Blog- en vlogmagazine voor èchte ouders

angst

Tijdens mijn zwangerschap had ik een angststoornis

Lang heb ik getwijfeld of ik dit kwetsbare stukje van mezelf wel of niet op papier zou zetten en zou delen met de wereld. Ik vond redenen om het niet te doen, waarvan schaamte de belangrijkste was. Maar de redenen om mijn verhaal wel te delen wegen zwaarder: dit platform wordt door veel (wens-) mama’s gelezen en ik kan me voorstellen dat er medelotgenoten onder de lezeressen zijn die wel een stukje herkenning en bemoediging kunnen gebruiken. Ik weet dat ik dat erg prettig vond tijdens mijn zwangerschap.

Goed, daar komt ‘ie:
Tijdens mijn zwangerschap had ik een angststoornis. Ik ben altijd al een typje geweest dat zich snel zorgen maakt. Ik wil alles perfect doen en dus vooral geen (fatale) fouten maken. Spanningen zo nu en dan waren voor mij dan ook ‘normaal’. 

 

 

Op een prachtige dag in februari ontdekten mijn man en ik dat we een kindje verwachtten. We waren verrukt en blij, want na 10 of 11 rondes proberen begon de moed mij al een beetje in de schoenen te zakken. Het mooie, overduidelijke streepje op de zwangerschapstest was meer dan welkom! De eerste weken verstreken en behalve dat ik wat vermoeidheidsklachten had, zat ik goed in mijn vel.
Ergens in week 6 of 7 van de zwangerschap moest ik naar de tandarts. “Gewoon een simpele controle”, dacht ik. Ik had mijn sportoutfit al aan, om na mijn tandartsbezoekje naar de sportschool te gaan. Terwijl ik zat te wachten op de tandarts, riep een assistente mij om wat foto’s te maken van mijn gebit. ‘O ja, dat is inderdaad al weer even geleden,’ grapte ik nog tegen haar. Ik nam plaats op de stoel in een aparte ruimte en voor ik het wist waren de foto’s gemaakt. Maar terwijl ik op de stoel zat voor de gebitsfoto’s zag ik een deur die leidde naar een apart hokje in de kamer en op die deur zat een sticker. Een gele driehoek moet een zwart uitroepteken met daaronder een soort waarschuwingsboodschap dat zwangere vrouwen geen röntgenfoto’s mochten laten maken. Je raadt het al: paniek. Waarom hadden ze die rotsticker niet op de deur naar de fotoruimte geplakt, zodat je de sticker al vanuit de wachtkamer kon zien?! Ik vroeg de assistente of het kwaad kon voor mijn baby. Ze keek twijfelachtig en lichtelijk geschrokken. Ze zei dat ze het niet precies wist. Even later stelde ik aan de tandarts dezelfde vraag. Hij keek ook geschrokken en zei dat ik het voortaan aan alle zorginstanties moet vermelden dat ik zwanger ben. Ik moest zelf nog wennen aan het feit dat ik zwanger was, laat staan dat ik me realiseerde dat ik dat nieuws met zorgverleners moest delen. Thuis barstte ik in huilen uit. Mijn man vertelde dat ik de verloskundige – die ik dus nog nooit had ontmoet, omdat ik nog niet eens mijn eerste afspraak had gehad – maar moest bellen. De verloskundige probeerde me gerust te stellen en zei dat het kleine frummeltje nog achter mijn bot verscholen zat dus niets van straling had meegekregen. Toch bleef ik maar malen ‘wat als…?!!’. Ik lag in bed, huilde en voelde me verschrikkelijk schuldig naar mijn zooo gewenste kindje. Relativeren lukte niet.

Nieuwe mama’s maken jullie je hier ook plotseling zo’n zorgen om?!

Dat je als moeder opeens allemaal zorgen er bij krijgt is niets nieuws. Constant maak je, je zorgen om die kleine baby, die zo afhankelijk van jou is. Letterlijk overal zie je gevaar. Vakanties boeken met een zwembad zonder hek? Wie ontwerpt zoiets! Waar ik vorig jaar, toen ik nog geen baby had, zelf nog een diehard bumperklever was, rijd ik nu het liefst maximaal 30 kilometer per uur. Ik heb wel een baby achterin zitten hoor. Rustig aan. O jee, ze hoest. Help. Moet ik nu naar de dokter?  

Deze zorgen heeft elke moeder (toch?). Ik ondervond nog een nieuwe, totaal andere, onverwachte, heftige zorg. Voor mij voelt deze zorg als een missie, waar ik zelf geen grip op heb. Het is een angst die soms opeens opduikt.

Ik. Mag. Niet. Dood.

Herkenbaar? Sinds ik moeder ben, denk ik hier dagelijks aan. Ik moet 100 jaar oud worden en alles van Sophie mee maken. Ik moet haar zien opgroeien, zien trouwen, zien studeren, verliefd zien worden, voor het eerst naar school brengen, oma worden en vooral haar voor altijd beschermen. Maar ook, Sophie heeft mij nodig. Ik moet er altijd voor haar zijn.

En ja hier ben ik dus dagelijks mee bezig. Een flauwe keelpijn is geen keelpijn meer, misschien betekent deze keelpijn wel het einde. Misschien wel heel snel. En dat mag niet. Moet ik de dokter bellen voor mijn keelpijn? Ik bedoel, Sophie kan niet zonder haar moeder. En ik wil Sophie zien opgroeien. En misschien zorgt die keelpijn er wel voor dat dit allemaal niet gaat gebeuren. Bovendien, Sophie heeft nog niet eens broertjes en zusjes. Kan die keelpijn niet nog 30 jaar wachten voordat die mij in de vorm van magere Hein komt halen? Please keelpijn, ga weg. Ik kan je nu niet gebruiken. Overdreven? Ja. Waargebeurd? Ja. Angst? Ja.

Geheel toevallig hoorde ik vanochtend op de radio de slogan ‘Hey het is oké’. Blijkbaar hebben veel mensen last van angsten. En nu weet ik niet of dit moeder oergevoel daar onder valt hoor. Misschien gaat het ook wel weer weg. Maar het belemmert soms wel. Al lig ik er geen hele nachten wakker van, soms schiet het opeens door je hoofd. Wat als. En wat als-en, daar heb je eigenlijk helemaal niks aan.

Een tijdje heb ik nagedacht over wat ik eigenlijk met deze blog wilde bereiken. Wordt het een klaaguurtje (zoals ik wel vaker doe) over mijn zorgen, of ga ik onderzoeken waar deze angst vandaan komt. Alleen, dat onderzoek, ik hoor het jullie gewoon denken. Doe. Het Niet. Laat Esmée alsjeblieft gewoon lekker op de bank zitten niksen in plaats van op onderzoek uit gaan. Dat kan gewoon niet goed komen. Dus dat onderzoek laat ik even voor wat het is. Tips. Ja, tips, ik geef wat tips over hoe je hiermee kan dealen. Tips, die ik heel goed kan geven, maar waar ik ook echt zelf iets mee moet doen.

1. Hey het is oké. Hoe simpel ik deze slogan ook vind. Even serieus hoor, deze slogan kan echt overal bij. Het bevalbad onder gepoept tijdens je bevalling? Hey, het is oké (dit is mij heus niet gebeurd). Je baby wekenlang Truus noemen omdat ze zo in de buik heette? Hey, het is oké (nee zou mij ook nooit overkomen). Vergeten welke naam je, je baby dan wel hebt gegeven? Hey, het is oké (ik kon gewoon even niet op haar naam komen oké). Verder wil ik totaal niet afdwalen en wil ik vooral zeggen: het is oké. En omdat het oké is, deel je angst dan ook. Ik heb het hier wel eens met vriendinnen over gehad, en toen kwam ik er al vrij snel achter dat ik echt niet de enige ben. Dat is fijn. De angst is normaal. Vervelend, maar normaal. En erover praten lucht op!

2. Wat-alsen (zelfbedacht woord, joe) heeft geen zin. Al dat gepieker is zonde van je tijd. Geniet liever van je baby. Je hebt op sommige dingen nou eenmaal weinig invloed. Let it goooo (let it goooo, ik haat Frozen).

3. Leef wat voorzichtiger. Hé, ik bedoel, op niet alles heb je invloed en genieten mag, maar 50 kilometer per uur op de snelweg is hard genoeg.

4. Als het echt niet gaat, moet je natuurlijk contact opnemen met een professional. Voor de duidelijkheid: dat ben ik totaal niet! Je mag mij natuurlijk wel altijd contacten om er over te praten, of even te zeuren, of voor veiligheidstips (zoals binnen blijven met oud en nieuw). Ik kom er tijdens het schrijven van deze blog achter dat ik echt nog eens een blog over veiligheid moet schrijven. Iets met als titel: hoe word je een huismus 2.0 (maar word je wel 100 jaar oud, hopelijk).

5. Afleiding. Overheerst de angst heel je humeur: kijk een comedy, ga iets leuks doen, lees een blog van mij (haha grapje). Ik merk zelf dat ik als nieuwe mama soms alleen maar met zorgen bezig ben, en bij mijn zorgen horen angsten. Soms heb ik echt even tijd en ruimte nodig om op te laden. Even niks. Even een domme serie. Heerlijk!

Heel veel aan mijn tips heb je vast niet. Ik bedoel, ik heb ze maar bedacht. Ik hoop wel dat deze blog sommige mama’s helpt. Dat ze denken: “ik ben niet de enige”. Dat we elkaar hierin vinden, en hierin helpen. En heel oud worden samen!

Liefs,

Esmée

@mamensoof