Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Merel kan maar op één manier moeder worden, dit is echter peperduur…

Wat doe je als je een kinderwens hebt, maar deze niet zomaar in vervulling kan laten gaan? Vanaf mijn 20ste heb ik altijd gedacht dat ik later kinderen zou willen. Helemaal na de geboorte van mijn neefjes en nichtje begon deze kinderwens alleen nog maar sterker te worden. Op dat moment was mijn leven nog niet zo in gedeeld dat het ook gelijk zou kunnen. Naar mate ik ouder werd, een stabiele relatie kreeg en ook ging samenwonen, begonnen de gesprekken over een kinderwens. En ja, die is er. Die wens is zelfs heel groot! Maar op mijn 28ste kwam er een behoorlijke wending aan het hele verhaal. Ik werd ziek en kreeg zelfs te horen dat ik minder dan een half jaar te leven had als er niet direct iets gedaan zou worden.  

Vanaf mijn 3de jaar heb ik de chronische ziekte Colitis Ulcerosa, een zusje van de ziekte van Crohn. Een ontsteking in de dikke darm. Hiermee heb ik jarenlang met de juiste medicatie zonder veel problemen mee kunnen leven. Maar in 2017 veranderde alles, ik kreeg uitgezaaide darmkanker in mijn buikvlies. Een enorme klap en mijn wereld werd compleet op z’n kop gezet. De droom die we hadden om samen een huis te kopen en kinderen te krijgen werd ineens wazig en leek ontzettend ver weg.

Een emotionele draaikolk

Wat volgde was een emotionele draaikolk. Een stressvolle periode met veel ziekenhuisbezoeken aan verschillende ziekenhuizen. In het medische ziekenhuis in de buurt kregen we te horen dat ik was uitbehandeld, maar dat er enkele ziekenhuizen zijn die een nieuwe methode toepassen op mensen met uitgezaaide kanker in het buikvlies. Met dit advies zijn wij naar een universitair ziekenhuis verwezen waar zij de Hipec operatie aanbevolen. Echter houdt het bij deze operatie wel in dat je aan bepaalde voorwaarden moet voldoen: je mag niet te veel uitzaaiingen hebben en de eierstokken worden preventief verwijderd.

Gelukkig kwam ik in aanmerking voor de Hipec. Tijd om mijn eicellen in te vriezen was er niet, dat traject zou drie weken duren en daarmee werd de kans op uitzaaiingen groter. Natuurlijk bleef de vraag: kan ik nog kinderen krijgen als ik goed uit deze behandeling kom? Maar ik moest kiezen, ik kon namelijk twee dagen later al de Hipec behandeling ondergaan. Wat kies je dan? Ik besloot voor mijn eigen gezondheid te gaan.

De behandeling sloeg aan en ik mag van geluk spreken dat ik weer helemaal gezond ben. Dit neemt niet weg dat onze kinderwens nog steeds in al zijn vurigheid aanwezig is. De vraag of ik ooit nog kinderen zou kunnen krijgen is altijd in mijn hoofd blijven zitten, ook tijdens de behandeling. Nu alles goed gaat en ik weer aan de toekomst durf te denken is een kindje met mijn vriend Martin daar juist een groot onderdeel van. Maar onze droom lijkt nu mijlenver weg. Want hoe kun je een kinderwens in vervulling laten gaan als je zelf geen eicellen meer hebt? Onze speurtocht ging van pleegouder naar adoptie en kwam uiteindelijk uit bij eiceldonatie. Voor mij is dit de enige manier om toch een kindje te dragen, hoe mooi zou dat zijn! En voor ons als stel de enige optie om samen echt ouders te worden. Iets wat wij beide heel graag willen. Maar wij kwamen er al snel achter dat dit proces nog niet zo simpel is. Er zijn veel familieleden, vriendinnen en kennissen die zich als donor aanboden, maar hier bleken helaas geen geschikte matches bij te zitten. Een paar belangrijke regels zijn: de donor mag niet ouder zijn dan 40 en de kinderwens moet volledig vervuld zijn. De zoektocht ging verder naar de eicelbank in Nederland. Maar ook daar kregen we teleurstellend nieuws, we kregen te horen dat hier wachtlijsten zijn vanaf 2 jaar! Nu zal je misschien denken; dat valt mee. Maar geloof me, wanneer je eenmaal kanker hebt gehad, ziet je leven er anders uit. Tijd om te wachten is er niet, je leeft nu!

Met twee maten meten

De wachtlijsten waren niet het enige probleem. Tot onze grote verbazing kwamen we er achter dat het proces van eiceldonatie niet (deels) door de zorgverzekeraars vergoed wordt. Het gaat hier om hetzelfde traject als IVF, maar omdat er voor eiceldonatie een derde persoon nodig is (namelijk de donor) worden deze kosten voor de donor niet vergoed omdat de donor geen medische noodzaak heeft. Maar ik wel! Zonder donor kan ik geen kinderen krijgen omdat ik überhaupt geen eicellen heb. Het zal hier gaan om een bedrag tussen de 3.000 en 5.000 euro. Is dit niet meten met twee maten? Het gaat hier om hetzelfde proces. We hebben een goed zorgstelsel in Nederland, maar dit onderwerp verdient volgens ons meer aandacht. Waarom worden de kosten die de donor maakt om een eicel af te staan aan de wensmoeder bij een medische aandoening niet vergoed?

Crowdfunding

Lang verhaal kort, in Nederland lijkt onze droom niet in vervulling te kunnen gaan. Daarom gingen wij verder zoeken naar opties om onze wens toch in vervulling te laten gaan. Al snel kregen wij de gouden tip om naar een eicelbank in Spanje te gaan. Deze tip kwam van kennissen en via een besloten eiceldonatie groep op facebook. Hier zijn anonieme eiceldonors zonder wachtlijst. Dit is het goede nieuws waar we naar op zoek waren! Na een goed gesprek met de eicelbank in Spanje was onze keuze gemaakt: hier willen wij onze kinderwens in vervulling laten gaan. Helaas hangt hier wel een behoorlijke prijskaart aan. De kosten voor het traject in Spanje wat ons is aangeraden gezien mijn medische achtergrond ligt rond de €15.000, daaroverheen komen nog de kosten voor de vliegtickets en het verblijf. Alles bij elkaar komen we op een totaal van €20.000. Een bedrag dat wij niet zomaar bij elkaar kunnen sparen. Om onze droom toch een kans te geven, zijn wij een crowdfunding gestart. Op dit moment hebben we al een bedrag van €3.900,- Dit is al een flink bedrag en zijn de mensen die ons hierin steunen en een bijdrage hebben gedaan ontzettend dankbaar (L) Graag vragen we jou om ons ook te steunen, want alle kleine beetjes helpen! Tegelijkertijd hoop ik dit onderwerp onder de aandacht te brengen. Want wat zou het mooi zijn als de kosten van eiceldonoren in de toekomst ook in Nederland vergoed kunnen worden, zodat wensmoeders in een soortgelijke situatie ook hun droom uit kunnen laten komen!

*Operatie met verwarmde chemospoeling in de buikholte.

 

 

MEREL 

 

Onze geheime vaste blogster Lau heeft een missie: taboes doorbreken

Toen ik gevraagd werd om voor Kids en Kurken te bloggen moest ik even nadenken of ik het wel zou gaan doen. Ik schrijf graag over allerlei onderwerpen en dan vooral over het verlies van mijn kinderen. Het helpt mij goed bij de verwerking en het uiten van mijn frustraties. Meestal schrijf ik wat er in mij op komt en niet ‘op commando’. Ik vind het bloggen nog steeds erg spannend.

Wat wil ik?

Na mijn toezegging heb ik nagedacht over de onderwerpen waar ik over wil bloggen. Wat is mijn doel? Wil ik mijn verhaal van A tot Z delen, of is dat niet mijn belangrijkste doel van het bloggen? Sluit het aan bij de missie die ik op dit moment heb?

Ik heb echt de voors en tegens van het bloggen tegen elkaar afgewogen. Uiteindelijk heb ik wel beslist dat ik voorlopig  anoniem wil blijven. Ik wil het onbespreekbare bespreekbaar maken. Ik wil graag taboes doorbreken en dat kan ik op dit moment alleen wanneer ik nog even veilig met één been in de taboesfeer blijf hangen.

Ik heb al heel veel over de manier waarop ik mijn kinderen verloren heb geschreven. Ik denk dat het voor mij nu niet meer het belangrijkste is waar ik over wil schrijven. Ik heb zoveel meer te zeggen dan dat. Want het verliezen van één kind is een hele ingrijpende gebeurtenis, laat staan als dat er meerdere zijn, zoals mij overkwam. Het verlies op zich is heftig, maar ik vind persoonlijk dat alles wat daar bij komt kijken nog zwaarder is. De echte ellende begint pas na de uitvaart van je kindje, wanneer je écht met een onbeschrijfelijke leegte achterblijft. Wanneer je dus eigenlijk weer opnieuw moet leren leven.

Ik denk dat ik jullie mee wil nemen in dat verhaal en gaandeweg lezen jullie dan het hoe en wat rondom mijn verlies. Oh, stel gerust je vragen als je iets wil weten. Dat mag.

Eenzaamheid

Toen ik zes jaar geleden mijn ongeboren dochter na een zwangerschap van bijna 31 weken verloor -door een knoop in de navelstreng- wist ik niet wat mij overkwam. Naast de shock van hoe snel het allemaal verliep, hoe het kon gebeuren en het enorme trauma van de bevalling, had ik een leegte die ik met niets op kon vullen.

Mijn buik was leeg, maar de wieg en het ledikantje bleven ook leeg.

Ik kon er ook niet goed over praten. Ik had simpelweg niet echt iemand waarmee ik kon praten. Mijn ouders waren er niet voor mij en ik was alleenstaand. Ik kon er af en toe wel met mijn zusjes of vriendinnen over praten, maar ik merkte al gauw een soort van “daar komt ze weer”-gevoel. Ik stopte met praten en daardoor voelde ik mij onwijs eenzaam.

Falen en schuldgevoel

Ik huilde mezelf elke avond in slaap. Ik zat opgesloten in mijn verdriet. Ik wist niet meer wat nu normaal was en wat niet. Of ik het wel goed deed, dat rouwen. 

Ik verlangde terug naar mijn oude leven. Mijn leven van voordat ik zwanger raakte. Ik wilde weer dat alles normaal was, het was nu zo’n puinhoop. Ik haatte mezelf. En het liefs wilde ik niet meer wakker worden. Ik voelde mij mislukt als moeder. Mislukt als vrouw

Ik vond dat ik schuldig was aan het verlies van mijn mooie Emma. Want als ik eerder échte vasthoudende stampei had gemaakt bij de verloskundige, had het allemaal geen vijf dagen hoeven te duren. Dan had ik niet vijf dagen met de onzekerheid en de stilte in mijn buik te hoeven leven. Misschien was ze dan nog wel te redden zijn geweest.

Maar nu begin ik gelukkig zo langzamerhand te beseffen dat het mijn schuld niet was. Dat ze waarschijnlijk niet meer te redden was.

Rouwen en cliché-opmerkingen

Mijn rouwproces lijkt nu pas écht aan. Dit jaar is erger dan ooit en ik kan nog altijd niet mijn vinger erop leggen waardoor het komt. Misschien komt het juist doordat zowat iedereen in mijn omgeving zwanger is, of kinderen in de leeftijd van mijn kindjes heeft. Dat ik daardoor zie wat ik moet missen en waar ik zó naar verlang. Of misschien komt het doordat ik op een basisschool werk en de stoeltjes van mijn kindjes in de kring mis.

Misschien komt het doordat ik het écht zat ben dat ik van die botte, goedbedoelde cliché opmerkingen krijg met dat ik nog jong ben, of in ieder geval wél zwanger kan raken. En de vraag hoeveel kinderen ik heb, of wanneer ze nou toch eens komen. Dat ik de volgende ben, of dat ‘drie keer scheepsrecht’ is. Of wat dacht je van die eeuwige rouwconcurrentie? Nee, het is niet te verzachten door te zeggen dan de buurvrouw van je schoonzus, haar achternicht’s en daar dan weer de dochter van haar beste vriendin van een tweeling verloren heeft. Het is mijn verdriet. Mijn gevoel. En dat mag er zijn. Ik ben een mens en geen machine.

Mijn missie

Alles wat ik hierboven beschrijf is de basis van mijn missie. Ik wil niet alleen vertellen hoe ik mijn kinderen verloor. Ik wil mensen vertellen hoe het is. Dat het niet ‘al zes jaar geleden is dat…’, maar dat het pás zes jaar geleden is. Pas, want ik moet er mijn hele leven mee zien te dealen. Ik moet dit tot aan mijn dood zien te dragen, de overleven. De pijn. Dag in dag uit. Elke dag loop ik wel weer tegen iets aan.

De, soms botte, cliché-opmerkingen komen vaak voort uit onwetendheid. Ik wil daar een eind aan maken. Ik wil dat een ieder zich bewust is dat het vervullen van een kinderwens écht niet altijd makkelijk is. Mensen weten dat ergens wel, maar zijn zich er niet zo bewust van.

Ik wil delen hoe erg het is als iemand je zegt dat je geen moeder bent, puur alleen omdat je kindjes niet fysiek bij je zijn. En ik wil zeker duidelijk maken dat het helemaal niet uitmaakt in welk stadium van je zwangerschap je was toen het mis ging. Ook na 10 weken zwangerschap is het een echt  kindje. Ook dan ben je moeder en hou je van je kindje. Je verliest niet alleen een kindje, maar de hele toekomst.

Ik wil laten weten hoe belangrijk het is om de namen te blijven noemen. Dat het niet eng is om te praten met iemand die één of meerdere kindjes verloor. Dat je iemand die dit alles overkomen is niet buiten moet sluiten van verjaardagen of babyshowers. Laat de keuze bij degene zelf, ga niet beslissen.

Ongeregeld zooitje

Deze eerste blog is een beetje een ongeregeld zooitje. Het springt van de hak op de tak. Maar dat is het rouwen ook. Dat verloop niet volgens een strak schema weet ik nu, dat gaat ook op en neer en één stap vooruit om er vervolgens twintig weer achteruit te gaan.

Ik hoop dat ik mijn missie kan volbrengen, of in ieder geval berusting krijg. Dat ik bewustwording kan creëren. Voor wat ik heb meegemaakt, wat andere vrouwen meemaakte. Dat ik het stilzwijgen kan verbreken. De schaamte weg kan nemen bij vrouwen die er niets over durven te delen en dus -net als ik in het eerste jaar- eenzaam en alleen met hun gevoelens worstelen.

Het komt zo ongelofelijk veel voor. Meer dan besproken wordt. Het is tijd om voor mijn  kindjes op te komen en ze te noemen.

 Ze zijn het zó waard.

Deze papa heeft ADHD, hoe gaat dat in een gezin?

Papa is een beetje druk

ADHD kennen we vooral als een kinderziekte. Als een jongetje erg druk is en hard praat verzuchten we: Pff kan er geen pilletje in? We associëren ADHD vooral met iets wat bij kinderen hoort.

Toch zijn er in Nederland ook voldoende volwassenen met ADHD. Want het is niet bewezen dat het overgaat als je ouder wordt. Soms kan het minder worden: je leert ermee omgaan, je past je aan en laat sociaal wenselijk gedrag zien.

Soms belemmert het je in het krijgen of houden van een baan. Het kan ervoor zorgen dat je in een relatie telkens tegen hetzelfde aanloopt. ‘Jij zou toch de was ophangen?’ Oja.. vergeten.. je was verdiept in een computerspelletje. Al 4 uur.

Want ADHD hebben is niet alleen maar Alle Dagen Heel Druk zijn. Het is een hyperfocus hebben op een bepaald onderwerp, je daarin vastbijten en niets anders meer horen/zien. Het is eindeloze mogelijkheden zien, die niet altijd even reëel zijn. Het is heel creatief zijn, maar ook opzien tegen taken die moeten. Structuur hebben is niet vanzelfsprekend en zal aangeleerd moeten worden.

Als kind met de diagnose, krijg je hulp. Hulp van je ouders, de leerkracht en eventueel een orthopedagoog. Maar als de diagnose past komt als je al ouder bent, heb je jezelf al patronen en gedrag aangeleerd. Dan heb je al de nodige teleurstellingen en faalervaringen achter de rug.

Mijn man kreeg de diagnose toen hij 29 was. Dit nadat een baan meerdere malen stuk liep en hij vast liep met het zoeken naar een nieuwe baan.

Het voordeel van zo laat een diagnose krijgen is dat hij al veel geleerd had. Hij is sociaal, grappig en weet wat hoort en wat niet hoort. Hij had al een goede studie afgerond en het lukt hem relaties te onderhouden. Het is voor hem lastiger te focussen op bepaalde taken en om prioriteiten te stellen. Hierbij helpen de medicijnen die hij slikt. Zijn deze nog niet ingewerkt? Dan merk ik dat meteen. Het duurt langer voor hij antwoordt, hij is impulsiever en minder scherp.

Op zijn werk gaat het veel beter met zijn medicatie. En ook thuis onderneemt hij meer, maakt hij sneller dingen af en is hij beter “bereikbaar”

Waar de ADHD-er vaak ‘Lang leve de lol’ als motto lijkt te hebben, is het voor de partner vaak zaak om zoveel mogelijk aan de structuur vast te houden. Het huishouden moet wel gedaan worden, kinderen moeten in bad en de gymtassen moeten klaar liggen. Ik kan naar bed gaan en manlief achterlaten op de bank om 22:30 en vragen of hij: brood uit de vriezer haalt, de vaatwasser aandoet, de kattenbak verschoont en de kliko nog even buitenzet. Geheid dat ik de volgende ochtend een vieze vaatwasser opentrek of geen brood zie liggen. Maar gelukkig hoor ik dat veel mannen dit doen, en is de ADHD dus niet altijd het excuus.

Wat vervelender kan zijn, is dat ik wel eens de boeman ben. Ik ben een stuk strenger en meer gestructureerd dan mijn partner en hij laat meer toe, kan meer hebben. Ik vind 3 keer waarschuwen voldoende, bij manlief kan dochter wel even wat langer doorgaan. Waardoor ik de boze moeder ben die naar boven roept dat ‘Ze nu echt moet luisteren, want je hoort toch zelf ook wel dat je het al 6 keer hebt gevraagd en ze blijft het doen’. Niet altijd fijn.

Dochterlief plukt juist enorm de vruchten van papa’s bijzondere stempel. Hij heeft bergen energie, heeft genoeg aan een paar uur slaap. Hij is creatief en kan zich uren vermaken met een spelletje doen met haar. Iets waar mama niet altijd geduld voor heeft. Toen we onze kinderwens bespraken, werd ook besproken dat ADHD erfelijk kan zijn en dat dit natuurlijk ook voor ons kan gelden. We kregen een dochter, er wordt gezegd dat meisjes minder vaak ADHD hebben, maar dit lijkt zo, omdat meisjes het op een andere manier uiten.

Onze dochter lijkt tot nu toe nergens last van te hebben, en mocht het ooit wel blijken, dan hoop ik dat ze net zo creatief, lief en zorgzaam wordt als haar papa.

Roze wolk? Ik noem het de grijze wolk met opklaringen

Goh, waar begin ik. Het leven was fijn. Oktober 2014 ben ik ten huwelijk gevraagd door mijn liefde en we hadden de planning in oktober 2015 te trouwen. We zouden dan precies 10 jaar samen zijn. We wisten van elkaar dat we graag kinderen zouden willen krijgen, maar op dat moment wilden we met name trouwen en een ander huis, mijn liefde had net een nieuwe functie en een baby zat dan ook echt niet in de planning. Eind december 2014 zijn we samen één dag naar London gegaan met de bus en van pure vermoeidheid van die reis en het vele lopen werd ik ziek. Totaal niet aan de pil gedacht gezien het spugen zich beperkt had tot één dag overdag. In januari kreeg ik de griep, koorts en moest ik flink spugen. Die hield lang aan, maar na twee weken was het carnaval en ik zou werken tijdens de carnaval. Ik wilde het mijn collega’s die het wilden feesten het niet aan doen om terug te moeten komen. Dus toch gaan werken en eind van die week weer terug bij af, doodziek. Ik hield niks binnen, nog geen water. Nou ja dat gaat wel weer over denk je dan. Mijn moeder vroeg al eens of ik niet zwanger was, maar ik was ongesteld geweest (dacht ik) dus dat kon absoluut niet, haha. Het idee.. Uiteindelijk kwam de huisarts oo bezoek en daar kwam na bloedonderzoek uit dat ik zwanger was. Wat een schok… Omdat andere waardes ook niet goed waren, moest ik met spoed naar een verloskundige en daar kon ik de dag erna terecht. Ze dacht dat ze nog een inwendige echo moest doen maar toen het echo apparaat op mijn buik werd geplaatst was daar een hele baby te zien. Het is dat ik lag anders was ik omgevallen van schrik. Tien weken en drie dagen zwanger en warempel uitgerekend op dé datum 1 oktober 2015. Weer een schok, blij? We wisten het nog niet. 

Dit geloof je niet:”Ik wist pas twee uur dat ik zwanger was en toen beviel ik”

Het was het weekend van 2 december, ik voelde me rot. Raar , mijn persoonlijkheid kennende ga ik overal doorheen maar de tas met kleine boodschappen kreeg ik niet vanuit de auto in het huis.  

Elk uur begon ik me slechter te voelen, ben het hele weekend me bed niet uit geweest. Ik voelde me al maanden niet lekker, vaak genoeg naar de huisarts gegaan en bloed gaan prikken maar daar kwam nooit wat uit.

Maandag ochtend dacht ik, laat ik alsnog maar even naar de huisarts gaan, op mijn laatste kracht ben ik daar ook aangekomen en ik moest voor de zoveelste keer gaan bloedprikken met spoed want mijn bloeddruk bleek ook erg hoog.

Ik moest me een uur later meteen melden bij de SEH in het ziekenhuis omdat er toch iets goed mis was met me, als ik nog een dag met deze bloeddruk zou blijven lopen kon dat ernstige gevolgen hebben.

In het ziekenhuis kwamen ze er maar niet uit wat er met me aan de hand was maar het ging steeds slechter met me, ik heb in de drie uur dat ik daar was de vreselijkste diagnoses gehoord.

Opeens kwam er een verpleegkundige met het idee om een inwendige echo te maken om te kijken of er niks in mijn blaas of baarmoederhals zat.

En daar kwam het, daar zat onze kleine prachtige ventje.

De artsen kwamen het aan mij vertellen : ‘mevrouw wist U dat U zwanger was?’. Mijn reactie was nog : ‘leuk grapje, dat kan helemaal niet. Mijn menstruatie is twee dagen geleden geweest’.

Maar daar was hij toch echt.

Ik werd meteen naar de verloskundige afdeling gebracht, waarbij ze met het nieuws kwamen u bent 26 weken zwanger en U bent heel ziek. Ik had blijkbaar zwangerschapsvergiftiging en HELLP-Syndroom en mijn zoon had erg weinig vruchtwater en lag tegen mijn zenuwen aan in me rug. Nu begreep ik waar al die pijn vandaan kwam. Dit was z’n grote schok, ik heb niet geleefd als een zwangere vrouw wat nu?! Mijn kind, is hij of zij oke?! Is hij ziek?! Wat nu?!

Ze waren bang voor een hersenbloeding want ik moest met spoed overbracht worden naar het Sofia EMC. Na dat medicijn ben ik compleet de weg kwijt geraakt. Tot op de dag van vandaag komt het met kleine stukjes terug.

Toen ik eenmaal in het Sofia lag werd mij verteld dat ik 3 maanden mijn zwangerschap uit moest zitten en moest blijven liggen op bed voor onze veiligheid.

Dit heeft niet langer dan een uur mogen duren, mijn lichaam begaf het. Het laatste wat ik hoorde : ‘Mevrouw valt weg we moeten de baby er NU uit halen!!’

4 December werd mijn zoon geboren met een gewicht van 835 gram met een zwangerschap van 26 weken. We zijn op dat moment allebei op het zelfde moment gereanimeerd , het is een wonder.

Ik was te ziek en te overdonderd, ik heb een zoon. En nu? Ik heb geen spullen helemaal niks? Het huis, is niet klaar voor een baby.. Mijn relatie, opeens zijn we papa en mama..

Mijn zoon bleek ziek, door zijn vroeggeboorte waren zijn darmen niet volgroeid , op zijn 3e dag is hij met spoed geopereerd om een stoma aan te leggen. Ik heb dit totaal niet meegekregen, op dat moment was ik zelf nog steeds aan het vechten voor mijn eigen leven.Het is mij wel verteld en ik heb het meerdere malen nog gevraagt maar dat zijn een beetje de stukjes die weggevallen zijn.

In de weken hierna was ik nog steeds zelf veels te ziek, door de goede begeleiding van het Sofia en de Jeugdzorg werd er gelukkig elke dag met mijn zoon geknuffeld. Ik pleit voor hun, wat een prachtig beroep en wat een ongelofelijke begeleiding.

Hoe moet je nu alles een plek gaan geven terwijl je zelf nog ziek ben? Ik had zo veel vragen, maar ik was zo bang om hem te verliezen hij was zo ontzettend ziek, zo klein. Prematuur zijn en vechten voor je leven.

Toen ik zelf weer bij was heb ik hem voor de eerste keer gezien. Onmenselijk, hij pastte letterijk in mijn hand.Al die slangetjes die hij had.

Hij was prachtig, zo klein. Zo onwerkelijk.

Elke dag ging ik met hem buidelen, de liefde was al gelijk zo groot.

Normaal werk je 9 maanden naar je kindje toe, ik had twee uur. Maar de liefde was zo erg aanwezig.

De dagen en de weken erna waren zo spannend en vreselijk, infecties bacterieen maar hij is het sterkste ventje dat ik ken. Na 2 maanden is zijn stoma weggehaald met een riskante hersteloperatie wat gelukkig allemaal goed is gegaan. 3 1/5 maand na zijn geboorte mochten we naar huis, inmiddels een gewicht van 3440 gram.We mochten naar huis met een sonde, hij kon nog niet al zijn flessen zelf drinken en dan ook binnenhouden. Zo onzettend trots, zo veel liefde. Eindelijk na maanden in het ziekenhuis te hebben geleefd mochten we met zijn 3tjes eindelijk naar ons huis.

De prachtvent is nu bijna 6 maanden, zijn sonde is er af en zitten nu op een gewicht van 5 kilo en 223 gram.

Dit heeft ons leven in elk opzicht omgegooid, maar het aller mooiste cadeau van de hele wereld is hij. Ons mooie wondertje, vechtertje.

Maanden erna heb ik zelf nog steeds last van een hoge bloeddruk en van mijn hersenen. Dit kan blijvend zijn, maar dat is iets wat je moet accepteren.

Ik denk er vaak aan terug, op dat moment zit je in een rollercoaster van emoties, die komen later. En alles wat je voelt mag zeker gevoeld worden.

Ik kan me geen leven zonder hem meer voorstellen.

 

Aan mijn man, de papa van de kids: “Ik heb het gevoel dat ik je niet meer ken…”

Ik word wakker en ik kijk naast me. Jij ligt daar. Als ik naar je kijk voel ik boosheid en tegelijkertijd voel je ook als een vreemde. Ik heb het gevoel dat ik je niet meer ken. We hebben gisteravond weer woorden gehad en dat gebeurt het laatste half jaar eigenlijk regelmatig. En dat doet pijn.

We kennen elkaar eigenlijk al 15 jaar. En het was vanaf het begin wel duidelijk dat we misschien wel meer verschillen dan overeenkomsten hadden, maar we vonden een manier om daar mee om te gaan. Jij was de losbol die overal de lol van inzag. En ik was de serieuze die niet zomaar uit de band zou springen. We leerden van elkaar. Ik leerde om wat meer de lol van dingen in te zien en jij leerde om de dingen soms wat serieuzer te nemen. Het enige waar we elkaar maar niet in konden vinden was housemuziek. Jij kon daar helemaal in opgaan, maar ik vond het een monotoon gedreun. Dus na een paar keer samen naar een feest te zijn gegaan kwamen we erachter dat we dit beter apart konden doen. Dus jij ging met je maatjes naar feesten en vertelde in geuren en kleuren alle avonturen die jullie beleefden. Ik ging met mijn vriendinnen naar concerten en vertelde jou over onze avonden. Dat was goed zo.

En toen werd je, als eerste van je vriendenclub, vader. Het feesten kwam op een iets lager pitje te staan, maar als het gebeurde deed je dat nog steeds met je maatjes. Nu zijn onze kinderen wat ouder, en al je vrienden zitten in de luiers. Dus zij kunnen/willen nu niet zo vaak met je mee, terwijl jij graag weer vaker de hort op wil.

En dus vond je nieuwe vrienden. Vrienden die in het weekend soms keihard gaan. En de grenzen opzoeken, dat is nou precies wat je mooi vindt. Ontsnappen aan de sleur en verplichtingen van alle dag noem je het. Deze keer niet alleen met een pilletje, maar er kwam meer op tafel.

Ik trek het niet. Ik trek het niet dat je met praktisch vreemden voor mij ontsnapt aan het leven wat wij samen hebben. Ik trek het niet dat je steeds meer wil experimenteren met drugs. Ik voel alsof je twee levens hebt en je me buitensluit. En ik trek het niet dat je het leven veel leuker vindt met je nieuwe vrienden dan met mij. Dat maakt me verdrietig.

De laatste maanden is dit het onderwerp van onze ruzies. De bom barstte voor mij eigenlijk toen ik een weekendje weg was met mijn vriendinnen en jij de hele nacht bent uit geweest met twee van je nieuwe vriendinnen en het voor me geheim hield. De kinderen sliepen bij oma en je kwam pas de volgende ochtend een uur of 10 thuis. Je vertelde het me het pas een tijd later. Ik heb je al die jaren eigenlijk altijd blindelings vertrouwd, maar dit zorgde voor een scheur in mijn vertrouwen en dat voelt niet goed.

Een tweede scheur ontstond rond oud en nieuw, toen je in de ochtend thuiskwam terwijl ik met de kids aan het ontbijt zat. De kinderen vroegen aan je waarom je er zo gek uitzag en ik stond op het punt naar werk te gaan. Wat een gênante toestand was dat.

Sindsdien is dit alles een terugkerend onderwerp in onze ruzies. Ik heb op verschillende manieren geprobeerd uit te leggen wat ik voel. Dat mijn vertrouwen is beschadigd, dat het pijn doet dat je wilt ontsnappen aan het leven wat ik met je deel, dat je steeds meer de hort op wil en steeds meer wilt experimenteren met drugs. En dat je dat alles doet met mensen die ik amper ken. Je snapt me niet en hoort me alleen maar zeggen dat je niet meer weg mag. Maar dat is het niet. Wanneer ik het nog een keer probeer uit te leggen is je reactie: “Yolo, je moet niet zeuren.” of “Je bent jaloers.”

Ik heb overwogen om weg te gaan. Maar ik wil niet zomaar opgeven. We hebben zoveel meegemaakt, dit kunnen we toch oplossen? We hebben een tijdje geleden een paar afspraken gemaakt. We gaan weer een keer samen naar een festival en ik heb zelfs een paar weken geleden een pil genomen om te voelen wat het met je doet om je beter te begrijpen. Maar de bal ligt nu bij jou. Jij moet nu een balans vinden tussen je twee werelden en het vertrouwen herstellen. Of ben ik nou toch aan het zeuren?

Het festivalseizoen is weer begonnen. Wie weet of het ons dit jaar weer dichter naar elkaar brengt of juist verder van elkaar af. De tijd zal het leren.

Bevallingsverhaal: “Spoed! Ik had twee zakken bloed en daarbij twee zakken plasma nodig”

Mijn vliezen braken op maandagochtend rond 06:00 uur, alleen er gebeurde verder weinig die dag. Ik verloor wel vruchtwater, maar niet veel. ’s Avonds ben ik met Rick nog een heel eind wezen rond touren met de auto, omdat we allebei onrustig waren en niet meer thuis konden zitten. Rond 23:00 uur zijn we lekker naar bed gegaan, in de hoop dat er snel wat zou gebeuren. Als je vliezen breken, moet je binnen 24 uur bevallen en zoveel tijd was er dus niet meer. We gingen daardoor al een beetje uit van een ziekenhuisbevalling. Uiteindelijk begonnen tussen 00:00 en 01:00 uur de eerste echte weeën te komen en vanaf 04:00 uur kwamen ze met regelmaat: iedere 3 á 4 minuten. Om 06:30 uur hebben we de verloskundige gebeld, die een uurtje later bij ons was. Na een controle bleek ik al 4 centimeter ontsluiting te hebben. Er zat nog wel een tweede laag vlies voor. Dit gebeurt wel vaker, maar dat kwam in het ziekenhuis wel, want ik ging het toch niet meer redden om binnen 24 uur thuis te bevallen.

We hadden rustig de tijd om richting het ziekenhuis te gaan. Ze waren er daar van op de hoogte dat we kwamen en om 08:30 uur kwamen we aan. De weeën waren niet erger of minder erg geworden, dus we gingen door zoals hiervoor. Om 09:30 uur ben ik getoucheerd en bleek dat ik nog geen centimeter was opgeschoten in de afgelopen 2 uur. Ze besloten de tweede vlies een zetje te geven en dit resulteerde in een enorme vloedgolf van vruchtwater. Hierna namen ook de weeën in pijn toe. Ik zeg altijd dat ik zo’n hekel heb aan die overdreven gillende, schreeuwende Amerikaanse vrouwen. Nou, Rick is zich echt kapot geschrokken. Schijnbaar heb ik dus heel de afdeling bij elkaar geschreeuwd tijdens iedere wee en kon ik maar met moeite blijven focussen op de ademhaling. Ik heb trouwens ook vanaf de allereerste wee niet kunnen zitten of liggen vanwege mijn chronische rugklachten. Ik heb dus iedere wee staand opgevangen.

Met Rick had ik van te voren een codewoord afgesproken voor wanneer ik een ruggenprik zou willen. Dit hebben we gedaan zodat we dan beiden zeker wisten dat ik op dat moment ‘helder’ genoeg was om het codewoord te onthouden en te gebruiken. Ik riep het codewoord en Rick twijfelde geen moment. De anesthesist kon mij alleen pas over een half uur helpen, omdat het druk was. Ondertussen bleef ik om de 3 minuten schreeuwen van de pijn. De voorbereidende infusen en dergelijke zijn allemaal al staande aangesloten. De verpleegkundige zei dat ze dit nog nooit eerder had gedaan. Niemand zag die ruggenprik überhaupt nog zitten omdat ik nog geen tel stil kon liggen of zitten. Toen het half uur bijna om was, heb ik geschreeuwd dat ik moest poepen. Toen gingen alle alarmbellen af.

Ik moest van de gynaecoloog gaan liggen, zodat ze kon controleren hoeveel ontsluiting ik had. Tussen 2 weeën door hebben ze me gevloerd en ik bleek inderdaad al op 10 centimeter te zitten. Het was toen 11:30 uur. Dit betekende dat ik over 6 centimeter nog geen 2 uur had gedaan. Gemiddeld gesproken gaat het zo’n beetje met 1 centimeter per uur. Geen ruggenprik meer dus, maar persen! Al tijdens de zwangerschap, toen ik merkte dat het met mijn rug minder ging, was ik onder behandeling van de fysio. Zowel de fysio als ik waren bang dus ik misschien niet voldoende kracht uit mijn rug zou kunnen halen om te persen. Ik heb eerst geprobeerd te persen in de gewone liggende houding, maar dit schoot voor geen meter op. Na een kwartier wisselde ik naar een zittende houding, maar ook dit gaf na een kwartier geen resultaat. Uiteindelijk ben ik bevallen op handen en knieën, dit was de enige manier waarop ik dat beetje kracht uit mijn rug kon halen. Toen Veerle haar hoofdje geboren was, konden ze door mijn houding haar schoudertje niet vrij krijgen en moest ik heel snel draaien om op mijn rug te liggen. Volgens de gynaecoloog ging dit verrassend soepel, gezien mijn lichamelijke staat op dat moment. Veerle werd op mijn buik gelegd en alles leek in orde. Alleen, wat bleek…

Mijn placenta wilde niet loslaten. Met geen mogelijkheid! Ze hebben dit een uur geprobeerd en toen zei de gynaecoloog: “dit is de laatste keer, anders moet je naar de OK‘. Zo gezegd, zo gedaan. In het uur dat verstreek op de verloskamer, tijdens het gedoe met de placenta, heb ik het nog wel gered om Veerle borstvoeding te geven. Maar in datzelfde uur ben ik een liter bloed verloren. Ik moest en zou dus per direct naar de OK en dit was om 13:30 uur. Ik werd klaargemaakt voor de operatie, Rick zou alleen met Veerle blijven en wachten tot ik op de uitslaapkamer lag. Om 15:00 uur was ik op de uitslaapkamer en Rick vertelde dat het nog een heel gedoe was geweest om de placenta los te krijgen. Ik wilde er niet eens over nadenken wat ze daarbinnen hebben gedaan. Maar ook op de OK heb ik weer een liter bloed verloren. Het totaal stond dus op 2 liter en ik heb direct 2 zakken bloed en daarna nog 2 zakken plasma toegediend gekregen via het infuus. Ook kreeg ik antibiotica, omdat het risico op infecties ontzettend hoog was. Ik had in beide handen een infuus en kreeg van alles tegelijk toegediend. De antibioticakuur mocht ik na een paar dagen afmaken in tabletvorm, want we mochten na drie dagen naar huis. Ik moest eerst 24 uur koortsvrij zijn. Ik was ontzettend blij dat we naar huis mochten, maar eenmaal thuis begon de hele gebeurtenis een beetje te landen en was ik er erg emotioneel onder. Ik baalde van de zwakte van mijn lijf en rug en heb hier echt een flinke opdonder van gehad. Het had allemaal zo anders kunnen gaan, maarja, ik denk altijd: je krijgt op je bordje wat je aan kunt, dus het heeft zo moeten zijn denk ik. Helaas hebben we na een week moeten besluiten om te stoppen met borstvoeding. Door de klap die mijn lichaam heeft gehad, maakte ik niet genoeg voeding aan voor Veerle. Het gaf me veel stress omdat ik haar niet kon geven wat ze nodig had en door de flesvoeding kwam de rust weer terug, meer tijd om te genieten. We zijn hoe dan ook ontzettend dankbaar en blij. Ze is een wonder!

Bevallingsverhaal: “Bevallen?! Easy! Ik zou het zo weer doen hoor!”

Het begon in november 2010. Toen kwamen wij erachter dat ik zwanger was. Super spannend natuurlijk! Mijn zwangerschap verliep heel soepel. Ik ben achteraf maar 1 keer misselijk geweest, dat was op de allereerste ochtend van mijn zwangerschap. Wel was ik de eerste 13 weken echt mega moe. Ik ging moe slapen en werd moe wakker. Maar verder helemaal niks te klagen. De zwangerschap was ook een goede stok achter de deur om het net gekochte huis klaar te hebben voordat de baby zou komen.  

Bij alle controles bij de verloskundige kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk nog wel even zou duren aangezien de baby nog helemaal niet was ingedaald. Ik moest er maar van uit gaan dat ik na de uitgerekende datum zou bevallen. Ik vond alles prima al was ik er inmiddels wel een beetje klaar mee. Zo’n buik zit op een gegeven moment toch aardig in de weg. Bij de controle op 39 weken vroeg de verloskundige of ik hem al had gevoeld die dag en ik gaf aan dat hij wel wat rustiger was. Alle alarmbellen gingen af en ik werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een ecg. Gelukkig was alles goed en had hij gewoon even een rustige ochtend gehad.

Een paar dagen later, dinsdag 26 juli, was ik helemaal onrustig en uit mijn hum. Ik werd helemaal gek van mezelf! Ik kon het niet plaatsen waarom ik zo onrustig was. Achteraf was het omdat de baby die dag was ingedaald. De nacht heb ik prima geslapen zover dat gaat hoogzwanger.

Toen ik rond 5 uur in de ochtend wakker werd van rugpijn was ik snugger genoeg om te bedenken dat het misschien wel eens een wee zou kunnen zijn. Ik ben uiteindelijk weer in slaap gevallen en heb mijn man nog naar zijn werk horen gaan. Rond 8 uur kwam de rugpijn weer en trok het weg, even later weer wat rugpijn en toen heb ik toch de verloskundige maar gebeld. Ik gaf aan dat ik dacht dat het misschien was begonnen. Ze vroeg me aan het nog even een paar uur af te wachten en dan over een uur of 2 even terug te bellen. Rond half 10 kwam er een appje dat de beste vriend van mijn man weer vader was geworden. Zijn vrouw en ik waren 1 dag na elkaar uitgerekend. Maar we hadden dezelfde verloskundige dus ik wist dat mijn verloskundige er al een lange nacht op had zitten. Om 10 uur heb ik mijn man gebeld op zijn werk of hij toch maar naar huis kon komen. Gelukkig werkte hij niet ver van huis en was dus met 20 minuten thuis. Toen de verloskundige maar weer gebeld of ze toch langs kon komen. Ze vroeg me of ik het nog een uurtje vol kon houden zo zodat zij nog heel even kon rusten. Ik voelde me prima dus ik had daar geen problemen mee. In die tussentijd heb ik iedereen maar even gebeld.  We hadden mijn moeder en schoonmoeder gevraagd bij de bevalling te zijn. Wat mijn zussen zouden doen moesten ze zelf weten. Mijn beste vriendin zou ook komen. Toen ik haar na 10 keer bellen nog niet had gesproken heb ik haar man maar gebeld. Ze bleek die dag met vriendinnen naar Walibi België te zijn en had haar telefoon uit gezet die muts!

Mijn schoonmoeder en mij oudste zus moesten van uit een andere stad komen dus die waren al onderweg naar huis. Mijn andere zus had zelf nog verlof omdat ze 3 maanden daarvoor zelf was bevallen van haar eerste kindje.

Toen de verloskundige rond 12 uur kwam zei ze “Oh je ziet er best ontspannen uit, ik denk dat je een centimeter of 2 ontsluiting hebt maar we gaan het wel even nakijken”. Ik bleek inmiddels al op de helft te zijn!! Ik kreeg de keus om meteen naar het ziekenhuis (ik wilde zelf graag in het ziekenhuis bevallen) te gaan of over een uurtje. Ik koos voor het laatste zodat we iedereen konden bellen en ik nog even lekker kon douchen. Om half 2 stond de verloskundige weer bij ons. Zij zou achter ons aan rijden naar het ziekenhuis zodat ze ons kon helpen voor het geval dat nodig zou zijn. Gelukkig wonen we 10 minuten van het ziekenhuis vandaan en waren we er zo. Vlak voordat ik het ziekenhuis in liep belde eindelijk mijn beste vriendin terug en heb ik haar gelukkig nog even gesproken.

Ik werd naar een bevallingskamer gebracht en daar werd weer gekeken hoe ver ik was. Inmiddels had ik 6 centimeter ontsluiting. Om half 3 werden mijn vliezen gebroken en toen kwamen de stormweeën. Wat een ellendige dingen zeg, gelukkig was het maar voor 4 centimeter! Deze kon ik een hele tijd goed opvangen. Tot het moment dat ik door mijn knieën zakte van de pijn en ik op bed moest gaan liggen. Op bed kon ik de weeën niet meer opvangen en ik weet nog dat ik dat verschrikkelijk vond. Ik gaf aan dat ik het echt niet meer vol hield zo en of ik al iets mocht doen.

Inmiddels was het half 4 en mocht ik gaan persen. Mijn moeder zei toen “Oh die is er wel voor 4 uur” waarop de co-assistente* zei “nou ga daar maar niet van uit”, op zo’n manier van daar heb je weer zo’n moeder die denkt dat haar dochter dit wel even doet.

Toen de verloskundige me zei dat tussen elke perswee de baby weer een klein stukje terug ging dacht ik mooi niet! Ik heb alle spieren die ik nog aan kon spannen aangespand zodat hij zeker niet terug zou gaan want hij moest eruit!

Na 20 minuten persen is om 10 voor 4 is onze zoon Timo geboren. Op het moment dat ze hem bij me legde vroeg ik me direct af waar hij vandaan kwam. Mij man heeft me al die tijd gesteund en geholpen. Zonder hem was het een stuk zwaarder geweest.

Timo was helemaal gezond, woog 2925 gram en was ongeveer 47 centimeter. Hij was klein maar helemaal perfect. Ook de placenta ging er goed en snel uit. Ik vond het heel bijzonder dat mijn moeder, schoonmoeder en mijn zussen Timo hebben geboren zien worden. Iedereen die we erbij wilde hebben was in het ziekenhuis. Iedereen heeft hem ook direct kunnen bewonderen, dat was echt ideaal. Om 6 uur hebben we iedereen naar huis gestuurd zodat we lekker wat tijd hadden met z’n drieën. Na het verplichte plassen en wat eten mochten we naar huis. Om 8 uur ’s avonds zaten we weer heerlijk thuis op de bank. Mijn beste vriendin is Timo nog komen bewonderen en de kraamhulp heeft ons fijn de eerste nacht in geholpen.

Het herstellen van de bevalling ging ook super goed. Ik kan niet zeggen dat ik echt ergens last van heb gehad. Ik ben wel nog steeds mega vergeetachtig, mijn voeten zijn een halve maat groter geworden en maatje 34 heb ik ook niet meer. Maar dat maakt mij allemaal niet zo veel uit, ik heb een fantastische zoon die over een paar maanden al 8 wordt!

Ik schaam me soms bijna dat mijn bevallingsverhaal er 1 uit het boekje is. Ik zou zo alles weer overdoen als wij nog een 2de kindje hadden gewild. Maar ons gezin is zo compleet.

*Mijn verloskundige heeft de bevalling begeleidt maar omdat ik in het ziekenhuis ging bevallen was er natuurlijk ook een verpleegster van het ziekenhuis bij en die vroeg me of er een co-assistente mee mocht kijken. Mijn man en ik vonden dat prima.

 

 

PAULIEN

 

Moederziel alleen verloor ik twee keer achter elkaar onze dochters

Eind februari 2018 gebeurde het. Vol ongeloof staarde ik naar de positieve zwangerschapstest in mijn handen. In één keer in raak! Wie had dat gedacht? Het was ons derde kind, bij onze andere twee kinderen duurde het precies een jaar en een half jaar voordat ik zwanger was. En nu had ik al binnen een maand een positieve test! Ik kon het niet geloven en mijn vriend en ik waren echt dolgelukkig.  

Dat ons sinds die dag nog veel meer stond te wachten, had ik nooit kunnen bedenken. Na een aantal weken kwamen we er met de eerste echo namelijk achter dat het een eeneiige tweeling was en nog eens twee weken later begonnen de grote klachten die bij een tweelingzwangerschap helaas vaker voorkomen. Zo werd ik van de een op andere dag extreem misselijk, kon ik niks meer binnenhouden en belandde ik uiteindelijk meerdere keren in het ziekenhuis omdat ik was uitgedroogd.

Gelukkig groeiden de baby’s lekker door en ging het met hen goed. Tenminste, tot de 16e week dan… Met een controle bleek er plotseling iets mis te zijn en al snel werd er bij de baby’s het Tweeling Transfusie Syndroom geconstateerd. Hierbij is de bloedsomloop tussen de ongeboren baby’s in de baarmoeder niet in evenwicht. De één geeft alles weg (de donor) en de ander krijgt veel te veel (de ontvanger). In ons geval kwam ‘de donor’ al snel stuck te liggen, wat betekende dat ze bijna helemaal geen vruchtwater meer had. Een noodzakelijke laseroperatie waarbij al hun gezamenlijke bloedvaten werden dicht gelaserd, was hun enige kans om samen te overleven (lees: 64%).

Ik was doodsbang. We wisten net dat het meisjes waren en door het vreselijke nieuws had ik het gevoel dat mijn dochters direct weer werden afgepakt. Hoewel de laseroperatie hun enige kans was, kleefden er zorgwekkend veel risico’s aan de ingreep. Zo was er dus de mogelijkheid dat één baby het niet zou redden, maar het kon ook dat ze het beiden niet zouden overleefden. Daarnaast was er een grotere kans op eerder gebroken vliezen en een vroeggeboorte. Niet echt geruststellende vooruitzichten, maar we moesten wel. Een andere optie hadden we niet.

Gelukkig overleefden onze dochters allebei de ingreep en de verdeling van het vruchtwater kwam al snel iets meer in balans. Nog niet helemaal zoals het zou moeten, maar het ging in ieder geval de goede kant op. Zo goed zelfs dat onze arts een paar weken later zei dat we nog wel een weekje op vakantie mochten, zolang ik nog maar geen 24 weken was. Het was bijna zomer en op de een of andere manier had ik zo’n verlangen naar een weekje weg. Even tot rust komen van alles wat er gebeurd was. Nog één keer met z’n vieren weg, voordat alle hectiek met de tweeling erbij zou beginnen…

En dus boekten we een weekje Spanje. Gezellig op de camping in een stacaravan met huurauto. Het leek me heerlijk, maar helaas gebeurde er op de dag dat we ’s nachts op vakantie zouden gaan iets wat ik totaal niet zag aankomen. Ik was 20 weken zwanger en tijdens de echo stopte het hartje van onze eerste dochter Joëlle plotseling met kloppen. Voordat ik het doorhad, was ze overleden en ik kon niks doen. Het was echt vreselijk. Omdat we geen oppas voor onze zoontjes hadden kunnen, vinden, was ik even alleen op controle gegaan en mijn vriend wist dus van niks.

Het was zo onwerkelijk allemaal, ik kon het gewoon niet bevatten. Dat was niet mijn dochter die ik totaal onverwachts op de echo zag overlijden. Dat was niet mijn buik waarin zich dat grote drama afspeelde. Toch moest ik het wel aan mijn vriend vertellen toen hij een half uur later heel gehaast binnen kwam rennen, nadat ik hem geappt had of hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis kon komen. Hem bellen durfde ik niet, ik was zo lamgeslagen van het plotselinge verdriet. Ik was bang dat ik geen woord uit kon brengen als ik hem zou spreken en bovendien wilde ik hem niet helemaal overstuur naar het ziekenhuis laten komen. ‘Ze is net overleden in mijn buik…’ zei ik toen hij mij vragend aankeek en ik in tranen uitbarstte. ‘Ik zag het gebeuren, maar ik kon niks doen. Het spijt me zo!’

Wat had ik graag gewild dat dit ons verhaal was… Dat het hierbij bleef en dat de andere baby uiteindelijk wel later gezond ter wereld kwam. Maar helaas is dat niet ons verhaal. Onze nachtmerrie ging daarna nog verder. Terwijl we namelijk in compleet shock naar de arts luisterden over wat er precies gebeurd was -het was een complicatie van de laseroperatie; het vlies van Joëlle was door de ingreep aan de achterkant los gekomen en langzaam strak om haar navelstreng gaan draaien, waardoor ze geen bloedtoevoer meer kreeg en uiteindelijk stikte- voelde ik alleen maar één grote leegte. Alsof mijn hart zelf ook was gestopt met kloppen. Mijn dochter was dood. Holy shit, mijn dochter was dood.

Volgens onze arts ging het met de andere baby, de donor, gelukkig goed. Zij zat goed in haar vlies en haar vruchtwater werd ook steeds meer. Het was nog steeds niet zoveel als wat baby’s gemiddeld met dat termijn hebben, maar wel voldoende voor dat moment. Al snel begon de arts over onze vakantie die nacht. Door alle shock was ik die allang vergeten. Er was echter geen medische reden om niet te gaan. Met de andere baby ging het echt goed. En omdat ze een eeneiige tweeling waren, kon Joëlle niet alvast geboren worden. Ze kwamen samen, maar pas als de levende baby daar klaar voor was. Tot dan kon het geen kwaad dat Joëlle in mijn buik zou blijven zitten. Hoe gek het dus ook klonk, onze vakantie kon gewoon doorgaan. Er kon niks gebeuren. Maar als we het echt niet wilden gaan, konden we ook een brief voor de annuleringsverzekering krijgen. De keuze was aan ons…

Twaalf uur later zaten we in het vliegtuig. Compleet in de rouw. Gekkenwerk natuurlijk en achteraf was het natuurlijk ook een vlucht. Een vlucht van alles wat er gebeurd was en de wereld die thuis stil was blijven staan. Want thuis waren we nog steeds in verwachting van Joëlle. Thuis stond alles al klaar voor de komst van haar en haar zusje. De peperdure tweelingkinderwagen, hun pas roze geverfde kamertje, hun megagrote kledingkast en commode. Ik kon het niet aan om met alles geconfronteerd te worden en hoopte dat ik in Spanje even kon vergeten wat er allemaal gebeurd was.

Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Sterker nog, onze vakantie werd een grote nachtmerrie. Op de zesde dag beviel ik ‘s avonds, opnieuw geheel plotseling, in een bloedhete caravan van onze tweede dochter Féliz. Na een dag darmkrampen (ik dacht serieus dat het darmkrampen waren, we waren twee dagen daarvoor nog in een plaatselijk ziekenhuis geweest, omdat ik dacht dat ik vruchtwater verloor, wat na onderzoek niet zo bleek te zijn) stak totaal onverwachts haar beentje uit mijn vagina en voordat ik het wist, glibberde ze er helemaal uit. Totaal in shock ving ik haar op in mijn onderbroek en met mijn hart in mijn keel staarde ik naar het opgekrulde hoopje. Ze bewoog nog, maar ik was bevroren. Ik had absoluut geen idee wat ik moest doen en in een soort trance belde ik 112. Mijn vriend was op dat moment net naar de speeltuin met onze zoontjes. Toen ze een paar minuten later even terugkwamen om te kijken hoe het met mij ging, moest ik hem voor de tweede keer in een week tijd vertellen dat ik ook onze andere dochter niet had kunnen redden…

Ruim drie kwartier later werd Féliz in het dichtstbijzijnde ziekenhuis eindelijk uit mijn schoot gehaald. Het ambulancepersoneel had haar voor het gemak in mijn onderbroek laten zitten. Ze wilden nog niet eens naar haar kijken. Waarschijnlijk zelf bang voor wat ze te zien zouden krijgen.

Een half uur later werd Joëlle geboren. Ik hield mijn ogen dicht toen ze haar van mij losmaakten. Omdat we verder niemand voor onze zoontjes hadden, moest mijn vriend bij hen in de wachtkamer blijven en ik wilde onze meisjes pas zien en vasthouden als ik weer samen met hem kon zijn.

Wat we uiteindelijk ook deden toen mijn vastzittende placenta na nog eens dertig minuten met veel geweld eruit was gekomen. Stoned van de morfine pakte ik eerst Féliz van de verpleegkundige aan. Ze was gewikkeld in een blauw dekentje en had een klein mutsje op. Ze was verbazingwekkend groot en zag er al uit als een echte baby. Daarna kregen we Joëlle in onze armen. Ook zij was al helemaal af en was net zo mooi als haar zusje.

Het was te bizar om ze vast te houden. Het leek net of we ze van het ziekenhuis gekregen hadden. Twee koude, stille kindjes die niet bewogen en niet huilden. Met mijn vinger streelde ik voorzichtig hun lange vingertjes, ze hadden zelfs al nageltjes. De rest van hun lijfjes durfde ik niet aan te raken, bang dat ik hun tere huidje zou beschadigen.

In totaal hebben we ze ongeveer een half uur vastgehouden. Daarna werd ik naar de kraamafdeling gebracht en mijn vriend ging met onze zoontjes weer terug naar onze caravan op de camping. Het was inmiddels middennacht en ook zij waren doodop. Dat ik onze pasgeboren dochters niet mee mocht namen naar mijn kamer had ik niet direct door. Pas toen de verpleegkundige ze voor mijn ogen liefdevol inpakte in een soort zilveren grote bak, kwam het besef. Het was alsof ik zelf ook stierf. Het enige wat ik wilde, was een slaappil nemen en nooit meer wakker worden.

Uiteindelijk werd ik de volgende dag ontslagen uit het ziekenhuis. We pakten de eerste, de beste vlucht terug naar Nederland en onze dochters werden na negen dagen gerepatrieerd. Ze zelf meenemen, was natuurlijk niet mogelijk.

Het was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Onze dochters achterlaten in een ander land en hopen dat ze ooit nog bij ons terug zouden komen. Wat ze dus wel deden, maar toen ik ze eenmaal weer kon zien, waren ze helaas al erg veranderd qua uiterlijk. Ik kon ze nog wel herkennen, maar ik herinner ze liever zoals ze waren toen ik ze net in mijn armen had.

Inmiddels zijn we 10 maanden verder, maar er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan onze meisjes heb gedacht. Sterker nog, ik denk voortdurend aan Joëlle en Féliz en het doet ongelooflijk veel pijn dat we ze allebei hebben verloren. Om mijn verdriet te verwerken, heb ik een boek over ze geschreven. Het heet Alles komt goed, juist omdat het niet goed kwam, maar we dat maar bleven zeggen tegen elkaar…

Renée (klik hier voor haar Instagram en hier voor website waar je Alles komt goed kunt bestellen)

Instagram: https://www.instagram.com/reneebrouwer_prachtigverhaal/?hl=nl

Website: https://www.prachtigverhaal.nl/

 

Wie had ooit gedacht dat een oorontsteking zo ernstig kon zijn?!

Het begon allemaal heel onschuldig vorig jaar augustus, wij waren een avondje op visite bij vrienden en ineens was ons zoontje een compleet ander kind. Ineens was niets meer goed, wilde hij niet meer drinken of liggen en trok hij aan zijn oren en jankte hij het huishouden bij elkaar. Gelukkig herkende mijn vriendin dit direct, een oorontsteking zei ze. Wij gingen naar de HAP en ook zij kwamen tot de conclusie dat ons zoontje een dubbele middenoorontsteking had, de arts wilde daar weinig aan doen in eerste instantie ik voelde me daar niet zo prettig bij, de keuze kwam bij ons als ouders te liggen. En we gingen naar huis met een antibiotica kuur, de kuur ging voorbij en alles leek weer normaal te worden.

De herfst begon en de ene snottebel naar de andere snottebel verscheen, de kuchjes werden hoestjes, en al deze ellende bracht ons koorts. Regelmatig had ons zoontje koorts en was hij over het algemeen veel moe en erg verkouden en met regelmaat dus ook ziek. Met regelmaat zat ik bij de huisarts om te controleren of het hoestje niet erger was geworden of door sloeg en kaartte de vermoeidheid aan. Er viel weinig aan te doen. Afwachten tot het lichaam alles zelf opruimt. Ik kreeg daar eenmaal in het nieuwe jaar steeds minder hoop in eerlijk gezegd.

Vrijdag 1 maart, ik werd gebeld door het kinderdagverblijf zo uit het niets had ons zoontje ineens koorts. Hij was van niets naar 39.9 gegaan. Ik schrok, van alle keren dat ik dacht gebeld te worden was vandaag zeker niet de dag. Ik was verbaasd. Onderweg naar het kinderdagverblijf belde ik met mijn moeder en ze gaf aan voor de zekerheid even langs de huisarts te gaan zo voor het weekend. Wij gingen naar de huisarts, naast de koorts was er vocht achter de oren zichtbaar verder leek het rustig. We konden prima het weekend ingaan. Zo leek het zaterdag dan ook ineens al heel anders. Ons zoontje was relaxt en koortsvrij, pffieuw dachten we. We gingen op verjaardag en daar sloeg alles ineens weer om. Ons zoontje kwam bij mij staan aan begon te bibberen, zijn lipje begon te beven en langzaamaan werd de huid om zijn mond blauw, ik schrok, ik vond het eng, shit wat is dit?? Snel nam ik hem bij me en sloeg een fleece kleed om ons heen. Ons zoontje legde zijn hoofd tegen mijn borst en gaf geen kik. Al snel voelde ik hem warm worden, ik voelde hem heel warm worden, uiteindelijk werd hij bloed heet.  Toen hij ineens zo heet was gingen we hem toch maar even tempraturen en ja hoor hij kreeg koorts weer gaf de thermometer 39.9 aan. Zucht! We gaven hem een zetpil en lieten hem slapen. Rond etenstijd maakte we hem wakker. Hij had nog steeds koorts, het was amper gezakt door de zetpil. Hij had geen trek in het prakkie wat ik van huis had meegenomen. Uiteindelijk wilde hij wel wat fruit en wat yoghurt eten maar verder dan ook helemaal niets. Al snel na het eten begon hij weer te bibberen en liep hij weer blauw aan. Wat een naar gezicht om te zien! Ik belde direct de HAP, ik durfde de nacht zo niet meer in. Ik was bang dat het zou overslaan naar koortsstuipen of wie weet. We konden komen, helaas werd daar bevestigd waar we al zo bang voor waren geworden. Weer een dubbele middenoorontsteking. We mochten gezien de leeftijd van ons zoontje een hogere zetpil gaan geven en werden naar huis gestuurd. Zondag leek er dan ook weer verbetering in gekomen en maakte wij ons alweer minder zorgen over ons mannetje.

Tot maandagochtend, mijn vrije dag. Ik zou fysiotherapie hebben en de buurvrouw zou op ons zoontje passen. Tegen 9.30 uur had ik nog niets vernomen uit de slaapkamer (opzich is dit voor ons niet raar want ons zoontje kan echt goed uitslapen) Maar toch voelde ik me er niet relaxt onder. Ik ging kijken en trof daar mijn zoontje zo rood als een tomaat aan, ik voelde en dacht shit dit is echt heel warm, nog warmer dan ik ooit gevoeld had. Het duurde heel lang voordat ik überhaupt hem wakker kreeg. Ik werd hier onrustig van. Ik ging hem tempraturen de thermometer liep voorbij de 38, voorbij de 39, op naar de 40, oké je mag nu wel ophouden met oplopen hoor, stop maar, nee?, voorbij de 41, oh oké… waar gaat dit heen? Piep piep… eindstand 41.4. Oh oké is dit wel goed? Nog een keer meten. Piep piep weer 41.4 oké dit is hoog! Ik belde direct de huisarts en in tranen vertelde ik wat ik zojuist had aangetroffen, ik moest direct met spoed komen. Ik stapte in de auto en reed naar de huisarts, ondertussen belde ik de fysiotherapie en de buurvrouw af. Bij de huisarts parkeerde ik de auto en haalde ons zoontje uit de autostoel.. shit serieus… sta ik hier nu met mijn zoontje hartstikke ziek en ben ik hem gewoon vergeten sokken aan te doen? Ja hoor, oh wat voelde ik mij daar op dat moment een loedermoeder. Mijn kind ziek, hoge koorts en zonder sokken buiten! Die mensen zullen wel denken, gek he?! Dat je kind ziek is. Maar goed geen tijd om er te lang bij stil te staan, we lopen de praktijk binnen en de vrouw achter de balie schreeuwt ons al tegemoet; “is dat Tygo?” Euhm ja breng ik uit. En direct wordt ons verzocht door te lopen naar de behandelkamer. Ons zoontje inmiddels gelukkig alweer iets alerter is ontroostbaar. Hij heeft nog steeds hoge koorts de assistente luistert naar alles wat ik vertel en de dokter komt erbij. De dokter vind het nog niet ernstig genoeg om met antibiotica te starten, heel eerlijk ik was verslagen. Ik zat daar en kon hier niets mee. Er is ook werkelijk geen reactie uit mij gekomen… Ik was nog aan het bevatten wat er allemaal gebeurd en gezegd was eenmaal in de auto. We reden naar huis en alle spanning kwam eruit, de angst, de tranen, de pijn, de vermoeidheid. Thuis stond de buurvrouw ons op te wachten en bood mij een bakkie aan en dat was wel even nodig.

De dag ging voorbij en we kregen de koorts redelijk onder controle dachten we. Voor het slapen gaan namen wij opnieuw zijn tempratuur op. Dit maal liep die niet verder dan 35.8. Ik zei tegen mijn man, nou weetje de slaapzak aan dan loopt de tempratuur wel weer iets op. Voor dat ik ga slapen ga ik nog even kijken bij hem, is hij dan nog laag in tempratuur moeten we toch maar even kijken of hij wellicht een kruik nodig heeft. Omdat ik zo moe was van de afgelopen dagen ging ik vroeg naar bed, rond 20.30 uur maakte ik mij klaar om te gaan slapen en ging voor mijn laatste check zijn kamer in. Hij lag heerlijk te slapen, ik voelde zijn hoofdje en schrok. Hij was koud, steenkoud. Ik ging naar beneden en zei kom we moeten hem tempraturen, hij voelt erg koud. We haalde ons zoontje uit bed en opnieuw ging de thermometer erin. Dit maal ging die van 36 naar 35 naar 34 en ooh shit ja hij stopte bij 33.3! Serieus 33.3???? Nog een keer meten, en ja hoor 33.3! Shit! Dit is te laag! Mijn man nam ons zoontje bij hem onder een fleece kleed en probeerde hem op deze manier op te warmen. Ik belde de HAP.. De stem zei ons direct te komen, hem warm te houden en spullen mee te nemen voor de nacht. Ik ging als een debiel door huis om spullen bij elkaar te pakken en ik kleedde mij snel weer aan. We reden naar de HAP en onderweg werd ik bang, moeten we vannacht blijven? En wat gaan ze doen? Wat is dit?  En daar zaten we dan in de wachtkamer. Heel eerlijk de artsen leken toen niet zo’n haast te hebben. We werden in de wachtkamer geparkeerd en zaten hier 30 minuten voor we aan de beurt waren. Achteraf vond ik dit dus best bijzonder, gezien de spoed aan de telefoon en eenmaal daar kun je dus nog wel ff wachten.

We werden omgeroepen en liepen de lange gang in met behandelkamers. We gingen zitten in een behandelkamer en de arts zei eigenlijk direct dat ons kind nooit zo laag in tempratuur kon zitten. Dat was onmogelijk.. euhm oke? Ga maar meten dacht ik toen.. En ja hoor we mochten ons zoontje op de behandelbank leggen en zij ging even meten. Het leek uren te duren maar ook zei kwam naar 2 keer meten niet verder dan 34.5. Nou ja zegt ze zie het is in ieder geval geen 33.3! Wij dachten bij ons zelf nee mag hopen dat het hoger is na een dik fleecekleed en onze lichaamswarmte.. Maar goed ze deed verder onderzoek en vermelde nogmaals dat hij een dubbele middenoorontsteking had. Really that we didn’t know yet.. We mochten weer bij de computer komen zitten en ze zei als eerste: Zoals je weet zijn we heel voorzichtig met het geven van antibiotica bij kleintjes. Binnen in kookte ik van woede om deze woorden inmiddels was het voor mij meer dan klaar, ons zoontje had het zwaar. Heel zwaar en het leek alleen maar erger te worden het lichaam schoot van hot naar her, hij was lijkbleek, en letterlijk een vaatdoekje. Hij deed niets anders dan bij mij liggen slapen of in bed slapen en hij kon niet. Ik wilde niet weer naar huis met slappe hulpmiddelen die schijnbaar geen effect hebben op het moment! Ik hoopte dan ook dat haar volgende zin iets anders zou vertellen dan haar eerste. Ik weet namelijk niet wat ik anders had gedaan. Ik stond niet meer voor mijzelf in door vermoeidheid en angst. Maar ging ze verder; Ik zie dat hij het erg zwaar heeft en erg veel pijn heeft bij het liggen. Ik stel toch voor dat we met een antibiotica kuur gaan beginnen. Heel graag zeiden we. We startte direct die avond met de kuur en wat denk je? Nog geen 24 uur later was ons vaatdoekje ineens weer een persoontje, hij klaarde helemaal op! De kuur was voorbij en hij leek weer de oude…

+ Meer berichten