Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Ik begrijp dat vriendschappen veranderen als je moeder wordt, maar ik had nooit verwacht dat dit ook het einde kon betekenen…

Overlaatst kwam ik op mijn oude kamer bij mijn ouders thuis een album vol foto’s tegen. Een album gevuld met jarenlang aan herinneringen van mij en mijn groepje vrienden. Je kent ze wel, vrienden die je élke dag ziet en als familie beschouwt omdat ze al zo lang deel uitmaken van je leven. Die meer over je weten dan je zelfs maar ooit zou durven toegeven. Het zijn de vrienden waarmee je hebt geruzied, waarmee je hebt gehuild, maar waar je vooral heel hard mee hebt gelachen. Vrienden voor het leven die er zijn geweest voor alle grote momenten in je leven. En alhoewel het leven voortdurend verandert, is er waarschijnlijk geen grotere verandering dan het hebben van je eerste kind. Want om eerlijk te zijn, heb ik deze vrienden al meer dan 4 jaar niet meer gezien of gehoord… 

Het krijgen van mijn eerste kind heeft mijn vriendschappen verandert. Ze zijn zo zwak geworden, dat ik ze voor eeuwig kwijt ben. Voor ik zwanger werd draaide mijn wereld rond mijn vrienden. Dag in en dag uit. Elk mogelijk moment waren we samen op pad of brachten we door bij elkaars thuis. Tot er plots vanalles veranderde in mijn leven. Waar andere koppels jaren over doen, gebeurde bij mij en mijn vriend in nog geen paar maanden tijd. Ik was al heel snel zwanger en we gingen samenwonen. Tijdens mijn zwangerschap veranderde er niet drastisch veel. Behalve dat ik nu wel wat verder weg woonde, dus ik zag mijn vrienden niet meer elke dag zoals voorheen. We hadden wel nog bijna dagelijks contact en zagen elkaar wel regelmatig. Maar een zwangerschap kan ook zeer vermoeiend zijn. Tegen het einde won de stem van die oh-zo-comfortabele-bank die me riep toch steeds vaker. Een avondje weg tot in de vroege uurtjes werd vervangen door een avondje lekker rusten op de bank, genieten van het klein wondertje dat in me groeide.

En dan is er de bevalling. In het begin komen ze natuurlijk allemaal mijn nieuw wondertje bezoeken. Iedereen was in de wolken en oprecht blij voor mij. Maar al snel werden die bezoekjes steeds minder en minder… Het aanpassen aan het leven als nieuwe moeder is niet gemakkelijk. Tijdens die eerste maanden zijn de dagen lang, de nachten kort en het verlaten van je huis met een baby is altijd een beetje een missie. Want je hebt niets meer zelf in de hand, je leven draait helemaal rond het ritme van je baby. Dus als zij niet langskomen, zie je elkaar niet meer na een tijdje. Natuurlijk wil je nog steeds proberen om interesse te tonen in het leven van je vrienden, maar wanneer je baby op het einde van de dag in bed ligt, is er vaak geen energie meer over. Daarnaast werden conversaties ook steeds moeilijker. Ik kon natuurlijk alleen maar over mijn baby praten, het groot wonder dat mij was overkomen. Ik wou mijn vrienden hier niet mee lastig vallen, maar ik had op dat moment ook niet echt iets anders om over te praten… 

Al heel snel dreven we uit elkaar en ik kan het ze aan de ene kant niet kwalijk nemen. Mijn leven stond plots helemaal in het teken van mijn gezin en zij dachten nog lang niet aan kinderen (die zijn er op dit moment trouwens nog steeds niet). Hun prioriteiten lagen ergens anders en hadden natuurlijk veel interessantere dingen te doen. Dingen waar ik vroeger van dacht dat ik ze voor altijd kon blijven doen met hun. Maar zelfs als je altijd dacht dat je precies dezelfde persoon zou blijven die je altijd bent geweest, als je eenmaal moeder bent geworden, verander je wel. Natuurlijk ben ik in veel opzichten nog stees mezelf, maar een nieuwe moeder worden was een allesomvattende ervaring. Het is het meest fantastische, maar tegelijk ook het meest vermoeiende dat ik ooit heb meegemaakt. Ik had en heb nog steeds niet meer zoveel energie als vroeger. Dus ik kan best wel saai overkomen vergeleken met toen… Zeker voor mensen zonder kinderen. Maar toch, een band die zo close en sterk was… Ik had gehoopt op wat meer begrip. Ik kan wel begrijpen dat vriendschappen veranderen als je moeder wordt, maar ik had nooit verwacht dat dit ook het einde kon betekenen. 

Afgelopen jaren heb ik wel nieuwe lieve vrienden leren kennen. Mensen die mij ook enkel als moeder kennen en mij niet kunnen vergelijken met de “losbol” die ik vroeger was. Alhoewel ik heel blij ben dat ik deze vrienden in mijn leven heb, mis ik wel vrienden die zelf ook kinderen hebben. Ik ga namelijk heel graag weg met mijn meisjes, samen op avontuur. Maar een gesprek met kinderen kun je niet vergelijken met een gesprek met een volwassene. Het moederschap kan hierdoor soms heel eenzaam aanvoelen. Ik snak soms naar gezelschap, een bezoekje of gewoon een leuke wandeling met iemand die me begrijpt. Iemand die snapt hoe mooi het moederschap kan zijn, maar ook hoe het alles kan veranderen. 

Bizar, er is een nieuwe abortuswet aangenomen… Lees. Dit!

Hi, daar ben ik weer met een onderwerp wat nogal gevoelig ligt: Abortus.

Laat ik beginnen met zeggen dat ik ontzettend dankbaar ben dat de keren dat ik zwanger mocht worden dit gepland was, beide kinderen gezond bleken én wij ons geen zorgen hoefden te maken of wij onze kinderen een stabiele basis konden bieden: Een goede relatie, een huis, een baan etc..we konden het lijstje afvinken. 

Neemt niet weg dat ik mij bewust ben dat dit een luxe-positie is en dat er genoeg vrouwen zijn die in een hele andere situatie zitten waarin een zwangerschap minder, of helemaal niet gewenst is. Ik ga er vanuit dat iedere vrouw over haar zwangerschap de beslissingen maakt die zij het meest verantwoord acht voor haar individuele situatie en verder: Niet mijn lijf, niet mijn leven, niet mijn zaak.

Daar denken ze in Amerika jammer genoeg anders over. Keuzevrijheid over jouw zwangerschap? Echt niet.

Mocht je het nieuws hebben gevolgd heb je wellicht meegekregen dat in een paar staten (Alabama, Georgia, Ohio en Mississippi) van Amerika dit jaar een wet is aangenomen: De ‘Heartbeat bill’

Deze wet houdt in dat wanneer een vrouw zwanger is en er een hartslag bij de ongeboren vrucht waarneembaar is (rond de 6 weken) de zwangerschap niet meer mag worden afgebroken. 

Abortus komt door deze wet gelijk te staan aan moord waar dan ook zware en lange straffen aan verbonden zitten. De arts die de procedure uitvoert om de zwangerschap af te breken wordt uiteraard ook vervolgd met een lange straf want: medeplichtig.

Een paar van deze staten hebben overigens ook de doodstraf staan op moord – groot contrast voor staten die zo bezig zijn met ‘leven’.

De enige ‘geldige reden’ volgens deze wet om een zwangerschap af te mogen breken is wanneer de moeder (door medische redenen) in levensgevaar is en er niets anders mogelijk is. 

Verkrachting, incest of ‘gewoon’ ongewenst zwanger zijn is geen gegronde reden en de vrouw (en arts) zal dan ook gestraft worden mocht ze abortus plegen. 

Ik zeg trouwens ‘vrouw’ maar ook ‘meisjes’ vallen onder deze wet. Een meisje dat zwanger raakt mag ook geen abortus ondergaan wanneer er een hartslag waarneembaar is. Ik kan nu waargebeurde voorbeelden noemen van hoe jonge meisjes zwanger kunnen raken maar ik denk dat dit niet nodig is aangezien we de verdrietige verhalen allemaal kennen. 

Anyway, ook deze meisjes moeten dus gewoon de zwangerschap voldragen want anders worden ze dankzij deze wet aangemerkt als ‘moordenaar’. 

Moord is erger dan verkrachting – dus een eventuele verkrachter die de zwangerschap heeft veroorzaakt bij een vrouw/minderjarig meisje krijgt een veel lagere straf. 

Laat bovenstaande even bezinken. 

Yes? Klaar om verder te gaan? 

Let’s go:

Vinden jullie het ook niet heel vreemd dat wanneer een man een vrouw verkracht, haar zwanger maakt en het slachtoffer vervolgens abortus met hulp van een arts pleegt dat de verkrachter de laagste straf krijgt? Dat de vrouw en de arts überhaupt gestraft worden?

Is het sowieso niet raar dat een stel mensen (die nooit een baarmoeder hebben gehad) denken te mogen beslissen wat een vrouw wel of niet met haar lijf mag doen?

Ik weet niet of jullie bekend zijn met de maatschappelijke problemen in de USA maar er heerst nogal wat armoede, werkeloosheid en problemen met (onbetaalbare) medische zorg enzo.

Het is ontzettend nobel hoor, om je heel druk te maken om een embryo/foetus/baby zolang het in de baarmoeder zit. Maar waar zijn al deze ‘white privileged’ mensen zodra het kind (kans)arm/ongewenst/zwaargehandicapt geboren is? Denken jullie dat ze dan ook nog zo begaan zijn met het lot van het kind? 

De mensen die deze wet hebben aangenomen noemen zich ‘Pro-life’, zij zijn ‘voorstanders van het leven’.

‘Pro-life’ ongeacht wat het met het leven van de moeder/broedmachine doet, ook al heeft zij ook een waarneembare hartslag.

‘Pro-life’ tot het kind er is en heel hard zorg van de staat nodig heeft.

‘Pro-life’ máár laten we vooral de doodstraf aanhouden.

‘Pro-life’ ondanks dat vrouwen niet meer de keuzevrijheid hebben in hun leven.

Amerika, of hoe ze het zelf graag noemen: ‘Land of the free’ 

Wát een vrijheid. Zolang je maar een man bent. Ik kan wel janken.

Ik heb een buikflap, weghalen of niet?

DE FLAP

Mag je zeuren over je lijf na een zwangerschap?

Natuurlijk ben ik super blij en gezegend met mijn 2 gezonde jongens. Dus ik mag echt niet klagen. Maar toch had ik van te voren niet verwacht wat 2 zwangerschappen met je lijf doen. Waarom heeft niemand mij gewaarschuwd? Ben ik de enige die er soms flink van baalt? Want als je een gezond kindje hebt gekregen dan mag je niet zeuren toch? 

Tijdens beide zwangerschappen kwam ik ruim 20 kilo aan. 

Ik heb heel veel moeite gedaan om die kilo’s er weer af te krijgen. En daar ben ik best trots op. Maar wat er overbleef was een hoop slappe huid. In kleding zie je die niet en dus mag ik voor mijn gevoel “niet zeuren” als ik op een feestje ben, want ik ben toch weer slank? Onlangs liet youtuber @mrsjamieli zich opereren aan haar “flap” en borsten, de negatieve commentaren van andere moeders waren niet van de lucht. Ze moest zich schamen om te laten snijden in een gezond lijf. En hoe kwam ze erbij om een operatie te ondergaan als moeder van 2 kids, met alle risico’s van dien. Het ergste wat ik las was dat ze een slecht voorbeeld is voor andere moeders. Dat je trots moet zijn op je lichaam dat een kind heeft gebaard. 

Maar Jamie had gewoon een enorm stuk los vel onder aan haar buik hangen, en kon er gratis aan geopereerd worden. En ik geef haar groot gelijk. You go girl! Want ik interessant vind; Waarom veroordelen we elkaar zo als we iets aan ons uiterlijk laten doen? Is het afgunst en jaloezie? 

Moeten we ons lijf volledig omarmen na een zwangerschap? Of genieten we er stiekem van als die ooit zo slanke kennis de zwangerschapskilo’s er maar niet af krijgt. 

Ik heb besloten; ik ga niets aan mijzelf laten doen. Ik ben geen bikinimens en ben door gezond eten slanker dan voor mijn zwangerschappen. En de modetrend is toch high waisted. Waar ik wel van baal zijn 2 grote bruine vlekken op mijn wangen. Elke dag factor 50 smeren mocht helaas niet baten. Zwangerschapsmasker, oftewel melasma. Na de zoveelste opmerking van “je hebt daar een vlek!” (Ik draag door de week geen make-up) besloot ik naar de schoonheidsspecialiste te gaan. Ben inmiddels bijna €300 lichter en de vlekken zitten er nog steeds… 

En jij? Accepteer jij je lichaam helemaal na je zwangerschap? En ja, alles valt te relativeren. Maar toch… baal je stiekem ook wel eens?

 

 

ANKI 

Bevallingsverhaal: Een hele kleine drieling…

Mei 2017.

Mijn man en ik hadden besloten tijdens een weekendje weg dat we klaar waren voor een kindje, als dit ons was gegeven.

Ik ben gestopt met de pil en we gingen er open in.

In oktober 2017 had ik weer voor de zoveelste keer zulke erge buikpijnen, daarom heb ik een afspraak bij de dokter gemaakt. Eenmaal bij de dokter, mijn klacht vertelt en ook aangegeven dat nog niet ongesteld was geworden sinds ik was gestopt met de pil.

Na een aantal onderzoeken kwamen wij er “puur toeval” achter dat ik pcos heb. Waardoor het lastiger is om zwanger te worden. Hierdoor ben ik begonnen met hormoonpillen.

In mei 2018 op donderdag 31 mei, de dag na mijn verjaardag had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Woow.. echt? Ben ik echt zwanger?? Na 6 testen dacht ik het toch echt zeker te weten.

In dat weekend vierde ik mijn verjaardag. Wij waren zo enthousiast dat wij het de dichtstbijzijnde vrienden en familie direct hebben verteld.

Na heel veel spanning hadden wij met 7 weken de eerste echo. Ik had ondertussen al zo vaak echo’s gehad vanwege het traject, dat ik de echoscopiste al kende.

Ik kreeg een inwendige echo, en al snel zag ik dat er twee zakjes te zien waren! Ze keek nog even verder en zei toen; “ooh wat erg, ik zie een derde.”

Ik vond het zo vreselijk dat ze dat zei, hoe kun je zoiets zeggen?? Natuurlijk zijn wij ook enorm geschrokken.. maar dit zeg je toch niet!?

Mijn man wist even niet meer waar hij het zoeken moest. Wij hebben amper gesproken en gaven elkaar een dikke knuffel en kus. Huilend ging ik de auto in en mijn man in zijn bus naar het werk.

Woow… drie baby’s??

Een week later hadden wij weer een echo en een gesprek met de gynaecoloog. Er werd niet positief gesproken over een drieling zwangerschap. Ik heb het ziekenhuis het erg kwalijk genomen hoe zij met de situatie om gingen.

Ik heb daarom ook aangegeven zo snel mogelijk naar het AMC te willen, zij zijn tenslotte ook gespecialiseerd in meerlingen.

Met 10 weken kregen wij in het AMC weer een echo en konden wij voor het eerst de hartjes horen. Wauw! Prachtig, wat bijzonder, nu is het pas echt.

Ik heb mijn hele zwangerschap niet echt last gehad van misselijkheid, dus daar kwam ik goed mee weg.

Iedere twee weken moest ik op controle komen en een echo. Zo bijzonder om zo goed de groei van de kindjes mee te krijgen.

Met ongeveer 14 weken ging ik met uitdroogverschijnselen naar het ziekenhuis, uiteindelijk was alles goed met de kindjes en mocht ik gauw weer naar huis.

Met 15,5 week hadden wij de onthulling van de geslachten van de kindjes. Wij hadden drie zwarte ballonnen die wij lek zouden prikken met familie en vrienden erbij.

“Baby A” blauw.

“Baby B” blauw…

Ojee… er zal toch ook wel een meisje bijzitten??

“Baby C” roze!

Jeeejj! Wij konden ons geluk niet op, van alles wat. Natuurlijk had het ook goed geweest als wij drie jongens of drie meiden mochten verwelkomen, maar dit maakte het wel extra leuk.

Ik lag met 16 weken er al uit op het werk, ik heb mijn hele zwangerschap extreem last gehad van buikpijn. Hierdoor kon ik niet normaal functioneren op mijn werk. Ik ben toen op AT basis gaan werken om het team aan te sturen.

Ik probeerde zo rustig mogelijk te doen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Wij gingen rond die tijd al aan de slag met het kamertje en wij hadden de drielingwagen al binnen. Ik wilde graag goed voorbereid zijn en alles af hebben, je weet tenslotte maar nooit dacht ik.

De weken gingen snel en de 20 weken echo zag er ook helemaal goed uit.

Met 24 weken had ik de kindjes al een paar dagen niet gevoelt en ik had een klein beetje bloed verloren.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen kreeg ik een echo. Hierop was te zien dat het met de kindjes nog allemaal goed ging, maar mijn baarmoedermond was zo goed als weg. Wat betekende dat ik echt rust moest houden en ik kans had om voor 26 weken te bevallen. Oooh wat waren wij bang! Ik moest in het ziekenhuis blijven, wij kregen allerlei gesprekken met artsen, dit maakt je eigenlijk alleen nog maar angstiger.

Die avond kreeg ik meteen longrijpers voor de kindjes en weeënremmers voor de zekerheid.

Na 4 dagen ziekenhuis mocht ik naar huis, onder de voorwaarde dat ik absolute rust ging houden.

De controles gingen op de normale manier weer verder, maar mocht er ook maar iets zijn moest ik direct terugkomen.

Het ging eigenlijk best goed, dacht ik..

Met 26 weken kwamen wij er achter dat “baby 3” niet goed mee groeide. Hierdoor moest ik wekelijks in de gaten gehouden worden.

Rond de 28 weken zag de echoscopist tijdens de echo dat baby 3 had zwaar had. Ze is gaan overleggen met de gynaecoloog en er is toen besloten dat ik opgenomen ging worden. Ik moest blijven totdat ds baby’s geboren zouden worden. Oneee…. ik heb zo snel last van heimwee.. zucht! Oke, alles voor de baby’s!

Weer allerlei gesprekken met artsen, rondleiding op de nicu afdeling, longrijpers en wachten maar. Ik vond het vreselijk lang duren en zat er helemaal doorheen.

Iedere dag 2 maal een ctg, wat erg lastig bleek met drie kindjes. Ze hadden 30 min aan materiaal nodig aan één sluitend, dit duurde soms wel 2 uur voordat ik er af mocht.

Het weekend voordat de kindjes kwamen mocht ik overdag even naar huis toe! Wat heerlijk, maar oh zo moeilijk om weer terug te moeten. Op zondag zei ik thuis nog; het gaat zo goed met “baby 3” ik zal er nog wel een paar weken zitten. Zucht!

Mijn man heeft mij na het eten weer terug gebracht. Normaal bleef hij dan nog even bij mij in het ziekenhuis tv kijken, maar deze avond voelde hij zich niet zo lekker en besloot hij om naar huis te gaan.

Ik kon niet goed in slaap komen die avond. Rond 00.00 uur ben ik uiteindelijk in slaap gevallen. Ik werd rond 02.30 wakker en ik dacht dat ik in bed had geplast. Ik stond op uit bed en ging naar de badkamer. Ik schrok, omdat ik bloed zag. Ik ben rustig terug gegaan en op bed gaan zitten. Toen heb ik de zuster gebeld. Zij kwam redelijk snel de kamer binnen en zei; “oh meis kun je weer niet slapen?”

Ik sliep amper steeds, vandaar de vraag. Ik antwoorde; “nee, ik heb bloed verloren..”

Toen ging het snel.. binnen een paar minuten stond mijn kamertje vol met artsen en verpleegkundigen.

Mijn vliezen waren gebroken!! Onee… en nu?? Ik vroeg of ik mijn man moest bellen, maar dit was niet nodig nog. Na een kwartier wilde ik toch bellen, en ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Ik belde hem wakker, hij schrok heel erg en is meteen gekomen. Hij was binnen 20 minuten bij me.

Ik kreeg longrijpers en weeënremmers, helaas hielpen de weeënremmers niet. Ik zat heel snel op 2 cm en nog geen half uur later op 4cm. De gynaecoloog was bang dat het heeeel snel zou kunnen gaan, en vertelde ons dat er geen plek was voor drie kindjes in het AMC.

Er is gebeld naar ziekenhuizen door het hele land. Uiteindelijk was er alleen nog plek voor ons in Zwolle!! Jaa… in Zwolle..

Met 6cm ontsluiting ben ik de ambulance in gegaan en mijn man reed achter ons aan. Oooh ik was zo bang, verdrietig, en ik had zulke erge weeën. Pff.. wat een rit was dat. Buiten mijn weeën om maakte ik mij enorm druk over mijn man, of hij optijd zou zijn en of het goed ging. Hij was de vorige avond natuurlijk naar huis gegaan omdat hij niet lekker was..

Om 06.20 kwam ik de OK in gereden in Zwolle. Ze kwamen er achter dat er een baby in het vruchtwater had gepoept.

Gauw de tafel op, ruggenprik en open! Gelukkig was mijn man er na de ruggenprik bij.

Het ging zo snel! Om 06.54 is onze zoon Mick geboren met een gewicht van 1395 gram. Om 06.55 onze dochter Evi met een gewicht van 1280 gram. En om 06.56 onze zoon met een gewicht van 975 gram.

To be continued..

De verjaardagen van mijn kids bezorgden mij extra grijze haren, klotsende oksels, een zweetreet en een nacht doorhalen

Kinderverjaardagen; you hate them or you love them. Volgens mij kun je de ouders ook in 2 soorten teams verdelen; team ‘we zien wel hoe de dag loopt’ en team ‘draaiboek case XXX versie 4.0, moodboard in losse katern’

Ik behoor dus steevast tot dat laatste kamp. Tot ergernis van mezelf en partner. Aangezien ik mega perfectionistisch ben is het altijd stress to the max in de aanloop naar het verjaardagsfeestje. Ik maak mij druk om de meest onzinnige klusjes, vraag nog net niet of de buren hun voortuin óók onkruid vrij willen maken. Ik ben blij dat ik soms door mijn vriend met beide benen op de grond wordt gezet, heb dat echt nodig. Door hem voeg ik gelukkig nog een kleine dosis nonchalance toe aan iets wat lijkt op een nauwkeurig uitgezette militaire missie dat DE KINDERVERJAARDAG wordt genoemd.

Waar onze ouders vroeger nog wegkwamen met een wazige fototaart van de Hema en wat uitdeelzakjes Croky chips, ligt de lat tegenwoordig een stukje hoger. De taart moet minstens 3 laags zijn, volledig in een peuterthema gedecoreerd en als het even kan ook nog natuurlijk gezoet. En die uitdeelzakjes chips? Way to standaard! De hapjes en drankjes worden deze dag aangeboden door de  plaatselijke caterservice. O en kinderen, vergeet ook de goody bag niet die na afloop mee naar huis mag! In mijn kindertijd vermaakte wij onszelf nog met verstoppertje of hutten bouwen tussen de schone was op zolder, tegenwoordig staat er een mega springkasteel voor het huis. Alsof de kids nog niet genoeg stuiteren na zo’n middag…

Op de peuterspeelzaal kom je niet meer weg met een hartige fruitstick anno 1995, zorgvuldig opgebouwd met ananas uit blik, smaakloze kaas  en muffige knakworstjes. Man, ik vond dit altijd zo vre-se-lijk smerig! Nee, nu hoor je pas echt bij de ‘harde kern’ als je een traktatie hebt dat én ingrediënten op natuurlijke basis heeft (lees vooral: GEEN suikers) én een duurzaam karakter, én een leuke fun factor. Lang leve Pinterest. 

Dan de uitnodigingen. Vroeger belde je moeder gewoon de hele kennis-en familiekring met behulp van het adressenboekje naast de vaste telefoon. Zorgvuldig werd direct genoteerd wie er wel en niet aanwezig konden zijn. Tegenwoordig maken wij de uitnodiging online, compleet voorzien van een mega foto waar de jarige spruit breed lachend op staat. Doe maar hoogglans A5 formaat, wel zo origineel. Alsof iedereen jouw kaart op de koelkast hangt… Nee dus.

Wáárom lijken wij het ieder jaar steeds gekker te willen maken; is dit een drang om onszelf te bewijzen? Maken wij het onszelf expres nét iets te moeilijk? Of is deze prestatiedrang puur naar de buitenwereld gericht? Want hé, we delen natuurlijk wel de hele dag door foto’s van het perfecte feest op insta! Bewust of onbewust leggen we de lat voor alle ouders enorm hoog.  En ik heb gemerkt, deed er zelf keihard aan mee.

Over 3 weken vieren wij Mats zijn derde verjaardag. Dit houdt in dat wij al 2 verjaardagen achter de rug hebben. 2 verjaardagen waarbij Mats niet de enige was die een jaartje ouder werd. Zijn feestjes bezorgde mij steevast extra grijze haren, klotsende oksels plus zweetreet en een nacht doorhalen omdat de taart nog niet af was. Dit keer ga ik het anders doen. De lat minder hoog te leggen, minder perfectionistisch te zijn.

Waarbij wij op de eerste verjaardag nog een volledig Grieks barbecue buffet hebben verzorgd, zijn we vorig jaar iets ingedampt met een simpelere rijsttafel. Zonder dat de wereld verging. Zonder dat er vrienden boos wegliepen. Dit jaar zakken we nog iets af naar een lunch met lekker belegde broodjes. Stapje voor stapje, dan valt het vast niet op.

Ik dacht aan een soort van less is more thema, maar die vlaggetjes en ballonnen hebben ze niet in de feestwinkel.

Bevallingsverhaal: “De verpleegster laat mij met mijn vingers het hoofdje van de baby voelen die uit m’n vagina steekt”

Ik voel iets… Ben er nog niet zeker van of het wel een wee is, want de afgelopen weken heb ik minstens vijf keer per dag gedacht dat ik een wee voelde, maar dat bleek steeds loos alarm. Gefrustreerd wordt ik er van. Ik ben al ruim twee weken over de uitgerekende datum, hoe lang kan het in godsnaam nog duren?

Nou, niet lang meer. Want de weeën beginnen nu écht ik weet onmiddellijk: dit is het echte werk, geen loos alarm. Ik ben daarom helemaal hotel-de-botel en moet me inhouden om niet meteen iedereen te gaan bellen uit enthousiasme.

Bevallingsverhaal: “Zowel papa als mama waren niet aanwezig bij deze geboorte” DEEL II

Hoe ik echt wakker werd uit de narcose en wie er op dat moment bij mij waren weet ik niet precies meer, maar wat ik meteen dacht was ´wat krijgt de baby, onze zoon, te eten?´ Ik was van plan om borstvoeding te geven en wilde dat nog steeds blijven doen. 

Uiteindelijk kwam mijn man met mijn schoonmoeder en zwager naar mijn afdeling. Het ging goed met onze zoon. Hij lag op de neonatologieafdeling. Als ik goed wakker was konden we met mijn bed er naartoe rijden. Ondertussen had ik een kolf gekregen en begon ik met het opwekken van de melk. Het zou moeilijk worden zeiden de verpleegsters. 

Jeetje wat was er allemaal gebeurt. De gynaecoloog kwam langs en vertelde me dat de spoedkeizersnee ingezet was, omdat ik pre-eclampsie (loslating van de placenta) had. Daarnaast waren ze er achter gekomen dat ik zwangerschapsvergiftiging en HELP had, maar dat ze dat alleen maar aan de urine hadden kunnen zien. 

Eindelijk mocht ik naar ons zoontje. Op de neonatologieafdeling aangekomen wist ik eigenlijk niet waar ik moest kijken, want welk klein kindje is dan die van ons? We werden naar een couveuse gereden en daar lag hij. Is dat echt onze zoon? Jeetje wat klein. Overal snoertjes, een hartmonitor en een zonde. Dit was niet wat ik me voorstelde bij het krijgen van een kindje. 

5 dagen verbleef ik in het ziekenhuis en was ik redelijk dicht bij onze zoon. Toch voelde ik me in het begin geen moeder en voelde het allemaal alsof het niet echt was. Het feit dat ik niet bij de bevalling aanwezig was en hij apart van mij in een couveuse lag had een enorme impact op me. 

Op de afdeling werden we goed betrokken bij de verzorging en geholpen met de verwerking van wat er allemaal gebeurt was. Ons zoon deed het goed. Ook de borstvoeding begon na een paar dagen goed te lopen. Ik kon mijn eigen zoon voeden. Via de zonde dan wel, maar hij kreeg in ieder geval mijn melk.

Na 5 dagen mocht ik naar huis, maar niet met onze zoon. Naar huis na de bevalling, maar niet met z’n drietjes, maar met z’n tweetjes. We moesten hem achterlaten en vertrouwen op de zorg van het ziekenhuis. 

Drie vroeggeboortes achter elkaar, is dat ‘domme pech’ of is er iets mis met mij?!

In mijn vorige drie blogs (I, II en III) heb ik jullie verteld over het verliezen van ons kinderen. Gyan, Ruby en Djulian. Gyan geboren met 27 weken, zo klein, maar zo mooi en af! Hij werd ziek na een tijdje. Een schimmelinfectie bleek zijn hersentjes kapot te hebben gemaakt en als hij zou blijven leven zou hij geen menswaardig bestaan hebben. Wij hebben toen het moeilijkste besluit van ons leven moeten maken, stoppen met de behandeling.
Klik hier voor zijn verhaal.

De tweeling werd geboren met 24 weken, nog kleiner maar net zo mooi en af als Gyan. Djulian hebben we een week bij ons mogen hebben. Hij was ziek… Onderontwikkelde darmpjes. Ruby, ons kleine dappere meisje overleed na drie weken. Een bloeddruk die ze niet onder controle kregen, hierdoor vielen haar functies uit en zo ook haar hart. Lees hier hun verhaal. 

Waarom ik tweemaal te vroeg ben bevallen werd op domme, domme pech gegooid. Alle onderzoeken bleken goed bij mij, maar domme pech? Hoe dan? In principe mocht ik gewoon weer zwanger worden en zou ik nog strenger in de gaten gehouden worden. Zodra ik zwanger zou zijn zouden we om de tafel gaan en een plan met elkaar maken.

 

 

Oktober 2015

Zwanger! Wat een blijdschap, alleen de blijheid van mijn eerste zwangerschap, zonder dat ik nog wist wat mij allemaal te wachten stond, dat was er niet meer.  Dat komt ook nooit meer terug, en wat baalde ik daar van. Wat had ik graag gewild dat ik gewoon onbezonnen blij kon zijn, zonder me af te hoeven vragen of we dit kindje straks wel mee naar huis mogen nemen en welk pad we moeten bewandelen. In deze maand kregen we ook een vroege echo van ons wondertje. Het hartje klopte…. Wat blijft dit toch bijzonder. Je ziet verder nog niks, behalve een klompje waarvan je denkt: ‘Hoe kan dit ooit ontpoppen tot een mens?’ Toch ben je gelijk verliefd op dit klompje met een kloppend hartje. 

 

 

 

November 2015

Ik heb een afspraak met de gynaecoloog gehad in het AMC. Gek om haar weer te zien, zij was bij de bevalling van Ruby en Djulian. Iemand die onze kinderen heeft gezien en precies weet hoe alles gegaan is. We hoeven niks meer uit te leggen… En soms, soms is dat even heel fijn.
Een goed gesprek, een gesprek waarin we hadden afgesproken dat ze samen met collega’s een plan gaat maken om deze zwangerschap hopelijk tot een goed einde te gaan brengen. In onze volgende afspraak zullen we het plan uitgebreid bespreken en in gang gaan zetten omdat ik dan de eerste 12 weken voorbij ben. Voordat we het Amc verlieten kregen we een echo van de kleine. Wouw, van klompje naar mens. Ik blijf het zeggen, wat is het toch bijzonder. En heel even als ik ons kleine wondertje zie, vergeet ik even mijn angst, en kan ik dromen van de toekomst. 

20 november de geboortedag van Gyan. Ons eerste kleine lieve mannetje die geboren is.
Onze eerste zoon, wat missen we hem. De tijd die we met hem gekregen hebben staat ons op het netvlies. Zijn bolle wangetjes, zijn zachte lijfje en zijn donkere krulletjes. Wat was hij mooi…. Maar je hebt het niet voor het zeggen in het leven. Dat doet pijn, maar we koesteren de momenten en de korte tijd die we met hem hebben mogen zijn. 

 

 

December 2015

6 December de sterfdag van Gyan.
Een dag dat je weer alle herinneringen  de revue laat passeren en vooral de herinneringen aan zijn laatste dag. Ondanks dat dit heel verdrietig was, was het ook een hele mooie dag. Een mooier afscheid hadden we ons niet kunnen wensen voor onze kleine man. Gek hoe verdriet en ook blijdschap zo super dicht bij elkaar kunnen liggen, want december is ook de maand dat ik drie maanden zwanger ben! Eindelijk hoeven we niet meer stiekem te doen en mag iedereen het weten. 

Vrijdag 11 december, hadden we de bespreking in het AMC van het definitieve plan om hopelijk deze zwangerschap tot een goed eind te brengen. Het kwam er op neer dat ze vanaf 16 weken mijn baarmoederhals zouden gaan meten. Als daar een verkorting in te zien was zou er direct een cerclage geplaatst worden. Ook zou ik vanaf 16 weken hormoonspuiten gaan krijgen om mijn baarmoeder rustig te houden.
De uitslagen van de kweekjes waren gelukkig allemaal goed tot nu toe. Wel baalde ik een beetje van de cerclage. Zelf had ik hem het liefst direct gekregen, meer voor mijn eigen gevoel. Een gevoel van; ‘Dan zit het maar dicht’. Maar ze legde uit dat een verkorting meestal pas na de 16 weken plaats vindt en dat een bandje dan bewezen zinvol is. Er zijn nu helaas niet genoeg bewijzen dat het preventief plaatsen zinvol is, ook omdat ze bang zijn voor afstoting in een vroeg stadium omdat het toch iets in je lichaam is wat daar niet hoort. Na het gesprek hadden we een uitgebreide echo. Dit is iets nieuws en te vergelijken met een 20 weken echo. Het kindje is met 12 weken al helemaal af en ze hopen om met dit termijn al eerder eventuele problemen te kunnen op sporen dan pas met 20 weken. Toch wel even spannend. Maar wow, ons kindje was helemaal in orde met wat ze tot nu toe konden zien en meten. En wat gaaf om te zien! Met hele mooie echofoto’s en opluchting verlieten we vol hoop het ziekenhuis. Een goeie echo en een concreet plan, daar moest op geproost worden! Ook hebben we het die avond aan familie en vrienden met een leuk bericht bekend gemaakt! We waren zoooo blij. Wat gingen wij lekker en opgelucht slapen, tot ik in de ochtend wakker werd en dacht dat ik in bed plaste… Toen ik op stond en naar het toilet liep kon ik nog net op tijd ons kindje opvangen. 

 

 

Dit was niet echt, was het enige wat ik dacht, maar helaas… Wat een nachtmerrie.
Ik had geen pijn, geen krampen, geen bloedverlies, helemaal niks… 0h ,0h! Het kindje viel er gewoon letterlijk uit. Hoe kon dit gebeuren? Nog geen 12 uur daarvoor hadden een topecho en een plan. We zouden dit tot een goed eind brengen, en nu? Beiden konden we alleen maar voor ons uit kijken, afvragend wat er nu eigenlijk gebeurd was. Mijn gevoel zei dat er met mij iets mis was. Met dit kindje was niks mis, hij kon er niks aan doen, maar mijn lichaam kon hem niet houden. Een bevestiging die ik hoopte nooit te krijgen. Ik wou dat ‘domme pech’, wat er constant gezegd werd, waar was en dat deze zwangerschap dit zou bewijzen. Maar diep, diep van binnen…………. 

 

 

  

GABY (klik hier voor haar Instagram)  

 

Anonieme brief voor gescheiden ouders

Kids en Kurken kreeg een anonieme blog binnen voor gescheiden ouders. Er kon geen gezicht bij, geen naam onder en al helemaal geen Instatag bij… Erg speciaal! We hebben besloten het te publiceren. 

 

 

 

Lieve ouder, 

Ooit kozen jullie voor elkaar, ooit waren jullie gelukkig samen en bezegelden dit met een fantastisch kind en later nog één. Ooit was alles anders. Toen ging het mis, daar ben je zelf ook schuldig aan. Waar twee vechten hebben er twee schuld, dat weet jij ook.  Je bent nu weer gelukkig in de liefde en hebt een heerlijk fijn (samengesteld) gezin opgebouwd. De warmte en liefde is duidelijk zichtbaar voor allemaal. Jullie hebben een veilig thuis opgebouwd. Zo jammer dat er altijd een gevecht op de achtergrond aanwezig is, altijd die spanning, zorg en strijd…. En ik, ik kijk vanaf de zijlijn mee.

 

Vanaf de zijlijn zie ik de pijn in je ogen. Vanaf de zijlijn zie ik hoe je vecht voor hen. De strijd tussen wat goed voor hen is en het niet willen opgeven, is van je gezicht af te lezen. En ik snap het. Het is niet eerlijk, je bent machteloos. Iedereen maakt fouten maar je bent een fantastisch liefdevolle ouder. Je hebt te dealen met wat er aan de andere kant over je gezegd wordt. Je probeert er boven te staan en een goede ouder te zijn. Maar je staat altijd met 1-0 achter. Niemand is perfect ook jij niet. Maar het is niet eerlijk. Je weet dat deze situatie voor twee personen op deze aarde nog slechter is dan voor jou. En dat zijn zij. Die twee waar jij met heel je hart van houdt. Je bent zelfs bereid je terug te trekken uit de strijd omdat je weet dat dit echt niet goed voor ze is. Je weet niet wat een keuze als deze met ze zal doen. En je wil het niet, je wil het echt niet. Ik zie het vanaf de zijlijn en ik weet dat zij jou nodig hebben. Je hebt ze zoveel te geven. Maar houdt dit ooit op? En wat levert dit gevecht op? Twee getraumatiseerde kinderen in strijd met zichzelf en in strijd met hun gevoelens.

Vanaf de zijlijn zie ik niet alleen jou? Maar ook hen…

 

Ik sta aan de zijlijn. Ik kijk toe. Wil jou helpen en hen helpen, ik wil iets doen. Maar ik kan niets. Machteloos blijf ik kijken en zie ik hoe zij van je houden en hoop ik dat er ooit een einde komt aan dit, voornamelijk eenzijdig, gevecht. Dat ooit echt zij het allerbelangrijkste worden en alle strijdbijlen worden begraven. Laten we het hopen.
Tranen prikken in mijn ogen bij het zien van jouw verdriet en onmacht en tranen prikken in mijn ogen bij de gedachte aan hun worsteling. Ik blijf kijken en er is echt niets dat ik verder kan doen. Hoe frustrerend is dat…. Diepe zucht…  

 

 

 

Liefs van mij

 

Mijn zoon Leon is anders DEEL II

Leon is anders deel 2.

De vorige keer was het begin februari . Nu is het begin mei. Wat is er allemaal veranderd? Het begon allemaal bij de kno arts..

Pfff oke meid adem in adem uit.. je kunt dit! Of toch niet.. jawel je moet! Kom op we gaan ervoor.

Ohh ik ben doodsbang.. vandaag ( 18 feb ) moet mijn lieve kleine bange mannetje onder het mes. Zijn neus en keel amandelen moeten eruit!

Het is zover! Na 100 rondjes gelopen te hebben gaan we dan eindelijk. Hij begrijpt er niks van en zit vrolijk in de auto met z’n speentje in zijn mond naar buiten te kijken. Ach mannetje toch.. maar goed dat je het niet weet!

 Hij is om 10 uur toch echt aan de beurt. Hij voelt de spanning en grijpt mij hard vast, we gaan naar de OK mama moet een pak aan en Leon zo’n schattig beren schortje. Ik hoor de zusters tegen elkaar zeggen ‘ hij is de volgende’ brr er loopt een koude rilling over mijn rug.. mijn hart begint harder te bonzen en Leon begint te huilen.. ja hij is niet gek hij voelt het gewoon.

Wij zijn.. ik moet op een kruk gaan zitten naast een mini operatietafeltje er komen 4 man om ons heen staan 1 met het kapje 1 om z’n handjes vast te houden 1 om zijn beentjes vast te houden en 1 om zijn hoofd vast te houden.. 40 seconde lang schreeuwt hij het uit wat is het toch een sterk kereltje he! En dan voel ik hem plots wegzakken en word hij slap.. ik schrik ervan maar voor ik kan knipperen zeggen ze me dat ik hem op tafel moet leggen en natuurlijk doe je dit ook. En dan ligt hij daar. Het lijkt of hij dood is helemaal slap en met zo’n gek schortje aan. Ik raak in paniek en begin keihard te huilen.. de anesthesist kijkt me begrijpend aan.. een zuster pakt mijn hand vast en neemt me mee terug naar de wachtkamer. Hartverscheurend ondanks je weet dat het goed voor hem is natuurlijk! Na 20 min is hij weer klaar en ik stap weer in mijn pak om hem te halen. Als ik binnenkom hoor ik hem gelijk huilen. Mijn moederinstinct komt gelijk in actie en loop zo snel mogelijk naar hem toe hij is heel onrustig en wilt niet zitten niet liggen niks geen speen geeneens youtube! En nee hij lust geen ijsjes.. dus ijskoude siroop maar hij wil niet drinken.

We gaan terug naar de zaal daar is papa weer daar wilt hij wel bij zijn. Ik heb hem dit aangedaan.. nog bijna een hele week wil hij niks van mij weten want ik was erbij toen hij zoveel pijn kreeg hoe leg je uit dat het voor hemzelf beter is..

Na een week gaat het weer goed met Leon en wat een grappig stemmetje heeft hij gekregen en wat horen we nou? Zegt hij je  nou echt na? Jahoor ! Na 2 weken kent hij zeker 10 woordjes meer dan voorheen wat zijn we trots en wat heeft dit hem goed gedaan. Hij is rustiger, minder boos en dus pijnvrij! Het schijnt dat hij dit 1.5 jaar keelpijn heeft gehad hiervan.. zo zielig maar niet zo gek na 9 antibioticakuren en prednison..

Het volgende staat alweer op de planning een speciaal overleg met de kinderopvang en andere hulpverleners om Leon te gaan helpen. De druk is te hoog op het dagverblijf en er moet hulp komen. Er worden verschillende specialisten ingeschakeld. Er worden afspraken gemaakt om hem te gaan observeren bij ons thuis en op de opvang om een logopedist in te schakelen  en er word gepraat over een ander plekje voor Leon.. je zei wat?! Ik hoor nog ‘ medisch dagverblijf ‘ en denk neeee dit is een grapje toch?! Hij vind het zo leuk op de opvang.. ik barst in huilen uit ik weet niet wat ik hier mee aanmoet.. het is zoveel informatie het is iets wat niemand voor ogen heeft als ze een kindje krijgen..

Ik word getroost en begrepen. Wat een fijn en een liefdevol gevoel voor het eerst lijken ze me te begrijpen dat het ontzettend pittig is om een kindje op te voeden en zeker met zulke problemen en vooral dat we niet weten wat er is dat maakt het het nog het moeilijkst.. hij ziet er normaal uit . Lacht, speelt, is luidruchtig ,houd van youtube en huilt als hij boos is. Standaard peuter toch? Behalve het kletsen dan.. en het niet sociaal zijn.

In de daarop volgende weken word dit in actie gezet. Telkens weer opnieuw gesprekken weer formulieren invullen weer het hele verhaal vertellen maar als het helpt graag! Allemaal hebben ze dezelfde conclusie en ideeën bij de beperking van Leon. Ze hebben allemaal een vermoeden van een stoornis in het  ASS ( autistisch spectrum stoornis ). De 1 spreekt het wat meer uit dan de ander en weer een ander denk aan nog meer oorzaken als een ontwikkelingsachterstand, adhd , add, taalontwikkelingsachterstand ik hoor het allemaal aan en denk inderdaad dat hij van allemaal wel wat heeft. 

Zo komen we uit bij de laatste 2 weken. 2 best heftige weken.. toch het gevalletje met de neus op de feiten zegmaar.

We zijn gestart met logopedie  een speciale, met verstand van deze kindjes. Hele lieve warme vrouw. Wil ons ontzettend graag helpen maar ook zij is gelijk heel eerlijk en zegt dat alleen logopedie niet voldoende is het is niet alleen een TOS ( taal ontwikkelings achterstand ) Oke duidelijkheid fijn daar hou ik van! Ze wil ons helpen door Leon te gaan leren ja en nee te zeggen op vragen. En pakken we een stukje eten aan. Want tja sinds de operatie eet Leon niks meer.. hij at zoizo nooit geen fruit of met de pot mee hoor.. alleen potjes olvarit at hij en natuurlijk patat en pannenkoeken wel. Nu dus alleen nog patat en brood en verder niks. Ja koekjes,snoep chips wel natuurlijk haha.

Deze vrouw gaat Leon helemaal opnieuw leren eten en dat gaat gepaard met verschillende stappen zo moet hij eerst gaan accepteren dat er gegeten gaat worden en dat het eten op zijn tafeltje ligt. Dan er mee spelen mee smeren, prakken noem maar op! En de laatste stap is pas proeven en eten. Ja klinkt gek he.. maar voor autistische kindjes kan een aanraking al te veel zijn. Daarnaast is er een groot vermoeden van hypersensiviteit dus overgevoeligheid voor prikkels dus dan komt alles harder binnen. Dit kan een reden zijn dat hij niet wilt eten en in paniek raakt in drukke omgevingen.

Ook zijn we gisteren op het KDC wezen kijken het medisch dagverblijf. Goh wat was dit lastig voor me zeg.. Zoveel mooie kindjes maar allemaal zo anders. De meerderheid verstandelijk beperkt en een deel meervoudig beperkt.. pfoe hoort mijn kleine perfecte mannetje hier wel tussen? Ja toch wel.. een klein groepje van max 5 kindjes en minimaal 2 leidsters is iets wat Leon goed gaat doen. Op een andere manier toch in deze wereld mee te kunnen komen. Veel meer aandacht voor hem en individuele begeleiding maar ook echte expertise op gebied van stoornissen,beperkingen, achterstanden noem maar op. Een groot team met een hop specialisten waardoor Leon straks alles onder 1 dak kan krijgen. Zowel logopedie als prikkelverwerkingstherapie en hem voorruit helpen met hoop op een plekje in speciaal onderwijs. Maar eerst moeten daarvoor de nodige indicaties worden afgegeven waarop we natuurlijk weer moeten wachten. Verrassend he!

Maar het laatste en beste nieuws voor ons was dat we vanaf 7 mei mogen starten met de onderzoeken naar de diagnose in Rotterdam! Yes hier hadden we zo op gehoopt. We gaan 8 weken lang 1 dag in de week met Leon naar een soort speciaal dagcentrum waar ze hem observeren en spelenderwijs testjes laten uitvoeren en dan weten we gewoon na 8 weken de diagnose!! Dus voor zijn 3de verjaardag nog weten we wat er met Leon is en dan horen we hoe verder..

Dat lezen jullie in het laatste deel van Leon is anders. ( half juli )

+ Meer berichten