Interview
PCOS, en toch ein-de-lijk zwanger, hoera! DEEL II
Ik vind het knap dat je er zo positief in staat!
‘Niet persé positief hoor. Maar als je me nu vraagt wat de kans is dat ik over een halfjaar een kindje in mijn armen heb dan denk ik nu 75%. Die kans is best groot. Ik durfde nooit echt heel blij te zijn. Ik houd ook nog wel een redelijke slag om de arm. Mijn buik is al aan het groeien maar ik merkte dat we dat allebei een beetje negeerden. We laten het nu pas een beetje toe en gaan er een beetje van genieten.’
Wat was de ommekeer?
‘De 12-weken echo, de NIPT-uitslag met 13 weken en het hartje luisteren weer. Ik voel me fysiek heel goed. Ik heb laatst positiekleding gekocht. Dat was wel een dingetje. Gelukkig was het zulk mooi weer en kon ik alleen maar in jurkjes lopen, want mijn eigen broeken pasten al niet meer. Maar dat was ook wel psychisch hoor, zo van: ik ga pas kleding kopen na die 13 weken.’
Heeft het een plek voor jullie beide?
‘Ja. Tuurlijk zijn we die avonden door een diep dal gegaan en de dag daarna was ook niet zo gezellig. De angst is er nu ook nog maar er is echt geen verdriet. We gingen wel heel snel door maar het duurt ook allemaal zo lang. Het heeft niet zoveel zin om stil te staan bij dingen waar je niets aan kan doen. Ik dacht wel bij de vierde zwangerschap: “Dit is de laatste keer”.’
Mattie valt Sandra bij dat ze dan naar andere opties zouden gaan kijken. ‘Blijkbaar werkt deze methode dan niet. Dit zou dan de derde zomer op rij zijn die we aan de wilgen konden hangen’. Sandra: ‘Ook dat inderdaad, want wij genieten zo van de kleine dingen in het leven. Het feit dat we aan het strand wonen, we houden van sporten en de mensen om onze heen maar door dit traject kun je overal minder van genieten. Wat is nu het belangrijkste in je leven? Voor ons is dat genieten van het moment en de dag. En de dag erna weer. Dat ging gewoon steeds minder en dit zouden de mooiste jaren uit je leven moeten zijn. We zijn jong, hebben een goede baan, een mooi huis, familie, vrienden, alles op de rit en dan zou je alles laten verpesten door dit’.
Hoe moeilijk is leven in het moment als je inderdaad eigenlijk altijd bezig moet zijn met de toekomst?
Mattie: ‘We wilden niet koste wat het kost doorgaan. Het is natuurlijk een hele grote wens maar het is niet dat we daar 10 jaar van ons leven voor wilden opofferen. Dan zijn er ook andere oplossingen.’
Adoptie?
‘Ja dan sla je wel voor mijn gevoel een paar stappen over, want medisch gezien waren er nog meer opties. Maar veel van die opties waren om überhaupt zwanger te worden. Maar dat was het probleem niet. Ik werd wel zwanger, het blijven, dat was het probleem.’
Mattie: ‘Medisch gezien vond ik dat er best naïef mee om werd gegaan. “Ja, probeer het nog maar een keer. Probeer het nog maar een keer”. Maar als het al drie keer misgaat moet er toch ergens een verband zijn? Ik snap de professionele houding van het ziekenhuis wel, maar het houdt op een gegeven moment op. Er zijn natuurlijk veel meer vrouwen die een eerste miskraam krijgen dan vrouwen die er daarna nog een krijgen, en nog een. Vanuit het ziekenhuis pakken ze het niet anders aan dan ieder andere miskraam. Ik had het persoonlijk wel fijn gevonden als ze vanuit het ziekenhuis waren gekomen met een methode waarvan ze wisten dat het werkte bij vrouwen die dit specifieke probleem ook hebben gehad. Ik weet niet wat we zouden doen als het nu of over een paar weken fout zou gaan.’
Heb je er nu een ander gevoel bij?
‘Niet persé wel of niet. Dat nare gevoel heb ik in elk geval niet. Ik ga nu ook vaker met mijn hand over mijn buik om toch even die connectie te maken, want ik zou bijna vergeten dat ‘dat kind’ er zit. Ik noem het nu soms nog ‘dat kind’ maar dat is onbewust om het nog even ver weg te houden. Maar als dit nu niet goed gaat heb ik wel echt het gevoel dat we een kind – ons kind – verliezen. Bij de miskramen voelde het als het verliezen van ‘de kans op een kind’. Ook nu met dingen regelen, kinderopvang, kraamzorg, ik doe ook pas iets als ik weer even het hartje hebt gehoord. We hebben zo’n kaart van het ziekenhuis wanneer je alles geregeld moet hebben. Dat doe ik trouw maar als het aan mij had gelegen had ik allemaal nog lang niet gedaan.’
Mattie: ‘Ze zouden een kaart moeten hebben voor ‘normale mensen’ en ‘mensen die al eerder een miskraam hebben meegemaakt. Alles 10 weken later, hahaha!’
Heeft het je als persoon veranderd?
‘Ja ik denk dat dat nuchtere wat ik had nog sterker naar voren is gekomen. En dat ik daarop kan terugvallen, want ik zie het als een sterke kant van mezelf. Ik kan best veel hebben zonder in te storten en dat is een geruststellende gedachte. Al was dat gebeurd dan was er ook niks mis mee, maar ik heb een goede basis nuchterheid en positiviteit om op terug te vallen.’
Denk je dat de maatschappij nog iets voor je had kunnen betekenen in die fase?
‘Het is meer dat ik weet dat er zoveel mensen zijn die dit meemaken, maar die er niet over praten. Ze schamen zich een beetje. Ik zou heel graag willen dat dat anders is. Dat je net zo makkelijk vertelt dat je onvruchtbaar bent of een miskraam hebt gehad als dat je zwanger bent. Mensen die me niet zo goed kennen schrikken er toch van als ik het vertel. Maar omdat wij er zo open in zijn geweest gingen mensen ook met ons praten. Mensen waarvan ik zeker weet dat ik hun struggles met zwanger worden of miskramen niet had geweten als wij over onszelf niet zo open waren geweest. En dat vind ik zo zonde, want je hoeft het niet te vertellen als je dat niet wilt, maar je moet het niet NIET doen omdat je je schaamt. Er zijn heel veel mensen die zich gevangen voelen en dat iedereen iets van ze verwacht. Ze voelen zich daar persoonlijk verantwoordelijk voor en dat gun ik niemand. Het heeft geen zin.’
Wat zou je je kindje willen meegeven?
‘Focus op de dingen die goed gaan in je leven. Dat voelt voor mij echt als een keuze. Sommige mensen voelen zich slachtoffer van alles wat hen overkomt. Kies ervoor om je te focussen op het positieve en houd je minder bezig met de dingen die niet goed gaan.’
JANE DOE
Van een geboortegewicht van 3279 gram naar 16 kilo met 9 maanden…
Hoe was jouw bevalling?
Een bevalling is altijd iets waar je tegen op ziet maar achteraf heb in een fijne bevalling gehad ondanks dat Sara een sterrenkijker was is de bevalling heel vlot verlopen.
Waren er signalen in de kraamweek, dat voedsel verwerken bij Sara anders ging?
Sara wad een gewone baby, en tot aan de 5 maanden hadden wij ook niet echt iets in de gaten, vanaf 4 maanden vonden wij haar wel een mollige baby.
Kan je uitleggen welk medisch traject jullie al hebben doorlopen?
In 2015, Vanaf 9 maanden lopen wij bij een kinderarts en Endocrinoloog in het Sophia Kinderziekenhuis. De eerste paar maanden waren heel intensief waarbij ze een week is opgenomen in het ziekenhuis. Daarin werd er bloedonderzoek gedaan, een verbrandingsonderzoek, fysio, diëtiste en ik moest een dagboek bijhouden. Na die week vond ik dat de begeleiding best wel matig was. We moesten om het half jaar terug komen om weer wat testjes te doen. Wij zijn wel naar een revalidatie arts gestuurd om naar mogelijkheden te kijken voor hulpmiddelen. Er moest iets komen waardoor ze kon leren lopen. Er moest een zwaardere kwaliteit buggy komen en aangepaste schoenen. Na deze tijd hebben we zelf zo goed mogelijk ons best gedaan, qua voeding en beweging. In 2017 hebben wij aan de bel gehangen bij het ziekenhuis dat er nu echt wel hulp moest komen want wij wisten het niet meer. Wij liepen met onze rug tegen de muur en konden voor ons gevoel geen kant meer op. Ze kon ondertussen lopen, maar we hadden het gevoel dat we haar organen echt in de gaten moesten houden. Ze is weer een week opgenomen in het ziekenhuis om alle onderzoeken achter elkaar te doen. Ze kreeg ook een leverecho. Alles was gelukkig goed. De artsen zagen wel dat we wat meer begeleiding nodig hadden en hebben wij een opname gekregen in het rijndam revalidatie. Vier weken waren wij daar intern en mochten we in het weekend twee nachtjes thuis slapen. Dit heeft echt geholpen in alles. Daardoor is zij lichamelijk heel erg ontwikkeld. Nu gaat alles goed en is ze goed stabiel in gewicht. Nu hoeven we nog maar elk half jaar terug voor bloedonderzoek. Kan ze weer even gewoon kind zijn.
Hoe gaat het met Sara op school?
Nu ze op de basisschool zit gaat alles heel goed. De kinderen zijn lief voor haar, omdat de school iedereen goed heeft ingelicht. Ik ben de school zo dankbaar voor al het begrip.
Wat heeft je in al die tijd het meest gekwetst?
Onbegrip bij andere kwetst het meest, maar ook overal op letten wat je doet. Als ze wijst naar een koekje dan kijk ik om mij heen of anderen dat hebben gezien. Maar ze is gewoon een kind van bijna vijf dus die vinden koekjes gewoon lekker. En omdat we al vaak nee moeten zeggen op alles, mag ze eens in de tijd wel eens iets lekkers. We gaan bijvoorbeeld weleens uiteten of een ijsje eten.
Stelt Sara weleens lastige vragen over haar aangeboren obesitas?
Sara is er nu wat meer mee bezig dat anderen haar dik noemen en dat ze zelf graag dunnere beentjes wilt. Want ze merkt natuurlijk zelf dat ze lichamelijk iets achterloopt op anderen.
Welke boodschap wil je graag namens jezelf en Sara aan anderen uitstralen en doorgeven?
Daarom wil ik anderen graag meegeven dat je verder moet kijken dan wat je aan de buitenkant ziet. Zie je een dik meisje of een vrolijk meisje dat lol heeft. Dik zijn heeft vaak en andere reden dan wij allemaal denken. Accepteer elkaar en wees altijd lief. Een glimlach maakt zoveel goed maar een rare blik of opmerking kan iemand zijn hele dag verpesten.
Aila heeft een eeneiige tweeling, maar één baby heeft en schisis en de ander niet?!
Stel jezelf en je gezin even voor 🙂
Ik ben Aila, 30 jaar. Ik werk als creative videoproducer. Ik woon samen met mijn vriend Maikel in Amstelveen. We zijn al 9 jaar samen en op 22 augustus 2018 de trotse ouders geworden van onze eeneiige tweeling jongens Liam en Revi.
Hoe reageerde je toen je hoorde dat je een tweeling verwachtte?
Ik weet het nog als de dag van gister, haha! Niks vermoedend bij de negen weken echo… Ik lag daar, Maikel hield mijn hand vast, op het zwart-wit schermpje verscheen van alles en het flitste even door mijn hoofd dat het twee jellybean-achtige frommeltjes leken? Ik weet de legendarische woorden van die vrouw nog: “Hmm ja, alles goed, kloppend hartje… Maar zien jullie wat ik zie?” En m’n vriend met een piepstemmetje: “Zijn het er twee?!” “Ja, een tweeling!”, zei ze! Totaaaale shock dus! Soort van lachen, huilen en paniek tegelijk… We moesten ook meteen weer weg, want we werden doorverwezen naar het ziekenhuis in verband met de tweeling. Daar stonden we dan, in de lift naar beneden, met een woezel en pip koffertje…Sprakeloos… Zegt mijn vriend ineens: “Hadden we eigenlijk twee woezel en pip koffertjes moeten krijgen…” Hahaha… Maar we waren eigenlijk al heel snel super blij en enthousiast!