Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Nieuwe mama’s maken jullie je hier ook plotseling zo’n zorgen om?!

Dat je als moeder opeens allemaal zorgen er bij krijgt is niets nieuws. Constant maak je, je zorgen om die kleine baby, die zo afhankelijk van jou is. Letterlijk overal zie je gevaar. Vakanties boeken met een zwembad zonder hek? Wie ontwerpt zoiets! Waar ik vorig jaar, toen ik nog geen baby had, zelf nog een diehard bumperklever was, rijd ik nu het liefst maximaal 30 kilometer per uur. Ik heb wel een baby achterin zitten hoor. Rustig aan. O jee, ze hoest. Help. Moet ik nu naar de dokter?  

Deze zorgen heeft elke moeder (toch?). Ik ondervond nog een nieuwe, totaal andere, onverwachte, heftige zorg. Voor mij voelt deze zorg als een missie, waar ik zelf geen grip op heb. Het is een angst die soms opeens opduikt.

Ik. Mag. Niet. Dood.

Herkenbaar? Sinds ik moeder ben, denk ik hier dagelijks aan. Ik moet 100 jaar oud worden en alles van Sophie mee maken. Ik moet haar zien opgroeien, zien trouwen, zien studeren, verliefd zien worden, voor het eerst naar school brengen, oma worden en vooral haar voor altijd beschermen. Maar ook, Sophie heeft mij nodig. Ik moet er altijd voor haar zijn.

En ja hier ben ik dus dagelijks mee bezig. Een flauwe keelpijn is geen keelpijn meer, misschien betekent deze keelpijn wel het einde. Misschien wel heel snel. En dat mag niet. Moet ik de dokter bellen voor mijn keelpijn? Ik bedoel, Sophie kan niet zonder haar moeder. En ik wil Sophie zien opgroeien. En misschien zorgt die keelpijn er wel voor dat dit allemaal niet gaat gebeuren. Bovendien, Sophie heeft nog niet eens broertjes en zusjes. Kan die keelpijn niet nog 30 jaar wachten voordat die mij in de vorm van magere Hein komt halen? Please keelpijn, ga weg. Ik kan je nu niet gebruiken. Overdreven? Ja. Waargebeurd? Ja. Angst? Ja.

Geheel toevallig hoorde ik vanochtend op de radio de slogan ‘Hey het is oké’. Blijkbaar hebben veel mensen last van angsten. En nu weet ik niet of dit moeder oergevoel daar onder valt hoor. Misschien gaat het ook wel weer weg. Maar het belemmert soms wel. Al lig ik er geen hele nachten wakker van, soms schiet het opeens door je hoofd. Wat als. En wat als-en, daar heb je eigenlijk helemaal niks aan.

Een tijdje heb ik nagedacht over wat ik eigenlijk met deze blog wilde bereiken. Wordt het een klaaguurtje (zoals ik wel vaker doe) over mijn zorgen, of ga ik onderzoeken waar deze angst vandaan komt. Alleen, dat onderzoek, ik hoor het jullie gewoon denken. Doe. Het Niet. Laat Esmée alsjeblieft gewoon lekker op de bank zitten niksen in plaats van op onderzoek uit gaan. Dat kan gewoon niet goed komen. Dus dat onderzoek laat ik even voor wat het is. Tips. Ja, tips, ik geef wat tips over hoe je hiermee kan dealen. Tips, die ik heel goed kan geven, maar waar ik ook echt zelf iets mee moet doen.

1. Hey het is oké. Hoe simpel ik deze slogan ook vind. Even serieus hoor, deze slogan kan echt overal bij. Het bevalbad onder gepoept tijdens je bevalling? Hey, het is oké (dit is mij heus niet gebeurd). Je baby wekenlang Truus noemen omdat ze zo in de buik heette? Hey, het is oké (nee zou mij ook nooit overkomen). Vergeten welke naam je, je baby dan wel hebt gegeven? Hey, het is oké (ik kon gewoon even niet op haar naam komen oké). Verder wil ik totaal niet afdwalen en wil ik vooral zeggen: het is oké. En omdat het oké is, deel je angst dan ook. Ik heb het hier wel eens met vriendinnen over gehad, en toen kwam ik er al vrij snel achter dat ik echt niet de enige ben. Dat is fijn. De angst is normaal. Vervelend, maar normaal. En erover praten lucht op!

2. Wat-alsen (zelfbedacht woord, joe) heeft geen zin. Al dat gepieker is zonde van je tijd. Geniet liever van je baby. Je hebt op sommige dingen nou eenmaal weinig invloed. Let it goooo (let it goooo, ik haat Frozen).

3. Leef wat voorzichtiger. Hé, ik bedoel, op niet alles heb je invloed en genieten mag, maar 50 kilometer per uur op de snelweg is hard genoeg.

4. Als het echt niet gaat, moet je natuurlijk contact opnemen met een professional. Voor de duidelijkheid: dat ben ik totaal niet! Je mag mij natuurlijk wel altijd contacten om er over te praten, of even te zeuren, of voor veiligheidstips (zoals binnen blijven met oud en nieuw). Ik kom er tijdens het schrijven van deze blog achter dat ik echt nog eens een blog over veiligheid moet schrijven. Iets met als titel: hoe word je een huismus 2.0 (maar word je wel 100 jaar oud, hopelijk).

5. Afleiding. Overheerst de angst heel je humeur: kijk een comedy, ga iets leuks doen, lees een blog van mij (haha grapje). Ik merk zelf dat ik als nieuwe mama soms alleen maar met zorgen bezig ben, en bij mijn zorgen horen angsten. Soms heb ik echt even tijd en ruimte nodig om op te laden. Even niks. Even een domme serie. Heerlijk!

Heel veel aan mijn tips heb je vast niet. Ik bedoel, ik heb ze maar bedacht. Ik hoop wel dat deze blog sommige mama’s helpt. Dat ze denken: “ik ben niet de enige”. Dat we elkaar hierin vinden, en hierin helpen. En heel oud worden samen!

Liefs,

Esmée

@mamensoof

 

‘Uit de 20-wekenecho bleek ons meisje te klein’, mama Lisa heeft een naar voorgevoel DEEL I

Het was 17 september 2018 toen de zwangerschapstest ZWANGER aangaf. Dolblij waren we dat het ons nog een keer gegeven bleek te zijn. Ik was zwanger van ons tweede kindje. Samen met onze zoon Cas, gingen we een wandeling maken door het park. We moesten het nieuws ook even laten bezinken. Ik had namelijk net getekend voor een nieuwe baan en mijn man was ook op zoek naar wat anders. Ik zat daarnaast midden in de afronding van mijn scriptie. Toch tijdens die wandeling maakten we al volop prachtige toekomstplannen. We waren op dat moment al met zijn vieren. Ik kon mijn geluk niet op en zag het allemaal goed komen. Helaas heb ik dat gevoel alleen de eerste weken gehad! De eerste vijf weken was er niets aan de hand. Daarna kwamen de vermoeidheidsklachten en misselijkheid, maar het was allemaal te overzien. Op 4 november 2018 hadden we onze eerste echo. Alles zag er prima uit. Tot de 20 weken echo op Oudjaarsdag. Onze echoscopiste constateerde dat onze dame wel aan de kleine kant was. Het was nog niet zorgwekkend, maar ze stelde toch voor om even een check- up in een academisch ziekenhuis te laten doen. Alles zag er verder goed uit en toch was ze niet helemaal gerust. Dit mogelijk ook, omdat onze zoon een 9 ponder was en 56 cm bij zijn geboorte. Onder het mom van: ‘dan hebben we het maar getackelt’, gingen wij naar het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht voor een SEO op 9 januari 2019. Ze was inderdaad aan de kleine kant en kwam in de groeicurve net iets boven de onderste lijn uit. Hierbij werden er ook echodense darmen geconstateerd oftewel ‘witte darmen’. Bij de echo waren haar darmen net zo wit als haar bot. Dit hoort niet zo zijn. We zaten nog niet direct in de stress, want verder was immers alles goed (het hart en de hersenen was ik nog het meest bang voor, want dat kan levensbedreigend zijn). Toch wat gespannen zaten we te wachten op de gynaecoloog die ons zou vertellen wat deze ‘witte darmen’ voor gevolgen zouden kunnen hebben.

De couveuse waar jij in zit voelt zo ver weg, terwijl ik ‘m aanraak

Daar lig je dan, in een veel te grote couveuse. Je lijkt er nog kleiner in dan je al bent. Veel te klein, maar oh zo sterk. Ik ben er voor je denk ik, maar deze woorden maken me onzeker.

Ik ben er voor je bij de onderzoeken. Maar stiekem heb ik ook iemand nodig tijdens de hersenscans of de hartecho’s. Waar de tijd stil lijkt te staan als de artsen je aan het onderzoeken zijn. Wat waren deze momenten spannend.

Ik ben er voor je als je bang bent. Maar ik kan me zo goed voorstellen dat alles op dit moment beangstigend voor je is. Dat is het voor mij namelijk ook.

Ik ben er voor je als je pijn hebt. Maar ik moet zelf 5  dagen na je geboorte naar huis, dus ik kan niet iedere minuut meer bij je zijn. Wat als je pijn hebt als ik er net niet ben? Inmiddels is voor mij de couveuse tijd iets langer terug. het gaat zeer goed (gelukkig!). 

Ja, ik ben er voor je. Op de momenten dat ik in het ziekenhuis ben. Ik vertel je wat ik weet over wat je die dag gaat meemaken. Dag voor dag, dat is genoeg voor dat moment.

Ja, ik ben er voor je. Als ik zie dat je onrustig bent, dan stem ik af met de verpleging of de arts. Ook al is het midden in de nacht dan spring ik de auto en sta ik naast je couveuse.

Ja, ik ben er voor je. Tijdens het buidelen praat ik zachtjes heel veel tegen je. Dat ik zo trots op je ben. Wat we allemaal gaan doen als je thuis bent. Dat alles goed komt, ook al hebben we nog niet alle puzzelstukjes op tafel liggen. Hoop, vertrouwen en liefde dat geef ik je mee.

Ja, ik ben er voor je, ook als je mij niet ziet. Een geurdoekje, een knuffel, zachte kleertjes die met liefde zijn uitgekozen en alles wat ik je maar kan geven op dat moment.

Een traan liep over mijn wangen toen, ik ben er voor je maar voor mijn gevoel doe ik nog steeds te weinig. Een traan loopt over mijn wang, nu, want ik kon er niet altijd letterlijk voor je zijn. Besef is er achteraf wel, dat dit hoort bij een couveuseperiode, dat dit ‘normaal’ is. 

 

 

 

SIGI

Geniet jij van jouw zwangerschap!?

Regelmatig krijg ik opmerkingen over mijn blogs en openheid. Een kennis van mij omschreef me een keer als iemand die geen schaamte kent. En enerzijds heb ik overal schijt aan anderzijds heb ik zeker mijn tekortkomingen,  twijfels en onzekerheden hoor. Ben niet voor niks depressief. Ik ben alleen klaar met die opgelegde euforie die je als zwangere vrouw of jonge moeder zou moeten ervaren volgens de buitenwereld. En ik wil deze dames een hart onder de riem steken, je bent namelijk niet de enige die het zwaar heeft, het kut vindt of gewoon niet meer weet wat ze moet.

Een van mijn beste vriendinnen staat op het punt van baren. Zij appte me laatst dat ze zo vaak de vraag krijgt, ‘en geniet je er een beetje van?’. Daar gaan we al. Geniet je er een beetje van? Wat moet je daarop zeggen? Ze zei, ‘ik geniet van een mooi glas wijn, van een boekje lezen in de zon. Maar van zwanger zijn?’ En dát is dus mijn punt. Moeders die vergeten zijn dat zwanger zijn ook lichamelijke ongemakken met zich mee brengt, Dat je hoogzwanger ook amper slaapt, het maagzuur tot aan je oogkassen komt en laat me maar niet beginnen over mijn gekots en obstipatie.

Nee je moet genieten, want je moet blij zijn dat je zwanger bent hoor. En je bent zwanger, niet ziek. Sommige mensen kunnen geen kinderen krijgen dus wees blij dat je de hele dag boven de wc hangt! Deze opmerkingen heb ik serieus gehoord tijdens mijn zwangerschap. Ik vroeg me dan ook af wat er mis met mij was dat ik niet op wolken liep en intens genoot van deze mooie tijd. Door al die ongevraagde meningen werd ik dus onzeker en ongelukkiger. Dat ik toen al mega depressief was, was niemand opgevallen, helaas. Ik studeerde toen ook nog en had in een half jaar alle schade in gehaald waardoor ik voor een jaar aan studiepunten binnen haalde. Ik was eigenlijk helemaal niet zo bezig met zwanger zijn, sterker nog twee dagen voor de bevalling maakte (en haalde) ik nog een tentamen. 

En dan heb je een kind. En je moet weer verder. Je hebt geen idee wat je doet, bent onzeker, verdrietig en zit na twee weken alweer in de schoolbanken. Dat moest want anders kon ik mijn studiepunten dat jaar niet meer halen. Je geeft borstvoeding maar hij was 10 gram te weinig aangekomen dus moet je bij voeden. Door die stress en verplichte lessen zonder mogelijkheid om te kolven stagneerde de voeding en ben ik volledig op flesvoeding overgestapt. Nou dan faal je dus ook alweer want je hebt geen productie zoals menig koe. En borstvoeding blijft het állerbeste voor je kind hoor! Hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb.

Ik vond het zwaar, de zwangerschap maar ook de tijd erna. Toen ik dacht dat ik alles moest kunnen net zoals de rest. Dat ik dacht geen goede moeder te zijn omdat ik niet ‘rond vloog op een roze wolk’. Ik kon niet meer werken door de pijn aan mijn bekken en raakte zo echt een groot stuk van mijzelf kwijt. Mijn sociale leven veranderde ook behoorlijk. Ik was een van de eerste mama’s in de vriendengroep, terwijl zij in de kroeg hingen was ik met andere dingen bezig en miste ik die tijd ook.

Tijdens mijn tweede zwangerschap en kreeg ik de officiële diagnose; zwangerschapsdepressie. Hehe, het lag dus niet aan mij. Ik was echt hartsikke ziek. En dat deelde ik. De reacties die ik kreeg waren zo bijzonder! Moeders met tranen in hun ogen die mij aanspraken dat zij het ook hadden gehad vroeger, maar dat er toen geen ruimte voor was. De eenzaamheid die zij hebben moeten ervaren is behoorlijk verdrietig. Maar ook jonge moeders die naar me toe kwamen dat zij het fijn vonden dat ze niet de enige waren. De herkenning, de eerlijkheid en het echte verhaal deed hen goed. En deze reacties versterkten mij in mijn missie om depressies en verdriet, eenzaamheid en onzekerheid meer bespreekbaar te maken. En vooral om moeders te vragen elkaar te helpen in plaats van onzeker te maken. Nog zon voorbeeld: een baby die ontzettend veel huilt het ‘savonds een moeder die andere moeders om hulp en raad vraagt en te horen krijgt dat dat er nou eenmaal bij hoort. Zij hebben ook slapeloze nachten gehad dus jij moet er ook maar aan geloven. De minachting, je moet niet denken dat het makkelijk is. Je weet niet wat het inhoudt etc. Blijkt de baby koemelk allergie te hebben waardoor ze veel pijn had en dus veel huilde. Verkeerde reacties van de andere moeders, toch? Luister na elkaar, deel je ervaringen en steun elkaar daar waar nodig.

Mijn punt is. Voel je niet schuldig dat je niet altijd intens geniet. Leg al die opgelegde verwachtingen naast je neer. Het is niet zoals in de boeken of films! Je verandert als moeder en partner. Je prioriteiten liggen anders. Het moederschap zwaar vinden betekent niet dat er niet genoeg liefde voor je kind is! Juist erkennen en hulp zoeken is de grootste daad van liefde voor je kind. Persoonlijk ben ik zo hard mogelijk aan het werk om de beste moeder te worden die ik kan zijn, omdat ik dat de kinderen verplicht ben. Meer kan ik niet doen.

 

 

 

 

LOEKIE (klik hier voor haar Instagram) 

 

Een zwangerschap in mijn eileider, het had mijn dood kunnen zijn

Valentijnsdag 2013, die vergeet ik niet zo snel meer…

Net 6 weekjes zwanger voor de eerste keer ging ik een weekendje weg met het vliegtuig. Zowel op de heen- als op de terugreis had ik een klein beetje bloedverlies… Doodeng vond ik het want ik had nog geen idee wat ‘normaal’ was maar gelukkig kon de verloskundige me geruststellen dat het hoogstwaarschijnlijk door de druk in de cabine was gekomen.

Helaas waren de zorgen maar even weg want kort daarna begon ik steeds vaker een beetje bloed te verliezen. Toen het bloeden een aantal dagen bleef aanhouden en er niets veranderde werd ik toch een beetje bang. De verloskundige bevestigde mijn angst: Hoogstwaarschijnlijk was dit de start van een miskraam…

Ik was ontzettend verdrietig, want gek genoeg hield ik al van dit frummeltje in mijn buik en nam het al mijn gedachtes in beslag. Het wachten duurde lang want ene dag bloedde ik meer dan de andere dag en sommige dagen bloedde ik helemaal niet. Bij een miskraam zou  het bloeden toch langzaam moeten toenemen? Het maakte me onzeker want wat zou er nu gaan gebeuren? Mijn emoties vlogen heen en weer tussen hoop en verdriet.

En toen was het 14 februari 2013. Valentijnsdag. Ik was toen ruim 8 weken zwanger:

Die ochtend werd ik wakker met een ontzettend zeurende pijn bij mijn blaas. Plassen ging amper en lopen ging nog lastiger, kreeg ik dan nu een miskraam? Het vreemde was alleen dat ik niet bloedde.

De verloskundige kwam meteen naar mijn huis nadat ik haar gebeld had. Ook zij vertrouwde het niet en na voorzichtig uitwendig onderzoek keek ze nog bezorgder: Ze zei me dat ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest…

Dat was een heel vreemd moment want niemand wist nog dat we zwanger waren, dat was een fijn geheimpje van mijn man en mij. Dus terwijl mijn moeder me in paniek naar het ziekenhuis reed vertelde ik haar dat ik zwanger was… Dat deed me pijn: Ik had het me toch heel anders voorgesteld om mijn moeder te vertellen dat ik zwanger was…

In het ziekenhuis kreeg ik meteen een echo. De gynaecoloog liet me zien waar de baarmoeder was: Daar zag ik een grote zwarte lege cirkel. Leeg dus.

Maar hoe dan? Ik was toch zwanger? En ik was – los van bloed – niets verloren dus waarom had ik dan zo’n pijn? Ik snapte er helemaal niets meer van.

Wat bleek: Ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mijn eileider was het thuis geworden van ons eerste wondertje. In plaats van zich in te nestelen in de baarmoeder, was het ingenesteld in de eileider en in principe houdt de eileider dat wel even vol, maar uiteindelijk gaat het groeien en is de ruimte van de eileider te klein en barst de eileider uit elkaar. Dus daar kwam mijn pijn vandaan!

Daarna ging alles heel snel: Ik mocht niet meer lopen of zitten, en er werd meteen een bed voor me gehaald. Want de kans dat de eileider nu zou barsten was erg groot en dat kon  dodelijk zijn… Het was een geluk bij een ongeluk dat ik door de pijn die dag geen eetlust had waardoor ik direct geopereerd kon worden.

Ik wist niet meer wat ik moest denken of voelen. Alles was mat, ik was zelfs niet bang voor de operatie terwijl ik me anders echt druk had gemaakt om de narcose. Het besef kwam langzaam: We waren dus nooit écht zwanger geweest, ons wonder had niet eens de kans gehad…

Gelukkig konden ze mijn eileider sparen en zou deze operatie geen invloed op onze kinderwens hebben. Het was gewoon echt domme pech…

De operatie was niet het zwaarste van het hele gebeuren maar wel de klap die we in een keer te verwerken kregen: We kregen geen kind én ik had dood kunnen zijn. Het bleef maar door mijn hoofd spoken: Als ik niet had gebeld en had afgewacht… was ik er dan niet meer geweest? Gelukkig zullen we het nooit weten!

En toen stonden we weer aan het begin (Ga terug naar start) en wilden we opnieuw proberen om zwanger te worden. De maanden gingen voorbij, maar geen zwangerschap. Ik werd er onzeker van: Was dit onze enige kans op een kindje geweest en kon ik niet zwanger worden? En wat als het dan eindelijk zou lukken, kon ik dan nog eens een buitenbaarmoederlijke zwangerschap krijgen?

Gelukkig werd het tegendeel bewezen en waren we na 15 maanden eindelijk zwanger, mijn lijf kon het dus wel! Helemaal blij met de test in mijn handen kon ik niet zijn, want de twijfels begonnen meteen.

De arts had me na de operatie op het hart gedrukt dat ik bij een volgende zwangerschap meteen een echo moest laten maken om te zien of het op de juiste plek zat. Dus met 5 weken had ik al een echo.

Daar zagen we dat mijn eileiders gelukkig leeg waren, maar mijn baarmoeder helaas ook… Er zat wel een laagje in de baarmoeder waaraan ze kon zien dat die wel klaar was voor een vruchtje, maar dat die niet was ingenesteld. De dag daarna begon mijn menstruatie.

Ruim een jaar hadden we gehoopt op een zwangerschap en nu werd het meteen weer afgenomen, wat een teleurstelling.

Dus toen stonden we weer aan het begin (Ga weer terug naar start) en probeerden we weer zwanger te worden. Deze keer was het gelukkig iets sneller raak, na 5 maanden al.

De test bleef heel vaag dus ik besloot 2 dagen later nog eens te testen, maar toen bleef de test negatief… huh? Dit maakte me ontzettend onzeker want bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zijn je HCG waardes ook niet zo hoog als bij een normale zwangerschap, dus ik dacht ‘daar gaan we weer’. De volgende dag begon ik te bloeden, maar om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten kreeg ik toch een echo: Hetzelfde verhaal als de laatste keer. We leken nu een nieuw probleem te hebben: zwanger worden lukte ons dus wel, alleen zwanger blijven niet.

Intussen leek het alsof iedereen om me heen zwanger werd. Ik gunde het iedereen echt wel, maar mezelf nog meer… Het maakte me ontzettend gefrustreerd.

Om in plaatjes te spreken: Het voelde alsof ik met mijn winkelwagentje in de rij bij de kassa stond en iedereen me glimlachend voorging. Ik wilde mijn wagentje in de rij duwen en schreeuwen dat ik eerst was. Ik was al aan het afrekenen! Nu ben ik aan de beurt!

Maar helaas zit de natuur niet zo in elkaar.

Na 3 maanden was ik weer zwanger, deze keer met een hele duidelijke test, wat fijn! Zou deze keer dan goed gaan? We kregen wederom met 5 weken een echo en ja hoor: Er zat niets op de eileiders en in de baarmoeder wel, er leek iets te gebeuren! Om er zeker van te zijn dat het goed zat mocht ik de week erna nog eens komen: Ja er was iets ingenesteld! Wat fijn!

Deze keer voelde me voor het eerst echt zwanger: pijnlijke borsten, misselijk en heel moe. Onze hoop groeide!

Inmiddels was ik 10 weken zwanger en kregen we onze eerste termijnecho, superspannend!

Helaas was daar weer een grote zwarte baarmoeder te zien met daarin een heel klein vruchtje… Het bleek dat het vruchtje vrij snel na de vorige echo was gestopt met groeien, alleen mijn lijf was verder gegaan met zwanger zijn.

Helaas wilde vruchtje niet uit zichzelf mijn lijf verlaten dus kreeg ik tabletten die de miskraam in gang zouden zetten. Na een paar uur begon het bloeden… Dag lief wonder, wat was je weer gewenst.

Daar waren we dan, voor de 5e keer terug naar start. Konden we überhaupt kinderen krijgen? Het maakte me bang en moedeloos. Wellicht dat een gynaecoloog mijn angsten weg kon nemen, maar die vertelde dat er niets was wat ze voor ons konden doen. Zwanger worden lukte ons namelijk zelf, alleen het zwanger blijven niet maar dat zagen ze wel vaker. Even volhouden, de kans dat de volgende keer wel zou lukken was 80%

Wat was dat nou voor onzinnig antwoord? 80%, wat hadden we daaraan? Ik liep inmiddels met mijn ziel onder mijn arm…

Na wat zoeken op het internet vond ik zelf hulp: in het LUMC bestond een onderzoek naar herhaalde miskramen en na een screening mochten we meedoen. De gynaecoloog hier was een wereld van verschil met de gynaecoloog in ons reguliere ziekenhuis: Want het eerste wat hij ons vroeg is hoe we hier mentaal mee omgingen, omdat het namelijk ontzettend zwaar was om mee te maken. Dat alleen al maakte dat ik me serieus genomen voelde, eindelijk! Wat een opluchting!

Ik kreeg wat bloedtesten en diverse echo’s maar er werd ‘helaas’ niets gevonden. De enige mogelijke oorzaak kon nog zijn dat mijn natuurlijke afweersysteem van de baarmoeder te streng was. Simpel gezegd zou het betekenen dat het alles was niet lichaamseigen was zou afstoten. En aangezien een spermacel niet uit mij komt, meteen afgestoten zou worden, Dat zou verklaren waarom we telkens rond dezelfde tijd een miskraam hadden. Dit was alleen niet te onderzoeken.

Maar terwijl we daar in behandeling waren werd ik zwanger, en op de 5 weken echo was inderdaad te zien dat er iets gebeurde en op de juiste plek!

De week erna kregen we weer een echo, hier zagen we eindelijk een hartje kloppen. Wow! En de weken erna kregen we 12 weken lang wekelijks een echo om het stipje langzaam te zien ontwikkelen naar een mini mensje. Iedere week ervaarden we telkens blijdschap en meteen een schaduw ‘zou het nog mis kunnen gaan?’

Het was ons nu zo vaak afgenomen dat ik bijna niet meer durfde te geloven dat het goed kon gaan. Maar het wonder geschiedde: Na een spannende zwangerschap van 39 weken en 3 dagen werd dan eindelijk ons wonder geboren: Lieke!

Het heeft een tijdje geduurd voor ik durfde te geloven dat het echt gebeurde, maar wat een geweldig wonder! Inmiddels is Lieke een eigenwijze peuter en sinds enkele weken ook een grote zus want een paar weken geleden hebben we nog een wonder mogen krijgen!

Deze keer wonderbaarlijk genoeg zonder miskramen vooraf, zou mijn lichaam het nu snappen?

We zullen het niet weten want ik ben compleet: Compleet gelukkig met mijn man en twee prachtige dochters.

Het doet me pijn om onze bizarre achtbaan op te schrijven, maar het is ook fijn om het pijnlijke hoofdstuk nu af te kunnen sluiten. Want het gekke is: terugkijkend op alles wat we hebben meegemaakt en wat we nu hebben: het was het helemaal waard…

 

 

 

NADINE

Wat kun je beter niet of juist wel zeggen tegen ‘couveuseouders’? Onze neonatalogieverpleegkundige vertelt

In de omgeving van deze kers verse (couveuse) ouders ontstaat vaak rumoer, familie wil helpen, vrienden trekken de hele poppenkast open, suprise party’s worden georganiseerd of juist het tegenovergestelde gebeurt…. Men weet zich geen houding aan te nemen en neemt afstand of verdwijnen van de aardbodem omdat ze gewoonweg niet weten wat ze kunnen doen of zeggen. Doe ik hier wel goed aan? Is het niet een beetje overdreven? Dit zijn vragen die ik veel voorbij hoor komen als ik met ouders en betrokkenen in gesprek ga. Iedereen wil met goede bedoelingen iets voor ouders betekenen, maar door alle emoties weten mensen vaak niet wat ze kunnen doen of kennen ze geen rem. Dit leek mij een mooi onderwerp voor een nieuwe blog want juist die kleine gebaren… die doen er toe. Uiteraard is het per ouder verschillend wat zij fijn vinden en zijn dit enkel tips en geen regels. Geven ouders specifieke wensen aan, geef hier dan ook gehoor aan. Het gaat uiteindelijk om hun en om hun kindje.  

 

 

 

 

1. Als eerste: Feliciteer de ouders

Ondanks de enorme achtbaan waarin ouders zitten, zijn ze wel trotse ouders geworden van een echte held of heldin (of misschien zijn het er wel twee of drie). Een felicitatie met de geboorte is ook in deze situatie hartstikke welkom, een telefoontje, kaartje of een berichtje is echt van grote waarde.
Geven ouders aan dat zij dit niet willen dan is hiernaar luisteren wel de enige optie. Het wachten op een geboorte kaartje kan soms echt wel even duren omdat de achtbaan die zij nemen best wat bochten, vertragingen en hobbels heeft. Het kaartje duurt soms wat langer dan je gewend zult zijn. Over feliciteren gesproken, ook tussentijds kan dat. Wanneer ouders vertellen wat een stappen hun kleine held gemaakt heeft. Denk aan het bereiken van een bepaald gewicht, voor het eerst buidelen, drinken en het overgaan van een couveuse naar een bedje is ook reden om te feliciteren! Want ouders zijn trots en leven enorm toe naar deze momenten, al lijkt het voor buitenstaanders nog zo ‘gewoon’.  

 

 

 

 

2. Help in en rondom huis

Taken in en rondom huis gaan door, maar zijn voor de ouders nu echt niet belangrijk, het heeft gewoonweg geen prioriteit. Daarbij moeten ouders zich ook helemaal niet druk maken om het huishouden, er zijn oprecht belangrijkere dingen. Maai het gras, zeem de ramen, help met huisdieren, kook een maaltijd of doe een boodschap. Ook al moet je dit (subtiel) aandringen, het is echt fijn als het voor hen gedaan wordt, want zo blijft er meer tijd over om voor ouders in het ziekenhuis te blijven en te buidelen met hun kleine held. Komen ouders tussendoor toch even thuis? Dan zitten ze in ieder geval in een opgeruimde omgeving.

 

 

 

3. Help met klussen of inkopen doen

Wanneer deze ouders een te vroeg geboren of te klein geboren kindje hebben gekregen zit er waarschijnlijk geen passende kleding in de huidige newborn garderobe. Soms worden de kleintjes zelfs een aantal maanden voor de verwachte datum geboren en is het kamertje nog niet eens af.
Een perfecte kans voor een helpende hand! Help bij het verzamelen van de allerkleinste kleertjes, pak een kwast of rol behang en help met het kamertje in orde maken.

 

 

 

 

4. Praat met de ouders, vergeet ze niet!

Blijf in gesprek! Het allerbelangrijkste is enkel laten weten dat je aan ze denkt. Je kunt daadwerkelijk iets voor ze doen, maar ook gewoon een kaartje of berichtje sturen met de boodschap dat je aan ze denkt is fijn. Juist een kaartje per post geeft het gevoel dat er aan hen wordt gedacht. Dit kaartje kunnen ouders thuis neer zetten of mee nemen naar het ziekenhuis. Bloemen zijn vaak wel een lastig ding. Ouders zijn weinig thuis en in het ziekenhuis zijn bloemen niet toegestaan. Een kaartje is dus echt al voldoende.
Soms hebben ouders even niet de behoefte om wéér te vertellen hoe het gaat, een verhaal nogmaals uit te leggen, dus komt er geen reactie? Vat dit dan niet persoonlijk op. Het is gewoonweg veel voor ouders om steeds uitleg te geven. Maar het feit dat ze weten dat je aan ze denkt is vaak echt al voldoende.

 

 

 

 

5. Help ze met vervoer van en naar het ziekenhuis

Wanneer vader weer aan het werk moet en moeder nog niet mag en kan autorijden is het fijn dat zij niet de hele weg met de fiets of het OV hoeft af te leggen om bij haar kind te komen. Bied aan om moeder (en eventueel vader) te brengen zodat zij bij hun held kunnen zijn.
Ook kost parkeren in het ziekenhuis vaak veel geld, het kan daarom ook financieel helpen als ouders opgehaald en gebracht worden.  

 

 

6. Bied positiviteit en een luisterend oor

De machteloosheid en ongerustheid die de ouders elke dag hebben, overstemmen soms de positieve emoties. Help ouders dan ook even aan positieve energie. In het ziekenhuis op bezoek gaan is niet altijd haalbaar omdat dit voor de kleine held in het verhaal te veel kan zijn. Maar de grote helden in dit verhaal, de ouders verdienen bezoekjes en ook frisse lucht. Stem dit af met ouders en neem ze even mee voor een wandeling tussen de bezoekjes door. Kook een lekkere maaltijd voor ze en breng deze langs.
Er zijn momenten dat het even niet goed gaat, dat er een dag van dips is of dat er weer een ontsteking of infectie is. Een luisterend oor is soms het enige wat de ouders op de been kan houden. De ouders zien de hele dag alleen maar zorgverleners en moeten de verhalen soms kwijt. Luister naar hun onzekerheden, verdriet en geef ze positieve energie! 

 

Liefs,

 

 

 

ROMY (klik hier voor haar Instagram) 

 

Jools werd geboren met 28 weken en 720 gram

Na enkele jaren werd onze droom eindelijk vervuld, we waren zwanger! Helaas had ik enkele weken later heel wat bloedverlies en werd me vijf weken platte rust voorgeschreven. We waren zo bang dat het mis zou gaan, maar de rust gaf ons kleine vruchtje toch de kans om zich mooi in te nestelen. Met 24 weken zwangerschap wilden we een tripje met z’n tweeën maken, voordat onze kleine meid ons leven voorgoed zou veranderen. Alvorens te vertrekken, moesten we even op controle bij de gynaecologe. Eenmaal daar merkte ze op dat ik verscheidene symptomen van zwangerschapsvergiftiging had en ze stuurde ons ter observatie naar het ziekenhuis, slechts voor 24 uur. Deze 24 uur werden echter een 4-tal weken… Vier weken vol onzekerheid, twijfel, verdriet maar vooral hoop! Want hoe zou ze het allemaal gaan doen als ze eenmaal daar was, zou ze ademen, zou ze zware of enge dingen op haar pad tegen komen en hoe zouden wij daar dan mee omgaan. Vier weken lang de spanning van hoelang ik haar nog bij mij mocht hebben, hoelang kon mijn lijf haar meer bieden dan de couveuse en artsen dat konden. Ons meisje groeide echt niet meer en toen haar hartslag tijdens een monitorsessie te lang te laag was, hebben de dokters besloten om haar ter wereld te brengen. We wisten twee dagen op voorhand dat de keizersnede op vrijdag de 13e zou doorgaan, verschrikkelijk vonden we dat, mijn lichaam begon met trillen en dat is pas gestopt twee dagen na haar geboorte. Wat een zenuwslopende dagen en uren en toen was het 13 januari, 11 uur.

Uiteindelijk is Jools om 11.59 geboren met 720 amgr. De dokters zeiden, terwijl ze haar haalden, dat ze zo fel trappelde en da ze ademde! Onmiddellijk werd ze meegenomen. De artsen hadden ons heel goed voorbereid op deze dag, wat er in welke volgorde zou gebeuren. Gelukkig mocht mijn vriend na enkele minuten bij onze dochter, dit was een goed teken! Ze had na een minuut een Apgar-score van 8 en na vijf minuten zelfs een 9! Jan mocht enkele foto’s nemen en liep steeds van het kleine lokaaltje waar de kinderartsen zich om Jools bekommerden naar me toe en terug om “verslag” uit te brengen. Hij wilde graag bij me blijven, maar ik stond erop dat hij Jools vergezelde tijdens haar transport naar de neonatologie. Ik heb haar zelf pas na zes enorm lange uren mogen zien. Op de foto’s leek ze zo perfect en helemaal niet zo klein. Wat was de shock groot toen ik haar dan in de couveuse zag liggen met het CPAP-maskertje op. Ik kon haar hoofdje en lijfje nauwelijks zien. Nooit van mijn leven had ik zo’n minimensje gezien. De dagen en weken die volgden waren bijzonder heftig. Het brak ons hart om wakker te worden zonder haar in mijn buik en in onze kamer. We voelden ons niet compleet. Terwijl we de plakkers op haar borst en de slangetjes in haar neus zagen, rolden de tranen over onze wangen. Konden we maar meer voor haar betekenen. Onze hoop hing af van een monitorscherm. Zoveel vragen: “Waarom moest ze dit ondergaan?”, “miste ze mijn lichaam?” en “ligt haar bedje wel lekker?”

Haar medische waarden bepaalden volledig onze dag

Zalig waren de momenten dat ze haar vingertjes om de onze krulde en dat we mochten buidelen. Urenlang deden we dat, ik overdag , papa ’s avonds. We voelden dat we ons steeds meer gingen hechten aan elkaar en we hoopten dat ze wist dat wanneer we haar teruglegden, dat we in ons hart steeds bij haar bleven. Hartverscheurend was het om haar ’s avonds welterusten te wensen, haar couveuse af te dekken en steeds het ziekenhuis alleen te moeten verlaten. De verpleging heeft ons steeds fantastisch bijgestaan en ook de psychologe op de neonatologie heeft ons meer vertrouwen gegeven, vertrouwen in ons sterke, dappere meisje, maar ook in onszelf. Onze familie en vrienden waren een enorme steun, ze kookten, deden ons huishouden en maakten kleine kleertjes voor Jools. Bij het bereiken van elke mijlpaal waren we, samen met de verpleging, door het dolle heen. De eerste keer zonder CPAP, het gewicht van1 kilogram, haar eerste zonder optiflow, de eerste keer aan de borst, haar eerste flesje, de eerste keer in bad, haar eerste keer in een warmtebedje en op naar de normale bedjesafdeling. Maar de allergrootste mijlpaal was na 67 dagen naar huis! Hier hadden we zo naar uit gekeken en toen het moment uiteindelijk daar was, waren we zo blij en tegelijkertijd ook zo zenuwachtig. Gaan we dit wel kunnen, zo zonder artsen en verpleegkundigen? We mochten naar huis met een waakmonitor. Tien weken hebben we deze gebruikt, deze bracht ons ergens toch rust en zekerheid. Ook zijn we onmiddellijk gestart met  fysio, ter stimulatie van haar spiertjes.

Wat is ze nu een vrolijk grietje van twee jaar oud. Al komen de emoties en herinneringen aan deze intense tijd nog regelmatig boven, haar schaterlach doet ons al het verdriet van de neo-periode weer zo vergeten. We zijn zo dankbaar dat we onze meid mogen zien opgroeien. Nooit de hoop opgeven mama’s en blijven geloven in de kleine vechtertjes is onze boodschap… Als zij zo sterk voor ons vechten, waarom zouden wij dan ons hoofd laten hangen? Hoe moeilijk de dagen ook waren, we hebben er steeds bewust voor gekozen om met positieve energie de couveuse te openen, we zijn ervan overtuigd dat Jools dit kon voelen en dat dit haar ook weer extra energie gaf. En onthoud: Het geluk zit daadwerkelijk in de kleine dingen. 

 

SIGI

 

Het verlies van ons meisje Nola

vrijdag 4 januari 2019

WAe zaten aan tafel, want het was etenstijd. Nola trapte normaal gesproken altijd tegen de tafel aan, maar die avond niet. Goh, dacht ik, die is vast lekker aan het slapen in mijn buik. We gingen ’s avonds nog even met z’n drietjes de deur uit. In de auto zei ik tegen Harm: “Ik heb Nola al eventjes niet meer gevoeld”. We dachten allebei ‘ze laat zo wel wat van zich horen’. Toen we weer thuis kwamen ging ik meteen op de bank liggen en proberen wat beweging in mijn buik te krijgen. Ik vroeg aan Harm en Milo: “Willen jullie het misschien eens even proberen?”. Milo vond het altijd leuk om aan mijn buik te zitten en het getrappel van zijn zusje te voelen. Maar ook deze keer kwam er geen beweging in mijn buik. Toen Milo op bed lag ben ik na een tijdje ook naar bed gegaan. Ik dacht, als ik nou echt in een stille donkere kamer lig dan laat ze zo wel wat van zich horen.

zaterdag 5 januari 2019

Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen met de gedachte dat ik om half één ‘s nachts wel wakker zou worden. Dit was altijd een vast momentje waarop ik uitgebreid kon genieten van haar bewegingen in mijn buik. Uiteindelijk maakte ik Harm wakker. Ik was erg bezorgd, aangezien er niks was gebeurd in mijn buik. Nola had zich niet stiekem verplaatst en ik had nog steeds geen beweging gevoeld. Harm zei: “We gaan nu de verloskundige bellen”. Zij schrok enorm van ons belletje, omdat ik vertelde dat Nola altijd lekker beweeglijk is. We hadden om acht uur ’s ochtends afgesproken op de praktijk en maakten Milo wakker.

Voordat we de deur uit gaan zei ik tegen Harm: “Het kan goed zijn dat we een crematie moeten gaan regelen”. Zijn ogen werden groot, hij schrok enorm. Vol spanning liepen we de deur uit, in de auto bleef het muisstil… We kwamen tegelijkertijd met de verloskundige aan bij de praktijk. De verloskundige ging gelijk met het echoapparaat kijken, en ja hoor. Het hartje van ons lieve kleine meisje was gestopt… Tranen rolden over onze wangen en onze wereld stond stil. Milo begreep er niet veel van. Tranen bij papa en mama, waarom?

Na een tijdje belden we huilend onze ouders op om het slechte nieuws te vertellen. Milo werd opgehaald door opa. Het arme manneke snapte er helemaal niks van. Mijn buik voelde niet fijn en was net een harde basketbal. Waarschijnlijk door de spanning en emoties. We gingen vervolgens met de verloskundige mee naar het ziekenhuis. Onderweg kwamen we een rouwstoet tegen en lag er een schaap op zijn rug. Erg toevallig, vind je niet? 

+ Meer berichten