Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

Papablog

Tim schrijft een brief aan zijn kleine zoon

Lieve grote, kleine man van mij,

Je kunt helaas niet uitkiezen wie je vader wordt. Dat is al voor jou geregeld op het moment dat je van minuscuul klein zaadcelletje op weg gaat naar je favoriete eicel. Dat is de eerste keuze die jij moet maken en ik moet bekennen, dat is je aardig gelukt. Je hebt de allerbeste uitgezocht en bent eruit gekomen als het allermooiste mannetje die ooit op deze wereld zijn eerste pogingen van ademhaling zal doen. Ik had altijd gezworen om nooit een traan te laten; huilen kon ik niet riep ik altijd zo hard mogelijk. Maar daar was jij. Je moeder had net een gevecht van een paar uur achter de rug toen ik de gynaecologe hoorde roepen dat dit de laatste pers was en dat ik moest kijken want nu zou jij er uitkomen. Totaal verbaasd stond ik daar, met in mijn ene hand de hand van je moeder en in de andere hand het zuurstofmasker wat ik tussen elke wee bij je moeder op haar gezicht moest drukken omdat jullie samen zuurstof tekort kwamen. Ik hoorde haar een laatste uiting van kracht doen en ineens had de gynaecologe jou in haar handen en vloog je meteen door de lucht op weg naar de borstkas van je moeder. Ik had het niet meer en voor ik het zelf kon beseffen stonden de tranen in mijn ogen.

Daar was jij! Ik was verbluft dat er zoiets moois kon bestaan waarvan ik zelf zoveel inbreng heb gehad. Je lag op de borstkas van je moeder en die combinatie van twee prachtige factoren raakte mij tot op het bot. Als ik er aan terug denk is dat het moment dat ik ben veranderd. Vanaf dat moment kon ik geen All you need is love meer kijken zonder te janken en als ik een reclame zag van hongerige kinderen in Afrika sprong ik al bijna in het vliegtuig om mijn net gekookte spruitjes met gekookte aardappelen en een gehaktbal naar ze toe te brengen. Jij bent hier schuldig aan, kleine man. Jij hebt mij in de essentie van wie ik ben aangepast en aangetast en ik ben je daar dankbaar voor. Ik denk dat ik altijd zo heb willen zijn, maar dat ik iets zo puurs en moois als jou nodig had om daar te komen. Ik heb 28 jaar lang geleefd en gedaan waarvan ik dacht dat het goed was en in de oorsprong was dat ook zo. Je moeder en ik hebben geleefd tot de max, deden wat we wilden en dachten op dat moment dat we er waren.

Kleine vriend, wat zaten wij mis. Wat dachten wij verkeerd en wat heb jij ons dat doen laten inzien. Wel denk ik dat het zo is dat we alle ervaringen en belevenissen die wij in ons hadden in jou hebben gestopt en daardoor ben jij het perfecte kleine mannetje die je nu bent. Althans, perfect is een groot woord dat ik niet graag gebruik maar voor jou zet ik al mijn principes opzij.

De weg naar jou was niet makkelijk, Aaron. Het was een strijd van 17 maanden, elke maand weer afwachtend of het gelukt was en papa moest de meest gekke excuses verzinnen op zijn werk om tussendoor naar huis te gaan omdat het volgens jouw mama de perfecte tijd was. Na 12 maanden dachten we dat het zover was, mama was zwanger. Man, wat waren we blij! Totdat na 6 weken je moeder mij opbelde dat het mis was gegaan. Onze wereld leek op dat moment in te storten, maar we waren vastberaden en we wisten dat het krijgen van een kind ons echt gegund was. Het traject in het ziekenhuis werd opgestart en de maanden daarna bleven we uiteraard proberen om nog een kans te krijgen. De datum voor het ziekenhuis stond en we keken er reikhalzend naar uit. Maar daar was onze vechter, alsof het zo had moeten zijn, want 2 weken voordat we naar het ziekenhuis moesten hoorde ik je moeder gillen in de badkamer. “Tim, kom naar boven. NU.” Maar jouw papa was voorzichtig want ik ben namelijk bang voor spinnen. Bang voor spinnen? Wat doet die zin nu weer in deze brief vraag je je af. Nou, een paar weken hiervoor werd ik ook met paniekerige stem boven geroepen en toen kreeg ik bijna een hartaanval omdat je moeder een niet van echt te onderscheiden spin had verstopt en mijn adem een paar seconden stokte. Ik dacht dat dit nu weer het geval was dus ik liep langzaam traptrede voor traprede omhoog op zoek naar die verstopte spin. Die spin kwam niet en uiteindelijk eindigde ik in de badkamer waar je moeder lijkbleek en totaal in shock iets in haar hand had. Ik had nog geen vermoeden. Geloof me, je papa is een man en in dit soort gevallen zijn wij echt traag van begrip – daar kom je nog wel achter, gozer. Ik keek naar het voorwerp in je moeders hand terwijl in haar ogen langzaam tranen begonnen te ontstaan. Toen begreep ik het, Aaron. Er was ons een nieuwe kans gegund en het gevoel wat bij bekroop was onbeschrijflijk en het leek alsof mijn knieën waren vergeten welke rol van het lichaam aan hen was toebedeeld. Ik viel in haar armen of zij in die van mij maar het maakte niet uit. Echter waren we wel voorzichtig en besloten dat we nog 2 dagen moesten wachten en dat we dan een nieuwe test zouden doen; als die hetzelfde aangaf, dan zat het goed.

Dat waren de langste 48 uur van mijn leven. Ik moest gewoon werken en zat trippend achter mijn computer te wachten tot ik iets van je mama zou horen. Ineens hoorde ik de bekende WhatsApp toon en zag ik een bericht van je moeder dat ik niet durfde te openen. Ik nam een slok van mijn koffie, een diepe teug adem en ik opende het gesprek. Daar zag ik meneer Clearblue vertellen dat je moeder al een paar weken zwanger was. Wat was ik opgelucht en iets zei mij toen al dat dit niet meer fout kon gaan. Hier kon niets meer aan veranderd worden en dat was gevaarlijk om te denken maar ik wist het gewoon zeker.

Maar weer toen je moeder 6 weken zwanger was belde ze mij huilend op. Ze was compleet de weg kwijt omdat ze veel bloed had verloren en ik wist meteen hoe laat het was. Ze hoefde ook verder niets te zeggen want ik riep meteen dat ik er aan kwam. Ze dacht dat ze je kwijt was, kleine boef en ik dacht dat ook. We hebben de verloskundige gebeld en 3 dagen later konden we de bevestiging dat jij er niet meer was gaan aanhoren. Papa en mama waren zo close die dagen. We huilden en we lachten terwijl de klok aftikte naar die donderdag dat we een afspraak hadden. Met knikkende knieën liepen we de ruimte binnen en je moeder ging langzaam liggen op het bed. Ik stond er verloren bij, wetende dat de woorden eraan zouden komen dat jij er niet meer was. Mijn ogen waren gesloten en in gedachten bij je moeder totdat er uit het niets de magische woorden uit de mond van de echoscopiste kwamen die ons vertelden dat jouw hartje klopte. Ik hoorde je moeder huilen van geluk en op mijn gezicht verscheen een gigantische lach. Jij was er kleine vechter en je liet weten dat je nooit meer weg zou gaan.  Vanaf dat moment werd alles anders, maar dat vertel ik je in een volgende brief.

Jouw papa.

 

 

TIM (klik hier voor zijn Instagram)  

“Samen zwanger?!” Uhhh, nee hoor!

Ik sta voor de spiegel en ik kijk extra goed om te controleren of het echt wel klopt. Jup, een klein bierbuikje kan ik wel onderscheiden maar niets wat lijkt op een groeiende baby daar binnen. Kijk, dat is mooi. Die kogel heb ik ontweken!

 

 

“Waarom begin je met die opening van je blog?” Ik weet zeker dat die vraag nu door jouw hoofd heen gaat terwijl je dit leest. Eigenlijk een vrij simpel antwoord: ik hoorde laatst iemand het volgende zeggen: ”Mijn man en ik zijn samen zwanger; wij zijn zwanger”. Euh, nee? De vrouw is zwanger, de man helpt de vrouw bij het zwanger zijn en de man zorgt ervoor dat wanneer zijn vrouw zwanger is dat haar niets te kort komt, maar een man en een vrouw zijn zeker niet samen zwanger.
Wij mannen hebben geen kind in onze buik, onze hormonen vermenigvuldigen zich niet waardoor wij ineens mood swings krijgen die we uiten op onze partner en we ervaren ook zeker niet de ongemakken die erbij horen wanneer er een levend mens in je buik groeit die het op sommige fronten zwaarder maakt om je door het dagelijkse leven heen te wurmen. Kijk naar mijn vrouw bijvoorbeeld, bij haar is halverwege de zwangerschap heftige bekkeninstabiliteit geconstateerd. Ik heb hier geen last van hoor, sterker nog, ik heb zojuist op Google moeten opzoeken of mannen überhaupt bekken hebben. Nee, ik heb gekeken maar ik heb van geen van de bekende ongemakken last eigenlijk. 

Papa Tim geeft een tegenreactie op het borstvoedingsartikel van Suus Ruis

Beste mama,

​

Ja, ik weet het. Misschien was het makkelijker geweest als ik deze reactie direct aan een bepaald persoon had geschreven. Echter geloof ik niet dat het alleen haar aangaat. Wanneer je er voor kiest om publieke platformen te gebruiken als middel om je eigen theorieën, etiquette of je zelfverzonnen richtlijnen te delen, dan is het ook zorg dat alle lezers hiervan een andere kant van het verhaal te zien krijgen en hiermee hun eigen richtlijnen kunnen maken.

​

​

Nee, ik geef zelf uiteraard geen borstvoeding en dat houdt dus ook in dat ik niet weet hoe het voelt als er van die starende ogen om je heen zitten die je prangend aankijken om te zien welke handelingen je nu aan het verrichten bent. Maar ik weet wel uit eigen ervaring dat ik nog nooit zelf dat stel ogen ben geweest. Ik heb nog nooit vreemd gekeken naar een moeder die doet wat ze hoort te doen. Ze reageert op de roep van haar kind om voeding, zoals mijn vrouw op mij reageert in de vroege ochtenden als ik mijn ogen net open doe, iets onverstaanbaars brabbel en drie keer diep zucht. Dan weet zij dat het tijd is voor koffie. Uiteraard weet ik dat mensen nooit gek naar mij zullen kijken als ik een slok van dat zwarte koffiemengsel neem, omdat er simpelweg niets, maar dan ook niets seksueels geassocieerd kan worden met koffie. Behalve de mensen die daar een zwak voor hebben; die zijn in mijn ogen welkom om naast mij in een café te komen zitten terwijl ze naar mij staren hoe ik mijn cappuccino drink. Want dat is de essentie van dit verhaal. Als mensen er niets of niemand kwaad mee doen dan is het ook niet nodig dat er mensen zijn die hun mening hierover opdringen aan anderen.

Kleine kinderen roepen om mama! Wat vindt Tim daarvan?

Het moment dat ik dit schreef is eigenlijk alweer een klein tijdje geleden, maar ik heb nog steeds besloten om deze te delen. In mijn tijd als papa zijn heb ik gemerkt dat ik dit eigenlijk een lastige periode vind. Het gaat uiteindelijk om de ervaring en hoe je dit beleeft. En dit wil ik delen.

 

Mijn zoon zit in de mamafase. De fase die je eigenlijk het beste kunt omschrijven als de eerste periode waarin je kind is vergeten dat hij twee ouders heeft. Ik denk dat dit momenteel nu een goede week bezig is en ik kan niet meer merken of dit nou zwaarder is voor mijn vrouw of voor mij. Het is eigenlijk zo dat onze kleine bink de hele dag door om zijn moeder roept, bij het wakker worden, bij het willen eten of gewoon bij het moment dat hij zin heeft om mama te roepen. Hier bovenop komt ook nog eens dat mijn vrouw ruim vijf-en-een-halve maand zwanger is en erbij haar geconstateerd is dat ze bekkeninstabiliteit heeft. Uiteraard kunnen we proberen uit te leggen aan Aaron –onze zoon- dat zijn moeder af en toe wat rust nodig heeft en dat het fijn zou zijn als hij wat vaker het woord papa zou gebruiken, maar ergens hebben we toch wel het vermoeden dat hij ons niet helemaal serieus gaat nemen. Sterker nog, hij zal ons waarschijnlijk twijfelachtig aankijken met zijn mooie blauwe ogen, zijn handjes omhoog steken en vervolgens zo hard als hij kan om zijn moeder roepen. Hiermee uiteraard zijn vader volledig verbouwereerd achter laten die haast van onmacht het liefst in een hoekje hard gaan zitten huilen. Nee, ik huil niet, maar ik vind het mooi om het wat aan te dikken, zodat ik goed overkom in hoe ik mij hier over voel.

 

Daarmee gezegd kom ik trouwens op het punt waardoor het voor mij als vader ook een moeilijke periode is. Ik persoonlijk ben geen ruim vijf-en-een-halve maand zwanger, ik heb ook zeker geen bekkeninstabiliteit en kom buiten een wat zwakkere rug om eigenlijk best sportief over. Nee, ik durf gewoon nu te stellen dat de lastigheid in het mentale gedeelte van mijn presteren zit. Mijn kleine allerbeste vriend wil niet dat ik hem uit zijn ledikantje haal of dat ik hem een knuffel geef wanneer hij één van zijn dagelijkse val of botsincidentjes heeft. Sterker nog, het lijkt soms zelfs erger te worden wanneer hij door heeft dat ik degene ben die probeert om iets goed te maken. Dan lijkt hij van te voren, net heel even, een blik naar mij te geven waarmee hij aangeeft dat het niet slim is voor mij om hem op te pakken. Alsof hij toch even door heeft dat we samen een speciale vertrouwensband hebben en dat hij echt niet bewust zo reageert op zijn vader. Zijn vader op wie hij springend bij de tuindeur staat te wachten als hij thuis komt. Zijn vader die bij thuiskomen verplicht een uur met hem moet spelen, rennen en vliegen. Dezelfde vader die hij af en toe een heerlijke knuffel wilt geven, omdat het precies op dat moment even fijn is. Eigenlijk maakt het niet uit in welke vorm of rol het hele vader en zoon principe zich dat moment bevindt. Het gaat mij puur om de heerlijke wisselwerking die ik met Aaron heb en waar het zich grotendeels aan ontbreekt in deze fase. Uiteraard heeft hij wel de wijsheid van geest, dat als hij merkt dat zijn moeder er niet is, hij er toch wel voor kiest dat ik op dat moment best wel geschikt voor hem ben. Het kind is niet gek hoor. Ik vind hem soms zelfs veel te slim.

 

Weet je wat het ook is? Door zijn geboorte zijn er bij mij een aantal eigenschappen los gekomen, waarvan ik daarvoor niet heel veel gebruik maakte. Ik probeerde altijd heel empathisch naar buiten toe te acteren, dat ging me altijd best goed af, maar ik ben van mezelf altijd een gesloten boek. Ik liet het zo weinig mogelijk merken als ik last had van mijn gevoelens of emoties. Ik had ook nooit van mezelf verwacht dat iets mij echt zo kon raken. Maar toch ben ik daar nu, nu ben ik diezelfde vader van dat kleine lieve mannetje, en vraag mezelf nu af wanneer de heerlijke papafase weer aanbreekt…

 

TIM (klik hier voor zijn Instagram)  

 

Tim raakt langzaamaan verslaafd aan Instagram en blogt nu voor Kids en Kurken

Je moet je even voorstellen dat je iemand kent die al maanden aan je hoofd zeurt dat je wat minder aan dat gedoe op Instagram moet doen omdat het echte leven zich daar ver buiten afspeelt. Die elke avond loopt te klieren omdat hij of zij geen aandacht van je krijgt omdat je net iets te vaak op het kleine scherm van je mobiele telefoon zit te staren waardoor je over een jaar of twintig geheid aan een bril moet. Je kan je voorstellen dat zo iemand het bloed onder je nagels vandaan haalt en dat het niet uit maakt hoelang je samen bent, je doet toch wel je eigen ding en je laat je door niemand gek maken.  

Je zou nu verwachten dat ik hier mijn verdere beklag ga doen over die persoon, ware het niet dat ik die persoon was en mijn vrouw dus degene die daar gek van werd. Wat kon ik irritant zijn en ging dan zogenaamd op mijn huwelijke strepen staan zodat ze er uiteindelijk maar de telefoon bij neerlegde om lekker bij mij te komen zitten. Tevreden lag ik dan met een grote lach op de bank, vooral omdat ik het heerlijk vind als Nicole bij mij ligt. Uiteraard is dit allemaal wat sterker uitgelegd, dat begrijpen jullie zelf ook wel! Het is dan ook bedoeld om de openbaring die hieronder gaat volgen wat groter te maken. Een gevalletje van ‘met de billen bloot’ zodat ik die alvast gedaan heb en dus bij deze eigenlijk mijn excuses aanbied voor die maanden van het opwekken van irritatie bij mijn vrouw (Nicole, bij deze!).

Mannenvoetbal op zondagochtend (vrouwen lees dit; mannen jullie ook!)

Zondagochtend half negen. Er wordt op het keukenraam geklopt en ik hoor dat er fieten tegen de muur gegooid worden. Jan en Franky staan voor de deur. Nog even een bak koffie voordat we richting de club fietsen voor ons wekelijkse uitje. Terwijl we koffie drinken wordt de wedstrijd van vorige week besproken en worden natuurlijk de zoveelste paar nieuwe voetbalschoenen van Franky bewonderd. De vorige liepen toch niet zo lekker als hij dacht en ballen met buitenkant rechts eindigen toch niet waar hij ze in gedachten had. Jan heeft weer last van zijn rug en weet niet zeker of hij zal spelen. Over mijn kwaaltjes zal ik het maar helemaal niet hebben.

We hebben eigenlijk geen zin behalve Franky. Het is veel te vroeg en het weer is niet al te best, want het dreigt te gaan regenen. Gisteren toch weer te veel gedronken, want het was weer veel te gezellig. Het wordt spelen met een flinke kater. Om de ellende helemaal compleet te maken moeten we ook nog tegen De Blokkers. Niet het leukste team om tegen te spelen is nog zachtjes uitgedrukt. Maar waarom ga je dan als ruime 40-ers, 50-ers en zelfs een paar 60 plussers op zondag morgen vroeg een balletje trappen in het mooie West Friesland. Onze vrouwen vragen zich dat ook al jaren af, want heel veel wedstrijden worden er namelijk niet gewonnen. Dus waarom die wekelijkse zelfkastijding. 

DE KLEEDKAMER

Dit moet ik toch even verduidelijken. Iedereen die ooit voor een voetbalwedstrijd een kleedkamer is in geweest kent de geur van zweetvoeten en nog veel erger die van scheenbeschermers. Die geur is niet te harden, trekt in je kleren en ruik je ‘s avonds bij het eten nog. 

Betrokken ouders, ik haat ze, uhhh, mezelf…

Oké, ik heb onlangs een reeks van vijf ergernissen afgesloten, maar eigenlijk hadden het er zes moeten zijn, want als ik ergens een broertje dood aan heb dan zijn het wel over betrokken ouders. Van die ouders die bij de informatie avond  van het nieuwe schooljaar alles van te voren al weten, soms zelfs beter dan de docenten zelf. Dat er een vraag gesteld wordt (een waarvan ik over het algemeen altijd  denk: hoezo!) en je de leerkracht ziet en voelt denken: “Shit, geen flauw idee.” Het erge van dit alles is dat ze dat ook weten en ze dan vervolgens zelf met het antwoord komen. Het is werkelijk om misselijk van te worden. Misschien ben ik wel iets wat extreem in dezen, maar ik weet zeker dat ik niet de enige in de klas ben die ze op zo een moment het liefst als een koter de binnenkant van een prullenbak laat ruiken. “Het nieuwe schoolrooster is vanochtend geplaatst op de site van de school en de ouderavonden zijn ook al bekend en als er iemand zich wel melden voor de ouderraad dan kan je aan het einde van deze avond bij mij een formulier ophalen en als je interesse hebt in…..” Whaaaa…. Kots.

 

Ik ben al lang blij dat ik op z’n introductiedag voor de juiste school sta, laat staan in de juiste klas plaats neem. Nou is dat natuurlijk een tikkeltje overdreven. Ik bedoel, ik weet echt wel waar mijn kinderen op school zitten. En ja, ook in welke klas. Alhoewel dat wel steeds lastiger wordt. Kijk, mijn dochter, inmiddels 12, ziet mij echt niet graag meer de klas in komen. Zelfs mijn negen jaar oude zoontje ziet mij ’s ochtends liever in onze voordeuropening blijven staan dan dat ik op mijn fiets spring en plaatsneem aan zijn bureautje om zijn werkjes te voorzien van een kritische blik. De droom om een keer als ouder mee te gaan op kamp is dan ook  inmiddels niets meer dan een vervlogen realiteit. Maar niet voor de echte diehards. Neeeee, die weten hun kids dus kennelijk op een een of andere mysterieuze wijze te overtuigen van het feit dat het juist vet cool is als je een ouder hebt die structureel zijn/ haar neus in alles steekt… maar dan ook echt in alles.  Je ziet zo ook altijd overal opduiken. Op schoolreisjes, de kerstlunch, de voorbereiding van de kerstlunch, het paasontbijt, de voorbereiding van het paasontbijt, de fietsexamens, de ouderraad en al het andere waar ze ook maar een voet tussen de deur kunnen zetten. Kijk, een middagje relaxen in het lokale Turkse stoombad en ik ben er bij. Maar ja, niets van dat. De laatste opening waar ik me op had in kunnen schrijven was een ochtendje in de sneeuw naar de kinderboerderij en zelfs die was binnen no time opgevuld. Twee zwijnen, uhhh, begeleiders gevraagd die graag in de modder rollen? Ja hoor, daar staan ze weer. Altijd goed geknipt, veelal blauwe crocs (oh nee, dat was weer een andere blog) en altijd voorzien van een net even iets te brede en vooral geregisseerde glimlach. Super beleefd hoor, maar op een een of andere manier toch de niet participerende ouders een gevoel gevend van: “Hm, ja… ik sta hier wel.” Ik weet het niet hoor.  Het geeft mij altijd een zeer unheimisch gevoel. Bij de sportvereniging als trainer zonder het ook maar een keer zelf te hebben gedaan. Vrijwilligers bij de timmerclub met niet twee maar drie linkerhanden. Of als afvanger bij de turnvereniging aan de balk met een reactievermogen van een stoeptegel. Kijk, ik sta ook in de kantine hoor, maar ik neem ze niet vrijwillig over. Zeker niet die om half acht `s ochtends beginnen. God, waar halen ze de tijd vandaan? En de energie? 

Bevallingsverhaal van Frank… Daar was Guus!

Buikpijn of weeën? 

Op dinsdag 30-01-2018, vijf dagen na de uitgerekende datum, had mijn vrouw wat last van buikpijn. Mijn vrouw vond de buikpijn wat zeurderig en de pijn/kramp kwam niet regelmatig opzetten. Rond 18.00 begon de buikpijn wat in hevigheid toe te nemen en zag ik steeds vaker het gezicht van mijn vrouw vertrekken. Omdat we de volgende ochtend een afspraak hadden staan bij de verloskundige, probeerden we tot die tijd te wachten en samen televisie-zappend wat afleiding te zoeken. Een uurtje later nam de buikpijn toe en besloten we om de verloskundige te bellen, omdat we ons wat zorgen begonnen te maken. We dachten niet persé dat de bevalling was begonnen, maar wilde vooral even checken of de buikpijn niet iets anders verontrustends zou kunnen zijn. Nog geen tien minuten na het telefoontje stond de verloskundige met haar koffer bij ons voor de deur. Na een kort gesprekje over de klachten gingen de verloskundige en mijn vrouw naar boven voor onderzoek. Niet veel later kwamen beide de trap afgelopen en bleek er nog niet veel aan de hand te zijn. Gelukkig ook niets verontrustends wat betreft de buikpijn. Er was nog steeds maar 1 cm ontsluiting, net als de vorige dag bij de strippoging. Dat betekende dus dat de buikpijn in ieder geval niet voor ontsluiting zorgde. Helaas, want we konden inmiddels niet meer wachten om onze zoon te ontmoeten.

The good docter

20:30 uur liggen we samen op bed en zetten we een nieuwe serie op; The Good Docter (aanradertje trouwens!). Maar van kijken komt het nauwelijks, want om de 6 á 7 minuten gaf mijn vrouw een seintje dat de serie even op pauze moest. Mijn vrouw kreeg harde buiken die in korte tijd in hevigheid begonnen toe te nemen. Na een half uurtje heb ik mijn telefoon bij de hand gepakt om te kijken hoeveel tijd er tussen de harde buiken zat en het gevoel wat ik had werd bevestigd… om de 4 à 5 minuten kwamen de harde buiken; yess eindelijk is er enige regelmaat te bespeuren. Voor het eerst kreeg ik het gevoel dat dit het begin van iets moois kon betekenen. Mijn vrouw vond het lastig om naar de verloskundige te bellen, omdat ze eerder op de avond al op bezoek was geweest en er niets aan de hand bleek. Het is normaal dat je een tijd na een strippoging een zeurende buikpijn kunt ervaren en tevens zat er nog veel minuten tussen de buikpijnen. Ze wilde graag in ieder geval tot het einde van de aflevering wachten wat nog ongeveer een half uurtje duurde. Ik kan je vertellen dat ik binnen 10 minuten zeker wist dat er een belletje gepleegd moest worden. Tussen de harde buiken (of toch weeën?) zaten namelijk nog maar pauzes van 2 á 3 minuten waardoor ik mijn vrouw al bellend de telefoon toestopte. Ongeveer 10 minuten later stond de verloskundige alweer in de huiskamer en om 21:35 werd ons medegedeeld dat mijn vrouw drie centimeter ontsluiting had en dat het inderdaad aan de gang was. Voor mij een gevoel van blijdschap, omdat ik de bevestiging kreeg dat zoonlief op korte termijn geboren zal gaan worden. Mijn vrouw voelde naast deze blijdschap ook wat angst omdat de buikpijn al zo vervelend was, terwijl er “nog maar” 3 cm ontsluiting was. Tijdens de bevalling van onze oudste zoon ervoer mijn vrouw de eerste uren nauwelijks pijn, in ieder geval niet voor de 5 cm ontsluiting. Ze vraagt zich dan ook hardop af hoe het nu al zo veel heviger kan voelen… Ik probeer haar gerust te stellen en op positieve gedachtes te brengen.

Vliezen breken en weeën opvangen

Samen met de verloskundige besluiten we nog een uur af te wachten hoe de weeën zich verder ontwikkelen om daarna naar het geboortehuis te vertrekken. De mogelijkheid werd alvast geopperd om in het ziekenhuis de vliezen te breken om de bevalling te bespoedigen. In het uur wat volgde besloot ik alvast mijn ouders en schoonouders in te lichten dat we vanavond nog naar het ziekenhuis gingen vertrekken. Mijn ouders zouden bij ons in huis blijven om voor onze zoon, die tussen alle rumoer heerlijk in zijn bedje lag te slapen, te zorgen. Mijn vrouw vindt het fijn (net als de eerste keer) wanneer haar moeder in de buurt is tijdens de bevalling, dus ik gaf mijn schoonmoeder een belletje dat ze alvast een stevige bak koffie kon gaan drinken, omdat het waarschijnlijk nachtwerk zou gaan worden. Verder sprak ik met de ouders af dat ze om 22:30 bij ons thuis moesten zijn, omdat om 22:45 de verloskundige ook zou komen om vervolgens naar het ziekenhuis te vertrekken. Stipt om 22:45 stonden we met een ontvangst comité van ouders de verloskundige op te wachten. Zenuwachtig liep ik door de woonkamer of we alles wel in de tas hadden gedaan en of ik niets vergeten was om in de auto te zetten, maar na de laatste check (inmiddels 4 cm ontsluiting) reden we dan om 23:00 naar het geboortehuis. We hadden een prima rit achter de rug doordat de weeën even wat afnamen en we waren beiden kalm. Eenmaal in het ziekenhuis bespraken we nogmaals de mogelijkheden, maar zoals verwacht koos mijn vrouw er voor om haar vliezen te laten breken om de bevalling te voorspoedigen. Het was 23:45 toen de vliezen werden gebroken en na verloop van tijd moesten we met zijn tweeën uitzoeken hoe we de steeds heviger wordende weeën het beste konden opvangen. Op dit moment was de pijn voor mijn vrouw nog prima te hebben. Mijn vrouw lag op het bed en ik stond naast haar, mijn hand stevig in die van haar om bij elke wee een krachtige hand te ontvangen. Voor haar op dat moment de ideale manier en ook voor mij was het goed vol te houden. Mijn vrouw probeerde zo ontspannen mogelijk te blijven (als dat bij een bevalling al gaat) en besloot om gebruik te maken van de douche. Mijn vrouw zittend op een douchekruk besproeide ik haar lichaam met warm water en wanneer er een wee kwam moest ik op haar buik richten en dat ging ons zo prima af. Na de warme douche waren we ondertussen al tweeëneenhalf uur in het ziekenhuis bezig. Nog steeds bij elke wee kneep ze in mijn hand waarbij ik haar lieve woorden toesprak, maar ik merkte vermoeidheid en minder kracht bij haar wat me raakte en ik voelde me machteloos haar zo te zien. De tijd verstreek en de bevalling leek te gaan volgens het boekje; ieder uur een centimetertje verder en hoe verder de ontsluiting, hoe meer pijn de weeën gingen doen.

Wat ben ik trots

3:43 mijn vrouw wilde een controle van de centimeters ontsluiting en moest daarom weer het bed op om dat te laten onderzoeken, maar ze kreeg een antwoord waar ze teleurstelling bij voelde… 7-8 cm. Aan de hand van de hevige weeën en druk die mijn vrouw voelde, hoopte ze verder te zijn. Omdat de centimeters ontsluiting volgens “het boekje” verliepen, kwam mijn vrouw al gauw op de rekensom dat de bevalling dan nog ongeveer 2,5 uur zal gaan duren. Een voorstelling makende van 2,5 uur waarbij de hevigheid alleen nog maar zou toenemen, was beangstigend. Mijn vrouw is een vechter en zal niet snel opgeven, maar ik zag aan haar dat ze fysiek totaal op was en geestelijk gesloopt. De voorgaande nachten had mijn vrouw heel weinig kunnen slapen en nu de bevalling ook een nachtrust doet overslaan, lijkt de oververmoeidheid de overhand te nemen. Toen ze hoorde dat de baby ook nog eens verkeerd lag, begon ze zich af te vragen waarom ze zo graag zonder pijnbestrijding wilde bevallen. De verloskundige probeerde haar van deze gedachten af te leiden en deed dit fantastisch. Wanneer ze op haar zij zou gaan liggen werd de kans vergroot dat de baby zich zou gaan draaien. En toen ging het ineens heel snel. Mijn vrouw volgde de instructies op, en de weeën werden nog heftiger na een aantal minuten. Ze deed het echt fantastisch en dat bleek ook toen de verloskundige voelde dat de baby goed was gaan liggen om te gaan persen. De eerste persdrang zorgde ervoor dat het vertrouwen weer terugkwam en toen ging het snel. Mijn hoofd lag langs dat van mijn vrouw en de stevige handdruk was er nog steeds. Ik probeerde haar door het moment van persen heen te loodsen. Persend, knijpend en zwetend was mijn vrouw bezig met het op de wereld zetten van onze zoon. Het persen duurde ongeveer 7 minuten en wat was ik trots op mijn vrouw toen om 4:07 onze zoon, met een bos zwarte haren, op haar borst werd gelegd. Er kwamen een hoop emoties bij me los en tranen rolden over mijn wangen, wat had mijn vrouw dit geweldig gedaan en wat een kracht en power heeft ze! Ik heb echt diep respect voor haar en ben eeuwig dankbaar dat ze mij voor de tweede keer vader heeft gemaakt.

 

FRANK  

 

+ Meer berichten