Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Ouder​verhalen

Ik heb de moeilijkste beslissing ooit gemaakt: de zorg van de tweeling heb ik aan de papa overgedragen…

Om maar even bij het begin te beginnen. 3 jaar geleden ben ik bevallen van mijn eerste zoontje Milan. De relatie met zijn vader was alles behalve stabiel, dus besloten wij na enige tijd uit elkaar te gaan. De opvoeding van Milan in mijn eentje was erg zwaar door de mentale klachten waar ik dagelijks mee loop. Na de bevalling van Milan heb ik een depressie opgelopen, en eigenlijk, is deze nooit meer weggegaan. Na veel gesprekken en onderzoeken kreeg ik de diagnose ; chronische depressie mét daarbovenop borderline in een hevige variant. Dus daar ging ik, de medische molen in. Wekelijkse gesprekken en veel huiswerk, en het sloeg aan! Ik voelde mij weer goed en was weer klaar om te gaan ‘daten’. Toen leerde ik Dennis kennen en werden wij gezegend met 2 wonderschone kindjes, een jongen én een meisje! Nu hoor ik je denken ; WAUW, dat wil toch iedereen zo’n koningskoppel! Maar nee, bij mij sloeg het nieuws net even anders in. Ik ben weken in shock geweest. Hoe ga ik dit doen? Wat gebeurd er met mijn lichaam? Hoe kan ik 3 kindjes aan? 

Tijd zal het leren, was mijn motto toentertijd. 

Eenmaal geboren, gingen wij met de kindjes gelijk een medisch traject in. Beide kindjes positief getest op het CMV-virus (Cytomegalovirus). Wat een schrik! De kans op hersenschade en eventuele andere neurologische schade was zo onwijs groot, dat ze 4,5 week in het ziekenhuis moesten blijven. 

En daar was dan dát moment ; ZE MOCHTEN MEE NAAR HUIS!!! 

Ik was blij, maar toch ook niet. 

Daar kwamen de twijfels weer, hoe ga ik dit doen?? 

En ik heb het onderschat, flink onderschat. Het opvoeden van een peuter met daarbij een premature tweeling is ongelooflijk zwaar. Onze relatie kwam eronder te lijden, en afgelopen week hebben wij de keus gemaakt een punt er (voor nu) achter te zetten. Ik ben mezelf niet meer. Ik ben op. Ik ben gesloopt. Ik kon niet goed meer zelf voor de kindjes zorgen, dus heb ik de meest moeilijke beslissing gemaakt die ik ooit heb moeten maken ; de zorg van de tweeling tijdelijk aan hun papa (Dennis) overgedragen. 

Sinds afgelopen zondag zijn ze ‘weg’. 

En ook al zou ik nu even moeten genieten van de rust, het voelt als falen. 

Falen, dat ik niet voor mijn kindjes kan zorgen. 

Falen, omdat ik niet die mama voor ze ben die ze zo hard nodig hebben en verdienen. 

De leegte, de stilte, het is onwerkelijk. 

Maar ik ga nu knokken, keihard, om mijzelf weer terug te vinden. De ‘oude’, altijd vrolijke, gezellige Daphne weer terug te zoeken. 

Dat kost tijd, veel tijd. Maar ik ga dit flikken. Voor mijn kinderen, want die verdienen het beste & daar zal ik voor blijven vechten. 

Horrorfilm: “Ik word na een aantal minuten bij de keizersnede wakker. Ik voel snijdwerk…”

En toen was ik weer zwanger. Heel bewust en heel erg gewenst, maar ergens ook een beetje bang. Direct kwamen namelijk de herinneringen omhoog van mijn eerste zwangerschap waarbij ik negen maanden alleen maar kon overgeven. Een aandoening die ze ‘hyperemesis Gravidarum’ noemen.  Wat nou als ik dit weer zou krijgen? Hoe zou dat moeten met al een kindje van 1?  Voorafgaand aan onze tweede zwangerschap legden we onze twijfels neer bij de gynaecoloog hier werden de voors en tegens afgewogen wanneer dan het juiste moment zou zijn om voor een broertje of zusje voor onze oudste, Lily, te gaan. Voor ons werd duidelijk dat wij niet wilde dat Lily al te veel zou meekrijgen van deze periode. Mocht ik het dan weer krijgen – wat niet altijd zo hoeft te zijn- zal zij zich er niets van kunnen herinneren.

 Zo geschiede dat ik toen Lily 1 jaar en 3 maanden was een positieve zwangerschapstest in handen had. Dolblij en totaal niet misselijk, ik had goede hoop!

Helaas met 6 weken begon ik mij weer misselijk te voelen en al snel was marathonkotsen een feit. Met 9.5 week lag ik voor het eerst totaal uitgedroogd in het ziekenhuis voor een aantal dagen, dit grapje herhaalde zich bijna wekelijks, door het vele overgeven, kwam er een erge druk op mijn baarmoeder en dus ook op het litteken van de keizersnede te staan, hierdoor heb ik geregeld last van bloedingen gehad, gelukkig bleef broertje( ja hoera een gezonde jongen!) netjes op zijn plek zitten.

De maanden kropen voorbij, in deze 9 maanden ben ik 4 keer echt buiten geweest( de tuin telt even niet mee he) voornamelijk in een rolstoel.

Met 38.3 waren ze dan eindelijk daar; De weeën! Helaas zette dit niet door, dus vond de gynaecoloog het wel welletjes en zei: “als jij met 38.6 nog niet bent bevallen doen we een geplande keizersnede”. Eerst overheerste teleurstelling, daarna ook wel opluchting de eerste keizersnede was zo goed gegaan en een erg fijne ervaring geweest..

.. Little did i know..

Kleine disclaimer: Wil je geen horrorbevalling lezen, stop dan hier met lezen.

De dag van de keizersnede brak aan, ik had zoals elke nacht elke 2 uur lopen kotsen en was tegen de ochtend in slaap gevallen. Mijn vriend zou de wekker zetten en mij wakker maken, hij sliep op de bank om nog enigszins iets rust te krijgen. Wij moesten ons om 7u melden in het ziekenhuis, om 5.45u klopte mijn moeder op het raam, zij zou namelijk op Lily passen. Mijn vriend schrok wakker  jep door de wekker heen geslapen, dit werd hem niet in dank afgenomen kan ik je vertellen. Gehaast en met veel zin gingen wij ons klaarmaken om naar het ziekenhuis te gaan.

Eenmaal in het ziekenhuis wordt ik aan de CTG gelegd en krijg ik een katheter, ik grap nog dat dit het meest vervelende  is van de hele bevalling. Daarna stuur ik mijn moeder nog een foto met ‘yes het vervelendste van de bevalling is al voorbij’ big smile…..

Om precies 8u worden we opgehaald om naar de O.K te gaan. De gynaecoloog zegt nog dat ze er zin in heeft en dat ik wel erg ontspannen oog. Ik antwoordt met dat ik gewoon heel erg veel zin heb om mijn zoon eindelijk te ontmoeten. Ik krijg de ruggenprik en na een paar minuten doet de gynaecoloog een pijnprikkel test om te kijken of de ruggenprik goed zit.

Ze start bij de linkerkant van mijn buik, ik voel niks en praat gewoon door, daaarna geeft ze de laatste pijnprikkel en ik schiet bijna door het plafond, wat een ontzettende pijn!  De ruggenprik zit dus niet goed, kan gebeuren, misschien is het nog niet helemaal ingewerkt aan de rechterkant, we wachten nog even en dan doet ze opnieuw de pijn prikkel, ook dit keer doet het ontzettend veel pijn. Ik merk dat de mensen om mij heen wel redelijk nerveus beginnen te worden. Er word besloten dat ik een kapje krijg met lachgas voor net dat extraatje. Ook met het kapje bleef ik pijn houden, ik begon nu zelf ook wel nerveus te worden, er werd besloten dat ik een roesje met narcose vloeistof zou krijgen omdat de baby er nu toch wel echt uit moest. De anesthesist legt uit dat ik door dit roesje in slaap wordt gebracht en dat ze me dan laten bijkomen als onze zoon geboren wordt.

Dit liep totaal anders: Ik word in slaap gebracht maar word na een aantal minuten alweer wakker. De pijn die ik voelde kan ik niet eens omschrijven, je voelt letterlijk dat er in je wordt gesneden. In mijn beleving heb ik gegild maar heeft niemand mij gehoord. Mijn vriend vertelde later dat ik als een wilde heb bewogen. Door het wilde bewegen ben ik snel onder narcose gebracht en pas wakker gemaakt toen onze zoon James al was geboren. Zijn geboorte heb ik niet meegemaakt. Toen ik wakker werd was ik compleet in paniek ( je word uit een narcose wakker zoals je erin gaat),  ik besefte niet eens dat James geboren was.

Gelukkig kreeg ik James nadat ik wakker was gelijk op mijn borst, ik was verward, ik vroeg 100 keer of alles wel goed ging met hem, ook bood ik mijn excuses aan, omdat ik me  schuldig voelde dat ik zo in paniek was.

Het enige wat ik wilde in de uren na de bevalling was kroelen met James en Lily zo snel mogelijk zien.

In de avond kwamen de opa’s en oma’s even snel kijken, niet te lang en allemaal apart want dit kon ik nog niet aan.

Een aantal dagen later mag ik naar huis, om daar verder te herstellen van dit trauma. Lichamelijk voel ik me slecht en geestelijk ben ik vooral erg moe, ik huil veel, maar kroel ook veel met James, hij ligt geen seconde niet op mijn borst, t liefste met Lily ernaast.

James is geboren op 22 augustus 2018. Een aantal dagen na de bevalling wilde ik graag de geboortekaartjes versturen omdat ik toch ook wel behoefte had aan afleiding, even iets anders dan denken aan, en gewoon vol trots James showen, want hoe heftig en traumatisch de bevalling ook was, ik voelde gelukkig wel gelijk jij bent mijn kind, en ik hou zoveel van jou, die band was er gelukkig direct.

Maar dan: De kaartjes zijn de deur nog niet eens uit of ik word op een ochtend wakker in een plas bloed.  Ik strompel naar de wc, ik ga zitten en het voelt alsof er allemaal tennisballen uit mijn lichaam stromen, ik gil naar mijn vriend en ga dan knock out. Op bed kom ik weer bij, de noodverloskundige is er en het ambulancepersoneel komt net binnen, ik mompel nog dat ze Lily weg moeten halen terwijl ik in de ambulance word getild. De rit in de ambulance herinner ik me met flarden, wat ik wel nog duidelijk voor me kan halen is dat er word gezegd’ we rijden gelijk door naar de O.K haar bloeddruk is 55/40 en ze ziet al blauw’. Daarna is het weer alles zwart, tot het moment dat ik de O.K op wordt gereden: Ik herken de arts die bij mijn bevalling was en het enige wat ik kan mompelen is ’ik wil niks voelen, ik wil echt niks voelen’.

Wanneer ik bijkom uit de narcose hoor ik wat er is gebeurt: Er was een stuk placenta achter gebleven en deze was gaan groeien, waardoor ik in totaal 2L bloed ben verloren. Tijdens de operatie heb ik een bloedtransfusie gekregen en later op de uitslaapkamer kreeg ik de tweede bloedtransfusie.

Eenmaal thuis begon het echte herstel. Herstellen van de zwangerschap, van de traumatische bevalling en van de gebeurtenissen daarna. Het was allemaal veel zwaarder dan we ons ooit voor hadden kunnen stellen. Erop terugkijkend was het een regelrechte nachtmerrie, bijna alles wat fout kon gaan ging fout. Maar wanneer ik dan kijk naar James besef ik steeds weer: Wat er ook is fout gegaan onze lieve blije, baby maakt alles  – maar dan ook echt alles-  weer goed.

 

 

 

LISANNE 

Een duo-dag, deze ouders zweren er bij!

Duo-dag

Van jongs af aan, heb ik het geluk dat ik het met mijn broers prima kan vinden. Mijn ene broer was wat sneller volwassen dan mijn andere broer en ik feestte er lustig op los met ‘de andere broer’. Niet veel later vonden we allebei het geluk in de liefde.

Tijdens gezellige avonden met alcoholische versnaperingen, grapten we wel eens dat het leuk zou zijn als we tegelijkertijd zwanger zouden worden.

Augustus 2017 raakten we zwanger en waren hard op zoek naar een gezinswoning. We wilden terug naar mijn geboortedorp en alsof het voorbestemd was, konden we een huis kopen op tweehonderd meter afstand van mijn broer en schoonzus. Ons geluk kon niet op, toen zij ook zwanger bleken te zijn.

Drieënhalve maand verschil tussen de uitgerekende data.

Al snel kwam het onderwerp “Duo-dag” weer ter sprake. Maar nu terwijl de zwangeren nuchter waren en er serieus over gesproken kon worden.

Zou het wat zijn? 

Mijn schoonzus en ik zouden beiden minder gaan werken, dus er was ruimte.

De eerste maanden ging ons meisje (na menig rolberoerte van de kosten) één dag in de week naar de kinderopvang. Vanaf dag één stond dat me tegen. De eerste dag was dat logisch, ik voelde me een slechte moeder en kon alleen maar huilen. Het gevoel ging alleen niet weg. Ons meisje was anderhalve dag van slag, dronk slecht en er was elke week wel iets wat niet lekker liep.

Ja, we waren voor het eerst ouders en wellicht waren we te beschermend. Uiteraard zijn er ook dingen die wel goed gingen en ons meisje was één dag in de week omringt door andere kinderen, waardoor ze aandacht moest delen. Maar toch was het vooruitzicht zoveel prettiger.

Ons meisje ging af en toe al naar haar oom en tante en de band ontstond al snel. Ons meisje had nauwelijks last van eenkennigheid en voelt zich prima op haar gemak als ze bij hen is.

We telden de dagen af tot het verlof van mijn schoonzus was afgelopen. Als je net een bevalling achter de rug hebt, heb je al je handen vol aan je eigen meisje en moet er tijd en ruimte zijn om aan elkaar te wennen. Als mijn schoonzus weer ging werken, zouden de duo-dagen beginnen.

Toen was het zover. Dag opvang, hallo nichtjesdagen. Twee dagen in elkaars gezelschap 

Twee totaal verschillende meisjes, karakters en behoeftes. Het was enorm wennen in het begin. Niet één, maar twee meisjes waren jouw zorg. Soms kom je armen en knuffels tekort. Vinden ze het een goed idee om in canon te huilen en te schreeuwen en loop je met twee meisjes in je armen de woonkamer heen en weer.

Ons nichtje leek zo klein en poppig toen ze hier voor het eerst kwam en toch besluipt je dan af en toe het gevoel van angst, want het is toch een ander meisje en niet van jezelf.

Ons meisje leek zo groot naast haar en was al met andere dingen bezig dan haar nichtje.

Maar al snel went het. En de kosten die het scheelt is ook mooi meegenomen.

En ze zijn zo verschrikkelijk leuk samen. Ze hebben hun eigen gesprekken, grapjes en streken. En ze stralen als ze elkaar zien.

Ze vermaken zich prima samen en verzinnen hun eigen spelletjes. Ze zoeken elkaar op als ze op het speelkleed liggen.

Ik smelt nog steeds als ik de foto zie, waarbij ze elkaars handje vasthouden.

Oh, en ze slapen zo heerlijk rustig. Allebei in hun bedje, terwijl ik op mijn gemak kan koken, het huishouden kan doen of een serietje kan kijken. 

De uiterlijke kenmerken zijn verschillend, maar je ziet overeenkomsten. Vooral in hun blikken en reacties.

Natuurlijk zijn er verschillen in opvoeding, maar de normen en waarden komen veel overeen. Er is wel eens een meningsverschil, maar we weten dat we het met veel liefde doen. En lang leve de groepsapp, er is altijd wel iemand die kan reageren.

En natuurlijk vindt ons meisje het speelgoed waar ze nooit naar omkijkt, ineens reuze interessant als haar nichtje er mee wil spelen. Maar eerlijk zal ze alles delen, de volgende dag is het speelgoed van ons nichtje namelijk de pineut. Gelukkig hebben beide huishoudens meer dan genoeg speelgoed en kunnen ze voorlopig nog wel even vooruit.

De woonkamer lijkt ontploft als nichtje wordt opgehaald en mijn bed roept op woensdag iets eerder.

Daarnaast is mijn telefoon nu niet meer gevuld met alleen maar foto’s van ons meisje.

En zeg nou zelf, hoe fijn is het dat je fluitend naar je werk kan gaan, omdat je meisje bij mensen is waar je veel om geeft en met wie je zelf wat hebt gefeest in het verleden?

Misschien worden ze wel beste vriendinnen en worden hun toekomstige feestjes die ze samen afgaan, hopelijk net zo goed als de onze. De zorgen daarover komen gelukkig pas over een jaar of vijftien.

Maar voorlopig is het gewoon heerlijk genieten van de meisjes en knipperen we niet te snel met onze ogen. Want voor je het weet zijn het twee peuters die samen aan hun tafeltje zitten en ruzie maken over de kleurpotloden, wat ze vervolgens goedmaken met een knuffel.

Merel kan maar op één manier moeder worden, dit is echter peperduur…

Wat doe je als je een kinderwens hebt, maar deze niet zomaar in vervulling kan laten gaan? Vanaf mijn 20ste heb ik altijd gedacht dat ik later kinderen zou willen. Helemaal na de geboorte van mijn neefjes en nichtje begon deze kinderwens alleen nog maar sterker te worden. Op dat moment was mijn leven nog niet zo in gedeeld dat het ook gelijk zou kunnen. Naar mate ik ouder werd, een stabiele relatie kreeg en ook ging samenwonen, begonnen de gesprekken over een kinderwens. En ja, die is er. Die wens is zelfs heel groot! Maar op mijn 28ste kwam er een behoorlijke wending aan het hele verhaal. Ik werd ziek en kreeg zelfs te horen dat ik minder dan een half jaar te leven had als er niet direct iets gedaan zou worden.  

Vanaf mijn 3de jaar heb ik de chronische ziekte Colitis Ulcerosa, een zusje van de ziekte van Crohn. Een ontsteking in de dikke darm. Hiermee heb ik jarenlang met de juiste medicatie zonder veel problemen mee kunnen leven. Maar in 2017 veranderde alles, ik kreeg uitgezaaide darmkanker in mijn buikvlies. Een enorme klap en mijn wereld werd compleet op z’n kop gezet. De droom die we hadden om samen een huis te kopen en kinderen te krijgen werd ineens wazig en leek ontzettend ver weg.

Een emotionele draaikolk

Wat volgde was een emotionele draaikolk. Een stressvolle periode met veel ziekenhuisbezoeken aan verschillende ziekenhuizen. In het medische ziekenhuis in de buurt kregen we te horen dat ik was uitbehandeld, maar dat er enkele ziekenhuizen zijn die een nieuwe methode toepassen op mensen met uitgezaaide kanker in het buikvlies. Met dit advies zijn wij naar een universitair ziekenhuis verwezen waar zij de Hipec operatie aanbevolen. Echter houdt het bij deze operatie wel in dat je aan bepaalde voorwaarden moet voldoen: je mag niet te veel uitzaaiingen hebben en de eierstokken worden preventief verwijderd.

Gelukkig kwam ik in aanmerking voor de Hipec. Tijd om mijn eicellen in te vriezen was er niet, dat traject zou drie weken duren en daarmee werd de kans op uitzaaiingen groter. Natuurlijk bleef de vraag: kan ik nog kinderen krijgen als ik goed uit deze behandeling kom? Maar ik moest kiezen, ik kon namelijk twee dagen later al de Hipec behandeling ondergaan. Wat kies je dan? Ik besloot voor mijn eigen gezondheid te gaan.

De behandeling sloeg aan en ik mag van geluk spreken dat ik weer helemaal gezond ben. Dit neemt niet weg dat onze kinderwens nog steeds in al zijn vurigheid aanwezig is. De vraag of ik ooit nog kinderen zou kunnen krijgen is altijd in mijn hoofd blijven zitten, ook tijdens de behandeling. Nu alles goed gaat en ik weer aan de toekomst durf te denken is een kindje met mijn vriend Martin daar juist een groot onderdeel van. Maar onze droom lijkt nu mijlenver weg. Want hoe kun je een kinderwens in vervulling laten gaan als je zelf geen eicellen meer hebt? Onze speurtocht ging van pleegouder naar adoptie en kwam uiteindelijk uit bij eiceldonatie. Voor mij is dit de enige manier om toch een kindje te dragen, hoe mooi zou dat zijn! En voor ons als stel de enige optie om samen echt ouders te worden. Iets wat wij beide heel graag willen. Maar wij kwamen er al snel achter dat dit proces nog niet zo simpel is. Er zijn veel familieleden, vriendinnen en kennissen die zich als donor aanboden, maar hier bleken helaas geen geschikte matches bij te zitten. Een paar belangrijke regels zijn: de donor mag niet ouder zijn dan 40 en de kinderwens moet volledig vervuld zijn. De zoektocht ging verder naar de eicelbank in Nederland. Maar ook daar kregen we teleurstellend nieuws, we kregen te horen dat hier wachtlijsten zijn vanaf 2 jaar! Nu zal je misschien denken; dat valt mee. Maar geloof me, wanneer je eenmaal kanker hebt gehad, ziet je leven er anders uit. Tijd om te wachten is er niet, je leeft nu!

Met twee maten meten

De wachtlijsten waren niet het enige probleem. Tot onze grote verbazing kwamen we er achter dat het proces van eiceldonatie niet (deels) door de zorgverzekeraars vergoed wordt. Het gaat hier om hetzelfde traject als IVF, maar omdat er voor eiceldonatie een derde persoon nodig is (namelijk de donor) worden deze kosten voor de donor niet vergoed omdat de donor geen medische noodzaak heeft. Maar ik wel! Zonder donor kan ik geen kinderen krijgen omdat ik überhaupt geen eicellen heb. Het zal hier gaan om een bedrag tussen de 3.000 en 5.000 euro. Is dit niet meten met twee maten? Het gaat hier om hetzelfde proces. We hebben een goed zorgstelsel in Nederland, maar dit onderwerp verdient volgens ons meer aandacht. Waarom worden de kosten die de donor maakt om een eicel af te staan aan de wensmoeder bij een medische aandoening niet vergoed?

Crowdfunding

Lang verhaal kort, in Nederland lijkt onze droom niet in vervulling te kunnen gaan. Daarom gingen wij verder zoeken naar opties om onze wens toch in vervulling te laten gaan. Al snel kregen wij de gouden tip om naar een eicelbank in Spanje te gaan. Deze tip kwam van kennissen en via een besloten eiceldonatie groep op facebook. Hier zijn anonieme eiceldonors zonder wachtlijst. Dit is het goede nieuws waar we naar op zoek waren! Na een goed gesprek met de eicelbank in Spanje was onze keuze gemaakt: hier willen wij onze kinderwens in vervulling laten gaan. Helaas hangt hier wel een behoorlijke prijskaart aan. De kosten voor het traject in Spanje wat ons is aangeraden gezien mijn medische achtergrond ligt rond de €15.000, daaroverheen komen nog de kosten voor de vliegtickets en het verblijf. Alles bij elkaar komen we op een totaal van €20.000. Een bedrag dat wij niet zomaar bij elkaar kunnen sparen. Om onze droom toch een kans te geven, zijn wij een crowdfunding gestart. Op dit moment hebben we al een bedrag van €3.900,- Dit is al een flink bedrag en zijn de mensen die ons hierin steunen en een bijdrage hebben gedaan ontzettend dankbaar (L) Graag vragen we jou om ons ook te steunen, want alle kleine beetjes helpen! Tegelijkertijd hoop ik dit onderwerp onder de aandacht te brengen. Want wat zou het mooi zijn als de kosten van eiceldonoren in de toekomst ook in Nederland vergoed kunnen worden, zodat wensmoeders in een soortgelijke situatie ook hun droom uit kunnen laten komen!

*Operatie met verwarmde chemospoeling in de buikholte.

 

 

MEREL 

 

Roze wolk? Ik noem het de grijze wolk met opklaringen

Goh, waar begin ik. Het leven was fijn. Oktober 2014 ben ik ten huwelijk gevraagd door mijn liefde en we hadden de planning in oktober 2015 te trouwen. We zouden dan precies 10 jaar samen zijn. We wisten van elkaar dat we graag kinderen zouden willen krijgen, maar op dat moment wilden we met name trouwen en een ander huis, mijn liefde had net een nieuwe functie en een baby zat dan ook echt niet in de planning. Eind december 2014 zijn we samen één dag naar London gegaan met de bus en van pure vermoeidheid van die reis en het vele lopen werd ik ziek. Totaal niet aan de pil gedacht gezien het spugen zich beperkt had tot één dag overdag. In januari kreeg ik de griep, koorts en moest ik flink spugen. Die hield lang aan, maar na twee weken was het carnaval en ik zou werken tijdens de carnaval. Ik wilde het mijn collega’s die het wilden feesten het niet aan doen om terug te moeten komen. Dus toch gaan werken en eind van die week weer terug bij af, doodziek. Ik hield niks binnen, nog geen water. Nou ja dat gaat wel weer over denk je dan. Mijn moeder vroeg al eens of ik niet zwanger was, maar ik was ongesteld geweest (dacht ik) dus dat kon absoluut niet, haha. Het idee.. Uiteindelijk kwam de huisarts oo bezoek en daar kwam na bloedonderzoek uit dat ik zwanger was. Wat een schok… Omdat andere waardes ook niet goed waren, moest ik met spoed naar een verloskundige en daar kon ik de dag erna terecht. Ze dacht dat ze nog een inwendige echo moest doen maar toen het echo apparaat op mijn buik werd geplaatst was daar een hele baby te zien. Het is dat ik lag anders was ik omgevallen van schrik. Tien weken en drie dagen zwanger en warempel uitgerekend op dé datum 1 oktober 2015. Weer een schok, blij? We wisten het nog niet. 

Dit geloof je niet:”Ik wist pas twee uur dat ik zwanger was en toen beviel ik”

Het was het weekend van 2 december, ik voelde me rot. Raar , mijn persoonlijkheid kennende ga ik overal doorheen maar de tas met kleine boodschappen kreeg ik niet vanuit de auto in het huis.  

Elk uur begon ik me slechter te voelen, ben het hele weekend me bed niet uit geweest. Ik voelde me al maanden niet lekker, vaak genoeg naar de huisarts gegaan en bloed gaan prikken maar daar kwam nooit wat uit.

Maandag ochtend dacht ik, laat ik alsnog maar even naar de huisarts gaan, op mijn laatste kracht ben ik daar ook aangekomen en ik moest voor de zoveelste keer gaan bloedprikken met spoed want mijn bloeddruk bleek ook erg hoog.

Ik moest me een uur later meteen melden bij de SEH in het ziekenhuis omdat er toch iets goed mis was met me, als ik nog een dag met deze bloeddruk zou blijven lopen kon dat ernstige gevolgen hebben.

In het ziekenhuis kwamen ze er maar niet uit wat er met me aan de hand was maar het ging steeds slechter met me, ik heb in de drie uur dat ik daar was de vreselijkste diagnoses gehoord.

Opeens kwam er een verpleegkundige met het idee om een inwendige echo te maken om te kijken of er niks in mijn blaas of baarmoederhals zat.

En daar kwam het, daar zat onze kleine prachtige ventje.

De artsen kwamen het aan mij vertellen : ‘mevrouw wist U dat U zwanger was?’. Mijn reactie was nog : ‘leuk grapje, dat kan helemaal niet. Mijn menstruatie is twee dagen geleden geweest’.

Maar daar was hij toch echt.

Ik werd meteen naar de verloskundige afdeling gebracht, waarbij ze met het nieuws kwamen u bent 26 weken zwanger en U bent heel ziek. Ik had blijkbaar zwangerschapsvergiftiging en HELLP-Syndroom en mijn zoon had erg weinig vruchtwater en lag tegen mijn zenuwen aan in me rug. Nu begreep ik waar al die pijn vandaan kwam. Dit was z’n grote schok, ik heb niet geleefd als een zwangere vrouw wat nu?! Mijn kind, is hij of zij oke?! Is hij ziek?! Wat nu?!

Ze waren bang voor een hersenbloeding want ik moest met spoed overbracht worden naar het Sofia EMC. Na dat medicijn ben ik compleet de weg kwijt geraakt. Tot op de dag van vandaag komt het met kleine stukjes terug.

Toen ik eenmaal in het Sofia lag werd mij verteld dat ik 3 maanden mijn zwangerschap uit moest zitten en moest blijven liggen op bed voor onze veiligheid.

Dit heeft niet langer dan een uur mogen duren, mijn lichaam begaf het. Het laatste wat ik hoorde : ‘Mevrouw valt weg we moeten de baby er NU uit halen!!’

4 December werd mijn zoon geboren met een gewicht van 835 gram met een zwangerschap van 26 weken. We zijn op dat moment allebei op het zelfde moment gereanimeerd , het is een wonder.

Ik was te ziek en te overdonderd, ik heb een zoon. En nu? Ik heb geen spullen helemaal niks? Het huis, is niet klaar voor een baby.. Mijn relatie, opeens zijn we papa en mama..

Mijn zoon bleek ziek, door zijn vroeggeboorte waren zijn darmen niet volgroeid , op zijn 3e dag is hij met spoed geopereerd om een stoma aan te leggen. Ik heb dit totaal niet meegekregen, op dat moment was ik zelf nog steeds aan het vechten voor mijn eigen leven.Het is mij wel verteld en ik heb het meerdere malen nog gevraagt maar dat zijn een beetje de stukjes die weggevallen zijn.

In de weken hierna was ik nog steeds zelf veels te ziek, door de goede begeleiding van het Sofia en de Jeugdzorg werd er gelukkig elke dag met mijn zoon geknuffeld. Ik pleit voor hun, wat een prachtig beroep en wat een ongelofelijke begeleiding.

Hoe moet je nu alles een plek gaan geven terwijl je zelf nog ziek ben? Ik had zo veel vragen, maar ik was zo bang om hem te verliezen hij was zo ontzettend ziek, zo klein. Prematuur zijn en vechten voor je leven.

Toen ik zelf weer bij was heb ik hem voor de eerste keer gezien. Onmenselijk, hij pastte letterijk in mijn hand.Al die slangetjes die hij had.

Hij was prachtig, zo klein. Zo onwerkelijk.

Elke dag ging ik met hem buidelen, de liefde was al gelijk zo groot.

Normaal werk je 9 maanden naar je kindje toe, ik had twee uur. Maar de liefde was zo erg aanwezig.

De dagen en de weken erna waren zo spannend en vreselijk, infecties bacterieen maar hij is het sterkste ventje dat ik ken. Na 2 maanden is zijn stoma weggehaald met een riskante hersteloperatie wat gelukkig allemaal goed is gegaan. 3 1/5 maand na zijn geboorte mochten we naar huis, inmiddels een gewicht van 3440 gram.We mochten naar huis met een sonde, hij kon nog niet al zijn flessen zelf drinken en dan ook binnenhouden. Zo onzettend trots, zo veel liefde. Eindelijk na maanden in het ziekenhuis te hebben geleefd mochten we met zijn 3tjes eindelijk naar ons huis.

De prachtvent is nu bijna 6 maanden, zijn sonde is er af en zitten nu op een gewicht van 5 kilo en 223 gram.

Dit heeft ons leven in elk opzicht omgegooid, maar het aller mooiste cadeau van de hele wereld is hij. Ons mooie wondertje, vechtertje.

Maanden erna heb ik zelf nog steeds last van een hoge bloeddruk en van mijn hersenen. Dit kan blijvend zijn, maar dat is iets wat je moet accepteren.

Ik denk er vaak aan terug, op dat moment zit je in een rollercoaster van emoties, die komen later. En alles wat je voelt mag zeker gevoeld worden.

Ik kan me geen leven zonder hem meer voorstellen.

 

Aan mijn man, de papa van de kids: “Ik heb het gevoel dat ik je niet meer ken…”

Ik word wakker en ik kijk naast me. Jij ligt daar. Als ik naar je kijk voel ik boosheid en tegelijkertijd voel je ook als een vreemde. Ik heb het gevoel dat ik je niet meer ken. We hebben gisteravond weer woorden gehad en dat gebeurt het laatste half jaar eigenlijk regelmatig. En dat doet pijn.

We kennen elkaar eigenlijk al 15 jaar. En het was vanaf het begin wel duidelijk dat we misschien wel meer verschillen dan overeenkomsten hadden, maar we vonden een manier om daar mee om te gaan. Jij was de losbol die overal de lol van inzag. En ik was de serieuze die niet zomaar uit de band zou springen. We leerden van elkaar. Ik leerde om wat meer de lol van dingen in te zien en jij leerde om de dingen soms wat serieuzer te nemen. Het enige waar we elkaar maar niet in konden vinden was housemuziek. Jij kon daar helemaal in opgaan, maar ik vond het een monotoon gedreun. Dus na een paar keer samen naar een feest te zijn gegaan kwamen we erachter dat we dit beter apart konden doen. Dus jij ging met je maatjes naar feesten en vertelde in geuren en kleuren alle avonturen die jullie beleefden. Ik ging met mijn vriendinnen naar concerten en vertelde jou over onze avonden. Dat was goed zo.

En toen werd je, als eerste van je vriendenclub, vader. Het feesten kwam op een iets lager pitje te staan, maar als het gebeurde deed je dat nog steeds met je maatjes. Nu zijn onze kinderen wat ouder, en al je vrienden zitten in de luiers. Dus zij kunnen/willen nu niet zo vaak met je mee, terwijl jij graag weer vaker de hort op wil.

En dus vond je nieuwe vrienden. Vrienden die in het weekend soms keihard gaan. En de grenzen opzoeken, dat is nou precies wat je mooi vindt. Ontsnappen aan de sleur en verplichtingen van alle dag noem je het. Deze keer niet alleen met een pilletje, maar er kwam meer op tafel.

Ik trek het niet. Ik trek het niet dat je met praktisch vreemden voor mij ontsnapt aan het leven wat wij samen hebben. Ik trek het niet dat je steeds meer wil experimenteren met drugs. Ik voel alsof je twee levens hebt en je me buitensluit. En ik trek het niet dat je het leven veel leuker vindt met je nieuwe vrienden dan met mij. Dat maakt me verdrietig.

De laatste maanden is dit het onderwerp van onze ruzies. De bom barstte voor mij eigenlijk toen ik een weekendje weg was met mijn vriendinnen en jij de hele nacht bent uit geweest met twee van je nieuwe vriendinnen en het voor me geheim hield. De kinderen sliepen bij oma en je kwam pas de volgende ochtend een uur of 10 thuis. Je vertelde het me het pas een tijd later. Ik heb je al die jaren eigenlijk altijd blindelings vertrouwd, maar dit zorgde voor een scheur in mijn vertrouwen en dat voelt niet goed.

Een tweede scheur ontstond rond oud en nieuw, toen je in de ochtend thuiskwam terwijl ik met de kids aan het ontbijt zat. De kinderen vroegen aan je waarom je er zo gek uitzag en ik stond op het punt naar werk te gaan. Wat een gênante toestand was dat.

Sindsdien is dit alles een terugkerend onderwerp in onze ruzies. Ik heb op verschillende manieren geprobeerd uit te leggen wat ik voel. Dat mijn vertrouwen is beschadigd, dat het pijn doet dat je wilt ontsnappen aan het leven wat ik met je deel, dat je steeds meer de hort op wil en steeds meer wilt experimenteren met drugs. En dat je dat alles doet met mensen die ik amper ken. Je snapt me niet en hoort me alleen maar zeggen dat je niet meer weg mag. Maar dat is het niet. Wanneer ik het nog een keer probeer uit te leggen is je reactie: “Yolo, je moet niet zeuren.” of “Je bent jaloers.”

Ik heb overwogen om weg te gaan. Maar ik wil niet zomaar opgeven. We hebben zoveel meegemaakt, dit kunnen we toch oplossen? We hebben een tijdje geleden een paar afspraken gemaakt. We gaan weer een keer samen naar een festival en ik heb zelfs een paar weken geleden een pil genomen om te voelen wat het met je doet om je beter te begrijpen. Maar de bal ligt nu bij jou. Jij moet nu een balans vinden tussen je twee werelden en het vertrouwen herstellen. Of ben ik nou toch aan het zeuren?

Het festivalseizoen is weer begonnen. Wie weet of het ons dit jaar weer dichter naar elkaar brengt of juist verder van elkaar af. De tijd zal het leren.

Bevallingsverhaal: “Bevallen?! Easy! Ik zou het zo weer doen hoor!”

Het begon in november 2010. Toen kwamen wij erachter dat ik zwanger was. Super spannend natuurlijk! Mijn zwangerschap verliep heel soepel. Ik ben achteraf maar 1 keer misselijk geweest, dat was op de allereerste ochtend van mijn zwangerschap. Wel was ik de eerste 13 weken echt mega moe. Ik ging moe slapen en werd moe wakker. Maar verder helemaal niks te klagen. De zwangerschap was ook een goede stok achter de deur om het net gekochte huis klaar te hebben voordat de baby zou komen.  

Bij alle controles bij de verloskundige kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk nog wel even zou duren aangezien de baby nog helemaal niet was ingedaald. Ik moest er maar van uit gaan dat ik na de uitgerekende datum zou bevallen. Ik vond alles prima al was ik er inmiddels wel een beetje klaar mee. Zo’n buik zit op een gegeven moment toch aardig in de weg. Bij de controle op 39 weken vroeg de verloskundige of ik hem al had gevoeld die dag en ik gaf aan dat hij wel wat rustiger was. Alle alarmbellen gingen af en ik werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een ecg. Gelukkig was alles goed en had hij gewoon even een rustige ochtend gehad.

Een paar dagen later, dinsdag 26 juli, was ik helemaal onrustig en uit mijn hum. Ik werd helemaal gek van mezelf! Ik kon het niet plaatsen waarom ik zo onrustig was. Achteraf was het omdat de baby die dag was ingedaald. De nacht heb ik prima geslapen zover dat gaat hoogzwanger.

Toen ik rond 5 uur in de ochtend wakker werd van rugpijn was ik snugger genoeg om te bedenken dat het misschien wel eens een wee zou kunnen zijn. Ik ben uiteindelijk weer in slaap gevallen en heb mijn man nog naar zijn werk horen gaan. Rond 8 uur kwam de rugpijn weer en trok het weg, even later weer wat rugpijn en toen heb ik toch de verloskundige maar gebeld. Ik gaf aan dat ik dacht dat het misschien was begonnen. Ze vroeg me aan het nog even een paar uur af te wachten en dan over een uur of 2 even terug te bellen. Rond half 10 kwam er een appje dat de beste vriend van mijn man weer vader was geworden. Zijn vrouw en ik waren 1 dag na elkaar uitgerekend. Maar we hadden dezelfde verloskundige dus ik wist dat mijn verloskundige er al een lange nacht op had zitten. Om 10 uur heb ik mijn man gebeld op zijn werk of hij toch maar naar huis kon komen. Gelukkig werkte hij niet ver van huis en was dus met 20 minuten thuis. Toen de verloskundige maar weer gebeld of ze toch langs kon komen. Ze vroeg me of ik het nog een uurtje vol kon houden zo zodat zij nog heel even kon rusten. Ik voelde me prima dus ik had daar geen problemen mee. In die tussentijd heb ik iedereen maar even gebeld.  We hadden mijn moeder en schoonmoeder gevraagd bij de bevalling te zijn. Wat mijn zussen zouden doen moesten ze zelf weten. Mijn beste vriendin zou ook komen. Toen ik haar na 10 keer bellen nog niet had gesproken heb ik haar man maar gebeld. Ze bleek die dag met vriendinnen naar Walibi België te zijn en had haar telefoon uit gezet die muts!

Mijn schoonmoeder en mij oudste zus moesten van uit een andere stad komen dus die waren al onderweg naar huis. Mijn andere zus had zelf nog verlof omdat ze 3 maanden daarvoor zelf was bevallen van haar eerste kindje.

Toen de verloskundige rond 12 uur kwam zei ze “Oh je ziet er best ontspannen uit, ik denk dat je een centimeter of 2 ontsluiting hebt maar we gaan het wel even nakijken”. Ik bleek inmiddels al op de helft te zijn!! Ik kreeg de keus om meteen naar het ziekenhuis (ik wilde zelf graag in het ziekenhuis bevallen) te gaan of over een uurtje. Ik koos voor het laatste zodat we iedereen konden bellen en ik nog even lekker kon douchen. Om half 2 stond de verloskundige weer bij ons. Zij zou achter ons aan rijden naar het ziekenhuis zodat ze ons kon helpen voor het geval dat nodig zou zijn. Gelukkig wonen we 10 minuten van het ziekenhuis vandaan en waren we er zo. Vlak voordat ik het ziekenhuis in liep belde eindelijk mijn beste vriendin terug en heb ik haar gelukkig nog even gesproken.

Ik werd naar een bevallingskamer gebracht en daar werd weer gekeken hoe ver ik was. Inmiddels had ik 6 centimeter ontsluiting. Om half 3 werden mijn vliezen gebroken en toen kwamen de stormweeën. Wat een ellendige dingen zeg, gelukkig was het maar voor 4 centimeter! Deze kon ik een hele tijd goed opvangen. Tot het moment dat ik door mijn knieën zakte van de pijn en ik op bed moest gaan liggen. Op bed kon ik de weeën niet meer opvangen en ik weet nog dat ik dat verschrikkelijk vond. Ik gaf aan dat ik het echt niet meer vol hield zo en of ik al iets mocht doen.

Inmiddels was het half 4 en mocht ik gaan persen. Mijn moeder zei toen “Oh die is er wel voor 4 uur” waarop de co-assistente* zei “nou ga daar maar niet van uit”, op zo’n manier van daar heb je weer zo’n moeder die denkt dat haar dochter dit wel even doet.

Toen de verloskundige me zei dat tussen elke perswee de baby weer een klein stukje terug ging dacht ik mooi niet! Ik heb alle spieren die ik nog aan kon spannen aangespand zodat hij zeker niet terug zou gaan want hij moest eruit!

Na 20 minuten persen is om 10 voor 4 is onze zoon Timo geboren. Op het moment dat ze hem bij me legde vroeg ik me direct af waar hij vandaan kwam. Mij man heeft me al die tijd gesteund en geholpen. Zonder hem was het een stuk zwaarder geweest.

Timo was helemaal gezond, woog 2925 gram en was ongeveer 47 centimeter. Hij was klein maar helemaal perfect. Ook de placenta ging er goed en snel uit. Ik vond het heel bijzonder dat mijn moeder, schoonmoeder en mijn zussen Timo hebben geboren zien worden. Iedereen die we erbij wilde hebben was in het ziekenhuis. Iedereen heeft hem ook direct kunnen bewonderen, dat was echt ideaal. Om 6 uur hebben we iedereen naar huis gestuurd zodat we lekker wat tijd hadden met z’n drieën. Na het verplichte plassen en wat eten mochten we naar huis. Om 8 uur ’s avonds zaten we weer heerlijk thuis op de bank. Mijn beste vriendin is Timo nog komen bewonderen en de kraamhulp heeft ons fijn de eerste nacht in geholpen.

Het herstellen van de bevalling ging ook super goed. Ik kan niet zeggen dat ik echt ergens last van heb gehad. Ik ben wel nog steeds mega vergeetachtig, mijn voeten zijn een halve maat groter geworden en maatje 34 heb ik ook niet meer. Maar dat maakt mij allemaal niet zo veel uit, ik heb een fantastische zoon die over een paar maanden al 8 wordt!

Ik schaam me soms bijna dat mijn bevallingsverhaal er 1 uit het boekje is. Ik zou zo alles weer overdoen als wij nog een 2de kindje hadden gewild. Maar ons gezin is zo compleet.

*Mijn verloskundige heeft de bevalling begeleidt maar omdat ik in het ziekenhuis ging bevallen was er natuurlijk ook een verpleegster van het ziekenhuis bij en die vroeg me of er een co-assistente mee mocht kijken. Mijn man en ik vonden dat prima.

 

 

PAULIEN

 

Moederziel alleen verloor ik twee keer achter elkaar onze dochters

Eind februari 2018 gebeurde het. Vol ongeloof staarde ik naar de positieve zwangerschapstest in mijn handen. In één keer in raak! Wie had dat gedacht? Het was ons derde kind, bij onze andere twee kinderen duurde het precies een jaar en een half jaar voordat ik zwanger was. En nu had ik al binnen een maand een positieve test! Ik kon het niet geloven en mijn vriend en ik waren echt dolgelukkig.  

Dat ons sinds die dag nog veel meer stond te wachten, had ik nooit kunnen bedenken. Na een aantal weken kwamen we er met de eerste echo namelijk achter dat het een eeneiige tweeling was en nog eens twee weken later begonnen de grote klachten die bij een tweelingzwangerschap helaas vaker voorkomen. Zo werd ik van de een op andere dag extreem misselijk, kon ik niks meer binnenhouden en belandde ik uiteindelijk meerdere keren in het ziekenhuis omdat ik was uitgedroogd.

Gelukkig groeiden de baby’s lekker door en ging het met hen goed. Tenminste, tot de 16e week dan… Met een controle bleek er plotseling iets mis te zijn en al snel werd er bij de baby’s het Tweeling Transfusie Syndroom geconstateerd. Hierbij is de bloedsomloop tussen de ongeboren baby’s in de baarmoeder niet in evenwicht. De één geeft alles weg (de donor) en de ander krijgt veel te veel (de ontvanger). In ons geval kwam ‘de donor’ al snel stuck te liggen, wat betekende dat ze bijna helemaal geen vruchtwater meer had. Een noodzakelijke laseroperatie waarbij al hun gezamenlijke bloedvaten werden dicht gelaserd, was hun enige kans om samen te overleven (lees: 64%).

Ik was doodsbang. We wisten net dat het meisjes waren en door het vreselijke nieuws had ik het gevoel dat mijn dochters direct weer werden afgepakt. Hoewel de laseroperatie hun enige kans was, kleefden er zorgwekkend veel risico’s aan de ingreep. Zo was er dus de mogelijkheid dat één baby het niet zou redden, maar het kon ook dat ze het beiden niet zouden overleefden. Daarnaast was er een grotere kans op eerder gebroken vliezen en een vroeggeboorte. Niet echt geruststellende vooruitzichten, maar we moesten wel. Een andere optie hadden we niet.

Gelukkig overleefden onze dochters allebei de ingreep en de verdeling van het vruchtwater kwam al snel iets meer in balans. Nog niet helemaal zoals het zou moeten, maar het ging in ieder geval de goede kant op. Zo goed zelfs dat onze arts een paar weken later zei dat we nog wel een weekje op vakantie mochten, zolang ik nog maar geen 24 weken was. Het was bijna zomer en op de een of andere manier had ik zo’n verlangen naar een weekje weg. Even tot rust komen van alles wat er gebeurd was. Nog één keer met z’n vieren weg, voordat alle hectiek met de tweeling erbij zou beginnen…

En dus boekten we een weekje Spanje. Gezellig op de camping in een stacaravan met huurauto. Het leek me heerlijk, maar helaas gebeurde er op de dag dat we ’s nachts op vakantie zouden gaan iets wat ik totaal niet zag aankomen. Ik was 20 weken zwanger en tijdens de echo stopte het hartje van onze eerste dochter Joëlle plotseling met kloppen. Voordat ik het doorhad, was ze overleden en ik kon niks doen. Het was echt vreselijk. Omdat we geen oppas voor onze zoontjes hadden kunnen, vinden, was ik even alleen op controle gegaan en mijn vriend wist dus van niks.

Het was zo onwerkelijk allemaal, ik kon het gewoon niet bevatten. Dat was niet mijn dochter die ik totaal onverwachts op de echo zag overlijden. Dat was niet mijn buik waarin zich dat grote drama afspeelde. Toch moest ik het wel aan mijn vriend vertellen toen hij een half uur later heel gehaast binnen kwam rennen, nadat ik hem geappt had of hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis kon komen. Hem bellen durfde ik niet, ik was zo lamgeslagen van het plotselinge verdriet. Ik was bang dat ik geen woord uit kon brengen als ik hem zou spreken en bovendien wilde ik hem niet helemaal overstuur naar het ziekenhuis laten komen. ‘Ze is net overleden in mijn buik…’ zei ik toen hij mij vragend aankeek en ik in tranen uitbarstte. ‘Ik zag het gebeuren, maar ik kon niks doen. Het spijt me zo!’

Wat had ik graag gewild dat dit ons verhaal was… Dat het hierbij bleef en dat de andere baby uiteindelijk wel later gezond ter wereld kwam. Maar helaas is dat niet ons verhaal. Onze nachtmerrie ging daarna nog verder. Terwijl we namelijk in compleet shock naar de arts luisterden over wat er precies gebeurd was -het was een complicatie van de laseroperatie; het vlies van Joëlle was door de ingreep aan de achterkant los gekomen en langzaam strak om haar navelstreng gaan draaien, waardoor ze geen bloedtoevoer meer kreeg en uiteindelijk stikte- voelde ik alleen maar één grote leegte. Alsof mijn hart zelf ook was gestopt met kloppen. Mijn dochter was dood. Holy shit, mijn dochter was dood.

Volgens onze arts ging het met de andere baby, de donor, gelukkig goed. Zij zat goed in haar vlies en haar vruchtwater werd ook steeds meer. Het was nog steeds niet zoveel als wat baby’s gemiddeld met dat termijn hebben, maar wel voldoende voor dat moment. Al snel begon de arts over onze vakantie die nacht. Door alle shock was ik die allang vergeten. Er was echter geen medische reden om niet te gaan. Met de andere baby ging het echt goed. En omdat ze een eeneiige tweeling waren, kon Joëlle niet alvast geboren worden. Ze kwamen samen, maar pas als de levende baby daar klaar voor was. Tot dan kon het geen kwaad dat Joëlle in mijn buik zou blijven zitten. Hoe gek het dus ook klonk, onze vakantie kon gewoon doorgaan. Er kon niks gebeuren. Maar als we het echt niet wilden gaan, konden we ook een brief voor de annuleringsverzekering krijgen. De keuze was aan ons…

Twaalf uur later zaten we in het vliegtuig. Compleet in de rouw. Gekkenwerk natuurlijk en achteraf was het natuurlijk ook een vlucht. Een vlucht van alles wat er gebeurd was en de wereld die thuis stil was blijven staan. Want thuis waren we nog steeds in verwachting van Joëlle. Thuis stond alles al klaar voor de komst van haar en haar zusje. De peperdure tweelingkinderwagen, hun pas roze geverfde kamertje, hun megagrote kledingkast en commode. Ik kon het niet aan om met alles geconfronteerd te worden en hoopte dat ik in Spanje even kon vergeten wat er allemaal gebeurd was.

Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Sterker nog, onze vakantie werd een grote nachtmerrie. Op de zesde dag beviel ik ‘s avonds, opnieuw geheel plotseling, in een bloedhete caravan van onze tweede dochter Féliz. Na een dag darmkrampen (ik dacht serieus dat het darmkrampen waren, we waren twee dagen daarvoor nog in een plaatselijk ziekenhuis geweest, omdat ik dacht dat ik vruchtwater verloor, wat na onderzoek niet zo bleek te zijn) stak totaal onverwachts haar beentje uit mijn vagina en voordat ik het wist, glibberde ze er helemaal uit. Totaal in shock ving ik haar op in mijn onderbroek en met mijn hart in mijn keel staarde ik naar het opgekrulde hoopje. Ze bewoog nog, maar ik was bevroren. Ik had absoluut geen idee wat ik moest doen en in een soort trance belde ik 112. Mijn vriend was op dat moment net naar de speeltuin met onze zoontjes. Toen ze een paar minuten later even terugkwamen om te kijken hoe het met mij ging, moest ik hem voor de tweede keer in een week tijd vertellen dat ik ook onze andere dochter niet had kunnen redden…

Ruim drie kwartier later werd Féliz in het dichtstbijzijnde ziekenhuis eindelijk uit mijn schoot gehaald. Het ambulancepersoneel had haar voor het gemak in mijn onderbroek laten zitten. Ze wilden nog niet eens naar haar kijken. Waarschijnlijk zelf bang voor wat ze te zien zouden krijgen.

Een half uur later werd Joëlle geboren. Ik hield mijn ogen dicht toen ze haar van mij losmaakten. Omdat we verder niemand voor onze zoontjes hadden, moest mijn vriend bij hen in de wachtkamer blijven en ik wilde onze meisjes pas zien en vasthouden als ik weer samen met hem kon zijn.

Wat we uiteindelijk ook deden toen mijn vastzittende placenta na nog eens dertig minuten met veel geweld eruit was gekomen. Stoned van de morfine pakte ik eerst Féliz van de verpleegkundige aan. Ze was gewikkeld in een blauw dekentje en had een klein mutsje op. Ze was verbazingwekkend groot en zag er al uit als een echte baby. Daarna kregen we Joëlle in onze armen. Ook zij was al helemaal af en was net zo mooi als haar zusje.

Het was te bizar om ze vast te houden. Het leek net of we ze van het ziekenhuis gekregen hadden. Twee koude, stille kindjes die niet bewogen en niet huilden. Met mijn vinger streelde ik voorzichtig hun lange vingertjes, ze hadden zelfs al nageltjes. De rest van hun lijfjes durfde ik niet aan te raken, bang dat ik hun tere huidje zou beschadigen.

In totaal hebben we ze ongeveer een half uur vastgehouden. Daarna werd ik naar de kraamafdeling gebracht en mijn vriend ging met onze zoontjes weer terug naar onze caravan op de camping. Het was inmiddels middennacht en ook zij waren doodop. Dat ik onze pasgeboren dochters niet mee mocht namen naar mijn kamer had ik niet direct door. Pas toen de verpleegkundige ze voor mijn ogen liefdevol inpakte in een soort zilveren grote bak, kwam het besef. Het was alsof ik zelf ook stierf. Het enige wat ik wilde, was een slaappil nemen en nooit meer wakker worden.

Uiteindelijk werd ik de volgende dag ontslagen uit het ziekenhuis. We pakten de eerste, de beste vlucht terug naar Nederland en onze dochters werden na negen dagen gerepatrieerd. Ze zelf meenemen, was natuurlijk niet mogelijk.

Het was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Onze dochters achterlaten in een ander land en hopen dat ze ooit nog bij ons terug zouden komen. Wat ze dus wel deden, maar toen ik ze eenmaal weer kon zien, waren ze helaas al erg veranderd qua uiterlijk. Ik kon ze nog wel herkennen, maar ik herinner ze liever zoals ze waren toen ik ze net in mijn armen had.

Inmiddels zijn we 10 maanden verder, maar er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan onze meisjes heb gedacht. Sterker nog, ik denk voortdurend aan Joëlle en Féliz en het doet ongelooflijk veel pijn dat we ze allebei hebben verloren. Om mijn verdriet te verwerken, heb ik een boek over ze geschreven. Het heet Alles komt goed, juist omdat het niet goed kwam, maar we dat maar bleven zeggen tegen elkaar…

Renée (klik hier voor haar Instagram en hier voor website waar je Alles komt goed kunt bestellen)

Instagram: https://www.instagram.com/reneebrouwer_prachtigverhaal/?hl=nl

Website: https://www.prachtigverhaal.nl/

 

Ik heb een buikflap, weghalen of niet?

DE FLAP

Mag je zeuren over je lijf na een zwangerschap?

Natuurlijk ben ik super blij en gezegend met mijn 2 gezonde jongens. Dus ik mag echt niet klagen. Maar toch had ik van te voren niet verwacht wat 2 zwangerschappen met je lijf doen. Waarom heeft niemand mij gewaarschuwd? Ben ik de enige die er soms flink van baalt? Want als je een gezond kindje hebt gekregen dan mag je niet zeuren toch? 

Tijdens beide zwangerschappen kwam ik ruim 20 kilo aan. 

Ik heb heel veel moeite gedaan om die kilo’s er weer af te krijgen. En daar ben ik best trots op. Maar wat er overbleef was een hoop slappe huid. In kleding zie je die niet en dus mag ik voor mijn gevoel “niet zeuren” als ik op een feestje ben, want ik ben toch weer slank? Onlangs liet youtuber @mrsjamieli zich opereren aan haar “flap” en borsten, de negatieve commentaren van andere moeders waren niet van de lucht. Ze moest zich schamen om te laten snijden in een gezond lijf. En hoe kwam ze erbij om een operatie te ondergaan als moeder van 2 kids, met alle risico’s van dien. Het ergste wat ik las was dat ze een slecht voorbeeld is voor andere moeders. Dat je trots moet zijn op je lichaam dat een kind heeft gebaard. 

Maar Jamie had gewoon een enorm stuk los vel onder aan haar buik hangen, en kon er gratis aan geopereerd worden. En ik geef haar groot gelijk. You go girl! Want ik interessant vind; Waarom veroordelen we elkaar zo als we iets aan ons uiterlijk laten doen? Is het afgunst en jaloezie? 

Moeten we ons lijf volledig omarmen na een zwangerschap? Of genieten we er stiekem van als die ooit zo slanke kennis de zwangerschapskilo’s er maar niet af krijgt. 

Ik heb besloten; ik ga niets aan mijzelf laten doen. Ik ben geen bikinimens en ben door gezond eten slanker dan voor mijn zwangerschappen. En de modetrend is toch high waisted. Waar ik wel van baal zijn 2 grote bruine vlekken op mijn wangen. Elke dag factor 50 smeren mocht helaas niet baten. Zwangerschapsmasker, oftewel melasma. Na de zoveelste opmerking van “je hebt daar een vlek!” (Ik draag door de week geen make-up) besloot ik naar de schoonheidsspecialiste te gaan. Ben inmiddels bijna €300 lichter en de vlekken zitten er nog steeds… 

En jij? Accepteer jij je lichaam helemaal na je zwangerschap? En ja, alles valt te relativeren. Maar toch… baal je stiekem ook wel eens?

 

 

ANKI 

+ Meer berichten