In verband met de inhoud van het verhaal, blijf ik liever anoniem.
Ik ben een dame uit Amsterdam en ik was 23 jaar toen dit verhaal zich afspeelde. In november ben ik voor het eerst moeder geworden van een prachtige zoon. Mijn zwangerschap heb ik als extreem zwaar ervaren. De eerste weken fulltime op bed gelegen, gespuugd en ik viel zelfs 7 kilogram af! Kon dat trouwens maar buiten mijn zwangerschap om ook zo makkelijk, hahaha!
Dit is de spannendste tijd die ik waarschijnlijk ooit mee ga maken.. Weeën met 24 weken!!!
Zoizo is heel het mama worden al super spannend, je weet niet wat je te wachten staat en je weet niet wanneer je het goed doet, ik ben nogal een twijfel kont.. En kan ook nog eens heel onzeker zijn, wilde het graag zo goed doen voor ons meisje. Ik kies er voor ons verhaal te delen, ook om vrouwen bewust te maken van vroeg geboortes, en natuurlijk om het even van me af te schrijven. Het begon allemaal vorige week maandag, ik had gewoon een controle bij m’n verloskundige. Ik dacht ik ga vanavond weer met een gerust gevoel weg hier, maar deze keer liep ik huilend de deur uit. M’n verloskundige had me namelijk deze keer flink op m’n donder gegeven en kreeg per direct 2 weken verplichte rust.. Dit omdat ik veel te vaak last had van harde buiken en veelste veel deed. Het kon geen toeval zijn, maar 1 dag later begon de drama.. Ik had het hartstikke rustig aan gedaan, savonds sta ik te koken en voel m’n buik harder en harder worden, en kreeg ontzettend erge rugpijn, tijdens het eten werd ik heel humeurig en werd de buikpijn erger en erger.. Ik zei tegen m’n vriend, ruim jij maar op hoor ik ga in bad liggen. Ik hoopte dat de pijn weg trok van een warm bad, maar het werd erger en de steken in mijn kruis begonnen ook, ik had me telefoon naast me in de badkamer en appte naar me vriend.. Kom maar naar boven, ik kan niet meer opstaan.
Eenmaal beneden op de bank gaan liggen trok ik het niet meer.. Ik voelde het al, dit is niet goed! M’n verloskundige gebelt en die zei me rechtstreeks naar het ziekenhuis te komen, eenmaal daar kon ik niet meer lopen van de pijn en werd doodsbang. M’n verloskundige legt me op een bed en onderzoekt me.. Ze maakte me doods bang, meid je hebt optijd aan de Bel getrokken je hebt last van weeën, en ik voel enige ontsluiting, je baanmoedermond voelt al week aan. Ik en me vriend werden doods en doods bang, ik was tenslotte nog maar 24 weken en 4 dagen. Alles ging ineens zo snel ik werd op een ziekenhuis bed gelegd, het infuus werd aangebracht en het ene onderzoek na het andere volgde, op gegeven moment moesten we 12 minuten wachten tot de uitslag van m’n uitstrijkje er was, dit leek uren te duren en ging tussendoor helemaal kapot van de pijn. Toen kwam de arts aan ons bed, meneer ga jij maar even zitten.. Ik heb slecht nieuws! Wat er toen allemaal door me heen ging, ik werd gek! Je gaat waarschijnlijk binnen nu en 2 weken bevallen je hebt ontsluiting en we gaan je per ambulance naar Utrecht WKZ ziekenhuis sturen en er alles aan doen te zorgen dat ze nog even blijft zitten. Eenmaal in Utrecht viel ik in juiste handen, alsof ik ineens rust kreeg.. M’n hyperventilatie stopte.. M’n weeën werden rustiger, de weeën remmers leken aan te slaan. De uren gingen voorbij, de angst werd zo groot.. Er kwam een arts aan ons bed ons voorbereiden op wat er gaat komen en wat er kan gebeuren. Bereid jullie er op voor, de kans dat je heel vroeg bevalt is heel groot. De kans dat jullie meisje dit overleefd is niet groot. Pardon? Ons meisje dit niet overleefd?! Ik dacht dat ik gek werd.. Ik hou nu al zo veel van haar.. K kan haar echt nooit meer laten gaan. We gaan er alles aan doen te zorgen dat ze zo lang mogelijk blijft zitten!! We kregen van allerlei keuzes voor onse neus, willen jullie door blijven gaan met de weeën remmers? En willen jullie je meisje voorbereiden op de wereld met long prikjes etc? Uhh.. Ja weet ik veel? Doe maar denk ik? Alsof we ook maar iets van verstand hier van hebben.. Na de vele uitleg is ons verteld dat die prikjes zeker geen snoep zijn.. Wat het precies voor bij werkingen heeft dat durf ik ook niet meer te zeggen. Maar wat Moet dat moet zeiden we! Gelukkig delen m’n vriend en ik precies de zelfde mening over alles. Maar we wisten het echt niet.. Ik liet de keuze over aan de arts, en we vroegen hun te beslissen wat nu de beste keuze is, eenmaal samen besloten dat we voor nu stoppen met de medicatie en geen prikjes toe dienen en kijken hoe ik ga reageren. Dit was zo spannend, de remmers werden stop gezet en ik was zo bang.. Het verdriet begon, ik deed niks anders dan huilen. We werden samen in bed gelegd en ik huilde naar de arts.. Waarom heb ik dit nou waarom gebeurt dit bij mij! Maar dat wist ik stiekem al, mijn moeder heeft exact het zelfde mee gemaakt bij mijn broer, 28 jaar geleden. En het kan bijna geen toeval zijn.. Ze was toen ook 24. 4 weken zwanger, precies even lang dus. Maar bij mijn moeder deed het baby’tje het niet goed en bij mij deed ze het ondanks alles nog steeds goed! Dit leek me hoop en kracht te geven.. Eenmaal naar bed en we probeerde te slapen, tuurlijk ging dat niet, we hebben de hele nacht samen gehuild en gepraat over wat er ineens gebeurt is allemaal.. We waren echt op van verdriet. Eenmaal smorgens bij m’n volgende onderzoek leken wonderen te bestaan! Ons meisje was weer goed gaan liggen, de weeën waren gestopt en er was zelfs geen ontsluiting. Ze waarschuwde ons wel, de kans dat je binnen nu en 2 weken bevalt is erg groot en bereid je daar op voor. En dit gingen we doen, omdat we kozen om te stoppen met medicatie mocht ik naar huis, onderweg naar huis staarde ik maar naar de weg.. Ik kon niet eens meer praten, thuis ook niet, natuurlijk kwam er familie langs om er voor me te zijn.. Maar ik kon geen woord uit me krijgen, de dagen erna ook nog niet. Ik werd zieker dan ziek.. Dit zullen de bijwerkingen zijn van de weeën remmers. We zijn nu 1 week verder en het lijkt goed te gaan.. Ik heb complete bedrust tot aan de bevalling.. Of ze nou binnen nu en 2 weken komt of pas met de 36 weken.. Dit word een lange zwangerschap zo, ik dacht echt dat zwanger zijn leuk was. Maar als ik dit van te voren had geweten had ik er nog wel een keer over nagedacht.. Ik wil bewijzen dat wonderen bestaan en ons meisje tot minimaal 36 weken blijft zitten. Ik wil bewijzen dat ze een vechter is, ik weet het gewoon zeker.
JENNIFER
In oktober bleek ik weer zwanger, ik geloofde er niet meer in. Verloor alweer veel bloed, en ook hier bleek na een echo mijn derde miskraam een feit. Ik was woedend, woedend dat niemand me begreep, me wilde helpen en het telkens mis ging. Dit was geen toeval, of pech, zoals velen het noemde.
Eind 2017 konden we terecht in Gent, wat een verademing! Zo begripvol, lieve artsen, meedenkend, en ze gaven mij de bevestiging dat dit niet oké was. Een uitgebreid onderzoek werd gedaan, geen detail werd overgeslagen. DNA, bloed, semenonderzoek, ellenlange vragenlijsten en tot slot een traumatische hysteroscopie.
Het wachten duurde lang, een voor een kwamen de uitslagen binnen. Er was inmiddels bekend dat mijn TSH waarden (schildklier) te hoog waren, hiervoor startte ik direct met medicatie. Ook had ik waarschijnlijk een progesteron tekort, dit kon verholpen worden met medicatie/hormonen.
En toen kregen we een uiterst verdrietige diagnose. Mijn bloedwaardes gaven aan dat mijn eicelreserve zeer laag was, het zou niet lang duren voor ik in de overgang zou komen. En dan kon het zomaar eens te laat zijn om onze allergrootste wens in vervulling te laten gaan. Mijn wereld stortte in. Zo jong, en dan al tijdsdruk voelen. Veel leeftijdsgenoten waren nog niet eens bezig met een kinderwens.
Met dit nieuws werd er begin maart 2018 een behandelplan gemaakt. We zouden 1 a 2 rondes IUI gaan doen met wat hulp van medicatie/hormonen, en hierna starten met IVF-PGS, dit is IVF met embryoselectie. Zo werden de aangedane embryo’s geselecteerd en kregen de overige een kans. De kansen op veel embryo’s was laag met deze diagnose.
Wat vond ik dit eng, doodsbang voor naalden, onderzoeken ed. Maar mijn wens was zoveel groter dan de angst. Dus we gingen ervoor.
Net voor we begonnen met het traject bleek ik voor de 4e keer zwanger. Zou het nu dan echt? Zou de ellende van een 4e miskraam en een zwaar traject ons bespaard worden?
Ik kreeg verschillende medicatie ter ondersteuning. Medicatie om mijn schildklier stabiel te houden, 6 x daags hormonen om mijn progesteron level op peil te houden, en aspirine om mijn bloed te verdunnen. Dit gaf een sprankje hoop, een houvast.
Ik voelde me mentaal goed, weinig klachten, elke dag overleven was er 1. Onbezorgd zwanger zijn zat er niet meer in. De angst overheerste.
Met 5 weken was ik alleen thuis en verloor ik plots enorm veel bloed, meer dan al mijn miskramen. Ik verloor een groot zwart stolsel en wist toen, het was over. Dit kwam niet meer goed en de geschiedenis leek zich te herhalen. Ik voelde me verscheurd, mijn man kwam thuis en diezelfde dag hadden we nog een echo. Er was bloed te zien, maar ook een stipje, een vruchtje! Het was nog niet klaar. Waarschijnlijk waren het er 2, en ben ik 1 kindje hier al verloren.
Het bloeden hield aan, het werd minder, de tijd kroop en met ruim 6 weken kregen we een echo. Er klopte wonderbaarlijk een hartje! Ik kon het niet geloven, een kloppend hartje, een teken van leven! Dit moest een vechtertje zijn. Het bloeden stopte en wekelijks kreeg ik een echo, we zagen ons kindje groeien. Wauw, langzaamaan begon ik het te beseffen, ik kon zelfs genieten. Kwam dit kindje er echt?
De weken kropen voorbij, ik voelde me lichamelijk goed. Geestelijk was een ander verhaal, hoe zeer ik ook genoot, de angst overheerste.
Met 38 weken zwangerschap trok ik het mentaal niet meer. Hoe goed ik me lichamelijk nog voelde, hoe slecht het in mijn hoofd ging. Ik sliep niet meer, was continu angstig, at slecht en kon niet meer genieten, alleen maar huilen. Zo bang was ik dat dit kindje, wat we al zo lief hadden, wat zo gewenst was, ons afgenomen zou worden op een termijn dat het prima was om te bevallen. In mijn hoofd was ik overtuigd dat wanneer ik over de 40 weken zou gaan, ik ons kindje af moest geven. Ik geloofde daar heilig in, en het was nog steeds nergens op gebaseerd.
Na vele gesprekken met de verloskundige hebben ze besloten mij in te leiden. De angst die ik in elke vezel voelde was niet goed voor de kleine. Het was tijd om geboren te worden.
Het inleiden verliep niet vlot, maar 8! dagen later was eindelijk het moment daar. Op 20-11-18 werd na 39.1 weken zwangerschap ons langverwachte, zo geliefde kindje geboren na een zware bevalling. Een jongen, Vigo is zijn naam, en kerngezond!
Dit geluk, ècht ik kan het niet beschrijven, het is zo’n andere vorm van liefhebben, zo intens.
Dit was alles waar we van droomde, en meer.
We hadden nooit gedacht dat na 3 miskramen en de diagnose vervroegde overgang het geluk ons nog gegund was! Het is ècht een wonder.
Ze zeggen dat je moet genieten van een zwangerschap, maar het is niet erg als dit niet altijd lukt, als de angst overheerst. Je mag voelen wat je voelt.
Het ouderschap is niet makkelijk, maar alles, maar dan ook echt alles nemen we voor lief. We exploderen van liefde die we voor hem voelen en hadden het niet willen missen. Nog elke dag zijn we dankbaar, genieten we van hem en zijn we verbaasd dat dit lieve mooie sterke jongetje bij ons mag zijn.
Hopelijk ooit, mag er nog een broertje of zusje voor hem komen, de tijd zal het leren.
Ik gun iedereen dit grote geluk.
Ik denk dat het een maand later of iets meer ( het is een periode dat een leegte vormt in mijn hoofd) was dat ik opeens zoveel naar het wc moest, dat vond ik raar. Normaal moet ik helemaal niet vaak gaan plassen. Zou het kunnen? Ik ga snel voor het werk naar het Kruidvat en koop een test. Op het toilet van het werk doe ik de test want geduld staat niet in mijn woordenboek. Positief! Ik kon het amper geloven, mijn handen trilden helemaal. Ik bel mijn hubby en de volgende dag kopen we een test die zegt hoever ik ongeveer zou zijn. 1-2 weken. Ik maak zo snel mogelijk een afspraak met de dokter.
Een paar dagen voor mijn verjaardag vernam ik het nieuws: weer zwanger! Mijn hcg waarde leek echter wel aan de lage kant te zijn. Ik moest over een paar dagen terug komen om weer bloed te laten trekken. Met een bang hartje belde ik naar dokter voor de resultaten, het was een super resultaat! Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog , lekker ongemakkelijk die inwendige onderzoeken. Maar het kon me niet schelen want deze keer zat alles waar het moest zitten! Ik was zo blij! We wouden de 3 maanden afwachten om het te vertellen maar zodra we bij de volgende echo het hartslagje hoorden, konden we niet meer wachten. Onze ouders waren door het dolle heen! Het eerste kleinkind aan de Karipidis kant, vierde kleinkind aan mijn kant.
Aan de mensen die zeggen dat hun zwangerschap zalig was met geen enkel probleem: leuk voor jullie, daar ben ik jaloers op.
Drie maanden lang, hing ik elke morgen boven de pot. Toen dat eindelijk over was, begonnen de neusbloedingen. Elke twee weken was ik wel ziek, drie maal had ik een blaasontsteking, slapen deed ik niet want ik had teveel pijn, wandelen lukte ook niet goed en ik ging van een schoenmaat 36 naar een schoenmaat 40. Maar ik kan er niet over klagen, want dit is wat ik zo graag wou: een klein wondertje in mijn buik.
Het was 3 mei, ik was eindelijk 37 weken ver, uitgeput, gepijnigd maar voldaan want ik had net lekker gesmuld van een ijsje bij de quick. We waren daar gaan eten want dan is mijn mama jarig. Ze grapte altijd dat Kylo geboren zou worden op haar verjaardag in plaats van 21 mei, zijn uitgerekende datum. Ik wuifde het altijd weg met mijn hand.
Ik wou dat mijn kind zijn eigen dag had om jarig te zijn en die niet moest delen, zijn verjaardag was voor hem alleen.
Ik reed terug naar huis, lekker comfortabel met zo een dikke buik in de weg. Ik wou nog wat foto’s trekken voor instagram en bukte me om iets op te rapen.
Plots voelde ik warm water over mijn benen stromen. Hè wat irritant, heb ik nu zonder waarschuwing in mijn broek geplast?
Ik waggel met alle moeite de trap op om een andere broek aan te doen en toen ik eindelijk weer beneden geraakte … gebeurde hetzelfde. Ik snelde naar het toilet om te kijken… het was licht roze vloeistof.
Ik bel snel naar mijn vroedvrouw, zoals altijd nam ze niet op.
Ik bel naar mijn vriend die in Nederland werkt… nee hè! Hij neemt ook niet op.
Ik stuur een bericht naar mijn vriendin en ik zeg dat ik denk dat mijn water is gebroken, ze lijkt meer in paniek te zijn dan mij.
Ik neem de auto sleutel en ik rij op mijn gemak naar het ziekenhuis, ik had over dertig minuten toch een afspraak bij de gynaecoloog. Wat een toeval.
Ik kom aan aan de balie en ik zeg dat ik denk dat mijn water is gebroken… ga maar zitten in de wachthal mevrouw.
Na een kwartier mag ik naar binnen en ik vertel hetzelfde tegen de assistent van de gynaecoloog.
“Doe je broek en slipje maar uit en dan mag je gaan liggen,” zegt ze.
Laat me wat vertellen… het is zeer onaangenaam en oncomfortabel om met je bloot onderlijf te wandelen als er allerlei uitsijpelt.
De assistent gaat dadelijk aan de slag. Twee cm opening en ik mag gaan plaats nemen in de bevallingskamer. Helemaal alleen. Ik denk dat ik wel 100 keer heb proberen te bellen naar mijn vriend en toen hij opnam, dacht hij ook nog dat ik aan het grappen was.
Uiteindelijk kwam hij aan met de spullen en kwam hij me vergezellen. We hebben gewandeld, een filmpje gekeken, de tv uitgezet toen zijn stomme ex opeens verscheen op tv en noem maar op.
By the way… ik had gekozen om geen ruggespraak te laten zetten, wist ik veel wat een helse pijn er op me te wachten stond. Ze hebben me uiteindelijk er toch een gegeven omdat ik zo venijnig was van de pijn en de vroudvrouw eerlijk gezegd in haar gezicht wou slaan omdat ze me vragen aan het stellen was, moest ik ooit nog zwanger geraken, is die ruggenprik het eerste dat ik wil, wat een zalige verlossing !
Klokslag 12:00 mocht ik beginnen persen, dat heeft 20 minuutjes geduurd.
Ze lieten me mijn kleine jongen zien en mijn vriend zei dat ik enkel kon zeggen dat het een baby was. EEN BABY!
Hij voelde zo warm en de restjes op zijn lichaam en in zijn krulletjes stoorde me zelfs niet terwijl ik hem al snikkend streelde. Mijn jongetje was er eindelijk, eindelijk in mijn armen. Ze namen hem terug weg van me om hem te wegen en te meten terwijl ze me begonnen te naaien.
Eens dat allemaal gebeurd was legden ze Kylo op mijn vriend zijn bloot bovenlijf, ik zag de tranen in zijn ogen, wat was hij trots. We moesten lachen toen Kylo hapte naar zijn tepel, daar gaat niks lekker uitkomen hoor, gekke jongen.
Gek genoeg herinner ik me erna niet veel meer. Ik kreeg bezoek… en op einde van de dag koorts, hoge koorts. Het pijnigt me soms wel als ik er aan terug denk, ik wou dat ik me meer kon herinneren.
Ik herinner me enkel de pijnen de frustraties als ik naar het toilet moest, ik was van voor tot achter gescheurd dus dat was geen plezante bezigheid.
Zodra we na 3 dagen naar huis mogen, wordt het zo echt. Ik huil en ik ben bang. ’S Avonds slaap ik ook nauwelijks, ademt hij nog? Ligt hij nog goed ? Heeft hij het niet te koud? Word ik wel wakker als hij moet eten? Ik vond het een super zware eerste maand, constant dat paranoïde zijn, twijfelen of ik het wel goed doe, me slecht voelen omdat hij de borst niet wou en noem maar op. Soms vraag ik me af hoe moeders zo kunnen doen op instagram alsof alles zo soepel en perfect verloopt. Voor mij was het niks van dat de eerste maand. De vroedvrouw en de consulent van kind en gezin, dachten dat ik depressief aan het worden was. Ik zei dat het ging, gewoon een beetje moe. Zo ben ik nu eenmaal, ik wil niet over gevoelens praten, ik wil met rust gelaten worden.
Een tijdje later kwam ee ook nog eens verborgen reflux bij, Kylo weende de hele dag. Als ik het niet meer aankon, ging ik even op het toilet zitten en weende ik. Het is zo hartverscheurend als je je eigen kind niet kunt troosten. We maakten een afspraak bij de kinderarts en we kregen druppeltjes mee en aangepaste voeding. Heerlijk, na een paar dagen ging het eigenlijk stukken beter! Hij sliep goed en zelfs de nachten door ( wat een paniek als hij de eerste keer doorslaapt en je wakker schiet ‘smorgens omdat je niet weet wat er gaande is). Hij werd een vrolijke baby, een knuffelbeertje dat altijd op de buik wou liggen om zo zijn hoofdje op te heffen, net een schildpad. Mijn kleine jongen is ondertussen al een jaar oud geworden, ik heb een traantje moeten wegpinken toen we voor hem zongen op zijn feestje.
Mama houdt super veel van je. Ik kan niet meer zonder je en je bent alles dat goed is in mijn leven.
Mama Elsa
“Het is pijnlijk. Maar hier ga ik toch. Ik neem je mee in het diepste van mijn donkere kant.” Zo begon een nieuwe post op mijn instagramaccount. Heel lang heb ik getwijfeld. Zou ik het openbaar maken, of alles gewoon zo laten? Mijn post stond klaar, ik had enkel nog maar op de knop ‘delen’ te drukken. Dan zou echt iedereen het weten. Ook vrienden die nog niet op de hoogte waren. Collega’s die dit absoluut nog niet wisten. Familieleden langs de kant van mijn man, die volledig uit de lucht zouden vallen.
Het is iets wat je niet kan snappen, als je het zelf niet hebt. Het is iets wat zo diep in je hoofd zit, dat het moeilijk is om het ooit nog kwijt te raken. Het is iets waarvan ik wenste dat ik het niet had. Maar ik heb het en ik raak er maar niet van af.
Regenboog star wars baby
Ik heb nooit een kind gewild in al de jaren dat ik bestond… totdat ik mijn hubby leerde kennen. Met hem wou ik trouwen, een kind hebben en samen oud worden. Hij was mijn perfecte man, mijn soulmate.
Nadat we zijn gaan samenwonen besloten we dat het zover was: we wilden zo graag een baby. Ik stoor onmiddellijk met de pil en was natuurlijk teleurgesteld dat ik niet dadelijk zwanger was, zo werkt het blijkbaar niet, eerst moet je ontpillen.
We hebben langer als een jaar moeten proberen terwijl iedereen het in ons gezicht wreef hoe makkelijk ze zwanger werden.
En dan… eindelijk! De test was positief! Ik maakte al snel een afspraak bij de dokter om mijn bloed te testen en ook die was positief!
Maar mijn geluk verdween na twee als sneeuw voor de zon. Ik begon wat bloed te verliezen. We gingen naar spoed waar we heel lang moesten wachten. Op de echo zagen ze niks, nog veel te vroeg zeiden ze. Ook zeiden ze dat het waarschijnlijk een beginnende miskraam was.
Het bloeden nam meer en meer toe.
Ik weet niet waarom ik het een goed idee vond, maar ik ging de dag erna werken waar ik enkel maar kon huilen. De manager stuurde me naar huis.
Ik moest om de twee dagen naar het ziekenhuis voor bloedafnames en echo’s. Steeds niets te zien maar mijn hcg bleef langzaam aan stijgen.
Na twee weken bloed te verliezen terwijl mijn hcg bleef stijgen hebben ze me aangeraden om een kijkoperatie te laten doen, ze denken dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is.
En inderdaad, dat was het ook. Ze hebben de linker eileider moeten verwijderen omdat het zo beschadigd was en gelukkig was ik op tijd.
Vol verdriet en angst dat ik nooit nog zwanger kon worden, lag ik op de zetel. Mijn werk deed er moeilijk over, ze stuurden de controlearts die doodleuk zei: “Ik moest eens komen kijken of je niet aan het profiteren bent.” Dit een week na mijn operatie. Ruwhandig duwde hij op mijn draadjes, mijn wonders begonnen weer te bloeden, het deed zo ontzettend pijn. Hij stelde vast dat ik nog een week thuis mocht blijven en dan moest ik weer aan de slag, en dat terwijl ik niet eens me kon bukken om mijn veters te binden dankzij de sneetjes aan beide kanten en net onder mijn navel.
Op het werk bleven ze aan mijn hoofd zagen dat ik beter naar een psychiater kon gaan, maar daar had ik geen zin in.
Ik denk dat het een maand later of iets meer ( het is een periode dat een leegte vormt in mijn hoofd) was dat ik opeens zoveel naar het wc moest, dat vond ik raar. Normaal moet ik helemaal niet vaak gaan plassen. Zou het kunnen? Ik ga snel voor het werk naar het Kruidvat en koop een test. Op het toilet van het werk doe ik de test want geduld staat niet in mijn woordenboek. Positief! Ik kon het amper geloven, mijn handen trilden helemaal. Ik bel mijn hubby en de volgende dag kopen we een test die zegt hoever ik ongeveer zou zijn. 1-2 weken. Ik maak zo snel mogelijk een afspraak met de dokter.
Een paar dagen voor mijn verjaardag vernam ik het nieuws: weer zwanger! Mijn hcg waarde leek echter wel aan de lage kant te zijn. Ik moest over een paar dagen terug komen om weer bloed te laten trekken. Met een bang hartje belde ik naar dokter voor de resultaten, het was een super resultaat! Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog , lekker ongemakkelijk die inwendige onderzoeken. Maar het kon me niet schelen want deze keer zat alles waar het moest zitten! Ik was zo blij! We wouden de 3 maanden afwachten op het te vertellen maar zodra we bij de volgende echo het hartslagje hoorden, konden we niet meer wachten. Onze ouders waren door het dolle heen! Mijn hubby’s ouders hun eerste kleinkind en mijn ouders hun derde!
Op 4 mei, star wars dag, werd Kylo geboren, 3 weekjes te vroeg. Hoe toevallig! Alles was al in thema van star wars, zelfs zijn naam en dan besluit dat klein aapje zich te tonen. Toeval? Een star wars baby op een star wars dag. May the fourth be with you, little kylo.
Hoe was jouw bevalling?
Een bevalling is altijd iets waar je tegen op ziet maar achteraf heb in een fijne bevalling gehad ondanks dat Sara een sterrenkijker was is de bevalling heel vlot verlopen.
Waren er signalen in de kraamweek, dat voedsel verwerken bij Sara anders ging?
Sara wad een gewone baby, en tot aan de 5 maanden hadden wij ook niet echt iets in de gaten, vanaf 4 maanden vonden wij haar wel een mollige baby.
Kan je uitleggen welk medisch traject jullie al hebben doorlopen?
In 2015, Vanaf 9 maanden lopen wij bij een kinderarts en Endocrinoloog in het Sophia Kinderziekenhuis. De eerste paar maanden waren heel intensief waarbij ze een week is opgenomen in het ziekenhuis. Daarin werd er bloedonderzoek gedaan, een verbrandingsonderzoek, fysio, diëtiste en ik moest een dagboek bijhouden. Na die week vond ik dat de begeleiding best wel matig was. We moesten om het half jaar terug komen om weer wat testjes te doen. Wij zijn wel naar een revalidatie arts gestuurd om naar mogelijkheden te kijken voor hulpmiddelen. Er moest iets komen waardoor ze kon leren lopen. Er moest een zwaardere kwaliteit buggy komen en aangepaste schoenen. Na deze tijd hebben we zelf zo goed mogelijk ons best gedaan, qua voeding en beweging. In 2017 hebben wij aan de bel gehangen bij het ziekenhuis dat er nu echt wel hulp moest komen want wij wisten het niet meer. Wij liepen met onze rug tegen de muur en konden voor ons gevoel geen kant meer op. Ze kon ondertussen lopen, maar we hadden het gevoel dat we haar organen echt in de gaten moesten houden. Ze is weer een week opgenomen in het ziekenhuis om alle onderzoeken achter elkaar te doen. Ze kreeg ook een leverecho. Alles was gelukkig goed. De artsen zagen wel dat we wat meer begeleiding nodig hadden en hebben wij een opname gekregen in het rijndam revalidatie. Vier weken waren wij daar intern en mochten we in het weekend twee nachtjes thuis slapen. Dit heeft echt geholpen in alles. Daardoor is zij lichamelijk heel erg ontwikkeld. Nu gaat alles goed en is ze goed stabiel in gewicht. Nu hoeven we nog maar elk half jaar terug voor bloedonderzoek. Kan ze weer even gewoon kind zijn.
Hoe gaat het met Sara op school?
Nu ze op de basisschool zit gaat alles heel goed. De kinderen zijn lief voor haar, omdat de school iedereen goed heeft ingelicht. Ik ben de school zo dankbaar voor al het begrip.
Wat heeft je in al die tijd het meest gekwetst?
Onbegrip bij andere kwetst het meest, maar ook overal op letten wat je doet. Als ze wijst naar een koekje dan kijk ik om mij heen of anderen dat hebben gezien. Maar ze is gewoon een kind van bijna vijf dus die vinden koekjes gewoon lekker. En omdat we al vaak nee moeten zeggen op alles, mag ze eens in de tijd wel eens iets lekkers. We gaan bijvoorbeeld weleens uiteten of een ijsje eten.
Stelt Sara weleens lastige vragen over haar aangeboren obesitas?
Sara is er nu wat meer mee bezig dat anderen haar dik noemen en dat ze zelf graag dunnere beentjes wilt. Want ze merkt natuurlijk zelf dat ze lichamelijk iets achterloopt op anderen.
Welke boodschap wil je graag namens jezelf en Sara aan anderen uitstralen en doorgeven?
Daarom wil ik anderen graag meegeven dat je verder moet kijken dan wat je aan de buitenkant ziet. Zie je een dik meisje of een vrolijk meisje dat lol heeft. Dik zijn heeft vaak en andere reden dan wij allemaal denken. Accepteer elkaar en wees altijd lief. Een glimlach maakt zoveel goed maar een rare blik of opmerking kan iemand zijn hele dag verpesten.
November 2006
Ik was 23 en kreeg de diagnose non-Hodgkin. Een heftige mededeling waar ik nooit rekening mee had gehouden. Maar ja, wat moet je nu! Een week na deze mededeling was het dan eindelijk zover, de chemo’s mochten erin met als laatste een stamceltransplantatie. Maar eerst een gesprek met de arts over wat de behandeling inhield en wat ook de bijwerkingen en consequenties waren. Daar kwam de mededeling ‘kinderen krijgen zit er niet meer in’. Er was weinig keuze, want eiceldonatie was niet mogelijk, omdat er direct gestart moest worden. Zo nuchter als ik was zei ik: “Helaas, maar als we niks doen zal ik ook geen kinderen krijgen en dood gaan, dus gooi er maar in wat nodig is en we gaan er voor.”
Het is de zomer van 2016, mijn man (30 jr) en ik (23 jr) besluiten dat een kindje inmiddels wel erg welkom is. Het kriebelde al langer, maar we hadden ook onze bruiloft nog in het vooruitzicht. Eenmaal de knoop doorgehakt gingen we ervoor, we zagen het wel. Ik hield rekening met minimaal een half jaar proberen, en een jaar zou mij ook niet verbazen. Natuurlijk, elke ronde die je niet zwanger bent is er voor je gevoel een te lang, maar toch gingen de eerste maanden snel.
Al snel merkte ik dat mijn cyclus anders was dan normaal. Ik werd razendsnel na eisprong al ongesteld (korte luteale fase noemen ze dit). En dit elke cyclus weer, eenmaal bij de huisarts, werd ik niet serieus genomen. Ik had vanaf moment 1 al een vervelend onderbuikgevoel, op deze manier voelde het of ik geen eerlijke kans kreeg.
We sukkelden nog even door, en toen bleek ik in maart 2017 zwanger, al bij al dus nog redelijk snel! Wauw, wat een geluk. Ik voelde me goed, op wat misselijkheid na. Met 7 weken zagen we een prachtig hartje knipperen, ons kindje! Intens geluk, toen al. Tot ik op een ochtend wakker werd en tegen mijn man zei: “ik denk dat ons kindje niet meer leeft”, puur een gevoel, nergens op gebaseerd. Een aantal dagen later hadden we een pretecho bij een andere praktijk, voor de fun. Ik nam mijn moeder mee en mijn stiefvader. Ze zouden voor het eerst opa en oma worden. Vol enthousiasme gingen ze mee. Daar lag ik op het bed bij de echoscopie, “wauw het hartje klopt goed”, een last viel van m’n schouders, en nog voordat ik opgelucht adem kon halen en iets kon zeggen zei ze: “nee wacht, dit is niet goed”. Het hartje van onze kleine frummel was met ong 9 weken zwangerschap gestopt. Mijn hart brak in duizend stukjes, ik had me zo gehecht aan dit kindje. Gefantaseerd over de toekomst. Dit moment staat in mijn geheugen gegrift, en nog altijd roept dit veel verdriet op. Een lange nasleep volgde, keer op keer pillen om het vruchtje af te stoten, het zat compleet vastgeklemd in mijn baarmoeder. Wat we ook probeerden, weken later zat er nog steeds restweefsel. Een curretage volgde, en een vreselijk pijnlijke baarmoeder ontsteking ook. Weken later konden we het een plekje gaan geven. Ik voelde me intens verdrietig.
In Juli 2017 waren we op vakantie, even ontspannen. Wonder boven wonder bleek ik op vakantie zwanger. Maar ook verloor ik bloed. Vol angst en goede moed genoten we van de vakantie. Eenmaal thuis liepen mijn testen niet op, het streepje werd lichter en een echo volgde, maar helaas, ook dit kindje mocht er niet komen. Wat een verdriet, twee keer fantaseren over een toekomst, het geluk van een positieve test, en toch, ging het mis.
Mijn cyclus was nog steeds niet zoals het hoorde, dus volgde een afspraak in het ziekenhuis hier in de regio, het was inmiddels september 2017. Ook hier werden we niet serieus genomen. Bij 10 miskramen mochten we terugkomen en zou er 1 buisje bloed geprikt worden. Ik moest blij zijn dat ik überhaupt zwanger raakte waren de woorden, en vooral niet te veel googelen, ik had tenslotte niet gestudeerd ervoor, en zij wel. Auw, vol verwondering wat we zojuist te horen kregen zat ik daar in de auto. Een stroom aan tranen van verdriet, onbegrip en woede volgde. Alles in mij riep dat dit niet klopte. Er was iets mis met mij, en ik voelde dit in elke vezel van mijn lijf.
Na wat gesprekken met mijn man, mijn familie, beste vriendinnen en vooral lotgenoten besloten we naar een ziekenhuis gespecialiseerd in herhaalde miskramen te gaan. Dit werd het UZ Gent in België.
Een lange wachttijd volgde…
