Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Mamablog

BAM, daar was de spiegel in de ziekenhuislift

Ik ben niet goed in dealen met moeilijke ervaringen, met verdriet. Het liefst stop ik dit heel ver weg, ergens in een laatje in mijn hoofd, dat ik op slot doe en vervolgens de sleutel van weggooi. Maar soms gebeurt er iets waardoor dat laatje met alle geweld wordt opengerukt.

 

 

Onlangs was ik in een ziekenhuis. Niet zomaar ‘een ziekenhuis’ maar hét ziekenhuis waar ik tijdens mijn beide zwangerschappen ‘vaste klant’ was – ik had nog net geen eigen postvakje. Ik probeer het altijd positief te brengen maar aangezien ik al heb weggegeven dat het laatje is opengerukt kan ik ook gewoon zeggen hoe het daadwerkelijk was, kort samengevat: Mijn zwangerschappen waren zwaar en we waren (letterlijk) aan het overleven. Terwijl ik in de ziekenhuislift sta zie ik mijzelf in de spiegel. De laatste keer dat ik in deze spiegel keek had ik een bolle buik en was ik bang, zo ontzettend bang. Al kijkend in de spiegel word ik overvallen door de herinneringen aan alle voorgaande keren dat ik in deze lift stond – de angsten, de onzekerheid. De woorden die maanden geleden werden uitgesproken door een arts komen als een echo uit het verleden terug: “Mocht dit doorzetten dan gaan we er alles aan doen om jou te helpen, maar voor jullie baby kunnen we met deze termijn niks doen.”

Bevallingsverhaal: Eigenwijze Sterrenkijker

Vierenhalf jaar geleden zat ik met zestien weken zwangerschap al thuis in verband met mijn heftige bekkeninstabiliteit. Ik werkte als horecamedewerker in een revalidatiecentrum en de diensten waren gewoon echt te heftig. Zo kwam ik grotendeels thuis te zitten en twee keer per week therapeutisch aan de receptie.

Met 39 weken was ik het HE-LE-MAAL zat! Ik was op, ik wilde niet meer langer (ik denk dat het merendeel dit wel herkent). Er werd afgesproken dat ik met 40.4 zou worden ingeleid als de kleine druktemaker zich niet eerder zou melden. Het was dinsdagavond. Onze druktemaker werd ineens enorm rustig, zo rustig dat ik hem een hele dag niet meer had gevoeld. Wij zaten te genieten van een avond lekker weer, toen ik het mij ineens besefte. Ik durfde het bijna niet te vertellen aan Pim omdat ook de buren nog op visite waren. Maar ik was zo ongerust. We hebben de verloskundige gebeld en mochten gelijk door naar het ziekenhuis voor een CTG. En natuurlijk, eenmaal aan de CTG begon onze druktemaker weer te rollebollen. Een enorme opluchting. De gynaecoloog stelde voor om mij te strippen omdat ik op ongeveer één centimeter ontsluiting zat. De hele nacht heeft het ongelooflijk gerommeld van binnen. Maar geen teken van weeën. Wanneer begint het nou eindelijk eens? Hoe lang kan ik dit nog aan? Ik had ondertussen enorme olifantenpoten van de warmte, en ook mijn hoofd, armen en rug hadden meer weg van een zeekoe dan van een mooie zwangere Sanne.

 

 

Ik had mij laten vertellen dat ananassen eten zou kunnen helpen de bevalling op gang te brengen, laat ik nou gek zijn van ananas! Ken je dat, zo veel ananas eten dat je tong er van gaat prikken? De hele woensdag liep ik rond met een verbrande tong. Nog een tweede tip was seks! En dan vooral het gedeelte waarin de vrouw op haar hoogtepunt komt. Wij gingen met volle moed aan het werk, en vielen daarna vredig in slaap. Raad je het al? De volgende ochtend rond een uur of vier werd ik wakker met krampen in mijn rug en buik. Verder slapen was geen optie, dus had ik het geweldige plan om mijn haar te gaan wassen. Dan heb ik dat in ieder geval alvast gehad wanneer de baby er is. Hoe naïef kun je zijn hè?! Maar goed, het werd mijn eerste bevalling dus wist ik veel! Eenmaal uit de douche heb ik een kopje koffie gezet en ben ik op de bank gaan liggen. Ik doe zelfs af en toe een slaapje. Tot ik wakker werd van nog hevigere krampen. Ze kwamen om de paar minuten en ik vond het tijd worden voor de weeën-timer-app. De koffie was ondertussen koud geworden maar de app gaf aan dat mijn bevalling echt bezig was. Ik riep Pim wakker en vroeg hem de verloskundige te bellen. We hadden afgesproken om gelijk naar het ziekenhuis te komen omdat wij buiten het bezoekgebied woonden. Aangezien er in het verleden iets goed mis is gegaan bij een nicht van Pim, door een fout van de verloskundige uit het dorp, wilde ik dus perse bij onze huidige verloskundige blijven.

 

 

 

Toen we groen licht kregen om langzaam naar het ziekenhuis te komen, wilde ik opstaan om me om te kleden. Ik voelde een “plop” onderin mijn buik en toen ik recht stond, stroomde er een golf bruin-groen water-slijm langs mijn benen naar beneden. Ik schrok en commandeerde Pim de verloskundige nog eens te bellen. Ik ben mij wat gaan opfrissen in de badkamer. Toen Pim riep dat we “GELIJK” naar het ziekenhuis moesten komen, heb ik de boel, de boel gelaten en ben in mijn vieze pyjama en badjas de auto ingestapt. Thank god, er lag een matrasbeschermer uit het kraampakket op de bijrijdersstoel. Iedere hobbel of bocht was mij te veel, de rit van vijftien minuten leek wel een uur te duren. Op de parkeerplaats van de EHBO kwamen wij erachter dat er €0,50 in de rolstoel moest. We hadden heel de auto volgeladen, maar een muntje van €0,50 was ver te zoeken. Pim ging naar de receptie om er toch nog één te regelen en ik stond daar maar in mijn vieze badjas heen en weer te waggelen op de parkeerplaats, leuk te lachen naar de voorbijgangers.

 

 

 

Eenmaal op de verlosafdeling, in mijn mooie blauwe rolstoel, kreeg ik een verloskamer toegewezen. Ze kwamen mij gelijk wassen en de troep uit mijn ondergoed controleren. Ik mocht nog even gaan douchen voordat ik aan de kabels werd gelegd. Want daarna werd het wat moeilijk om uit bed te komen. Ik werd getoucheerd, werd aan de CTG gelegd, ook de baby kreeg een draadje op zijn fontanel en mijn bloeddruk werd goed in de gaten gehouden. Ik had de hele zwangerschap al een te lage bloeddruk, dus waarschijnlijk had het daar mee te maken. Drie centimeter ontsluiting. Dat schoot niet op. De weeën werden met de minuut erger. Ik kon niet meer in een normale positie blijven liggen. Na een uur of twee werd ik nog eens getoucheerd, bijna vijf centimeter ontsluiting.

 

 

 

Echt ik werd gek! Van te voren had ik mij voorgenomen om de bevalling zonder pijnbestrijding te ondergaan. Maar het werd mij echt te heet onder de voeten. Ik smeekte om pijnstilling. Ik kreeg de keuze tussen een ruggenprik of morfinepomp. Dat laatste klonk mij het meest aangenaam, ook omdat het anders nog zo’n tien uur zou kunnen duren voordat ik kon gaan bevallen. Iets met uitwerking of iets dergelijks. Ze hadden mij alleen niet verteld dat ik ook een blaaskatheter zou krijgen omdat ik niet meer uit bed mocht komen. Wat een fijne keus had ik gemaakt! Ik heb zelfs nog kunnen doezelen en het haalde echt de scherpe randjes van de weeën af. Opeens werd ik wakker uit een klein slaapje en ik merkte dat er iets stond te gebeuren. Ik riep naar Pim dat hij nu echt de “high-tea” moest gaan klaar zetten, het zou niet lang meer gaan duren. Kun je nagaan hoe goed die morfine zijn werk deed. De gynaecoloog kwam mij toucheren en gaf groen licht om met de volgende wee mee te gaan persen. Er kwam nog een vrouwelijke witte jas binnen. Ik had gelezen dat je bij tien centimeter ontsluiting persweeën zou krijgen en dat dat niets voorstelde bij die verschrikkelijke weeën. Niks van waar, ik kreeg geen persweeën, maar wist ik veel dat ik dat moest aangeven. Ik deed braaf wat ze zeiden. Ik perste met iedere wee mee. Na twee uur persen was ik op. Ik had mijn haren helemaal niet hoeven wassen weet je? Het water stond op mijn wiebeltenen. De gynaecoloog gaf aan dat ze mij gingen helpen door middel van een vacuümpomp. Bij de volgende week kreeg ik een knip en konden ze de pomp gaan plaatsen, JEZUS, wat een (letterlijk) KUTGEVOEL! De wee daarop zou hij geboren worden werd mij gezegd. PLOP! Daar was de pomp, maar geen baby… Die zat klem tussen mijn bekken. Ze gingen het nog één keer proberen, zo niet… de O.K. werd al gereed gemaakt. Ondertussen stond er een hele rij met toeschouwers naar mijn opengeknipte, met apparaat aangesloten baargat te kijken. No, never, nooit niet dat ik na al deze ellende ook nog een keizersnee zou krijgen. Er kwam een soort oerkracht vrij en toen ze de pomp weer hadden vastgezogen aan het hoofdje van de baby en ik een wee kreeg, gaf ik alles wat ik nog in mijn mars had en bleef persen totdat ik een glibbering naar beneden voelde glijden. “JAAAA”, werd er geroepen. Er werd een klein, blauw, verfrommeld baby’tje op mijn borst gelegd.

 

 

Javaj Smeets a.k.a. “eigenwijze sterrenkijker” is geboren op 21 augustus 2014 om 18.16 uur. Maar na een tijdje werd er mij verteld dat ze het nog geen bevalling mochten noemen. Er moest nog iets geboren worden. De placenta! Ook daar hebben we zo’n twee uur over gedaan en wéér werd er een O.K. klaargemaakt. En wéér gaf ik alle kracht die ik in mij had, want om nou mijn kleine frummel achter te laten? Gelukkig werd bij de laatste poging ook de placenta geboren en konden ze eindelijk beginnen met schoonmaken en hechten! Ik heb de bevalling als zwaar ervaren, geen haar op mijn hoofd of hechting down under dat ik nog eens zou gaan bevallen. Maar als je er dan achter komt dat je twee jaar later plots toch zwanger bent? Dat lees je volgende maand in mijn blog “Een Gelukje”.

 

 

 

Liefs, 

 

 

 

SANNE (klik hier voor haar Instagram)  

 

Mijn zoontje heeft een hersentumor en daardoor hebben wij extreem ernstig slaaptekort

Ik heb slaap, ik wil slaap.. ik ben moe(der)…

Onze oudste zoon, Loek van 3 jaar, is nooit een goede slaper geweest, eens in de twee maanden hadden we vaak een week lang drama in de nachten. Daarnaast was doorslapen gewoon niet zijn sterkste kant, al vanaf dat hij baby was. Maar ach, een gemiddelde ouder slaapt al 1000 uur minder in het eerste levensjaar van zijn kind las ik ergens. Dus slaapproblemen bij jonge kinderen hebben we allemaal wel eens. 

In juli2018 werden onze nachten steeds beroerder. Loek had vaak last van hoofdpijn en daarnaast was ik 30 weken zwanger waardoor de irritante kwaaltje op gingen spelen. Er werd druk gezocht naar een oorzaak voor Loek zijn hoofdpijn en op 6 september werd de oorzaak gevonden; hij had een hersentumor. Hierover heb ik een andere blog geschreven, lees hem gerust via deze link.

Tijdens zijn behandelperiode de eerste drie maanden hadden we alle begrip voor zijn slechte nachten, logisch. Daarnaast hadden we ook net een baby’tje, Jip, en zaten we ook nog volop in de nachtvoedingen. In deze maanden stonden wij volledig in een overlevingsstand dus die nachten deden we op de automatische piloot.

In december kwamen we ‘thuis’ en pakte we ons leven weer op, maar van af dat moment werden de nachten nog slechter. Loek was tussen de 8 a 10 keer per nacht wakker en Jip deed nog vrolijk 2 nachtvoedingen per nacht. In december teerde we nog een beetje op onze overlevingsstand maar vanaf januari probeerde we ons eigen leven weer te hervatten en hierdoor ging het niet goed met mijn partner en mij. We hadden overdag ineens veel meer energie nodig terwijl onze energie uit ons ‘overlevingspotje’ juist op raakte.

Iedere nacht was het raak, er zaten geen nachten tussen waarop het beter ging. Vanaf 23 uur ’s-avonds begon Loek vaak met spoken. Ieder uur werd hij wakker en wilde hij dat we bij hem kwamen. Hij werd vindingrijk en bedacht van alles om ons maar bij hem te krijgen. Zoals ”ik moet plassen”, “ik moet poepen” (6x achter elkaar, ieder kwartier), “het lichtje op de gang moet uit”, “mijn knuffel ligt op de grond”, “jij moet bij mij zitten”, “ik heb een haaltje aan mijn nagel”, “ik wil vers water”. Gingen we niet op deze verzoeken in dan werden dit stuk voor stuk woedeaanvallen die 30 tot 60 minuten konden duren met schuim op zijn mond. Het dilemma zat bij ons ook in de vraag of het een reactie op zijn behandelperiode was of dat het toch standaard peuter gedrag was.

Iedere ochtend werden onze wallen dieper. Iedere ochtend raapte we onszelf, en onze wallen, op en zorgde we weer dat we genoeg energie hadden om te kunnen lego-en, puzzelen, bouwen en brandweertje te kunnen spelen. Maar natuurlijk ook om te kunnen zorgen voor jongens.

Vanuit het ziekenhuis werd meegedacht met ons. Conclusie leek te zitten op het ontbreken van geborgenheid. Dit voelde als een logische verklaring. Na diverse overleggen met artsen en psycholoog werd wel duidelijk dat Loek waarschijnlijk een trauma had opgelopen sinds zijn diagnose. Gelukkig werd er goed meegedacht en besloten we over te gaan tot EMDR therapie (traumaverwerking).

Maar wat doet maandenlang slaaptekort toch veel met je… ongelofelijk. Een tijdje geleden reed ik naar een vriendinnetje, ik weet goed waar ze woont. Maar ik stond in de verkeerde wijk. Ik moest via een oud mailtje met haar adres mijn navigatie starten.

Ook dachten we dat het een goed idee is om ‘even lekker weg te zijn’ door te gaan carnavallen. Na een van de leukste avonden sinds maanden sta ik die nacht trillend op mijn benen ieder uur naast het bed van Loek of Jip. Niet relaxed, ik beslis de volgende ochtend dat ik dat niet meer wil. Onze kinderen hebben ons nu nodig en zo’n brakke nacht is het voor mij niet waard.

Daarnaast wordt het door ons slaaptekort steeds ingewikkelder om een goed lopend gesprek te voeren. Ik begin steeds vaker te haperen, ik kom niet uit mijn woorden en wil vaak gewoon stoppen met praten.

Mijn partner is ook al regelmatig naar de supermarkt gegaan voor 1 of 2 boodschappen maar toch kwam hij niet thuis met deze boodschappen. Hoe simpel kan het zijn, maar ons geheugen laat ons in de steek.

Ik las een artikel waarin staat dat je hersenen serieus krimpen door slaaptekort, eng… Ik weet zeker dat mijn hersenen zijn gekrompen, na 8 maanden slaaptekort kan het eigenlijk niet anders.

Slaaptekort doet ook veel voor je reactie op elkaar, laten we zeggen dat dit niet het hoogtepunt uit onze relatie is. Ons lontje wordt kort. Gelukkig kunnen we af en toe nog tegen elkaar zeggen dat we allebei handelen vanuit de beste bedoelingen, hoe geïrriteerd we soms ook raken.

Maar niet alleen mentaal ga je er op achteruit, je lijf gaat ook protesteren. Ik kreeg regelmatig last van spanningshoofdpijn en mijn gewrichten begonnen zeer te doen. Als ik weer eens tegen iemand vertelde hoe het echt met ons gaat, voel ik me een zeikerd, maar het gaat op dit moment niet goed. Ik kan er niets mooiers van maken. 

We zijn echt met de dag gaan leven, vooruit denken is ingewikkeld en kost veel energie. Bizar dat je zo kan veranderen want hier spreekt een voormalige control-idioot. Ik wilde voorheen juist graag alles plannen en regelen. 

Ik schrijf deze blog niet uit medelijden, ik schrijf deze blog voor mijzelf. Om te blijven herhalen tegen mijzelf dat dit over gaat. Er komt een dag waarop Loek weer kan doorslapen en Jip stopt met nachtvoedingen en ook hij zal slapen. Die nacht komt, ik geloof er in. Dan gaat de champagne open en vier ik dit groots! 

Liefs Dineke

Wat bij kleine Loek begon als een onschuldige hoofdpijn…

Het begin van het hoofdje van Loek

Ik neem je mee naar het begin van onze vreselijke achtebaan met onze peuter Loek! Onze zoon gaf vanaf halverwege 2018 aan dat hij af en toe hoofdpijn had. Dit gebeurde vaak nadat hij even boos is geweest. We denken dat hij zich veel te druk maakt en dus doen we dit af met; ‘drink maar een slokje water en doe maar even rustig’. Begin augustus komt zijn eerste hoofdpijnaanval. Tijdens het eten roept hij ‘out-of-the-blue’ met “auw, hoofdpijn, hoofdpijn”. Vervolgens is hij 20 minuten hard aan het huilen en lijkt hij enorme pijn te hebben. Hij strekt zijn nek en billen ver naar achteren in de vorm van een half maantje. Als we hem dan neerleggen op de bank en hem uiteindelijk rustig weten te krijgen valt hij direct in slaap. Dit verontrust ons enorm en we zijn er zeker van dat dit geen toneelspel is om niet meer te hoeven eten. We bellen de huisartsenpost maar krijgen het advies om de volgende ochtend de huisarts te bellen. De huisarts wil dat we het toch nog even aankijken en we maken een afspraak voor in september. Maar eind augustus zijn we het zat. Loek heeft twee a drie keer per dag hoofdpijnaanvallen, waarbij hij zijn lijfje volledig overstrekt, hij vraagt vijf a zes keer per dag om een washandje op zijn hoofd en is niet meer zichzelf. We besluiten de huisarts nogmaals op te bellen met het verzoek tot snellere actie. Na aandringen krijgen we het voor elkaar om twee dagen later een ‘spoedafspraak’ te krijgen bij de kinderarts.

+ Meer berichten