Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Mijn Verhaal

Men denkt vaak negatief over jonge moeders, maar deze mama heeft het gewoon dik voor elkaar geknokt! En hoe…

Oke here it goes. Mijn eerste blog ooit!

Na een oproep in de stories van kids en kurken raakte ik geinspireerd om mijn verhaal als jonge moeder te vertellen.

Mijn leven was een grote chaos en een rollecoaster.

Ik hopte van relatie naar relatie, baan naar baan, huis naar huis ( ik ben de tel kwijt). Plannen en poetsen was voor losers, daar had ik geen tijd voor. Het liefste deed ik alles tegelijk en wilde de hele wereld zien en iedereen tevreden houden en als kers op de taart verloor ik mijn vader aan kanker en zo walste ik door van de kroeg naar de sportschool naar werk of school.

Tot ik bij mijn laatste nieuwe bijbaan mijn man leerde kennen. Hij prikte in no time dwars door me heen, al snel werden we goede vrienden. Hij liet mij inzien dat ik zo echt niet langer verder kon. Met zijn aanmoediging wisselde ik van studie en ging ik eindelijk echt iets voor mijzelf doen.

Na een half jaar verhuisde hij naar België, we hielden contact en wisten meteen dat we eigenlijk smoorverliefd waren. Een halfjaar lang pendelden we beide op en neer tot hij besloot terug te komen naar Nederland. We gingen op huizenjacht en vonden een maisonnette met twee slaapkamers.

En je raad het misschien al, op de avond dat we mijn laatste dozen aan het inpakken waren deed ik een zwangerschapstest. Ik was namelijk al een tijdje niet fit en mijn man plaagde mij daar nogal mee. Ik slikte de pil en mijn cyclus was desondanks altijd al erg onregelmatig. Het was bijna carnaval dus ik wilde een zwangerschap voor de zekerheid uitsluiten. Maar toen ineens twee roze streepjes!!!

We hadden zoveel plannen, hard werken, veel cursussen, festivals en verre reizen.

Stiekem sloeg de paniek een beetje toe, want daar sta je dan 20 jaar oud, geen rijbewijs, nauwelijks spaargeld, geen diploma en net een nieuwe studie en een giga studieschuld. Desondanks besloten we heel nuchter om het er na de verhuizing over te hebben.

Ondertussen maakte ik een afspraak bij mijn huisarts en die verwees mij door naar de verloskundige. Ik wist niets van baby’s. ik had geen idee, durfde ze zelfs niet eens vast te houden.

Alles zag er gelukkig goed uit en ik bleek 7 weken zwanger.

Snel vertelden wij het aan onze ouders die geheel tegen de verwachtingen in super positief en supportive reageerde. Dat was echt een pak van ons hart. Toen wisten we het zeker, we gingen het doen samen stap voor stap, een hoop cursussen en lezen. Mijn man had een vaste fulltime baan en ik nog studiefinanciering en ik werkte nog steeds in het restaurant waar ik mijn man had leren kennen.

Op de housewarming vertelden wij het onze dierbaarste vrienden. Stiekem waren ze erg bezorgd en ze schrokken zich rot, maar gelukkig stonden ze wel echt voor ons klaar.

Behalve extreme vermoeidheid en slappe bekken en gewrichten waardoor ik al met mijn 30 weken met verlof ging. Ging de zwangerschap fantastisch, ik had een mooi klein buikje aan de voorkant en ik was helemaal niet misselijk. Na weken oefenweekend werd onze prachtige gezonde dochter binnen een paar uur geboren.

Ik twijfelde erg over borstvoeding en ik wilde vooral mezelf blijven en dat er niet teveel veranderde.

Yeah right….. Ik was opslag verliefd, ik kreeg verschrikkelijke nesteldrang (die is ook nooit meer overgegaan, ik ben een echte poetstornado tegenwoordig bah haha).

Alleen ons lieve prinsesje viel steeds in slaap en ik ging kapot van de pijn tijdens het voeden en kolven, dus uiteindelijk toch maar op flesvoeding overgestapt. In no time was ik back in shape en voelde mij super fit alsof ik de hele wereld aankon.

We zaten op een roze wolkje. Alleen mijn man wilde dichter bij zijn ouders wonen en eigenlijk droomde we over een huis met een tuin. Geheel tegen onze verwachtingen in lukte het ons om een hypotheek te krijgen en kochten we een leuke rijtjeswoning. Instap klaar voor het eerste jaar in ieder geval.

Inmiddels woonde we hier alweer een half jaar en was onze dochter jarig ! Ze werd 1.

Vanaf het eerste moment dat we kozen voor onze dochter wisten we meteen, als het financieel en fysiek haalbaar is dan komt er een broertje of zusje. Ik vind enigskind zijn verschrikkelijk en mijn man is gek op zijn zus. Het was hard werken maar we zaten op een roze wolkje en een maand na mijn dochters verjaardag was ik zwanger van een knap klein mannetje!

Weer last van mijn bekken, ook weer zo moe en ook nog eens misselijk! Daarnaast was onze dochter erg veel ziek en niemand kon vinden waar het aan lag. We waren uitgeput en het werd ons teveel. Gelukkig zag de arbo arts dit al snel en ik had al heel vroeg mijn verlof.

Dit was echt een verademing, mijn schoonmoeder was veel in huis en een maand voor mijn bevalling kreeg onze dochter buisjes en werden haar neusamandelen verwijderd. Wij hadden ons drukke blije meisje weer terug. Wat een verademing, weer ging de bevalling fantastisch en onze zoon groeide als kool. Wat wil je nog meer zou je denken. Alleen bleek dit keer het herstel wat moeizamer, ik had veel bloedverlies, buikpijn, duizelig en was suf moe en depri. Ik kreeg meerdere echoes en daar was niets op te vinden. Ik ging naar een neuroloog, internist, psycholoog. Ook zij konden geen duidelijke oorzaak vinden. Ik probeerde zo’n beetje alles in de anti-conceptie range en probeerde twee keer een hormoonkuurtje. Niets leek te helpen.  Daarbij een hoop stress zowel financieel als emotioneel want ik moest en zou mijn rijbewijs halen (wat ik doodeng vond).

Inmiddels stond ook onze relatie door alle chaos flink op spanning. Mijn man ging cursussen volgen en ik zocht een baan dichter bij huis met minder fysieke belasting en minder verantwoordelijkheid. Uiteindelijk ben ik ook dezelfde trainingen gaan volgen en ben ik aan het leren om tevreden en trots te zijn met wat ik heb (bereikt) ook al was het niet wat ik een paar jaar terug voor ogen had. Daarnaast om te accepteren dat ik nou eenmaal niet alles tegelijk kan en rust nodig heb.

Nu een nieuwe huisarts, opnieuw aan de pil in combi met lactase tabletten (die helpen de lactose te verteren die in de pil zit). Een strikt dieet zonder verdere lactose, minder suiker, minder koolhydraten en zo min mogelijk gluten. Langzaam aan voel ik weer wat energie terug komen en de klachten afglijden.

Ik wil weer gaan sporten, en misschien wel gaan dansen en een kleine uitdaging voor mijzelf gaan zoeken.

Misschien allemaal toch wel een beetje veel in zo’n korte tijd, maar natuurlijk nog wel een beetje te trots om dat toe te geven.

Na alle ups en downs en de trainingen heb ik geleerd hoe belangrijk rust regelmaat balans en timing/planning is. Ik heb geleerd nee te zeggen en mijn grenzen aan te geven en samen met onze kinderen leren we wie we zijn als mens en als ouders.

Wat ik vaak vergeet is dat we in die vijf jaar (ho wacht serieus 5 jaar alweer?!) meer hebben bereikt dan dat wij hadden durven dromen toen we die laatste dozen aan het inpakken waren.

We zijn weer echt gelukkig met zijn vieren en dromen zelfs heel misschien over een 3e wolkje in de verre verre toekomst.

Want ook al kan ik niemand aanraden om ongepland halsoverkop in een baby/zwangerschap te duiken en al helemaal niet op zo’n jonge leeftijd als je nog zoveel te doen en te regelen en te leren hebt voor jezelf, is dat dan toch wel weer een heel fijn voordeel. Je hebt met een beetje geluk ook nog zoveel tijd te gaan en kan ik mijn kinderen ook ‘oud’ zien worden.

Ik heb zoveel geleerd van mijn kinderen en mijn zwangerschappen, zij hebben mij echt gevormd tot wie ik nu ben. Ik zou mij geen leven meer zonder kunnen en willen voorstellen en het heeft op de lange duur de relatie met mijn man zoveel sterker gemaakt. Maar voor nu word het eerst tijd om te ontdekken wat ik eigenlijk wil en kan.

Om eerlijk te zijn deze blog voor jullie schrijven was erg leuk dus wie weet volgt er nog wel meer! Want we hebben nog zoveel plannen. Kinderen of geen kinderen die reizen gaan er komen en wie weet toch ooit die eigen business en die verbouwing.

Bevallingsverhaal: “Ik kijk in de spiegel en ik zie opeens een hoofdje tussen mijn benen hangen. Daarna ligt ons meisje op de grond in een plas bloed.”

Maandag 1 oktober 2018 als ik de smorgens wakker word heb ik een futloos gevoel. De dagen er na blijft dat hetzelfde. Ik kom bijna niet van de bank af en voel me enorm moe. Zo heb ik me tijdens de zwangerschap nog niet eerder gevoeld. Zou dit dan toch het begin zijn. Op donderdag voel ik me weer fit. Trek me kleren weer aan en ga weer gezellige dingen doen met me vriendinnen en moeder. We gaan gezellig op bezoek bij me vader die al een paar dagen stil ligt in Rotterdam met de boot, en hebben nog een controle bij de verloskundige en alles ziet er goed uit. Op zaterdagavond blijven we lekker thuis.

Het is zondagmorgen 7 oktober. We worden wakker en vragen ons af wat we vandaag eens zullen gaan doen. Mijn ouders varen, en liggen dat weekend te wachten in Rotterdam. We besluiten om daar langs te gaan en even gezellig bij te kletsen. Rond 15:00 verlies ik een klein beetje vruchtwater. We besluiten om 15:15 maar terug naar huis te gaan en verzoeken me zusje om nog maar niks tegen de rest van de familie te zeggen. Het kan tenslotte nog wel even duren. Tijdens dit rit naar huis heeft Guido meerdere keren het idee dat het weleens een snelweg bevalling zou kunnen worden( dit heeft hij mijn pas later verteld godzijdank). Rond 16:00 zijn we thuis en heb ik al weeën. We bellen de verloskundige en die zegt dat je 2 uur lang om de 5 minuten weeën moet hebben. Maar mocht het snel heftiger worden mogen we terug bellen. Al snel kom ik erachter dat liggen op bed voor mij niet werkt om de weeën op te vangen. Ik waggel wat heen en weer tussen de toilet en de slaapkamer. Om 16:45 zit ik op de toilet en voel ik opeens een gek gevoel in me buik, mijn vriend vertrouwd het niet en belt de verloskundige. Tussen het telefoongesprek begin ik het gevoel te krijgen dat ik ga bevallen. De verloskundige stelt Guido gerust dat het gevoel wat ik heb het indalen zal zijn. Met wat moeite en hulp van Guido kom ik van de toilet af en waggel naar de slaapkamer. Ons bed staat op kratten, ik krijg mijn benen niet meer ver genoeg omhoog om nog op bed te klimmen. Ik sta aan ons bed nogsteeds weeën weg te puffen. Mijn vriend heeft ondertussen nogsteeds de verloskundige aan de telefoon die verteld wat hij allemaal moet pakken en klaarleggen voor als ze komt. Ook loopt hij snel even naar beneden om alvast de voordeur open te zetten. Ik begin bloed te verliezen. Guido loopt naar de badkamer om handdoeken te pakken in de tussentijd ik kijk achterom in de spiegel en zie opeens een hoofdje hangen. Ik roep nog dat ze komt maar daar is het al te laat voor. Daar ligt ons kleine meisje op de grond in een grote plas bloed. In de verte hoor ik onze verloskundige nogsteeds aan de telefoon. Guido komt de kamer binnen en pakt ons meisje snel van de grond. We wikkelen haar in een handdoek. De verloskundige vraagt aan mijn vriend hoe het verder gaat en helpt mij op het bed. Door het vallen is de navelstreng afgescheurd. Bij ons meisje stopt dit met bloeden alleen bij mijzelf niet. Ik lig op bed met ons meisje op mijn borst Guido is bezig met de navelstreng de verloskundige verteld hem wat hij allemaal moet doen en ik kijk een beetje in shock toe. Omdat de placenta niet vanzelf komt masseert hij de mijn buik tot de verloskundige binnen komt. Ze bekijkt de grond en gaat daarna snel verder met mij. Niet veel later komt er een kraamzorg binnen en die neemt ons meisje snel mee om aan te kleden. Als ze aan is gekleed word ze naast ons neergelegd en kunnen we haar pas eens goed bekijken. Wat is ze mooi onze lieve Jet. De temperatuur van haar is zo gedaald naar onder de 36 dat we uiteindelijk toch naar het ziekenhuis toe moeten. Dezelfde avond mag ze al uit het warmte bedje er krijgt ze een kamertje voor haar zelf waar ze ook een rustig bij kan komen van wat er allemaal is gebeurd. De dag erna word er ook nog een echo gemaakt van haar hoofdje in verband met de val. Gelukkig is daar niks mis mee. S’Nachts heeft Jet het nog even moeilijk afentoe tut ze zo hard dat ze vergeet adem te halen. Na 2 dagen mogen thuis heerlijk gaan genieten van haar.

De twee dagen in het ziekenhuis waren eigenlijk heerlijk alleen de opa’s, oma’s en tantes kwamen op bezoek. Verder hebben wij heerlijk rustig op kunnen starten en konden we snel beginnen met ons hestel.

Ik wist niet wat ik moest verwachten van een bevalling maar dit had ik zeker niet verwacht.

 

Wat ben ik trots op Guido zou niet weten hoe ik dit zonder hem zou hebben moeten doen.

 

Op 7 oktober 2018 om 17:18 werd ons Jet geboren ze woog 2960 gram en was 49 cm lang

Denise

 

 

 

 

Bevallingsverhaal: Een keizersnede ’the easy way out’, maak je een grapje?! Tijd voor realiteit!

Enigszins verbijsterd typ ik deze blog, regelmatig lees ik dat een keizersnede gezien wordt als “the easy way out”. Deze blog is niet om angst aan te praten maar mijn eerlijke kijk op mijn spoedkeizersnede te geven. Misschien ziet iedereen dat deze “easy way out” eigenlijk niet zo easy is… Als je het mij vraagt is een keizersnede namelijk geen makkie, zeker niet als het een spoedkeizersnede is. In mijn situatie had ik al een aantal uren geprobeerd natuurlijk te bevallen.

Tienermoeder: ik dacht zo vaak dat mensen dachten: “Ze is zelf nog een kind.”

En toen stond ineens mijn wereld op zijn kop.. Ik was 18 jaar oud, had twee jaar een relatie met mijn vriend Dimitri (19) en woonde samen met mijn moeder in een appartement. Ik was net aan mijn nieuwe opleiding voor secretaresse begonnen, had een leuke vriendengroep en ging vaak leuke dingen doen met mijn familie.

Totdat ik ineens pijnlijke borsten kreeg, ik liet het in eerste instantie gaan, maar raakte er toch wel onzeker over. Wat zou dat nou zijn? Mijn zus heeft al een aantal keer aan mij gevraagd, ben je niet zwanger? Altijd antwoordde ik: ‘’Nee joh, hoe kan dat nou? Wij doen het meestal gewoon veilig en ik slik de pil!’’ Ik werd ook maar niet ongesteld, maar ik had was onregelmatig ongesteld dus ik wist eigenlijk niet eens wanneer nou precies de laatste keer was. Toen heb ik samen met mijn zus toch maar een test gehaald, om even uit te sluiten dat het echt niet zo is. Mijn zus heeft de test gehaald en samen zijn we naar huis gelopen. Toen we binnen kwamen was mijn moeder ook thuis (die wist nog van niets). Ik ging stiekem naar de badkamer en mijn zus wachtte in de woonkamer. Ik zat op de toilet en was ontzettend zenuwachtig. Ik had de test gedaan en ondertussen ging ik de beschrijving lezen over wanneer zo’n test positief is. Daarna draaide ik de test om en zag het resultaat. De grond zakte onder mijn voeten vandaan! De test was positief! Hoe kan dit nou?! Dat was het eerste wat ik dacht. Hoe moet ik dit nou gaan verantwoorden naar mijn ouders? Wat vindt Dimitri ervan? Ik was in shock. Ondertussen hoorde ik mijn moeder bellen op de gang, maar ik durfde het haar echt niet te vertellen! Ik glipte uit de badkamer en rende naar mijn zus, ik knuffelde haar en begon te huilen. Ik vertelde haar dat de test positief is en ze was enorm blij voor me. Ik kon het zelf niet geloven. savonds vertelde ik het aan mijn vriend hij was ook verrast en wist niet goed wat hij ervan moest vinden. Hoe moesten wij dit nou aan onze ouders gaan vertellen?

De volgende dag ben ik met mijn zus naar de dokter geweest en die gaf ook aan dat ik zwanger ben en hij gaf mij een brief om een echo te laten doen, omdat ik echt geen idee had hoelang ik ongeveer al zwanger zou zijn. Daarna ging ik gewoon naar school toe en was vanbinnen helemaal gesloopt. Mijn zus ging die middag toevallig naar mijn ouders toe en appte mij de vraag of zij het tegen mijn ouders moest vertellen? Ik ging voor de makkelijke weg en zei dat ik het fijn vond als zij het zou vertellen. Ik kreeg die middag van niemand meer reactie en durfde niet naar huis. Toen ik eenmaal thuis kwam maakte mijn moeder en ik ruzie over hoe dit nou in hemelsnaam kon?! Daarna moesten we beide erg huilen en probeerde we naar een oplossing te zoeken. Ik vertelde mijn moeder dat ik niet mee durfde naar mijn schoonouders om het te vertellen, maar mijn moeder zei je moet dit samen met Dimitri doen.. je kan hem nu niet in de steek laten. En zodoende zijn we samen naar zijn ouders gegaan. Ik begon te huilen op de bank en mijn schoonouders vroegen mij wat er aan de hand was? Toen ik vertelde dat ik zwanger was waren ze niet blij.. Hoe kan dit nou? Hoe ver ben je? Kan je het niet weg laten halen? Kan je er geen pil voor slikken? De opmerking of ik het niet weg kon halen raakte me echt diep. Er zit een mini mensje in mijn buik.. De dag erna had ik mijn echo, samen met Dimitri ging ik ernaar toe. We dachten dat ik misschien 2/3 weken zwanger zou zijn, we hadden geen idee. Toen hij eenmaal de echo aan het maken was zagen we meteen een klein boontje met een kloppend hartje, ik was al 7 weken zwanger van een lief, klein en mooi mini mensje.

We besloten het niet weg te laten halen en hebben dit gedeeld met familie en vrienden. Iedereen stond gelukkig achter onze beslissing en hielpen waar het kon. Mijn opleiding was zwaar. Ik had geen eigen plekje ik was zwanger en mijn hormonen gingen alle kanten op. Ik was het beu, maar wilde zo graag een goed voorbeeld zijn voor ons kleine meisje dat ik alleen maar meer mijn best wilde doen op school. Al vond ik het erg pijnlijk om met mijn dikke buik op het schoolplein te staan. Wat ben ik aangestaard en wat voelde ik mij ongemakkelijk. Als ik op het terras zat met mijn moeder hoorde ik andere gewoon smoezen ‘’Zo dat is een jonge moeder zeg’’. Als mensen aan mij vroegen hoever ik zwanger was kreeg ik altijd meteen de vraag erachteraan: ‘’Het was zeker een ongelukje?” Uhm nee? We waren er zelf bij dus het is niet echt per ongeluk gegaan? ‘’Is de vader nog in het spel?’’ Ja, waarom niet? De reacties waren echt verschrikkelijk. Ook kwamen we er achter wie onze echte vrienden zijn en tja die konden we op 1 hand tellen.

Het moment dat ik ben bevallen en ons mooie meisje Saar in mijn armen had was alles goed. Ik wist dat wij een hele lieve vader en moeder zouden zijn! Ik woonde samen met Saar bij mijn moeder en Dimitri kwam iedere avond en in het weekend bij ons om samen te zijn. Uiteindelijk heeft Dimitri een vaste baan gekregen en ben ik geslaagd voor mijn opleiding en heb ik ook een baan. We hebben een huisje gekocht samen en alles gaat goed. Wel moet ik heel eerlijk bekennen dat ik in het begin erg onzeker was over het ouderschap. Ik durfde niet goed met Saar ergens alleen heen en was bang voor reacties van anderen. Als ik een keer boos werd op Saar in de winkel werd ik aangekeken en dacht dan vaak dat mensen dachten, ze is zelf nog een kind. Gelukkig heb ik dit los kunnen laten met helaas wel wat hulp. Nu gaat alles goed en horen we er niemand meer over hoe jong we wel niet waren tijdens de zwangerschap.

Het is zo leuk om jonger moeder te zijn! Ja tuurlijk baal je wel eens in het weekend dat je niet spontaan even wat kan drinken met vriendinnen of samen uiteten kan gaan, maar als je dan weer een dikke knuffel krijgt van je dochter is alles toch meteen weer goed?!

We zijn trots op haar en stiekem ook een beetje op onszelf 😉!

CLAUDIA

Ik merkte tot ruim 42 weken (!) niet dat ik zwanger was van mijn derde kindje

13 maart 

 

Smorgens werd ik wakker met krampen, niet iets heel geks. Dit had ik elke keer vrij heftig als ik ongesteld moest worden. En aangezien dit al een tijdje onregelmatig was maakte ik mij niet zo druk. 

Ik maakte de kids en mijzelf klaar om naar de verjaardag van me oma te gaan, ik was wat voller geworden niks stond me dus trok lekker wat makkelijks aan. Ik maakte me niet zo druk om dat ik wat voller was geworden, ik leefde immers niet heel gezond op dat moment. In de avond gingen we lekker uit eten, restaurant is ongeveer half uur rijden. De pijn bleef maar liet me niet kennen.  

 

14  maart 

 

Smorgens werden we rustig wakker, me krampen waren er nogsteeds maar nogsteeds liet ik het gaan en ging ik rustig met de kids boodschappen doen. In het centrum kreeg ik toch steeds meer last, maar wou het toch even aankijken. Na het eten bracht ik de kindjes naar bed en ben ik zelf in bad gegaan. De pijn wou maar niet stoppen ik kreeg het benouwd en trok het niet helemaal meer. Ik belde me buurvrouw , die had een vriendin op visite dus die kon even op haar kleine letten zodat ze naar mij kon. Ze merkte dat het niet goed ging en belde de huisartsenpost. Die zeiden rustig neem een paracetemol en bel over een uur terug als het echt niet meer gaat. Een half uur later besloten we naar de ehbo te gaan, die vriendin van haar ging mee en me buurvrouw zat met haar zoon in mijn huis bij mijn kids. Aangezien ik alleenstaande moeder ben was dit de enigste oplossing en de snelste. Eenmaal in de auto kwam het heel regelmatig en begon ik toch te twijfelen. Bij de eerste twee niet echt weeen mee gemaakt dus herkende het niet echt. Toen we bij de ehbo kwamen werd ik binnen 15 minuten geholpen , al snel kwam er een echo.. Mevrouw u bent zwanger! U moet nu naar de verloskamers, de paniek schoot er bij mij flink in. Want ja wat moet ik me familie vertellen, weer een kindje alleen opvoeden. Eenmaal in de verloskamers stond er een  flink team klaar, bloed werd afgenomen , echo werd weer gemaakt en het was duidelijk. Ik was ruim 42 weken zwanger. Wat ook nog eens gevaarlijk is geweest voor mij , mijn baarmoeder had kunnen scheuren. Rond 23.30 ging ik richting de operatie kamer, de kleine moest met spoed gehaald worden aangezien ze op de echo zagen dat ik geen vurchtwater meer had, om 00:20 werd de kleine geboren, ik was moeder geworden van een derde kindje, een jongentje. Ik had de wens om de kleine zelf uit mijn buik te halen, maar dit mocht niet, ik heb hem er niet uit zien mogen komen, hij werd gelijk bij de kinderarts gebracht. Hij moest gelijk aan het zuurstof. Mijn placenta was groen, hij had ook nog gepoept in het vruchtwater wat er niet meer was.ik zag hem voor het eerst toen hij in de couveuse lag, moch hem niet bij me houden niks. Het hechten duurde ook erg lang ik wou naar me kleine man toe, na denk ik een uur kwam ik eindelijk op de afdeling neonatologie , daar lag mijn kleine, aan de zeurstof, sonde voeding en allemaal plakkerjes om zijn hartslag in de gaten te houden. Ik mocht hem eindelijk even bij me nemen. Ondertussen hadden mijn ouders mijn andere kids opgehaald, ik moest zoiezo in het ziekenhuis blijven. Na even geknuffeld te hebben moest ik naar mijn kamer, ik moest slapen. Heb me zelf huilend in slaap gekregen, maar ik wou zelf de voeding doen om te kijken of hij dat wou , ik wou persee borstvoeding geven. Uiteindelijk werd ik om 07:30 wakker, geen voeding gegeven. De verpleegsters wouden me niet wakker maken omdat ik me slaap nodig had en ze me niet na 1 keer proberen te wekken wakker kregen. Ik at een broodje en ging snel terug naar de kleine. Hij ging netjes aan de borst en in de middag mocht zijn sonde voeding er uit en hij mocht van het zuurstof! Die dag informeerde ik zijn vader waarmee ik niet meer samen was. Hij kwam die avond zelf. Ik kon niks anders dan huilen en kreeg van hem alleen maar te horen, waarom zei je het niet eerder, je moest weten dat je zwanger was. Maar helaas dit wist ik niet. 

 

15 maart 

 

Ik misde me andere kindjes verschrikkelijk. Maar eerst had ik een gesprek met de arts, ze hadden mijn moederkoek gecontroleerd, en was ruim 42 weken zwanger, mischien zelfs langer. Ik moest blij zijn dat hij het gehaald heeft, het had niet langer moeten duren. Ik heb een engel op mijn schouder gehad die mij en de kleine beschermt hebben. Zoals de arts zei “we hebben hem net voor de hemelpoort vandaan gehaald” Mijn kleine man heeft nog een week op de neonatologie gelegen, ik ben zelf na 4 dagen naar huis gegaan en bij mijn moeder gaan slapen omdat ik me andere kids niet te kort wou doen , ik ging 2 keer per dag naar het ziekenhuis om mijn kleine borstvoeding te geven en te kolven. 

 

Ik maak dus eigenlijk geen hcg hormoon aan bij de zwangerschap van jongens, bij de eerste wist ik het ook pas met 32 weken, mijn dochter kwam ik achter met 5 weken. En ja ik gebruikte gewoon de pil bij alle kids. Ik bleef ook ongesteld, mensen zeggen vaak, hoe kan je het nou niet weten. Het bestaat niet . Op tv zijn het allemaal maar stomme verhalen. Maar het is echt waar. Ik kwam er pas achter met ruim 42 weken, Levi is nu een gezonde vrolijke jongen en o zo slim. Ik doe alles alleen , levi gaat om het weekend naar zijn vader. Maar het moest zo zijn, ik moest deze jongen zijn mama worden. 25 jaar en drie kids, maar ben stapelgek op ze. 

 

 

 

LARISSA

Met 38 weken werd ik opgenomen met zwangerschapsvergiftiging, het ging snel slechter… DEEL II

Uiteindelijk had ik rond 15:15 uur 3 cm ontsluiting en konden mijn vliezen volledig doorgeprikt worden. Alsof die nacht nog niet erg genoeg was… die weeën ze waren niet op te vangen daarna. 

De ene naar de anderen en kon alleen maar op de bel drukken dat ik nu na boven wilde voor die F*king ruggenprik. Uiteindelijk waren mijn bloed plaatsjes weer stabiel en mocht ik een ruggenprik. Rond 18:30 kwam ik weer op de kamer, wauw ik was een heel ander mens en die ruggenprik was een makkie! Door die gekke weeën heb ik die prik niet eens gevoel. 

Ik kon weer even op adem komen. Toen ging de ontsluiting snel en zat ik rond 19:00uur op 7cm

Ik werd ontzettend goed verzorgd door de zusters, mijn man en mijn moeder wat een steun waren hun.

En toen begon opeens heel mijn lichaam te trillen? Ik had hier geen controle over en ik kon niet meer stoppen met trillen, dit was dus een reactie van mijn lichaam.

Rond 21:30 uur kreeg pers drang. Uiteindelijk mocht ik gaan persen en Jezus wat duurde mijn pers weeën lang voordat die op gang kwamen. Nooit gedacht dat ik zoveel moest geven het leek wel of ik niet te stoppen was, ik moest door gaan met alle kracht die ik had. 

Waar ik in hemelsnaam de kracht vandaan haalde? Ik weet het niet? 

met al me kracht heb ik een uur geperst en na 3x roepen dat ik niet meer kon was daar onze zoon om 22:31 werd Sèvn Damien op mijn buik gelegd. 

Wat een moment. 

Sèvn had moeite met ademen dit kwam moeilijk op gang, werd daarom vrijwel meteen mee genomen en kreeg wat zuurstof toegediend. Gelukkig hij huilde toen. 

2762 woog hij, terwijl hij geschat werd op 2500gram door de echo’s die wij hadden. 

yesss toch meer riep ik vanuit me bed, elke gram die er extra aan zat was voor mij een fijn gevoel. 

Maar ook omdat ik langer als 24u gebroken vliezen had gehad was Sèvn niet in orde, hij had een infectie en is die nacht aan een infuus gelegd met antibiotica en kreeg wat extra zuurstof. 

Mijn man en ik werden naar een andere kamer gebracht naar de bevalling en Sèvn werd op neon natologie gelegd. 

Dit was toch wel het ergste van de afgelopen 28uur, ik had een lege buik en me kind lag kamers verderop. Ik was kapot van al die uren bikkelen en moest wat gaan slapen, nja het waren een paar uurtjes slaap. 

De dagen erna heb ik me zo slecht gevoeld over: op de eerste plek me kind en op de tweede plek mijzelf! shit man die bloed druk die bleef hoog en wat voelde ik me daardoor slecht. 

We mochten zo vaak we wilde naar ons kindje, wat een strijder. Hij kreeg 7 dagen antibiotica en naar 2 dagen sloeg deze goed aan. 

Sèvn lag al snel in een warmte bedje en naar een dag of 3 was ook zijn temperatuur goed. 

Sèvn werd geboren als dysmatuur met 38+2 dagen. 

Te klein en te iel voor een zwangerschap van 38+2 weken. 

Maar naar de 4e dag deed hij het zo goed dat hij bij ons op de kamer mocht komen. Wij hadden ons kindje bij ons en wij hebben enorm genoten. hier waren we zo aan toe. Daar was dan mijn/onze roze wolk eindelijk het gevoel van pure geluk. 

Uiteindelijk hebben we 8 dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik ging naar huis met medicatie voor mijn bloeddruk omdat deze nog steeds 130/95 was. 

Ik werd in de rolstoel naar buiten gereden met Sèvn in de maxicosi op schoot. Ik kon niet lopen en had nog een veel te hoge onder druk maar ik ben nog nooit zo zelf verzekerd ergens de deur uit gegaan. 

Ik ben moeder geworden en dat heeft heel mijn leven veranderd. 

Moeder geworden van een prachtige gezonde zoon. Ik heb hem gedragen en ik heb hem gebaard naar zo veel uren afzien, we hebben het geflikt. En nu gaan we genieten als gezin en word ik nog goed in de gaten gehouden.

Uiteindelijk heb ik nog 8 weken medicatie moeten slikken maar ben ik er vanaf gekomen. 

Ook jonge mama’s kunnen dit overkomen ik was 23 jaar toen ik beviel.

Ik ben nu 24 en trotse mama die nog steeds volop geniet!

 

 

DEMI

‘Uit de 20-wekenecho bleek ons meisje te klein’, mama Lisa had een naar voorgevoel DEEL II

DEEL I nog niet gelezen!? Klik hier!

 

 

In de auto zei ik nog: “Laten ze het er maar uithalen, ik kan niet meer en wil eigenlijk ook niet meer”. Dus bij de uitslag van de suikertest en schildklier, die overigens goed waren, sprak ik letterlijk uit: “Ik ben zo bang dat de ze dood gaat in mij buik, ik voel mij echt niet goed!”. Ga maar liggen dan gaan we gelijk even kijken, werd er weer door een andere gynaecoloog gezegd (zo gaat dat blijkbaar…. je hebt steeds weer een ander waarbij je op controle komt). Op het beeldscherm zagen we een bewegelijke dame met hartslag. “Kijk, niets aan de hand. Het goed met jullie actieve dame. Als we ook maar iets van indicatie hebben dat het niet goed gaat of je baby in gevaar is nemen we je op, maar daar ziet het nu echt niet naar uit”. Voor het eerst waren we gerustgesteld. We kregen letterlijk en figuurlijk weer wat lucht. Het beklemmende, drukkende gevoel wat ons in de greep had nam iets af. Tot die donderdag 21 februari in diezelfde week nog. Ik stond die morgen op en zou naar een vriendin gaan met Cas. Ik voelde haar rond 7:00 normaal gesproken bewegen. Die ochtend voelde ik haar niet ’s morgens. Ik werd onrustig, maar ik was immers druk met spullen pakken en drukte dat gevoel weg. ’s Middags bracht ik Cas naar mijn moeder, want ik ging naar mijn diplomauitreiking. Het eerste wat mijn docent vroeg: “Hoe gaat het nu met jullie kinderen?”. Nou met Cas goed, maar met deze en wees nog naar mijn buik wat minder. Kort vertelde ik haar het verhaal. Eindelijk had ik na al die jaren mijn diploma in handen. Toch kreeg ik het gevoel van 100% blijdschap niet. De onrust bleef maar in mijn lijf. ’s Avonds bracht ik Cas naar bed en ging zelf ook liggen. De paniek kon ik nu niet meer weghouden. Ik had haar de hele dag niet gevoeld. Op mijn linker zij liggen, drukken op mijn buik, heen en weer rollen. Ergens werd ik een soort nijdig! “Kom op nou, dame!!!! Laat eens van je horen…..” Die nacht hebben we weer geen oog dicht gedaan. We twijfelden nog om te bellen naar het WKZ, maar nu weerhield iets mij. Ze zal wel slapen. We besloten de volgende ochtend te bellen als ik haar nog niet had gevoeld. De morgen van 22 februari 2019 brak aan. Ik belde direct het WKZ, want ik had nog geen beweging gevoeld. Aan de telefoon zei ik nog: “Misschien bel ik voor niets, maar ik ben er niet gerust op…”. Iets voor half 8 zaten we al in de auto en we zeiden nog tegen elkaar dat we het maar beter even konden laten checken. Deze mindfuck moest ophouden. De onzekerheid en angst was ons echt teveel nu. Dit keer konden we ons melden op de verlosafdeling. We moesten even plaats nemen in een zitje dat zich bevond tussen de verlosafdeling en de neonatale afdeling. Mijn blik viel direct op de neonatologie en ik kreeg gelijk de gedachte dat we daar vandaag wel eens terecht zouden kunnen komen. Na een dikke tien minuten die uren leken te duren, werden we opgehaald door Barbara. Zij nam ons weer mee naar beneden waar ik direct kon gaan liggen voor een echo. Mijn man nam onbewust-bewust plaats op een stoel waar hij het echo scherm niet kon zien. Barbara vroeg hem erbij, zodat hij het wel zou kunnen zien. Ik voelde de gel zich verspreiden en zag onrust in de blikken van mijn man en Barbara. Toen kwamen na een minuut de woorden van Barbara: “Ik kan geen hartslag meer vinden”. Deze ene zin had de hele toekomst die we voor ogen hadden weggemaaid. Ik krijste het uit van ongeloof, verdriet en pijn! Ik smeekte Barbara dat zij mijn meisje moest redden. Ze moest mij helpen. Maar ze kon niets meer. Mijn meisje, mijn kleine meisje was ons allemaal ontglipt.

Baby Ivy heeft een permanente drain in z’n hoofd voor de rest van zijn leven DEEL II

Elke dag om 8.00 was ik of Nick er en elke avond om 23.00 waren we er.. voor dat hij wakker werd en elke avond na de laatste fles naar huis! Sinterklaas, kerst en oud en nieuw lag Ivy in Amsterdam, super zware dagen vond ik dat. Zo gelukkig was ik maar zo alleen.. me hart was gebroken. Wilde me binden en gelukkig zijn maar kon t niet was zo bang om hem te verliezen.. ik moest me zelf beschermen. Het deed te veel pijn! 

Gelukkig mocht Ivy met mijn verjaardag 23 december een 1e keer mee naar huis voor 8 uurtjes! Daar hebben Blue en Ivy elkaar ontmoet. Speciaal moment voor ons! En lekker samen in bed gelegen, zoals het hoort. Ik was zo moe.. en t voelde zo goed wij met zn 4tjes thuis! 

Heerlijk samen in bed geslapen en voor ons alle 3 rust! Om 18.00 moeste wij hem weer terug brengen. Weer deed t zeer, alsof ik hem moest teruggeven! Ik wilde hem ontvoeren en nooit meer terug brengen!!! Hem onder me shirt duwen en bij me houden! Het voelde ontzettend dubbel, want ik wist dat hij geholpen moest worden! Maar weer brak me hart! 

AMC neonatologie hebben we 10 weken vol gehouden.. nog ff tussenstop 2 nachtjes Zuigelingen afdeling 7 maar ging slechter dus moest hij terug naar Neonatologie. 

Operatie definitieve drain werd gepland.. Ineens bleek Ivy het zelf te gaan oppakken.. dus het “putje” leek niet meer verstopt.. operatie definitieve drain stond al gepland dit kom van de baan wat een wonder! Iets waar we zo onwijs op hadden gehoopt.. geen operatie definitieve drain.. helaas bleek het maandag 8 januari helemaal mis te zijn. 

Ivy moest heel veel spugen en was erg overstuur. Ik had hem vast.. weer voelde het super slecht! Ik wilde dit niet meer, t was klaar! We wilde naar huis RUST!  

Zijn hoofdje bleek weer helemaal vol te staan. De neuroloog heeft Ivy toen woensdag 10 januari geopereerd een definitieve drain. We zagen er onwijs tegen op maar konden niet langer door zo! Iedereen had er alles alles aan gedaan! Woensdag om 10.00 werd Ivy geopereerd en moest nachtje blijven slapen op Intensive care. Daar had hij na zware operatie 24/7 zorg. Zoooo ziek heb ik hem nog nooit gezien!!! Afschuwelijk verdrietig was ik, Yvon, me zus en moeder kwamen naar me toe op intensieve care en heb die uren mega gehuild en kon hem niet zien. Vond het zoooo moeilijk! Nick was bij hem en hield hem vast. Ik heb hem S’avonds vastgehouden en hem verzorgd. 

We moesten ineens afscheid nemen van neonatologie afdeling waar we maanden gelegen hadden, voelde heel gek! Alle mega goeie zorg en lieve meiden, hebben ons zo geholpen en lief voor ons geweest. Echt geweldig! 

De dag erna lagen we op Afdeling 7 zuigelingen. Een eigen kamer helemaal alleen.. super spannend! Maar zo fijn.. rust! 

Vrijdag 12 januari mocht Ivy mee naar huis. 3 maanden verder mocht ivy ECHT mee naar huis! Het fijnste gevoel ever.. Alles was goed en verliep zoals het hoorde. Liep zoooo mega trots achter me eigen wagen met me kind naar onze auto op weg naar ons huis. Geweldig! 

Thuis kreeg ik vanaf maandag 15 januari 3 dagen speciale kraamzorg, ontzettend fijn vond het allemaal super spannend.. maar de kraamverzorgster Ingeborg maakte ons “ziekenhuis af, thuis aan” 

Zo ging het 4 weken super goed. 

Met Nick en mij en Ivy we hadden beetje onze draai gevonden, zoals het hoort..   

Maandag 12 februari werd Ivy ziekig.. huilerig hangerig niet tevreden. Vond het heel zwaar dacht en wist dat er iets niet klopte? Maar wat.. tandjes? Koorts? Net zoals alle andere baby’s? 

Weer wist ik t niet maar wist dat t niet ok was… ik zorgde dat elke dag me vriendinnen of me

Moeder langs kwam. Was bang heeeel bang! 

Woensdag 14 februari was Ivy niet lekker einde van de middag. Onwijs huilen huilen. Nick kwam thuis en Ivy was ontroostbaar. Rondjes gereden, gewiegd, in draagzak ALLES gedaan! Uiteindelijk fles gegeven en kwam er met een mega golf weer uit een uur later. Ik schrok me rot want hij bleef erin hangen. Het voelde niet goed, Nick is met hem gaan douchen. Ff tot rust laten komen. We hebben hem daarna op aankleed kussen gelegd en daar spuugde hij nogmaals onwijs veel golven eruit. Ik heb toen AMC gebeld, me verhaal gedaan en die zeiden meteen bel 112. Dit heb ik gedaan. 10 minuten later waren de ambulance broeders er en gingen we richting MCA (het leek wel een film, rollercoaster) waar was ik nu weer in beland? Wat ging er nu weer gebeuren? Wat gingen ze doen met ivy? We waren net thuis en ging goed? In het AMC hebben ze Ivy helemaal gecheckt ze waren bekend met ivy zn verleden en zijn drain. We hebben daar uiteindelijk de conclusie gekregen dat ivy een Buikvirus had. We hebben in MCA 2 nachten geslapen. 

Met een vreselijk vrouw die mij hielp in de nachten.. De 1e nacht dat we aankwamen sneeuwde het erg buiten en was het koud. We hadden wel wat kleertjes mee maar niet extra dekentjes. De kamer waar we lagen was ijs en ijskoud. Ik heb die hele nacht met ivy op me borst geslapen. Met mijn deken over hem heen want slapen kon ik niet.. als ivy maar warm bleef! De rest boeide me niet! 

Me voeten waren ijsblokjes en had geen oog dicht gedaan. De volgende ochtend kwam er andere zuster die de kachel aandraaide!!! Binnen paar uur was het heerlijk warm. 

De volgende nacht Ivy had 40.3 koorts en die ging me ff vertellen dat ik een verschrikkelijke overdreven moeder was hoe ik deed. Dat als ik zo doorging ik een vreselijke kind zou krijgen.. sorry? Ik was meer dan verdrietig en nog meer onzeker. Was t me gevoel? Draaide ik nou door, door dit alles? Maar het voelde ook echt niet goed.. en dat kon ik niet uitschakelen. Me kind was ziek! Ivy had hulp nodig… 

Vrijdag 16 februari mochten we ook naar huis. 

Alle 2 hadden we er geen goed gevoel bij, maar je bent in handen van de “deskundige” die laten je niet zomaar gaan.

Die week erop werd Ivy alleen maar slechter, heel down, alleen maar huilen, niet gelukkig, ontzettend ontevreden. Weer voelde het niet goed, maar ook weer die onzekerheid. 

Nick heeft contact opgenomen met AMC. Super goed gehandeld, want we voelde ons gehoord, we moesten meteen volgende dag komen, ze wilde ivy zien. 

We hadden onze tas al achterin de kofferbak. Stiekem wisten we dat t fout was.. Nick moest foto’s doorsturen van Ivy z’n hoofd/drain.

We moesten meteen donderdag 21 februari komen bij dokter Buis. Die zag Ivy en wilde een spoed echo van zijn hoofd. Wij gingen een verdieping naar beneden en Ivy kreeg een echo. We zagen het beide al.. foute boel!! We liepen die afdeling af en waren verslagen! Verdriet KUT! De kamers stonden weer “bol” zijn drain was lek! Boven kregen we meteen gesprek met dr. buis en die zei we gaan morgen met spoed opereren! De hele boel staat op spanning in zijn hoofdje. De drain functioneert niet meer en ivy gaat slecht! 

NEE!! NEE!! niet weer.. wat waren we weer verslagen.. wat een gezeik! Arme kind weer geopereerd worden! We hebben uren nix gezegd. We waren verslagen.. 

Die avond begon Ivy slechter te worden hij begon sunset te kijken. Open ogen met de pupillen helemaal beneden, afschuwelijk gezicht! En die druk werd alleen maar meer. Die nacht is Nick bij hem gebleven en was een vreselijke nacht. Zoveel druk en pijn in z’n hoofdje. Zijn schedel was 2 cm gegroeid, dan een week eerder. Die ochtend kwam ik en zag Nick oververmoeid en zn ogen spraken boekdelen! Het ging heel slecht met ivy! Nick vroeg of de arts eerder naar hem kon kijken dan de operatie, want het ging zo slecht. Ze hebben gekeken en wachten de operatie af. Vrijdag 22 februari 10.00 hebben ze de slang uit z’n buik en nek gehaald, met een drain naar buiten via zijn nek (achter zn oor) een pijp zodat het vocht eruit kon, hing een zak met hersenvocht aan zijn bedje. Daar ligt je kind weer, ziek en down! Met een pijp uit zn nek. En een zak waar zijn hersenvocht in druppelde. We Moesten goed oppassen met verschil in druk. Hij had een kraantje aan zijn pijp uit zn nek die moesten we dichtdraaien als we hem oppakte. Zo was hij 1 avond goed ziek van te weinig druk en was fe fontanel helemaal ingezakt. Lijkwit en spugen als vervolg. Langs vasthouden kon dus niet, weer niet! Liefst knuffelde ik hem hele dagen maar t mocht en kon niet. Hij moest blijven liggen. Er zat een bacteriële huid bacterie in Ivy z’n lijf, die is op zijn drain gaan zitten, de drain ging eiwitten aanmaken en d’r boel is verstopt! Ivy kreeg 2 zware antibiotica’s 1 algemene 1 tegen hersenvlies ontsteking. Dit hakte er goed in. Alles werd kapot gemaakt. Mega diarree en zere buik. Maar hij bleef elke keer weer lachen, de druk was uit z’n koppie. Er werden elke dag “kweekjes” meegenomen voor kweek om te kijken welke bacterie t was om specifieker te behandelen en als hij 3 negatieve uitslagen zou hebben dan kreeg hij een vernieuwde drain, geen risico dat er “rest” bacteriën op de drain zouden gaan zitten. Ben je over paar maanden weer terug bij af! Diverse keren ging die rot naald uit zijn voetje, of uit zijn handje. Moesten de artsen hem weer opnieuw prikken! Vreselijk vreselijk vond ik dat. Krijsend zochten ze met die kut naald in zijn aderen. Hoe moeilijk prikken een baby die krijst en 3 maanden oud was waarvan de handjes en voetjes al zo blauw waren dat t bijna niet meer ging. Alle handjes en voetjes werden kapot geprikt. 1x gingen zijn infuus controleren en ivy huilde heel erg als ze eraan zaten. Ze pakte hem uit en daar zat het hele kraantje afgedrukt in zijn voetje. Een diepe plek die al 2 dagen op zijn tere huidje aan t prikken was. 

 Donderdag 1 maart kwam de arts s’avonds  langs en vertelde dat de 3 kweken positief waren (dus shit bacterie waren niet weg) je kan dan nog dagen doorgaan met antibiotica maar die drain word daar niet schoon van! 

Vrijdag 2 maart hebben ze hem spoed op programma gezet en is hij om 8.00 geholpen met verwijderen van zijn bovenste deel drain. Weer een operatie.. vreselijk! 

Nooit wen je er aan, zon kleine man met al die toeters en bellen afschuwelijk! 

Weer lagen we op de uitslaap kamer en werden we al herkend. Was ivy er alweer. Vreselijk. Maar mochten wel mooie diploma’s voor ivy meenemen wat was hij supppper sterk! 

Antibiotica werd weer doorgestart en er moeten nu weer 3 negatieve testen zijn. 13 maart kregen we het geweldig bericht dar ivy “schoon” was en dat hij voor de 5de x laatste keer geopereerd word en krijgt hij een gehele nieuwe drain door zijn gehele lijf. 

Hij zou 14 maart worden geopereerd om 8.00 als eerste op de lijst maar kwam

Spoed tussen door. Dit betekende wachten.. wachten.. zonder eten! Wij snappen dit maar een baby niet. Rondje wandelen met hem ging niet want hij had die zak aan zn bed hangen en konden niet weg. Ivy hield zich gelukkig heel sterk. Rond 11.00 werd ivy geopereerd. We mochten naar hem toe.. hij was er heel slecht aan toe. 3 hoofdoperaties in 3 weken is niet niks. Hij was nog maar 5 maanden oud. 

Hij had een onwijs dikke arm ze hadden zn infuus verkeerd geprikt en het vocht was onder zn armpje gelopen! Voelde me onwijs reddeloos. Sla me aub helemaal in elkaar, neem alles van me af maar doe dit niet je kind aan! Kon der niet in.. we hebben hem tegen ons gehouden. En uren gezeten. Hij had onwijs veel pijn. Kreunde en had t zwaar.. 

we gingen rond 20.00 naar boven eindelijk ging het beter met ivy. Me ouders en zus waren er voor ons en schrokken ontzettend van ivy. Hij was er slecht aan toe na die zware operatie. 

De volgde dag ging het al stukken beter gelukkig.. 

we moest nog 2 dagen blijven kijken of alles goed liep en zijn lijf goed genoeg was om naar huis te kunnen. Vrijdag 16 maart mochten we naar huis! We waren zo blij.. ivy 5 maanden oud en mochten nu eindelijk van hem gaan genieten 💙

Maandag bevallen en volgende dag liep ik al door AMC heen en weren.. geen moment Rust! Echt een horror film!

De dingen die we hebben meegemaakt, gehoord, verdriet, gelachen! Alles.. 

we hebben ook onwijs genoten van ivy, wat werden we goed geholpen door de dames van Neo afdeling. Zo lief en maakte ons zo ontzettend trots als ouders. Lekker gebadderd met ivy, gewandeld door het ziekenhuis (heb t hele ziekenhuis gezien) de heerlijke tosti’s op afdeling 8 bij de kok, we hadden geen keus we moesten er wat van maken met zn allen! 

Hoe het kan gebeuren? Ivy is te vroeg geboren? Zwak bloedvat in z’n hoofdje? Vacuüm pomp bij bevalling? Genetische bloedvat verwijding? We weten het niet. Alles is nagekeken en onderzocht maar het komt nu op dikke pech! 

Wat we wel weten is dat ivy de meest sterke beer van de hele wereld is, wat heeft hij gevochten, want hij heeft zeker 3keer door het oog van de naald gekeken. Maar wat zijn we blij dat hij vandaag en voor altijd bij ons is! En 1 ding van buiten zal niemand dit zomaar zien want deze horror film deel je niet zomaar met iedereen. Van buiten lijkt altijd alles ideaal en geweldig! Maar zo zie je maar dat is het niet! T is een hele nare ervaring geweest en onze zorg zal er altijd zijn voor ivy met een drain in zijn hoofdje. Die kan zich afzetten uit zn lichaam, ontstekingen, desfunctioneren. Dus als hij hoge koorts heeft moeten we alles heel goed in de gaten houden op kdv, oppas, familie weten ze ervan en zijn altijd heel zorgzaam en alert bij Ivy. Ons geeft dat ook stukje rust. En vertrouwen hebben, soms lukt dit soms niet maar heeft tijd nodig. 

Door de komst van Ella werd ik ook gelukkig op werkgebied

Het was de dag van mijn 31e verjaardag dat ik positief testte. Mijn vriend kwam thuis en keek mij wat onwerkelijk aan. Huh, betekent dit dat we nu al…..Jup, dat betekent het inderdaad. We waren net twee maanden bezig en ik was al zwanger, een enorme luxe maar ook heel onwerkelijk.

Op het moment dat ik zwanger werd, werkte ik al 5 jaar bij hetzelfde bedrijf als bouwkundig adviseur. Een stressvolle baan, waar ik eigenlijk nooit met plezier naartoe ging. We waren net voordat ik zwanger werd 5 weken op vakantie geweest. Een lange reis door Amerika, en dat was niet zonder reden. Ik moest er even uit, even loskomen van mijn werk en alle stress die ik daardoor voelde.

Ik vertelde zo’n beetje gelijk op mijn werk dat ik zwanger was. Mijn baas feliciteerde mij en we gingen over tot de orde van de dag. Ik werkte ondanks wat kleine zwangerschapskwaaltjes gewoon door tijdens mijn zwangerschap. Ik was wel ontzettend moe. Al jaren liep ik op mijn werk op mijn tandvlees en dus keek ik erg uit naar mijn verlof.

Mijn zwangerschap verliep zonder problemen.

Het onwerkelijke gevoel, van dat kindje dat in mij groeide, dat bleef. Waar je meestal hoort en leest van andere aanstaande moeders dat ze gelijk al een enorme band voelen met hun ongeboren kindje en genieten van elk trapje, ervaarde ik mijn zwangerschap helemaal niet zo. Ik vond het alleen maar heel onwerkelijk dat er een klein mensje in mij groeide. Onze dochter was bovendien een drukke buikbaby die mijn ribben regelmatig hard wist te raken. Auw!

Ik maakte mezelf daar niet echt druk over en dacht dat mijn gevoel wel zou veranderen als ik eenmaal zou zijn bevallen, maar dat gebeurde niet. Na een zwangerschap van bijna 42 weken en een bevalling van ruim 24 uur werd ze op mijn buik werd gelegd. Een flinke dame van 4400 gram, roze en mollig. Score 10!

Natuurlijk was ik blij, maar de opluchting overheerste. Ik weet nog goed dat ik alleen maar hardop bleef herhalen hoe blij ik was dat het erop zat. Nadat ik wat was bekomen, voorzien van hechtingen, had gedoucht en gegeten mochten we s ’middags al naar huis. Met dat nieuwe mensje, onze kerngezonde dochter, in de Maxi-Cosi.

De eerste uren sliep dochterlief vooral, compleet uitgeput van de beproeving. Die bevalling was voor mij niet leuk, maar voor een kind is het ook niet niks om je door zo’n nauw geboortekanaal te wurmen.  Ze sliep bij mij, bij papa, bij opa en oma. Ik was vooral nog bezig met het verwerken van wat mij zojuist allemaal was overkomen en gaf onze dochter zonder problemen af aan de opa’s en oma’s. Na een drukke dag was het tijd om te gaan slapen.

In die eerste nacht werden we pas echt ouders.

Onze dochter begon met huilen en stopte niet meer. Borst, luier, boertje, borst, luier, boertje. De hele nacht. We probeerde alles wat we wisten, niets hielp. Het machteloze gevoel, dat je dan hebt als ouders, is onbeschrijfelijk en totaal nieuw voor ons.

Na een nacht zonder slaap stond om 8.00 onze reddende engel op de stoep. De kraamverzorgster Rita, wat een topvrouw. Eerlijk gezegd had ik het zonder haar allemaal niet gered. Ik vertelde in tranen over onze nacht. Ze luisterde, observeerde en zag wat er scheelde. Ik had nauwelijks melk, mijn kind had honger. Ik geloof niet dat ik mezelf ooit schuldiger heb gevoeld.

Na een lekkere fles melk was mijn dochter weer net zo tevreden als hoe we haar uit het ziekenhuis hadden meegenomen. In haar kleine nestje lag ze naast mij in ons grote bed. Een klein neusje, prachtig rond toetje en mooie donkere haartjes. Op dat moment viel het kwartje, dit is mijn dochter. Wat is ze mooi en lief. Ze hoort bij mij en ik zal voor altijd haar mama zijn.

Dat was het moment dat de mama in mij werd geboren.

Ik had toen nog geen idee over wat zij allemaal voor mij zou gaan betekenen in dat eerste jaar.

Tijdens mijn verlof stortte ik mezelf vol overgave in het nog nieuwe moederschap. Dat was ook wel nodig want onze dochter had zoals wel meer baby’s enorm last van verborgen reflux en darmkrampjes. Slapen deed ze overdag weinig en als ze het wel deed, dan alleen op haar buik liggend bovenop mij. De rest van de tijd liep ik tussen de voedingen rond met een huilend baby-tje. Gelukkig sliep ze s ’nachts heel goed. Dat was onze redding.

Aan mijn werk dacht ik in die maanden nauwelijks, echt heerlijk!

Tot mijn verlof was afgelopen. Het onvermijdelijke was daar en ik moest weer terug naar mijn werk. Onze dochter zou twee dagen in de week naar het kinderdagverblijf gaan en een dag per week kwam oma oppassen. Voor de rest van mijn 36-uurige contract zette ik ouderschapsverlofuren in.

Na een kort afscheid op het kinderdagverblijf stapte ik met een knoop in mijn maag in de auto naar kantoor. Ik weet nog goed hoe ik die eerste ochtend het kantoor binnenliep alsof ik nooit was weggeweest. Alles was nog precies hetzelfde, helaas.

Mijn werksituatie was voor mijn zwangerschap al allesbehalve ideaal. Het werk dat ik deed vond ik helemaal niet leuk, maar dat was het ergste nog niet. Dat was de werksfeer.

Mijn baas.

Ik noem hem geen werkgever want het was echt een baas. Een man met twee gezichten. Naar de buitenwereld toe joviaal, een gangmaker en graag gezien persoon, voor mij en mijn collega’s was hij, en dan zeg ik het subtiel, nogal moeilijk. Het bedrijf waar ik werkte was klein. Vooral vlak voor ik wegging bestond het enkel nog uit hem, een secretaresse, twee zzp’ers en ik. Collega’s zag ik in die jaren komen en gaan.

Ik zat vaak dagenlang alleen op kantoor. Ik probeerde er tevergeefs alles aan te doen om mijn werk te perfectioneren, geen fouten te maken om zo een confrontatie met mijn baas te voorkomen. Dat lukte natuurlijk niet. Iedereen maakt fouten of vergeet wel eens een leesteken in een rapport van 15 pagina’s. Bijna wekelijks zat ik huilend tegenover hem aan zijn bureau, waar ik moest luisteren naar zijn kleinerende opmerkingen. Destijds voelde ik mezelf vooral slachtoffer en totaal machteloos, nu weet ik dat ik zelf ook een aandeel had. Ik liet het al die jaren allemaal gebeuren. 

Toch bleef ik

Ik zat vast in mijn eigen overtuiging dat ik niet weg kon gaan. Ik had een goed betaalde belangrijke baan, met een vast contract in crisistijd. Ik moest niet klagen. Ook zag ik ergens het beeld van een kartonnen doos onder een brug helder voor me, niet erg aantrekkelijk. Daarnaast voelde ik mezelf enorm verantwoordelijk voor mijn projecten en het succes van het bedrijf. Alsof het mijn eigen bedrijf was. 

Nu weet ik dat ik toen vooral bang was. Bang voor die kartonnen doos, bang voor verandering, bang dat ik een foute keuze zou maken. Niet zo vreemd, want ik had geen idee wat ik zelf eigenlijk wilde doen en waar ik goed in was.

Dus bleef ik, ook na mijn verlof.

Pas toen ik op een sombere dinsdagochtend huilend in de auto zat, op weg naar mijn werk, veranderde er iets.

Ik reed de oprit van de snelweg op en ineens dacht ik: als ik nu mijn auto in de vangrail parkeer, dan hoef ik in ieder geval niet naar mijn werk. Een ongeluk zou voelen als een opluchting. Belachelijk natuurlijk en gelukkig bleef die gedachte maar even. Ik realiseerde me dat dit echt nergens op sloeg. Ik ben meer dan de slaaf van mijn baas, ik ben meer dan die rotbaan. Ik ben moeder.

Dit was niet wat ik mijn dochter wilde meegeven.

Ik besefte mezelf ineens dat ik een rolmodel was geworden voor onze dochter. Ze zag een moeder thuiskomen die gefrustreerd, verdrietig en moe was. Dan geef je maar een boodschap: werken is stom en je wordt er moe en chagrijnig van. Totaal niet wat ik haar wilde meegeven.

Het moest klaar zijn. Ik moest veranderen. Als ik het niet voor mezelf kon doen, dan toch zeker wel voor haar! Na die ene dinsdagochtend besloot ik dat het anders moest, alleen hoe?

Het voelde heel eenzaam om zo te worstelen met mezelf. Aan de ene kant had ik geen idee wat ik wilde en nul vertrouwen in waar ik goed in was, aan de andere kant wist ik een ding wel: ik moest weg waar ik zat. Alleen zou dat mij echt niet lukken. Ik had hulp nodig en via een studiegenoot kwam ik in contact met een loopbaancoach. Ik maakt een concept e-mail en, liet die vervolgens twee weken in concept in mijn mailbox staan.

Pas na een korte vakantie met zijn tweeën naar New York, waar ik door alle stress totaal niet van had genoten, klikte ik de e-mail aan en drukte op verzenden.

Ik was zo opgelucht dat ik het eindelijk niet meer alleen hoefde te doen.

In een coachtraject van een half jaar, stop ik met die vreselijke baan, ontdek wie ik zelf ben en wat ik wil en zet een nieuwe stap in mijn loopbaan. Dat schrijf ik nu zo even op, alsof het mij geen enkele moeite meer kostte, maar dat is natuurlijk onzin. Het weggaan bij mijn oude baas was een zware emotionele strijd en natuurlijk twijfelde ik toen ik op het punt stond om te kiezen voor mijn opleiding tot coach. Gedachten als kan ik dat wel en zitten ze wel op mij te wachten spookte echt nog wel door mijn hoofd, maar ze hadden mij niet langer meer onder controle.

Ik voelde aan alles dat dit was wat ik wilde, dat ik daar op dat moment gelukkig van zou worden. Het was de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Het voelde alsof ik voor het eerst echt voor mezelf kon kiezen.  Nu werk ik alweer een paar jaar met plezier als zelfstandig coach en help ik andere moeders die op zoek zijn naar werkgeluk en meer balans in hun leven.

Werk dat mij ontzettend veel voldoening geeft en, bijkomend voordeel, zonder schreeuwende baas. Het voelt als een heel ander leven. Waarin ik er helemaal kan zijn als moeder en het werk kan doen waar ik gelukkig van word. Een leven waarin ik steeds weer opnieuw mag kiezen voor wat bij mij past.  Allemaal dankzij onze prachtige dochter Ella!

 

 

LINDSEY

 

Bevallingsverhaal: ik durfde het aan, een vaginale stuitbevalling

Ondanks dat mijn moeder alle drie haar kinderen in stuitligging heeft gekregen had ik hier nooit zo bij stil gestaan. Tot het moment dat ik zelf zwanger werd van mijn eerste kindje, een dochter.

Al vroeg in de zwangerschap bleek mijn dochter in stuit te liggen. De verloskundige gaf aan dat dit bij deze termijn nog vaak voorkomt en dat kinderen bijna altijd vanzelf nog draaien.

Toen ons kindje met 34 weken nog niet gedraaid was besloot ik moxa therapie een kans te geven. Dit is een vorm van acupunctuur waarbij een soort wierrookstaaf gemaakt van bijvoetskruid bewogen wordt boven je kleine teen. De baby zou hierdoor gestimuleerd worden om te bewegen en zo hopelijk te draaien naar hoofdligging. Onder het mom van baat het niet dan schaadt het niet begon ik hier vol goede moed aan. Deze behandeling is geheel pijnloos en is thuis zelf uit te voeren zonder risico´s.

Toen na alle volgende echo´s bleek dat ons meisje niet van plan was om te gaan draaien werden we met 36 weken zwangerschap doorverwezen naar het ziekenhuis voor een gesprek met de gynaecoloog over het uitvoeren van een uitwendige versie.

Met een uitwendige versie kan een kind dat in stuit ligt gekeerd worden tot een hoofdligging. Dit heeft voor zowel een keizersnede als voor een vaginale bevalling altijd de minste risico´s waardoor een draaipoging altijd wordt aangeraden bij een stuitligging. De kans op slagen is gemiddeld 65% en uit onderzoek blijkt een uitwendige versie geen verhoogd risico op complicaties te geven.

Na het aanhoren van deze tekst kon ik niet anders dan instemmen met deze uitwendige versie.

En hoewel dit voor iedereen anders zal zijn vond ik de draaipoging echt een verschrikking. Een gynaecoloog en een klinisch verloskundige probeerde de baby van buitenaf te draaien door deze uit mijn bekken te wippen en zo te draaien. Al vrij snel bleek mijn meisje hartstikke vast te zitten en gaf de gynaecoloog aan dat de uitwendige versie niet zou gaan lukken. Na een half uur aan het CTG om te kijken of de baby het allemaal nog goed deed mocht ik naar huis met een stapel folders over de keuzes die je hebt voor een bevalling van een kind in stuit. De kans dat mijn meisje nog zou draaien was nihil, aldus de verloskundige. .

Ondanks dat in mijn omgeving iedereen er vanuit ging dat ik een keizersnede zou kiezen heb ik deze optie geen moment in overweging genomen. Uiteraard zou ik instemmen met een keizersnede als de gynaecoloog dit nodig achtte, maar het liefst wilde ik vaginaal bevallen. Gelukkig is mijn ziekenhuis ook een voorstander van vaginale bevallingen, tenzij medisch noodzakelijk en stonden ze geheel achter mijn keuze. Wel moest ik aan enkele voorwaarden voldoen om vaginaal te mogen bevallen. Zo mocht de baby niet te groot zijn, moest het kindje met beide benen gestrekt naar boven liggen, mocht het kindje niet dwars in de buik liggen en bovenal moest ik er zelf vertrouwen in hebben. Gelukkig bleek ik na enkele echo´s en onderzoeken aan alle eisen te voldoen en mocht ik thuis afwachten tot de bevalling zich zou aandienen.

Helaas diende de bevalling zich niet aan waardoor ik de 40 weken zwangerschap aantikte en ik onder controle van het ziekenhuis kwam te staan. Omdat de ontsluiting bij een stuitbevalling voorspoedig moet verlopen wilde het ziekenhuis liever niet inleiden en werd ervoor gekozen om af te wachten. Met de controle met 41 weken bleek uit de CTG helaas dat we niet verder mochten afwachten omdat ons dochtertje het niet meer goed leek te hebben in de buik. Wel mocht ik nog steeds vaginaal bevallen en de afspraak voor de inleiding werd gemaakt voor de volgende dag.

Na een feestmaal bij mijn ouders thuis en een heerlijk nachtje slapen stonden we de volgende ochtend om 07.00 uur op de stoep bij het ziekenhuis. Er werd een ballonnetje in mijn baarmoeder gebracht en na 12 tot 24 uur zou deze er vanzelf uitvallen. Toen wij 2 uur later ons 10e potje yahtzee aan het doen waren in de kantine van het ziekenhuis, voelde ik opeens dat het ballonnetje eruit viel. Na controle bleek ik inderdaad de vereiste 3 cm ontsluiting te hebben maar helaas kon de rest van de inleiding pas de dag erna plaatsvinden en mocht ik ook niet naar huis waardoor er toch nog vele potjes yahtzee in het ziekenhuis volgde…

De volgende morgen werd om 08.00 het infuus met weeën opwekkers gestart en na een snelle bevalling met een flinke weeënstorm werd na 5 uur onze mooie dochter geboren. Ik kijk erg positief terug op de bevalling. De ontsluiting vorderde goed, de weeën waren heftig en volgde elkaar snel op, maar dankzij de verpleegster en mijn man kon ik me hier doorheen slaan. Ik vertrouwde volledig op mijn eigen lichaam en rekende erop dat wanneer er ook maar iets zou gebeuren wat nadelig zou kunnen zijn voor de baby de gynaecoloog zou ingrijpen. Het beleid van de dienstdoende gynacoloog was dat bij een stuitbevalling er preventief ingeknipt zou worden. Dit om er zeker van te zijn dat de baby snel uitgedreven zou worden, omdat de billen eerst komen en het hoofd als laatst het lichaam verlaat. Ook vond de gynacoloog het noodzakelijk dat ik tijdens het persen mijn benen in beugels zou plaatsen zodat hij goed zicht had op de geboorte en indien nodig tijdig kon ingrijpen. Op het moment zelf heb ik dit als prima ervaren, omdat ik geen onnodig risico wilde lopen op complicaties tijdens de bevalling.

Helaas kwam mijn placenta er niet vanzelf uit waardoor ik uiteindelijk toch nog in de operatiekamer eindigde om deze manueel te laten verwijderen. Ik zat zo op mijn roze wolk dat zelfs dit me niet meer van mijn stuk kon brengen.

Na een nachtje in het ziekenhuis mochten we na controle van de kinderarts naar huis waar we heerlijk van elkaar konden gaan genieten. Met dank aan onze lieve familie, vrienden en geweldige kraamhulp waren we snel gewend aan onze nieuwe rol als ouders.

Als een kind in het laatste trimester van de zwangerschap in stuit heeft gelegen wordt er standaard een controle van de heupen gemaakt met 3 maanden. Deze echo was met 3 maanden goed maar helaas bleek met 8 maanden dat mijn dochter toch heupdysplasie had waarvoor ze een spreidbroekje kreeg. Gelukkig mocht deze na 12 weken alweer af en hebben we verder geen nadelige gevolgen van de stuitligging en bevalling ondervonden. Ik kijk dan ook met positieve gevoelens terug op de zwangerschap en de bevalling.

Toen mijn dochter net 1 jaar was geboren raakte ik opnieuw zwanger. Vanaf het begin voelde ik dat dit weer een stuitkindje zou gaan worden. En ja hoor, vanaf de allereerste echo bleek ook deze baby in stuit te liggen. Ondanks dat het volgens de gynacoloog niet erfelijk is, geloof ik er niet in dat het toeval is dat mijn moeder alle drie haar kinderen in stuit heeft gekregen en ik voor de tweede keer een stuitligging had.

Ook deze zwangerschap verliep weer voorspoedig. Ik had geen kwaaltjes en voelde me net als in mijn eerste zwangerschap erg goed. Voor de zekerheid heb ik ook weer moxa therapie geprobeerd, maar dit zorgde er wederom niet voor dat onze zoon zich omdraaide

Toen ik met 36 weken met zwangerschapsverlof ging kwam weer de doorverwijzing naar het ziekenhuis voor de uitwendige versie. Ditmaal twijfelde ik of ik dit wel wilde. De draaipoging bij mijn eerste zwangerschap vond ik erg vervelend en had ook niet het gewenste effect, waardoor ik hier in eerste instantie niet positief tegenover stond. Uiteindelijk besloot ik toch weer een draaipoging te laten doen, maar net als de eerste keer vond ik dit erg pijnlijk en draaide ook deze baby niet meer.

Gelukkig mocht ik ook ditmaal vaginaal bevallen en omdat mijn eerste bevalling me niet tegengevallen was keek ik er niet tegenop. In tegenstelling tot mijn omgeving heb ik me ook nooit veel zorgen gemaakt om eventuele risico´s. Juist bij een stuitbevalling is er zoveel controle tijdens je bevalling van de verloskundige en een gynaecoloog dat er laagdrempelig wordt ingegrepen als zich complicaties voordoen.

Ook deze baby liet op zich wachten en toen ik met 41 weken lichte krampjes kreeg en naar het ziekenhuis ging voor een CTG mocht ik blijven om te kijken of de bevalling zou doorzetten. Helaas bleek na een nacht heerlijk geslapen te hebben dat de weeën gestopt waren en werd ik voorbereid om weer naar huis te gaan om daar verder af te wachten. Tot ieders verbazing bleek ik bij controle al 5 cm ontsluiting te hebben waardoor ik niet meer naar huis mocht en ik weeopwekkers kreeg om de bevalling op te wekken. Na ruim 3 uur met heftige weeën werd onze prachtige zoon geboren. Bij deze gynaecoloog mocht ik op handen en knieën bevallen. Omdat het mijn tweede bevalling was werd ik ook niet preventief ingeknipt, wat vooral in het herstel erg prettig was.

Ook dit keer kijk ik erg positief terug op mijn bevalling al kwam wederom mijn placenta dit keer niet vanzelf waardoor deze net als bij mijn eerste bevalling manueel verwijderd moest worden in de operatiekamer. Maar dit mocht de pret niet drukken want we waren weer ouders geworden van een gezond kindje en we waren weer dolgelukkig!

We genieten elke dag van ons mooie gezin. Ik weet niet of er ooit een derde kindje mag komen, maar als dit zo is dan ga ik er stiekem vanuit dat dit weer een stuitliggertje zal zijn….

+ Meer berichten