 4 dagen. Alles ging ineens zo snel ik werd op een ziekenhuis bed gelegd, het infuus werd aangebracht en het ene onderzoek na het andere volgde, op gegeven moment moesten we 12 minuten wachten tot de uitslag van m’n uitstrijkje er was, dit leek uren te duren en ging tussendoor helemaal kapot van de pijn. Toen kwam de arts aan ons bed, meneer ga jij maar even zitten.. Ik heb slecht nieuws! Wat er toen allemaal door me heen ging, ik werd gek! Je gaat waarschijnlijk binnen nu en 2 weken bevallen je hebt ontsluiting en we gaan je per ambulance naar Utrecht WKZ ziekenhuis sturen en er alles aan doen te zorgen dat ze nog even blijft zitten. Eenmaal in Utrecht viel ik in juiste handen, alsof ik ineens rust kreeg.. M’n hyperventilatie stopte.. M’n weeën werden rustiger, de weeën remmers leken aan te slaan. De uren gingen voorbij, de angst werd zo groot.. Er kwam een arts aan ons bed ons voorbereiden op wat er gaat komen en wat er kan gebeuren. Bereid jullie er op voor, de kans dat je heel vroeg bevalt is heel groot. De kans dat jullie meisje dit overleefd is niet groot. Pardon? Ons meisje dit niet overleefd?! Ik dacht dat ik gek werd.. Ik hou nu al zo veel van haar.. K kan haar echt nooit meer laten gaan. We gaan er alles aan doen te zorgen dat ze zo lang mogelijk blijft zitten!! We kregen van allerlei keuzes voor onse neus, willen jullie door blijven gaan met de weeën remmers? En willen jullie je meisje voorbereiden op de wereld met long prikjes etc? Uhh.. Ja weet ik veel? Doe maar denk ik? Alsof we ook maar iets van verstand hier van hebben.. Na de vele uitleg is ons verteld dat die prikjes zeker geen snoep zijn.. Wat het precies voor bij werkingen heeft dat durf ik ook niet meer te zeggen. Maar wat Moet dat moet zeiden we! Gelukkig delen m’n vriend en ik precies de zelfde mening over alles. Maar we wisten het echt niet.. Ik liet de keuze over aan de arts, en we vroegen hun te beslissen wat nu de beste keuze is, eenmaal samen besloten dat we voor nu stoppen met de medicatie en geen prikjes toe dienen en kijken hoe ik ga reageren. Dit was zo spannend, de remmers werden stop gezet en ik was zo bang.. Het verdriet begon, ik deed niks anders dan huilen. We werden samen in bed gelegd en ik huilde naar de arts.. Waarom heb ik dit nou waarom gebeurt dit bij mij! Maar dat wist ik stiekem al, mijn moeder heeft exact het zelfde mee gemaakt bij mijn broer, 28 jaar geleden. En het kan bijna geen toeval zijn.. Ze was toen ook 24. 4 weken zwanger, precies even lang dus. Maar bij mijn moeder deed het baby’tje het niet goed en bij mij deed ze het ondanks alles nog steeds goed! Dit leek me hoop en kracht te geven.. Eenmaal naar bed en we probeerde te slapen, tuurlijk ging dat niet, we hebben de hele nacht samen gehuild en gepraat over wat er ineens gebeurt is allemaal.. We waren echt op van verdriet. Eenmaal smorgens bij m’n volgende onderzoek leken wonderen te bestaan! Ons meisje was weer goed gaan liggen, de weeën waren gestopt en er was zelfs geen ontsluiting. Ze waarschuwde ons wel, de kans dat je binnen nu en 2 weken bevalt is erg groot en bereid je daar op voor. En dit gingen we doen, omdat we kozen om te stoppen met medicatie mocht ik naar huis, onderweg naar huis staarde ik maar naar de weg.. Ik kon niet eens meer praten, thuis ook niet, natuurlijk kwam er familie langs om er voor me te zijn.. Maar ik kon geen woord uit me krijgen, de dagen erna ook nog niet. Ik werd zieker dan ziek.. Dit zullen de bijwerkingen zijn van de weeën remmers. We zijn nu 1 week verder en het lijkt goed te gaan.. Ik heb complete bedrust tot aan de bevalling.. Of ze nou binnen nu en 2 weken komt of pas met de 36 weken.. Dit word een lange zwangerschap zo, ik dacht echt dat zwanger zijn leuk was. Maar als ik dit van te voren had geweten had ik er nog wel een keer over nagedacht.. Ik wil bewijzen dat wonderen bestaan en ons meisje tot minimaal 36 weken blijft zitten. Ik wil bewijzen dat ze een vechter is, ik weet het gewoon zeker.

 

 

 

JENNIFER 

+ Meer berichten