Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Social media: je kind herkenbaar in beeld of niet?!

Het is wat tegenwoordig he, ouders of geen ouders veel van ons delen erg veel op social media #kanditkwaad?

​

Actief op social media was ik altijd al wel. In de MSN tijd had ik ook een CU2 pagina (kennen jullie dat nog? Hilarisch, haha) daarna werd het krabbeltjes versturen op Hyves en daarna kwam Facebook om het hoekje kijken, zelf heb ik een Facebook account aangemaakt in 2008, inmiddels dus alweer 11 jaar geleden. Als ik nu terug kijk naar wat ik toen erop zette is het totaal anders met hoe Facebook nu gebruikt wordt. Het was meer berichtjes naar vriendinnen op hun tijdlijn “hee wanneer zullen we afspreken”, “hoelaat pak jij de bus” en dergelijke. In de jaren daarna maakte ik hele fotoalbums van alles wat ik mee maakte op Facebook. Instagram had ik ook al een tijdje maar deed ik wat minder mee.
Inmiddels kijk ik dagelijks op Instagram. Facebook wat minder, maar ook nog steeds dat ik het dagelijks even een rondje scan. Sinds ik Mila heb post ik veel meer op Instagram merk ik. Ook vind ik het leuk om andere mama’s of papa’s te volgen. Wat mij triggert om zelf wat te plaatsten over mijn dochtertje is denk ik TROTS. Ik wil het liefst met de hele wereld delen hoe leuk ze is. Daarnaast vind ik het een makkelijke back up om snel de leukste fotos terug te kijken. 

​

Toch zie ik wel eens bij andere ouders dat ze wel fotos delen van hen kindjes, maar het gezichtje niet in beeld laten of het bedekken met emojis (niet alleen de celebrities). Bij bekende mensen snap ik het heel goed, je wilt niet dat er fans van jou je kindjes gaan lastig vallen. Dat zou zelfs gevaarlijk kunnen zijn. Maar ook de “normale” ouders beschermen hun kindje tegen social media. Toen ik dat zag ging ik er zelf wat meer over nadenken. Waarom zouden ze dat doen? Of waarom doe ik wat ik doe? Is het wel mijn recht dat ik foto’s van Mila online zet? Zij kan er zelf niet over oordelen…

​

Een goed voorbeeld wat er dit jaar gebeurde is dat de actrice Gwyneth Paltrow een foto met haar dochter plaatste op instagram en zij eronder had gezegd: “We hebben het hier over gehad, geen foto’s plaatsen zonder mijn toestemming” en dat zagen natuurlijk ook miljoenen mensen. Het is veel in het nieuws geweest en ik snap eigenlijk zowel de dochter áls trotse mama Gwyneth. Voor de geinteresseerden: de foto staat er nog op en Gwyneth had gereageerd met “je ziet je gezicht niet eens”. Niet in het Nederlands natuurlijk. 

Waar ik nu zelf een beetje op probeer te letten is “zou ze dit over een paar jaar nog leuk vinden als het online staat?” Ze is pas één jaar, ik denk dat de leeftijd ook een groot verschil maakt. Ik gok dat als ze een jaar of 10/11 is dat ze zich misschien schaamt als haar mama foto’s van haar gaat plaatsen. Zelf ben ik een 90’s kid en maak dat zelf niet mee dus ik weet niet hoe het voelt als er ongevraagd fotos geplaatst worden. Tuurlijk wel met vriendinnen enzo maar zelf vind ik dat niet zo erg. Zo lang het normaal blijft. Maar ik denk dat ouders die foto’s plaatsen toch een ander verhaal is.

Onze voedingsdeskundige legt alles uit over suiker!

Suiker is ongezond, van suiker word je dik, suiker maakt kinderen druk, suikervrij opvoeden. Ik kan nog wel even doorgaan. Je hoort zoveel verhalen en meningen over suiker, en vooral negatieve eigenlijk. Daarom leg ik vandaag uit wat suiker precies is, welke soorten er zijn en hoe je hier het beste mee om kan gaan in de voeding voor je kinderen.  

Wat is suiker?

Suiker behoort tot de koolhydraten. Koolhydraten bestaan uit 1 (enkelvoudig) of meerdere suikermoleculen. Enkelvoudige suikers worden ook wel monosachariden genoemd en zijn fructose, glucose en galactose. Meervoudige suikers, ofwel disachariden zijn; lactose, maltose en trehalose. Suiker in veel producten bestaat vaak uit glucose, fructose of een combinatie daarvan.

Koolhydraten leveren het lichaam energie. De hersenen gebruiken zelfs alleen glucose als energiebron. Suikers zijn dus noodzakelijk als energiebron maar je moet wel oppassen dat je er niet te veel van binnenkrijgt. Een eetlepel suiker van 15 gram (z’n 4 klontjes) bevat 60 kilocalorieën.

Suiker komt van nature voor in fruit, groente en melk. Het witte suiker, wat we beter kennen als kristalsuiker, komt uit suikerriet en suikerbieten.

Waar zit suiker in?

Ondanks dat suiker een zoete smaak heeft zit het in veel producten dan je in eerste instantie zou denken. Ook in hartige producten en ‘gezonde’ producten zit suiker. In vruchtensap en plantaardige melk zit ook veel suiker toegevoegd. Maar ook aan chips, soepen en pastasaus wordt suiker toegevoegd. Let hier maar eens op als je boodschappen aan het doen bent.

Suiker wordt door fabrikanten niet zo snel als suiker op het etiket gezet. Eigenlijk is alles wat eindigt op -ose of -siroop/-stroop een vorm van suiker. Let hier ook maar eens op in de supermarkt en je zult zien dat er ontzettend veel producten zijn die suiker bevatten.

Natuurlijke suikers

Op veel producten staat vaak de benoeming ‘geen toegevoegd suikers’ of ‘bevat natuurlijke suikers’. Met name op producten gericht aan kinderen zie je dit veel staan.

Het lichaam maakt echter geen onderscheid tussen de suikers, ze worden allemaal op dezelfde manier verwerkt en afgebroken tot glucose.

Er zit wel een verschil in de snelheid waarmee bijvoorbeeld suiker uit snoep of koek wordt afgebroken vergeleken met suiker uit fruit. Fruit bevat namelijk ook veel vezels waardoor het langer duurt voor het lichaam om dit af te breken. Hierdoor komen de suikers langzamer vrij in het lichaam en zal dit minder tot een piek in de bloedsuikerspiegel zorgen dan suiker uit koekjes die veel sneller afgebroken worden. Door de vezels is fruit ook veel vullender. De hoeveelheid sinaasappels die bijvoorbeeld in een glas sinaasappelsap zitten krijg je waarschijnlijk niet op als je ze allemaal los zou opeten in plaats van uitpersen. Snelle suikers, zoals in snoep en koek, vullen vaak slecht maar leveren wel veel calorieën. Omdat vers fruit ook veel vezels en vitamines bevat en langzaam wordt opgenomen is het wel belangrijk dat kinderen ook voldoende fruit eten. Zo komen ze wel aan hun benodigde koolhydraten.

Wat is je bloedsuikerspiegel eigenlijk?

Het bloedsuikergehalte, ook wel bloedglucose, is de hoeveelheid glucose (suiker) die op een bepaald moment in je bloed zit. Doordat er glucose in je bloed zit kan je lichaam eenvoudig en snel energie uit de glucose halen en gebruiken. Het is belangrijk om deze waarde constant te houden, echter haalt je lichaam glucose voornamelijk uit je eten. Na een maaltijd stijgt de bloedsuikerspiegel dus ook snel. Bij gezonde mensen stimuleert dit de afgifte van het hormoon insuline. Insuline regelt de bloedsuikerspiegel, glucose dat niet direct nodig is wordt opgeslagen in lever, vet en spieren. De opgeslagen glucose kan later weer door het lichaam vrij gemaakt worden wanneer dat nodig is. Als je te veel glucose binnenkrijgt zal opgeslagen worden als vet.

Worden kinderen echt druk van suiker?

Dat kinderen druk zouden worden van suiker is iets wat je vaak hoort en waar je als ouder misschien ook wel vanuit gaat. Er wordt hier al jaren onderzoek naar gedaan maar er is nooit een verband gevonden tussen suiker en extra druk gedrag bij kinderen. Wel is het zo dat kinderen die te veel suiker binnen krijgen last kunnen krijgen van hun darmen of hoofdpijn kunnen krijgen. Dit kan weer tot onrustig gedrag leiden.

Hoeveel suiker heeft een kind nodig?

De voedingsrichtlijn voor suiker is dat maximaal 10% van je dagelijkse behoefte uit vrije suikers mag bestaan. Vrije suikers zijn suikers die door fabrikanten zijn toegevoegd aan producten zoals frisdrank, vruchtensap, snoep en koekjes. Dit zijn dus niet de suikers die van nature aanwezig zijn in fruit, groente, melk en yoghurt. Omdat deze producten ook vitamines, mineralen, vezels en andere gezonde voedingsstoffen bevatten is hier geen voedingsrichtlijn voor opgesteld.

Kinderen van 4-8 jaar hebben zo’n 1400 kcal per dag nodig. Hiervan zouden ze dus maximaal 35 gram vrije suikers mogen. Omgerekend is dit zo’n 9 suikerklontjes. Dat klinkt best veel, maar een boterham met hagelslag is al bijna 3 suikerklontjes aan hagelslag. En een glas cola bevat bijvoorbeeld al 6 suikerklontjes. Zonder dat je het echt door hebt, kan je snel (te) veel suikers binnenkrijgen. Te veel suiker is wel schadelijk voor de gezondheid. Een groot onderzoek uitgevoerd in Amerika in 2006 toonde aan dat het consumeren van suikerhoudende dranken door kinderen kan worden geassocieerd met gewichtstoename en obesitas.

Wel of geen suiker aan je kinderen geven?

Sommige ouders willen hun kinderen graag suikervrij opvoeden. Dit is echter bijna onmogelijk omdat er in veel producten van nature al suiker zit, denk hierbij bijvoorbeeld aan fruit, mais, tomaten, brood en ontbijtgranen. Deze suikers zijn ook nodig voor een gezonde groei en ontwikkeling van kinderen en zijn zeker niet slecht. Je kan als ouder er beter op letten dat je kind zo min mogelijke vrije suikers binnenkrijgt en voldoende fruit en groente eet.

Bronnen:

https://www.diabetesfonds.nl/minder-suiker/veelgestelde-vragen/wat-is-suiker

Bron: Intake of sugar-sweetenend beverages and weight gain: a systematic review.

Vasanti S Malik, Matthias B Schulze, and Frank B Hu

 

Van een geboortegewicht van 3279 gram naar 16 kilo met 9 maanden…

 

Hoe was jouw bevalling?

Een bevalling is altijd iets waar je tegen op ziet maar achteraf heb in een fijne bevalling gehad ondanks dat Sara een sterrenkijker was is de bevalling heel vlot verlopen. 

Waren er signalen in de kraamweek, dat voedsel verwerken bij Sara anders ging?

Sara wad een gewone baby, en tot aan de 5 maanden hadden wij ook niet echt iets in de gaten, vanaf 4 maanden vonden wij haar wel een mollige baby. 

Kan je uitleggen welk medisch traject jullie al hebben doorlopen?

In 2015, Vanaf 9 maanden lopen wij bij een kinderarts en Endocrinoloog in het Sophia Kinderziekenhuis. De eerste paar maanden waren heel intensief waarbij ze een week is opgenomen in het ziekenhuis. Daarin werd er bloedonderzoek gedaan, een verbrandingsonderzoek, fysio, diëtiste en ik moest een dagboek bijhouden. Na die week vond ik dat de begeleiding best wel matig was. We moesten om het half jaar terug komen om weer wat testjes te doen. Wij zijn wel naar een revalidatie arts gestuurd om naar mogelijkheden te kijken voor hulpmiddelen. Er moest iets komen waardoor ze kon leren lopen. Er moest een zwaardere kwaliteit buggy komen en aangepaste schoenen. Na deze tijd hebben we zelf zo goed mogelijk ons best gedaan, qua voeding en beweging. In 2017 hebben wij aan de bel gehangen bij het ziekenhuis dat er nu echt wel hulp moest komen want wij wisten het niet meer. Wij liepen met onze rug tegen de muur en konden voor ons gevoel geen kant meer op. Ze kon ondertussen lopen, maar we hadden het gevoel dat we haar organen echt in de gaten moesten houden. Ze is weer een week opgenomen in het ziekenhuis om alle onderzoeken achter elkaar te doen. Ze kreeg ook een leverecho. Alles was gelukkig goed. De artsen zagen wel dat we wat meer begeleiding nodig hadden en hebben wij een opname gekregen in het rijndam revalidatie. Vier weken waren wij daar intern en mochten we in het weekend twee nachtjes thuis slapen. Dit heeft echt geholpen in alles. Daardoor is zij lichamelijk heel erg ontwikkeld. Nu gaat alles goed en is ze goed stabiel in gewicht. Nu hoeven we nog maar elk half jaar terug voor bloedonderzoek. Kan ze weer even gewoon kind zijn.

Hoe gaat het met Sara op school?

Nu ze op de basisschool zit gaat alles heel goed. De kinderen zijn lief voor haar, omdat de school iedereen goed heeft ingelicht. Ik ben de school zo dankbaar voor al het begrip. 

Wat heeft je in al die tijd het meest gekwetst?

Onbegrip bij andere kwetst het meest, maar ook overal op letten wat je doet. Als ze wijst naar een koekje dan kijk ik om mij heen of anderen dat hebben gezien. Maar ze is gewoon een kind van bijna vijf dus die vinden koekjes gewoon lekker. En omdat we al vaak nee moeten zeggen op alles, mag ze eens in de tijd wel eens iets lekkers. We gaan bijvoorbeeld weleens uiteten of een ijsje eten. 

Stelt Sara weleens lastige vragen over haar aangeboren obesitas?

Sara is er nu wat meer mee bezig dat anderen haar dik noemen en dat ze zelf graag dunnere beentjes wilt. Want ze merkt natuurlijk zelf dat ze lichamelijk iets achterloopt op anderen.

 

 

Welke boodschap wil je graag namens jezelf en Sara aan anderen uitstralen en doorgeven?

Daarom wil ik anderen graag meegeven dat je verder moet kijken dan wat je aan de buitenkant ziet. Zie je een dik meisje of een vrolijk meisje dat lol heeft. Dik zijn heeft vaak en andere reden dan wij allemaal denken. Accepteer elkaar en wees altijd lief. Een glimlach maakt zoveel goed maar een rare blik of opmerking kan iemand zijn hele dag verpesten. 

 

Ik dans en drink in de kroeg, niemand ziet mijn leed, maar dan raakt een wildvreemd meisje mijn hart…

Koningsdag en – nacht worden anders wanneer je een gezin  begint. Neem je ze mee? Vraag je oppas? Ga je om en om? Vragen die wij allemaal hadden toen Emma in ons leven was. Dit jaar was het anders, het was leeg. Geen vragen meer, alleen maar vrijheid. Dat klinkt heerlijk, maar voor mij was het een last op mijn schouders. Het plannen en de vragen bleven in mijn hoofd. Gelukkig was de planning snel gemaakt en wisten we vroeg van te voren wat we gingen doen. Met koningsnacht de stad in, biertjes drinken en op Koningsdag uitslapen. Want langs de kraampjes of overdag feestvieren was voor mij een stap te ver. Dat deden we altijd met Emma en nu ze er niet meer is, is de lol er vanaf. 

Onze draagconsulent geeft antwoord op vragen, zoals wat is jouw favoriete knoop?

Europian babywearing week 2019

6-12 mei 2019

Deze week is het de europian babywearing week.

Een week waarin het dragen van kinderen in heel europa centraal staat.

Dit jaar is het thema ‘the joy of babywearing’ ofwel ‘draaggeluk’.

 Tijdens deze week is er een special hashtag (#EBW2019) waarin gevraagd word om je foto’s tijdens het dragen te posten met deze hashtag. Ook zijn er tijdens deze week speciale acties van merken en winkels. Deze zijn ook vaak terug te vinden via de hashtag.

In nederland is er daarnaast ook nog de draagdinsdag-tag, bedacht door Mary-lou.

Ik vond deze week wel een mooie gelegenheid om antwoord te geven op deze vragen speciaal over dragen.

Knopen of klikken?

Beide, soms is een draagzak erg handig. Het is snel en zit makkelijk goed. Er kan niet zoveel aan fout gaan. Maar voor een langere tijd dragen, bijvoorbeeld tijdens een wandeling vind ik een draagdoek fijner. Omdat deze toch fijner om jouw en je kindje heen zit. Het zit dan net wat steviger en comfortabeler.

Buik of rugdragen?

Meestal draag ik op mijn buik. Vooral als je kindje nog wat kleiner is, het is gewoon wat gezelliger! Mijn oudste zoon droeg ik in de tula toddler wel op de rug, hij is simpelweg te zwaar voor op de buik. (En nu ook te groot voor de toddler zak, hij wil loopt nu liever!)

Nieuw of tweedehands?

Ik heb mijn meeste doeken en draagzakken nieuw gekocht. Maar ook een paar tweedehands. Tweedehands is meer dan prima, soms zelf fijner. Doordat de doek of zak zachter word tijdens het dragen. De zakken en doeken zijn wel waardevast, en sommigen worden zelf meer waard als ze ingedragen zijn.

YouTube of draagconsult?

Ik heb 2 keer een draagconsult gehad, en dit vond ik erg fijn. Er word echt met je meegekeken wat bij jouw en je kindje past. Maar ook om doeken of zakken te passen en te voelen is het fijn.

Als je er eenmaal handig in bent, is ook youtube prima hoor. Dan kan je bijvoorbeeld net een andere knoop dan degene die je geleerd hebt in je consult, of op een andere manier afknopen.

Wat is je favoriete draagmiddel?

De Tula. Ik pak deze toch het snelst.. Daarna de doek en dan de ringsling!

Wat is je favoriete knoop?

De Front Wrap Cross Carry gebruik ik het meest. Deze heb ik ook geleerd in een draagconsult en draagt het fijnst vind ik.

Wat is je favoriete accessoire?

Mijn panterprint ringsling 😉

Wat is je favoriete draagterm?

Uhh.. Die heb ik niet

Wat ik nog graag wil kopen:

Een artipoppe…..Maar of ik ooit zoveel geld hieraan ga uitgeven weet ik niet hoor.

Wat ik nog graag wil doen:

Nog meer consulten geven, daarbij mijn website, flyers enz maken. En deze meer promoten bij lokale verloskundigen enz.

Wat ik nog graag wil zien:

Mijn vader met mijn jongste in de draagzak

Wat ik nog graag wil zeggen:

Hopelijk genieten jullie allemaal net zo van dragen als ik!

Liefs, Anieke xx

Deze vrouw bewijst dat wonderen bestaan!

November 2006

Ik was 23 en kreeg de diagnose non-Hodgkin. Een heftige mededeling waar ik nooit rekening mee had gehouden. Maar ja, wat moet je nu! Een week na deze mededeling was het dan eindelijk zover, de chemo’s mochten erin met als laatste een stamceltransplantatie. Maar eerst een gesprek met de arts over wat de behandeling inhield en wat ook de bijwerkingen en consequenties waren. Daar kwam de mededeling ‘kinderen krijgen zit er niet meer in’. Er was weinig keuze, want eiceldonatie was niet mogelijk, omdat er direct gestart moest worden. Zo nuchter als ik was zei ik: “Helaas, maar als we niks doen zal ik ook geen kinderen krijgen en dood gaan, dus gooi er maar in wat nodig is en we gaan er voor.” 

Ik werd op een ochtend wakker en zei tegen mijn man: “Ik denk dat ons kindje niet meer leeft”, puur een gevoel, nergens op gebaseerd…

Het is de zomer van 2016, mijn man (30 jr) en ik (23 jr) besluiten dat een kindje inmiddels wel erg welkom is. Het kriebelde al langer, maar we hadden ook onze bruiloft nog in het vooruitzicht. Eenmaal de knoop doorgehakt gingen we ervoor, we zagen het wel. Ik hield rekening met minimaal een half jaar proberen, en een jaar zou mij ook niet verbazen. Natuurlijk, elke ronde die je niet zwanger bent is er voor je gevoel een te lang, maar toch gingen de eerste maanden snel. 

Al snel merkte ik dat mijn cyclus anders was dan normaal. Ik werd razendsnel na eisprong al ongesteld (korte luteale fase noemen ze dit). En dit elke cyclus weer, eenmaal bij de huisarts, werd ik niet serieus genomen. Ik had vanaf moment 1 al een vervelend onderbuikgevoel, op deze manier voelde het of ik geen eerlijke kans kreeg. 

We sukkelden nog even door, en toen bleek ik in maart 2017 zwanger, al bij al dus nog redelijk snel! Wauw, wat een geluk. Ik voelde me goed, op wat misselijkheid na. Met 7 weken zagen we een prachtig hartje knipperen, ons kindje! Intens geluk, toen al. Tot ik op een ochtend wakker werd en tegen mijn man zei: “ik denk dat ons kindje niet meer leeft”, puur een gevoel, nergens op gebaseerd. Een aantal dagen later hadden we een pretecho bij een andere praktijk, voor de fun. Ik nam mijn moeder mee en mijn stiefvader. Ze zouden voor het eerst opa en oma worden. Vol enthousiasme gingen ze mee. Daar lag ik op het bed bij de echoscopie, “wauw het hartje klopt goed”, een last viel van m’n schouders, en nog voordat ik opgelucht adem kon halen en iets kon zeggen zei ze: “nee wacht, dit is niet goed”. Het hartje van onze kleine frummel was met ong 9 weken zwangerschap gestopt. Mijn hart brak in duizend stukjes, ik had me zo gehecht aan dit kindje. Gefantaseerd over de toekomst. Dit moment staat in mijn geheugen gegrift, en nog altijd roept dit veel verdriet op. Een lange nasleep volgde, keer op keer pillen om het vruchtje af te stoten, het zat compleet vastgeklemd in mijn baarmoeder. Wat we ook probeerden, weken later zat er nog steeds restweefsel. Een curretage volgde, en een vreselijk pijnlijke baarmoeder ontsteking ook. Weken later konden we het een plekje gaan geven. Ik voelde me intens verdrietig. 

In Juli 2017 waren we op vakantie, even ontspannen. Wonder boven wonder bleek ik op vakantie zwanger. Maar ook verloor ik bloed. Vol angst en goede moed genoten we van de vakantie. Eenmaal thuis liepen mijn testen niet op, het streepje werd lichter en een echo volgde, maar helaas, ook dit kindje mocht er niet komen. Wat een verdriet, twee keer fantaseren over een toekomst, het geluk van een positieve test, en toch, ging het mis. 

Mijn cyclus was nog steeds niet zoals het hoorde, dus volgde een afspraak in het ziekenhuis hier in de regio, het was inmiddels september 2017. Ook hier werden we niet serieus genomen. Bij 10 miskramen mochten we terugkomen en zou er 1 buisje bloed geprikt worden. Ik moest blij zijn dat ik überhaupt zwanger raakte waren de woorden, en vooral niet te veel googelen, ik had tenslotte niet gestudeerd ervoor, en zij wel. Auw, vol verwondering wat we zojuist te horen kregen zat ik daar in de auto. Een stroom aan tranen van verdriet, onbegrip en woede volgde. Alles in mij riep dat dit niet klopte. Er was iets mis met mij, en ik voelde dit in elke vezel van mijn lijf. 

Na wat gesprekken met mijn man, mijn familie, beste vriendinnen en vooral lotgenoten besloten we naar een ziekenhuis gespecialiseerd in herhaalde miskramen te gaan. Dit werd het UZ Gent in België. 

Een lange wachttijd volgde… 

De gynaecoloog gaf toe dat al die miskramen en de vroeggeboorte aan mijn lijf lag, pijnlijk

Het kindje was helemaal af… oortjes, handjes, nageltjes, alles.

Ik moet ook zeggen dat ik dit hele gebeuren nog wel traumatischer vond en vind dan de bevalling van de andere kinderen. Daar wist ik namelijk ’op een gegeven moment’ dat ik ging bevallen en dat, dat natuurlijk foute boel was ivm het termijn, maar de kindjes hadden een kans…… En nu verwachte ik totaal niks en ving ik het kindje uit het niets op in mijn handen.

Een nachtmerrie….. Een nachtmerrie die ik en Tay nooit verwacht hadden. We zeiden steeds; Die eerste 20 weken geloven we wel, daarna wordt het spannend. En nu hebben die 20 weken niet eens mogen halen….Ook onze gynaecoloog had dit niet aan zien komen. Ze had de echo’s nogmaals bekeken en alles was echt goed. Ze bevestigde mijn gevoel, dat het er op lijkt dat er met mij wat mis is gegaan.

Het leek er sterk op dat mijn baarmoederhals dit keer met dit termijn al is gaan verstrijken en alles open is gaan staan. Vandaar ook dat het kindje er letterlijk uit viel, zonder enige aanleiding. Bij Gyan wisten ze niet waarom ik te vroeg bevallen was. Alle onderzoeken waren goed. Het enige wat zou kunnen was dat mijn baarmoederhals te snel verstreken was. Deze zouden ze in de volgende zwangerschap om de week gaan meten met 16 weken.

Bij de tweeling zagen ze inderdaad dat met 23 weken het heel snel verstreek. En waarschijnlijk was dit ook de reden dat ik met 24 weken was bevallen. Toch kunnen ze dat niet 100 procent zeker zeggen, vroeggeboorte staat allemaal nog zo in de kinderschoenen. En ook toen werd het een beetje op domme pech gegooid. Helemaal omdat vroeggeboorte vaker voorkomt bij een tweeling zwangerschap.

Maar nu is het weer gebeurt, maar dan nog veel vroeger. Domme pech is nu echt wel van de baan. Alles wijst er dan ook op dat het probleem nu wel degelijk is dat ik het niet vast kan houden. De vraag is daarom heel erg; En nu?

In januari hebben we een afspraak en krijgen wij wederom een plan. Een plan voor een volgende zwangerschap, wat zijn onze opties nog? En het belangrijkste, hoe voelen wij ons hierbij?

Het beetje hoop dat we weer hadden is nu volledig weer van tafel geveegd. Maar weetje, zolang de medische wereld zegt ‘het kan ook echt goed gaan’ blijf je daar in geloven. Want je wil je zelf niet ooit af te hoeven vragen ‘stel we hadden die laatste kans wel gepakt, zou het dan goed gegaan zijn? ’

Als de medische wereld tegen ons zou zeggen dat het hem niet meer gaat worden, is dat heel verdrietig maar wel een antwoord en kan je verder. Samen verder kijken naar andere opties die er gelukkig nog zijn. Maar zo lang hun dat niet zeggen…. Verleg je, je grens en houd je hoop. Hoop in jezelf en vertrouwen in de medische wereld.

30 december, de geboorde dag van ons twins… 1 jaar. Wat als? Het heeft geen zin, maar toch… Wat missen we onze humpies.

Januari 2016

7 januari, sterfdag Djulian 16 januari, sterfdag Ruby

De eerste verjaardag, de eerste sterfdag…… Stop de tijd.

Ohja en ook nog een gesprek in het Amc over onze toekomst….

Met een gezonde spanningen stapte we het gesprek in. Er zijn ons in dit gesprek 2 opties voorgelegd. Een lage vaginale cerclage (bandje om de baarmoederhals) of een abdominale cerclage. Het verschil is dat de lage vaginale cerclage gezet wordt in de zwangerschap, en komt ongeveer in het midden van de baarmoederhals.

De abdominale cerclage wordt via de buik geplaatst doormiddel van een kijk operatie, en wordt boven aan de baarmoederhals geplaatst. Het meest bijzondere verschil is dat de abdominale cerclage al voor de zwangerschap geplaatst wordt.

Onze eerste reactie was gelijk; Abdominale cerclage. De gynaecoloog vertelde dat er in het AMC niemand is die dit kan en ik daarom doorverwezen moet worden naar het vu, zo gezegd zo gedaan.

Toen ik de afspraak gepland had was ik al bezig wat ik allemaal zou zeggen om hem wel echt te krijgen. Voor mij was dit namelijk echt onze laatste kans. Vol in de strijd ging ik richting het VU. Ik zat amper in de stoel en de beste man zij; Tsja ik heb je dossier gelezen, en het is zo klaar als een klontje. Die cerclage heb jij nodig, en gaan we zo snel mogelijk plaatsen. Ik was zo verbaasd dat ik voor mijn gevoel voor het eerst niet op mijn strepen hoefde te staan of moest strijden. Deze man vond gewoon dat ik zo snel mogelijk een cerclage moest krijgen. Ik wou hem bijna om de nek vliegen en zoenen, maar ik heb me ingehouden;)

Hij legde uit dat de cerclage geplaatst gaat worden doormiddel van een kijk operatie in mijn buik.

De cerclage zetten ze losjes om de baarmoedermond heen, zodra ik zwanger ben groeit de baarmoeder en komt de cerclage automatische strak te staan.

Ik vroeg mezelf in eerste instantie erg af hoe ik überhaupt zwanger zou kunnen worden met zo’n cerclage, maar met deze uitleg begrijp ik het;)

Bevallen zal gebeuren doormiddel van een keizersnee, en de cerclage kan eventueel blijven zitten voor een eventuele volgende zwangerschap. Ik vroeg hoe het zat met infectie gevaar, en hij vertelde dat dit weinig voor komt. En tsja, als je er 1 krijgt hebben we altijd nog antibiotica. Heerlijk zo’n nuchtere man die zich niet drukt maakt over wat er allemaal wel niet zou kunnen gebeuren, want zonder ga ik het sowieso niet redden.

Toen ik daar zat waren net de slagingspercentage uit gekomen van deze manier van cerclage ’s plaatsen.

De cijfers uit Boston en Nederland zijn hierin meegenomen en dan komen ze op een slagingspercentage van 94 procent. Hier werden we helemaal blij van, het geeft zo veel hoop en positieve vibe om er voor te gaan.

Ik vroeg gelijk of hij morgen nog een gaatje had om hem te plaatsen. Dit was jammer genoeg niet het geval!

Maart 2016

YEssss de cerclage is geplaats.

Mei 2016

Zwanger!!!… wordt vervolgd

Help, ik ben in één keer zwanger!

Kinderen zijn vanaf de basisschool al mijn pure geluksmomentjes. Ik speelde (moederde) vaak met de kleintjes uit groep 1/2 toen ik nog in groep 6 zat, ik was dol op mijn jongere neefjes en nichtjes en de buurkinderen liet ik ook niet met rust. Ik heb ook nog een jonger zusje, maar die vond ik in mijn kindertijd maar irritant. Nu is ze mijn beste vriendin hoor! In de vriendenboekjes bij de vraag: ‘wat wil je later worden?’ was mijn standaard antwoord: moeder en kinderleidster. Het was meer dan duidelijk en logisch dat ik na de middelbare school ging studeren tot pedagogisch medewerkster.

Inmiddels werk ik al bijna 8 jaar in de kinderopvang, voornamelijk op de babygroep. Daarnaast doe ik ook nog een opleiding tot kraamverzorgster. Die heb ik nu wel even op pauze gezet en wil ik die begin volgend jaar weer oppakken. Je leest het al, mijn leven draait gewoon om kinderen (BABY’S). Ik wilde ook al kinderen vanaf het moment dat je kinderen kan krijgen, dat is natuurlijk een beetje gek, dus heb ik toch nog maar even gewacht. Ik moest natuurlijk ook nog de juiste man tegenkomen.

Maar goed, nu is het zo ver! Mijn grootste droom komt uit, ik word moeder!! Ik kan nog steeds niet aan het idee wennen. Het is ook allemaal heel snel gegaan. Maar dan ook echt heel snel. Als in, stoppen met de pil en in die week zwanger worden. Wie had dat ooit gedacht? Nou ik niet. Ik ben al meer dan de helft van mijn leven aan de pil en ik dacht écht dat het dus wel even duurde bij mij. Het was ook erg schrikken toen we er achter kwamen en we hadden beide even tijd nodig om het te laten bezinken. Natuuuurlijk was ik super blij, ik ben vruchtbaar (en hoe) en ik kan dus een kind dragen. Maar de realiteit klapte ook wel in mijn gezicht. Shit, we worden ouders en al zó snel. Hoe moet het met onze studies, hebben we genoeg ruimte in huis, hebben we straks nog vrijheid? Al snel draaide we bij en dachten we beide: we kunnen dit, we willen dit en we gaan hier 1000% voor! 

Ellery is gelukkig ook dol op kinderen en kinderen ook dol op hem. Hij is druk en ik ben rustig. Maar hij maakt kinderen óók super druk, maar dan echt zonder grenzen druk. Ik heb hem zo vaak moeten terugroepen van; ‘Babe doe je even rustig?’ of ‘Je kan ook gewoon zeggen dat je even pauze houdt he’. Daar moeten we nog even wat aan werken, komt wel goed, hij is in ieder geval geschikt (inkoppertje, leger reclame, vakje geschikt). 

De zwangerschap loopt tot nu toe zonder complicaties. Ik heb amper kwaaltjes en ook nog nooit gehad. Vanaf week 18/19 kan ik ons meisje voelen, dus viel die onzekerheid van de weken daarvoor ook van onze schouders af. Daarvoor leefde we echt van afspraak naar afspraak met de verloskundige. Juist omdat ik me zo goed voel, wat natuurlijk heel fijn is, had ik niet het idee dat ik zwanger was. Ik was nog super slank, niet misselijk, geen slechte huid ect. Ik was weken gewoon de oude, op wat vollere borsten na (ik had een Acup, dus dikke prima). En toen opeens kwam dat buikje met ongeveer 20 weken en dat is nu al een buik geworden hoor. Ik word dikker en dikker, dat is nog best een puntje vind ik. Ik ben altijd slank geweest, dus dat is best gekkig hoor. Natuurlijk is het voor een goed doel, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Het is best gek om jezelf ‘dik’ in de spiegel te zien. En ik wil helemaal niet lelijk doen over wat volslankere of dikkere mannen/vrouwen, begrijp me niet verkeerd! Iedereen is mooi hoe hij/zij is. Maar ik ben altijd dun/slank geweest, dus nu is het even wennen. En dat wennen is nog lang niet klaar, want ik zal alleen nog maar dikker worden. Nog maar korter dan 14 weken en dan is het zo ver! We zijn al druk bezig met de babykamer, we hebben net onze babymoon geboekt en we moeten ons appartement nog babyproof maken. Ook ben ik aan het twijfelen of een zwangerschapscursus wat voor mij is en dan heb je ook nog een naam die gekozen moet worden, ja die weten we nog niet helemaal. En dan ben ik nog geen eens begonnen over spullen/kleren/hebbe dingetjes die gekocht moeten worden. Voor nu ligt alles wat we hebben qua spullen in de box, wel geordend hoor. Naja eerlijk gezegd heb ik dat pas afgelopen weekend gedaan. Maar goed, er staat ons nog zó veel te wachten. Gelukkig is Ellery heel lief voor mij, mijn zwangerschapsdemente hoofd en hij doet heel veel in huis, klussen dan he, schoonmaken is een ander verhaal.

Ik hoop dat ik jullie op de hoogte mag houden met blogs over verschillende onderwerpen, niks is te gek. Ik ben jong, word voor de eerste keer moeder, maar heb toch al heel veel ervaring met kinderen en met name baby’s. Top combi toch?

Liefs,

Rebecca

+ Meer berichten