Papablog

Nadat we de aankondiging van onze tweelingzwangerschap gedeeld hadden met onze vrienden en ook via de sociale media’s, kregen we uiteraard veel felicitaties, de bekende (ongevraagde) adviezen en persoonlijke ervaringen over één ieders kroost. Allemaal heel lief bedoeld natuurlijk, maar eerlijk onze aankondiging was in augustus en de verwachting was dat de twins pas eind januari zouden komen. Voor mijn gevoel was dit dan ook nog echt heel ver weg. 

Aangezien ik van mezelf behoorlijk nuchter (Zwart/wit) ben, Waren er tijdens de zwangerschap van mijn vrouw meerdere vragen waar ik toch echt wel nieuwsgierig was naar de uitkomst. Sommige vragen werden tijdens de zwangerschap al beantwoord.

Dan denk ik aan vragen als het geslacht (2 dames), gezondheid (evt. afwijkingen) werden getest middels de combinatietest (nekplooimeting + bloedtest). Een NIPT (Niet Invasieve Prenatale Test) test is bij een tweeling minder betrouwbaar en zodoende niet mogelijk. Gelukkig was alles helemaal goed met hun gezondheid en was er geen aanleiding om verder onderzoek te laten uitvoeren. Daarnaast was ik dus heel erg nieuwsgierig of ze inmiddels al wat haar op hun bolletje zouden hebben dit omdat ik persoonlijk baby’s met haar op hun hoofdje gewoon knapper vindt, gelukkig was dit op de 34 weken echo bij één baby heel duidelijk zichtbaar, de ander was al ingedaald en niet goed zichtbaar kortom dit zou nog een verassing blijven.

Vragen waarop het antwoord na de bevalling moest komen zoals: Hoe verloopt de bevalling? Hoe zien de dames eruit? Moet ik huilen na de bevalling? Kom ik ook op die roze wolk waar iedereen het over heeft?

Het begon vrijdagavond 18 januari 2019 om 23:00 uur, op het moment dat we net ons bed in wilde stappen verloor mijn vrouw veel vocht tussen haar benen, zelf dacht ze nog eerst aan afscheiding omdat ze geen weeën had maar ik dacht meteen dit zijn de vliezen die breken, aangezien het water bleef komen besloten we het ziekenhuis te bellen. Om 1.30 uur kwamen we aan in het OLVG west te Amsterdam, we kregen een kamer toegewezen met bed en een bedbank. Er werd ons geadviseerd om nog wat te slapen dit lukte tot ca 5.20 uur toen begonnen de eerste weeën. Om 12 uur was er 2 cm ontsluiting , kortom nog 8 cm te gaan. Om 15:45 uur was er 3 cm ontsluiting en werd de ruggenprik toegediend. Vooraf was er al besloten dat een ruggenprik medisch noodzakelijk was om de uitputting tegen te gaan. De ruggenprik had meteen het effect dat de pijn van weeën behoorlijk afnam, wat voor mijn vrouw zeer prettig was. Uiteindelijk om 22:20 uur 9 cm ontsluiting en was het wachten op de laatste cm. Ondertussen hadden wij al iets van 4 shifts verpleegkundigen (artsen en arts-assistenten) meegemaakt en waren we wel bekend bij de hele afdeling. Er zou om 23:00 uur weer een wisseling van dienst zijn. Echter besloot de oude dienst ook de bevalling af te wachten, zodoende waren bij de bevalling 2 diensten aanwezig, de twee zussen van mijn vrouw en ik, kortom vrouwtje of 10 en ik als enige man, er was nog net geen tribune geplaatst ;).

Lang verhaal kort om 0:00 uur, inmiddels dus zondag 20 januari mocht moeders de vrouw eindelijk beginnen met persen.  Wat is dat een uitputtingsslag zeg, niet normaal. Uiteindelijk duurde het tot 1:39 uur voordat de eerste baby genaamd Pippa (2408 gr) natuurlijk geboren was. Overigens als we de gynaecoloog en arts assistenten mochten geloven was het hoofdje van Pippa al zeker een half uur zichtbaar, maar kennelijk had ze het zo lekker dat ze er alles aan deed om daar lekker te blijven zitten en er niet uit te komen.

Meteen nadat Pip was geboren mocht ik als kersverse vader de navelstreng doorknippen en kreeg ik haar meteen voor huid op huid contact en nadere kennismaking op mijn borst. In de tussentijd gingen de artsen en de gynaecoloog  meteen verder met de bevalling Pippa’s zusje. Het duurde tot 2:16 uur voordat we Olivia (2476 gr) mochten verwelkomen op de wereld, wat meteen opviel was de grote bos haar bij Ollie, Pip is zeker ook niet kaal maar je ziet duidelijk dat ze het de laatste 3 weken wat zwaarder heeft gehad omdat ze al was ingedaald, daarnaast is ook duidelijk zichtbaar dat het een twee-eiige tweeling betreft. Olivia lijkt op moeders en Pippa lijkt heel veel op mij.  Ik heb na de bevalling overigens niet hoeven huilen ,maar dat komt denk ik meer omdat ik er als een zombie bij zat van vermoeidheid en tevens met open mond van verbazing over wat er eigenlijk allemaal zojuist was gebeurd, tering was is zo’n bevalling heftig, respect voor de vrouwen. Maar in alle eerlijkheid ben ik dan toch wel blij dat ik een man ben. Voor jullie info: beide baby’s waren op het moment van geboorte officieel 36 weken en 6 dagen (3 weken te vroeg dus) en zijn ze dus prematuur, omdat dit het geval was moesten we nog tot en met dinsdag in het ziekenhuis blijven.

In deze dagen ziekenhuis zijn we goed geholpen en nadat alles seinen op groen waren gezet na de laatste controles mochten we eindelijk naar huis.

Eenmaal thuis kom je in de realiteit terecht dat je ‘s avonds en in de nacht voor het eerst als ouders op elkaar bent aangewezen. Gelukkig was er overdag wel meteen kraamhulp toen we thuis kwamen om ons te ondersteunen zeer fijn zodat papa en mama s ochtends nog enigszins wat slaap konden vatten. Verlang nog wel is terug naar die periode 😉

Mijn vrouw geeft overigens meteen sinds de geboorte eigenlijk al borstvoeding, de dames drinken fanatiek uit de borst en happen ernaar alsof ze aan het koekhappen zijn. Op 25 maart waren beide dames 4,3 kg. We hebben ook een voedingskussen aangeschaft zodat beide dames tegelijk aan de borst kunnen worden aangelegd. De voeding is dus in het begin (zeker elke 3 uur) heel pittig. Omdat we er achter kwamen Pippa veel terug geeft en ook veel krampjes heeft kwamen we erachter dat ze Reflux heeft. We hebben alle stappen om dit zover mogelijk tegen te gaan denk dan aan o.a.: Lang recht ophouden na voeding, gefaseerd voeding geven, bezoek osteopaat, bezoek huisarts, eerst wat afgekolfde borstvoeding uit een difraxfles (met 123 flessenspeen) verdikt met nutriton, bedje rechter op zetten. Echter tot op heden heeft nog niks hiervan mogen baten. Vaak komt ook uit het niets een gekrijs zo hard dat gaat door merg en been en je voelt de pijn die ze heeft (aan haar slokdarm), dit is zo zielig dat ons hart breek zodra dit weer gebeurd, daarnaast zit je als ouder met je handen in het haar omdat je los van troosten op zo’n moment weinig kan doen daartegen. Als ze dan ook nog een sprongetje heeft dan neemt het gekrijs toe in een extreme mate en wordt de nacht van vader en moeder geheel ontregeld en dit houden de ouders echt niet weken vol, in alle eerlijkheid dan is het echt heel zwaar. Echter hebben we nieuwe goede hoop, we zijn van de week naar een andere osteopaat geweest (gespecialiseerd in baby’s) en deze wist veel vooraf (zonder enige info) al te zeggen over Pippa (voorkeurshouding, overstrekkingen etc.). Tevens gaf ze aan dat ze zo verkrampt is dat de reflux ook hierdoor kan komen (mede ontstaan door de 3 weken in de baarmoeder en de toch wel heftige bevalling) . Wat ons hoop geeft is dat de osteopaat wist te melden dat dit met 2 a 3 behandelingen verholpen zou kunnen zijn. Wij hopen dat dit het geval is. Wat trouwens wel fijn is dat de behandelingen voor de Osteopaat a € 80 per sessie bij een goede zorgverzekering volledig gedekt worden. Dus check dit even bij je zorgverzekering. Wij hebben geloof ik een budget per kind van € 300,- per jaar.

Op de vraag of ik inmiddels al op de roze wolk zit,  daar kan ik kort en krachtig op zeggen: nee in alle eerlijkheid de wolken zijn nog grijs. Enkel in de ochtenden voordat ik naar mijn werk ga breekt er een zonnestraal door, dan liggen de dames naast elkaar mij vrolijk aan te staren met een lach, ja dan smelt ik. Helaas zijn deze momenten gewoon nog te weinig en is het momenteel echt nog te hard werken voor vader en moeder om de kans te krijgen om op deze roze wolk te komen. Mensen om me heen die zeggen dat het tijd kost maar allemaal goed komt, het heeft tijd nodig. Daar houden we ons dan ook aan vast.

Olivia drinkt momenteel enkel uit de borst en neemt de fles niet, omdat wij toch wel willen gaan afbouwen met borstvoeding en voor de nacht toch liever wat kunstvoeding willen geven omdat het wat zwaarder valt en zodoende wat makkelijker wordt om langer te slapen. Inmiddels meerdere flesspenen aangeschaft en gaan we kijken hoe we haar z.s.m. aan de fles krijgen. Alle tips zijn overigens welkom.

Wanneer de dames wat meer doorslapen, Ollie de fles neemt en Pip wat minder last van haar Reflux gaat krijgen verwacht ik dat ook wij meer kunnen gaan genieten en de roze wolk in zicht zullen krijgen. Merk namelijk wel dat de dames steeds meer interactie hebben en dat maakt alles al wel een stuk leuker.

TO BE CONTINUED.