Redactie
Van feestbeest naar huismus: wat ouderschap met je doet…
Twee weken geleden was het carnaval in het Zuiden, zo ook bij ons in Tilburg. Carnaval, een feest dat me met de paplepel werd ingegoten. Als klein meisje liep ik al mee met de optocht in mijn geboortedorp en ging ik 4-5 dagen de hort op. In groep 8 werd ik tot mijn grote vreugde verkozen tot prinses Carnaval met mijn grote basisschoolliefde als prins aan mijn zijde. Wat een feest! En dat feest ging jaren zo door: maanden van tevoren al nadenken over outfits en dan van zaterdagochtend tot en met dinsdagnacht onder de pannen. Vanuit mijn werk in de horeca zo door de volgende kroeg in. Het kon niet op… Ook al was ik zo gaar als een tientje, ik ging door en had er iedere keer weer evenveel zin in.
En zo ging dat járen door, en dan niet alleen met carnaval, maar gewoonweg elk weekend (en doordeweeks, lang leve de studententijd). Náchten doorhalen, dansend op de bar. Op zondagochtenden stond ik zelfs vroeg op om vervolgens om 08.30 in de Zino in Tilburg te staan (bestaat helaas niet meer) tussen de partygangers die nog ff doortrokken na een van de vele houseparty’s. Om 13u ’s middags kwamen we dan lijkbleek die tent uit om onszelf dan tussen het winkelend publiek te begeven op weg naar ons bed. Dat waren nog eens tijden (om er alvast even een ‘volwassen’ uitdrukking in te gooien)!
En toen werd ik ouder … En merkte ik dat ik na een paar nachten doortrekken misschien toch even moest bijkomen. Maar dat was geen probleem, want daar was alle tijd en ruimte voor. De zondagen werden gevuld met uitslapen, bankhangen en Discovery kijken (er was nog geen Netflix … yes, zo oud ben ik dus …). ’s Avonds een keer wat eten bestellen en dan van de bank af ons bed inrollen: no problem at all!
Maar toen kwam daar de grote beslissing om voor een kindje te gaan. Die wens ging snel in vervulling, want 3 maanden na die beslissing was ik zwanger en in februari 2013 werd ik mama van het allerleukste jongetje van de wereld; Sid werd geboren. Dat betekende slapeloze nachten. Was ik van tevoren enigszins voor gewaarschuwd door vriendinnen, maar ik dacht toen alleen maar: ‘joh, kan toch nooit zo erg zijn. Ik ga geregeld op stap en maak dan ook korte nachten, appeltje eitje!’
Wow mensen, hoe kan ik me zo vergist hebben?! Hoe dan?! Die korte nachten met een baby, dreumes of peuter zijn NIKS in vergelijking met een nacht stappen. Dat brakke gevoel dat je de ochtend daarna hebt is VEEL ERGER dan na een nacht doorhalen. Ik dacht echt dat het mee zou vallen, maar inmiddels ben ik al 6 jaar mama, waarvan 3 jaar van een meisje dat tot voor kort weigerde om door te slapen, en weet ik wel beter: het is soms niet vol te houden.
Maar weet je wat nu nog erger is? Ik trek het ook gewoon niet meer. Dat stappen en nachten doorhalen. Ik kan dat niet meer. Om 23u mezelf nog optutten om de stad in te gaan? Joh, laat me alsjeblieft met rust. Ik heb al moeite genoeg om mijn ogen open te houden rond die tijd, laat staan dat ik er nog make-up op gesmeerd krijg. Ik hoor mezelf soms wel eens de vréselijke zin zeggen ‘Ik ga naar huis, want wil mezelf nog een beetje fris voelen morgen als die kleintjes wakker worden’. Nee. Nee mensen, dat wil ik dus eigenlijk helemaal niet. Ik wil mezelf echt gruwelijk brak voelen, maar er zijn de volgende ochtend gewoon weer twee kids die mama terroriseren. Dat is natuurlijk niet echt zo, maar als je een kater hebt, voélt dat wel zo …
Liv roept meestal om 06.30u ‘mamaaa ikke mellluk’, en dan is het dus bal. En ja, ze is 3 jaar en drinkt nog een fles als ze wakker wordt (en vaak ’s avonds ook nog, oooeeeehh) en er zullen genoeg mensen zijn die hier wat van vinden, maar daar gaat het nu niet om. Het gaat erom dat deze mama dan nog totaal in de kreukels ligt, niet meer weet hoe ze haar ogen open moet doen en of ze überhaupt nog lééft … En dat er dan zo’n doordringend stemmetje blijft door ratelen dat ze melk wilt. En als je die melk dan brengt, warmgemaakt en wel, je die fles dan rechts in het hoekje van haar bed moet zetten terwijl zij zich nog even omdraait … whuutt?!
Of dat je dan zegt dat ze nog even moet slapen en ze dat beaamt, en jij dan weer naar bed strompelt met een hoofd dat continu door een moker wordt bewerkt, en dat dat duiveltje in mensgedaante, want dat is ze inmiddels in de waangedachten van het delirium waarin jij je begeeft, na 5 minuten begint te zingen en te roepen dat ze wakker is… en je er dan dus weer uit moet, nu voorgoed, terwijl je geest eigenlijk nog blijft liggen en je jezelf dus als een zombie voortbeweegt om dat monster uit bed te pakken dat toch om jouw aandacht vraagt. En dat je jezelf dan met dat wezentje naar beneden begeeft om daar samen onder een dekentje op de bank te kruipen en tv te gaan kijken. In pyjama, jij met thee en zij met haar melk, tussen de knuffelbeesten, dicht tegen elkaar aan … Dat is toch echt preciés wat je wilt na een nacht stappen?! Nee dus! Heel fijn hoor zo’n kleintje tegen me aan, maar ik vind het nóg fijner als dat een uurtje of 4 later gebeurt. Ook hier weer een shout-out naar de iPad op zulke momenten!
Het gevolg van dit alles is dat je als ouder dus je leven daarop aanpast. Natuurlijk doe je dat met meer dingen als je kinderen krijgt, maar ik vond dit toch wel even een dingetje. De eerste keer dat ik mezelf op een zaterdagavond hoorde zeggen dat ik ‘het eigenlijk wel lekker vond om thuis te blijven’, twijfelde ik even of echt niet iemand anders dat zei. Say what?! Wat gebeurde er met me?! Hoezo klonk ik zo ‘oud’? Ik zou toch geen huismus worden?!
Jawel dus! Ik ben een huismus. En ik vind het eigenlijk wel prima. Het stappen en nachten doorhalen heeft nu gewoonweg een andere invulling gekregen. Ik hecht nu meer waarde aan een avond lekker eten en gezellig borrelen met vrienden, of (ja echt!) een avond heerlijk bankhangen met vriendlief. Met toastjes, chips, thee en/of een wijntje, oude kloffie aan, bril op en chillen maar. Ik word tegenwoordig blijer van een goeie serie op Netflix, dan dat ik mezelf door een te drukke kroeg wurm langs te sexy geklede pubermeisjes en jonge studentjes die denken dat ze wel even een MILF kunnen scoren (hun woorden. Ja echt, waar gebeurd!).
Yes, mijn weekenden zijn tegenwoordig compleet rock ’n roll! Waar we voorheen overdag niets deden en ’s avonds het huis uit gingen, zijn we nu overdag onder de pannen en liggen we ’s avonds voor pampus. Welkom in de opwindende wereld van het ouderschap! Maar het is niet zo dat ik nooit meer ga hoor! Ik kan namelijk soms wel enorme zin hebben om een nacht door te halen. Om te drinken en te dansen: heerlijk! En dat gebeurt ook wel eens hoor. Maar dan zorgt deze mama toch mooi wel even dat de kids een nachtje logeren zijn …
Om even terug te komen op dat Carnaval van twee weken geleden. Ik ben welgeteld 2 uurtjes geweest. Met de kindjes, op zondagmiddag. In Berkel-Enschot. Dus dat. Living on the edge …
Het is nu zaterdagavond 23.15u. Ik zeg welterusten!
X
Manon
Mensen, een ‘randprematuur’ is ook prematuur met dezelfde problemen!
Inmiddels zijn we bijna 10 maanden verder sinds de geboorte van Liam, een vrolijk, gezellig en erg actief mannetje. Zeg maar gerust dat het soms een Duracell-konijntje is die denkt dat slapen voor baby’s is. Ik ben begonnen met zijn jaarboek en dat is soms best confronterend. Ik zie foto’s vanaf minuut 1 tot hoe hij er nu uitziet. Hij groeit zo ontzettend snel, maar ik realiseer me nu ook hoe heftig de eerste maanden zijn geweest en hoe ik die eigenlijk in een grote roes heb geleefd. Het was niets meer dan overleven.
Ik heb me sinds zijn geboorte erg verdiept in de term ‘prematuur’ want hij is immers met 36 weken geboren en is daarmee officieel prematuur. Daar verschillen de meningen wel over hoor, want hij was 3130 gram dus daar was niks mis mee. Het ziekenhuis vond hem prematuur terwijl een consultatiebureau het afdeed als ‘randprematuur’. En inderdaad was zijn gewicht keurig, maar dat was op dag 1. Daarna kelderde dat gewicht naar 2800 gram en kregen we dat met moeite die week in het ziekenhuis omhoog. Het was telkens maar hopen dat die weegschaal zou meewerken. Om het nog niet te hebben over de moeite die hij met drinken had en de geelzucht waarvoor hij 4,5 dag onder de lamp heeft gelegen. Noem het hoe je het noemen wilt, Liam viel in de termijn van prematuurgeboorte.
Eenmaal thuis werd dat pas echt duidelijk want het drinken was echt problematisch. Zowel borst als fles. Zijn zuigkracht was nog helemaal niet goed ontwikkeld. De borst was eigenlijk redelijk kansloos met hier en daar een goede dag en een tepelhoedje en de fles ging altijd met horten en stoten en verslikken. Ik wilde koste wat kost hem borstvoeding geven vanwege mijn eigen allergieën dus heb ik 3 maanden fulltime gekolfd. Ik was op, letterlijk en figuurlijk leeggezogen. Gek genoeg zou ik het zo weer doen, hoewel Liam alsnog een koemelkallergie en een ei-allergie heeft dus uiteindelijk had ik daarvoor niet hoeven doen. Het geeft geen garanties.
Maar elke dag 8 keer per dag strijd voeren voor zijn voeding was hel. Ook al wist ik dat hij het niet kon omdat hij het nog niet ontwikkeld had, het was hel. Het werd ook steeds erger naarmate de zuigreflex afnam. Toen moest hij ineens zelf gaan doen wat hij eigenlijk al niet zo goed kon. Succes ermee jongen! En zijn moeder erbij. Ik heb me knap eenzaam gevoeld want mijn man moest gewoon weer werken. Zat ik daar met 38 graden halfbloot in de woonkamer huilend met een baby die niet wilde aanhappen of normaal kon drinken als ik dan toch de fles gaf. Ik was radeloos en voelde me vooral niet serieus genomen. En toch staan prematuurkindjes erom bekend dat ze moeite hebben met drinken. Nog steeds kan Liam enorm etteren met de fles. Er zijn weinig flessen die er binnen 10 minuten zonder morren in gaan en leeg raken. Van alle restjes fles die ik heb weg moeten gooien had ik bij wijze van spreken half Afrika kunnen voeden.
De drinkmomenten zijn nog stressvol, want hij treuzelt gewoon en dat mag. Hij vindt het allemaal heerlijk maar neemt de tijd. Dat is nu eenmaal hoe hij is maar elke treuzel is voor mij een enorme trigger. Ik kan echt onredelijk worden en zeggen dat hij eens normaal moet drinken zoals alle baby’s normaal drinken en eten. En geloof me, ik voel me op zo’n moment al slecht genoeg ook al wéét ik maar al te goed dat hij niet anders kan. Maar ik zit al bijna 10 maanden met een moeilijke drinker. De logopedist heeft al gewaarschuwd dat we waarschijnlijk elke hete zomer met zijn tuitbeker achter hem aan rennen, willend dat hij gaat drinken. Dat hij gisteren zijn rietjesbeker met trotse teugen leegdronk was een mijlpaal. Ik roep namelijk al maanden dat ik die fles helemaal zat ben en dat ik dat ding het raam uit flikker of in de kachel gooi als hij niet meer nodig is.
Gaat het nu vooral over het drinken, maar hebben we het nog niet eens gehad over de darmpjes en de onrust die een prematuurtje bij zich draagt. Liam was eigenlijk in orde als het om zijn longen of gewicht ging, maar prematuur betekent niet voor niets “voor de rijpheid”. Liams darmen bijvoorbeeld waren nog helemaal niet klaar voor het voedsel op deze wereld. We hebben meteen probiotica gegeven en dat is de beste keus geweest die we konden maken. Zonder probiotica waren de darmkrampen echt niet te doen geweest, vermoed ik. Uren, dagen, weken hadden we een ontevreden mannetje met buikpijn en daar kwam met 4 maanden nog een koemelkallergie overheen na de overstap op gewone voeding in plaats van borstvoeding. De buikkramp heeft natuurlijk een bepaalde onrust veroorzaakt, maar ook hebben prematuurkindjes van zichzelf onrust. Ze zijn druk, moeilijk rustig te krijgen of te troosten. Om het over slapen nog maar niet te hebben. Soms gewoon maar 30 minuten per dag. Veel te snel geprikkeld door alles om hen heen. Wij mochten de eerste 2 weken niet met hem wandelen of visite ontvangen. Teveel drukte zou hem geen goed doen en dat was ook zo. Maar ook hem zeer zeker niet van arm tot arm geven aan familie of vrienden. Als ik het fotoboek terugkijk zie ik een foto van mijn broer, mijn vader en moeder en mijn schoonzusje met hem op de arm maar meer niet, veel later pas.
Ik heb niet de eerste uren en dagen intensief met hem kunnen buidelen of een band kunnen opbouwen. Hij lag na 2 dagen op neonatologie met een zonnebril in een pamper onder een blauwe lamp. We konden kiezen; knuffelen en geen extra blauw licht of niet knuffelen en wel extra blauw licht. Zeg jij het maar. Na 6 dagen thuis, eindelijk. Zit je dan met je versierde huis en de kaarten die binnen stromen, maar geen bezoek. Ook in het ziekenhuis niet.
De prikkels gaan nu wel goed trouwens, sterker nog: hoe meer, hoe beter! Liam is een stuiterbal soms en ik heb meerdere keren gehoord dat prematuurkindje tot hun 5e levensjaar door blijven stuiteren en alles willen zien en meemaken. Daar heb ik me alvast op ingesteld. Ik betrek hem overal bij, laat hem alles ontdekken, voelen, aanraken, ruiken en hij vindt het machtig mooi. Hij loopt in zijn ontwikkeling nog steeds achter, dat merk je. Hij draait pas sinds 8 maand op zijn buik maar nog niet terug. Ik weet ook dat dat voor ieder kindje anders is, maar we krijgen het ook bevestigd. Misschien net dat ene maandje dat hij te vroeg was. Wie zal het zeggen.
Zelf ben ik deels op orde en deels niet. De drinkmomenten zijn nog heftig en ik ontloop ze liever. Wat ik al zei; ik flikker die fles uit het raam en geef een feestje als het niet meer nodig is en hij het helemaal zelf kan. Ik kan me ook nog schuldig voelen over zijn vroeggeboorte. Wat heb ik niet goed gedaan? Wat maakte dat hij al kwam? Waarom heb ik hem niet nog binnen kunnen houden? Hoewel ik ook al maanden riep dat ik het gevoel had dat hij veels te vroeg zou komen. En zo geschiedde. Ik had ook graag 5 weken verlof gewild. Luierend op mijn tuinbank met mijn ronde buik, genieten van de rust. In werkelijkheid de stilte voor de storm. Om het over de kraamtijd nog maar niet te hebben.
Prematuurgeboorte heeft invloed op het kindje, hoe dan ook. En natuurlijk zit er verschil tussen een baby die met 28 weken komt of zoals Liam met 36 weken en een gezond geboortegewicht. Maar dat wil niet zeggen dat het dan geen prematuur meer is. Als me werd gevraagd hoe vroeg hij te vroeg was en ik benoemde de 36 weken, dan werd dat weggewuifd. Termen als ‘ach, dat valt toch wel mee, zo vroeg is dat niet’ kan ik niet meer horen. De discussie tussen het ziekenhuis en de consultatiebureau was verdrietig om tussen te zitten. Hij valt onder de prematuren-norm en dat is aan veel dingen te merken. Bij hem én bij mij. Mijn energie is in de eerste maanden al ver opgebrand. Ik heb na mijn slaap energie voor slechts 1 dag of minder. Het is aanpoten en hard werken als je een zorgenkindje hebt, ondanks dat het nu goed gaat, maar mijn zorgenmotortjes draait nog wel even op volle toeren.
FLOOR (klik hier voor haar Instagram)
Alles was goed, tot de 20-weken echo
In Nederland mag je tot de 24e zwangerschapsweek een zwangerschap afbreken. Dit kan om economische of sociale redenen zijn, als de zwangerschap bijvoorbeeld ongewenst is of wanneer de financiële middelen er niet zijn. Daarnaast kan abortus medisch noodzakelijk zijn wanneer de gezondheid van de moeder gevaar loopt of er kan abortus worden overwogen wanneer er een ernstige afwijking wordt gevonden bij het kindje. Jaarlijks worden in Nederland ruim 30.000 zwangerschappen afgebroken, bij 4,6% van de gevallen is er een relatie tussen het afbreken van de zwangerschap en prenatale diagnostiek. De 4,6% waar ik meer over kan vertellen.
Tijdens mijn tweede zwangerschap vond ik het altijd maar een pijnlijke vraag, “eerste kindje?” Het antwoord vond ik vaak nog veel pijnlijker, tweede zwangerschap, eerste kindje. Zo werkt dat nou eenmaal, wanneer je weer op intake mag bij de verloskundig, zodra je de kraamzorg gaat regelen en vaak wanneer er zomaar naar gevraagd wordt. Soms vertelde ik dat ik al eens eerder zwanger was en met 23 weken bevallen ben en andere keren kwam ik ermee weg door alleen te zeggen dat dit ons eerste kindje was. Direct nadat de woorden mijn mond dan hadden verlaten fluisterde het stemmetje in mijn hoofd dat ik hem echt niet vergeten ben, Vik, ons eerste kindje.
Magische zwangerschap
Ook wij zaten middenin een magische zwangerschap en waarom zouden we ook niet, helemaal in de wolken waren we. De kans dat er iets mis zou gaan was echt heel klein, toch? We zijn allebei gezond, ik sportte veel, at gezond, in onze familie kwam niets geks voor en de verhalen dat er iets mis gaat tijdens de zwangerschap hoor je bijna nooit en al helemaal niet bij iemand die je kent. Het was een ver-van-mijn-bed-show dus wij gingen elke keer weer naar de controles om gewoon even te kijken naar ons kindje. Bloeddrukje meten en dat soort dingen, ik voelde me op de gebruikelijke dingen na fantastisch, zwanger zijn vond ik fantastisch.
Tot de 20-wekenecho zag alles er ook heel goed uit, dat is wat de verloskundige altijd zei tijdens de controles, de combinatietest was ook goed en we maakten ons nergens zorgen om.
Mijn vriend zat op dat moment voor werk drie maanden in het buitenland dus ik ging even met mijn moeder naar de 20-wekenecho om te kijken of het een jongen of een meisje was.
Wat een slechte film
Tranen rolden over mijn wangen, mijn hart bonkte in mijn keel en het zweet stond op mijn rug toen ze me vertelde dat ons kindje een hartafwijking had. Dit gebeurt alleen bij mensen die je niet kent, in films. Alles zag er toch goed uit? Tot vandaag. We moesten voor verder onderzoek naar het ziekenhuis in Maastricht.
Mijn vriend en ik hadden na lang twijfelen besloten dat hij niet naar huis zou komen, ze kunnen tegenwoordig zo ontzettend veel dachten we, dat komt dan na de bevalling. Ons kindje zal misschien geopereerd moeten worden, een loodzware weg waar we zeker niet te licht over dachten maar we hebben er altijd heel positief ingestaan. Zolang het in mijn buik zat was het goed. Dus hij bleef om zijn missie af te maken en mijn moeder ging met mij mee naar het ziekenhuis. Zenuwslopend was deze periode. Elke keer gingen we met goede moed naar het ziekenhuis en kwamen we met een enorme teleurstelling thuis. De film werd alleen maar slechter, het zag er echt niet goed uit. Ik trok het niet meer in mijn eentje thuis en mijn vriend kwam daarom toch eerder naar huis van zijn missie, we moesten dit samen doen.
24 weken grens
Ik had nog voordat mijn vriend thuis kwam een vruchtwaterpunctie gehad, één op de vijf kindjes met de hartafwijking die ons kindje had, had daarnaast ook een genetische afwijking. Omdat ik langzaam richting de 24 weken ging was onze bedenktijd om de zwangerschap af te breken ook al ingegaan.
Zodra je de beslissing maakt om je zwangerschap af te breken krijg je vijf dagen bedenktijd. Onze beslissing was afhankelijk van de uitslag van de vruchtwaterpunctie. Als uit de punctie zou blijken dat ons kindje ook de genetische afwijking had zouden we de zwangerschap afbreken omdat de toekomst er gewoon echt slecht uit zou zien, opereren was dan waarschijnlijk ook geen optie meer.
Ik was toen bijna 23 weken zwanger en zou omwille van de tijd de uitslag telefonisch krijgen, dat vond ik geen probleem, we gingen er immers tot het laatste moment vanuit dat dit goed zou zitten. Tot de telefoon ging… Drie dagen later ben ik bevallen van ons eerste kindje, Vik Sijmen.
Maar je bent niet alleen
Het krijgen van (gezonde) kinderen is ineens niet meer vanzelfsprekend terwijl het dat voorheen wel altijd is geweest, in mijn ogen dan. Heel naïef maar ik ben er gewoon nooit vanuit gegaan dat er iets mis zou gaan. Tot het laatste moment hebben we alles vanaf de zonnige kant proberen te bekijken, totdat er helemaal geen zonnige kant meer was en zelfs toen deden we het samen. Het is denk ik door de romantische verwachtingen van het krijgen van kinderen dat het lijkt alsof er een taboe heerst op het delen van verdriet. Dat is ook helemaal niet erg, want ook het hebben en delen van verdriet doet iedereen op zijn eigen manier. Maar het maakt het wel dat het lijkt of je een uitzondering bent, een totaal verkeerd beeld.
Zodra je zelf in zo’n situatie zit hoor je onwijs veel verhalen om je heen van ouders die een kindje moeten missen, het is het spannendste en meest bijzondere wat ik ooit gedaan heb, moeder worden! Zeker de tweede keer vond ik zwanger zijn rete spannend. Er moet ook maar een boel goed gaan in die negen maanden en zelfs dan heb je nog geen garanties. Doodeng eigenlijk hè, al die extra zorgen.
Ons eerste kindje ja
Want dat is wel wat hij is, hij maakte me voor het eerst moeder. Mijn hart werd een beetje groter en het liefst vertel ik met trots tegen iedereen dat hij er is, of was, nee is. Want voor mij zal Vik er altijd zijn. Seth zal dus altijd mijn tweede kindje zijn maar is bevoorrecht dat hij liefde krijgt voor twee, knuffels krijgt voor twee, kusjes krijgt voor twee en mag leven voor twee!
Vanaf de bevalling heb ik nu precies een jaar PTSS
Om te beginnen met een veel gestelde vraag, hoe is het nu met je? Nou om heel eerlijk te zijn, ik heb goede dagen met intens gelukkige momentjes. Maar ook heb ik dagen waarop de ene trigger na de andere komt, en ik geen grip meer op de PTSS heb, maar het mij in zijn greep houd. En dat laatste is iets waar ik zo mee worstel. Ik wil na een jaar zo graag kunnen zeggen; joh het gaat best oké met mij. Ik heb meer goede dagen dan slechte. Maar helaas is niets minder waar. Misschien komt het ook wel omdat ik nog steeds enorm veel zorgen om Jake heb. We af en aan opnames en ziekenhuisbezoeken hebben met onze kleine vechter. Het is gewoon nog niet klaar met alles. En ik kan helaas nog niet zeggen dat ik een super gezond kindje heb. Vrolijk is hij wel. En jeetje zeg, wat doet mij dat goed.
Terugkomend op het feit dat de PTSS mij in zijn greep houdt. Hoe zie je dat dan voor je? Nou simpelweg oké aan een dag beginnen, en vervolgens gebeurd er out of the fucking blue iets en ben ik volledig van slag. Om maar een voorbeeld te geven. Ik scrol door mijn Instagram foto’s en hoppa weer een foto van een beademde Jake. Moet ik dan maar alles verbergen en nooit meer onder ogen durven komen? Totaal niet! Ik ben sinds we niet zwanger konden worden en we het hele traject in gingen altijd eerlijk geweest. Over alles. Juist door dat te doen, houd je het toegankelijk voor je omgeving. Maar dat terzijde dat komt zo nog aan bod. Ik heb juist geleerd met alle ontelbare EMDR sessies om je angsten en verdriet onder ogen te komen. De lading te dekken en er op een ‘ontspannen’ manier naar te kijken. Het beeld, foto of herinnering aan te kunnen. En dat kan ik op zich ook wel. Alleen lang niet altijd. Vraag mezelf oprecht af of ik genoeg EMDR gehad heb, of het wel goed genoeg gewerkt heeft, of dat dit iets is wat ‘bij mij hoort’ voor de rest van mijn leven. Ik probeer hier momenteel vorm aan te geven. Omgaan met de triggers die mij terughalen naar die traumatische momenten. Omgaan met enorme woede uitbarsting met zinloze aanleidingen. Ik wil dat ik grip heb op die situaties. Alleen het lukt mij gewoon (nog) niet. Ik beleef vreselijk angstige en verdrietige momenten op zo’n intense manier. Door gewoon alleen al naar hem te kijken en ik die zelfde oogjes zie die mij voor het eerst aankeken nadat zijn beademing gestopt was. Door met hem te douchen, god wat een moment is dat elke keer. Doodsbang dat hij valt. Gelukkig doet Gino dit meer dan ik. Maar dat huid op huid contact is elke keer nog wel een ding hoor. Daardoor vermijd ik het eigenlijk. Of als hij eet. Veel te gulzig is, en zich weer verslikt. Dit gebeurd helaas dagelijks, en dat helpt absoluut niet mee. Maar ik moet wel. Ik schuif het al zo vaak af op Gino. Maar ook hij is binnenkort weer een maand op oefening en dan moet ik wel. Ik had zo gehoopt dat dit alles na een jaar toch wel beter te handelen was.
Door het afgelopen jaar ben ik zoveel gevoeliger geworden. Kijk dat ik een emotionele doos ben is niets nieuws, dat was ik voorheen ook. Ik jankte al als ik een zielige reclame op tv zag. Maar ik heb een soort extra heftig empathisch vermogen cadeau gekregen waar ik mezelf zo mee kwel. Verhalen en emoties van anderen komen te sterk binnen. Kunnen mij enorm van slag brengen. Verhalen van andere te vroeg geboren kindjes, heftige bevallingen of andere dingen. Ik kan het niet meer zo 1, 2, 3 loslaten. Op m’n werk, als we bij een patiënt kanker ontdekken, schiet ik soms vol. Ik heb echt moeite mijn professionele rol te behouden. Terwijl we daarvoor een gezellig gesprek hebben gehad over een bijna pensionering. En ineens zo’n uitslag. Het vreet aan mij. Als een spons neem ik alles in mij op. En dit werkt door in mijn stemming van die dag. En gek genoeg als die stemming dan al, noem het voor het gemak emotioneel instabiel is, komen de triggers alleen maar sneller. Ik ben dan ineens zo veel vatbaarder. Een vraag van een collega hoe het met de gezondheid van Jake gaat, ik breek letterlijk in tweeën. Het ene moment jank ik alles bij elkaar. En het andere moment probeer ik zo sterk te blijven en alles in te houden dat het er later uitkomt. Meestal in de auto van werk naar huis. Ben ik dan niet meer geschikt als verpleegkundige ? Omdat ik er meer last van heb dan dat het mij energie oplevert? Ik word er maar onzeker door. De dag er na kan het trouwens ineens weer een goede dag zijn en krijg ik wel positieve energie van mijn werk. Dat maakt het alleen maar verwarrend voor mezelf. Een collega zei zelfs, zou je niet tijdelijk stoppen met je werk? Elke keer een ziek kind en ziekenhuis opnames. Ging het maar zo makkelijk.
En dan die omgeving waar ik het over had. Ik kaart het zo vaak aan als voorbeeld. Als je een gebroken arm of been hebt, weet iedereen dat je zoveel weken in het gips zit. Dat je daarna moet herstellen, maar als het goed is, je er weer bovenop komt. Maar hoe zit dat dan met psychisch lijden? Wie zegt wanneer je er van af bent. Of het ooit beter wordt? En hoe je er precies mee om moet gaan? Door open en eerlijk over alles te zijn krijg je soms ook ongevraagd een hele shitload aan ‘goedbedoeld advies’ over mij heen. Lief, en oprecht. Maar weetje wat het is met een traumatische ervaring, je hebt het in je eentje beleefd. En als je het er dan over hebt of foto’s laat zien. Is het soms voor de ander te heftig. Wordt er gezegd, jeetje dat zou ik echt niet aankunnen hoor. Lieve schatten, dat kon ik ook niet. Maar we moesten toch ook? Een goedbedoelde tip voor als je iemand met PTSS kent; vraag er juist naar! Wat beleef je op angstige momenten. Wat kan ik er aan doen om je te helpen? Of simpelweg, wat leid je positief af? En hoe kan ik het enigszins verlichten? Overnemen hoeft niet. Dat gun ik mijn ergste vijand niet eens. Niet dat ik die heb, maar voor het idee. Erover praten kan zo helpen. Ik heb inmiddels heel wat mama’s en lieve instavriendinnen ontmoet waar ik dagelijks contact mee heb. Die worstelen met hetzelfde probleem. Herkenning en erkenning kan zo helpen. Je hoeft je er echt niet voor te schamen. Dat doe ik ook niet(meer). Het is ten slotte ook maar iets wat je overkomen is. Je hebt er nooit om gevraagd. Het was er, en nu moet je er mee leren dealen.
Als je gelukkig voelen niet vanzelfsprekend is beleef je de momenten dat je het wel ervaart zoveel intenser. Ik kan van de kleine geluksmomentjes zo veel meer genieten. Met Jake naar de kinderboerderij, ook al vind ik dat het daar stinkt, de lach op zijn gezicht als ik een kip nadoe. Die momenten. Maken mijn dag. Een fijne dag als gezin. Het kan soms zo binnenkomen. En ja, dan jank ik weer van geluk. Haha, en ik maar denken dat die tranen van mij toch wel een keer op zouden zijn. Misschien wel een positieve wending aan een levenslang gevecht tegen de trauma’s. Ik probeer het soms maar zo te bekijken. Het komt wel goed hoor. Ooit. En anders vind ik vanzelf wel een manier om hier mee om te gaan.
Liefs Lisa
Ik ben moeder van een prematuur
‘Je moet nu je man bellen en zeggen dat hij de eerste vlucht terug naar Nederland pakt, hou er maar rekening mee dat je binnen nu en twee dagen kan gaan bevallen’. Dit waren de woorden van de verpleegkundige aan mijn bed in het ziekenhuis. Toen drong het pas tot me door, ik was 31 weken zwanger en vanwege bloedverlies opgenomen. Ik zag er de ernst nog niet van in, het komt vast wel goed, ik word zo weer naar huis gestuurd. Maar na een achtbaan van vijf dagen was ze daar toch, de kleine Isa. Geboren met 31+5 weken.
Gezinsleven: hoe ik onbewust de andere vrouw werd… DEEL III
Hoe ik die andere vrouw werd… (deel 3)
Als ik terugdenk aan onze bioscoop date kan ik na al die tijd het er nog steeds heel erg warm van krijgen, want dit soort dingen las ik alleen in boeken en zag ik alleen in films.
(ja, ik weet het, mijn leven was blijkbaar heel erg saai en platonisch)
De manier waarop hij speelde met mij. Zijn neus die hij eerst langs de mijne wreef voor hij plagend zijn eerste kus op mijn lippen drukte, of zijn vingertoppen die de blote huid van rug vonden, of de manier waarop hij mijn gezicht vastpakte en mij vurig zoende en mij daardoor naar meer liet hunkeren.
Hunkeren. Dat was het, want het liefst was ik daar in die love seat op zijn schoot gekropen en hadden wij daar onbegrensde en hete seks.
En niet alleen op dat moment, want Josh had een bijzondere manier om mij naar meer te laten verlangen. Zo ook in die bioscoop. Want hoe snel onze lippen elkaar hadden gevonden, zo snel stopte hij er ook ineens mee en zat hij heel layed back naar de film te kijken.
En ja, het bleef bij die ongeremde hete “vrijpartij”.
Hand in hand liepen we na de film terug naar de auto en heeft hij mij thuis afgezet. En nee, hij ging niet mee naar binnen.
De dagen die volgde zaten vol met vele hete en spannende tekstberichten. En ik kon niet wachten tot onze volgende ontmoeting. Want ik wilde meer. Meer spanning en meer van hem en bij hem zijn.
De weken gingen voorbij en we hadden meer spannende en gewoon fijne afspraakjes.
Hij nam me mee naar de sauna, gingen vaak uit eten of naar de bioscoop (ja, ook om echt naar de film te kijken) en ook de Latin dansfeestjes bleven doorgaan.
De seks die we hadden was geweldig. Heet, experimenterend en lang. Heel erg lang. Ik genoot dan volop van hem en hij van mij.
Little did I know dat het voor hem alleen om de seks ging en ik smoorverliefd o hem werd.
De bom…
Hij kwam mij weer ophalen zoals gewoonlijk. Dit keer had hij een restaurantje redelijk in de buurt gevonden waar hij mij mee naar toe wilde nemen.
We ratte wat, bestelden ons eten en terwijl wij hij hoofdgerecht in ontvangst namen, vertelde hij dat hij mij iets wilde laten zien.
Hij pakte zijn telefoon en liet mij een filmpje zien.
Zijn kinderen. Met dat ik de telefoon wilde teruggeven, zei hij mij dat ik verder moest kijken. Richting het einde van het filmpje zag ik een vrouw. Een mooie dame met een licht getinte huid en mooie donkere ogen. Een zacht en lief uiterlijk had ze.
En daar op dat moment realiseerde ik mij dat het zijn vrouw was. Ik stopte met eten en verliet de tafel om naar de wc te gaan.
Hoe heb ik dit niet door kunnen hebben? Hoe heb ik mij in kunnen laten met een man die getrouwd is en kinderen heeft? Was ik dan echt zo dom geweest en had ik het niet opgemerkt? Of wilde ik het niet opmerken.
Ik vermande mezelf en liep terug naar de tafel en ging zitten. Ik denk dat ik een kwartier weg ben geweest en in die tijd had hij zijn eten niet aangeraakt.
“Is dat je vrouw? En zijn dat je kinderen?”
Natuurlijk was dat zo, maar ik wilde dit uit zijn mond horen.
Hij bevestigde wat ik vroeg en at verder.
Hoe?
Hoe kon hij dat?
Hoe kon hij doorgaan alsof er niets aan de hand was en alsof hij mij net niet had verteld dat hij vreemdging. Hij ging vreemd en hij deed dit met mij.
Ik kreeg geen hap meer door mijn keel en heb de rest van de tijd hem zien eten. Alsof dit voor hem een doornormale actie was en het helemaal niet erg was.
Maar dat was het wel. Het was niet erg, het was vreselijk. Want nu was ik de vrouw die een gezin kapot kon maken. Een vrouw die een oorzaak was. Of misschien was ik wel een gevolg van een oorzaak.
Ik wilde naar huis en wel nu. Ik stond op, liep naar de garderobe en naar buiten. En na 6 jaar zonder roken, snakte ik nu naar niet één sigaret, maar naar een heel pakje. Stress. Ik kan zo niet tegen stress en wilde roken. Het wegroken.
JANE DOE
Een kledingsetje met spring vibes
Na deze eindeloze regen, wind en zelfs hagel hoosbuien ben ik persoonlijk wel toe aan wat vrolijkheid. Dus heb ik een heerlijk pastel setje voor jullie samengesteld! Helemaal paas proof zodat jij dalijk in stijl die eieren kan gaan verstoppen. Zijn die kinders ook weer even zoet zodat jij lekker aan die Pinot kan sippen haha 😉
Bevallingsverhaal: onze dochter zag paars na de geboorte
Nadat de gynaecoloog en de cardioloog in overleg de spelregels voor mijn bevalling hadden uitgeschreven, kreeg ik een datum om ingeleid te worden. Onze lieve dochter zou geboren worden op 38 weken, na een helse zwangerschap en vier weken ziekenhuisopname. Op 37w+6d installeerden we ons om 10u ‘s ochtends in de verlosafdeling van Gasthuisberg. Wij waren er klaar voor: dinosaurus koeken, sportdrankjes, boeken en een gezelschapsspelletje. Ik had zelfs een nieuwe Fitbit die nog in de verpakking zat om mee te spelen! Voor wetenschappelijke doeleinden uiteraard. We waren helemaal klaar om ons klein meisje te leren kennen. We wisten dat het wel even kon duren, aangezien ik nog geen millimeter ontsluiting had of ook maar iets verweekt was.
10 u – Eerste shift – Kathleen de vroedrouw van de ochtend heette ons hartelijk welkom met een eerste dosis prostaglandynes. Als ontbijtje, zeg maar. Met die prostaglandynes zouden we de bevalling in gang zetten. Wij waren toch wel lichtjes in paniek op dat moment, maar lieve Kathleen was de zachte stem die we nodig hadden. Het pittige aan ingeleid worden, is dat de weeën op één keer onnatuurlijk snel en straf komen, we zaten binnen geen tijd op een regelmatige drie minuten. Ik waggelde rond, zong hele musical soundtracks terwijl ik op mijn bal zat te wiebelen en Maarten werkte op zijn computer. Ik was ‘in the zone’ en had hem nodig, maar wel op een veilig afstandje. Gevalletje ‘hou je in stilte bezig’. Na een tweede dosis medicatie werden de weeën een pak intenser. Op naar de..
Tweede shift – 14u – Indra de vroedvrouw nam het over en had dadelijk in de gaten dat ik wel erg veel moeite had alles weg te puffen. Ze stelde luidop in vraag waarom ik geen epidurale zou mogen om me door de bevalling te helpen. Dat was door de artsen aanbevolen omdat het erg effect zou hebben op mijn hart en bloeddruk. Omdat ik als dood was de geboorte van mn dochter te missen als ik flauwviel was ik daar braaf in meegegaan. Indra was de soort vroedvrouw die al 20 jaar kinderen op de wereld gezet heeft, met een nultorerantie voor nonsens.
In overleg (vooral met mezelf, aangezien Maarten al bijna zijn veto gebruikte toen ik het ook maar opperde) besloot ik te douchen als laatste redmiddel tegen de pijn. Grote fout. Maarten had gelijk. Ik zat nog maar vier minuten onder de douche of ik viel flauw, begon erg te bloeden en over te geven. Lastig dat ik met m’n koppige kop de douche aan de overkant van de gang in gegaan was. Maarten zijn ademhaling versnelde lichtjes en Indra sleepte de anesthesist aan. Ze stuurde de gynaecoloog en de cardioloog snel een berichtje dat ze toch een epidurale voor me zou regelen. Meer een ‘wist-je-dat’-je dan een vraag. Na vier keer prikken midden in een weeënstorm (‘stilzitten hoor mevrouw, dit is milimeterwerk’) en het bijhalen van een nieuwe anesthesist zat de epidurale en was ik verdoofd tot aan mijn boezem.
Toen werd het dan helemaal geweldig! Ik was me zo bewust van alles wat er aan het gebeuren was. Na vier jaar vechten was ik aan het bevallen van onze eigen dochter. Ik lag te genieten, voor de laatste keer het galopje van haar hart te beluisteren op de monitor. Om 9 uur ‘s avonds hoorde ik een plop en een ‘woesj’. Mijn water was gebroken van het lachen. Geen haak meer nodig om aan mijn vliezen te liggen peuteren, hoera, (ik had die al van die ochtend in de gaten vanuit mijn ooghoek)
Tegen tien uur ‘s avonds, begon Lientje’s hartritme te dippen en had ik nog steeds maar drie centimeter ontsluiting. De druk van de bevalling was te veel aan het worden voor ons klein meisje. We waren al tien uur bezig en ze kon niet meer goed om met de weeën. De gynaecoloog kwam voorbij met de instructie te stoppen met eten en drinken. Ze zouden snel moeten kunnen ingrijpen als Lien nog meer begon weg te glippen. Waarschijnlijk werd het een keizersnede tijdens de ..
Derde shift – 22 uur – Tzigane meldde zich met gezwinde tred aan als vroedvrouw van de nacht. Een grotere spring-in’t-veld hadden we nog nooit aan mijn bed gehad. Na vier jaar fertiliteit en een ziekenhuisopname van meer dan een maand wil dat wel wat zeggen. Tzigane meende het serieus, niks geen keizersnee. Op duidelijke toon gebood ze ons in bed te kruipen – haha, alsof ik daar niet al vier uur lag met draden uit mijn rug- en haar de rest te laten doen. Zij zou om de zo veel tijd aan het wieltje van de weeënopwekkers komen draaien en zou vanuit haar kamertje aan de overkant Lientjes hartritme in de gaten houden. Kleine meid had intussen al een monitortje rond haar hoofd (hoe die daar aangebracht wordt, bedenk je zelf maar) om haar goed te kunnen opvolgen. Tzigane was er zeker van dat we er een vaginale bevalling van zouden kunnen maken, om het herstel van een keizersnee te vermijden. Had ik al vermeld dat Tzigane het serieus meende?
Het spannende was dat ik tegen dan al vanalles voelde doorheen de epidurale. Ik voelde mijn weeën weer en met elke wee voelde ik baby Lien zakken. Pijnlijke boel, maar eerlijk waar het geweldigste wat ik ooit heb meegemaakt.Terwijl Maarten super hard zijn best deed om te doen alsof hij sliep, lag ik te doezelen, heerlijk in mezelf. Aan het genieten van elke wee, voelde ik me sterker, gelukkiger en meer klaar dan ooit om ons meisje op haar neusje te zoenen.
Een uurtje na middernacht kwam de assistente even voelen hoe veel ontsluiting ik had. Met een verward gezicht haalde ze Tzigane er bij om even te voelen, ze kon er zelf niet goed bij. Tzigane kwa even poolshoogte nemen (zo’n dingen mag je in een bevallingsverhaal behoorlijk letterlijk nemen). Heel haar gezicht klaarde op en voor ik het weet stond ze aan Maarten te schudden. Handen wassen, tanden poetsen, broek aantrekken meneer.. uw baby komt er aan. De assistent voelde niks van baarmoederhals omdat ik op die laatste twee uur van 3 naar 10 centimeter ontsluiting gegaan was. Geen baarmoederhals meer over, het was baby-tijd! De medische ploeg was alleen echt bezorgd over Lientje en er werd een legertje aan mensen in groene pakjes opgetrommeld om de bevalling bij te staan. Ze moest nu echt dringend komen. In de kamer: een assistent, een vroedvrouw, een gynaecologe, een supervisor en twee pediaters. Dat Maarten de weg naar mijn hoofd vond in al dat gedrum bewijst dat een echte scout altijd de weg vindt!
De eerste drie rondjes persen heb ik niet volop beseft wat ik aan het doen was. Ik kon maar niet geloven dat het voor echt was, tot Maarten vroeg of hij even mocht gaan kijken in de zuidelijke regionen en lichtjes bleek om de neus terug kwam met de mededeling dat onze dochter een volle kop haar had. Helemaal in shock dat hij haar hoofdje had kunnen zien, besefte ik dat het tijd was de baby er uit te persen en dat de generale repetitie voorbij was. De vijf mensen rond mijn bed deden op dat moment aan als een soort Amerikaans cheerleader team met een hysterisch bezorgde ondertoon, dus toen ik merkte dat één van hen bijna gps-achtige instructies gaf leek me dat wel ideaal en besloot ik me daar op te focussen. En op Maarten, die hielp met mijn benen stevig vasthouden en de sterke armen voorzag die ik nodig had om in bij te komen tussen elke perswee.
Na twintig minuutjes persen, wat gemakkelijk twintig seconden had kunnen zijn naar mijn gevoel, lag Lientje in mijn armen. Stilletjes. Paars. Niet responsief. Zwaar aan het ademen. De pediaters grabbelden haar weg en Maarten rende haar achterna, zijn ogen wild die van mij aan het zoeken. Terwijl mijn gynaecologe haar snit en naad vaardigheden boven haalde en mij een steekje hechting gaf en ik beviel van lien haar placenta, had ik helemaal geen idee wat er gebeurd was. Ik zag een gebruikte zuignap liggen en blijkbaar was ik in alle haast toch een heel klein beetje gescheurd.
Hii, this is Hubs writing. I was never been able to do much during the birthing part besides trying to remotely look like her rock and be scared to death at the same time. It’s not like the fire was a problem, growing up on a farm you kind of het used to stuff like that. The thing that was scaring me however is that Helen had suffered through so much during her pregnancy and that Baby Girl wasn’t coping well with delivery. She was born purple and non responsive which I didn’t realise because it was all happening so fast. They denied me cutting the cord -rude- and whisked her away after ten seconds, telling me to follow. I shot Helen a worried look but she was comfortably resting oblivious to all the worrying that was going on. I ran to follow them, almost losing them in the crazy haste. While they started helping our little Lien to breathe with a mask, I was asked to rub her warm and hold her hand. Boom – forever in love. I will never forget the way her little hand felt in mine.
Meanwhile she was still purple and wasn’t reacting to the doctors prodding her. They started to worry even more and we’re gonna do a saturation measurement for twenty minutes. To intubate or not to intubated was the question on everyone’s mind. Twenty minutes passed and she slowly started turning pink but still wasn’t doing much better. De doctor and I were just staring at her. Staring at each other. Unsure what to do. Remember Tzigane? The awesome midwive (go read up on my wife’s birth story)? She entered the room and saw our hesitant figures. Promptly she grabbed a tube and handed it to the doctor. Time to intubate and get her to the NICU. But that was not how baby girl saw her first night here, as the doctor tried to fit the tube through her nose she started to grunt and squirm. I couldn’t really tell you how she looked at that moment because my eyes were all blurry with happy tears! After a few quick measurements and a weigh-in.. we were all set to go cuddle with mommy!
Hoi, de wederhelft hier om mijn rol in Lientje haar verhaal te doen. Persoonlijk heb ik niet veel kunnen doen behalve doodsangsten uitstaan en er uit zien als een rots in de branding. Al het bloed, slijm en andere lichaamsvochten waren niet zozeer het probleem. (als je opgroeit op een boerderij heb je al veel gezien) Wat het meeste speelde in mijn hoofd was dat Heleen al zo veel had afgezien en Lientje haar hartje wat raar deed.
Soit. Kind er uit, paars, niet responsief. Dat had ik allemaal niet door omdat het zo snel gebeurde. Lientje heeft 10 seconden bij Heleen gelegen en dan knipten ze snel de navelstreng door zonder het te vragen! Onbeleefd, maar noodzakelijk zou bleek. Als snel nam de pediater Lientje mee en moest ik volgen. Na een ongeruste blik op Heleen, die nog zalig lag na te puffen, liep ik de gang op en was hen bijna kwijt. In het kamertje legden ze ons Lientje aan een beademingsapparaat. Waarom wist ik niet, maar ik mocht haar wel warm wrijven en haar handje vast houden. BAM, instant verliefd. Haar vingertjes die heel zachtjes in die van mijn knepen zal altijd één van mijn meest tederste herinneringen blijven.
Lientje was paars, ademde veel te snel en had niet geweend. Ze reageerde ook niet op al het porren en trekken van de pediaters. Artsen probeerden de saturatie in haar bloed te meten, maar dat verliep niet zo vlot omdat ze zo klein was. We moesten sowieso 20 minuutjes wachten om te zien hoe ze zou evolueren,. To intubate or not to intubate (en naar neonato)
Haar paars werd langzaam roze en net op dat moment kwam de gynaecoloog binnen met Heleen haar gsm: “Trek foto’s voor uw vrouw meneer”. En als de dokter iets zegt, doe je dat ook.
Na 25 minuten was de pediater aan het twijfelen. Ze was zichtbaar bezorgd omdat de resultaten onduidelijk waren. Op dat moment stonden we daar met ons 2 te staren naar de monitor die moest zeggen of er genoeg zuurstof in haar bloed zat. Tzigane kwam binnen en zag de impasse van de pediater en mijn vertwijfelde, ongeruste blik. De pediater vroeg zich of ze toch niet moest intuberen. Tzigane pakte een buisje (3mm want 3,5 is te groot) en de pediater probeerde het in haar neus te steken. Op dat moment besloot Lientje dat ze dat niet leuk vond want het buisje was nog veel te groot en begon te reageren. Haar eerste geïrriteerde kreuntjes en kresjes en de tranen sprongen in mijn ogen. De pediater was tevreden (uw kind weent, proficiat), niet in de couveuse en geen draden door haar neus. Tijd om te wegen en te meten! 2730 gram en 46cm later stonden we bij mama om voor de eerste keer met ons drie samen te knuffelen.
Tien minuutjes gingen voorbij en ik had gevraagd of ik de placenta even mocht zien. Die kreeg ik in een kom op mijn schoot. Twintig minuten gingen voorbij. Ik zat nog steeds alleen in mijn verloskamer, kansberekening aan het doen. Wat was de kans dat ik op mijn gezicht viel als ik nu van de tafel sprong en naar mijn dochter rende? Reëel, leek me, aangezien ik nog in mijn been kon knijpen zonder te knipperen. Dertig minuten gingen voorbij. Een dokter kwam voorbij om te zeggen dat Lien geïntubeerd zou worden om haar te helpen ademen en daarna zou opgenomen worden op de neonatologie. Maarten zou met haar mee gaan. Veertig minuten gingen voorbij. Maarten kwam trots als een otter binnen met onze dochter in zijn armen. Die dappere meid had intuberen toch wat overdreven gevonden en was stilletjes opgeknapt toen ze een poging deden.
Hoe cliché het ook is, mijn wereld was onmiddellijk twee keer zo groot en eventjes toch zo klein als ‘wij drie alleen’. Lientje was uitgeput maar wij mochten even genieten van ons kersvers gezin, voor de pediater terug kwam en ons toelating gaf boven te gaan verder knuffelen op onze eigen kamer. Om zes uur ‘s ochtends vielen Maarten en Lientje even in slaap maar ik lag verder te genieten.. van een knalroze zonsopgang boven Gasthuisberg. Het was mijn dochter haar verjaardag!
Blogster Sharon stelt zich voor
Leuk dat ik me mag voorstellen aan jullie! Mijn naam is Sharon, ik ben 34 jaar en woon in de buurt van Rotterdam. Daar ben ik geboren en getogen en zit er heerlijk op mijn plek(kie). Sinds mei 2014 ben ik getrouwd met Bart en samen hebben we 3 kinderen: dochter Indy van 11 jaar, zoon Evan van 3 jaar en dochter Liva van 15 maanden. Indy is mijn dochter en de stiefdochter van Bart. Indy heeft naast Bart als stiefvader ook een hele lieve vader en stiefmoeder. Blij dat er zoveel liefdevolle volwassenen zijn in haar leven!
Ik werk drie dagen in de week in een sociaal team (wijkteam) als jeugd- en gezinscoach. Mijn specialisme is met name loverboyproblematiek, vechtscheidingen en multiprobleemgezinnen. Heel uitdagend werk, geen dag is hetzelfde. Op mijn vrije dagen spreek ik graag af met vriendinnen en hun kinderen, of ik ga er lekker op uit met de kinderen. In het weekend hebben we vaak wel leuke dingen gepland staan. We zijn graag buiten, doen een rondje Blijdorp (lang leve een abonnement!) of wat anders leuks binnen of buiten. Lekker eten en/of een spelletje doen met vrienden of familie doen we ook graag, of gewoon bankhangen en ‘netflixen’ vind ik ook echt relaxt!
Bij ons is er altijd wel wat te beleven met een tiener (ehm, beginnende puber), bijna kleuter en dreumes in huis. Het is altijd (gezellig) druk. We geven onze kids mee dat liefde en aandacht belangrijk is en dat alles gezegd en gedeeld kan worden met elkaar. Ik vind het heel gaaf dat ik over het ouderschap en alles wat daarbij komt kijken mag bloggen bij Kids en Kurken. Ik vind zelf bepaalde blogs of mensen die ik volg inspirerend, grappig, leerzaam of gewoon leuk. Vanuit mijn werk, maar nog meer als moeder van drie kinderen in verschillende leeftijdscategorieën én met heeuule verschillende karakters hoop ik datzelfde ook te kunnen betekenen voor anderen. Al is het maar voor een enkeling! En hoe leuk is het om dit later terug te laten lezen aan mijn kids?
10 feiten over mij:
1. Love humor! Ik kan super serieus zijn en goede, diepgaande gesprekken voeren, maar ook echt zo gek als een deur. Geen grap is te gek en geen gespreksonderwerp ga ik uit de weg.
2. Ik ben een echte voetbalchick heb lang gevoetbald vroeger. Totdat ik moest stoppen na een nogal heftig ongeluk, grrr.
3. Naast mijn directheid en eerlijkheid ben ik eigenlijk best wel gevoelig en soms een tikkeltje onzeker.
4. Ik ben een echte thrillseeker. Heb nog een deal staan met mijn broertjes dat we een keer de meest toffe achtbaan waar dan ook ter wereld gaan uitproberen.
5. Koffie lust ik niet, ik drink de hele dag door thee. En nee, ik heb geen thee aanslag op mijn tanden ervan, ha!
6. Chaos is niet aan mij besteed, ik doe het goed op overzicht en structuur.
7. Het liefst had ik traumachirurg of actrice willen worden. Uiteindelijk ben ik maar pedagogiek gaan studeren. Lijkt erop, toch?
8. Ik ruik de hele dag door aan mijn kinderen. Hmm, niets is zo lekker als hun eigen geur.
9. Honden en katten, echt niks voor mij. Naast dat ik er lichtelijk allergisch voor ben vind ik al die haren, dat hijgen, krabben en likken wat ze wel eens doen best wel vies.
10. Ik ben een beelddenker en niet zo’n beetje ook. Bij alle verhalen die ik hoor of lees (ja, álle!) vorm ik een beeld. Soms ten koste van mijn eetlust…