Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Bevallingsverhaal: “Ik zat in een vage eigen wereld van pijn, een soort bubbel”

Mijn bevallingsverhaal

Zwanger zijn is dus niet zo mijn ding, mijn lichaam is niet goed in het onderhouden van twee lichamen tegelijk. Al vrij snel in mn zwangerschap werd ik extreem moe en dat werd eigenlijk alleen maar heftiger gedurende de zwangerschap. Ik leefde eerst naar de 12 weken, dan zou het beter worden… Werd het niet dus toen naar de 20 weken werd het wel even ietjes beter maar nog steeds was ik een schim van wie ik was. Tot de 30 weken toen ging het van kwaad tot erger. Ik kon nog geen 5 min lopen of ik viel al flauw. Harde buiken en 2x opgenomen met vroegtijdige weeën. 1x met 31 weken en 1x met 34 weken. Hoe graag ik wilde dat hij toen nog bleef zitten wilde ik vanaf de 37 weken dat hij eruit zou komen. Mijn lichaam kon niet meer, ik was op. Kon niet meer zelfstandig douchen en ik had een po stoel op mijn slaap kamer voor de nachtelijke plasjes. Ik voelde me bejaard en afschuwelijk, hoe mooi mijn buik er ook uitzag. Toen ik 38 weken en 4 dagen was heeft mijn moeder in paniek de verloskundige gebeld dat het echt niet meer ging zo mijn lichaam was echt klaar. Bloeddruk hoog terwijl deze in het begin echt angstaanjagend laag was waardoor ik letterlijk omviel. Mijn handen en voeten opgezwollen en gewoon echt fysiek en mentaal op. Wetende dat ik nog moest beginnen aan een marathon wist ik echt niet hoe ik dit moest gaan doen. Dus ik werd ingeleid… Omdat ik een antibiotica resistente bacterie in mijn blaas had waar ze achter kwamen bij een eerdere opname bij 34 weken, ging dit in quarantaine gebeuren.

Donderdag avond 25 januari 2018 gingen we naar het ziekenhuis en kreeg ik een ballonnetje ingebracht. At nog even een menu van een grote fastfood keten als galgen maal en we gingen beginnen. ‘s nachts had ik wel een rommelige buik maar geen concrete weeën nog.

‘S ochtends werd ik gechecked op ontsluiting, 3 cm dus ready to go. Vliezen werden gebroken en een hartslagmetertje werd geplaatst op het hoofdje van Jax.

Binnen 2 sec begon de paniek, mijn bed stond ineens vol met personeel en mijn sieraden werden afgedaan. Op de achtergrond hoorde ik OK staat klaar. Er werd ons weinig verteld en mijn man, ik en mijn moeder raakte in paniek. Toen kwam een gynaecoloog binnen gerend en had het over het hartslagje dat sterk daalde. Hij twijfelde geen seconde en zijn hele arm ging er in alsof ik een koe was. Maakte mij op dat geen reet uit al hadden ze me te plekken opengesneden, mijn baby mijn baby dat is het enige wat ik kon uitbrengen. De gynaecoloog was er gelukkig in geslaagd het navelstrengetje of wat het ook was terug te duwen en de hartslag was weer stabiel. Maar ik was bang, heel bang dat het weer zou gebeuren en eiste een keizersnede. Na dat ze me even op adem hadden laten komen kwam er een andere gynaecoloog uitleggen dat het echt veilig was een natuurlijke bevalling door te laten zetten, en ik was overgehaald. Dus de oxytocine werd opgeschroefd en ik wilde een ruggenprik omdat ik al zo uitgeput was en ik moest nog beginnen. Kwam ik van een koude kermis thuis, die ruggenprik deed geen reet en ik had weeenstorm na weeenstorm. Vol gas rug weeën en ik zat in vage eigenwereld van pijn. Amper een seconde om op adem te komen, maar de verpleegkundige geloofde niet dat de ruggenprik niet goed zat. Maar ik had ook geen kracht om hier tegen in te gaan. Rond 16:30 zat ik op 10 cm en wilde ik graag persen. Mij werd gezegd dat ik nog even op mijn zij de persweeen moest wegpuffen tot dat de gynaecoloog kwam. Wie persweeen kent weet dat dit geen doen is. Na 100x vragen wanneer die kut gynaecoloog nou eens kwam (schelden kon ik nog wel heel goed) kreeg ik te horen, 17:30. Als een havik hield ik me vast aan die cijfertjes op de digitale klok die tegenover mijn werpbed hing. Pling hij sloeg 17:30… dus ik WAAR IS DIE GYNAECOLOOG???? Die kwam dus pas om 18:00 eindelijk de kamer in. Eindelijk persen. Na 1 uur en 45 min alleen maar een klein stukje hoofd met haar te persen was mijn lichaam finito. Het voelde alsof ik wegviel. Dus een schaar en een vacuumpomp werden gehaald. Met een heftige kracht werd Jax gehaald, ik liet alles los het maakte mij niet meer uit als mijn baby er maar uit kwam. En dat kwam hij, er werd een warm zwaar bundeltje leven op mij gelegd en ik was zwaar verliefd en zo high alsof ik weet ik wat had gebruikt. High on life het allerbeste gevoel wat ik ooit in mijn leven heb gevoeld. Jax was zo gezond als een hoentje en mocht lekker op mijn borst liggen. Toen moest de placenta eruit, die wilde ook niet dus werd er geduwd en getrokken en eindelijk na 45 min net voor alsnog een operatie kwam deze eruit, bloedspetters everywhere leek wel een horrorfilm, (iedereen had ivm met de quarantaine schoortjes aan en daar zaten dus ook bloedspetters op vond het net bebloedde minions op dat moment) Maar dat maakte mij niet uit ik had mijn beebje en alles was goed met hem! Nu nog even gehecht worden maar dat maakte ook niet uit zolang ik maar naar dat lieve kleine bundeltje wat wij hadden gemaakt kon kijken. Op een gegeven moment ging de familie weg en moest ik plassen aangezien de katheter was verwijderd. Dus ik ging heel zelf verzekerd overeind, ik was nog steeds high on life en heel vreemd een soort hyper. Toen ik op het randje van het bed zat kwam er een warme golf uit mijn lichaam en zakte ik weg, ik hoorde alleen de stem van mijn man op een verre blikkerige achtergrond en het voelde alsof ik onder water zakte in een warm rustig bad. Toen ik weer bij kwam heb ik dat plassen maar even gelaten en uiteindelijk zijn we met zn drieen in slaap gevallen. De volgende ochtend mocht ik naar huis zonder verder onderzoek eigenlijk (nadat ik zoveel bloed had verloren dat het bed doorweekt was maar oke) Eenmaal thuis voelde ik me nog zo zwak en kwam de verloskundige mijnhb checken die was uiteraard mega laag. Dus ijzer tabletjes en lekker rood vlees wat eindelijk weer mocht kwam ik er binnen een paar dagen weer boven op en zat ik op mijn roze wolk.

Bevallen was het meest heftige maar meest mooie wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Het was het allemaal dubbel en dwars waard voor dit heerlijke ventje wat we ervoor terug hebben gekregen!

Liefs Rachelle

Wie had ooit gedacht dat een oorontsteking zo ernstig kon zijn?! DEEL II

Het was maandag 25 maart wij gingen weer eens heerlijk genieten van een lesje babyzwemmen, een groot favoriet van ons zoontje. Het viel mij op dat hij weigerde om op zijn rug te zwemmen. Ik appte erover met mijn moeder en we kwamen tot de conclusie dat verder alles normaal leek en dat het iets was om bij de volgende les in de gaten te houden. Ik zocht er dus niet veel achter en de week ging voorbij. Het was donderdagavond toen ons zoontje weer weigerde te drinken. Ik maakte weer een afspraak voor bij de huisarts. Ik wilde dat ze zijn oren gingen bekijken. Ze keken en zagen dat het geïrriteerd was. Oké, ik vroeg of we niet eens naar een KNO arts moesten, het was de laatste tijd goed raak geweest en zijn oren waren met regelmaat te vies om goed te worden beoordeeld dat ik aanvoelde dat het niet goed leek. Het werd weg gewimpeld.

Het weekend ging voorbij en maandag stonden wij voor het spreekuur op de stoep, oorontsteking nummer 3 was aan. En toen daar liet ik mijn hart spreken.. Mijn huisarts wilde ons naar huis sturen zonder antibiotica, dat daar, die woorden waren mijn trigger en ik ging open; Ik zei hem dat ik daar niet mee akkoord ging, ik lepelde het scenario op wat er nog geen 2 weken terug had afgespeeld. Ik gaf aan dat ik dat niet nog een keer aankon, dat ik nog aan het bijkomen was van alles wat er gebeurd was en de vermoeidheid die kwam kijken bij ons zieke zoontje en dat mijn zoontje zijn afweersysteem lang nog niet de oude is geworden om dit zelf aan te kunnen. Er werd mij verweten dat ik het lichaam niet de kans gaf om het zelf op te ruimen. Ik zei hem; Nee, sorry kijk hoe ver het de vorige keer is gegaan! Wederom begon ik over de KNO, nou als mijn huisarts mensen in zijn gezicht had kunnen uitlachen had hij dat daar gedaan. Hij keek mij aan vol verbijstering en zei me dat dat echt onzin was. Ik wees hem op het feit dat er in begin maart al was geconstateerd dat er vocht achter de oren van mijn zoontje zat en dat er nooit is vermeld dat dit weg is gegaan, ik sprak uit dat ik me daar zorgen over maakte, dat ik het gevoel had dat het niet pluis zat. Hij keek mij aan en zei: Nou ik zie de ernst er niet zo van. En laat ik even vertellen dat deze man al meerdere dingetjes heeft “gemist” bij mijn zoontje voordat jullie mijn reactie lezen. Ik keek hem aan en dacht serieus wil je het zo spelen nou prima. Ik zei hem; Oh dat herken ik, daar heeft u wel vaker last van. Ik zei hem dat het ook niet de eerste keer zou zijn als hij iets over het hoofd zou zien want te slotte was het al vaker bij mijn zoontje voorgekomen. Ik lepelde op dat hij mij in het begin ook afwimpelde met Baby’s huilen nu eenmaal en dat mijn zoontje toen last bleek te hebben van een zware verborgen reflux vorm en KISS syndroom. Maar he, klein dingetje hoor! Ik klapte er over heen dat ik eiste dat hij mijn zoontje na de antibiotica kuur zou controleren op het vocht achter zijn oren en dat als het er dan nog steeds zat ik de doorverwijzing wilde naar de KNO arts. Hij keek mij verbaasd aan en zei: Uw zoontje is te jong voor de KNO arts. In mijn boze bui zei ik al snauwend: Laten we dat nou door een KNO arts bepalen! Ik ging weg.. we startte met de antibiotica kuur en na een week stonden we weer op de stoep.

Ik kwam bij de arts in opleiding terecht en wat een opluchting! Zij had ons al een paar keer geholpen tijdens de spreekuren en gaf aan dat ze het erg vervelend vond dat hij nog steeds zo’n last had. Ik stond uiteraard wat moeizaam in de behandelkamer want ik was ergens nog zo boos dat er zo moeizaam was omgegaan met mijn zoontje. Ik gaf aan waarvoor we kwamen en liet wederom het woord KNO vallen. Zij keek mij aan en zei: Is dat nog niet geregeld dan? Euhm nee dat is nog net geregeld nee… Nou zegt ze dat lijkt mij geen probleem. Enigszins verbaasd zat ik daar… serieus.. Dit ga jij nu regelen dan? En ja hoor ze controleerde zijn oren en ja het vocht zat nog steeds achter het trommelvlies. De doorverwijzing werd uitgetypt. Wat een opluchting z’n stom stukje papier! En eenmaal buiten belde ik direct de KNO poli op, er was een wachttijd van 5 weken. Ik dacht in het ergste geval is dit nog 2 oorontstekingen.. Erg he? Ik dacht dus in hoe vaak mijn kind nog ziek kon worden tot de eerste afspraak.

Het was weekend we hadden een verjaardag van mijn vader en op zondagavond begon ons zoontje weer uit het niets te huilen… ik dacht oh nee daar gaan we weer. Want serieus dat dacht ik nu dus iedere keer bij verhoging van zijn tempratuur, niet willen drinken, of niet willen liggen. Ik dacht continu a shit daar gaan we weer! Van frustratie ging ik zelf ook maar even huilen. Pff niet weer. Sorry maar ik was nog zo moe en gespannen van de weken hiervoor, helaas ben ik sinds ons zoontje er is zelf ook rete vatbaar geworden en pik dus alles van hem op. Ik zelf ben de afgelopen periode zeg maar net zo hard aan het kwakkelen geweest als mijn zoontje dus echt tijd om bij te komen had ik nog niet gehad. Maar ik dacht oké morgen maar weer naar het inloopspreekuur en ja hoor daar zaten we dan weer op maandagochtend in de spreekkamer van onze huisarts. De arts in opleiding zag ons zitten en zei: Oh nee toch niet alweer? Ik zeg ja ben bang van wel. Na de controle bleek dat zijn oren weer rood en geïrriteerd waren. Niets aan te doen dus behalve zetpilletje geven, aankijken en hopen dat het niet erger zou worden..

Op advies van mijn moeder en de arts in opleiding belde ik met de KNO poli om te kijken of we eerder terecht konden. Nee, dat kon niet. Ik legde de situatie uit en dat ik echt wel wanhopig was omdat we nu al richting de 3e oorontsteking zaten binnen 6 weken. De mevrouw van de KNO poli gaf aan dat ze mijn nummer kon noteren en als er iemand uitviel zij mij dan zou bellen. Ze noteerde mijn nummer en binnen ander half uur was het geluk aan mijn zijde, voor die woensdag was er een plekje vrijgekomen. Enigszins verbaasd dat het ineens zo snel kon was ik ook erg blij en opgelucht. Top! Zet ons maar op dat plekje!

En daar zaten we die woensdagochtend in de wachtruimte van de KNO poli, ons zoontje vond het reuze interessant. We werden naar binnen geroepen, aller eerst werd de druk op het trommelvlies gemeten, vervolgens werden zijn oren schoongemaakt. Nou serieus hoeveel troep kan je in je oor hebben. Nou veel.. Hij gaf aan dat gezien het seizoen hun voorkeur was om te wachten. Ik brak.. ik was het wachten beu. Ik had al heel veel gewacht de afgelopen weken.. eigenlijk was ik al met al al maanden bezig met een ziek kind. Een kind wat steeds stiller werd, bleker werd, vatbaarder werd en ook zieker werd. Mijn man nam het woord over en legde uit waarom ik brak. De KNO arts aarzelde geen moment toen hij aanhoorde dat wij nu al bijna 2 maand continu bezig waren met oorontstekingen en dat onze zoon al heel lang verkouden was. Dan gaan we hem buisjes geven en zijn neusamandelen controleren en indien ze vergroot zijn worden deze ook verwijderd. Bij de balie plande we de afspraak in en daar stond dan de datum vast, vrijdag 3 mei zou hij buisjes krijgen. Er ging een controle afspraak met de anesthesist aan vooraf waarin ons zoontje goed werd bevonden voor de narcose.

Vrijdag 3 mei in de ochtend werd het nog spannend want ons zoontje werd wakker met 37.8 op de thermometer en bij 38 of hoger kon het hele feest niet doorgaan. Net tempraturen voor we weggingen en 37 rond af! Off we go! We melde ons om 10.30 uur met ons nuchtere mannetje in het ziekenhuis, eerst werd hij gecontroleerd door de zuster. We moesten hem een zetpil inbrengen en toen begon het wachten tot we naar de OK konden. Ik ging zelf mee de OK op, ik ben dus nog maar 1 keer op een OK geweest dat was tijdens mijn spoedkeizersnede dus vond het zelf ook mega interessant om eens de andere kant te zien. Zoals je je kunt voorstellen tijdens mijn spoedkeizersnede is er veel aan mij voorbij gegaan. We werden op een krukje gezet en mijn zoontje keek net zo interessant om hem heen als ik. Ik beantwoorde wat vragen en het masker kwam in aantocht. Daar ging mijn zoontje in blinde paniek.. Moeilijk dat zeker, en raar ook om je kind ineens in slaap te zien vallen en het dan “achter” te laten op de OK. Toch maakte het door het lieve personeel het vertrouwd. Uiteindelijk was ik binnen 5 minuten al op de uitslaapkamer… waar ik ons zoontje aantrof in blinde paniek. Hij was ontroostbaar en kroop achteruit het bedje uit. Hij sloeg om hem heen en niets maar dan ook niets was goed. Dit duurde en duurde en niemand kreeg hem stil. De KNO arts kwam toelichten wat ze hadden gedaan; ze hadden buisjes geplaatst en tevens zijn vergrote, ontstoken, slijmerige neusamandelen verwijderd want ook dat was toch wel nodig. Ik was opgelucht en blij. Begrijp me niet verkeerd maar jeetje wat een opluchting was dit dat mijn gevoel het weer bij het rechte eind had gehad. Geloof me zulke dingen voel je als moeder zijne dus gewoon aan! We konden terug naar de afdeling en uiteindelijk werd ons zoontje pas stil toen hij met de zuster op pad mocht. Haha laten we eerlijk wezen welke man wil dat nu niet met de zuster op stap? Na anderhalf uur mochten we naar huis, dit kon overigens niet zonder een mega finding nemo ballon volgens mijn man dus daar gingen we met kind, ballon en onszelf de auto in, op naar huis.

De eerste week liepen we met een tissue de hele dag achter ons zoontje aan. Zijn neus liep leeg met slijm en snot. En iedere ochtend en iedere avond konden wij de oorschelpen leeghalen. Er lag continu troep in, opgedroogd slijm en oorsmeer achtige vieze derrie. Uiteindelijk werd dit steeds minder en minder. Inmiddels is het nu een kleine 3 weken geleden en is hij over zijn “verkoudheidsvirus” zo goed als heen. Zijn oren zijn minder vaak nog vies, en de echte derrie is dan ook wel verdwenen. En wij? Wij hebben ons energieke kleine mannetje terug. Want serieus wat een verschil is er merkbaar! Hij is minder prikkelbaar, minder moe, heeft een betere kleur, heeft een gezonde gloed, straalt, is helder, praat meer en is weer helemaal zichzelf! Ik ben super blij dat we dit voor ons mannetje hebben kunnen doen. Oké in verhouding is hij misschien jong met zijn 1 jaar en 2 maanden maar het heeft hem enorm geholpen en daar deden we het voor.

Over een goede maand hebben wij onze eerste controle en ben dan ook blij dat ik deze resultaten terug kan koppelen. Voor nu fingers crossed dat de buisjes nog een poosje op hun plek blijven zitten!

Dit is het gezicht van ultiem geluk. Na drie miskramen eindelijk die felbegeerde baby

In oktober bleek ik weer zwanger, ik geloofde er niet meer in. Verloor alweer veel bloed, en ook hier bleek na een echo mijn derde miskraam een feit. Ik was woedend, woedend dat niemand me begreep, me wilde helpen en het telkens mis ging. Dit was geen toeval, of pech, zoals velen het noemde. 

Eind 2017 konden we terecht in Gent, wat een verademing! Zo begripvol, lieve artsen, meedenkend, en ze gaven mij de bevestiging dat dit niet oké was. Een uitgebreid onderzoek werd gedaan, geen detail werd overgeslagen. DNA, bloed, semenonderzoek, ellenlange vragenlijsten en tot slot een traumatische hysteroscopie. 

Het wachten duurde lang, een voor een kwamen de uitslagen binnen. Er was inmiddels bekend dat mijn TSH waarden (schildklier) te hoog waren, hiervoor startte ik direct met medicatie. Ook had ik waarschijnlijk een progesteron tekort, dit kon verholpen worden met medicatie/hormonen. 

En toen kregen we een uiterst verdrietige diagnose. Mijn bloedwaardes gaven aan dat mijn eicelreserve zeer laag was, het zou niet lang duren voor ik in de overgang zou komen. En dan kon het zomaar eens te laat zijn om onze allergrootste wens in vervulling te laten gaan. Mijn wereld stortte in. Zo jong, en dan al tijdsdruk voelen. Veel leeftijdsgenoten waren nog niet eens bezig met een kinderwens. 

Met dit nieuws werd er begin maart 2018 een behandelplan gemaakt. We zouden 1 a 2 rondes IUI gaan doen met wat hulp van medicatie/hormonen, en hierna starten met IVF-PGS, dit is IVF met embryoselectie. Zo werden de aangedane embryo’s geselecteerd en kregen de overige een kans. De kansen op veel embryo’s was laag met deze diagnose. 

Wat vond ik dit eng, doodsbang voor naalden, onderzoeken ed. Maar mijn wens was zoveel groter dan de angst. Dus we gingen ervoor. 

Net voor we begonnen met het traject bleek ik voor de 4e keer zwanger. Zou het nu dan echt? Zou de ellende van een 4e miskraam en een zwaar traject ons bespaard worden? 

Ik kreeg verschillende medicatie ter ondersteuning. Medicatie om mijn schildklier stabiel te houden, 6 x daags hormonen om mijn progesteron level op peil te houden, en aspirine om mijn bloed te verdunnen. Dit gaf een sprankje hoop, een houvast. 

Ik voelde me mentaal goed, weinig klachten, elke dag overleven was er 1. Onbezorgd zwanger zijn zat er niet meer in. De angst overheerste. 

Met 5 weken was ik alleen thuis en verloor ik plots enorm veel bloed, meer dan al mijn miskramen. Ik verloor een groot zwart stolsel en wist toen, het was over. Dit kwam niet meer goed en de geschiedenis leek zich te herhalen. Ik voelde me verscheurd, mijn man kwam thuis en diezelfde dag hadden we nog een echo. Er was bloed te zien, maar ook een stipje, een vruchtje! Het was nog niet klaar. Waarschijnlijk waren het er 2, en ben ik 1 kindje hier al verloren. 

Het bloeden hield aan, het werd minder, de tijd kroop en met ruim 6 weken kregen we een echo. Er klopte wonderbaarlijk een hartje! Ik kon het niet geloven, een kloppend hartje, een teken van leven! Dit moest een vechtertje zijn. Het bloeden stopte en wekelijks kreeg ik een echo, we zagen ons kindje groeien. Wauw, langzaamaan begon ik het te beseffen, ik kon zelfs genieten. Kwam dit kindje er echt? 

De weken kropen voorbij, ik voelde me lichamelijk goed. Geestelijk was een ander verhaal, hoe zeer ik ook genoot, de angst overheerste. 

Met 38 weken zwangerschap trok ik het mentaal niet meer. Hoe goed ik me lichamelijk nog voelde, hoe slecht het in mijn hoofd ging. Ik sliep niet meer, was continu angstig, at slecht en kon niet meer genieten, alleen maar huilen. Zo bang was ik dat dit kindje, wat we al zo lief hadden, wat zo gewenst was, ons afgenomen zou worden op een termijn dat het prima was om te bevallen. In mijn hoofd was ik overtuigd dat wanneer ik over de 40 weken zou gaan, ik ons kindje af moest geven. Ik geloofde daar heilig in, en het was nog steeds nergens op gebaseerd. 

Na vele gesprekken met de verloskundige hebben ze besloten mij in te leiden. De angst die ik in elke vezel voelde was niet goed voor de kleine. Het was tijd om geboren te worden. 

Het inleiden verliep niet vlot, maar 8! dagen later was eindelijk het moment daar. Op 20-11-18 werd na 39.1 weken zwangerschap ons langverwachte, zo geliefde kindje geboren na een zware bevalling. Een jongen, Vigo is zijn naam, en kerngezond! 

Dit geluk, ècht ik kan het niet beschrijven, het is zo’n andere vorm van liefhebben, zo intens. 

Dit was alles waar we van droomde, en meer. 

We hadden nooit gedacht dat na 3 miskramen en de diagnose vervroegde overgang het geluk ons nog gegund was! Het is ècht een wonder. 

Ze zeggen dat je moet genieten van een zwangerschap, maar het is niet erg als dit niet altijd lukt, als de angst overheerst. Je mag voelen wat je voelt. 

Het ouderschap is niet makkelijk, maar alles, maar dan ook echt alles nemen we voor lief. We exploderen van liefde die we voor hem voelen en hadden het niet willen missen. Nog elke dag zijn we dankbaar, genieten we van hem en zijn we verbaasd dat dit lieve mooie sterke jongetje bij ons mag zijn. 

Hopelijk ooit, mag er nog een broertje of zusje voor hem komen, de tijd zal het leren. 

Ik gun iedereen dit grote geluk.

Bevallingsverhaal: “Er is onlangs een heuse Star Wars baby bij ons geboren!”

Ik denk dat het een maand later of iets meer ( het is een periode dat een leegte vormt in mijn hoofd) was dat ik opeens zoveel naar het wc moest, dat vond ik raar. Normaal moet ik helemaal niet vaak gaan plassen. Zou het kunnen? Ik ga snel voor het werk naar het Kruidvat en koop een test. Op het toilet van het werk doe ik de test want geduld staat niet in mijn woordenboek. Positief! Ik kon het amper geloven, mijn handen trilden helemaal. Ik bel mijn hubby en de volgende dag kopen we een test die zegt hoever ik ongeveer zou zijn. 1-2 weken. Ik maak zo snel mogelijk een afspraak met de dokter.

Een paar dagen voor mijn verjaardag vernam ik het nieuws: weer zwanger! Mijn hcg waarde leek echter wel aan de lage kant te zijn. Ik moest over een paar dagen terug komen om weer bloed te laten trekken. Met een bang hartje belde ik naar dokter voor de resultaten, het was een super resultaat! Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog , lekker ongemakkelijk die inwendige onderzoeken. Maar het kon me niet schelen  want deze  keer zat alles waar het moest zitten! Ik was zo blij! We wouden de 3 maanden afwachten om het te vertellen maar zodra we bij de volgende echo het hartslagje hoorden, konden we niet meer wachten.  Onze ouders waren door het dolle heen! Het eerste kleinkind aan de Karipidis kant, vierde kleinkind aan mijn kant.

Aan de mensen die zeggen dat hun zwangerschap zalig was met geen enkel probleem: leuk voor jullie, daar ben ik jaloers op.

Drie maanden lang, hing ik elke morgen boven de pot. Toen dat eindelijk over was, begonnen de neusbloedingen. Elke twee weken was ik wel ziek, drie maal had ik een blaasontsteking, slapen deed ik niet want ik had teveel pijn, wandelen lukte ook niet goed en ik ging van een schoenmaat 36 naar een schoenmaat 40. Maar ik kan er niet over klagen, want dit is wat ik zo graag wou: een klein wondertje in mijn buik.

Het was 3 mei, ik was eindelijk 37 weken ver, uitgeput, gepijnigd maar voldaan want ik had net lekker gesmuld van een ijsje bij de quick. We waren daar gaan eten want dan is mijn mama jarig. Ze grapte altijd dat Kylo geboren zou worden op haar verjaardag in plaats van 21 mei, zijn uitgerekende datum. Ik wuifde  het altijd weg met mijn hand.

Ik wou dat mijn kind zijn eigen dag had om jarig te zijn en die niet moest delen, zijn verjaardag was voor hem alleen.

Ik reed terug naar huis, lekker comfortabel met zo een dikke buik in de weg. Ik wou nog wat foto’s trekken voor instagram en bukte me om iets op te rapen.

Plots voelde ik warm water over mijn benen stromen. Hè wat irritant, heb ik nu zonder waarschuwing in mijn broek geplast?

Ik waggel met alle moeite de trap op om een andere broek aan te doen en toen ik eindelijk weer beneden geraakte … gebeurde hetzelfde. Ik snelde naar het toilet om te kijken… het was licht roze vloeistof.

Ik bel snel naar mijn vroedvrouw, zoals altijd nam ze niet op.

Ik bel naar mijn vriend die in Nederland werkt… nee hè! Hij neemt ook niet op.

Ik stuur een bericht naar mijn vriendin en ik zeg dat ik denk dat mijn water is gebroken, ze lijkt meer in paniek te zijn dan mij.

Ik neem de auto sleutel en ik rij op mijn gemak naar het ziekenhuis, ik had over dertig minuten toch een afspraak bij de gynaecoloog. Wat een toeval.

Ik kom aan aan de balie en ik zeg dat ik denk dat mijn water is gebroken… ga maar zitten in de wachthal mevrouw.

Na een kwartier mag ik naar binnen en ik vertel hetzelfde tegen de assistent van de gynaecoloog.

“Doe je broek en slipje maar uit en dan mag je gaan liggen,” zegt ze.

Laat me wat vertellen… het is zeer onaangenaam en oncomfortabel om met je bloot onderlijf te wandelen als er allerlei uitsijpelt.

De assistent gaat dadelijk aan de slag. Twee cm opening en ik mag gaan plaats nemen in  de bevallingskamer. Helemaal alleen. Ik denk dat ik wel 100 keer heb proberen te bellen naar mijn vriend en toen hij opnam, dacht hij ook nog dat ik aan het grappen was.

Uiteindelijk kwam hij aan met de spullen en kwam hij me vergezellen. We hebben gewandeld, een filmpje gekeken, de tv uitgezet toen zijn stomme ex opeens verscheen op tv en noem maar op.

By the way… ik had gekozen om geen ruggespraak te laten zetten, wist ik veel wat een helse pijn er op me te wachten stond. Ze hebben me uiteindelijk er toch een gegeven omdat ik zo venijnig was van de pijn en de vroudvrouw eerlijk gezegd in haar gezicht wou slaan omdat ze me vragen aan het stellen was, moest ik ooit nog zwanger geraken, is die ruggenprik het eerste dat ik wil, wat een zalige verlossing !

Klokslag 12:00 mocht ik beginnen persen, dat heeft 20 minuutjes geduurd.

Ze lieten me mijn kleine jongen zien en mijn vriend zei dat ik enkel kon zeggen dat het een baby was. EEN BABY!

Hij voelde zo warm en de restjes op zijn lichaam en in zijn krulletjes stoorde me zelfs niet terwijl ik hem al snikkend streelde. Mijn jongetje was er eindelijk, eindelijk in mijn armen. Ze namen hem terug weg van me om hem te wegen en te meten terwijl ze me begonnen te naaien.

Eens dat allemaal gebeurd was legden ze Kylo op mijn vriend zijn bloot bovenlijf, ik zag de tranen in zijn ogen, wat was hij trots. We moesten lachen toen Kylo hapte naar zijn tepel, daar gaat niks lekker uitkomen hoor, gekke jongen.

Gek genoeg herinner ik me erna niet veel meer. Ik kreeg bezoek… en op einde van de dag koorts, hoge koorts. Het pijnigt me soms wel als ik er aan terug denk, ik wou dat ik me meer kon herinneren.

Ik herinner me enkel de pijnen de frustraties als ik naar het toilet moest, ik was van voor tot achter gescheurd dus dat was geen plezante bezigheid.

Zodra we na 3 dagen naar huis mogen, wordt het zo echt. Ik huil en ik ben bang. ’S Avonds slaap ik ook nauwelijks, ademt hij nog? Ligt hij nog goed ? Heeft hij het niet te koud? Word ik wel wakker als hij moet eten? Ik vond het een super zware eerste maand, constant dat paranoïde zijn, twijfelen of ik het wel goed doe, me slecht voelen omdat hij de borst niet wou en noem maar op. Soms vraag ik me af hoe moeders zo kunnen doen op instagram alsof alles zo soepel en perfect verloopt. Voor mij was het niks van dat de eerste maand. De vroedvrouw en de consulent van kind en gezin, dachten dat ik depressief aan het worden was. Ik zei dat het ging, gewoon een beetje moe. Zo ben ik nu eenmaal, ik wil niet over gevoelens praten, ik wil met rust gelaten worden.

Een tijdje later kwam ee ook nog eens verborgen reflux bij, Kylo weende de hele dag. Als ik het niet meer aankon, ging ik even op het toilet zitten en weende ik. Het is zo hartverscheurend als je je eigen kind niet kunt troosten. We maakten een afspraak bij de kinderarts en we kregen druppeltjes mee en aangepaste voeding. Heerlijk, na een paar dagen ging het eigenlijk stukken beter! Hij sliep goed en zelfs de nachten door ( wat een paniek als hij de eerste keer doorslaapt en je wakker schiet ‘smorgens omdat je niet weet wat er gaande is). Hij werd een vrolijke baby, een knuffelbeertje dat altijd op de buik wou liggen om zo zijn hoofdje op te heffen, net een schildpad. Mijn kleine jongen is ondertussen al een jaar oud geworden, ik heb een traantje moeten wegpinken toen we voor hem zongen op zijn feestje.

Mama houdt super veel van je. Ik kan niet meer zonder je en je bent alles dat goed is in mijn leven.

Mama Elsa

Het is moeilijk. Maar ik doe het toch. Het is persoonlijk. Maar ik deel het toch.

“Het is pijnlijk. Maar hier ga ik toch. Ik neem je mee in het diepste van mijn donkere kant.” Zo begon een nieuwe post op mijn instagramaccount. Heel lang heb ik getwijfeld. Zou ik het openbaar maken, of alles gewoon zo laten? Mijn post stond klaar, ik had enkel nog maar op de knop ‘delen’ te drukken. Dan zou echt iedereen het weten. Ook vrienden die nog niet op de hoogte waren. Collega’s die dit absoluut nog niet wisten. Familieleden langs de kant van mijn man, die volledig uit de lucht zouden vallen.
Het is iets wat je niet kan snappen, als je het zelf niet hebt. Het is iets wat zo diep in je hoofd zit, dat het moeilijk is om het ooit nog kwijt te raken. Het is iets waarvan ik wenste dat ik het niet had. Maar ik heb het en ik raak er maar niet van af.  

Bevallingsverhaal: “Matteo was 41 centimeter, woog 1375 gram en werd direct in een plastic zak gestopt”

Ik schrik wakker door het licht dat naar binnen schijnt. Ondanks het schreeuwen van de bevallende vrouw in de kamer naast mij ben ik toch in slaap gevallen. Het is 9 november en Matteo zit nog in mijn buik en de weeën lijken gestopt. Ik voel me opgelucht en ik ben blij. Ook krijg ik te horen dat ik word overgeplaatst naar een normale kamer en ik mag dus van de bevallingskamer af, dit is goed nieuws toch? De artsen zijn positief en achten de kans klein dat ik nog ga bevallen. Als alles zo goed blijft gaan mag ik over drie dagen op maandag naar huis. De kans dat ik tot 40 weken zwanger blijf bestaat nog en aangezien de artsen positief zijn blijf ik dat ook.

 

 

De volgende dag, op zaterdagochtend voelt mijn buik niet hetzelfde als de dag ervoor. Ik heb lichte krampen en voor de zekerheid word ik weer aan de CTG-scan gelegd. Ik heb uren aan deze scan gelegen, maar behalve wat harde buiken, leek er niets aan de hand. In de loop van de avond worden de krampen erger. Enrico is bij mij en ik vraag hem steeds of hij langer wilt blijven omdat ik geen goed gevoel heb. Ondanks dat de artsen rustig blijven voel ik aan alles dat Matteo niet tot 40 weken blijft zitten. De weeënremmers moest ik 48 uur krijgen en om 22.00 uur ’s avonds worden ze op stop gezet. De weeën worden nog erger, maar toch blijven de artsen zeggen dat dit normaal is na het stopzetten van de remmers. Enrico mocht uiteindelijk blijven slapen en hij kreeg om 00.00 uur een bed aangeboden bij mij op de kamer. Helaas is het van slapen nooit gekomen… 

Biecht maar op maandag

We hebben het allemaal wel eens. Een situatie met je kind die je oplost op een manier die je eigenlijk liever niet deelt. Een oplossing die geen “Moeder van het Jaar award” verdient… Of iets wat je overkomt als moeder, waarbij je denkt: “Shit, als niemand dit maar gezien heeft!” En soms heb je gewoon geen zin om het op de verantwoorde manier te doen. En ontdek je op die manier ineens een tovermiddel!

Ze hebben me moeten weghalen van de werkvloer omdat ik zo hysterisch was, terwijl ze me probeerden te troosten met de woorden: “Jij wordt later ook wel weer zwanger.” ​

Regenboog star wars baby

Ik heb nooit een kind gewild in al de jaren dat ik bestond… totdat ik mijn hubby leerde kennen. Met hem wou ik trouwen, een kind hebben en samen oud worden. Hij was mijn perfecte man, mijn soulmate. 

Nadat we zijn gaan samenwonen besloten we dat het zover was: we wilden zo graag een baby. Ik stoor onmiddellijk met de pil en was natuurlijk teleurgesteld dat ik niet dadelijk zwanger was, zo werkt het blijkbaar niet, eerst moet je ontpillen.

We hebben langer als een jaar moeten proberen terwijl iedereen het in ons gezicht wreef hoe makkelijk ze zwanger werden.

En dan… eindelijk! De test was positief! Ik maakte al snel een afspraak bij de dokter om mijn bloed te testen en ook die was positief!

Maar mijn geluk verdween na twee als sneeuw voor de zon. Ik begon wat bloed te verliezen.  We gingen naar spoed waar we heel lang moesten wachten. Op de echo zagen ze niks, nog veel te vroeg zeiden ze. Ook zeiden ze dat het waarschijnlijk een beginnende miskraam was.

Het bloeden nam meer en meer toe.

Ik weet niet waarom ik het een goed idee vond, maar ik ging de dag erna werken waar ik enkel maar kon huilen. De manager stuurde me naar huis.

Ik moest om de twee dagen naar het ziekenhuis voor bloedafnames en echo’s. Steeds niets te zien maar mijn hcg bleef langzaam aan stijgen.

Na twee weken bloed te verliezen terwijl mijn hcg bleef stijgen hebben ze me aangeraden om een kijkoperatie te laten doen, ze denken dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is.

En inderdaad, dat was het ook. Ze hebben de linker eileider moeten verwijderen omdat het zo beschadigd was en gelukkig was ik op tijd.

Vol verdriet en angst dat ik nooit nog zwanger kon worden, lag ik op de zetel. Mijn werk deed er moeilijk over, ze stuurden de controlearts die doodleuk zei: “Ik moest eens komen kijken of je niet aan het profiteren bent.” Dit een week na mijn operatie. Ruwhandig duwde hij op mijn draadjes, mijn wonders begonnen weer te bloeden, het deed zo ontzettend pijn.  Hij  stelde vast dat ik nog een week thuis mocht blijven en dan moest ik weer aan de slag, en dat terwijl ik niet eens me kon bukken om mijn veters te binden dankzij de sneetjes aan beide kanten en net onder mijn navel.

Op het werk bleven ze aan mijn hoofd zagen dat ik beter naar een psychiater kon gaan, maar daar had ik geen zin in.

Ik denk dat het een maand later of iets meer ( het is een periode dat een leegte vormt in mijn hoofd) was dat ik opeens zoveel naar het wc moest, dat vond ik raar. Normaal moet ik helemaal niet vaak gaan plassen. Zou het kunnen? Ik ga snel voor het werk naar het Kruidvat en koop een test. Op het toilet van het werk doe ik de test want geduld staat niet in mijn woordenboek. Positief! Ik kon het amper geloven, mijn handen trilden helemaal. Ik bel mijn hubby en de volgende dag kopen we een test die zegt hoever ik ongeveer zou zijn. 1-2 weken. Ik maak zo snel mogelijk een afspraak met de dokter.

Een paar dagen voor mijn verjaardag vernam ik het nieuws: weer zwanger! Mijn hcg waarde leek echter wel aan de lage kant te zijn. Ik moest over een paar dagen terug komen om weer bloed te laten trekken. Met een bang hartje belde ik naar dokter voor de resultaten, het was een super resultaat! Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog , lekker ongemakkelijk die inwendige onderzoeken. Maar het kon me niet schelen  want deze  keer zat alles waar het moest zitten! Ik was zo blij! We wouden de 3 maanden afwachten op het te vertellen maar zodra we bij de volgende echo het hartslagje hoorden, konden we niet meer wachten.  Onze ouders waren door het dolle heen! Mijn hubby’s ouders hun eerste kleinkind en mijn ouders hun derde!

Op 4 mei, star wars dag, werd Kylo geboren, 3 weekjes te vroeg. Hoe toevallig! Alles was al in thema van star wars, zelfs zijn naam en dan besluit dat klein aapje zich te tonen.  Toeval? Een  star wars baby op een star wars dag. May the fourth be with you, little kylo.

+ Meer berichten