Redactie 
Iedereen maakt fouten. Maar voor ouders van jonge kinderen kan dit echt heel vervelend zijn. Ik leerde bijvoorbeeld al heel snel dat je nooit terug moet praten door de babyfoon. Kind schrikt zich rot, klaarwakker door de adrenaline en voor altijd bang voor ‘de stem uit de foon’. Oeps. Hieronder nog 20 van die fijne fouten. Doe je allemaal maar één keer…..
‘’Wanneer gaan jullie nou eens voor die tweede?’’ Voordat ik goed en wel ontzwangerd was, kreeg ik deze vraag al. Op dat moment ging ik er een beetje van uit dat mijn eierstokken zich wel zouden melden tegen de tijd dat Jessie een jaar of twee jaar werd. Inmiddels is Jessie 2.5 jaar en krijg ik de vraag bijna dagelijks. Het probleem is alleen, dat ik het niet weet. Misschien komt er helemaal geen tweede. Mijn eierstokken houden zich tot op heden angstvallig stil. Ze laten soms even van zich horen als ik de baby van een vriendin vast heb, maar zodra de baby uit beeld is (of als hij hysterisch begint te janken) houden ze zich weer rustig. Hoe kan dit nou? Ik wilde toch altijd twee kinderen?
Dan hebben m’n twee kinderen altijd elkaar om mee te spelen, dan hebben ze iemand om ruzie mee te maken in een onvoorwaardelijke gezinsrelatie en leren ze beter om te gaan met conflicten. Twee kinderen zorgt voor dubbel zoveel liefde en gezelligheid. Daarnaast heb ik zelf een supergoede band met mijn zusje. Ik zou echt niet weten wat ik zonder die trut had gemoeten mijn hele leven. Wie had dan het bewijsmateriaal (mijn kots) op moeten ruimen na een heftig nachtje stappen? Om meer redenen dan het opruimen van mijn kots kan ik mij geen leven zonder haar voorstellen. Ondanks dat ik mij dat echt wel realiseer, heb ik nu nog geen zin in de toestand dat een tweede kind met zich meebrengt. We hebben het net na een zwangerschap, een baby-fase, een verhuizing en een bruiloft een beetje kalm.
Maar stiekem ben ik dus wel een beetje bang dat die stokken nooit meer blijvend gaan rammelen. Als ik een baby zie vind ik die (meestal) heel schattig, echt waar. Met de baby’s van mijn vriendinnen wil ik uren knuffelen, maar het ‘oh ik wil ook’-gevoel blijft uit. Baby’s vind ik eerlijk gezegd ook wel een beetje saai. Het poept, plast, doet niks en als het ff tegen zit jankt hij of zij de halve nacht. Super raar dat ik dit nu zo voel, want ik heb echt wel genoten van Jessie haar babytijd. Maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk: ‘Nu is ze nog veel leuker!’ (behalve tijdens een sprong, dan zet ik haar het liefst op Ebay)
Jaloezie naar zwangere vrouwen voel ik ook niet. Mijn gevoelens neigen dan nog eerder naar medelijden. Dat arme wonderdragende gevaarte heeft waarschijnlijk al heel lang geen carpaccio en sushi kunnen eten en geen wijn kunnen drinken. Dat is toch zielig.
Hoewel ik het best bijzonder vond om zwanger te mogen zijn en al die beweginkjes te mogen voelen, had het van mij echt geen 9 maanden hoeven duren. Voor mij stond de baby dan ook helemaal los van de zwangerschap. Ik wilde dolgraag een kindje, maar ik vond zwanger zijn echt geen reet aan. Volgens mij is er ergens iets mis gegaan en had ik een man moeten zijn…
De babytijd die na de zwangerschap volgde vond ik intensief. Gelukkig had ik toen nog de tijd om middagdutjes te doen en alles was spannend en nieuw. Met twee kinderen worden middagdutjes doen al een stuk lastiger en eerlijk is eerlijk, ik doe het echt slecht op weinig slaap. Vraag maar aan mijn man.
Sommigen zullen nu misschien denken: ‘Mens, zeik niet zo, wees blij dat je zwanger hebt kunnen worden en dat je een leuk kind heb.’ Maar ik zeik nou eenmaal graag en dit is míjn blog, dus ik maak dankbaar gebruik van dit moment.
Anyway, we hebben het nu goed met z’n drieën. Het is relaxed; we accepteren ons chaotische huishouden en hebben geen organisatiestress. Randy staat er gelukkig hetzelfde in als ik: We vinden het wel even prima zo. Zou echt balen zijn als hij nu wel stond te springen om nog meer nageslacht. Het is voor ons wel een vereiste dat we met hetzelfde enthousiasme aan de tweede beginnen als waarmee we aan Jessie begonnen. Het zou wel weer echt wat voor mij zijn om te wachten tot mijn eierstokken een keer in actie komen en dat ik op mijn 45e met een verschrompeld kippenhok en een babywens zit.
Mijn hoofd denkt er overigens heel anders over dan mijn gevoel. (Dat is vast een begin) Mijn hoofd vindt het namelijk superleuk voor Jessie als ze een broertje of zusje krijgt. Mijn hoofd vindt ook dat mijn gevoel echt nergens op slaat, want de zwangerschap en de bevalling gingen eigenlijk van een leien dakje. Daarnaast maken we ook nog eens súperleuke kinderen. Het kan natuurlijk zijn dat Jes een toevalstreffer is, maar volgens mij moet hier sprake zijn van magische voortplantingscellen. Met twee van die leuke figuren wordt het dubbel feest. Hoe schattig zou het zijn om Jes met een broertje of zusje te zien?! En hoe leuk wordt het als die tweede dondersteen straks zijn of haar grote zus gaat terroriseren. Weet Jessie ook eens hoe dat voelt. Mijn hoofd bedenkt ook heel rationeel dat ik met twee kinderen meer kans heb om oma te worden. Lekker mijn kleinkinderen volproppen met Happy Meals en vla en de opvoeding van hun ouders verpesten. Dat is toch fantastisch? Nog een goed punt van mijn hoofd: Wat nou als Jes naar Nieuw Zeeland emigreert? Dan hebben we er in elk geval nog een over. Tja, als mijn hoofd dan toch eerlijk is…
Oja, zwangerschapsverlof vond mijn hoofd top. De rest van mij vond dat trouwens ook.
Dus om bovenstaande even samen te vatten: We hebben een soort oermoedergevoel-gen die (misschien nog tijdelijk?) ontbreekt, een hoofd dat eigenlijk wel vindt dat er ooit een tweede moet komen en een man die het voor nu ook allemaal wel even lekker rustig vindt.
Ik wou dat ik deze blog met een verlossend woord kon afsluiten. Maar ik kan niet anders zeggen dan: De tijd zal het leren! Wie weet liggen we over 20 jaar in een deuk om deze blog met Jessie en haar vier broertjes en zusjes.
“U heeft 1 nieuw bericht”, ik krijg een melding van WhatsApp. Er is een nieuw bericht geplaatst in de vriendengroep app. Kort daarop stromen er talloze berichten in deze groep binnen. Mijn gedachten zeggen dat het vast weer een zwangerschapsaankondiging is. Ik open voorzichtig mijn berichtenbox en zie inderdaad dat het om een aankondiging gaat. Ik lees het bericht snel en druk WhatsApp even weg, het lukt me nu nog niet om te reageren. Ik vind het voor diegenen natuurlijk super fijn dat ze een kindje verwachten en gun het ze van harte, maar toch voelt het even als een messteek. Ik stuur ze straks wel even een berichtje om ze te feliciteren, wanneer ik het heb verwerkt.
Om even mijn gedachten te verzetten open ik Instagram. Eenmaal geopend word ik hier wederom geconfronteerd met een nieuwe zwangerschapsaankondiging, een dikke buiken foto, een prachtige newborn shoot om hierna door te gaan naar een mooi familie portret. Op dat moment voel me ontzettend alleen en komen mijn tranen omhoog. Ik sluit Instagram maar snel af en loop naar mijn vriend toe. Onbewust begin ik meteen op hem te mopperen, omdat de gordijnen niet dicht zijn. Diep van binnen probeer ik mezelf gewoon groot te houden en gooi ik het maar op die stomme gordijnen, zodat hij niet aan me ziet hoeveel pijn en verdriet ik heb. Al snel prikt hij er doorheen en nog voordat de gordijnen dicht zijn stromen de tranen weer over mijn wangen.
Helaas is bovenstaande situatie een soort van wekelijks tafereel voor ons aan het worden. Mensen om ons heen proberen goedbedoeld de pijn op sommige momenten weg te nemen of te verzachten, ook al weten ze wellicht dat dit onbegonnen werk is. Ze bedoelen het goed, daar ben ik van overtuigd.
Soms krijgen we zomaar uit het niets een kaartje of berichtje om te laten weten dat mensen aan ons denken. Dit vind ik ongelooflijk fijn kan ik je vertellen. Het feit dat iemand de moeite neemt om een kaartje of berichtje aan je te schrijven wanneer diegene aan je denkt, voelt goed.
Ik wilde graag over dit onderwerp schrijven, omdat ik het bespreekbaar wil maken. Het is niet bedoeld om mensen op hun vingers te tikken of af te keuren, maar om dit lastige onderwerp te bespreken. Er zijn de afgelopen jaren veel goedbedoelde adviezen, tips of reacties aan ons gegeven.
Voorbeelden van deze goedbedoelde adviezen, tips of reacties waren bijvoorbeeld:
• “Jullie kunnen gelukkig altijd nog een kind adopteren.”
• “Jullie zijn nog jong en hebben nog alle tijd!”
• “Ik weet zeker dat het bij jullie goed gaat komen, want ik ken iemand die…”
• “Je moet het gewoon wat meer loslaten, dan komt het vanzelf.”
• “Jullie weten dat je zwanger kan worden, je bent immers al 3x zwanger geweest. Je moet “gewoon” even volhouden, dan komt het vanzelf goed!”
• “Het komt hoe dan ook goed, jullie hebben toch nog wat IVF behandelingen tegoed?”
Mensen bedoelen het vast en zeker niet verkeerd, maar ze lijken niet te weten hoe pijnlijk deze opmerkingen voor ons kunnen zijn. Je kunt ons geen garanties geven als je onze achtergrond niet kent en al ken je onze achtergrond wel, dan kun je dat nog steeds niet. Cijfers en verhalen van anderen zeggen ons helaas niks (meer). Natuurlijk zijn er genoeg succesverhalen, maar dat betekent niet dat het bij ons ook zo gaat lopen. Het isalsof je tegen iemand die ongeneeslijk ziek is zegt: “Maak je maar geen zorgen, het komt wel goed.” Natuurlijk zijn we een aantal keer zwanger geweest, maar dat is zeker geen garantie dat we ook ooit een gezond kindje op de wereld kunnen zetten. Als die garantie er wel zou zijn, dan was deze weg een stuk minder zwaar zijn geweest.
Ik snap dat het geen makkelijk onderwerp is om over te praten. Als je niet zo goed weet wat je moet zeggen benoem dit dan, maak het niet moeilijker dan het is. Zeg het gerust tegen me als je het lastig vindt, of als je niet goed weet wat je moet antwoorden/zeggen. Soms zijn dingen nou eenmaal verdrietig of oneerlijk, maar dat is nu eenmaal wat het is. Het zit er bij veel mensen zo ingebakken dat ze op lastige momenten alles uit de kast proberen te halen om de ander zich beter te laten voelen, maar zo werkt het niet altijd. Soms zijn de emoties er op dat moment en mogen ze er ook zijn. Een simpele: “Ik vind het zo rot voor jullie, of ik weet niet goed wat ik tegen je kan zeggen” is op zo’n moment meer dan steunend genoeg.
Liefs,
Manouk
Al heel lang wisten mijn partner en ik dat onze dochter ergens last van had. Want de eerste paar maanden van haar leven huilde ze ontzettend veel. Abnormaal veel. En niet normaal huilen. Nee, het was krijsen. En continu overstrekken. Ik verwaarloosde mijzelf, want overdag kon onze dochter alleen bovenop iemand slapen. Dus liet ik haar slapen en ging zelf niet naar de wc, nam geen douche en at niet. Als mijn partner niet hoefde te werken, hielp hij zoveel mogelijk mee, maar wat was het zwaar. Wij gaven het aan bij het consultatiebureau, bij de huisarts, bij de osteopaat, bij de fysiotherapeut, bij de kinderarts, bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Er werden wat ‘standaard’ dingetjes onderzocht. Een werveltje bekneld, reflux of koemelkallergie? We hebben van alles geprobeerd; andere voeding, medicijnen, fysiotherapie, noem het maar op. Steeds kregen we hoop dat iets zou werken, maar dat deed het niet. Regelmatig werden we zelfs een beetje weggewuifd. ‘Jullie zijn zeker voor de eerste keer ouders? Jullie zijn overbezorgd’. Het was ‘gewoon een huilbaby’. Drie weken voor de bewuste dag heeft een kinderarts zelfs nog tegen ons gezegd dat we moesten ‘stoppen onze dochter te behandelen alsof er iets met haar was’.
1 Maart 2018, ik was moe zwak en misselijk. Ik tikte momenteel de 36 weken aan. “Het zal er wel bij horen”, dacht ik. Ik waggelde fluitend door mijn hele zwangerschap. Ja, ik was af en toe wat sneller moe, maar ik had geen echte geen klachten tot nu. Ik was kapot, volgens mijn vriend wilde ik nog teveel doen. “Neem nou eens rust”, zei hij elke dag. Ik vond het onzin. Het huis moest en zal nog schoner worden. Met de nesteldrang werd mijn poetsgedrag alleen maar erger. Maar ook al deed ik niks, de hoofdpijn en de vele hartkloppingen bleven en ik hield steeds meer vocht vast. Ik was tot nu maar acht kilo aangekomen. Het weekend ging voorbij en de klachten werden alleen maar erger. Ik ging mezelf maar eens wegen en ineens was er 10 kilo bij. Huh? Ik paste niks meer aan mijn voeten en ik voelde me echt beroerd.
Lieve grote, kleine man van mij,
Je kunt helaas niet uitkiezen wie je vader wordt. Dat is al voor jou geregeld op het moment dat je van minuscuul klein zaadcelletje op weg gaat naar je favoriete eicel. Dat is de eerste keuze die jij moet maken en ik moet bekennen, dat is je aardig gelukt. Je hebt de allerbeste uitgezocht en bent eruit gekomen als het allermooiste mannetje die ooit op deze wereld zijn eerste pogingen van ademhaling zal doen. Ik had altijd gezworen om nooit een traan te laten; huilen kon ik niet riep ik altijd zo hard mogelijk. Maar daar was jij. Je moeder had net een gevecht van een paar uur achter de rug toen ik de gynaecologe hoorde roepen dat dit de laatste pers was en dat ik moest kijken want nu zou jij er uitkomen. Totaal verbaasd stond ik daar, met in mijn ene hand de hand van je moeder en in de andere hand het zuurstofmasker wat ik tussen elke wee bij je moeder op haar gezicht moest drukken omdat jullie samen zuurstof tekort kwamen. Ik hoorde haar een laatste uiting van kracht doen en ineens had de gynaecologe jou in haar handen en vloog je meteen door de lucht op weg naar de borstkas van je moeder. Ik had het niet meer en voor ik het zelf kon beseffen stonden de tranen in mijn ogen.
Daar was jij! Ik was verbluft dat er zoiets moois kon bestaan waarvan ik zelf zoveel inbreng heb gehad. Je lag op de borstkas van je moeder en die combinatie van twee prachtige factoren raakte mij tot op het bot. Als ik er aan terug denk is dat het moment dat ik ben veranderd. Vanaf dat moment kon ik geen All you need is love meer kijken zonder te janken en als ik een reclame zag van hongerige kinderen in Afrika sprong ik al bijna in het vliegtuig om mijn net gekookte spruitjes met gekookte aardappelen en een gehaktbal naar ze toe te brengen. Jij bent hier schuldig aan, kleine man. Jij hebt mij in de essentie van wie ik ben aangepast en aangetast en ik ben je daar dankbaar voor. Ik denk dat ik altijd zo heb willen zijn, maar dat ik iets zo puurs en moois als jou nodig had om daar te komen. Ik heb 28 jaar lang geleefd en gedaan waarvan ik dacht dat het goed was en in de oorsprong was dat ook zo. Je moeder en ik hebben geleefd tot de max, deden wat we wilden en dachten op dat moment dat we er waren.
Kleine vriend, wat zaten wij mis. Wat dachten wij verkeerd en wat heb jij ons dat doen laten inzien. Wel denk ik dat het zo is dat we alle ervaringen en belevenissen die wij in ons hadden in jou hebben gestopt en daardoor ben jij het perfecte kleine mannetje die je nu bent. Althans, perfect is een groot woord dat ik niet graag gebruik maar voor jou zet ik al mijn principes opzij.
De weg naar jou was niet makkelijk, Aaron. Het was een strijd van 17 maanden, elke maand weer afwachtend of het gelukt was en papa moest de meest gekke excuses verzinnen op zijn werk om tussendoor naar huis te gaan omdat het volgens jouw mama de perfecte tijd was. Na 12 maanden dachten we dat het zover was, mama was zwanger. Man, wat waren we blij! Totdat na 6 weken je moeder mij opbelde dat het mis was gegaan. Onze wereld leek op dat moment in te storten, maar we waren vastberaden en we wisten dat het krijgen van een kind ons echt gegund was. Het traject in het ziekenhuis werd opgestart en de maanden daarna bleven we uiteraard proberen om nog een kans te krijgen. De datum voor het ziekenhuis stond en we keken er reikhalzend naar uit. Maar daar was onze vechter, alsof het zo had moeten zijn, want 2 weken voordat we naar het ziekenhuis moesten hoorde ik je moeder gillen in de badkamer. “Tim, kom naar boven. NU.” Maar jouw papa was voorzichtig want ik ben namelijk bang voor spinnen. Bang voor spinnen? Wat doet die zin nu weer in deze brief vraag je je af. Nou, een paar weken hiervoor werd ik ook met paniekerige stem boven geroepen en toen kreeg ik bijna een hartaanval omdat je moeder een niet van echt te onderscheiden spin had verstopt en mijn adem een paar seconden stokte. Ik dacht dat dit nu weer het geval was dus ik liep langzaam traptrede voor traprede omhoog op zoek naar die verstopte spin. Die spin kwam niet en uiteindelijk eindigde ik in de badkamer waar je moeder lijkbleek en totaal in shock iets in haar hand had. Ik had nog geen vermoeden. Geloof me, je papa is een man en in dit soort gevallen zijn wij echt traag van begrip – daar kom je nog wel achter, gozer. Ik keek naar het voorwerp in je moeders hand terwijl in haar ogen langzaam tranen begonnen te ontstaan. Toen begreep ik het, Aaron. Er was ons een nieuwe kans gegund en het gevoel wat bij bekroop was onbeschrijflijk en het leek alsof mijn knieën waren vergeten welke rol van het lichaam aan hen was toebedeeld. Ik viel in haar armen of zij in die van mij maar het maakte niet uit. Echter waren we wel voorzichtig en besloten dat we nog 2 dagen moesten wachten en dat we dan een nieuwe test zouden doen; als die hetzelfde aangaf, dan zat het goed.
Dat waren de langste 48 uur van mijn leven. Ik moest gewoon werken en zat trippend achter mijn computer te wachten tot ik iets van je mama zou horen. Ineens hoorde ik de bekende WhatsApp toon en zag ik een bericht van je moeder dat ik niet durfde te openen. Ik nam een slok van mijn koffie, een diepe teug adem en ik opende het gesprek. Daar zag ik meneer Clearblue vertellen dat je moeder al een paar weken zwanger was. Wat was ik opgelucht en iets zei mij toen al dat dit niet meer fout kon gaan. Hier kon niets meer aan veranderd worden en dat was gevaarlijk om te denken maar ik wist het gewoon zeker.
Maar weer toen je moeder 6 weken zwanger was belde ze mij huilend op. Ze was compleet de weg kwijt omdat ze veel bloed had verloren en ik wist meteen hoe laat het was. Ze hoefde ook verder niets te zeggen want ik riep meteen dat ik er aan kwam. Ze dacht dat ze je kwijt was, kleine boef en ik dacht dat ook. We hebben de verloskundige gebeld en 3 dagen later konden we de bevestiging dat jij er niet meer was gaan aanhoren. Papa en mama waren zo close die dagen. We huilden en we lachten terwijl de klok aftikte naar die donderdag dat we een afspraak hadden. Met knikkende knieën liepen we de ruimte binnen en je moeder ging langzaam liggen op het bed. Ik stond er verloren bij, wetende dat de woorden eraan zouden komen dat jij er niet meer was. Mijn ogen waren gesloten en in gedachten bij je moeder totdat er uit het niets de magische woorden uit de mond van de echoscopiste kwamen die ons vertelden dat jouw hartje klopte. Ik hoorde je moeder huilen van geluk en op mijn gezicht verscheen een gigantische lach. Jij was er kleine vechter en je liet weten dat je nooit meer weg zou gaan. Vanaf dat moment werd alles anders, maar dat vertel ik je in een volgende brief.
Jouw papa.
TIM (klik hier voor zijn Instagram)
Vlees is voor velen een gewoonte. Shoarma na het uitgaan, broodje knakworst op zaterdag of wat dacht je van in de winter een hutspotje met draadjesvlees. Maar vegetarisch eten is in opkomst (whoohoo) en steeds meer mensen zijn er bewust(er) mee bezig. Ik ben al sinds mijn achtste vegetariër en eet inmiddels dus alweer ruim 20 jaar geen vlees en vis. Aangezien ik met de jaren sterker en sterker achter mijn keuze sta, heb ik er voor gekozen om mijn dochtertje vegetarisch op te voeden.
Gelukkig is het imago van vegetariërs wat verbetert ten opzichte van vroeger. Vegetariërs werden met name erg geassocieerd met geitenwollensokken types. Gelukkig is het nu hip om een geitenwollensokken type te zijn 😉 Ik verwacht dat het aantal mensen dat vegetarisch eet in de loop der jaren alleen maar meer wordt. Mijn keuze is gebasseerd op het welzijn van de dieren, ik deed een spreekbeurt over varkens toen ik 8 jaar was en sindsdien nooit meer een hap vlees op. Maar de vleesindustrie is ook ontzettend slecht voor het milieu. Eén kilo rundvlees eten staat qua broeikasgas-uitstoot gelijk aan 180 kilometer autorijden. Moet je nagaan.
De meningen over je kind vegetarisch opvoeden zijn ontzettend verdeeld. Ik voed mijn dochtertje (van bijna 1!) vegetarisch op vanaf het moment dat ze geboren is. Momenteel eet ik voor 90% veganistisch of ik die stap ooit naar 100% maak durf ik nog niet met zekerheid te zeggen.
Voor mij was het vanzelfsprekend dat ik Mila vegetarisch zou opvoeden want ook zonder vlees kun je gewoon volgens de Schijf van Vijf eten. Het Nederlandse Voedingscentrum geeft tegenwoordig aan dat vegetarisch opvoeden prima kan. Zelf ben ik er van overtuigd dat ze niks te kort komt. Waar ik extra op let? Dat ze genoeg ijzer, omega 3, vitamine B12 en vitamine B binnen krijgt. Ze krijgt momenteel nog flesvoeding en daar zitten gelukkig ook al erg veel voedzame stoffen in. Daarnaast maak ik bijna alle hapjes zelf en zorg voor vervangende producten wat ze zal missen in vlees en vis. Neem bijvoorbeeld een paar drupjes lijnzaadolie per week en je krijgt ook Omega 3 binnen. Dit zit ook in sommige boter soorten voor op brood.
Mijn favoriete hapjes die we samen eten? Aangezien ze nog net geen 1 jaar is kunnen we nog niet álles samen eten. Maar super veel wel! Ik at zelf echt nooit stamppotjes maar sinds Mila mee eet eten we bijna wekelijks een stamppot. De ene keer met linzen , beetje mosterd, ui en wat tofu, de andere keer een cliché hutspotje maar dan met een vleesvervanger erbij. Vleesvervangers geef ik nog niet zo lang aan Mila omdat in de meeste ook wel wat zout aan toegevoegd is. Ik let nu erg op of er weinig zout en pittige kruiden in de vervangers zit. Daarnaast eten we regelmatig risotto, nasi ( mila met een beetje pindakaas en niet alle kruiden) of een lekkere pasta. Op brood eet Mila beleg gemaakt van groenten of fruit, appelstroop of smeerkaas speciaal voor kids maar ook eens per week pindakaas of vega smeerworst.
Soms is het niet handig om zelf te koken als we bijvoorbeeld een dagje weg zijn. Dan kies ik voor een potje. Je hebt overal vegetarische opties van. Mila’s favoriet is de vegetarische pasta. Deze krijg ik zelf niet zo lekker blijkbaar als uit het potje. Een hapje van een vegan pizza van mij is Mila ook niet vies van 😉
Wat zijn de mogelijke nadelen van vegetarisch opvoeden? Ik vrees dat het met name op sociaal vlak misschien moeilijk kan zijn. Als er bijvoorbeeld een kinderfeestje is bij Mc Donalds . Natuurlijk mag ze uiteindelijk zelf kiezen of ze vlees en vis eet, wie weet heeft zee r een hele andere mening over als ik. Ik verwacht dat ze wel nieuwsgierig zal zijn en het sowieso een keer gaat proberen en dat mag natuurlijk. Ze heeft zelf al stiekem een kattenbrokje geproefd 😉 Zeker jonge kinderen hebben veel compassie voor dieren, dus het kan heel goed dat de kleine aap vegetarier blijf.Het blijft een lastige discussie maar ik zal haar nooit opdringen vegetarier te worden, alleen aanraden.
Veganistisch is weer een stapje verder. Ik ben me er wat meer in aan het verdiepen maar neem voorlopig Mila nog niet mee omdat ik dan wel bang ben dat ze wat voedingsstoffen te kort komt omdat ik me er zelf nog niet goed in heb verdiept. Ik geef wel enorm veel om dieren wat ook de reden is dat ik al die jaren vega eet., dus wie weet ooit vegan.
Voor nu vind ik het een erg fijn idee dat we samen vegetarisch eten, ik sta zelf zo achter mijn principe dat ik het niet over mijn hart zou verkrijgen om Mila een stukje vlees te geven. Daarnaast heb ik een ontzettende goedde eter als baby, ze eet echt álles. Dus daarbij heb ik ook geluk. Zelfs de minst geliefde groente onder baby;s : spruitjes! Maar ook broccoli en andijvie zijn erg geliefd. Ik ben erg benieuwd of dit het komende jaar gaat veranderen. Wie weet schrijf ik over een half jaar een blog: ‘’help mijn kind is een moeilijke eter” 😉
Als jullie nog lekkere vegetarische recepten hebben die makkelijk te combineren zijn met een klein kindje zie ik de tips graag in de comments!
EVELINE (klik hier voor haar Instagram)
Mijn naam is Irene en ik ben 27 jaar, twee jaar ben ik nu moeder. Mijn bevallingsverhaal hoor je bijna nooit terug, niet in Nederland en ook niet in het buitenland. Ben je er klaaar voor?!
4 juli 2016 de dag dat mijn vriend jarig was. We waren 11 maanden samen en hij sliep die nacht bij mij om op 12 uur op zijn verjaardag te toasten. 5.00 Uur in de morgen, ik schoot wakker en hield het niet meer van de pijn, ik gilde het letterlijk uit en vroeg mijn vriend de HAP te bellen. Ik had zoveel pijn dat ik er gewoon niet van kon praten, dus liet ik mijn vriend die nog half in slaap was het woord doen. We mochten meteen naar de HAP komen en gelukkig ook meteen naar binnen bij de dokter. De dokter vroeg wat mijn klachten waren, maar ik kon het gewoon niet omschrijven, ik was totaal overdonderd door de pijn en gaf een vage uitleg met hier en daar een gil tussendoor. Ze deed onderzoek bij mij, ik ben hartpatiënt dus ik moest even wat verplichte testjes doen. Ze drukte op bepaalde punten in mijn buik. Ik ben de slankste niet, omdat ik flink vocht vast houd vanwege mijn hartklachten en medicatie. Ze dacht aan nierstenen en wilde mij pijnstilling meegeven en adviseerde mij als de pijn over twee dagen niet minder was, mijn eigen huisarts te bellen. Iets in mij zei dat het niet klopte. Ik zei haar dat ik daar niet mee akkoord ging. Ze stuurde mij door naar de eerste hulp voor een echo om te kijken of ik vergruisd kon worden.
Ik wachtte ongeduldig met mijn vriend in een kamertje voor de echo. De pijnscheuten gierden door mijn lichaam.
Ik kon niet zitten, liggen of staan. Ik wist totaal niet wat ik met mijzelf aan moest. Een man en zijn echomachine kwamen binnen en een verpleegkundige probeerde een positie met mij te vinden om mij toch een soort van te kunnen laten liggen. Nou daar kwam de echo dan. Ik keek ongeduldig naar mijn vriend en die stelde mij gerust met zijn blik. Opeens ging het licht aan in de kamer en raakte iedereen in de kamer in paniek. De man was wit en bleef naar het scherm staren, een verpleegkundige liep snel de deur uit en ik hoorde haar op de gang hard roepen om hulp. Na enig moment zei de arts: “Mevrouw u bent zwanger”. Waarop ik antwoordde dat dat niet kon, want ik had iets meer als een jaar terug te horen gekregen dat ik onvruchtbaar was en geen kinderen zou kunnen krijgen. Hij draaide het beeldscherm om en zei: “Kijk hier is het ribbenkastje en er klopt een hartje.” Op die woorden braken mijn vliezen en schoot bij iedereen de paniek binnen. Ik begon te huilen, mijn vriend raakte in paniek en de verpleegkundigen in de kamer waren ineens verzesvoudigd. Ik werd op het bed rennend naar de gynaecologie gereden. Daar moest ik op een ander bed gaan liggen. Mijn vriend werd op een stoel naast mijn bed gezet en hem werd verteld dat we onze familie moesten inlichten. De gynaecoloog vertelde mij: “Irene je gaat bevallen en wel nu, we weten niet hoe lang je zwanger bent en of het goed gaat met de baby”. Ik was zo overdonderd en in paniek, want ik had NIKS gevoeld, ja ik was stevig, maar een babybuik had ik niet. Ik slikte zware medicatie. Ik heb echt van alles gegeten zoals sushi, schimmelkaas en noem maar op. Van alles ging er door mijn hoofd en ik kon alleen maar voor me uit staren. Opeens hoorde ik de verpleegkundige roepen naar mijn vriend: “Meneer gaat het wel?” Ik keek opzij en zag iemand in grote paniek die totaal niet wist wat hem overkwam. Ik riep hardop mezelf bij elkaar: “Irene kom op”. Ik zei mijn vriend dat alles goed kwam, maar dat we dit nu even samen moesten doen en dat ik zonder zijn hulp dit niet kon. Hij zei dat onze moeders onderweg waren en ojee, daar kwamen ze al. Ik had mijn eerdte persweeën. Ja, ik had toen mijn vliezen braken al gelijk 10 centimeter ontsluiting.
Tot grote frustratie van de verpleegkundige en gynaecoloog hield ik mijn persweeën op, want ik had mijn moeder of schoonmoeder nodig of mijn vriend of… naja iemand van ons. “Want wat als het kindje dood is?”, ging er door mijn hoofd. Na twintig minuten kwam eindelijk mijn moeder binnen vallen. Ik kan je vertellen: persweeën ophouden is absoluut geen pretje, en achteraf gezien had ik het nooit moeten doen! Mijn moeder en mijn vriend stonden aan mijn hoofdeinde en hebben mij door vijf persweeën heen geholpen en daar was die dan, ons kindje, een jongen! Mijn vriend en mijn moeder en inmiddels binnen gestormde zusje en schoonmoeder waren door het dolle heen. Ik keek voor me uit. Er lag een baby op mijn buik. Na wel geteld vijf seconden, werd door papa de navelstreng doorgeknipt en onze zoon werd meteen weer mee genomen. Waar naar toe wist ik niet, niemand van mijn kring eigenlijk. In die vijf seconden kreeg ik ook nog de vraag of ik het kindje wilde houden of dat ik liever wilde dat het mee genomen werd. Ik was al overdonderd ,maar deze vraag gaf me een klap in mij gezicht. Ik zei dat ik hem wilde houden.
Mijn zoontje was weg, mijn vriend was hem zoeken met mijn moeder en mijn schoonmoeder stond naast mij. Ik werd gehecht, want ik was ingeknipt (jeetje, wat een smerig geluid is dat trouwens). De afgelopen maanden gingen door mijn hoofd. Hoe kon dit gebeurd zijn, waarom heb ik niks gemerkt, waarom heeft het ziekenhuis niks gemerkt? Ik heb in die nrgen maanden twee a drie keer per week het ziekenhuis bezocht voor controles, behandelingen, CT-scans en dergelijke. Het schuld gevoel bekroop mij meteen. Ikhad niks voor dit hummeltje. Wat als er wat ergs mee was? Dan was dat zeker mijn schuld. Ik kon wederom alleen maar voor me uit kijken en had ieder scenario in meijn hoofd afgespeeld over ons zoontje. Na een uur kwam mijn vriend terug en vertelde mij dat alles oké was, alleen hij was verslaafd aan mijn medicatie waaronder prednison. Hij lag aan allerlei apparaten en er werd gekeken wanneer wij naar hem toe konden.
De uren verstreken, wij moesten een naam gaan bedenken en spullen gaan regelen en waar gingen we wonen?
Mijn vriend wist dat ik geen kinderen kon krijgen maar 3 weken voor de geboorte hadden wij een gesprek over wat als wij wel een kindje konden krijgen wat voor namen we leuk vonden.
We hebben het echt alleen maar over jongens namen gehad en Sven vonden we allebei leuk toen.
Is het toeval ik heb geen idee, maar maakte de keuze voor een naam wel veel makkelijker.
Sven zo gaat het wondertje heten hadden we besloten.
Spullen waren zo geregeld nog geen uur later kwam mijn zusje met een grote zak kleding binnen wandelen.
Tja het wonen, ik woonde nog op kamers 3 hoog en mijn vriend woonden nog thuis.
Bij mijn ouders was er niet echt plek, dus we gingen bij mijn vriend zijn ouder wonen.
Na 4 uur wachten werd ik als “mama” want ja zodra een baby op je buik licht dan zijn er meteen moeder gevoelens, erg ongeduldig en wilde Sven graag zien.
De verpleegkundige vertelde ons dat het niet lang meer zou duren.
Een uur later was ik het zat, ik had mijn eigen zoon eigenlijk alleen goed kunnen bekijken via een foto.
Ik liep de gang op en ben ontzettend boos geworden, een kinderarts bedaarde mijn boze hormonen bui en 5 min later kwam Sven de kamer binnen in zijn bedje met allemaal apparatuur aan zijn kleine lichaam.
De paniek sloeg weer toe maar de kinderarts vertelde dat het redelijk goed ging, hij moest alleen afkicken en zijn hartje werd in de gaten gehouden.
We moesten een paar dagen blijven ter controle en ons voor te bereiden op terugkeer naar huis.
Hij werd op mijn borst neergelegd en de bom sloeg in.
Ik was mama en voor dit hummetje moesten wij gaan zorgen.
Ik heb uren gehuild en naar Sven in zijn bedje gekeken en gedacht “hoe ga ik, en hoe ga ik dit samen met mijn vriend doen?”
Ik was hier zo niet op voorbereid, wij waren hier zo niet op voorbereid.
Maar naast al die gedachten, kwamen bij mij ook de vragen en ik vroeg om mijn cardioloog.
Want hoe kon dit over het hoofd gezien zijn door het zieke huis?
Ik gaf wekelijks bloed af en urine, ik heb tig ct. scans en Cat scan laten maken.
Ik kreeg als antwoord mevrouw u komt bij ons voor hart klachten, dus kijken alleen maar naar u hart.
Op scans is duidelijk terug te zien dat ik zwanger ben, maar blijkbaar vond niemand de behoeften mij in te lichten terwijl al die scans niet mogen als je zwanger bent.
Mijn vertrouwen in het ziekenhuis verdween meteen na deze antwoorden en ik wou naar huis met mijn zoon.
Voor mijn gevoel waren we daar niet veilig helaas ging dat niet en moesten wij 4 dagen blijven.
Na 4 dagen gingen wij naar huis, of naja mijn vriend zijn huis. Er was daar met alle liefde een baby kamer klaag gezet en alles was klaar gemaakt om ons te kunnen ontvangen. Eenmaal aangekomen kwam ook gelijk de kraam hulp ( jip voor de laatste 3 dagen toch nog met een omweg kunnen regelen), deze vrouw was een engel en begreep onze situatie heel erg goed. Ik heb door alle kraam tranen heen super veel steun van haar ontvangen en zij heeft ons de basis heel goed geleerd.
Nu 2 jaar verder is onze zoon kern gezond, hebben we een huisje met een eigen plekje voor hem. We zijn super trots op hem en elke dag tovert hij bij ons een glimlach. Waarom ik dit verhaal deel is omdat er veel onbegrip voor is. Ja het is mogelijk zwanger te raken en het niet te weten. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal maar dat maakt ons niet een mindere moeder of vader!
In mijn eerste blog schreef ik al over de impact van het misbruik in mijn jonge jeugd ten opzichte van de opvoeding van mijn dochter. Eerst wilde ik het qua dit onderwerp bij één blog laten, makkelijk was het al niet om erover te schrijven, en ik was bang voor de reacties van anderen. Tot op zekere hoogte kan ik er steeds makkelijker over praten, maar als iedereen in je omgeving dit ineens weet, is er geen weg meer terug. Toch besloot ik er nog een tweede en misschien wel derde blog over te schrijven. Vooral door de (mega!) veel positieve en liefdevolle reacties die ik erop kreeg. Door zelfs van andere voor mij, bekende en onbekende vrouwen te horen dat ze zich zo konden vinden in mijn verhaal en het fijn vonden om herkenning te vinden. Maar vooral ook door de (gelukkig maar heel weinig) “negatieve” reacties. Negatief is een groot woord, maar vreemd waren ze wel. En op een paar opmerkingen wil ik dan ook een reactie geven, ik hoop vooral dat ik, en andere slachtoffers dit soort gemafklapper dan ook niet meer te horen krijgen.
‘Dit zet je toch niet op internet?’
Mijn instinctieve reactie was vrij vijandig, kan ik je vertellen. Want waarom niet? Waarom mag alles op internet gezet worden, behalve dit? Iets wat mij kan helpen met verwerken, en hopelijk andere ook kan helpen in het vertellen van hun verhaal. Maar nadat ik de opmerking rustig wat gerelativeerd heb, kan ik het me ook wel een beetje voorstellen dat je zo denkt. Vooral als het een ver-van-je-bedje is, of juist dichtbij. Het is natuurlijk ook een beetje gekkig. Je zit ook niet op een verjaardag doodleuk te vertellen over misbruik, terwijl je wel openlijk over je gebroken been door een aanrijding met de buurman van tegenover, kunt vertellen. Maar juist omdat het zo gekkig is, vind ik het wel een goed idee om er eens wat opener over te zijn. Zo lang ik niet over mijn eigen grens ga, is het toch eigenlijk simpel mijn zaak of ik het openbaar op internet knal of niet? Ik vind het dan juist een beetje gekkig dat jij mij wil beperken in het doen van wat ik denk dat juist is. Blijf je het gekkig vinden? Geen probleem, maar hou het liever voor je. Dat relativeren hou ik namelijk nooit zo heel lang vol.
“Ik had dit echt niet van jou verwacht, je bent altijd zo vrolijk!”
Maar, hoezo dan? Is er een typisch slachtoffer van misbruik? Mag je dan niet meer lachen? Ten eerste, geloof me, ik ben echt heel chagrijnig. En ten tweede je wordt niet geboren als slachtoffer van misbruik, het overkomt je. Je bent het niet. Ik ben gewoon nog dezelfde als daarvoor, hooguit wat beschadigd maar ik ben niet “misbruik”. Ik ga niet ontkennen dat de gebeurtenissen geen impact op mijn leven hebben gehad, dat zeer zeker wel. En een grote impact ook.. Vooral nu als moeder. Dus hoe kun je een beeld hebben bij iemand die zoiets overkomen is? Het kan iedereen overkomen. En hoe je ermee om gaat, is ook voor iedereen anders. Dus echt, je “verwachting” is niet relevant.
“Wat is er precies gebeurd dan?”
Wat is precies het nut van deze vraag?
Niemand weet wat er exact gebeurd is, behalve ik en de dader. Zelfs mijn eigen man weet vrijwel niets van de gebeurtenis zelf. En dat zal ik ook niet vertellen. Nu niet, nooit niet. Ik deel een heleboel, maar dat stukje is van mij. Het is een soort kern, met daaroverheen een heleboel laagjes. Ik leer met de jaren steeds een laagje los te maken en erover te praten, maar die kern is keihard. Wat een onbeschofte vraag.
En dan de laatste, twee meest onbeschofte vragen die ik kreeg, ook al voor het schrijven van de eerste blog. (Voor dat ik de eerste blog schreef waren er maar een handjevol mensen die dit van me wisten. Na de blog, veranderde dat dus ineens naar de “hele wereld”) Deze vragen heb ik van zowel onbekende als bekende mensen gekregen, en blijkbaar zijn het voor een hoop mensen een doodnormale vragen, maar echt, niet meer doen.
“Maar door wie ben je dan ontmaagd?”
“Kun je wel seks hebben nu dan?”
Ben. Je. Serieus?
Meer kan ik er niet over zeggen.
Tot slot wil ik met een positieve noot afsluiten, want ECHT ik ben zo enorm dankbaar voor de vele lieve, leuke, liefdevolle reacties. Juist door de steun die ik heb ontvangen vanuit veel van jullie kon ik de rot reacties makkelijker naast me neerleggen. Ik wil niets liever dan meer bekendheid geven aan de gevolgen en impact van (kinder)misbruik, maar de stap nemen om jezelf zo open te stellen viel me enorm zwaar. Juist omdat ik niet wil dat mensen me als “anders” gaan zien, of behandelen. En eigenlijk moet dat me ook helemaal niet interesseren. Wat me is overkomen is kut, ja. Maar veel belangrijker, voor mij, is het belang van praten door te geven aan anderen. Hoe meer erover gesproken wordt, hoe minder gekkig het wordt, en hoe makkelijker het dan weer wordt om erover te praten. Een vicieuze cirkel met in mijn ogen alleen maar vooruitgang. Schaam je niet. Voel je niet schuldig. Makkelijk wordt het nooit, maar minder moeilijk absoluut.
Zoals jullie vorige keer hebben gelezen ben ik met een maagneus sonde naar huis gegaan.
Doordat mijn lichaam niks gewend was hield ik op het moment met ontslag heel veel vocht vast en moest ik thuis verder met rusten. Maar dat kon ik niet! Wat een dagje Efteling in een rolstoel moest worden, werd een dagje volop lopen. In mijn hoofd moest ik de gedwongen innamen van de sonde toch compenseren. En zo volgde er veel van die dagen, het huishouden gebruikte ik ook voor compensatie en het lekkere weer gaf me ook genoeg reden om met de jongens naar de stad te lopen en ze daar een ijsje te geven.