Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Ik had een Molazwangerschap…

Het begon allemaal ruim 10 jaar geleden.

Ik was 18 jaar en werd verliefd op de liefde van mijn leven.

We hadden het wel eens over kinderen en hadden zelfs al een naam voor als het een jongetje zou worden.

5 jaar later bleek ik door de anticonceptie heen zwanger te zijn geworden. Terwijl ik nog van de schrik aan het bekomen was rende mijn man rondjes door het huis van blijdschap.

Het idee van vader worden maakte hem enthousiast.

Die zelfde avond kreeg ik last van bloedverlies.

Het resulteerde helaas in een miskraam.

1 week later ben ik gecuretteerd, omdat het vruchtje er niet uit zichzelf af kwam.

Nadat we hier van bekomen waren en een maand later samen besloten er toch voor te gaan raakte ik meteen weer zwanger.

9 maanden later op 23 oktober 2014 werd onze eerste wonder Sepp geboren.

3 september 2016 zijn we getrouwd. Na een fijne huwelijksreis op Ibiza besloten we dat het tijd was om te proberen een broertje of zusje voor Sepp te krijgen.

Meteen raakte ik weer zwanger. De eerste echo zag er goed uit. Een kloppend hartje en een beweeglijk babytje.

2 weken later bij de volgende echo, ik zou 9 weken zijn, bleek dat ‘ons kindje’ was overleden in mijn buik. Wat een klap. Ik dacht nog een miskraam kan gebeuren maar de teller staat op 2.

Ik kreeg medicatie om ervoor te zorgen dat het kindje uit zichzelf uit mijn buik ging, maar helaas was mijn baarmoeder niet volledig schoon en resulteerde dit in wederom een curretage.

Vol goede moed gingen we door en bleven de hoop erin houden.

2 maanden later was ik opnieuw zwanger.

3x is scheepsrecht ging er wel eens door ons hoofd. zou het nu dan toch lukken?

Het was februari 2017 toen ik er achter kwam zwanger te zijn. De 4e zwangerschap.

Altijd raar om te vermelden of te moeten zeggen als je nog maar 1 kindje hebt.

Omdat we de afgelopen tijd vaker in het ziekenhuis waren hadden we inmiddels onze eigen gynaecoloog.

De eerste echo was wederom goed, de tweede ook.

Het vertrouwen kwam langzaamaan terug maar toch bleef ik een onverklaarbaar gevoel houden. Ik wilde continu bevestiging, kocht extra echo’s bij, steeds maar weer om te kijken of mijn gevoel er niet naast zat.

Mijn man werd doodmoe van mij en mijn vriendinnen verklaarde me voor gek.

geniet nou eens van je zwangerschap, werd me dan verteld.

Toch zei iets in mij dat er iets niet klopte. Ik was extreem vermoeid, mijn buik groeide ontzettend hard en ik had een gejaagd gevoel.

Toen ik een week nadat ik een echo had gekocht wederom naar de verloskundige belde voor een echo ( ik was toen inmiddels 12 weken) mocht ik de dag erna komen..

Mijn man was toevallig vrij en Sepp ging mee om zijn broertje of zusje te bewonderen.

We kwamen binnen bij de verloskundige die rustig het echo apparaat op mijn buik zette en naar het scherm bleef staren.

Ze staarde lang, heel lang. En uiteindelijk kwamen de woorden uit haar mond die je niet wil horen.

Ik heb geen goed nieuws voor jullie, jullie kindje is niet gezond. Wij konden nu ook duidelijk zien dat het hartje veel te groot was. Bijna heel de buikholte was gevuld met een hartje.

Wat ze voor de rest heeft gezegd op dat moment weet ik niet meer. Ik hoorde niks meer. Ik kon alleen maar huilen en mezelf afvragen waarom het weer gebeurde en het ons niet gegund leek.

Die dag bleven we in het ziekenhuis voor onderzoeken en afspraken. In hoeverre was ons kindje niet gezond? Wat mankeerde het precies? En welke keuzes gingen we hierin maken? Iets waar je niet over na wil denken. Aan het eind van de middag kreeg ik opnieuw een echo op eigen verzoek. Ik hoopte zo dat ze er naast zaten.

op de echo was een beeld te zien van een kindje zonder hartslag.

De keuze was voor ons gemaakt.

26 april 2017 werd ik voor de derde keer gecuretteerd en het kindje opgestuurd voor nader onderzoek.

1 week later kregen we de uitslag.

Ik bleek een mola zwangerschap te hebben gehad wat heel sporadisch voorkomt.

Ons kindje was bevrucht door 2 zaadcellen, waardoor de chromosomen niet klopte en het nooit een kans op leven had gehad. Dit is niet eerder geconstateerd, doordat het over het algemeen wordt ontdekt omdat het lijkt op een soort van trosje druiven in de baarmoeder. Bij ons is er dus een kindje uitgegroeid, wat het ook weer meer zeldzaam maakt..

Hierna moest ik 10 weken lang iedere week bloed prikken in het ziekenhuis om mij en de HCG waarde in de gaten te houden.

Het blijkt dat achtergebleven mola zwangerschap cellen zich kunnen uiten in kwaadaardige cellen. Om dit dus te blijven controleren controleerde ze iedere week mijn HCG waardes en moesten ze dit blijven controleren tot ik 3 weken achtereen op een HCG waarde van 0 zat. Ik mocht ook zeer zeker niet zwanger worden in deze periode, in ieder geval niet tot mijn HCG waardes stabiel op 0 zaten, omdat de kans groot was dat het dan weer een mola zwangerschap zou worden.

Hierna wist ik niet of we ooit nog papa en mama zouden worden van een gezond kindje. Onze relatie stond onder druk, we gingen er beide anders mee om en ik was het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt.

Na een paar weken een stabiele HGC waarde op 0 te hebben bleek ik opnieuw zwanger te zijn. De 5e zwangerschap.

Tot de 20 weken heb ik nog angst gehad. Zou het nu goed zijn? Blijft dit babytje nu in mij zitten en is het gezond?

Ik werd wekelijks tot de 12 weken in de gaten gehouden, maar alles bleek goed en gezond te zijn.

Na een hele snelle bevalling werd onze tweede zoon Morris geboren op 26 april 2018.

Ik krijg er nog steeds de kriebels van. Op de dag af 1 jaar na mijn laatste curretage.

Ook al hebben we nu 2 gezonde jongens.

De andere 3 hebben voor altijd een speciaal plekje.

Maddy

Bevallingsverhaal: “Ik moet acuut gaan liggen wanneer mijn vliezen breken, want Ivy is niet ingedaald”

De nacht van donderdag op vrijdag verlaat ik om 03.00 mijn bed. Ik lig al een uur te draaien en te woelen en wil mijn man niet onnodig wakker maken. Waggelend loop ik de trap af om een kopje thee te zetten en ik installeer me op de bank. Met buikpijn. Zou dit het zijn? Ik ben inmiddels 3 dagen over tijd en er goed klaar mee. Mijn zwangerschap is perfect verlopen, maar mijn buik is groot, heel groot en zwaar en mijn ongeboren meisje is nog steeds niet ingedaald. Om die reden heb ik op verzoek van mijn verloskundige vorige week een bezoek gebracht aan de gynaecoloog, om even te checken of er een speciale reden is dat ze nog niet is ingedaald.

Mijn bekken lijkt wat smaller dan gemiddeld en haar hoofdje iets groter dan gemiddeld, dat zou het indalen kunnen bemoeilijken, maar hoeft niet persé een obstakel te zijn voor de bevalling. Weeën kunnen de indaling alsnog faciliteren.

Die nacht slaap ik niet, mijn buik doet pijn maar ik kan geen weeënstructuur ontdekken dus laat ik mijn man nog maar even rustig slapen. Als hij om 07.00 ‘s ochtends naar beneden komt omdat hij me naast zich mist, is de buikpijn toegenomen. Ik besluit om toch maar weer even in bed te gaan liggen, daar lig ik comfortabeler. Een half uurtje later hoor ik letterlijk iets knappen en er gutst water langs mijn benen. Dit is het, dit zijn gebroken vliezen, dat kan niet missen! Al weken probeer ik me voor te stellen hoe het is om vliezen te breken. Zou ik het herkennen? Ik ben er ietwat obsessief mee bezig omdat me met klem op het hart is gedrukt dat ik acuut moet gaan liggen wanneer mijn vliezen breken. Aangezien de baby nog niet is ingedaald kan dat namelijk gevaarlijke gevolgen voor haar hebben. De navelstreng kan klem komen te zitten omdat ze door het gebrek aan water te snel kan zakken. 

Ik gil naar beneden. M! Bel de verloskundige en breng wat handdoeken. Gespannen lig ik in bed, ik durf me niet te bewegen, ik wil ons meisje niet in gevaar brengen.

Na een uur(!) staat de verloskundige op de stoep. Ik lig te trillen op een doorweekt bed als ze voelt dat ons dochtertje inmiddels toch is ingedaald. Nog wat angstig sta ik op. Ik moet er op vertrouwen dat ik door te gaan staan mijn kleine meisje niet in gevaar breng. Met hevige buikpijn begeef ik me richting de douche om me schoon te spoelen. De verloskundige vertrekt weer met de boodschap haar weer te bellen als ik om de 3 minuten weeën heb.

De buikpijn neemt verder toe, ik begin een patroon te ontdekken. Om de 10 minuten, om de 7 minuten, maar nog niet om de 3 minuten. ‘s Middags word ik gebeld. De verloskundige wil toch graag even dat ik naar het ziekenhuis ga voor een CTG. Ze willen haar hartje checken. Daar ben ik stiekem erg blij mee. Een uur lang lig in aan de CTG. Alles is in orde. Met serieuze weeën, maar nog niet om de 3 minuten, word ik weer naar huis gestuurd. Op de terugweg rijden we langs een feestlocatie. Ik ben zangeres, mijn man is gitarist en maanden geleden hadden we samen besloten dat hij een optreden voor vanavond aan zou nemen. Het zou immers ook goed kunnen dat ik weken eerder of later dan de uitgerekende datum zou bevallen. We hadden duidelijk geen benul wat voor impact die deze weken op ons zouden hebben. Ik blijf in de auto zitten, met weeën. Hij bouwt de geluidsinstallatie op voor de invalgitarist. Gelukkig waren we wel zo slim geweest iemand standby te zetten. 

24 Uur gaan voorbij. Ik mag maar maximaal 24 uur met gebroken vliezen rondlopen, daarna neemt de kans op infectie bij mijn dochtertje te veel toe en moet ik naar het ziekenhuis. Op de parkeerplaats komen we een bekende tegen, maar ik ben een kermende zombie en er kan even geen vriendelijke begroeting vanaf. Wanneer er geconstateerd wordt dat ik nog steeds op 1 cm zit en in de douche van het ziekenhuis bijna onderuit ga besluit ik samen met mijn man voor een ruggenprik te gaan. Daar is iedereen het snel over eens en niet heel veel later word ik naar beneden gereden. De anesthesist blijkt ons via via ook te kennen en de verpleegkundige heeft ons weleens zien optreden. TOP denk ik, zet die prik nou maar.  Dat gebeurt en een vlaag van verlichting valt over mee heen. Wanneer de verpleegkundige met een waterijsje aan komt lopen kan ik haar wel zoenen. Ik heb de hele dag nog niets gegeten want alles maakt me misselijk en ik het al verschillende keren over moeten geven. Maar dit waterijsje, YES daar heb ik zo veel zin in.

De ruggenprik haalt gelukkig direct de scherpe kantjes van de pijn weg. Omdat mijn ontsluiting niet op schiet en ons dochtertje al te lang droog ligt wordt besloten wee opwekkers toe te dienen om de ontsluiting sneller op gang te brengen. Hierdoor worden de weeën echter een stuk heftiger. De vloeistof van de ruggenprik blijkt langzaam naar één kant in mijn lichaam te zijn gezakt waardoor ik de weeën in mijn andere been weer voel, heel erg goed voel. Daarnaast komt mijn lichaam in een hyperstand en ik begin heel erg te shaken. De ontsluiting schiet hierdoor gelukkig wel op, binnen een half uur van 1 naar 4 cm en een uur later zit ik op 7. Wanneer ik de 10 cm bereik is er een dienstwisseling en met een onbekende verloskundige en verpleegkundige mag ik beginnen met persen. Anderhalf uur pers ik, maar met een half verlamd been is het lastig zoeken. Na een spoedoverlegje wordt om 19.17 na een knip en met behulp van een vacuümpomp ons wondertje Ivy geboren. Een flinke meid van 4085 gram en 52 cm.

Wanneer ze haar op mijn borst leggen huil ik van blijdschap, liefde, maar ook van vermoeidheid en opluchting. Mijn man heb ik nog nooit zo verliefd zien kijken. De tijd lijkt stil te staan. Dit moment willen we we voor altijd vasthouden. Wat zijn we ontroerd en geraakt. Wat was het een bevalling…

 ROMY

Een week na de begrafenis van mijn pa werd ik zelf mama van een prachtige dochter

De zegen van het mogen dragen van een nieuw leven, sjonge jonge wat magisch. Wennend aan het idee dat ik met een zwangerschapstest in mijn hand stond waarop toch echt duidelijk 2 dikke vette roze strepen te zien waren. 5 dagen was ik overtijd. Ik belde mijn huisarts en vertelde haar hetzelfde. Oh zei ze, dat komt vast door de antibiotica. Zij is de huisarts van ons tweeën dus echte twijfels had ik niet. Of toch wel?

We kunnen er lang en kort over lullen maar waar 2 mensen zijn hebben 2 mensen schuld. In dit geval dan. Blijkbaar werken  antibiotica en de pil niet zo goed samen. Zoooooooo naiëf! Zelf nog wennend aan het idee brachten wij al vrij snel het magische nieuws naar buiten. Mijn vader die toen in Rotjeknor woonde kreeg natuurlijk ook een berichtje. Hij moest er ook ietsje pietsje aan wennen maar al snel gingen onze app gesprekken over films kijken met zijn kleindochter. Pure opa liefde!

Mijn pa en ik hebben elkaar nooit echt gelegen. Er waren altijd wel wat struggles, maar als we dan even op 1 lijn zaten was het ook goed. Ik heb zoveel van hem geleerd. Mooie dingen, minder mooie dingen maar vooral wie en wat ik ben: Zijn dochter ♥ We zagen elkaar weinig, maar bellen deden we sinds mijn zwangerschap enorm vaak. Bizar hoe fijn het contact was. Ik zat soms wel uuuuren met hem aan de telefoon. Kletsen over alles. Beetje zeuren, beetje roddelen en natuurlijk was hij altijd weer even benieuwd naar het kleine mensje wat in mijn buik groeide. Met kerst was ik rond de 9 weken zwanger en kreeg de baby een kroel knuffeltje en een zacht beertje met knispertjes van pa. Zo kende ik hem helemaal niet. Maar wat vond ik dit leuk. Opa worden heeft dus echt een ander mens van hem gemaakt?

De dag van de 20 weken echo appte pa mij nog ‘succes lieverd’ stond er in zijn appje. Hij wist dat ik enorm zenuwachtig was. Het zenuwachtige gevoel wat ik had klopte met het maken van de echo. Het was niet goed. Zo kijk je naar een prachtig profieltje van je kindje en zo kijk je naar een zwart scherm en rollen de tranen over je wangen. Je kunt ze niet stoppen. Ons meisje haar darmpakket lag buiten haar buik. Ook wel Gastroschisis. Een ingestorte wereld en geen grond meer onder je voeten verder was alles onder controle. Iedere dag controles in het ziekenhuis. Jup vanaf 20 weken tot mijn bevalling 36+3 weken. Maar dit is weer een ander verhaal. Iedereen leefde ontzettend met ons mee. Zoveel liefde en steun, onbeschrijflijk. EN ook hierin speelde mijn pa weer een grote rol. Want vanaf dat moment moest ik hem iedere week op de hoogte houden hoe het ging. En dat deed ik. We belde meerdere keren en het eerste wat hij vroeg ‘hoe voel je je’. Woorden die tot op de dag van vandaag meer betekenis hebben dan ik ooit had gedacht.

Weken gingen voorbij. Niks bijzonders. Alles ging allemaal goed! Tot pa mij belde en hij er doorheen zat. Op dat moment zat hij bij zijn zus. Wederom zat ik die ene dag zo een 3 uur met hem aan de telefoon en maakte we de afspraak dat wij alles in werking zouden zetten om hem naar Friesland te krijgen. 2 van zijn 3 kids wonen in Friesland en na de zoveelste keer te horen hebben gekregen dat hij niemand meer heeft en dat hij eenzaam is, was die keuze een hele simpele. We besloten hem het weekend over te laten komen vanaf Rotjeknor. Hij had zo’n 2 uur reistijd en samen met Odie, zijn trouwe viervoeter schoof hij zijn schouders onder deze reis om vervolgens een weekend bij zijn vertrouwde gezin zijn te zijn. Mijn mama gaf hem onderdak voor dat weekend. Bijzonder hoe 2 mensen die niks meer van elkaar waren, behalve ex geliefdes en ouders van 3 dochters toch samen een weekend konden doorbrengen. Alle kudos hiervoor gaan natuurlijk naar mijn mama!

Mijn wederhelft had op zaterdag een festival dus ik besloot om de zaterdag door te brengen met mijn familie. Voor het eerst sinds weet ik hoeveel jaar was de familie compleet. Oma, zusjes, pa en ma…. meer had ik niet nodig. Ik maakte foto’s want je weet maar nooit of dit moment zich ooit nog voor zou doen. Achteraf wou ik dat ik dit nooit had gezegd! Het was een dag uit duizenden. We hebben de bbq aangeslingerd en buiten gegeten. Tot laat in de avond hebben we buiten gezeten, kletsen over alles. Echt, mijn hart kon wel janken hoe gelukkig ik mijzelf op dat moment voelde. De laatste keer dat wij als familie zo hebben gezeten was tijdens een zomervakantie op de vakantie, voor de caravan. 1000 jaar geleden. Ergens rond middernacht besloot ik ook op huis aan te gaan en mijn bed in te duiken. Ik keek namelijk erg uit naar de dag erna…..Mijn pa zou voor de eerste keer ons huisje komen bewonderen en mijn wederhelft zijn oude bank meenemen. Tuuuuuuuuuuuuuuuuuut, ja hoor daar waren ze! Jubelend deed ik de deur open en vol trots liet ik ons paleisje zien. Het eerste wat pa zei ‘gaaf dat steigerhout in de vensterbank’. En ook deze woorden zal ik altijd met mij meedragen. Nadat de bank was ingeladen kreeg ik een onwijs mega dikke knuffel en een love you van pa. Ik hou ook van jou papa niet vergeten, vertelde ik hem. En daar verdween de witte bus met bank naar Rotjeknor. Pa is later in de avond weer teruggereden met zijn eigen auto en zijn viervoeter Odie naar huis. Hij voelde zich voor nu weer goed. En heeft zelfs nog verschillende liedjes op zijn Facebook gedeeld. Schijn bedriegt, zo bleek de dag erna.

Mijn mam stuurde mij een appje dat mijn zusje niet meer het huis in kon. Zij woonde bij hem. Hij was wel thuis want Odie blafte en de balkon deur stond open. Vreemd. Ik kreeg een enorm naar gevoel van mijn kruin tot mijn tenen. Ik belde mijn moeder en vertelde haar dat ze desnoods de politie in moest schakelen. Misschien was pa wel knock out gegaan, flauw gevallen weet ik veel. Hij slikte per dag genoeg medicijnen dus zo een gekke gedachten was dat niet. Uiteindelijk is de politie gebeld… zij braken de deur open in het bijzijn van mijn zusje, dat kleine meisje die daar helemaal alleen stond. Godsamme!

Met mijn telefoon in mijn hand was ik totaal niet bij de serie die wij aan het kijken waren. Ik wachtte op een telefoontje of alles goed was. En daar ging de telefoon…..een huilende mam had ik aan de telefoon. Ik wist genoeg. ‘Het is mis Kim’ zei ze en ik stortte in. Ik kan op geen enkele manier beschrijven wat er door je heen gaat op zo een moment. Ik zou later teruggebeld worden door mam want, ze had zusjelief aan de telefoon die compleet in shock was.

Pa lag op de bank en heeft die avond zijn laatste adem uitgeblazen ♥ Het was op, hij kon niet meer! Ergens heeft hij besloten om er een einde aan te maken. De puzzelstukjes vielen in elkaar. Hij kwam het weekend om afscheid te nemen. Maar dit is achteraf. Had ik maar……….  hadden wij maar……Wat volgde was een snelle schakeling van het regelen van de begrafenis. Ik was hoogzwanger en kon dus vanaf huis niks doen en daarover heb ik mijzelf zo enorm schuldig gevoeld. Ik deed niks. Tijdens het moment van afscheid nemen stonden zijn 2 prachtige dochters naast hem. Zo zo zo zo zoooooo trots op jullie! En op mama die alles toch voor elkaar heeft gebokst om het tot een waardig afscheid te laten komen. Een aantal dagen later volgde daar dan het echte afscheid. Pa zijn dochters liepen achter hem aan en daarachter de mensen die hem lief hadden. Het is goed zo pa.

Een week na de begrafenis begonnen mijn weeën. We hadden bijna vergeten dat ik ook nog even een kindje op deze wereld moest zetten tussen alle bedrijven door en alle emoties die daar bij komen kijken. Onzekerheid vooral. Een rollercoaster van emoties, blijdschap en verdriet tegelijk. De bevalling liep perfect en de weken erna waren vooral zenuwslopend. Ons meisje heeft 2 weken op de IC gelegen en terwijl je bezig bent met het mama zijn, althans je doet je best want je doet ook maar wat, zweeft er een gigantische rouw wolk boven je hoofd. Pas veel later heb ik dit een plekje kunnen geven en dan pas besef je je hoe belangrijk rouwen is. Iedereen doet dit op zijn eigen manier. Het besef dat leven en dood kaasrecht tegenover elkaar staan was groter dan ooit. Een week na de begrafenis van mijn pa werd ik zelf mama van een prachtige dochter ♥

Lieve pa, ik hou van je

www.instagram.com/kimmichaelis.nl

www.kimmichaelis.nl

Mijn dochter wil liever een zoon zijn… Dit is vreselijk moeilijk!

Mijn dochter wil liever een jongen zijn. Genderdysforie noemen ze dat met een duur woord. Achteraf denk ik wel eens dat ik het eerder had kunnen weten: Noëlle was nog maar twee jaar toen ze al zei: “Ik ben een jommetje.” Wij hechtten toen geen waarde aan dergelijke uitspraken, ze was immers nog maar een peuter. In haar kleutertijd kreeg ze, omdat ze dat zo graag wilde, van mij een T-shirt van Cars (je weet wel, de Disneyfilm). Wat was ze daar wijs mee! Die heeft ze gedragen tot de gaten erin vielen! Maar weggooien? Nooit! Tot op de dag van vandaag heeft het shirt nog altijd een speciaal plekje in haar kast. Evenals het ‘Hulk’-shirt wat daarna kwam en het ‘Messi nummer 10’-shirt van Barcelona wat daar weer op volgde. Hoewel ik mijn eigen ideaalbeeld van Noëlle had qua style en kleding, kon ik een paar stoere shirts nog wel handlen. Echter bleef het daar niet bij; toen Noëlle zes was, wilde ze geen meisje meer zijn. Al het roze werd geboycot en alles wat überhaupt met meisjes te maken had was een ‘no go zone’. Ook meisjes zélf. Die waren stom en lelijk! En dus wilde Noëlle haar lange haar kort knippen, want dat was ook stom en lelijk. Maar die mooie, blonde lange haren kortwieken, dat ging ons in eerste instantie te ver. We pobeerden haar een ‘bobje’ aan te smeren, tot ze op een dag uit frustratie zelf maar de schaar hanteerde en lukraak plukken had afgeknipt. Tja, toen hadden we geen keus meer en moesten we wel naar de kapper om er nog wat van te maken. Ik kon wel janken, maar Noëlle kreeg eindelijk die vel begeerde, stoere, korte coupe die ze zo graag wilde. 

Opeens ging de situatie van relatief onschuldig stoer willen zijn, naar serieuze genderproblematiek. Ik zat met mijn handen in het haar: is dit een fase? En zo ja: hoe ga je hier mee om? Geef je haar de ruimte? Of ga je het verbieden? Versterk ik haar gedrag door jongenskleding voor haar te kopen en haar een jongenskapsel aan te meten? Of voorkom ik juist een toekomstige explosie in recalcitrant gedrag omdat ik haar nú de ruimte geef? Ik brak mijn brein over dit soort vragen. Giswerk in iedere beslissing. Wanneer doe je het goed? En wat is het beste voor je kind?
Behalve deze dilemma’s vond ik het zelf emotioneel ook heel moeilijk. Het is net of je twee gevoelsstromingen hebt. De ene is de onvoorwaardelijke liefde die je voelt voor je kind, ongeacht kapsel, kleding of geslacht. De andere is het gevoel vanuit het binnenste van je hart. Het gevoel van verdriet, onmacht en het niet begrijpen waarom dit net jouw kind moet treffen. We hadden al problemen genoeg met Noëlle haar hersenbeschadiging en de achterstand die dat veroorzaakte, waarom moet dit er nog bij? Waarom kan ze niet gewoon ‘normaal’ zijn, zoals andere kinderen? Daar worstelde ik toen sowieso al enorm mee en daar kwam dit nieuwe ‘ik wil een jongetje zijn’ nog eens bovenop. Ik wist niet hoe ik daarmee om moest gaan.  

Gaby tikt op het uur de 24 weken aan met haar tweeling, pfff, maar wat er dan allemaal gebeurt had niemand verwacht DEEL II

Op woensdag had ons meisje het al lastiger met zelf doorademen. In een gesprek met de arts vertelde hij dat ze absoluut niet ziek oogde, maar meer moe… Te moe om het zelf te doen. Dit was niet gek, want ze heeft het al zo lang zelf gedaan. Voor zo’n klein meisje kost dit heel veel energie, helemaal niet gek dus dat ze nu vermoeid was. Ze werd daarom aan de beademing gelegd om wat tot rust te komen.
Donderdagochtend ging het weer zo goed met Ruby dat ze besloten hadden haar weer van de beademing af te halen. En inderdaad ons meisje pikte alles weer goed op. Tot die avond… Ze had het zwaar en vergat steeds vaker weer zelf door te ademen. Toch een verkeerde inschatting, ze was nog niet genoeg op krachten om het weer helemaal zelf te doen. De arts vertelde dat ze haar toch weer terug aan de beademing gingen leggen. Liever tien keer kort, dan één keer heel lang. Zo werkte dat. Toen Ruby die avond weer aan de beademing werd gelegd, kreeg ze eigenlijk meteen last van haar bloeddruk. Sommige kinderen krijgen daar last van als ze aan de beademing liggen, maar daar zijn gelukkig een hoop dingen aan te doen, dus nog niet erg zorgelijk. We zijn toen ook rustig naar het Ronald MC huis vertrokken. Tot dat vrijdagochtend de kinderarts ons wakker belde met de vraag of we wilden komen, omdat ze haar bloeddruk niet onder controle kregen. Deze bleef ernstig te laag. Toen we daar aankwamen vertelden ze dat sinds ze aan de beademing ligt haar bloeddruk niet beter is geworden. Ze hebben haar medicatie gegeven, maar deze zijn niet aangeslagen. Er zijn nog een paar opties die ze konden doen voor Ruby in de hoop dat de bloeddruk normaal zou worden. Eén van de opties was een ander beademingsapparaat. Dit hebben we geprobeerd, maar helaas gaf dit niet de oplossing. Nog maar een keer medicatie proberen, maar ook dit gaf niet het gewenste resultaat. Er stonden wel vier artsen om Ruby heen te kijken naar de monitoren, overleg weer kijken, overleg. En zo ging er een paar uur over heen. Toen kwam de kinderarts naar ons toe en vertelde dat ze nog één optie voor Ruby hadden. Deze optie was een groter beademingsbuisje inbrengen, hopend dat deze beter kan beademen en dat hierdoor haar bloeddruk omhoog zou gaan. 

 

 

 

Wij zaten in de familie kamer te wachten tot ze kwam vertellen wanneer het gebeurd was. Na een dik half uur kwamen ze vertellen dat het gelukt was om een grotere beademingsbuisje te plaatsen. Ze vertelden wel dat het heel moeilijk ging. Ruby is tijdens deze ingreep twee keer gereanimeerd geweest, maar ze was er weer en lag met haar oogjes open. Ook de bloeddruk leek omhoog te gaan. Helaas bleek dit de adrenaline te zijn want na een uur daalde haar bloeddruk wederom. Omdat haar bloeddruk wel een soort van stabiel laag bleef besloten wij even snel wat te gaan eten.
Terwijl wij aan het eten waren kwam de arts binnen. Ook nu zag ik het direct, foute boel. Ze vertelde dat Ruby nu heel hard achteruit ging. De bloeddruk bleef nu toch weer dalen en dit zou betekenen dat haar hart er binnen nu en nig wat ermee zou ophouden, omdat deze te weinig zuurstof kreeg. Na alles op alles te hebben gezet om Ruby hier door heen te trekken waren de opties nu echt op. Wow, dit nieuws kwam zo binnen, dat we beideb niet wisten wat we moesten zeggen. De woorden waren letterlijk op. We zijn toen bij Ruby gaan zitten bij de couveuse. Ze had haar oogjes open en keek ons aan, kneep in onze handen en bewoog zich heen en weer. Er leek helemaal niets aan de hand, totdat we weer even naar de monitor keken en dit ons naar de werkelijkheid bracht. Na anderhalf uur zo te zitten met ons meisje verkrampte ze opeens erg, ze pakte onze hand heel strak vast. We schrokken hier erg van en zagen direct dat haar hartslag heel snel daalde. De arts kwam en vertelde ons dat nu het moment is haar van de beademing te halen, zodat ze in ieder geval in onze armen kon overlijden. Ze vroeg of ik haar wilde dragen naar de familiekamer vanuit de couveuse, dit heb ik gedaan. Toen ik haar in mijn armen kreeg en met haar ben gaan lopen, heb ik haar alleen maar aangekeken. Het was zo bijzonder, want ook Ruby bleef mij aankijken. Ze keek me zo indringend aan, net alsof ze wilde zeggen: ‘Het is goed zo mam’. Toen ik in de kamer kwam en met haar ben gaan zitten sloot ze haar oogjes om nooit meer open te doen. En zo hebben Tay en ik nog een hele tijd gezeten met ons meisje. Het was onwerkelijk, zo veel, veel te veel….. 

 

Vader en moeder maar nooit papa en mama……

Nieuw leven en New York

Nieuw leven en New York

23 november 2016 werd onze dochter Jackie geboren. Een nieuw leven! Voor Jackie, maar ook voor mij. En voor manlief natuurlijk. Want alles veranderde. Zo ook onze relatie. Appjes met “Ik hou van jou” veranderde in “Hoeveel schepjes voeding krijgt ze nou?”. Minimaal één keer per week uit eten werd maximaal nog één keer per jaar. En het woord ‘passie’ associeerde ik alleen nog met een exotische vrucht.

Toen ik zwanger raakte van de tweede (oké dat van die passie was misschien een tikkie overdreven :P) en ik besefte dat we sinds de geboorte van nr 1 nog nooit ook maar een weekendje weg waren geweest met zijn tweetjes, besloot ik dat daar verandering in moest komen. Ik pakte het meteen rigoureus aan. We zouden niet twee dagen weggaan, maar vijf. En de bestemming? New York! Een stad waar ik al jaren van riep dat ik er graag heen zou willen, maar waar het nog nooit van was gekomen. Mijn ouders wilden oppassen en de baas kon me wel een weekje missen, dus de tickets werden geboekt! Oh, het vooruitzicht alleen al! The city that never sleeps zou voor mij juist the city zijn waar ik mijn slaap zou gaan inhalen – en, nog belangrijker, waar ik eindelijk weer wat qualitiy time zou gaan beleven met mijn kerel. Die maakte het overigens nog wel even heul spannend door er drie dagen voor vertrek achter te komen dat zijn paspoort was verlopen (dat hoort ook bij de ‘levensverandering’; verstrooidheid. En dus niet alleen bij mij!), maar “lang leve het spoedpaspoort” en we konden gaan. Gelukkig maar, want deze vakantie bleek echt het beste idee ‘in the history of ever’!

Het begon al in het vliegtuig. Alleen de gedachte dat ik niet met kids hoefde te vliegen, maakte al dat ik mijn reis super relaxt vond. Bovendien heb ik alle films die ik de afgelopen periode in de bios had willen zien, maar waar het natuurlijk in de realiteit nooit van kwam, nu alsnog kunnen kijken!

Ook had ik totaal geen last van een jet lag! Ik was zo moe van al dat slaapgebrek van de afgelopen 2,5 jaar, dat ik ’s ochtends niet mega vroeg wakker werd. Ik kon gewoon heerlijk uitslapen, waardoor ik meteen perfect in het juiste ritme zat.

En wat dacht je hier van? We hebben weer eens ouderwets van een zonsondergang kunnen genieten. Iedere ouder met jonge kinderen weet het: tussen 17.00 en 20.00 is het spitsuur. Alleen mensen zonder kids maken nog wel eens de klassieke fout je rond dit tijdstip te bellen, maar voor de meesten is dit “hoe ik krijg ik zo snel mogelijk een verantwoorde maaltijd op tafel, die ook weer zo snel mogelijk wordt opgegeten, zodat ik mijn kroost zo snel mogelijk in bad en bed krijg” tijd. En nu konden we gewoon, in alle rust, naar een zonsondergang kijken. Om 18.00 stonden we op het dak van Rockefeller center, om pas om 20.00 daar weer weg te gaan. Om vervolgens naar een restaurant te gaan (en dan eens niet een pannenkoekenrestaurant, maar gewoon een hippe tent) waar we uitgebreid konden tafelen. Geen geknoei met eten, geen onderhandelingen over toetjes en ook weer geen tijdsdruk. Helemaal niets van dit alles. Alleen mijn vent en ik. We hebben zelfs weer eens gesprekken kunnen voeren zonder onderbroken te worden!

Verder hebben we kilometers gelopen zonder dat er een klein meisje zeurde dat ze gedragen wilde worden. Heb ik mijn unicorn ijsje lekker niet hoeven te delen. En heb ik  dagen achter elkaar effen, onpraktische kleding kunnen dragen. HA!

Tot slot waren deze dagen ook perfect om in te zien dat ik het echt heb getroffen – met mijn man en mijn twee prachtige dochters! Het was ook zo magisch om ze na deze city trip weer in mijn armen te sluiten. Want ook al kreeg ik van Jackie alleen een ‘hoi’ en ging ze weer verder spelen, ik heb mijn meisjes echt gemist en ben zo onwijs dol op ze. Ja ik houd van hen. Van hen,  van mijn man en ook een beetje van New York. 

Bevallingsverhaal: “Ik bleek een bloedstollingsafwijking te hebben, dat we Jolie hadden kunnen verliezen, hakte erin”

“Hoe dichter ik bij de bevalling van mijn tweede kindje kom, hoe meer ik weer bezig ben met mijn eerste bevalling. 

Thuis of in het ziekenhuis… Toen ik net zwanger was had nog geen idee. Maar hoe dichter ik bij de uitgerekende datum kwam, hoe duidelijker ik wist wat ik wilde. Ik wilde dicht bij mijn gevoel blijven, dicht bij mezelf. Alles zo natuurlijk mogelijk. Ik vertrouwde op mijn lichaam. Ik wilde thuis bevalllen, zonder poespas. Geen dokters aan mijn bed, geen pijnbestrijding. Mijn eigen bed, mijn eigen douche, mijn eigen vertrouwde omgeving. Op eigen kracht en intuïtie. Mijn man mocht erbij zijn, en oké, ook de verloskundige. Verder wilde ik ook dat niemand wist dat ik aan het bevallen was. De geboorte van onze dochter zou een complete verrassing zijn voor de rest van de wereld! 

Het liep totaal anders. Ik was 41 weken zwanger en er was nog geen baby. Het idee van inleiden stond me enorm tegen, dat leek me zo synthetisch. Ik wilde graag zolang mogelijk wachten, totdat het vanzelf op gang zou komen. Ik droeg haar nu al zo lang bij me, een weekje extra kon er ook nog wel bij.

De verloskundige stond erachter, de gynaecoloog in het ziekenhuis was minder enthousiast. In Rotterdam is het gebruikelijk om bij 41 weken in te gaan leiden en daar wordt dan ook op aangestuurd. Ik was erop voorbereid, maar toch ging de zin ‘kans op acute babysterfte’ door merg en been. Ik vroeg de gynaecoloog of het onverantwoordelijk was om te wachten tot 42 weken. Ze vond in mijn geval van niet. Ik had vanaf 41 weken dagelijks controle gehad. De baby deed het goed en was lekker bewegelijk. So far so good. Mijn lijf maakte echter nog geen aanstalten om te gaan bevallen. Zelfs strippen lukte niet, beneden zat alles nog potdicht.

Ik heb tot de ochtend dat ik zou worden opgenomen in het ziekenhuis om ingeleid te worden vurig gehoopt dat het vanzelf zou beginnen. Maar niets. Zondagochtend vroeg, ik was toen precies 42 weken zwanger, meldden we ons in het ziekenhuis. We hadden de knop omgezet en besloten er positief in te gaan. Ik wilde zo graag ‘stiekem’ bevallen, maar omdat ik zover overtijd was, wist iedereen dat ik dat weekend ingeleid zou worden. Ik postte zelfs een foto vanuit het ziekenhuis op Instagram! Het zou wel eens een paar dagen kunnen gaan duren hadden ze gezegd, dus we hadden tassen vol eten, drinken en vermaak mee. De camera voor foto’s en video’s. Een soort weekendje weg naar het ziekenhuis, waarvan we terug zouden komen met onze baby. Wat een avontuur! 

Ik moest aan de CTG, vervolgens kreeg ik pillen ingebracht die voor ontsluiting moesten gaan zorgen. Ik sliep nog een uurtje en moest toen weer aan de CTG. En toen ging het opeens snel.

Ik zat vrolijk rechtop in bed te kletsen toen de arts en verpleegkundige enigszins gespannen binnen liepen. Het ging niet goed met de baby. De hartslag daalde bij iedere wee (welke weeën? ik had nog amper wat gevoeld…). Ik moest een spoedkeizersnede. ‘Ok! Wanneer?’ Ik dacht dat ik ergens die middag zou worden ingepland. ‘Nu.’ zei de arts. ‘Het is geen code rood, maar je moet wel over een minuut of 10 op de operatietafel liggen.’

In plaats van in paniek te raken, kwam er een bepaalde rust over me. Ik zei tegen mijn man dat hij snel iets moest eten en onze ouders in moest lichten. Ik kreeg weeënremmers en een katheter en vervolgens werd ik bijna rennend door de gang naar de OK gereden. Ik lachte vriendelijk naar iedereen die ons passeerde. Nog even en ik zou mijn baby op mijn borst hebben liggen! Ik was angstig voor de ruggenprik, dus dat zei ik ook maar eerlijk. Maar ook daar lukte het me om rustig te blijven. Al het gevoel uit mijn onderlichaam trok weg, terwijl er een arts rustig tegen me bleef praten zodat ik niet in paniek zou raken.

‘Daar komt de baby, kijk maar even!’ Ik zie mijn man volschieten en hoor een baby huilen. Ik word direct overspoeld door liefde. Daar was ze eindelijk! Jolie! De tranen stromen over mijn wangen. Ze wordt direct meegenomen voor onderzoek. Mijn man twijfelt, hij wil mij niet achterlaten op die tafel, maar natuurlijk moet hij met haar mee! 

Ze doet het goed, onze dochter. Ze heeft ondanks de foetale nood geen zuurstoftekort gehad. Wel blijkt ze dysmatuur te zijn, te klein voor de zwangerschapsduur. Ze was te zwak voor de bevalling. Hoe het komt is niet met zekerheid te zeggen. Mijn navelstreng was aan de dunne kant, mijn placenta waarschijnlijk niet goed aangelegd. De hele zwangerschap was ze aan de kleine kant geweest, maar het was nooit zorgelijk. Alle echo’s en controles waren goed. En toch kreeg ze niet genoeg voeding (meer) in mijn buik. Gelukkig kwam na haar geboorte de borstvoeding goed op gang en haalde ze haar achterstand ruimschoots in. Na 5 dagen zat ze alweer op haar geboortegewicht!

Het heeft een paar dagen geduurd totdat de klap bij mij binnenkwam. We hebben zoveel geluk gehad. Of ik nou thuis of in het ziekenhuis had willen bevallen, je belt pas als de weeën om de 5 minuten komen. Vooral de kraamhulp was hier vrij duidelijk over: voor Jolie had het dan mogelijk al te laat geweest. Had ik nog een paar dagen doorgelopen, dan had ze wellicht gestorven in mijn buik. Na haar heb ik 4 miskramen gehad en is er een bloedstollingsafwijking bij mij gevonden. Een afwijking die de oorzaak kan zijn van afwijkingen aan de placenta. Als je daar over nadenkt, hebben we sowieso geluk gehad dat ze de 42 weken heeft gehaald. 

Nu ik weer zwanger ben, word ik extra goed in de gaten gehouden. Vanaf 28 weken krijg ik extra groeiecho’s. Ik weet uit ervaring dat dat niet alles zegt, maar ik heb er wel vertrouwen in dat het dit keer goed komt. Ik slik de hele zwangerschap medicatie voor mijn bloedstollingsafwijking en deze baby is tot nu toe groter dan gemiddeld. Mijn moeder grapte al: ‘Omdat zij wel goed te eten krijgt!’

Ik heb het de eerste maanden na mijn bevalling moeilijk gehad. Het feit dat we haar hadden kunnen verliezen, hakte erin. Jolie is nog steeds een klein en tenger poppetje, maar ze groeit goed op haar eigen lijntje. Inmiddels heb ik het een plekje gegeven. Ze is er en ze is gezond. En iedere dag besef ik weer hoe dankbaar ik daarvoor ben!”

 

 

LINDA 

Mijn buik was zo hard dat de verloskundige niet meer kon voelen hoe Rosa lag in mijn buik… Spoed. Nu!

18  oktober 2018. Ik was net een week met zwangerschapsverlof gegaan en wat genoot ik van deze mooie  herfstdag. samen met een vriendin lekker op terras buiten lunchen in de stad en bijkletsen. Ik hoefde alleen maar te genieten.De kleine meid in mijn buik was druk aan het schoppen en te  bewegen. Goh ik voelde mij zo gelukkig! 

Na 4 jongens en 1 meisje zou dit weer een meisje zijn ,zo leuk ,weer een meisje na de jongens !zo welkom was ze !Rosa zou ze gaan heten. Het 2 kindje voor mijn vriend .Alles stond voor haar klaar inmiddels.

de commode gevuld met alle schattige mooie meisjeskleertjes en bijpassende haarbandjes was helemaal gereed.zelfs één  stapeltje die ik zo kon pakken voor als het een ziekenhuis bevalling zou worden.

Dezelfde avond was ik erg moe,Ik had veel gelopen en ik was inmiddels hoogzwanger, morgen lekker rustig aan doen dacht ik…ondertussen nam een lekkere warme douche, en ging Ik optijd samen met mijn zoontje van 3 slapen. 

Mijn meisje voelde ik nog lekker bewegen en ik aaide over mijn buik…overal zat nog creme op mijn buik van het insmeren door mijn 3 jarige zoontje . Wat zou hij vreselijk trots zijn op zijn kleine zusje… Ook mijn 4 pubers konden niet wachten op het baby zusje ,wat zou ze verwend gaan worden met alle aandacht en Liefde 

24.00 ik werd wakker door een buikkrampje…Och die voorweeen ook !Ik ging weer douchen en nam paracetamol in. Het was mijn zoveelste kindje dus ik wist wel wat de verloskundige mij zou adviseren. Mijn vriend ging ook slapen en ik kroop tegen hem aan. ik had flinke buikpijn en dit trok niet weg de pijn bleef  gewoon!Maar ik had geen bloedverlies of vochtverlies.

,langzamerhand werd mijn buik steeds harder en pijnlijker ….de hele nacht op en neer naar boven en naar beneden en weer terug naar bed. 

Ik wilde niemand wakker maken en onnodig de verloskundige bellen midden in de nacht 

Het is 8.30 Als ik het niet meer trek. Ik bel het spoednummer van de verloskundige praktijk .mijn vriend was inmiddels toch gaan werken omdat ik hem wel zou bellen als er nood was .

Lisa de verloskundige zou zo snel mogelijk komen ,ze hoorde aan mijn stem dat het serieus was.

 Na 10 minuten was ze er. Ze zag aan mijn gezicht dat ik veel pijn had en ze  vroeg of ik weeën had ….pfff geen idee het doet wel zo zeer zei Ik, mijn buik was niet meer in te drukken ,zo hard was deze.

Op bed werden de controles gedaan…3 cm. Ontsluiting en al wat rood slijm aan het verliezen ,dus de bevalling was begonnen.

 Toen het hartje luisteren met de doptone. Mijn buik was zo hard dat ze niet meer kon voelen hoe rosa lag in Mijn buik. 

Inmiddels verstreken de secondes maar ik hoorde maar geen hartslag…Ik raakte in mijn hoofd in paniek. Ze zal toch niet dood zijn dacht ik nog…..Lisa vroeg of ik mijn tas al had klaar staan want we gaan nu naar het ziekenhuis . Ik knikte. En voordat ik er erg in had. 

Zat ik in de auto van de verloskundige op weg naar de verloskamers.

Een kwartier later ….de gynaecoloog en een paar verpleegkundige stonden mij al op te wachten. Dit is niet goed dacht ik ,dit is een hele foute film

Ik werd op bed gelegd en al snel kreeg ik de echo…maar ik hoorde niets ..de gynaecoloog knikte nee schuddend en zei na een paar minuten …helaas is jullie dochter overleden, het hartje is gestopt. 

Vol Ongeloof ..wat nu dan en waar is mijn vriend ,op dat moment morst ik dit nieuws alleen verwerken ,aanhoren ,ik was vastgenageld aan mijn bed (verpleegkundige waren al het bedrijf aan het bellen waar mijn vriend werkte)

Wie wil je bellen ,wat moet je zeggen …Ik huilde, ik was boos en was zo aanslagen,de grond sloeg onder min  voeten weg ,mijn hart ,het was gebroken…

 ..maar lang kon ik niet nadenken en verwerken….Ik had inmiddels echte weeën. Ik vroeg nog aan Lisa of ze wel bleef….op dat moment mijn enige houvast .Mijn eigen verloskundige. 

Inmiddels had ik familie en vrienden op de hoogte gebracht maar ook een vriendin van mij die tevens geboortefotograaf is. Ze zou sowieso komen om foto,s te maken maar nu wilde ik helemaal dat ze er zou zijn.

Binnen 30 minuten was ze er ,Pauline. Huilend op de wc troostte ze mij ,ik had zoveel pijn ,mijn hart was gebroken. Hoe moest ik dit doen en dragen. Een bevalling doen van een dood kindje.

Ik mocht een ruggenprik nog nooit had ik pijnbestrijding gehad ,het voelde nu als falen. Maar het deed te zeer …

5 cm ontsluiting en de ene na de andere wee kwam en ging. Mijn antistolling moest nog gemeten worden in het lab. Ik werd ondertussen klaargemaakt voor de prik. Maar ik voelde rosa naar beneden een paar minuten later glijden en kreeg persdrang.

 Ik werd weer terug op bed gelegd en ik mocht gaan persen. Mijn vriend was er eindelijk gelukkig en alsof ik daar op wachtte begin ik te persen.

 Mijn vriend wist nu pas wat er aan de hand was en werd ondertussen begeleid door verpleegkundige.

Na een aantal persweeën werd ons kleine meisje op mijn buik gelegd…

doodstil ..kun je haar nog reanimeren zei ik….of ze zal zo toch wel gaan huilen…ze was zo mooi, huidje zo gaaf, zoveel haartjes ,handjes ,voetjes ….zo compleet en helemaal af met 34 weken en 5 dagen.ik was zo trots op mijn prachtige babymeisje!

Rosa werd gewogen en gemeten ,2850 gram en 49 cm. Niets prematuur aan.een paar uur heeft ze bij mij gelegen op mijn borst .Mijn moeder en een paar vriendinnen waren in het ziekenhuis gekomen om rosa te bewonderen.

Weer een paar uur later werden er hand en voetafdrukjes gemaakt van rosa  en mocht ik een plukje haar afknippen en in een speciaal doosje doen. Ondertussen werd de uitvaartondernemer gebeld en de kraamverzorgster .

Mijn hemel …Dit is toch je ergste nachtmerrie. Avonds mochten we rosa meenemen in de maxicosi.

Dezelfde avond stond de uitvaartondernemer een koeling onder haar bedje te zetten  en deden mijn vriend en ik samen rosa in bad en kleedde we haar aan. Toen iedereen in bed lag heb ik rosa uit haar bedje gehaald en op de bank met haar gezeten. Heerlijk met haar geknuffeld en met mijn neus in haar haartjes…zo fijn….maar ze was een ijsklompje die gauw weer in haar bedje moest liggen op de koeling.

5 dagen later was de uitvaart, het was prachtig, de laatste dag heb ik rosa nog om mogen kleden en lag ze als een prinsesje in haar rietenmandje.

Eer werden prachtige foto’s getoond van mijn zwangerschapsshoot en van rosa. Samen hebben mijn vriend en ik ,rosa naar de laatste ruimte gebracht van het crematorium. Dat w ass zo zwaar maar dit wilde we zelf doen . zo ontroerend toen we terug kwamen, iedereen die er bij de uitvaart was, had een ballon in de hand en zo liepen mijn vriend en ik naar buiten toe met alle dierbaren achter ons 

Nu 6 maanden later krijgen we weer grip op het leven en kan ik langzaam weer genieten van het leven.

ik bleek een placenta loslating te hebben gehad ,de bloeding had ik tussen de buikwand en de placants en dus geen bloedverlies daarom. Rosa is in een steeds diepere slaap gekomen en uiteindelijk is haar hartje gestopt de gynaecoloog zei ook dat ,al had ik binnen 15 minuten op de ok gelegen voor een spoedkeizersnede ,dan had ze het nog niet gehaald, of misschien wel maar was ze zwaar gehandicapt geweest. Rosa zou in 1 of 2 minuten al zijn overleden.

 Lieve Rosa ,ons meisje ,Voor altijd in ons hart 

 

Annette

Papa Bas vraagt zich af: is dit raar?!

Lieve schat,

Het is een zonnige maandagmorgen laat in mei… Nog maar enkele dagen en de maand Juni zal het jaar doormidden hakken. Het laatste stukje voorjaar die langzaam over zal gaan in de zomer. Ik weet alleen niet goed of ik daar nu naar uitkijk, raar eigenlijk, of toch niet…

In de meeste bomen heeft het groen al bijna al het terrein verovert ten opzichte van de kale wintertakken. Toch merk ik dat ik mijzelf afvraag waarom zo laat in mei de bomen niet allang helemaal groen zijn. Waren de bomen vroeger niet veel eerder in het jaar al groen? Ach, wat maakt het ook uit eigenlijk.. De warme wind waait door mijn halfopen raampje over mijn slaperige gezicht en weet toch een fijn gevoel achter te laten waarna het door het bijrijdersraampje weer naar buiten waait. Helaas zit je niet naast me en tegelijkertijd besef ik me dat je veel vaker niet naast me in de auto zit dan wel, raar eigenlijk, of toch niet…

Uit de speakers klinken bekende riffjes en woorden waarvan ik bijna zeker weet dat ik ze mee zou kunnen zingen als ik wil. Every breath you take… hmmm hmmm hmmm.. O ja, dat is van The Police en ik merk dat ik direct in mijn achteruitkijkspiegel check wat er achter me rijdt. Gelukkig is het nog steeds dezelfde auto die vanaf ons huis al achter ons aan rijdt. En weer besef ik me dat je niet naast me zit, raar eigenlijk, of toch niet…

De teller geeft inmiddels ruim 140 kilometer per uur aan en ik hoor de vier cilinder van onze Audi lekker grommen wanneer ik het gas toch nog iets dieper intrap. Ik merk dat ik hardop zeg “Bas, wel even scherp blijven knul”! Ga ik niet veel te hard? Ach, dat maakt me niet echt uit op dit moment. Toch kijk ik nog even in mijn achteruitkijkspiegel en voel een prettig bevestigend gevoel als nog steeds dezelfde auto achter ons aanrijdt. Ik check even onze dochter op de achterbank. Veilig in haar doek gewikkeld met haar roze mutsje op haar hoofdje. Haar hoofdje lijkt nog kleiner dan dat ze daadwerkelijk is. Ruby Novée.. Damn wat ben ik toch trots op de naam die we hebben bedacht. Eigenlijk verdien jij de credits voor die prachtige naam. Dat ik daar nu aan moet denken, raar eigenlijk, of toch niet…

Onze jongste dochter ziet er zo vredig uit op de achterbank van onze auto. Ze is nog geen 45 minuten geleden uit haar warme huisje gekomen, of ze nou wilde of niet, het was tijd dat ze kennis zou gaan maken met haar Papa en Mama. Kennis zou maken met haar oudere zussen, god wat waren die verrast zeg. Pas net uit bed en ineens was daar hun kleine babyzusjes op mijn armen. Kijk eens Vajèn! Kijk een Esra! Hier is jullie kleine zusje Ruby! Ik merk dat ik me besef dat ik best trots ben dat ik mijn tranen heb weggeslikt. Maar ik had toch gewoon mogen huilen? Dat ik daar nu aan denk, raar eigenlijk, of toch niet…

Na die duizenden kusjes op je buik en de talloze verhalen aan Opa’s, Oma’s, vrienden en vreemden die ze verteld hebben. Wij worden grote zus. Eerlijk gezegd kan Esra nog helemaal geen volzinnen maken, maar als Papa zijnde weet je dat ze het heel erg goed snapt.. Die kleine draak, god wat hou ik van die dames. Helaas zitten onze oudste dochters niet naast hun pasgeboren zusjes op de achterbank. En opeens besef ik me dat ik nergens anders meer aan kan denken dan dat die kleine dames mij een beter mens hebben gemaakt. Raar eigenlijk, of toch niet…

We komen steeds dichter bij onze eindbestemming. Ik en onze jongste dochter gaan je straks opzoeken. God ik hoop dat het goed met je gaat, echt waar. Ik merk dat ik er alles voor over zou hebben dat ik je al vast kon pakken. Je kon knuffelen en je vertellen dat jij mijn hart en ziel de liefde hebt gegeven waarnaar ze zo hebben gesmacht. Dat ik je kon vertellen dat ik zo zielsveel van je hou en je nooit meer wil laten gaan. Wanneer deze gedachtes mijn brein domineren kijk ik toch nog even in de achteruitkijkspiegel. Gelukkig. Dezelfde auto rijdt nog achter ons en dat blijde gevoel komt weer naar boven. Ik weet toch gewoon de weg, waarom vind ik het zo prettig dat onze verloskundige nog steeds achter ons rijdt. Raar eigenlijk, of toch niet…

Jou laten gaan. Nooit! Dat heb ik je vele malen beloofd toen ik de liefde aan je verklaarde, soms zelfs zo vaak dat je er vast wel eens moe van bent geworden denk ik zo. Helaas moest ik je vlak voordat ik in de auto stapte wel laten gaan. De bevalling had zijn tol bij jou geëist. Nadat jij altijd zo sterk in je schoenen hebt gestaan al die maanden. Eigenlijk al jaren. Jij hebt de zorg voor ons gezin gedragen en alle liefde die je in je had ten alle tijd aan ons gegeven. En wat zijn we dol op je geworden, elke dag weer, elke dag een beetje beetje meer. Dat ik hier aan denk is helemaal niet zo raar….

Want we rijden met te hoge snelheid over een weg de de ambulance zojuist heeft afgelegd met toeters en bellen. Ik zoek naar de gele schim aan de zonnige horizon van een gele ambulance waar ze je in hebben gelegd. Helaas, ik zie niets en merk dat ik het gas nog wat dieper in trap in de hoop de schim te achterhalen. Rustig Bas, alles komt goed vertel ik mijzelf terwijl de tranen langzaam hun weg naar buiten worstelen. Ik kan het niet meer tegenhouden en begin ze de vrije weg naar buiten te geven. “Baby, please be allright. I love you…”

Nadat je eindelijk kennis hebt mogen maken met onze jongste dochter, je haar vast hebt kunnen houden en haar hebt kunnen ruiken volgde er nog een vervelende tijd met allerlei medische trajecten en ups en downs in je gezondheid. Maar het allerbelangrijkste is dat moment dat je er eindelijk weer bij was en kennis kon maken met je dochter… Of toch dat de meisjes je ziekenhuiskamer in renden om hun Mama te bezoeken…. Of toch het moment dat je enkele dagen later eindelijk mee naar huis mocht en ons gezin compleet thuis was…  Ik weet het niet, raar eigenlijk of toch niet…

Ik hou van je lieve schat en ik laat je nooit meer gaan…

Dit artikel is geschreven door: Bas de Goede

Je kunt mijn als @thedutchbeerdad vinden op Instagram en andere media.

 

 

 

BAS (klik hier voor zijn Instagram en hier voor zijn website)  

Als moeder leer je nog meer dan jouw baby; zal ik dat even uitleggen?!

Op mijn Linkedin staat als eigenschap ‘nooit uitgeleerd’ en een quote van Pippi Langkous. Nu denk ik dat je dat in het leven nooit uitgeleerd zult zijn, maar had iemand mij kunnen vertellen dat je als nieuwe moeder elke dag, elk dagdeel en soms elk uur, elke minuut nog wel eens bijleert?

Ik ervaar moeder zijn als één groot leerproces tot nu toe. En wat voor proces. Voor mij als nieuwe moeder, voor mij als persoonlijkheid en voor mij als vrouw. Op alle fronten is het leren geblazen in een razend tempo dat ik soms niet kan en soms niet wil bijbenen. Vanaf moment 1 dat Liam werd geboren of misschien al wel dag 1 van de zwangerschap leer ik elke dag weer bij. Het begint vrij praktisch met hoe je een baby goed moet verzorgen, gevolgd door hoe je moet omgaan met een baby op neonatologie en alle miscommunicatie. Hoe je leeuwin moet zijn om je welpje te beschermen, hoe je rationeel moet blijven zonder je emoties uit te schakelen. Hoe je moet borstvoeden, moet kolven, het moet combineren. Niet alleen afwisselen, maar moet combineren met eigenlijk alles. Of hoe je alles moet combineren… het is maar hoe je het bekijkt.

Zo ben ik nu een was-expert, foefjes voor de meest vieze uiteenlopende derrie op kleding en doekjes, ik ben een wandelende gezondheidsgids voor alle kwaaltjes en bijbehorende klachten die een baby kan hebben én voor alle oma-weet-raad-oplossingen die je ervoor kunt proberen. Maar ik ben ook een fulltime-piekeraar, zorgenmaker en pakezel die eigenlijk tot nu toe nog nooit essentiële dingen is vergeten. Dat laatste doe je denk ik ook maar één keer en daarna nooit meer.

Hoe je met een slapende baby op de arm tegelijk de was kunt vouwen. Hoe je kunt wandelen en lunchen tegelijk. Hoe je je haar leuk kan doen zonder al te veel moeite of met 1 hand, nog beter. Hoe je kunt douchen zonder te denken dat je je baby in de kamer ernaast hoort huilen. Dat is vooral een soort fantoompijn want je denkt het te horen en snel te moeten douchen maar in werkelijkheid ligt die kleine nog ver in dromeland de straat bij elkaar te snurken. Voor niks gehaast. Haast. Kunnen we ook nog een aparte blog over schrijven trouwens…

Ik weet inmiddels ook hoe ik poepcrisis moet aanpakken. Hoe je spuug van je schouder kunt krijgen vlak voor ik naar kantoor moet en hoe je zo efficiënt mogelijk alle ondergebraakte spullen zo snel mogelijk schoon én droog kunt krijgen. Hoe je moet leren omgaan met slaapgebrek, is nog niet helemaal duidelijk. Wallen wegpoetsen daarentegen begint intussen artistieke vormen aan te nemen en zijn genoeg middelen voor te verkrijgen. Vet haar maak ik tegenwoordig tot ‘trending topic’ aangezien droogshampoo toch ook niet je-van-het blijkt te zijn.

Maar zonder gekheid; het is verrassend hoeveel kennis je tot je kunt nemen nadat je moeder (en ik denk ook voor vaders) bent geworden. En elke dag komt er weer een beetje informatie bij. Deel je informatie met andere (nieuwe) moeders. Gaan er conservaties over de app over ‘wat zou jij doen’ of ‘was dit bij jou ook zo toen en toen?’.

Dacht ik voordat ik ook maar zwanger raakte dat die vrouwen toch onzin uitkraamden met hoeveelheden cc’s in flesjes of uit borsten. Ik had geen flauw idee. Nu praat ik zowat vakjargon en in afkortingen tegen mede-moeders want die begrijpen wel waar ik het over heb. En het is nog waar ook. We hebben het over KV, BV, CC, KMA, Hypo-A, Bili, KDV en 120/4’s

(lees: kunstvoeding, borstvoeding, centiliters, koemelkallergie, hypo-allergeen, geelzucht, kinderdagverblijf en een flesje van 120 cc met 4 schepjes).

Maar uiteindelijk merk ik dat dat leren allemaal niet echt het leren is. Tuurlijk is het leren want je hebt weer een beetje extra kennis, maar die heb je ook nodig. Praktisch gezien.

 Ik leer eigenlijk veel meer in de essentie van het leven. Wie ben ik, wat doe ik? Waar sta ik voor nu Liam er is? Wat is wel belangrijk en wat is niet meer belangrijk? Prioriteiten stellen, hoewel dat eigenlijk soms ook nog wel het moeilijkste van allemaal is. De prioriteit ligt natuurlijk bij je kind, maar soms kan ik totaal geen prioriteiten voor mezelf stellen om er goed voor mijn kind te kunnen zijn. De wisselwerking, het engeltje en het duiveltje dat elkaar uitfoeteren vanaf elk een schouder met jouw hoofd er tussen in.

Zelfzorg. Dat is pas leren. Hoe zorg je dat je een leuke moeder voor je kind kunt zijn zonder zelf om te vallen van vermoeidheid en ellende? (los van omstandigheden die maken dat dat niet anders kan hé). Hoe zorg je dat je niet alleen moeder bent maar ook vrouw, jezelf. Wie ben je eigenlijk als je moeder bent geworden? Ik heb het antwoord niet, dat heb ik nog te leren en hopelijk zal tijd en ervaring mij het antwoord geven. Maar waarschijnlijk zal ik vooral keihard moeten vallen zo nu en dan voordat ik leer hoe het moet, zoals een kind leert lopen of fietsen.

Loslaten. Ook zoiets. Had iemand mij kunnen vertellen hoe intens ik me verbonden zou gaan voelen met mijn kind? Hoe groot mijn liefde voor hem is? Hoe moeilijk het is te weten dat ik aan het werk ben en hij misschien wel gaat kruipen of lopen straks? Hoe ik op elke werkdag sta te treuzelen boven omdat ik weggaan zo lastig vindt maar ook soms heel erg nodig heb om me vrouw en mezelf te voelen en even niet moeder? Hoewel, moeder ben ik altijd. Hoe leer ik gezond loslaten?

Ik weet nu dat niemand mij had kunnen voorbereiden op het moederschap, ouderschap. Ouders zijn. Moeder zijn. Niemand had mij kunnen uitleggen wat je gaat voelen, wat je moet doen waarvan je denkt dat je dat eigenlijk helemaal niet kunt. Niemand had mij kunnen behoeden voor de fouten die ik heb gemaakt, want ik maak fouten, net als jij dat doet. Niemand had mij kunnen zeggen hoe slaapgebrek voelt en niemand had mij het vertrouwen kunnen geven dat je ook dat aan kunt. Ik zal ook niemand proberen uit te leggen hoe het zal zijn om moeder te worden. Het heeft geen enkele zin. Iedereen zal het anders ervaren en voor iedereen zal het anders voelen. Intens, een tweede natuur maar vooral een leerproces.

Noem het hoe je het noemen wilt maar het is het grootste mooiste meest intense leerproces, of nee wacht; avontuur van mijn leven.

Pippi Langkous; “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’.

+ Meer berichten