Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

alleen

Stel je eens voor: De eerste maanden in het leven als alleenstaande moeder, waar begin je?

Mijn eerste maanden als single moeder zijn ingegaan en wat is het anders dan voorheen. Na een vervelende scheiding maar een hele bewuste keuze om weg te gaan was ik nu echt alleen. Mijn dochter heb ik maar voor de helft bij me en de eerste maanden na zo’n breuk zijn zwaar. In mijn geval was ik op zoek naar een nieuw huis, verbleef ik tijdelijk bij mijn oudere zus en haar man die geen kinderen hebben. En nu opeens had ze haar jongere zusje en diens dochter van anderhalf in huis. Een hele ommekeer voor hen en natuurlijk ook voor ons. Ik was veel aan het regelen om alles op orde te krijgen, op zoek naar een eigen woning maar een ‘slechte’ woningmarkt voor een alleenstaande moeder en bijna geen huurwoningen beschikbaar.  

Wanneer laat je je kind losser? Send help please!

Wanneer laat je je kind los?

Natuurlijk begint dat proces al best vroeg, ze gaan naar het kinderdagverblijf, de peuterspeelzaal of naar opa of oma. Natuurlijk zijn er ook thuisblijf-ouders maar ik denk dat iedere ouder hun kind wel een avond of middag achterlaat in vertrouwde handen.

Vorige week na schooltijd kwam er een vriendje van Javaj naar mij toe, of Javaj alsjeblieft bij hem mocht komen spelen? Ik werd zo overdonderd. Hij zit vanaf augustus in groep 1 en ik heb er nog nooit zo bij stilgestaan. Hoe wil ik dit gaan aanpakken? 

Zijn moeder kwam erbij staan en ik vertelde dat we dat een keer goed van te voren zouden afspreken want het zou de eerste keer zijn. Eenmaal thuis kreeg ik een soort paniek aanval. Ik wil mijn kind nog helemaal niet bij iemand achterlaten die ik niet ken. Wie weet stuurt deze ouder de kinderen wel gewoon de straat op. Javaj kent heel het verkeer niet. Het vriendje in kwestie is ook al 6 jaar (groep 1 en 2 zit gemengd) dus die zal waarschijnlijk een stuk “vrijer” zijn dan Javaj. 

Wanneer is dat moment dat je je kind dan loslaat? 

Javaj is bijna 5 jaar en het begint er nu toch echt aan te komen. Wij wonen aan een hof met een pleintje en een speeltuintje in het midden. Je zou zeggen dat ik hem toch kan zien, maar ze rijden hier soms als gekken. Ik zie de buurjongens constant oversteken, rennend, fietsend, op een hoverboard of op skates. Ook kinderen die jonger zijn dan Javaj, zonder ouderlijk toezicht. Ben ik dan zo’n overbezorgde moeder? 

Tot nu toe ga ik met Javaj en James mee naar buiten als ze graag mee willen spelen. Als ik echt even geen tijd heb dan gaan ze maar gezellig in de tuin. Alleen de laatste tijd kriebelt het om Javaj iets meer los te laten. Hij luistert goed en is heel voorzichtig. Natuurlijk heeft Pim er ook iets over te zeggen en die vindt het echt nog niet nodig, evenals het afspreken met vriendjes uit school. Stiekem vind ik het nog helemaal niet zo erg om daarin mee te gaan. Maar ik gun Javaj ook iets meer vrijheid en plezier, telkens met papa of mama naar buiten is ook niet stoer natuurlijk. En ik ben ook de enige ouder die telkens bij de groep kinderen staat. 

James is een heel ander verhaal, hij wordt bijna 3 jaar en is echt een avonturier, ik heb al zo vaak nieuwe oren voor hem willen kopen. Ik kan drie keer duidelijk zeggen dat hij niet op straat mag of moet stoppen bij het einde van de stoep en nóg steekt hij gewoon over. Hij gaat ook gerust met andere vriendjes mee, of kijkt niet eens op of om als ik uit beeld ben of “doei” tegen hem zeg. Wie weet is dat volgend jaar helemaal anders, maar ik heb er een hard hoofd in. Waar Javaj buiten mag spelen, wil James natuurlijk ook. Bleven ze maar altijd klein en onwetend, loslaten is zo moeilijk!

Kijken jullie puur naar het karakter van je kind en de situatie van de omgeving en de buurt? Of hebben jullie een duidelijke leeftijdslijn om je kinderen alleen op straat te laten spelen? En hoe gaan jullie om met speelafspraakjes? Waren jullie daar de eerste paar keer bij, lieten jullie je kind zomaar gaan of lieten jullie de kindjes in kwestie naar je eigen huis komen?

Send help!

Liefs Sanne

Ik begrijp dat vriendschappen veranderen als je moeder wordt, maar ik had nooit verwacht dat dit ook het einde kon betekenen…

Overlaatst kwam ik op mijn oude kamer bij mijn ouders thuis een album vol foto’s tegen. Een album gevuld met jarenlang aan herinneringen van mij en mijn groepje vrienden. Je kent ze wel, vrienden die je élke dag ziet en als familie beschouwt omdat ze al zo lang deel uitmaken van je leven. Die meer over je weten dan je zelfs maar ooit zou durven toegeven. Het zijn de vrienden waarmee je hebt geruzied, waarmee je hebt gehuild, maar waar je vooral heel hard mee hebt gelachen. Vrienden voor het leven die er zijn geweest voor alle grote momenten in je leven. En alhoewel het leven voortdurend verandert, is er waarschijnlijk geen grotere verandering dan het hebben van je eerste kind. Want om eerlijk te zijn, heb ik deze vrienden al meer dan 4 jaar niet meer gezien of gehoord… 

Het krijgen van mijn eerste kind heeft mijn vriendschappen verandert. Ze zijn zo zwak geworden, dat ik ze voor eeuwig kwijt ben. Voor ik zwanger werd draaide mijn wereld rond mijn vrienden. Dag in en dag uit. Elk mogelijk moment waren we samen op pad of brachten we door bij elkaars thuis. Tot er plots vanalles veranderde in mijn leven. Waar andere koppels jaren over doen, gebeurde bij mij en mijn vriend in nog geen paar maanden tijd. Ik was al heel snel zwanger en we gingen samenwonen. Tijdens mijn zwangerschap veranderde er niet drastisch veel. Behalve dat ik nu wel wat verder weg woonde, dus ik zag mijn vrienden niet meer elke dag zoals voorheen. We hadden wel nog bijna dagelijks contact en zagen elkaar wel regelmatig. Maar een zwangerschap kan ook zeer vermoeiend zijn. Tegen het einde won de stem van die oh-zo-comfortabele-bank die me riep toch steeds vaker. Een avondje weg tot in de vroege uurtjes werd vervangen door een avondje lekker rusten op de bank, genieten van het klein wondertje dat in me groeide.

En dan is er de bevalling. In het begin komen ze natuurlijk allemaal mijn nieuw wondertje bezoeken. Iedereen was in de wolken en oprecht blij voor mij. Maar al snel werden die bezoekjes steeds minder en minder… Het aanpassen aan het leven als nieuwe moeder is niet gemakkelijk. Tijdens die eerste maanden zijn de dagen lang, de nachten kort en het verlaten van je huis met een baby is altijd een beetje een missie. Want je hebt niets meer zelf in de hand, je leven draait helemaal rond het ritme van je baby. Dus als zij niet langskomen, zie je elkaar niet meer na een tijdje. Natuurlijk wil je nog steeds proberen om interesse te tonen in het leven van je vrienden, maar wanneer je baby op het einde van de dag in bed ligt, is er vaak geen energie meer over. Daarnaast werden conversaties ook steeds moeilijker. Ik kon natuurlijk alleen maar over mijn baby praten, het groot wonder dat mij was overkomen. Ik wou mijn vrienden hier niet mee lastig vallen, maar ik had op dat moment ook niet echt iets anders om over te praten… 

Al heel snel dreven we uit elkaar en ik kan het ze aan de ene kant niet kwalijk nemen. Mijn leven stond plots helemaal in het teken van mijn gezin en zij dachten nog lang niet aan kinderen (die zijn er op dit moment trouwens nog steeds niet). Hun prioriteiten lagen ergens anders en hadden natuurlijk veel interessantere dingen te doen. Dingen waar ik vroeger van dacht dat ik ze voor altijd kon blijven doen met hun. Maar zelfs als je altijd dacht dat je precies dezelfde persoon zou blijven die je altijd bent geweest, als je eenmaal moeder bent geworden, verander je wel. Natuurlijk ben ik in veel opzichten nog stees mezelf, maar een nieuwe moeder worden was een allesomvattende ervaring. Het is het meest fantastische, maar tegelijk ook het meest vermoeiende dat ik ooit heb meegemaakt. Ik had en heb nog steeds niet meer zoveel energie als vroeger. Dus ik kan best wel saai overkomen vergeleken met toen… Zeker voor mensen zonder kinderen. Maar toch, een band die zo close en sterk was… Ik had gehoopt op wat meer begrip. Ik kan wel begrijpen dat vriendschappen veranderen als je moeder wordt, maar ik had nooit verwacht dat dit ook het einde kon betekenen. 

Afgelopen jaren heb ik wel nieuwe lieve vrienden leren kennen. Mensen die mij ook enkel als moeder kennen en mij niet kunnen vergelijken met de “losbol” die ik vroeger was. Alhoewel ik heel blij ben dat ik deze vrienden in mijn leven heb, mis ik wel vrienden die zelf ook kinderen hebben. Ik ga namelijk heel graag weg met mijn meisjes, samen op avontuur. Maar een gesprek met kinderen kun je niet vergelijken met een gesprek met een volwassene. Het moederschap kan hierdoor soms heel eenzaam aanvoelen. Ik snak soms naar gezelschap, een bezoekje of gewoon een leuke wandeling met iemand die me begrijpt. Iemand die snapt hoe mooi het moederschap kan zijn, maar ook hoe het alles kan veranderen.