Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Ik werd dé hippe, slanke, nooit vermoeide, joggende, feestende, coole jonge mama. Uhhh, niet dus…

Confession: ik ben precies het type mama die ik niet wilde zijn

Toen ik zwanger was had ik een prachtig beeld van mezelf als moeder. Nee, eigenlijk daarvoor  al. Ik werd dé hippe, slanke, nooit vermoeide, joggende, feestende, coole jonge mama. En over de invulling hiervan had ik mijn ideeën al klaar. Ik werd een meester in opvoeden. Alles onder controle. Als mijn kind zou janken en alles bij elkaar zou krijsen in de supermarkt (wat mijn kind trouwens sowieso al niet zou doen), dan wist ik precies hoe hier mee om te gaan. Andere moeders zouden al fluisterend in de supermarktgangen, met hun wagen vol cola, zakjes chips en fruitella’s (dat krijgt mijn kind dus écht niet) jaloers aankijken hoe ik mijn kind binnen 10 seconde stil krijg. “Wauw en ik hoorde dat ze gisteravond ook nog met haar vriendinnen op stap was”. “Hoe doet ze dat toch”. 

Deze moeder ben ik dus niet geworden. Hier ging het allemaal helemaal verkeerd:

 

1.       Laten we beginnen met het “ik ga gewoon nog elke week stappen hoor”-verhaal. Dat werd één keer per kwartaal. En als ik dan al ging was ik A. na twee wijntjes al van de kaart en B. om half 10 al doodmoe (en nee dan zijn de kroegen inderdaad nog niet eens open). Trouwens, katers terwijl je voor een baby moet zorgen. Pure horror. 

2.       Potjes. Nee joh, mijn kind krijgt alleen maar vers eten. Ik ga de hele week lekker staan kokkerellen met zo’n prachtige baby machine. Totdat de dokter van het consultatiebureau zei: “nu mag ze naast groente ook aardappelen of rijst en ze mag er vlees of vis bij. Maak je het zelf?” “Ja.” “Oké vergeet dan de boter niet, en het is belangrijk dat ze heel, heel, heel (ok ze zei maar één keer heel) gevarieerd eet. Elke dag iets anders”. En dat was het dan. Een enkeltje naar de supermarkt. Potjes inslaan. Ergens had ik voor mijn gevoel gefaald, maar ik had een excuus. Ik kon het goed praten voor mezelf. Dit zou tijdelijk zijn, totdat ze met de pot mee kon eten. Dan at ze weer vers. Ik hoef vast niet te vertellen dat we nog steeds vaste Olvarit klanten zijn. 

3.       Houten speelgoed. Dat is het enige speelgoed wat ons huis binnenkomt. Want het is gewoon prachtig. Al die felle lelijke gekleurde (paars, ik haat paars) geluidmakende herrieschoppende babyspeeltjes komen er niet in. Uhuh. 

4.       Ik word een enorme fitmom. Hardlopend achter de buggy. Of voor een uurtje een oppas zodat ik even kan gaan rennen. Hahahahahahahahahahahahahahahaha. 

5.       Wauw, laten jullie je kind je mobiel vasthouden? En er spelletjes op doen? Ze hebben toch zelf (mooi houten) speelgoed. Ik zou dat echt nooit doen. Sophie is 9 maanden. En nee ze speelt nog geen spelletjes, maar is wel de nieuwe eigenaar van mijn gloedjenieuwe iPhone 10. Dus. En van de afstandsbediening. Maar hé door deze twee apparaten op een afstandje van Sophie af te liggen heeft ze wel leren kruipen. Het heeft dus een leerdoel. En daarmee praat ik alles goed. 

6.       Mijn kind wordt sowieso niet zo’n kind dat je nooit kan verstaan omdat ze altijd een speen in d’r mond heeft. Dag 1. Dag 1 had Sophie voor het eerst een speen is. Adios goed voornemen. 

7.       Ik haal met het topje van mijn pink snotjes uit Sophie haar neus. Meer zeg ik er niet over.

8.       Ik praat met een heel hoog stemmetje, ja ook buiten, in de derde persoon over mezelf. “Mama vindt jou zooo lief Sophie. Mama gaat jou zo eventjes een schoon luiertje omdoen”. Dat soort gekke zinnen. Wie ben ik geworden? 

 

Treurig hè, al deze confessions. En je verwacht het niet, maar er zijn ook nog een aantal dingen die ik echt nog niet gedaan heb. Benieuwd hoe lang ik het volhoud (mijn zelfvertrouwen in mijn ideale ik is compleet verdwenen). 

  1. Ik ben nog steeds niet naar een indoor speelparadijs voor kinderen geweest. Nu is Sophie (bijna 9 maanden, bijna) nog wat klein daarvoor dus eigenlijk logisch dat ik daar nog niet geweest ben. Het enige wat ze daar nu kan is aan de ballen van de ballenbak likken. En nu we het daar toch over hebben. Ik heb geen smetvrees ofzo, maar ballenbakken. Braakneigingen krijg ik ervan. Van die kleine kiddos met hun snotneuzen, waar je het slijmerige groene spul gewoon uit ziet lopen, dat soort snotneuzen weet je wel. Je hebt snotneuzen én snotneuzen. Daar zijn categorieën in. Sophie zit in de minst vieze. Eigenlijk zitten alle andere kinderen in die andere (nee lieve lezer, de jouwe niet hoor). Maar wat ik dus wilde zeggen. Zit je in een ballenbak met jouw lieve categorie 1 snotneus kind, tussen al die categorie 2 snotneus kinderen, die al, maar dan ook echt al die ballen aanraken. Die jij dan ook aanraakt. Gooit een categorie 2 snotneus een bal op je hoofd. Waar hij net nog met zijn categorie 2 snotneus-handen aan zat. En dat zit dus nu op je gezicht. Braken. Echt braken. Nee speelpaleizen bah bah bah. Het is als natte frietjes in zwembaden. Bah. 

  2. De rest van wat ik me had voorgenomen nooit te doen heb ik wel al gedaan. Het is te sneu.

  3. O nee, niet waar. Ik heb nog geen caravan gekocht en geen kampeervakantie geboekt. Ik blijf volhouden dat je gewoon met je baby lekker op vliegvakantie kan. Alle passagiers die het daar niet mee eens zijn: pas op of ik gooi een categorie  2 ballenbakbal op je hoofd. In het vliegtuig ja. Ik ben bewapend.

Dé hippe, slanke, nooit vermoeide, joggende, feestende, coole jonge mama werd ik dus niet. Je kan je van alles voornemen als mommy-to-be, maar pas als die kleine snotneus er is leer je jezelf echt kennen als mama. Ja, ik baal er soms van dat ik niet die ideale mama ben, maar ik ben wel een hele trotse. Niet alleen op Sophie, maar ook op mijn vriend en op mezelf. Voeden we toch maar even die kleine mini op, zonder gebruiksaanwijzing (die zat er dus bij Sophie niet bij, blijft raar). 

Liefs,

Esmée

@mamensoof

 

 

Bevallingsverhaal: “Ik kijk in de spiegel en ik zie opeens een hoofdje tussen mijn benen hangen. Daarna ligt ons meisje op de grond in een plas bloed.”

Maandag 1 oktober 2018 als ik de smorgens wakker word heb ik een futloos gevoel. De dagen er na blijft dat hetzelfde. Ik kom bijna niet van de bank af en voel me enorm moe. Zo heb ik me tijdens de zwangerschap nog niet eerder gevoeld. Zou dit dan toch het begin zijn. Op donderdag voel ik me weer fit. Trek me kleren weer aan en ga weer gezellige dingen doen met me vriendinnen en moeder. We gaan gezellig op bezoek bij me vader die al een paar dagen stil ligt in Rotterdam met de boot, en hebben nog een controle bij de verloskundige en alles ziet er goed uit. Op zaterdagavond blijven we lekker thuis.

Het is zondagmorgen 7 oktober. We worden wakker en vragen ons af wat we vandaag eens zullen gaan doen. Mijn ouders varen, en liggen dat weekend te wachten in Rotterdam. We besluiten om daar langs te gaan en even gezellig bij te kletsen. Rond 15:00 verlies ik een klein beetje vruchtwater. We besluiten om 15:15 maar terug naar huis te gaan en verzoeken me zusje om nog maar niks tegen de rest van de familie te zeggen. Het kan tenslotte nog wel even duren. Tijdens dit rit naar huis heeft Guido meerdere keren het idee dat het weleens een snelweg bevalling zou kunnen worden( dit heeft hij mijn pas later verteld godzijdank). Rond 16:00 zijn we thuis en heb ik al weeën. We bellen de verloskundige en die zegt dat je 2 uur lang om de 5 minuten weeën moet hebben. Maar mocht het snel heftiger worden mogen we terug bellen. Al snel kom ik erachter dat liggen op bed voor mij niet werkt om de weeën op te vangen. Ik waggel wat heen en weer tussen de toilet en de slaapkamer. Om 16:45 zit ik op de toilet en voel ik opeens een gek gevoel in me buik, mijn vriend vertrouwd het niet en belt de verloskundige. Tussen het telefoongesprek begin ik het gevoel te krijgen dat ik ga bevallen. De verloskundige stelt Guido gerust dat het gevoel wat ik heb het indalen zal zijn. Met wat moeite en hulp van Guido kom ik van de toilet af en waggel naar de slaapkamer. Ons bed staat op kratten, ik krijg mijn benen niet meer ver genoeg omhoog om nog op bed te klimmen. Ik sta aan ons bed nogsteeds weeën weg te puffen. Mijn vriend heeft ondertussen nogsteeds de verloskundige aan de telefoon die verteld wat hij allemaal moet pakken en klaarleggen voor als ze komt. Ook loopt hij snel even naar beneden om alvast de voordeur open te zetten. Ik begin bloed te verliezen. Guido loopt naar de badkamer om handdoeken te pakken in de tussentijd ik kijk achterom in de spiegel en zie opeens een hoofdje hangen. Ik roep nog dat ze komt maar daar is het al te laat voor. Daar ligt ons kleine meisje op de grond in een grote plas bloed. In de verte hoor ik onze verloskundige nogsteeds aan de telefoon. Guido komt de kamer binnen en pakt ons meisje snel van de grond. We wikkelen haar in een handdoek. De verloskundige vraagt aan mijn vriend hoe het verder gaat en helpt mij op het bed. Door het vallen is de navelstreng afgescheurd. Bij ons meisje stopt dit met bloeden alleen bij mijzelf niet. Ik lig op bed met ons meisje op mijn borst Guido is bezig met de navelstreng de verloskundige verteld hem wat hij allemaal moet doen en ik kijk een beetje in shock toe. Omdat de placenta niet vanzelf komt masseert hij de mijn buik tot de verloskundige binnen komt. Ze bekijkt de grond en gaat daarna snel verder met mij. Niet veel later komt er een kraamzorg binnen en die neemt ons meisje snel mee om aan te kleden. Als ze aan is gekleed word ze naast ons neergelegd en kunnen we haar pas eens goed bekijken. Wat is ze mooi onze lieve Jet. De temperatuur van haar is zo gedaald naar onder de 36 dat we uiteindelijk toch naar het ziekenhuis toe moeten. Dezelfde avond mag ze al uit het warmte bedje er krijgt ze een kamertje voor haar zelf waar ze ook een rustig bij kan komen van wat er allemaal is gebeurd. De dag erna word er ook nog een echo gemaakt van haar hoofdje in verband met de val. Gelukkig is daar niks mis mee. S’Nachts heeft Jet het nog even moeilijk afentoe tut ze zo hard dat ze vergeet adem te halen. Na 2 dagen mogen thuis heerlijk gaan genieten van haar.

De twee dagen in het ziekenhuis waren eigenlijk heerlijk alleen de opa’s, oma’s en tantes kwamen op bezoek. Verder hebben wij heerlijk rustig op kunnen starten en konden we snel beginnen met ons hestel.

Ik wist niet wat ik moest verwachten van een bevalling maar dit had ik zeker niet verwacht.

 

Wat ben ik trots op Guido zou niet weten hoe ik dit zonder hem zou hebben moeten doen.

 

Op 7 oktober 2018 om 17:18 werd ons Jet geboren ze woog 2960 gram en was 49 cm lang

Denise

 

 

 

 

Bevallingsverhaal: Een keizersnede ’the easy way out’, maak je een grapje?! Tijd voor realiteit!

Enigszins verbijsterd typ ik deze blog, regelmatig lees ik dat een keizersnede gezien wordt als “the easy way out”. Deze blog is niet om angst aan te praten maar mijn eerlijke kijk op mijn spoedkeizersnede te geven. Misschien ziet iedereen dat deze “easy way out” eigenlijk niet zo easy is… Als je het mij vraagt is een keizersnede namelijk geen makkie, zeker niet als het een spoedkeizersnede is. In mijn situatie had ik al een aantal uren geprobeerd natuurlijk te bevallen.

Bevallingsverhaal: “Krijg ik serieus op mijn verjaardag het allergrootste cadeau ooit?! Het zal toch niet?!”

Het was mijn lievelingsdag, 8 november, de dag dat ik 27 kaarsjes mocht uitblazen. We begonnen de dag met een 3D-echo van mijn kleine jongen. Ik ben 29 weken zwanger en vorige week wilde Matteo zich niet laten zien, omdat hij met zijn hoofdje heel laag lag. Wij konden alleen zijn lippen en een stukje van zijn neus zien. Voordat wij naar de echo gingen had ik Matteo nog even toegesproken en gezegd dat het mijn allermooiste cadeau zou zijn als hij zich vandaag liet zien! Ik ging vol goede moed naar mijn tweede poging om mijn kleine jongen te zien. Helaas, Matteo lag nog steeds te diep met zijn hoofdje, zelfs na een paar jumping-jacks zagen wij niet anders dan zijn prachtige mondje. Zijn vader Enrico en ik zijn allebei heel erg koppig dus Matteo moet dat ook zijn. Hij lag lekker warm en had er gewoon geen zin in. Jammer, nu zouden we nog tien weken moeten wachten voordat we hem konden zien. Maar goed, ik was nog steeds jarig en liet dit niet mijn dag verpesten. Het kon nou eenmaal gebeuren. ‘s Middags gingen Enrico en ik winkelen in Amstelveen. Ik merkte dat mijn rug moe was en pijn deed. Ik had bekkeninstabiliteit en veel gelopen dus ik dacht dat het daarmee te maken had. De pijn werd steeds erger, maar ik ben van mijzelf heel positief dus ik bleef rustig en besloot om even ergens wat te gaan drinken. We hebben nog een uurtje gelopen en ik wilde perse met mijn zwangere buik op de foto. Niet wetende dat dit de laatste foto van mij is waarop ik nog lachend, nietsvermoedend en gelukkig zwanger ben!

Anne geeft borstvoeding, maar is een zombie, is een blije moeder ook niet wat waard?!

Na een mentaal loodzware zwangerschap, mochten wij na exact 41 weken eindelijk ons lieve zoontje welkom heten in de wereld. De bevalling zou ik zo overdoen. Die elf minuten persen waren wel te overzien! En dat gevoel dat je baby uit je komt glibberen, is gewoon niet te beschrijven! ‘Hoe kan dit?!’ riep ik naar mijn man, terwijl ons zoontje op mijn borst werd gelegd en ik helemaal ondersteboven was van de moedergevoelens die in me naar bovenkwamen. De liefde voor ons kindje was tijdens de zwangerschap al groot, maar was nu helemaal onbeschrijfelijk.

Hoewel de bevalling spoedig en snel was verlopen merkte ik toch, toen de adrenaline was uitgewerkt, hoe uitgeput ik was. Ik moest nodig mijn energievoorraadje aanvullen, na het (toch wel) natuurgeweld wat me was overkomen.

En toen was daar ineens borstvoeding. Wat een rollercoaster is dat hele borstvoeding verhaal! Aanleggen en oefenen met drinken. Rugbyhouding of madonnahouding? Wel of geen voedingskussen? Wel of geen tepelhoedje? Iedere drie uur wakker maken voor een voeding. En dan die verdraaide stuwing die op dag drie om het hoekje komt kijken. Mijn man grapte gekscherend: ‘Mijn gebeden zijn verhoord!’ terwijl hij naar mijn harde Pamela Anderson rondingen keek. Ik kon alleen maar janken van de pijn. En dat deed ik dan ook. Eindeloos masseren onder de douche en warmte- en koelte kompressen er tegenaan houden om de melkklieren te doen slinken, waren onderdeel van het dag vullende programma.

Onze kraamverzorgster Rose ziet in dit gezin dat leven en dood zo dicht bij elkaar ligt

Leven en dood, zo dichtbij elkaar

Het is een donderdag, om 07:51 uur gaat mijn telefoon. YES! Een gezin. In dit gezin is vanmorgen vroeg na een vlotte mooie thuisbevalling een 3de zoon geboren. Met de stoere naam;

BOET!

Boet is om 05:38 uur geboren. Rond 7:00 uur bellen ze eerst Opa & Oma Tractor om het blije nieuws te vertellen. In die tussentijd belt de andere Oma. Die drukken ze weg, toeval denken ze.. Ze bellen haar terug en horen een geëmotioneerde oma. Ze vertelt dat de opa (opa Koek) van de kersverse moeder is opgenomen in het ziekenhuis, het gaat écht niet goed.

Opa Koek had nog 3 wensen:

1. 92 jaar worden ✔️

2. Dat de schuur die vorige week is afgebrand bij de woning brand die hem trof wordt afgebroken. ✖️

3. Dat de baby geboren wordt.✔️

Afgelopen maandag op dinsdag werd opa Koek getroffen door een grote brand. Zijn schuur was afgebrand en bij het huis was asbest vrij gekomen. Daarom moest hij weg uit zijn huis. De dag erna werd hij 92 jaar. Zijn verjaardag vierde hij in een zorghotel. Wegens omstandigheden is hij daar vertrokken naar een bed en breakfast.

Maar het gaat slechter en slechter met hem en hij moet naar een hospice. Toch wil hij liever naar het ziekenhuis om nog tijd te rekken voor zijn nieuwe achterkleinzoon die in aantocht is.

De kersverse mama heeft het heel zwaar met alle emoties. Ze is net bevallen en hoort 1,5 uur later dat haar opa op sterven ligt. Oma komt nog vlug op bezoek voordat ze naar haar vader vertrekt. In het ziekenhuis vertelt oma trots aan haar vader dat zijn kleindochter bevallen wis van Boet. Heel trots en met een grote glimlach vertelt hij het tegen de verpleegkundige. Het gaat snel achteruit die dag. En precies 12 uur ná de geboorte van Boet, overlijdt opa Koek.

De kraamweek verloopt veel anders dan het had moeten zijn. Vader zegt; ‘Dit had een feestweek moeten worden…’

Ik probeer er te zijn voor de ouders en neem de zorg over voor Guus & Billy, de 2 trotse grote broers. Ik verzorg ze, speel met ze en ga koekjes bakken. De jongens vinden het super. En ondanks het verdriet dat papa en mama hebben, genieten ze toch. Met Boet gaat het gelukkig goed. Het is een mooi tevreden jongetje. Met mama gaat het na omstandigheden ook wel prima. Het is moeilijk te beseffen allemaal.

Er wordt nog snel een fotoshoot geregeld zodat er een foto van de 3 broers mee de kist in kan. Dinsdagavond wordt de kist gesloten en hebben ze hem voor het laatst gezien. Woensdag is de begrafenis. Ik zorg ervoor dat ze op pad gaat met zakdoekjes, dextro en een rolstoel. Ze is tenslotte net 7 dagen geleden pas bevallen. Die powermama draagt de kist de kerk binnen! Wat ben ik trots dat ze dat gedaan heeft.

Omdat wij als kraamverzorgenden niet alleen mogen blijven met de kindjes of alleen in huis, komt de andere oma in huis. Ik neem die ochtend de zorg over voor Boet en oma voor de 2 jongens.

De laatste dag van het kraambed ben ik eigenlijk vrij, maar omdat dit gezin zoveel al had mee gemaakt, wil ik het graag afmaken. Ondanks alles hebben ze toch een fijne kraamweek gehad.

In dit gezin heb ik gezien hoe dichtbij het leven en de dood liggen. Ergens is het natuurlijk wel een super mooie gedachte. Maar wel heel verdrietig.

Ik was niet direct op slag verliefd op mijn baby, dit kwam veel en veel later!

Donderdag 19u. Ik ben 32 weken zwanger.  Ineens voel ik me heel lastig en krijg ik last van krampen. Die nacht slaap ik ook heel onrustig.

Vrijdag 10u. Nog steeds last van krampen alsof ik mijn menstruatie ga krijgen. Dit kunnen  toch geen weeën zijn? Dat zou ik toch wel voelen/weten?  

Vrijdag 13u. Ik besluit om naar het ziekenhuis te gaan. Na een half uurtje aan de monitor  blijkt dat ik dus wel weeën heb. Ik krijg 2 remmers toe gediend en een spuit voor longrijping. De vroedvrouw zegt dat we het waarschijnlijk nog even gaan kunnen tegenhouden.  

Vrijdag 14u. Mijn water breekt. Ineens blijkt dat het toch wel eens voor vandaag zou kunnen zijn. Ik weet niet wat me over komt. Ik kan het allemaal niet goed vatten en begin te panikeren over praktische dingen (geboortekaartje, kinderkamer en spullen die nog niet in orde zijn…).

Vrijdag 16u20. Op een half uur tijd ben ik van 4 cm tot bevallen over gegaan. Ik zeg tegen de vroedvrouw dat ik de pijn niet meer aan kan en dringend naar toilet moet. Als de vroedvrouw eens kijkt lijkt ze even in paniek.  Ze belt onmiddellijk iedereen op dat ze dringend moeten komen want dat ik aan het bevallen ben. Ineens stonden er heel veel mensen op de kamer die allemaal snel in actie schieten. Ik slaag volledig in paniek. Wat is dit allemaal?! De bevalling is kort maar heel heftig… Mijn zoontje ligt 5 minuutjes op mij  en dan moet hij weg voor onderzoek. Mijn vriend gaat mee met hem. Daar lig ik dan… helemaal alleen. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. De ergste ervaring ooit mee gemaakt en niemand die er is. Minutenlang sta ik onder de douche. Ik kan enkel maar vooruit staren en aan niets meer denken. 

Vanaf dan is het allemaal vaag voor mij…ik ben  mezelf niet meer. Ik voel me helemaal geen mama en  niet gelukkig. S’avonds gaan we nog eens  kijken naar hem. Maar ik durf hem niet vast te nemen. Hij is zo klein, zo kwetsbaar en hij ligt zo vredig te slapen. Ik voel me zo leeg en denk dat mijn zoontje me helemaal niet nodig heeft. 

Mijn zoontje heeft meer dan 3 weken op de neo gelegen. De eerste week lig ik ook nog in het ziekenhuis. Week 2 en 3 ging ik elke dag op bezoek van s’ochtends tot s’avonds. Ik heb het er zo moeilijk mee… elke dag hem achterlaten. Weten dat andere mensen voor hem aan het zorgen zijn en niet ik. Ik voel me zo schuldig tegenover hem. Ik ben ook helemaal niet op slag verliefd op hem zoals je altijd overal leest… en nog steeds voel ik me totaal geen mama. Ik zorg wel voor hem maar ik voel geen band. 1 avond zijn we naar een eetfestijn geweest.  Iedereen wenst ons proficiat… dat voelt zo raar aan. Want daar zitten we dan… alleen met ons 2. Dit voelt niet compleet aan.

Op de moment dat hij naar huis mag ben ik zo bang. Ging ik dit wel kunnen? Geen vroedvrouw meer rond mij, geen monitors meer, geen dagelijks bezoekje van de kinderarts… wat als er iets met hem gebeurd? We hadden hem al eens 2 keer blauw zien worden door zuurstof te kort. Wat als dit thuis gebeurd? 

Eenmaal thuis loopt eigenlijk alles heel goed. Maar toch voel  ik me nog steeds niet gelukkig.

Stilletjes aan krijg ik dan toch een band met mijn kind en nu zie ik hem heel graag en voel ik me gelukkig. Ik heb wel veel moeite om hem achter te laten. Ik neem hem overal mee naartoe. Sommige mensen doen daar lacherig over en snappen me niet.  Maar ik heb hem zo lang en zo vaak moeten  alleen late.  n  in het ziekenhuis … ik krijg dat nu niet over mijn hart… nog niet.

Sanne 

Mama Michelle belandt door de Anorexia in een rolstoel

Ik was nu een tijdje uit de kliniek en alles leek vrijwel goed te gaan. Ik had mijn eetstoornis ‘redelijk’ onder controle. Tuurlijk was ik altijd bezig met wat ik at, was de weegschaal nog elke dag mijn grote leidraad en mocht ik van mezelf met geen mogelijkheid boven het ontslaggewicht komen. En ondanks dat dit nog dagelijks mijn ritueel was kon ik wel weer echt genieten van de kleine dingen en vooral van mijn gezin. We konden weer leuke dingen doen en dagjes uit met wat langere afstanden. We boekten een vakantie en ondernamen weer dingen en ondanks dat het eten niet ging zoals het moest, was het goed voor nu. Toch merkte ik rond augustus dat mijn zelfbeeld wel weer slechter werd dan normaal en dat ik meer geobsedeerd raakte met mijn eetstoornis. Hij nam weer langzaam meer de macht. Ik zorgde er voor dat ik twee kilo onder mijn ontslaggewicht zat en dit gaf me een soort kracht. Ook voelde ik me lichamelijk er niet slechter door “en liet ik dit expres ook niet checken”. Dit hield een tijdje zo aan met ups en downs, maar ondanks alles was het te overzien en leek het leven iets makkelijker en met wat meer geluk door te gaan. Ik kon echt leven met wat meer rust en geluk. Ook wetend in mijn achterhoofd dat ik in maart 2019 in therapie zou gaan voor mijn borderline en daarna weer in therapie voor mijn eetstoornis. 

Ik beviel op de vloer bij mijn ouders thuis op mijn oma’s verjaardag!

 en op de plek waar zij overleden was. 

Het was 26-09-2018 en we hadden afgesproken om vanavond gezellig uiteten te gaan. Samen met mijn vriend, broertje, schoonzus en moeder gingen wij die avond sushi eten. Mijn vader was er niet bij want hij moest voor zijn werk naar Texel. We stuurden hem nog een foto van ons om hem jaloers te maken. Toen we klaar waren met eten en om de rekening hadden gevraagd moest ik naar de wc. Ik wilde het eigenlijk ophouden maar dat lukte niet dus ben ik toch nog even snel gegaan. Ik had sinds de laatste weken last van verstopping en ik was blij dat het er nu wel uit kwam. Op de wc kreeg ik last van mijn buik, best wel gekke pijn eigenlijk. Ze stonden ondertussen al op mij te wachten en mijn vriend stond nog te praten met de eigenaar van het restaurant. Ik kreeg ineens een steek in mijn vagina waarop ik mijn moeder aankeek en zei dat ik pijn had en dat ik niet wist of het iets te betekenen had. Ik kreeg steeds meer krampjes dus ik zei dat ik naar huis wilde. In de auto vroeg mijn moeder of we nog even met haar mee naar huis gingen voor een kopje koffie. Ik voelde me eigenlijk wel oké dus stemde daar mee in. Toen ik uit de auto stapte kreeg ik weer last en het gevoel dat ik naar de wc moest, ik gaf aan dat ik dacht dat er wel iets aan het gebeuren was maar wist het niet zeker. Ik ging gelijk naar de wc voor wéér een grote boodschap. De krampen (wat weeen bleken) werden steeds heftiger en ik riep vanaf de wc dat ik het zeker wist. Ik had een goede houding gevonden op het toilet dus ik bleef zitten. Mijn schoonzusje begon met het timen van de weeën. Het was rond half 9 en het bleek dat er al een aardige regelmaat in zat. We spraken af dat we als het aanhield om half 10 de verloskundige zouden bellen. Van mijn moeder moest ik nu van het toilet af komen “voordat er zo een baby in de pot zou liggen”, niet wetende dat het echt allemaal zo snel zou gaan. Ik ging op een stoel zitten en voelde ineens nattigheid. Ik keek en schrok me rot, allemaal bloed tussen mijn benen! Ik rende terug naar de wc en zag dat een soort slijm met bloed was. De weeën werden heftiger en heftiger en ik riep dat ze de verloskundige moesten bellen omdat ik naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik. Dit terwijl ik daar juist zwaar op tegen was omdat ik bang was dat ik verlamd zou raken als ik dat zou doen. Maar de pijn was niet te houden en ik dacht als ik dit nog 10uur moet volhouden dan ga ik dood. Mijn moeder en schoonzusje lachten mij uit omdat het pas net begonnen was.. tien voor half 10 moesten ze van mij de verloskundige bellen. Ik zat/lag inmiddels op de bank maar kon de weeën zo maar slecht opvangen, het liefst ging ik weer op het toilet zitten maar dat kon niet. De verloskundige zou er ongeveer met een half uur zijn. Na dat half uur kreeg ik persdrang en riep dat ik moest persen. Mn moeder schreeuwde naar mijn vriend dat hij de verloskundige weer moest bellen waar ze bleef en zei dat ik niet mocht persen. Gelukkig waren ze er al om de hoek. De vk kwam bij me zitten en stelde wat vragen, geen idee meer wat eigenlijk.. Ze bleef eerst even naar mij kijken en gaf toen aan na mijn volgende wee te gaan voelen op hoeveel cm ontsluiting ik zat. Ze voelde maar zei niks. Ze zei dat ze ook met de wee mee wilde voelen en zei nog steeds niks. Ik dacht of ik heb nog helemaal niks of…. Ze keek haar collega aan en zei we gaan niet meer naar het ziekenhuis we gaan het hier doen. Mijn moeder vroeg hoeveel cm ik had waarop ze antwoordde “volledig, geen randje meer niks” . Waar kan ze gaan bevallen? Ik zag bij die vraag de paniek in mijn moeders ogen schieten. Euh, hier op de bank, boven op bed, op de grond? De salontafel werd aan de kant geschoven en mijn moeder heeft van boven nog een topdekmatrasje en handdoeken gehaald. Daar lag ik dan… Op de vloer in de woonkamer. Ik had laatst nog een grapje gemaakt “mam ik ga echt niet thuis bevallen hoor al die zooi in huis, als dat moet dan doe ik het wel bij jou thuis”. Niets leek minder waar. Het was inmiddels half 11 en ik mocht beginnen met persen. Ineens hoor ik dat iemand de deur open doet. Mijn moeder had haar zus een berichtje gestuurd dat ik ging beginnen en die wilde mij nog even succes en een kusje brengen “voordat ik naar het ziekenhuis zou gaan”. Ze schrok zich dood toen ze mij op de grond zag liggen en bij de deuropening stond ook nog een soort beademingsapperaat. Ze wilde gelijk weer weg gaan maar mijn moeder had haar nodig aangezien ze best wel bang was en er voor haar gevoel alleen voor stond, dus ze bleef. Ik had met mijn schoonzusje afgesproken dat zij foto’s zou maken van de bevalling dus die heeft gelijk haar fotocamera erbij gepakt. Mijn broertje zat boven op zolder te gamen en mijn schoonzusje vertelde dat ik al op de grond lag en beneden zou gaan bevallen. Hier op is mijn broertje stilletjes naar beneden gekomen en ging het vanaf de bank zitten bekijken. Ik lag inmiddels alweer een uur te persen maar het lukte mij maar niet. De verloskundige schreeuwde dat ze NU vorderingen wilde zien want anders ging ze de ambulance bellen en zou ik toch naar het ziekenhuis moeten. Dat zag ik echt niet meer zitten dus ik gebruikte elk beetje kracht wat ik nog had. Vanaf dat moment kreeg ik uit alle hoeken support. Zelfs mijn broertje stond op en begon te schreeuwen “Kom op Romy persen!!”. Het hoofdje stond inmiddels maar ik begon moe te worden en de weeën werden minder heftig. Op de een of andere manier kreeg ik haar niet verder. Ik was toen ook al bijna 2 uur aan het persen. Ik smeekte of ze mij alsjeblieft wilde knippen want ik kon niet meer. Toen ze de knip zette floepte ze er zo uit. 

Om 00.20uur werd onze prachtige dochter Noé Yula-Ann geboren. Extra speciaal hieraan is dat het inmiddels 27 September was geworden en dat dit de verjaardag van mijn onlangs overleden oma is. Het dubbele hieraan is, is dat mijn oma ook precies op deze plek bij mijn ouders thuis was overleden, weliswaar niet op de vloer maar wel kijkend naar hetzelfde plafond. Het is alsof het allemaal zo heeft moeten zijn. Ik heb haar nooit kunnen vertellen dat ik in verwachting was maar dit was de bevestiging dat ze er van weet, ze was erbij. In totaal heeft het hele bevallingsverhaal maar 4uur geduurd maar heb ik hiervan bijna 2uur lang liggen persen. 

Het was nooit de bedoeling geweest dat iedereen bij mijn bevalling aanwezig zou zijn maar ik heb ze zo nodig gehad. 

Wij zijn zo trots, blij en dankbaar met dit prachtige wonder. Ann is de vernoeming naar oma Annie. A little bit of heaven sent down to earth ♡ 

 

Mijn postpartum depressie: ik stopte met acteren! Ik zei altijd dat het goed ging terwijl ik op mijn tandvlees liep

Met poppen spelen heb ik nooit gedaan. Voor baby’s had ik ook weinig interesse, ik vond ze wel schattig maar ze deden me niet veel. Maar zélf moeder worden en een baby krijgen is daarentegen altijd mijn állergrootste wens geweest. Jarenlang heb ik daar over gefantaseerd. Hoe zal hij of zij eruit gaan zien? Wat zijn leuke namen? Ik kon me er al helemaal op verheugen om trots rond te lopen met mijn kind. Ik was er van overtuigd dat ik de beste moeder ever zou worden! Maar wat ben ik van een koude kermis thuisgekomen… 

Mijn naam is Sharon, 28 jaar en trotse mama van een 7 maanden oud zoontje. Wat was ik opgelucht en blij toen Stanley geboren was. Na de geboorte werd hij meteen op mijn buik gelegd, ik wist me er geen raad mee. Volgens mijn vriend begon ik hem hard te aaien alsof ik een hondje aan het aaien was. Beetje raar maar je moet toch wat! Ietwat onwennig & onzeker kwamen we thuis. De kraamhulp legde een hoop uit, al ja-knikkend had ik eigenlijk geen idee waar ze het nou allemaal over had. Zodra zij de deur achter zich dichttrok is vrijwel direct mijn obsessieve bezorgdheid geboren. Jawel hoor; wees welkom obsessie! Slapen lukte niet meer, uit angst dat ik misschien tekort zou schieten als moeder. Ik moest natuurlijk wel even checken bij élk zuchtje & steuntje of hij nog wel ademde.

+ Meer berichten