Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Ouder​verhalen

Bevallingsverhaal: “Zowel papa als mama waren niet aanwezig bij deze geboorte” DEEL II

Hoe ik echt wakker werd uit de narcose en wie er op dat moment bij mij waren weet ik niet precies meer, maar wat ik meteen dacht was ´wat krijgt de baby, onze zoon, te eten?´ Ik was van plan om borstvoeding te geven en wilde dat nog steeds blijven doen. 

Uiteindelijk kwam mijn man met mijn schoonmoeder en zwager naar mijn afdeling. Het ging goed met onze zoon. Hij lag op de neonatologieafdeling. Als ik goed wakker was konden we met mijn bed er naartoe rijden. Ondertussen had ik een kolf gekregen en begon ik met het opwekken van de melk. Het zou moeilijk worden zeiden de verpleegsters. 

Jeetje wat was er allemaal gebeurt. De gynaecoloog kwam langs en vertelde me dat de spoedkeizersnee ingezet was, omdat ik pre-eclampsie (loslating van de placenta) had. Daarnaast waren ze er achter gekomen dat ik zwangerschapsvergiftiging en HELP had, maar dat ze dat alleen maar aan de urine hadden kunnen zien. 

Eindelijk mocht ik naar ons zoontje. Op de neonatologieafdeling aangekomen wist ik eigenlijk niet waar ik moest kijken, want welk klein kindje is dan die van ons? We werden naar een couveuse gereden en daar lag hij. Is dat echt onze zoon? Jeetje wat klein. Overal snoertjes, een hartmonitor en een zonde. Dit was niet wat ik me voorstelde bij het krijgen van een kindje. 

5 dagen verbleef ik in het ziekenhuis en was ik redelijk dicht bij onze zoon. Toch voelde ik me in het begin geen moeder en voelde het allemaal alsof het niet echt was. Het feit dat ik niet bij de bevalling aanwezig was en hij apart van mij in een couveuse lag had een enorme impact op me. 

Op de afdeling werden we goed betrokken bij de verzorging en geholpen met de verwerking van wat er allemaal gebeurt was. Ons zoon deed het goed. Ook de borstvoeding begon na een paar dagen goed te lopen. Ik kon mijn eigen zoon voeden. Via de zonde dan wel, maar hij kreeg in ieder geval mijn melk.

Na 5 dagen mocht ik naar huis, maar niet met onze zoon. Naar huis na de bevalling, maar niet met z’n drietjes, maar met z’n tweetjes. We moesten hem achterlaten en vertrouwen op de zorg van het ziekenhuis. 

Anonieme brief voor gescheiden ouders

Kids en Kurken kreeg een anonieme blog binnen voor gescheiden ouders. Er kon geen gezicht bij, geen naam onder en al helemaal geen Instatag bij… Erg speciaal! We hebben besloten het te publiceren. 

 

 

 

Lieve ouder, 

Ooit kozen jullie voor elkaar, ooit waren jullie gelukkig samen en bezegelden dit met een fantastisch kind en later nog één. Ooit was alles anders. Toen ging het mis, daar ben je zelf ook schuldig aan. Waar twee vechten hebben er twee schuld, dat weet jij ook.  Je bent nu weer gelukkig in de liefde en hebt een heerlijk fijn (samengesteld) gezin opgebouwd. De warmte en liefde is duidelijk zichtbaar voor allemaal. Jullie hebben een veilig thuis opgebouwd. Zo jammer dat er altijd een gevecht op de achtergrond aanwezig is, altijd die spanning, zorg en strijd…. En ik, ik kijk vanaf de zijlijn mee.

 

Vanaf de zijlijn zie ik de pijn in je ogen. Vanaf de zijlijn zie ik hoe je vecht voor hen. De strijd tussen wat goed voor hen is en het niet willen opgeven, is van je gezicht af te lezen. En ik snap het. Het is niet eerlijk, je bent machteloos. Iedereen maakt fouten maar je bent een fantastisch liefdevolle ouder. Je hebt te dealen met wat er aan de andere kant over je gezegd wordt. Je probeert er boven te staan en een goede ouder te zijn. Maar je staat altijd met 1-0 achter. Niemand is perfect ook jij niet. Maar het is niet eerlijk. Je weet dat deze situatie voor twee personen op deze aarde nog slechter is dan voor jou. En dat zijn zij. Die twee waar jij met heel je hart van houdt. Je bent zelfs bereid je terug te trekken uit de strijd omdat je weet dat dit echt niet goed voor ze is. Je weet niet wat een keuze als deze met ze zal doen. En je wil het niet, je wil het echt niet. Ik zie het vanaf de zijlijn en ik weet dat zij jou nodig hebben. Je hebt ze zoveel te geven. Maar houdt dit ooit op? En wat levert dit gevecht op? Twee getraumatiseerde kinderen in strijd met zichzelf en in strijd met hun gevoelens.

Vanaf de zijlijn zie ik niet alleen jou? Maar ook hen…

 

Ik sta aan de zijlijn. Ik kijk toe. Wil jou helpen en hen helpen, ik wil iets doen. Maar ik kan niets. Machteloos blijf ik kijken en zie ik hoe zij van je houden en hoop ik dat er ooit een einde komt aan dit, voornamelijk eenzijdig, gevecht. Dat ooit echt zij het allerbelangrijkste worden en alle strijdbijlen worden begraven. Laten we het hopen.
Tranen prikken in mijn ogen bij het zien van jouw verdriet en onmacht en tranen prikken in mijn ogen bij de gedachte aan hun worsteling. Ik blijf kijken en er is echt niets dat ik verder kan doen. Hoe frustrerend is dat…. Diepe zucht…  

 

 

 

Liefs van mij

 

Mijn zoon Leon is anders DEEL II

Leon is anders deel 2.

De vorige keer was het begin februari . Nu is het begin mei. Wat is er allemaal veranderd? Het begon allemaal bij de kno arts..

Pfff oke meid adem in adem uit.. je kunt dit! Of toch niet.. jawel je moet! Kom op we gaan ervoor.

Ohh ik ben doodsbang.. vandaag ( 18 feb ) moet mijn lieve kleine bange mannetje onder het mes. Zijn neus en keel amandelen moeten eruit!

Het is zover! Na 100 rondjes gelopen te hebben gaan we dan eindelijk. Hij begrijpt er niks van en zit vrolijk in de auto met z’n speentje in zijn mond naar buiten te kijken. Ach mannetje toch.. maar goed dat je het niet weet!

 Hij is om 10 uur toch echt aan de beurt. Hij voelt de spanning en grijpt mij hard vast, we gaan naar de OK mama moet een pak aan en Leon zo’n schattig beren schortje. Ik hoor de zusters tegen elkaar zeggen ‘ hij is de volgende’ brr er loopt een koude rilling over mijn rug.. mijn hart begint harder te bonzen en Leon begint te huilen.. ja hij is niet gek hij voelt het gewoon.

Wij zijn.. ik moet op een kruk gaan zitten naast een mini operatietafeltje er komen 4 man om ons heen staan 1 met het kapje 1 om z’n handjes vast te houden 1 om zijn beentjes vast te houden en 1 om zijn hoofd vast te houden.. 40 seconde lang schreeuwt hij het uit wat is het toch een sterk kereltje he! En dan voel ik hem plots wegzakken en word hij slap.. ik schrik ervan maar voor ik kan knipperen zeggen ze me dat ik hem op tafel moet leggen en natuurlijk doe je dit ook. En dan ligt hij daar. Het lijkt of hij dood is helemaal slap en met zo’n gek schortje aan. Ik raak in paniek en begin keihard te huilen.. de anesthesist kijkt me begrijpend aan.. een zuster pakt mijn hand vast en neemt me mee terug naar de wachtkamer. Hartverscheurend ondanks je weet dat het goed voor hem is natuurlijk! Na 20 min is hij weer klaar en ik stap weer in mijn pak om hem te halen. Als ik binnenkom hoor ik hem gelijk huilen. Mijn moederinstinct komt gelijk in actie en loop zo snel mogelijk naar hem toe hij is heel onrustig en wilt niet zitten niet liggen niks geen speen geeneens youtube! En nee hij lust geen ijsjes.. dus ijskoude siroop maar hij wil niet drinken.

We gaan terug naar de zaal daar is papa weer daar wilt hij wel bij zijn. Ik heb hem dit aangedaan.. nog bijna een hele week wil hij niks van mij weten want ik was erbij toen hij zoveel pijn kreeg hoe leg je uit dat het voor hemzelf beter is..

Na een week gaat het weer goed met Leon en wat een grappig stemmetje heeft hij gekregen en wat horen we nou? Zegt hij je  nou echt na? Jahoor ! Na 2 weken kent hij zeker 10 woordjes meer dan voorheen wat zijn we trots en wat heeft dit hem goed gedaan. Hij is rustiger, minder boos en dus pijnvrij! Het schijnt dat hij dit 1.5 jaar keelpijn heeft gehad hiervan.. zo zielig maar niet zo gek na 9 antibioticakuren en prednison..

Het volgende staat alweer op de planning een speciaal overleg met de kinderopvang en andere hulpverleners om Leon te gaan helpen. De druk is te hoog op het dagverblijf en er moet hulp komen. Er worden verschillende specialisten ingeschakeld. Er worden afspraken gemaakt om hem te gaan observeren bij ons thuis en op de opvang om een logopedist in te schakelen  en er word gepraat over een ander plekje voor Leon.. je zei wat?! Ik hoor nog ‘ medisch dagverblijf ‘ en denk neeee dit is een grapje toch?! Hij vind het zo leuk op de opvang.. ik barst in huilen uit ik weet niet wat ik hier mee aanmoet.. het is zoveel informatie het is iets wat niemand voor ogen heeft als ze een kindje krijgen..

Ik word getroost en begrepen. Wat een fijn en een liefdevol gevoel voor het eerst lijken ze me te begrijpen dat het ontzettend pittig is om een kindje op te voeden en zeker met zulke problemen en vooral dat we niet weten wat er is dat maakt het het nog het moeilijkst.. hij ziet er normaal uit . Lacht, speelt, is luidruchtig ,houd van youtube en huilt als hij boos is. Standaard peuter toch? Behalve het kletsen dan.. en het niet sociaal zijn.

In de daarop volgende weken word dit in actie gezet. Telkens weer opnieuw gesprekken weer formulieren invullen weer het hele verhaal vertellen maar als het helpt graag! Allemaal hebben ze dezelfde conclusie en ideeën bij de beperking van Leon. Ze hebben allemaal een vermoeden van een stoornis in het  ASS ( autistisch spectrum stoornis ). De 1 spreekt het wat meer uit dan de ander en weer een ander denk aan nog meer oorzaken als een ontwikkelingsachterstand, adhd , add, taalontwikkelingsachterstand ik hoor het allemaal aan en denk inderdaad dat hij van allemaal wel wat heeft. 

Zo komen we uit bij de laatste 2 weken. 2 best heftige weken.. toch het gevalletje met de neus op de feiten zegmaar.

We zijn gestart met logopedie  een speciale, met verstand van deze kindjes. Hele lieve warme vrouw. Wil ons ontzettend graag helpen maar ook zij is gelijk heel eerlijk en zegt dat alleen logopedie niet voldoende is het is niet alleen een TOS ( taal ontwikkelings achterstand ) Oke duidelijkheid fijn daar hou ik van! Ze wil ons helpen door Leon te gaan leren ja en nee te zeggen op vragen. En pakken we een stukje eten aan. Want tja sinds de operatie eet Leon niks meer.. hij at zoizo nooit geen fruit of met de pot mee hoor.. alleen potjes olvarit at hij en natuurlijk patat en pannenkoeken wel. Nu dus alleen nog patat en brood en verder niks. Ja koekjes,snoep chips wel natuurlijk haha.

Deze vrouw gaat Leon helemaal opnieuw leren eten en dat gaat gepaard met verschillende stappen zo moet hij eerst gaan accepteren dat er gegeten gaat worden en dat het eten op zijn tafeltje ligt. Dan er mee spelen mee smeren, prakken noem maar op! En de laatste stap is pas proeven en eten. Ja klinkt gek he.. maar voor autistische kindjes kan een aanraking al te veel zijn. Daarnaast is er een groot vermoeden van hypersensiviteit dus overgevoeligheid voor prikkels dus dan komt alles harder binnen. Dit kan een reden zijn dat hij niet wilt eten en in paniek raakt in drukke omgevingen.

Ook zijn we gisteren op het KDC wezen kijken het medisch dagverblijf. Goh wat was dit lastig voor me zeg.. Zoveel mooie kindjes maar allemaal zo anders. De meerderheid verstandelijk beperkt en een deel meervoudig beperkt.. pfoe hoort mijn kleine perfecte mannetje hier wel tussen? Ja toch wel.. een klein groepje van max 5 kindjes en minimaal 2 leidsters is iets wat Leon goed gaat doen. Op een andere manier toch in deze wereld mee te kunnen komen. Veel meer aandacht voor hem en individuele begeleiding maar ook echte expertise op gebied van stoornissen,beperkingen, achterstanden noem maar op. Een groot team met een hop specialisten waardoor Leon straks alles onder 1 dak kan krijgen. Zowel logopedie als prikkelverwerkingstherapie en hem voorruit helpen met hoop op een plekje in speciaal onderwijs. Maar eerst moeten daarvoor de nodige indicaties worden afgegeven waarop we natuurlijk weer moeten wachten. Verrassend he!

Maar het laatste en beste nieuws voor ons was dat we vanaf 7 mei mogen starten met de onderzoeken naar de diagnose in Rotterdam! Yes hier hadden we zo op gehoopt. We gaan 8 weken lang 1 dag in de week met Leon naar een soort speciaal dagcentrum waar ze hem observeren en spelenderwijs testjes laten uitvoeren en dan weten we gewoon na 8 weken de diagnose!! Dus voor zijn 3de verjaardag nog weten we wat er met Leon is en dan horen we hoe verder..

Dat lezen jullie in het laatste deel van Leon is anders. ( half juli )

Een tweeling met TTS: “We gaan kijken hoe de jongens het doen.” En dan denk ik: “Of ze het überhaupt nog doen…”

‘Een tweeling met TTS’

Nog maar net van de schrik bekomen dat we in verwachting zijn van een tweeling en dus straks 4 kids zullen hebben, hebben we het eerste gesprek met de gynaecoloog.

Vanaf het eerste moment is er twijfel of er wel of niet een tussenschot aanwezig is. Maargoed wat weten wij nou van een tussenschot? We krijgen alle informatie over een eeneiige tweeling zonder tussenschot. Stenge controles in een academisch ziekenhuis, al snel stoppen met werken en een opname bij 28 weken zodat de kinderen goed in de gaten gehouden kunnen worden. Ze hebben immers maar 1 vruchtzak dus ze zouden zomaar verstrengeld kunnen raken. De kans op vroeggeboorte is hierdoor heel groot. De kans op overlijden in de buik ook…

Een berg aan informatie en voor ons gevoel geen positieve informatie. Hoe moet dit en vredesnaam tot een goed einde komen vraag ik me af? Wil ik dit wel al deze zorgen? We hebben nog twee kids, gaan we die hier niet mee te kort doen? Na veel praten en de nodige tranen besluiten we samen om het maar te nemen zoals het komt, weghalen is immers ook geen optie.

En dan bij de eerst volgende controle is er ineens een tussenschot, dun weliswaar maar hij is er! Een last van onze schouders, een normale een eiige tweeling. We krijgen nu alle uitleg over een monochoriale of terwijl eeneiige tweeling zwangerschap en de mogelijke complicaties die daarbij kunnen optreden. Één daarvan: TTS (tweelingtransfusie syndroom), de kans hierop is 15%. Niet heel groot dus. Na alle informatie gehoord te hebben gaan we met een goed gevoel naar huis. We maken ons geen zorgen en gaan genieten en aan het idee wennen dat we straks 4 kids hebben.

Al vanaf het begin was deze zwangerschap anders, ik voelde me ontzettend moe en had de hele dag door een misselijk gevoel. Lange leve de dubbele hormonen in je lijf! Na een week of 17 lijkt het allemaal iets rustiger te worden en kan ik weer een beetje functioneren.

Na 23 weken begin ik me niet lekker te voelen, mijn buik doet zeer, de hele dag een wat benauwd gevoel en tsja hoe voelt het eigenlijk… geen idee ik kan het niet plaatsen. Maar ik zou ik niet zijn als ik tegen mezelf zeg “ joh niet zeuren, je kan dit niet vergelijken met de vorige zwangerschappen dus gewoon doorgaan”. Omdat ik zelf op de poli gynaecologie werk kijk ik de vrijdag of onze behandelend gynaecoloog er is, toch maar even bespreken hoe ik me voel. Maargoed ze is er niet en ach ik heb dinsdag een controle staan dus we kijken dan wel.

Die dinsdag tijdens de controle stortte ik in. Is het normaal dat ik me zo ellendig voel en dat ik geen broek meer op mijn buik kan verdragen? Ik ben nog maar 24 weken dus het eind is nog niet in zicht…. “we gaan gauw kijken” zegt ze. En al vrij snel ziet ze dat het niet klopt, dit lijken de tekenen van TTS. Vanaf dat moment gaat alles in een sneltrein vaart. Alle metingen worden gedaan, er wordt gebeld met het LUMC (het enige ziekenhuis in Nederland waar ze TTS behandelen) en we kunnen dezelfde middag nog terecht. We gaan snel naar huis, opvang regelen voor de andere jongens. Als we eenmaal onderweg zijn begint het allemaal te landen, alle scenario’s geen door ons hoofd. Onze vrienden kunnen ieder moment hun kleintje krijgen. Het zal toch niet zo zijn dat die van hen geboren wordt en wij die van ons verliezen? De rest van de weg probeer ik dom voor me uit te kijken. Eerst de onderzoeken en het gesprek met de gynaecoloog daar maar eens afwachten.

 

In het LUMC aangekomen volgt er eerst een echo door de echoscopiste. Ze meet alles na en komt met een conclusie: TTS stadium 2, dit is gunstig! Beide kindjes hebben wel een hartafwijking ontwikkeld doordat het bloed niet meer goed verdeeld is, maar als de behandeling aanslaat kan dit herstellen. Toch nog een lichtpuntje!

Al snel komt daar de gynaecoloog en ze neemt alle opties met ons door. 1. Afbreken mag nog aangezien het precies 24 weken is. 2. Kiezen om 1 kindje te houden (het ziekste kindje wordt dan afgeklemd) 3. Een laserbehandeling en hopen op een goed resultaat. Even in percentages: 60% kans dat beide kinderen het redden, 80% kans dat eentje het red. Nou je zult begrijpen dat als je deze kindjes al zolang voelt bewegen in je buik dat deze percentages alsnog voelen of je een dreun tegen je hoofd krijgt. De tranen vloeien rijkelijk en de angst is bij ons beide te zien en voelbaar. Wat ons betreft is de enige juiste keuze om deze beide kindjes een eerlijke kans te geven, we kiezen dus voor de laserbehandeling.

Nog ontdaan van al het nieuws vraag ik de gynaecoloog wanneer dit dan moet gaan gebeuren? Ehm.. zometeen, met een uurtje ongeveer. Zo opnieuw een dreun tegen mijn hoofd, tijd om te relativeren is er bijna niet. Ik herpak mezelf. Zometeen dus, ga ik dan wel onder narcose? Nee narcose doen we niet. Je krijgt een kalmerend middel en iets voor de pijn. Ook nu opnieuw iets waar ik niet op gerekend had. De tranen die lopen me inmiddels over mijn wangen en ik weet even niet hoe ik het hebben moet. Maar voor al deze gevoelens is geen tijd, we worden naar onze kamer gebracht en ik wordt voorbereid op de ingreep. 1,5 uur na aankomst in het ziekenhuis lig ik op de behandeltafel met Peter aan mijn zijde. Door het kalmerende middel, raakte ik toch compleet uit de tijd en heb ik er helemaal niets van meegekregen. Ik wordt wakker als ze bijna klaar zijn.

De behandeling lijkt geslaagd! De vaten zijn doorgebrand en ze hebben 2 liter vruchtwater af laten lopen, mijn buik voelt direct een stuk fijner! Het grote wachten begint, ik moet een nacht blijven ter observatie en morgenochtend volgt er een echo om te kijken hoe de jongens het doen. En denk ik “of ze het überhaupt dan nog doen”.

Na een bewogen nacht wordt ik al vroeg opgehaald voor de echo. Voor zover het nu te beoordelen is lijkt het goed, een van de jongens heeft zijn duim omhoog, alsof hij wilde zeggen “het komt goed”. We mogen naar huis! Een duidelijke instructie: rust! Zoals ze het noemde “Netflix bankhang rust” en dat is dan ook wat er gebeurde. Alle hulptroepen werden thuis ingezet om te helpen met de zorg voor de andere twee jongens en Peter moest zowel op het werk als thuis alle ballen in de lucht zien te houden!

Controle na controle volgde, daar gingen we weer Leiden op en neer. De heren doen het goed en van die hartafwijking is niets meer over! Pfff wat een pak van ons hart! We wisselen inmiddels de controles af met controles in ons eigen ziekenhuis. De verwachting na een laserbehandeling is 32 weken, ook de termijn waarbij ik in ons eigen ziekenhuis mag bevallen dus dat is ons streven!

 

Als een kip op haar ei zat ik dag in dag uit op de bank levend in mijn eigen bubbel. Een saai bestaan? Ja zeker! Maar weet je, het kon me niks schelen, alles om deze kids een zo goed mogelijke start te geven. De weken kropen voorbij en de spanning stijgt. Veel harde buiken zorgen voor een nachtje ziekenhuis en voor de zekerheid alvast longrijpers. Gelukkig blijft alles rustig en mogen we weer naar huis.

22 april de verjaardag van Jesse, onze oudste zoon, ik had al een voorgevoel dat het vandaag wel eens kon gebeuren en ja hoor om 06.00 wordt ik wakker met gebroken vliezen. Ik baal ontzettend, al zo weinig kunnen doen de afgelopen tijd en nu mis ik ook nog zijn verjaardag. We gaan naar het ziekenhuis maar gek genoeg blijft het rustig een bevalling lijkt nog ver weg. Peter gaat naar huis en de verjaardag van Jesse gaat gewoon door.

De volgende dag wordt er gelukkig besloten dat ik ingeleid wordt en dat de heren dus geboren gaan worden. De uren gaan voorbij en na een dag van heb ik jou daar wordt om 20:26 Ties als eerste geboren. Tijd om bij te komen en van hem te genieten is er niet want de weeën blijven komen, Stef moet er nog uit. Na een korte check blijkt hij te zijn gedraaid, hij ligt met handen en voeten voor de uitgang, tijd om te proberen hem te draaien is er niet want zijn hartslag daalt. De gynaecoloog geeft het sein dat we naar de OK gaan. Vanaf dat moment gaat alles razendsnel, iedereen doet wat hij moet doen en als een malle rijden we door de gangen. Max verstappen is er niks bij.

Het hele team staat al paraat ook nu gaat alles ontzettend snel, ruggenprik erin en open maken die buik. Het gaat allemaal iets TE snel, een deel voel ik nog en ik raak lichtelijk in paniek. Mijn lijf lijkt in een of andere shock toestand te zitten en doet niets anders dan trillen. Om 20:50 wordt Stef uit mijn buik gehaald, het duurt even maar dan zegt de dame naast mij “hoor je hij huilt, het is goed” Pffff ik kan ademhalen, het is voorbij! 34+6 weken, twee prachtige gewichten, ik had nooit gedacht dat het zo zou eindigen.

Een week later mogen we al naar huis en kan het genieten beginnen. De tekst op hun geboorte kaartje luidt: Waardevol, Wonder, Zo Rijk, Zo Bijzonder. En dat zijn ze!

Daar lag dan één van de twee kindjes in mijn hand, ingekapseld in vlies en zo’n 6 centimeter lang

Na acht maanden hadden we een positieve test, dol gelukkig het is gelukt wij worden papa en mama!  Al snel daarna mochten we langs komen voor onze eerste echo, super spannend. Na een gesprek met onze verloskundige werd de echo gemaakt, ze zag een mooi hartje kloppen en de stilte  viel… Ze bewoog een tijdje met haar scan… “Ik moet jullie iets vertellen” zei ze, “ik zie nog een hartje!”. Vol schrik keken mijn vriend en ik elkaar aan…Een tweeling ?! Onze verloskundige zei “gefeliciteerd!”, met grote ogen keken we haar aan. 

Het had 24 uur nodig om dit nieuws te laten bezinken. 

We werden dol blij, wij kunnen dit ! Wat een geluk we krijgen twee wondertjes ! Al snel kwamen alle zwangerschap kwaaltjes in beeld. 

Er stond een mooie vakantie in de planning naar Curaçao. 

Voordat we heen gingen, kregen we met 13 weken ons volgende termijn echo. Voelde me goed zwanger, erg moe en misselijk. 

Maar helaas…De verloskundige  had  slecht nieuws,  alle twee de hartjes waren gestopt. Vond het vreemd, had helemaal geen bloedverlies gehad…maar goed het was niet anders. 

Thuis viel het kwartje, we hebben tranen gelaten, maar hey we gaan op vakantie en kan nu genieten van een drankje. 

De dagen die volgende waren onwennig, nog steeds geen bloedverlies,  dat zou met een paar dagen moeten komen zei de verloskundige. Mijn lichaam moest het zelf “opruimen” dat was het beste…

Na twee weken vakantie gingen we naar het ziekenhuis, er gebeurde maar niets. 

Ik kreeg een kuurtje mee van twee keer daags 4 tabletten, dit moest inwendig ingebracht worden. Met de mededeling je krijgt wat kramp en  bloedverlies gingen we naar huis.

Ander halve dag later wist ik niet wat mij overkwam! Pijn die ik nooit had gevoeld, zijn dit nou weeën?! 

De kramp werd met de minuut heftiger. Puffend op de bank met vriendlief ernaast. Hij keek op Google wat we het beste konden doen, “onder de douche” zei mn vriend. Kruipend van de pijn heeft hij mij eronder gezet. Na een uur van weeën kwam ik weer een beetje bij. 

Ik zat met mijn gedachtens dat er ook nog iets uit mij moest komen, rustig ging ik met mijn hand voelen. Daar lag dan één van de twee kindjes in mijn hand, ingekapseld in vlies en zn  6 cm lang… 

Ik keek om me heen, overal lag bloed, ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoeld!  Tranen liepen over mijn wangen.

We hebben het kindje in het vlies gelaten, we vonden het te confronterend om het schoon te maken.

De volgende dag was bijna voorbij tot dat de weeën weer terug kwamen, wat is dit?! Ik kan niet meer ! In paniek smeekte ik mijn vriend de verloskundige te bellen, ondertussen zat ik weer onder de douche om de pijn op te vangen. 

Het hoort er allemaal bij zei de verloskundige aan de telefoon, ze kon weinig  voor ons betekenen…

Dit keer kwam ook weer een klein kindje tevoorschijn.

Mijn lichaam was op, kon geen pijn meer vedragen… 

De beelden van de douche flitste elk uur door mijn hoofd heen. Ik voelde me in de steek gelaten door de verloskundige. 

We hebben de twee hele kleine kindjes begraven op een rustig plekje. Nu zijn onze tweeling twee vlinders in de lucht.

Naar regen komt zonneschijn… Twee maanden later waren we voorzichtig weer op onze roze wolk geklommen,  we zijn weer zwanger! Hoe groot onze schrik eerst was met een tweeling, is het er nu helaas maar één. Een heel gezond meisje die nu al 30 weken  in mijn buik spartelt.

In julie 2019 worden wij opnieuw papa en mama.

Groetjes Wendy.

“Ik heb narcolepsie”, oftewel, deze mama is door een hersendefect ALTIJD moe!

Mama is altijd moe

Als jong meisje wilde ik altijd al graag slapen. Ik weet niet beter dan dat ik slaperig was en altijd de drang voelde om mijn ogen dicht te doen. Rond mijn pubertijd kreeg ik er echt last van. Van het VWO zakte ik af naar de HAVO want ik was vaak te moe om te leren of huiswerk te maken. Ook had ik last van geheugenproblemen. Jarenlang heb ik gedacht dat ik gewoon lui was. Daarna voelde ik me een paar jaar depressief. Stappen, een vriendje, winkelen, op vakantie gaan; ik was overal te moe voor. Moest altijd “voorslapen” of een week bijkomen na een dagje weg. Rond mijn 21ste was daar na een uitvoerig slaaponderzoek eindelijk de juiste diagnose; narcolepsie. Een neurologische aandoening. Een defect in je hersenen waardoor je lijf constant moet vechten tegen de slaap. Dit eindelijk te weten was een enorme opluchting maar tegelijkertijd ook niet. Want er is geen genezing. Maar er viel wel een last van mijn schouders af. Ik kon er niets aan doen en de neuroloog vertelde me dat ik juist trots moest zijn op wat ik bereikt had met deze ziekte. We zijn een paar jaar verder, en ik heb mijn leven ondanks mijn beperking behoorlijk op de rit. Moeder worden heb ik altijd al gewild. Maar lange tijd leek het me beter van niet. Wat moet zo’n kind nu met een moeder die nooit energie heeft en in de ochtend als een zombie door het huis loopt. Bovendien, als moeder kun je niet een dag herstellen in bed na een drukke (werk)dag. Ik zag het gewoon niet voor me. Tot ik een vriend (mijn huidige partner) kreeg die mij veel zelfvertrouwen gaf. Hij vertelde me keer op keer dat ik moest kijken naar wat ik wél kon. Ik werd lid van verschillende online lotgenoten groepen en las steeds vaker de positieve invloed van een gezonde levensstijl op deze ziekte. Mijn vriend sleepte me mee om te gaan hardlopen. Ik deed al jaren niets meer aan sport. Ook at ik veel zoetigheid want je lijf schreeuwt met deze ziekte om energie.. suiker! Ik besloot te gaan hockeyen zodat ik altijd een stok achter de deur had om te moeten sporten. Daarnaast verdiepte ik mij in gezond eten. Tegelijkertijd vond ik ook een leuke baan waarin ik samenwerkte met een diëtiste waar ik enorm veel van leerde. Stap voor stap ben ik gezondere keuzes gaan maken. 

​

​

Deze vader verliet zijn vrouw in de kraamweek…

8 jaar, dat klinkt lang hé? 

Geloof me, als je die 8 jaar deelt met iemand waar van je bent overtuigd; já! Dit is hem, hier wordt ik oud mee, met vele ups en downs maar we redden het… en het valt allemaal zo in duigen, dan duren 8 jaar ineens heel lang. 

Het was vorig jaar september, toen we het over de volgende stap hadden, een kindje. Stoppen met de pil, en we zien het wel. Eigenlijk wouden we eerst graag verhuizen omdat we in een klein huisje woonde. Hier gingen we dan ook rustig naar kijken… totdat ik mij eind november niet goed voelde, heel moe, beroerd. Ik moest die ochtend naar de fysio, en eenmaal wachtend daar schoot er door mijn hoofd heel ver weg; zwangerschapstest. Deze had ik niet thuis liggen. Wat dat betreft ben ik daar niet zo voorbereid in. Ik had lekker mijn rug los gegooid en besloot naar de kruidvat te rijden: die 2 voor €5,- zijn super goed. Zo gezegd zo gehaald. Eenmaal thuis ging ik naar de wc, met mijn zwangerschapstest. Mijn toenmalige vriend had een week vakantie dus hij was ook thuis. Ik heb gewacht op de wc, en toen de test eenmaal zijn tijd had gehad zag ik het; 2 streepjes. Ik heb gelijk mijn vriend geroepen; en gezegd schat dit meen je niet! Ik ben zwanger! Nooit verwacht dat dat zo snel zal gaan. Het moest flink op ons inwerken, vooral bij mijn vriend toendertijd. Die dag heb ik gelijk de verloskundige gebeld, en zijn wij naar mijn schoonouders en ouders gereden om het grote blije nieuws te vertellen. 

Weken gingen voorbij, vaak een afspraak bij de verloskundige, of bij de cursus samen bevallen die ik en mijn vriend volgde voor mijn eigen gerustheid en iets voorbereidend te werk kunnen gaan dan zonder een goede pufcursus. Mijn vriend keek hier sowieso altijd negatief tegen aan, hij deed het voor mij en dat was het. Dat was hetzelfde als met de echo’s, ook dat was meer een verplicht iets in zijn ogen. Oh, en dat hele samen 9 maanden zwanger zijn valt ook wel vies tegen, van de vrouw wordt alles verwacht, maar de man daarin tegen kan nog steeds naar nachtfestivals/ dagfestivals, biertjes drinken fulltime werken en daarna snel je eten naar binnen werken en door naar de sportschool , douchen en de bank op. Mijn dag bestond meer uit liggen ivm bekkeninstabiliteit en de huisvrouw uithangen, leven naar het moment dat mijn vriend weer thuis kwam en hup, weg was je weer. Want geloof me, de muren komen op je af. Maar die 9 maanden zwanger hé schat, dat doen we samen. Yeah right schat! 

Ik struglde elke dag wel met mijn hormonen, ik was een onuitstaanbaar kreng. Leven met mij tijdens een zwangerschap, hm ik raad het je niet aan. Maar hé, het is zo bijzonder. En ze zeggen vaak iets waar je doorheen moet. Ik wist niet dat die hormonen je zo over konden nemen… pff. 

Tijdens de zwangerschap, stelde ik voor om nog leuke dingen te gaan doen met zijn 2en. Helaas moest dit altijd van mij komen. Hij vond het sparen belangrijker en de toekomst, en dat was het ook zeker wel, maar achteraf lijkt het wel uitgedacht.. we zijn een weekend naar valkenburg geweest; hij heeft daar meerdere malen benoemd dat hij het lastig vind om leuke dingen te doen met iemand die hem zo afsnauwt en niet leuk voor je is; begrijpelijk. Dat heeft hij trouwens niet alleen in valkenburg benoemd, maar de hele zwangerschap door. Ik vond dit moeilijk om te horen en ik wist ook niet zo goed wat te doen, ik dacht met tijd, heel veel tijd zal het vast allemaal beter worden. 

Ik leefde naar de bevalling toe en dacht; dan wordt het vast beter. Na een hele heftige lange pijnlijke bevalling was hij daar dan op 10 september 2018 om 7:10 onze zoon. Ik moest echt wel even wennen en schakelen en ik vond het ontzettend spannend maar wat was ik blij. Zelfs met me 10 hechtingen die ze achterlieten, het was het waard. 

We hadden een top kraamverzorgster! Echt zo’n lieverd! Ik had het zwaar, met de nachten, het nieuwe, maar oh wat was ik verliefd. Helaas had ik het idee dat ik vrij weinig van mijn vriend terugkreeg. Mijn vriend was ook veel weg, met zijn broer. Eigenlijk altijd met zijn broer. 

Mijn vriend had 4 weken vrij opgenomen; en wat was hij gek op onze zoon, maar ik voelde niet meer op mij. Ergens heb ik me ook zo gebruikt gevoeld. Ik moest alles zelf doen, vanaf dag 1 alweer. Ik voelde me zo alleen, zelfs mijn schoonfamilie keerde zich tegen mij omdat; mijn schoonmoeder het idee had dat mijn familie meer aanwezig was, en dat ze onze zoon nooit mochten vasthouden, zoveel jaloezie hadden ze in hun zitten en dit kwam mijn schoonmoeder mij vertellen toen ik net 3 weken bevallen was. En mijn vriend? Koos partij voor haar en heeft mij en onze zoon keihard laten zitten. En vanaf dat moment ging het bergafwaarts, als ik al praatte of iets zei kreeg ik al een vieze afkeurende blik. Ik heb hem meerdere malen verteld dat hij nu echt moet gaan vechten en er wat voor moet gaan doen, dat hij anders beter ons kon laten aangezien we 0 liefde voelde. 

Tot op een zondag… 

ik een verjaardag had van een vriendin van mij met haar zoontje & hij niet mee ging omdat hij het te ongemakkelijk vond. 

Ik had het daar leuk op de verjaardag maar voelde me ergens ook enorm eenzaam. Eenmaal naar huis belde ik mijn vriend wat hij wou eten (standaard ritueel) hij zei dat hij in harderwijk zat met zijn familie op het terras een soort familie uitje maar dan zonder kleinzoon en schoondochter. Toen kreeg ik zo’n klap dat ik hem heb opgebeld en verteld dat ik hem mis en wil dat hij er voor mij/ons is en dat ik met hem wil zijn, en als die het allemaal niet belangrijk vond; hij beter weg kon gaan. Dat bleek voor hem de juiste oplossing: weggaan. Hij pakte zijn spullen en was weg, nu ziet hij zijn zoon 1keer in de week op de zaterdag. Dit wordt opgebouwd naar meer en langer. 

Ik was toen dit allemaal gebeurde net 4 weken mama. Mijn zoon zal dus nooit beter weten.   

Dit vind ik sneu; maar mijn ex noemt het als wat niet weet wat niet deert en straks krijgt hij een bonus papa en mama erbij. Mijn ex is al veel verder in het hele proces hoor.. maar dat had ik al wel door tijdens mijn zwangerschap.

Nu hebben we het zelf goed geregeld. Maar, zijn er bij mij nog veel onbeantwoorde vragen. Ondanks alles ben ik dolgelukkig met mijn zoon en geniet ik enorm van ons leven met zijn tweeën.

Bevallingsverhaal: “En opeens lag er een plas vruchtwater… Ja, zoals uit een film!”

en opeens lag er overal vruchtwater..

vrijdagavond 18-01-‘19. het is 22:20 uur als we naar bed willen gaan, ik sta op van de bank doe de lamp uit en als ik recht op ga staan gutst het vruchtwater eruit OMG😱 ten eerst was dit niet de bedoel want ik zou 27-01-‘19 ingeleid worden. ten tweede heeft de verloskundige me mijn hele zwangerschap verteld dat er maar een heeeeel klein percentage bevalling begint met gebroken vliezen en dan nog niet eens zoals in een film (nou hier de dikste uitzondering dus😅) snel bel ik het ziekenhuis en we kunnen meteen komen. hup snel alles in de auto en gaan! ik denk nog oh gebroken vliezen dan moet hij er binnen 48 uur zijn. dit bleek helaas niet het geval…

zaterdag 19-01-‘19.

wakker worden in het ziekenhuis en weten dat je niet meer naar huis gaat voor de baby er is, vond ik z’n gek idee. buiten dat mijn vliezen gebroken waren gebeurde er gewoon niks nada noppus. daar lig je dan op de KRAAMafdeling (verloskamers was geen plek zolang er niks gebeurde) met je baby nog in je buik. dan maar wachten tot hij denk en nu wil ik eruit mama. deze heledag gebeurt er buiten de vele ctg’s het ‘standaard ‘ eten dat ik krijg met dingen die je als je zwanger bent helemaal niet mag hebben (ik kon zelf nog geen lijsten in vullen) en een pil in mijn hand kreeg geduwd die ze 2 minuten later weer komt halen want oh die was niet voor jou bedoel. (je zegt wat? ik had dat dus eigelijk al binnen kunnen hebben). gebeurt er letterlijk niks again….

zondag 20-01-‘19.

zou het vandaag dan gebeuren? de hele nacht is er in iedergeval niks gebeurt. ik zou vandaag mijn verjaardag vieren voor familie met mijn tweelingbroer. iedereen was er behalve… ja ik dus😅. ergens baal ik hier heel erg van, niet dat ik er niet bij kan zijn maar meer het idee dat iedereen nu weet dat de baby komt. daar komt de gynecholoog en verteld dat ik nog maar is aan de ctg mag. het plan is dat ze maandagmorgen in gaan leiden. maar daar kom na een uurtje verrandering in. de gynecholoog komt terug en zegt dat er nu tijd en ruimte is of ik niet nu ingeleid wil worden uhmm jaa! dat wachten is ook niks en ik wil mijn baby ontmoeten! verder vraag ik nog of die er wel uit is als ik jarig ben (24-01-‘19) want op dezelfde dag was echt mijn grootste nachtmerrie. hij verdiend een eigen speciale dag!

nou daar gaan we dan… naar de verloskamers

eerst weer aan de ctg. vervolgens krijg ik 2 pilletjes en dit zal 3 uur later nog eens herhaald worden. Nou ik zal je zeggen dat dat niet nodig was😅 een dik uur na de pilletjes heb ik weeën en hoe! ik druk op die bel en zeg nou die andere pilletjes hoef ik niet meer hoor! om 20:00 uur komen ze de ontsluiting meten 2cm en de gynecholoog vraagt of ik een ruggenprik wil uhmm NEE het gaat nog wel waarop hij antwoord: weet je het zeker? ik ga lekker in de douche denk ik nouu ik zal je zeggen leuk als je eronder staat maar daarna😅 om 22:00 uur vraag ik dan toch maar die ruggenprik (dan nogsteeds op 2cm) sow die zit nu kan ik even tussen de controles door slapen. 23:00 uur de weeënopwekkers worden aagesloten. het word 01:00, 03:00, 05:00 uur jaa! eindelijk een krappe 3cm. ze zeggen wel als er over 2 uur niks verder gevorderd is dat ze wat anders gaan doen (een keizersnee).

maandag 21-01-‘19

07:00 uur ik word helemaal rillend warm en in paniek wakker wat gebeurt er? snel drukt mijn vriend op de bel. wat blijkt ik ben in 2 uur tijd van een krappe 3cm naar 10cm gegaan! whoee nu komt hij echt bijna. dat viel nog ff tegen😅 

het indalen duurt lang en ik heb volle persdrang maar mag niet persen. om 10:00 uur mag ik dan eindelijk beginnen met persen. 10:45 uur ik schreeuw dat ze me moeten helpen ik niet meer kan help me alsjeblieft! de gynecholoog zegt nog 15 min dan mag ik je helpen. tussendoor word ontdekt dat het een schuine sterrenkijker is. geen pretje bij je eerste bevalling! het word 11:00, 11:15, 11:45, 12:00 uur. ik heb me nog nooit zo niet gehoord gevoeld. ik heb je een uur en kwartier geleden gevraag ofja geschreeuwd om me te helpen, dat ik niet meer kan & nu zijn we een dik dik uur verder en 1000de help me en haal hem eruit verder en nog doe je niks. 12:15 uur er word EINDELIJK besloten me te helpen. er word een knip gezet en de vacuumpomp op het hoofdje van de baby. en dan na ongeveer 2 uur en 20 minuten persen is daar ons zoontje: Manu! 21-01-2019, 12:17 uur, 50 cm en 2982 gram.

ik heb altijd gezegt dat ik graag 2 of misschien wel 3 kindjes zou willen maar na deze bevalling weet ik niet of dat nog ooit gaat gebeuren.

Men denkt vaak negatief over jonge moeders, maar deze mama heeft het gewoon dik voor elkaar geknokt! En hoe…

Oke here it goes. Mijn eerste blog ooit!

Na een oproep in de stories van kids en kurken raakte ik geinspireerd om mijn verhaal als jonge moeder te vertellen.

Mijn leven was een grote chaos en een rollecoaster.

Ik hopte van relatie naar relatie, baan naar baan, huis naar huis ( ik ben de tel kwijt). Plannen en poetsen was voor losers, daar had ik geen tijd voor. Het liefste deed ik alles tegelijk en wilde de hele wereld zien en iedereen tevreden houden en als kers op de taart verloor ik mijn vader aan kanker en zo walste ik door van de kroeg naar de sportschool naar werk of school.

Tot ik bij mijn laatste nieuwe bijbaan mijn man leerde kennen. Hij prikte in no time dwars door me heen, al snel werden we goede vrienden. Hij liet mij inzien dat ik zo echt niet langer verder kon. Met zijn aanmoediging wisselde ik van studie en ging ik eindelijk echt iets voor mijzelf doen.

Na een half jaar verhuisde hij naar België, we hielden contact en wisten meteen dat we eigenlijk smoorverliefd waren. Een halfjaar lang pendelden we beide op en neer tot hij besloot terug te komen naar Nederland. We gingen op huizenjacht en vonden een maisonnette met twee slaapkamers.

En je raad het misschien al, op de avond dat we mijn laatste dozen aan het inpakken waren deed ik een zwangerschapstest. Ik was namelijk al een tijdje niet fit en mijn man plaagde mij daar nogal mee. Ik slikte de pil en mijn cyclus was desondanks altijd al erg onregelmatig. Het was bijna carnaval dus ik wilde een zwangerschap voor de zekerheid uitsluiten. Maar toen ineens twee roze streepjes!!!

We hadden zoveel plannen, hard werken, veel cursussen, festivals en verre reizen.

Stiekem sloeg de paniek een beetje toe, want daar sta je dan 20 jaar oud, geen rijbewijs, nauwelijks spaargeld, geen diploma en net een nieuwe studie en een giga studieschuld. Desondanks besloten we heel nuchter om het er na de verhuizing over te hebben.

Ondertussen maakte ik een afspraak bij mijn huisarts en die verwees mij door naar de verloskundige. Ik wist niets van baby’s. ik had geen idee, durfde ze zelfs niet eens vast te houden.

Alles zag er gelukkig goed uit en ik bleek 7 weken zwanger.

Snel vertelden wij het aan onze ouders die geheel tegen de verwachtingen in super positief en supportive reageerde. Dat was echt een pak van ons hart. Toen wisten we het zeker, we gingen het doen samen stap voor stap, een hoop cursussen en lezen. Mijn man had een vaste fulltime baan en ik nog studiefinanciering en ik werkte nog steeds in het restaurant waar ik mijn man had leren kennen.

Op de housewarming vertelden wij het onze dierbaarste vrienden. Stiekem waren ze erg bezorgd en ze schrokken zich rot, maar gelukkig stonden ze wel echt voor ons klaar.

Behalve extreme vermoeidheid en slappe bekken en gewrichten waardoor ik al met mijn 30 weken met verlof ging. Ging de zwangerschap fantastisch, ik had een mooi klein buikje aan de voorkant en ik was helemaal niet misselijk. Na weken oefenweekend werd onze prachtige gezonde dochter binnen een paar uur geboren.

Ik twijfelde erg over borstvoeding en ik wilde vooral mezelf blijven en dat er niet teveel veranderde.

Yeah right….. Ik was opslag verliefd, ik kreeg verschrikkelijke nesteldrang (die is ook nooit meer overgegaan, ik ben een echte poetstornado tegenwoordig bah haha).

Alleen ons lieve prinsesje viel steeds in slaap en ik ging kapot van de pijn tijdens het voeden en kolven, dus uiteindelijk toch maar op flesvoeding overgestapt. In no time was ik back in shape en voelde mij super fit alsof ik de hele wereld aankon.

We zaten op een roze wolkje. Alleen mijn man wilde dichter bij zijn ouders wonen en eigenlijk droomde we over een huis met een tuin. Geheel tegen onze verwachtingen in lukte het ons om een hypotheek te krijgen en kochten we een leuke rijtjeswoning. Instap klaar voor het eerste jaar in ieder geval.

Inmiddels woonde we hier alweer een half jaar en was onze dochter jarig ! Ze werd 1.

Vanaf het eerste moment dat we kozen voor onze dochter wisten we meteen, als het financieel en fysiek haalbaar is dan komt er een broertje of zusje. Ik vind enigskind zijn verschrikkelijk en mijn man is gek op zijn zus. Het was hard werken maar we zaten op een roze wolkje en een maand na mijn dochters verjaardag was ik zwanger van een knap klein mannetje!

Weer last van mijn bekken, ook weer zo moe en ook nog eens misselijk! Daarnaast was onze dochter erg veel ziek en niemand kon vinden waar het aan lag. We waren uitgeput en het werd ons teveel. Gelukkig zag de arbo arts dit al snel en ik had al heel vroeg mijn verlof.

Dit was echt een verademing, mijn schoonmoeder was veel in huis en een maand voor mijn bevalling kreeg onze dochter buisjes en werden haar neusamandelen verwijderd. Wij hadden ons drukke blije meisje weer terug. Wat een verademing, weer ging de bevalling fantastisch en onze zoon groeide als kool. Wat wil je nog meer zou je denken. Alleen bleek dit keer het herstel wat moeizamer, ik had veel bloedverlies, buikpijn, duizelig en was suf moe en depri. Ik kreeg meerdere echoes en daar was niets op te vinden. Ik ging naar een neuroloog, internist, psycholoog. Ook zij konden geen duidelijke oorzaak vinden. Ik probeerde zo’n beetje alles in de anti-conceptie range en probeerde twee keer een hormoonkuurtje. Niets leek te helpen.  Daarbij een hoop stress zowel financieel als emotioneel want ik moest en zou mijn rijbewijs halen (wat ik doodeng vond).

Inmiddels stond ook onze relatie door alle chaos flink op spanning. Mijn man ging cursussen volgen en ik zocht een baan dichter bij huis met minder fysieke belasting en minder verantwoordelijkheid. Uiteindelijk ben ik ook dezelfde trainingen gaan volgen en ben ik aan het leren om tevreden en trots te zijn met wat ik heb (bereikt) ook al was het niet wat ik een paar jaar terug voor ogen had. Daarnaast om te accepteren dat ik nou eenmaal niet alles tegelijk kan en rust nodig heb.

Nu een nieuwe huisarts, opnieuw aan de pil in combi met lactase tabletten (die helpen de lactose te verteren die in de pil zit). Een strikt dieet zonder verdere lactose, minder suiker, minder koolhydraten en zo min mogelijk gluten. Langzaam aan voel ik weer wat energie terug komen en de klachten afglijden.

Ik wil weer gaan sporten, en misschien wel gaan dansen en een kleine uitdaging voor mijzelf gaan zoeken.

Misschien allemaal toch wel een beetje veel in zo’n korte tijd, maar natuurlijk nog wel een beetje te trots om dat toe te geven.

Na alle ups en downs en de trainingen heb ik geleerd hoe belangrijk rust regelmaat balans en timing/planning is. Ik heb geleerd nee te zeggen en mijn grenzen aan te geven en samen met onze kinderen leren we wie we zijn als mens en als ouders.

Wat ik vaak vergeet is dat we in die vijf jaar (ho wacht serieus 5 jaar alweer?!) meer hebben bereikt dan dat wij hadden durven dromen toen we die laatste dozen aan het inpakken waren.

We zijn weer echt gelukkig met zijn vieren en dromen zelfs heel misschien over een 3e wolkje in de verre verre toekomst.

Want ook al kan ik niemand aanraden om ongepland halsoverkop in een baby/zwangerschap te duiken en al helemaal niet op zo’n jonge leeftijd als je nog zoveel te doen en te regelen en te leren hebt voor jezelf, is dat dan toch wel weer een heel fijn voordeel. Je hebt met een beetje geluk ook nog zoveel tijd te gaan en kan ik mijn kinderen ook ‘oud’ zien worden.

Ik heb zoveel geleerd van mijn kinderen en mijn zwangerschappen, zij hebben mij echt gevormd tot wie ik nu ben. Ik zou mij geen leven meer zonder kunnen en willen voorstellen en het heeft op de lange duur de relatie met mijn man zoveel sterker gemaakt. Maar voor nu word het eerst tijd om te ontdekken wat ik eigenlijk wil en kan.

Om eerlijk te zijn deze blog voor jullie schrijven was erg leuk dus wie weet volgt er nog wel meer! Want we hebben nog zoveel plannen. Kinderen of geen kinderen die reizen gaan er komen en wie weet toch ooit die eigen business en die verbouwing.

Tienermoeder: ik dacht zo vaak dat mensen dachten: “Ze is zelf nog een kind.”

En toen stond ineens mijn wereld op zijn kop.. Ik was 18 jaar oud, had twee jaar een relatie met mijn vriend Dimitri (19) en woonde samen met mijn moeder in een appartement. Ik was net aan mijn nieuwe opleiding voor secretaresse begonnen, had een leuke vriendengroep en ging vaak leuke dingen doen met mijn familie.

Totdat ik ineens pijnlijke borsten kreeg, ik liet het in eerste instantie gaan, maar raakte er toch wel onzeker over. Wat zou dat nou zijn? Mijn zus heeft al een aantal keer aan mij gevraagd, ben je niet zwanger? Altijd antwoordde ik: ‘’Nee joh, hoe kan dat nou? Wij doen het meestal gewoon veilig en ik slik de pil!’’ Ik werd ook maar niet ongesteld, maar ik had was onregelmatig ongesteld dus ik wist eigenlijk niet eens wanneer nou precies de laatste keer was. Toen heb ik samen met mijn zus toch maar een test gehaald, om even uit te sluiten dat het echt niet zo is. Mijn zus heeft de test gehaald en samen zijn we naar huis gelopen. Toen we binnen kwamen was mijn moeder ook thuis (die wist nog van niets). Ik ging stiekem naar de badkamer en mijn zus wachtte in de woonkamer. Ik zat op de toilet en was ontzettend zenuwachtig. Ik had de test gedaan en ondertussen ging ik de beschrijving lezen over wanneer zo’n test positief is. Daarna draaide ik de test om en zag het resultaat. De grond zakte onder mijn voeten vandaan! De test was positief! Hoe kan dit nou?! Dat was het eerste wat ik dacht. Hoe moet ik dit nou gaan verantwoorden naar mijn ouders? Wat vindt Dimitri ervan? Ik was in shock. Ondertussen hoorde ik mijn moeder bellen op de gang, maar ik durfde het haar echt niet te vertellen! Ik glipte uit de badkamer en rende naar mijn zus, ik knuffelde haar en begon te huilen. Ik vertelde haar dat de test positief is en ze was enorm blij voor me. Ik kon het zelf niet geloven. savonds vertelde ik het aan mijn vriend hij was ook verrast en wist niet goed wat hij ervan moest vinden. Hoe moesten wij dit nou aan onze ouders gaan vertellen?

De volgende dag ben ik met mijn zus naar de dokter geweest en die gaf ook aan dat ik zwanger ben en hij gaf mij een brief om een echo te laten doen, omdat ik echt geen idee had hoelang ik ongeveer al zwanger zou zijn. Daarna ging ik gewoon naar school toe en was vanbinnen helemaal gesloopt. Mijn zus ging die middag toevallig naar mijn ouders toe en appte mij de vraag of zij het tegen mijn ouders moest vertellen? Ik ging voor de makkelijke weg en zei dat ik het fijn vond als zij het zou vertellen. Ik kreeg die middag van niemand meer reactie en durfde niet naar huis. Toen ik eenmaal thuis kwam maakte mijn moeder en ik ruzie over hoe dit nou in hemelsnaam kon?! Daarna moesten we beide erg huilen en probeerde we naar een oplossing te zoeken. Ik vertelde mijn moeder dat ik niet mee durfde naar mijn schoonouders om het te vertellen, maar mijn moeder zei je moet dit samen met Dimitri doen.. je kan hem nu niet in de steek laten. En zodoende zijn we samen naar zijn ouders gegaan. Ik begon te huilen op de bank en mijn schoonouders vroegen mij wat er aan de hand was? Toen ik vertelde dat ik zwanger was waren ze niet blij.. Hoe kan dit nou? Hoe ver ben je? Kan je het niet weg laten halen? Kan je er geen pil voor slikken? De opmerking of ik het niet weg kon halen raakte me echt diep. Er zit een mini mensje in mijn buik.. De dag erna had ik mijn echo, samen met Dimitri ging ik ernaar toe. We dachten dat ik misschien 2/3 weken zwanger zou zijn, we hadden geen idee. Toen hij eenmaal de echo aan het maken was zagen we meteen een klein boontje met een kloppend hartje, ik was al 7 weken zwanger van een lief, klein en mooi mini mensje.

We besloten het niet weg te laten halen en hebben dit gedeeld met familie en vrienden. Iedereen stond gelukkig achter onze beslissing en hielpen waar het kon. Mijn opleiding was zwaar. Ik had geen eigen plekje ik was zwanger en mijn hormonen gingen alle kanten op. Ik was het beu, maar wilde zo graag een goed voorbeeld zijn voor ons kleine meisje dat ik alleen maar meer mijn best wilde doen op school. Al vond ik het erg pijnlijk om met mijn dikke buik op het schoolplein te staan. Wat ben ik aangestaard en wat voelde ik mij ongemakkelijk. Als ik op het terras zat met mijn moeder hoorde ik andere gewoon smoezen ‘’Zo dat is een jonge moeder zeg’’. Als mensen aan mij vroegen hoever ik zwanger was kreeg ik altijd meteen de vraag erachteraan: ‘’Het was zeker een ongelukje?” Uhm nee? We waren er zelf bij dus het is niet echt per ongeluk gegaan? ‘’Is de vader nog in het spel?’’ Ja, waarom niet? De reacties waren echt verschrikkelijk. Ook kwamen we er achter wie onze echte vrienden zijn en tja die konden we op 1 hand tellen.

Het moment dat ik ben bevallen en ons mooie meisje Saar in mijn armen had was alles goed. Ik wist dat wij een hele lieve vader en moeder zouden zijn! Ik woonde samen met Saar bij mijn moeder en Dimitri kwam iedere avond en in het weekend bij ons om samen te zijn. Uiteindelijk heeft Dimitri een vaste baan gekregen en ben ik geslaagd voor mijn opleiding en heb ik ook een baan. We hebben een huisje gekocht samen en alles gaat goed. Wel moet ik heel eerlijk bekennen dat ik in het begin erg onzeker was over het ouderschap. Ik durfde niet goed met Saar ergens alleen heen en was bang voor reacties van anderen. Als ik een keer boos werd op Saar in de winkel werd ik aangekeken en dacht dan vaak dat mensen dachten, ze is zelf nog een kind. Gelukkig heb ik dit los kunnen laten met helaas wel wat hulp. Nu gaat alles goed en horen we er niemand meer over hoe jong we wel niet waren tijdens de zwangerschap.

Het is zo leuk om jonger moeder te zijn! Ja tuurlijk baal je wel eens in het weekend dat je niet spontaan even wat kan drinken met vriendinnen of samen uiteten kan gaan, maar als je dan weer een dikke knuffel krijgt van je dochter is alles toch meteen weer goed?!

We zijn trots op haar en stiekem ook een beetje op onszelf 😉!

CLAUDIA

+ Meer berichten