Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Ouder​verhalen

Ik merkte tot ruim 42 weken (!) niet dat ik zwanger was van mijn derde kindje

13 maart 

 

Smorgens werd ik wakker met krampen, niet iets heel geks. Dit had ik elke keer vrij heftig als ik ongesteld moest worden. En aangezien dit al een tijdje onregelmatig was maakte ik mij niet zo druk. 

Ik maakte de kids en mijzelf klaar om naar de verjaardag van me oma te gaan, ik was wat voller geworden niks stond me dus trok lekker wat makkelijks aan. Ik maakte me niet zo druk om dat ik wat voller was geworden, ik leefde immers niet heel gezond op dat moment. In de avond gingen we lekker uit eten, restaurant is ongeveer half uur rijden. De pijn bleef maar liet me niet kennen.  

 

14  maart 

 

Smorgens werden we rustig wakker, me krampen waren er nogsteeds maar nogsteeds liet ik het gaan en ging ik rustig met de kids boodschappen doen. In het centrum kreeg ik toch steeds meer last, maar wou het toch even aankijken. Na het eten bracht ik de kindjes naar bed en ben ik zelf in bad gegaan. De pijn wou maar niet stoppen ik kreeg het benouwd en trok het niet helemaal meer. Ik belde me buurvrouw , die had een vriendin op visite dus die kon even op haar kleine letten zodat ze naar mij kon. Ze merkte dat het niet goed ging en belde de huisartsenpost. Die zeiden rustig neem een paracetemol en bel over een uur terug als het echt niet meer gaat. Een half uur later besloten we naar de ehbo te gaan, die vriendin van haar ging mee en me buurvrouw zat met haar zoon in mijn huis bij mijn kids. Aangezien ik alleenstaande moeder ben was dit de enigste oplossing en de snelste. Eenmaal in de auto kwam het heel regelmatig en begon ik toch te twijfelen. Bij de eerste twee niet echt weeen mee gemaakt dus herkende het niet echt. Toen we bij de ehbo kwamen werd ik binnen 15 minuten geholpen , al snel kwam er een echo.. Mevrouw u bent zwanger! U moet nu naar de verloskamers, de paniek schoot er bij mij flink in. Want ja wat moet ik me familie vertellen, weer een kindje alleen opvoeden. Eenmaal in de verloskamers stond er een  flink team klaar, bloed werd afgenomen , echo werd weer gemaakt en het was duidelijk. Ik was ruim 42 weken zwanger. Wat ook nog eens gevaarlijk is geweest voor mij , mijn baarmoeder had kunnen scheuren. Rond 23.30 ging ik richting de operatie kamer, de kleine moest met spoed gehaald worden aangezien ze op de echo zagen dat ik geen vurchtwater meer had, om 00:20 werd de kleine geboren, ik was moeder geworden van een derde kindje, een jongentje. Ik had de wens om de kleine zelf uit mijn buik te halen, maar dit mocht niet, ik heb hem er niet uit zien mogen komen, hij werd gelijk bij de kinderarts gebracht. Hij moest gelijk aan het zuurstof. Mijn placenta was groen, hij had ook nog gepoept in het vruchtwater wat er niet meer was.ik zag hem voor het eerst toen hij in de couveuse lag, moch hem niet bij me houden niks. Het hechten duurde ook erg lang ik wou naar me kleine man toe, na denk ik een uur kwam ik eindelijk op de afdeling neonatologie , daar lag mijn kleine, aan de zeurstof, sonde voeding en allemaal plakkerjes om zijn hartslag in de gaten te houden. Ik mocht hem eindelijk even bij me nemen. Ondertussen hadden mijn ouders mijn andere kids opgehaald, ik moest zoiezo in het ziekenhuis blijven. Na even geknuffeld te hebben moest ik naar mijn kamer, ik moest slapen. Heb me zelf huilend in slaap gekregen, maar ik wou zelf de voeding doen om te kijken of hij dat wou , ik wou persee borstvoeding geven. Uiteindelijk werd ik om 07:30 wakker, geen voeding gegeven. De verpleegsters wouden me niet wakker maken omdat ik me slaap nodig had en ze me niet na 1 keer proberen te wekken wakker kregen. Ik at een broodje en ging snel terug naar de kleine. Hij ging netjes aan de borst en in de middag mocht zijn sonde voeding er uit en hij mocht van het zuurstof! Die dag informeerde ik zijn vader waarmee ik niet meer samen was. Hij kwam die avond zelf. Ik kon niks anders dan huilen en kreeg van hem alleen maar te horen, waarom zei je het niet eerder, je moest weten dat je zwanger was. Maar helaas dit wist ik niet. 

 

15 maart 

 

Ik misde me andere kindjes verschrikkelijk. Maar eerst had ik een gesprek met de arts, ze hadden mijn moederkoek gecontroleerd, en was ruim 42 weken zwanger, mischien zelfs langer. Ik moest blij zijn dat hij het gehaald heeft, het had niet langer moeten duren. Ik heb een engel op mijn schouder gehad die mij en de kleine beschermt hebben. Zoals de arts zei “we hebben hem net voor de hemelpoort vandaan gehaald” Mijn kleine man heeft nog een week op de neonatologie gelegen, ik ben zelf na 4 dagen naar huis gegaan en bij mijn moeder gaan slapen omdat ik me andere kids niet te kort wou doen , ik ging 2 keer per dag naar het ziekenhuis om mijn kleine borstvoeding te geven en te kolven. 

 

Ik maak dus eigenlijk geen hcg hormoon aan bij de zwangerschap van jongens, bij de eerste wist ik het ook pas met 32 weken, mijn dochter kwam ik achter met 5 weken. En ja ik gebruikte gewoon de pil bij alle kids. Ik bleef ook ongesteld, mensen zeggen vaak, hoe kan je het nou niet weten. Het bestaat niet . Op tv zijn het allemaal maar stomme verhalen. Maar het is echt waar. Ik kwam er pas achter met ruim 42 weken, Levi is nu een gezonde vrolijke jongen en o zo slim. Ik doe alles alleen , levi gaat om het weekend naar zijn vader. Maar het moest zo zijn, ik moest deze jongen zijn mama worden. 25 jaar en drie kids, maar ben stapelgek op ze. 

 

 

 

LARISSA

Met 38 weken werd ik opgenomen met zwangerschapsvergiftiging, het ging snel slechter… DEEL II

Uiteindelijk had ik rond 15:15 uur 3 cm ontsluiting en konden mijn vliezen volledig doorgeprikt worden. Alsof die nacht nog niet erg genoeg was… die weeën ze waren niet op te vangen daarna. 

De ene naar de anderen en kon alleen maar op de bel drukken dat ik nu na boven wilde voor die F*king ruggenprik. Uiteindelijk waren mijn bloed plaatsjes weer stabiel en mocht ik een ruggenprik. Rond 18:30 kwam ik weer op de kamer, wauw ik was een heel ander mens en die ruggenprik was een makkie! Door die gekke weeën heb ik die prik niet eens gevoel. 

Ik kon weer even op adem komen. Toen ging de ontsluiting snel en zat ik rond 19:00uur op 7cm

Ik werd ontzettend goed verzorgd door de zusters, mijn man en mijn moeder wat een steun waren hun.

En toen begon opeens heel mijn lichaam te trillen? Ik had hier geen controle over en ik kon niet meer stoppen met trillen, dit was dus een reactie van mijn lichaam.

Rond 21:30 uur kreeg pers drang. Uiteindelijk mocht ik gaan persen en Jezus wat duurde mijn pers weeën lang voordat die op gang kwamen. Nooit gedacht dat ik zoveel moest geven het leek wel of ik niet te stoppen was, ik moest door gaan met alle kracht die ik had. 

Waar ik in hemelsnaam de kracht vandaan haalde? Ik weet het niet? 

met al me kracht heb ik een uur geperst en na 3x roepen dat ik niet meer kon was daar onze zoon om 22:31 werd Sèvn Damien op mijn buik gelegd. 

Wat een moment. 

Sèvn had moeite met ademen dit kwam moeilijk op gang, werd daarom vrijwel meteen mee genomen en kreeg wat zuurstof toegediend. Gelukkig hij huilde toen. 

2762 woog hij, terwijl hij geschat werd op 2500gram door de echo’s die wij hadden. 

yesss toch meer riep ik vanuit me bed, elke gram die er extra aan zat was voor mij een fijn gevoel. 

Maar ook omdat ik langer als 24u gebroken vliezen had gehad was Sèvn niet in orde, hij had een infectie en is die nacht aan een infuus gelegd met antibiotica en kreeg wat extra zuurstof. 

Mijn man en ik werden naar een andere kamer gebracht naar de bevalling en Sèvn werd op neon natologie gelegd. 

Dit was toch wel het ergste van de afgelopen 28uur, ik had een lege buik en me kind lag kamers verderop. Ik was kapot van al die uren bikkelen en moest wat gaan slapen, nja het waren een paar uurtjes slaap. 

De dagen erna heb ik me zo slecht gevoeld over: op de eerste plek me kind en op de tweede plek mijzelf! shit man die bloed druk die bleef hoog en wat voelde ik me daardoor slecht. 

We mochten zo vaak we wilde naar ons kindje, wat een strijder. Hij kreeg 7 dagen antibiotica en naar 2 dagen sloeg deze goed aan. 

Sèvn lag al snel in een warmte bedje en naar een dag of 3 was ook zijn temperatuur goed. 

Sèvn werd geboren als dysmatuur met 38+2 dagen. 

Te klein en te iel voor een zwangerschap van 38+2 weken. 

Maar naar de 4e dag deed hij het zo goed dat hij bij ons op de kamer mocht komen. Wij hadden ons kindje bij ons en wij hebben enorm genoten. hier waren we zo aan toe. Daar was dan mijn/onze roze wolk eindelijk het gevoel van pure geluk. 

Uiteindelijk hebben we 8 dagen in het ziekenhuis gelegen. Ik ging naar huis met medicatie voor mijn bloeddruk omdat deze nog steeds 130/95 was. 

Ik werd in de rolstoel naar buiten gereden met Sèvn in de maxicosi op schoot. Ik kon niet lopen en had nog een veel te hoge onder druk maar ik ben nog nooit zo zelf verzekerd ergens de deur uit gegaan. 

Ik ben moeder geworden en dat heeft heel mijn leven veranderd. 

Moeder geworden van een prachtige gezonde zoon. Ik heb hem gedragen en ik heb hem gebaard naar zo veel uren afzien, we hebben het geflikt. En nu gaan we genieten als gezin en word ik nog goed in de gaten gehouden.

Uiteindelijk heb ik nog 8 weken medicatie moeten slikken maar ben ik er vanaf gekomen. 

Ook jonge mama’s kunnen dit overkomen ik was 23 jaar toen ik beviel.

Ik ben nu 24 en trotse mama die nog steeds volop geniet!

 

 

DEMI

Bevallingsverhaal: een knip en een pomp en daar was onze zoon

“”

Maandenlang keek ik uit naar het moment dat ik ontspannen thuis zat en de weeën van het ene op het andere moment zouden beginnen of mijn vliezen spontaan zouden breken, of ik hield me bezig met opletten tijdens het plassen: zou ik de slijmprop al verliezen? Ik droomde van een thuisbevalling en had deze al zo goed als het kon uitgedacht in mijn bevalplan. De thuisbevalling zonder poespas, pijnstilling en alles doen op eigen kracht kon ik vergeten. Onze baby gaf een heel duidelijk signaal af: je kunt zolang wachten als je zelf wilt, maar ik kom niet vanzelf.

Met behulp van een ballonkatheter werd mijn baarmoedermond rijp gemaakt. De volgende dag mocht ik mij om 07:00ur in het centrum voor geboortezorg melden om ingeleid te worden. Wat vond ik dit spannend… gisteren wist ik gewoon al dat mijn baby vandaag geboren zou worden. Dat was een gek idee, maar na 41 weken en 4 dagen zwangerschap was ik er toch echt al wel klaar voor om eindelijk onze zoon of dochter te mogen ontmoeten.

Daar lag ik dan ineens in het ziekenhuis met alle bijbehorende poespas. Om 08:00 werd de eerste controle uitgevoerd. Het ballonnetje werd verwijderd, vliezen werden gebroken en ik kreeg oxytocine om de weeën op te wekken. Daarna ging alles heel snel, te snel. Ik kreeg een weeënstorm. De weeën kwamen zo snel en zo heftig dat ik deze niet kon opvangen. Daar lag ik dan: miss anti ruggenprik die halverwege de dag vroeg om een ruggenprik. Ik voelde me schuldig, alsof ik faalde, maar wat was ik er uiteindelijk blij mee. Wat een verademing, ik kon weer lachen, praten en zelfs proberen om mijn ogen even dicht te doen. Tussen de weeën door lag ik te trillen en te klappertanden in bed. Niet omdat ik het koud had, maar, zo verklaarde de verpleegkundige, vanwege de weinige energie (dankzij niet kunnen slapen van de zenuwen en de energie zuigende weeën), en door de adrenaline.

De ontsluiting verliep voorspoedig, elke controle was positief, de verloskundige verwachtte zelfs dat we voor het avondeten weer thuis zouden zijn. Dit was positief en hoopgevend, maar zij kon ook niet voorspellen dat ze hier compleet naast zou zitten. Om 16:30 kregen we te horen dat ik volledige ontsluiting had. Starten met persen werd echter afgeraden: de baby lag te hoog. De persdrang was ook totaal niet aanwezig, de persweeën daarentegen wel. Dat betekende afwachten en ondertussen weeën wegpuffen. De hartslag van de baby bleef uitstekend het was nu letterlijk afwachten tot het echte werk zou beginnen. Om 20:15 begon ik een beetje druk te voelen en kon ik me niet meer inhouden, de baby moest eruit. Daar staan dan ineens drie man sterk om je heen te roepen dat je tijdens je wee drie keer moet in- en uitademen en vooral zo lang mogelijk moet persen. Ademhalen was nog nooit zo moeilijk, hoe doen andere vrouwen dit? Zachtjes hoorde ik mijn vriend me aanmoedigen.

Na driekwartier vond er overleg plaats met de gynaecoloog. Het duurde allemaal best wel lang en er zat weinig schot in. De verpleegkundige bereidde ons voor op een mogelijke keizersnede. Ik kon alleen maar denken: “prima, als ik hier maar vanaf ben, ik kan niet meer, de energie is op”, en “hadden jullie dit niet wat eerder kunnen bedenken?”.

We kregen tot 21:30uur de tijd, dan zou de gynaecoloog komen kijken hoe het er voor stond en zou er een beslissing gemaakt worden: of een keizersnede of een vacuümpomp. Aangemoedigd door de verloskundige, verpleegkundige, verloskundige in opleiding en mijn vriend bleef ik ondertussen doorgaan. Ik gebruikte alle kracht die ik in mij had en verbaasde mezelf met een soort oerkracht. Om 21:30 ging alles in rap tempo. De gynaecoloog was positief verbaasd en kon ons vertellen dat de vacuümpomp voldoende zou zijn. Ik werd ingeknipt en de pomp werd op het hoofdje van de baby bevestigd. Ik moest nog twee weeën benutten en toen schoot de baby in de armen van de gynaecoloog. Een jongetje, een compleet, gezond mooi jongetje. Wat een verrassing! Onze zoon is op 1 november 2018 om 21:42 geboren. Twee minuten later had de gynaecoloog de volledige placenta al in haar handen. Vol verbazing keek ik naar die onsmakelijke zak in haar handen en vroeg: “is dat al de placenta?”. Ik geloofde het niet, omdat ik wist dat dit meestal wel een poosje duurde en vrouwen daar ook nog wat moeite voor moeten doen. Het was toch echt daadwerkelijk de volledige placenta al. Ik kon achterover leunen, mijn kind knuffelen, huilen van geluk en ontlading. Ondertussen werd de boel van onderen dicht gestikt en besefte ik me dat ik nu echt mama ben, wat een prachtige, maar verantwoordelijke titel!

Tevreden, moe, gelukkig en emotioneel kon ik om 02:00 uur eindelijk mijn ogen dicht doen en deelde ik voor het eerst in mijn leven een kamer met mijn complete gezinnetje.

YENTL

‘Uit de 20-wekenecho bleek ons meisje te klein’, mama Lisa had een naar voorgevoel DEEL II

DEEL I nog niet gelezen!? Klik hier!

 

 

In de auto zei ik nog: “Laten ze het er maar uithalen, ik kan niet meer en wil eigenlijk ook niet meer”. Dus bij de uitslag van de suikertest en schildklier, die overigens goed waren, sprak ik letterlijk uit: “Ik ben zo bang dat de ze dood gaat in mij buik, ik voel mij echt niet goed!”. Ga maar liggen dan gaan we gelijk even kijken, werd er weer door een andere gynaecoloog gezegd (zo gaat dat blijkbaar…. je hebt steeds weer een ander waarbij je op controle komt). Op het beeldscherm zagen we een bewegelijke dame met hartslag. “Kijk, niets aan de hand. Het goed met jullie actieve dame. Als we ook maar iets van indicatie hebben dat het niet goed gaat of je baby in gevaar is nemen we je op, maar daar ziet het nu echt niet naar uit”. Voor het eerst waren we gerustgesteld. We kregen letterlijk en figuurlijk weer wat lucht. Het beklemmende, drukkende gevoel wat ons in de greep had nam iets af. Tot die donderdag 21 februari in diezelfde week nog. Ik stond die morgen op en zou naar een vriendin gaan met Cas. Ik voelde haar rond 7:00 normaal gesproken bewegen. Die ochtend voelde ik haar niet ’s morgens. Ik werd onrustig, maar ik was immers druk met spullen pakken en drukte dat gevoel weg. ’s Middags bracht ik Cas naar mijn moeder, want ik ging naar mijn diplomauitreiking. Het eerste wat mijn docent vroeg: “Hoe gaat het nu met jullie kinderen?”. Nou met Cas goed, maar met deze en wees nog naar mijn buik wat minder. Kort vertelde ik haar het verhaal. Eindelijk had ik na al die jaren mijn diploma in handen. Toch kreeg ik het gevoel van 100% blijdschap niet. De onrust bleef maar in mijn lijf. ’s Avonds bracht ik Cas naar bed en ging zelf ook liggen. De paniek kon ik nu niet meer weghouden. Ik had haar de hele dag niet gevoeld. Op mijn linker zij liggen, drukken op mijn buik, heen en weer rollen. Ergens werd ik een soort nijdig! “Kom op nou, dame!!!! Laat eens van je horen…..” Die nacht hebben we weer geen oog dicht gedaan. We twijfelden nog om te bellen naar het WKZ, maar nu weerhield iets mij. Ze zal wel slapen. We besloten de volgende ochtend te bellen als ik haar nog niet had gevoeld. De morgen van 22 februari 2019 brak aan. Ik belde direct het WKZ, want ik had nog geen beweging gevoeld. Aan de telefoon zei ik nog: “Misschien bel ik voor niets, maar ik ben er niet gerust op…”. Iets voor half 8 zaten we al in de auto en we zeiden nog tegen elkaar dat we het maar beter even konden laten checken. Deze mindfuck moest ophouden. De onzekerheid en angst was ons echt teveel nu. Dit keer konden we ons melden op de verlosafdeling. We moesten even plaats nemen in een zitje dat zich bevond tussen de verlosafdeling en de neonatale afdeling. Mijn blik viel direct op de neonatologie en ik kreeg gelijk de gedachte dat we daar vandaag wel eens terecht zouden kunnen komen. Na een dikke tien minuten die uren leken te duren, werden we opgehaald door Barbara. Zij nam ons weer mee naar beneden waar ik direct kon gaan liggen voor een echo. Mijn man nam onbewust-bewust plaats op een stoel waar hij het echo scherm niet kon zien. Barbara vroeg hem erbij, zodat hij het wel zou kunnen zien. Ik voelde de gel zich verspreiden en zag onrust in de blikken van mijn man en Barbara. Toen kwamen na een minuut de woorden van Barbara: “Ik kan geen hartslag meer vinden”. Deze ene zin had de hele toekomst die we voor ogen hadden weggemaaid. Ik krijste het uit van ongeloof, verdriet en pijn! Ik smeekte Barbara dat zij mijn meisje moest redden. Ze moest mij helpen. Maar ze kon niets meer. Mijn meisje, mijn kleine meisje was ons allemaal ontglipt.

Baby Ivy heeft een permanente drain in z’n hoofd voor de rest van zijn leven DEEL II

Elke dag om 8.00 was ik of Nick er en elke avond om 23.00 waren we er.. voor dat hij wakker werd en elke avond na de laatste fles naar huis! Sinterklaas, kerst en oud en nieuw lag Ivy in Amsterdam, super zware dagen vond ik dat. Zo gelukkig was ik maar zo alleen.. me hart was gebroken. Wilde me binden en gelukkig zijn maar kon t niet was zo bang om hem te verliezen.. ik moest me zelf beschermen. Het deed te veel pijn! 

Gelukkig mocht Ivy met mijn verjaardag 23 december een 1e keer mee naar huis voor 8 uurtjes! Daar hebben Blue en Ivy elkaar ontmoet. Speciaal moment voor ons! En lekker samen in bed gelegen, zoals het hoort. Ik was zo moe.. en t voelde zo goed wij met zn 4tjes thuis! 

Heerlijk samen in bed geslapen en voor ons alle 3 rust! Om 18.00 moeste wij hem weer terug brengen. Weer deed t zeer, alsof ik hem moest teruggeven! Ik wilde hem ontvoeren en nooit meer terug brengen!!! Hem onder me shirt duwen en bij me houden! Het voelde ontzettend dubbel, want ik wist dat hij geholpen moest worden! Maar weer brak me hart! 

AMC neonatologie hebben we 10 weken vol gehouden.. nog ff tussenstop 2 nachtjes Zuigelingen afdeling 7 maar ging slechter dus moest hij terug naar Neonatologie. 

Operatie definitieve drain werd gepland.. Ineens bleek Ivy het zelf te gaan oppakken.. dus het “putje” leek niet meer verstopt.. operatie definitieve drain stond al gepland dit kom van de baan wat een wonder! Iets waar we zo onwijs op hadden gehoopt.. geen operatie definitieve drain.. helaas bleek het maandag 8 januari helemaal mis te zijn. 

Ivy moest heel veel spugen en was erg overstuur. Ik had hem vast.. weer voelde het super slecht! Ik wilde dit niet meer, t was klaar! We wilde naar huis RUST!  

Zijn hoofdje bleek weer helemaal vol te staan. De neuroloog heeft Ivy toen woensdag 10 januari geopereerd een definitieve drain. We zagen er onwijs tegen op maar konden niet langer door zo! Iedereen had er alles alles aan gedaan! Woensdag om 10.00 werd Ivy geopereerd en moest nachtje blijven slapen op Intensive care. Daar had hij na zware operatie 24/7 zorg. Zoooo ziek heb ik hem nog nooit gezien!!! Afschuwelijk verdrietig was ik, Yvon, me zus en moeder kwamen naar me toe op intensieve care en heb die uren mega gehuild en kon hem niet zien. Vond het zoooo moeilijk! Nick was bij hem en hield hem vast. Ik heb hem S’avonds vastgehouden en hem verzorgd. 

We moesten ineens afscheid nemen van neonatologie afdeling waar we maanden gelegen hadden, voelde heel gek! Alle mega goeie zorg en lieve meiden, hebben ons zo geholpen en lief voor ons geweest. Echt geweldig! 

De dag erna lagen we op Afdeling 7 zuigelingen. Een eigen kamer helemaal alleen.. super spannend! Maar zo fijn.. rust! 

Vrijdag 12 januari mocht Ivy mee naar huis. 3 maanden verder mocht ivy ECHT mee naar huis! Het fijnste gevoel ever.. Alles was goed en verliep zoals het hoorde. Liep zoooo mega trots achter me eigen wagen met me kind naar onze auto op weg naar ons huis. Geweldig! 

Thuis kreeg ik vanaf maandag 15 januari 3 dagen speciale kraamzorg, ontzettend fijn vond het allemaal super spannend.. maar de kraamverzorgster Ingeborg maakte ons “ziekenhuis af, thuis aan” 

Zo ging het 4 weken super goed. 

Met Nick en mij en Ivy we hadden beetje onze draai gevonden, zoals het hoort..   

Maandag 12 februari werd Ivy ziekig.. huilerig hangerig niet tevreden. Vond het heel zwaar dacht en wist dat er iets niet klopte? Maar wat.. tandjes? Koorts? Net zoals alle andere baby’s? 

Weer wist ik t niet maar wist dat t niet ok was… ik zorgde dat elke dag me vriendinnen of me

Moeder langs kwam. Was bang heeeel bang! 

Woensdag 14 februari was Ivy niet lekker einde van de middag. Onwijs huilen huilen. Nick kwam thuis en Ivy was ontroostbaar. Rondjes gereden, gewiegd, in draagzak ALLES gedaan! Uiteindelijk fles gegeven en kwam er met een mega golf weer uit een uur later. Ik schrok me rot want hij bleef erin hangen. Het voelde niet goed, Nick is met hem gaan douchen. Ff tot rust laten komen. We hebben hem daarna op aankleed kussen gelegd en daar spuugde hij nogmaals onwijs veel golven eruit. Ik heb toen AMC gebeld, me verhaal gedaan en die zeiden meteen bel 112. Dit heb ik gedaan. 10 minuten later waren de ambulance broeders er en gingen we richting MCA (het leek wel een film, rollercoaster) waar was ik nu weer in beland? Wat ging er nu weer gebeuren? Wat gingen ze doen met ivy? We waren net thuis en ging goed? In het AMC hebben ze Ivy helemaal gecheckt ze waren bekend met ivy zn verleden en zijn drain. We hebben daar uiteindelijk de conclusie gekregen dat ivy een Buikvirus had. We hebben in MCA 2 nachten geslapen. 

Met een vreselijk vrouw die mij hielp in de nachten.. De 1e nacht dat we aankwamen sneeuwde het erg buiten en was het koud. We hadden wel wat kleertjes mee maar niet extra dekentjes. De kamer waar we lagen was ijs en ijskoud. Ik heb die hele nacht met ivy op me borst geslapen. Met mijn deken over hem heen want slapen kon ik niet.. als ivy maar warm bleef! De rest boeide me niet! 

Me voeten waren ijsblokjes en had geen oog dicht gedaan. De volgende ochtend kwam er andere zuster die de kachel aandraaide!!! Binnen paar uur was het heerlijk warm. 

De volgende nacht Ivy had 40.3 koorts en die ging me ff vertellen dat ik een verschrikkelijke overdreven moeder was hoe ik deed. Dat als ik zo doorging ik een vreselijke kind zou krijgen.. sorry? Ik was meer dan verdrietig en nog meer onzeker. Was t me gevoel? Draaide ik nou door, door dit alles? Maar het voelde ook echt niet goed.. en dat kon ik niet uitschakelen. Me kind was ziek! Ivy had hulp nodig… 

Vrijdag 16 februari mochten we ook naar huis. 

Alle 2 hadden we er geen goed gevoel bij, maar je bent in handen van de “deskundige” die laten je niet zomaar gaan.

Die week erop werd Ivy alleen maar slechter, heel down, alleen maar huilen, niet gelukkig, ontzettend ontevreden. Weer voelde het niet goed, maar ook weer die onzekerheid. 

Nick heeft contact opgenomen met AMC. Super goed gehandeld, want we voelde ons gehoord, we moesten meteen volgende dag komen, ze wilde ivy zien. 

We hadden onze tas al achterin de kofferbak. Stiekem wisten we dat t fout was.. Nick moest foto’s doorsturen van Ivy z’n hoofd/drain.

We moesten meteen donderdag 21 februari komen bij dokter Buis. Die zag Ivy en wilde een spoed echo van zijn hoofd. Wij gingen een verdieping naar beneden en Ivy kreeg een echo. We zagen het beide al.. foute boel!! We liepen die afdeling af en waren verslagen! Verdriet KUT! De kamers stonden weer “bol” zijn drain was lek! Boven kregen we meteen gesprek met dr. buis en die zei we gaan morgen met spoed opereren! De hele boel staat op spanning in zijn hoofdje. De drain functioneert niet meer en ivy gaat slecht! 

NEE!! NEE!! niet weer.. wat waren we weer verslagen.. wat een gezeik! Arme kind weer geopereerd worden! We hebben uren nix gezegd. We waren verslagen.. 

Die avond begon Ivy slechter te worden hij begon sunset te kijken. Open ogen met de pupillen helemaal beneden, afschuwelijk gezicht! En die druk werd alleen maar meer. Die nacht is Nick bij hem gebleven en was een vreselijke nacht. Zoveel druk en pijn in z’n hoofdje. Zijn schedel was 2 cm gegroeid, dan een week eerder. Die ochtend kwam ik en zag Nick oververmoeid en zn ogen spraken boekdelen! Het ging heel slecht met ivy! Nick vroeg of de arts eerder naar hem kon kijken dan de operatie, want het ging zo slecht. Ze hebben gekeken en wachten de operatie af. Vrijdag 22 februari 10.00 hebben ze de slang uit z’n buik en nek gehaald, met een drain naar buiten via zijn nek (achter zn oor) een pijp zodat het vocht eruit kon, hing een zak met hersenvocht aan zijn bedje. Daar ligt je kind weer, ziek en down! Met een pijp uit zn nek. En een zak waar zijn hersenvocht in druppelde. We Moesten goed oppassen met verschil in druk. Hij had een kraantje aan zijn pijp uit zn nek die moesten we dichtdraaien als we hem oppakte. Zo was hij 1 avond goed ziek van te weinig druk en was fe fontanel helemaal ingezakt. Lijkwit en spugen als vervolg. Langs vasthouden kon dus niet, weer niet! Liefst knuffelde ik hem hele dagen maar t mocht en kon niet. Hij moest blijven liggen. Er zat een bacteriële huid bacterie in Ivy z’n lijf, die is op zijn drain gaan zitten, de drain ging eiwitten aanmaken en d’r boel is verstopt! Ivy kreeg 2 zware antibiotica’s 1 algemene 1 tegen hersenvlies ontsteking. Dit hakte er goed in. Alles werd kapot gemaakt. Mega diarree en zere buik. Maar hij bleef elke keer weer lachen, de druk was uit z’n koppie. Er werden elke dag “kweekjes” meegenomen voor kweek om te kijken welke bacterie t was om specifieker te behandelen en als hij 3 negatieve uitslagen zou hebben dan kreeg hij een vernieuwde drain, geen risico dat er “rest” bacteriën op de drain zouden gaan zitten. Ben je over paar maanden weer terug bij af! Diverse keren ging die rot naald uit zijn voetje, of uit zijn handje. Moesten de artsen hem weer opnieuw prikken! Vreselijk vreselijk vond ik dat. Krijsend zochten ze met die kut naald in zijn aderen. Hoe moeilijk prikken een baby die krijst en 3 maanden oud was waarvan de handjes en voetjes al zo blauw waren dat t bijna niet meer ging. Alle handjes en voetjes werden kapot geprikt. 1x gingen zijn infuus controleren en ivy huilde heel erg als ze eraan zaten. Ze pakte hem uit en daar zat het hele kraantje afgedrukt in zijn voetje. Een diepe plek die al 2 dagen op zijn tere huidje aan t prikken was. 

 Donderdag 1 maart kwam de arts s’avonds  langs en vertelde dat de 3 kweken positief waren (dus shit bacterie waren niet weg) je kan dan nog dagen doorgaan met antibiotica maar die drain word daar niet schoon van! 

Vrijdag 2 maart hebben ze hem spoed op programma gezet en is hij om 8.00 geholpen met verwijderen van zijn bovenste deel drain. Weer een operatie.. vreselijk! 

Nooit wen je er aan, zon kleine man met al die toeters en bellen afschuwelijk! 

Weer lagen we op de uitslaap kamer en werden we al herkend. Was ivy er alweer. Vreselijk. Maar mochten wel mooie diploma’s voor ivy meenemen wat was hij supppper sterk! 

Antibiotica werd weer doorgestart en er moeten nu weer 3 negatieve testen zijn. 13 maart kregen we het geweldig bericht dar ivy “schoon” was en dat hij voor de 5de x laatste keer geopereerd word en krijgt hij een gehele nieuwe drain door zijn gehele lijf. 

Hij zou 14 maart worden geopereerd om 8.00 als eerste op de lijst maar kwam

Spoed tussen door. Dit betekende wachten.. wachten.. zonder eten! Wij snappen dit maar een baby niet. Rondje wandelen met hem ging niet want hij had die zak aan zn bed hangen en konden niet weg. Ivy hield zich gelukkig heel sterk. Rond 11.00 werd ivy geopereerd. We mochten naar hem toe.. hij was er heel slecht aan toe. 3 hoofdoperaties in 3 weken is niet niks. Hij was nog maar 5 maanden oud. 

Hij had een onwijs dikke arm ze hadden zn infuus verkeerd geprikt en het vocht was onder zn armpje gelopen! Voelde me onwijs reddeloos. Sla me aub helemaal in elkaar, neem alles van me af maar doe dit niet je kind aan! Kon der niet in.. we hebben hem tegen ons gehouden. En uren gezeten. Hij had onwijs veel pijn. Kreunde en had t zwaar.. 

we gingen rond 20.00 naar boven eindelijk ging het beter met ivy. Me ouders en zus waren er voor ons en schrokken ontzettend van ivy. Hij was er slecht aan toe na die zware operatie. 

De volgde dag ging het al stukken beter gelukkig.. 

we moest nog 2 dagen blijven kijken of alles goed liep en zijn lijf goed genoeg was om naar huis te kunnen. Vrijdag 16 maart mochten we naar huis! We waren zo blij.. ivy 5 maanden oud en mochten nu eindelijk van hem gaan genieten 💙

Maandag bevallen en volgende dag liep ik al door AMC heen en weren.. geen moment Rust! Echt een horror film!

De dingen die we hebben meegemaakt, gehoord, verdriet, gelachen! Alles.. 

we hebben ook onwijs genoten van ivy, wat werden we goed geholpen door de dames van Neo afdeling. Zo lief en maakte ons zo ontzettend trots als ouders. Lekker gebadderd met ivy, gewandeld door het ziekenhuis (heb t hele ziekenhuis gezien) de heerlijke tosti’s op afdeling 8 bij de kok, we hadden geen keus we moesten er wat van maken met zn allen! 

Hoe het kan gebeuren? Ivy is te vroeg geboren? Zwak bloedvat in z’n hoofdje? Vacuüm pomp bij bevalling? Genetische bloedvat verwijding? We weten het niet. Alles is nagekeken en onderzocht maar het komt nu op dikke pech! 

Wat we wel weten is dat ivy de meest sterke beer van de hele wereld is, wat heeft hij gevochten, want hij heeft zeker 3keer door het oog van de naald gekeken. Maar wat zijn we blij dat hij vandaag en voor altijd bij ons is! En 1 ding van buiten zal niemand dit zomaar zien want deze horror film deel je niet zomaar met iedereen. Van buiten lijkt altijd alles ideaal en geweldig! Maar zo zie je maar dat is het niet! T is een hele nare ervaring geweest en onze zorg zal er altijd zijn voor ivy met een drain in zijn hoofdje. Die kan zich afzetten uit zn lichaam, ontstekingen, desfunctioneren. Dus als hij hoge koorts heeft moeten we alles heel goed in de gaten houden op kdv, oppas, familie weten ze ervan en zijn altijd heel zorgzaam en alert bij Ivy. Ons geeft dat ook stukje rust. En vertrouwen hebben, soms lukt dit soms niet maar heeft tijd nodig. 

Door de komst van Ella werd ik ook gelukkig op werkgebied

Het was de dag van mijn 31e verjaardag dat ik positief testte. Mijn vriend kwam thuis en keek mij wat onwerkelijk aan. Huh, betekent dit dat we nu al…..Jup, dat betekent het inderdaad. We waren net twee maanden bezig en ik was al zwanger, een enorme luxe maar ook heel onwerkelijk.

Op het moment dat ik zwanger werd, werkte ik al 5 jaar bij hetzelfde bedrijf als bouwkundig adviseur. Een stressvolle baan, waar ik eigenlijk nooit met plezier naartoe ging. We waren net voordat ik zwanger werd 5 weken op vakantie geweest. Een lange reis door Amerika, en dat was niet zonder reden. Ik moest er even uit, even loskomen van mijn werk en alle stress die ik daardoor voelde.

Ik vertelde zo’n beetje gelijk op mijn werk dat ik zwanger was. Mijn baas feliciteerde mij en we gingen over tot de orde van de dag. Ik werkte ondanks wat kleine zwangerschapskwaaltjes gewoon door tijdens mijn zwangerschap. Ik was wel ontzettend moe. Al jaren liep ik op mijn werk op mijn tandvlees en dus keek ik erg uit naar mijn verlof.

Mijn zwangerschap verliep zonder problemen.

Het onwerkelijke gevoel, van dat kindje dat in mij groeide, dat bleef. Waar je meestal hoort en leest van andere aanstaande moeders dat ze gelijk al een enorme band voelen met hun ongeboren kindje en genieten van elk trapje, ervaarde ik mijn zwangerschap helemaal niet zo. Ik vond het alleen maar heel onwerkelijk dat er een klein mensje in mij groeide. Onze dochter was bovendien een drukke buikbaby die mijn ribben regelmatig hard wist te raken. Auw!

Ik maakte mezelf daar niet echt druk over en dacht dat mijn gevoel wel zou veranderen als ik eenmaal zou zijn bevallen, maar dat gebeurde niet. Na een zwangerschap van bijna 42 weken en een bevalling van ruim 24 uur werd ze op mijn buik werd gelegd. Een flinke dame van 4400 gram, roze en mollig. Score 10!

Natuurlijk was ik blij, maar de opluchting overheerste. Ik weet nog goed dat ik alleen maar hardop bleef herhalen hoe blij ik was dat het erop zat. Nadat ik wat was bekomen, voorzien van hechtingen, had gedoucht en gegeten mochten we s ’middags al naar huis. Met dat nieuwe mensje, onze kerngezonde dochter, in de Maxi-Cosi.

De eerste uren sliep dochterlief vooral, compleet uitgeput van de beproeving. Die bevalling was voor mij niet leuk, maar voor een kind is het ook niet niks om je door zo’n nauw geboortekanaal te wurmen.  Ze sliep bij mij, bij papa, bij opa en oma. Ik was vooral nog bezig met het verwerken van wat mij zojuist allemaal was overkomen en gaf onze dochter zonder problemen af aan de opa’s en oma’s. Na een drukke dag was het tijd om te gaan slapen.

In die eerste nacht werden we pas echt ouders.

Onze dochter begon met huilen en stopte niet meer. Borst, luier, boertje, borst, luier, boertje. De hele nacht. We probeerde alles wat we wisten, niets hielp. Het machteloze gevoel, dat je dan hebt als ouders, is onbeschrijfelijk en totaal nieuw voor ons.

Na een nacht zonder slaap stond om 8.00 onze reddende engel op de stoep. De kraamverzorgster Rita, wat een topvrouw. Eerlijk gezegd had ik het zonder haar allemaal niet gered. Ik vertelde in tranen over onze nacht. Ze luisterde, observeerde en zag wat er scheelde. Ik had nauwelijks melk, mijn kind had honger. Ik geloof niet dat ik mezelf ooit schuldiger heb gevoeld.

Na een lekkere fles melk was mijn dochter weer net zo tevreden als hoe we haar uit het ziekenhuis hadden meegenomen. In haar kleine nestje lag ze naast mij in ons grote bed. Een klein neusje, prachtig rond toetje en mooie donkere haartjes. Op dat moment viel het kwartje, dit is mijn dochter. Wat is ze mooi en lief. Ze hoort bij mij en ik zal voor altijd haar mama zijn.

Dat was het moment dat de mama in mij werd geboren.

Ik had toen nog geen idee over wat zij allemaal voor mij zou gaan betekenen in dat eerste jaar.

Tijdens mijn verlof stortte ik mezelf vol overgave in het nog nieuwe moederschap. Dat was ook wel nodig want onze dochter had zoals wel meer baby’s enorm last van verborgen reflux en darmkrampjes. Slapen deed ze overdag weinig en als ze het wel deed, dan alleen op haar buik liggend bovenop mij. De rest van de tijd liep ik tussen de voedingen rond met een huilend baby-tje. Gelukkig sliep ze s ’nachts heel goed. Dat was onze redding.

Aan mijn werk dacht ik in die maanden nauwelijks, echt heerlijk!

Tot mijn verlof was afgelopen. Het onvermijdelijke was daar en ik moest weer terug naar mijn werk. Onze dochter zou twee dagen in de week naar het kinderdagverblijf gaan en een dag per week kwam oma oppassen. Voor de rest van mijn 36-uurige contract zette ik ouderschapsverlofuren in.

Na een kort afscheid op het kinderdagverblijf stapte ik met een knoop in mijn maag in de auto naar kantoor. Ik weet nog goed hoe ik die eerste ochtend het kantoor binnenliep alsof ik nooit was weggeweest. Alles was nog precies hetzelfde, helaas.

Mijn werksituatie was voor mijn zwangerschap al allesbehalve ideaal. Het werk dat ik deed vond ik helemaal niet leuk, maar dat was het ergste nog niet. Dat was de werksfeer.

Mijn baas.

Ik noem hem geen werkgever want het was echt een baas. Een man met twee gezichten. Naar de buitenwereld toe joviaal, een gangmaker en graag gezien persoon, voor mij en mijn collega’s was hij, en dan zeg ik het subtiel, nogal moeilijk. Het bedrijf waar ik werkte was klein. Vooral vlak voor ik wegging bestond het enkel nog uit hem, een secretaresse, twee zzp’ers en ik. Collega’s zag ik in die jaren komen en gaan.

Ik zat vaak dagenlang alleen op kantoor. Ik probeerde er tevergeefs alles aan te doen om mijn werk te perfectioneren, geen fouten te maken om zo een confrontatie met mijn baas te voorkomen. Dat lukte natuurlijk niet. Iedereen maakt fouten of vergeet wel eens een leesteken in een rapport van 15 pagina’s. Bijna wekelijks zat ik huilend tegenover hem aan zijn bureau, waar ik moest luisteren naar zijn kleinerende opmerkingen. Destijds voelde ik mezelf vooral slachtoffer en totaal machteloos, nu weet ik dat ik zelf ook een aandeel had. Ik liet het al die jaren allemaal gebeuren. 

Toch bleef ik

Ik zat vast in mijn eigen overtuiging dat ik niet weg kon gaan. Ik had een goed betaalde belangrijke baan, met een vast contract in crisistijd. Ik moest niet klagen. Ook zag ik ergens het beeld van een kartonnen doos onder een brug helder voor me, niet erg aantrekkelijk. Daarnaast voelde ik mezelf enorm verantwoordelijk voor mijn projecten en het succes van het bedrijf. Alsof het mijn eigen bedrijf was. 

Nu weet ik dat ik toen vooral bang was. Bang voor die kartonnen doos, bang voor verandering, bang dat ik een foute keuze zou maken. Niet zo vreemd, want ik had geen idee wat ik zelf eigenlijk wilde doen en waar ik goed in was.

Dus bleef ik, ook na mijn verlof.

Pas toen ik op een sombere dinsdagochtend huilend in de auto zat, op weg naar mijn werk, veranderde er iets.

Ik reed de oprit van de snelweg op en ineens dacht ik: als ik nu mijn auto in de vangrail parkeer, dan hoef ik in ieder geval niet naar mijn werk. Een ongeluk zou voelen als een opluchting. Belachelijk natuurlijk en gelukkig bleef die gedachte maar even. Ik realiseerde me dat dit echt nergens op sloeg. Ik ben meer dan de slaaf van mijn baas, ik ben meer dan die rotbaan. Ik ben moeder.

Dit was niet wat ik mijn dochter wilde meegeven.

Ik besefte mezelf ineens dat ik een rolmodel was geworden voor onze dochter. Ze zag een moeder thuiskomen die gefrustreerd, verdrietig en moe was. Dan geef je maar een boodschap: werken is stom en je wordt er moe en chagrijnig van. Totaal niet wat ik haar wilde meegeven.

Het moest klaar zijn. Ik moest veranderen. Als ik het niet voor mezelf kon doen, dan toch zeker wel voor haar! Na die ene dinsdagochtend besloot ik dat het anders moest, alleen hoe?

Het voelde heel eenzaam om zo te worstelen met mezelf. Aan de ene kant had ik geen idee wat ik wilde en nul vertrouwen in waar ik goed in was, aan de andere kant wist ik een ding wel: ik moest weg waar ik zat. Alleen zou dat mij echt niet lukken. Ik had hulp nodig en via een studiegenoot kwam ik in contact met een loopbaancoach. Ik maakt een concept e-mail en, liet die vervolgens twee weken in concept in mijn mailbox staan.

Pas na een korte vakantie met zijn tweeën naar New York, waar ik door alle stress totaal niet van had genoten, klikte ik de e-mail aan en drukte op verzenden.

Ik was zo opgelucht dat ik het eindelijk niet meer alleen hoefde te doen.

In een coachtraject van een half jaar, stop ik met die vreselijke baan, ontdek wie ik zelf ben en wat ik wil en zet een nieuwe stap in mijn loopbaan. Dat schrijf ik nu zo even op, alsof het mij geen enkele moeite meer kostte, maar dat is natuurlijk onzin. Het weggaan bij mijn oude baas was een zware emotionele strijd en natuurlijk twijfelde ik toen ik op het punt stond om te kiezen voor mijn opleiding tot coach. Gedachten als kan ik dat wel en zitten ze wel op mij te wachten spookte echt nog wel door mijn hoofd, maar ze hadden mij niet langer meer onder controle.

Ik voelde aan alles dat dit was wat ik wilde, dat ik daar op dat moment gelukkig van zou worden. Het was de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Het voelde alsof ik voor het eerst echt voor mezelf kon kiezen.  Nu werk ik alweer een paar jaar met plezier als zelfstandig coach en help ik andere moeders die op zoek zijn naar werkgeluk en meer balans in hun leven.

Werk dat mij ontzettend veel voldoening geeft en, bijkomend voordeel, zonder schreeuwende baas. Het voelt als een heel ander leven. Waarin ik er helemaal kan zijn als moeder en het werk kan doen waar ik gelukkig van word. Een leven waarin ik steeds weer opnieuw mag kiezen voor wat bij mij past.  Allemaal dankzij onze prachtige dochter Ella!

 

 

LINDSEY

 

Whaaaaaa, mijn vaginaaaa, ik had een totaalruptuur vierdegraads

Ja! Mijn tweede zwangerschap verliep prima, wat last van de gebruikelijke dingen maar verder geen gekke dingen.  Ik was zwanger van 1 kindje, alleen leek het voor de buitenwereld alsof er 2 kindjes in mijn buik zaten, zo HUGE was mijn buik! Ik maakte mij nog steeds niet druk, want mijn eerste kind was ook een flinke kerel bij de geboorte (4080 gram) en daar kwam ik redelijk ongeschonden uit…op een knip na dan maar dat was niets in vergelijking wat mij overkwam toen ik beviel van de tweede kerel…had ik dit maar geweten! 

Naarmate de zwangerschap vorderde en ik bijna 40 weken zwanger was, gokte de verloskundige weer op een 8 ponder….nou oke, laat maar komen dacht ik! Dagen verstreken en er kwam geen schot in de bevallingszaak, de afspraak om ingeleid te worden werd gemaakt bij de gynaecoloog in het ziekenhuis en ik had deze datum in mijn hoofd zitten. Dit gaf rust! Mijn moeder zou de avond ervoor komen om hier te slapen en mijn zoon van toen 2 meenemen naar haar huis zodat wij de ochtend erop rustig naar het ziekenhuis konden gaan om te gaan bevallen, ik was toen 40+6. Nou, het liep even anders…

Het moment dat mijn moeder aanbelde wilde ik net gaan zitten op de bank, maar voelde ineens onderin mijn buik iets knappen, iets wat ik bij mijn eerste niet had gehad. Meteen schoot door mijn hoofd dat mijn vliezen gebroken waren!! Ik liep heeeeeel overdreven rustig naar de toilet, alsof er niets gebeurd was,  om te kijken of er toch niet iets uitliep. Ik ging plassen, niks aan het handje dacht ik. Totdat ik achterom keek en er een groenige drap in de wc lag! Nee, ik had geen spinazie op en onee dat kan je niet zien in de urine dacht ik nog. FUCK, vruchtwater MET poep, nee…niet van mij, maar van die kleine!  Ik riep mijn moeder, zij drentelde de kamer maar door en ving de tweejarige op. Ik belde ondertussen het ziekenhuis en moest meteen komen. Oke, het ging beginnen!

Met vuilniszak en al die auto in, want de bekleding zou maar vies worden…aldus een zenuwachtige kerel langs mij. Ik was de rust zelve, heel bizar. Ik liet alles over mij heenkomen, inclusief scheuten volgekakt vruchtwater. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik naar de verloskamers gebracht in een gammele rolstoel.  Ik ging op bed zitten, heel relax ook weer. Nog geen wee te bekennen gelukkig. Het kon allemaal wel even duren zei de verloskundige daar. Oke prima, ik keek ondertussen naar een soort van Miljoenenjacht. Toen ineens een pijnscheut: “ auw fuck, zo voelde het ja” dacht ik nog. Ik drukte op de bel en een mannelijke verloskundige met surinaams accent kwam binnen. Ik dacht oke, boeit mij niet of het een man is, als die baby er maar uit is! Ondertussen kwamen ze om de 3 minuten en ik had totaal geen tijd om op adem te komen. Ze waren gewoon echt zo heftig! Bij mijn eerste had ik een ruggenprik, toen ik die eenmaal had vlogen de centimeters voorbij dus dat wilde ik nu ook. Ik had in 10 minuten tijd 4 cm dus er moest snel gehandeld worden anders zou het niet meer mogen. Ik kreeg een infuus en werd klaargemaakt voor de OK. Echter was daar pas over 15 min plek.  Goed, volhouden en puffen dan maar!  Nou, 15 minuten later kwam de leuke verloskundige binnen met een geweldig accent! Ik moest lachen om die man, en hij begeleidde mij zo supergoed! Totdat ie ging voelen, oke…al 7 centimeter! WTF! Te laat voor een ruggeprik. De weeen volgden elkaar in een raptempo op en ik moest me enorm concentreren op mijn ademhaling. De verloskundige voelde tijdens een wee nogmaals en duwde de baarmoedermond verder weg. Man man ik ging dood dacht ik…Hij ging even weg en de assistente ook. Goed, dat hebben ze geweten want nadien riep ik heel hard dat ik moest poepen (echt, ze weten daar volgens mij nog wie ik ben na 8 jaar…) ze kwamen de kamer ingestormd en voelden het hoofdje al. Ik had mega persdrang en mocht gaan persen . Het was 23.00 weet ik nog. Mijn eerste kind kwam na 1,5 uur persen ter wereld, dus ik dacht oke, we zien wel.  Maar nee, deze kerel was dat niet van plan, die wilde eruit! En snel! Ik had een drang, dat was doodeng! Drie keer persen….toen stond het hoofdje, my god trek dat kind eruit zei ik nog. Nee ik moest puffen, niet wetende dat ik dus van onder finaal aan het uitscheuren was, ik luisterde goed naar de verloskundige en om 23.07 uur werd mijn jongste geboren. 4160 gram in 7 minuten gelanceerd!!!!  Goed, hij werd op mijn buik gelegd en had een beetje opstartproblemen, maar dit was snel weer goed.

Ondertussen wist ik niet dat ik van onder een 4e graags totaalruptuur had, inclusief meegescheurd darmslijmvlies. Toen ik dus vroeg aan de verloskundige hoe het er daar bijstond, schudde hij twijfelend. Hij zei; “meisje, het ziet er van onder niet goed uit, je moet nu naar de OK om gehecht te worden”  Oke, dacht ik, ik zat in een roes dus het kon me niet echt schelen. Eenmaal op de OK kreeg ik een ruggeprik en toen werd ik een uur lang gehecht. Alles, maar dan ook alles van binnen was kapot. Bekkenbodemspieren, kringspier en stukje darmslijmvlies. Ik werd gehecht door een topgynaecoloog en ik moet zeggen dat het haar aardig gelukt is om alles weer netjes te krijgen. Echter heb ik nog mega veel last van urineverlies en soms ook dat andere. Als ik aandrang voel MOET ik een toilet in de buurt anders gaat het fout…Dat is echt zo erg! Soms denk ik wel eens, hadden ze niet beter kunnen inknippen als ze sneller hadden gehandeld. Maar het ging zo verschrikkelijk snel dus dat lukte niet meer. Ik heb bekkenbodemfysio gehad, heeft wel wat opgeleverd maar helemaal de oude word ik daar niet meer. Ik leer ermee leven. Heb een gezond kind en dat is het voornaamste. Een lekker druk, lief manneke. Hij kwam rap op de wereld en zo is hij nog steeds. Het heeft zo moeten zijn denk ik.

 

Bevallingsverhaal: ik durfde het aan, een vaginale stuitbevalling

Ondanks dat mijn moeder alle drie haar kinderen in stuitligging heeft gekregen had ik hier nooit zo bij stil gestaan. Tot het moment dat ik zelf zwanger werd van mijn eerste kindje, een dochter.

Al vroeg in de zwangerschap bleek mijn dochter in stuit te liggen. De verloskundige gaf aan dat dit bij deze termijn nog vaak voorkomt en dat kinderen bijna altijd vanzelf nog draaien.

Toen ons kindje met 34 weken nog niet gedraaid was besloot ik moxa therapie een kans te geven. Dit is een vorm van acupunctuur waarbij een soort wierrookstaaf gemaakt van bijvoetskruid bewogen wordt boven je kleine teen. De baby zou hierdoor gestimuleerd worden om te bewegen en zo hopelijk te draaien naar hoofdligging. Onder het mom van baat het niet dan schaadt het niet begon ik hier vol goede moed aan. Deze behandeling is geheel pijnloos en is thuis zelf uit te voeren zonder risico´s.

Toen na alle volgende echo´s bleek dat ons meisje niet van plan was om te gaan draaien werden we met 36 weken zwangerschap doorverwezen naar het ziekenhuis voor een gesprek met de gynaecoloog over het uitvoeren van een uitwendige versie.

Met een uitwendige versie kan een kind dat in stuit ligt gekeerd worden tot een hoofdligging. Dit heeft voor zowel een keizersnede als voor een vaginale bevalling altijd de minste risico´s waardoor een draaipoging altijd wordt aangeraden bij een stuitligging. De kans op slagen is gemiddeld 65% en uit onderzoek blijkt een uitwendige versie geen verhoogd risico op complicaties te geven.

Na het aanhoren van deze tekst kon ik niet anders dan instemmen met deze uitwendige versie.

En hoewel dit voor iedereen anders zal zijn vond ik de draaipoging echt een verschrikking. Een gynaecoloog en een klinisch verloskundige probeerde de baby van buitenaf te draaien door deze uit mijn bekken te wippen en zo te draaien. Al vrij snel bleek mijn meisje hartstikke vast te zitten en gaf de gynaecoloog aan dat de uitwendige versie niet zou gaan lukken. Na een half uur aan het CTG om te kijken of de baby het allemaal nog goed deed mocht ik naar huis met een stapel folders over de keuzes die je hebt voor een bevalling van een kind in stuit. De kans dat mijn meisje nog zou draaien was nihil, aldus de verloskundige. .

Ondanks dat in mijn omgeving iedereen er vanuit ging dat ik een keizersnede zou kiezen heb ik deze optie geen moment in overweging genomen. Uiteraard zou ik instemmen met een keizersnede als de gynaecoloog dit nodig achtte, maar het liefst wilde ik vaginaal bevallen. Gelukkig is mijn ziekenhuis ook een voorstander van vaginale bevallingen, tenzij medisch noodzakelijk en stonden ze geheel achter mijn keuze. Wel moest ik aan enkele voorwaarden voldoen om vaginaal te mogen bevallen. Zo mocht de baby niet te groot zijn, moest het kindje met beide benen gestrekt naar boven liggen, mocht het kindje niet dwars in de buik liggen en bovenal moest ik er zelf vertrouwen in hebben. Gelukkig bleek ik na enkele echo´s en onderzoeken aan alle eisen te voldoen en mocht ik thuis afwachten tot de bevalling zich zou aandienen.

Helaas diende de bevalling zich niet aan waardoor ik de 40 weken zwangerschap aantikte en ik onder controle van het ziekenhuis kwam te staan. Omdat de ontsluiting bij een stuitbevalling voorspoedig moet verlopen wilde het ziekenhuis liever niet inleiden en werd ervoor gekozen om af te wachten. Met de controle met 41 weken bleek uit de CTG helaas dat we niet verder mochten afwachten omdat ons dochtertje het niet meer goed leek te hebben in de buik. Wel mocht ik nog steeds vaginaal bevallen en de afspraak voor de inleiding werd gemaakt voor de volgende dag.

Na een feestmaal bij mijn ouders thuis en een heerlijk nachtje slapen stonden we de volgende ochtend om 07.00 uur op de stoep bij het ziekenhuis. Er werd een ballonnetje in mijn baarmoeder gebracht en na 12 tot 24 uur zou deze er vanzelf uitvallen. Toen wij 2 uur later ons 10e potje yahtzee aan het doen waren in de kantine van het ziekenhuis, voelde ik opeens dat het ballonnetje eruit viel. Na controle bleek ik inderdaad de vereiste 3 cm ontsluiting te hebben maar helaas kon de rest van de inleiding pas de dag erna plaatsvinden en mocht ik ook niet naar huis waardoor er toch nog vele potjes yahtzee in het ziekenhuis volgde…

De volgende morgen werd om 08.00 het infuus met weeën opwekkers gestart en na een snelle bevalling met een flinke weeënstorm werd na 5 uur onze mooie dochter geboren. Ik kijk erg positief terug op de bevalling. De ontsluiting vorderde goed, de weeën waren heftig en volgde elkaar snel op, maar dankzij de verpleegster en mijn man kon ik me hier doorheen slaan. Ik vertrouwde volledig op mijn eigen lichaam en rekende erop dat wanneer er ook maar iets zou gebeuren wat nadelig zou kunnen zijn voor de baby de gynaecoloog zou ingrijpen. Het beleid van de dienstdoende gynacoloog was dat bij een stuitbevalling er preventief ingeknipt zou worden. Dit om er zeker van te zijn dat de baby snel uitgedreven zou worden, omdat de billen eerst komen en het hoofd als laatst het lichaam verlaat. Ook vond de gynacoloog het noodzakelijk dat ik tijdens het persen mijn benen in beugels zou plaatsen zodat hij goed zicht had op de geboorte en indien nodig tijdig kon ingrijpen. Op het moment zelf heb ik dit als prima ervaren, omdat ik geen onnodig risico wilde lopen op complicaties tijdens de bevalling.

Helaas kwam mijn placenta er niet vanzelf uit waardoor ik uiteindelijk toch nog in de operatiekamer eindigde om deze manueel te laten verwijderen. Ik zat zo op mijn roze wolk dat zelfs dit me niet meer van mijn stuk kon brengen.

Na een nachtje in het ziekenhuis mochten we na controle van de kinderarts naar huis waar we heerlijk van elkaar konden gaan genieten. Met dank aan onze lieve familie, vrienden en geweldige kraamhulp waren we snel gewend aan onze nieuwe rol als ouders.

Als een kind in het laatste trimester van de zwangerschap in stuit heeft gelegen wordt er standaard een controle van de heupen gemaakt met 3 maanden. Deze echo was met 3 maanden goed maar helaas bleek met 8 maanden dat mijn dochter toch heupdysplasie had waarvoor ze een spreidbroekje kreeg. Gelukkig mocht deze na 12 weken alweer af en hebben we verder geen nadelige gevolgen van de stuitligging en bevalling ondervonden. Ik kijk dan ook met positieve gevoelens terug op de zwangerschap en de bevalling.

Toen mijn dochter net 1 jaar was geboren raakte ik opnieuw zwanger. Vanaf het begin voelde ik dat dit weer een stuitkindje zou gaan worden. En ja hoor, vanaf de allereerste echo bleek ook deze baby in stuit te liggen. Ondanks dat het volgens de gynacoloog niet erfelijk is, geloof ik er niet in dat het toeval is dat mijn moeder alle drie haar kinderen in stuit heeft gekregen en ik voor de tweede keer een stuitligging had.

Ook deze zwangerschap verliep weer voorspoedig. Ik had geen kwaaltjes en voelde me net als in mijn eerste zwangerschap erg goed. Voor de zekerheid heb ik ook weer moxa therapie geprobeerd, maar dit zorgde er wederom niet voor dat onze zoon zich omdraaide

Toen ik met 36 weken met zwangerschapsverlof ging kwam weer de doorverwijzing naar het ziekenhuis voor de uitwendige versie. Ditmaal twijfelde ik of ik dit wel wilde. De draaipoging bij mijn eerste zwangerschap vond ik erg vervelend en had ook niet het gewenste effect, waardoor ik hier in eerste instantie niet positief tegenover stond. Uiteindelijk besloot ik toch weer een draaipoging te laten doen, maar net als de eerste keer vond ik dit erg pijnlijk en draaide ook deze baby niet meer.

Gelukkig mocht ik ook ditmaal vaginaal bevallen en omdat mijn eerste bevalling me niet tegengevallen was keek ik er niet tegenop. In tegenstelling tot mijn omgeving heb ik me ook nooit veel zorgen gemaakt om eventuele risico´s. Juist bij een stuitbevalling is er zoveel controle tijdens je bevalling van de verloskundige en een gynaecoloog dat er laagdrempelig wordt ingegrepen als zich complicaties voordoen.

Ook deze baby liet op zich wachten en toen ik met 41 weken lichte krampjes kreeg en naar het ziekenhuis ging voor een CTG mocht ik blijven om te kijken of de bevalling zou doorzetten. Helaas bleek na een nacht heerlijk geslapen te hebben dat de weeën gestopt waren en werd ik voorbereid om weer naar huis te gaan om daar verder af te wachten. Tot ieders verbazing bleek ik bij controle al 5 cm ontsluiting te hebben waardoor ik niet meer naar huis mocht en ik weeopwekkers kreeg om de bevalling op te wekken. Na ruim 3 uur met heftige weeën werd onze prachtige zoon geboren. Bij deze gynaecoloog mocht ik op handen en knieën bevallen. Omdat het mijn tweede bevalling was werd ik ook niet preventief ingeknipt, wat vooral in het herstel erg prettig was.

Ook dit keer kijk ik erg positief terug op mijn bevalling al kwam wederom mijn placenta dit keer niet vanzelf waardoor deze net als bij mijn eerste bevalling manueel verwijderd moest worden in de operatiekamer. Maar dit mocht de pret niet drukken want we waren weer ouders geworden van een gezond kindje en we waren weer dolgelukkig!

We genieten elke dag van ons mooie gezin. Ik weet niet of er ooit een derde kindje mag komen, maar als dit zo is dan ga ik er stiekem vanuit dat dit weer een stuitliggertje zal zijn….

Zo knap hoe deze mama adequaat kan handelen, binnen een afschuwelijke situatie!

Het is maandag ochtend 11 februari, gewoon een ochtend zoals vele ochtenden. Ik ben aan het werk en heb expres onze zoon thuis gehouden omdat hij niet zo lekker is. Normaal gaat hij altijd op maandag naar opa en oma toe, ik ben gastouder en op maandag is het altijd erg druk.  We zijn die nacht al naar de huisartsenpost geweest met onze zoon omdat hij benauwd was, dat is hij wel vaker daar heb ik ook al weleens over geschreven. We kwamen om 07.30 thuis van de huisartsenpost en we werden naar huis gestuurd met dat het allemaal wel mee viel, ik heb onze zoon daarom ook lekker op bed gelegd want door heel de nacht wakke te zijn geweest was hij ontzettend moe.

Om half 10 ga ik even bij hem kijken, gewoon eigenlijk om even te kijken hoe het met hem gaat. Doe ik eigenlijk nooit zo met een ochtend slaapje maar nu toch maar gedaan.. Toen ik binnenkwam in de kamer storten mijn wereld onder mijn voeten vandaan. Daar lag ons lieve ventje, stil dood stil. Helemaal blauw, nee geen blauwe lipjes maar echt geheel blauw. Ik pakte hem natuurlijk meteen op om hem wakker te maken maar hij werd niet wakker. Hij was warm maar ademde niet. Niet even 10 seconde niet maar voor zeker die tijd dat ik in zijn kamer stond niet. Even wilde ik alles aan elkaar gillen en alleen maar huilen maar iets in mij draaide 180 graden om en ik begon met handelen.

Ik heb hem gecontroleerd op slijm in zijn mondje, vervolgens ben ik hem gaan beademen. Iets wat ik nooit hoopte te doen, een werkelijke nachtmerrie daar kwamen wij als gezin in terecht. Na een aantal beademingen reageerde hij nog niet, ik zoek mijn telefoon om 112 te bellen maar shit die ligt nog beneneden. Dan maar op eigen gedachten ( EHBO voor kinderen in de pocket) ik wil Xam zijn broekje uit doen en zijn rompertje omhoog doen om hem te gaan reanimeren. Mijn vingers raken zijn borst al aan en toen keek onze lieve schat mij ineens aan. Paniek in zijn oogjes dat was alles wat ik zag. Ik tilde hem op en wreef flink over zijn rug. Gelukkig daar was hij weer. Nog niet bij bewust zijn merk ik maar hij ademend. Ik ben als een gek naar beneden gerend en heb 112 gebeld. Jeetje dat duurde voor mijn gevoel uren voordat er iemand kwam. Ondertussen zaten mijn gastkinderen beneden te spelen en hadden gelukkig niets door. De ambulance arriveerde en hij werd meteen uit mijn armen genomen. Alle toeters en bellen werken aan hem gemonteerd. Langzaam kwam hij weer bij kennis en begon te huilen. Wauw ventje daar ben je weer. Alles bij elkaar heeft zeker een half uur geduurd. Ik kan je vertellen dat ik afscheid aan het nemen was in tussentijd van hem, alle mooie gedachten van hem schoten door mijn hoofd. 

Terwijl de ambulance onderweg was vertelde ik de gastkinderen dat er een ambulance kwam omdat Xam een beetje ziek was. Er was niks aan de hand, ze moesten alleen even kijken en hun papa en of mama kwam ze halen. Wat fijn was is dat de kinderen een key-koord kregen van de broeders. Heel fijn dat zij meedachten. In tussentijd dat de ambulance broers met onze zoon bezig waren heb ik alle ouders bij kennis gebracht en mijn achterwacht opgebeld zodat ik met Xam mee kon naar het ziekenhuis.

Eenmaal in het ziekenhuis was ons mannetje weer helemaal zichzelf, zo raar is dat!

Het leek wel of ik gelogen had maar nee dat was echt niet hoor. En gelukkig wisten de artsen dat ook wel. Hij werd een nachtje ter observatie gehouden en er werden kweken afgenomen voor het RS virus. Dat was het uiteindelijk niet en de volgende dag konden we veilig naar huis.

Die zelfde week op woensdag middag vond ik hem weer blauw in bed, wel bij bewust zijn en ademhaling gelukkig. Ik heb meteen de kinderafdeling gebeld om te zeggen dat ik weer terug kwam met hem, uiteindelijk heeft hij daar een tijdje gelegen en heeft onze zoon 3 verschillende puffers thuis. En antibiotica tot en met minstens april. 

Ik heb weer heel veel grijze haren erbij kan ik jullie wel vertellen, hopelijk hoef ik dit nooit meer mee te maken met onze lieverd. Maar helaas is dat niet uitgesloten bij artsen. Voor nu gaat alles weer rustig aan. Weer extra bezorgd maar dat moet tijd hebben. Hij rent weer vrolijk rond onze lieve schat.

 

 

JONY

 

Met 38 weken werd ik opgenomen met zwangerschapsvergiftiging, het escaleerde snel … DEEL I

38 weken en 1 dag zwanger, 18:50 uur 

Ik lag op de bank en werd gebeld door mijn verloskundige. Omdat ik voor het weekend een te hoge bloeddruk had wilde zij deze nog een keer controleren. Ze vertrouwde het zelf niet helemaal omdat ik al een tijdje een hoge bloeddruk had. Ze had mij vrijdag naar huis gestuurd met een onder druk van 95 en ik kreeg het advies om rustig aan te doen. Dit deed ik ook. Ik was ontzettend moe. 

Dit begon allemaal rond de 28ste week van mijn zwangerschap. Toen wisten wij ook door middel van een groei echo dat ons kindje erg klein was, onder het gemiddelde. elke week kregen wij een echo om te zien hoe onze kleine frummel het maakte. Gelukkig was dit elke keer goed maar hij was gewoon aan de kleine kant. 

Rond de 34 weken begon mijn bloeddruk op te spelen en sommige dagen voelde ik mij daardoor erg slecht en onzeker maar vooral erg moe.

Zo ook die vrijdag, toen ik op controle ging , ik had weer een te hoge bloeddruk en omdat de verloskundige er zelf geen fijn gevoel bij had moest ik maandag meteen terug komen om deze nog eens te meten, 

Zo gezegd zo gedaan. 

Maandag avond 19:15 stond ik bij de praktijk, shit een onderdruk van 98 . Ik werk zelf als verzorgende IG in de ouderenzorg dus ik wist zelf dat dit niet best was. 

Ik moest naar ziekenhuis Langedijk in Breda om daar wat dingen te laten controleren. 

Maandag avond 21:00 kwam ik aan in het ziekenhuis samen met mijn man en mijn moeder. 

in het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd, er werd bloed geprikt en urine gecontroleerd. 

Mijn bloed was toen nog goed maar ik had duidelijk teveel eiwit verlies in me urine. 

Zwangerschap vergiftiging of tewel pre eclampsie vroeger gingen daar de moeders aan dood zei die gynaecoloog, Thanks man dat je me dit zo verteld en hoe nu verder dan? En de paniek sloeg wel toe bij ons. 

Ik mocht niet meer naar huis en zou dinsdag ochtend 2 okt ingeleid worden maar omdat ik al 38+1 zwanger was wilde hij kijken of ik al iets van ontsluiting had, ik ging daar stiekem best wel van uit, zou toch leuk zijn als hij zou zeggen mevr u heb al 3 cm maar er was niets Precies niets. Alleen een baby die heel laag lag, maar dat had ik zelf ook al wel gevoeld. 

Toen stond ik op en waarschijnlijk door het inwendige onderzoek is er iets gescheurd in mijn vliezen. Ik verloor dus ook vruchtwater. 

Hij vertelde me dat we een kamer krijgen en dat We morgen zouden gaan starten met weeën op wekkers  om de bevalling op gang te helpen. 

Deem en ik werden naar de bevallings kamer gebracht, ga ik hier dan bevallen dacht ik? 

Mijn moeder zou die avond naar huis gaan omdat ze morgen zouden gaan starten en ik haar graag bij de bevalling wilde hebben. Ik friste me wat op en op het punt dat me moeder eigenlijk naar huis wilde gaan begon ik mij steeds slechter te voelen, man wat had ik een stekende pijn boven in me buik (dit was dus dat band gevoel) 

Wist ik veel wat ik bij zoon bevalling moest voelen, het is ons eerste kindje, maar al snel wist ik wel dat dit niet goed was en wist ik ook dat mijn moeder niet meer naar huis mocht.

En toen op dat moment ging het allemaal heel snel mis. 

Mijn bloedplaatjes, nier en lever functies daalde en ik werd meteen aan verschillende infusen gelegd. 

Ik had een band gevoel en ontzettend veel pijn boven in me rug bij me schouder bladen, ging wazig zien en Ik wilde alleen maar dat die pijn heel snel minder werd. Mijn bloeddruk werd om de 10 min gemeten. Die zag er ook niet best uit, een bloeddruk van uiteindeljk 190/130

Uiteindelijk met medicatie kregen ze die in de nacht wel wat naar beneden maar niet zoals het zijn moest. 

We moesten wat proberen te slapen. Maar hoe dan? Ik voelde me zo slecht en kon alleen maar aan onze baby denken. Hij is al zo klein en dan nog alle medicatie die ik krijg…. sterk zijn! 

Zo als ik al vertelde werk ik als verzorgende IG in de ouderenzorg. Heb dus best wat ervaring in de zorg, ik riep ook het harst dat ze bij mij nooit aan moeten komen met een katheter of een ruggenprik, die mening had ik al voordat ik zwanger werd. Roep dat dus nooit hè, ik kreeg 3 x een katheter en een ruggenprik. Ik was hier zo doods bang voor, dit is mijn werk en zou dat nooit zelf willen. Maar ik had geen keus en liet het allemaal maar over mijn heen komen. 

Ja echt 3x gekatheteriseerd pff en het viel nog best mee ook! 

Dinsdag ochtend 2 okt

38+2 dagen zwanger 

De artsen waren in de nacht al gestart om de bevalling op te wekken, ik moest zo snel mogelijk bevallen. 

Ons kindje maakte het wonder boven wonder goed in mijn buik. Maar het moet allemaal niet heel lang meer gaan duren.

door de medicatie die ik kreeg moest hij na de bevalling dan ook meteen onderzocht worden en even in een coveuse, nou bij die gedachte brak ik. Ik wil hem bij me houden voor altijd. 

Je bent erg ziek vertelde ze en door de medicatie moet je kindje eerst onderzocht worden en moeten we kijken hoe hij het gaat doen buiten je buik. 

De artsen en verpleegkundige vertelde mij dat ik zieker was dan dat ze allemaal dachten,

Nja het zal wel ik wil gewoon zo snel mogelijk bevallen maar het duurde maar en het duurde maar. 

+ Meer berichten