Interviews
Mijn kolfruimte op het werk was verschrikkelijk!
Collega’s zeggen wel eens tegen mij: ‘Ah lekker elke keer zo’n pauze’, ‘Kom je wel aan je werk toe’ of ‘Waarom stop je niet gewoon?’. Nee, soms kom ik niet aan mijn werk toe, maar misschien net zo erg – soms kom ik niet aan kolven toe! Nee, ik wil niet stoppen. Maar soms wil ik wel stoppen. Gewoon omdat kolven op werk zo lastig is, en niemand er begrip voor lijkt te hebben. Soms ben ik aan het kolven, lunch eten en werken tegelijk. Terwijl je juist moet ontspannen bij kolven.
Wist je dat?
De grootste afname van het percentage mama’s dat borstvoeding geeft, vindt plaats in de eerste twee weken na de geboorte. Het percentage daalt in deze periode van 80% naar 59%. De belangrijkste reden van moeders om tijdens de tweede tot en met de vierde maand kunstvoeding bij te gaan geven is in deze periode ’te weinig melk’ (27%), gevolgd door ‘werk’ (19%).
Er is dus een hoop winst te behalen om moeders na hun bevalling en als ze weer gaan werken, te ondersteunen bij borstvoeding. Ik heb weinig ondersteuning ervaren toen ik ging werken in elk geval. Ik moet zeggen dat ik kolven één van de moeilijkste dingen vind van moeder-van-een-baby zijn. En waar komt dat door? Dat vertel ik je in deze blog.
Herken je dit? Het was de eerste dag weer werken na mijn verlof, ik stond bij de gastouder en mijn zoontje van drie was aan het huilen, want hij wilde bij mama zijn. Ik was ook bijna aan het huilen, want ik ging mijn baby en mijn peuter verlaten en voelde me op en top een slechte moeder. De baby was natuurlijk aan het lachen, want hij had niet in de gaten dat zijn hechtingsfiguur, zijn ‘source of life’, zijn lieve moedertje hem ging verlaten. En dat maakte het allemaal alleen nog maar erger want hij wist niet dat hij de hele dag zonder mama ging zijn. Daar ging de negatieve gedachten spiraal: “Dit kan toch niet goed zijn voor de hechting. Gaat hij wel goed drinken uit de fles? Heb ik wel genoeg melk mee gegeven? Wat als ik niet genoeg kan kolven?” Wat als… Wat als …Wat als? Mijn lieve gastouder trapte mij gelukkig de deur uit en daar ging ik. Een vrije vogel zonder haar kindjes. Op mijn werk ging ik gelijk even de kolfruimte bekijken. Want ik moest aan de melkmachine. Mijn missie is om borstvoeding te normaliseren. Dus ik moet ook op werk mijn beste borst (haha) voorzetten. Voor mijn verlof was mij verzekerd dat er een ruimte was. En ik ben ambtenaar bij een gemeente dus ze zullen het wel goed geregeld hebben. Niet dus! Dwalend liep ik door het gemeentehuis met lekkende boobies en lekkende emoties, want die liepen ook steeds verder op. Want waar moest ik kolven? Het gemeentehuis zit midden in een verbouwing, dus schijnbaar was het kolfhok al gesloopt en komt er over 1,5 jaar in het nieuwe gebouw een hele mooie! Ja, daar heb ik nu super veel aan. Ondertussen sprongen mijn borsten bijna mijn truitje uit, zo veel druk stond erop.
Ik werd naar de bodes gestuurd. Want die zullen het toch wel weten. Zij waren natuurlijk ook clueless. Niemand had er rekening mee gehouden in de verbouwplannen want wie kolft er nou? Schijnbaar niemand behalve ik terwijl er minstens vijf bevallingen zijn geweest in mijn verlof.
De bodes stuurden mij naar een lege vergaderruimte in een ander gebouw. Daar kon ik voor nu wel terecht. Mijn emoties en hormonen vlogen alle kanten op. Ik had mijn baby net verlaten, mijn borsten stonden op springen, mijn werkgever bleek totaal niet geëmancipeerd en ik lekte alle kanten op. Ik opende de deur van de kamer waar ik twee uur per dag ging doorbrengen. Ik vond een zielige kamer die niet op slot kon met een tafel een stoel, slechte verlichting en thats it. Heel deprimerend. Maar nature is calling dus ik zette me eroverheen, sloot mijn melk machine aan en zette mijn babyporno op. Als je de melk op gang wil brengen zonder je baby dan moet je fantaseren dat je baby aan de borst ligt en filmpjes daarvan helpen de melk toe te laten toeschieten. Terwijl ik dus naar mijn babyfilmpjes keek hoor ik: “Lekker weekend gehad Margriet.” Ondertussen bij mij: “Eeer, eeer, eeer, eeer”, van de kolf. “Ja hoor Henk en bij jou?”. Bleek de ruimte die al lelijk was, niet op slot kon, geen wasbak en geen koelkast had, ook nog eens naast het kopieerapparaat te zitten. OMG. Nee, Sjaan concentreer je op je baby….”En hoe gaat het met de kids.”…. Shoot me, now! Even later, en ondanks de omstandigheden en stress toch 100 centiliter, stap ik de keuken in om mijn kolf schoon te maken. Tot mijn ontzetting zie ik in de wasbak waar ik mijn gesteriliseerde kolf schoon moet maken allerlei vieze stukjes etensrestjes drijven. Toen moest ik bijna huilen. Waarom was alles zo slecht geregeld? Toen de facilitaire dienst langs kwam met een ontstopper over de schouder vertelde hij dat hij wekelijks langs moet komen, omdat er collega’s zijn die hun restjes cup-a-soup gewoon in de wasbak plempen. Toen flipte ik (van binnen dan hé). Ik ga toch niet mijn kolf in half gekauwde, vieze stukjes van een luie collega lopen wassen. Nadat ik de status van de kolfruimte en was faciliteiten aan een vrouwelijke collega van de facilitaire dienst heb toegelicht (die gelukkig zelf vroeger gekolfd heeft) kon ik binnen een dag terecht bij een andere ruimte.
De nieuwe ruimte, tja, ook al zo’n saaie vergaderruimte. Er is hier wederom geen wasbak en er zit ook geen slot op. Of ik dat erg vind? En hij staat ook weer naast het kopieerapparaat…
Ik zei dat ik er wel een slot op wilde en dat ik het uit ging proberen. Moedeloos ging ik er heen weer redelijk goed gekolfd ondanks de stress die ik ervaarde in zo’n rot ruimte. Dit keer moest ik mijn kolf wassen in de gehandicapten wc. Ik deed de deur ervan open en een walm van poep lucht kwam mij tegemoet. Blijkbaar gebruikte een collega de ruimte om ongestoord een heerlijke boodschap achter te laten. Eerlijk gezegd stond het lachen mij nader dan het huilen. Huilen had ik al gedaan en deze situatie is toch te bizar voor woorden, Plus tranen zijn verspilling van de vocht die je nodig hebt voor de melk. Ja elke druppel is kostbaar.
Weer ging ik naar de facilitaire dienst want als je niet voor jezelf opkomt doet niemand het. En de boodschap was: we moeten allemaal het beste maken van de verbouw situatie, je hebt toch een slot op de deur? Dit is het beste wat we kunnen doen.
Wees je er van bewust dames (en heren die de dames willen ondersteunen) dat je kolf rechten hebt! Het beste ervan maken is niet goed genoeg.
Ondertussen zit ik ondanks mijn opstandigheid nog steeds in de ongezellige vergaderruimte en maak ik mijnn kolf schoon in de wc (Alleen niet meer in de ene).
Dus beste mensen mocht je je afvragen waarom zo veel vrouwen stoppen met het geven van borstvoeding als ze gaan werken…het wordt je in elk geval niet gemakkelijk gemaakt.
Maar ik ben nog steeds strijdvaardig! Heb je ook vergelijkbare ervaringen gehad? Hoe ging jij er mee om? Ik ben heel benieuwd?
SJAAN
‘Wat wil je later worden?’, is een verkeerde vraag aan een kind! Lees waarom…
Zouden we dat niet moeten vragen in plaats van ‘wat wil je later worden’? De vraag op zichzelf impliceert dat je nog iets moet worden en niet al iets bent. Nu mijn zoontje in de kleuter leeftijd zit heeft hij nog heel mooie antwoorden als je hem vraagt wat hij later wil worden. Hij denkt namelijk dat je alles kunt worden, ook een dinosaurus. Of nee een politieauto. Of drie dinosaurussen in een politieauto. Op een gegeven moment gaat hij er achter komen dat je niet alles kunt worden. Ik hoop dat hij tegen die tijd gewoon zichzelf wil zijn.
Om me heen zie ik soms vrij jonge mensen ploeteren om te proberen dat ideaal te bereiken dat ze ooit voor zichzelf hebben verzonnen. Vroeger zei men dingen als ‘wie voor een dubbeltje geboren is zal nooit een kwartje worden’, en als je vader timmerman was dan werd jij er hoogstwaarschijnlijk ook één. Tegenwoordig zou iedereen gelijke kansen moeten krijgen, wordt je aangemoedigd om groot te dromen en lijkt het ontbreken van succes gewoon een kwestie van de verkeerde mindset, ben je lui geweest of heb je jezelf gewoon echt niet genoeg laten zien.
En dan heb je nog de mid-life crisis, die tegenwoordig al veel in de vorm van een quarter life crisis voorkomt. Ik heb het zelf meegemaakt, ineens kom je erachter dat het leven dat je hebt er heel anders uit ziet dan wat je voor jezelf in gedachten had. Door veel te veel bezig te zijn met later en veel te weinig met ‘nu’ zit je ineens gevangen in een web van allerlei contracten en is er uit losbreken niet zomaar mogelijk.
Als het je niet bevalt op de plek waar je woont, heb je niet zomaar iets anders gevonden en als het werk wat je doet niet is wat je wilt ontbreekt het je vaak aan de juiste diploma’s, kennis en ervaring om over te stappen op wat je wél wilt doen (als je dat al weet). Als je dan ook nog ongelukkig getrouwd bent en kinderen hebt of juist ongewild geen partner hebt en kinderloos bent dan is de ellende helemaal niet meer te overzien.
Maar wat is eigenlijk succes? Wat wil ik nou eigenlijk voor mijn kinderen? Voor mij hoeven ze geen briljante onderzoekers, olympische sporters of self made miljonairs te worden. Als ik erover nadenk stap ik bijna in de volgende valkuil want ik zou willen zeggen ‘als ze maar gelukkig zijn’ maar hoe hoog leg ik de lat dan? Wie van ons is er nu doorlopend gelukkig, en kan dat eigenlijk wel, want heb je niet ook dalen nodig om geluk te kunnen ervaren?
Als ik dan hoor dat mensen ‘op zoek zijn naar zichzelf’ of ‘naar hun plek in de ruimte’, dan zie ik daar opnieuw die afwijzing van het hier en het nu, dat ze de versie van zichzelf die ze zien niet acceptabel vinden en de grond waarop ze lopen ook niet. Dat afwijzen van wat er in het hier en nu is, is volgens dus mij wat er mis is in deze cultuur, maar het zit er zo diep in gebakken.
Het gaat er om jezelf bestaansrecht te kunnen geven denk ik. Ik merk zelf dat ik daarvoor nog graag naar anderen kijk, dat ik hoop leuk, goed, aardig, mooi, etc gevonden te worden en daarvoor kijk naar mensen die het dan volgens mij beter voor elkaar hebben dan ik zelf. Bestaansrecht is een geboorterecht, je mag gewoon zijn wie je bent en bestaan zoals je bent, omdat je bestaat. Er bestaat een verlangen in mij om van iemand anders te horen dat ik ben geworden wat ik graag wilde zijn, maar zelfs als iemand het me zegt geloof ik het niet.
Dus dat is wat ik mijn kinderen zou willen meegeven. Dat ze goed zijn zoals ze zijn, of het nou gelukkig, rijk, mooi, leuk en aardig is of niet. En ook dat het onmogelijk is om altijd gelukkig, leuk, mooi of aardig te zijn, en dat rijk zijn in meer dingen kan zitten dan in geld alleen. En als ze dan die basis hebben dan pas zou ik ze willen vragen: ‘en wat zou jij later nog willen doen?’
Marjoleine
Wensmama: een heftige brief aan mijn zwangere vriendin
Hey lieverd –
Ik zat gisteren aan de andere kant van het skype-schermpje, met jou te turen naar de test die in real time roze kleurde. Jij zat in het buitenland en ik kon bijna niet ademen, zo spannend vond ik het. Toen je me belde vorig jaar, om me te vertellen dat je best niet op de kalendermethode rekent, was ik razend enthousiast in jouw plaats. Toen je me uitnodigde om te gaan shoppen voor je babyshower, was ik vereerd, ik reed met je naar mijn favoriete babywinkel en vulde jouw lijstje aan met mijn eigen droom must-haves. Ik was zo gelukkig daar een deel van uit te maken.
Ik ben zo gelukkig ook, dat ieder van jullie dit aan het beleven is. Aan het leven is. En de paniek die ik zelf voel bij elke zwangerschap aankondiging kan ik makkelijk wegdrukken. Zolang jij in de buurt bent. Als jij er niet meer bent is dat moeilijker. Dan voelt alles leger. Jij bent er dan niet. Je kinderen zijn er niet. Dan besef ik dat jouw verhaal niet het mijne is. Dan voel ik me alleen. Ik hou van mijn echtgenoot. Van het gezinnetje dat wij met twee zijn. En zijn sterke armen zijn vaak alles wat ik nodig heb om niet uit elkaar te vallen.
Sommige avonden passen alleen al mijn stukjes niet goed genoeg om bij elkaar te houden. Dan mist er één gigantisch stuk! En hoewel jij, lieve vriendin een groot deel van mijn eigen puzzel bent, hij zal nooit af zijn tot Maarten en ik dat laatste stukje vinden om er in te passen. Ons kindje.
En dat is wanneer de paniek het soms over neemt. Omdat, en dat is het ding, we niet weten of en wanneer we dat stukje gaan vinden. Daarom zou ik graag een volksraadpleging willen houden. En stemmen dat jullie allemaal-even-alsjeblieft-stoppen-met-babies-maken-dankjewel. Tot wij er één hebben. En dan zullen we een herstemming houden, als ik zwanger ben. En eerlijk waar, op dagen dat ik mij zo voel, meen ik dat baby-embargo uit de grond van m’n hart. Dan kan ik niet met je praten zonder overspoeld te worden door onmetelijk verdriet. Op dat moment ben ik een puur egoïstisch en jaloers persoon. En dan ben ik razend kwaad. Op mezelf, vooral. Maar ook wel echt op jou. Omdat jij per ongeluk zwanger werd. Terwijl ik met pillen en spuiten aan het jongleren ben. En dan voel ik me oprecht en diep schuldig. Omdat ik weet dat ons verhaal ook geschreven wordt, en ik besef dat jij gewoon in een ander hoofdstuk van dat van jou zit.
Maar de meeste dagen brengen zo veel meer dan alleen dat verdriet. Bijna altijd ben ik blij je te horen. Dan word ik zo gelukkig van jouw baby te dragen in de dierentuin of van het winnen van een ververs-de-pamper-zo-snel-mogelijk wedstrijd! Want jij bent lief. En je luistert. En jij weet hoe moeilijk het soms is. Ik weet dat jij met ons mee hoopt, dat ik mijn spuiten in jouw frigo mag bewaren als die van mij vol zit, en dat jij mee verdriet hebt bij elke witte test. Dus wil ik je vragen of je het nog even met me uithoudt, lieve vriendin. Dan beloof ik dat éénmaal ik mama ben, ik alle radiostilte-momenten van nu dubbel en dik goed maak!
Ik was niet direct op slag verliefd op mijn baby, dit kwam veel en veel later!
Donderdag 19u. Ik ben 32 weken zwanger. Ineens voel ik me heel lastig en krijg ik last van krampen. Die nacht slaap ik ook heel onrustig.
Vrijdag 10u. Nog steeds last van krampen alsof ik mijn menstruatie ga krijgen. Dit kunnen toch geen weeën zijn? Dat zou ik toch wel voelen/weten?
Vrijdag 13u. Ik besluit om naar het ziekenhuis te gaan. Na een half uurtje aan de monitor blijkt dat ik dus wel weeën heb. Ik krijg 2 remmers toe gediend en een spuit voor longrijping. De vroedvrouw zegt dat we het waarschijnlijk nog even gaan kunnen tegenhouden.
Vrijdag 14u. Mijn water breekt. Ineens blijkt dat het toch wel eens voor vandaag zou kunnen zijn. Ik weet niet wat me over komt. Ik kan het allemaal niet goed vatten en begin te panikeren over praktische dingen (geboortekaartje, kinderkamer en spullen die nog niet in orde zijn…).
Vrijdag 16u20. Op een half uur tijd ben ik van 4 cm tot bevallen over gegaan. Ik zeg tegen de vroedvrouw dat ik de pijn niet meer aan kan en dringend naar toilet moet. Als de vroedvrouw eens kijkt lijkt ze even in paniek. Ze belt onmiddellijk iedereen op dat ze dringend moeten komen want dat ik aan het bevallen ben. Ineens stonden er heel veel mensen op de kamer die allemaal snel in actie schieten. Ik slaag volledig in paniek. Wat is dit allemaal?! De bevalling is kort maar heel heftig… Mijn zoontje ligt 5 minuutjes op mij en dan moet hij weg voor onderzoek. Mijn vriend gaat mee met hem. Daar lig ik dan… helemaal alleen. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. De ergste ervaring ooit mee gemaakt en niemand die er is. Minutenlang sta ik onder de douche. Ik kan enkel maar vooruit staren en aan niets meer denken.
Vanaf dan is het allemaal vaag voor mij…ik ben mezelf niet meer. Ik voel me helemaal geen mama en niet gelukkig. S’avonds gaan we nog eens kijken naar hem. Maar ik durf hem niet vast te nemen. Hij is zo klein, zo kwetsbaar en hij ligt zo vredig te slapen. Ik voel me zo leeg en denk dat mijn zoontje me helemaal niet nodig heeft.
Mijn zoontje heeft meer dan 3 weken op de neo gelegen. De eerste week lig ik ook nog in het ziekenhuis. Week 2 en 3 ging ik elke dag op bezoek van s’ochtends tot s’avonds. Ik heb het er zo moeilijk mee… elke dag hem achterlaten. Weten dat andere mensen voor hem aan het zorgen zijn en niet ik. Ik voel me zo schuldig tegenover hem. Ik ben ook helemaal niet op slag verliefd op hem zoals je altijd overal leest… en nog steeds voel ik me totaal geen mama. Ik zorg wel voor hem maar ik voel geen band. 1 avond zijn we naar een eetfestijn geweest. Iedereen wenst ons proficiat… dat voelt zo raar aan. Want daar zitten we dan… alleen met ons 2. Dit voelt niet compleet aan.
Op de moment dat hij naar huis mag ben ik zo bang. Ging ik dit wel kunnen? Geen vroedvrouw meer rond mij, geen monitors meer, geen dagelijks bezoekje van de kinderarts… wat als er iets met hem gebeurd? We hadden hem al eens 2 keer blauw zien worden door zuurstof te kort. Wat als dit thuis gebeurd?
Eenmaal thuis loopt eigenlijk alles heel goed. Maar toch voel ik me nog steeds niet gelukkig.
Stilletjes aan krijg ik dan toch een band met mijn kind en nu zie ik hem heel graag en voel ik me gelukkig. Ik heb wel veel moeite om hem achter te laten. Ik neem hem overal mee naartoe. Sommige mensen doen daar lacherig over en snappen me niet. Maar ik heb hem zo lang en zo vaak moeten alleen late. n in het ziekenhuis … ik krijg dat nu niet over mijn hart… nog niet.
Sanne
Ik beviel op de vloer bij mijn ouders thuis op mijn oma’s verjaardag!
en op de plek waar zij overleden was.
Het was 26-09-2018 en we hadden afgesproken om vanavond gezellig uiteten te gaan. Samen met mijn vriend, broertje, schoonzus en moeder gingen wij die avond sushi eten. Mijn vader was er niet bij want hij moest voor zijn werk naar Texel. We stuurden hem nog een foto van ons om hem jaloers te maken. Toen we klaar waren met eten en om de rekening hadden gevraagd moest ik naar de wc. Ik wilde het eigenlijk ophouden maar dat lukte niet dus ben ik toch nog even snel gegaan. Ik had sinds de laatste weken last van verstopping en ik was blij dat het er nu wel uit kwam. Op de wc kreeg ik last van mijn buik, best wel gekke pijn eigenlijk. Ze stonden ondertussen al op mij te wachten en mijn vriend stond nog te praten met de eigenaar van het restaurant. Ik kreeg ineens een steek in mijn vagina waarop ik mijn moeder aankeek en zei dat ik pijn had en dat ik niet wist of het iets te betekenen had. Ik kreeg steeds meer krampjes dus ik zei dat ik naar huis wilde. In de auto vroeg mijn moeder of we nog even met haar mee naar huis gingen voor een kopje koffie. Ik voelde me eigenlijk wel oké dus stemde daar mee in. Toen ik uit de auto stapte kreeg ik weer last en het gevoel dat ik naar de wc moest, ik gaf aan dat ik dacht dat er wel iets aan het gebeuren was maar wist het niet zeker. Ik ging gelijk naar de wc voor wéér een grote boodschap. De krampen (wat weeen bleken) werden steeds heftiger en ik riep vanaf de wc dat ik het zeker wist. Ik had een goede houding gevonden op het toilet dus ik bleef zitten. Mijn schoonzusje begon met het timen van de weeën. Het was rond half 9 en het bleek dat er al een aardige regelmaat in zat. We spraken af dat we als het aanhield om half 10 de verloskundige zouden bellen. Van mijn moeder moest ik nu van het toilet af komen “voordat er zo een baby in de pot zou liggen”, niet wetende dat het echt allemaal zo snel zou gaan. Ik ging op een stoel zitten en voelde ineens nattigheid. Ik keek en schrok me rot, allemaal bloed tussen mijn benen! Ik rende terug naar de wc en zag dat een soort slijm met bloed was. De weeën werden heftiger en heftiger en ik riep dat ze de verloskundige moesten bellen omdat ik naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik. Dit terwijl ik daar juist zwaar op tegen was omdat ik bang was dat ik verlamd zou raken als ik dat zou doen. Maar de pijn was niet te houden en ik dacht als ik dit nog 10uur moet volhouden dan ga ik dood. Mijn moeder en schoonzusje lachten mij uit omdat het pas net begonnen was.. tien voor half 10 moesten ze van mij de verloskundige bellen. Ik zat/lag inmiddels op de bank maar kon de weeën zo maar slecht opvangen, het liefst ging ik weer op het toilet zitten maar dat kon niet. De verloskundige zou er ongeveer met een half uur zijn. Na dat half uur kreeg ik persdrang en riep dat ik moest persen. Mn moeder schreeuwde naar mijn vriend dat hij de verloskundige weer moest bellen waar ze bleef en zei dat ik niet mocht persen. Gelukkig waren ze er al om de hoek. De vk kwam bij me zitten en stelde wat vragen, geen idee meer wat eigenlijk.. Ze bleef eerst even naar mij kijken en gaf toen aan na mijn volgende wee te gaan voelen op hoeveel cm ontsluiting ik zat. Ze voelde maar zei niks. Ze zei dat ze ook met de wee mee wilde voelen en zei nog steeds niks. Ik dacht of ik heb nog helemaal niks of…. Ze keek haar collega aan en zei we gaan niet meer naar het ziekenhuis we gaan het hier doen. Mijn moeder vroeg hoeveel cm ik had waarop ze antwoordde “volledig, geen randje meer niks” . Waar kan ze gaan bevallen? Ik zag bij die vraag de paniek in mijn moeders ogen schieten. Euh, hier op de bank, boven op bed, op de grond? De salontafel werd aan de kant geschoven en mijn moeder heeft van boven nog een topdekmatrasje en handdoeken gehaald. Daar lag ik dan… Op de vloer in de woonkamer. Ik had laatst nog een grapje gemaakt “mam ik ga echt niet thuis bevallen hoor al die zooi in huis, als dat moet dan doe ik het wel bij jou thuis”. Niets leek minder waar. Het was inmiddels half 11 en ik mocht beginnen met persen. Ineens hoor ik dat iemand de deur open doet. Mijn moeder had haar zus een berichtje gestuurd dat ik ging beginnen en die wilde mij nog even succes en een kusje brengen “voordat ik naar het ziekenhuis zou gaan”. Ze schrok zich dood toen ze mij op de grond zag liggen en bij de deuropening stond ook nog een soort beademingsapperaat. Ze wilde gelijk weer weg gaan maar mijn moeder had haar nodig aangezien ze best wel bang was en er voor haar gevoel alleen voor stond, dus ze bleef. Ik had met mijn schoonzusje afgesproken dat zij foto’s zou maken van de bevalling dus die heeft gelijk haar fotocamera erbij gepakt. Mijn broertje zat boven op zolder te gamen en mijn schoonzusje vertelde dat ik al op de grond lag en beneden zou gaan bevallen. Hier op is mijn broertje stilletjes naar beneden gekomen en ging het vanaf de bank zitten bekijken. Ik lag inmiddels alweer een uur te persen maar het lukte mij maar niet. De verloskundige schreeuwde dat ze NU vorderingen wilde zien want anders ging ze de ambulance bellen en zou ik toch naar het ziekenhuis moeten. Dat zag ik echt niet meer zitten dus ik gebruikte elk beetje kracht wat ik nog had. Vanaf dat moment kreeg ik uit alle hoeken support. Zelfs mijn broertje stond op en begon te schreeuwen “Kom op Romy persen!!”. Het hoofdje stond inmiddels maar ik begon moe te worden en de weeën werden minder heftig. Op de een of andere manier kreeg ik haar niet verder. Ik was toen ook al bijna 2 uur aan het persen. Ik smeekte of ze mij alsjeblieft wilde knippen want ik kon niet meer. Toen ze de knip zette floepte ze er zo uit.
Om 00.20uur werd onze prachtige dochter Noé Yula-Ann geboren. Extra speciaal hieraan is dat het inmiddels 27 September was geworden en dat dit de verjaardag van mijn onlangs overleden oma is. Het dubbele hieraan is, is dat mijn oma ook precies op deze plek bij mijn ouders thuis was overleden, weliswaar niet op de vloer maar wel kijkend naar hetzelfde plafond. Het is alsof het allemaal zo heeft moeten zijn. Ik heb haar nooit kunnen vertellen dat ik in verwachting was maar dit was de bevestiging dat ze er van weet, ze was erbij. In totaal heeft het hele bevallingsverhaal maar 4uur geduurd maar heb ik hiervan bijna 2uur lang liggen persen.
Het was nooit de bedoeling geweest dat iedereen bij mijn bevalling aanwezig zou zijn maar ik heb ze zo nodig gehad.
Wij zijn zo trots, blij en dankbaar met dit prachtige wonder. Ann is de vernoeming naar oma Annie. A little bit of heaven sent down to earth ♡
Mijn postpartum depressie: ik stopte met acteren! Ik zei altijd dat het goed ging terwijl ik op mijn tandvlees liep
Met poppen spelen heb ik nooit gedaan. Voor baby’s had ik ook weinig interesse, ik vond ze wel schattig maar ze deden me niet veel. Maar zélf moeder worden en een baby krijgen is daarentegen altijd mijn állergrootste wens geweest. Jarenlang heb ik daar over gefantaseerd. Hoe zal hij of zij eruit gaan zien? Wat zijn leuke namen? Ik kon me er al helemaal op verheugen om trots rond te lopen met mijn kind. Ik was er van overtuigd dat ik de beste moeder ever zou worden! Maar wat ben ik van een koude kermis thuisgekomen…
Mijn naam is Sharon, 28 jaar en trotse mama van een 7 maanden oud zoontje. Wat was ik opgelucht en blij toen Stanley geboren was. Na de geboorte werd hij meteen op mijn buik gelegd, ik wist me er geen raad mee. Volgens mijn vriend begon ik hem hard te aaien alsof ik een hondje aan het aaien was. Beetje raar maar je moet toch wat! Ietwat onwennig & onzeker kwamen we thuis. De kraamhulp legde een hoop uit, al ja-knikkend had ik eigenlijk geen idee waar ze het nou allemaal over had. Zodra zij de deur achter zich dichttrok is vrijwel direct mijn obsessieve bezorgdheid geboren. Jawel hoor; wees welkom obsessie! Slapen lukte niet meer, uit angst dat ik misschien tekort zou schieten als moeder. Ik moest natuurlijk wel even checken bij élk zuchtje & steuntje of hij nog wel ademde.
Bevallingsverhaal: “Zowel papa als mama waren niet aanwezig bij deze geboorte DEEL I
Het is woensdag en vandaag zijn we ruim 34 weken zwanger. Een normale werkdag zoals altijd. De dag vordert rustig. Na de laatste vergadering vertrek ik naar huis. Bij thuiskomst lijkt het alsof mijn vliezen breken, maar het is geen vruchtwater maar een hele hoop bloed. Mijn man en ik schrikken ons kapot en bellen de verloskundige. Welke meteen een ambulance belt. Ondertussen voel ik de bewegingen van de baby goed in mijn buik. Gelukkig!
Met sirenes en alarmlichten worden we naar het ziekenhuis gereden. Wat een bijzonder werk doen deze mensen. Respect! Op de spoedeisende hulp wordt alles gecheckt, maar naast een licht verhoogde bloeddruk is er niets te vinden. Ik mag naar boven, naar de kraamafdeling. Hier wordt de CTG aangesloten. Maar nog steeds is er niets bijzonders te zien. Er worden verschillende buisjes bloed afgenomen, maar uiteindelijk wordt er niets als reden van het grote bloedverlies gevonden. Ze willen graag een katheter inbrengen om zo mijn urine te testen. Na aandringen stem ik toe.
Bevallingsverhaal: “Moeder worden op 18-jarige leeftijd, ja dat is heftig”
Ik was 18 toen ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Dat was wel even een bijzonder moment. Mijn man (toen nog vriend) en ik wisten al wel zeker dat we kinderen wouden. We hadden ruim 4 jaar een relatie, maar zo snel!? Ik zat nog op school.
Toch waren we super blij dat het ons gegeven was. We besloten de eerste echo af te wachten. Omdat wij naar met zijn zus en haar vriend naar Polen op vakantie gingen, had ik de eerste echo, gelijk termijn echo, met 11 weken zwangerschap. Er was een mooi kloppend hartje te zien en de uitgerekende datum kwam op 24 maart 2017.
De echo printte we uit en deden we in foto lijstjes om het als een cadeau te geven aan beide ouders. Wat waren we zenuwachtig. Die avond op 29 augustus 2016 aten we bij zijn ouders. Ik weet nog dat ik mijn man aan keek omdat hij zo ontzettend snel z’n bord leeg had haha. Gelukkig was de reactie van zijn ouders en broer en zussen heel positief. Bij mijn ouders trouwens ook, maar die snapten het niet gelijk 🙈 mijn zus had net een baby en ze dachten eerst dat het mijn nichtje was, best awkward.
We besloten te trouwen op 21 oktober 2016. Alles moest geregeld worden in korte tijd. We kochten een huis, er moest een trouwjurk komen en een trouwpak, een hele bruiloft, noem maar op. We hebben dit allemaal in 8 weken tijd geregeld en wat was het een mooie dag. Ik was toen precies 18 weken zwanger.
Verder heb ik een hele goed zwangerschap gehad. Alleen de gewone kwaaltjes gehad zoals misselijk in de ochtend, later wel wat last van harde buiken en kortademig zijn maar ik mocht niet klagen.
Op 10 februari 2017 ging ik met 34 weken met verlof. Ik was er aan toe want geloof me, zwanger zijn en de kraamzorg(stage) doen is niet heel erg ideaal. 8 dagen werken en 2 dagen vrij. Gelukkig had ik het schoolgedeelte afgerond en zou ik na mijn verlof alleen mijn stage nog moeten afmaken.
Dat verlof hebben was heerlijk, overal tijd voor hebben en elke dag uitslapen.
Met 37 weken had ik ‘s morgens een afspraak bij de verloskundige. Alles was goed gekeurd en de kleine lag al mooi ingedaald. Ik weet nog dat de verloskundige tegen me zei ‘misschien is dit wel de laatste keer dat je hier bent’. Zelf hadden we het sterke voorgevoel dat de kleine deze week wel zou komen.
De volgende dag had ik het einde van de morgen wat lichte krampen. Ik appte mijn man dat de krampen wel wat regelmatig kwamen. Zo rond de 7 a 8 minuten. Ik maakte me niet echt zorgen want het voelde meer als menstruatiekrampen. Dit kon ook nog wel even duren, misschien stopt het ook wel. De hele dag heb ik nog krampen gehad maar hield ze niet echt goed bij. ‘S avonds gingen we naar de winkel om nog bierkratten te halen voor onder het bed. De krampen werden steeds minder en stopten uiteindelijk. ‘S nachts heb ik nog heerlijk geslapen en nergens last van gehad. Mijn man ging weer gewoon naar zijn werk. Toch begonnen in de morgen de krampen weer en verloor ik ook een slijmprop. Zou dit het dan toch zijn!? Ik appte mijn man en zou hem direct bellen als het erger werd omdat hij (als vrachtwagenchauffeur) vaak over ver werkt.
De krampen werden wel iets heftiger maar het was nog prima te doen. In de avond zouden vrienden komen. Ik appte mijn vriendin dat ze gewoon moesten komen, dan had ik wat afleiding. En dat was goed ook. Toen ze weer weg gingen werden de weeën toch wel heftiger. Ik appte nog met mijn schoonmoeder en zijn naar bed gegaan. Tegen 6 uur werd ik weer wakker door de weeën. Toch wel heftiger maar ik wist niet wat me te wachten stond en vond het nog te doen. Ik ging douchen en ben daarna weer met wen warme kruik in bed gaan liggen. De weeën kwamen toch wel om de 5 a 6 minuten. Tegen 10 uur vond ik het nog toch wel heftig en had ook wel last van rug weeën. Ik belde de verloskundig en zei dat ik weeën had. Ze vertelde me dat het nog wel alle kanten op kon gaan. Stoppen of doorzetten. Ik had geen idee hoe erg de pijn moest zijn en kon nog wel even door. Dit heb ik nog 2 uur volgehouden en rond 12 uur heb ik toch weer de verloskundige gebeld. Ze zei met een half uur lang te komen om te kijken hoe het er mee stond. Tegen half 1 kwam ze eindelijk. Na een korte check bleek ik al 7 cm ontsluiting te hebben. Wow dat had ik niet gedacht. Ik zei voor de grap dat als het zo door ging wel een makkie was. Omdat ik graag in het ziekenhuis wou bevallen moesten we ook gelijk gaan nu. Het scheelt dat het ziekenhuis om de hoek ligt. Na even zoeken waar we moesten zijn kwamen we op de verloskamers. Ik ging gelijk in bed liggen en de verloskundige deed weer een korte check. 9,5 cm ontsluiting. Dat ging echt snel! Een rit van 3 minuten heeft wel veel gedaan. Al vrij snel kreeg ik ook persweeën. Ik kon geen lekkere houding vinden. Ik vroeg nog of ik pijnstilling kon krijgen maar omdat ik al zoveel cm had was dat niet meer nodig en zou het alleen maar langer duren.
Omdat mijn vliezen ook nog niet waren gebroken, brak de verloskundige deze. Al vrij snel mocht ik beginnen met persen. Na ongeveer een kwartier hebben geperst was daar onze mooi zoon Joël om 14:05 uur geboren. Wat een intens moment was dat. Binnen 4 uur bevallen is niet niks, na de tijd ben je ontzettend moe.
Na wat te eten mocht ik douchen. Mijn man moest mee omdat ik niet alleen mocht douchen. Ik weet nog dat ik heel flauw werd en ging zitten, ik was flauwgevallen onder de douch. Toen ik weer bij kwam stond er een heel team om me heen. Ze vroegen me of ik dit vaker had maar ik had geen idee, snel weer op bed. Omdat je binnen 6 uur moet plassen na de bevalling moest ik ook naar de wc, ik zei nog dat het wel goed ging maar op de wc viel ik weer flauw. Super vervelend en daarom mochten we nog 2 uurtjes in het ziekenhuis blijven en kon ik nog even bijkomen.
Gelukkig voelde ik me al wel wat beter en mochten we fijn naar huis toe. De kraamzorg ging met ons mee en hielp ons even thuis. Daarna ging ze weer weg. Wij kregen al snel bezoek van onze ouders. Wat een trots gevoel heb je dan als kersverse ouders.
De eerste nacht ging goed en we hebben zelfs wat kunnen slapen. Ik gaf borstvoeding en vond dit best lastig. Joël deed er best lang over om goed aan te happen. Daarna liet hij met 5-10 minuten weer los en sliep hij. Dit maakte mij onzeker en wist niet of het wel wat was voor mij. Constant met voedingen bezig zijn.. na 6 dagen heb ik besloten om toch te stoppen. Ook omdat het zoveel energie van me nam. Wat een geruststelling is het dan dat je weet wat je kind binnenkrijgt. Wel gaf Joël nog best wat over, waarschijnlijk een verborgen reflux.
Na een paar dagen ging mijn man weer werken en naam een paar dagen na de kraamtijd vrij. Dat was super fijn. Maar na die dagen stond ik er alleen voor. Na 2 weken ging hij weer in kost en dat vond ik best moeilijk. ‘S nachts alleen zijn met een kleine baby. Ik vond dat best pittig.
Na een paar weken had ik gelukkig een beetje een ritme en dat was heel fijn. Ik had wel weer zin om de deur uit te gaan.
Na mijn verlof begon ik met werken in de thuiszorg op oproepbasis. Dit was goed te doen en ik was even een paar uur geen mama. Na de zomervakantie begon ik weer met stage want ik moest en zou mijn diploma hebben. Dit was pittig met een kleine erbij. De stage zelf vond ik ook niet zo leuk maar het was niet anders. Met het oog op mijn diploma ging ik door en uiteindelijk heb ik mijn stage gewoon gehaald.
Al met al is het jonge moeder zijn soms best pittig, vooral de eerste maanden, maar ik denk dat dat voor iedereen wel geldt en dat je daar niet perse jong voor hoeft te zijn. Gelukkig is Joël super makkelijk en sliep hij met 6 weken al door en overdag ook nog 2 keer. Niks te klagen hier.
Ondertussen ben ik 23 weken zwanger van ons tweede kindje. Deze zwangerschap is wel een stuk rustiger en kan ik meer genieten dan met Joël. Nu hoeft er niet wat geregeld te worden aan een huis of trouwerij. Ik ben zo benieuwd hoe dat straks zal zijn. Of ik het anders aanpak of juist niet. Wel denk ik dat ik relaxer ga zijn dan met Joël. Dan maak je je druk om de gekste dingen en zie je het al niet zitten om alleen weg te gaan met een baby. Achteraf onzin natuurlijk. Wij nemen Joël overal mee naar toe en hij is super makkelijk.
Bevallingsverhaal: “Mijn vriend zei dat het was alsof ik tien XTC-pillen in mijn mik had en deze had ingenomen met Sambuca, haha”
“5,5 uur weeën storm, weeënremmers en een ruggenprik later”
Na een super leuk dagje daten met mijn liefde op 30 december zijn we lekker op tijd naar bed gegaan. De Kerst had qua energielevel nog zijn nasleep bij mij. Op Oudejaarsdag hadden we een drukke planning staan dus vroeg naar bed kon sowieso geen kwaad.
Het was 01:20 uur ’s nachts en ik moest plassen.. dacht ik.. tot er een raar straaltje langs mijn been naar beneden liep. Hmm… oké, zou het dan toch nog in 2018?
Zoals de verloskundige mij tijdens de voorlichtingsavond had verteld: ‘als je vliezen zijn gebroken, probeer wat op te vangen in een bekertje’. Zo gezegd zo gedaan, en ja… doorzichtig en ietwat lichtroze (sorry voor de details) vulde zich een klein laagje in mijn mega grote beker. Ja, het is echt niet zoals in de film, een hele plas.
Snel terug naar de slaapkamer en met enige adrenaline zei ik tegen mijn vriend: “uhmm liefje, volgens mij worden wij nog papa en mama in 2018”. Knuffelend en met tranen vroegen we ons af wat we nu moesten doen. Tja, weer slapen was de tip, wist ik nog van de voorlichtingsavond. Maar geloof me, slapen is echt ONMOGELIJK op zo’n moment. Want oh wat had ik zin om onze kleine humpy te ontmoeten!
08:00 uur Het begon wat te rommelen en ik herkende eigenlijk meteen het gevoel van weeën. De verloskundige praktijk gebeld en Martine (verloskundige) zou in de loop van de ochtend even langskomen.
09:00 uur pfff… volgens mij moet ik die weeën gaan timen… of lijkt het maar dat ze zo snel op elkaar volgen?
09:30 uur mijn vriend belt nogmaals naar Martine “goh uhm de weeën komen om de 5 minuten en lijken in kracht al toe te nemen”. Binnen 15 minuten zou ze bij ons zijn.
Ik dacht meteen: oké, ik ben niet kleinzerig en ik wil niet zeuren maar is dit helemaal de bedoeling van weeën? Of zijn alle vrouwen echt heel veel stoerder dan ik en ben ik toch maar een mietje dat ik na één uur weeën zoveel pijn heb?
10:00 uur Martine komt binnen en wil meteen even mijn ontsluiting checken. 1cm. Serieus?? Grapje zeker. Heb je wel goed gevoeld??? We spreken af dat ze rond 14u weer terug komt. Wij zouden bellen als er iets zou veranderen.
10:30 uur Ik kan mijn eigen weeën niet meer timen. Dit moet Jelmer voor mij doen. Een film kijken of taart bakken is er echt niet bij… geloofd me. Leuk die tips maar na 5 minuten film heb ik het afgezet…. Dus dit bedoelen ze met wegpuffen.
11:00 uur Ik breek in huilen uit. Hoe moet ik dit doen tot 10cm?
11:30 uur Mijn liefde belt weer met Martine. Hij verteld haar dat ik zit weg te puffen maar dat ik ook echt heel erg veel pijn heb. Weeën duren 2 minuten en de rust tussendoor is amper een minuut. Martine komt weer onze kant op en rond 12:00 uur checkt zij mijn ontsluiting. 2cm. Het is echt ongelofelijk. Ze vraagt of ik naar het ziekenhuis wil? Nee, ik wil thuis blijven. In mijn fijne eigen omgeving. Misschien wil ik toch wel thuis bevallen…
Martine gaat weer en beloofd rond 14:00 uur als nog even langs te komen.
12:30 uur Ze is net weg en ik vraag Jelmer om een teiltje te pakken. De pijn wordt te heftig en ik spuug tot 2x toe tussen de weeën door. Niets helpt, geen enkele houding. Ik dacht dat ik gek werd. Als ik mijn vriend mag geloven was ik op dat moment niet meer aanspreekbaar. Zoals hij het beschreef: Alsof ik 10 XTC pillen in mijn mik had en deze had ingenomen met Sambuca. Juist.
13:30 uur Ik geef het op. Martine komt mijn ontsluiting checken en die is 3cm. Ik wil niet meer, geef mij maar een ruggenprik. (oh en dames, ik was degene die vooraf het hardst riep: ik vind alles prima behalve ruggenprik en keizersnede en dat gaat mij niet overkomen. Mijn lichaam kan dit zelf. Maar die ruggenprik moest en zou er komen)
14:30 uur Omdat ik niet meer kon aankleden (ik dacht, misschien helpt douchen maar nee..) duurde het allemaal even. Mijn vriend en Martine hebben mij aangekleed en in de auto getild. In de auto ben ik in mijn overlevingsbubbel gegaan en voelde ik haast dat het einde in zicht was.
15:00 uur In het ziekenhuis meteen aan de monitoren en de anesthesist zou langskomen voor de uitleg van de ruggenprik.
Maar wat bleek… bij iedere wee die ik had (2,5 minuut wee en nog geen 30sec rust) zakte de hartslag van onze kleine humpy. Zijn hartslag daalde van 144 naar 110bpm. Om die reden hebben ze bij mij inwendig een klein sneetje in humpy zijn hoofd gemaakt om het zuurstofgehalte in zijn bloed te meten. Deze was nog net voldoende. Maar omdat ik nog maar 5cm ontsluiting had werd het spannend. Weeënremmers beukte ik vervolgens dwars doorheen en zijn hartslag bleef dalen.
15:58 uur Ik moest akkoord geven voor een keizersnede.
16:16 uur Op 31 december (met 39 weken en 6 dagen) is onze lieve Sam geboren. Sam ademde niet en moest per direct zuurstof krijgen. Godzijdank reageerde hij daar snel op. Even mocht ik hem aanraken, voelen en bewonderen door mijn tranen heen. Daarna moest ik nog dichtgenaaid worden + naar de uitslagkamer. Het eerste uur van zijn leven heb ik daardoor moeten missen maar toen ik naar een uur terug op de kamer kwam lag onze kleine lieve Sam op de borst van mijn vriend te slapen. Pure liefde.
Wat bleek nou; Sam zat omstrengeld door de navelstreng, wat op zich geen probleem hoeft te zijn.. maar doordat ik een weeën storm had van 5,5 uur waren we beide uitgeput.
Om 23:59 uur met Bohemian Rhapsody op de achtergrond keken wij elkaar aan, met naast ons, onze kleine lieve Sam. Vuurwerk vanaf de 4e verdieping van het ziekenhuis. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als toen. Sterker nog.. nu 3,5 maand later ontroert het mij nog steeds. 2019 kan voor ons niet meer stuk.
Renée – moeder van Sam