Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Bevallingsverhaal: een knip en een pomp en daar was onze zoon

“”

Maandenlang keek ik uit naar het moment dat ik ontspannen thuis zat en de weeën van het ene op het andere moment zouden beginnen of mijn vliezen spontaan zouden breken, of ik hield me bezig met opletten tijdens het plassen: zou ik de slijmprop al verliezen? Ik droomde van een thuisbevalling en had deze al zo goed als het kon uitgedacht in mijn bevalplan. De thuisbevalling zonder poespas, pijnstilling en alles doen op eigen kracht kon ik vergeten. Onze baby gaf een heel duidelijk signaal af: je kunt zolang wachten als je zelf wilt, maar ik kom niet vanzelf.

Met behulp van een ballonkatheter werd mijn baarmoedermond rijp gemaakt. De volgende dag mocht ik mij om 07:00ur in het centrum voor geboortezorg melden om ingeleid te worden. Wat vond ik dit spannend… gisteren wist ik gewoon al dat mijn baby vandaag geboren zou worden. Dat was een gek idee, maar na 41 weken en 4 dagen zwangerschap was ik er toch echt al wel klaar voor om eindelijk onze zoon of dochter te mogen ontmoeten.

Daar lag ik dan ineens in het ziekenhuis met alle bijbehorende poespas. Om 08:00 werd de eerste controle uitgevoerd. Het ballonnetje werd verwijderd, vliezen werden gebroken en ik kreeg oxytocine om de weeën op te wekken. Daarna ging alles heel snel, te snel. Ik kreeg een weeënstorm. De weeën kwamen zo snel en zo heftig dat ik deze niet kon opvangen. Daar lag ik dan: miss anti ruggenprik die halverwege de dag vroeg om een ruggenprik. Ik voelde me schuldig, alsof ik faalde, maar wat was ik er uiteindelijk blij mee. Wat een verademing, ik kon weer lachen, praten en zelfs proberen om mijn ogen even dicht te doen. Tussen de weeën door lag ik te trillen en te klappertanden in bed. Niet omdat ik het koud had, maar, zo verklaarde de verpleegkundige, vanwege de weinige energie (dankzij niet kunnen slapen van de zenuwen en de energie zuigende weeën), en door de adrenaline.

De ontsluiting verliep voorspoedig, elke controle was positief, de verloskundige verwachtte zelfs dat we voor het avondeten weer thuis zouden zijn. Dit was positief en hoopgevend, maar zij kon ook niet voorspellen dat ze hier compleet naast zou zitten. Om 16:30 kregen we te horen dat ik volledige ontsluiting had. Starten met persen werd echter afgeraden: de baby lag te hoog. De persdrang was ook totaal niet aanwezig, de persweeën daarentegen wel. Dat betekende afwachten en ondertussen weeën wegpuffen. De hartslag van de baby bleef uitstekend het was nu letterlijk afwachten tot het echte werk zou beginnen. Om 20:15 begon ik een beetje druk te voelen en kon ik me niet meer inhouden, de baby moest eruit. Daar staan dan ineens drie man sterk om je heen te roepen dat je tijdens je wee drie keer moet in- en uitademen en vooral zo lang mogelijk moet persen. Ademhalen was nog nooit zo moeilijk, hoe doen andere vrouwen dit? Zachtjes hoorde ik mijn vriend me aanmoedigen.

Na driekwartier vond er overleg plaats met de gynaecoloog. Het duurde allemaal best wel lang en er zat weinig schot in. De verpleegkundige bereidde ons voor op een mogelijke keizersnede. Ik kon alleen maar denken: “prima, als ik hier maar vanaf ben, ik kan niet meer, de energie is op”, en “hadden jullie dit niet wat eerder kunnen bedenken?”.

We kregen tot 21:30uur de tijd, dan zou de gynaecoloog komen kijken hoe het er voor stond en zou er een beslissing gemaakt worden: of een keizersnede of een vacuümpomp. Aangemoedigd door de verloskundige, verpleegkundige, verloskundige in opleiding en mijn vriend bleef ik ondertussen doorgaan. Ik gebruikte alle kracht die ik in mij had en verbaasde mezelf met een soort oerkracht. Om 21:30 ging alles in rap tempo. De gynaecoloog was positief verbaasd en kon ons vertellen dat de vacuümpomp voldoende zou zijn. Ik werd ingeknipt en de pomp werd op het hoofdje van de baby bevestigd. Ik moest nog twee weeën benutten en toen schoot de baby in de armen van de gynaecoloog. Een jongetje, een compleet, gezond mooi jongetje. Wat een verrassing! Onze zoon is op 1 november 2018 om 21:42 geboren. Twee minuten later had de gynaecoloog de volledige placenta al in haar handen. Vol verbazing keek ik naar die onsmakelijke zak in haar handen en vroeg: “is dat al de placenta?”. Ik geloofde het niet, omdat ik wist dat dit meestal wel een poosje duurde en vrouwen daar ook nog wat moeite voor moeten doen. Het was toch echt daadwerkelijk de volledige placenta al. Ik kon achterover leunen, mijn kind knuffelen, huilen van geluk en ontlading. Ondertussen werd de boel van onderen dicht gestikt en besefte ik me dat ik nu echt mama ben, wat een prachtige, maar verantwoordelijke titel!

Tevreden, moe, gelukkig en emotioneel kon ik om 02:00 uur eindelijk mijn ogen dicht doen en deelde ik voor het eerst in mijn leven een kamer met mijn complete gezinnetje.

YENTL

Brief aan mijn toekomstige ik van 50 jaar oud

Het is april 2019 nu, gek he, die goeie oude tijd? 

Vin is 4 jaar, Lilly-Mae is net 1 jaar. Je kunt het je nu niet meer voorstellen maar in deze tijd heb je geleefd op een kwartier slaap per 48 uur. Vin zijn stopwoord is op dit moment “echt?” en Lilly-Mae krijst continu omdat ze blijkbaar op geen enkel moment haar zin krijgt. De dagen zijn lang en je faket vaker een toilet bezoek dan.. Wat anders. Je leeft van wasmand naar stofzuiger en door naar de emmer met sop. Je vliegt van huis naar school, door naar de fysio, naar de tandarts, naar de supermarkt, naar de dokter, naar.. Ja, nouja allerlei plekken waar in ieder geval te veel mensen en te weinig bedden zijn. De kinderen zijn intens. Hilarisch wel, maar ook zo intens. Wat een bofkont ben je ook, met twee van die navelstrengen met roodharige kopietjes van jou eraan. Hopelijk zijn ze inmiddels doorgeknipt. Je hebt minimaal één keer per week een mental breakdown, waarbij je al kwijlend staat te janken en schreeuwen dat je het allemaal niet meer aan kunt. Om vervolgens naar die mooie gezichtjes te kijken en je je weer beseft waarvoor je het allemaal doet. Je raapt jezelf weer bij elkaar en gaat door. Elke. Fucking. Week. Opnieuw. 

Wanneer je even een klaag- of zeurmomentje over je zo zware leven met deze twee rooie draken hebt, krijg je van iedereen te horen “dat je er zo veel voor terug krijgt”. Ik kan het me nu nog niet helemaal voorstellen, maar hoop dat jij inmiddels wel kunt vertellen op welk moment exact je dan iets terug hebt gekregen. Is het geld? Want die centen vliegen er momenteel ook als gekken uit met die twee koters. 

Ik ga er van uit dat je nog steeds een aangetrouwde van Meurs bent, dus je gaat nu richting het 30 jarig jubileum. Geef Roy maar wat van zijn favoriete bezigheid.. Hij doet zijn best. Nu in ieder geval dan, ik weet niet of het over 23 jaar nog steeds zo is. Maar ach, hij bedoeld het allemaal zo goed. En momenteel heb je geen tijd voor fatsoenlijke bedankjes. Je bedenkt je elke dag wel een keer dat een nieuwe boormachine erg handig voor hem zou zijn, maar tegen de tijd dat je een moment vindt om er één voor hem te halen zijn de winkels al gesloten. Hebben jullie nu überhaupt nog wel winkels? 

Afijn, de reden voor deze brief is vooral dat ik een opdracht voor je heb. Boek zo meteen een hotel voor komend weekend, koop het boek, of ebook, (of dat wat jullie nu hebben..) dat je al een poos wil lezen, met een stuk of tien repen chocola en een fles wijn. Zeg tegen Roy en de kinderen (en hopelijk kleinkinderen) dat je dit weekend niet bereikbaar bent en neem dat mega dure haarmasker mee. Nu heb je namelijk wel de tijd om het de volledige 10 minuten in te laten trekken. Slaap het hele weekend, kijk wat tv -als dat nog bestaat- en huil en eet zo veel je wilt.

En als iemand commentaar heeft of aan je vraagt waarom, vertel ze dan dat je “ik” van 23 jaar geleden op dit moment niets liever zou willen dan exact het bovenstaande. Jij zult er nu vast de wereld voor over hebben om de tijd terug te draaien en de kinderen op deze leeftijd te zien. En ik geniet ook heus van ieder moment, maar wat meer tijd voor mezelf klinkt me als muziek in de oren.

Vertel de kinderen dat ik 23 jaar geleden al enorm trots op ze was, zelfs zonder te weten wat ze zouden gaan doen met hun leven. Of ze nou hebben gestudeerd of niet. Ik ben trots. Trots op de persoontjes die ze nu al zijn, dodelijk vermoeiend, maar tegelijkertijd de leukste mensjes van de hele wereld. Ik hou van ze, elke dag weer meer. Dus waarschijnlijk klap jij inmiddels uit elkaar van liefde. Ik hoop dat ze mij, en jou dus ook, dankbaar zijn. Dat ze weten dat ik mijn best heb gedaan. En altijd zal blijven doen. Dat ik mezelf met veel liefde vaak heb weggecijferd voor hun geluk. Ik hoop dat ze gelukkig zijn. En dat jij dat ook bent. Want dat verdienen we.

Dikke kus, je jou van 23 jaar geleden.

Ik heb even rondgekeken en volgens mij ben ik een luie moeder

Soms voel ik mij een beetje tekortschieten als het gaat om het actief, educatief entertainen van onze dochter. Het is misschien tijd om eens uit de kast te komen en te vertellen wat voor moeder ik nou eigenlijk echt ben. Namelijk een luie moeder. Ik voldoe aan een aantal eisen van een loedermoeder, maar bij een loedermoeder denk ik zelf eerder aan een kettingrokende, dagelijks vodkadrinkende moeder van zielige, vieze, verwaarloosde kinderen.

Ik neem nog wel de moeite om af en toe een wasje te draaien en we douchen ook regelmatig. Als ik goed gemutst ben deel ik zelfs mijn eten met onze dochter. Als dat geen liefde is! De term loedermoeder is dus misschien wat overdreven. Maar een luie moeder ben ik zeker.

Wat is een gezonde hoeveelheid aandacht die je aan een peuter zou moeten geven? Ik spreek wel eens ouders die vertellen dat ze het de hele dag zo druk hebben met hun kind. Dan vraag ik me af wat deze ouders allemaal doen met hun kind(eren). Staat de hele dag dan in het teken van samen spelen?

Ik vind het juist goed als kinderen zélf spelen, zodat wij als ouder ook even kunnen bankhangen en kunnen uitrusten ze leren om zichzelf te vermaken en dat ze leren om hun eigen fantasie aan te spreken.

Volgens mij is het belangrijk dat een kind zich gezien en gehoord voelt, dat er genoeg geknuffeld wordt, dat er genoeg gelegenheid is om veilig te spelen en dat er iemand dankbaar reageert als er weer een luchtig thee’tje wordt geserveerd. Daar zijn wij dan ook echt niet te beroerd voor. Maar zodra er van mij gevraagd wordt om een halfuur lang met alle poppen en knuffels thee te drinken op een houten kinderstoeltje, ben ik alweer minder enthousiast.

Bij mijn ouders thuis worden er wekelijks hele poppenverjaarsfeestjes georganiseerd. Ze zingen alle verjaardagshits uit volle borst, iedereen krijgt een stukje van de plastic taart en alle poppen en knuffels die op visite zijn krijgen een kopje thee. Wanneer dat riedeltje klaar is begint het hele feest opnieuw, want dan is de volgende pop of knuffel jarig. Ook mijn schoonmoeder is superactief als ze oppast. Ze spelen uren in de speeltuin, ze puzzelen, kleuren, knippen, plakken en verven tot oma helemaal uitgeput is.

Het is maar goed dat Jessie zulke actieve oma’s heeft en naar de opvang gaat, want ik heb hier dus echt geen tijd voor de kracht niet voor. Kijk, die aandacht, die vind ik belangrijk. Kusjes, knuffels en ons samen af en toe als twee randdebielen gedragen, kan ik zelf ook oprecht geen genoeg van krijgen. Soms doen we dansjes en gaan we (een half uurtje, niet 2 uur) naar de speeltuin. Ik ben ook nooit te beroerd voor een goed gesprek – “Maar waarom woont de slak dan alleen buiten? Heeft hij geen mama? Ik vind het zielig. Mag de slak bij ons wonen?” – of om mee te spelen in een toneelstuk. Dan speel ik een zeer hongerige klant in mijn dochters kookwinkeltje en wordt ik gedwongen om ijs te kopen. Het zijn zeer bijzondere ijsjes, want ze komen uit de oven en kosten gratis eulo. Als ik enthousiast genoeg aan mijn luchtige ijsje lik, geeft de verkoopster mij 5 eulo en krijg ik nog een ijsje. Dat vind ik nou een goeie deal. Ik vind het ook echt superleuk om te zien hoe Jes helemaal in het spel opgaat. Maar na 3 ijsjes heb ik het wel gehad en wil ik gewoon weer even verder met mijn bezigheden, of zitten en dom voor me uitkijken. Dan is het tijd dat ze zichzelf moet vermaken en dat kan ze hartstikke goed. Ik denk dat dit komt door ons luie ouderschap. Ja ik zeg ‘ons’ want mijn man is geen haar beter hoor!

Ik heb eens voorzichtig onderzoek gedaan onder mijn mede-ouders. Ik was benieuwd wat zij zoal doen met hun kroost. Een van de favorieten onder de ondervraagden is puzzelen. Puzzelen is goed voor de ontwikkeling van de hersentjes. In theorie is puzzelen ook leuk. Allemaal vrolijke gekleurde stukjes, je kijkt welke in elkaar passen en voilà, daar is een mooi plaatje van Winnie de Poeh en een Lollifant. Enig. Behalve als ik puzzel met mijn peuter. Mijn peuter denkt namelijk dat bloemen wel in de lucht kunnen zweven en dat hoekstukjes wel in het midden van de puzzel zullen passen. Geen zorgen hoor, volgens mijn moeder was ik vroeger net zo dramatisch slecht in puzzelen en het is helemaal goed gekomen met mij. Ik heb laatst nog een afbeelding van een hooiberg van 5000 stukjes in elkaar gepuzzeld.

Boekjes lezen is ook favoriet onder de ondervraagden. Lezen is goed voor de woordenschat en taal- en spraakontwikkeling. Ik denk ook wel dat het van toegevoegde waarde is, alleen vind ik er dus echt niks aan. Een of twee keer een boekje is leuk, maar na de vierde keer weet ik het wel en na de 46e keer wil ik het boekje in de tuinkachel mieteren.

Boekjes lezen voor het slapengaan lijkt wel een soort fundament van een goede opvoeding. Alsof je per definitie geen toegewijde ouder bent als je geen zin hebt om elke dag boekjes te lezen. Wij lezen niet elke dag boekjes voor en ik vind ons hartstikke toegewijde ouders. Wij lezen soms overdag, soms ’s avonds en soms voor het slapengaan een boekje voor. Ik vind het niet logisch om mezelf op te leggen elke avond een boekje voor te lezen. Als ik dat elke avond doe, rekent Jes er op. Dus als ik dan een keer afwijk van het programma omdat er beneden gezellige visite en een fles Rioja op me wachten, heb ik een hok vol herrie. Ook is het voor iedereen nog specialer als we wel een keer een boekje lezen voor het slapengaan. Een verrast, blij, dankbaar koppie. Dat is toch heerlijk.  Onze dochter is nu 2.5 jaar en kletst de oren van ons kop, in best uitgebreide, goedlopende zinnen, dus als je zelf genoeg praat is elke dag voorlezen niet nodig. Denk ik.

Een andere activiteit wat ouders graag doen is bakken. Samen koekjes of cake bakken. Dat opeten lijkt me vooral een leuke bezigheid. Misschien moet ik deze maar eens proberen.

De activiteit waar ik het meest hekel aan heb is knutselen. Knutselen is goed voor de creatieve geest, goed voor de motoriek en vast voor nog een aantal dingen. Ik ben er ook groot voorstander van dat Jessie regelmatig creatief bezig is, maar waarom moet dat hier? Ze gaat naar de opvang, ze heeft oma’s en tantes. Dat is toch wel genoeg geknutsel in een week?

Naomi je wilde een kind, dus deal met de consequenties: weinig slaap, veel werk en veel troep. Nadat Jes voor de zesde keer vroeg of ze een keer thuis mocht knutselen, zijn we dus vanmorgen naar de action gegaan. We hebben papier, scharen, lijm, verf, kwasten, stempels en nog wat van die zooi gehaald. Natuurlijk moest er ook metéen geknutseld worden, dus daar gingen we dan. Ik ben 10 minuten bezig geweest met de voorbereiding en de veiligheidsinstructies. Daarna moest ik monitoren, ingrijpen en begeleiden om te voorkomen dat ze zichzelf aan haar stoel vast zou lijmen, en toen ze het na 20 minuten zat was heb ik er 10 minuten over gedaan om de troep weer op te ruimen.

Knutselen is níet geschikt voor de luie ouder! Volgende keer als ze weer vraagt of ze mag knutselen zal ik een filmpje voorstellen…

Gelukkig is het weer lente, want buitenspelen is voor peuter en ouder de fijnste bezigheid!

‘Uit de 20-wekenecho bleek ons meisje te klein’, mama Lisa had een naar voorgevoel DEEL II

DEEL I nog niet gelezen!? Klik hier!

 

 

In de auto zei ik nog: “Laten ze het er maar uithalen, ik kan niet meer en wil eigenlijk ook niet meer”. Dus bij de uitslag van de suikertest en schildklier, die overigens goed waren, sprak ik letterlijk uit: “Ik ben zo bang dat de ze dood gaat in mij buik, ik voel mij echt niet goed!”. Ga maar liggen dan gaan we gelijk even kijken, werd er weer door een andere gynaecoloog gezegd (zo gaat dat blijkbaar…. je hebt steeds weer een ander waarbij je op controle komt). Op het beeldscherm zagen we een bewegelijke dame met hartslag. “Kijk, niets aan de hand. Het goed met jullie actieve dame. Als we ook maar iets van indicatie hebben dat het niet goed gaat of je baby in gevaar is nemen we je op, maar daar ziet het nu echt niet naar uit”. Voor het eerst waren we gerustgesteld. We kregen letterlijk en figuurlijk weer wat lucht. Het beklemmende, drukkende gevoel wat ons in de greep had nam iets af. Tot die donderdag 21 februari in diezelfde week nog. Ik stond die morgen op en zou naar een vriendin gaan met Cas. Ik voelde haar rond 7:00 normaal gesproken bewegen. Die ochtend voelde ik haar niet ’s morgens. Ik werd onrustig, maar ik was immers druk met spullen pakken en drukte dat gevoel weg. ’s Middags bracht ik Cas naar mijn moeder, want ik ging naar mijn diplomauitreiking. Het eerste wat mijn docent vroeg: “Hoe gaat het nu met jullie kinderen?”. Nou met Cas goed, maar met deze en wees nog naar mijn buik wat minder. Kort vertelde ik haar het verhaal. Eindelijk had ik na al die jaren mijn diploma in handen. Toch kreeg ik het gevoel van 100% blijdschap niet. De onrust bleef maar in mijn lijf. ’s Avonds bracht ik Cas naar bed en ging zelf ook liggen. De paniek kon ik nu niet meer weghouden. Ik had haar de hele dag niet gevoeld. Op mijn linker zij liggen, drukken op mijn buik, heen en weer rollen. Ergens werd ik een soort nijdig! “Kom op nou, dame!!!! Laat eens van je horen…..” Die nacht hebben we weer geen oog dicht gedaan. We twijfelden nog om te bellen naar het WKZ, maar nu weerhield iets mij. Ze zal wel slapen. We besloten de volgende ochtend te bellen als ik haar nog niet had gevoeld. De morgen van 22 februari 2019 brak aan. Ik belde direct het WKZ, want ik had nog geen beweging gevoeld. Aan de telefoon zei ik nog: “Misschien bel ik voor niets, maar ik ben er niet gerust op…”. Iets voor half 8 zaten we al in de auto en we zeiden nog tegen elkaar dat we het maar beter even konden laten checken. Deze mindfuck moest ophouden. De onzekerheid en angst was ons echt teveel nu. Dit keer konden we ons melden op de verlosafdeling. We moesten even plaats nemen in een zitje dat zich bevond tussen de verlosafdeling en de neonatale afdeling. Mijn blik viel direct op de neonatologie en ik kreeg gelijk de gedachte dat we daar vandaag wel eens terecht zouden kunnen komen. Na een dikke tien minuten die uren leken te duren, werden we opgehaald door Barbara. Zij nam ons weer mee naar beneden waar ik direct kon gaan liggen voor een echo. Mijn man nam onbewust-bewust plaats op een stoel waar hij het echo scherm niet kon zien. Barbara vroeg hem erbij, zodat hij het wel zou kunnen zien. Ik voelde de gel zich verspreiden en zag onrust in de blikken van mijn man en Barbara. Toen kwamen na een minuut de woorden van Barbara: “Ik kan geen hartslag meer vinden”. Deze ene zin had de hele toekomst die we voor ogen hadden weggemaaid. Ik krijste het uit van ongeloof, verdriet en pijn! Ik smeekte Barbara dat zij mijn meisje moest redden. Ze moest mij helpen. Maar ze kon niets meer. Mijn meisje, mijn kleine meisje was ons allemaal ontglipt.

Ons gezinsleven met een vader als militair is op zijn zachts gezegd heftig…

Inmiddels ben ik 7 jaar samen met mijn man waarvan 4 getrouwd. Gino is al ruim 10 jaar militair. Toen we elkaar net leerde kennen was ik zo ontzettend geïnteresseerd in zijn werk, vond ik de uitzending(destijds Afghanistan) ontzettend spannend en nieuw en bijzonder. We woonden nog thuis en waren onbezorgd. De oefeningen en het missen van elkaar waren prima te behappen. Het waren weekjes.  De tweede uitzending werd al iets ingewikkelder. We hadden onze eerste nieuwbouwwoning gekocht. Moesten ineens geregistreerd partners worden omdat als hem iets zou overkomen ik nergens recht op had. De communicatie over het huis en alle opties die we wilden nemen verliep via vreselijk slechte telefoongesprekken. Halverwege het gesprek viel de verbinding weg. Ik stuurde alle documenten op en hij moest zijn mening er over geven zodat ik met de geregelde volmacht alles kon regelen. De angst die ik had toen hij in Mali zat. Dingen waar niemand ooit aan kan wennen. Bij thuiskomst ben ik uiteindelijk ten huwelijk gevraagd door de man die op papier al mijn man was. Maar waarbij ik altijd geroepen had dat hij op zijn knieën moest gaan. Dat ik een bruiloft kreeg waar ik als jong meisje van droomde in een prachtige jurk. En waarbij ik zweerde dat we echt niet meteen het volgende jaar hoefden te trouwen hoor, little did he know.

Dan was daar ineens het moment dat onze kinderwens er was. Eigenlijk direct na de bruiloft. Wat pijnlijk genoeg 3 jaar op zich liet wachten en er maanden waren waarbij we de behandeling moesten cancelen omdat hij in het buitenland zat voor een oefening. Tot dusver, ik redde mezelf prima. Ik at veel bij mijn moeder of schoonmoeder, want voor mezelf koken is nooit mijn hobby geweest. Werkte fulltime en vermaakte mij prima. Dat totaal je eigen ding kunnen doen was zo ongelofelijk fijn. Dat ging trouwens wel gepaard met een berg aan eenzaamheid. Want alleen op de bank zitten, alleen naar bed gaan, en alleen op verjaardagen en feestjes moeten verschijnen is niet leuk. Sterker nog ik raad het niemand aan. En als ik op dit moment geweten had hoe zwaar dat was toen ik aan deze relatie begon, had ik denk ik anders gekozen. Ik heb niet voor dit leven gekozen, maar voor hem. En de rest kreeg ik er gratis en voor niets bij.

Eindelijk werd ik zwanger. En op dat moment is er iets in mij veranderd. Dat onbezorgd en onbevangen zijn en je eigen ding kunnen doen stond ineens in het teken van een klein mensje wat in mij groeide. Ook al was hij op oefening tijdens de zwangerschap. Ik was niet meer alleen. Dat alleen zijn was ik al een jaar niet meer sinds de aanschaf van onze hond. Maar nu had ik iemand om voor te vechten. Mijn bed uit te komen in het weekend als ik er totaal geen zin meer in had. Dat toekomst beeld gaf mij hoop. Er is elke dag van de week afleiding en gezelligheid om mij heen. Want begrijp me niet verkeerd, zoals ik hierboven aangaf kan ik goed alleen zijn en heb ik dat nodig. Maar tegelijkertijd vereenzaam ik ook als ik niet goed in mijn vel zit. Houd ik het liefst iedereen op afstand. Als het gemis te groot wordt. En kamp ik al jaren met depressies. Dus godzijdank had ik een nieuw levensdoel als ons kindje geboren zou worden.

Toen ik 32 weken zwanger was ging Gino op oefening naar Duitsland. Ik zou tot 34 weken werken en ik was vastberaden dat zonder problemen te halen. Dat ging mij ook prima af. We hadden van te voren alles geregeld. De box stond klaar en in mijn laatste weken verlof zou ik alle wasjes op mijn gemakje gaan doen. We zouden samen de laatste 4 weken gaan genieten. Gino zou namelijk thuiskomen als ik 36 weken zwanger was. Die arme schat was nog geen week onderweg en ik heb het SITCEN moeten bellen. Het noodnummer van Defensie als je militair per direct naar huis moet komen. Ik heb met gebroken vliezen moeten bellen. Jankend aan de telefoon of hij alsjeblieft zo snel mogelijk naar Nederland kon komen. Het vervolg hier van is bekend. Jake kwam te vroeg en was doodziek. Voor Gino ontzettend moeilijk. Met zijn hoofd nog op oefening, ligt je vrouw ineens in het ziekenhuis om je kind geboren te laten worden.

Sinds ik mama ben, is er iets veranderd. Ben ik van een zelfstandige onafhankelijke vrouw naar een aanhankelijke, onzekere thuisfronter getransformeerd. Want het feit dat hem iets kan overkomen is al niet heel rustgevend, maar ik ben niet meer alleen thuis. Ik zit hier met een klein mensje die zijn papa zo nodig heeft. En tevens heb ik ook steun nodig sinds ik met mezelf worstel. Oefeningen zijn killing voor mij. Het is de dagen afstrepen en overleven tot hij er weer is. Ik moet vervolgens hemel en aarde bewegen om de opvang van Jake in goede banen te leiden op mijn werkdagen. Wie haalt hem op, wie geeft hem eten. Zelf naar huis racen om hem nog te zien voor hij slaapt. En niet te vergeten, waar mijn angst nog meer gevoed werd. De tijd dat PTSS net geconstateerd was. Ik was 2 volle weken alleen met mijn mini baby. In die tijd durfde ik niet eens alleen te zijn met Jake overdag, laat staan in de nacht. Hij sliep nog heerlijk in de co-sleeper dicht bij mij, maar ik lag met 1 oog open omdat ik de enige was die op hem kon letten. De enige die moest handelen als hij weer een ademstop kreeg of mega benauwd werd. Ik had gewoon geen back up. 4 oefeningen in een jaar tijd verder, kan ik zeggen dat ik momenteel iets rustiger kan slapen. Slapen kan ik het nog steeds niet noemen. Meer uitrusten met ogen half open. Ik kan er gewoon niks aan doen. Maar die verantwoordelijkheid bevliegt mij soms zo.

Jake zijn eerste lachjes heeft hij gemist, en zo nog tal van dingen die ik heb moeten filmen. Ik stuur ze met pijn in  mijn hart naar hem toe, wetende dat hij niets liever wil dan dit samen met mij meemaken. Het is voor ons alle drie niet makkelijk.

Nou moet ik wel zeggen dat er iets fijn is aan dit alles, Jake is een enorm mama’s kindje. Hij is extra aanhankelijk(ja soms tot vervelends toe, maar geheel te begrijpen) en is doodsbang dat ik ook weg ga. Jake heeft nooit last van verlatingsangst gehad. In de tijd dat het bij baby’s voor kan komen waren we ook fijn met z’n drieën. Maar sinds afgelopen week, is er ook bij Jake iets veranderd. Dat arme mannetje is zo overstuur als ik weg ga. Als ik filmpjes of foto’s bekijk van Gino begrijpt hij het totaal niet. Roept hij soms een uur om papa. Ik kan hem nog niet uitleggen dat papa werkt, en over een paar weekjes weer thuis is. Tot die tijd word ik overladen met knuffels en kusjes, en alles wat ik mis aan liefde geeft hij mij op de momenten extra. Wat hoop ik dat dit in de toekomst makkelijker gaat zijn. Dat ik aftelkalenders kan maken en elke dag een vakje kan wegkrassen met hem. Dat het voor hem inzichtelijk wordt hoe lang het nog duurt. Ik wil niet eens denken aan uitzendingen. Die weken zijn al heftig, laat staan een paar maanden. Tot nu toe heeft Gino twee uitzendingen doorgegeven aan een collega. Een toen ik hoogzwanger was, en een toen Jake een paar maanden was. J gezondheid liet het niet toe. Dus ik weet dat de kans heel groot is dat het dit jaar nog gaat gebeuren. Ik probeer er vooral niet over na te denken want het kwelt mij alleen maar.

Op het moment dat ik alles net op de rit heb en ritme gevonden heb in het alleen zijn, staat hij weer in de woonkamer. We moeten alle drie schakelen. Ik moet wennen aan het alles niet meer zelf hoeven doen. Hij moet wennen aan de alledaagse dingen in het gezinsleven, en Jake moet eerst een half uur de kat uit de boom kijken en verontwaardigd mijn kant op kijken hoe het ineens kan dat papa voor zijn neus staat. Dat is moeilijk. Ik geef altijd een soort briefing hoe de zaken er voor staan qua eet en slaap patroon. Want ja, dat kleine draakje gooit altijd alles ineens om als ik alleen ben. Als we na een paar dagen weer aan elkaar gewend zijn, is het oké. Zijn we ontzettend blij en gelukkig als gezin. Doen werkelijk álles samen, tot luiers verschonen aan toe. Noem het raar, of overdreven. Dit doen wij zo. Omdat de tijd zo kostbaar is. Het vaak van korte duur is. Het weken aftellen is tot de volgende oefening weer voor de deur staat. We kunnen elkaar af en toe wel schieten. En het is voor ons ook echt goed om niet 24/7 op elkaars lip te zitten. Maar dit leven als parttime alleenstaande mama maakt het allemaal meer dan waard als we weer samen zijn als gezin. Hoe wij dit doen, ik ben er zo trots op.

Liefs Lisa

Daar was baby Seth, ik kwam er snel achter dat ik het moederschap niet in mijn eentje kon

Je krijgt er zo veel voor terug.

‘Als je daarmee een kapotte doos en gebroken nachten bedoeld wel’.

50-80% van de moeders hebben na de bevalling last van stemmingswisselingen, die stemmingswisselingen vinden meestal plaats in de derde tot tiende dag na de bevalling en zijn een normale reactie van je lichaam door je hormonen. Bij 10-20% van de moeders houdt dit gevoel maandenlang aan, dan kan het zijn dat er sprake is van een postnatale depressie.

Heftig vond ik het om moeder te worden. Ik keek zo uit naar die roze wolk die iedereen je beloofd maar hij was er totaal niet. Eerlijk? Ik vond er gewoon geen reet aan die eerste weken, wat zeg ik, Seth gaat nu richting zeven maanden en ik begin het eindelijk sinds een paar weken pas echt leuk te vinden.

Kinderwens

Onze eerste zwangerschap is anders gelopen dan we hadden gehoopt, met 23 weken ben ik op 8 oktober 2017 bevallen van ons eerste kindje Vik nadat we slecht nieuws kregen tijdens de 20-weken echo. Maar daarmee werd onze wens voor een kindje alleen maar groter, een gezond kindje die we mee naar huis konden nemen om voor te zorgen.

We zouden mijn lichaam de tijd geven die het nodig had om te herstellen en de onderzoeken afwachten om te zien of de afwijking die Vik had erfelijk was of ‘een foutje van de natuur’. Het was een mega grote stomme oneerlijke fout van de natuur maar niets wat consequenties had voor een eventuele volgende zwangerschap. We waren blij dat ik niet lang daarna opnieuw in verwachting was.

Doodeng vond ik het om opnieuw een kindje in mijn buik te voelen, gespannen gingen wij dan ook naar de 20-weken echo. Tot die tijd waren we een beetje terughoudend in onze blijdschap maar alles zag er goed uit dus we probeerden het verdriet en de angst wat meer los te laten.

En dat lukte ook wel, maar toch merkte ik dat er een afstand bleef tussen mij en de baby in mijn buik. Een afstand die er tussen mij en Vik nooit is geweest. Vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was van Vik was ik helemaal in de wolken maar dat intens blije gevoel bleef dit keer een beetje vlak. Ik verheugde me wel op zijn komst, maar wilde ook vooral gewoon niet meer zwanger zijn.

Ik was 18 oktober 2018 uitgerekend maar zei vanaf het begin van de zwangerschap dat deze baby eerder zou komen. Hij zou er zijn vóór de eerste verjaardag van Vik. Op 24 september 2018 werd ik voor de tweede keer moeder. De baby waar ik naar uit had gekeken was er, Seth Pelle. Kerngezond.

Roze wolk

Ik hoor het mezelf nog zeggen ‘ook saai, zo’n baby die altijd slaapt’. De eerste twee weken waren fantastisch! Toen ging de baby aan en dat is waar mijn roze wolk eindigde. Vreselijk, dat gehuil. Ik kon het niet aanhoren. Er brak een periode aan waarin Tom, mijn vriend voor werk van huis ging en Seth huilde van zijn ene voeding tot de volgende. Ik was nog niet gewend aan een baby die geen geluid maakte laat staan aan deze baby die mij flink op de proef stelde. Wie was überhaupt deze baby?

Dit was ook de periode waarin ik zelf voor het eerst brak.

Ik voelde het gewoon niet, dat intense moedergevoel. Ook al wist ik dat ik enorm veel van Seth hield, het lukte me niet om dat altijd te voelen en de moeder te zijn die ik me had voorgesteld te zullen zijn.

De eerste periode weigerde ik ook alle hulp, alles zelf doen, ik was toch degene die een kind wilde? Dat kon ik prima alleen. En moe? dat was ik ook niet, viel allemaal nog wel reuze mee zei ik dan. Die lat lekker hoog, baby op tijd verzorgd, het huis opgeruimd en schoon, de boodschappen gedaan en er zelf ook nog een beetje ok uitzien.

Het duurde niet lang voordat ik erachter kwam dat ik het niet in mijn eentje kon. Op dagen dat Tom thuis was ging het wel redelijk met me, dan lukte het me om de show weer op te voeren. Wat was ik blij en gelukkig en wat een prachtige baby hadden we. Maar ook hij wist wel beter. Op dagen dat hij niet thuis was had ik niemand om voor te acteren en wilde ik het liefst mijn huilende baby in zijn bed leggen en de deur dichttrekken. ‘Opgeruimd’. Babyfoon uit en even op adem komen op de bank.

Ondanks mijn enorme schuldgevoel lukte het me niet om aan Seth te hechten en me ook daadwerkelijk echt zijn moeder te voelen. Ik heb vaak gedacht ‘vanaf u ga ik het anders doen’ want ik wilde niets liever dan hem troosten maar dan lukte het me toch weer niet. En er waren ook echt wel momenten waarop ik genoot, wanneer Seth bij me lag te slapen. Verder kon ik het woord genieten niet meer horen, ik vond het maar overschat net als heel die roze wolk.

Vluchtgedrag

Als Tom dan thuis was vluchtte ik de deur uit, drankje in de stad? Naar een vriendin, zelfs naar de supermarkt was een uitstapje en alles greep ik aan om gewoon even weg te zijn van mijn gezin, want naast dat ik geen moeder wilde zijn wilde ik ook helemaal niet denken aan een gezin zijn. De droom van een groot gezin was compleet verdwenen. Ik begreep niet eens hoe mensen voor één kind konden zorgen. Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik nog een kindje wilde?

Zo zakte ik steeds dieper in een gat. Ik had hulp nodig, anders dan mijn moeder of zus die een middagje zouden oppassen. Professionele hulp.

Regelmatig stortte ik compleet in, gingen de berichtjes van Tom naar mijn moeder of zus om even te checken hoe het bij mij thuis ging. Toen ik mijn moeder op een dag een berichtje stuurde dat het zo had moeten zijn met Vik, wel een kindje krijgen maar er niet voor hoeven zorgen, liep het emmertje over. Het was tijd, ik moest hulp gaan zoeken. Via het consultatiebureau kwam ik terecht bij infant mental health. Dit is gericht op moeder en kind.

Ik moest gaan leren dat het oké is om ook moeder van Seth te zijn, dat er naast mijn liefde voor Vik nog ruimte genoeg is om van Seth te houden. Dat Seth er niet is om iets te vervangen dat onvervangbaar is. Het voelde, en soms nog, oneerlijk om al zo snel opnieuw zwanger te worden. Ze hadden er nooit alle twee kunnen zijn, ik was al zwanger voor de uitgerekende datum van Vik en daarin ben ik vaak heel hard voor mezelf. Alsof ik Vik tekort doe door Seth en andersom precies zo. Maar ze mogen er allebei zijn, dat wist ik wel maar zo voelde ik het niet altijd.

Ik ben aardig op weg maar ik ben er nog niet. Er zijn nog steeds dagen waarop het me allemaal te veel word. Dagen waarop ik de lat veel te hoog leg maar het lukt me steeds beter om dit op te vangen en eerder aan de bel te trekken.

Het krijgen van een kindje wordt ontzettend geromantiseerd maar laten we eerlijk zijn en zeggen dat het echt heel erg heftig is om moeder te worden. Heel je leven wordt op zijn kop gezet voor en door iemand die je helemaal niet kent. Het voelt wel eigen maar is ook nog zo vreemd.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat het helemaal niet gek is als je denkt dat je wel een beetje hulp kunt gebruiken van een professional en dat het hartstikke knap is wanneer je dat zelf ook ziet en die stap durft te zetten.

Ik ging met tegenzin mijn eerste gesprek in en heb zelfs tot in de wachtkamer gedacht om het niet te doen maar ben uiteindelijk heel erg blij dat ik ben gegaan. Het heeft ervoor gezorgd dat ik op een andere manier naar bepaalde situaties kan kijken en me een zekerder gevoel als moeder gegeven.

De eerste maanden met Seth kan ik niet over doen maar de tijd die we nog samen hebben wordt alleen maar mooier.

Gaby tikt op het uur de 24 weken aan met haar tweeling, pfff, maar wat er dan allemaal gebeurt had niemand verwacht DEEL I

In mijn vorige blog (klik hier) schreef ik over onze eerste zoon Gyan die geboren is met 27 weken. Gyan werd naar een tijdje ziek. Een schimmel bleek zijn hersentjes kapot te hebben gemaakt en als hij zou blijven leven zou hij geen menswaardig bestaan hebben. Wij hebben toen het moeilijkste besluit van ons leven moeten maken, stoppen met de behandeling…..
Toen Gyan overleed had ik een enorme drang om weer snel zwanger te worden, mijn moedergevoelens zaten tot de nok, maar ik kon ze nergens kwijt. Alle onderzoeken leken goed, dus dat ik te vroeg bevallen was, was domme, domme pech werd en toen gezegd. ‘Go for it’, dan maar. Toch?! 

 

 

 

Al vrij snel raakte ik weer zwanger, en bij de eerste echo werden we enorm verrast. Het was niet één kloppend hartje, maar twe kloppende hartjes! Wauw, wauw, wauw, dit heeft zo moeten zijn.
23 Weken zwanger en ik kwam voor mijn twee wekelijkse controle. Ze zette het apparaat op mijn buik en het werd direct angstig stil in de kamer. ‘Baarmoedermond verkort…. van maar liefst 5 centimeter naar nog maar 2 centimeter. BAMMM, complete paniek. Er werd direct een pessarium geplaats (ring op de baarmoedermond heen, die de boel dichthoudt en ondersteunt). Ik mocht alleen nog maar plat liggen en eruit om naar het toilet te gaan. Daar lag ik dan in het bezorgde ziekenhuisbed in de woonkamer, vastbesloten om daar ook heeeeeeeeeeel lang te blijven liggen en de kindjes bij mij te houden. Nog geen week later had ik het gevoel dat er iets mis was, al kon ik het niet helemaal plaatsen, aangezien ik nergens last van had. Toch wilde ik naar het ziekenhuis om nagekeken te worden of alles nog goed was. Mijn gevoel klopte, mijn baarmoedermond was verstreken en ik had al 1 centimeter ontsluiting. Ik werd direct met de ambulance naar het AMC gebracht. Hetzelfde verhaal als bij Gyan. Hier kunnen ze te vroeg geboren kindjes opvangen. Aangekomen in het AMC kreeg ik weeënremmers voor de zekerheid. Ook kreeg ik spuiten voor de longrijping van de kindjes. Omdat ik nog geen weeën had, had ik hoop en vertrouwen. Het was zondag en die dinsdag zou ik 24 weken zijn. Vanaf 24 weken zijn kindjes levensvatbaar en gaan de kinderartsen actief behandelen. Het enige wat door mijn hoofd ging was… “Als ik die 24 weken maar haal.”

 

 

 

Maandagavond net voor middennacht en net voordat ik de 24 weken had gehaald kreeg ik mijn eerste weeën. Het enige wat ik toen dacht was; “Yes ik heb het gehaald, onze kindjes hebben een kans.” In de loop van de middag werd ons meisje als eerste geboren: ‘Ruby’. Ruby was direct aanwezig en liet flink van zich horen. Een paar minuten later werd onze zoon geboren ‘Djulian’. Djulian had wat meer moeite om op gang te komen, maar uiteindelijk liet ook hij van zich horen. Man, man, wat een opluchting op dat moment. Zo klein, zo teer maar al zo’n eigen ik. Twee totaal verschillende kindjes, zo bijzonder. Onze eigen Duo Pinoti.
Waarom ik weer te vroeg was bevallen verweet ik aan het verkorten van mijn baarmoedermond. Maar na onderzoek van de placenta is gebleken dat deze ontstoken was. Pas veel later bleek die ontsteking de toevalligheid, maar dat het wel degelijk aan mijn baarmoedermond heeft gelegen. Op dat moment werd er weer gezegd: “Helaas, domme, domme pech.” Djulian was klein, 550 gram. Maar zo mooi en zo compleet. Hij was kleiner dan zijn zusje en hij had het ook zwaarder dan haar. Er volgde een week van ups en downs. Je ziet iedereen knokken voor je kinderen en met liefde verzorgen. Maar hoe machteloos je voelt als ouders is niet te beschrijven. Elke dag als we wakker werden in het Ronald Mac huis belden we op om te vragen of ze een goede nacht hadden gehad. Een normale vraag, maar voor ons een doodenge vraag. Bang voor het antwoord dat zal volgen.  Als ze vertelden dat ze een goede nacht hadden gehad, werd het opstaan iets dragelijker en de looproute naar de afdeling iets lichter.  

 

 

Uren zaten we bij onze kindjes, met onze handen door de twee gaten van de couveuse. We zongen, kletsen tegen ze en hielden ze vast. Een keer hebben we met zijn vieren kunnen buidelen. Tay en ik naast elkaar op de stoel, Ruby bij Tay en Djulian bij mij. Wauw, wat een onbeschrijfelijk moment was dat. Gelukkig is van dit moment een foto gemaakt, dat is gelijk ook de enige foto met zijn viertjes.
Na een week zagen ze op de echo van Djulian dat er lucht in zijn buikholte zat. Dit kon betekenen dat er een gaatje in zijn darm zat. We kregen een gesprek met de kinderarts en de chirurg. Ze verteleden dat ze hem graag een kans wilden geven om hem te opereren, in de hoop dat het mee zou vallen met zijn darmen en het gaatje konden dichten. Als ze niks zouden doen, zou hij ziek worden en daar uiteindelijk aan overlijden. Voor ons was het al snel duidelijk: opereren, een kans is en kans. Toen ons mannetje vertrok naar het OK, begon het wachten. Na een uur kwamen ze al weer terug, ik zag het direct. Geen goed nieuws. Ze vertelden dat toen ze Djulian open maakten een hele zieke darm zagen. Een darm die zo ziek was dat die helemaal verpulverde. Ze heeft hem toen gelijk weer dicht moeten maken. “Wat betekent dit?”, hoor ik mezelf nog vol goede hoop vragen. Djulian is te ziek, hij gaat het niet halen. 

 

 

 

Wat er dan door je heen gaat is niet te beschrijven. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat we nog een kind verliezen? Dit mag niet zo zijn…
Please! Djuul leefde gelukkig nog toen hij van de OK kwam en is direct bij ons gelegd. Na een uurtje is hij in onze armen ingeslapen. Het was fijn dat we dat moment met elkaar hadden, maar het was zo super onwerkelijk. In de ochtend was alles nog in orde, om 18.00 uur een gesprek of we akkoord gingen met de operatie, om 22.00 uur ging hij naar de OK en iets over 00.00 uur is hij overleden. Alles is zo snel gegaan, veel te snel om alles te bevatten. Ons kleine mannetje had nog zo’n mooi leven voor zich, wie bepaalt dat dit weer niet zo mag zijn? Dan begint het geregel, de crematie. Maar wat een bizarre was dit: Djulian was overleden en onze kleine meid lag daar nog te knokken. Het verdriet dat Djulian er niet meer was en de blijdschap dat onze meisje nog leefde tegelijk. Verdriet en hoop, twee losstaande gevoelens, maar pfff, wat lagen deze dicht naast elkaar. 

 

 

 

Het afscheid van Djulian was echt heel mooi en het heeft ons een goed en vooral warm gevoel gegeven. Wel spraken we direct met elkaar af dat als Ruby het niet zou redden, we het klein zouden houden. Weer daar staan voor de derde keer zou gewoon echt teveel zijn.
Ruby deed het super! Direct al zonder beademing, wel een ondersteuning voor het ademhalen, maar verder deed zij het zelf. Het was zo bijzonder om te zien hoe goed zij alles door stond. Zo’n klein minimensje en al zo sterk voor 24 weken oud, dat was uniek. Vaak spraken we tegen elkaar uit dat we bang waren dat het te goed ging. Dat je er bijna op wacht wanneer het fout zal gaan… Zo vreselijk. Maar steeds ging er weer een dag voorbij en elke dag groeide onze hoop dat zij het wel zou gaan redden. Tot die ene vrijdag wat alles veranderde…

 

 

WORDT VERVOLGD 

 

 

GABY  

 

Baby Ivy heeft een permanente drain in z’n hoofd voor de rest van zijn leven DEEL II

Elke dag om 8.00 was ik of Nick er en elke avond om 23.00 waren we er.. voor dat hij wakker werd en elke avond na de laatste fles naar huis! Sinterklaas, kerst en oud en nieuw lag Ivy in Amsterdam, super zware dagen vond ik dat. Zo gelukkig was ik maar zo alleen.. me hart was gebroken. Wilde me binden en gelukkig zijn maar kon t niet was zo bang om hem te verliezen.. ik moest me zelf beschermen. Het deed te veel pijn! 

Gelukkig mocht Ivy met mijn verjaardag 23 december een 1e keer mee naar huis voor 8 uurtjes! Daar hebben Blue en Ivy elkaar ontmoet. Speciaal moment voor ons! En lekker samen in bed gelegen, zoals het hoort. Ik was zo moe.. en t voelde zo goed wij met zn 4tjes thuis! 

Heerlijk samen in bed geslapen en voor ons alle 3 rust! Om 18.00 moeste wij hem weer terug brengen. Weer deed t zeer, alsof ik hem moest teruggeven! Ik wilde hem ontvoeren en nooit meer terug brengen!!! Hem onder me shirt duwen en bij me houden! Het voelde ontzettend dubbel, want ik wist dat hij geholpen moest worden! Maar weer brak me hart! 

AMC neonatologie hebben we 10 weken vol gehouden.. nog ff tussenstop 2 nachtjes Zuigelingen afdeling 7 maar ging slechter dus moest hij terug naar Neonatologie. 

Operatie definitieve drain werd gepland.. Ineens bleek Ivy het zelf te gaan oppakken.. dus het “putje” leek niet meer verstopt.. operatie definitieve drain stond al gepland dit kom van de baan wat een wonder! Iets waar we zo onwijs op hadden gehoopt.. geen operatie definitieve drain.. helaas bleek het maandag 8 januari helemaal mis te zijn. 

Ivy moest heel veel spugen en was erg overstuur. Ik had hem vast.. weer voelde het super slecht! Ik wilde dit niet meer, t was klaar! We wilde naar huis RUST!  

Zijn hoofdje bleek weer helemaal vol te staan. De neuroloog heeft Ivy toen woensdag 10 januari geopereerd een definitieve drain. We zagen er onwijs tegen op maar konden niet langer door zo! Iedereen had er alles alles aan gedaan! Woensdag om 10.00 werd Ivy geopereerd en moest nachtje blijven slapen op Intensive care. Daar had hij na zware operatie 24/7 zorg. Zoooo ziek heb ik hem nog nooit gezien!!! Afschuwelijk verdrietig was ik, Yvon, me zus en moeder kwamen naar me toe op intensieve care en heb die uren mega gehuild en kon hem niet zien. Vond het zoooo moeilijk! Nick was bij hem en hield hem vast. Ik heb hem S’avonds vastgehouden en hem verzorgd. 

We moesten ineens afscheid nemen van neonatologie afdeling waar we maanden gelegen hadden, voelde heel gek! Alle mega goeie zorg en lieve meiden, hebben ons zo geholpen en lief voor ons geweest. Echt geweldig! 

De dag erna lagen we op Afdeling 7 zuigelingen. Een eigen kamer helemaal alleen.. super spannend! Maar zo fijn.. rust! 

Vrijdag 12 januari mocht Ivy mee naar huis. 3 maanden verder mocht ivy ECHT mee naar huis! Het fijnste gevoel ever.. Alles was goed en verliep zoals het hoorde. Liep zoooo mega trots achter me eigen wagen met me kind naar onze auto op weg naar ons huis. Geweldig! 

Thuis kreeg ik vanaf maandag 15 januari 3 dagen speciale kraamzorg, ontzettend fijn vond het allemaal super spannend.. maar de kraamverzorgster Ingeborg maakte ons “ziekenhuis af, thuis aan” 

Zo ging het 4 weken super goed. 

Met Nick en mij en Ivy we hadden beetje onze draai gevonden, zoals het hoort..   

Maandag 12 februari werd Ivy ziekig.. huilerig hangerig niet tevreden. Vond het heel zwaar dacht en wist dat er iets niet klopte? Maar wat.. tandjes? Koorts? Net zoals alle andere baby’s? 

Weer wist ik t niet maar wist dat t niet ok was… ik zorgde dat elke dag me vriendinnen of me

Moeder langs kwam. Was bang heeeel bang! 

Woensdag 14 februari was Ivy niet lekker einde van de middag. Onwijs huilen huilen. Nick kwam thuis en Ivy was ontroostbaar. Rondjes gereden, gewiegd, in draagzak ALLES gedaan! Uiteindelijk fles gegeven en kwam er met een mega golf weer uit een uur later. Ik schrok me rot want hij bleef erin hangen. Het voelde niet goed, Nick is met hem gaan douchen. Ff tot rust laten komen. We hebben hem daarna op aankleed kussen gelegd en daar spuugde hij nogmaals onwijs veel golven eruit. Ik heb toen AMC gebeld, me verhaal gedaan en die zeiden meteen bel 112. Dit heb ik gedaan. 10 minuten later waren de ambulance broeders er en gingen we richting MCA (het leek wel een film, rollercoaster) waar was ik nu weer in beland? Wat ging er nu weer gebeuren? Wat gingen ze doen met ivy? We waren net thuis en ging goed? In het AMC hebben ze Ivy helemaal gecheckt ze waren bekend met ivy zn verleden en zijn drain. We hebben daar uiteindelijk de conclusie gekregen dat ivy een Buikvirus had. We hebben in MCA 2 nachten geslapen. 

Met een vreselijk vrouw die mij hielp in de nachten.. De 1e nacht dat we aankwamen sneeuwde het erg buiten en was het koud. We hadden wel wat kleertjes mee maar niet extra dekentjes. De kamer waar we lagen was ijs en ijskoud. Ik heb die hele nacht met ivy op me borst geslapen. Met mijn deken over hem heen want slapen kon ik niet.. als ivy maar warm bleef! De rest boeide me niet! 

Me voeten waren ijsblokjes en had geen oog dicht gedaan. De volgende ochtend kwam er andere zuster die de kachel aandraaide!!! Binnen paar uur was het heerlijk warm. 

De volgende nacht Ivy had 40.3 koorts en die ging me ff vertellen dat ik een verschrikkelijke overdreven moeder was hoe ik deed. Dat als ik zo doorging ik een vreselijke kind zou krijgen.. sorry? Ik was meer dan verdrietig en nog meer onzeker. Was t me gevoel? Draaide ik nou door, door dit alles? Maar het voelde ook echt niet goed.. en dat kon ik niet uitschakelen. Me kind was ziek! Ivy had hulp nodig… 

Vrijdag 16 februari mochten we ook naar huis. 

Alle 2 hadden we er geen goed gevoel bij, maar je bent in handen van de “deskundige” die laten je niet zomaar gaan.

Die week erop werd Ivy alleen maar slechter, heel down, alleen maar huilen, niet gelukkig, ontzettend ontevreden. Weer voelde het niet goed, maar ook weer die onzekerheid. 

Nick heeft contact opgenomen met AMC. Super goed gehandeld, want we voelde ons gehoord, we moesten meteen volgende dag komen, ze wilde ivy zien. 

We hadden onze tas al achterin de kofferbak. Stiekem wisten we dat t fout was.. Nick moest foto’s doorsturen van Ivy z’n hoofd/drain.

We moesten meteen donderdag 21 februari komen bij dokter Buis. Die zag Ivy en wilde een spoed echo van zijn hoofd. Wij gingen een verdieping naar beneden en Ivy kreeg een echo. We zagen het beide al.. foute boel!! We liepen die afdeling af en waren verslagen! Verdriet KUT! De kamers stonden weer “bol” zijn drain was lek! Boven kregen we meteen gesprek met dr. buis en die zei we gaan morgen met spoed opereren! De hele boel staat op spanning in zijn hoofdje. De drain functioneert niet meer en ivy gaat slecht! 

NEE!! NEE!! niet weer.. wat waren we weer verslagen.. wat een gezeik! Arme kind weer geopereerd worden! We hebben uren nix gezegd. We waren verslagen.. 

Die avond begon Ivy slechter te worden hij begon sunset te kijken. Open ogen met de pupillen helemaal beneden, afschuwelijk gezicht! En die druk werd alleen maar meer. Die nacht is Nick bij hem gebleven en was een vreselijke nacht. Zoveel druk en pijn in z’n hoofdje. Zijn schedel was 2 cm gegroeid, dan een week eerder. Die ochtend kwam ik en zag Nick oververmoeid en zn ogen spraken boekdelen! Het ging heel slecht met ivy! Nick vroeg of de arts eerder naar hem kon kijken dan de operatie, want het ging zo slecht. Ze hebben gekeken en wachten de operatie af. Vrijdag 22 februari 10.00 hebben ze de slang uit z’n buik en nek gehaald, met een drain naar buiten via zijn nek (achter zn oor) een pijp zodat het vocht eruit kon, hing een zak met hersenvocht aan zijn bedje. Daar ligt je kind weer, ziek en down! Met een pijp uit zn nek. En een zak waar zijn hersenvocht in druppelde. We Moesten goed oppassen met verschil in druk. Hij had een kraantje aan zijn pijp uit zn nek die moesten we dichtdraaien als we hem oppakte. Zo was hij 1 avond goed ziek van te weinig druk en was fe fontanel helemaal ingezakt. Lijkwit en spugen als vervolg. Langs vasthouden kon dus niet, weer niet! Liefst knuffelde ik hem hele dagen maar t mocht en kon niet. Hij moest blijven liggen. Er zat een bacteriële huid bacterie in Ivy z’n lijf, die is op zijn drain gaan zitten, de drain ging eiwitten aanmaken en d’r boel is verstopt! Ivy kreeg 2 zware antibiotica’s 1 algemene 1 tegen hersenvlies ontsteking. Dit hakte er goed in. Alles werd kapot gemaakt. Mega diarree en zere buik. Maar hij bleef elke keer weer lachen, de druk was uit z’n koppie. Er werden elke dag “kweekjes” meegenomen voor kweek om te kijken welke bacterie t was om specifieker te behandelen en als hij 3 negatieve uitslagen zou hebben dan kreeg hij een vernieuwde drain, geen risico dat er “rest” bacteriën op de drain zouden gaan zitten. Ben je over paar maanden weer terug bij af! Diverse keren ging die rot naald uit zijn voetje, of uit zijn handje. Moesten de artsen hem weer opnieuw prikken! Vreselijk vreselijk vond ik dat. Krijsend zochten ze met die kut naald in zijn aderen. Hoe moeilijk prikken een baby die krijst en 3 maanden oud was waarvan de handjes en voetjes al zo blauw waren dat t bijna niet meer ging. Alle handjes en voetjes werden kapot geprikt. 1x gingen zijn infuus controleren en ivy huilde heel erg als ze eraan zaten. Ze pakte hem uit en daar zat het hele kraantje afgedrukt in zijn voetje. Een diepe plek die al 2 dagen op zijn tere huidje aan t prikken was. 

 Donderdag 1 maart kwam de arts s’avonds  langs en vertelde dat de 3 kweken positief waren (dus shit bacterie waren niet weg) je kan dan nog dagen doorgaan met antibiotica maar die drain word daar niet schoon van! 

Vrijdag 2 maart hebben ze hem spoed op programma gezet en is hij om 8.00 geholpen met verwijderen van zijn bovenste deel drain. Weer een operatie.. vreselijk! 

Nooit wen je er aan, zon kleine man met al die toeters en bellen afschuwelijk! 

Weer lagen we op de uitslaap kamer en werden we al herkend. Was ivy er alweer. Vreselijk. Maar mochten wel mooie diploma’s voor ivy meenemen wat was hij supppper sterk! 

Antibiotica werd weer doorgestart en er moeten nu weer 3 negatieve testen zijn. 13 maart kregen we het geweldig bericht dar ivy “schoon” was en dat hij voor de 5de x laatste keer geopereerd word en krijgt hij een gehele nieuwe drain door zijn gehele lijf. 

Hij zou 14 maart worden geopereerd om 8.00 als eerste op de lijst maar kwam

Spoed tussen door. Dit betekende wachten.. wachten.. zonder eten! Wij snappen dit maar een baby niet. Rondje wandelen met hem ging niet want hij had die zak aan zn bed hangen en konden niet weg. Ivy hield zich gelukkig heel sterk. Rond 11.00 werd ivy geopereerd. We mochten naar hem toe.. hij was er heel slecht aan toe. 3 hoofdoperaties in 3 weken is niet niks. Hij was nog maar 5 maanden oud. 

Hij had een onwijs dikke arm ze hadden zn infuus verkeerd geprikt en het vocht was onder zn armpje gelopen! Voelde me onwijs reddeloos. Sla me aub helemaal in elkaar, neem alles van me af maar doe dit niet je kind aan! Kon der niet in.. we hebben hem tegen ons gehouden. En uren gezeten. Hij had onwijs veel pijn. Kreunde en had t zwaar.. 

we gingen rond 20.00 naar boven eindelijk ging het beter met ivy. Me ouders en zus waren er voor ons en schrokken ontzettend van ivy. Hij was er slecht aan toe na die zware operatie. 

De volgde dag ging het al stukken beter gelukkig.. 

we moest nog 2 dagen blijven kijken of alles goed liep en zijn lijf goed genoeg was om naar huis te kunnen. Vrijdag 16 maart mochten we naar huis! We waren zo blij.. ivy 5 maanden oud en mochten nu eindelijk van hem gaan genieten 💙

Maandag bevallen en volgende dag liep ik al door AMC heen en weren.. geen moment Rust! Echt een horror film!

De dingen die we hebben meegemaakt, gehoord, verdriet, gelachen! Alles.. 

we hebben ook onwijs genoten van ivy, wat werden we goed geholpen door de dames van Neo afdeling. Zo lief en maakte ons zo ontzettend trots als ouders. Lekker gebadderd met ivy, gewandeld door het ziekenhuis (heb t hele ziekenhuis gezien) de heerlijke tosti’s op afdeling 8 bij de kok, we hadden geen keus we moesten er wat van maken met zn allen! 

Hoe het kan gebeuren? Ivy is te vroeg geboren? Zwak bloedvat in z’n hoofdje? Vacuüm pomp bij bevalling? Genetische bloedvat verwijding? We weten het niet. Alles is nagekeken en onderzocht maar het komt nu op dikke pech! 

Wat we wel weten is dat ivy de meest sterke beer van de hele wereld is, wat heeft hij gevochten, want hij heeft zeker 3keer door het oog van de naald gekeken. Maar wat zijn we blij dat hij vandaag en voor altijd bij ons is! En 1 ding van buiten zal niemand dit zomaar zien want deze horror film deel je niet zomaar met iedereen. Van buiten lijkt altijd alles ideaal en geweldig! Maar zo zie je maar dat is het niet! T is een hele nare ervaring geweest en onze zorg zal er altijd zijn voor ivy met een drain in zijn hoofdje. Die kan zich afzetten uit zn lichaam, ontstekingen, desfunctioneren. Dus als hij hoge koorts heeft moeten we alles heel goed in de gaten houden op kdv, oppas, familie weten ze ervan en zijn altijd heel zorgzaam en alert bij Ivy. Ons geeft dat ook stukje rust. En vertrouwen hebben, soms lukt dit soms niet maar heeft tijd nodig. 

Je kind laten huilen of niet?

Laten huilen

Je baby wel of niet laten huilen – een onderwerp dat vaak ‘gezellige’ discussies op doet laaien.

Het is dan ook een gevoelig onderwerp. Net als borstvoeding, beeldschermen, je kind corrigeren en wel of niet suikervrij opvoeden. Je krijgt van de ‘andere groep’ toch vaak het gevoel dat je de verkeerde keuze maakt als ouder. En dat terwijl wij als moeders zo ontzettend ons best doen in de keuzes die wij maken met het welzijn van ons kind als uitgangspunt.

Dat gezegd te hebben ben ik wel een groot voorstander van goede voorlichting en bewustwording. Dat is dan ook de reden dat, wanneer ik alleen in de keuken sta, ik nog even flink wat slagroom op mijn koffie doe en een hand vol m&m’s naar binnen prop in de hoop dat mijn peuter niets door heeft. Want ondanks dat ik het haar gun ben ik mij bewust dat koffie met slagroom en een zak m&m’s niet het meest verantwoorde ontbijt is voor mijn kind (ik weet het: ook niet voor mij but let’s not go there).

Kijk, het is jouw kind dus jouw keuze. Jij bepaalt. Deze blog is dan ook niet bedoelt om te ‘overtuigen’, ik kom echt niet mijn voet tussen je voordeur zetten om het ‘Laatjekindniethuilen’-woord te verkondigen. Deze blog is bedoelt om te informeren, en wat je er daarna mee doet is helemaal aan jou.

Maar goed, huilen dus:

Het vervelende voor baby’s is dat hun enige manier van vocale communicatie huilen is. 

Een baby kan niet zeggen “Mama, ik heb een rotdag gehad en mijn sok zit niet lekker, kom me kroelen tot ik me weer beter voel en doe dan direct mijn sokje even goed.” – een baby kan alleen maar huilen om aan te geven dat er iets is en/of behoefte heeft aan jouw nabijheid.

Dat doet jouw baby niet om je te manipuleren maar enkel en alleen omdat ze geen andere manier beheersen om dit aan te kunnen geven. 

Dit bewijst ook maar weer dat baby’s nog volop in ontwikkeling zijn want als ze je echt hadden willen manipuleren zouden ze dit veel slimmer aanpakken door bijvoorbeeld in hun bedje klaar te zitten met een fles wijn, je daarmee dronken te voeren en daarna te zeggen “Hey mama, weet je nog dat je mijn hoofd tegen het dak van de auto stootte toen je me in het autostoeltje wilde zetten? Was niet zo leuk hè? Beter ga je nu dus met me spelen en mij heel veel aandacht geven ook al is het *baby checkt zijn horloge* half drie ‘s nachts.”

Dát is manipuleren. 

Een baby heeft negen maanden lang veilig in mama’s buik gezeten, de overgang naar de buitenwereld is dan ook heftig, heel heftig. Hoe fijn is het dan dat papa en mama dichtbij zijn terwijl je zo veel nieuwe dingen moet verwerken en ontdekken? Ze huilen niet om het je lastig te maken maar gewoon omdat ze je nodig hebben.  

En tuurlijk: Jij weet dat het veilig in de slaapkamer is. Maar jouw baby weet dat niet. 

Baby’s huilen om je aandacht trekken wanneer ze zich onveilig voelen, het is een overlevingsmethode, een instinct. Wanneer dit huilen lang genegeerd wordt worden ze stil, ook een manier van ‘overleven’ in een onveilig situatie. Dit noemen ze ‘freeze’: Hoe stiller je bent hoe minder je opvalt.

Uiteindelijk ‘leert’ een kind wel dat hoe hard het ook huilt er niemand komt. Dan worden ze wel stil. 

Er zijn onderzoeken gedaan naar het in slaap laten huilen bij jonge kinderen. Het Nederlands instituut van Psychologen (NIP) zegt hierover dat de methode van ‘laten huilen’ onvoldoende rekening houdt met de huidige kennis en wetenschap over hechting, sensitief ouderschap, en wat normaal slaapgedrag is bij baby’s.

Deze uitspraak lichten ze toe met: ‘Alleen huilen geeft een kind veel stress. Uit onderzoek blijkt dat deze stress schadelijk kan zijn voor de ontwikkeling en een negatieve invloed kan hebben op de hechting.’ “Daarbij komt”, zo schrijven ze, “dat ook als de baby gestopt is met huilen, ze nog lang stress blijven houden. Dat kun je meten door te kijken naar de hoeveelheid cortisol die ze afscheiden.”

Dit alles heeft weer invloed op de ontwikkeling van de hersenen. Creëer je hiermee direct een seriemoordenaar? Vast niet. Zijn er andere dingen die je kan doen wanneer je kind huilt? Absoluut. 

(Ik hoop overigens dat je hebt gezien waar de quote van NIP werd afgesloten. Zou wat zijn als zo’n instituut een uitspraak zou doen over het wel of niet een seriemoordenaar van je kind creëren.)

Wij hebben vaak de neiging om (jonge) kinderen dezelfde level van ontwikkelingseigenschappen toe te kennen als volwassenen hebben. We verwachten dat ze kunnen relativeren: “Stop met huilen, er is niets aan de hand.” en dat ze rekening houden met de behoefte van anderen (‘s nachts geen lawaai en gewoon slapen) maar onze kinderen zijn nog volop in ontwikkeling. 

Baby’s worden geboren met 30% van hun uiteindelijke hersencapaciteit, van de 70% die hier bij gaat komen wordt 50% in de eerste twee levensjaren aangelegd. 

Als ouder zijnde kan je dit positief stimuleren door responsief te reageren op hun behoefte en ze te helpen hun emoties te reguleren – want dit kunnen ze ook nog niet. Je kan ze helpen met het reguleren van hun emoties door te troosten, te benoemen en er gewoon te zijn. 

Mocht je dit nu lezen en het er absoluut niet mee eens zijn: Helemaal prima. Jouw kind, jouw keuze.

Uiteindelijk gaan ze ons als pubers toch genoeg verwijten. Is het niet over het laten huilen dan is het wel over dat mama altijd in de keuken stiekem alle m&m’s opat zonder te delen of hun hoofd te vaak tegen het dak van de auto stootte.

Kom maar weer door met die fles wijn baby!

Onze huisstyliste: “Het is nu tijd voor de Maxi Dresses!

Je kan er niet omheen deze zomer! Ideaal voor dagen waarbij het nog geen 30 graden Celsius is, dan draag je hem gewoon met een stoer cowboylaarsje. En als het kwik dan toch die smeulende temperatuur aantikt pak je een leuk slippertje en een bikini eronder en je bent ready voor het strand! Kortom een alleskunner die Maxi Dress want ‘s avonds een feestje? Stiletto eronder en je bent op chique, ideaal al zeg ik het zelf! Dus hang een aantal van deze jurken in jouw kledingcollectie. Hieronder staat fantastische inspiratie. 

Laat die warme dagen maar komen!

+ Meer berichten