Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Mijn Verhaal

Een zwart lint om mijn roze wolk

Eén van de meest zenuwslopende dingen in het leven. “De zwangerschapstest”. Ik had hem gehaald bij de action. Een prima ding. Op 26 april (de dag voor Koningsdag) deed ik de test. Mijn man was met zijn broer mee naar het ziekenhuis voor de uitslagen van het bultje dat in zijn broers nek en hals groeide.  De uitslagen waren negatief. Lymfeklierkanker. Pats, boem….  Je wordt als jong iemand met beide benen op de grond gezet. Het weerhield mij er niet van om toch vandaag een test te doen. Ik dacht nog bij mijzelf: “Het zal wel weer niks zijn…” Maar waarrempel daar kwamen toch twee duidelijke strepen te voorschijn. In mijn kloffie liep ik naar beneden met de test, en riep mijn man … “Kijk schat”. “Ja wat moet ik zien dan?”, vroeg hij met een slapend gezicht. “Nou je wordt vader!”. Ik wist bij mijzelf ook dat hij minder enthousiast zou reageren vanwege het nieuws van zijn broer. 

Levensvraag: ‘Is mijn gezin compleet?’

Daar is ‘ie dan: de welbekende vraag. Ik verbaas me er altijd over hoe makkelijk mensen dat altijd vragen. ‘En? ‘Wanneer komt de derde’?

Niet vanzelfsprekend
Nou hebben wij heel veel geluk gehad, en waren wij heel snel zwanger. Maar dat is natuurlijk allesbehalve vanzelfsprekend. Voor ons dus geen lastige vraag, maar voor anderen kan dit zeer kwetsend zijn. Aan de andere kant kan je het ze ook niet altijd kwalijk nemen, het is uiteraard nooit rot bedoeld. Alleen niet altijd even handig. Ook wij krijgen deze vraag best vaak, helemaal nu Luca drie jaar oud is en de meesten het dus weer hoog tijd vinden voor een volgend kindje. In ons geval een derde, want wij hebben er namelijk al twee. Niet allebei van mij. De oudste is mijn lieve stiefzoon, uit een vorig huwelijk van mijn partner. Maar die telt natuurlijk gewoon mee.

Kots- en plasbuien
Mijn zwangerschap was best pittig, laten we daar beginnen. Bij zeven weken begon de eerste misselijkheid die zo nu en dan op kwam zetten, maar die bij negen weken toch wel echt al dagelijks naar boven kwam. Dit ging gepaard met kotsbuien dag en nacht. Later in de zwangerschap toen mijn blaas wat zwakker begon te worden, plaste ik het bed of de hele gang onder, terwijl ik ook moest kotsen. Lang leve de zwakke blaas! Nu kunnen wij er om lachen, maar destijds kon ik wel janken! Bram vond het gelukkig minder erg, en je begrijpt dat alle schaamte die er nog was nu wel echt voorbij was. Dit is allemaal wel te overzien en het hoort er gewoon bij, maar helaas bleef het niet bij kots- en plasbuien. Bij ongeveer 12 weken kreeg ik last van mijn rug en dit bleek een paar weken later bekkeninstabiliteit te zijn. Dit was geen pretje kan ik je vertellen. In de ochtend kon ik mijn bed niet meer uitkomen, en na een dag werken kon ik drie dagen lang helemaal niks en moest ik echt plat. Nu mag ik niet zeuren, ik heb een heel gezond kindje op de wereld gezet en ondanks dat ik echt een ‘hel’ zwangerschap had, was mijn bevalling daarentegen echt een ‘droombevalling’! Maar toch riep ik heel hard na de bevalling dat ik dit niet nog een keer wilde. Negen maanden
lang bijna niks kunnen doen vond ik toch he-le-maal niks. Ondanks dat je alles over hebt voor je kindje, begrijp me niet verkeerd. Maar nee, ons gezin was compleet! Totdat wij vorig jaar op vakantie waren en ineens heel veel gezinnen zagen met drie kinderen. ‘Wat leuk’, zeiden we iedere keer tegen elkaar. En toen begon de twijfel toe te slaan. Misschien toch nog een derde? ‘Laten we het maar even bezinken’, zei Bram. We hoeven tenslotte niet nu al een beslissing te nemen. Heel even hebben we er serieus over nagedacht. We kwamen tot de conclusie: ‘Niet nu, misschien als Luca wat groter is.’ Toch wel leuk weer zo’n kleintje! Het kriebelt wel… En nog steeds als er ergens bij vrienden of familie een kleintje geboren wordt, vind ik het fantastisch. Ik ben echt gek op baby’s! En dat zal altijd zo blijven.

De beslissing

We hebben vrij recentelijk besloten om het hierbij te laten. Je hoort helaas ook veel verhalen waarbij het niet goed gaat tijdens een zwangerschap met een kindje, of dat er ernstige complicaties zijn na de bevalling. En het is niet dat we dit niet aan kunnen, of niet zo’n kindje willen. Alleen soms, vinden wij dan, moet je tevreden zijn met wat je hebt. Wij hebben twee heerlijke gezonde jongens. Waar we ook onze handen vol aan hebben! Hoe leuk zo’n kleintje ook is… Wij zijn gelukkig en tevreden. Dus blijft het bij ons een gezinnetje van vier. En dat is prachtig!!

Bevallingsverhaal: Ik vond bevallen zo tof dat ik jaloezie voel naar mensen die nog moeten bevallen

17 januari 2019, een belangrijke dag! In de ochtend tekenen we het koopcontract voor ons nieuwe huis, in de middag heb ik een afspraak bij de verloskundige en in de avond een afspraak met de hypotheekadviseur. Ik ben 40+2 weken zwanger, voel me ontzettend goed maar ben natuurlijk ook wel erg benieuwd naar ons meisje. Bij de verloskundige kiezen we ervoor om te gaan strippen. Nadat ik me even over een drempel moest zetten, ging dit wonderbaarlijk goed. De letterlijke woorden van de verloskundige zijn dan ook: ‘Jou zie ik hier de komende tijd niet meer terug meisje. Ik kan helemaal om haar kleine koppie heen en voel een flinke bos met haar. Jij gaat heel binnenkort bevallen, neem je rust vanmiddag’. Rond 15:00 kreeg ik een soort van krampjes in mijn buik. Zal dit het zijn? Om de frequentie bij te houden, stuur ik 💗 naar mijn vriend. Ze komen al vrij snel om de 5 minuten. Hij geeft aan naar huis te kunnen komen, maar dat is nog niet nodig. Dit kan ik makkelijk zelf redden en anders zit hij tussen de weeën door ook maar te wachten. Als hij om 17:00u thuiskomt, wordt het iets heftiger en wil ik hem het liefst bij me hebben. Met koken staat hij te lang in de keuken dus we bestellen nog snel een frietje. Rond 18:00u komt de verloskundige kijken. We beginnen met het opmeten van mijn bloeddruk, vanmiddag nog perfect en nu te hoog. Ze vertelt dat we boven gaan kijken of ik ontsluiting heb en als daarna de bloeddruk nog steeds te hoog is, gaan we richting het ziekenhuis. 3cm ontsluiting, YES! Dit had ik totaal niet verwacht. Helaas is de bloeddruk nog te hoog dus we pakken onze tassen en gaan richting het ziekenhuis. 15 minuten rijden, maar wat een gave rit. We kletsen over dat het nu gaat gebeuren, we maken grappen, lachen heel hard en bellen zelfs midden voor het ziekenhuis nog even de hypotheekadviseur af. Op de parkeerplaats volgt er weer een wee, ze worden toch wel krachtiger. Er wordt een rolstoel geregeld, maar daar moet ik niks van hebben. Ik kan prima lopend weeën wegpuffen. Op de verloskamer is het nog een beetje onwennig. Ik trek wat andere kleding aan en ga nog even richting het toilet. De verloskundige vraagt wat ik ging doen op het toilet en wil daarna gelijk mijn ontsluiting checken. 8CM! 8CM? Hoe dan? Een half uur geleden was dit nog 3cm, heerlijk! De kraamzorg wordt gebeld met de mededeling dat ze op moet schieten. Na een half uur toch wat heftige weeën weg te hebben gepuft, gaat de verloskundige weer checken. 10cm ontsluiting!! Ik mag mee gaan persen. Nu al? Mijn hoofd is er nog niet klaar voor en het eerste half uur kom ik er niet echt in. Ik kan de flow en de goede houding niet vinden. De verloskundige spreekt me streng toe, dit kan en moet beter! Je wilt haar toch bij je hebben? JA, IK WIL NIKS LIEVER DAN DAT! En ineens heb ik de flow te pakken. Een wee, 4x persen en ik dut in. Door dat kleine dutje tussendoor heb ik bij de volgende wee weer energie om alles op alles te zetten.. Na een uur en een kwartier persen wordt de schaar erbij gepakt. De verloskundige vertelt: ‘We gaan een knip zetten in de volgende wee, daarna zet jij alles op alles en hebben jullie een dochter’. 

Die knip klonk spannend, maar deed geen zeer en dat nare geluid waar ik bang voor was bleef ook uit. Ik zette alles op alles en om 22.53 werd haar hoofdje geboren, daarna stopte de wee. Even wat paniek bij mij want ik zag ineens een hoofdje vol haar tussen mijn benen en de rest kwam niet mee. De verloskundige stelde mij gerust.. ‘Dit is niet erg maar bij de volgende wee MOET haar lijfje er uit, dus werken voor je leven’. Nog een laatste zetje en dan…

Dan glibbert er een heel mooi, klein lijfje uit mij (best feeling ever) en krijg ik een prachtig, huilend kindje op mijn borst. Het mooiste gevoel van de wereld, wij zijn ouders van Saar Janne Visser, roepnaam Saar. 50 cm en 3533 gram aan liefde. Wat een ervaring en wat een prachtige bevalling. We voelen ons intens gelukkig. Nadat Saar is bekeken en aangekleed kunnen we de leukste telefoontjes van ons leven plegen. Wat een feest is dat! Iedereen is dolgelukkig en benieuwd. Als ik ben gedoucht en er beschuit met muisjes is gegeten, kunnen we naar huis. Helaas moet de kraamzorg onze kamer nog schoon maken dus hier moeten we op wachten.

Gelukkig komen we de tijd wel door met knuffelen en verwonderen. Wat een prachtig meisje is het. Om 01:30u kunnen we naar huis. Thuis worden we ontvangen door de opa’s en oma’s en ook omi en tante zijn er. Iedereen wil even kijken naar ons meisje. Samen met de kraamverzorgster maken we de wieg in orde en dan kan het beginnen. De eerste nacht alleen met onze baby..

Ik vond de bevalling echt een prachtige ervaring en kijk er met een heel trots gevoel op terug. Ik merk zelfs dat ik een soort van jaloezie voel richting mensen die nog moeten bevallen en de kraamweek nog tegemoet gaan. Het is allemaal zo mooi en intens. Wij zaten hier echt op een grote roze wolk. Saar is nu 8 weken oud en het is een ontzettend lief en tevreden meisje. Het is één groot feest om voor haar te mogen zorgen!

Borstvoeding gaf mij tranen van verdriet, het flesje gaf mij tranen van geluk

‘Geef je ook borstvoeding?’ Met één vraag was ons gesprekje veranderd van vrolijke vragen naar bezorgde bemoeizucht. Of lag dat toch echt aan mijn gevoel? Ik maakte even de klik in mijn hoofd en antwoordde vriendelijk dat ‘Lien niet echt interesse had’ in mijn borst. Understatement. Ik had flesjes kunnen vullen met onze beider tranen. Toch antwoord ik luchtig, want ik wil niet toegeven dat ik echt wel belachelijk hard geprobeerd heb. Ik had namelijk nog niet goed ingeschat in welke categorie de dame tegenover mij hoorde. In kamp ‘heb je het wel eens ondersteboven hangend van het klimrek geprobeerd’ of in team ‘is een flesje niet goed genoeg voor jullie’?

Natuurlijk zat het in mijn hoofd. Want het was toch ikzelf die het zo verdrietig vond dat de borstvoeding niet gelukt was? De samenleving heeft daar toch geen mening over? Toch? Zo vond de vroedvrouw wel. ‘Want ik had toch hard geprobeerd’. En alleen al daarin zat naar mijn gevoel een waardeoordeel. Want wat als ik niet hard ‘geprobeerd’ had? Als ik gewoon van tevoren al besloten had dat flesjes fijn zouden zijn? Mocht de algemene opinie het dan wel lichtjes sneu vinden voor mijn dochter? Nee toch?

Toch ben ik ontzettend blij dat ik mijn borstvoeding verhaal heb mogen lopen met mijn vroedvrouwen van De Roze Wolk. Lien was zo stik kapot van haar nul-de verjaardagsfeestje (zeg je dat zo?) dat aanhappen aan de borst de eerste dagen geen optie was. Volgens het ziekenhuis. Flesjes dan maar? Prima, vonden wij. Komt goed. Maar we zouden wel graag nog de borst proberen ook. Oh ok, dan zijn spuitjes beter. Dus hop, mini baby kreeg spuitjes gevuld met mama’s melk. Ik kon tegen dag 3 mijn eigen milkshake stand wel uitbaten en ook Lien was weer op krachten, dus dachten we dat het wel fijn zou zijn haar nog eens aan de borst te leggen. Ik verlangde naar de intimiteit van het voeden en was het kolven al wat beu, ook al was mijn opbrengst geweldig en vulden we de ziekenhuis diepvries vlotjes. In het ziekenhuis lukte bij mij drinken voor geen meter. Lien leek zodanig overstuur te raken van het voeden dat we na een aantal minuten steeds moesten overschakelen op flesjes. Geen enkele drukke verpleegster had ooit meer tijd dan dat. Google raadplegen dan maar, vanuit mijn ziekenhuisbed: rugbyhouding, rubber hoedje op, blote borsten stimulerend masseren .. mijn zoekgeschiedenis leek op die van de gemiddelde puber jongen. Niets werkte.

Na vijf dagen kwam Lien met ons mee naar huis. Ik hoopte op een nieuwe start, want er is toch weinig intiems aan borstvoeding als je eerst aan de melkmachine moet met je plofborsten en daarna tig mensen rond je ontblote boezem hebt staan. Thuis hadden we ondersteuning van onze vroedvrouwen. En dat was geweldig. Zij hadden de tijd om met ons te babbelen en om Lien een hapje te helpen. Geen enkele keer werd in vraag gesteld waarom ik nog door klooide met kolven en flesjes. Ik werd net warm ondersteund en erkend in het alles overweldigende van exclusief kolven en de druk die het legt op je kraamweek. Ik mocht ‘s avonds sms’en als het niet lukte en ze kwamen ook graag op zaterdag even langs. Dit moest opgelost worden. Ze zouden me helpen en het zou lukken. Elke keer als ze er waren, was er tijd voor een rustig borstmoment. Maar dat was buiten Lientje gerekend.

Het lukte niet. En ik was moe. Ik had op die eerste twee weken maar vier keer een fles kunnen geven aan mijn kersvers kindje, want ja, je moet natuurlijk acht keer per dag kolven én acht keer per dag voeden. Toen Maarten vroeg wat voor mij de definitie was van het voornemen ‘als het niet lukt doen we gewoon flesjes’, moest ik toegeven dat ik daar al lang voorbij was. Dit lukte mij niet. Dit lukte Lien niet. Toen de vroedvrouw die dag mijn knoert van een borstontsteking kwam behandelen (dat vind je natuurlijk nooit in die zoekgeschiedenis bij die puberjongens) gaf ik het luidop op. In tranen van verdriet. Die avond gaf ik een flesje, in tranen van geluk.

En ja, ik ben nog steeds gevoelig aan dat waardeoordeel rond borstvoeding. Mijn diepvries zit nog steeds vol melk want een paar dagen na het stoppen, ontdekten we dat kleine meid een koemelkallergie had en ik moest nog 4 weken afbouwen met kolven omwille van mijn overenthousiaste boezem. Ik heb nog geen enkel flesje weg gegoten, en dus zie ik nog soms erg tastbaar, een herinnering staan aan die hallucinante kraamweken, als ik naar een diepvriespizza met koemelkeiwit grijp. Misschien maak ik er wel een mooi juweeltje van. Want wat is het toch knap, wat je lichaam kan – ook al loopt het allemaal niet vlot. Dat laatste is een woord mopje.

 

 

 

 

HELEEN

 

Baby Ivy heeft een permanente drain in z’n hoofd voor de rest van zijn leven DEEL I

Ivy werd met 36,6 week geboren was dus nog rand prematuur. Hele zwangerschap ging super goed, weinig last.. wel wat “zwangerschaps kwaaltjes” maar door die gelukshormonen beleefde ik alleen maar intens geluk. Maar wat heeft hij een slechte start gemaakt.. Ivy is getroffen door een zware hersenbloeding en herseninfarct in de rechter kant van zijn hoofd. Daardoor is zijn afvoer van hersenvocht verstopt waardoor hij nu een permanente drain in zijn hoofd heeft voor rest van zijn leven. 

De start van Ivy

Ik had een goede bevalling gehad. Thuis lukte het me niet, dus ik was met spoed in auto gestapt en ben richting MCA gereden. Daar hebben ze me geholpen en twee keer een vacuümpomp gebruikt. Op 6 november waren we meer dan gelukkig en genoten we van Ivy met familie en vrienden. Ivy kreeg de eerste nacht na z’n geboorte epileptische aanvallen, werd voor een aantal seconden blauw en huilde veel. Hij huilde zoveel dat de artsen adviseerden om hem even bij me weg te halen, zodat ik even paar uurtjes kon rusten. De artsen en verpleegkundigen hielden ons goed in de gaten! De volgende dag kwam Nick in de ochtend en leek alles ok. Ik was erg moe van de nacht en had lichte zorgen over het huilen van Ivy. Maarja, je bent net moeder, alles is nieuw en onbekend! Nick kwam s’ middags om Ivy een flesje te geven, want helaas kwam de borstvoeding niet op gang. Ik was nog steeds heel onrustig en ongeduldig en ik kon me rust niet vinden. Plotseling kreeg hij na de fles direct weer een epileptische aanval. Hij deed de handjes wijd, hij had een paars mondje en kreeg blijkbaar geen lucht. We schrokken ontzettend. Nick greep Ivy en legde hem op zijn arm! Eem vriendin riep op de gang een arts erbij. De arts nam dit meteen serieus en hij wilde dat Ivy een nacht op controle ging op de open afdeling van neonatologie. Daar hielden ze hem 24/7 aan een monitor om te kijken waar het eventueel vandaan zou kunnen komen. Hij kon namelijk een hersenschudding hebben door de vacuümpomp of gewoon last hebben van de bevalling. Ik werd met mijn bed en spullen meteen van de kraamafdeling overgeplaatst naar de NEO-afdeling. We gavenhem aan een verpleegkundige en toen kreeg hij weer een epileptische aanval. Ze keek mij en Nick zorgelijk aan..we wisten genoeg. Ze zei weinig, maar bij iedereen gingen alle alarm bellen af. Hij werd meteen naar de overkant van de zaal gebracht onder deskundig oog van een arts. Zijn mooie kleertjes gingen uit en daar lag hij met alleem eem luier. Mijn mooie pasgeboren kindje op de neonatologie waar het zo slecht met hem ging. Ik werd terug gebracht naar me kamer. Nick bleef bij Ivy. Er wqs continu een arts met Ivy bezig. Al zijn waardes daalden zo erg, dat hij iedere second in de gaten gehouden moeat wordeb. Later op de dag ging ik weer bij hem kijken. Err stonden allerlei artsen en deskundigen om hem heen. Het leken er wel 100 en Ivy lag aan allelei toeters en bellen, echt vreselijk! Ik zag dat hett niet niet goed ging. Nick was wit, aangeslagen, de artsen waren zo ontzettend druk met Ivy bezig! Het ging zo slecht! Angstaanjagend… Nick was er al die tijd bij gebleven en had een hoop gezien en gehoord. Ik sloot me er voor af, ik wilde dit niet, nee dit kon niet waar zijn! Waar was mijn roze wolk? Niet ik… Waarom? 

 

 

Ik ging proberen te slapen en ik werd rond 01.00 gewekt door de arts. Ik schrok! Het ging nog slechter met Ivy. Ik werd met bed en al weggereden met de mededeling dat ik Nick moest bellen, omdat wij richting het AMC gingen. Ivy had namelijk betere zorg nodig. Nick sprong onder de douche en kwam in snelle vaart mijn kant op. Ivy werd opgehaald door een arts en een verpleegkundige van het VU die meegingen in de babylance. Bah, we mochten afscheid nemen van Ivy die lag in een soort kooi met allemaal apparatuur, snoeren, toeters en bellen! Afschuwelijke ervaring! Ik zag het ook, mijn kind was doodziek! 

 

 

 

Het VU was vol dus we moesten met hem naar AMC. Nick en ik zijn die nacht rond 03.00 samen richting het AMC gereden.. het was de nacht van 7 november op 8 november 2017 het was heel koud en onwijs mistig en hebben nog nooit zo rustig richting Amsterdam gereden als die nacht niet vanwege het weer maar meer dat we dit niet wilde zien.. dat als we door zouden rijden dat het er niet is.. dat t niet waar was.. maar we moesten door! Voor Ivy!! Ivy heeft tijdens de rit van Alkmaar naar AMC  in de babylance nog een epileptische aanval gehad, gelukkig waren de artsen van VU bij hem in de babylance. Via spoedeisende hulp zijn wij naar het Emma Kinderziekenhuis begeleid. Toren H afdeling 3 daar werden we opgevangen door 2 verpleegkundige. Die spraken alle 2 Limburgs ik was zo in de war dat ik zei.. Nick we zijn toch in Amsterdam? Ik zat op een andere planeet. 

Maar nee we waren in Amsterdam op 1 van de zwaarste afdelingen van Emma Kinderziekenhuis. 

Daar lag onze Ivy.. ons geluk ons alles.. Zo ziek.. aan allerlei slangen, opgezwollen, aan monitoren, piepjes, dat beeld vergeten we nooit meer.. ook had hij kleine prikjes in zijn hoofd waarmee z’n EEG (hersenfuncties) mee werden gemeten! Hij leek op een olifantje met beademings slangen.. ik ben bij hem gaan zitten en heb onwijs gehuild.. zo onwerkelijk! Ik wilde dit niet, niet mijn kind aub! 

Wij mochten die nacht in AMC blijven slapen samen. Ik was net bevallen, misschien 3 uur geslapen over 2 dagen  zat in een rolstoel en had me rust hard nodig.. volgende dag kwamen me ouders, familie en schoonfamilie.. iedereen was onwijs aangedaan. Ik zag dat ook, vreselijk vond ik dat! Onze kleine Ivy lag daar op de Intensive care van Emma Kinderziekenhuis. De artsen kwamen in onze kamer vertellen dat ze zich zorgen maakte over Ivy.. hij had een flinke hersenbloeding en infarct gehad. De rechterkamer van zijn hoofdje stond vol bloed .. links was ook wat bollig.  Daar zat ook wat bloed. Maar niet zoveel als in links. Vasthouden kon maar niet zoals het hoort en wilde hem. 

Spullen mee en onderweg richting Amsterdam om onze ivy op te halen! Helaas werden we onderweg opgebeld dat t niet doorging.. het ging niet goed met Ivy, we moesten in Amsterdam blijven! Weer een teleurstelling en weer was ik verdrietig! Ik wist dat me baby weer niet thuis zou komen.. De bloeding was minder maar die veroorzaakte stollingen waardoor het hersen vocht niet goed door z’n ruggenmerg liep. (Verstopt putje) en liep z’n hoofdje vol hersenvocht.. we moesten vanuit zuigelingen terug naar neonatologie. Voor ons terug bij af.. weer die vreselijke afdeling met de allerziekste kindjes bij elkaar vreselijk! 

Ze hebben hem ruggenprikken gegeven om de hersenvocht die aan t vullen was uit zijn lijf te halen dmv die prik in zijn ruggenmerg. Ze legde hem dan in banaan houding wat hij verschrikkelijk vond, en mega tegenstribbelde. Ze prikte met lange naald in zijn ruggetje. Zo kwamen we de laatste keer bij hem nadat hij net ruggenprik had gekregen lijkwit, spugen, oververmoeid en onwijs overstuur. Ons hart brak! Dit was vreselijk om je kind zo te zien lijden!! Ik was boos wilde dat het stopte dit kon niet.. Helaas lukte dat niet waardoor hij mega hoofdpijn kreeg! Die ruggen prikken zijn de meest vreselijke rot prikken die bestaan! Ze hebben aantal gedaan maar was zo slopend voor hem dat ze besloten hem dat hij een drain in zijn hoofd zou krijgen. Hij is donderdag 23 november geopereerd (18 dagen oud) en heeft een tijdelijke drain gekregen in z’n hoofdje.. klein bolletje in z’n hoofd waar ze dagelijks in prikte met een naald om vocht eruit te halen.. (puncteren) ook om druk uit z’n hoofd te krijgen. Dit moet heel hygiënische en secuur gedaan worden ivm infecties enz. Dus hij ligt nog op neonatologie AMC waar hij 24/7 in de gaten word gehouden. Elke dag 2x punteren. Puncteren gingen ze met een naald in zijn drain reservoir om het vocht eruit te halen…. elke dag!  

 

 

 

 

 ARANKA

Mijn baby drinkt karnemelk… Kom maar op met het commentaar!

Drie jaar hard gestudeerd, vooral voor de eindexamens in 2016. Hier hong alles vanaf natuurlijk! Toen gebeurde het… EIN – DE – LIJK afgestudeerd als gegradueerd verpleegkundige! Ik had natuurlijk op veel plaatsen gesolliciteerd maar er sprong één vacature uit. Toen ik de kans kreeg om op die job te mogen gaan werken, heb ik deze met beide armen gegrepen. Let the real life begin!

 

 

 

 

Daar was mijn allereerste werkdag als verpleegkundige. Vol goede moed ben ik begonnen aan mijn werkcarrière.  Verschillende gevoelens gierden door mijn lichaam! Gelukkig werd ik goed opgevangen door mijn collega’s. Bijna 10 maanden heb ik daar gewerkt op een, toch wel, zware afdeling. Hier kwamen verschillende patiënten aan bod. Zoals mensen die te weten kwamen dat ze kanker hadden en misschien een operatie moesten ondergaan tot mensen die palliatief verklaard werden omwille van een onbehandelbare ziekte. Enorm zwaar soms! Mijn thuissituatie leed hier soms wel onder. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat mijn man en ik graag aan kinderen wilden beginnen. Mede door de stress raakte ik maar niet zwanger en kregen we telkens weer die teleurstelling te verwerken. Na een tijdje proberen, nam ik ontslag en ben ik in 2017 voor een andere baas gaan werken. Hierdoor was er een hele grote brok stress van mijn schouders gevallen en was ik wel snel zwanger.  

 

 

Hoe ik merkte dat ik zwanger was? NIET! Ik had bijna alle symptomen die konden wijzen op een mogelijke zwangerschap, maar wat wist ik daar nou van? Ik voelde me constant moe, futloos en misselijk. Maar dat lag in mijn ogen aan het vele werken en de ‘stress’ van de nieuwe job. Alles kon ook te maken hebben met het feit dat de grootmoeder van mijn man in het ziekenhuis lag. Dat bracht ook veel stress mee natuurlijk. Op een gegeven moment besloot ik om 5u45 een zwangerschapstest te doen. Nadat ik enkele minuten op het toilet zat, kleurden er twee streepjes heel licht op. Ik was dolgelukkig! Mijn man zat op dat moment in zijn vrachtwagen, klaar om te vertrekken. Ik ben toen naar buiten gelopen – met alleen mijn onderbroek aan – met die test en liet het hem zien. Hij zei me dat hij niks zag staan en vroeg me wat dit betekende. Ik schreeuwde: ‘Ik ben zwanger!!’ Hij vertrok naar zijn werk en ik ben toen weer gaan slapen. Ik heb toen vroeg in de ochtend nog een sms gestuurd naar mijn beste vriendin om te zeggen dat ik een positieve test had gehad. Natuurlijk waren wij allemaal in de wolken. Die dag zelf ben ik naar de huisarts gegaan om bloed af te geven en de dag zelf konden we bellen om te vragen hoe ver ik was in de zwangerschap. Wij zaten op de moment van het bellen bij de grootmoeder van mijn man in het ziekenhuis. Zij was toen absoluut niet goed. Wij hebben toen in het bijzijn van de familie verteld dat we een kindje verwachtten. Het was een dubbel gevoel! Niet leuk omdat je weet dat leven en dood op die moment enorm dicht bij elkaar lagen…

 

 

 

De dag erna heel vroeg in de ochtend kreeg mijn man telefoon van zijn vader met de boodschap dat ‘moeke’ er niet meer was. Ze was stilletjes ingeslapen die nacht. Wat een emoties! Mijn man was stil en emotioneel. Hij is toen naar buiten gegaan om zich af te zonderen. Toen ik buiten kwam en zag hoe hij eraan toe was, heb ik hem vastgepakt om te laten zien dat ik hem steunde! Dit was een moeilijke periode in ons leven. Wij zijn blij dat we het haar nog hebben kunnen vertellen. In onze ogen weet ze dat ze een achterkleindochter heeft en ze zou er immens trots op geweest zijn!
De zwangerschap vorderde en naarmate het einde naderde, begon het besef te komen dat ‘moeke’ haar achterkleindochter nooit zal kunnen vastnemen. Dit deed heel veel pijn in mijn hart! En ik wist dat mijn man dit ook had, maar hij gaf dit niet graag toe. Wij zijn er beiden zeker van dat ze vanuit de hemel meekijkt en waakt over ons allemaal.  

 

 

 

Na de bevalling zat ik op die typische roze wolk. Maar dat duurde niet lang hoor! Wat is het moederschap zwaar! Had ik dat even onderschat. Ik gaf borstvoeding vanaf de geboorte. De eerste paar weken ging dit super goed, maar daarna begon Aurely te huilen en ze liet mijn tepel los. Ze had niet genoeg, maar wat wist ik daar exact van? Weinig… De vroedvrouw die aan huis kwam, zei me dat ik veel water moest drinken en genoeg groentes moest eten zodat Aurely genoeg voedingsstoffen binnenkreeg. Dit alles hielp jammer genoeg niet! Na zes weken borstvoeding heb ik het opgegeven. Ik was helemaal op! Mentaal was dit voor mij echt zwaar, want ik wilde veel langer borstvoeding geven. Het lot besliste daar nu eenmaal anders over. Overgeschakeld op flesvoeding was Aurely nog steeds niet helemaal tevreden na haar maaltijden. Krampjes, teruggeven, reflux en ga zo maar door… Tot mijn beste vriendin met het geniale idee kwam om botermelk te proberen. Zij had al een dochter, die dronk dat ook. Zijzelf had ook van kinds af aan botermelk gekregen als pap. Oké, waarom niet? Het is het proberen waard.
In het begin lustte Aurely het niet zo, maar na een paar keer proberen wel. EIN – DE – LIJK dé oplossing gevonden voor ons meisje! Wat een opluchting! Natuurlijk kregen wij het nodige commentaar dat botermelk niet goed was voor een baby en bla bla bla… Tegen Kind en Gezin hebben wij dit nooit eerlijk durven zeggen, omdat we dan misschien als slechte ouders bestempeld zouden worden. Maar eigenlijk, het is ONZE opvoeding en niemand moet zich hier mee bemoeien!

 

 

Tot voor kort, toen ze een één jaar werd, zijn we overgeschakeld naar opgroeimelk. Dit drinkt zij enorm graag. De laatste keer bij Kind en Gezin is ze gewogen en gemeten en wat schrok ik toen! 78 Centimeter en 9.050 kilogram. Goed gegroeid volgens de verpleegster daar! “Naajaa, en dat dankzij de botermelk”, dacht ik toen.
Wat ik met deze blog wil duidelijk maken is dat ieder zijn eigen opvoeding heegt en dat niemand mag zeggen wat er goed en niet goed is voor jouw baby. Raad geven mag altijd, maar je kiest nog altijd zelf wat je met die raad doet!  

 

 

 

 

DANIELA

 

Bevallingsverhaal: ‘Ik moest persen zonder persweeën en smeekte om een knip’

Ik woon samen met mijn vriend in Amsterdam. Wij hebben twee kiddo’s. Skyler van bijna 7 jaar en Riley van bijna 7 maanden. Ik ben geen blogger, maar ik wilde toch graag mijn verhaal delen. Wellicht zijn er aanstaande moeders die ik met mijn verhaal kan helpen en onbewust voorbereiden. Wat ik hiermee bedoel, zal duidelijk worden in mijn verhaal…  

Ik was 26 toen ik mijn eerste kindje kreeg. Bij je eerste denk je eigenlijk nergens aan. Je gaat ervoor en je bent totaal niet bewust van wat er komen gaat. Met de tweede is dit natuurlijk heel anders.  Je weet misschien iets te veel om je geen zorgen maken.

Bij mijn eerste bevalling verloor ik bijna 2 liter bloed en kwam mijn placenta er niet uit. Hierdoor was ik bij mijn tweede automatisch een medisch geval en moest ik in het ziekenhuis bevallen. Het is waar wat ze zeggen, elke zwangerschap en bevalling is anders. Toen ik 5 maanden zwanger was van mijn tweede, kreeg ik last van kleine bloedingen. Dit was nieuw voor mij en ik heb me dus altijd laten checken. Na vele onderzoeken, door verloskundigen en een arts in het ziekenhuis, werd mij steeds verteld dat er niks aan de hand was en dat alles er goed uitzag. Het HOORT gewoon bij mijn zwangerschap, werd er gezegd. Zo ging ik ook denken. Het hoort er gewoon bij. Zolang mijn kleine meid het goed doet, ga ik me er niet al te druk over maken toch? Met  8 maanden kreeg ik weer iets ‘nieuws’  te ervaren. .. Elke keer als ik opstond, voelde ik haar hoofdje naar beneden “vallen” . Ja, ja, vallen! Met een zachte knal. Later bleek dat ik enorm veel vruchtwater had en het kindje nog altijd veel bewegingsruimte had. .. Dus kon ze zo heen en weer schuiven. Fijn!

Met 39 weken en 6 dagen begon het te rommelen bij mij. Ik bloedde steeds weer als ik ging plassen. Ik had verder geen pijn en ik had geen gevoel dat er iets meer aan de hand was dan gewoon een beetje bloed. Bloeden is natuurlijk niet normaal en als je gevoel zegt: ‘Laat het checken’, dan moet je dat zeker doen.  Ik belde gelijk mijn verloskundige en omdat zij net bezig was met een andere moeder ‘to be’, vroeg ze mij om naar OLVG West te komen, zodat zij mij kon controleren. En ja hoor, toen ik daar kwam, was de bloeding gestopt. Ze wilde mij ook inwendig controleren, maar ik had daar geen zin in en zei dat ik lekker naar huis ging en wachtte het gewoon af. Nog geen twee uur thuis begonnen de weeën.. . Omdat ik bij mijn eerste bijna 42 weken was en uiteindelijk ingeleid ben, kende ik de symptomen van een spontane bevalling niet. Weer iets nieuws voor mij. De beginnende weeën zijn verwarrend. Ik wist niet zo goed of ik moest poepen of dat ik inderdaad een wee had. Ik stond op om voor de zekerheid naar de wc te gaan en ja hoor. Toen voelde ik iets warms langs mijn benen lopen.. . In eerste instantie denk je aan gebroken vliezen.. . In mijn geval was het veel bloed. Mijn vriend belde gelijk de verloskundige. Ik hoorde hem nog een paar keer sorry zeggen. ‘Ja, wij bellen WEER over een bloeding.’ Dit keer was het natuurlijk anders. Zij stuurde gelijk een andere verloskundige. Die stond binnen vijf minuten voor de deur! Ik stond inmiddels al een tijdje onder de douche met een warme straal gericht op mijn onderrug. Helpt enorm! Zij vroeg mij om op bed te liggen en deed haar ding. Ik had al 3 cm ontsluiting! En dat na 30 min weeën te hebben gehad? Omdat ik medisch was en ik absoluut een ruggenprik wilde hebben, waren we in no time onderweg naar OLVG West.  Het waren de langste vijf minuten ooit. Bij aankomst werd mij geadviseerd om te gaan lopen in plaats van in een rolstoel te gaan zitten. Dan kun je makkelijker de weeën wegpuffen.  Eenmaal aangekomen op de verloskamer, ging alles als een trein. Er komen zoveel mensen op je af en iedereen heeft een eigen taak. Dat is natuurlijk fijn, want je wilt niet dat er iets iemand ontgaat. Toen de ruggenprik achter de rug was (achter de rug, haha), kwamen twee lieve zusters mijn vliezen breken. Ik hoorde ze op een gegeven moment een beetje lachen, want er was zoveel water dat ze een ‘dam‘  moesten bouwen om die op tijd op te vangen. Een van de zusters schoot in de lach, haar handschoenen liepen namelijk vol met vruchtwater. Ze deed een poging om het vruchtwater iets langzamer eruit te laten lopen. Goed geprobeerd zuster. Iets later, deed ik nog een paar keer een poging om te gaan slapen, maar dat wilde niet lukken. Na drie uurtjes, had ik een volledige ontsluiting. Tadaaa! Echter geen weeën om mij te helpen persen. Weer fijn. Er werd een middel toegediend om de weeën op gang te brengen, maar ook hier kwam snel einde aan. Ik zat op het punt te gaan persen. Drang heb je wel, alleen niet zo sterk. Er werd mij gezegd dat ik elke wee nu moest gaan pakken, hoe dan ook. Klein of niet, ik moest persen. Persen zonder weeën, nooit van gehoord! Dit zag ik dus ook niet aankomen. Het voelde alsof je op de wc zit en wat je ook doet het ‘gaat’ niet. Lag ik daar, met hoofdje tussen mijn benen die vastzat, wachtend op die ene wee. Ik moest doorgaan, ik moest persen. ‘Door de pijn heen’ , zeiden ze!? Hoe dan? Het doet zo veel pijn! Het voelde zo strak en het enige wat ik wilde, was geknipt worden. Kom op, knippen die handel! Ik had hele gesprekken met de verlosdames, over perspijn, over geknipt worden en of ik niet per ongeluk een poepje heb laten gaan. Haha! Zoveel tijd had ik dus tussen de weeën,uitputtend! De reden waarom ik niet gelijk geknipt was, was omdat zij niet teveel schade wilden maken. Blijkt dat als je geknipt wordt, alle lagen van je vagina doorgeknipt worden en dan is het geneesproces langer. Als je scheurt, dan scheurt alleen de bovenste laag van je huid en dus geneest het sneller. Dat wist ik niet. Maar op dat moment had ik vette dikke schijt. Knippen maar en ik zie het verder wel. Nu moet die baby uit! En ja, na een klein knipje, kwam ze er schreeuwend uit…  

Dit keer ging alles gelukkig zoals het hoort te gaan. Mijn placenta zat gelukkig niet vast en kwam er gemakkelijk uit. Ik verloor iets meer bloed dan normaal, maar ook dit werd snel met behulp van medicijnen beperkt. Ik was in goede handen. Zo voelde het wel.
Ik kwam om 17:00 uur aan en beviel net voor 01:00 van een kerngezonde dochter, Riley Aeson Maria. Om 3 uur, na het douchen en een plasje, mocht ik naar huis!  

Ik hoop met het delen van mijn verhaal, velen mama’s to be te informeren en als ze ook zoiets mee maken, gerust te stellen. Je bent niet alleen en elke bevalling is uniek. Heb vertrouwen in je lichaam, want die kan zoveel. Heb vertrouwen in mensen om je heen en wees niet bang om je gevoel te uiten. Want alleen jij weet het beste, wat je voelt.

 

KATJA

 

+ Meer berichten