Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Jane Doe

Aan mijn man, de papa van de kids: “Ik heb het gevoel dat ik je niet meer ken…”

Ik word wakker en ik kijk naast me. Jij ligt daar. Als ik naar je kijk voel ik boosheid en tegelijkertijd voel je ook als een vreemde. Ik heb het gevoel dat ik je niet meer ken. We hebben gisteravond weer woorden gehad en dat gebeurt het laatste half jaar eigenlijk regelmatig. En dat doet pijn.

We kennen elkaar eigenlijk al 15 jaar. En het was vanaf het begin wel duidelijk dat we misschien wel meer verschillen dan overeenkomsten hadden, maar we vonden een manier om daar mee om te gaan. Jij was de losbol die overal de lol van inzag. En ik was de serieuze die niet zomaar uit de band zou springen. We leerden van elkaar. Ik leerde om wat meer de lol van dingen in te zien en jij leerde om de dingen soms wat serieuzer te nemen. Het enige waar we elkaar maar niet in konden vinden was housemuziek. Jij kon daar helemaal in opgaan, maar ik vond het een monotoon gedreun. Dus na een paar keer samen naar een feest te zijn gegaan kwamen we erachter dat we dit beter apart konden doen. Dus jij ging met je maatjes naar feesten en vertelde in geuren en kleuren alle avonturen die jullie beleefden. Ik ging met mijn vriendinnen naar concerten en vertelde jou over onze avonden. Dat was goed zo.

En toen werd je, als eerste van je vriendenclub, vader. Het feesten kwam op een iets lager pitje te staan, maar als het gebeurde deed je dat nog steeds met je maatjes. Nu zijn onze kinderen wat ouder, en al je vrienden zitten in de luiers. Dus zij kunnen/willen nu niet zo vaak met je mee, terwijl jij graag weer vaker de hort op wil.

En dus vond je nieuwe vrienden. Vrienden die in het weekend soms keihard gaan. En de grenzen opzoeken, dat is nou precies wat je mooi vindt. Ontsnappen aan de sleur en verplichtingen van alle dag noem je het. Deze keer niet alleen met een pilletje, maar er kwam meer op tafel.

Ik trek het niet. Ik trek het niet dat je met praktisch vreemden voor mij ontsnapt aan het leven wat wij samen hebben. Ik trek het niet dat je steeds meer wil experimenteren met drugs. Ik voel alsof je twee levens hebt en je me buitensluit. En ik trek het niet dat je het leven veel leuker vindt met je nieuwe vrienden dan met mij. Dat maakt me verdrietig.

De laatste maanden is dit het onderwerp van onze ruzies. De bom barstte voor mij eigenlijk toen ik een weekendje weg was met mijn vriendinnen en jij de hele nacht bent uit geweest met twee van je nieuwe vriendinnen en het voor me geheim hield. De kinderen sliepen bij oma en je kwam pas de volgende ochtend een uur of 10 thuis. Je vertelde het me het pas een tijd later. Ik heb je al die jaren eigenlijk altijd blindelings vertrouwd, maar dit zorgde voor een scheur in mijn vertrouwen en dat voelt niet goed.

Een tweede scheur ontstond rond oud en nieuw, toen je in de ochtend thuiskwam terwijl ik met de kids aan het ontbijt zat. De kinderen vroegen aan je waarom je er zo gek uitzag en ik stond op het punt naar werk te gaan. Wat een gênante toestand was dat.

Sindsdien is dit alles een terugkerend onderwerp in onze ruzies. Ik heb op verschillende manieren geprobeerd uit te leggen wat ik voel. Dat mijn vertrouwen is beschadigd, dat het pijn doet dat je wilt ontsnappen aan het leven wat ik met je deel, dat je steeds meer de hort op wil en steeds meer wilt experimenteren met drugs. En dat je dat alles doet met mensen die ik amper ken. Je snapt me niet en hoort me alleen maar zeggen dat je niet meer weg mag. Maar dat is het niet. Wanneer ik het nog een keer probeer uit te leggen is je reactie: “Yolo, je moet niet zeuren.” of “Je bent jaloers.”

Ik heb overwogen om weg te gaan. Maar ik wil niet zomaar opgeven. We hebben zoveel meegemaakt, dit kunnen we toch oplossen? We hebben een tijdje geleden een paar afspraken gemaakt. We gaan weer een keer samen naar een festival en ik heb zelfs een paar weken geleden een pil genomen om te voelen wat het met je doet om je beter te begrijpen. Maar de bal ligt nu bij jou. Jij moet nu een balans vinden tussen je twee werelden en het vertrouwen herstellen. Of ben ik nou toch aan het zeuren?

Het festivalseizoen is weer begonnen. Wie weet of het ons dit jaar weer dichter naar elkaar brengt of juist verder van elkaar af. De tijd zal het leren.

Anonieme brief voor gescheiden ouders

Kids en Kurken kreeg een anonieme blog binnen voor gescheiden ouders. Er kon geen gezicht bij, geen naam onder en al helemaal geen Instatag bij… Erg speciaal! We hebben besloten het te publiceren. 

 

 

 

Lieve ouder, 

Ooit kozen jullie voor elkaar, ooit waren jullie gelukkig samen en bezegelden dit met een fantastisch kind en later nog één. Ooit was alles anders. Toen ging het mis, daar ben je zelf ook schuldig aan. Waar twee vechten hebben er twee schuld, dat weet jij ook.  Je bent nu weer gelukkig in de liefde en hebt een heerlijk fijn (samengesteld) gezin opgebouwd. De warmte en liefde is duidelijk zichtbaar voor allemaal. Jullie hebben een veilig thuis opgebouwd. Zo jammer dat er altijd een gevecht op de achtergrond aanwezig is, altijd die spanning, zorg en strijd…. En ik, ik kijk vanaf de zijlijn mee.

 

Vanaf de zijlijn zie ik de pijn in je ogen. Vanaf de zijlijn zie ik hoe je vecht voor hen. De strijd tussen wat goed voor hen is en het niet willen opgeven, is van je gezicht af te lezen. En ik snap het. Het is niet eerlijk, je bent machteloos. Iedereen maakt fouten maar je bent een fantastisch liefdevolle ouder. Je hebt te dealen met wat er aan de andere kant over je gezegd wordt. Je probeert er boven te staan en een goede ouder te zijn. Maar je staat altijd met 1-0 achter. Niemand is perfect ook jij niet. Maar het is niet eerlijk. Je weet dat deze situatie voor twee personen op deze aarde nog slechter is dan voor jou. En dat zijn zij. Die twee waar jij met heel je hart van houdt. Je bent zelfs bereid je terug te trekken uit de strijd omdat je weet dat dit echt niet goed voor ze is. Je weet niet wat een keuze als deze met ze zal doen. En je wil het niet, je wil het echt niet. Ik zie het vanaf de zijlijn en ik weet dat zij jou nodig hebben. Je hebt ze zoveel te geven. Maar houdt dit ooit op? En wat levert dit gevecht op? Twee getraumatiseerde kinderen in strijd met zichzelf en in strijd met hun gevoelens.

Vanaf de zijlijn zie ik niet alleen jou? Maar ook hen…

 

Ik sta aan de zijlijn. Ik kijk toe. Wil jou helpen en hen helpen, ik wil iets doen. Maar ik kan niets. Machteloos blijf ik kijken en zie ik hoe zij van je houden en hoop ik dat er ooit een einde komt aan dit, voornamelijk eenzijdig, gevecht. Dat ooit echt zij het allerbelangrijkste worden en alle strijdbijlen worden begraven. Laten we het hopen.
Tranen prikken in mijn ogen bij het zien van jouw verdriet en onmacht en tranen prikken in mijn ogen bij de gedachte aan hun worsteling. Ik blijf kijken en er is echt niets dat ik verder kan doen. Hoe frustrerend is dat…. Diepe zucht…  

 

 

 

Liefs van mij

 

Deze vader verliet zijn vrouw in de kraamweek…

8 jaar, dat klinkt lang hé? 

Geloof me, als je die 8 jaar deelt met iemand waar van je bent overtuigd; já! Dit is hem, hier wordt ik oud mee, met vele ups en downs maar we redden het… en het valt allemaal zo in duigen, dan duren 8 jaar ineens heel lang. 

Het was vorig jaar september, toen we het over de volgende stap hadden, een kindje. Stoppen met de pil, en we zien het wel. Eigenlijk wouden we eerst graag verhuizen omdat we in een klein huisje woonde. Hier gingen we dan ook rustig naar kijken… totdat ik mij eind november niet goed voelde, heel moe, beroerd. Ik moest die ochtend naar de fysio, en eenmaal wachtend daar schoot er door mijn hoofd heel ver weg; zwangerschapstest. Deze had ik niet thuis liggen. Wat dat betreft ben ik daar niet zo voorbereid in. Ik had lekker mijn rug los gegooid en besloot naar de kruidvat te rijden: die 2 voor €5,- zijn super goed. Zo gezegd zo gehaald. Eenmaal thuis ging ik naar de wc, met mijn zwangerschapstest. Mijn toenmalige vriend had een week vakantie dus hij was ook thuis. Ik heb gewacht op de wc, en toen de test eenmaal zijn tijd had gehad zag ik het; 2 streepjes. Ik heb gelijk mijn vriend geroepen; en gezegd schat dit meen je niet! Ik ben zwanger! Nooit verwacht dat dat zo snel zal gaan. Het moest flink op ons inwerken, vooral bij mijn vriend toendertijd. Die dag heb ik gelijk de verloskundige gebeld, en zijn wij naar mijn schoonouders en ouders gereden om het grote blije nieuws te vertellen. 

Weken gingen voorbij, vaak een afspraak bij de verloskundige, of bij de cursus samen bevallen die ik en mijn vriend volgde voor mijn eigen gerustheid en iets voorbereidend te werk kunnen gaan dan zonder een goede pufcursus. Mijn vriend keek hier sowieso altijd negatief tegen aan, hij deed het voor mij en dat was het. Dat was hetzelfde als met de echo’s, ook dat was meer een verplicht iets in zijn ogen. Oh, en dat hele samen 9 maanden zwanger zijn valt ook wel vies tegen, van de vrouw wordt alles verwacht, maar de man daarin tegen kan nog steeds naar nachtfestivals/ dagfestivals, biertjes drinken fulltime werken en daarna snel je eten naar binnen werken en door naar de sportschool , douchen en de bank op. Mijn dag bestond meer uit liggen ivm bekkeninstabiliteit en de huisvrouw uithangen, leven naar het moment dat mijn vriend weer thuis kwam en hup, weg was je weer. Want geloof me, de muren komen op je af. Maar die 9 maanden zwanger hé schat, dat doen we samen. Yeah right schat! 

Ik struglde elke dag wel met mijn hormonen, ik was een onuitstaanbaar kreng. Leven met mij tijdens een zwangerschap, hm ik raad het je niet aan. Maar hé, het is zo bijzonder. En ze zeggen vaak iets waar je doorheen moet. Ik wist niet dat die hormonen je zo over konden nemen… pff. 

Tijdens de zwangerschap, stelde ik voor om nog leuke dingen te gaan doen met zijn 2en. Helaas moest dit altijd van mij komen. Hij vond het sparen belangrijker en de toekomst, en dat was het ook zeker wel, maar achteraf lijkt het wel uitgedacht.. we zijn een weekend naar valkenburg geweest; hij heeft daar meerdere malen benoemd dat hij het lastig vind om leuke dingen te doen met iemand die hem zo afsnauwt en niet leuk voor je is; begrijpelijk. Dat heeft hij trouwens niet alleen in valkenburg benoemd, maar de hele zwangerschap door. Ik vond dit moeilijk om te horen en ik wist ook niet zo goed wat te doen, ik dacht met tijd, heel veel tijd zal het vast allemaal beter worden. 

Ik leefde naar de bevalling toe en dacht; dan wordt het vast beter. Na een hele heftige lange pijnlijke bevalling was hij daar dan op 10 september 2018 om 7:10 onze zoon. Ik moest echt wel even wennen en schakelen en ik vond het ontzettend spannend maar wat was ik blij. Zelfs met me 10 hechtingen die ze achterlieten, het was het waard. 

We hadden een top kraamverzorgster! Echt zo’n lieverd! Ik had het zwaar, met de nachten, het nieuwe, maar oh wat was ik verliefd. Helaas had ik het idee dat ik vrij weinig van mijn vriend terugkreeg. Mijn vriend was ook veel weg, met zijn broer. Eigenlijk altijd met zijn broer. 

Mijn vriend had 4 weken vrij opgenomen; en wat was hij gek op onze zoon, maar ik voelde niet meer op mij. Ergens heb ik me ook zo gebruikt gevoeld. Ik moest alles zelf doen, vanaf dag 1 alweer. Ik voelde me zo alleen, zelfs mijn schoonfamilie keerde zich tegen mij omdat; mijn schoonmoeder het idee had dat mijn familie meer aanwezig was, en dat ze onze zoon nooit mochten vasthouden, zoveel jaloezie hadden ze in hun zitten en dit kwam mijn schoonmoeder mij vertellen toen ik net 3 weken bevallen was. En mijn vriend? Koos partij voor haar en heeft mij en onze zoon keihard laten zitten. En vanaf dat moment ging het bergafwaarts, als ik al praatte of iets zei kreeg ik al een vieze afkeurende blik. Ik heb hem meerdere malen verteld dat hij nu echt moet gaan vechten en er wat voor moet gaan doen, dat hij anders beter ons kon laten aangezien we 0 liefde voelde. 

Tot op een zondag… 

ik een verjaardag had van een vriendin van mij met haar zoontje & hij niet mee ging omdat hij het te ongemakkelijk vond. 

Ik had het daar leuk op de verjaardag maar voelde me ergens ook enorm eenzaam. Eenmaal naar huis belde ik mijn vriend wat hij wou eten (standaard ritueel) hij zei dat hij in harderwijk zat met zijn familie op het terras een soort familie uitje maar dan zonder kleinzoon en schoondochter. Toen kreeg ik zo’n klap dat ik hem heb opgebeld en verteld dat ik hem mis en wil dat hij er voor mij/ons is en dat ik met hem wil zijn, en als die het allemaal niet belangrijk vond; hij beter weg kon gaan. Dat bleek voor hem de juiste oplossing: weggaan. Hij pakte zijn spullen en was weg, nu ziet hij zijn zoon 1keer in de week op de zaterdag. Dit wordt opgebouwd naar meer en langer. 

Ik was toen dit allemaal gebeurde net 4 weken mama. Mijn zoon zal dus nooit beter weten.   

Dit vind ik sneu; maar mijn ex noemt het als wat niet weet wat niet deert en straks krijgt hij een bonus papa en mama erbij. Mijn ex is al veel verder in het hele proces hoor.. maar dat had ik al wel door tijdens mijn zwangerschap.

Nu hebben we het zelf goed geregeld. Maar, zijn er bij mij nog veel onbeantwoorde vragen. Ondanks alles ben ik dolgelukkig met mijn zoon en geniet ik enorm van ons leven met zijn tweeën.

Bevallingsverhaal: een knip en een pomp en daar was onze zoon

“”

Maandenlang keek ik uit naar het moment dat ik ontspannen thuis zat en de weeën van het ene op het andere moment zouden beginnen of mijn vliezen spontaan zouden breken, of ik hield me bezig met opletten tijdens het plassen: zou ik de slijmprop al verliezen? Ik droomde van een thuisbevalling en had deze al zo goed als het kon uitgedacht in mijn bevalplan. De thuisbevalling zonder poespas, pijnstilling en alles doen op eigen kracht kon ik vergeten. Onze baby gaf een heel duidelijk signaal af: je kunt zolang wachten als je zelf wilt, maar ik kom niet vanzelf.

Met behulp van een ballonkatheter werd mijn baarmoedermond rijp gemaakt. De volgende dag mocht ik mij om 07:00ur in het centrum voor geboortezorg melden om ingeleid te worden. Wat vond ik dit spannend… gisteren wist ik gewoon al dat mijn baby vandaag geboren zou worden. Dat was een gek idee, maar na 41 weken en 4 dagen zwangerschap was ik er toch echt al wel klaar voor om eindelijk onze zoon of dochter te mogen ontmoeten.

Daar lag ik dan ineens in het ziekenhuis met alle bijbehorende poespas. Om 08:00 werd de eerste controle uitgevoerd. Het ballonnetje werd verwijderd, vliezen werden gebroken en ik kreeg oxytocine om de weeën op te wekken. Daarna ging alles heel snel, te snel. Ik kreeg een weeënstorm. De weeën kwamen zo snel en zo heftig dat ik deze niet kon opvangen. Daar lag ik dan: miss anti ruggenprik die halverwege de dag vroeg om een ruggenprik. Ik voelde me schuldig, alsof ik faalde, maar wat was ik er uiteindelijk blij mee. Wat een verademing, ik kon weer lachen, praten en zelfs proberen om mijn ogen even dicht te doen. Tussen de weeën door lag ik te trillen en te klappertanden in bed. Niet omdat ik het koud had, maar, zo verklaarde de verpleegkundige, vanwege de weinige energie (dankzij niet kunnen slapen van de zenuwen en de energie zuigende weeën), en door de adrenaline.

De ontsluiting verliep voorspoedig, elke controle was positief, de verloskundige verwachtte zelfs dat we voor het avondeten weer thuis zouden zijn. Dit was positief en hoopgevend, maar zij kon ook niet voorspellen dat ze hier compleet naast zou zitten. Om 16:30 kregen we te horen dat ik volledige ontsluiting had. Starten met persen werd echter afgeraden: de baby lag te hoog. De persdrang was ook totaal niet aanwezig, de persweeën daarentegen wel. Dat betekende afwachten en ondertussen weeën wegpuffen. De hartslag van de baby bleef uitstekend het was nu letterlijk afwachten tot het echte werk zou beginnen. Om 20:15 begon ik een beetje druk te voelen en kon ik me niet meer inhouden, de baby moest eruit. Daar staan dan ineens drie man sterk om je heen te roepen dat je tijdens je wee drie keer moet in- en uitademen en vooral zo lang mogelijk moet persen. Ademhalen was nog nooit zo moeilijk, hoe doen andere vrouwen dit? Zachtjes hoorde ik mijn vriend me aanmoedigen.

Na driekwartier vond er overleg plaats met de gynaecoloog. Het duurde allemaal best wel lang en er zat weinig schot in. De verpleegkundige bereidde ons voor op een mogelijke keizersnede. Ik kon alleen maar denken: “prima, als ik hier maar vanaf ben, ik kan niet meer, de energie is op”, en “hadden jullie dit niet wat eerder kunnen bedenken?”.

We kregen tot 21:30uur de tijd, dan zou de gynaecoloog komen kijken hoe het er voor stond en zou er een beslissing gemaakt worden: of een keizersnede of een vacuümpomp. Aangemoedigd door de verloskundige, verpleegkundige, verloskundige in opleiding en mijn vriend bleef ik ondertussen doorgaan. Ik gebruikte alle kracht die ik in mij had en verbaasde mezelf met een soort oerkracht. Om 21:30 ging alles in rap tempo. De gynaecoloog was positief verbaasd en kon ons vertellen dat de vacuümpomp voldoende zou zijn. Ik werd ingeknipt en de pomp werd op het hoofdje van de baby bevestigd. Ik moest nog twee weeën benutten en toen schoot de baby in de armen van de gynaecoloog. Een jongetje, een compleet, gezond mooi jongetje. Wat een verrassing! Onze zoon is op 1 november 2018 om 21:42 geboren. Twee minuten later had de gynaecoloog de volledige placenta al in haar handen. Vol verbazing keek ik naar die onsmakelijke zak in haar handen en vroeg: “is dat al de placenta?”. Ik geloofde het niet, omdat ik wist dat dit meestal wel een poosje duurde en vrouwen daar ook nog wat moeite voor moeten doen. Het was toch echt daadwerkelijk de volledige placenta al. Ik kon achterover leunen, mijn kind knuffelen, huilen van geluk en ontlading. Ondertussen werd de boel van onderen dicht gestikt en besefte ik me dat ik nu echt mama ben, wat een prachtige, maar verantwoordelijke titel!

Tevreden, moe, gelukkig en emotioneel kon ik om 02:00 uur eindelijk mijn ogen dicht doen en deelde ik voor het eerst in mijn leven een kamer met mijn complete gezinnetje.

YENTL

Whaaaaaa, mijn vaginaaaa, ik had een totaalruptuur vierdegraads

Ja! Mijn tweede zwangerschap verliep prima, wat last van de gebruikelijke dingen maar verder geen gekke dingen.  Ik was zwanger van 1 kindje, alleen leek het voor de buitenwereld alsof er 2 kindjes in mijn buik zaten, zo HUGE was mijn buik! Ik maakte mij nog steeds niet druk, want mijn eerste kind was ook een flinke kerel bij de geboorte (4080 gram) en daar kwam ik redelijk ongeschonden uit…op een knip na dan maar dat was niets in vergelijking wat mij overkwam toen ik beviel van de tweede kerel…had ik dit maar geweten! 

Naarmate de zwangerschap vorderde en ik bijna 40 weken zwanger was, gokte de verloskundige weer op een 8 ponder….nou oke, laat maar komen dacht ik! Dagen verstreken en er kwam geen schot in de bevallingszaak, de afspraak om ingeleid te worden werd gemaakt bij de gynaecoloog in het ziekenhuis en ik had deze datum in mijn hoofd zitten. Dit gaf rust! Mijn moeder zou de avond ervoor komen om hier te slapen en mijn zoon van toen 2 meenemen naar haar huis zodat wij de ochtend erop rustig naar het ziekenhuis konden gaan om te gaan bevallen, ik was toen 40+6. Nou, het liep even anders…

Het moment dat mijn moeder aanbelde wilde ik net gaan zitten op de bank, maar voelde ineens onderin mijn buik iets knappen, iets wat ik bij mijn eerste niet had gehad. Meteen schoot door mijn hoofd dat mijn vliezen gebroken waren!! Ik liep heeeeeel overdreven rustig naar de toilet, alsof er niets gebeurd was,  om te kijken of er toch niet iets uitliep. Ik ging plassen, niks aan het handje dacht ik. Totdat ik achterom keek en er een groenige drap in de wc lag! Nee, ik had geen spinazie op en onee dat kan je niet zien in de urine dacht ik nog. FUCK, vruchtwater MET poep, nee…niet van mij, maar van die kleine!  Ik riep mijn moeder, zij drentelde de kamer maar door en ving de tweejarige op. Ik belde ondertussen het ziekenhuis en moest meteen komen. Oke, het ging beginnen!

Met vuilniszak en al die auto in, want de bekleding zou maar vies worden…aldus een zenuwachtige kerel langs mij. Ik was de rust zelve, heel bizar. Ik liet alles over mij heenkomen, inclusief scheuten volgekakt vruchtwater. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik naar de verloskamers gebracht in een gammele rolstoel.  Ik ging op bed zitten, heel relax ook weer. Nog geen wee te bekennen gelukkig. Het kon allemaal wel even duren zei de verloskundige daar. Oke prima, ik keek ondertussen naar een soort van Miljoenenjacht. Toen ineens een pijnscheut: “ auw fuck, zo voelde het ja” dacht ik nog. Ik drukte op de bel en een mannelijke verloskundige met surinaams accent kwam binnen. Ik dacht oke, boeit mij niet of het een man is, als die baby er maar uit is! Ondertussen kwamen ze om de 3 minuten en ik had totaal geen tijd om op adem te komen. Ze waren gewoon echt zo heftig! Bij mijn eerste had ik een ruggenprik, toen ik die eenmaal had vlogen de centimeters voorbij dus dat wilde ik nu ook. Ik had in 10 minuten tijd 4 cm dus er moest snel gehandeld worden anders zou het niet meer mogen. Ik kreeg een infuus en werd klaargemaakt voor de OK. Echter was daar pas over 15 min plek.  Goed, volhouden en puffen dan maar!  Nou, 15 minuten later kwam de leuke verloskundige binnen met een geweldig accent! Ik moest lachen om die man, en hij begeleidde mij zo supergoed! Totdat ie ging voelen, oke…al 7 centimeter! WTF! Te laat voor een ruggeprik. De weeen volgden elkaar in een raptempo op en ik moest me enorm concentreren op mijn ademhaling. De verloskundige voelde tijdens een wee nogmaals en duwde de baarmoedermond verder weg. Man man ik ging dood dacht ik…Hij ging even weg en de assistente ook. Goed, dat hebben ze geweten want nadien riep ik heel hard dat ik moest poepen (echt, ze weten daar volgens mij nog wie ik ben na 8 jaar…) ze kwamen de kamer ingestormd en voelden het hoofdje al. Ik had mega persdrang en mocht gaan persen . Het was 23.00 weet ik nog. Mijn eerste kind kwam na 1,5 uur persen ter wereld, dus ik dacht oke, we zien wel.  Maar nee, deze kerel was dat niet van plan, die wilde eruit! En snel! Ik had een drang, dat was doodeng! Drie keer persen….toen stond het hoofdje, my god trek dat kind eruit zei ik nog. Nee ik moest puffen, niet wetende dat ik dus van onder finaal aan het uitscheuren was, ik luisterde goed naar de verloskundige en om 23.07 uur werd mijn jongste geboren. 4160 gram in 7 minuten gelanceerd!!!!  Goed, hij werd op mijn buik gelegd en had een beetje opstartproblemen, maar dit was snel weer goed.

Ondertussen wist ik niet dat ik van onder een 4e graags totaalruptuur had, inclusief meegescheurd darmslijmvlies. Toen ik dus vroeg aan de verloskundige hoe het er daar bijstond, schudde hij twijfelend. Hij zei; “meisje, het ziet er van onder niet goed uit, je moet nu naar de OK om gehecht te worden”  Oke, dacht ik, ik zat in een roes dus het kon me niet echt schelen. Eenmaal op de OK kreeg ik een ruggeprik en toen werd ik een uur lang gehecht. Alles, maar dan ook alles van binnen was kapot. Bekkenbodemspieren, kringspier en stukje darmslijmvlies. Ik werd gehecht door een topgynaecoloog en ik moet zeggen dat het haar aardig gelukt is om alles weer netjes te krijgen. Echter heb ik nog mega veel last van urineverlies en soms ook dat andere. Als ik aandrang voel MOET ik een toilet in de buurt anders gaat het fout…Dat is echt zo erg! Soms denk ik wel eens, hadden ze niet beter kunnen inknippen als ze sneller hadden gehandeld. Maar het ging zo verschrikkelijk snel dus dat lukte niet meer. Ik heb bekkenbodemfysio gehad, heeft wel wat opgeleverd maar helemaal de oude word ik daar niet meer. Ik leer ermee leven. Heb een gezond kind en dat is het voornaamste. Een lekker druk, lief manneke. Hij kwam rap op de wereld en zo is hij nog steeds. Het heeft zo moeten zijn denk ik.

 

Moeder zijn terwijl je je eigen moeder mist

Als kind merkte ik al dat mijn moeder anders was dan anderen. Ze was erg onrustig en kon geen seconde stilzitten. Na de scheiding van mijn ouders zorgde mijn moeder er voor dat ze voor de buiten wereld alles tip top in orde had. Ze was een hard werkende vrouw die er bovendien erg goed uit zag. Jammer genoeg zag ze dat niet van zichzelf. Ze was onzeker over haar uiterlijk en enorm kritisch op zichzelf. Na de scheiding heeft mijn moeder ook verschillende ‘vriendjes’ gehad. Elke keer maakte ze het na twee jaar uit omdat de mannen dan iets mankeerden. De ene betaalde nooit wat en de ander was té aanhankelijk. Mijn moeder kon ook erg goed plotseling radicale beslissingen nemen zonder echt goed na te denken over de consequenties.

 

 

 

Op 10 augustus 2016 zat ik op mijn werk toen mijn coach werd gebeld door de receptioniste. Ze kwam naar me toe en vertelde me dat ik mijn spullen moest pakken omdat mijn vader beneden stond. Ik vond het raar, maar ging ervan uit dat mijn oma was overleden omdat ze in het ziekenhuis lag met wondroos. Eenmaal beneden aangekomen zag ik dat niet alleen mijn vader, maar heel mijn gezin er stond. Zelfs mijn man was er bij. Toen ik naar ze toe liep zei iets in me dat het niet om mijn oma ging. Dit was iets grootser, iets ernstigers. Ik herinner me nog dat ik tegen mijn vader zei: “Het gaat niet om oma hé?” Waarop mijn vader antwoordde: “Nee Chris, het is je moeder.” Mijn wereld stortte in en ik zakte op de grond. Ik heb nog nooit zo hard gehuild. Later kwam ik er achter dat mijn moeder zelfmoord had gepleegd. We hadden het ‘geluk’ dat ze zichzelf had opgehangen in haar eigen woning. Haar zussen hadden haar gevonden met een glimlach op haar gezicht. Omdat het lichaam niet had geleden konden wij in alle rust afscheid van haar nemen. Inmiddels ben ik drie jaar, één bruiloft, een eerste koopwoning en twee kinderen verder en ik sta nog dagelijks stil bij de dood van mijn moeder. Ik heb goede en slechte dagen.

+ Meer berichten