Eind 2017, ik en mijn vriend besloten voor een 2e kindje te gaan. Iets wat we eigenlijk niet altijd voor ogen hadden gehad, we hebben altijd geroepen dat we het bij ons zoontje wilde laten. Jaxx was op dat moment 1,5 en toch wilde we hem geven wat we allebei ook hebben. Een broertje of een zusje.
Begin maart was ik 1 dag overtijd. En mijn gevoel werd bevestigd, we waren zwanger! Dolgelukkig waren we dat het ons gegeven was. 13 weken, pretecho. We krijgen een dochter! Hoe geweldig is het om naast een zoon nu ook een dochter in het gezin te mogen verwelkomen. 20 weken, echo. Alles was helemaal goed met ons kleine meisje. Nu alleen nog genieten. Maar helaas, van genieten was geen sprake meer. 2,5 week later kreeg ik hevige buikpijn en bleek ik een geperforeerde blindedarm te hebben. Spoedoperatie volgt.
Gelukkig was alles goed gegaan, en heeft ons meisje geen risico gelopen. Een operatie tijdens een zwangerschap is enorm risicovol.
Na een week in het ziekenhuis, en na een week herstel thuis, terug naar de eerste hulp. Koorts, iets wat ze niet konden plaatsen waar het vandaan kwam. Overgeplaatst naar Sofia Rotterdam. Dit mocht er iets gebeuren, en onze dochter zou komen ik in goede handen zou zijn.
En helaas, 2 dagen later begonnen de weeen, en vielen niet meer te remmen.
Onze dochter komt, en dat met 25 weken.
Novi-Rose, wat was ze klein, maar oh zo perfect. Ze had een goede start. Tijdens de keizersnede hebben ze ontdekt dat er in mijn buik achter mijn baarmoeder een enorm abses ontstaan was na de blindedarm operatie. Hierdoor was ons kleine meisje ziek, erg ziek. Ze had de bacterie die ik op dat moment ook had. Antibiotica volgt, en we gaan de goede kant op.
4 weken lang hebben we naast haar couveuse gezeten, heeft ze gevochten voor haar leven. Mijlpalen bereikt maar helaas waren haar longen zo onderontwikkeld en beschadigd door de beademing dat ze geen volwaardig leven zou kunnen lijden.
Het ergste wat je als ouders moet beslissen, en het zwaarste wat je in je leven mee moet maken.
Afscheid nemen van je dochter, die oh zo gewild was.
Novi heeft na 4 weken leven, een onuitwisbare leegte achtergelaten.
Hoe ga je verder? Onwijs veel verdriet, vragen waar je de antwoorden nooit op zult krijgen.
Maar je moet door, ook voor onze zoon Jaxx, die toch ondanks alles iedere dag een glimlach op je gezicht tovert.
En dan komt er ander nieuws, begin december blijk ik weer zwanger te zijn! Al 9 weken zelfs. Je leeft op de automatische piloot en stopt je gevoelens weg. En doordat er vanalles tijdens de bevalling van Novi was ontdekt in mijn buik, was het maar de vraag of ik überhaupt nog zwanger kon worden.
Er mist een eierstok, hebben ze die verwijdert tijdens de spoedoperatie van mijn blinde darm? Of hebben ze deze over het hoofd gezien tijdens mijn keizersnede? Dat is iets wat ze me niet kunnen vertellen.
Op het moment dat ik een positieve test in handen had gaat er vanalles door me heen. Zo snel? Wat nu? Kan dit wel? Is mijn lichaam niet te zwak na 2 zware operaties in 3 weken?
Maar er is ook een ander gevoel die om de hoek komt kijken. Een teken van boven, zo voelt het. Ons meisje heeft hiervoor gezorgd.
Begin jarnuari maak ik een afspraak bij hetzelfde pretecho bureau als de laatste keer. Het voelt dubbel, 2 geslachtsbepalende echo’s in 1 jaar tijd. Ik vraag mijn moeder en zusje mee. En iedereen is ervan overtuigd dat het deze keer ook een dochter blijkt te zijn. Behalve ik, moederinstinct?
Een zoon, Jaxx krijgt een klein broertje. Wat raar eigenlijk, ik zit nog helemaal met mijn hoofd bij een dochter. De spulletjes die er waren aangeschaft voor Novi, zullen nu voor altijd van haar blijven. Het word een zoon, iets wat op dat moment nog niet helemaal land.
De dagen/weken verstrijken, en beetje bij beetje kom ik toch echt wel tot het besef dat er een klein broertje in mijn buik groeit.
En ik weet dat dat maar goed is zo. Niet vergelijken. Novi-Rose blijft nu haar eigen individu, haar eigen persoon en die was uniek, en niet te vervangen.
Deze zwangerschap verloopt prima, de angst dat het mis zou kunnen gaan heb ik niet. De blindedarm ontsteking bij de zwangerschap van Novi was domme domme pech, iets wat iedereen kan overkomen en wat mij, pijnlijk genoeg is overkomen tijdens de zwangerschap.
Emotioneel gezien is het een heel ander verhaal. Het is zwaar, zwaarder dan dat ik op het begin dacht. Toen ik net zwanger was dacht ik dat alles wel goed zou komen en ik van deze zwangerschap zou kunnen genieten. Maar helaas, dat lukt me tot op de dag van vandaag niet.
De weken rond de tijd dat Novi ter wereld kwam zijn zwaar, intenser dan van te voren gedacht. Je word voor je gevoel terug gegooid in de tijd van toen. Het is raar te beseffen dat je op dat moment weet hoe je baby er in je buik uitziet. De tijd vliegt voorbij.
Maar we moeten er doorheen, we moeten door. Het verdriet zal er gewoon altijd zijn.
