Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Mijn Verhaal

Zo knap hoe deze mama adequaat kan handelen, binnen een afschuwelijke situatie!

Het is maandag ochtend 11 februari, gewoon een ochtend zoals vele ochtenden. Ik ben aan het werk en heb expres onze zoon thuis gehouden omdat hij niet zo lekker is. Normaal gaat hij altijd op maandag naar opa en oma toe, ik ben gastouder en op maandag is het altijd erg druk.  We zijn die nacht al naar de huisartsenpost geweest met onze zoon omdat hij benauwd was, dat is hij wel vaker daar heb ik ook al weleens over geschreven. We kwamen om 07.30 thuis van de huisartsenpost en we werden naar huis gestuurd met dat het allemaal wel mee viel, ik heb onze zoon daarom ook lekker op bed gelegd want door heel de nacht wakke te zijn geweest was hij ontzettend moe.

Om half 10 ga ik even bij hem kijken, gewoon eigenlijk om even te kijken hoe het met hem gaat. Doe ik eigenlijk nooit zo met een ochtend slaapje maar nu toch maar gedaan.. Toen ik binnenkwam in de kamer storten mijn wereld onder mijn voeten vandaan. Daar lag ons lieve ventje, stil dood stil. Helemaal blauw, nee geen blauwe lipjes maar echt geheel blauw. Ik pakte hem natuurlijk meteen op om hem wakker te maken maar hij werd niet wakker. Hij was warm maar ademde niet. Niet even 10 seconde niet maar voor zeker die tijd dat ik in zijn kamer stond niet. Even wilde ik alles aan elkaar gillen en alleen maar huilen maar iets in mij draaide 180 graden om en ik begon met handelen.

Ik heb hem gecontroleerd op slijm in zijn mondje, vervolgens ben ik hem gaan beademen. Iets wat ik nooit hoopte te doen, een werkelijke nachtmerrie daar kwamen wij als gezin in terecht. Na een aantal beademingen reageerde hij nog niet, ik zoek mijn telefoon om 112 te bellen maar shit die ligt nog beneneden. Dan maar op eigen gedachten ( EHBO voor kinderen in de pocket) ik wil Xam zijn broekje uit doen en zijn rompertje omhoog doen om hem te gaan reanimeren. Mijn vingers raken zijn borst al aan en toen keek onze lieve schat mij ineens aan. Paniek in zijn oogjes dat was alles wat ik zag. Ik tilde hem op en wreef flink over zijn rug. Gelukkig daar was hij weer. Nog niet bij bewust zijn merk ik maar hij ademend. Ik ben als een gek naar beneden gerend en heb 112 gebeld. Jeetje dat duurde voor mijn gevoel uren voordat er iemand kwam. Ondertussen zaten mijn gastkinderen beneden te spelen en hadden gelukkig niets door. De ambulance arriveerde en hij werd meteen uit mijn armen genomen. Alle toeters en bellen werken aan hem gemonteerd. Langzaam kwam hij weer bij kennis en begon te huilen. Wauw ventje daar ben je weer. Alles bij elkaar heeft zeker een half uur geduurd. Ik kan je vertellen dat ik afscheid aan het nemen was in tussentijd van hem, alle mooie gedachten van hem schoten door mijn hoofd. 

Terwijl de ambulance onderweg was vertelde ik de gastkinderen dat er een ambulance kwam omdat Xam een beetje ziek was. Er was niks aan de hand, ze moesten alleen even kijken en hun papa en of mama kwam ze halen. Wat fijn was is dat de kinderen een key-koord kregen van de broeders. Heel fijn dat zij meedachten. In tussentijd dat de ambulance broers met onze zoon bezig waren heb ik alle ouders bij kennis gebracht en mijn achterwacht opgebeld zodat ik met Xam mee kon naar het ziekenhuis.

Eenmaal in het ziekenhuis was ons mannetje weer helemaal zichzelf, zo raar is dat!

Het leek wel of ik gelogen had maar nee dat was echt niet hoor. En gelukkig wisten de artsen dat ook wel. Hij werd een nachtje ter observatie gehouden en er werden kweken afgenomen voor het RS virus. Dat was het uiteindelijk niet en de volgende dag konden we veilig naar huis.

Die zelfde week op woensdag middag vond ik hem weer blauw in bed, wel bij bewust zijn en ademhaling gelukkig. Ik heb meteen de kinderafdeling gebeld om te zeggen dat ik weer terug kwam met hem, uiteindelijk heeft hij daar een tijdje gelegen en heeft onze zoon 3 verschillende puffers thuis. En antibiotica tot en met minstens april. 

Ik heb weer heel veel grijze haren erbij kan ik jullie wel vertellen, hopelijk hoef ik dit nooit meer mee te maken met onze lieverd. Maar helaas is dat niet uitgesloten bij artsen. Voor nu gaat alles weer rustig aan. Weer extra bezorgd maar dat moet tijd hebben. Hij rent weer vrolijk rond onze lieve schat.

 

 

JONY

 

Met 38 weken werd ik opgenomen met zwangerschapsvergiftiging, het escaleerde snel … DEEL I

38 weken en 1 dag zwanger, 18:50 uur 

Ik lag op de bank en werd gebeld door mijn verloskundige. Omdat ik voor het weekend een te hoge bloeddruk had wilde zij deze nog een keer controleren. Ze vertrouwde het zelf niet helemaal omdat ik al een tijdje een hoge bloeddruk had. Ze had mij vrijdag naar huis gestuurd met een onder druk van 95 en ik kreeg het advies om rustig aan te doen. Dit deed ik ook. Ik was ontzettend moe. 

Dit begon allemaal rond de 28ste week van mijn zwangerschap. Toen wisten wij ook door middel van een groei echo dat ons kindje erg klein was, onder het gemiddelde. elke week kregen wij een echo om te zien hoe onze kleine frummel het maakte. Gelukkig was dit elke keer goed maar hij was gewoon aan de kleine kant. 

Rond de 34 weken begon mijn bloeddruk op te spelen en sommige dagen voelde ik mij daardoor erg slecht en onzeker maar vooral erg moe.

Zo ook die vrijdag, toen ik op controle ging , ik had weer een te hoge bloeddruk en omdat de verloskundige er zelf geen fijn gevoel bij had moest ik maandag meteen terug komen om deze nog eens te meten, 

Zo gezegd zo gedaan. 

Maandag avond 19:15 stond ik bij de praktijk, shit een onderdruk van 98 . Ik werk zelf als verzorgende IG in de ouderenzorg dus ik wist zelf dat dit niet best was. 

Ik moest naar ziekenhuis Langedijk in Breda om daar wat dingen te laten controleren. 

Maandag avond 21:00 kwam ik aan in het ziekenhuis samen met mijn man en mijn moeder. 

in het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd, er werd bloed geprikt en urine gecontroleerd. 

Mijn bloed was toen nog goed maar ik had duidelijk teveel eiwit verlies in me urine. 

Zwangerschap vergiftiging of tewel pre eclampsie vroeger gingen daar de moeders aan dood zei die gynaecoloog, Thanks man dat je me dit zo verteld en hoe nu verder dan? En de paniek sloeg wel toe bij ons. 

Ik mocht niet meer naar huis en zou dinsdag ochtend 2 okt ingeleid worden maar omdat ik al 38+1 zwanger was wilde hij kijken of ik al iets van ontsluiting had, ik ging daar stiekem best wel van uit, zou toch leuk zijn als hij zou zeggen mevr u heb al 3 cm maar er was niets Precies niets. Alleen een baby die heel laag lag, maar dat had ik zelf ook al wel gevoeld. 

Toen stond ik op en waarschijnlijk door het inwendige onderzoek is er iets gescheurd in mijn vliezen. Ik verloor dus ook vruchtwater. 

Hij vertelde me dat we een kamer krijgen en dat We morgen zouden gaan starten met weeën op wekkers  om de bevalling op gang te helpen. 

Deem en ik werden naar de bevallings kamer gebracht, ga ik hier dan bevallen dacht ik? 

Mijn moeder zou die avond naar huis gaan omdat ze morgen zouden gaan starten en ik haar graag bij de bevalling wilde hebben. Ik friste me wat op en op het punt dat me moeder eigenlijk naar huis wilde gaan begon ik mij steeds slechter te voelen, man wat had ik een stekende pijn boven in me buik (dit was dus dat band gevoel) 

Wist ik veel wat ik bij zoon bevalling moest voelen, het is ons eerste kindje, maar al snel wist ik wel dat dit niet goed was en wist ik ook dat mijn moeder niet meer naar huis mocht.

En toen op dat moment ging het allemaal heel snel mis. 

Mijn bloedplaatjes, nier en lever functies daalde en ik werd meteen aan verschillende infusen gelegd. 

Ik had een band gevoel en ontzettend veel pijn boven in me rug bij me schouder bladen, ging wazig zien en Ik wilde alleen maar dat die pijn heel snel minder werd. Mijn bloeddruk werd om de 10 min gemeten. Die zag er ook niet best uit, een bloeddruk van uiteindeljk 190/130

Uiteindelijk met medicatie kregen ze die in de nacht wel wat naar beneden maar niet zoals het zijn moest. 

We moesten wat proberen te slapen. Maar hoe dan? Ik voelde me zo slecht en kon alleen maar aan onze baby denken. Hij is al zo klein en dan nog alle medicatie die ik krijg…. sterk zijn! 

Zo als ik al vertelde werk ik als verzorgende IG in de ouderenzorg. Heb dus best wat ervaring in de zorg, ik riep ook het harst dat ze bij mij nooit aan moeten komen met een katheter of een ruggenprik, die mening had ik al voordat ik zwanger werd. Roep dat dus nooit hè, ik kreeg 3 x een katheter en een ruggenprik. Ik was hier zo doods bang voor, dit is mijn werk en zou dat nooit zelf willen. Maar ik had geen keus en liet het allemaal maar over mijn heen komen. 

Ja echt 3x gekatheteriseerd pff en het viel nog best mee ook! 

Dinsdag ochtend 2 okt

38+2 dagen zwanger 

De artsen waren in de nacht al gestart om de bevalling op te wekken, ik moest zo snel mogelijk bevallen. 

Ons kindje maakte het wonder boven wonder goed in mijn buik. Maar het moet allemaal niet heel lang meer gaan duren.

door de medicatie die ik kreeg moest hij na de bevalling dan ook meteen onderzocht worden en even in een coveuse, nou bij die gedachte brak ik. Ik wil hem bij me houden voor altijd. 

Je bent erg ziek vertelde ze en door de medicatie moet je kindje eerst onderzocht worden en moeten we kijken hoe hij het gaat doen buiten je buik. 

De artsen en verpleegkundige vertelde mij dat ik zieker was dan dat ze allemaal dachten,

Nja het zal wel ik wil gewoon zo snel mogelijk bevallen maar het duurde maar en het duurde maar. 

‘Uit de 20-wekenecho bleek ons meisje te klein’, mama Lisa heeft een naar voorgevoel DEEL I

Het was 17 september 2018 toen de zwangerschapstest ZWANGER aangaf. Dolblij waren we dat het ons nog een keer gegeven bleek te zijn. Ik was zwanger van ons tweede kindje. Samen met onze zoon Cas, gingen we een wandeling maken door het park. We moesten het nieuws ook even laten bezinken. Ik had namelijk net getekend voor een nieuwe baan en mijn man was ook op zoek naar wat anders. Ik zat daarnaast midden in de afronding van mijn scriptie. Toch tijdens die wandeling maakten we al volop prachtige toekomstplannen. We waren op dat moment al met zijn vieren. Ik kon mijn geluk niet op en zag het allemaal goed komen. Helaas heb ik dat gevoel alleen de eerste weken gehad! De eerste vijf weken was er niets aan de hand. Daarna kwamen de vermoeidheidsklachten en misselijkheid, maar het was allemaal te overzien. Op 4 november 2018 hadden we onze eerste echo. Alles zag er prima uit. Tot de 20 weken echo op Oudjaarsdag. Onze echoscopiste constateerde dat onze dame wel aan de kleine kant was. Het was nog niet zorgwekkend, maar ze stelde toch voor om even een check- up in een academisch ziekenhuis te laten doen. Alles zag er verder goed uit en toch was ze niet helemaal gerust. Dit mogelijk ook, omdat onze zoon een 9 ponder was en 56 cm bij zijn geboorte. Onder het mom van: ‘dan hebben we het maar getackelt’, gingen wij naar het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht voor een SEO op 9 januari 2019. Ze was inderdaad aan de kleine kant en kwam in de groeicurve net iets boven de onderste lijn uit. Hierbij werden er ook echodense darmen geconstateerd oftewel ‘witte darmen’. Bij de echo waren haar darmen net zo wit als haar bot. Dit hoort niet zo zijn. We zaten nog niet direct in de stress, want verder was immers alles goed (het hart en de hersenen was ik nog het meest bang voor, want dat kan levensbedreigend zijn). Toch wat gespannen zaten we te wachten op de gynaecoloog die ons zou vertellen wat deze ‘witte darmen’ voor gevolgen zouden kunnen hebben.

De couveuse waar jij in zit voelt zo ver weg, terwijl ik ‘m aanraak

Daar lig je dan, in een veel te grote couveuse. Je lijkt er nog kleiner in dan je al bent. Veel te klein, maar oh zo sterk. Ik ben er voor je denk ik, maar deze woorden maken me onzeker.

Ik ben er voor je bij de onderzoeken. Maar stiekem heb ik ook iemand nodig tijdens de hersenscans of de hartecho’s. Waar de tijd stil lijkt te staan als de artsen je aan het onderzoeken zijn. Wat waren deze momenten spannend.

Ik ben er voor je als je bang bent. Maar ik kan me zo goed voorstellen dat alles op dit moment beangstigend voor je is. Dat is het voor mij namelijk ook.

Ik ben er voor je als je pijn hebt. Maar ik moet zelf 5  dagen na je geboorte naar huis, dus ik kan niet iedere minuut meer bij je zijn. Wat als je pijn hebt als ik er net niet ben? Inmiddels is voor mij de couveuse tijd iets langer terug. het gaat zeer goed (gelukkig!). 

Ja, ik ben er voor je. Op de momenten dat ik in het ziekenhuis ben. Ik vertel je wat ik weet over wat je die dag gaat meemaken. Dag voor dag, dat is genoeg voor dat moment.

Ja, ik ben er voor je. Als ik zie dat je onrustig bent, dan stem ik af met de verpleging of de arts. Ook al is het midden in de nacht dan spring ik de auto en sta ik naast je couveuse.

Ja, ik ben er voor je. Tijdens het buidelen praat ik zachtjes heel veel tegen je. Dat ik zo trots op je ben. Wat we allemaal gaan doen als je thuis bent. Dat alles goed komt, ook al hebben we nog niet alle puzzelstukjes op tafel liggen. Hoop, vertrouwen en liefde dat geef ik je mee.

Ja, ik ben er voor je, ook als je mij niet ziet. Een geurdoekje, een knuffel, zachte kleertjes die met liefde zijn uitgekozen en alles wat ik je maar kan geven op dat moment.

Een traan liep over mijn wangen toen, ik ben er voor je maar voor mijn gevoel doe ik nog steeds te weinig. Een traan loopt over mijn wang, nu, want ik kon er niet altijd letterlijk voor je zijn. Besef is er achteraf wel, dat dit hoort bij een couveuseperiode, dat dit ‘normaal’ is. 

 

 

 

SIGI

Een zwangerschap in mijn eileider, het had mijn dood kunnen zijn

Valentijnsdag 2013, die vergeet ik niet zo snel meer…

Net 6 weekjes zwanger voor de eerste keer ging ik een weekendje weg met het vliegtuig. Zowel op de heen- als op de terugreis had ik een klein beetje bloedverlies… Doodeng vond ik het want ik had nog geen idee wat ‘normaal’ was maar gelukkig kon de verloskundige me geruststellen dat het hoogstwaarschijnlijk door de druk in de cabine was gekomen.

Helaas waren de zorgen maar even weg want kort daarna begon ik steeds vaker een beetje bloed te verliezen. Toen het bloeden een aantal dagen bleef aanhouden en er niets veranderde werd ik toch een beetje bang. De verloskundige bevestigde mijn angst: Hoogstwaarschijnlijk was dit de start van een miskraam…

Ik was ontzettend verdrietig, want gek genoeg hield ik al van dit frummeltje in mijn buik en nam het al mijn gedachtes in beslag. Het wachten duurde lang want ene dag bloedde ik meer dan de andere dag en sommige dagen bloedde ik helemaal niet. Bij een miskraam zou  het bloeden toch langzaam moeten toenemen? Het maakte me onzeker want wat zou er nu gaan gebeuren? Mijn emoties vlogen heen en weer tussen hoop en verdriet.

En toen was het 14 februari 2013. Valentijnsdag. Ik was toen ruim 8 weken zwanger:

Die ochtend werd ik wakker met een ontzettend zeurende pijn bij mijn blaas. Plassen ging amper en lopen ging nog lastiger, kreeg ik dan nu een miskraam? Het vreemde was alleen dat ik niet bloedde.

De verloskundige kwam meteen naar mijn huis nadat ik haar gebeld had. Ook zij vertrouwde het niet en na voorzichtig uitwendig onderzoek keek ze nog bezorgder: Ze zei me dat ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest…

Dat was een heel vreemd moment want niemand wist nog dat we zwanger waren, dat was een fijn geheimpje van mijn man en mij. Dus terwijl mijn moeder me in paniek naar het ziekenhuis reed vertelde ik haar dat ik zwanger was… Dat deed me pijn: Ik had het me toch heel anders voorgesteld om mijn moeder te vertellen dat ik zwanger was…

In het ziekenhuis kreeg ik meteen een echo. De gynaecoloog liet me zien waar de baarmoeder was: Daar zag ik een grote zwarte lege cirkel. Leeg dus.

Maar hoe dan? Ik was toch zwanger? En ik was – los van bloed – niets verloren dus waarom had ik dan zo’n pijn? Ik snapte er helemaal niets meer van.

Wat bleek: Ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mijn eileider was het thuis geworden van ons eerste wondertje. In plaats van zich in te nestelen in de baarmoeder, was het ingenesteld in de eileider en in principe houdt de eileider dat wel even vol, maar uiteindelijk gaat het groeien en is de ruimte van de eileider te klein en barst de eileider uit elkaar. Dus daar kwam mijn pijn vandaan!

Daarna ging alles heel snel: Ik mocht niet meer lopen of zitten, en er werd meteen een bed voor me gehaald. Want de kans dat de eileider nu zou barsten was erg groot en dat kon  dodelijk zijn… Het was een geluk bij een ongeluk dat ik door de pijn die dag geen eetlust had waardoor ik direct geopereerd kon worden.

Ik wist niet meer wat ik moest denken of voelen. Alles was mat, ik was zelfs niet bang voor de operatie terwijl ik me anders echt druk had gemaakt om de narcose. Het besef kwam langzaam: We waren dus nooit écht zwanger geweest, ons wonder had niet eens de kans gehad…

Gelukkig konden ze mijn eileider sparen en zou deze operatie geen invloed op onze kinderwens hebben. Het was gewoon echt domme pech…

De operatie was niet het zwaarste van het hele gebeuren maar wel de klap die we in een keer te verwerken kregen: We kregen geen kind én ik had dood kunnen zijn. Het bleef maar door mijn hoofd spoken: Als ik niet had gebeld en had afgewacht… was ik er dan niet meer geweest? Gelukkig zullen we het nooit weten!

En toen stonden we weer aan het begin (Ga terug naar start) en wilden we opnieuw proberen om zwanger te worden. De maanden gingen voorbij, maar geen zwangerschap. Ik werd er onzeker van: Was dit onze enige kans op een kindje geweest en kon ik niet zwanger worden? En wat als het dan eindelijk zou lukken, kon ik dan nog eens een buitenbaarmoederlijke zwangerschap krijgen?

Gelukkig werd het tegendeel bewezen en waren we na 15 maanden eindelijk zwanger, mijn lijf kon het dus wel! Helemaal blij met de test in mijn handen kon ik niet zijn, want de twijfels begonnen meteen.

De arts had me na de operatie op het hart gedrukt dat ik bij een volgende zwangerschap meteen een echo moest laten maken om te zien of het op de juiste plek zat. Dus met 5 weken had ik al een echo.

Daar zagen we dat mijn eileiders gelukkig leeg waren, maar mijn baarmoeder helaas ook… Er zat wel een laagje in de baarmoeder waaraan ze kon zien dat die wel klaar was voor een vruchtje, maar dat die niet was ingenesteld. De dag daarna begon mijn menstruatie.

Ruim een jaar hadden we gehoopt op een zwangerschap en nu werd het meteen weer afgenomen, wat een teleurstelling.

Dus toen stonden we weer aan het begin (Ga weer terug naar start) en probeerden we weer zwanger te worden. Deze keer was het gelukkig iets sneller raak, na 5 maanden al.

De test bleef heel vaag dus ik besloot 2 dagen later nog eens te testen, maar toen bleef de test negatief… huh? Dit maakte me ontzettend onzeker want bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zijn je HCG waardes ook niet zo hoog als bij een normale zwangerschap, dus ik dacht ‘daar gaan we weer’. De volgende dag begon ik te bloeden, maar om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten kreeg ik toch een echo: Hetzelfde verhaal als de laatste keer. We leken nu een nieuw probleem te hebben: zwanger worden lukte ons dus wel, alleen zwanger blijven niet.

Intussen leek het alsof iedereen om me heen zwanger werd. Ik gunde het iedereen echt wel, maar mezelf nog meer… Het maakte me ontzettend gefrustreerd.

Om in plaatjes te spreken: Het voelde alsof ik met mijn winkelwagentje in de rij bij de kassa stond en iedereen me glimlachend voorging. Ik wilde mijn wagentje in de rij duwen en schreeuwen dat ik eerst was. Ik was al aan het afrekenen! Nu ben ik aan de beurt!

Maar helaas zit de natuur niet zo in elkaar.

Na 3 maanden was ik weer zwanger, deze keer met een hele duidelijke test, wat fijn! Zou deze keer dan goed gaan? We kregen wederom met 5 weken een echo en ja hoor: Er zat niets op de eileiders en in de baarmoeder wel, er leek iets te gebeuren! Om er zeker van te zijn dat het goed zat mocht ik de week erna nog eens komen: Ja er was iets ingenesteld! Wat fijn!

Deze keer voelde me voor het eerst echt zwanger: pijnlijke borsten, misselijk en heel moe. Onze hoop groeide!

Inmiddels was ik 10 weken zwanger en kregen we onze eerste termijnecho, superspannend!

Helaas was daar weer een grote zwarte baarmoeder te zien met daarin een heel klein vruchtje… Het bleek dat het vruchtje vrij snel na de vorige echo was gestopt met groeien, alleen mijn lijf was verder gegaan met zwanger zijn.

Helaas wilde vruchtje niet uit zichzelf mijn lijf verlaten dus kreeg ik tabletten die de miskraam in gang zouden zetten. Na een paar uur begon het bloeden… Dag lief wonder, wat was je weer gewenst.

Daar waren we dan, voor de 5e keer terug naar start. Konden we überhaupt kinderen krijgen? Het maakte me bang en moedeloos. Wellicht dat een gynaecoloog mijn angsten weg kon nemen, maar die vertelde dat er niets was wat ze voor ons konden doen. Zwanger worden lukte ons namelijk zelf, alleen het zwanger blijven niet maar dat zagen ze wel vaker. Even volhouden, de kans dat de volgende keer wel zou lukken was 80%

Wat was dat nou voor onzinnig antwoord? 80%, wat hadden we daaraan? Ik liep inmiddels met mijn ziel onder mijn arm…

Na wat zoeken op het internet vond ik zelf hulp: in het LUMC bestond een onderzoek naar herhaalde miskramen en na een screening mochten we meedoen. De gynaecoloog hier was een wereld van verschil met de gynaecoloog in ons reguliere ziekenhuis: Want het eerste wat hij ons vroeg is hoe we hier mentaal mee omgingen, omdat het namelijk ontzettend zwaar was om mee te maken. Dat alleen al maakte dat ik me serieus genomen voelde, eindelijk! Wat een opluchting!

Ik kreeg wat bloedtesten en diverse echo’s maar er werd ‘helaas’ niets gevonden. De enige mogelijke oorzaak kon nog zijn dat mijn natuurlijke afweersysteem van de baarmoeder te streng was. Simpel gezegd zou het betekenen dat het alles was niet lichaamseigen was zou afstoten. En aangezien een spermacel niet uit mij komt, meteen afgestoten zou worden, Dat zou verklaren waarom we telkens rond dezelfde tijd een miskraam hadden. Dit was alleen niet te onderzoeken.

Maar terwijl we daar in behandeling waren werd ik zwanger, en op de 5 weken echo was inderdaad te zien dat er iets gebeurde en op de juiste plek!

De week erna kregen we weer een echo, hier zagen we eindelijk een hartje kloppen. Wow! En de weken erna kregen we 12 weken lang wekelijks een echo om het stipje langzaam te zien ontwikkelen naar een mini mensje. Iedere week ervaarden we telkens blijdschap en meteen een schaduw ‘zou het nog mis kunnen gaan?’

Het was ons nu zo vaak afgenomen dat ik bijna niet meer durfde te geloven dat het goed kon gaan. Maar het wonder geschiedde: Na een spannende zwangerschap van 39 weken en 3 dagen werd dan eindelijk ons wonder geboren: Lieke!

Het heeft een tijdje geduurd voor ik durfde te geloven dat het echt gebeurde, maar wat een geweldig wonder! Inmiddels is Lieke een eigenwijze peuter en sinds enkele weken ook een grote zus want een paar weken geleden hebben we nog een wonder mogen krijgen!

Deze keer wonderbaarlijk genoeg zonder miskramen vooraf, zou mijn lichaam het nu snappen?

We zullen het niet weten want ik ben compleet: Compleet gelukkig met mijn man en twee prachtige dochters.

Het doet me pijn om onze bizarre achtbaan op te schrijven, maar het is ook fijn om het pijnlijke hoofdstuk nu af te kunnen sluiten. Want het gekke is: terugkijkend op alles wat we hebben meegemaakt en wat we nu hebben: het was het helemaal waard…

 

 

 

NADINE

Jools werd geboren met 28 weken en 720 gram

Na enkele jaren werd onze droom eindelijk vervuld, we waren zwanger! Helaas had ik enkele weken later heel wat bloedverlies en werd me vijf weken platte rust voorgeschreven. We waren zo bang dat het mis zou gaan, maar de rust gaf ons kleine vruchtje toch de kans om zich mooi in te nestelen. Met 24 weken zwangerschap wilden we een tripje met z’n tweeën maken, voordat onze kleine meid ons leven voorgoed zou veranderen. Alvorens te vertrekken, moesten we even op controle bij de gynaecologe. Eenmaal daar merkte ze op dat ik verscheidene symptomen van zwangerschapsvergiftiging had en ze stuurde ons ter observatie naar het ziekenhuis, slechts voor 24 uur. Deze 24 uur werden echter een 4-tal weken… Vier weken vol onzekerheid, twijfel, verdriet maar vooral hoop! Want hoe zou ze het allemaal gaan doen als ze eenmaal daar was, zou ze ademen, zou ze zware of enge dingen op haar pad tegen komen en hoe zouden wij daar dan mee omgaan. Vier weken lang de spanning van hoelang ik haar nog bij mij mocht hebben, hoelang kon mijn lijf haar meer bieden dan de couveuse en artsen dat konden. Ons meisje groeide echt niet meer en toen haar hartslag tijdens een monitorsessie te lang te laag was, hebben de dokters besloten om haar ter wereld te brengen. We wisten twee dagen op voorhand dat de keizersnede op vrijdag de 13e zou doorgaan, verschrikkelijk vonden we dat, mijn lichaam begon met trillen en dat is pas gestopt twee dagen na haar geboorte. Wat een zenuwslopende dagen en uren en toen was het 13 januari, 11 uur.

Uiteindelijk is Jools om 11.59 geboren met 720 amgr. De dokters zeiden, terwijl ze haar haalden, dat ze zo fel trappelde en da ze ademde! Onmiddellijk werd ze meegenomen. De artsen hadden ons heel goed voorbereid op deze dag, wat er in welke volgorde zou gebeuren. Gelukkig mocht mijn vriend na enkele minuten bij onze dochter, dit was een goed teken! Ze had na een minuut een Apgar-score van 8 en na vijf minuten zelfs een 9! Jan mocht enkele foto’s nemen en liep steeds van het kleine lokaaltje waar de kinderartsen zich om Jools bekommerden naar me toe en terug om “verslag” uit te brengen. Hij wilde graag bij me blijven, maar ik stond erop dat hij Jools vergezelde tijdens haar transport naar de neonatologie. Ik heb haar zelf pas na zes enorm lange uren mogen zien. Op de foto’s leek ze zo perfect en helemaal niet zo klein. Wat was de shock groot toen ik haar dan in de couveuse zag liggen met het CPAP-maskertje op. Ik kon haar hoofdje en lijfje nauwelijks zien. Nooit van mijn leven had ik zo’n minimensje gezien. De dagen en weken die volgden waren bijzonder heftig. Het brak ons hart om wakker te worden zonder haar in mijn buik en in onze kamer. We voelden ons niet compleet. Terwijl we de plakkers op haar borst en de slangetjes in haar neus zagen, rolden de tranen over onze wangen. Konden we maar meer voor haar betekenen. Onze hoop hing af van een monitorscherm. Zoveel vragen: “Waarom moest ze dit ondergaan?”, “miste ze mijn lichaam?” en “ligt haar bedje wel lekker?”

Haar medische waarden bepaalden volledig onze dag

Zalig waren de momenten dat ze haar vingertjes om de onze krulde en dat we mochten buidelen. Urenlang deden we dat, ik overdag , papa ’s avonds. We voelden dat we ons steeds meer gingen hechten aan elkaar en we hoopten dat ze wist dat wanneer we haar teruglegden, dat we in ons hart steeds bij haar bleven. Hartverscheurend was het om haar ’s avonds welterusten te wensen, haar couveuse af te dekken en steeds het ziekenhuis alleen te moeten verlaten. De verpleging heeft ons steeds fantastisch bijgestaan en ook de psychologe op de neonatologie heeft ons meer vertrouwen gegeven, vertrouwen in ons sterke, dappere meisje, maar ook in onszelf. Onze familie en vrienden waren een enorme steun, ze kookten, deden ons huishouden en maakten kleine kleertjes voor Jools. Bij het bereiken van elke mijlpaal waren we, samen met de verpleging, door het dolle heen. De eerste keer zonder CPAP, het gewicht van1 kilogram, haar eerste zonder optiflow, de eerste keer aan de borst, haar eerste flesje, de eerste keer in bad, haar eerste keer in een warmtebedje en op naar de normale bedjesafdeling. Maar de allergrootste mijlpaal was na 67 dagen naar huis! Hier hadden we zo naar uit gekeken en toen het moment uiteindelijk daar was, waren we zo blij en tegelijkertijd ook zo zenuwachtig. Gaan we dit wel kunnen, zo zonder artsen en verpleegkundigen? We mochten naar huis met een waakmonitor. Tien weken hebben we deze gebruikt, deze bracht ons ergens toch rust en zekerheid. Ook zijn we onmiddellijk gestart met  fysio, ter stimulatie van haar spiertjes.

Wat is ze nu een vrolijk grietje van twee jaar oud. Al komen de emoties en herinneringen aan deze intense tijd nog regelmatig boven, haar schaterlach doet ons al het verdriet van de neo-periode weer zo vergeten. We zijn zo dankbaar dat we onze meid mogen zien opgroeien. Nooit de hoop opgeven mama’s en blijven geloven in de kleine vechtertjes is onze boodschap… Als zij zo sterk voor ons vechten, waarom zouden wij dan ons hoofd laten hangen? Hoe moeilijk de dagen ook waren, we hebben er steeds bewust voor gekozen om met positieve energie de couveuse te openen, we zijn ervan overtuigd dat Jools dit kon voelen en dat dit haar ook weer extra energie gaf. En onthoud: Het geluk zit daadwerkelijk in de kleine dingen. 

 

SIGI

 

Het verlies van ons meisje Nola

vrijdag 4 januari 2019

WAe zaten aan tafel, want het was etenstijd. Nola trapte normaal gesproken altijd tegen de tafel aan, maar die avond niet. Goh, dacht ik, die is vast lekker aan het slapen in mijn buik. We gingen ’s avonds nog even met z’n drietjes de deur uit. In de auto zei ik tegen Harm: “Ik heb Nola al eventjes niet meer gevoeld”. We dachten allebei ‘ze laat zo wel wat van zich horen’. Toen we weer thuis kwamen ging ik meteen op de bank liggen en proberen wat beweging in mijn buik te krijgen. Ik vroeg aan Harm en Milo: “Willen jullie het misschien eens even proberen?”. Milo vond het altijd leuk om aan mijn buik te zitten en het getrappel van zijn zusje te voelen. Maar ook deze keer kwam er geen beweging in mijn buik. Toen Milo op bed lag ben ik na een tijdje ook naar bed gegaan. Ik dacht, als ik nou echt in een stille donkere kamer lig dan laat ze zo wel wat van zich horen.

zaterdag 5 januari 2019

Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen met de gedachte dat ik om half één ‘s nachts wel wakker zou worden. Dit was altijd een vast momentje waarop ik uitgebreid kon genieten van haar bewegingen in mijn buik. Uiteindelijk maakte ik Harm wakker. Ik was erg bezorgd, aangezien er niks was gebeurd in mijn buik. Nola had zich niet stiekem verplaatst en ik had nog steeds geen beweging gevoeld. Harm zei: “We gaan nu de verloskundige bellen”. Zij schrok enorm van ons belletje, omdat ik vertelde dat Nola altijd lekker beweeglijk is. We hadden om acht uur ’s ochtends afgesproken op de praktijk en maakten Milo wakker.

Voordat we de deur uit gaan zei ik tegen Harm: “Het kan goed zijn dat we een crematie moeten gaan regelen”. Zijn ogen werden groot, hij schrok enorm. Vol spanning liepen we de deur uit, in de auto bleef het muisstil… We kwamen tegelijkertijd met de verloskundige aan bij de praktijk. De verloskundige ging gelijk met het echoapparaat kijken, en ja hoor. Het hartje van ons lieve kleine meisje was gestopt… Tranen rolden over onze wangen en onze wereld stond stil. Milo begreep er niet veel van. Tranen bij papa en mama, waarom?

Na een tijdje belden we huilend onze ouders op om het slechte nieuws te vertellen. Milo werd opgehaald door opa. Het arme manneke snapte er helemaal niks van. Mijn buik voelde niet fijn en was net een harde basketbal. Waarschijnlijk door de spanning en emoties. We gingen vervolgens met de verloskundige mee naar het ziekenhuis. Onderweg kwamen we een rouwstoet tegen en lag er een schaap op zijn rug. Erg toevallig, vind je niet? 

Ik doneer moedermelk aan andere mama’s

Mijn borstvoedingsavontuur begon op 27 mei 2016, ik besloot het een kans te geven want ik wilde het toch proberen.

Na een moeizame start, pijnlijke stuwing, het gevoel alsof er een piranha aan je tepel hang  en een fikse borstontsteking ging het ons steeds makkelijker af!

Mijn productie was hoog, eigenlijk best wel hoog! In een kolf beurt kolfde ik zo 300 tot 400ml. De melk die ik op werkdagen kolfde kreeg Jip de volgende werkdag en ik had standaard 1 a 2 voedingen “over” op een dag.

Mijn vriezer raakte steeds voller en ja aangezien ik deze niet alleen voor mijn melk bestemd was gooide ik ook wel eens wat weg.

Ik had zoveel dat ik niet wist wat ik er mee moest! Ik kolfde heel makkelijk en daarnaast voedde ik ook nog gewoon aan de borst.

Een vriendin attendeerde mij erop dat je ook melkdonor kon worden. Ik heb mij hier in ingelezen alleen vond ik het te bewerkelijk om voor prematuurtjes te gaan kolven.

Hier zaten zoveel eisen aan, dit zag ik naast mijn werk en moederschap niet zitten! Het uitkoken en alle regels die er aan vast zaten in combinatie met het ontdekken van het moederschap vond ik geen goede combinatie!

Mijn vriendin vertelde mij dat ik mij kon aanmelden via moedermelkdonor pagina’s op facebook.

Ik heb dit opgezocht en mij aangemeld als melkdonor, het is een besloten pagina waar je eerst een aantal vragen moet beantwoorden wil je toegelaten worden op de pagina.

Dit gaat voornamelijk over je levensstijl en gezondheid.

Ik werd al snel toegelaten, in eerste instantie vond ik het heel vreemd!

Mijn melk, onze melk dat naar een ander kindje zou gaan dan naar mijn eigen zoon, zelf ben ik van mijn melk of anders kunstvoeding maar zelf zou ik mijn kinderen geen donormelk geven.

Ik plaatste een bericht dat ik melk wilde doneren, al snel werd hier op gereageerd maar echt dat moeders vechten als een leeuw voor hun kinderen is op deze pagina ook zeker aan de orde! Ze zitten er boven op, ik vond dit een hele vreemde gewaarwording.

Ze vochten elkaar nog net niet de tent uit, want een gunfactor was er op dat moment niet echt!

Ik heb zelfs 1x meegemaakt dat dat ik de vraag kreeg of ik haar tegemoet kon rijden richting Emmen omdat het te ver was om naar mij toe te rijden.

Wat vrouwen al wel niet vragen en doen voor de melk verbaasde mij echt!

Al snel had ik een klik met een andere moeder bij ons uit de buurt. Zij kwam elke twee weken melk bij mij ophalen voor haar voor haar dochter. Voor het gemak noem ik haar moeder X.

Dit meisje was al iets ouder en wilde niks anders drinken dan moedermelk.

Het begon heel leuk, maar al snel voelde ik mij haar melkleverancier. Omdat ik zoveel had gaf ik ook nog en andere moeder en haar zoontje melk.

Zij had zelf een zware bevalling gehad en door het vele bloedverlies kwam de borstvoeding niet op gang.

Ze was een diëtiste dus van alle ins en out op de hoogte wat voeding betreft.

Toen moeder X mij vroeg of ze weer melk kon komen halen en ik haar zei dat dit net door een andere moeder was opgehaald kreeg ik een het verwijt dat haar dochter door mij nu geen melk had!

Door dit akkefietje heb ik besloten om moeder X niet meer te voorzien van melk. Haar dochter was tenslotte al bijna 1 en het zoontje, baby M van de andere moeder was 4 weken toen zij voor het eerst melk kwamen ophalen ik vond dit toch meer prioriteit hebben aangezien moeder X zelf wel wat produceerde maar niet voldoende om haar dochter te verzadigen.

Baby M kreeg dankzij mijn melk toch moedermelk binnen.

Door moeder X kreeg het even een hele nare bijsmaak dat ik mijn melk doneerde.

Even voelde ik mij een ordinaire melk koe, gratis en voor niks je baby voeden met de inspanning van een ander .

Gelukkig gaf de moeder van baby M mij wel de waardering waardoor ik het de moeite waard vond om te blijven doneren.

Ik maakte met de moeder van baby M de afspraak dat ik alleen nog voor haar zou kolven.

Elke twee weken kwamen zij dus melk bij mij ophalen.

Een week van te voren maakte wij een afspraak zodat ik ook 5 tot 7 voedingen vers zou bewaren aangezien je dit 5 dagen goed kan houden in de koelkast.

Ze wilde ook graag de levende cellen in moedermelk aan haar zoontje meegeven, na invriezen zijn deze helaas niet meer aanwezig.

Vaak ging zij met 25 tot 30 voedingen weer naar huis, de flesjes die ze de keer ervoor had meegenomen kreeg ik weer terug en deze vulde ik opnieuw voor haar.

Ik schreef dan op de flesjes welke melk ze als eerste moest geven zodat als de melk was opgehaald baby M ’s zijn eerst volgende voeding met een vers flesje melk kon beginnen!

Na ruim 9 maanden voeden liep mijn productie helaas enorm terug. Hierdoor heb ik de moeder van baby M gezegd dat ik haar niet meer kon voorzien van de melk die ze normaal van ons kreeg.

Ik bleek opnieuw zwanger te zijn waardoor het kolven niet meer  goed lukte, ook besloot Jip zelf te stoppen met de borstvoeding!

Bij Cas heb ik mij opnieuw aangemeld via de facebookpagina, ik heb tijdens zijn borstvoedingsperiode een eenmalige donatie te doen.

Ik vind het een heel mooi iets het doneren van melk alleen heb ik 2 verschillende ervaringen.

Een positieve en een negatieve, met twee kinderen en een huishouden voelde ik mij niet weer geroepen om vaste donor te zijn.

Na de eenmalige donatie om de vriezer te legen heeft Cas zelf regelmatig diepvriesmelk gehad, dit heeft Jip eigenlijk nooit gehad!

Ik heb 2 kindjes op de wereld mogen zetten maar 5 mondjes mogen voeden met de melk die mijn lijf voor deze twee mannetjes produceerde

IRIS

 

Twee keizersnedes in één jaar

Ik ben Chrissy en ik ben trotse mama van twee prachtige kids l! Drie jaar geleden was ik het meisje dat het hardst riep dat ik nooit van mijn leven kinderen wilde. Nu kan ik niet meer zonder ze. Het klinkt cliché maar mijn kinderen zijn werkelijk het beste wat me ooit is overkomen. Ik had niet verwacht dat ik mama zijn zo leuk zou vinden. In januari 2017 besloten mijn man en ik de stoute schoenen aan te trekken en ons gezin uit te breiden. Ik stopte met de pil en was vrijwel direct zwanger. Helaas kreeg ik binnen de eerste paar weken een miskraam. Na de miskraam gaven we niet op en bleven we positief. Wederom was het na één ongesteldheid raak. Ook deze zwangerschap eindigde in een miskraam. Ik was erg van slag na de tweede miskraam en dacht dat ik nooit mama zou worden. Ik kreeg het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Mijn man steunde me heel goed en samen besloten we om maar even rustig aan te doen. We zouden ons eerst gaan focussen op onze bruiloft. Na een aantal weken besloot ik om de eisprongtesten, die ik toch nog had liggen, op te maken. De dag dat ik daarmee begin was de test meteen positief. Ik vertelde het niet aan mijn man want ik had het gevoel dat ik er nog niet aan toe was om weer zwanger te raken. Ik bleef de tests echter wel dagelijks herhalen en vreemd genoeg waren ze na vier dagen nog steeds positief. Nou ben ik geen deskundige, maar ik weet wel dat het vrijwel onmogelijk is om vier dagen lang een eisprong te hebben. Ik pakte mijn telefoon en vroeg aan mijn beste vriend Google hoe dit mogelijk was. Al snel vond ik een website die aangaf dat eisprong testen ook positief kunnen zijn als je zwanger bent. Het zwangerschapshormoon lijkt veel op het hormoon dat tijdens een eisprong word aangemaakt. Ik voelde de bui al hangen en ging meteen een zwangerschapstest kopen. Eenmaal thuis aangekomen heb ik de test meteen gedaan en jawel, daar stond het, zwanger 4+ weken. Ik wist niet of ik blij of verdrietig moest zijn, want ik was bang dat ik wederom een miskraam zou krijgen. Ik deelde het nieuws met mijn man die ook niet goed wist hoe hij moest reageren. Op 30 juni zouden we gaan trouwen. De maandag die daarop volgde was de eerste echo ingepland. De verloskundige zei dat we er maar niet te veel mee bezig moesten zijn. Dat deden we dan ook niet. 30 Juni was een prachtige dag, mijn man en ik hadden het prima naar onze zin. s’ Avonds tijdens het feest begon ik echter weer flink te bloeden. Bij het bloed zaten proppen. Vaak is dit een teken van een miskraam. Ik was direct weer verdrietig en nam mijn man apart. We hebben samen gehuild en zijn toen weer terug naar het feest gegaan. De volgende dag belde ik de verloskundige. Ze adviseerde me om maandag toch een echo te laten maken. Die twee dagen duurden erg lang. Mijn man en ik hadden het voorgevoel dat we slecht nieuws zouden krijgen. Maandag onderweg naar het ziekenhuis stelden we ons ook in op slecht nieuws. We werden naar binnen geroepen, ik mocht direct plaats nemen op het bed. De verloskundige zette het echo apparaat op mijn buik en tot onze grote verbazing zagen we daar een klein rondje met een kloppend hartje! Mijn man en ik waren door het dolle heen en mijn schoonmoeder die mee was gegaan voor morale steun zat met tranen in haar ogen. Volgens de verloskundige zag alles er prima uit en hoefden we ons nergens zorgen over te maken. De bloeding had geen gevolgen voor ons kleintje gehad. De zwangerschap verliep niet vlekkeloos. Ik was negen maanden lang misselijk en moest dagelijks overgeven. Daarnaast had ik al vanaf 20 weken zwangerschap regelmatig last van harde buiken. Toch wilde ik dolgraag thuis bevallen in mijn vertrouwde omgeving. Precies op de dag dat ik 37 weken zwanger was braken mijn vliezen. De verloskundige vertelde mij dat ik rustig de komende drie dagen af kon wachten tot ik weeën kreeg. Ik moest wel dagelijks naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje en een echo. Helaas had ik na drie dagen nog geen weeën en moest ik worden ingeleid. Ik kreeg een infuus met weeënopwekkers en begon meteen op 2 centimeter ontsluiting. Na twee uur was dat verdubbeld naar 4 centimeter. Ik begon me echter steeds beroerder te voelen. Ik moest veel overgeven. Weer twee uur later was de ontsluiting nog steeds maar 4 centimeter. Op dat moment vroeg ik om een ruggenprik tegen de pijn. Helaas voor mij werd de ruggenprik twee keer verkeerd gezet. Het was toen niet meer mogelijk om de ruggenprik te krijgen tegen de pijn. Ik heb toen een morfinepompje gekregen. Dit heb ik persoonlijk niet als fijn ervaren. Ik werd er enorm duf van maar ik voelde de pijn nog even sterk als voorheen. Ik kon alleen niet reageren op de pijn, omdat ik helemaal van de wereld was. Volgens mijn man kraamde ik ook veel onzin uit. Het hartslagje van mijn baby daalde bij elke wee. Hierdoor begon nu ook de verloskundige zich iets meer zorgen te maken. Na acht uur weeënopwekkers was mijn ontsluiting nog steeds maar 4 centimeter. Inmiddels was ik uitgeput van de weeën en het overgeven. Mijn gevoel zei me dat het met de baby ook niet lang meer goed zou blijven gaan. De verloskundige gaf me twee opties. Stoppen met de weeënopwekkers en hopen dat mijn eigen weeën op gang zouden komen of een keizersnede. Ik koos voor optie twee, omdat dit op dat moment als de beste optie voor mijn baby voelde. Mijn man was het met mij eens, maar hij vond het uiteraard erg spannend. De keizersnede zelf was een beetje langs me heen gegaan. Voor mijn gevoel ging het erg snel. Wat ik me nog wel herinner was het moment dat de gynaecoloog mijn prachtige zoon uit mijn buik haalde en omhoog hield zodat ik hem kon zien. Toen ik hem hoorde huilen werd ik overmand door emoties, dit gold ook voor mijn man. Wat dat betreft is je moedergevoel echt niet anders na een keizersnede. Mijn herstel na de keizersnee vond ik erg pittig. Ik moest de eerste dag plassen door een katheter en mocht niet douchen. Ik voelde me vies en afhankelijk. Natuurlijk werd ik wel een beetje gewassen met een washandje maar dat is toch anders. Na twee dagen wilde ik dolgraag weer gaan lopen. Dit ben ik dan ook gaan doen. De eerste keer dat je opstaat na een keizersnede voelt het alsof alles afscheurt in je baarmoeder. Het doet vreselijk zeer en je krijgt de neiging om krom te lopen. Dit moet je juist niet doen, want hoe meer je rechtop loopt en zit, des te sneller je weer op de been bent. Na vier dagen mochten mijn man en ik naar huis met onze prachtige zoon. Het moment dat je gaat afbouwen met pijnstilling merk je pas hoe erg je lichaam geleden heeft. Mijn herstel heeft best lang geduurd.

 

 

 

Na twee weken kon ik pas een stukje lopen met de kinderwagen. Ik was dan de rest van de dag te vermoeid om nog iets te ondernemen. Toen ik goed was hersteld kon het genieten van mijn kleine man pas echt beginnen. Mijn hechting was wel iets waar ik flink van baalde. Hij was haastig gezet en daardoor naar buiten gaan staan. Omdat de bevalling zo heftig was geweest besloten mijn man en ik voorlopig nog geen tweede kindje te nemen. Het advies van het ziekenhuis is ook om één jaar te wachten na de keizersnede. Ze hadden me verteld dat anders mijn baarmoeder zou scheuren en dat ik het kindje kwijt zou raken. Aangezien mijn huisarts pas na drie maanden na een keizersnede een spiraaltje zette gebruikten wij condooms. Toen mijn zoontje drie maanden oud was organiseerden vrienden van ons een feest. Mijn zoontje zou naar mijn schoonouders gaan. Dit feest was de eerste gelegenheid na de zwangerschap dat ik weer alcohol dronk. Mijn man en ik kwamen dronken thuis en hadden zin in seks. Aangezien we zat waren vergaten we stomweg om een condoom te gebruiken. Je raad het al… Na zes weken kwam ik erachter dat ik wederom zwanger was. Mijn man en ik waren flink geschrokken. Uiteraard was een tweede kindje meer dan welkom maar ze hadden me zo bang gemaakt in het ziekenhuis. Ik belde de verloskundige op en vertelde dat ik weer zwanger was. Ik vroeg of ik het kindje weg moest laten halen. Op deze vraag begon de verloskundige te lachen. Ze vertelde me dat er inderdaad risico’s zijn, maar dat deze reuze meevallen. Ik moest wel in het ziekenhuis bevallen en mocht alleen natuurlijk bevallen als ik geen weeënopwekkers nodig zou hebben, want daar kan de oude keizersnedewond door scheuren.

 

 

 

Mijn tweede zwangerschap was wederom pittig. Ik kampte met bekkeninstabiliteit. Dit was lastig te combineren met mijn jonge zoontje. Ik heb me ook vaak schuldig gevoeld tegenover hem omdat ik voor mijn gevoel niet de mama kon zijn die ik wilde zijn voor hem. Op de dag dat ik 38 weken zwanger was braken wederom mijn vliezen. Aangezien ik nu geen weeënopwekkers kon krijgen werd er weer een keizersnede ingepland. Deze keizersnede heb ik oprecht als heel positief ervaren. Ik had een schat van een vrouw die de operatie uitvoerde. Ze vertelde me alle handelingen die ze uitvoerde. Ook heeft ze mijn oude litteken verwijderd en een mooie nieuwe gezet. Ook tijdens deze keizersnede heb ik weer traantjes weggepinkt toen mijn dochter werd geboren. Ze werd direct op mijn borst gelegd en begon mijn tepel te zoeken. Ik heb haar aangelegd terwijl ik dicht werd gehecht, haha! Het herstel van deze keizersnede was erg vlot gegaan. Wel heb ik nog een week in het ziekenhuis moeten liggen met een borstontsteking. Gelukkig kon ik drie weken na de keizersnede weer alles. Ik kan nu volledig genieten van het moederschap. Twee kindjes in één jaar tijd is pittig, maar ik ben erg gelukkig met mijn prachtige gezin. 

 

 

 

 

 

CHRISSY

+ Meer berichten