Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Interviews

Bevallingsverhaal: phoee, wanneer valt dat ballonnetje eruit en kunnen we beginnen!?

7 Juni had ik een afspraak bij de gynaecoloog samen met mijn vriend. Ik werd de vorige keer gevraagd om samen met hem te komen. We keken naar ons meisje via de echo, en alles leek goed en ze was al goed ingedaald. Maar met mij ging het iets minder, ik had al vanaf 22 weken last van nierstuwing en sliep daardoor erg slecht. Ook mijn bekkenklachten namen met de dag toe. Ik was er klaar mee. De hele zwangerschap heb ik me nooit echt goed gevoeld, het begon met misselijkheid en overgeven vanaf week 4, pas met 18 weken werd dit minder. Ook had ik de eerste 12 weken bijna dagelijks een migraine aanval. Rond 22 weken kreeg ik te horen dat de pijnscheuten die ik had nierstuwing* bleek te zijn. Daarnaast had ik de hele zwangerschap het gevoel dat ik niet helemaal me zelf was, maar misschien komt dat gewoon omdat ik zoveel “pijntjes” had en dat was ik natuurlijk niet gewend. Maar goed, alles voor de kleine (nou ja, niet zo kleine) meid. 

 

 

De gynaecoloog zag aan me dat ik er klaar mee was en stelde gelijk voor om me dinsdag 12 juni (!) in te leiden. What?! Dit had ik stiekem wel gehoopt, maar als je dan zo’n datum (wat al super snel was) te horen krijgt, krijg je toch een raar gevoel van binnen en er gaat ineens van alles door je heen. Toch waren we hier heel blij  mee en stemden hier mee in, want onze meid liep steeds al 3 a 4 weken voor op groei en gezien mijn smalle bekken was de kans op een keizersnede heel groot als we zouden wachtten tot ze zelf zou komen. En dit was iets wat ik absoluut niet wilde. 

Dinsdagochtend 12 juni belde ik om 07:00 naar het ziekenhuis om te horen of ze plek hadden voor mij. Helaas, de afdeling lag vol en er was geen plek. Ze zouden me later die dag terug bellen als er plek was. Grrrrrr, op dat moment kon je me niet kwader krijgen, de hele nacht slaap je al slecht omdat je denkt: morgen is de grote dag, en dan krijg je dit te horen. Om 10:00 ging toch de telefoon en we mochten komen. Eerst de ontsluiting checken. Yes, al 3 centimeter!! Dat scheelt weer. Waren die rotvoorweeën toch nog ergens goed voor geweest. Er werd een ballon katheter ingebracht en we moesten wachten tot die er uit zou vallen, dan zouden ze mijn vliezen kunnen breken, konden we aan de weeënopwekkers en kon de bevalling echt beginnen. Het ballonnetje was geplaatst en op dat moment ben je dus officieel opgenomen in het ziekenhuis en mag je het terrein niet af. De hele dag hebben we liggen wachten op ons bed totdat dat ding er uit zou vallen. Zonder resultaat. We zijn die avond om 20:00 lekker gaan slapen in de hoop dat hij er misschien ’s nachts er uit zou vallen. De volgende ochtend werden we om 08:00 wakker en het ballonnetje zat er nog steeds. Ik had enkel wat lichte menstruatie pijn meer niet. Ik ging naar het toilet en PLONS daar was het ballonnetje. Jippieeeee EINDELIJK!! 

We hebben nog even rustig ontbeten en om 10:00 werden we naar de verloskamer gebracht en werden mijn vliezen gebroken. Het bleef maar stromen, wàt een vruchtwater! Tijdens mijn controles werd altijd al gezegd dat ik veel vruchtwater en een grote buik had, maar zo veel had ik niet verwacht. Om 12:00 werd het infuus ingebracht na jawel, drie keer verkeerd prikken. Elk half uur kwamen ze de weeënopwekkers ophogen en na drie keer ophogen voelde ik nog niks. Er klopte iets niet. Mijn vriend zag het vocht op de grond druppelen en er lag een plasje op de grond. Op de bel gedrukt, en daar kwam de verloskundige: “Duizendmaal sorry, maar het infuus was niet vast gekoppeld”. Are you serious?! Leuk, ander half uur voor niks gewacht. Want weeën had ik nog niet zelf aangemaakt na het vliezen breken. Het apparaat werd ingesteld op de laagste stand en de verloskundige was de deur nog niet uit en ik voelde het al aan komen. Dit waren dus èchte weeën. Voor mijn gevoel ging het ineens heel snel. Ik zat al gauw op 6 centimeter ontsluiting. Er werd nog een lunch gebracht, want mijn idee was om nog lekker even te lunchen zodat ik als het echte werk begon ik wat energie had. Leuk idee, maar de weeën gingen natuurlijk gewoon door en ineens belandde ik in een weeënstorm. Geen seconde rust er tussen. “Laat dat eten maar”, dacht ik. Ik ben onder de douche gaan staan, want ik had mega rugweeën, ondertussen stond mijn vriend me bij met af en toe een slokje water en een dextro tablet. Ik heb continu rondgelopen en op een balansbal gehangen om de weeën op te vangen. Liggen vond ik de HEL. Ik had me voorgenomen geen pijnbestrijding te nemen tot ik op het moment van 9 naar 10 centimeter het niet meer goed kon handelen. Ik was zo moe en smeekte of ik van het infuus mocht en of de opwekkers uit mochten, want pijnbestrijding was geen mogelijkheid meer omdat ik er al bijna was. Ik had ondertussen 9 centimeter ontsluiting en mocht op bed gaan liggen. Van mijn bed was een baarkruk gemaakt en ik voelde ineens persdrang. Wat was dat een fijn gevoel, eindelijk geen weeën meer, eindelijk geen pijn meer. Ik mocht in het begin lichtjes mee drukken, totdat de echte persweeën begonnen. Om 16:50 mocht ik beginnen met persen. In het begin ging het erg moeizaam, omdat Noëlla steeds terug schoot als ik perste. Goed, toch maar een knip. EEN KNIP?! Dit was niet wat ik voor ogen had maar goed, het moest en op dat moment kon het me niets schelen. “Je moet nu echt alles geven en blijven persen tot de wee afzakt”, zei de verloskundige. Ik hoorde ze ondertussen overleggen dat de gynaecoloog toch maar moest komen om ons te helpen. En ik begon wat in paniek te raken. Ik deed keihard mijn best maar Noëlla lag scheef in mijn bekken en dat maakte het extra moeilijk. De vacuümpomp kwam er aan te pas en uiteindelijk is ons allermooiste meisje Noëlla om 17:42 geboren. Daar lag ze dan eindelijk op mijn borst, ondertussen moest de nageboorte nog geboren worden en moest ik nog gehecht worden. Ik was compleet van de wereld, dus wie en wat er allemaal om me heen gebeurde? Geen idee meer. We moesten nog 24 uur blijven omdat Noëlla om de twee uur een prikje in haar voetje moest om haar suikerwaardes in de gaten te houden vanwege haar hoge geboortegewicht. Ze woog 3800 gram en was 53 cm lang. Vrijdagochtend 15 Juni zijn we uiteindelijk naar huis gegaan. 

Inmiddels is Noëlla alweer bijna 9 maanden, en kijk ik terug op een pittige maar toch ook een mooie bevalling, het belangrijkste is dat onze dochter gezond geboren is.

 

 

 

LARISSA

Normale baby’s leren lopen, mijn kleine baby leerde vliegen *

Eind januari 2013 ontdek ik dat ik zwanger ben. Wij hebben drie kinderen en het lag niet in de planning om er nog een kindje bij te krijgen. We waren eigenlijk al compleet, maar dit kindje is zo welkom. Een week later heb ik bloedverlies. Om zekerheid te krijgen, bel ik de verloskundige en we kunnen die dag nog langs komen. Er blijkt niks aan de hand te zijn, ik ben zeven weken zwanger en we zien een sterk kloppend hartje. Het bloeden stopt, en ik voel mij goed. Drie weken later, ik ben 10 weken zwanger, zit ik op het toilet en ik voel iets uit mij glijden. Intuïtief steek ik mijn hand in de toiletpot en pak het eruit. Ik kan niet precies zien of het ons kindje is en bel de verloskundige. Ik mag weer langs komen en hetgeen wat ik uit het toilet heb gehaald moet ik meenemen.  Het blijkt een bloedstolsel te zijn. Na een echocontrole zien we nog steeds een mooi kloppend hartje. We worden weer naar huis gestuurd. Vanaf die tijd heb ik continue bloedingen.  Elke week krijgen we een echo, om ons gerust te stellen, en om ons kindje in de gaten te houden. We krijgen te horen dat de placenta aan de zijkant van mijn baarmoeder zit, net niet voor de uitgang. Dit is waarschijnlijk de reden van de bloedingen, maar zeker weten doen ze het niet.  

 

 

 

Na 18 weken zwangerschap breken mijn vliezen. De bloedingen die ik al die weken heb gehad, hebben voor een zwakke plek in mijn vliezen gezorgd, waardoor er een scheur in kwam. Ik word doorgestuurd naar de gynaecoloog. Ze maken ook daar weer een echo en een CTG om weeënactiviteit te meten. Er zijn geen weeën te bespeuren, en ik word naar huis gestuurd met de woorden dat het nu vanzelf op gang zou komen. Vruchtwater vult zichzelf weer aan, maar ook bij bijna elke beweging die ik maak lekt het weer weg. Er breekt een tijd aan van elke dag naar het ziekenhuis gaan. Elke dag wordt er een echo gemaakt. Tot er op een gegeven moment een gynaecoloog zegt dat het haar verbaast dat ze elke keer nog een krachtig kloppend hartje ziet. Ik moet het zien uit te zingen tot 24 weken, daar voor doen ze eigenlijk geen moeite om een baby in leven te houden. Ook krijgen we te horen dat mocht onze baby het redden tot 24 weken, hij waarschijnlijk niet gezond ter wereld komt. Dit omdat mijn vliezen zijn gebroken, maar de baby het vruchtwater nodig heeft om de longen te laten rijpen en om in te bewegen. We zouden dus niet weten of de spieren en gewrichten allemaal goed ontwikkelen.

 

 

 

28 april 2013, mijn broer is jarig, maar ik ga niet mee. Mijn vriend gaat er heen met de kinderen, en ik ga op bed liggen, want ik voel me niet lekker. Op een gegeven moment merk ik dat er weeën op gang komen. Ik ben dan 19.5 weken zwanger. Mijn vriend komt naar huis, maar laat de kinderen achter bij mijn moeder. Ik moet mij melden op de verlosafdeling van het ziekenhuis, en mijn vriend gaat natuurlijk mee. Mijn buurvrouw en tevens vriendin zet ons af, wij gaan naar binnen. Ik moet zoals verwacht blijven en ik mag in een aparte kamer gaan liggen. Hier komt bij elke beweging die ik maak bloed vrij. Tot er op een gegeven moment een heel groot stolsel vrij komt, die eruit geduwd moet worden. Er wordt door de verpleging zo hard op mijn buik geduwd dat ik het uitschreeuw van de pijn. De gynaecoloog komt om een echo te maken, het stolsel was zo groot dat het een liter bloed bevatte en ze wil kijken hoe het met de baby gaat. Het hartje klopt nog steeds krachtig, en de baby beweegt ook nog steeds. Ze gaat in gesprek met mijn vriend, ze zegt hem dat hij op dit moment geen keus meer kan maken of ze de baby nog proberen te redden. Hij is nu nog niet levensvatbaar dus de keus is gemaakt en ze kiezen voor de moeder. Ze besluiten om de baby nu meteen te halen, en mij naar de OK te brengen. Ik kan nog net afscheid nemen van mijn vriend en zeggen dat hij iemand moet bellen om hem bij te staan. Ik wil niet dat hij dit alleen doet. Hij belt mijn vriendin op en die komt er meteen aan. Het is inmiddels half 1 ’s nachts. Eenmaal op de OK aangekomen willen de doktoren mij klaarmaken, maar ik blijk geen ontsluiting te hebben en ze brengen mij naar de IC. Mijn lichaam moet het zelf doen. Op de IC is er alleen nog plek op de zaal. Ze halen een oudere man uit een aparte kamer om plaats te maken voor mij. Mijn vriend en vriendin worden opgehaald en ze mogen bij mij blijven. Vanaf dit moment wordt alles wazig voor mij. Ik verlies veel bloed, ik krijg bij elkaar zes infusen in mijn armen en er moet een slagaderinfuus aangelegd worden. Hiervoor moeten ze een arts oproepen, die niet aanwezig is in het ziekenhuis. Mijn vriend en vriendin worden naar de gang gestuurd, omdat er een katheter ingebracht moet worden. Er wordt ze verteld dat het vijf minuten zou duren, maar ondertussen komt de arts binnen die het slagaderinfuus komt aanleggen. Omdat er geen ruimte meer is in mijn armen, wordt deze in mijn voet geprikt. Eerst mijn rechter voet, wat niet lukt, daarna in mijn linker voet. Ik krijg het vaag mee. Mijn vriend staat nog steeds op de gang en heeft er ondertussen de beveiliging bij staan omdat hij flipt. Het zou maar vijf minuten duren, ondertussen zijn we  driekwartier verder. Ze mogen na het aanleggen van het infuus in mijn voet weer naar binnen, maar ik krijg het bijna niet mee. Mijn bloeddruk is ondertussen gezakt naar 21/17. Er worden nog steeds echo’s gemaakt, onze baby houd nog steeds vol en laat nog steeds een kloppend hartje zien. Ik zak steeds verder weg door het bloedverlies. Ik krijg amper nog de weeën mee. Onze baby moet NU gehaald worden. Met een team van zes mensen drukken ze keihard op mijn buik en ik voel mijn baby naar buiten glijden. Op 29 april 2013 rond 4.15 uur wordt onze zoon geboren. We noemen hem Cayden, wat vechter betekent. Vlak voordat hij geboren wordt, is hij door alle medicatie die ik kreeg direct overleden. Er was verder niks mis met hem, mijn lichaam kon de zwangerschap niet aan. Cayden is in besloten kring gecremeerd en zijn urn staat nu bij ons thuis. Ook draag ik een hanger met zijn as. Ik was 19 weken en 6 dagen zwanger en uitgerekend op 17 september 2013. Op 17 september 2014, precies een jaar na zijn uitgerekende datum, kreeg ik te horen dat ik de volgende dag zou worden ingeleid voor de geboorte van zijn zusje, ons regenboogkindje.

 

 

 

ELJA

 

De combinatie van een bloedvergiftiging én een hersenvliesontsteking is dodelijk. Raken we Myléna kwijt!??

Op 01-08-2018 is na een vrij vlotte bevalling onze dochter en zusje Myléna geboren. Alles ging dit keer zo mooi en goed in vergelijking met haar broer. Dat mijn man en ik nog tegen elkaar zeggen: “Dit gaat te goed, er moet nog wat misgaan.” Ook de kraamweek was een stuk beter dan bij Merano. Wel is ze veel afgevallen en ziet ze lang geel. Niks ongewoons bij een borstvoedingskindje. Toch zei ons gevoel dat er iets niet klopte, maar we dachten aan iets als verborgen reflux. Op vrijdag zwaaien we onze kraamhulp uit. Die nacht heeft Myléna de hele nacht liggen kreunen en wil ze niet eten, wij dachten aan krampjes. Ik doe geen oog dicht omdat ik haar aldoor probeer te troosten. Mijn man Mike laat mij op een gegeven moment slapen en neemt de kinderen over. Na een paar uur proberen we Myléna te verschonen. Mike legt haar neer en ik zeg nog: “Wat heeft ze een nare en aparte kleur…” Haar navel bloedt en ze reageert niet op het verschonen. We besluiten de dokter te bellen. We dachten zelf nog steeds aan krampjes. De doktersdienst belt terug, vraagt me haar onmiddellijk te temperaturen. Shit, 39 graden… Ondertussen word ik direct doorgeschakeld met de meldkamer en komt er een ambulance gezien het feit dat ze ook nog suf is. De motorambulance arriveert snel en hij hoort ons verhaal aan, bekijkt haar en doet haar aan de monitor. Een hartslag van 240! Hij belt het ziekenhuis om de kinderarts te melden dat Myléna komt en vraagt daarna een ambulanceauto te komen. Wij bellen ondertussen onze ouders om opvang te regelen voor Merano. Ik rijd mee in de ambulance en Mike volgt ons met eigen auto. 

Help! Ik voel niets bij mijn babyboy!

Ik heb een poosje getwijfeld of ik de afgelopen weken wel op het grote enge Internet wilde zetten. Want het zou zo maar kunnen dat mijn nu nog kleine mannetje dit ooit ergens tegenkomt, als hij niet zo klein meer is. Uiteindelijk de knoop doorgehakt, en onder de voorwaarde dat deze blog niet alleen óver hem gaat, maar juist vóór hem is, durf ik terug te kijken.

Lieve, lieve kleine prins,

als ik nu naar je kijk zie ik míjn knappe vrolijke ventje, geniet ik van je lachjes en brabbels, ben ik trotser dan trots op alles wat je doet en voel ik mij geroepen als je huilt of moppert. Maar dit is het afgelopen half jaar niet altijd zo geweest.

Natuurlijk zag ik je wel als knap en vrolijk mannetje en smolt ik die keer dat je voor het eerst probeerde te lachen en vond ik het super knap van je toen je voor het eerst op je buikje draaide. Dat was allemaal het probleem niet.

Bevallingsverhaal: de placenta kwam niet, nogmaals met m’n knieën op m’n borst persen … Niets

16 maart 2016… 37.4 dagen zwanger

Mijn ochtend begint rustig, ik slaap lekker uit (dat kan nog zonder kinderen) en eet wat… Ik heb de behoefte om naar m’n ouders te gaan, om samen te zijn, ik wil in ieder geval niet alleen zijn vandaag. Ik bel op, en meld dat ik kom, want een keuze hebben ze vandaag gewoon niet. De hele dag heb ik een rommelend buikje, soms wat harde buiken en de plannen die m’n moeder en ik voor de avond hadden worden door m’n moeder gecanceld want met die rommelende buik mag ik niet mee van haar.

Ik zou boodschappen doen, maar ik heb er de hele dag geen puf of zin in, dus ga ik samen met mij  vriend Peter naar de winkels. Daar tussen de schoonmaakmiddelen vraag ik hem om even te wachten, omdat de kramp in m’n buik nu toch wel echt even weggepuft moet worden. ‘Niet hier bevallen hoor!’, roept hij gelijk door het hele gangpad heen. We gaan naar huis en ik plof op de bank. Peter begint om 20:00 nog met koken. Ineens voel ik een raar plopje in m’n buik. Ik verbaas me erover, en ineens voel ik dat ik vocht verlies. Gelijk komt het besef dat m’n vliezen gebroken zijn en de kleine niet ingedaald ligt. Ik roep naar Peter, maar hij verstaat me niet en vraagt waarom ik zo raar met m’n billen van de bank hang. Ik vertel wat er aan de hand is en we bellen de verloskundige. Ik moet plat op de bank blijven liggen, zodat de navel streng niet klem kan komen te zitten. Als de verloskundige komt, checkt ze het hartje. Alles is goed, dus ik mag weer doen en laten wat ik wil. 21:00 Terwijl de verloskundige er nog is, nemen de weeën in heftigheid toe en spreken af dat we op z’n vroegst na 14.00 uur weer even contact opnemen. We moeten mijn lichaam de kans geven om wat ontsluiting te creëren. Ik moet me echt al wel concentreren bij iedere wee om ze goed op te vangen en dat lukt me nu nog prima. Ik besluit nog even te gaan douchen en Peter belt onze moeders dat het echt begonnen is. Hij vraagt of ze nog eventjes langs willen komen. We willen ze niet perse bij de bevalling, maar om een klein stukje mee te maken is toch wel bijzonder. Voor mij is het een soort afsluiting van kind zijn. Als de moeders in huis zijn en Peter en ik in de douche staan, komen de weeën snel achter elkaar. Eigenlijk wel heel snel, er is weinig tot geen pauze en ik ben m’n bubbeltje kwijt. Ik roep naar m’n moeder dat ik al zoveel druk voel en m’n schoonmoeder adviseert om toch de verloskundige te bellen. Peter twijfelt nog even, want we zijn pas 1.5 uur verder. De verloskundige heeft op dat moment nog twee andere bevallingen en omdat dit de eerste is zegt ze dat als ik het nu al niet meer red we misschien beter naar het ziekenhuis kunnen gaan. Ze stuurt toch een andere verloskundige naar ons toe.

Na twee uur weeën achter elkaar opvangen komt ze binnen en kijken we hoever ik ben… 8 centimeter! Vandaar dat het zo’n zeer doet! We gaan verder op bed en ik mag al snel gaan persen. Dit doe ik ongeveer een uur en dan wordt op 17maart  om 00:32 uur onze kleine meid Elin geboren. Een mooi fijn poppetje van 2720 kilogram. Ik vraag na drie seconden gelijk de kraamzorg – die ergens tijdens het persen binnen is gekomen – om de oma’s te halen en opa (mijn vader) blijkt er ineens ook bij te zijn. We genieten samen van de eerste momenten. We voelen allemaal even aan de navelstreng om het hartje te voelen. Na  20 minuten gaan de oma’s en opa weer naar beneden en gaan wij aan de gang om de placenta te halen, want die was er nog niet uit. Ik probeer een paar keer te persen, maar er komt niks anders dan bloed en stolsels. Ik krijg een spuit om de placenta los te laten gaan, weer proberen, weer niks. Elin gaat naar papa, weer proberen, weer niks. Volgends het protocol moeten we na 30 minuten de ambulance bellen, dus dat wordt gedaan. We proberen nog een keer met m’n knieën op m’n borst, maar er zit geen beweging in. En dan moet je mee, het infuus wordt aangelegd en de kleine meid wordt aangekleed door de kraamzorg. Ik word geholpen door de ambulancebroeders en wij gaan vast onderweg. M’n schoonmoeder rijdt met Peter en Elin iets later naar het ziekenhuis. In de ambulance verlies ik nog veel meer bloed. En ondanks alles, besef ik totaal niet wat er eigenlijk aan de hand is. Peter is nog net op tijd om me een kus te geven voor ik de operatie kamer in ga. Pas als ik op de operatie tafel klaar lig en tegen de anesthesist zeg dat alles zo gek klinkt en ik zo weinig zie, bedenk ik me pas dat dat toch niet echt goed gaat. Tijd om echt te beseffen heb ik niet, want ik ga onder narcose en de placenta wordt verwijderd door de gynaecoloog. Elin was erg gezakt in haar temperatuur en heeft een beetje voeding uit een cupje gehad. En ze heeft lekker warm bij papa gelegen. Als ik weer een beetje bij kennis ben, kan ik ook weer lekker knuffelen. De volgende ochtend komen we er achter dat ik 2.5 liter bloed verloren ben die nacht en krijg ik een zak met ijzer om weer wat aan te sterken. Als deze op is mogen we heerlijk naar huis.

OMAIRA

+ Meer berichten