Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Redactie

Moeder zijn terwijl je je eigen moeder mist

Als kind merkte ik al dat mijn moeder anders was dan anderen. Ze was erg onrustig en kon geen seconde stilzitten. Na de scheiding van mijn ouders zorgde mijn moeder er voor dat ze voor de buiten wereld alles tip top in orde had. Ze was een hard werkende vrouw die er bovendien erg goed uit zag. Jammer genoeg zag ze dat niet van zichzelf. Ze was onzeker over haar uiterlijk en enorm kritisch op zichzelf. Na de scheiding heeft mijn moeder ook verschillende ‘vriendjes’ gehad. Elke keer maakte ze het na twee jaar uit omdat de mannen dan iets mankeerden. De ene betaalde nooit wat en de ander was té aanhankelijk. Mijn moeder kon ook erg goed plotseling radicale beslissingen nemen zonder echt goed na te denken over de consequenties.

 

 

 

Op 10 augustus 2016 zat ik op mijn werk toen mijn coach werd gebeld door de receptioniste. Ze kwam naar me toe en vertelde me dat ik mijn spullen moest pakken omdat mijn vader beneden stond. Ik vond het raar, maar ging ervan uit dat mijn oma was overleden omdat ze in het ziekenhuis lag met wondroos. Eenmaal beneden aangekomen zag ik dat niet alleen mijn vader, maar heel mijn gezin er stond. Zelfs mijn man was er bij. Toen ik naar ze toe liep zei iets in me dat het niet om mijn oma ging. Dit was iets grootser, iets ernstigers. Ik herinner me nog dat ik tegen mijn vader zei: “Het gaat niet om oma hé?” Waarop mijn vader antwoordde: “Nee Chris, het is je moeder.” Mijn wereld stortte in en ik zakte op de grond. Ik heb nog nooit zo hard gehuild. Later kwam ik er achter dat mijn moeder zelfmoord had gepleegd. We hadden het ‘geluk’ dat ze zichzelf had opgehangen in haar eigen woning. Haar zussen hadden haar gevonden met een glimlach op haar gezicht. Omdat het lichaam niet had geleden konden wij in alle rust afscheid van haar nemen. Inmiddels ben ik drie jaar, één bruiloft, een eerste koopwoning en twee kinderen verder en ik sta nog dagelijks stil bij de dood van mijn moeder. Ik heb goede en slechte dagen.

Zo introduceerde ik de hond aan onze newborn…

Ik ben al bijna 10 jaar een trotse bezitster van een Engelse Stafford. Je kent ze wel, de honden die altijd negatief in het nieuws komen als er weer eens iemand is gebeten. Ik vind het echt waar, heel erg, gewoon verschrikkelijk dat het die persoon is overkomen, maar een hond bijt niet zomaar. Daar moet heel wat aan vooraf zijn gegaan. De baas “maakt” immers de hond, ben ik van mening. Maar mijn Hummer is écht anders. Zo worden de kleinste keffertjes, met de grootste mond, met een grote boog gepasseerd. Ja, echt waar! Dreigt er gevaar door een andere hond, groot of klein, dan kruipt Hummer naast, achter maar het liefst in mij. Ik vertrouw geen enkele andere hond, dus ik zorg er dan ook zelf voor dat Hummer niet de kans krijgt om de andere hond te pakken of andersom. Maar Hummer en Liv (3 jaar oud), dat zijn echte soulmates op hun manier.  

 

 

 

Mijn bevalling was gepland, dus ik kon Hummer (toen 7 jaar oud) op tijd naar mijn ouders brengen. Zodra ik was bevallen, zorgde ik voor een spuugdoekje met de geur van Liv erop. Terwijl ik nog in het ziekenhuis moest blijven, hebben mijn ouders dat doekje aan Hummer gegeven om alvast “kennis” te maken met haar. Hummer zijn reactie? Hij rook er een paar seconden aan en legde zijn kop van het doekje af. Dat was zijn reactie, maar ja, wat bedoelde hij daarmee?
Geen idee… Voor de bevalling had ik met mijn ouders en vriend (inmiddels ex) besproken hoe ik Hummer wilde betrekken bij de komst van Liv. Liv en ik hebben nog één week na de bevalling in het ziekenhuis moeten blijven, maar ik miste Hummer echt enorm en daarom wilde ik hem zo snel mogelijk weer bij me hebben. Op de dag van thuiskomst is mijn vriend Hummer vrijwel meteen gaan ophalen. Terwijl hij dat deed zat ik met Liv op mijn schoot ingepakt en wel op de bank. Mijn vriend kwam binnen met Hummer aan de lijn en langzaam kreeg hij de ruimte om kennis te maken met Liv. Zoals Hummer altijd naar mij was, was hij wederom erg enthousiast toen ik hem riep. Toen ik hem bij me riep, kwam hij kwispelend en snuffelend de woonkamer binnen getrippeld. Toen hij mij zag, sprong hij op de bank en kreeg ik een warm onthaal van allemaal kussen. Al snel rook en zag hij Liv in mijn armen. Hij snuffelde en snuffelde (nog steeds aan de ketting). Kort daarna kreeg Liv twee likken op haar gezicht, hahahaha. Ja, ik stond dat toe. Hij wurmde zich tussen mij en Liv in en kwam erbij liggen. Inmiddels had ik zijn lijn afgedaan en vanaf toen wilde Hummer alleen nog maar bij Liv zijn. Ik had dit moment precies zo in gedachten en het is precies zo gegaan. Ik had ook niet anders van Hummer verwacht. Wat was ik blij en wat was ik trots op hem. 

 

 

Als Liv van zich liet horen en Hummer lag te slapen, dan kwam hij rechtop zitten, gingen zijn oren overeind staan en ging hij opzoek naar haar. Gewoon, om te kijken waar ze was en om te kijken of ze oké was. Toen de twee vakantieweken voor mijn vriend voorbij waren en hij weer moest gaan werken, nam ik Liv vaak mee als ik Hummer moest uitlaten. Ja, je leest het goed. Ik schuif dit ook echt niet onder stoelen of banken ik zei inderdaad ‘vaak’. Dat betekent dat ik Liv niet altijd meenam als ik Hummer moest uitlaten. Liv was en is nog steeds een goede slaper. Ik maakte Liv nooit wakker voor Hummer zijn eerste ochtend- en laatste avondwandeling.
Deze wandelingetjes duurde maximaal tien minuten en het leek alsof Hummer dit ook besefte. In een soort van galopje deed hij in die tien minuten zijn ding en keerde snel terug naar huis. Liv lag altijd nog te slapen als wij thuis kwamen. Als ik haar meenam, nam ik haar mee in de reiswieg, maxi-cosie of de draagzak. Als Liv en ik ons ontbijt op hadden en wij goed en wel waren aangekleed en ingepakt liepen we een grotere rondje. Na de komst van Liv, liep Hummer opvallend dichterbij Liv in de buurt in plaats van ver voór mij. Uithalen naar voorbij komende honden die uit gewoonte keffen of grommen maakte Hummer niet extra emotioneel of juist heel erg beschermend naar ons. Dat hoor je namelijk ook wel eens als er een baby in het gezin is gekomen. 

 

 

Toen Liv ongeveer 1 jaar oud werd, ging de nieuwsgierigheid en het enthousiasme er bij Hummer wel vanaf. Hummer en Liv zijn vanaf het begin nooit met zijn tweeën in één ruimte geweest. Er was altijd een volwassene bij of ik legde haar in de box. Als ze op de grond lag te spelen, kon hij prima op nog geen meter afstand van haar, op zijn kussen blijven liggen zonder haar op te zoeken. Als ik dan bij Liv ging liggen of Liv zat bij mij op schoot en ik riep Hummer erbij, dan kregen we beide een kus. Hummer kwam dan naast ons zitten of hij liep terug naar zijn kussen. Het valt mij nu op dat het lijkt alsof Hummer, sinds de komst van Liv, weet dat hij op de tweede plaats komt. Want als we hem samen gaan uitlaten en ik leg hem uit dat hij toch echt nog even moet wachten, want ik moet eerst Liv haar jas aan doen, dan loopt hij naar de voordeur of naar zijn kussen en gaat daar zitten wachten tot wij klaar zijn.  Zoals jullie in mijn eerdere blogs hebben kunnen lezen, is mijn dochter Liv meervoudig gehandicapt en is de zorg die zij nodig heeft zeer intensief voor mij. Met heel veel pijn in mijn hart heb ik besloten om Hummer bij mijn ouders te laten verblijven. Ik heb zelf echt niet meer de energie om hem, naast Liv, nog vier a vijf keer per dag uit te laten. Gelukkig kan ik hem altijd komen bezoeken of ophalen als ik me energieker voel.  

Wat ik met deze blog wil zeggen is, bereidt je hond voor op de komst van jullie baby! Wees duidelijk naar elkaar en maak afspraken hierover. Besef goed wie er het eerste was in jullie relatie en ga daar op gepaste manier mee om. Een hond kies je namelijk niet voor even, maar voor heel zijn of haar leven. Er worden bedroevend genoeg honden te koop aangeboden zodra de baby er is. Echt zo sneu! 

  

Groetjes,

 

 

 

 

SOPHIE (klik hier voor haar Instagram) 

 

Ik doneer moedermelk aan andere mama’s

Mijn borstvoedingsavontuur begon op 27 mei 2016, ik besloot het een kans te geven want ik wilde het toch proberen.

Na een moeizame start, pijnlijke stuwing, het gevoel alsof er een piranha aan je tepel hang  en een fikse borstontsteking ging het ons steeds makkelijker af!

Mijn productie was hoog, eigenlijk best wel hoog! In een kolf beurt kolfde ik zo 300 tot 400ml. De melk die ik op werkdagen kolfde kreeg Jip de volgende werkdag en ik had standaard 1 a 2 voedingen “over” op een dag.

Mijn vriezer raakte steeds voller en ja aangezien ik deze niet alleen voor mijn melk bestemd was gooide ik ook wel eens wat weg.

Ik had zoveel dat ik niet wist wat ik er mee moest! Ik kolfde heel makkelijk en daarnaast voedde ik ook nog gewoon aan de borst.

Een vriendin attendeerde mij erop dat je ook melkdonor kon worden. Ik heb mij hier in ingelezen alleen vond ik het te bewerkelijk om voor prematuurtjes te gaan kolven.

Hier zaten zoveel eisen aan, dit zag ik naast mijn werk en moederschap niet zitten! Het uitkoken en alle regels die er aan vast zaten in combinatie met het ontdekken van het moederschap vond ik geen goede combinatie!

Mijn vriendin vertelde mij dat ik mij kon aanmelden via moedermelkdonor pagina’s op facebook.

Ik heb dit opgezocht en mij aangemeld als melkdonor, het is een besloten pagina waar je eerst een aantal vragen moet beantwoorden wil je toegelaten worden op de pagina.

Dit gaat voornamelijk over je levensstijl en gezondheid.

Ik werd al snel toegelaten, in eerste instantie vond ik het heel vreemd!

Mijn melk, onze melk dat naar een ander kindje zou gaan dan naar mijn eigen zoon, zelf ben ik van mijn melk of anders kunstvoeding maar zelf zou ik mijn kinderen geen donormelk geven.

Ik plaatste een bericht dat ik melk wilde doneren, al snel werd hier op gereageerd maar echt dat moeders vechten als een leeuw voor hun kinderen is op deze pagina ook zeker aan de orde! Ze zitten er boven op, ik vond dit een hele vreemde gewaarwording.

Ze vochten elkaar nog net niet de tent uit, want een gunfactor was er op dat moment niet echt!

Ik heb zelfs 1x meegemaakt dat dat ik de vraag kreeg of ik haar tegemoet kon rijden richting Emmen omdat het te ver was om naar mij toe te rijden.

Wat vrouwen al wel niet vragen en doen voor de melk verbaasde mij echt!

Al snel had ik een klik met een andere moeder bij ons uit de buurt. Zij kwam elke twee weken melk bij mij ophalen voor haar voor haar dochter. Voor het gemak noem ik haar moeder X.

Dit meisje was al iets ouder en wilde niks anders drinken dan moedermelk.

Het begon heel leuk, maar al snel voelde ik mij haar melkleverancier. Omdat ik zoveel had gaf ik ook nog en andere moeder en haar zoontje melk.

Zij had zelf een zware bevalling gehad en door het vele bloedverlies kwam de borstvoeding niet op gang.

Ze was een diëtiste dus van alle ins en out op de hoogte wat voeding betreft.

Toen moeder X mij vroeg of ze weer melk kon komen halen en ik haar zei dat dit net door een andere moeder was opgehaald kreeg ik een het verwijt dat haar dochter door mij nu geen melk had!

Door dit akkefietje heb ik besloten om moeder X niet meer te voorzien van melk. Haar dochter was tenslotte al bijna 1 en het zoontje, baby M van de andere moeder was 4 weken toen zij voor het eerst melk kwamen ophalen ik vond dit toch meer prioriteit hebben aangezien moeder X zelf wel wat produceerde maar niet voldoende om haar dochter te verzadigen.

Baby M kreeg dankzij mijn melk toch moedermelk binnen.

Door moeder X kreeg het even een hele nare bijsmaak dat ik mijn melk doneerde.

Even voelde ik mij een ordinaire melk koe, gratis en voor niks je baby voeden met de inspanning van een ander .

Gelukkig gaf de moeder van baby M mij wel de waardering waardoor ik het de moeite waard vond om te blijven doneren.

Ik maakte met de moeder van baby M de afspraak dat ik alleen nog voor haar zou kolven.

Elke twee weken kwamen zij dus melk bij mij ophalen.

Een week van te voren maakte wij een afspraak zodat ik ook 5 tot 7 voedingen vers zou bewaren aangezien je dit 5 dagen goed kan houden in de koelkast.

Ze wilde ook graag de levende cellen in moedermelk aan haar zoontje meegeven, na invriezen zijn deze helaas niet meer aanwezig.

Vaak ging zij met 25 tot 30 voedingen weer naar huis, de flesjes die ze de keer ervoor had meegenomen kreeg ik weer terug en deze vulde ik opnieuw voor haar.

Ik schreef dan op de flesjes welke melk ze als eerste moest geven zodat als de melk was opgehaald baby M ’s zijn eerst volgende voeding met een vers flesje melk kon beginnen!

Na ruim 9 maanden voeden liep mijn productie helaas enorm terug. Hierdoor heb ik de moeder van baby M gezegd dat ik haar niet meer kon voorzien van de melk die ze normaal van ons kreeg.

Ik bleek opnieuw zwanger te zijn waardoor het kolven niet meer  goed lukte, ook besloot Jip zelf te stoppen met de borstvoeding!

Bij Cas heb ik mij opnieuw aangemeld via de facebookpagina, ik heb tijdens zijn borstvoedingsperiode een eenmalige donatie te doen.

Ik vind het een heel mooi iets het doneren van melk alleen heb ik 2 verschillende ervaringen.

Een positieve en een negatieve, met twee kinderen en een huishouden voelde ik mij niet weer geroepen om vaste donor te zijn.

Na de eenmalige donatie om de vriezer te legen heeft Cas zelf regelmatig diepvriesmelk gehad, dit heeft Jip eigenlijk nooit gehad!

Ik heb 2 kindjes op de wereld mogen zetten maar 5 mondjes mogen voeden met de melk die mijn lijf voor deze twee mannetjes produceerde

IRIS

 

Twee keizersnedes in één jaar

Ik ben Chrissy en ik ben trotse mama van twee prachtige kids l! Drie jaar geleden was ik het meisje dat het hardst riep dat ik nooit van mijn leven kinderen wilde. Nu kan ik niet meer zonder ze. Het klinkt cliché maar mijn kinderen zijn werkelijk het beste wat me ooit is overkomen. Ik had niet verwacht dat ik mama zijn zo leuk zou vinden. In januari 2017 besloten mijn man en ik de stoute schoenen aan te trekken en ons gezin uit te breiden. Ik stopte met de pil en was vrijwel direct zwanger. Helaas kreeg ik binnen de eerste paar weken een miskraam. Na de miskraam gaven we niet op en bleven we positief. Wederom was het na één ongesteldheid raak. Ook deze zwangerschap eindigde in een miskraam. Ik was erg van slag na de tweede miskraam en dacht dat ik nooit mama zou worden. Ik kreeg het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Mijn man steunde me heel goed en samen besloten we om maar even rustig aan te doen. We zouden ons eerst gaan focussen op onze bruiloft. Na een aantal weken besloot ik om de eisprongtesten, die ik toch nog had liggen, op te maken. De dag dat ik daarmee begin was de test meteen positief. Ik vertelde het niet aan mijn man want ik had het gevoel dat ik er nog niet aan toe was om weer zwanger te raken. Ik bleef de tests echter wel dagelijks herhalen en vreemd genoeg waren ze na vier dagen nog steeds positief. Nou ben ik geen deskundige, maar ik weet wel dat het vrijwel onmogelijk is om vier dagen lang een eisprong te hebben. Ik pakte mijn telefoon en vroeg aan mijn beste vriend Google hoe dit mogelijk was. Al snel vond ik een website die aangaf dat eisprong testen ook positief kunnen zijn als je zwanger bent. Het zwangerschapshormoon lijkt veel op het hormoon dat tijdens een eisprong word aangemaakt. Ik voelde de bui al hangen en ging meteen een zwangerschapstest kopen. Eenmaal thuis aangekomen heb ik de test meteen gedaan en jawel, daar stond het, zwanger 4+ weken. Ik wist niet of ik blij of verdrietig moest zijn, want ik was bang dat ik wederom een miskraam zou krijgen. Ik deelde het nieuws met mijn man die ook niet goed wist hoe hij moest reageren. Op 30 juni zouden we gaan trouwen. De maandag die daarop volgde was de eerste echo ingepland. De verloskundige zei dat we er maar niet te veel mee bezig moesten zijn. Dat deden we dan ook niet. 30 Juni was een prachtige dag, mijn man en ik hadden het prima naar onze zin. s’ Avonds tijdens het feest begon ik echter weer flink te bloeden. Bij het bloed zaten proppen. Vaak is dit een teken van een miskraam. Ik was direct weer verdrietig en nam mijn man apart. We hebben samen gehuild en zijn toen weer terug naar het feest gegaan. De volgende dag belde ik de verloskundige. Ze adviseerde me om maandag toch een echo te laten maken. Die twee dagen duurden erg lang. Mijn man en ik hadden het voorgevoel dat we slecht nieuws zouden krijgen. Maandag onderweg naar het ziekenhuis stelden we ons ook in op slecht nieuws. We werden naar binnen geroepen, ik mocht direct plaats nemen op het bed. De verloskundige zette het echo apparaat op mijn buik en tot onze grote verbazing zagen we daar een klein rondje met een kloppend hartje! Mijn man en ik waren door het dolle heen en mijn schoonmoeder die mee was gegaan voor morale steun zat met tranen in haar ogen. Volgens de verloskundige zag alles er prima uit en hoefden we ons nergens zorgen over te maken. De bloeding had geen gevolgen voor ons kleintje gehad. De zwangerschap verliep niet vlekkeloos. Ik was negen maanden lang misselijk en moest dagelijks overgeven. Daarnaast had ik al vanaf 20 weken zwangerschap regelmatig last van harde buiken. Toch wilde ik dolgraag thuis bevallen in mijn vertrouwde omgeving. Precies op de dag dat ik 37 weken zwanger was braken mijn vliezen. De verloskundige vertelde mij dat ik rustig de komende drie dagen af kon wachten tot ik weeën kreeg. Ik moest wel dagelijks naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje en een echo. Helaas had ik na drie dagen nog geen weeën en moest ik worden ingeleid. Ik kreeg een infuus met weeënopwekkers en begon meteen op 2 centimeter ontsluiting. Na twee uur was dat verdubbeld naar 4 centimeter. Ik begon me echter steeds beroerder te voelen. Ik moest veel overgeven. Weer twee uur later was de ontsluiting nog steeds maar 4 centimeter. Op dat moment vroeg ik om een ruggenprik tegen de pijn. Helaas voor mij werd de ruggenprik twee keer verkeerd gezet. Het was toen niet meer mogelijk om de ruggenprik te krijgen tegen de pijn. Ik heb toen een morfinepompje gekregen. Dit heb ik persoonlijk niet als fijn ervaren. Ik werd er enorm duf van maar ik voelde de pijn nog even sterk als voorheen. Ik kon alleen niet reageren op de pijn, omdat ik helemaal van de wereld was. Volgens mijn man kraamde ik ook veel onzin uit. Het hartslagje van mijn baby daalde bij elke wee. Hierdoor begon nu ook de verloskundige zich iets meer zorgen te maken. Na acht uur weeënopwekkers was mijn ontsluiting nog steeds maar 4 centimeter. Inmiddels was ik uitgeput van de weeën en het overgeven. Mijn gevoel zei me dat het met de baby ook niet lang meer goed zou blijven gaan. De verloskundige gaf me twee opties. Stoppen met de weeënopwekkers en hopen dat mijn eigen weeën op gang zouden komen of een keizersnede. Ik koos voor optie twee, omdat dit op dat moment als de beste optie voor mijn baby voelde. Mijn man was het met mij eens, maar hij vond het uiteraard erg spannend. De keizersnede zelf was een beetje langs me heen gegaan. Voor mijn gevoel ging het erg snel. Wat ik me nog wel herinner was het moment dat de gynaecoloog mijn prachtige zoon uit mijn buik haalde en omhoog hield zodat ik hem kon zien. Toen ik hem hoorde huilen werd ik overmand door emoties, dit gold ook voor mijn man. Wat dat betreft is je moedergevoel echt niet anders na een keizersnede. Mijn herstel na de keizersnee vond ik erg pittig. Ik moest de eerste dag plassen door een katheter en mocht niet douchen. Ik voelde me vies en afhankelijk. Natuurlijk werd ik wel een beetje gewassen met een washandje maar dat is toch anders. Na twee dagen wilde ik dolgraag weer gaan lopen. Dit ben ik dan ook gaan doen. De eerste keer dat je opstaat na een keizersnede voelt het alsof alles afscheurt in je baarmoeder. Het doet vreselijk zeer en je krijgt de neiging om krom te lopen. Dit moet je juist niet doen, want hoe meer je rechtop loopt en zit, des te sneller je weer op de been bent. Na vier dagen mochten mijn man en ik naar huis met onze prachtige zoon. Het moment dat je gaat afbouwen met pijnstilling merk je pas hoe erg je lichaam geleden heeft. Mijn herstel heeft best lang geduurd.

 

 

 

Na twee weken kon ik pas een stukje lopen met de kinderwagen. Ik was dan de rest van de dag te vermoeid om nog iets te ondernemen. Toen ik goed was hersteld kon het genieten van mijn kleine man pas echt beginnen. Mijn hechting was wel iets waar ik flink van baalde. Hij was haastig gezet en daardoor naar buiten gaan staan. Omdat de bevalling zo heftig was geweest besloten mijn man en ik voorlopig nog geen tweede kindje te nemen. Het advies van het ziekenhuis is ook om één jaar te wachten na de keizersnede. Ze hadden me verteld dat anders mijn baarmoeder zou scheuren en dat ik het kindje kwijt zou raken. Aangezien mijn huisarts pas na drie maanden na een keizersnede een spiraaltje zette gebruikten wij condooms. Toen mijn zoontje drie maanden oud was organiseerden vrienden van ons een feest. Mijn zoontje zou naar mijn schoonouders gaan. Dit feest was de eerste gelegenheid na de zwangerschap dat ik weer alcohol dronk. Mijn man en ik kwamen dronken thuis en hadden zin in seks. Aangezien we zat waren vergaten we stomweg om een condoom te gebruiken. Je raad het al… Na zes weken kwam ik erachter dat ik wederom zwanger was. Mijn man en ik waren flink geschrokken. Uiteraard was een tweede kindje meer dan welkom maar ze hadden me zo bang gemaakt in het ziekenhuis. Ik belde de verloskundige op en vertelde dat ik weer zwanger was. Ik vroeg of ik het kindje weg moest laten halen. Op deze vraag begon de verloskundige te lachen. Ze vertelde me dat er inderdaad risico’s zijn, maar dat deze reuze meevallen. Ik moest wel in het ziekenhuis bevallen en mocht alleen natuurlijk bevallen als ik geen weeënopwekkers nodig zou hebben, want daar kan de oude keizersnedewond door scheuren.

 

 

 

Mijn tweede zwangerschap was wederom pittig. Ik kampte met bekkeninstabiliteit. Dit was lastig te combineren met mijn jonge zoontje. Ik heb me ook vaak schuldig gevoeld tegenover hem omdat ik voor mijn gevoel niet de mama kon zijn die ik wilde zijn voor hem. Op de dag dat ik 38 weken zwanger was braken wederom mijn vliezen. Aangezien ik nu geen weeënopwekkers kon krijgen werd er weer een keizersnede ingepland. Deze keizersnede heb ik oprecht als heel positief ervaren. Ik had een schat van een vrouw die de operatie uitvoerde. Ze vertelde me alle handelingen die ze uitvoerde. Ook heeft ze mijn oude litteken verwijderd en een mooie nieuwe gezet. Ook tijdens deze keizersnede heb ik weer traantjes weggepinkt toen mijn dochter werd geboren. Ze werd direct op mijn borst gelegd en begon mijn tepel te zoeken. Ik heb haar aangelegd terwijl ik dicht werd gehecht, haha! Het herstel van deze keizersnede was erg vlot gegaan. Wel heb ik nog een week in het ziekenhuis moeten liggen met een borstontsteking. Gelukkig kon ik drie weken na de keizersnede weer alles. Ik kan nu volledig genieten van het moederschap. Twee kindjes in één jaar tijd is pittig, maar ik ben erg gelukkig met mijn prachtige gezin. 

 

 

 

 

 

CHRISSY

Ik kies bij voorbaat voor flesvoeding, daarom, en daarmee uit!

Allereerst zal ik maar beginnen met een disclaimer. Want anders komt er zo vast een lading stront over me heen. Borstvoeding is goed voor je kind. Ik ga niet beweren dat het niet zo is. Ok?  

Maar ik heb wel een duidelijke mening over flesvoeding. Ik ben namelijk fan. En nu ik zwanger ben van de tweede en bewust voor de fles ga kiezen, wil ik een pleidooi houden voor de fles. Niet perse voor die fles, maar voor de moeder achter die fles. Hoe kan het dat andere vrouwen oordelen over moeders die een fles geven? Waarom moet er gevraagd worden: ‘Oh , lukte het niet met de borstvoeding?’ Wat maakt dat uit? Al lukt het wel en wilde de moeder niet meer, lekker belangrijk! Waarom moeten wij daar met z’n allen wat van vinden? En vooral, wat van zeggen?

Als moeder wil je het beste voor je kind, ik ook. Maar borstvoeding was bij mijn dochter niet het beste. Niet voor mij, niet voor haar. Na een keer aanleggen, ben ik gestopt. De kraamhulp wees mij op een infectie en somde op welke maatregelen we zouden moeten nemen. Na een slopende bevalling en schreeuwende pijn aan mijn tepels vond ik het best. Manlief kon midden in de nacht naar de apotheek voor melk. Want ja, dat had ik niet in huis. Afgeraden op de borstvoedingscursus. Domste advies ooit gekregen: Heb je het in huis, dan geef je sneller toe aan de fles.

Die infectie was de echte reden, maar met een beetje doorzetten en een goede zalf had het best kunnen lukken. Ik wilde gewoon niet. Ik zag er tegenop. Maar dat toegeven? Ai daar zit me toch een taboe op! Dus zei ik ook dat het niet lukte, gaf de infectie de schuld en ‘ja het was echt heel spijtig’. Ammehoela. Er was opluchting alom.

Ik twijfelde al tijdens de eerste zwangerschap of het überhaupt iets voor me was. Niet weten wat je kind drinkt en wanneer leek mij niet zo prettig. Plus het feit dat je borsten gedeeld moeten worden en ineens van levensbelang zijn, ook teveel verantwoordelijkheid voor mijn simpele b-cup.

Maar de stimulatie vanuit de Europese Unie werkte ook goed op mijn gemoedsrust, en ik zou “het gaan proberen”. Ik heb braaf een cursus gevolgd, waar ik overigens vroegtijdig de zaal heb verlaten door de neerbuigende houding naar de fles. Of “kunstvoeding” zoals zij het noemden.

Maar goed, bij dochter lukte het dus niet, we gingen over op fles en toen bleek dat ze überhaupt niet dronk. Ik was blij dat ze na een week ziekenhuis en sondevoeding eindelijk een fles leegdronk. Was ze ook opgenomen geweest als ik borstvoeding had gegeven? Geen idee. Feit was wel dat ze te weinig dronk en dus uitdroogde. Ik was blij dat er keiharde millimeters gemeten konden worden. Blij dat er refluxmedicatie door een flesvoeding heen konden en dat er regelmatig gepoept werd.

Blij dat manlief de voedingen in de nacht deed, blij dat er een vast ritme was (niets zo strak op schema als een baby in het ziekenhuis), blij dat we vooruitgang zagen in de hoeveelheid melk, blij dat dochterlief daar goed op groeide.

Dus buiten het feit dat ik misschien genoeg redenen had om het niet te kunnen. Ik WILDE gewoon niet. De situatie in het ziekenhuis daarna, bevestigde alleen maar meer mijn keuze.

Nu bij de tweede zwangerschap wil ik niet een herhaling. Ik wil vanaf moment 1 rust in de tent. Ik verlaat pas het ziekenhuis na 3 volledige voedingen. Ik weet inmiddels welke fles ik koop, welke voeding fijn is, welke speen op welke fles past. Ik ben voorbereid. Alles behalve weer een probleem met drinken. Hopen we.

Daarnaast hoop ik dat ik gewoon kan zeggen: ik kies voor de fles. En niet: ik kies voor de fles, want…

Want leuk hoor, dat anderen niet mogen oordelen over jouw keuze, maar toch leg ook ik in deze blog verantwoording af. Wil ik uitleggen waarom ik stopte. Terwijl er helemaal geen reden hoeft te zijn. Je mag doen wat je wil. Niemand heeft het recht te oordelen over jouw manier van voeden, jouw manier van opvoeden, je kind vervoeren etc. Het waarom is aan jou.

Niemand hoeft te weten waarom. Mijn poging tot borstvoeding was geen succes, ik heb geen zin in poging 2. En niet omdat ik lui ben of mijn kind niet het beste gun, maar omdat ik een blije mama ben als ik een fles mag geven. Lang leve de fles! En daarmee uit.

 

 

 

 

KELLY V (klik hier voor haar Instagram)  

 

Een zwart lint om mijn roze wolk

Eén van de meest zenuwslopende dingen in het leven. “De zwangerschapstest”. Ik had hem gehaald bij de action. Een prima ding. Op 26 april (de dag voor Koningsdag) deed ik de test. Mijn man was met zijn broer mee naar het ziekenhuis voor de uitslagen van het bultje dat in zijn broers nek en hals groeide.  De uitslagen waren negatief. Lymfeklierkanker. Pats, boem….  Je wordt als jong iemand met beide benen op de grond gezet. Het weerhield mij er niet van om toch vandaag een test te doen. Ik dacht nog bij mijzelf: “Het zal wel weer niks zijn…” Maar waarrempel daar kwamen toch twee duidelijke strepen te voorschijn. In mijn kloffie liep ik naar beneden met de test, en riep mijn man … “Kijk schat”. “Ja wat moet ik zien dan?”, vroeg hij met een slapend gezicht. “Nou je wordt vader!”. Ik wist bij mijzelf ook dat hij minder enthousiast zou reageren vanwege het nieuws van zijn broer. 

Levensvraag: ‘Is mijn gezin compleet?’

Daar is ‘ie dan: de welbekende vraag. Ik verbaas me er altijd over hoe makkelijk mensen dat altijd vragen. ‘En? ‘Wanneer komt de derde’?

Niet vanzelfsprekend
Nou hebben wij heel veel geluk gehad, en waren wij heel snel zwanger. Maar dat is natuurlijk allesbehalve vanzelfsprekend. Voor ons dus geen lastige vraag, maar voor anderen kan dit zeer kwetsend zijn. Aan de andere kant kan je het ze ook niet altijd kwalijk nemen, het is uiteraard nooit rot bedoeld. Alleen niet altijd even handig. Ook wij krijgen deze vraag best vaak, helemaal nu Luca drie jaar oud is en de meesten het dus weer hoog tijd vinden voor een volgend kindje. In ons geval een derde, want wij hebben er namelijk al twee. Niet allebei van mij. De oudste is mijn lieve stiefzoon, uit een vorig huwelijk van mijn partner. Maar die telt natuurlijk gewoon mee.

Kots- en plasbuien
Mijn zwangerschap was best pittig, laten we daar beginnen. Bij zeven weken begon de eerste misselijkheid die zo nu en dan op kwam zetten, maar die bij negen weken toch wel echt al dagelijks naar boven kwam. Dit ging gepaard met kotsbuien dag en nacht. Later in de zwangerschap toen mijn blaas wat zwakker begon te worden, plaste ik het bed of de hele gang onder, terwijl ik ook moest kotsen. Lang leve de zwakke blaas! Nu kunnen wij er om lachen, maar destijds kon ik wel janken! Bram vond het gelukkig minder erg, en je begrijpt dat alle schaamte die er nog was nu wel echt voorbij was. Dit is allemaal wel te overzien en het hoort er gewoon bij, maar helaas bleef het niet bij kots- en plasbuien. Bij ongeveer 12 weken kreeg ik last van mijn rug en dit bleek een paar weken later bekkeninstabiliteit te zijn. Dit was geen pretje kan ik je vertellen. In de ochtend kon ik mijn bed niet meer uitkomen, en na een dag werken kon ik drie dagen lang helemaal niks en moest ik echt plat. Nu mag ik niet zeuren, ik heb een heel gezond kindje op de wereld gezet en ondanks dat ik echt een ‘hel’ zwangerschap had, was mijn bevalling daarentegen echt een ‘droombevalling’! Maar toch riep ik heel hard na de bevalling dat ik dit niet nog een keer wilde. Negen maanden
lang bijna niks kunnen doen vond ik toch he-le-maal niks. Ondanks dat je alles over hebt voor je kindje, begrijp me niet verkeerd. Maar nee, ons gezin was compleet! Totdat wij vorig jaar op vakantie waren en ineens heel veel gezinnen zagen met drie kinderen. ‘Wat leuk’, zeiden we iedere keer tegen elkaar. En toen begon de twijfel toe te slaan. Misschien toch nog een derde? ‘Laten we het maar even bezinken’, zei Bram. We hoeven tenslotte niet nu al een beslissing te nemen. Heel even hebben we er serieus over nagedacht. We kwamen tot de conclusie: ‘Niet nu, misschien als Luca wat groter is.’ Toch wel leuk weer zo’n kleintje! Het kriebelt wel… En nog steeds als er ergens bij vrienden of familie een kleintje geboren wordt, vind ik het fantastisch. Ik ben echt gek op baby’s! En dat zal altijd zo blijven.

De beslissing

We hebben vrij recentelijk besloten om het hierbij te laten. Je hoort helaas ook veel verhalen waarbij het niet goed gaat tijdens een zwangerschap met een kindje, of dat er ernstige complicaties zijn na de bevalling. En het is niet dat we dit niet aan kunnen, of niet zo’n kindje willen. Alleen soms, vinden wij dan, moet je tevreden zijn met wat je hebt. Wij hebben twee heerlijke gezonde jongens. Waar we ook onze handen vol aan hebben! Hoe leuk zo’n kleintje ook is… Wij zijn gelukkig en tevreden. Dus blijft het bij ons een gezinnetje van vier. En dat is prachtig!!

Verliefd, verloofd, kindje en uit elkaar

Nooit weet je of je het wel goed doet. In heel het moederschap krijg je constant te maken met een mix van extreme gevoelens. Liefde, geluk, schuldgevoel, angst, alles komt voorbij. In plaats van een handleiding komt er alleen een hoop troep achter je kind aan uit je lichaam en waar je dacht dat de vrouwen om je heen die al moeder zijn het vást wel weten, blijkt dat zij ook maar wat doen. 

 

 

 

 

Je had het kunnen weten. Het is niet alleen zo in het moederschap, maar in het hele leven. Iedereen heeft zijn eigen manier, zoekt zijn eigen geluk of doel in het leven en we staan allemaal voor dezelfde keuzes in het leven en niemand kan jou zeggen welke keuze de juiste is. De keuze die ik heb moeten maken, had flinke gevolgen. Niet alleen voor mij, maar juist ook voor mijn dochter. Zodra je moeder wordt, is het net alsof je in tweeën wordt gedeeld. En dat tweede deel is een ongeleid projectiel wat jij de juiste normen en waarden dient mee te geven, alles nog moet leren in en over het leven en waar je alles, maar dan ook alles voor over hebt. Nog nooit maakte iets mij zo zeker in het leven en tegelijk zo onzeker als het moederschap.

Bevallingsverhaal: Ik vond bevallen zo tof dat ik jaloezie voel naar mensen die nog moeten bevallen

17 januari 2019, een belangrijke dag! In de ochtend tekenen we het koopcontract voor ons nieuwe huis, in de middag heb ik een afspraak bij de verloskundige en in de avond een afspraak met de hypotheekadviseur. Ik ben 40+2 weken zwanger, voel me ontzettend goed maar ben natuurlijk ook wel erg benieuwd naar ons meisje. Bij de verloskundige kiezen we ervoor om te gaan strippen. Nadat ik me even over een drempel moest zetten, ging dit wonderbaarlijk goed. De letterlijke woorden van de verloskundige zijn dan ook: ‘Jou zie ik hier de komende tijd niet meer terug meisje. Ik kan helemaal om haar kleine koppie heen en voel een flinke bos met haar. Jij gaat heel binnenkort bevallen, neem je rust vanmiddag’. Rond 15:00 kreeg ik een soort van krampjes in mijn buik. Zal dit het zijn? Om de frequentie bij te houden, stuur ik 💗 naar mijn vriend. Ze komen al vrij snel om de 5 minuten. Hij geeft aan naar huis te kunnen komen, maar dat is nog niet nodig. Dit kan ik makkelijk zelf redden en anders zit hij tussen de weeën door ook maar te wachten. Als hij om 17:00u thuiskomt, wordt het iets heftiger en wil ik hem het liefst bij me hebben. Met koken staat hij te lang in de keuken dus we bestellen nog snel een frietje. Rond 18:00u komt de verloskundige kijken. We beginnen met het opmeten van mijn bloeddruk, vanmiddag nog perfect en nu te hoog. Ze vertelt dat we boven gaan kijken of ik ontsluiting heb en als daarna de bloeddruk nog steeds te hoog is, gaan we richting het ziekenhuis. 3cm ontsluiting, YES! Dit had ik totaal niet verwacht. Helaas is de bloeddruk nog te hoog dus we pakken onze tassen en gaan richting het ziekenhuis. 15 minuten rijden, maar wat een gave rit. We kletsen over dat het nu gaat gebeuren, we maken grappen, lachen heel hard en bellen zelfs midden voor het ziekenhuis nog even de hypotheekadviseur af. Op de parkeerplaats volgt er weer een wee, ze worden toch wel krachtiger. Er wordt een rolstoel geregeld, maar daar moet ik niks van hebben. Ik kan prima lopend weeën wegpuffen. Op de verloskamer is het nog een beetje onwennig. Ik trek wat andere kleding aan en ga nog even richting het toilet. De verloskundige vraagt wat ik ging doen op het toilet en wil daarna gelijk mijn ontsluiting checken. 8CM! 8CM? Hoe dan? Een half uur geleden was dit nog 3cm, heerlijk! De kraamzorg wordt gebeld met de mededeling dat ze op moet schieten. Na een half uur toch wat heftige weeën weg te hebben gepuft, gaat de verloskundige weer checken. 10cm ontsluiting!! Ik mag mee gaan persen. Nu al? Mijn hoofd is er nog niet klaar voor en het eerste half uur kom ik er niet echt in. Ik kan de flow en de goede houding niet vinden. De verloskundige spreekt me streng toe, dit kan en moet beter! Je wilt haar toch bij je hebben? JA, IK WIL NIKS LIEVER DAN DAT! En ineens heb ik de flow te pakken. Een wee, 4x persen en ik dut in. Door dat kleine dutje tussendoor heb ik bij de volgende wee weer energie om alles op alles te zetten.. Na een uur en een kwartier persen wordt de schaar erbij gepakt. De verloskundige vertelt: ‘We gaan een knip zetten in de volgende wee, daarna zet jij alles op alles en hebben jullie een dochter’. 

Die knip klonk spannend, maar deed geen zeer en dat nare geluid waar ik bang voor was bleef ook uit. Ik zette alles op alles en om 22.53 werd haar hoofdje geboren, daarna stopte de wee. Even wat paniek bij mij want ik zag ineens een hoofdje vol haar tussen mijn benen en de rest kwam niet mee. De verloskundige stelde mij gerust.. ‘Dit is niet erg maar bij de volgende wee MOET haar lijfje er uit, dus werken voor je leven’. Nog een laatste zetje en dan…

Dan glibbert er een heel mooi, klein lijfje uit mij (best feeling ever) en krijg ik een prachtig, huilend kindje op mijn borst. Het mooiste gevoel van de wereld, wij zijn ouders van Saar Janne Visser, roepnaam Saar. 50 cm en 3533 gram aan liefde. Wat een ervaring en wat een prachtige bevalling. We voelen ons intens gelukkig. Nadat Saar is bekeken en aangekleed kunnen we de leukste telefoontjes van ons leven plegen. Wat een feest is dat! Iedereen is dolgelukkig en benieuwd. Als ik ben gedoucht en er beschuit met muisjes is gegeten, kunnen we naar huis. Helaas moet de kraamzorg onze kamer nog schoon maken dus hier moeten we op wachten.

Gelukkig komen we de tijd wel door met knuffelen en verwonderen. Wat een prachtig meisje is het. Om 01:30u kunnen we naar huis. Thuis worden we ontvangen door de opa’s en oma’s en ook omi en tante zijn er. Iedereen wil even kijken naar ons meisje. Samen met de kraamverzorgster maken we de wieg in orde en dan kan het beginnen. De eerste nacht alleen met onze baby..

Ik vond de bevalling echt een prachtige ervaring en kijk er met een heel trots gevoel op terug. Ik merk zelfs dat ik een soort van jaloezie voel richting mensen die nog moeten bevallen en de kraamweek nog tegemoet gaan. Het is allemaal zo mooi en intens. Wij zaten hier echt op een grote roze wolk. Saar is nu 8 weken oud en het is een ontzettend lief en tevreden meisje. Het is één groot feest om voor haar te mogen zorgen!

Borstvoeding gaf mij tranen van verdriet, het flesje gaf mij tranen van geluk

‘Geef je ook borstvoeding?’ Met één vraag was ons gesprekje veranderd van vrolijke vragen naar bezorgde bemoeizucht. Of lag dat toch echt aan mijn gevoel? Ik maakte even de klik in mijn hoofd en antwoordde vriendelijk dat ‘Lien niet echt interesse had’ in mijn borst. Understatement. Ik had flesjes kunnen vullen met onze beider tranen. Toch antwoord ik luchtig, want ik wil niet toegeven dat ik echt wel belachelijk hard geprobeerd heb. Ik had namelijk nog niet goed ingeschat in welke categorie de dame tegenover mij hoorde. In kamp ‘heb je het wel eens ondersteboven hangend van het klimrek geprobeerd’ of in team ‘is een flesje niet goed genoeg voor jullie’?

Natuurlijk zat het in mijn hoofd. Want het was toch ikzelf die het zo verdrietig vond dat de borstvoeding niet gelukt was? De samenleving heeft daar toch geen mening over? Toch? Zo vond de vroedvrouw wel. ‘Want ik had toch hard geprobeerd’. En alleen al daarin zat naar mijn gevoel een waardeoordeel. Want wat als ik niet hard ‘geprobeerd’ had? Als ik gewoon van tevoren al besloten had dat flesjes fijn zouden zijn? Mocht de algemene opinie het dan wel lichtjes sneu vinden voor mijn dochter? Nee toch?

Toch ben ik ontzettend blij dat ik mijn borstvoeding verhaal heb mogen lopen met mijn vroedvrouwen van De Roze Wolk. Lien was zo stik kapot van haar nul-de verjaardagsfeestje (zeg je dat zo?) dat aanhappen aan de borst de eerste dagen geen optie was. Volgens het ziekenhuis. Flesjes dan maar? Prima, vonden wij. Komt goed. Maar we zouden wel graag nog de borst proberen ook. Oh ok, dan zijn spuitjes beter. Dus hop, mini baby kreeg spuitjes gevuld met mama’s melk. Ik kon tegen dag 3 mijn eigen milkshake stand wel uitbaten en ook Lien was weer op krachten, dus dachten we dat het wel fijn zou zijn haar nog eens aan de borst te leggen. Ik verlangde naar de intimiteit van het voeden en was het kolven al wat beu, ook al was mijn opbrengst geweldig en vulden we de ziekenhuis diepvries vlotjes. In het ziekenhuis lukte bij mij drinken voor geen meter. Lien leek zodanig overstuur te raken van het voeden dat we na een aantal minuten steeds moesten overschakelen op flesjes. Geen enkele drukke verpleegster had ooit meer tijd dan dat. Google raadplegen dan maar, vanuit mijn ziekenhuisbed: rugbyhouding, rubber hoedje op, blote borsten stimulerend masseren .. mijn zoekgeschiedenis leek op die van de gemiddelde puber jongen. Niets werkte.

Na vijf dagen kwam Lien met ons mee naar huis. Ik hoopte op een nieuwe start, want er is toch weinig intiems aan borstvoeding als je eerst aan de melkmachine moet met je plofborsten en daarna tig mensen rond je ontblote boezem hebt staan. Thuis hadden we ondersteuning van onze vroedvrouwen. En dat was geweldig. Zij hadden de tijd om met ons te babbelen en om Lien een hapje te helpen. Geen enkele keer werd in vraag gesteld waarom ik nog door klooide met kolven en flesjes. Ik werd net warm ondersteund en erkend in het alles overweldigende van exclusief kolven en de druk die het legt op je kraamweek. Ik mocht ‘s avonds sms’en als het niet lukte en ze kwamen ook graag op zaterdag even langs. Dit moest opgelost worden. Ze zouden me helpen en het zou lukken. Elke keer als ze er waren, was er tijd voor een rustig borstmoment. Maar dat was buiten Lientje gerekend.

Het lukte niet. En ik was moe. Ik had op die eerste twee weken maar vier keer een fles kunnen geven aan mijn kersvers kindje, want ja, je moet natuurlijk acht keer per dag kolven én acht keer per dag voeden. Toen Maarten vroeg wat voor mij de definitie was van het voornemen ‘als het niet lukt doen we gewoon flesjes’, moest ik toegeven dat ik daar al lang voorbij was. Dit lukte mij niet. Dit lukte Lien niet. Toen de vroedvrouw die dag mijn knoert van een borstontsteking kwam behandelen (dat vind je natuurlijk nooit in die zoekgeschiedenis bij die puberjongens) gaf ik het luidop op. In tranen van verdriet. Die avond gaf ik een flesje, in tranen van geluk.

En ja, ik ben nog steeds gevoelig aan dat waardeoordeel rond borstvoeding. Mijn diepvries zit nog steeds vol melk want een paar dagen na het stoppen, ontdekten we dat kleine meid een koemelkallergie had en ik moest nog 4 weken afbouwen met kolven omwille van mijn overenthousiaste boezem. Ik heb nog geen enkel flesje weg gegoten, en dus zie ik nog soms erg tastbaar, een herinnering staan aan die hallucinante kraamweken, als ik naar een diepvriespizza met koemelkeiwit grijp. Misschien maak ik er wel een mooi juweeltje van. Want wat is het toch knap, wat je lichaam kan – ook al loopt het allemaal niet vlot. Dat laatste is een woord mopje.

 

 

 

 

HELEEN

 

+ Meer berichten