Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Brengt deze second opinion (buiten het ziekenhuis) ons verder dan ooit in onze zwangerschapswens?!

Second opinion

In maart 2017 hebben wij de stap richting het ziekenhuis gezet, aangezien op dat moment een zwangerschap al 2 jaar uitbleef. De eerste afspraak was erg onwennig, aangezien onze intieme wens ineens niet meer zo intiem en persoonlijk was. We moesten dit gaan delen met onbekende personen die zich ermee zouden gaan bemoeien. Dat vond ik toch wel een dingetje. Van de andere kant was het natuurlijk ook super fijn dat er iemand mee wilde kijken naar wat de reden van een uitgebleven zwangerschap is. 

De afgelopen jaren in het ziekenhuis hebben we heel wat behandelingen ondergaan. In eerste instantie zouden we starten met een kuur Clomid. Dit is een medicijn in tabletvorm waardoor eicellen in de eierstok rijpen en de eisprong in gang gezet wordt. Vlak voordat we zouden starten kregen we ook de uitslag van het sperma-onderzoek, waardoor dit meteen van de baan geschoven werd. We zouden starten met ICSI. Dit staat voor Intra Cystiplasmatische Sperma Injectie. Hierbij wordt er voor elke eicel slechts één zaadcel gebruikt, die rechtstreeks geïnjecteerd wordt in het plasma van de eicel. De vrouw gebruikt, net als bij IVF, hormoonstimulatie om meerdere eitjes tot rijping te brengen. 

Helaas bracht deze ICSI poging niet wat we hadden gehoopt. Uit de 13 eicellen die gevonden werden kwam maar 1 embryo die terug geplaatst werd. Deze embryo bleef helaas niet zitten. Na deze teleurstellende eerste poging kregen we tijdens het evaluatie gesprek te horen dat de sperma-kwaliteit dusdanig verbeterd was, dat we over konden op IUI. Dat was een enorme opluchting, want hierdoor ontstonden er meer kansen voor ons. 

In het jaar 2018 hebben we dan ook 8 IUI pogingen gehad, waarvan er 3x een zwangerschap is ontstaan. Helaas werden dit 2 miskramen en 1 buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Na deze teleurstellingen kregen we extra onderzoeken, waar eigenlijk niets uitkwam.

Begin 2019 leek het ons een goed idee om eens verder te gaan kijken dan het ziekenhuis. Ze hadden ons afgelopen jaren goed geholpen, maar er waren ook zaken waar we flink tegenaan liepen. Zo was het ziekenhuis enorm strikt met het volgen van protocollen en hadden wij het gevoel dat er niet altijd goed naar ons geluisterd werd. Bepaalde dingen die we aangaven werden erg snel van tafel geveegd. Ook zijn er regelmatig fouten gemaakt qua medicatie en bepaalde zaken die niet goed in het dossier stonden. De opeenstapeling van al deze dingen bij elkaar én het feit dat we na al die tijd nog steeds met lege handen staan, maakte dat we eens verder wilden gaan kijken. 

We hadden al meerdere goede ervaringen gehoord over een fertiliteitskliniek bij ons in de buurt. Begin 2019 hebben we ons hier aangemeld, vanwege een wachtlijst konden we hier in april terecht. Naarmate de datum dichterbij kwam begonnen de zenuwen een beetje te komen. Ik vond het vooral spannend of we wel de goede keuze maakte door ergens anders te gaan kijken. Wanneer je eenmaal een keuze hebt gemaakt om elders te gaan kijken, geef je indirect eigenlijk al aan dat je klaar bent met de andere situatie. 

Eenmaal de dag van de afspraak reden we samen naar de kliniek. We moesten ons om 8:45 uur melden, vanwege de spits deden we er ruim 40min over om bij de kliniek te komen. We werden erg vriendelijk ontvangen door de receptionist. Ze nam even wat algemene informatie met ons door en gaf daarna een kleine rondleiding. Wat een verschil met het ziekenhuis! 

Nadat we onze koffie en thee op hadden (ja zeker, die kun je hier gewoon onbeperkt pakken) werden we geroepen door de arts. Een vriendelijk uitziende jonge vrouw zonder witte doktersjas. Ze besprak met ons wat ons hier heeft gebracht en onze voorgeschiedenis. We hadden van te voren ons digitale dossier opgevraagd bij het ziekenhuis en dit doorgestuurd naar deze kliniek, zodat ze dit vooraf door konden nemen. Ons dossier bleek  één grote puzzel volgens de arts, waar veel dingen in bleken te missen. Nadat ze ons verhaal had aangehoord wilde ze nog graag een echo maken. 

Uiteindelijk kregen we na de echo te horen dat ik PCOS blijk te hebben. Dit is een afkorting voor Polycysteus Ovarium Syndroom. Hierdoor ontbreekt er vaak een eisprong. Daarnaast vonden ze mijn TSH-waarde, ofwel mijn schildklierwaarde, aan de hoge kant en wilden ze graag op antistoffen prikken om te bekijken of dit van invloed zou kunnen zijn op de vruchtbaarheid. Ook is er meteen geprikt op mijn AMH-waarde, hiermee kunnen ze vrij nauwkeurig bepalen wanneer ik in de overgang zou komen. 

In die korte tijd dat we dus bij deze kliniek zijn geweest hadden we voor ons gevoel al meer antwoorden gekregen dan alle afgelopen jaren bij elkaar. Door deze uitslagen kwam er ook een nieuw behandelplan, wat ons meer kansen zal geven. Het ziekenhuis adviseerde nog 2x IVF, wat zou betekenen dat wanneer deze behandelingen zouden mislukken, we uitbehandeld zouden zijn. De kliniek stelt voor om gerichter te gaan behandelen op de PCOS, door medicatie in de vorm van tabletten met aansluitend IUI. Wanneer dit niet werkt, gaan we over op hormoonstimulatie (een andere variant dan we eerder gehad hebben), met aansluitend IUI. Wanneer dit alles niets oplevert kunnen we alsnog terug over op IVF. 

Voor ons is het duidelijk, wij gaan verder met onze behandelingen bij deze betreffende kliniek i.p.v. het ziekenhuis. Het voelt goed en er is nu al zoveel meer duidelijkheid, dus kom maar op! 

Liefs, 

Manouk

Onze dochter is geboren met 22+6 weken en ze huilt…. We schreeuwen: ‘Doe wat! Ze leeft en ze huilt!’

23 november, 22+4, ik zit samen met Maarten op de bank, hij had die middag vrij en moest om 23.00 beginnen. Ik moest naar de wc, voor de zoveelste keer, want ja, plassen doe je in het honderdvoud als je zwanger bent. Opeens zag ik dat er bloed op het wcpapiertje zat, ik schrok me naar. Ik heb maarten gelijk geroepen en die bleef heel kalm. We bellen het ziekenhuis en laten het gewoon even checken. Fijn zo’n rustige man naast je, want in mijn hoofd ging het al 100 keer mis. Zo gezegd, zo gedaan, wij naar het ziekenhuis. Met de kleine ging het allemaal goed, was mooi druk en daar hoefden we ons geen zorgen om te maken. Ze hebben voor de zekerheid nog even gekeken of ik blaasontsteking had en een uitstrijkje gedaan, waarvan we een week later de uitslag zouden krijgen. Ik moest rustig aan doen, en de bloeding zou vanzelf minder worden, het kan er immers bijhoren. 

‘Savonds werd de bloeding al minder erg en Maarten is gewoon naar zijn werk gegaan om 23.00 en ik naar bed. Natuurlijk wat onrustig maar die kleine was mooi druk, en dat stelde mij gerust. 

Die nacht moest ik een paar naar de wc, alle keren natuurlijk gekeken naar het bloedverlies, maar dat was allemaal goed, tot de laatste keer. Het leek wel of het veel erger was als de eerste keer. 

Ik heb Maarten gebeld en die is gelijk naar huis gekomen en wij weer met een bloedgang naar het ziekenhuis. Weer alle controles gehad, baby deed het goed, geen blaasontsteking, etc, etc. Ondertussen had ik wel last van mn rug, vreselijk. Na alle onderzoeken mocht ik naar huis van de gynaecoloog, maar dat voelde voor mij niet goed. We mochten dus een nacht blijven, en dan zouden we om 09.00 die ochtend weer een echo krijgen. Als alles dan goed zou zijn mochten we weer naar huis. We kregen een kamer, en we hebben wat proberen te slapen. Ondertussen had ik best rugpijn en krampen, achteraf al weeën, maar zo bleu als ik was had ik daar niet over na gedacht want ik was nog maar amper 23 weken zwanger. 

Die ochtend werden we om 09.00 opgehaald voor de echo, en het bloeden was alleen maar toegenomen. Ze hadden ze echo gedaan, en de baby was dik in orde. Vervolgens toch nog maar een inwendig onderzoek. 

Doodsestilte…… 

‘Ik heb geen goed nieuws’ zei de gynaecoloog. Ik viel bijna van de behandeltafel af, zonder dat ik wist wat er was. 

‘Je hebt al 4-5 cm ontsluiting, dus de bevalling is begonnen’. 

Maarten en ik keken elkaar aan, en het eerste wat we aan haar vroegen was of ze niks konden doen. Er werd nog een arts bijgeroepen, en die heeft het nog een keer gecheckt, maar kwam met dezelfde uitslag. 

Ondertussen ging alles aan ons voorbij en zaten we allebei te huilen. Paniek, angst, hulpeloos, verdriet, alles kwam voorbij. 

Ze konden niets meer voor ons doen, omdat ik waarschijnlijk ook een infectie bij me droeg, want ik had hoge koorts. 

Het besef dat we zouden gaan bevallen van een kindje wat niet zou leven, was eigenlijk geen seconde in me omgegaan toen ik zwanger was. Zo naïef, maar dat is natuurlijk niet waar je gelijk aan denkt als je op die roze wolk zit. Ondertussen was die wolk behoorlijk zwart geworden en wij wisten eigenlijk niet wat ons ging overkomen. Ja, ik moest gaan bevallen, maar hoe in de lieve vrede moet dat? Ik had pijn, maar ik had geen idee wat het was. Had nog nooit een wee gevoeld. 

Ze vroegen of ik medicatie wilde, maar ik was zo bang dat ik onze kleine dan niet meer zou voelen, dus dat heb ik niet gedaan. 

Ondertussen was de baby zo actief in mijn buik dat ik niet geloofde dat ik moest gaan bevallen. Ik wilde alles voelen, mee maken, want nu kon het nog. 

Ondertussen zijn onze ouders gekomen, en familie. Werd er een fotograaf van @stichtingstill geregeld, waar ik eigenlijk helemaal niet op zat te wachten. Ik moet immers gaan bevallen van een kindje wat niet levensvatbaar is, en dat moet leuk op de foto worden gezet? (Achteraf zo ontzettend dankbaar voor de prachtige foto’s hoor!) 

We moesten van alles gaan uitzoeken, een mutsje, doekje, knuffeltje, doosje. Ik was zo leeg op dat moment, en ondertussen zat ik vol in mn weeen, wat een vreselijke situatie. 

Rond half 9 werden de weeen steeds erger, en het kon niet lang meer duren. Achteraf heb ik de bevalling waarschijnlijk in mn hoofd heel lang uitgesteld, maar het was niet meer tegen te houden. Nadat we de bevalling heel vaak hadden doorgesproken met de gynaecoloog, die ons elke keer ook op het hart drukte dat ze niets voor onze kleine konden doen, omdat het nog niet levensvatbaar was. We moesten ons voorbereiden dat ik ging bevallen van een doodgeboren kindje, omdat het waarschijnlijk de bevalling niet zo overleven. 

Om 21.07 is onze prachtige dochter geboren (22+6) en ze huilt…. Maarten en ik keken elkaar aan en schreeuwde bijna tegelijk ‘DOE WAT! ZE HUILT’ waarop we weer de uitleg kregen dat ze niks mochten en konden doen voor ons. Ze heeft nog ongeveer 45 minuutjes geleefd en daarna is ze overleden. We zijn papa en mama, en wat zijn we ondanks al het verdriet trots. Wat is ze mooi, volmaakt en prachtig. 

Haar naam is Donna, 32 cm lang, en 620 gram. Ze is het mooiste meisje wat er heeft bestaan voor ons! Ze hoort er altijd bij! ✨

Tienermoeder: ik dacht zo vaak dat mensen dachten: “Ze is zelf nog een kind.”

En toen stond ineens mijn wereld op zijn kop.. Ik was 18 jaar oud, had twee jaar een relatie met mijn vriend Dimitri (19) en woonde samen met mijn moeder in een appartement. Ik was net aan mijn nieuwe opleiding voor secretaresse begonnen, had een leuke vriendengroep en ging vaak leuke dingen doen met mijn familie.

Totdat ik ineens pijnlijke borsten kreeg, ik liet het in eerste instantie gaan, maar raakte er toch wel onzeker over. Wat zou dat nou zijn? Mijn zus heeft al een aantal keer aan mij gevraagd, ben je niet zwanger? Altijd antwoordde ik: ‘’Nee joh, hoe kan dat nou? Wij doen het meestal gewoon veilig en ik slik de pil!’’ Ik werd ook maar niet ongesteld, maar ik had was onregelmatig ongesteld dus ik wist eigenlijk niet eens wanneer nou precies de laatste keer was. Toen heb ik samen met mijn zus toch maar een test gehaald, om even uit te sluiten dat het echt niet zo is. Mijn zus heeft de test gehaald en samen zijn we naar huis gelopen. Toen we binnen kwamen was mijn moeder ook thuis (die wist nog van niets). Ik ging stiekem naar de badkamer en mijn zus wachtte in de woonkamer. Ik zat op de toilet en was ontzettend zenuwachtig. Ik had de test gedaan en ondertussen ging ik de beschrijving lezen over wanneer zo’n test positief is. Daarna draaide ik de test om en zag het resultaat. De grond zakte onder mijn voeten vandaan! De test was positief! Hoe kan dit nou?! Dat was het eerste wat ik dacht. Hoe moet ik dit nou gaan verantwoorden naar mijn ouders? Wat vindt Dimitri ervan? Ik was in shock. Ondertussen hoorde ik mijn moeder bellen op de gang, maar ik durfde het haar echt niet te vertellen! Ik glipte uit de badkamer en rende naar mijn zus, ik knuffelde haar en begon te huilen. Ik vertelde haar dat de test positief is en ze was enorm blij voor me. Ik kon het zelf niet geloven. savonds vertelde ik het aan mijn vriend hij was ook verrast en wist niet goed wat hij ervan moest vinden. Hoe moesten wij dit nou aan onze ouders gaan vertellen?

De volgende dag ben ik met mijn zus naar de dokter geweest en die gaf ook aan dat ik zwanger ben en hij gaf mij een brief om een echo te laten doen, omdat ik echt geen idee had hoelang ik ongeveer al zwanger zou zijn. Daarna ging ik gewoon naar school toe en was vanbinnen helemaal gesloopt. Mijn zus ging die middag toevallig naar mijn ouders toe en appte mij de vraag of zij het tegen mijn ouders moest vertellen? Ik ging voor de makkelijke weg en zei dat ik het fijn vond als zij het zou vertellen. Ik kreeg die middag van niemand meer reactie en durfde niet naar huis. Toen ik eenmaal thuis kwam maakte mijn moeder en ik ruzie over hoe dit nou in hemelsnaam kon?! Daarna moesten we beide erg huilen en probeerde we naar een oplossing te zoeken. Ik vertelde mijn moeder dat ik niet mee durfde naar mijn schoonouders om het te vertellen, maar mijn moeder zei je moet dit samen met Dimitri doen.. je kan hem nu niet in de steek laten. En zodoende zijn we samen naar zijn ouders gegaan. Ik begon te huilen op de bank en mijn schoonouders vroegen mij wat er aan de hand was? Toen ik vertelde dat ik zwanger was waren ze niet blij.. Hoe kan dit nou? Hoe ver ben je? Kan je het niet weg laten halen? Kan je er geen pil voor slikken? De opmerking of ik het niet weg kon halen raakte me echt diep. Er zit een mini mensje in mijn buik.. De dag erna had ik mijn echo, samen met Dimitri ging ik ernaar toe. We dachten dat ik misschien 2/3 weken zwanger zou zijn, we hadden geen idee. Toen hij eenmaal de echo aan het maken was zagen we meteen een klein boontje met een kloppend hartje, ik was al 7 weken zwanger van een lief, klein en mooi mini mensje.

We besloten het niet weg te laten halen en hebben dit gedeeld met familie en vrienden. Iedereen stond gelukkig achter onze beslissing en hielpen waar het kon. Mijn opleiding was zwaar. Ik had geen eigen plekje ik was zwanger en mijn hormonen gingen alle kanten op. Ik was het beu, maar wilde zo graag een goed voorbeeld zijn voor ons kleine meisje dat ik alleen maar meer mijn best wilde doen op school. Al vond ik het erg pijnlijk om met mijn dikke buik op het schoolplein te staan. Wat ben ik aangestaard en wat voelde ik mij ongemakkelijk. Als ik op het terras zat met mijn moeder hoorde ik andere gewoon smoezen ‘’Zo dat is een jonge moeder zeg’’. Als mensen aan mij vroegen hoever ik zwanger was kreeg ik altijd meteen de vraag erachteraan: ‘’Het was zeker een ongelukje?” Uhm nee? We waren er zelf bij dus het is niet echt per ongeluk gegaan? ‘’Is de vader nog in het spel?’’ Ja, waarom niet? De reacties waren echt verschrikkelijk. Ook kwamen we er achter wie onze echte vrienden zijn en tja die konden we op 1 hand tellen.

Het moment dat ik ben bevallen en ons mooie meisje Saar in mijn armen had was alles goed. Ik wist dat wij een hele lieve vader en moeder zouden zijn! Ik woonde samen met Saar bij mijn moeder en Dimitri kwam iedere avond en in het weekend bij ons om samen te zijn. Uiteindelijk heeft Dimitri een vaste baan gekregen en ben ik geslaagd voor mijn opleiding en heb ik ook een baan. We hebben een huisje gekocht samen en alles gaat goed. Wel moet ik heel eerlijk bekennen dat ik in het begin erg onzeker was over het ouderschap. Ik durfde niet goed met Saar ergens alleen heen en was bang voor reacties van anderen. Als ik een keer boos werd op Saar in de winkel werd ik aangekeken en dacht dan vaak dat mensen dachten, ze is zelf nog een kind. Gelukkig heb ik dit los kunnen laten met helaas wel wat hulp. Nu gaat alles goed en horen we er niemand meer over hoe jong we wel niet waren tijdens de zwangerschap.

Het is zo leuk om jonger moeder te zijn! Ja tuurlijk baal je wel eens in het weekend dat je niet spontaan even wat kan drinken met vriendinnen of samen uiteten kan gaan, maar als je dan weer een dikke knuffel krijgt van je dochter is alles toch meteen weer goed?!

We zijn trots op haar en stiekem ook een beetje op onszelf 😉!

CLAUDIA

Hartverscheurend: Ik ben vreselijk ziek, maar ik wil zo graag mijn baby zien opgroeien!

Al sinds ik een jaar of 14 was, droom ik van een groot gezin. Toen dacht ik na over een huis vol met wel TIEN kinderen. Gezelligheid, drukte maar vooral ook heel veel liefde. Kan makkelijk, toch? Met de jaren dat ik het volwassen leven ging ontdekken, er vooral achter kwam hoe belachelijk duur het volwassen leven is, halveerde ik mijn aantal droomkinderen al gauw naar vijf. Vijf mooie, kleine draakjes. Ja, dat wilde ik graag, met mijn man, waarmaken.

Mijn gezondheid is helaas niet vanzelfsprekend, alhoewel ik mij heel goed realiseer dat het natuurlijk voor niemand vanzelfsprekend is, is het voor mij definitief bevestigd. Ik heb een goedaardige hersentumor die zich kwaadaardig gedraagt. Zo leg ik mijn situatie altijd maar uit. Het weefsel zelf is vriendelijk, groeit in een mooi afgebakend bolletje en doet geen vlieg kwaad. De locatie, dat is het probleem: midden tussen alles wat mij, mij maakt, “gelukkig” vooral lichamelijk.

Toen ik 18 was werd ik ermee geconfronteerd… “Ach, dat overleef ik wel, een operatie en huppakee we leven weer vrolijk verder” dacht mijn tienerhoofd naïef. De eerste operatie was een feit, hartstikke goed gegaan. “Zie je wel!”… Ik kan de WERELD aan. Vijf fantastische jaren vlogen voorbij… als hij dan nog steeds gestopt was met groeien kon ik met de resttumor wel 100 worden, dezelfde kansen als ieder ander persoon had ik dan… Helaas, mijn tumor besloot het vijfde jaar gezellig te gaan groeien.

OEF… daar had ik totaal geen rekening mee gehouden. Ik was immers al bezig met het “plannen” van mijn droomkinderen, dat jaar (2017) wilde ik en mijn man in december ervoor gaan. De maanden die ik zó ingebeeld had als: vol passie, seks en liefde EN natuurlijk een positieve zwangerschapstest… werden gevuld met iedere dag een bezoekje aan het bestralingsapparaat. Ik ging ervoor, ik MOEST en ZOU die ^%$#@ tumor verslaan.

November 2018 was de maand dat ik de uitslag zou krijgen, en ook de maand dat ik mocht beginnen aan kindjes maken! Oh, daar keek ik zó naar uit! In mei 2018 werd ik gebeld. Uit recent onderzoek was gebleken dat ik, in plaats van 12 maanden, maar 6 maanden hoefde te wachten met kindjes maken (na bestraling). Op het moment van het telefoontje, was ik heerlijk met mijn man en hond Charley aan het wandelen. Ik stond te dansen en stralen van geluk, WIJ MOCHTEN ONZE DROOMKINDEREN GAAN MAKEN!

Ik hoopte op het één-keer-schieten-en-het-is-raak verhaal, het duurde uiteindelijk (voor de meeste maar, voor mij lange) 6 maanden. 15 oktober 2018… daar stond ik dan… een positieve test in mijn handen om 5.00 ’s ochtends, helemaal alleen. Mijn man had die avond nachtdienst, dus zou pas om 7.00 thuis komen. JAAAAAA!!! WE KRIJGEN EEN KINDJE. Ik kon mijn geluk niet op. Eén woord ging er door mij heen: WAUW.

Ik kon het maar niet geloven, word ik ECHT mama!? Er volgde die week nog 2 andere testen… Ja, het is toch echt zo! Ik-word-MAMA!

Inmiddels ben ik, terwijl ik dit schrijf, 30 weken zwanger van onze prachtige dochter. Nooit gedacht dat er zoveel liefde, onzekerheid en angst door mijn lijf kon gaan, althans niet allemaal tegelijk. Wat is ons meisje mooi! Tja, dat zegt natuurlijk iedere moeder van haar kindje.

Nu de reden van het schrijven van deze blog… in februari 2019, 2 maanden geleden, moest ik alsnog door de MRI-scan heen. Het onderzoek van november 2018 was uitgesteld in verband met de zwangerschap. In februari was het veilig (genoeg) om wél door de MRI te gaan. Dood eng vond ik dit, wat als het weer niet goed is? Dan heb ik een meisje in mijn buik, overleeft zij de bijkomende stress dan wel? “Nee, nu krijgen we goed nieuws te horen, dat moet wel” zei mijn man, om mij gerust te stellen. Helaas klopte mijn voorgevoel… “De tumor is, ondanks de hoge dosis straling, gegroeid” waren de eerste woorden die er uit de arts zijn mond kwamen, althans de woorden die ik opgeslagen heb… Hij heeft vast eerst interesse getoond en gevraagd hoe het met mij gaat. Ik heb een tumor ter grootte van een mandarijn in mijn hoofd. Ik had inmiddels verlamd moeten zijn, niet meer kunnen slikken of ademen en ik had al helemaal niet meer fatsoenlijk kunnen lopen… Dat heeft deze tumor met deze grootte , normaal gesproken, namelijk als symptomen. Het enige waar ik last van heb is een doof oor aan de kant van de tumor en af en toe extreme hoofdpijn. “Lucky you”, zul je denken. Na de zwangerschap staat mij een operatie te wachten die, bovengenoemde, symptomen als risico met zich mee brengt. Zelfs de dood. En laat ik daar nu net doodsbang voor zijn.

Nu ben ik 24 jaar jong, niet meer zo naïef als toen ik 18 was, 1 operatie en 30 bestralingen verder… en mijn tumor groeit.

Ik had vijf droomkinderen. Nu is mijn droom dat ik dit allermooiste meisje, van 30 weken (in de buik), straks naar school mag brengen.

Liefs,

Kimberley

 

 

Deze vraag stellen we structureel te weinig in het ouderschap, en daar gaat dus alles mis!

Als je net zwanger bent, begint het. Alle aandacht voor jou. Iedereen kijkt naar je en wil weten hoe het met je gaat. Hoe voel je je? Je collega’s, je vriendinnen, de verloskundige, iedereen houdt je in de gaten en zorgt ervoor dat je je goed voelt. 

Na de zwangerschap houdt het eigenlijk wel een beetje op. Vragen hoe het met jou gaat, terwijl het dan eigenlijk pas begint. Iedereen wil de nieuwe baby zien, vasthouden en knuffelen. Logisch! Wil je zelf ook! Alle appjes en telefoontjes gaan ook alleen nog maar over je kleine spruit. Zelf kun je ook niet meer ophouden met praten over het allerknapste kind op aarde. En zeg eerlijk, er zit toch niemand écht te wachten op je verhaal over spruw, lekkende memmen en het feit dat je wallen hebt tot op je knieën?

Heel begrijpelijk dus. Toch is het even wennen dat iemand anders jouw center of attention heeft ingenomen. Het draait niet meer om jou. Voor jou en voor iedereen om je heen is je nieuwe baby het belangrijkste nieuws. 

Je werkt het zelf ook in de hand door gelukkige selfies te plaatsen, met filter. #happymommy. Door de hele dag de schattigste foto’s van je omrollende kind naar alle groepsapps te sturen. En je profielfoto is niet meer die van jezelf met een wijntje in je hand, maar van je dochtertje met geinig zonnebrilletje op. 

Als je kinderen ziek zijn is het heel logisch dat iedereen daar bezorgd om is. Het is het vreselijkste wat er is en iedereen weet dat en voelt dat. De dagen, weken, Soms wel maanden van ziek zijn draait het om je kind. Wat het meest natuurlijke is. Wat je ook wil als moeder, dat iedereen naar je kind vraagt. Maar de periode erna, wanneer alles weer rustig is, ben jij als moeder nog steeds ziek. Maar je houdt je goed, dus iedereen denkt dat je sterk bent. Maar niemand vraagt het. Dus niemand weet het écht. 

En daar gaat het mis. Er moet wél naar je gevraagd worden. Er moet wel gevraagd worden of je het nog trekt na maaaaaanden slapeloze nachten. Of je het nog zo leuk hebt, al die dagen alleen met je baby aan huis gekluisterd. Of gewoon of je al eens naar de dokter bent geweest met dat nare kuchje. Dat er eens iemand belt en zegt; hoe gaat het met je? En dat je dan niet over je kind mag praten. 

Maar doen we het ook niet zelf? Misschien moeten we juist de foto’s plaatsen in joggingbroek en zonder de filter. #chagerijnigemoeder. #kutdag. En zelf dan niet over het grappige dansje van je zoon beginnen, maar te vertellen dat je baalt dat niemand naar je luistert die dag en dat je al 5x op Lego bent gestapt. Dat je gek wordt van het gejengel van je dreumes en dat je soms verdrietig bent aan het eind van de dag omdat de enige volwassene met wie je hebt gesproken die dag de postbezorger was. Dat je even geen zin hebt in het hele bad-bed ritueel en het liefst nu de stad in gaat. 

Dat maakt niet dat je minder van je kinderen houdt. Juist niet. Het betekent dat je de waarheid spreekt. En dat je daardoor andere moeders een hart onder de riem steekt. Je bent niet de enige, iedereen vindt het wel eens stom. Het is ook de zwaarste taak die er bestaat, een kind opvoeden. 

Maar we moeten het aan elkaar vragen.

Mama, hoe gaat het nu eigenlijk met jou? 

X Marloes

De Rapley methode, wat is het? En is dit niet gevaarlijk?

Als het gaat om voeding voor je kindje worden er veel keuzes aan je voorgelegd. Borst- of flesvoeding? Zelf koken of potjes? En ook de keuze pureren of de Rapley methode? Wat de Rapley methode precies inhoudt ga ik uitleggen.

De Rapley methode is bedacht door Gill Rapley en wordt toegepast voor de eerste hapjes vanaf 6 maanden. Bij deze methode bied je geen gepureerd eten aan en ook niet met een lepel. Maar geef je je baby hele stukken eten. Bijvoorbeeld een stronkje broccoli of een partje appel. Maar ook een rijstwafel of een broodkorst kan zo aangeboden worden. De bedoeling is daarnaast dat je baby vanaf het begin mee eet met wat jij zelf ook eet, maar dan wel afgestemd op zijn ontwikkeling. Ook moet het eten zo klaargemaakt worden dat je baby eten zelf kan oppakken en in zijn mond kan stoppen.

Er zijn een paar belangrijke punten waar je aan moet denken voordat je deze methode gaat toepassen. Je kindje moet ten eerste goed rechtop kunnen zitten, bijvoorbeeld in een kinderstoel. Ook moet je kindje zelf eten vast kunnen houden en dit naar zijn mondje kunnen brengen. Als je kindje dit nog niet kan is er namelijk een kans dat hij te weinig te eten binnen krijgt. Simpelweg omdat er minder eten binnenkomt als je kindje zelf eet dan wanneer jij hem met een lepeltje eten geeft. Sommige kindjes hebben deze motorische vaardigheden nog niet met 6 maanden.

Het Voedingscentrum beveelt aan om vanaf 4 maanden te beginnen met oefenhapjes. Dit is wel gepureerd eten met een lepel omdat je kind dus motorisch nog geen hele stukken aan kan. In principe hebben kinderen pas vanaf 6 maanden vaste bijvoeding nodig. Maar het verschilt echt per kind wanneer hij/zij hieraan toe is. De Rapley methode begint dus echt pas vanaf 6 maanden.

Door het aanbieden van gepureerd eten met een lepeltje dat geleidelijk aan grover wordt ontwikkelen baby’s geleidelijk hun fijne mondmotoriek. Bij de Rapley methode worden grotere stukken voedsel aangeboden voordat de mondmotoriek daarvoor ontwikkeld is. Dit zou ertoe kunnen leiden dat kinderen zich sneller verslikken en minder voedingsstoffen binnen krijgen omdat het eten minder goed lukt.

Een voordeel van de Rapley methode zou zijn dat kinderen sneller met de pot mee eten. Een onderzoek uitgevoerd in 2016 benoemt deze verschillen maar geeft ook aan dat het aanbieden van zowel gepureerd eten als grotere stukken wordt aanbevolen. Je zou hierbij dus het grootste gedeelte van het eten kunnen pureren en dit steeds minder pureren naarmate je kindje ouder wordt. Hierdoor weet je zeker dat je kindje voldoende (ijzerrijke) voeding binnenkrijgt. Daarnaast kan je oefenen door af en toe wat grotere stukken aan te bieden. Zoals een stukje appel of komkommer. Laat nooit je kindje eten zonder toezicht omdat er ook bij gepureerd eten een risico op verslikken is.

Naast groente en fruit heeft je kindje ook andere voedzame voedingsmiddelen nodig. Dit is misschien lastiger om in zijn geheel aan te bieden. Houd hier ook rekening mee als je alleen de Rapley methode toepast.

De grootste angst die ouders hebben bij de Rapley methode is dus de kans op verslikken in grote stukken eten. Door te hoesten komt het eten weer terug en is er geen reden om in paniek te raken. Ook in gepureerd eten kunnen kinderen zich verslikken.

Ronde voedingsmiddelen die ook niet zacht worden zoals tomaatjes, druiven en knakworstjes kunnen in de luchtpijp blijven hangen bij het verslikken. Snijd deze dus altijd in twee of vier stukjes.

Tot op heden is er nog geen grootschalig onderzoek gedaan of de Rapley methode de voorkeur heeft boven het aanbieden van gepureerd eten met een lepel. Wat er tot nu toe aan onderzoek gedaan is toont geen specifieke voordelen van de Rapley methode qua ontwikkeling van mondmotoriek. Het grootste voordeel zou zijn dat kinderen beter verschillende soorten voedsel leren herkennen en eerder mee eten met de pot. Echter is er onvoldoende bewijs om wetenschappelijke conclusies te kunnen trekken. Er moet daarnaast ook nog onderzoek gedaan worden naar de impact van de Rapley methode op de inname van voedingsstoffen en energie.

Als je je er fijn bij voelt is de Rapley methode kan je dit zeker proberen. Maar als je het geen prettig idee vindt dan zijn gepureerde hapjes of een combinatie daarvan ook prima.

Ik ben benieuwd of jullie zelf ervaring hebben met de Rapley methode?

Bronnen:

https://www.consumentenbond.nl/kindervoeding/rapley-methode

https://onlinelibrary.wiley.com/doi/pdf/10.1111/nbu.12191

https://link.springer.com/article/10.1007/s13668-017-0201-2

 

Ik merkte tot ruim 42 weken (!) niet dat ik zwanger was van mijn derde kindje

13 maart 

 

Smorgens werd ik wakker met krampen, niet iets heel geks. Dit had ik elke keer vrij heftig als ik ongesteld moest worden. En aangezien dit al een tijdje onregelmatig was maakte ik mij niet zo druk. 

Ik maakte de kids en mijzelf klaar om naar de verjaardag van me oma te gaan, ik was wat voller geworden niks stond me dus trok lekker wat makkelijks aan. Ik maakte me niet zo druk om dat ik wat voller was geworden, ik leefde immers niet heel gezond op dat moment. In de avond gingen we lekker uit eten, restaurant is ongeveer half uur rijden. De pijn bleef maar liet me niet kennen.  

 

14  maart 

 

Smorgens werden we rustig wakker, me krampen waren er nogsteeds maar nogsteeds liet ik het gaan en ging ik rustig met de kids boodschappen doen. In het centrum kreeg ik toch steeds meer last, maar wou het toch even aankijken. Na het eten bracht ik de kindjes naar bed en ben ik zelf in bad gegaan. De pijn wou maar niet stoppen ik kreeg het benouwd en trok het niet helemaal meer. Ik belde me buurvrouw , die had een vriendin op visite dus die kon even op haar kleine letten zodat ze naar mij kon. Ze merkte dat het niet goed ging en belde de huisartsenpost. Die zeiden rustig neem een paracetemol en bel over een uur terug als het echt niet meer gaat. Een half uur later besloten we naar de ehbo te gaan, die vriendin van haar ging mee en me buurvrouw zat met haar zoon in mijn huis bij mijn kids. Aangezien ik alleenstaande moeder ben was dit de enigste oplossing en de snelste. Eenmaal in de auto kwam het heel regelmatig en begon ik toch te twijfelen. Bij de eerste twee niet echt weeen mee gemaakt dus herkende het niet echt. Toen we bij de ehbo kwamen werd ik binnen 15 minuten geholpen , al snel kwam er een echo.. Mevrouw u bent zwanger! U moet nu naar de verloskamers, de paniek schoot er bij mij flink in. Want ja wat moet ik me familie vertellen, weer een kindje alleen opvoeden. Eenmaal in de verloskamers stond er een  flink team klaar, bloed werd afgenomen , echo werd weer gemaakt en het was duidelijk. Ik was ruim 42 weken zwanger. Wat ook nog eens gevaarlijk is geweest voor mij , mijn baarmoeder had kunnen scheuren. Rond 23.30 ging ik richting de operatie kamer, de kleine moest met spoed gehaald worden aangezien ze op de echo zagen dat ik geen vurchtwater meer had, om 00:20 werd de kleine geboren, ik was moeder geworden van een derde kindje, een jongentje. Ik had de wens om de kleine zelf uit mijn buik te halen, maar dit mocht niet, ik heb hem er niet uit zien mogen komen, hij werd gelijk bij de kinderarts gebracht. Hij moest gelijk aan het zuurstof. Mijn placenta was groen, hij had ook nog gepoept in het vruchtwater wat er niet meer was.ik zag hem voor het eerst toen hij in de couveuse lag, moch hem niet bij me houden niks. Het hechten duurde ook erg lang ik wou naar me kleine man toe, na denk ik een uur kwam ik eindelijk op de afdeling neonatologie , daar lag mijn kleine, aan de zeurstof, sonde voeding en allemaal plakkerjes om zijn hartslag in de gaten te houden. Ik mocht hem eindelijk even bij me nemen. Ondertussen hadden mijn ouders mijn andere kids opgehaald, ik moest zoiezo in het ziekenhuis blijven. Na even geknuffeld te hebben moest ik naar mijn kamer, ik moest slapen. Heb me zelf huilend in slaap gekregen, maar ik wou zelf de voeding doen om te kijken of hij dat wou , ik wou persee borstvoeding geven. Uiteindelijk werd ik om 07:30 wakker, geen voeding gegeven. De verpleegsters wouden me niet wakker maken omdat ik me slaap nodig had en ze me niet na 1 keer proberen te wekken wakker kregen. Ik at een broodje en ging snel terug naar de kleine. Hij ging netjes aan de borst en in de middag mocht zijn sonde voeding er uit en hij mocht van het zuurstof! Die dag informeerde ik zijn vader waarmee ik niet meer samen was. Hij kwam die avond zelf. Ik kon niks anders dan huilen en kreeg van hem alleen maar te horen, waarom zei je het niet eerder, je moest weten dat je zwanger was. Maar helaas dit wist ik niet. 

 

15 maart 

 

Ik misde me andere kindjes verschrikkelijk. Maar eerst had ik een gesprek met de arts, ze hadden mijn moederkoek gecontroleerd, en was ruim 42 weken zwanger, mischien zelfs langer. Ik moest blij zijn dat hij het gehaald heeft, het had niet langer moeten duren. Ik heb een engel op mijn schouder gehad die mij en de kleine beschermt hebben. Zoals de arts zei “we hebben hem net voor de hemelpoort vandaan gehaald” Mijn kleine man heeft nog een week op de neonatologie gelegen, ik ben zelf na 4 dagen naar huis gegaan en bij mijn moeder gaan slapen omdat ik me andere kids niet te kort wou doen , ik ging 2 keer per dag naar het ziekenhuis om mijn kleine borstvoeding te geven en te kolven. 

 

Ik maak dus eigenlijk geen hcg hormoon aan bij de zwangerschap van jongens, bij de eerste wist ik het ook pas met 32 weken, mijn dochter kwam ik achter met 5 weken. En ja ik gebruikte gewoon de pil bij alle kids. Ik bleef ook ongesteld, mensen zeggen vaak, hoe kan je het nou niet weten. Het bestaat niet . Op tv zijn het allemaal maar stomme verhalen. Maar het is echt waar. Ik kwam er pas achter met ruim 42 weken, Levi is nu een gezonde vrolijke jongen en o zo slim. Ik doe alles alleen , levi gaat om het weekend naar zijn vader. Maar het moest zo zijn, ik moest deze jongen zijn mama worden. 25 jaar en drie kids, maar ben stapelgek op ze. 

 

 

 

LARISSA

Ouder, stel jij jezelf wel eens de vreselijke vraag: “Wat als …?”

Laatst werd ik ‘s nachts wakker door gegil en gehuil van Sid. Toen ik op z’n kamer kwam, bleek hij enorm hoge koorts te hebben en jammerde hij dat hij hoofdpijn had. Meteen klonken er alarmbellen in mijn hoofd: wat als er echt iets mis is? Wat als hij bijv. hersenvliesontsteking heeft?  

Ik realiseerde me toen ook dat ik sinds ik moeder ben, niet meer zonder zorgen ben. Vanaf de eerste dag stel ik mezelf namelijk geregeld de vraag ‘wat als’ …

Wat als jullie iets overkomt? Wat moet ik dan?

Wat als ik een van jullie verlies? Hoe kan ik dan verder gaan?

Wat als er iets met mij gebeurt? Redden jullie het dan wel?

Wat als papa er niet meer is? Kunnen we dan met z’n drietjes door?

Wat als jullie groot zijn? Hoe gaan jullie worden?

Wat als jullie uit huis willen gaan? Kan ik jullie wel missen?

Wat als jullie ziek worden? Kan ik jullie dan verzorgen?

Wat als jullie de verkeerde mensen tegenkomen? Kan ik jullie dan waarschuwen?

Wat als jullie verkeerde keuzes maken? Kan ik die dan uit jullie hoofd praten?

Wat als jullie verdriet hebben? Kan ik jullie dan troosten?

Wat als mij iets overkomt? Kunnen jullie wel zonder mij?

Wat als we ooit ruzie krijgen? Lossen we dat dan weer op?

Wat als jullie ergens mee zitten? Komen jullie dan met me praten?

Wat als jullie verliefd worden? Delen jullie dat met mij?

Wat als jullie gekwetst worden? Komen jullie dan bij mij jullie uithuilen?

Wat als ik jullie wil beschermen? Kan ik dat mijn hele leven?

Wat als ik boos op jullie ben? Vergeven jullie me dan?

Wat als jullie in moeilijkheden zitten? Komen jullie dan naar mij?

Wat als jullie vragen hebben? Kan ik die allemaal beantwoorden?

Wat als jullie hulp nodig hebben? Kan ik die jullie bieden?

Toen Sid geboren werd, was het volgens mij mijn vader die zei “Zo, nu ben je nooit meer zonder zorgen”. En dat klopt denk ik ook wel. Want hoe goed het ook met mijn twee draken gaat, ik blijf toch altijd alert. Niet in de neurotische zin van het woord hoor, maar toch hoor ik mezelf geregeld ‘Voorzichtig!’, ‘Kijk uit!’ en meer van dat soort dingen roepen. Terwijl ik er dan vaak wel meteen achteraan denk dat ik ze gewoon hun ding moet laten doen. Ja, ze zullen vallen. Ja, ze zullen ziek worden. Ja, ze zullen tegenslagen krijgen. Ja, ze zullen op stap gaan later. En dat moet ook, that’s part of life (Maar toch, als ze hun vader en moeder achternagaan qua feestvieren, dan houd ik mijn hart vast)!

Als moeder heb je een enorme beschermingsdrang. Ik tenminste wel, en ik denk bijna iedere moeder. Geldt ook voor vaders trouwens. Ik denk dat M. niet echt reikhalzend uitkijkt naar de dag dat een of andere opgeschoten knul papa’s kleine meisje komt ophalen op zijn scooter. Want, en daar komt ie weer, wat als … 

Of wat denk je van die situaties dat je je kind kwijt bent? Sjezus, wat een hel is dat. Toen Sid 3 was, liep ik met hem en Liv (die nog in de kinderwagen lag toen) door de HEMA. Bij ons in Tilburg heeft deze twee uitgangen. Je raadt het al: Sid was ineens weg. Maar ja, waar ga je dan heen? Naar de voor- of achterkant van het pand?! Ik begon al wat gehaaster te lopen en wat zwaarder te ademen toen ik hem niet meer in de winkel kon ontdekken. Bij de achteruitgang aangekomen, wist een dame mij te vertellen dat ze zojuist een jongetje op een loopfiets naar buiten had zien gaan. Richting de winkelpassage. Toen sloeg de onrust helemaal toe. Ik heb Liv in de wagen bij haar achtergelaten en ben gaan rennen. Die winkelpassage in. Waar ik dus bij binnenkomst naar links en naar rechts kon gaan. Inmiddels flink in paniek rende ik naar rechts die passage in. Telkens met die welbekende vraag die door mijn hoofd ging: “Wat als hij is meegenomen door een vreemde?”, “Wat als hij hier niet heen is gegaan?”, “Wat als ik hem niet kan vinden?!”… Totdat ik vanuit mijn ooghoek een klein blond mannetje in een winkel zag staan. Ik ben naar binnen gerend en daar stond ie: mijn driejarige peuter, tussen twee verkoopsters in die hem hadden tegengehouden omdat ze het niet vertrouwden zo’n kleintje alleen. Hij was een beetje beduusd, maar verder prima in orde. Ik ben spontaan in huilen uitgebarsten.

En zo zijn er dus nog legio situaties op te noemen waarin de ‘Wat als-vraag’ rijst. Herkennen jullie dat? Maar ik heb iets bedacht. Want wat als ik gewoon eens niet zoveel nadenk over wat er is gebeurd en kan gaan gebeuren? Over hoe het was, hoe het is en hoe het kan zijn?

Wat als ik gewoon eens geniet? Van hoe mijn kids waren, hoe ze zijn en hoe ze gaan worden. Van het feit dat ik hun mama ben. En dat ook altijd blijf. Wat er ook gebeurt.

En Sid? Die had die nacht ‘gewoon’ koorts. Hij was al snel weer helemaal opgeknapt! Gelukkig maar, want wat als …

X

MANON (klik hier voor haar Instagram)  

 

De stiefmoeder van mijn dochter is vreselijk leuk!

Uit elkaar gaan met de vader (of moeder) van je kind(eren) is nooit leuk, ongeacht de reden. Als je zo’n besluit zelf of samen neemt, of dit besluit voor jou wordt genomen, wil je niets liever dan dat er op den duur een fantastisch leuke stiefvader of moeder in het leven van je kind komt. Iemand die lief en zorgzaam is, betrouwbaar is, die om jouw kind geeft, van jouw kind houdt en een aanvulling is in de opvoeding die je samen al hebt vormgegeven. Oké, helpen met spreekbeurten en werkstukken in elkaar flansen, surprises maken voor op school en fungeren als taxichauffeur voor speeldates, sport en dergelijke is ook niet verkeerd. Het oppakken van die kutklusjes maakt je natuurlijk extra fantastisch als stiefouder hé, dat snap je wel.   

 

 

Indy was 2,5 jaar toen haar vader en ik uit elkaar gingen. We gingen allebei onze eigen weg en in het begin was het zeker zoeken hoe we dit zo goed mogelijk met elkaar vorm konden geven, in het belang van Indy. Dat was ons gelukt en daar ben ik nog steeds onwijs blij om. Toen Bart – mijn huidige man – en ik een relatie kregen was het naast dat het super fijn was ook echt wel zoeken. Zeker toen we gingen samenwonen; ineens maakt een andere man ‘officieel’ deel uit van het leven van mijn dochter. Hij vindt ook ineens iets van haar gedrag en haar streken. Er zijn vaak genoeg momenten geweest dat ik dacht ‘Ehm, bemoei je er niet mee, het is mijn kind en ik weet het echt wel beter dan jij ja!’. Om die momenten verder te voorkomen en ons nieuwe gezinsleven vorm te geven hebben we duidelijke afspraken met elkaar gemaakt en besproken wat nu eigenlijk de rol is als stiefvader. Uiteindelijk groeide het mede opvoeden vanzelf, het had alleen wat tijd nodig.

Met 38 weken werd ik opgenomen met zwangerschapsvergiftiging, het ging snel slechter… DEEL II

Uiteindelijk had ik rond 15:15 uur 3 cm ontsluiting en konden mijn vliezen volledig doorgeprikt worden. Alsof die nacht nog niet erg genoeg was… die weeën ze waren niet op te vangen daarna. 

De ene naar de anderen en kon alleen maar op de bel drukken dat ik nu na boven wilde voor die F*king ruggenprik. Uiteindelijk waren mijn bloed plaatsjes weer stabiel en mocht ik een ruggenprik. Rond 18:30 kwam ik weer op de kamer, wauw ik was een heel ander mens en die ruggenprik was een makkie! Door die gekke weeën heb ik die prik niet eens gevoel. 

Ik kon weer even op adem komen. Toen ging de ontsluiting snel en zat ik rond 19:00uur op 7cm

Ik werd ontzettend goed verzorgd door de zusters, mijn man en mijn moeder wat een steun waren hun.

En toen begon opeens heel mijn lichaam te trillen? Ik had hier geen controle over en ik kon niet meer stoppen met trillen, dit was dus een reactie van mijn lichaam.

Rond 21:30 uur kreeg pers drang. Uiteindelijk mocht ik gaan persen en Jezus wat duurde mijn pers weeën lang voordat die op gang kwamen. Nooit gedacht dat ik zoveel moest geven het leek wel of ik niet te stoppen was, ik moest door gaan met alle kracht die ik had. 

Waar ik in hemelsnaam de kracht vandaan haalde? Ik weet het niet? 

met al me kracht heb ik een uur geperst en na 3x roepen dat ik niet meer kon was daar onze zoon om 22:31 werd Sèvn Damien op mijn buik gelegd. 

Wat een moment. 

Sèvn had moeite met ademen dit kwam moeilijk op gang, werd daarom vrijwel meteen mee genomen en kreeg wat zuurstof toegediend. Gelukkig hij huilde toen. 

2762 woog hij, terwijl hij geschat werd op 2500gram door de echo’s die wij hadden. 

yesss toch meer riep ik vanuit me bed, elke gram die er extra aan zat was voor mij een fijn gevoel. 

Maar ook omdat ik langer als 24u gebroken vliezen had gehad was Sèvn niet in orde, hij had een infectie en is die nacht aan een infuus gelegd met antibiotica en kreeg wat extra zuurstof. 

Mijn man en ik werden naar een andere kamer gebracht naar de bevalling en Sèvn werd op neon natologie gelegd. 

Dit was toch wel het ergste van de afgelopen 28uur, ik had een lege buik en me kind lag kamers verderop. Ik was kapot van al die uren bikkelen en moest wat gaan slapen, nja het waren een paar uurtjes slaap. 

De dagen erna heb ik me zo slecht gevoeld over: op de eerste plek me kind en op de tweede plek mijzelf! shit man die bloed druk die bleef hoog en wat voelde ik me daardoor slecht. 

We mochten zo vaak we wilde naar ons kindje, wat een strijder. Hij kreeg 7 dagen antibiotica en naar 2 dagen sloeg deze goed aan. 

Sèvn lag al snel in een warmte bedje en naar een dag of 3 was ook zijn temperatuur goed. 

Sèvn werd geboren als dysmatuur met 38+2 dagen. 

Te klein en te iel voor een zwangerschap van 38+2 weken. 

Maar naar de 4e dag deed hij het zo goed dat hij bij ons op de kamer mocht komen. Wij hadden ons kindje bij ons en wij hebben enorm genoten. hier waren we zo aan toe. Daar was dan mijn/onze roze wolk eindelijk het gevoel van pure geluk. 

Uiteindelijk hebben we 8 dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik ging naar huis met medicatie voor mijn bloeddruk omdat deze nog steeds 130/95 was. 

Ik werd in de rolstoel naar buiten gereden met Sèvn in de maxicosi op schoot. Ik kon niet lopen en had nog een veel te hoge onder druk maar ik ben nog nooit zo zelf verzekerd ergens de deur uit gegaan. 

Ik ben moeder geworden en dat heeft heel mijn leven veranderd. 

Moeder geworden van een prachtige gezonde zoon. Ik heb hem gedragen en ik heb hem gebaard naar zo veel uren afzien, we hebben het geflikt. En nu gaan we genieten als gezin en word ik nog goed in de gaten gehouden.

Uiteindelijk heb ik nog 8 weken medicatie moeten slikken maar ben ik er vanaf gekomen. 

Ook jonge mama’s kunnen dit overkomen ik was 23 jaar toen ik beviel.

Ik ben nu 24 en trotse mama die nog steeds volop geniet!

 

 

DEMI

+ Meer berichten