Zou je het terugdraaien als het kon?

Hoe vaak ik toch deze vraag heb gekregen in het afgelopen jaar is niet meer op twee handen te tellen. Het antwoord hierop is heel simpel. NEE, dat zou ik zeker niet doen! Seth is mijn geluk, mijn leven en mijn lach. Hij maakt iedere dag een stukje mooier. Door hem is iedere dag een nieuw wonder en ben ik er achter gekomen hoe sterk ik ben als vrouw en moeder. Ik heb oprecht het gevoel dat ik alles aan kan en alleen nog maar kan groeien.  

 

 

Ik weet niet waar ik moet beginnen met schrijven en ik heb er dan ook lang over na gedacht of ik dit wel zou doen. Het is voor mij namelijk nogal een drempel. De laatste anderhalf jaar van mijn leven voelen door de komst van Seth als een mooi verhaal, maar hier tegenover staat ook de verdrietige en moeilijke kant. Op sommige momenten ben ik geleefd door mijn leven in plaats van andersom.
Het begon eigenlijk tijdens mijn zwangerschap. Op dat moment was ik al een tijd in een relatie. We woonden samen, reisden veel en deden leuke dingen. Ik herinner me nog de eerste weken van mijn zwangerschap wat voor emotioneel wrak ik was. Ik kon letterlijk huilen om iedere poep en scheet. Als ik er nu aan terug denk vind ik het wel een beetje grappig. Alles wat er gebeurde kwam 10 keer zo hard aan en ik vond alles op televisie erg zielig. Normaal gesproken huil ik al bij All you  need is love, maar je kon me in die weken echt opvegen als ik dat aan had staan op de televisie.  

Er volgde geen placenta maar een tweede dochter

Het is 18 juni in het jaar ‘91 wanneer ze haar bevalling in het ziekenhuis begint. Op het moment dat mijn oudste dochter wordt geboren denk ik aan deze bijzondere vrouw die net als ik zojuist haar baby op de wereld zette.  

“Een ontlading volgt, ze is er!”

Zo moet ook zij zich ook hebben gevoeld. Ze is er! Wauw. Maar dan neemt de bevalling een bizarre wending aan. Terwijl ze perst voor de placenta met een laatste wee hoort ze opnieuw een baby huilen. Haar wereld staat stil. Twee?!

Bijzondere geboorte

In juni speelt dit bizarre verhaal van deze bijzondere geboorte extra vaak door mijn hoofd. Het bleek de geboorte van mij en mijn tweelingzusje. Mijn moeder vervulde de hoofdrol van deze realiteit die soms nog steeds meer lijkt weg te hebben van een speelfilm. Met een liefdevolle echtgenoot, een peuterzoon van 2 en een kindje in haar buik maken ze zich hoogzwanger klaar voor een nieuwe fase.

Ze richt de kamer in, zet een familiewiegje klaar en maakt zich op voor wat komen gaat. Haar baby zou wat aan de grote kant zijn en ze word dan ook nauwlettend in de gaten gehouden. Wanneer zwangerschapsvergiftiging dreigt wordt ze ingeleid. Die middag gaat het gebeuren en diezelfde middag krijgt plots een heel bizarre wending..

Ongeloofwaardig

Na de geboorte van haar kleine dochter is de ontlading groot, ze perst opnieuw maar tot grote verbazing is het 9 minuten later geen placenta dat tevoorschijn komt maar een tweede dochter. Terwijl mijn vader deze gebeurtenis vol ongeloof maar enthousiast begroet met een luid “twee dochters!!” Is het voor mijn moeder een langere weg van verwerking.

Haar grote baby, bleken twee kleine babymeisjes. De grote wieg werd een gezamenlijk nestje waar we de eerste tijd samen prima in konden liggen. Het geboortekaartje werd aangepast, mijn naam verzonnen en het nieuws dat zonder social media nog minder snel ging werd vol ongeloof ontvangen!

“Het is niet waar?! Twee dochters?!”

18 Juni

Die moeder bleek een waanzinnige doorzetter. Ze stond 24 uur per dag klaar voor haar drie kleine kinderen. Ik herinner me een jeugd met niets tekort en liefde in overvloed. Ik herinner me van haar geen zwarte wallen of klaagzang die er heus moeten zijn geweest. Wel de oneindige knuffels, de ongeruste blikken en de vele lieve woorden. Ik besef me nu ik zelf moeder ben geworden dat dat moment op die bewuste 18 Juni ongelooflijk bizar moet zijn geweest.

Niet één maar twee

Ik herinner me de woorden nog goed bij mijn eerste eigen bevalling; “nog een keer rustig persen, dan komt ook de placenta..”. Stil en verwonderd dacht ik op dat moment stiekem aan haar. Aan het verrassingsbezoek dat ik bracht met mijn komst in alle onwetendheid zonder echo’s of speciale prenatale zorg. Ze kreeg niet één maar twee baby’s. Enigszins gelukzalig bekijk ik op dat moment de placenta terwijl ik stilletjes denk: ”

“Het zou je gebeuren.. Het gebeurde haar.”

Een ode aan moeders

Lieve moeder, voor alles wat je hebt betekent en nog altijd bent! Voor de ongelooflijke start, de tropenjaren en alles wat het je heeft gebracht. Voor de dagen waarop je niet wist hoe je ze door moest komen en voor de dagen die je nooit had willen missen. Voor de glimlach en de tranen, voor je knuffels en de oneindige zorg. Lieve moeder, je bent Goud. Dat was je toen en vandaag nog steeds.

 

 

WILMA

 

Mond, spraak, arm. Beroerte-alarm! Maar deze dame is ook nog eens 13 weken zwanger!

Het was 2 april, het begon als een gewone dag. Ik was 13 weken zwanger en had geen kwaaltjes. In de middag was de klassieker Ajax-Feyenoord, deze wedstrijd gingen we gezellig bij de buren kijken. Ik was moe en voelde me niet helemaal mezelf. “Ach, het zullen de hormonen wel zijn”, dacht ik. Na de wedstrijd zijn we naar huis gegaan en ben ik op de bank gaan liggen. Vrij snel ging me hoofd bonken en kreeg ik een raar gevoel in me rechterarm. Ik nam paracetamol in de hoop dat het af zou zakken. Helaas was dit niet het geval, het trok door naar me linkerbeen. Ik voelde me alles behalve goed en helemaal niet mezelf. Toch maar even de HAP bellen, want het ging na een uurtje alleen maar slechter. De rechterkant van mijn gezicht was wat gaan hangen. Ik mocht gelijk naar het ziekenhuis komen, want ze wilden me direct zien. Aan de telefoon was ik nog goed aanspreekbaar, dus we gingen met eigen vervoer. In de auto ging het steeds slechter. Ik viel soms weg en kwam steeds moeilijker uit me woorden. In het ziekenhuis aangekomen kreeg ik voorrang op iedereen, omdat mijn partner aangaf die snel veranderingen zag. Ik was zo bang, want ik had geen controle meer over m’n rechterarm en lopen ging ook niet want ik voelde nu ook mijn linkerbeen niet. Na wat onderzoeken ben ik vrij snel over geplaatst naar de SEH. Ik wist bijvoorbeeld niet eens meer wanneer ik geboren was… Daar lag ik dan aan een hartfilmpje. Er werd ook bloed afgenomen. De zorg om mijn kleintje in mijn buik kon ik geen moment los laten. Tegen elke arts heb ik geprobeerd te zeggen dat ik zwanger was en dat ik een echo wilde. Dit lukte natuurlijk niet, maar mijn vriend snapte gelukkig wat ik wilde vertellen. Ondanks dat de onderzoeken goed waren op dat moment, had ik wel een afwijkende bloeduitslag. Opgenomen worden was de volgende stap. WAT? Nee, ik wil niet slapen in het ziekenhuis. Ik wil naar huis! Ik werd gek, maar de juiste woorden kwamen er niet uit, veel tranen wel, hoe frustrerend!

 

 

 

Ik had lieve zusters, maar de kopzorgen om mijn kleintje bleef. “Een echo dat komt morgen wel”, zeiden ze. “We maken ons meer zorgen om jou, dat kleintje zit daar wel veilig.” We kregen te horen dat er in mijn hoofd toch eventjes kortsluiting is geweest een beroerte, maar als je zo jong bent (25 jaar) willen ze het niet zo noemen. Ze noemen het dan een hersenverkramping. WAT? Hoe dan? Waarom ik? Word ik weer de oude? Kan ik straks wel zorgen voor ons eerste kindje? Kan ik over 13 weken wel trouwen? Ik was onwijs verdrietig en voelde me zo machteloos. Ik kon niks. Met naar de wc gaan moesten ze me helpen. Uit mijn woorden kwam ik nog steeds niet. Mijn vriend ging naar huis om er de volgende dag weer voor mij te zijn, want ik moest rusten. De volgende dag was mijn spraak nog steeds slecht en m’n kracht werd ook niet beter. Maar eindelijk kreeg ik een echo! Halelujaaa! Hoe was het met mini? Gelukkig was er een springlevend kindje te zien die gelukkig niks mee kreeg van deze achtbaan. Onderzoeken werden gedaan om te kijken of er vooruitgang was. De arts gaf aan dat het wel een tijdje kon duren voor ik weer de “oude” zou zijn. De volgende dag kreeg ik de kracht in mijn arm en been terug, langzaam maar het kwam. M’n spraak was heel sloom en het kostte me onwijs veel energie om de juiste woorden te vinden, als ik al de juiste woorden vond. Ik heb de meest rare zinnen gemaakt. Maar ik kon weer lopen, nouja, me voortbewegen is een beter woord. Ik kon beetje bij beetje mezelf weer verzorgen, ondanks het me veel energie kosten. Maar ik deed er alles aan om weer mezelf te worden. Keihard blijven oefenen!

 

 

Aan einde van een goede middag kreeg ik te horen dat ik naar huis mocht om verder te herstellen, maar dat ik wel heel rustig aan moest doen. De week erna moest ik op controle komen bij de neuroloog. Het terugkomen van mijn spraak heeft lang geduurd. Zeker voordat ik weer helemaal goed kon praten. Soms als ik moe ben, maar echt moe en hoofdpijn heb, kost het moeite de juiste worden te vinden. Wat ben ik bang en verdrietig geweest. Mijn lichaam was eventjes een vreemde en niet meer van mij. Gelukkig is alles goed gekomen en kan ik volop van het leven genieten en in het bijzonder van m’n zoontje. Een echt oorzaak voor de verkramping is er nooit echt gevonden. Wat ik wel weet door dit alles: GENIET VAN ELKE DAG! Er kunnen je plotseling gekke dingen overkomen… 

 

 

 ANOUK 

Mama Aartje is een High Sensitive Person! Do you fit the profile…?

Vaak kunnen bepaalde dingen je echt enorm aantrekken… Als je ruzie hebt met je man of vriend(in) kun je daar lang boos over blijven en ben je sneller gekwetst. Bovendien kun je de stemming van iemand ongewild overnemen; bijvoorbeeld als iemand chagrijnig is, word jij dit ook. Vroeger werd je als ‘verlegen’ bestempeld. Herken je dit? Dan ben jij misschien wel een zogenoemde ‘high sensitive person’. Het is geen aandoening of stoornis maar een heel normaal verschijnsel.

Ik ben erachter gekomen omdat ik mezelf heb leren kennen toen ik voor het eerst moeder werd. Ik was jong, ging samenwonen en er was een eerste kindje op komst. Nadat onze eerste er was kreeg ik een enorm verantwoordingsgevoel (heeft iedereen wel denk ik) en werd meteen ‘volwassen’. Ik ontwikkelde mijn eigen leven en ging op zoek naar mezelf. Heel bijzonder om erachter te komen hoe je zelf in elkaar zit terwijl je dat eerder nooit wist!

Zo kwam ik erachter dat ik een ‘high sensitive person’ ben. Ik heb een best goede mensenkennis en kan al vrij snel zien aan iemand wat diegene van mij vindt. Ook als iemand iets negatiefs tegen me zegt, kan ik me dat persoonlijk aantrekken. Naarmate de tijd vordert leerde ik ermee omgaan en kun je het sneller naast je neerleggen.

Als ik een drukke dag heb (gehad) wordt het me vaak teveel en ben ik echt bekaf. En als dan mijn kindjes dan nog om aandacht vragen kan ik dat niet zo goed hebben.

Ook op het werk merkte ik veel van de HSP. Ik was erg bang om fouten te maken en deed ontzettend mijn best om het te voorkomen. Ik schreef alles wat ik moest onthouden op om niets te vergeten. Al was het maar iets ‘stoms’. Als ik een opdracht moest doen waarbij mijn collega moest meekijken werd ik daar zenuwachtig van en ging daardoor juist de fout in. Het enige wat je daaraan kunt doen is vertellen dat je daar last van hebt zodat ze het kunnen begrijpen. Verder raak ik snel geïrriteerd als mensen teveel dingen tegelijkertijd van me vragen.

Ook vermeed ik mensen of plaatsen waar ik een slecht gevoel bij kreeg of waar ik van wist dat het problemen zou gaan opleveren voor mijn humeur.

Soms kun je bij je eigen kindjes ook zien of ze het hebben. Het hangt er een beetje vanaf hoe oud ze zijn. Kinderen zijn echter nog volop in ontwikkeling dus daar kun je natuurlijk nog niet echt wat van zeggen.

Enkele kenmerken waarvan je niet zou denken dat het bij HSP zou kunnen horen zijn bijvoorbeeld: niet goed tegen sterke geuren, harde geluiden, je schrikt snel, een slecht humeur krijgen als je honger hebt en erg gevoelig zijn voor caffeïne (ik kan maar max. 1x caffeïnehoudende drank per dag drinken anders ga ik het merken).

Er zijn zeker ook fijne dingen aan het zijn van een hoog sensitief persoon. Zo kun je je erg inleven in mensen waardoor je ze kunt begrijpen alsof je het zelf meemaakt. Ook als je een film kijkt, kun je er zo in verdwalen alsof het lijkt of je er zelf in zit en de gevoelens van de acteur kunt ‘voelen’. Dit kan natuurlijk ook averechts werken omdat je je dan zo diep inleeft dat het je constant bezig houdt.

Je kunt diep geroerd raken door kunst of muziek en enorm genieten van delicate geuren, smaken, geluiden en kunstwerken.

Als je dit allemaal herkent, hoeft het natuurlijk niet zo te zijn dat je een HSP bent, maar wil je dat graag weten kun je altijd een test doen op het internet. Nogmaals, het is geen aandoening dus het is in principe geen probleem als je het bent. Misschien kun je jezelf wat beter begrijpen en zie je herkenning in mijn verhaal.

 Als je ook een HSP bent, kun je er eigenlijk van uitgaan dat je bijzondere gaven hebt, tenminste zo denk ik erover 😉

Stop met persen: “Sorry mevrouw, ik heb een foutje gemaakt. U zit pas op 6 centimeter in plaats van 10.”

Laat ik beginnen met mijn zwangerschap. 13 weken zwanger en met een beroerte in het ziekenhuis liggen is angstig maar alles is goed gekomen, Met 25 weken aangereden door een auto, 26weken getrouwd en met 34 weken begon mijn bevalling help nee niet nu al. Het kindje mocht komen dus er werd niks gedaan maar de weeën zakte af, pfff fijn blijf nog maar even veilig in mama der buik. Daar liep ik dan rond met 2 cm ontsluiting, de woorden rustig aan doen heb ik dan ook vaak gehoord. 

Op 1 nov zitten wij gezellig op de verjaardag van me schoonvader. Het begon weer te rommelen, druk maakte ik me niet meer, het zullen wel weer de oefenweeen zijn. 

In de nacht werd het toch wat pijnlijker en sneller op elkaar, even de verloskundige bellen dan maar. Niet veel later was ze er en ja ik zat op 3cm zal het dan nu beginnen met 37weken de weeën namen weer af maar ik was er nu wel een beetje klaar mee, hierdoor besloot de verloskundige samen met mij naar het ziekenhuis te gaan. Daar had ik inmiddels 4cm ontsluiting yess er zat weer vooruitgang in. Uurtje later zat ik op 5cm als het zo door zou zetten was ik blij, het was opzich goed te doen maar de grootste motivatie was de vooruitgang waardoor ik het beter kon dragen. Bij 5cm bleef het hangen dus mijn vliezen werden gebroken, wat een gek en raar gevoel. Niet veel later kreeg ik een weeën storm opnieuw werd er onderzoek gedaan want ze zagen dat ik persdrang had. Het verlossende woord mevrouw bij de volgende wee mag u mee persen u heeft volledige ontsluiting ik heb gehuild van blijdschap YES ik kon het op eigen kracht en heb straks mijn zoontje in me arme. De minuten tikte voorbij en zo ook de persweeën mega wat was dit afzien. Na 3 kwartier nogmaals even checken om te voelen of het hoofdje vooruitgang had, sorry mevrouw ik heb een foutje gemaakt u zit pas op 6cm. FOUTJE…. Dat is 4 cm verschil, Ik ben vanaf toen in een bubbel gekomen ik was zo boos moe en verdrietig ik kon niet meer. Niemand was meer leuk (behalve mijn partner daar ben ik bijzonder lief tegen gebleven), ik kon de weeën niet meer gewoon wegpuffe want voor me gevoel waren het persweeën. Ik heb toen gekozen voor een ruggenprik, wat een verademing ik kon de anesthesist wel zoenen. Ik kon adem halen zonder pijn….. 

Even wat eten en rusten want door alles waren me weeën volledig weg hiervoor kreeg ik dus ook weeën opwekkers.

18:45 allemaal piepjes en kamer vol artsen want het ging mis met de kleine er was lichte paniek. 

Mevrouw als wij het zeggen moet je perse want je heb volledige ontsluiting geloven deed ik het niet, maar ik deed wat ze vroegen. Helaas daalde het hartslag je van ons zoontje steeds bij een wee. Om 18:15 zeiden ze dan ook mevrouw het wordt een spoedkeizersnee als het binnen 5 minuten niet lukt. Vacuümpomp, 3 gynaecoloog en 2 co-assistentes stonden aan me bed op mij te duwen en aan me kind te trekken ohjha en vooral waren we aan het lachen, want ik voelde echt 0,0% van alles en ondanks het hartslag je bleef iedereen rustig. Ik zag het al gebeuren een spoedkeizersnee en dat wilde ik echt jiet, maar net toen de kinderarts binnen kwam was daar het huiltje van onze zoon daar was hij dan onze mini. 

Hopelijk is het wat 

Groetjes

Anouk

 

Melissa is prematuur geboren, ze woog 590 gram en was 27 cm lang, nu is ze 21 jaar

Op een nietsvermoedende donderdag, 4 december 1997, ging mijn moeder voor een heel normale zwangerschapscontrole naar de gynaecoloog bij ons in het streekziekenhuis. De hele zwangerschap voelde mijn moeder zich prima. Ze had nog niet nagedacht over bepaalde complicaties die eventueel zouden kunnen optreden, want ze voelde zich niet anders dan de andere dagen. Totdat de gynaecoloog ontdekte dat ik, Melissa, veel te klein was voor het aantal maanden dat ik al bij mijn moeder in de buik zat. In het begin niet heel spannend, de gynaecoloog vertelde dat mijn moeder rust moest nemen en om de dag terug moest komen voor controle. Dus dat deed ze, mijn moeder ging naar huis, nam rust en kwam op 6 december terug. Er werd een CTG gemaakt, dit is een onderzoek om een indicatie te krijgen van de conditie van het ongeboren kind. Hierbij werd mijn hartfrequentie geregistreerd maar ook de activiteit van de baarmoeder. Tevens werd de bloeddruk van mijn moeder gemeten maar weer niet heel veel spannends. De artsen stuurden haar weer naar huis waar ze moest blijven liggen om voldoende rust te krijgen.  

 

Weer 1 dag later, 8 december 1997, ging mijn moeder terug ter controle. Maar wat bleek… Er zat geen verandering in mijn groei, ik was nog steeds veel te klein. Mijn moeder moest ter observatie in het ziekenhuis blijven. Later die dag vertelde de gynaecoloog dat ze haar in het streekziekenhuis niet verder konden helpen. Ze zou naar een ander ziekenhuis verplaatst worden, een ziekenhuis waar ze wel gespecialiseerd zijn in zulke kleine baby’s. De volgende dagen gingen snel, mijn moeder werd per ambulance naar het academische ziekenhuis gebracht, waar ze verder onderzocht werd. Twee professoren legden mijn ouders uit wat er kon gaan gebeuren. Ik was te klein en zou wellicht eerder ter wereld komen dan dat de bedoeling was. Maar hier kwamen wel complicaties bij kijken. Zo was er 98% kans dat ze een doodgeboren kindje zouden krijgen. Mocht ik toch zo een vechter zijn en die 2% waar maken en dus blijven leven, dan zou ik volgens de artsen waarschijnlijk een zware beperking krijgen.

 

Woensdag, 10 december 1997, zowel mijn moeder als ik lagen onder controle, ik zat nog in mijn moeders buik en de artsen proberen de zwangerschap zolang mogelijk te rekken. Mijn moeder kreeg een langdurige CTG plus bloeddrukmetingen. Maar na een tijdje ging mijn hartslag ineens veel te snel omlaag. Mijn moeder moest met spoed bevallen. Ik moest hoe dan ook direct ter wereld komen, anders zouden ik en mijn moeder waarschijnlijk allebei komen te overlijden! Terwijl alles werd klaargemaakt om mij met een keizersnede te laten komen, kon mijn moeder nog snel mijn vader bellen. Ze vertelde hem dat ik geboren zou worden. Uiteindelijk had mijn vader de dokter aan de lijn. Ik moest met spoed komen, alles ging in een razend tempo. Mijn moeder kreeg een algehele narcose en heeft niks van de bevalling meegekregen. Om 14:40 uur werd ik geboren, drie maanden voor de uitgerekende datum. Ik woog 590 gram, was 27 cm lang en had een groeiachterstand van vijf weken. Ik werd gelijk onderzocht en daarna met allerlei slangetjes en andere toestanden in de couveuse gelegd. Toen arriveerde mijn vader en hij werd opgevangen door een verpleegkundige die hem feliciteerde met de geboorte van zijn dochter. Eerst ging hij naar mijn moeder, even later kwam hij bij mij. ‘s Avonds kwamen ze samen kijken.

 

Toen ik eenmaal 1 dag oud was kwamen de artsen erachter dat er iets mis was met mijn bloed. Wat, dat weten we tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Ik kreeg een bloedtransfusie. De ene dokter haalde geleidelijk mijn oude bloed eruit en de andere dokter spoot nieuw bloed in. Verder moest ik in de couveuse blijven, ik werd continu onder controle gehouden. Mijn ouders hadden iedere week een gesprek met de artsen, deze gesprekken gingen over mijn toestand en hoe ik me ontwikkelde. Maar een paar dagen na mijn geboorte werd werd mijn moeder ziek en haar bloeddruk steeg enorm. Ze bleek het HELLP-syndroom te hebben. Vroeger werd dit ook wel ‘zwangerschapsvergiftiging’ genoemd.
Een aantal weken later, op Eerste Kerstdag dachten de artsen dat ik een besmettelijke bacterie had opgelopen en werd ik voor de zekerheid op een aparte kamer gelegd. Mijn ouders waren Kerst aan het vieren en kwamen daarna naar mij. In die tussentijd probeerde de verpleegkundige hen te bereiken maar helaas kregen ze mijn ouders niet te pakken. Toen ze op de couveusekamer kwamen, zagen ze mij niet liggen en ze schrokken zich rot. Ik lag op een aparte kamer zodat ik verder niemand kon besmetten maar paar dagen later bleek dit toch onnodig te zijn.  

 

Zodra mijn toestand voor langere periode stabiel bleef, mochten mijn ouders me vast houden. Ze mochten me tegen hun blote borst aanhouden. Tenminste dit was hun beloofd, maar juist op dat moment verslechterde mijn toestand. Uiteindelijk na nog een een paar weken wachten mocht voor even de couveuse uit. Ik mocht even knuffelen met mijn papa en mama, maar wel met zuurstofpomp want volledig zelfstandig ademen dat lukte nog niet. Tijdens het knuffelen (buidelen) met mijn ouders werd ik heel rustig en kalm. Na het knuffelen met mijn ouders verbeterde mijn toestand. Ik maakte kleine stapjes in de goede richting. Maar desondanks had ik ook nog last van de vele prikkels en onrustige momenten, mochten deze momenten zich voor doen dan legde mijn vader zijn hand op mijn hoofdje en kriebelde hij mij achter achter in mijn nek. Hier werd ik toen der tijd en nu nog steeds enorm rustig van. Ik maakte de weken die daarna volgden grotere stappen. Ik was ineens een flinke stap dichterbij huis: ik werd overgeplaatst naar het ziekenhuis bij ons in de buurt.

 

WORDT VERVOLGD…  

 

 

Melissa  

Bevallingsverhaal: Mirjam Hart had drie totaal verschillende bevallingen!

Mijn bevallingsverhaal: De geboorte van Filou

Mijn naam is Mirjam Hart en ik ben moeder van de 3 allerleukste kinderen: Noah van 13, Eli van 4 en Filou wordt eind juni 2. Met 3 bevallingen achter de rug kan ik met zekerheid stellen: geen bevalling is hetzelfde en je weet nooit hoe het zal lopen. De geboorte van onze dochter had ik dan ook wel iets anders voor me gezien…

Noah werd de dag voor de uitgerekende datum in een sneltreinvaart geboren. Een bevalling uit de boekjes, zei de verloskundige. Net zoals mijn hele zwangerschap eigenlijk. Het ging inderdaad heel soepel en het was het allermooiste wat ik ooit had meegemaakt.

Bij de geboorte van Eli ging het er heel anders aan toe. Het was bijna een week na de uitgerekende datum toen ik opeens werd opgenomen in het ziekenhuis voor een te hoge bloeddruk. Na een dag en een nacht rommelen besloten ze dat het tijd was om de man ter wereld te laten komen. Ik zou de volgende ochtend om 7 uur ingeleid worden. Die nacht kwamen de weeën spontaan op gang, maar de verloskundige vond het toch beter om evengoed te beginnen met inleiden. Om half 8 begon het circus en even na 9 uur hield ik Eli in mijn armen, na een heftige bevalling met weeën die ik niet kon bijbenen en waar ik spontaan een paniekaanval van kreeg. 

Tijdens de zwangerschap van Filou had ik enorm last van allerlei zwangerschapskwaaltjes. Ik had al vroeg in de zwangerschap pijn in mijn bekken en mijn stuitje en aan het eind van de rit was ik dus hartstikke moe. De kleine dame bleef helaas zitten waar ze zat, zelfs ruim een week na de uitgerekende datum. Ik werd tot tweemaal toe gestript, maar er gebeurde vrij weinig.

Wel veel valse weeën, waar ik behoorlijk van in de war raakte. Na twee bevallingen wist ik toch wel hoe weeën aanvoelde en moest ik toch instinctief weten wanneer de bevalling begon? Niet dus.

Toch dacht ik op een gegeven moment echt dat de bevalling begonnen was. We spraken met de verloskundige en een vk in opleiding af bij het ziekenhuis. Omdat mijn vorige bevallingen zo snel waren gegaan, namen we geen enkel risico. Ik settelde mij in het heerlijke bed op de nieuwe kraamvleugel van het ziekenhuis en keek echt uit naar de bevalling. Maar na een paar uur gebeurde juist het tegenovergestelde: De weeën namen af! Teleurgesteld keerden we huiswaarts met een lege maxi cosi.

Die nacht sliep ik als een roos en ook de volgende dag kon ik het rustig aan doen. Op wat valse weeën na bleek er niets aan de hand te zijn. De verloskundige belde zelfs op een gegeven moment wat ongerust, want ze had eigenlijk wel verwacht binnen een paar uur weer iets van mij te horen. Ik bekende dat ik daar wel op had gehoopt, want ik zat er behoorlijk doorheen. Ik was ontzettend moe en labiel en zag steeds meer op tegen de bevalling.

We besloten samen terug te gaan naar het ziekenhuis om daar de vliezen te laten breken. Wie weet was dit het laatste zetje wat onze kleine meid nodig had.

En ja hoor, de vliezen waren net gebroken en ik voelde meteen hoe de weeën heviger werden. Al snel kreeg ik persdrang. Zo snel zelfs dat ik niet durfde te persen, omdat ik nog niet was overtuigd dat ik voldoende ontsluiting zou hebben. Ik vroeg aan de vk in opleiding of ze voor de zekerheid nog even wilde kijken of het echt kon. Maar ik had toch al echt 10 centimeter ontsluiting en ik mocht gaan persen. Kort daarna lag ons meisje op mijn borst.

Bevallen vind ik echt iets magisch. Helemaal nu ik weet dat je dus echt nooit kunt inschatten hoe het gaat lopen. Ook al waren ze alle drie niet even makkelijk, ik weet nog wel dat ik na iedere bevalling dacht: Zo, dat is voor herhaling vatbaar! Ik zou het zo nog 10 x doen, maar helaas vindt mijn vriend het nu welletjes. We hebben ook een prachtig gezin met 3 geweldige en totaal verschillende kinderen. Dus misschien moet ik hem wel gelijk geven…