Redactie
De speeltuin die ‘zwanger raken’ heet… Uiteindelijk waren we uitgespeeld
Het begon ooit allemaal met de wip, de pil ging eindelijk de prullenbak in en we gingen de liefde bedrijven, gewoon zoals het hoort als je een kindje wilt. De wip was dan ook het leukste toestel uit de speeltuin. Tenminste in het begin dan, na een tijdje waren we de wip ook weer zat, het vrijen werd een verplichting, uitgestippeld in de agenda, ovulatietesten, kortom alles behalve spontaan. Er was weinig leuks meer aan, het ging zelfs een beetje zeer doen, want om de dag wippen konden we eigenlijk niet hebben. We probeerde het zelfs een maand elke dag, zo kon het niet missen dachten we toen nog heel naief. Nou ik kan je verzekeren ik voelde me toen net een wandelende zaadbom! Na een jaar tobben en proberen zagen we in de speeltuin een hele hoge ladder, je gaat namelijk steeds een stapje hoger in de medische molen, je verlegt je grenzen. Heb je ooit van je ouders geleerd je geslachtsdelen niet aan iedereen te laten zien, nu mocht ik bijna dagelijks met mijn benen in de beugels en was mijn onderkant al meer bekeken dan een vlog van Enzo Knol. Eenmaal bovenop de ladder, je hebt alle tussenstations van onderzoeken en kijkoperaties gehad, stap je pas echt in de achtbaan. We begonnen met IUI, in ons geval 3x, deze achtbaan is nog wel redelijk te doen, af en toe een spannend bochtje en wat kleine afdalingen. Toch blijkt deze achtbaan voor ons te simpel en dus moesten we in een ander en spannender exemplaar stappen. Een achtbaan waarvan je nooit had gedacht dat je erin zou durven, zo één waarvan je weet dat die heel vaak over de kop gaat, deze noemen ze ook wel ICSI. Met opgeheven hoofd stapten wij heel stoer in, dit moest gaan lukken, je hoort zoveel goede verhalen, succes verhalen, het kon niet anders dan dit bij ons ook zo zou zijn. Met meerdere hormoonspuiten per dag veranderde ik langzaam in een spook, een soort monster, waardoor manlief dus in een spookhuis woonde. Lichamelijk had ik het ook zwaar, de eerste ICSI had ik 21 follikels die met de punctie aangeprikt moesten worden. Helaas was de kwaliteit van de eicellen heel slecht en kreeg ik twee belabberde embryo’s teruggeplaatst. Bij de tweede ICSI waren er 37 follikels, het viel niet mee om het monster in bedwang te houden bij deze punctie. En ook toen waren de embryo’s weer heel slecht, ik kreeg er drie teruggeplaatst, maar terwijl ik nog in de beugels lag, kwam de arts met de mededeling dat we maar beter aan eiceldonatie konden gaan denken. Dat het ziekenhuis ons niet verder kon en wilde helpen. De achtbaan ging keihard naar beneden, wij besloten om uit te stappen en een speeltuin in een ander land te bezoeken, België.
In België zou het beter gaan, volgens de artsen was ik overgestimuleerd (teveel hormonen) en had ik daarom ook zo enorm op de hormonen gereageerd. Ik vertelde ons verhaal, hoe we de achtbaan hadden ervaren en geschrokken van mijn woorden, beloofde de arts het bij de derde ICSI anders aan te pakken. De behandeling was vele malen beter, minder hormonen, dus minder follikels, de punctie ging prima en ik voelde me best goed. Maar helaas waren de eicellen alsnog van slechte kwaliteit. Twee slechte embryo’s werden er teruggeplaatst. Ergens hadden we toch nog de hoop dat het zou lukken, maar de arts die mij beloofd had dat ik zwanger zou worden, had het bij het verkeerde eind gehad. De achtbaan ging harder dan ooit naar beneden en een paar keer over de kop, het verdriet was enorm, de teleurstelling heel groot. Was er eerst nog zoveel hoop, nu was de achtbaan tot stilstand gekomen.
Bevallingsverhaal: ‘Ik moest persen zonder persweeën en smeekte om een knip’
Ik woon samen met mijn vriend in Amsterdam. Wij hebben twee kiddo’s. Skyler van bijna 7 jaar en Riley van bijna 7 maanden. Ik ben geen blogger, maar ik wilde toch graag mijn verhaal delen. Wellicht zijn er aanstaande moeders die ik met mijn verhaal kan helpen en onbewust voorbereiden. Wat ik hiermee bedoel, zal duidelijk worden in mijn verhaal…
Ik was 26 toen ik mijn eerste kindje kreeg. Bij je eerste denk je eigenlijk nergens aan. Je gaat ervoor en je bent totaal niet bewust van wat er komen gaat. Met de tweede is dit natuurlijk heel anders. Je weet misschien iets te veel om je geen zorgen maken.
Bij mijn eerste bevalling verloor ik bijna 2 liter bloed en kwam mijn placenta er niet uit. Hierdoor was ik bij mijn tweede automatisch een medisch geval en moest ik in het ziekenhuis bevallen. Het is waar wat ze zeggen, elke zwangerschap en bevalling is anders. Toen ik 5 maanden zwanger was van mijn tweede, kreeg ik last van kleine bloedingen. Dit was nieuw voor mij en ik heb me dus altijd laten checken. Na vele onderzoeken, door verloskundigen en een arts in het ziekenhuis, werd mij steeds verteld dat er niks aan de hand was en dat alles er goed uitzag. Het HOORT gewoon bij mijn zwangerschap, werd er gezegd. Zo ging ik ook denken. Het hoort er gewoon bij. Zolang mijn kleine meid het goed doet, ga ik me er niet al te druk over maken toch? Met 8 maanden kreeg ik weer iets ‘nieuws’ te ervaren. .. Elke keer als ik opstond, voelde ik haar hoofdje naar beneden “vallen” . Ja, ja, vallen! Met een zachte knal. Later bleek dat ik enorm veel vruchtwater had en het kindje nog altijd veel bewegingsruimte had. .. Dus kon ze zo heen en weer schuiven. Fijn!
Met 39 weken en 6 dagen begon het te rommelen bij mij. Ik bloedde steeds weer als ik ging plassen. Ik had verder geen pijn en ik had geen gevoel dat er iets meer aan de hand was dan gewoon een beetje bloed. Bloeden is natuurlijk niet normaal en als je gevoel zegt: ‘Laat het checken’, dan moet je dat zeker doen. Ik belde gelijk mijn verloskundige en omdat zij net bezig was met een andere moeder ‘to be’, vroeg ze mij om naar OLVG West te komen, zodat zij mij kon controleren. En ja hoor, toen ik daar kwam, was de bloeding gestopt. Ze wilde mij ook inwendig controleren, maar ik had daar geen zin in en zei dat ik lekker naar huis ging en wachtte het gewoon af. Nog geen twee uur thuis begonnen de weeën.. . Omdat ik bij mijn eerste bijna 42 weken was en uiteindelijk ingeleid ben, kende ik de symptomen van een spontane bevalling niet. Weer iets nieuws voor mij. De beginnende weeën zijn verwarrend. Ik wist niet zo goed of ik moest poepen of dat ik inderdaad een wee had. Ik stond op om voor de zekerheid naar de wc te gaan en ja hoor. Toen voelde ik iets warms langs mijn benen lopen.. . In eerste instantie denk je aan gebroken vliezen.. . In mijn geval was het veel bloed. Mijn vriend belde gelijk de verloskundige. Ik hoorde hem nog een paar keer sorry zeggen. ‘Ja, wij bellen WEER over een bloeding.’ Dit keer was het natuurlijk anders. Zij stuurde gelijk een andere verloskundige. Die stond binnen vijf minuten voor de deur! Ik stond inmiddels al een tijdje onder de douche met een warme straal gericht op mijn onderrug. Helpt enorm! Zij vroeg mij om op bed te liggen en deed haar ding. Ik had al 3 cm ontsluiting! En dat na 30 min weeën te hebben gehad? Omdat ik medisch was en ik absoluut een ruggenprik wilde hebben, waren we in no time onderweg naar OLVG West. Het waren de langste vijf minuten ooit. Bij aankomst werd mij geadviseerd om te gaan lopen in plaats van in een rolstoel te gaan zitten. Dan kun je makkelijker de weeën wegpuffen. Eenmaal aangekomen op de verloskamer, ging alles als een trein. Er komen zoveel mensen op je af en iedereen heeft een eigen taak. Dat is natuurlijk fijn, want je wilt niet dat er iets iemand ontgaat. Toen de ruggenprik achter de rug was (achter de rug, haha), kwamen twee lieve zusters mijn vliezen breken. Ik hoorde ze op een gegeven moment een beetje lachen, want er was zoveel water dat ze een ‘dam‘ moesten bouwen om die op tijd op te vangen. Een van de zusters schoot in de lach, haar handschoenen liepen namelijk vol met vruchtwater. Ze deed een poging om het vruchtwater iets langzamer eruit te laten lopen. Goed geprobeerd zuster. Iets later, deed ik nog een paar keer een poging om te gaan slapen, maar dat wilde niet lukken. Na drie uurtjes, had ik een volledige ontsluiting. Tadaaa! Echter geen weeën om mij te helpen persen. Weer fijn. Er werd een middel toegediend om de weeën op gang te brengen, maar ook hier kwam snel einde aan. Ik zat op het punt te gaan persen. Drang heb je wel, alleen niet zo sterk. Er werd mij gezegd dat ik elke wee nu moest gaan pakken, hoe dan ook. Klein of niet, ik moest persen. Persen zonder weeën, nooit van gehoord! Dit zag ik dus ook niet aankomen. Het voelde alsof je op de wc zit en wat je ook doet het ‘gaat’ niet. Lag ik daar, met hoofdje tussen mijn benen die vastzat, wachtend op die ene wee. Ik moest doorgaan, ik moest persen. ‘Door de pijn heen’ , zeiden ze!? Hoe dan? Het doet zo veel pijn! Het voelde zo strak en het enige wat ik wilde, was geknipt worden. Kom op, knippen die handel! Ik had hele gesprekken met de verlosdames, over perspijn, over geknipt worden en of ik niet per ongeluk een poepje heb laten gaan. Haha! Zoveel tijd had ik dus tussen de weeën,uitputtend! De reden waarom ik niet gelijk geknipt was, was omdat zij niet teveel schade wilden maken. Blijkt dat als je geknipt wordt, alle lagen van je vagina doorgeknipt worden en dan is het geneesproces langer. Als je scheurt, dan scheurt alleen de bovenste laag van je huid en dus geneest het sneller. Dat wist ik niet. Maar op dat moment had ik vette dikke schijt. Knippen maar en ik zie het verder wel. Nu moet die baby uit! En ja, na een klein knipje, kwam ze er schreeuwend uit…
Dit keer ging alles gelukkig zoals het hoort te gaan. Mijn placenta zat gelukkig niet vast en kwam er gemakkelijk uit. Ik verloor iets meer bloed dan normaal, maar ook dit werd snel met behulp van medicijnen beperkt. Ik was in goede handen. Zo voelde het wel.
Ik kwam om 17:00 uur aan en beviel net voor 01:00 van een kerngezonde dochter, Riley Aeson Maria. Om 3 uur, na het douchen en een plasje, mocht ik naar huis!
Ik hoop met het delen van mijn verhaal, velen mama’s to be te informeren en als ze ook zoiets mee maken, gerust te stellen. Je bent niet alleen en elke bevalling is uniek. Heb vertrouwen in je lichaam, want die kan zoveel. Heb vertrouwen in mensen om je heen en wees niet bang om je gevoel te uiten. Want alleen jij weet het beste, wat je voelt.
KATJA